Plato, Parmenides, Philebus, Symposium, Phaedrus, Φίληβος 156:

λέγε δή μοι· σκεπτέον, ὥσ γ’ ἐγὼ φαίην ἄν. θαῦμα γάρ μέ γε ἔχει διὰ τέλουσ ἀεὶ περὶ τὰ αὐτὰ ἃ νυνδὴ προυθέμεθα ἀπορήματα. πῶσ δὴ φῄσ; ψευδεῖσ, αἱ δ’ ἀληθεῖσ οὐκ εἰσὶν ἡδοναί; πῶσ γὰρ ἄν; οὔτε δὴ ὄναρ οὔθ’ ὕπαρ, ὡσ φῄσ, ἐστιν οὔτ’ ἐν μανίαισ οὔτ’ ἐν παραφροσύναισ οὐδεὶσ ἔσθ’ ὅστισ ποτὲ δοκεῖ μὲν χαίρειν, χαίρει δὲ οὐδαμῶσ, οὐδ’ αὖ δοκεῖ μὲν λυπεῖσθαι, λυπεῖται δ’ οὔ. πάνθ’ οὕτω ταῦτα, ὦ Σώκρατεσ, ἔχειν πάντεσ ὑπειλήφαμεν. ἆρ’ οὖν ὀρθῶσ; ἢ σκεπτέον εἴτ’ ὀρθῶσ εἴτε μὴ ταῦτα λέγεται;