Plato, Parmenides, Philebus, Symposium, Phaedrus, Φίληβος 141:

ὀρθῶσ γὰρ οὖν. μνήμησ δὲ ἀνάμνησιν ἆρ’ οὐ διαφέρουσαν λέγομεν; ἴσωσ. ἆρ’ οὖν οὐ τόδε; τὸ ποῖον; ὅταν ἃ μετὰ τοῦ σώματοσ ἔπασχέν ποθ’ ἡ ψυχή, ταῦτ’ ἄνευ τοῦ σώματοσ αὐτὴ ἐν ἑαυτῇ ὅτι μάλιστα ἀναλαμβάνῃ, τότε ἀναμιμνῄσκεσθαί που λέγομεν. ἦ γάρ; πάνυ μὲν οὖν. καὶ μὴν καὶ ὅταν ἀπολέσασα μνήμην εἴτ’ αἰσθήσεωσ εἴτ’ αὖ μαθήματοσ αὖθισ ταύτην ἀναπολήσῃ πάλιν αὐτὴ ἐν ἑαυτῇ, καὶ ταῦτα σύμπαντα ἀναμνήσεισ καὶ μνήμασ που λέγομεν.