Plato, Parmenides, Philebus, Symposium, Phaedrus, Φίληβος 108:

οὐδὲν τῶν αὐτῶν, ὦ θαυμάσιε Σώκρατεσ· ὃ μὲν γὰρ σὺ νῦν λέγεισ, οὐδὲ ὅσιον εἶναί μοι φαίνεται. τὸ δὲ νοῦν πάντα διακοσμεῖν αὐτὰ φάναι καὶ τῆσ ὄψεωσ τοῦ κόσμου καὶ ἡλίου καὶ σελήνησ καὶ ἀστέρων καὶ πάσησ τῆσ περιφορᾶσ ἄξιον, καὶ οὐκ ἄλλωσ ἔγωγ’ ἄν ποτε περὶ αὐτῶν εἴποιμι οὐδ’ ἂν δοξάσαιμι. βούλει δῆτά τι καὶ ἡμεῖσ τοῖσ ἔμπροσθεν ὁμολογούμενον συμφήσωμεν ὡσ ταῦθ’ οὕτωσ ἔχει, καὶ μὴ μόνον οἰώμεθα δεῖν τἀλλότρια ἄνευ κινδύνου λέγειν, ἀλλὰ καὶ συγκινδυνεύωμεν καὶ μετέχωμεν τοῦ ψόγου, ὅταν ἀνὴρ δεινὸσ φῇ ταῦτα μὴ οὕτωσ ἀλλ’ ἀτάκτωσ ἔχειν;