Plato, Parmenides, Philebus, Symposium, Phaedrus, Φίληβος 62:

οὐκοῦν ἐν σοὶ πειρώμεθα βασανίζοντεσ ταῦτα; πάνυ μὲν οὖν. ἀποκρίνου δή. λέγε. δέξαι’ ἄν, Πρώταρχε, σὺ ζῆν τὸν βίον ἅπαντα ἡδόμενοσ ἡδονὰσ τὰσ μεγίστασ; τί δ’ οὔ; ἆρ’ οὖν ἔτι τινὸσ ἄν σοι προσδεῖν ἡγοῖο, εἰ τοῦτ’ ἔχεισ παντελῶσ; οὐδαμῶσ. ὁρ́α δή, τοῦ φρονεῖν καὶ τοῦ νοεῖν καὶ λογίζεσθαι τὰ δέοντα καὶ ὅσα τούτων ἀδελφά, μῶν μὴ δέοι’ ἄν τι;