헬라어 문장 검색 - ΠλατόΗιππιασ́3́

(플라톤, Hippias Major, Hippias Minor, Ion, Menexenus, Cleitophon, Timaeus, Critias, Minos, Epinomis, Ιὤν)

τὸν Ιὤνα χαίρειν. πόθεν τὰ νῦν ἡμῖν ἐπιδεδήμηκασ; ἢ οἴκοθεν ἐξ Ἐφέσου; οὐδαμῶσ, ὦ Σώκρατεσ, ἀλλ’ ἐξ Ἐπιδαύρου ἐκ τῶν Ἀσκληπιείων. μῶν καὶ ῥαψῳδῶν ἀγῶνα τιθέασιν τῷ θεῷ οἱ Ἐπιδαύριοι; πάνυ γε, καὶ τῆσ ἄλλησ γε μουσικῆσ. τί οὖν; ἠγωνίζου τι ἡμῖν; καὶ πῶσ τι ἠγωνίσω; τὰ πρῶτα τῶν ἄθλων ἠνεγκάμεθα, ὦ Σώκρατεσ.

εὖ λέγεισ· ἄγε δὴ ὅπωσ καὶ τὰ Παναθήναια νικήσομεν. ἀλλ’ ἔσται ταῦτα, ἐὰν θεὸσ ἐθέλῃ. καὶ μὴν πολλάκισ γε ἐζήλωσα ὑμᾶσ τοὺσ ῥαψῳδούσ, ὦ Ιὤν, τῆσ τέχνησ· τὸ γὰρ ἅμα μὲν τὸ σῶμα κεκοσμῆσθαι ἀεὶ πρέπον ὑμῶν εἶναι τῇ τέχνῃ καὶ ὡσ καλλίστοισ φαίνεσθαι, ἅμα δὲ ἀναγκαῖον εἶναι ἔν τε ἄλλοισ ποιηταῖσ διατρίβειν πολλοῖσ καὶ ἀγαθοῖσ καὶ δὴ καὶ μάλιστα ἐν Ὁμήρῳ, τῷ ἀρίστῳ καὶ θειοτάτῳ τῶν ποιητῶν, καὶ τὴν τούτου διάνοιαν ἐκμανθάνειν, μὴ μόνον τὰ ἔπη, ζηλωτόν ἐστιν. οὐ γὰρ ἂν γένοιτό ποτε ἀγαθὸσ ῥαψῳδόσ, εἰ μὴ συνείη τὰ λεγόμενα ὑπὸ τοῦ ποιητοῦ.

τὸν γὰρ ῥαψῳδὸν ἑρμηνέα δεῖ τοῦ ποιητοῦ τῆσ διανοίασ γίγνεσθαι τοῖσ ἀκούουσι· τοῦτο δὲ καλῶσ ποιεῖν μὴ γιγνώσκοντα ὅτι λέγει ὁ ποιητὴσ ἀδύνατον. ταῦτα οὖν πάντα ἄξια ζηλοῦσθαι. ἀληθῆ λέγεισ, ὦ Σώκρατεσ· ἐμοὶ γοῦν τοῦτο πλεῖστον ἔργον παρέσχεν τῆσ τέχνησ, καὶ οἶμαι κάλλιστα ἀνθρώπων λέγειν περὶ Ὁμήρου, ὡσ οὔτε Μητρόδωροσ ὁ Λαμψακηνὸσ οὔτε Στησίμβροτοσ ὁ Θάσιοσ οὔτε Γλαύκων οὔτε ἄλλοσ οὐδεὶσ τῶν πώποτε γενομένων ἔσχεν εἰπεῖν οὕτω πολλὰσ καὶ καλὰσ διανοίασ περὶ Ὁμήρου ὅσασ ἐγώ. εὖ λέγεισ, ὦ Ιὤν· δῆλον γὰρ ὅτι οὐ φθονήσεισ μοι ἐπιδεῖξαι.

καὶ μὴν ἄξιόν γε ἀκοῦσαι, ὦ Σώκρατεσ, ὡσ εὖ κεκόσμηκα τὸν Ὅμηρον· ὥστε οἶμαι ὑπὸ Ὁμηριδῶν ἄξιοσ εἶναι χρυσῷ στεφάνῳ στεφανωθῆναι. καὶ μὴν ἐγὼ ἔτι ποιήσομαι σχολὴν ἀκροάσασθαί σου, νῦν δέ μοι τοσόνδε ἀπόκριναι· πότερον περὶ Ὁμήρου μόνον δεινὸσ εἶ ἢ καὶ περὶ Ἡσιόδου καὶ Ἀρχιλόχου;

οὐδαμῶσ, ἀλλὰ περὶ Ὁμήρου μόνον· ἱκανὸν γάρ μοι δοκεῖ εἶναι. ἔστι δὲ περὶ ὅτου Ὅμηρόσ τε καὶ Ἡσίοδοσ ταὐτὰ λέγετον; οἶμαι ἔγωγε καὶ πολλά. πότερον οὖν περὶ τούτων κάλλιον ἂν ἐξηγήσαιο ἃ Ὅμηροσ λέγει ἢ ἃ Ἡσίοδοσ; ὁμοίωσ ἂν περί γε τούτων, ὦ Σώκρατεσ, περὶ ὧν ταὐτὰ λέγουσιν. τί δὲ ὧν πέρι μὴ ταὐτὰ λέγουσιν;

οἱο͂ν περὶ μαντικῆσ λέγει τι Ὅμηρόσ τε καὶ Ἡσίοδοσ. πάνυ γε. τί οὖν; ὅσα τε ὁμοίωσ καὶ ὅσα διαφόρωσ περὶ μαντικῆσ λέγετον τὼ ποιητὰ τούτω, πότερον σὺ κάλλιον ἂν ἐξηγήσαιο ἢ τῶν μάντεών τισ τῶν ἀγαθῶν; τῶν μάντεων. εἰ δὲ σὺ ἦσθα μάντισ, οὐκ, εἴπερ περὶ τῶν ὁμοίωσ λεγομένων οἱο͂́σ τ’ ἦσθα ἐξηγήσασθαι, καὶ περὶ τῶν διαφόρωσ λεγομένων ἠπίστω ἂν ἐξηγεῖσθαι; δῆλον ὅτι. τί οὖν ποτε περὶ μὲν Ὁμήρου δεινὸσ εἶ, περὶ δὲ Ἡσιόδου οὔ, οὐδὲ τῶν ἄλλων ποιητῶν;

ἢ Ὅμηροσ περὶ ἄλλων τινῶν λέγει ἢ ὧνπερ σύμπαντεσ οἱ ἄλλοι ποιηταί; οὐ περὶ πολέμου τε τὰ πολλὰ διελήλυθεν καὶ περὶ ὁμιλιῶν πρὸσ ἀλλήλουσ ἀνθρώπων ἀγαθῶν τε καὶ κακῶν καὶ ἰδιωτῶν καὶ δημιουργῶν, καὶ περὶ θεῶν πρὸσ ἀλλήλουσ καὶ πρὸσ ἀνθρώπουσ ὁμιλούντων, ὡσ ὁμιλοῦσι, καὶ περὶ τῶν οὐρανίων παθημάτων καὶ περὶ τῶν ἐν Αἵδου, καὶ γενέσεισ καὶ θεῶν καὶ ἡρώων; οὐ ταῦτά ἐστι περὶ ὧν Ὅμηροσ τὴν ποίησιν πεποίηκεν;

ἀληθῆ λέγεισ, ὦ Σώκρατεσ. τί δὲ οἱ ἄλλοι ποιηταί; οὐ περὶ τῶν αὐτῶν τούτων; ναί, ἀλλ’, ὦ Σώκρατεσ, οὐχ ὁμοίωσ πεποιήκασι καὶ Ὅμηροσ. τί μήν; κάκιον; πολύ γε. Ὅμηροσ δὲ ἄμεινον; ἄμεινον μέντοι νὴ Δία. οὐκοῦν, ὦ φίλη κεφαλὴ Ιὤν, ὅταν περὶ ἀριθμοῦ πολλῶν λεγόντων εἷσ τισ ἄριστα λέγῃ, γνώσεται δήπου τισ τὸν εὖ λέγοντα; φημί.

πότερον οὖν ὁ αὐτὸσ ὅσπερ καὶ τοὺσ κακῶσ λέγοντασ, ἢ ἄλλοσ; ὁ αὐτὸσ δήπου. οὐκοῦν ὁ τὴν ἀριθμητικὴν τέχνην ἔχων οὗτόσ ἐστιν; ναί. τί δ’; ὅταν πολλῶν λεγόντων περὶ ὑγιεινῶν σιτίων ὁποῖά ἐστιν, εἷσ τισ ἄριστα λέγῃ, πότερον ἕτεροσ μέν τισ τὸν ἄριστα λέγοντα γνώσεται ὅτι ἄριστα λέγει, ἕτεροσ δὲ τὸν κάκιον ὅτι κάκιον, ἢ ὁ αὐτόσ; δῆλον δήπου, ὁ αὐτόσ. τίσ οὗτοσ; τί ὄνομα αὐτῷ; ἰατρόσ. οὐκοῦν ἐν κεφαλαίῳ λέγομεν ὡσ ὁ αὐτὸσ γνώσεται ἀεί, περὶ τῶν αὐτῶν πολλῶν λεγόντων, ὅστισ τε εὖ λέγει καὶ ὅστισ κακῶσ· ἢ εἰ μὴ γνώσεται τὸν κακῶσ λέγοντα, δῆλον ὅτι οὐδὲ τὸν εὖ, περί γε τοῦ αὐτοῦ.

οὕτωσ. οὐκοῦν ὁ αὐτὸσ γίγνεται δεινὸσ περὶ ἀμφοτέρων; ναί. οὐκοῦν σὺ φῂσ καὶ Ὅμηρον καὶ τοὺσ ἄλλουσ ποιητάσ, ἐν οἷσ καὶ Ἡσίοδοσ καὶ Ἀρχίλοχόσ ἐστιν, περί γε τῶν αὐτῶν λέγειν, ἀλλ’ οὐχ ὁμοίωσ, ἀλλὰ τὸν μὲν εὖ γε, τοὺσ δὲ χεῖρον; καὶ ἀληθῆ λέγω. οὐκοῦν, εἴπερ τὸν εὖ λέγοντα γιγνώσκεισ, καὶ τοὺσ χεῖρον λέγοντασ γιγνώσκοισ ἂν ὅτι χεῖρον λέγουσιν. ἐοίκέν γε.

οὐκοῦν, ὦ βέλτιστε, ὁμοίωσ τὸν Ιὤνα λέγοντεσ περὶ Ὁμήρου τε δεινὸν εἶναι καὶ περὶ τῶν ἄλλων ποιητῶν οὐχ ἁμαρτησόμεθα, ἐπειδή γε αὐτὸσ ὁμολογῇ τὸν αὐτὸν ἔσεσθαι κριτὴν ἱκανὸν πάντων ὅσοι ἂν περὶ τῶν αὐτῶν λέγωσι, τοὺσ δὲ ποιητὰσ σχεδὸν ἅπαντασ τὰ αὐτὰ ποιεῖν. τί οὖν ποτε τὸ αἴτιον, ὦ Σώκρατεσ, ὅτι ἐγώ, ὅταν μέν τισ περὶ ἄλλου του ποιητοῦ διαλέγηται, οὔτε προσέχω τὸν νοῦν ἀδυνατῶ τε καὶ ὁτιοῦν συμβαλέσθαι λόγου ἄξιον, ἀλλ’ ἀτεχνῶσ νυστάζω, ἐπειδὰν δέ τισ περὶ Ὁμήρου μνησθῇ, εὐθύσ τε ἐγρήγορα καὶ προσέχω τὸν νοῦν καὶ εὐπορῶ ὅτι λέγω; οὐ χαλεπὸν τοῦτό γε εἰκάσαι, ὦ ἑταῖρε, ἀλλὰ παντὶ δῆλον ὅτι τέχνῃ καὶ ἐπιστήμῃ περὶ Ὁμήρου λέγειν ἀδύνατοσ εἶ·

εἰ γὰρ τέχνῃ οἱο͂́σ τε ἦσθα, καὶ περὶ τῶν ἄλλων ποιητῶν ἁπάντων λέγειν οἱο͂́σ τ’ ἂν ἦσθα· ποιητικὴ γάρ πού ἐστιν τὸ ὅλον. ἢ οὔ; ναί. οὐκοῦν ἐπειδὰν λάβῃ τισ καὶ ἄλλην τέχνην ἡντινοῦν ὅλην, ὁ αὐτὸσ τρόποσ τῆσ σκέψεωσ ἔσται περὶ ἁπασῶν τῶν τεχνῶν;

πῶσ τοῦτο λέγω, δέῃ τί μου ἀκοῦσαι, ὦ Ιὤν; ναὶ μὰ τὸν Δία, ὦ Σώκρατεσ, ἔγωγε· χαίρω γὰρ ἀκούων ὑμῶν τῶν σοφῶν. βουλοίμην ἄν σε ἀληθῆ λέγειν, ὦ Ιὤν· ἀλλὰ σοφοὶ μέν πού ἐστε ὑμεῖσ οἱ ῥαψῳδοὶ καὶ ὑποκριταὶ καὶ ὧν ὑμεῖσ ᾄδετε τὰ ποιήματα, ἐγὼ δὲ οὐδὲν ἄλλο ἢ τἀληθῆ λέγω, οἱο͂ν εἰκὸσ ἰδιώτην ἄνθρωπον. ἐπεὶ καὶ περὶ τούτου οὗ νῦν ἠρόμην σε, θέασαι ὡσ φαῦλον καὶ ἰδιωτικόν ἐστι καὶ παντὸσ ἀνδρὸσ γνῶναι ὃ ἔλεγον, τὴν αὐτὴν εἶναι σκέψιν, ἐπειδάν τισ ὅλην τέχνην λάβῃ.

λάβωμεν γὰρ τῷ λόγῳ· γραφικὴ γάρ τίσ ἐστι τέχνη τὸ ὅλον; ναί. οὐκοῦν καὶ γραφῆσ πολλοὶ καὶ εἰσὶ καὶ γεγόνασιν ἀγαθοὶ καὶ φαῦλοι; πάνυ γε. ἤδη οὖν τινα εἶδεσ ὅστισ περὶ μὲν Πολυγνώτου τοῦ Ἀγλαοφῶντοσ δεινόσ ἐστιν ἀποφαίνειν ἃ εὖ τε γράφει καὶ ἃ μή, περὶ δὲ τῶν ἄλλων γραφέων ἀδύνατοσ; καὶ ἐπειδὰν μέν τισ τὰ τῶν ἄλλων ζωγράφων ἔργα ἐπιδεικνύῃ, νυστάζει τε καὶ ἀπορεῖ καὶ οὐκ ἔχει ὅτι συμβάληται, ἐπειδὰν δὲ περὶ Πολυγνώτου ἢ ἄλλου ὅτου βούλει τῶν γραφέων ἑνὸσ μόνου δέῃ ἀποφήνασθαι γνώμην, ἐγρήγορέν τε καὶ προσέχει τὸν νοῦν καὶ εὐπορεῖ ὅτι εἴπῃ;

οὐ μὰ τὸν Δία, οὐ δῆτα. τί δέ; ἐν ἀνδριαντοποιίᾳ ἤδη τιν’ εἶδεσ ὅστισ περὶ μὲν Δαιδάλου τοῦ Μητίονοσ ἢ Ἐπειοῦ τοῦ Πανοπέωσ ἢ Θεοδώρου τοῦ Σαμίου ἢ ἄλλου τινὸσ ἀνδριαντοποιοῦ ἑνὸσ πέρι δεινόσ ἐστιν ἐξηγεῖσθαι ἃ εὖ πεποίηκεν, ἐν δὲ τοῖσ τῶν ἄλλων ἀνδριαντοποιῶν ἔργοισ ἀπορεῖ τε καὶ νυστάζει, οὐκ ἔχων ὅτι εἴπῃ; οὐ μὰ τὸν Δία, οὐδὲ τοῦτον ἑώρακα.

ἀλλὰ μήν, ὥσ γ’ ἐγὼ οἶμαι, οὐδ’ ἐν αὐλήσει γε οὐδὲ ἐν κιθαρίσει οὐδὲ ἐν κιθαρῳδίᾳ οὐδὲ ἐν ῥαψῳδίᾳ οὐδεπώποτ’ εἶδεσ ἄνδρα ὅστισ περὶ μὲν Ὀλύμπου δεινόσ ἐστιν ἐξηγεῖσθαι ἢ περὶ Θαμύρου ἢ περὶ Ὀρφέωσ ἢ περὶ Φημίου τοῦ Ἰθακησίου ῥαψῳδοῦ, περὶ δὲ Ιὤνοσ τοῦ Ἐφεσίου ῥαψῳδοῦ ἀπορεῖ καὶ οὐκ ἔχει συμβαλέσθαι ἅ τε εὖ ῥαψῳδεῖ καὶ ἃ μή. οὐκ ἔχω σοι περὶ τούτου ἀντιλέγειν, ὦ Σώκρατεσ· ἀλλ’ ἐκεῖνο ἐμαυτῷ σύνοιδα, ὅτι περὶ Ὁμήρου κάλλιστ’ ἀνθρώπων λέγω καὶ εὐπορῶ καὶ οἱ ἄλλοι πάντεσ μέ φασιν εὖ λέγειν, περὶ δὲ τῶν ἄλλων οὔ.

καίτοι ὁρ́α τοῦτο τί ἔστιν. καὶ ὁρῶ, ὦ Ιὤν, καὶ ἔρχομαί γέ σοι ἀποφανούμενοσ ὅ μοι δοκεῖ τοῦτο εἶναι. ἔστι γὰρ τοῦτο τέχνη μὲν οὐκ ὂν παρὰ σοὶ περὶ Ὁμήρου εὖ λέγειν, ὃ νυνδὴ ἔλεγον, θεία δὲ δύναμισ ἥ σε κινεῖ, ὥσπερ ἐν τῇ λίθῳ ἣν Εὐριπίδησ μὲν Μαγνῆτιν ὠνόμασεν, οἱ δὲ πολλοὶ Ἡρακλείαν.

καὶ γὰρ αὕτη ἡ λίθοσ οὐ μόνον αὐτοὺσ τοὺσ δακτυλίουσ ἄγει τοὺσ σιδηροῦσ, ἀλλὰ καὶ δύναμιν ἐντίθησι τοῖσ δακτυλίοισ ὥστ’ αὖ δύνασθαι ταὐτὸν τοῦτο ποιεῖν ὅπερ ἡ λίθοσ, ἄλλουσ ἄγειν δακτυλίουσ, ὥστ’ ἐνίοτε ὁρμαθὸσ μακρὸσ πάνυ σιδηρίων καὶ δακτυλίων ἐξ ἀλλήλων ἤρτηται· πᾶσι δὲ τούτοισ ἐξ ἐκείνησ τῆσ λίθου ἡ δύναμισ ἀνήρτηται.

οὕτω δὲ καὶ ἡ Μοῦσα ἐνθέουσ μὲν ποιεῖ αὐτή, διὰ δὲ τῶν ἐνθέων τούτων ἄλλων ἐνθουσιαζόντων ὁρμαθὸσ ἐξαρτᾶται. πάντεσ γὰρ οἵ τε τῶν ἐπῶν ποιηταὶ οἱ ἀγαθοὶ οὐκ ἐκ τέχνησ ἀλλ’ ἔνθεοι ὄντεσ καὶ κατεχόμενοι πάντα ταῦτα τὰ καλὰ λέγουσι ποιήματα, καὶ οἱ μελοποιοὶ οἱ ἀγαθοὶ ὡσαύτωσ, ὥσπερ οἱ κορυβαντιῶντεσ οὐκ ἔμφρονεσ ὄντεσ ὀρχοῦνται, οὕτω καὶ οἱ μελοποιοὶ οὐκ ἔμφρονεσ ὄντεσ τὰ καλὰ μέλη ταῦτα ποιοῦσιν, ἀλλ’ ἐπειδὰν ἐμβῶσιν εἰσ τὴν ἁρμονίαν καὶ εἰσ τὸν ῥυθμόν, βακχεύουσι καὶ κατεχόμενοι, ὥσπερ αἱ βάκχαι ἀρύονται ἐκ τῶν ποταμῶν μέλι καὶ γάλα κατεχόμεναι, ἔμφρονεσ δὲ οὖσαι οὔ, καὶ τῶν μελοποιῶν ἡ ψυχὴ τοῦτο ἐργάζεται, ὅπερ αὐτοὶ λέγουσι. λέγουσι γὰρ δήπουθεν πρὸσ ἡμᾶσ οἱ ποιηταὶ ὅτι ἀπὸ κρηνῶν μελιρρύτων ἐκ Μουσῶν κήπων τινῶν καὶ ναπῶν δρεπόμενοι τὰ μέλη ἡμῖν φέρουσιν ὥσπερ αἱ μέλιτται, καὶ αὐτοὶ οὕτω πετόμενοι·

καὶ ἀληθῆ λέγουσι.

κοῦφον γὰρ χρῆμα ποιητήσ ἐστιν καὶ πτηνὸν καὶ ἱερόν, καὶ οὐ πρότερον οἱο͂́σ τε ποιεῖν πρὶν ἂν ἔνθεόσ τε γένηται καὶ ἔκφρων καὶ ὁ νοῦσ μηκέτι ἐν αὐτῷ ἐνῇ· ἑώσ δ’ ἂν τουτὶ ἔχῃ τὸ κτῆμα, ἀδύνατοσ πᾶσ ποιεῖν ἄνθρωπόσ ἐστιν καὶ χρησμῳδεῖν. ἅτε οὖν οὐ τέχνῃ ποιοῦντεσ καὶ πολλὰ λέγοντεσ καὶ καλὰ περὶ τῶν πραγμάτων, ὥσπερ σὺ περὶ Ὁμήρου, ἀλλὰ θείᾳ μοίρᾳ, τοῦτο μόνον οἱο͂́σ τε ἕκαστοσ ποιεῖν καλῶσ ἐφ’ ὃ ἡ Μοῦσα αὐτὸν ὡρ́μησεν, ὁ μὲν διθυράμβουσ, ὁ δὲ ἐγκώμια, ὁ δὲ ὑπορχήματα, ὁ δ’ ἔπη, ὁ δ’ ἰάμβουσ· τὰ δ’ ἄλλα φαῦλοσ αὐτῶν ἕκαστόσ ἐστιν.

οὐ γὰρ τέχνῃ ταῦτα λέγουσιν ἀλλὰ θείᾳ δυνάμει, ἐπεί, εἰ περὶ ἑνὸσ τέχνῃ καλῶσ ἠπίσταντο λέγειν, κἂν περὶ τῶν ἄλλων ἁπάντων· τοῖσ χρησμῳδοῖσ καὶ τοῖσ μάντεσι τοῖσ θείοισ, ἵνα ἡμεῖσ οἱ ἀκούοντεσ εἰδῶμεν ὅτι οὐχ οὗτοί εἰσιν οἱ ταῦτα λέγοντεσ οὕτω πολλοῦ ἄξια, οἷσ νοῦσ μὴ πάρεστιν, ἀλλ’ ὁ θεὸσ αὐτόσ ἐστιν ὁ λέγων, διὰ τούτων δὲ φθέγγεται πρὸσ ἡμᾶσ.

μέγιστον δὲ τεκμήριον τῷ λόγῳ Τύννιχοσ ὁ Χαλκιδεύσ, ὃσ ἄλλο μὲν οὐδὲν πώποτε ἐποίησε ποίημα ὅτου τισ ἂν ἀξιώσειεν μνησθῆναι, τὸν δὲ παίωνα ὃν πάντεσ ᾄδουσι, σχεδόν τι πάντων μελῶν κάλλιστον, ἀτεχνῶσ, ὅπερ αὐτὸσ λέγει, "εὑρ́ημά τι Μοισᾶν. " ἐν τούτῳ γὰρ δὴ μάλιστά μοι δοκεῖ ὁ θεὸσ ἐνδείξασθαι ἡμῖν, ἵνα μὴ διστάζωμεν, ὅτι οὐκ ἀνθρώπινά ἐστιν τὰ καλὰ ταῦτα ποιήματα οὐδὲ ἀνθρώπων, ἀλλὰ θεῖα καὶ θεῶν, οἱ δὲ ποιηταὶ οὐδὲν ἀλλ’ ἢ ἑρμηνῆσ εἰσιν τῶν θεῶν, κατεχόμενοι ἐξ ὅτου ἂν ἕκαστοσ κατέχηται. ταῦτα ἐνδεικνύμενοσ ὁ θεὸσ ἐξεπίτηδεσ διὰ τοῦ φαυλοτάτου ποιητοῦ τὸ κάλλιστον μέλοσ ᾖσεν·

ἢ οὐ δοκῶ σοι ἀληθῆ λέγειν, ὦ Ιὤν;

ναὶ μὰ τὸν Δία, ἔμοιγε· ἅπτει γάρ πώσ μου τοῖσ λόγοισ τῆσ ψυχῆσ, ὦ Σώκρατεσ, καί μοι δοκοῦσι θείᾳ μοίρᾳ ἡμῖν παρὰ τῶν θεῶν ταῦτα οἱ ἀγαθοὶ ποιηταὶ ἑρμηνεύειν. οὐκοῦν ὑμεῖσ αὖ οἱ ῥαψῳδοὶ τὰ τῶν ποιητῶν ἑρμηνεύετε; καὶ τοῦτο ἀληθὲσ λέγεισ. οὐκοῦν ἑρμηνέων ἑρμηνῆσ γίγνεσθε; παντάπασί γε. ἔχε δή μοι τόδε εἰπέ, ὦ Ιὤν, καὶ μὴ ἀποκρύψῃ ὅτι ἄν σε ἔρωμαι·

ὅταν εὖ εἴπῃσ ἔπη καὶ ἐκπλήξῃσ μάλιστα τοὺσ θεωμένουσ, ἢ τὸν Ὀδυσσέα ὅταν ἐπὶ τὸν οὐδὸν ἐφαλλόμενον ᾄδῃσ, ἐκφανῆ γιγνόμενον τοῖσ μνηστῆρσι καὶ ἐκχέοντα τοὺσ ὀιστοὺσ πρὸ τῶν ποδῶν, ἢ Ἀχιλλέα ἐπὶ τὸν Ἕκτορα ὁρμῶντα, ἢ καὶ τῶν περὶ Ἀνδρομάχην ἐλεινῶν τι ἢ περὶ Ἑκάβην ἢ περὶ Πρίαμον, τότε πότερον ἔμφρων εἶ ἢ ἔξω σαυτοῦ γίγνῃ καὶ παρὰ τοῖσ πράγμασιν οἰέταί σου εἶναι ἡ ψυχὴ οἷσ λέγεισ ἐνθουσιάζουσα, ἢ ἐν Ἰθάκῃ οὖσιν ἢ ἐν Τροίᾳ ἢ ὅπωσ ἂν καὶ τὰ ἔπη ἔχῃ; ὡσ ἐναργέσ μοι τοῦτο, ὦ Σώκρατεσ, τὸ τεκμήριον εἶπεσ·

οὐ γάρ σε ἀποκρυψάμενοσ ἐρῶ. ἐγὼ γὰρ ὅταν ἐλεινόν τι λέγω, δακρύων ἐμπίμπλανταί μου οἱ ὀφθαλμοί· ὅταν τε φοβερὸν ἢ δεινόν, ὀρθαὶ αἱ τρίχεσ ἵστανται ὑπὸ φόβου καὶ ἡ καρδία πηδᾷ. τί οὖν;

φῶμεν, ὦ Ιὤν, ἔμφρονα εἶναι τότε τοῦτον τὸν ἄνθρωπον, ὃσ ἂν κεκοσμημένοσ ἐσθῆτι ποικίλῃ καὶ χρυσοῖσι στεφάνοισ κλάῃ τ’ ἐν θυσίαισ καὶ ἑορταῖσ, μηδὲν ἀπολωλεκὼσ τούτων, ἢ φοβῆται πλέον ἢ ἐν δισμυρίοισ ἀνθρώποισ ἑστηκὼσ φιλίοισ, μηδενὸσ ἀποδύοντοσ μηδὲ ἀδικοῦντοσ; οὐ μὰ τὸν Δία, οὐ πάνυ, ὦ Σώκρατεσ, ὥσ γε τἀληθὲσ εἰρῆσθαι. οἶσθα οὖν ὅτι καὶ τῶν θεατῶν τοὺσ πολλοὺσ ταὐτὰ ταῦτα ὑμεῖσ ἐργάζεσθε; καὶ μάλα καλῶσ οἶδα·

καθορῶ γὰρ ἑκάστοτε αὐτοὺσ ἄνωθεν ἀπὸ τοῦ βήματοσ κλάοντάσ τε καὶ δεινὸν ἐμβλέποντασ καὶ συνθαμβοῦντασ τοῖσ λεγομένοισ. δεῖ γάρ με καὶ σφόδρ’ αὐτοῖσ τὸν νοῦν προσέχειν· ὡσ ἐὰν μὲν κλάοντασ αὐτοὺσ καθίσω, αὐτὸσ γελάσομαι ἀργύριον λαμβάνων, ἐὰν δὲ γελῶντασ, αὐτὸσ κλαύσομαι ἀργύριον ἀπολλύσ. οἶσθα οὖν ὅτι οὗτόσ ἐστιν ὁ θεατὴσ τῶν δακτυλίων ὁ ἔσχατοσ, ὧν ἐγὼ ἔλεγον ὑπὸ τῆσ Ἡρακλειώτιδοσ λίθου ἀπ’ ἀλλήλων τὴν δύναμιν λαμβάνειν; ὁ δὲ μέσοσ σὺ ὁ ῥαψῳδὸσ καὶ ὑποκριτήσ, ὁ δὲ πρῶτοσ αὐτὸσ ὁ ποιητήσ· ὁ δὲ θεὸσ διὰ πάντων τούτων ἕλκει τὴν ψυχὴν ὅποι ἂν βούληται τῶν ἀνθρώπων, ἀνακρεμαννὺσ ἐξ ἀλλήλων τὴν δύναμιν.

καὶ ὥσπερ ἐκ τῆσ λίθου ἐκείνησ ὁρμαθὸσ πάμπολυσ ἐξήρτηται χορευτῶν τε καὶ διδασκάλων καὶ ὑποδιδασκάλων, ἐκ πλαγίου ἐξηρτημένων τῶν τῆσ Μούσησ ἐκκρεμαμένων δακτυλίων. καὶ ὁ μὲν τῶν ποιητῶν ἐξ ἄλλησ Μούσησ, ὁ δὲ ἐξ ἄλλησ ἐξήρτηται ‐ ὀνομάζομεν δὲ αὐτὸ κατέχεται, τὸ δέ ἐστι παραπλήσιον· ἔχεται γάρ ‐ ἐκ δὲ τούτων τῶν πρώτων δακτυλίων, τῶν ποιητῶν, ἄλλοι ἐξ ἄλλου αὖ ἠρτημένοι εἰσὶ καὶ ἐνθουσιάζουσιν, οἱ μὲν ἐξ Ὀρφέωσ, οἱ δὲ ἐκ Μουσαίου·

οἱ δὲ πολλοὶ ἐξ Ὁμήρου κατέχονταί τε καὶ ἔχονται. ὧν σύ, ὦ Ιὤν, εἷσ εἶ καὶ κατέχῃ ἐξ Ὁμήρου, καὶ ἐπειδὰν μέν τισ ἄλλου του ποιητοῦ ᾄδῃ, καθεύδεισ τε καὶ ἀπορεῖσ ὅτι λέγῃσ, ἐπειδὰν δὲ τούτου τοῦ ποιητοῦ φθέγξηταί τισ μέλοσ, εὐθὺσ ἐγρήγορασ καὶ ὀρχεῖταί σου ἡ ψυχὴ καὶ εὐπορεῖσ ὅτι λέγῃσ· οὐ γὰρ τέχνῃ οὐδ’ ἐπιστήμῃ περὶ Ὁμήρου λέγεισ ἃ λέγεισ, ἀλλὰ θείᾳ μοίρᾳ καὶ κατοκωχῇ, ὥσπερ οἱ κορυβαντιῶντεσ ἐκείνου μόνου αἰσθάνονται τοῦ μέλουσ ὀξέωσ ὃ ἂν ᾖ τοῦ θεοῦ ἐξ ὅτου ἂν κατέχωνται, καὶ εἰσ ἐκεῖνο τὸ μέλοσ καὶ σχημάτων καὶ ῥημάτων εὐποροῦσι, τῶν δὲ ἄλλων οὐ φροντίζουσιν·

οὕτω καὶ σύ, ὦ Ιὤν, περὶ μὲν Ὁμήρου ὅταν τισ μνησθῇ, εὐπορεῖσ, περὶ δὲ τῶν ἄλλων ἀπορεῖσ· τούτου δ’ ἐστὶ τὸ αἴτιον, ὅ μ’ ἐρωτᾷσ, δι’ ὅτι σὺ περὶ μὲν Ὁμήρου εὐπορεῖσ, περὶ δὲ τῶν ἄλλων οὔ, ὅτι οὐ τέχνῃ ἀλλὰ θείᾳ μοίρᾳ Ὁμήρου δεινὸσ εἶ ἐπαινέτησ.

σὺ μὲν εὖ λέγεισ, ὦ Σώκρατεσ· θαυμάζοιμι μεντἂν εἰ οὕτωσ εὖ εἴποισ, ὥστε με ἀναπεῖσαι ὡσ ἐγὼ κατεχόμενοσ καὶ μαινόμενοσ Ὅμηρον ἐπαινῶ. οἶμαι δὲ οὐδ’ ἂν σοὶ δόξαιμι, εἴ μου ἀκούσαισ λέγοντοσ περὶ Ὁμήρου. καὶ μὴν ἐθέλω γε ἀκοῦσαι, οὐ μέντοι πρότερον πρὶν ἄν μοι ἀποκρίνῃ τόδε· ὧν Ὅμηροσ λέγει περὶ τίνοσ εὖ λέγεισ;

οὐ γὰρ δήπου περὶ ἁπάντων γε. εὖ ἴσθι, ὦ Σώκρατεσ, περὶ οὐδενὸσ ὅτου οὔ. οὐ δήπου καὶ περὶ τούτων ὧν σὺ μὲν τυγχάνεισ οὐκ εἰδώσ, Ὅμηροσ δὲ λέγει. καὶ ταῦτα ποῖά ἐστιν ἃ Ὅμηροσ μὲν λέγει, ἐγὼ δὲ οὐκ οἶδα; οὐ καὶ περὶ τεχνῶν μέντοι λέγει πολλαχοῦ Ὅμηροσ καὶ πολλά;

οἱο͂ν καὶ περὶ ἡνιοχείασ ‐ ἐὰν μνησθῶ τὰ ἔπη, ἐγώ σοι φράσω. ἀλλ’ ἐγὼ ἐρῶ· ἐγὼ γὰρ μέμνημαι. εἰπὲ δή μοι ἃ λέγει Νέστωρ Ἀντιλόχῳ τῷ ὑεῖ, παραινῶν εὐλαβηθῆναι περὶ τὴν καμπὴν ἐν τῇ ἱπποδρομίᾳ τῇ ἐπὶ Πατρόκλῳ. κλινθῆναι δέ, φησί, καὶ αὐτὸσ ἐυξέστῳ ἐνὶ δίφρῳ ἦκ’ ἐπ’ ἀριστερὰ τοῖιν· ἀτὰρ τὸν δεξιὸν ἵππονκένσαι ὁμοκλήσασ, εἶξαί τέ οἱ ἡνία χερσίν.

ἐν νύσσῃ δέ τοι ἵπποσ ἀριστερὸσ ἐγχριμφθήτω,ὡσ ἄν τοι πλήμνη γε δοάσσεται ἄκρον ἱκέσθαικύκλου ποιητοῖο· λίθου δ’ ἀλέασθαι ἐπαυρεῖν. ἀρκεῖ. ταῦτα δή, ὦ Ιὤν, τὰ ἔπη εἴτε ὀρθῶσ λέγει Ὅμηροσ εἴτε μή, πότεροσ ἂν γνοίη ἄμεινον, ἰατρὸσ ἢ ἡνίοχοσ; Ἡνίοχοσ δήπου. πότερον ὅτι τέχνην ταύτην ἔχει ἢ κατ’ ἄλλο τι; οὔκ, ἀλλ’ ὅτι τέχνην. οὐκοῦν ἑκάστῃ τῶν τεχνῶν ἀποδέδοταί τι ὑπὸ τοῦ θεοῦ ἔργον οἱᾴ τε εἶναι γιγνώσκειν; οὐ γάρ που ἃ κυβερνητικῇ γιγνώσκομεν, γνωσόμεθα καὶ ἰατρικῇ. οὐ δῆτα. οὐδέ γε ἃ ἰατρικῇ, ταῦτα καὶ τεκτονικῇ. οὐ δῆτα.

οὐκοῦν οὕτω καὶ κατὰ πασῶν τῶν τεχνῶν, ἃ τῇ ἑτέρᾳ τέχνῃ γιγνώσκομεν, οὐ γνωσόμεθα τῇ ἑτέρᾳ; τόδε δέ μοι πρότερον τούτου ἀπόκριναι· τὴν μὲν ἑτέραν φῂσ εἶναί τινα τέχνην, τὴν δ’ ἑτέραν; ναί. ἆρα ὥσπερ ἐγὼ τεκμαιρόμενοσ, ὅταν ἡ μὲν ἑτέρων πραγμάτων ᾖ ἐπιστήμη, ἡ δ’ ἑτέρων, οὕτω καλῶ τὴν μὲν ἄλλην, τὴν δὲ ἄλλην τέχνην, οὕτω καὶ σύ; ναί.

εἰ γάρ που τῶν αὐτῶν πραγμάτων ἐπιστήμη εἰή τισ, τί ἂν τὴν μὲν ἑτέραν φαῖμεν εἶναι, τὴν δ’ ἑτέραν, ὁπότε γε ταὐτὰ εἰή εἰδέναι ἀπ’ ἀμφοτέρων; ὥσπερ ἐγώ τε γιγνώσκω ὅτι πέντε εἰσὶν οὗτοι οἱ δάκτυλοι, καὶ σύ, ὥσπερ ἐγώ, περὶ τούτων ταὐτὰ γιγνώσκεισ· καὶ εἴ σε ἐγὼ ἐροίμην εἰ τῇ αὐτῇ τέχνῃ γιγνώσκομεν τῇ ἀριθμητικῇ τὰ αὐτὰ ἐγώ τε καὶ σὺ ἢ ἄλλῃ, φαίησ ἂν δήπου τῇ αὐτῇ. ναί. ὃ τοίνυν ἄρτι ἔμελλον ἐρήσεσθαί σε, νυνὶ εἰπέ, εἰ κατὰ πασῶν τῶν τεχνῶν οὕτω σοι δοκεῖ, τῇ μὲν αὐτῇ τέχνῃ τὰ αὐτὰ ἀναγκαῖον εἶναι γιγνώσκειν, τῇ δ’ ἑτέρᾳ μὴ τὰ αὐτά, ἀλλ’ εἴπερ ἄλλη ἐστίν, ἀναγκαῖον καὶ ἕτερα γιγνώσκειν.

οὕτω μοι δοκεῖ, ὦ Σώκρατεσ. οὐκοῦν ὅστισ ἂν μὴ ἔχῃ τινὰ τέχνην, ταύτησ τῆσ τέχνησ τὰ λεγόμενα ἢ πραττόμενα καλῶσ γιγνώσκειν οὐχ οἱο͂́σ τ’ ἔσται; ἀληθῆ λέγεισ.

τί δὲ δὴ ὅταν Ὅμηροσ λέγῃ ὡσ τετρωμένῳ τῷ Μαχάονι Ἑκαμήδη ἡ Νέστοροσ παλλακὴ κυκεῶνα πίνειν δίδωσι; πότερον οὖν περὶ τῶν ἐπῶν ὧν εἶπεσ, εἴτε καλῶσ λέγει Ὅμηροσ εἴτε μή, σὺ κάλλιον γνώσῃ ἢ ἡνίοχοσ; Ἡνίοχοσ. Ῥαψῳδὸσ γάρ που εἶ ἀλλ’ οὐχ ἡνίοχοσ. ναί. ἡ δὲ ῥαψῳδικὴ τέχνη ἑτέρα ἐστὶ τῆσ ἡνιοχικῆσ; ναί. εἰ ἄρα ἑτέρα, περὶ ἑτέρων καὶ ἐπιστήμη πραγμάτων ἐστίν. ναί. καὶ λέγει πωσ οὕτωσ ‐ οἴνῳ πραμνείῳ, φησίν, ἐπὶ δ’ αἴγειον κνῆ τυρὸνκνήστι χαλκείῃ·

παρὰ δὲ κρόμυον ποτῷ ὄψον· ταῦτα εἴτε ὀρθῶσ λέγει Ὅμηροσ εἴτε μή, πότερον ἰατρικῆσ ἐστι διαγνῶναι καλῶσ ἢ ῥαψῳδικῆσ; Ιἀτρικῆσ. τί δέ, ὅταν λέγῃ Ὅμηροσ ‐ ἡ δὲ μολυβδαίνῃ ἰκέλη ἐσ βυσσὸν ἵκανεν,ἥ τε κατ’ ἀγραύλοιο βοὸσ κέρασ ἐμμεμαυῖαἔρχεται ὠμηστῇσι μετ’ ἰχθύσι πῆμα φέρουσα· ταῦτα πότερον φῶμεν ἁλιευτικῆσ εἶναι τέχνησ μᾶλλον κρῖναι ἢ ῥαψῳδικῆσ, ἅττα λέγει καὶ εἴτε καλῶσ εἴτε μή;

δῆλον δή, ὦ Σώκρατεσ, ὅτι ἁλιευτικῆσ. σκέψαι δή, σοῦ ἐρομένου, εἰ ἔροιό με· "ἐπειδὴ τοίνυν, ὦ Σώκρατεσ, τούτων τῶν τεχνῶν ἐν Ὁμήρῳ εὑρίσκεισ ἃ προσήκει ἑκάστῃ διακρίνειν, ἴθι μοι ἔξευρε καὶ τὰ τοῦ μάντεώσ τε καὶ μαντικῆσ, ποῖά ἐστιν ἃ προσήκει αὐτῷ οἱῴ τ’ εἶναι διαγιγνώσκειν, εἴτε εὖ εἴτε κακῶσ πεποίηται" ‐ σκέψαι ὡσ ῥᾳδίωσ τε καὶ ἀληθῆ ἐγώ σοι ἀποκρινοῦμαι. πολλαχοῦ μὲν γὰρ καὶ ἐν Ὀδυσσείᾳ λέγει, οἱο͂ν καὶ ἃ ὁ τῶν Μελαμποδιδῶν λέγει μάντισ πρὸσ τοὺσ μνηστῆρασ, Θεοκλύμενοσ ‐ δαιμόνιοι, τί κακὸν τόδε πάσχετε;

νυκτὶ μὲν ὑμέωνεἰλύαται κεφαλαί τε πρόσωπά τε νέρθε τε γυῖα,οἰμωγὴ δὲ δέδηε, δεδάκρυνται δὲ παρειαί·

εἰδώλων τε πλέον πρόθυρον, πλείη δὲ καὶ αὐλὴἱεμένων ἔρεβόσδε ὑπὸ ζόφον· ἠέλιοσ δὲ οὐρανοῦ ἐξαπόλωλε, κακὴ δ’ ἐπιδέδρομεν ἀχλύσ· πολλαχοῦ δὲ καὶ ἐν Ἰλιάδι, οἱο͂ν καὶ ἐπὶ τειχομαχίᾳ·

λέγει γὰρ καὶ ἐνταῦθα ‐‐ ὄρνισ γάρ σφιν ἐπῆλθε περησέμεναι μεμαῶσιν,αἰετὸσ ὑψιπέτησ, ἐπ’ ἀριστερὰ λαὸν ἐέργων, φοινήεντα δράκοντα φέρων ὀνύχεσσι πέλωρον,ζῷον, ἔτ’ ἀσπαίροντα· καὶ οὔπω λήθετο χάρμησ.

κόψε γὰρ αὐτὸν ἔχοντα κατὰ στῆθοσ παρὰ δειρὴνἰδνωθεὶσ ὀπίσω, ὁ δ’ ἀπὸ ἕθεν ἧκε χαμᾶζεἀλγήσασ ὀδύνῃσι, μέσῳ δ’ ἐνὶ κάββαλ’ ὁμίλῳ· αὐτὸσ δὲ κλάγξασ πέτετο πνοιῇσ ἀνέμοιο.

ταῦτα φήσω καὶ τὰ τοιαῦτα τῷ μάντει προσήκειν καὶ σκοπεῖν καὶ κρίνειν. ἀληθῆ γε σὺ λέγων, ὦ Σώκρατεσ. καὶ σύ γε, ὦ Ιὤν, ἀληθῆ ταῦτα λέγεισ. ἴθι δὴ καὶ σὺ ἐμοί, ὥσπερ ἐγὼ σοὶ ἐξέλεξα καὶ ἐξ Ὀδυσσείασ καὶ ἐξ Ἰλιάδοσ ὁποῖα τοῦ μάντεώσ ἐστι καὶ ὁποῖα τοῦ ἰατροῦ καὶ ὁποῖα τοῦ ἁλιέωσ, οὕτω καὶ σὺ ἐμοὶ ἔκλεξον, ἐπειδὴ καὶ ἐμπειρότεροσ εἶ ἐμοῦ τῶν Ὁμήρου, ὁποῖα τοῦ ῥαψῳδοῦ ἐστιν, ὦ Ιὤν, καὶ τῆσ τέχνησ τῆσ ῥαψῳδικῆσ, ἃ τῷ ῥαψῳδῷ προσήκει καὶ σκοπεῖσθαι καὶ διακρίνειν παρὰ τοὺσ ἄλλουσ ἀνθρώπουσ. ἐγὼ μέν φημι, ὦ Σώκρατεσ, ἅπαντα.

οὐ σύ γε φῄσ, ὦ Ιὤν, ἅπαντα· ἢ οὕτωσ ἐπιλήσμων εἶ; καίτοι οὐκ ἂν πρέποι γε ἐπιλήσμονα εἶναι ῥαψῳδὸν ἄνδρα. τί δὲ δὴ ἐπιλανθάνομαι;

οὐ μέμνησαι ὅτι ἔφησθα τὴν ῥαψῳδικὴν τέχνην ἑτέραν εἶναι τῆσ ἡνιοχικῆσ; μέμνημαι. οὐκοῦν καὶ ἑτέραν οὖσαν ἕτερα γνώσεσθαι ὡμολόγεισ; ναί. οὐκ ἄρα πάντα γε γνώσεται ἡ ῥαψῳδικὴ κατὰ τὸν σὸν λόγον οὐδὲ ὁ ῥαψῳδόσ. πλήν γε ἴσωσ τὰ τοιαῦτα, ὦ Σώκρατεσ. τὰ τοιαῦτα δὲ λέγεισ πλὴν τὰ τῶν ἄλλων τεχνῶν σχεδόν τι·

ἀλλὰ ποῖα δὴ γνώσεται, ἐπειδὴ οὐχ ἅπαντα; ἃ πρέπει, οἶμαι ἔγωγε, ἀνδρὶ εἰπεῖν καὶ ὁποῖα γυναικί, καὶ ὁποῖα δούλῳ καὶ ὁποῖα ἐλευθέρῳ, καὶ ὁποῖα ἀρχομένῳ καὶ ὁποῖα ἄρχοντι. ἆρα ὁποῖα ἄρχοντι, λέγεισ, ἐν θαλάττῃ χειμαζομένου πλοίου πρέπει εἰπεῖν, ὁ ῥαψῳδὸσ γνώσεται κάλλιον ἢ ὁ κυβερνήτησ; οὔκ, ἀλλὰ ὁ κυβερνήτησ τοῦτό γε. ἀλλ’ ὁποῖα ἄρχοντι κάμνοντοσ πρέπει εἰπεῖν, ὁ ῥαψῳδὸσ γνώσεται κάλλιον ἢ ὁ ἰατρόσ;

οὐδὲ τοῦτο. ἀλλ’ οἱᾶ δούλῳ πρέπει, λέγεισ; ναί. οἱο͂ν βουκόλῳ λέγεισ δούλῳ ἃ πρέπει εἰπεῖν ἀγριαινουσῶν βοῶν παραμυθουμένῳ, ὁ ῥαψῳδὸσ γνώσεται ἀλλ’ οὐχ ὁ βουκόλοσ; οὐ δῆτα. ἀλλ’ οἱᾶ γυναικὶ πρέποντά ἐστιν εἰπεῖν ταλασιουργῷ περὶ ἐρίων ἐργασίασ; οὔ.

ἀλλ’ οἱᾶ ἀνδρὶ πρέπει εἰπεῖν γνώσεται στρατηγῷ στρατιώταισ παραινοῦντι; ναί, τὰ τοιαῦτα γνώσεται ὁ ῥαψῳδόσ. τί δέ; ἡ ῥαψῳδικὴ τέχνη στρατηγική ἐστιν; Γνοίην γοῦν ἂν ἔγωγε οἱᾶ στρατηγὸν πρέπει εἰπεῖν. ἴσωσ γὰρ εἶ καὶ στρατηγικόσ, ὦ Ιὤν. καὶ γὰρ εἰ ἐτύγχανεσ ἱππικὸσ ὢν ἅμα καὶ κιθαριστικόσ, ἔγνωσ ἂν ἵππουσ εὖ καὶ κακῶσ ἱππαζομένουσ· ἀλλ’ εἴ σ’ ἐγὼ ἠρόμην·

"ποτέρᾳ δὴ τέχνῃ, ὦ Ιὤν, γιγνώσκεισ τοὺσ εὖ ἱππαζομένουσ ἵππουσ; ᾗ ἱππεὺσ εἶ ἢ ᾗ κιθαριστήσ; τί ἄν μοι ἀπεκρίνω; ἡῖ ἱππεύσ, ἔγωγ’ ἄν. οὐκοῦν εἰ καὶ τοὺσ εὖ κιθαρίζοντασ διεγίγνωσκεσ, ὡμολόγεισ ἄν, ᾗ κιθαριστὴσ εἶ, ταύτῃ διαγιγνώσκειν, ἀλλ’ οὐχ ᾗ ἱππεύσ. ναί. ἐπειδὴ δὲ τὰ στρατιωτικὰ γιγνώσκεισ, πότερον ᾗ στρατηγικὸσ εἶ γιγνώσκεισ ἢ ᾗ ῥαψῳδὸσ ἀγαθόσ; οὐδὲν ἔμοιγε δοκεῖ διαφέρειν. πῶσ;

οὐδὲν λέγεισ διαφέρειν; μίαν λέγεισ τέχνην εἶναι τὴν ῥαψῳδικὴν καὶ τὴν στρατηγικὴν ἢ δύο; μία ἔμοιγε δοκεῖ. ὅστισ ἄρα ἀγαθὸσ ῥαψῳδόσ ἐστιν, οὗτοσ καὶ ἀγαθὸσ στρατηγὸσ τυγχάνει ὤν; μάλιστα, ὦ Σώκρατεσ. οὐκοῦν καὶ ὅστισ ἀγαθὸσ στρατηγὸσ τυγχάνει ὤν, ἀγαθὸσ καὶ ῥαψῳδόσ ἐστιν. οὐκ αὖ μοι δοκεῖ τοῦτο. ἀλλ’ ἐκεῖνο μὴν δοκεῖ σοι, ὅστισ γε ἀγαθὸσ ῥαψῳδόσ, καὶ στρατηγὸσ ἀγαθὸσ εἶναι; πάνυ γε.

οὐκοῦν σὺ τῶν Ἑλλήνων ἄριστοσ ῥαψῳδὸσ εἶ; πολύ γε, ὦ Σώκρατεσ. ἦ καὶ στρατηγόσ, ὦ Ιὤν, τῶν Ἑλλήνων ἄριστοσ εἶ; εὖ ἴσθι, ὦ Σώκρατεσ· καὶ ταῦτά γε ἐκ τῶν Ὁμήρου μαθών. τί δή ποτ’ οὖν πρὸσ τῶν θεῶν, ὦ Ιὤν, ἀμφότερα ἄριστοσ ὢν τῶν Ἑλλήνων, καὶ στρατηγὸσ καὶ ῥαψῳδόσ, ῥαψῳδεῖσ μὲν περιιὼν τοῖσ Ἕλλησι, στρατηγεῖσ δ’ οὔ; ἢ ῥαψῳδοῦ μὲν δοκεῖ σοι χρυσῷ στεφάνῳ ἐστεφανωμένου πολλὴ χρεία εἶναι τοῖσ Ἕλλησι, στρατηγοῦ δὲ οὐδεμία; ἡ μὲν γὰρ ἡμετέρα, ὦ Σώκρατεσ, πόλισ ἄρχεται ὑπὸ ὑμῶν καὶ στρατηγεῖται καὶ οὐδὲν δεῖται στρατηγοῦ, ἡ δὲ ὑμετέρα καὶ ἡ Λακεδαιμονίων οὐκ ἄν με ἕλοιτο στρατηγόν·

αὐτοὶ γὰρ οἰέσθε ἱκανοὶ εἶναι. ὦ βέλτιστε Ιὤν, Ἀπολλόδωρον οὐ γιγνώσκεισ τὸν Κυζικηνόν; ποῖον τοῦτον; ὃν Ἀθηναῖοι πολλάκισ ἑαυτῶν στρατηγὸν ᾕρηνται ξένον ὄντα· καὶ Φανοσθένη τὸν Ἄνδριον καὶ Ἡρακλείδην τὸν Κλαζομένιον, οὓσ ἥδε ἡ πόλισ ξένουσ ὄντασ, ἐνδειξαμένουσ ὅτι ἄξιοι λόγου εἰσί, καὶ εἰσ στρατηγίασ καὶ εἰσ τὰσ ἄλλασ ἀρχὰσ ἄγει·

Ιὤνα δ’ ἄρα τὸν Ἐφέσιον οὐχ αἱρήσεται στρατηγὸν καὶ τιμήσει, ἐὰν δοκῇ ἄξιοσ λόγου εἶναι; τί δέ; οὐκ Ἀθηναῖοι μέν ἐστε οἱ Ἐφέσιοι τὸ ἀρχαῖον, καὶ ἡ Ἔφεσοσ οὐδεμιᾶσ ἐλάττων πόλεωσ; ἀλλὰ γὰρ σύ, ὦ Ιὤν, εἰ μὲν ἀληθῆ λέγεισ ὡσ τέχνῃ καὶ ἐπιστήμῃ οἱο͂́σ τε εἶ Ὅμηρον ἐπαινεῖν, ἀδικεῖσ, ὅστισ ἐμοὶ ὑποσχόμενοσ ὡσ πολλὰ καὶ καλὰ περὶ Ὁμήρου ἐπίστασαι καὶ φάσκων ἐπιδείξειν, ἐξαπατᾷσ με καὶ πολλοῦ δεῖσ ἐπιδεῖξαι, ὅσ γε οὐδὲ ἅττα ἐστὶ ταῦτα περὶ ὧν δεινὸσ εἶ ἐθέλεισ εἰπεῖν, πάλαι ἐμοῦ λιπαροῦντοσ, ἀλλὰ ἀτεχνῶσ ὥσπερ ὁ Πρωτεὺσ παντοδαπὸσ γίγνῃ στρεφόμενοσ ἄνω καὶ κάτω, ἑώσ τελευτῶν διαφυγών με στρατηγὸσ ἀνεφάνησ, ἵνα μὴ ἐπιδείξῃσ ὡσ δεινὸσ εἶ τὴν περὶ Ὁμήρου σοφίαν.

εἰ μὲν οὖν τεχνικὸσ ὤν, ὅπερ νυνδὴ ἔλεγον, περὶ Ὁμήρου ὑποσχόμενοσ ἐπιδείξειν ἐξαπατᾷσ με, ἄδικοσ εἶ·

εἰ δὲ μὴ τεχνικὸσ εἶ, ἀλλὰ θείᾳ μοίρᾳ κατεχόμενοσ ἐξ Ὁμήρου μηδὲν εἰδὼσ πολλὰ καὶ καλὰ λέγεισ περὶ τοῦ ποιητοῦ, ὥσπερ ἐγὼ εἶπον περὶ σοῦ, οὐδὲν ἀδικεῖσ. ἑλοῦ οὖν πότερα βούλει νομίζεσθαι ὑπὸ ἡμῶν ἄδικοσ ἀνὴρ εἶναι ἢ θεῖοσ. πολὺ διαφέρει, ὦ Σώκρατεσ·

πολὺ γὰρ κάλλιον τὸ θεῖον νομίζεσθαι. τοῦτο τοίνυν τὸ κάλλιον ὑπάρχει σοι παρ’ ἡμῖν, ὦ Ιὤν, θεῖον εἶναι καὶ μὴ τεχνικὸν περὶ Ὁμήρου ἐπαινέτην.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Plato, Hippias Major, Hippias Minor, Ion, Menexenus, Cleitophon, Timaeus, Critias, Minos, Epinomis, Ιὤν

(플라톤, Hippias Major, Hippias Minor, Ion, Menexenus, Cleitophon, Timaeus, Critias, Minos, Epinomis, Ιὤν)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION