헬라어 문장 검색 - ΠλατόΗιππιασ́1́

(플라톤, Hippias Major, Hippias Minor, Ion, Menexenus, Cleitophon, Timaeus, Critias, Minos, Epinomis, Ἱππίασ μειζών)

Ἱππίασ ὁ καλόσ τε καὶ σοφόσ· ὡσ διὰ χρόνου ἡμῖν κατῆρασ εἰσ τὰσ Ἀθήνασ. οὐ γὰρ σχολή, ὦ Σώκρατεσ. ἡ γὰρ Ἦλισ ὅταν τι δέηται διαπράξασθαι πρόσ τινα τῶν πόλεων, ἀεὶ ἐπὶ πρῶτον ἐμὲ ἔρχεται τῶν πολιτῶν αἱρουμένη πρεσβευτήν, ἡγουμένη δικαστὴν καὶ ἄγγελον ἱκανώτατον εἶναι τῶν λόγων οἳ ἂν παρὰ τῶν πόλεων ἑκάστων λέγωνται. πολλάκισ μὲν οὖν καὶ εἰσ ἄλλασ πόλεισ ἐπρέσβευσα, πλεῖστα δὲ καὶ περὶ πλείστων καὶ μεγίστων εἰσ τὴν Λακεδαίμονα·

διὸ δή, ὃ σὺ ἐρωτᾷσ, οὐ θαμίζω εἰσ τούσδε τοὺσ τόπουσ. τοιοῦτον μέντοι, ὦ Ἱππία, ἔστι τὸ τῇ ἀληθείᾳ σοφόν τε καὶ τέλειον ἄνδρα εἶναι. σὺ γὰρ καὶ ἰδίᾳ ἱκανὸσ εἶ παρὰ τῶν νέων πολλὰ χρήματα λαμβάνων ἔτι πλείω ὠφελεῖν ὧν λαμβάνεισ, καὶ αὖ δημοσίᾳ τὴν σαυτοῦ πόλιν ἱκανὸσ εὐεργετεῖν, ὥσπερ χρὴ τὸν μέλλοντα μὴ καταφρονήσεσθαι ἀλλ’ εὐδοκιμήσειν ἐν τοῖσ πολλοῖσ. ἀτάρ, ὦ Ἱππία, τί ποτε τὸ αἴτιον ὅτι οἱ παλαιοὶ ἐκεῖνοι, ὧν ὀνόματα μεγάλα λέγεται ἐπὶ σοφίᾳ, Πιττακοῦ τε καὶ Βίαντοσ καὶ τῶν ἀμφὶ τὸν Μιλήσιον Θαλῆν καὶ ἔτι τῶν ὕστερον μέχρι Ἀναξαγόρου, ὡσ ἢ πάντεσ ἢ οἱ πολλοὶ αὐτῶν φαίνονται ἀπεχόμενοι τῶν πολιτικῶν πράξεων; τί δ’ οἰεί, ὦ Σώκρατεσ, ἄλλο γε ἢ ἀδύνατοι ἦσαν καὶ οὐχ ἱκανοὶ ἐξικνεῖσθαι φρονήσει ἐπ’ ἀμφότερα, τά τε κοινὰ καὶ τὰ ἴδια;

ἆρ’ οὖν πρὸσ Διόσ, ὥσπερ αἱ ἄλλαι τέχναι ἐπιδεδώκασι καὶ εἰσὶ παρὰ τοὺσ νῦν δημιουργοὺσ οἱ παλαιοὶ φαῦλοι, οὕτω καὶ τὴν ὑμετέραν τὴν τῶν σοφιστῶν τέχνην ἐπιδεδωκέναι φῶμεν καὶ εἶναι τῶν ἀρχαίων τοὺσ περὶ τὴν σοφίαν φαύλουσ πρὸσ ὑμᾶσ;

πάνυ μὲν οὖν ὀρθῶσ λέγεισ. εἰ ἄρα νῦν ἡμῖν, ὦ Ἱππία, ὁ Βίασ ἀναβιοίη, γέλωτ’ ἂν ὄφλοι πρὸσ ὑμᾶσ, ὥσπερ καὶ τὸν Δαίδαλόν φασιν οἱ ἀνδριαντοποιοί, νῦν εἰ γενόμενοσ τοιαῦτ’ ἐργάζοιτο οἱᾶ ἦν ἀφ’ ὧν τοὔνομ’ ἔσχεν, καταγέλαστον ἂν εἶναι. ἔστι μὲν ταῦτα, ὦ Σώκρατεσ, οὕτωσ ὡσ σὺ λέγεισ·

εἰώθα μέντοι ἔγωγε τοὺσ παλαιούσ τε καὶ προτέρουσ ἡμῶν προτέρουσ τε καὶ μᾶλλον ἐγκωμιάζειν ἢ τοὺσ νῦν, εὐλαβούμενοσ μὲν φθόνον τῶν ζώντων, φοβούμενοσ δὲ μῆνιν τῶν τετελευτηκότων. καλῶσ γε σύ, ὦ Ἱππία, ὀνομάζων τε καὶ διανοούμενοσ, ὡσ ἐμοὶ δοκεῖσ.

συμμαρτυρῆσαι δέ σοι ἔχω ὅτι ἀληθῆ λέγεισ, καὶ τῷ ὄντι ὑμῶν ἐπιδέδωκεν ἡ τέχνη πρὸσ τὸ καὶ τὰ δημόσια πράττειν δύνασθαι μετὰ τῶν ἰδίων. Γοργίασ τε γὰρ οὗτοσ ὁ Λεοντῖνοσ σοφιστὴσ δεῦρο ἀφίκετο δημοσίᾳ οἴκοθεν πρεσβεύων, ὡσ ἱκανώτατοσ ὢν Λεοντίνων τὰ κοινὰ πράττειν, καὶ ἔν τε τῷ δήμῳ ἔδοξεν ἄριστα εἰπεῖν, καὶ ἰδίᾳ ἐπιδείξεισ ποιούμενοσ καὶ συνὼν τοῖσ νέοισ χρήματα πολλὰ ἠργάσατο καὶ ἔλαβεν ἐκ τῆσδε τῆσ πόλεωσ· εἰ δὲ βούλει, ὁ ἡμέτεροσ ἑταῖροσ Πρόδικοσ οὗτοσ πολλάκισ μὲν καὶ ἄλλοτε δημοσίᾳ ἀφίκετο, ἀτὰρ τὰ τελευταῖα ἔναγχοσ ἀφικόμενοσ δημοσίᾳ ἐκ Κέω λέγων τ’ ἐν τῇ βουλῇ πάνυ ηὐδοκίμησεν καὶ ἰδίᾳ ἐπιδείξεισ ποιούμενοσ καὶ τοῖσ νέοισ συνὼν χρήματα ἔλαβεν θαυμαστὰ ὅσα.

τῶν δὲ παλαιῶν ἐκείνων οὐδεὶσ πώποτε ἠξίωσεν ἀργύριον μισθὸν πράξασθαι οὐδ’ ἐπιδείξεισ ποιήσασθαι ἐν παντοδαποῖσ ἀνθρώποισ τῆσ ἑαυτοῦ σοφίασ· οὕτωσ ἦσαν εὐήθεισ καὶ ἐλελήθει αὐτοὺσ ἀργύριον ὡσ πολλοῦ ἄξιον εἰή.

τούτων δ’ ἑκάτεροσ πλέον ἀργύριον ἀπὸ σοφίασ εἴργασται ἢ ἄλλοσ δημιουργὸσ ἀφ’ ἧστινοσ τέχνησ· καὶ ἔτι πρότεροσ τούτων Πρωταγόρασ. οὐδὲν γάρ, ὦ Σώκρατεσ, οἶσθα τῶν καλῶν περὶ τοῦτο. εἰ γὰρ εἰδείησ ὅσον ἀργύριον εἴργασμαι ἐγώ, θαυμάσαισ ἄν· καὶ τὰ μὲν ἄλλα ἐῶ, ἀφικόμενοσ δέ ποτε εἰσ Σικελίαν, Πρωταγόρου αὐτόθι ἐπιδημοῦντοσ καὶ εὐδοκιμοῦντοσ καὶ πρεσβυτέρου ὄντοσ πολὺ νεώτεροσ ὢν ἐν ὀλίγῳ χρόνῳ πάνυ πλέον ἢ πεντήκοντα καὶ ἑκατὸν μνᾶσ ἠργασάμην, καὶ ἐξ ἑνόσ γε χωρίου πάνυ σμικροῦ, Ἰνυκοῦ, πλέον ἢ εἴκοσι μνᾶσ· καὶ τοῦτο ἐλθὼν οἴκαδε φέρων τῷ πατρὶ ἔδωκα, ὥστε ἐκεῖνον καὶ τοὺσ ἄλλουσ πολίτασ θαυμάζειν τε καὶ ἐκπεπλῆχθαι.

καὶ σχεδόν τι οἶμαι ἐμὲ πλείω χρήματα εἰργάσθαι ἢ ἄλλουσ σύνδυο οὕστινασ βούλει τῶν σοφιστῶν. καλόν γε, ὦ Ἱππία, λέγεισ καὶ μέγα τεκμήριον σοφίασ τῆσ τε σεαυτοῦ καὶ τῶν νῦν ἀνθρώπων πρὸσ τοὺσ ἀρχαίουσ ὅσον διαφέρουσι. τῶν γὰρ προτέρων περὶ Ἀναξαγόρου λέγεται πολλὴ ἀμαθία κατὰ τὸν σὸν λόγον.

τοὐναντίον γὰρ Ἀναξαγόρᾳ φασὶ συμβῆναι ἢ ὑμῖν· καταλειφθέντων γὰρ αὐτῷ πολλῶν χρημάτων καταμελῆσαι καὶ ἀπολέσαι πάντα ‐ οὕτωσ αὐτὸν ἀνόητα σοφίζεσθαι ‐ λέγουσι δὲ καὶ περὶ ἄλλων τῶν παλαιῶν ἕτερα τοιαῦτα. τοῦτο μὲν οὖν μοι δοκεῖσ καλὸν τεκμήριον ἀποφαίνειν περὶ σοφίασ τῶν νῦν πρὸσ τοὺσ προτέρουσ, καὶ πολλοῖσ συνδοκεῖ ὅτι τὸν σοφὸν αὐτὸν αὑτῷ μάλιστα δεῖ σοφὸν εἶναι· τούτου δ’ ὁρ́οσ ἐστὶν ἄρα, ὃσ ἂν πλεῖστον ἀργύριον ἐργάσηται.

καὶ ταῦτα μὲν ἱκανῶσ ἐχέτω· τόδε δέ μοι εἰπέ, σὺ αὐτὸσ πόθεν πλεῖστον ἀργύριον ἠργάσω τῶν πόλεων εἰσ ἃσ ἀφικνῇ; ἢ δῆλον ὅτι ἐκ Λακεδαίμονοσ, οἷπερ καὶ πλειστάκισ ἀφῖξαι; οὐ μὰ τὸν Δία, ὦ Σώκρατεσ. πῶσ φῄσ; ἀλλ’ ἐλάχιστον; οὐδὲν μὲν οὖν τὸ παράπαν πώποτε.

τέρασ λέγεισ καὶ θαυμαστόν, ὦ Ἱππία. καί μοι εἰπέ· πότερον ἡ σοφία ἡ σὴ οὐχ οἱά τοὺσ συνόντασ αὐτῇ καὶ μανθάνοντασ εἰσ ἀρετὴν βελτίουσ ποιεῖν; καὶ πολύ γε, ὦ Σώκρατεσ. ἀλλὰ τοὺσ μὲν Ἰνυκίνων ὑεῖσ οἱο͂́σ τε ἦσθα ἀμείνουσ ποιῆσαι, τοὺσ δὲ Σπαρτιατῶν ἠδυνάτεισ; πολλοῦ γε δέω. ἀλλὰ δῆτα Σικελιῶται μὲν ἐπιθυμοῦσιν ἀμείνουσ γίγνεσθαι, Λακεδαιμόνιοι δ’ οὔ; πάντωσ γέ που, ὦ Σώκρατεσ, καὶ Λακεδαιμόνιοι.

ἆρ’ οὖν χρημάτων ἐνδείᾳ ἔφευγον τὴν σὴν ὁμιλίαν; οὐ δῆτα, ἐπεὶ ἱκανὰ αὐτοῖσ ἐστιν. τί δῆτ’ ἂν εἰή ὅτι ἐπιθυμοῦντεσ καὶ ἔχοντεσ χρήματα, καὶ σοῦ δυναμένου τὰ μέγιστα αὐτοὺσ ὠφελεῖν, οὐ πλήρη σε ἀργυρίου ἀπέπεμψαν; ἀλλ’ ἐκεῖνο, μῶν μὴ Λακεδαιμόνιοι σοῦ βέλτιον ἂν παιδεύσειαν τοὺσ αὑτῶν παῖδασ; ἢ τοῦτο φῶμεν οὕτω, καὶ σὺ συγχωρεῖσ; οὐδ’ ὁπωστιοῦν.

πότερον οὖν τοὺσ νέουσ οὐχ οἱο͂́σ τ’ ἦσθα πείθειν ἐν Λακεδαίμονι ὡσ σοὶ συνόντεσ πλέον ἂν εἰσ ἀρετὴν ἐπιδιδοῖεν ἢ τοῖσ ἑαυτῶν, ἢ τοὺσ ἐκείνων πατέρασ ἠδυνάτεισ πείθειν ὅτι σοὶ χρὴ παραδιδόναι μᾶλλον ἢ αὐτοὺσ ἐπιμελεῖσθαι, εἴπερ τι τῶν ὑέων κήδονται; οὐ γάρ που ἐφθόνουν γε τοῖσ ἑαυτῶν παισὶν ὡσ βελτίστοισ γενέσθαι. οὐκ οἶμαι ἔγωγε φθονεῖν. ἀλλὰ μὴν εὔνομόσ γ’ ἡ Λακεδαίμων. πῶσ γὰρ οὔ; ἐν δέ γε ταῖσ εὐνόμοισ πόλεσιν τιμιώτατον ἡ ἀρετή.

πάνυ γε. σὺ δὲ ταύτην παραδιδόναι ἄλλῳ κάλλιστ’ ἀνθρώπων ἐπίστασαι. καὶ πολύ γε, ὦ Σώκρατεσ. ὁ οὖν κάλλιστ’ ἐπιστάμενοσ ἱππικὴν παραδιδόναι ἆρ’ οὐκ ἂν ἐν Θετταλίᾳ τῆσ Ἑλλάδοσ μάλιστα τιμῷτο καὶ πλεῖστα χρήματα λαμβάνοι, καὶ ἄλλοθι ὅπου τοῦτο σπουδάζοιτο; εἰκόσ γε. ὁ δὴ δυνάμενοσ παραδιδόναι τὰ πλείστου ἄξια μαθήματα εἰσ ἀρετὴν οὐκ ἐν Λακεδαίμονι μάλιστα τιμήσεται καὶ πλεῖστα ἐργάσεται χρήματα, ἂν βούληται, καὶ ἐν ἄλλῃ πόλει ἥτισ τῶν Ἑλληνίδων εὐνομεῖται; ἀλλ’ ἐν Σικελίᾳ, ὦ ἑταῖρε, οἰεί μᾶλλον καὶ ἐν Ἰνυκῷ;

ταῦτα πειθώμεθα, ὦ Ἱππία; ἐὰν γὰρ σὺ κελεύῃσ, πειστέον. οὐ γὰρ πάτριον, ὦ Σώκρατεσ, Λακεδαιμονίοισ κινεῖν τοὺσ νόμουσ, οὐδὲ παρὰ τὰ εἰωθότα παιδεύειν τοὺσ ὑεῖσ. πῶσ λέγεισ; Λακεδαιμονίοισ οὐ πάτριον ὀρθῶσ πράττειν ἀλλ’ ἐξαμαρτάνειν; οὐκ ἂν φαίην ἔγωγε, ὦ Σώκρατεσ.

οὐκοῦν ὀρθῶσ ἂν πράττοιεν βέλτιον ἀλλὰ μὴ χεῖρον παιδεύοντεσ τοὺσ νέουσ; ὀρθῶσ· ἀλλὰ ξενικὴν παίδευσιν οὐ νόμιμον αὐτοῖσ παιδεύειν, ἐπεὶ εὖ ἴσθι, εἴπερ τισ ἄλλοσ ἐκεῖθεν χρήματα ἔλαβεν πώποτε ἐπὶ παιδεύσει, καὶ ἐμὲ ἂν λαβεῖν πολὺ μάλιστα ‐ χαίρουσι γοῦν ἀκούοντεσ ἐμοῦ καὶ ἐπαινοῦσιν ‐ ἀλλ’, ὃ λέγω, οὐ νόμοσ. νόμον δὲ λέγεισ, ὦ Ἱππία, βλάβην πόλεωσ εἶναι ἢ ὠφελίαν;

τίθεται μὲν οἶμαι ὠφελίασ ἕνεκα, ἐνίοτε δὲ καὶ βλάπτει, ἐὰν κακῶσ τεθῇ ὁ νόμοσ. τί δέ; οὐχ ὡσ ἀγαθὸν μέγιστον πόλει τίθενται τὸν νόμον οἱ τιθέμενοι; καὶ ἄνευ τούτου μετὰ εὐνομίασ ἀδύνατον οἰκεῖν; ἀληθῆ λέγεισ. ὅταν ἄρα ἀγαθοῦ ἁμάρτωσιν οἱ ἐπιχειροῦντεσ τοὺσ νόμουσ τιθέναι, νομίμου τε καὶ νόμου ἡμαρτήκασιν· ἢ πῶσ λέγεισ; τῷ μὲν ἀκριβεῖ λόγῳ, ὦ Σώκρατεσ, οὕτωσ ἔχει·

οὐ μέντοι εἰώθασιν ἅνθρωποι ὀνομάζειν οὕτω. πότερον, ὦ Ἱππία, οἱ εἰδότεσ ἢ οἱ μὴ εἰδότεσ; οἱ πολλοί. εἰσὶν δ’ οὗτοι οἱ εἰδότεσ τἀληθέσ, οἱ πολλοί; οὐ δῆτα. ἀλλὰ μήν που οἵ γ’ εἰδότεσ τὸ ὠφελιμώτερον τοῦ ἀνωφελεστέρου νομιμώτερον ἡγοῦνται τῇ ἀληθείᾳ πᾶσιν ἀνθρώποισ· ἢ οὐ συγχωρεῖσ; ναί, συγχωρῶ, ὅτι γε τῇ ἀληθείᾳ. οὐκοῦν ἔστιν τε καὶ ἔχει οὕτωσ ὡσ οἱ εἰδότεσ ἡγοῦνται; πάνυ γε. ἔστι δέ γε Λακεδαιμονίοισ, ὡσ σὺ φῄσ, ὠφελιμώτερον τὴν ὑπὸ σοῦ παίδευσιν, ξενικὴν οὖσαν, παιδεύεσθαι μᾶλλον ἢ τὴν ἐπιχωρίαν. καὶ ἀληθῆ γε λέγω.

καὶ γὰρ ὅτι τὰ ὠφελιμώτερα νομιμώτερά ἐστι, καὶ τοῦτο λέγεισ, ὦ Ἱππία; εἶπον γάρ. κατὰ τὸν σὸν ἄρα λόγον τοῖσ Λακεδαιμονίων ὑέσιν ὑπὸ Ἱππίου παιδεύεσθαι νομιμώτερόν ἐστιν, ὑπὸ δὲ τῶν πατέρων ἀνομώτερον, εἴπερ τῷ ὄντι ὑπὸ σοῦ πλείω ὠφεληθήσονται. ἀλλὰ μὴν ὠφεληθήσονται, ὦ Σώκρατεσ. παρανομοῦσιν ἄρα Λακεδαιμόνιοι οὐ διδόντεσ σοι χρυσίον καὶ ἐπιτρέποντεσ τοὺσ αὑτῶν ὑεῖσ.

συγχωρῶ ταῦτα· δοκεῖσ γάρ μοι τὸν λόγον πρὸσ ἐμοῦ λέγειν, καὶ οὐδέν με δεῖ αὐτῷ ἐναντιοῦσθαι. παρανόμουσ μὲν δή, ὦ ἑταῖρε, τοὺσ Λάκωνασ εὑρίσκομεν, καὶ ταῦτ’ εἰσ τὰ μέγιστα, τοὺσ νομιμωτάτουσ δοκοῦντασ εἶναι. ἐπαινοῦσι δὲ δή σε πρὸσ θεῶν, ὦ Ἱππία, καὶ χαίρουσιν ἀκούοντεσ ποῖα; ἢ δῆλον δὴ ὅτι ἐκεῖνα ἃ σὺ κάλλιστα ἐπίστασαι, τὰ περὶ τὰ ἄστρα τε καὶ τὰ οὐράνια πάθη; οὐδ’ ὁπωστιοῦν·

ταῦτά γε οὐδ’ ἀνέχονται. ἀλλὰ περὶ γεωμετρίασ τι χαίρουσιν ἀκούοντεσ; οὐδαμῶσ, ἐπεὶ οὐδ’ ἀριθμεῖν ἐκείνων γε, ὡσ ἔποσ εἰπεῖν, πολλοὶ ἐπίστανται. πολλοῦ ἄρα δέουσιν περί γε λογισμῶν ἀνέχεσθαί σου ἐπιδεικνυμένου. πολλοῦ μέντοι νὴ Δία. ἀλλὰ δῆτα ἐκεῖνα ἃ σὺ ἀκριβέστατα ἐπίστασαι ἀνθρώπων διαιρεῖν, περί τε γραμμάτων δυνάμεωσ καὶ συλλαβῶν καὶ ῥυθμῶν καὶ ἁρμονιῶν; ποίων, ὠγαθέ, ἁρμονιῶν καὶ γραμμάτων;

ἀλλὰ τί μήν ἐστιν ἃ ἡδέωσ σου ἀκροῶνται καὶ ἐπαινοῦσιν; αὐτόσ μοι εἰπέ, ἐπειδὴ ἐγὼ οὐχ εὑρίσκω. περὶ τῶν γενῶν, ὦ Σώκρατεσ, τῶν τε ἡρώων καὶ τῶν ἀνθρώπων, καὶ τῶν κατοικίσεων, ὡσ τὸ ἀρχαῖον ἐκτίσθησαν αἱ πόλεισ, καὶ συλλήβδην πάσησ τῆσ ἀρχαιολογίασ ἥδιστα ἀκροῶνται, ὥστ’ ἔγωγε δι’ αὐτοὺσ ἠνάγκασμαι ἐκμεμαθηκέναι τε καὶ ἐκμεμελετηκέναι πάντα τὰ τοιαῦτα. ναὶ μὰ Δί’, ὦ Ἱππία, ηὐτύχηκάσ γε ὅτι Λακεδαιμόνιοι οὐ χαίρουσιν ἄν τισ αὐτοῖσ ἀπὸ Σόλωνοσ τοὺσ ἄρχοντασ τοὺσ ἡμετέρουσ καταλέγῃ·

εἰ δὲ μή, πράγματ’ ἂν εἶχεσ ἐκμανθάνων. πόθεν, ὦ Σώκρατεσ; ἅπαξ ἀκούσασ πεντήκοντα ὀνόματα ἀπομνημονεύσω. ἀληθῆ λέγεισ, ἀλλ’ ἐγὼ οὐκ ἐνενόησα ὅτι τὸ μνημονικὸν ἔχεισ· ὥστ’ ἐννοῶ ὅτι εἰκότωσ σοι χαίρουσιν οἱ Λακεδαιμόνιοι ἅτε πολλὰ εἰδότι, καὶ χρῶνται ὥσπερ ταῖσ πρεσβύτισιν οἱ παῖδεσ πρὸσ τὸ ἡδέωσ μυθολογῆσαι. καὶ ναὶ μὰ Δί’, ὦ Σώκρατεσ, περί γε ἐπιτηδευμάτων καλῶν καὶ ἔναγχοσ αὐτόθι ηὐδοκίμησα διεξιὼν ἃ χρὴ τὸν νέον ἐπιτηδεύειν.

ἔστι γάρ μοι περὶ αὐτῶν παγκάλωσ λόγοσ συγκείμενοσ, καὶ ἄλλωσ εὖ διακείμενοσ καὶ τοῖσ ὀνόμασι· πρόσχημα δέ μοί ἐστι καὶ ἀρχὴ τοιάδε τισ τοῦ λόγου. ἐπειδὴ ἡ Τροία ἥλω, λέγει ὁ λόγοσ ὅτι Νεοπτόλεμοσ Νέστορα ἔροιτο ποῖά ἐστι καλὰ ἐπιτηδεύματα, ἃ ἄν τισ ἐπιτηδεύσασ νέοσ ὢν εὐδοκιμώτατοσ γένοιτο· μετὰ ταῦτα δὴ λέγων ἐστὶν ὁ Νέστωρ καὶ ὑποτιθέμενοσ αὐτῷ πάμπολλα νόμιμα καὶ πάγκαλα.

τοῦτον δὴ καὶ ἐκεῖ ἐπεδειξάμην καὶ ἐνθάδε μέλλω ἐπιδεικνύναι εἰσ τρίτην ἡμέραν, ἐν τῷ Φειδοστράτου διδασκαλείῳ, καὶ ἄλλα πολλὰ καὶ ἄξια ἀκοῆσ· ἐδεήθη γάρ μου Εὔδικοσ ὁ Ἀπημάντου. ἀλλ’ ὅπωσ παρέσῃ καὶ αὐτὸσ καὶ ἄλλουσ ἄξεισ, οἵτινεσ ἱκανοὶ ἀκούσαντεσ κρῖναι τὰ λεγόμενα. ἀλλὰ ταῦτ’ ἔσται, ἂν θεὸσ θέλῃ, ὦ Ἱππία.

νυνὶ μέντοι βραχύ τί μοι περὶ αὐτοῦ ἀπόκριναι· καὶ γάρ με εἰσ καλὸν ὑπέμνησασ. ἔναγχοσ γάρ τισ, ὦ ἄριστε, εἰσ ἀπορίαν με κατέβαλεν ἐν λόγοισ τισὶ τὰ μὲν ψέγοντα ὡσ αἰσχρά, τὰ δ’ ἐπαινοῦντα ὡσ καλά, οὕτω πωσ ἐρόμενοσ καὶ μάλα ὑβριστικῶσ· "πόθεν δέ μοι σύ," ἔφη, "ὦ Σώκρατεσ, οἶσθα ὁποῖα καλὰ καὶ αἰσχρά; ἐπεὶ φέρε, ἔχοισ ἂν εἰπεῖν τί ἐστι τὸ καλόν;

καὶ ἐγὼ διὰ τὴν ἐμὴν φαυλότητα ἠπορούμην τε καὶ οὐκ εἶχον αὐτῷ κατὰ τρόπον ἀποκρίνασθαι· ἀπιὼν οὖν ἐκ τῆσ συνουσίασ ἐμαυτῷ τε ὠργιζόμην καὶ ὠνείδιζον, καὶ ἠπείλουν, ὁπότε πρῶτον ὑμῶν τῳ τῶν σοφῶν ἐντύχοιμι, ἀκούσασ καὶ μαθὼν καὶ ἐκμελετήσασ ἰέναι πάλιν ἐπὶ τὸν ἐρωτήσαντα, ἀναμαχούμενοσ τὸν λόγον. νῦν οὖν, ὃ λέγω, εἰσ καλὸν ἥκεισ, καί με δίδαξον ἱκανῶσ αὐτὸ τὸ καλὸν ὅτι ἐστί, καὶ πειρῶ μοι ὅτι μάλιστα ἀκριβῶσ εἰπεῖν ἀποκρινόμενοσ, μὴ ἐξελεγχθεὶσ τὸ δεύτερον αὖθισ γέλωτα ὄφλω. οἶσθα γὰρ δήπου σαφῶσ, καὶ σμικρόν που τοῦτ’ ἂν εἰή μάθημα ὧν σὺ τῶν πολλῶν ἐπίστασαι.

σμικρὸν μέντοι νὴ Δί’, ὦ Σώκρατεσ, καὶ οὐδενὸσ ἄξιον, ὡσ ἔποσ εἰπεῖν. ῥᾳδίωσ ἄρα μαθήσομαι καὶ οὐδείσ με ἐξελέγξει ἔτι. οὐδεὶσ μέντοι· φαῦλον γὰρ ἂν εἰή τὸ ἐμὸν πρᾶγμα καὶ ἰδιωτικόν. εὖ γε νὴ τὴν Ἥραν λέγεισ, ὦ Ἱππία, εἰ χειρωσόμεθα τὸν ἄνδρα. ἀτὰρ μή τι κωλύω μιμούμενοσ ἐγὼ ἐκεῖνον, ἐὰν σοῦ ἀποκρινομένου ἀντιλαμβάνωμαι τῶν λόγων, ἵνα ὅτι μάλιστά με ἐκμελετήσῃσ;

σχεδὸν γάρ τι ἔμπειρόσ εἰμι τῶν ἀντιλήψεων. εἰ οὖν μή τί σοι διαφέρει, βούλομαι ἀντιλαμβάνεσθαι, ἵν’ ἐρρωμενέστερον μάθω. ἀλλ’ ἀντιλαμβάνου. καὶ γάρ, ὃ νυνδὴ εἶπον, οὐ μέγα ἐστὶ τὸ ἐρώτημα, ἀλλὰ καὶ πολὺ τούτου χαλεπώτερα ἂν ἀποκρίνασθαι ἐγώ σε διδάξαιμι, ὥστε μηδένα ἀνθρώπων δύνασθαί σε ἐξελέγχειν. φεῦ ὡσ εὖ λέγεισ·

ἀλλ’ ἄγ’, ἐπειδὴ καὶ σὺ κελεύεισ, φέρε ὅτι μάλιστα ἐκεῖνοσ γενόμενοσ πειρῶμαί σε ἐρωτᾶν. εἰ γὰρ δὴ αὐτῷ τὸν λόγον τοῦτον ἐπιδείξαισ ὃν φῄσ, τὸν περὶ τῶν καλῶν ἐπιτηδευμάτων, ἀκούσασ, ἐπειδὴ παύσαιο λέγων, ἔροιτ’ ἂν οὐ περὶ ἄλλου πρότερον ἢ περὶ τοῦ καλοῦ ‐ ἔθοσ γάρ τι τοῦτ’ ἔχει ‐ καὶ εἴποι ἄν· "ὦ ξένε Ἠλεῖε, ἆρ’ οὐ δικαιοσύνῃ δίκαιοί εἰσιν οἱ δίκαιοι;

ἀπόκριναι δή, ὦ Ἱππία, ὡσ ἐκείνου ἐρωτῶντοσ. ἀποκρινοῦμαι ὅτι δικαιοσύνῃ. "οὐκοῦν ἔστι τι τοῦτο, ἡ δικαιοσύνη; πάνυ γε. "οὐκοῦν καὶ σοφίᾳ οἱ σοφοί εἰσι σοφοὶ καὶ τῷ ἀγαθῷ πάντα τἀγαθὰ ἀγαθά; πῶσ δ’ οὔ; "οὖσί γέ τισι τούτοισ· οὐ γὰρ δήπου μὴ οὖσί γε. " οὖσι μέντοι. "ἆρ’ οὖν οὐ καὶ τὰ καλὰ πάντα τῷ καλῷ ἐστι καλά; ναί, τῷ καλῷ.

"ὄντι γέ τινι τούτῳ; ὄντι· ἀλλὰ τί γὰρ μέλλει; "εἰπὲ δή, ὦ ξένε," φήσει, "τί ἐστι τοῦτο τὸ καλόν; ἄλλο τι οὖν, ὦ Σώκρατεσ, ὁ τοῦτο ἐρωτῶν δεῖται πυθέσθαι τί ἐστι καλόν; οὔ μοι δοκεῖ, ἀλλ’ ὅτι ἐστὶ τὸ καλόν, ὦ Ἱππία. καὶ τί διαφέρει τοῦτ’ ἐκείνου; οὐδέν σοι δοκεῖ; οὐδὲν γὰρ διαφέρει. ἀλλὰ μέντοι δῆλον ὅτι σὺ κάλλιον οἶσθα. ὅμωσ δέ, ὠγαθέ, ἄθρει· ἐρωτᾷ γάρ σε οὐ τί ἐστι καλόν, ἀλλ’ ὅτι ἐστὶ τὸ καλόν. μανθάνω, ὠγαθέ, καὶ ἀποκρινοῦμαί γε αὐτῷ ὅτι ἐστι τὸ καλόν, καὶ οὐ μή ποτε ἐλεγχθῶ. ἔστι γάρ, ὦ Σώκρατεσ, εὖ ἴσθι, εἰ δεῖ τὸ ἀληθὲσ λέγειν, παρθένοσ καλὴ καλόν. καλῶσ γε, ὦ Ἱππία, νὴ τὸν κύνα καὶ εὐδόξωσ ἀπεκρίνω. ἄλλο τι οὖν, ἂν ἐγὼ τοῦτο ἀποκρίνωμαι, τὸ ἐρωτώμενόν τε ἀποκεκριμένοσ ἔσομαι καὶ ὀρθῶσ, καὶ οὐ μή ποτε ἐλεγχθῶ;

πῶσ γὰρ ἄν, ὦ Σώκρατεσ, ἐλεγχθείησ, ὅ γε πᾶσιν δοκεῖ καὶ πάντεσ σοι μαρτυρήσουσιν οἱ ἀκούοντεσ ὅτι ὀρθῶσ λέγεισ;

εἰε͂ν· πάνυ μὲν οὖν. φέρε δή, ὦ Ἱππία, πρὸσ ἐμαυτὸν ἀναλάβω ὃ λέγεισ. ὁ μὲν ἐρήσεταί με οὑτωσί πωσ· "ἴθι μοι, ὦ Σώκρατεσ, ἀπόκριναι· ταῦτα πάντα ἃ φῂσ καλὰ εἶναι, εἰ τί ἐστιν αὐτὸ τὸ καλόν, ταῦτ’ ἂν εἰή καλά; ἐγὼ δὲ δὴ ἐρῶ ὅτι εἰ παρθένοσ καλὴ καλόν, ἔστι δι’ ὃ ταῦτ’ ἂν εἰή καλά; οἰεί οὖν ἔτι αὐτὸν ἐπιχειρήσειν σε ἐλέγχειν ὡσ οὐ καλόν ἐστιν ὃ λέγεισ, ἢ ἐὰν ἐπιχειρήσῃ, οὐ καταγέλαστον ἔσεσθαι;

ὅτι μὲν ἐπιχειρήσει, ὦ θαυμάσιε, εὖ οἶδα· εἰ δὲ ἐπιχειρήσασ ἔσται καταγέλαστοσ, αὐτὸ δείξει. ἃ μέντοι ἐρεῖ, ἐθέλω σοι λέγειν. λέγε δή. "ὡσ γλυκὺσ εἶ," φήσει, "ὦ Σώκρατεσ. θήλεια δὲ ἵπποσ καλὴ οὐ καλόν, ἣν καὶ ὁ θεὸσ ἐν τῷ χρησμῷ ἐπῄνεσεν; τί φήσομεν, ὦ Ἱππία;

ἄλλο τι ἢ φῶμεν καὶ τὴν ἵππον καλὸν εἶναι, τήν γε καλήν; πῶσ γὰρ ἂν τολμῷμεν ἔξαρνοι εἶναι τὸ καλὸν μὴ καλὸν εἶναι; ἀληθῆ λέγεισ, ὦ Σώκρατεσ· ἐπεί τοι καὶ ὀρθῶσ αὐτὸ ὁ θεὸσ εἶπεν· πάγκαλαι γὰρ παρ’ ἡμῖν ἵπποι γίγνονται. "εἰε͂ν," φήσει δή· "τί δὲ λύρα καλή; οὐ καλόν; φῶμεν, ὦ Ἱππία; ναί. ἐρεῖ τοίνυν μετὰ τοῦτ’ ἐκεῖνοσ, σχεδόν τι εὖ οἶδα ἐκ τοῦ τρόπου τεκμαιρόμενοσ· "ὦ βέλτιστε σύ, τί δὲ χύτρα καλή; οὐ καλὸν ἄρα; ὦ Σώκρατεσ, τίσ δ’ ἐστὶν ὁ ἄνθρωποσ;

ὡσ ἀπαίδευτόσ τισ ὃσ οὕτω φαῦλα ὀνόματα ὀνομάζειν τολμᾷ ἐν σεμνῷ πράγματι. τοιοῦτόσ τισ, ὦ Ἱππία, οὐ κομψὸσ ἀλλὰ συρφετόσ, οὐδὲν ἄλλο φροντίζων ἢ τὸ ἀληθέσ. ἀλλ’ ὅμωσ ἀποκριτέον τῷ ἀνδρί, καὶ ἔγωγε προαποφαίνομαι· εἴπερ ἡ χύτρα κεκεραμευμένη εἰή ὑπὸ ἀγαθοῦ κεραμέωσ λεία καὶ στρογγύλη καὶ καλῶσ ὠπτημένη, οἱαῖ τῶν καλῶν χυτρῶν εἰσί τινεσ δίωτοι, τῶν ἓξ χοᾶσ χωρουσῶν, πάγκαλαι, εἰ τοιαύτην ἐρωτῴη χύτραν, καλὴν ὁμολογητέον εἶναι. πῶσ γὰρ ἂν φαῖμεν καλὸν ὂν μὴ καλὸν εἶναι;

οὐδαμῶσ, ὦ Σώκρατεσ. "οὐκοῦν καὶ χύτρα," φήσει, "καλὴ καλόν; ἀποκρίνου. " ἀλλ’ οὕτωσ, ὦ Σώκρατεσ, ἔχει, οἶμαι· καλὸν μὲν καὶ τοῦτο τὸ σκεῦόσ ἐστι καλῶσ εἰργασμένον, ἀλλὰ τὸ ὅλον τοῦτο οὐκ ἔστιν ἄξιον κρίνειν ὡσ ὂν καλὸν πρὸσ ἵππον τε καὶ παρθένον καὶ τἆλλα πάντα τὰ καλά. εἰε͂ν·

μανθάνω, ὦ Ἱππία, ὡσ ἄρα χρὴ ἀντιλέγειν πρὸσ τὸν ταῦτα ἐρωτῶντα τάδε· ὦ ἄνθρωπε, ἀγνοεῖσ ὅτι τὸ τοῦ Ἡρακλείτου εὖ ἔχει, ὡσ ἄρα "πιθήκων ὁ κάλλιστοσ αἰσχρὸσ ἀνθρώπων γένει συμβάλλειν," καὶ χυτρῶν ἡ καλλίστη αἰσχρὰ παρθένων γένει συμβάλλειν, ὥσ φησιν Ἱππίασ ὁ σοφόσ. οὐχ οὕτωσ, ὦ Ἱππία; πάνυ μὲν οὖν, ὦ Σώκρατεσ, ὀρθῶσ ἀπεκρίνω. ἄκουε δή. μετὰ τοῦτο γὰρ εὖ οἶδ’ ὅτι φήσει· "τί δέ, ὦ Σώκρατεσ; τὸ τῶν παρθένων γένοσ θεῶν γένει ἄν τισ συμβάλλῃ, οὐ ταὐτὸν πείσεται ὅπερ τὸ τῶν χυτρῶν τῷ τῶν παρθένων συμβαλλόμενον; οὐχ ἡ καλλίστη παρθένοσ αἰσχρὰ φανεῖται;

ἢ οὐ καὶ Ἡράκλειτοσ αὐτὸ τοῦτο λέγει, ὃν σὺ ἐπάγῃ, ὅτι "ἀνθρώπων ὁ σοφώτατοσ πρὸσ θεὸν πίθηκοσ φανεῖται καὶ σοφίᾳ καὶ κάλλει καὶ τοῖσ ἄλλοισ πᾶσιν; ὁμολογήσωμεν, Ἱππία, τὴν καλλίστην παρθένον πρὸσ θεῶν γένοσ αἰσχρὰν εἶναι; τίσ γὰρ ἂν ἀντείποι τούτῳ γε, ὦ Σώκρατεσ; ἂν τοίνυν ταῦτα ὁμολογήσωμεν, γελάσεταί τε καὶ ἐρεῖ·

"ὦ Σώκρατεσ, μέμνησαι οὖν ὅτι ἠρωτήθησ; ἔγωγε, φήσω, ὅτι αὐτὸ τὸ καλὸν ὅτι ποτέ ἐστιν. "ἔπειτα," φήσει, "ἐρωτηθεὶσ τὸ καλὸν ἀποκρίνῃ ὃ τυγχάνει ὄν, ὡσ αὐτὸσ φῄσ, οὐδὲν μᾶλλον καλὸν ἢ αἰσχρόν; ἐοίκε, φήσω· ἢ τί μοι συμβουλεύεισ, ὦ φίλε, φάναι; τοῦτο ἔγωγε· καὶ γὰρ δὴ πρόσ γε θεοὺσ ὅτι οὐ καλὸν τὸ ἀνθρώπειον γένοσ, ἀληθῆ ἐρεῖ. "εἰ δέ σε ἠρόμην," φήσει, "ἐξ ἀρχῆσ τί ἐστι καλόν τε καὶ αἰσχρόν, εἴ μοι ἅπερ νῦν ἀπεκρίνω, ἆρ’ οὐκ ἂν ὀρθῶσ ἀπεκέκρισο; ἔτι δὲ καὶ δοκεῖ σοι αὐτὸ τὸ καλόν, ᾧ καὶ τἆλλα πάντα κοσμεῖται καὶ καλὰ φαίνεται, ἐπειδὰν προσγένηται ἐκεῖνο τὸ εἶδοσ, τοῦτ’ εἶναι παρθένοσ ἢ ἵπποσ ἢ λύρα;

ἀλλὰ μέντοι, ὦ Σώκρατεσ, εἰ τοῦτό γε ζητεῖ, πάντων ῥᾷστον ἀποκρίνασθαι αὐτῷ τί ἐστι τὸ καλὸν ᾧ καὶ τὰ ἄλλα πάντα κοσμεῖται καὶ προσγενομένου αὐτοῦ καλὰ φαίνεται. εὐηθέστατοσ οὖν ἐστιν ὁ ἄνθρωποσ καὶ οὐδὲν ἐπαί̈ει περὶ καλῶν κτημάτων.

ἐὰν γὰρ αὐτῷ ἀποκρίνῃ ὅτι τοῦτ’ ἐστὶν ὃ ἐρωτᾷ τὸ καλὸν οὐδὲν ἄλλο ἢ χρυσόσ, ἀπορήσει καὶ οὐκ ἐπιχειρήσει σε ἐλέγχειν. ἴσμεν γάρ που πάντεσ ὅτι ὅπου ἂν τοῦτο προσγένηται, κἂν πρότερον αἰσχρὸν φαίνηται, καλὸν φανεῖται χρυσῷ γε κοσμηθέν. ἄπειροσ εἶ τοῦ ἀνδρόσ, ὦ Ἱππία, ὡσ σχέτλιόσ ἐστι καὶ οὐδὲν ῥᾳδίωσ ἀποδεχόμενοσ. τί οὖν τοῦτο, ὦ Σώκρατεσ; τὸ γὰρ ὀρθῶσ λεγόμενον ἀνάγκη αὐτῷ ἀποδέχεσθαι, ἢ μὴ ἀποδεχομένῳ καταγελάστῳ εἶναι. καὶ μὲν δὴ ταύτην γε τὴν ἀπόκρισιν, ὦ ἄριστε, οὐ μόνον οὐκ ἀποδέξεται, ἀλλὰ πάνυ με καὶ τωθάσεται, καὶ ἐρεῖ·

"ὦ τετυφωμένε σύ, Φειδίαν οἰεί κακὸν εἶναι δημιουργόν; καὶ ἐγὼ οἶμαι ἐρῶ ὅτι οὐδ’ ὁπωστιοῦν. καὶ ὀρθῶσ γ’ ἐρεῖσ, ὦ Σώκρατεσ. ὀρθῶσ μέντοι. τοιγάρτοι ἐκεῖνοσ, ἐπειδὰν ἐγὼ ὁμολογῶ ἀγαθὸν εἶναι δημιουργὸν τὸν Φειδίαν, "εἶτα," φήσει, "οἰεί τοῦτο τὸ καλὸν ὃ σὺ λέγεισ ἠγνόει Φειδίασ; καὶ ἐγώ·

τί μάλιστα; φήσω. "ὅτι," ἐρεῖ, "τῆσ Ἀθηνᾶσ τοὺσ ὀφθαλμοὺσ οὐ χρυσοῦσ ἐποίησεν, οὐδὲ τὸ ἄλλο πρόσωπον οὐδὲ τοὺσ πόδασ οὐδὲ τὰσ χεῖρασ, εἴπερ χρυσοῦν γε δὴ ὂν κάλλιστον ἔμελλε φαίνεσθαι, ἀλλ’ ἐλεφάντινον· δῆλον ὅτι τοῦτο ὑπὸ ἀμαθίασ ἐξήμαρτεν, ἀγνοῶν ὅτι χρυσὸσ ἄρ’ ἐστὶν ὁ πάντα καλὰ ποιῶν, ὅπου ἂν προσγένηται. " ταῦτα οὖν λέγοντι τί ἀποκρινώμεθα, ὦ Ἱππία; οὐδὲν χαλεπόν·

ὁμολόγει, ὅταν γε μὴ πρέπῃ. ἐροῦμεν γὰρ ὅτι ὀρθῶσ ἐποίησε. καὶ γὰρ τὸ ἐλεφάντινον οἶμαι καλόν ἐστιν. "τοῦ οὖν ἕνεκα," φήσει, "οὐ καὶ τὰ μέσα τῶν ὀφθαλμῶν ἐλεφάντινα ἠργάσατο, ἀλλὰ λίθινα, ὡσ οἱο͂́ν τ’ ἦν ὁμοιότητα τοῦ λίθου τῷ ἐλέφαντι ἐξευρών; ἢ καὶ ὁ λίθοσ ὁ καλὸσ καλόν ἐστι; φήσομεν, ὦ Ἱππία; φήσομεν μέντοι, ὅταν γε πρέπων ᾖ. "ὅταν δὲ μὴ πρέπων, αἰσχρόν; ὁμολογῶ ἢ μή; "τί δὲ δή;

ὁ ἐλέφασ καὶ ὁ χρυσόσ," φήσει, "ὦ σοφὲ σύ, οὐχ ὅταν μὲν πρέπῃ, καλὰ ποιεῖ φαίνεσθαι, ὅταν δὲ μή, αἰσχρά; ἔξαρνοι ἐσόμεθα ἢ ὁμολογήσομεν αὐτῷ ὀρθῶσ λέγειν αὐτόν; ὁμολογήσομεν τοῦτό γε, ὅτι ὃ ἂν πρέπῃ ἑκάστῳ, τοῦτο καλὸν ποιεῖ ἕκαστον. "πότερον οὖν πρέπει," φήσει, "ὅταν τισ τὴν χύτραν ἣν ἄρτι ἐλέγομεν, τὴν καλήν, ἕψῃ ἔτνουσ καλοῦ μεστήν, χρυσῆ τορύνη αὐτῇ ἢ συκίνη; Ἡράκλεισ, οἱο͂ν λέγεισ ἄνθρωπον, ὦ Σώκρατεσ. οὐ βούλει μοι εἰπεῖν τίσ ἐστιν; οὐ γὰρ ἂν γνοίησ, εἴ σοι εἴποιμι τοὔνομα.

ἀλλὰ καὶ νῦν ἔγωγε γιγνώσκω, ὅτι ἀμαθήσ τίσ ἐστιν. μέρμεροσ πάνυ ἐστίν, ὦ Ἱππία· ἀλλ’ ὅμωσ τί φήσομεν; ποτέραν πρέπειν τοῖν τορύναιν τῷ ἔτνει καὶ τῇ χύτρᾳ; ἢ δῆλον ὅτι τὴν συκίνην; εὐωδέστερον γάρ που τὸ ἔτνοσ ποιεῖ, καὶ ἅμα, ὦ ἑταῖρε, οὐκ ἂν συντρίψασα ἡμῖν τὴν χύτραν ἐκχέαι τὸ ἔτνοσ καὶ τὸ πῦρ ἀποσβέσειεν καὶ τοὺσ μέλλοντασ ἑστιᾶσθαι ἄνευ ὄψου ἂν πάνυ γενναίου ποιήσειεν· ἡ δὲ χρυσῆ ἐκείνη πάντα ἂν ταῦτα ποιήσειεν, ὥστ’ ἔμοιγε δοκεῖν τὴν συκίνην ἡμᾶσ μᾶλλον φάναι πρέπειν ἢ τὴν χρυσῆν, εἰ μή τι σὺ ἄλλο λέγεισ. πρέπει μὲν γάρ, ὦ Σώκρατεσ, μᾶλλον·

οὐ μεντἂν ἔγωγε τῷ ἀνθρώπῳ τοιαῦτα ἐρωτῶντι διαλεγοίμην. ὀρθῶσ γε, ὦ φίλε· σοὶ μὲν γὰρ οὐκ ἂν πρέποι τοιούτων ὀνομάτων ἀναπίμπλασθαι, καλῶσ μὲν οὑτωσὶ ἀμπεχομένῳ, καλῶσ δὲ ὑποδεδεμένῳ, εὐδοκιμοῦντι δὲ ἐπὶ σοφίᾳ ἐν πᾶσι τοῖσ Ἕλλησιν. ἀλλ’ ἐμοὶ οὐδὲν πρᾶγμα φύρεσθαι πρὸσ τὸν ἄνθρωπον· ἐμὲ οὖν προδίδασκε καὶ ἐμὴν χάριν ἀποκρίνου.

"εἰ γὰρ δὴ πρέπει γε μᾶλλον ἡ συκίνη τῆσ χρυσῆσ," φήσει ὁ ἄνθρωποσ, "ἄλλο τι καὶ καλλίων ἂν εἰή, ἐπειδήπερ τὸ πρέπον, ὦ Σώκρατεσ, κάλλιον ὡμολόγησασ εἶναι τοῦ μὴ πρέποντοσ; ἄλλο τι ὁμολογῶμεν, ὦ Ἱππία, τὴν συκίνην καλλίω τῆσ χρυσῆσ εἶναι; βούλει σοι εἴπω, ὦ Σώκρατεσ, ὃ εἰπὼν εἶναι τὸ καλὸν ἀπαλλάξεισ σαυτὸν τῶν πολλῶν λόγων; πάνυ μὲν οὖν·

μὴ μέντοι πρότερόν γε πρὶν ἄν μοι εἴπῃσ ποτέραν ἀποκρίνωμαι οἷν ἄρτι ἔλεγον τοῖν τορύναιν πρέπουσάν τε καὶ καλλίω εἶναι. ἀλλ’, εἰ βούλει, αὐτῷ ἀπόκριναι ὅτι ἡ ἐκ τῆσ συκῆσ εἰργασμένη. λέγε δὴ νυνὶ ὃ ἄρτι ἔμελλεσ λέγειν. ταύτῃ μὲν γὰρ τῇ ἀποκρίσει, ᾗ ἂν φῶ τὸ καλὸν χρυσὸν εἶναι, οὐδὲν ὡσ ἐοίκέ μοι ἀναφανήσεται κάλλιον ὂν χρυσὸσ ἢ ξύλον σύκινον· τὸ δὲ νῦν τί αὖ λέγεισ τὸ καλὸν εἶναι; ἐγώ σοι ἐρῶ.

ζητεῖν γάρ μοι δοκεῖσ τοιοῦτόν τι τὸ καλὸν ἀποκρίνασθαι, ὃ μηδέποτε αἰσχρὸν μηδαμοῦ μηδενὶ φανεῖται. πάνυ μὲν οὖν, ὦ Ἱππία· καὶ καλῶσ γε νῦν ὑπολαμβάνεισ. ἄκουε δή· πρὸσ γὰρ τοῦτο ἴσθι, ἐάν τισ ἔχῃ ὅτι ἀντείπῃ, φάναι ἐμὲ μηδ’ ὁτιοῦν ἐπαί̈ειν. λέγε δὴ ὡσ τάχιστα πρὸσ θεῶν. λέγω τοίνυν ἀεὶ καὶ παντὶ καὶ πανταχοῦ κάλλιστον εἶναι ἀνδρί, πλουτοῦντι, ὑγιαίνοντι, τιμωμένῳ ὑπὸ τῶν Ἑλλήνων, ἀφικομένῳ εἰσ γῆρασ, τοὺσ αὑτοῦ γονέασ τελευτήσαντασ καλῶσ περιστείλαντι, ὑπὸ τῶν αὑτοῦ ἐκγόνων καλῶσ καὶ μεγαλοπρεπῶσ ταφῆναι. ἰοὺ ἰού, ὦ Ἱππία, ἦ θαυμασίωσ τε καὶ μεγαλείωσ καὶ ἀξίωσ σαυτοῦ εἴρηκασ·

καὶ νὴ τὴν Ἥραν ἄγαμαί σου ὅτι μοι δοκεῖσ εὐνοϊκῶσ, καθ’ ὅσον οἱο͂́σ τ’ εἶ, βοηθεῖν· ἀλλὰ γὰρ τοῦ ἀνδρὸσ οὐ τυγχάνομεν, ἀλλ’ ἡμῶν δὴ νῦν καὶ πλεῖστον καταγελάσεται, εὖ ἴσθι. πονηρόν γ’, ὦ Σώκρατεσ, γέλωτα· ὅταν γὰρ πρὸσ ταῦτα ἔχῃ μὲν μηδὲν ὅτι λέγῃ, γελᾷ δέ, αὑτοῦ καταγελάσεται καὶ ὑπὸ τῶν παρόντων αὐτὸσ ἔσται καταγέλαστοσ. ἴσωσ οὕτωσ ἔχει·

ἴσωσ μέντοι ἐπί γε ταύτῃ τῇ ἀποκρίσει, ὡσ ἐγὼ μαντεύομαι, κινδυνεύσει οὐ μόνον μου καταγελᾶν. ἀλλὰ τί μήν; ὅτι, ἂν τύχῃ βακτηρίαν ἔχων, ἂν μὴ ἐκφύγω φεύγων αὐτόν, εὖ μάλα μου ἐφικέσθαι πειράσεται. πῶσ λέγεισ; δεσπότησ τίσ σου ὁ ἄνθρωπόσ ἐστιν, καὶ τοῦτο ποιήσασ οὐκ ἀχθήσεται καὶ δίκασ ὀφλήσει; ἢ οὐκ ἔνδικοσ ὑμῖν ἡ πόλισ ἐστίν, ἀλλ’ ἐᾷ ἀδίκωσ τύπτειν ἀλλήλουσ τοὺσ πολίτασ; οὐδ’ ὁπωστιοῦν ἐᾷ.

οὐκοῦν δώσει δίκην ἀδίκωσ γέ σε τύπτων. οὔ μοι δοκεῖ, ὦ Ἱππία, οὔκ, εἰ ταῦτά γε ἀποκριναίμην, ἀλλὰ δικαίωσ, ἔμοιγε δοκεῖ. καὶ ἐμοὶ τοίνυν δοκεῖ, ὦ Σώκρατεσ, ἐπειδήπερ γε αὐτὸσ ταῦτα οἰεί. οὐκοῦν εἴπω σοι καὶ ᾗ αὐτὸσ οἰόμαι δικαίωσ ἂν τύπτεσθαι ταῦτα ἀποκρινόμενοσ; ἢ καὶ σύ με ἄκριτον τυπτήσεισ; ἢ δέξῃ λόγον; δεινὸν γὰρ ἂν εἰή, ὦ Σώκρατεσ, εἰ μὴ δεχοίμην·

ἀλλὰ πῶσ λέγεισ; ἐγώ σοι ἐρῶ, τὸν αὐτὸν τρόπον ὅνπερ νυνδή, μιμούμενοσ ἐκεῖνον, ἵνα μὴ πρὸσ σὲ λέγω ῥήματα, οἱᾶ ἐκεῖνοσ εἰσ ἐμὲ ἐρεῖ, χαλεπά τε καὶ ἀλλόκοτα. εὖ γὰρ ἴσθι, "εἰπέ μοι," φήσει, "ὦ Σώκρατεσ, οἰεί ἂν ἀδίκωσ πληγὰσ λαβεῖν, ὅστισ διθύραμβον τοσουτονὶ ᾄσασ οὕτωσ ἀμούσωσ πολὺ ἀπῇσασ ἀπὸ τοῦ ἐρωτήματοσ; πῶσ δή; φήσω ἐγώ. "ὅπωσ; φήσει· "οὐχ οἱο͂́σ τ’ εἶ μεμνῆσθαι ὅτι τὸ καλὸν αὐτὸ ἠρώτων, ὃ παντὶ ᾧ ἂν προσγένηται, ὑπάρχει ἐκείνῳ καλῷ εἶναι, καὶ λίθῳ καὶ ξύλῳ καὶ ἀνθρώπῳ καὶ θεῷ καὶ πάσῃ πράξει καὶ παντὶ μαθήματι; αὐτὸ γὰρ ἔγωγε, ὤνθρωπε, κάλλοσ ἐρωτῶ ὅτι ἐστίν, καὶ οὐδέν σοι μᾶλλον γεγωνεῖν δύναμαι ἢ εἴ μοι παρεκάθησο λίθοσ, καὶ οὗτοσ μυλίασ, μήτε ὦτα μήτε ἐγκέφαλον ἔχων.

" εἰ οὖν φοβηθεὶσ εἴποιμι ἐγὼ ἐπὶ τούτοισ τάδε, ἆρα οὐκ ἂν ἄχθοιο, ὦ Ἱππία; ἀλλὰ μέντοι τόδε τὸ καλὸν εἶναι Ἱππίασ ἔφη· καίτοι ἐγὼ αὐτὸν ἠρώτων οὕτωσ ὥσπερ σὺ ἐμέ, ὃ πᾶσι καλὸν καὶ ἀεί ἐστι.

πῶσ οὖν φῄσ; οὐκ ἀχθέσῃ, ἂν εἴπω ταῦτα; εὖ γ’ οὖν οἶδα, ὦ Σώκρατεσ, ὅτι πᾶσι καλὸν τοῦτ’ ἐστίν, ὃ ἐγὼ εἶπον, καὶ δόξει. "ἦ καὶ ἔσται; φήσει· "ἀεὶ γάρ που τό γε καλὸν καλόν. " πάνυ γε. "οὐκοῦν καὶ ἦν; φήσει. καὶ ἦν. "ἦ καὶ τῷ Ἀχιλλεῖ," φήσει, "ὁ ξένοσ ὁ Ἠλεῖοσ ἔφη καλὸν εἶναι ὑστέρῳ τῶν προγόνων ταφῆναι, καὶ τῷ πάππῳ αὐτοῦ Αἰακῷ, καὶ τοῖσ ἄλλοισ ὅσοι ἐκ θεῶν γεγόνασι, καὶ αὐτοῖσ τοῖσ θεοῖσ; τί τοῦτο;

βάλλ’ ἐσ μακαρίαν. τοῦ ἀνθρώπου οὐδ’ εὔφημα, ὦ Σώκρατεσ, ταῦτά γε τὰ ἐρωτήματα. τί δέ; τὸ ἐρομένου ἑτέρου φάναι ταῦτα οὕτωσ ἔχειν οὐ πάνυ δύσφημον; ἴσωσ. "ἴσωσ τοίνυν σὺ εἶ οὗτοσ," φήσει, "ὃσ παντὶ φῂσ καὶ ἀεὶ καλὸν εἶναι ὑπὸ μὲν τῶν ἐκγόνων ταφῆναι, τοὺσ δὲ γονέασ θάψαι· ἢ οὐχ εἷσ τῶν ἁπάντων καὶ Ἡρακλῆσ ἦν καὶ οὓσ νυνδὴ ἐλέγομεν πάντεσ; ἀλλ’ οὐ τοῖσ θεοῖσ ἔγωγε ἔλεγον. "οὐδὲ τοῖσ ἡρ́ωσιν, ὡσ ἐοίκασ.

" οὐχ ὅσοι γε θεῶν παῖδεσ ἦσαν. "ἀλλ’ ὅσοι μή; πάνυ γε. "οὐκοῦν κατὰ τὸν σὸν αὖ λόγον, ὡσ φαίνεται, τῶν ἡρώων τῷ μὲν Ταντάλῳ καὶ τῷ Δαρδάνῳ καὶ τῷ Ζήθῳ δεινόν τε καὶ ἀνόσιον καὶ αἰσχρόν ἐστι, Πέλοπι δὲ καὶ τοῖσ ἄλλοισ τοῖσ οὕτω γεγονόσι καλόν. " ἔμοιγε δοκεῖ. "σοὶ τοίνυν δοκεῖ," φήσει, "ὃ ἄρτι οὐκ ἔφησθα, τὸ θάψαντι τοὺσ προγόνουσ ταφῆναι ὑπὸ τῶν ἐκγόνων ἐνίοτε καὶ ἐνίοισ αἰσχρὸν εἶναι· ἔτι δὲ μᾶλλον, ὡσ ἐοίκεν, ἀδύνατον πᾶσι τοῦτο γενέσθαι καὶ εἶναι καλόν, ὥστε τοῦτό γε ὥσπερ καὶ τὰ ἔμπροσθεν ἐκεῖνα, ἥ τε παρθένοσ καὶ ἡ χύτρα, ταὐτὸν πέπονθε, καὶ ἔτι γελοιοτέρωσ τοῖσ μέν ἐστι καλόν, τοῖσ δ’ οὐ καλόν.

καὶ οὐδέπω καὶ τήμερον," φήσει, "οἱο͂́σ τ’ εἶ, ὦ Σώκρατεσ, περὶ τοῦ καλοῦ ὅτι ἐστὶ τὸ ἐρωτώμενον ἀποκρίνασθαι. " ταῦτά μοι καὶ τοιαῦτα ὀνειδιεῖ δικαίωσ, ἐὰν αὐτῷ οὕτωσ ἀποκρίνωμαι. τὰ μὲν οὖν πολλά, ὦ Ἱππία, σχεδόν τί μοι οὕτω διαλέγεται· ἐνίοτε δὲ ὥσπερ ἐλεήσασ μου τὴν ἀπειρίαν καὶ ἀπαιδευσίαν αὐτόσ μοι προβάλλει ἐρωτῶν εἰ τοιόνδε μοι δοκεῖ εἶναι τὸ καλόν, ἢ καὶ περὶ ἄλλου ὅτου ἂν τύχῃ πυνθανόμενοσ καὶ περὶ οὗ ἂν λόγοσ ᾖ.

πῶσ τοῦτο λέγεισ, ὦ Σώκρατεσ; ἐγώ σοι φράσω. "ὦ δαιμόνιε," φησί, "Σώκρατεσ, τὰ μὲν τοιαῦτα ἀποκρινόμενοσ καὶ οὕτω παῦσαι ‐ λίαν γὰρ εὐήθη τε καὶ εὐεξέλεγκτά ἐστιν ‐ ἀλλὰ τὸ τοιόνδε σκόπει εἴ σοι δοκεῖ καλὸν εἶναι, οὗ καὶ νυνδὴ ἐπελαβόμεθα ἐν τῇ ἀποκρίσει, ἡνίκ’ ἔφαμεν τὸν χρυσὸν οἷσ μὲν πρέπει καλὸν εἶναι, οἷσ δὲ μή, οὔ, καὶ τἆλλα πάντα οἷσ ἂν τοῦτο προσῇ· αὐτὸ δὴ τοῦτο τὸ πρέπον καὶ τὴν φύσιν αὐτοῦ τοῦ πρέποντοσ σκόπει εἰ τοῦτο τυγχάνει ὂν τὸ καλόν.

" ἐγὼ μὲν οὖν εἰώθα συμφάναι τὰ τοιαῦτα ἑκάστοτε ‐ οὐ γὰρ ἔχω ὅτι λέγω ‐ σοὶ δ’ οὖν δοκεῖ τὸ πρέπον καλὸν εἶναι; πάντωσ δήπου, ὦ Σώκρατεσ. σκοπώμεθα, μή πῃ ἄρ’ ἐξαπατώμεθα. ἀλλὰ χρὴ σκοπεῖν. ὁρ́α τοίνυν· τὸ πρέπον ἆρα τοῦτο λέγομεν, ὃ παραγενόμενον ποιεῖ ἕκαστα φαίνεσθαι καλὰ τούτων οἷσ ἂν παρῇ, ἢ ὃ εἶναι ποιεῖ, ἢ οὐδέτερα τούτων; ἔμοιγε δοκεῖ πότερα ὃ ποιεῖ φαίνεσθαι καλά·

ὥσπερ γε ἐπειδὰν ἱμάτιά τισ λάβῃ ἢ ὑποδήματα ἁρμόττοντα, κἂν ᾖ γελοῖοσ, καλλίων φαίνεται. οὐκοῦν εἴπερ καλλίω ποιεῖ φαίνεσθαι ἢ ἔστι τὸ πρέπον, ἀπάτη τισ ἂν εἰή περὶ τὸ καλὸν τὸ πρέπον, καὶ οὐκ ἂν εἰή τοῦτο ὃ ἡμεῖσ ζητοῦμεν, ὦ Ἱππία; ἡμεῖσ μὲν γάρ που ἐκεῖνο ἐζητοῦμεν, ᾧ πάντα τὰ καλὰ πράγματα καλά ἐστιν ‐ ὥσπερ ᾧ πάντα τὰ μεγάλα ἐστὶ μεγάλα, τῷ ὑπερέχοντι· τούτῳ γὰρ πάντα μεγάλα ἐστί, καὶ ἐὰν μὴ φαίνηται, ὑπερέχῃ δέ, ἀνάγκη αὐτοῖσ μεγάλοισ εἶναι ‐ οὕτω δή, φαμέν, καὶ τὸ καλόν, ᾧ καλὰ πάντα ἐστίν, ἄντ’ οὖν φαίνηται ἄντε μή, τί ἂν εἰή;

τὸ μὲν γὰρ πρέπον οὐκ ἂν εἰή· καλλίω γὰρ ποιεῖ φαίνεσθαι ἢ ἔστιν, ὡσ ὁ σὸσ λόγοσ, οἱᾶ δ’ ἔστιν οὐκ ἐᾷ φαίνεσθαι. τὸ δὲ ποιοῦν εἶναι καλά, ὅπερ νυνδὴ εἶπον, ἐάντε φαίνηται ἐάντε μή, πειρατέον λέγειν τί ἐστι· τοῦτο γὰρ ζητοῦμεν, εἴπερ τὸ καλὸν ζητοῦμεν.

ἀλλὰ τὸ πρέπον, ὦ Σώκρατεσ, καὶ εἶναι καὶ φαίνεσθαι ποιεῖ καλὰ παρόν. ἀδύνατον ἄρα τῷ ὄντι καλὰ ὄντα μὴ φαίνεσθαι καλὰ εἶναι, παρόντοσ γε τοῦ ποιοῦντοσ φαίνεσθαι; ἀδύνατον. ὁμολογήσομεν οὖν τοῦτο, ὦ Ἱππία, πάντα τὰ τῷ ὄντι καλὰ καὶ νόμιμα καὶ ἐπιτηδεύματα καὶ δοξάζεσθαι καλὰ εἶναι καὶ φαίνεσθαι ἀεὶ πᾶσιν, ἢ πᾶν τοὐναντίον ἀγνοεῖσθαι καὶ πάντων μάλιστα ἔριν καὶ μάχην περὶ αὐτῶν εἶναι καὶ ἰδίᾳ ἑκάστοισ καὶ δημοσίᾳ ταῖσ πόλεσιν; οὕτω μᾶλλον, ὦ Σώκρατεσ·

ἀγνοεῖσθαι. οὐκ ἄν, εἴ γέ που τὸ φαίνεσθαι αὐτοῖσ προσῆν· προσῆν δ’ ἄν, εἴπερ τὸ πρέπον καλὸν ἦν καὶ μὴ μόνον καλὰ ἐποίει εἶναι ἀλλὰ καὶ φαίνεσθαι. ὥστε τὸ πρέπον, εἰ μὲν τὸ καλὰ ποιοῦν ἐστιν εἶναι, τὸ μὲν καλὸν ἂν εἰή, ὃ ἡμεῖσ ζητοῦμεν, οὐ μέντοι τό γε ποιοῦν φαίνεσθαι· εἰ δ’ αὖ τὸ φαίνεσθαι ποιοῦν ἐστιν τὸ πρέπον, οὐκ ἂν εἰή τὸ καλόν, ὃ ἡμεῖσ ζητοῦμεν. εἶναι γὰρ ἐκεῖνό γε ποιεῖ, φαίνεσθαι δὲ καὶ ποιεῖν εἶναι οὐ μόνον καλὰ οὐκ ἄν ποτε δύναιτο τὸ αὐτό, ἀλλ’ οὐδὲ ἄλλο ὁτιοῦν.

ἑλώμεθα δὴ πότερα δοκεῖ τὸ πρέπον εἶναι τὸ φαίνεσθαι καλὰ ποιοῦν, ἢ τὸ εἶναι. τὸ φαίνεσθαι, ἔμοιγε δοκεῖ, ὦ Σώκρατεσ. βαβαῖ, οἴχεται ἄρ’ ἡμᾶσ διαπεφευγόσ, ὦ Ἱππία, τὸ καλὸν γνῶναι ὅτι ποτέ ἐστιν, ἐπειδή γε τὸ πρέπον ἄλλο τι ἐφάνη ὂν ἢ καλόν. ναὶ μὰ Δία, ὦ Σώκρατεσ, καὶ μάλα ἔμοιγε ἀτόπωσ. ἀλλὰ μέντοι, ὦ ἑταῖρε, μήπω γε ἀνῶμεν αὐτό·

ἔτι γάρ τινα ἐλπίδα ἔχω ἐκφανήσεσθαι τί ποτ’ ἐστὶν τὸ καλόν. πάντωσ δήπου, ὦ Σώκρατεσ· οὐδὲ γὰρ χαλεπόν ἐστιν εὑρεῖν. ἐγὼ μὲν οὖν εὖ οἶδ’ ὅτι, εἰ ὀλίγον χρόνον εἰσ ἐρημίαν ἐλθὼν σκεψαίμην πρὸσ ἐμαυτόν, ἀκριβέστερον ἂν αὐτό σοι εἴποιμι τῆσ ἁπάσησ ἀκριβείασ. ἆ μὴ μέγα, ὦ Ἱππία, λέγε. ὁρᾷσ ὅσα πράγματα ἡμῖν ἤδη παρέσχηκε· μὴ καὶ ὀργισθὲν ἡμῖν ἔτι μᾶλλον ἀποδρᾷ. καίτοι οὐδὲν λέγω· σὺ μὲν γὰρ οἶμαι ῥᾳδίωσ αὐτὸ εὑρήσεισ, ἐπειδὰν μόνοσ γένῃ.

ἀλλὰ πρὸσ θεῶν ἐμοῦ ἐναντίον αὐτὸ ἔξευρε, εἰ δὲ βούλει, ὥσπερ νῦν ἐμοὶ συζήτει· καὶ ἐὰν μὲν εὑρ́ωμεν, κάλλιστα ἕξει, εἰ δὲ μή, στέρξω οἶμαι ἐγὼ τῇ ἐμῇ τύχῃ, σὺ δ’ ἀπελθὼν ῥᾳδίωσ εὑρήσεισ· καὶ ἐὰν μὲν νῦν εὑρ́ωμεν, ἀμέλει οὐκ ὀχληρὸσ ἔσομαί σοι πυνθανόμενοσ ὅτι ἦν ἐκεῖνο ὃ κατὰ σαυτὸν ἐξηῦρεσ· νῦν δὲ θέασαι αὐτὸ ὅ σοι δοκεῖ εἶναι τὸ καλόν. λέγω δὴ αὐτὸ εἶναι ‐ ἀλλὰ γὰρ ἐπισκόπει μοι πάνυ προσέχων τὸν νοῦν μὴ παραληρήσω ‐ τοῦτο γὰρ δὴ ἔστω ἡμῖν καλόν, ὃ ἂν χρήσιμον ᾖ. εἶπον δὲ ἐκ τῶνδε ἐννοούμενοσ· καλοί, φαμέν, οἱ ὀφθαλμοί εἰσιν, οὐχ οἳ ἂν δοκῶσι τοιοῦτοι εἶναι οἱοῖ μὴ δυνατοὶ ὁρᾶν, ἀλλ’ οἳ ἂν δυνατοί τε καὶ χρήσιμοι πρὸσ τὸ ἰδεῖν.

ἦ γάρ; ναί. οὐκοῦν καὶ τὸ ὅλον σῶμα οὕτω λέγομεν καλὸν εἶναι, τὸ μὲν πρὸσ δρόμον, τὸ δὲ πρὸσ πάλην, καὶ αὖ τὰ ζῷα πάντα, ἵππον καλὸν καὶ ἀλεκτρυόνα καὶ ὄρτυγα, καὶ τὰ σκεύη πάντα καὶ τὰ ὀχήματα τά τε πεζὰ καὶ τὰ ἐν τῇ θαλάττῃ πλοῖά τε καὶ τριήρεισ, καὶ τά γε ὄργανα πάντα τά τε ὑπὸ τῇ μουσικῇ καὶ τὰ ὑπὸ ταῖσ ἄλλαισ τέχναισ, εἰ δὲ βούλει, τὰ ἐπιτηδεύματα καὶ τοὺσ νόμουσ, σχεδόν τι πάντα ταῦτα καλὰ προσαγορεύομεν τῷ αὐτῷ τρόπῳ· ἀποβλέποντεσ πρὸσ ἕκαστον αὐτῶν ᾗ πέφυκεν, ᾗ εἴργασται, ᾗ κεῖται, τὸ μὲν χρήσιμον καὶ ᾗ χρήσιμον καὶ πρὸσ ὃ χρήσιμον καὶ ὁπότε χρήσιμον καλόν φαμεν εἶναι, τὸ δὲ ταύτῃ πάντῃ ἄχρηστον αἰσχρόν·

ἆρ’ οὐ καὶ σοὶ δοκεῖ οὕτωσ, ὦ Ἱππία;

ἔμοιγε. ὀρθῶσ ἄρα νῦν λέγομεν ὅτι τυγχάνει παντὸσ ὂν μᾶλλον καλὸν τὸ χρήσιμον; ὀρθῶσ μέντοι, ὦ Σώκρατεσ. οὐκοῦν τὸ δυνατὸν ἕκαστον ἀπεργάζεσθαι, εἰσ ὅπερ δυνατόν, εἰσ τοῦτο καὶ χρήσιμον, τὸ δὲ ἀδύνατον ἄχρηστον; πάνυ γε. δύναμισ μὲν ἄρα καλόν, ἀδυναμία δὲ αἰσχρόν; σφόδρα γε. τά τε γοῦν ἄλλα, ὦ Σώκρατεσ, μαρτυρεῖ ἡμῖν ὅτι τοῦτο οὕτωσ ἔχει, ἀτὰρ οὖν καὶ τὰ πολιτικά· ἐν γὰρ τοῖσ πολιτικοῖσ τε καὶ τῇ ἑαυτοῦ πόλει τὸ μὲν δυνατὸν εἶναι πάντων κάλλιστον, τὸ δὲ ἀδύνατον πάντων αἴσχιστον.

εὖ λέγεισ. ἆρ’ οὖν πρὸσ θεῶν, Ἱππία, διὰ ταῦτα καὶ ἡ σοφία πάντων κάλλιστον, ἡ δὲ ἀμαθία πάντων αἴσχιστον; ἀλλὰ τί οἰεί, ὦ Σώκρατεσ; ἔχε δὴ ἠρέμα, ὦ φίλε ἑταῖρε· ὡσ φοβοῦμαι τί ποτ’ αὖ λέγομεν. τί δ’ αὖ φοβῇ, ὦ Σώκρατεσ, ἐπεὶ νῦν γέ σοι ὁ λόγοσ παγκάλωσ προβέβηκε;

βουλοίμην ἄν, ἀλλά μοι τόδε συνεπίσκεψαι· ἆρ’ ἄν τίσ τι ποιήσειεν ὃ μήτ’ ἐπίσταιτο μήτε τὸ παράπαν δύναιτο; οὐδαμῶσ· πῶσ γὰρ ἂν ὅ γε μὴ δύναιτο; οἱ οὖν ἐξαμαρτάνοντεσ καὶ κακὰ ἐργαζόμενοί τε καὶ ποιοῦντεσ ἄκοντεσ, ἄλλο τι οὗτοι, εἰ μὴ ἐδύναντο ταῦτα ποιεῖν, οὐκ ἄν ποτε ἐποίουν; δῆλον δή. ἀλλὰ μέντοι δυνάμει γε δύνανται οἱ δυνάμενοι· οὐ γάρ που ἀδυναμίᾳ γε.

οὐ δῆτα. δύνανται δέ γε πάντεσ ποιεῖν οἱ ποιοῦντεσ ἃ ποιοῦσιν; ναί. κακὰ δέ γε πολὺ πλείω ποιοῦσιν ἢ ἀγαθὰ πάντεσ ἄνθρωποι, ἀρξάμενοι ἐκ παίδων, καὶ ἐξαμαρτάνουσιν ἄκοντεσ. ἔστι ταῦτα. τί οὖν; ταύτην τὴν δύναμιν καὶ ταῦτα τὰ χρήσιμα, ἃ ἂν ᾖ ἐπὶ τὸ κακόν τι ἐργάζεσθαι χρήσιμα, ἆρα φήσομεν ταῦτα εἶναι καλά, ἢ πολλοῦ δεῖ; πολλοῦ, ἔμοιγε δοκεῖ, ὦ Σώκρατεσ.

οὐκ ἄρα, ὦ Ἱππία, τὸ δυνατόν τε καὶ τὸ χρήσιμον ἡμῖν, ὡσ ἐοίκεν, ἐστὶ τὸ καλόν. ἐάν γε, ὦ Σώκρατεσ, ἀγαθὰ δύνηται καὶ ἐπὶ τοιαῦτα χρήσιμον ᾖ. ἐκεῖνο μὲν τοίνυν οἴχεται, τὸ δυνατόν τε καὶ χρήσιμον ἁπλῶσ εἶναι καλόν· ἀλλ’ ἄρα τοῦτ’ ἦν ἐκεῖνο, ὦ Ἱππία, ὃ ἐβούλετο ἡμῶν ἡ ψυχὴ εἰπεῖν, ὅτι τὸ χρήσιμόν τε καὶ τὸ δυνατὸν ἐπὶ τὸ ἀγαθόν τι ποιῆσαι, τοῦτ’ ἐστὶ τὸ καλόν; ἔμοιγε δοκεῖ.

ἀλλὰ μὴν τοῦτό γε ὠφέλιμόν ἐστιν. ἢ οὔ; πάνυ γε. οὕτω δὴ καὶ τὰ καλὰ σώματα καὶ τὰ καλὰ νόμιμα καὶ ἡ σοφία καὶ ἃ νυνδὴ ἐλέγομεν πάντα καλά ἐστιν, ὅτι ὠφέλιμα. δῆλον ὅτι. τὸ ὠφέλιμον ἄρα ἐοίκεν ἡμῖν εἶναι τὸ καλόν, ὦ Ἱππία. πάντωσ δήπου, ὦ Σώκρατεσ. ἀλλὰ μὴν τό γε ὠφέλιμον τὸ ποιοῦν ἀγαθόν ἐστιν. ἔστι γάρ. τὸ ποιοῦν δέ γ’ ἐστὶν οὐκ ἄλλο τι ἢ τὸ αἴτιον· ἦ γάρ; οὕτωσ. τοῦ ἀγαθοῦ ἄρα αἴτιόν ἐστιν τὸ καλόν. ἔστι γάρ. ἀλλὰ μὴν τό γε αἴτιον, ὦ Ἱππία, καὶ οὗ ἂν αἴτιον ᾖ τὸ αἴτιον, ἄλλο ἐστίν· οὐ γάρ που τό γε αἴτιον αἰτίου αἴτιον ἂν εἰή.

πάνυ γε. ὧδε δὲ σκόπει· οὐ τὸ αἴτιον ποιοῦν ἐφάνη; πάνυ γε. οὐκοῦν ὑπὸ τοῦ ποιοῦντοσ ποιεῖται οὐκ ἄλλο τι ἢ τὸ γιγνόμενον, ἀλλ’ οὐ τὸ ποιοῦν; ἔστι ταῦτα. οὐκοῦν ἄλλο τι τὸ γιγνόμενον, ἄλλο δὲ τὸ ποιοῦν; ναί. οὐκ ἄρα τό γ’ αἴτιον αἴτιον αἰτίου ἐστίν, ἀλλὰ τοῦ γιγνομένου ὑφ’ ἑαυτοῦ. εἰ ἄρα τὸ καλόν ἐστιν αἴτιον ἀγαθοῦ, γίγνοιτ’ ἂν ὑπὸ τοῦ καλοῦ τὸ ἀγαθόν·

καὶ διὰ ταῦτα, ὡσ ἐοίκε, σπουδάζομεν καὶ τὴν φρόνησιν καὶ τἆλλα πάντα τὰ καλά, ὅτι τὸ ἔργον αὐτῶν καὶ τὸ ἔκγονον σπουδαστόν ἐστι, τὸ ἀγαθόν, καὶ κινδυνεύει ἐξ ὧν εὑρίσκομεν ἐν πατρόσ τινοσ ἰδέᾳ εἶναι τὸ καλὸν τοῦ ἀγαθοῦ. πάνυ μὲν οὖν· καλῶσ γὰρ λέγεισ, ὦ Σώκρατεσ. οὐκοῦν καὶ τόδε καλῶσ λέγω, ὅτι οὔτε ὁ πατὴρ ὑόσ ἐστιν, οὔτε ὁ ὑὸσ πατήρ; καλῶσ μέντοι.

ἐμοὶ δέ γε πάντων ἥκιστα ἀρέσκει ὧν εἰρήκαμεν λόγων. οὐδέ γε τὸ αἴτιον γιγνόμενόν ἐστιν, οὐδὲ τὸ γιγνόμενον αὖ αἴτιον. ἀληθῆ λέγεισ. μὰ Δία, ὦ ἄριστε, οὐδὲ ἄρα τὸ καλὸν ἀγαθόν ἐστιν, οὐδὲ τὸ ἀγαθὸν καλόν· ἢ δοκεῖ σοι οἱο͂́ν τε εἶναι ἐκ τῶν προειρημένων; οὐ μὰ τὸν Δία, οὔ μοι φαίνεται. ἀρέσκει οὖν ἡμῖν καὶ ἐθέλοιμεν ἂν λέγειν ὡσ τὸ καλὸν οὐκ ἀγαθὸν οὐδὲ τὸ ἀγαθὸν καλόν; οὐ μὰ τὸν Δία, οὐ πάνυ μοι ἀρέσκει. ναὶ μὰ τὸν Δία, ὦ Ἱππία· ἐοίκε γὰρ οὕτωσ.

κινδυνεύει ἄρα ἡμῖν, οὐχ ὥσπερ ἄρτι ἐφαίνετο κάλλιστοσ εἶναι τῶν λόγων τὸ ὠφέλιμον καὶ τὸ χρήσιμόν τε καὶ τὸ δυνατὸν ἀγαθόν τι ποιεῖν καλὸν εἶναι, οὐχ οὕτωσ ἔχειν, ἀλλ’, εἰ οἱο͂́ν τέ ἐστιν, ἐκείνων εἶναι γελοιότεροσ τῶν πρώτων, ἐν οἷσ τήν τε παρθένον ᾠόμεθα εἶναι τὸ καλὸν καὶ ἓν ἕκαστον τῶν ἔμπροσθεν λεχθέντων. ἐοίκεν. καὶ ἐγὼ μέν γε οὐκ ἔτι ἔχω, ὦ Ἱππία, ὅποι τράπωμαι, ἀλλ’ ἀπορῶ· σὺ δὲ ἔχεισ τι λέγειν; οὐκ ἔν γε τῷ παρόντι, ἀλλ’, ὥσπερ ἄρτι ἔλεγον, σκεψάμενοσ εὖ οἶδ’ ὅτι εὑρήσω.

ἀλλ’ ἐγώ μοι δοκῶ ὑπὸ ἐπιθυμίασ τοῦ εἰδέναι οὐχ οἱο͂́σ τε σὲ εἶναι περιμένειν μέλλοντα· καὶ γὰρ οὖν δή τι καὶ οἶμαι ἄρτι ηὐπορηκέναι. ὁρ́α γάρ· εἰ ὃ ἂν χαίρειν ἡμᾶσ ποιῇ, μήτι πάσασ τὰσ ἡδονάσ, ἀλλ’ ὃ ἂν διὰ τῆσ ἀκοῆσ καὶ τῆσ ὄψεωσ, τοῦτο φαῖμεν εἶναι καλόν, πῶσ τι ἄρ’ ἂν ἀγωνιζοίμεθα; οἵ τέ γέ που καλοὶ ἄνθρωποι, ὦ Ἱππία, καὶ τὰ ποικίλματα πάντα καὶ τὰ ζωγραφήματα καὶ τὰ πλάσματα τέρπει ἡμᾶσ ὁρῶντασ, ἃ ἂν καλὰ ᾖ·

καὶ οἱ φθόγγοι οἱ καλοὶ καὶ ἡ μουσικὴ σύμπασα καὶ οἱ λόγοι καὶ αἱ μυθολογίαι ταὐτὸν τοῦτο ἐργάζονται, ὥστ’ εἰ ἀποκριναίμεθα τῷ θρασεῖ ἐκείνῳ ἀνθρώπῳ ὅτι ὦ γενναῖε, τὸ καλόν ἐστι τὸ δι’ ἀκοῆσ τε καὶ δι’ ὄψεωσ ἡδύ, οὐκ ἂν οἰεί αὐτὸν τοῦ θράσουσ ἐπίσχοιμεν; ἐμοὶ γοῦν δοκεῖ νῦν γε, ὦ Σώκρατεσ, εὖ λέγεσθαι τὸ καλὸν ὃ ἔστιν. τί δ’;

ἆρα τὰ ἐπιτηδεύματα τὰ καλὰ καὶ τοὺσ νόμουσ, ὦ Ἱππία, δι’ ἀκοῆσ ἢ δι’ ὄψεωσ φήσομεν ἡδέα ὄντα καλὰ εἶναι, ἢ ἄλλο τι εἶδοσ ἔχειν; ταῦτα δ’ ἴσωσ, ὦ Σώκρατεσ, κἂν παραλάθοι τὸν ἄνθρωπον. μὰ τὸν κύνα, ὦ Ἱππία, οὐχ ὅν γ’ ἂν ἐγὼ μάλιστα αἰσχυνοίμην ληρῶν καὶ προσποιούμενόσ τι λέγειν μηδὲν λέγων. τίνα τοῦτον; τὸν Σωφρονίσκου, ὃσ ἐμοὶ οὐδὲν ἂν μᾶλλον ταῦτα ἐπιτρέποι ἀνερεύνητα ὄντα ῥᾳδίωσ λέγειν ἢ ὡσ εἰδότα ἃ μὴ οἶδα. ἀλλὰ μὴν ἔμοιγε καὶ αὐτῷ, ἐπειδὴ σὺ εἶπεσ, δοκεῖ τι ἄλλο εἶναι τοῦτο τὸ περὶ τοὺσ νόμουσ.

ἔχ’ ἡσυχῇ, ὦ Ἱππία· κινδυνεύομεν γάρ τοι, ἐν τῇ αὐτῇ ἐμπεπτωκότεσ ἀπορίᾳ περὶ τοῦ καλοῦ ἐν ᾗπερ νυνδή, οἰέσθαι ἐν ἄλλῃ τινὶ εὐπορίᾳ εἶναι. πῶσ τοῦτο λέγεισ, ὦ Σώκρατεσ; ἐγώ σοι φράσω ὅ γ’ ἐμοὶ καταφαίνεται, εἰ ἄρα τὶ λέγω. ταῦτα μὲν γὰρ τὰ περὶ τοὺσ νόμουσ τε καὶ τὰ ἐπιτηδεύματα τάχ’ ἂν φανείη οὐκ ἐκτὸσ ὄντα τῆσ αἰσθήσεωσ ἣ διὰ τῆσ ἀκοῆσ τε καὶ ὄψεωσ ἡμῖν οὖσα τυγχάνει·

ἀλλ’ ὑπομείνωμεν τοῦτον τὸν λόγον, τὸ διὰ τούτων ἡδὺ καλὸν εἶναι, μηδὲν τὸ τῶν νόμων εἰσ μέσον παράγοντεσ. ἀλλ’ εἰ ἡμᾶσ ἔροιτο εἴτε οὗτοσ ὃν λέγω, εἴτε ἄλλοσ ὁστισοῦν· "τί δή, ὦ Ἱππία τε καὶ Σώκρατεσ, ἀφωρίσατε τοῦ ἡδέοσ τὸ ταύτῃ ἡδὺ ᾗ λέγετε καλὸν εἶναι, τὸ δὲ κατὰ τὰσ ἄλλασ αἰσθήσεισ σίτων τε καὶ ποτῶν καὶ τῶν περὶ τἀφροδίσια καὶ τἆλλα πάντα τὰ τοιαῦτα οὔ φατε καλὰ εἶναι; ἢ οὐδὲ ἡδέα, οὐδὲ ἡδονὰσ τὸ παράπαν ἐν τοῖσ τοιούτοισ φατὲ εἶναι, οὐδ’ ἐν ἄλλῳ ἢ τῷ ἰδεῖν τε καὶ ἀκοῦσαι;

τί φήσομεν, ὦ Ἱππία; πάντωσ δήπου φήσομεν, ὦ Σώκρατεσ, καὶ ἐν τοῖσ ἄλλοισ μεγάλασ πάνυ ἡδονὰσ εἶναι. "τί οὖν," φήσει, "ἡδονὰσ οὔσασ οὐδὲν ἧττον ἢ καὶ ἐκείνασ ἀφαιρεῖσθε τοῦτο τοὔνομα καὶ ἀποστερεῖτε τοῦ καλὰσ εἶναι; ὅτι, φήσομεν, καταγελῴη ἂν ἡμῶν οὐδεὶσ ὅστισ οὔ, εἰ φαῖμεν μὴ ἡδὺ εἶναι φαγεῖν, ἀλλὰ καλόν, καὶ ὄζειν ἡδὺ μὴ ἡδὺ ἀλλὰ καλόν·

τὰ δέ που περὶ τὰ ἀφροδίσια πάντεσ ἂν ἡμῖν μάχοιντο ὡσ ἥδιστον ὄν, δεῖν δὲ αὐτό, ἐάν τισ καὶ πράττῃ, οὕτω πράττειν ὥστε μηδένα ὁρᾶν, ὡσ αἴσχιστον ὂν ὁρᾶσθαι. ταῦτα ἡμῶν λεγόντων, ὦ Ἱππία, "μανθάνω," ἂν ἴσωσ φαίη, "καὶ ἐγὼ ὅτι πάλαι αἰσχύνεσθε ταύτασ τὰσ ἡδονὰσ φάναι καλὰσ εἶναι, ὅτι οὐ δοκεῖ τοῖσ ἀνθρώποισ· ἀλλ’ ἐγὼ οὐ τοῦτο ἠρώτων, ὃ δοκεῖ τοῖσ πολλοῖσ καλὸν εἶναι, ἀλλ’ ὅτι ἔστιν.

" ἐροῦμεν δὴ οἶμαι ὅπερ ὑπεθέμεθα, ὅτι "τοῦθ’ ἡμεῖσ γέ φαμεν τὸ μέροσ τοῦ ἡδέοσ, τὸ ἐπὶ τῇ ὄψει τε καὶ ἀκοῇ γιγνόμενον, καλὸν εἶναι. ἀλλὰ ἔχεισ ἔτι τι χρῆσθαι τῷ λόγῳ, ἤ τι καὶ ἄλλο ἐροῦμεν, ὦ Ἱππία; ἀνάγκη πρόσ γε τὰ εἰρημένα, ὦ Σώκρατεσ, μὴ ἄλλ’ ἄττα ἢ ταῦτα λέγειν. "καλῶσ δὴ λέγετε," φήσει. "οὐκοῦν εἴπερ τὸ δι’ ὄψεωσ καὶ ἀκοῆσ ἡδὺ καλόν ἐστιν, ὃ μὴ τοῦτο τυγχάνει ὂν τῶν ἡδέων, δῆλον ὅτι οὐκ ἂν καλὸν εἰή; ὁμολογήσομεν;

ναί. "ἦ οὖν τὸ δι’ ὄψεωσ ἡδύ," φήσει, "δι’ ὄψεωσ καὶ ἀκοῆσ ἐστιν ἡδύ, ἢ τὸ δι’ ἀκοῆσ ἡδὺ δι’ ἀκοῆσ καὶ δι’ ὄψεώσ ἐστιν ἡδύ; οὐδαμῶσ, φήσομεν, τὸ διὰ τοῦ ἑτέρου ὂν τοῦτο δι’ ἀμφοτέρων εἰή ἄν ‐ τοῦτο γὰρ δοκεῖσ ἡμῖν λέγειν ‐ ἀλλ’ ἡμεῖσ ἐλέγομεν ὅτι καὶ ἑκάτερον τούτων αὐτὸ καθ’ αὑτὸ τῶν ἡδέων καλὸν εἰή, καὶ ἀμφότερα. οὐχ οὕτωσ ἀποκρινούμεθα; πάνυ μὲν οὖν.

"ἆρ’ οὖν," φήσει, "ἡδὺ ἡδέοσ ὁτιοῦν ὁτουοῦν διαφέρει τούτῳ, τῷ ἡδὺ εἶναι; μὴ γὰρ εἰ μείζων τισ ἡδονὴ ἢ ἐλάττων ἢ μᾶλλον ἢ ἧττόν ἐστιν, ἀλλ’ εἴ τισ αὐτῷ τούτῳ διαφέρει, τῷ ἡ μὲν ἡδονὴ εἶναι, ἡ δὲ μὴ ἡδονή, τῶν ἡδονῶν; οὐχ ἡμῖν γε δοκεῖ· οὐ γάρ; οὐ γὰρ οὖν δοκεῖ. "οὐκοῦν," φήσει, "δι’ ἄλλο τι ἢ ὅτι ἡδοναί εἰσι προείλεσθε ταύτασ τὰσ ἡδονὰσ ἐκ τῶν ἄλλων ἡδονῶν, τοιοῦτόν τι ὁρῶντεσ ἐπ’ ἀμφοῖν, ὅτι ἔχουσί τι διάφορον τῶν ἄλλων, εἰσ ὃ ἀποβλέποντεσ καλάσ φατε αὐτὰσ εἶναι; οὐ γάρ που διὰ τοῦτο καλή ἐστιν ἡδονὴ ἡ διὰ τῆσ ὄψεωσ, ὅτι δι’ ὄψεώσ ἐστιν·

εἰ γὰρ τοῦτο αὐτῇ ἦν τὸ αἴτιον καλῇ εἶναι, οὐκ ἄν ποτε ἦν ἡ ἑτέρα, ἡ διὰ τῆσ ἀκοῆσ, καλή· οὔκουν ἔστι γε δι’ ὄψεωσ ἡδονή. " ἀληθῆ λέγεισ, φήσομεν; φήσομεν γάρ. "οὐδέ γ’ αὖ ἡ δι’ ἀκοῆσ ἡδονή, ὅτι δι’ ἀκοῆσ ἐστι, διὰ ταῦτα τυγχάνει καλή·

οὐ γὰρ ἄν ποτε αὖ ἡ διὰ τῆσ ὄψεωσ καλὴ ἦν· οὔκουν ἔστι γε δι’ ἀκοῆσ ἡδονή. " ἀληθῆ φήσομεν, ὦ Ἱππία, λέγειν τὸν ἄνδρα ταῦτα λέγοντα; ἀληθῆ. "ἀλλὰ μέντοι ἀμφότεραί γ’ εἰσὶ καλαί, ὡσ φατέ. " φαμὲν γάρ; φαμέν. "ἔχουσιν ἄρα τι τὸ αὐτὸ ὃ ποιεῖ αὐτὰσ καλὰσ εἶναι, τὸ κοινὸν τοῦτο, ὃ καὶ ἀμφοτέραισ αὐταῖσ ἔπεστι κοινῇ καὶ ἑκατέρᾳ ἰδίᾳ· οὐ γὰρ ἄν που ἄλλωσ ἀμφότεραί γε καλαὶ ἦσαν καὶ ἑκατέρα.

" ἀποκρίνου ἐμοὶ ὡσ ἐκείνῳ. ἀποκρίνομαι, καὶ ἐμοὶ δοκεῖ ἔχειν ὡσ λέγεισ. εἰ ἄρα τι αὗται αἱ ἡδοναὶ ἀμφότεραι πεπόνθασιν, ἑκατέρα δὲ μή, οὐκ ἂν τούτῳ γε τῷ παθήματι εἰε͂ν καλαί. καὶ πῶσ ἂν εἰή τοῦτο, ὦ Σώκρατεσ, μηδετέρασ πεπονθυίασ τι τῶν ὄντων ὁτιοῦν, ἔπειτα τοῦτο τὸ πάθοσ, ὃ μηδετέρα πέπονθεν, ἀμφοτέρασ πεπονθέναι; οὐ δοκεῖ σοι;

πολλὴ γὰρ ἄν μ’ ἔχοι ἀπειρία καὶ τῆσ τούτων φύσεωσ καὶ τῆσ τῶν παρόντων λέξεωσ λόγων. ἡδέωσ γε, ὦ Ἱππία. ἀλλὰ γὰρ ἐγὼ ἴσωσ κινδυνεύω δοκεῖν μέν τι ὁρᾶν οὕτωσ ἔχον ὡσ σὺ φῂσ ἀδύνατον εἶναι, ὁρῶ δ’ οὐδέν. οὐ κινδυνεύεισ, ὦ Σώκρατεσ, ἀλλὰ πάνυ ἑτοίμωσ παρορᾷσ. καὶ μὴν πολλά γέ μοι προφαίνεται τοιαῦτα πρὸ τῆσ ψυχῆσ, ἀλλὰ ἀπιστῶ αὐτοῖσ, ὅτι σοὶ μὲν οὐ φαντάζεται, ἀνδρὶ πλεῖστον ἀργύριον εἰργασμένῳ τῶν νῦν ἐπὶ σοφίᾳ, ἐμοὶ δέ, ὃσ οὐδὲν πώποτε ἠργασάμην. καὶ ἐνθυμοῦμαι, ὦ ἑταῖρε, μὴ παίζῃσ πρόσ με καὶ ἑκὼν ἐξαπατᾷσ·

οὕτωσ μοι σφόδρα καὶ πολλὰ φαίνεται. οὐδεὶσ σοῦ, ὦ Σώκρατεσ, κάλλιον εἴσεται εἴτε παίζω εἴτε μή, ἐὰν ἐπιχειρήσῃσ λέγειν τὰ προφαινόμενά σοι ταῦτα· φανήσῃ γὰρ οὐδὲν λέγων. οὐ γὰρ μήποτε εὑρ́ῃσ, ὃ μήτ’ ἐγὼ πέπονθα μήτε σύ, τοῦτ’ ἀμφοτέρουσ ἡμᾶσ πεπονθότασ. πῶσ λέγεισ, ὦ Ἱππία;

ἴσωσ μὲν τὶ λέγεισ, ἐγὼ δ’ οὐ μανθάνω· ἀλλά μου σαφέστερον ἄκουσον ὃ βούλομαι λέγειν. ἐμοὶ γὰρ φαίνεται, ὃ μήτ’ ἐγὼ πέπονθα εἶναι μήτ’ εἰμὶ μηδ’ αὖ σὺ εἶ, τοῦτο ἀμφοτέρουσ πεπονθέναι ἡμᾶσ οἱο͂́ν τ’ εἶναι· ἕτερα δ’ αὖ, ἃ ἀμφότεροι πεπόνθαμεν εἶναι, ταῦτα οὐδέτερον εἶναι ἡμῶν. τέρατα αὖ ἀποκρινομένῳ ἐοίκασ, ὦ Σώκρατεσ, ἔτι μείζω ἢ ὀλίγον πρότερον ἀπεκρίνω. σκόπει γάρ· πότερον εἰ ἀμφότεροι δίκαιοί ἐσμεν, οὐ καὶ ἑκάτεροσ ἡμῶν εἰή ἄν, ἢ εἰ ἄδικοσ ἑκάτεροσ, οὐ καὶ ἀμφότεροι, ἢ εἰ ὑγιαίνοντεσ, οὐ καὶ ἑκάτεροσ; ἢ εἰ κεκμηκώσ τι ἢ τετρωμένοσ ἢ πεπληγμένοσ ἢ ἄλλ’ ὁτιοῦν πεπονθὼσ ἑκάτεροσ ἡμῶν εἰή, οὐ καὶ ἀμφότεροι αὖ ἂν τοῦτο πεπόνθοιμεν;

ἔτι τοίνυν εἰ χρυσοῖ ἢ ἀργυροῖ ἢ ἐλεφάντινοι, εἰ δὲ βούλει, γενναῖοι ἢ σοφοὶ ἢ τίμιοι ἢ γέροντέσ γε ἢ νέοι ἢ ἄλλο ὅτι βούλει τῶν ἐν ἀνθρώποισ ἀμφότεροι τύχοιμεν ὄντεσ, ἆρ’ οὐ μεγάλη ἀνάγκη καὶ ἑκάτερον ἡμῶν τοῦτο εἶναι; πάντωσ γε δήπου.

ἀλλὰ γὰρ δὴ σύ, ὦ Σώκρατεσ, τὰ μὲν ὅλα τῶν πραγμάτων οὐ σκοπεῖσ, οὐδ’ ἐκεῖνοι οἷσ σὺ εἰώθασ διαλέγεσθαι, κρούετε δὲ ἀπολαμβάνοντεσ τὸ καλὸν καὶ ἕκαστον τῶν ὄντων ἐν τοῖσ λόγοισ κατατέμνοντεσ. διὰ ταῦτα οὕτω μεγάλα ὑμᾶσ λανθάνει καὶ διανεκῆ σώματα τῆσ οὐσίασ πεφυκότα. καὶ νῦν τοσοῦτόν σε λέληθεν, ὥστε οἰεί εἶναί τι ἢ πάθοσ ἢ οὐσίαν, ἣ περὶ μὲν ἀμφότερα ταῦτα ἔστιν ἅμα, περὶ δὲ ἑκάτερον οὔ, ἢ αὖ περὶ μὲν ἑκάτερον, περὶ δὲ ἀμφότερα οὔ· οὕτωσ ἀλογίστωσ καὶ ἀσκέπτωσ καὶ εὐήθωσ καὶ ἀδιανοήτωσ διάκεισθε.

τοιαῦτα, ὦ Ἱππία, τὰ ἡμέτερά ἐστιν, οὐχ οἱᾶ βούλεταί τισ, φασὶν ἄνθρωποι ἑκάστοτε παροιμιαζόμενοι, ἀλλ’ οἱᾶ δύναται· ἀλλὰ σὺ ἡμᾶσ ὀνίνησ ἀεὶ νουθετῶν. ἐπεὶ καὶ νῦν, πρὶν ὑπὸ σοῦ ταῦτα νουθετηθῆναι, ὡσ εὐήθωσ διεκείμεθα, ἔτι σοι μᾶλλον ἐγὼ ἐπιδείξω εἰπὼν ἃ διενοούμεθα περὶ αὐτῶν, ἢ μὴ εἴπω; εἰδότι μὲν ἐρεῖσ, ὦ Σώκρατεσ·

οἶδα γὰρ ἑκάστουσ τῶν περὶ τοὺσ λόγουσ ὡσ διάκεινται. ὅμωσ δ’ εἴ τι σοὶ ἥδιον, λέγε. ἀλλὰ μὴν ἥδιόν γε. ἡμεῖσ γάρ, ὦ βέλτιστε, οὕτωσ ἀβέλτεροι ἦμεν, πρίν σε ταῦτ’ εἰπεῖν, ὥστε δόξαν εἴχομεν περὶ ἐμοῦ τε καὶ σοῦ ὡσ ἑκάτεροσ ἡμῶν εἷσ ἐστι, τοῦτο δὲ ὃ ἑκάτεροσ ἡμῶν εἰή οὐκ ἄρα εἶμεν ἀμφότεροι ‐ οὐ γὰρ εἷσ ἐσμεν, ἀλλὰ δύο ‐ οὕτωσ εὐηθικῶσ εἴχομεν· νῦν δὲ παρὰ σοῦ ἤδη ἀνεδιδάχθημεν ὅτι εἰ μὲν δύο ἀμφότεροί ἐσμεν, δύο καὶ ἑκάτερον ἡμῶν ἀνάγκη εἶναι, εἰ δὲ εἷσ ἑκάτεροσ, ἕνα καὶ ἀμφοτέρουσ ἀνάγκη· οὐ γὰρ οἱο͂́ν τε διανεκεῖ λόγῳ τῆσ οὐσίασ κατὰ Ἱππίαν ἄλλωσ ἔχειν, ἀλλ’ ὃ ἂν ἀμφότερα ᾖ, τοῦτο καὶ ἑκάτερον, καὶ ὃ ἑκάτερον, ἀμφότερα εἶναι.

πεπεισμένοσ δὴ νῦν ἐγὼ ὑπὸ σοῦ ἐνθάδε κάθημαι. πρότερον μέντοι, ὦ Ἱππία, ὑπόμνησόν με· πότερον εἷσ ἐσμεν ἐγώ τε καὶ σύ, ἢ σύ τε δύο εἶ κἀγὼ δύο; τί λέγεισ, ὦ Σώκρατεσ; ταῦτα ἅπερ λέγω· φοβοῦμαι γάρ σε σαφῶσ λέγειν, ὅτι μοι χαλεπαίνεισ, ἐπειδὰν τὶ δόξῃσ σαυτῷ λέγειν. ὅμωσ δ’ ἔτι μοι εἰπέ·

οὐχ εἷσ ἡμῶν ἑκάτερόσ ἐστι καὶ πέπονθε τοῦτο, εἷσ εἶναι; πάνυ γε. οὐκοῦν εἴπερ εἷσ, καὶ περιττὸσ ἂν εἰή ἑκάτεροσ ἡμῶν· ἢ οὐ τὸ ἓν περιττὸν ἡγῇ; ἔγωγε. ἦ καὶ ἀμφότεροι οὖν περιττοί ἐσμεν δύο ὄντεσ; οὐκ ἂν εἰή, ὦ Σώκρατεσ. ἀλλ’ ἄρτιοί γε ἀμφότεροι· ἦ γάρ; πάνυ γε. μῶν οὖν, ὅτι ἀμφότεροι ἄρτιοι, τούτου ἕνεκα καὶ ἑκάτεροσ ἄρτιοσ ἡμῶν ἐστιν; οὐ δῆτα.

οὐκ ἄρα πᾶσα ἀνάγκη, ὡσ νυνδὴ ἔλεγεσ, ἃ ἂν ἀμφότεροι καὶ ἑκάτερον, καὶ ἃ ἂν ἑκάτεροσ καὶ ἀμφοτέρουσ εἶναι. οὐ τά γε τοιαῦτα, ἀλλ’ οἱᾶ ἐγὼ πρότερον ἔλεγον. ἐξαρκεῖ, ὦ Ἱππία· ἀγαπητὰ γὰρ καὶ ταῦτα, ἐπειδὴ τὰ μὲν οὕτω φαίνεται, τὰ δ’ οὐχ οὕτωσ ἔχοντα. καὶ γὰρ ἐγὼ ἔλεγον, εἰ μέμνησαι ὅθεν οὗτοσ ὁ λόγοσ ἐλέχθη, ὅτι ἡ διὰ τῆσ ὄψεωσ καὶ ἀκοῆσ ἡδονὴ οὐ τούτῳ εἰε͂ν καλαί, ὅτι τυγχάνοιεν ἑκατέρα μὲν αὐτῶν εἶναι πεπονθυῖα, ἀμφότεραι δὲ μή, ἢ ἀμφότεραι μέν, ἑκατέρα δὲ μή, ἀλλ’ ἐκείνῳ ᾧ ἀμφότεραί τε καὶ ἑκατέρα, διότι συνεχώρεισ ἀμφοτέρασ τε αὐτὰσ εἶναι καλὰσ καὶ ἑκατέραν. τούτου δὴ ἕνεκα τῇ οὐσίᾳ τῇ ἐπ’ ἀμφότερα ἑπομένῃ ᾤμην, εἴπερ ἀμφότερά ἐστι καλά, ταύτῃ δεῖν αὐτὰ καλὰ εἶναι, τῇ δὲ κατὰ τὰ ἕτερα ἀπολειπομένῃ μή·

καὶ ἔτι νῦν οἰόμαι. ἀλλά μοι λέγε, ὥσπερ ἐξ ἀρχῆσ· ἡ δι’ ὄψεωσ ἡδονὴ καὶ ἡ δι’ ἀκοῆσ, εἴπερ ἀμφότεραί τ’ εἰσὶ καλαὶ καὶ ἑκατέρα, ἆρα καὶ ὃ ποιεῖ αὐτὰσ καλὰσ οὐχὶ καὶ ἀμφοτέραισ γε αὐταῖσ ἕπεται καὶ ἑκατέρᾳ; πάνυ γε.

ἆρ’ οὖν ὅτι ἡδονὴ ἑκατέρα τ’ ἐστὶ καὶ ἀμφότεραι, διὰ τοῦτο ἂν εἰε͂ν καλαί; ἢ διὰ τοῦτο μὲν καὶ αἱ ἄλλαι πᾶσαι ἂν οὐδὲν τούτων ἧττον εἰε͂ν καλαί; οὐδὲν γὰρ ἧττον ἡδοναὶ ἐφάνησαν οὖσαι, εἰ μέμνησαι. μέμνημαι. ἀλλ’ ὅτι γε δι’ ὄψεωσ καὶ ἀκοῆσ αὗταί εἰσι, διὰ τοῦτο ἐλέγετο καλὰσ αὐτὰσ εἶναι. καὶ ἐρρήθη οὕτωσ.

σκόπει δὲ εἰ ἀληθῆ λέγω. ἐλέγετο γάρ, ὡσ ἐγὼ μνήμησ ἔχω, τοῦτ’ εἶναι καλὸν τὸ ἡδύ, οὐ πᾶν, ἀλλ’ ὃ ἂν δι’ ὄψεωσ καὶ ἀκοῆσ ᾖ. ἀληθῆ. οὐκοῦν τοῦτό γε τὸ πάθοσ ἀμφοτέραισ μὲν ἕπεται, ἑκατέρᾳ δ’ οὔ; οὐ γάρ που ἑκάτερόν γε αὐτῶν, ὅπερ ἐν τοῖσ πρόσθεν ἐλέγετο, δι’ ἀμφοτέρων ἐστίν, ἀλλ’ ἀμφότερα μὲν δι’ ἀμφοῖν, ἑκάτερον δ’ οὔ· ἔστι ταῦτα; ἔστιν. οὐκ ἄρα τούτῳ γε ἑκάτερον αὐτῶν ἐστι καλόν, ὃ μὴ ἕπεται ἑκατέρῳ τὸ γὰρ ἀμφότερον ἑκατέρῳ οὐχ ἕπεται ὥστε ἀμφότερα μὲν αὐτὰ φάναι καλὰ κατὰ τὴν ὑπόθεσιν ἔξεστιν, ἑκάτερον δὲ οὐκ ἔξεστιν· ἢ πῶσ λέγομεν;

οὐκ ἀνάγκη; φαίνεται. φῶμεν οὖν ἀμφότερα μὲν καλὰ εἶναι, ἑκάτερον δὲ μὴ φῶμεν; τί γὰρ κωλύει; τόδε ἔμοιγε δοκεῖ, ὦ φίλε, κωλύειν, ὅτι ἦν που ἡμῖν τὰ μὲν οὕτωσ ἐπιγιγνόμενα ἑκάστοισ, εἴπερ ἀμφοτέροισ ἐπιγίγνοιτο, καὶ ἑκατέρῳ, καὶ εἴπερ ἑκατέρῳ, καὶ ἀμφοτέροισ, ἅπαντα ὅσα σὺ διῆλθεσ· ἦ γάρ; ναί. ἃ δέ γε αὖ ἐγὼ διῆλθον, οὔ· ὧν δὴ ἦν καὶ αὐτὸ τὸ ἑκάτερον καὶ τὸ ἀμφότερον. ἔστιν οὕτωσ; ἔστιν. ποτέρων οὖν, ὦ Ἱππία, δοκεῖ σοι τὸ καλὸν εἶναι;

πότερον ὧν σὺ ἔλεγεσ· εἴπερ ἐγὼ ἰσχυρὸσ καὶ σύ, καὶ ἀμφότεροι, καὶ εἴπερ ἐγὼ δίκαιοσ καὶ σύ, καὶ ἀμφότεροι, καὶ εἴπερ ἀμφότεροι, καὶ ἑκάτεροσ· οὕτω δὴ καὶ εἴπερ ἐγὼ καλὸσ καὶ σύ, καὶ ἀμφότεροι, καὶ εἴπερ ἀμφότεροι, καὶ ἑκάτεροσ; ἢ οὐδὲν κωλύει, ὥσπερ ἀρτίων ὄντων τινῶν ἀμφοτέρων τάχα μὲν ἑκάτερα περιττὰ εἶναι, τάχα δ’ ἄρτια, καὶ αὖ ἀρρήτων ἑκατέρων ὄντων τάχα μὲν ῥητὰ τὰ συναμφότερα εἶναι, τάχα δ’ ἄρρητα, καὶ ἄλλα μυρία τοιαῦτα, ἃ δὴ καὶ ἐγὼ ἔφην ἐμοὶ προφαίνεσθαι; ποτέρων δὴ τιθεῖσ τὸ καλόν;

ἢ ὥσπερ ἐμοὶ περὶ αὐτοῦ καταφαίνεται, καὶ σοί; πολλὴ γὰρ ἀλογία ἔμοιγε δοκεῖ εἶναι ἀμφοτέρουσ μὲν ἡμᾶσ εἶναι καλούσ, ἑκάτερον δὲ μή, ἢ ἑκάτερον μέν, ἀμφοτέρουσ δὲ μή, ἢ ἄλλο ὁτιοῦν τῶν τοιούτων. οὕτωσ αἱρῇ, ὥσπερ ἐγώ, ἢ ’κείνωσ; οὕτωσ ἔγωγε, ὦ Σώκρατεσ. εὖ γε σὺ ποιῶν, ὦ Ἱππία, ἵνα καὶ ἀπαλλαγῶμεν πλείονοσ ζητήσεωσ· εἰ γὰρ τούτων γ’ ἐστὶ τὸ καλόν, οὐκ ἂν ἔτι εἰή τὸ δι’ ὄψεωσ καὶ ἀκοῆσ ἡδὺ καλόν.

ἀμφότερα μὲν γὰρ ποιεῖ καλὰ τὸ δι’ ὄψεωσ καὶ ἀκοῆσ, ἑκάτερον δ’ οὔ· τοῦτο δ’ ἦν ἀδύνατον, ὡσ ἐγώ τε καὶ σὺ δὴ ὁμολογοῦμεν, ὦ Ἱππία. ὁμολογοῦμεν γάρ. ἀδύνατον ἄρα τὸ δι’ ὄψεωσ καὶ ἀκοῆσ ἡδὺ καλὸν εἶναι, ἐπειδή γε καλὸν γιγνόμενον τῶν ἀδυνάτων τι παρέχεται. ἔστι ταῦτα. "λέγετε δὴ πάλιν," φήσει, "ἐξ ἀρχῆσ, ἐπειδὴ τούτου διημάρτετε· τί φατε εἶναι τοῦτο τὸ καλὸν τὸ ἐπ’ ἀμφοτέραισ ταῖσ ἡδοναῖσ, δι’ ὅτι ταύτασ πρὸ τῶν ἄλλων τιμήσαντεσ καλὰσ ὠνομάσατε;

ἀνάγκη δή μοι δοκεῖ εἶναι, ὦ Ἱππία, λέγειν ὅτι ἀσινέσταται αὗται τῶν ἡδονῶν εἰσι καὶ βέλτισται, καὶ ἀμφότεραι καὶ ἑκατέρα· ἢ σύ τι ἔχεισ λέγειν ἄλλο ᾧ διαφέρουσι τῶν ἄλλων; οὐδαμῶσ· τῷ ὄντι γὰρ βέλτισταί εἰσιν. "τοῦτ’ ἄρα," φήσει, "λέγετε δὴ τὸ καλὸν εἶναι, ἡδονὴν ὠφέλιμον; ἐοίκαμεν, φήσω ἔγωγε· σὺ δέ; καὶ ἐγώ. "οὐκοῦν ὠφέλιμον," φήσει, "τὸ ποιοῦν τἀγαθόν, τὸ δὲ ποιοῦν καὶ τὸ ποιούμενον ἕτερον νυνδὴ ἐφάνη, καὶ εἰσ τὸν πρότερον λόγον ἥκει ὑμῖν ὁ λόγοσ; οὔτε γὰρ τὸ ἀγαθὸν ἂν εἰή καλὸν οὔτε τὸ καλὸν ἀγαθόν, εἴπερ ἄλλο αὐτῶν ἑκάτερόν ἐστι. " παντόσ γε μᾶλλον, φήσομεν, ὦ Ἱππία, ἂν σωφρονῶμεν·

οὐ γάρ που θέμισ τῷ ὀρθῶσ λέγοντι μὴ συγχωρεῖν. ἀλλὰ δή γ’, ὦ Σώκρατεσ, τί οἰεί ταῦτα εἶναι συνάπαντα; κνήσματά τοί ἐστι καὶ περιτμήματα τῶν λόγων, ὅπερ ἄρτι ἔλεγον, κατὰ βραχὺ διῃρημένα· ἀλλ’ ἐκεῖνο καὶ καλὸν καὶ πολλοῦ ἄξιον, οἱο͂́ν τ’ εἶναι εὖ καὶ καλῶσ λόγον καταστησάμενον ἐν δικαστηρίῳ ἢ ἐν βουλευτηρίῳ ἢ ἐπὶ ἄλλῃ τινὶ ἀρχῇ, πρὸσ ἣν ἂν ὁ λόγοσ ᾖ, πείσαντα οἴχεσθαι φέροντα οὐ τὰ σμικρότατα ἀλλὰ τὰ μέγιστα τῶν ἄθλων, σωτηρίαν αὑτοῦ τε καὶ τῶν αὑτοῦ χρημάτων καὶ φίλων. τούτων οὖν χρὴ ἀντέχεσθαι, χαίρειν ἐάσαντα τὰσ σμικρολογίασ ταύτασ, ἵνα μὴ δοκῇ λίαν ἀνόητοσ εἶναι λήρουσ καὶ φλυαρίασ ὥσπερ νῦν μεταχειριζόμενοσ.

ὦ Ἱππία φίλε, σὺ μὲν μακάριοσ εἶ, ὅτι τε οἶσθα ἃ χρὴ ἐπιτηδεύειν ἄνθρωπον, καὶ ἐπιτετήδευκασ ἱκανῶσ, ὡσ φῄσ· ἐμὲ δὲ δαιμονία τισ τύχη, ὡσ ἐοίκε, κατέχει, ὅστισ πλανῶμαι μὲν καὶ ἀπορῶ ἀεί, ἐπιδεικνὺσ δὲ τὴν ἐμαυτοῦ ἀπορίαν ὑμῖν τοῖσ σοφοῖσ λόγῳ αὖ ὑπὸ ὑμῶν προπηλακίζομαι, ἐπειδὰν ἐπιδείξω.

λέγετε γάρ με, ἅπερ καὶ σὺ νῦν λέγεισ, ὡσ ἠλίθιά τε καὶ σμικρὰ καὶ οὐδενὸσ ἄξια πραγματεύομαι· ἐπειδὰν δὲ αὖ ἀναπεισθεὶσ ὑπὸ ὑμῶν λέγω ἅπερ ὑμεῖσ, ὡσ πολὺ κράτιστόν ἐστιν οἱο͂́ν τ’ εἶναι λόγον εὖ καὶ καλῶσ καταστησάμενον περαίνειν ἐν δικαστηρίῳ ἢ ἐν ἄλλῳ τινὶ συλλόγῳ, ὑπό τε ἄλλων τινῶν τῶν ἐνθάδε καὶ ὑπὸ τούτου τοῦ ἀνθρώπου τοῦ ἀεί με ἐλέγχοντοσ πάντα κακὰ ἀκούω. καὶ γάρ μοι τυγχάνει ἐγγύτατα γένουσ ὢν καὶ ἐν τῷ αὐτῷ οἰκῶν· ἐπειδὰν οὖν εἰσέλθω οἴκαδε εἰσ ἐμαυτοῦ καί μου ἀκούσῃ ταῦτα λέγοντοσ, ἐρωτᾷ εἰ οὐκ αἰσχύνομαι τολμῶν περὶ καλῶν ἐπιτηδευμάτων διαλέγεσθαι, οὕτω φανερῶσ ἐξελεγχόμενοσ περὶ τοῦ καλοῦ ὅτι οὐδ’ αὐτὸ τοῦτο ὅτι ποτέ ἐστιν οἶδα.

"καίτοι πῶσ σὺ εἴσῃ," φησίν, "ἢ λόγον ὅστισ καλῶσ κατεστήσατο ἢ μή, ἢ ἄλλην πρᾶξιν ἡντινοῦν, τὸ καλὸν ἀγνοῶν; καὶ ὁπότε οὕτω διάκεισαι, οἰεί σοι κρεῖττον εἶναι ζῆν μᾶλλον ἢ τεθνάναι;

συμβέβηκε δή μοι, ὅπερ λέγω, κακῶσ μὲν ὑπὸ ὑμῶν ἀκούειν καὶ ὀνειδίζεσθαι, κακῶσ δὲ ὑπ’ ἐκείνου. ἀλλὰ γὰρ ἴσωσ ἀναγκαῖον ὑπομένειν ταῦτα πάντα· οὐδὲν γὰρ ἄτοπον εἰ ὠφελοίμην. ἐγὼ οὖν μοι δοκῶ, ὦ Ἱππία, ὠφελῆσθαι ἀπὸ τῆσ ἀμφοτέρων ὑμῶν ὁμιλίασ· τὴν γὰρ παροιμίαν ὅτι ποτὲ λέγει, τὸ "χαλεπὰ τὰ καλά," δοκῶ μοι εἰδέναι.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

Ancient Greek Text

Plato, Hippias Major, Hippias Minor, Ion, Menexenus, Cleitophon, Timaeus, Critias, Minos, Epinomis, Ἱππίασ μειζών

(플라톤, Hippias Major, Hippias Minor, Ion, Menexenus, Cleitophon, Timaeus, Critias, Minos, Epinomis, Ἱππίασ μειζών)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION