헬라어 문장 검색 - ΝεωΤεστ́04́2́

(ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΗΝ, chapter 6)

Μετὰ ταῦτα ἀπῆλθεν ὁ Ιἠσοῦσ πέραν τῆσ θαλάσσησ τῆσ Γαλιλαίασ τῆσ Τιβεριάδοσ. ἠκολούθει δὲ αὐτῷ ὄχλοσ πολύσ, ὅτι ἐθεώρουν τὰ σημεῖα ἃ ἐποίει ἐπὶ τῶν ἀσθενούντων.

ἀνῆλθεν δὲ εἰσ τὸ ὄροσ Ιἠσοῦσ, καὶ ἐκεῖ ἐκάθητο μετὰ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ.

ἦν δὲ ἐγγὺσ τὸ πάσχα, ἡ ἑορτὴ τῶν Ιοὐδαίων.

ἐπάρασ οὖν τοὺσ ὀφθαλμοὺσ ὁ Ιἠσοῦσ καὶ θεασάμενοσ ὅτι πολὺσ ὄχλοσ ἔρχεται πρὸσ αὐτὸν λέγει πρὸσ Φίλιππον Πόθεν ἀγοράσωμεν ἄρτουσ ἵνα φάγωσιν οὗτοι;

τοῦτο δὲ ἔλεγεν πειράζων αὐτόν, αὐτὸσ γὰρ ᾔδει τί ἔμελλεν ποιεῖν.

ἀπεκρίθη αὐτῷ Φίλιπποσ Διακοσίων δηναρίων ἄρτοι οὐκ ἀρκοῦσιν αὐτοῖσ ἵνα ἕκαστοσ βραχὺ λάβῃ.

λέγει αὐτῷ εἷσ ἐκ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ, Ἀνδρέασ ὁ ἀδελφὸσ Σίμωνοσ Πέτρου Ἔστιν παιδάριον ὧδε ὃσ ἔχει πέντε ἄρτουσ κριθίνουσ καὶ δύο ὀψάρια·

ἀλλὰ ταῦτα τί ἐστιν εἰσ τοσούτουσ;

εἶπεν ὁ Ιἠσοῦσ Ποιήσατε τοὺσ ἀνθρώπουσ ἀναπεσεῖν.

ἦν δὲ χόρτοσ πολὺσ ἐν τῷ τόπῳ. ἀνέπεσαν οὖν οἱ ἄνδρεσ τὸν ἀριθμὸν ὡσ πεντακισχίλιοι. ἔλαβεν οὖν τοὺσ ἄρτουσ ὁ Ιἠσοῦσ καὶ εὐχαριστήσασ διέδωκεν τοῖσ ἀνακειμένοισ, ὁμοίωσ καὶ ἐκ τῶν ὀψαρίων ὅσον ἤθελον.

ὡσ δὲ ἐνεπλήσθησαν λέγει τοῖσ μαθηταῖσ αὐτοῦ Συναγάγετε τὰ περισσεύσαντα κλάσματα, ἵνα μή τι ἀπόληται.

συνήγαγον οὖν, καὶ ἐγέμισαν δώδεκα κοφίνουσ κλασμάτων ἐκ τῶν πέντε ἄρτων τῶν κριθίνων ἃ ἐπερίσσευσαν τοῖσ βεβρωκόσιν.

Οἱ οὖν ἄνθρωποι ἰδόντεσ ἃ ἐποίησεν σημεῖα ἔλεγον ὅτι Οὗτόσ ἐστιν ἀληθῶσ ὁ προφήτησ ὁ ἐρχόμενοσ εἰσ τὸν κόσμον.

Ιἠσοῦσ οὖν γνοὺσ ὅτι μέλλουσιν ἔρχεσθαι καὶ ἁρπάζειν αὐτὸν ἵνα ποιήσωσιν βασιλέα ἀνεχώρησεν πάλιν εἰσ τὸ ὄροσ αὐτὸσ μόνοσ.

καὶ ἐμβάντεσ εἰσ πλοῖον ἤρχοντο πέραν τῆσ θαλάσσησ εἰσ Καφαρναούμ.

ἤδη ἐγεγόνει καὶ οὔπω ἐληλύθει πρὸσ αὐτοὺσ ὁ Ιἠσοῦσ, ἥ τε θάλασσα ἀνέμου μεγάλου πνέοντοσ διεγείρετο.

ἐληλακότεσ οὖν ὡσ σταδίουσ εἴκοσι πέντε ἢ τριάκοντα θεωροῦσιν τὸν Ιἠσοῦν περιπατοῦντα ἐπὶ τῆσ θαλάσσησ καὶ ἐγγὺσ τοῦ πλοίου γινόμενον, καὶ ἐφοβήθησαν.

ὁ δὲ λέγει αὐτοῖσ Ἐγώ εἰμι, μὴ φοβεῖσθε.

ἤθελον οὖν λαβεῖν αὐτὸν εἰσ τὸ πλοῖον, καὶ εὐθέωσ ἐγένετο τὸ πλοῖον ἐπὶ τῆσ γῆσ εἰσ ἣν ὑπῆγον.

Τῇ ἐπαύριον ὁ ὄχλοσ ὁ ἑστηκὼσ πέραν τῆσ θαλάσσησ εἶδον ὅτι πλοιάριον ἄλλο οὐκ ἦν ἐκεῖ εἰ μὴ ἕν, καὶ ὅτι οὐ συνεισῆλθεν τοῖσ μαθηταῖσ αὐτοῦ ὁ Ιἠσοῦσ εἰσ τὸ πλοῖον ἀλλὰ μόνοι οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ἀπῆλθον·

ἀλλὰ ἦλθεν πλοῖα ἐκ Τιβεριάδοσ ἐγγὺσ τοῦ τόπου ὅπου ἔφαγον τὸν ἄρτον εὐχαριστήσαντοσ τοῦ κυρίου.

ὅτε οὖν εἶδεν ὁ ὄχλοσ ὅτι Ιἠσοῦσ οὐκ ἔστιν ἐκεῖ οὐδὲ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ, ἐνέβησαν αὐτοὶ εἰσ τὰ πλοιάρια καὶ ἦλθον εἰσ Καφαρναοὺμ ζητοῦντεσ τὸν Ιἠσοῦν.

καὶ εὑρόντεσ αὐτὸν πέραν τῆσ θαλάσσησ εἶπον αὐτῷ Ῥαββεί, πότε ὧδε γέγονασ;

ἀπεκρίθη αὐτοῖσ ὁ Ιἠσοῦσ καὶ εἶπεν Ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ζητεῖτέ με οὐχ ὅτι εἴδετε σημεῖα ἀλλ’ ὅτι ἐφάγετε ἐκ τῶν ἄρτων καὶ ἐχορτάσθητε·

ἐργάζεσθε μὴ τὴν βρῶσιν τὴν ἀπολλυμένην ἀλλὰ τὴν βρῶσιν τὴν μένουσαν εἰσ ζωὴν αἰώνιον, ἣν ὁ υἱὸσ τοῦ ἀνθρώπου ὑμῖν δώσει, τοῦτον γὰρ ὁ πατὴρ ἐσφράγισεν ὁ θεόσ.

εἶπον οὖν πρὸσ αὐτόν Τί ποιῶμεν ἵνα ἐργαζώμεθα τὰ ἔργα τοῦ θεοῦ;

ἀπεκρίθη ὁ Ιἠσοῦσ καὶ εἶπεν αὐτοῖσ Τοῦτό ἐστιν τὸ ἔργον τοῦ θεοῦ ἵνα πιστεύητε εἰσ ὃν ἀπέστειλεν ἐκεῖνοσ.

εἶπον οὖν αὐτῷ Τί οὖν ποιεῖσ σὺ σημεῖον, ἵνα ἴδωμεν καὶ πιστεύσωμέν σοι;

τί ἐργάζῃ; οἱ πατέρεσ ἡμῶν τὸ μάννα ἔφαγον ἐν τῇ ἐρήμῳ, καθώσ ἐστιν γεγραμμένον Ἄρτον ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἔδωκεν αὐτοῖσ φαγεῖν.

εἶπεν οὖν αὐτοῖσ ὁ Ιἠσοῦσ Ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, οὐ Μωυσῆσ ἔδωκεν ὑμῖν τὸν ἄρτον ἐκ τοῦ οὐρανοῦ, ἀλλ’ ὁ πατήρ μου δίδωσιν ὑμῖν τὸν ἄρτον ἐκ τοῦ οὐρανοῦ τὸν ἀληθινόν·

ὁ γὰρ ἄρτοσ τοῦ θεοῦ ἐστὶν ὁ καταβαίνων ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καὶ ζωὴν διδοὺσ τῷ κόσμῳ.

εἶπον οὖν πρὸσ αὐτόν Κύριε, πάντοτε δὸσ ἡμῖν τὸν ἄρτον τοῦτον.

εἶπεν αὐτοῖσ ὁ Ιἠσοῦσ Ἐγώ εἰμι ὁ ἄρτοσ τῆσ ζωῆσ·

ὁ ἐρχόμενοσ πρὸσ ἐμὲ οὐ μὴ πεινάσῃ, καὶ ὁ πιστεύων εἰσ ἐμὲ οὐ μὴ διψήσει πώποτε. ἀλλ’ εἶπον ὑμῖν ὅτι καὶ ἑωράκατέ [με] καὶ οὐ πιστεύετε.

ὅτι καταβέβηκα ἀπὸ τοῦ οὐρανοῦ οὐχ ἵνα ποιῶ τὸ θέλημα τὸ ἐμὸν ἀλλὰ τὸ θέλημα τοῦ πέμψαντόσ με·

τοῦτο δέ ἐστιν τὸ θέλημα τοῦ πέμψαντόσ με ἵνα πᾶν ὃ δέδωκέν μοι μὴ ἀπολέσω ἐξ αὐτοῦ ἀλλὰ ἀναστήσω αὐτὸ τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ.

τοῦτο γάρ ἐστιν τὸ θέλημα τοῦ πατρόσ μου ἵνα πᾶσ ὁ θεωρῶν τὸν υἱὸν καὶ πιστεύων εἰσ αὐτὸν ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον, καὶ ἀναστήσω αὐτὸν ἐγὼ τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ.

Ἐγόγγυζον οὖν οἱ Ιοὐδαῖοι περὶ αὐτοῦ ὅτι εἶπεν Ἐγώ εἰμι ὁ ἄρτοσ ὁ καταβὰσ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ, καὶ ἔλεγον Οὐχὶ οὗτόσ ἐστιν Ιἠσοῦσ ὁ υἱὸσ Ιὠσήφ, οὗ ἡμεῖσ οἴδαμεν τὸν πατέρα καὶ τὴν μητέρα;

πῶσ νῦν λέγει ὅτι Ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβέβηκα;

ἀπεκρίθη Ιἠσοῦσ καὶ εἶπεν αὐτοῖσ Μὴ γογγύζετε μετ’ ἀλλήλων.

οὐδεὶσ δύναται ἐλθεῖν πρόσ με ἐὰν μὴ ὁ πατὴρ ὁ πέμψασ με ἐλκύσῃ αὐτόν, κἀγὼ ἀναστήσω αὐτὸν ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ.

ἔστιν γεγραμμένον ἐν τοῖσ προφήταισ Καὶ ἔσονται πάντεσ.

διδακτοὶ θεοῦ· πᾶσ ὁ ἀκούσασ παρὰ τοῦ πατρὸσ καὶ μαθὼν ἔρχεται πρὸσ ἐμέ. οὐχ ὅτι τὸν πατέρα ἑώρακέν τισ εἰ μὴ ὁ ὢν παρὰ [τοῦ] θεοῦ, οὗτοσ ἑώρακεν τὸν πατέρα.

ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ὁ πιστεύων ἔχει ζωὴν αἰώνιον.

ἐγώ εἰμι ὁ ἄρτοσ τῆσ ζωῆσ·

οἱ πατέρεσ ὑμῶν ἔφαγον ἐν τῇ ἐρήμῳ τὸ μάννα καὶ ἀπέθανον·

οὗτόσ ἐστιν ὁ ἄρτοσ ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβαίνων ἵνα τισ ἐξ αὐτοῦ φάγῃ καὶ μὴ ἀποθάνῃ·

ἐγώ εἰμι ὁ ἄρτοσ ὁ ζῶν ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάσ·

ἐάν τισ φάγῃ ἐκ τούτου τοῦ ἄρτου ζήσει εἰσ τὸν αἰῶνα, καὶ ὁ ἄρτοσ δὲ ὃν ἐγὼ δώσω ἡ σάρξ μου ἐστὶν ὑπὲρ τῆσ τοῦ κόσμου ζωῆσ. Ἐμάχοντο οὖν πρὸσ ἀλλήλουσ οἱ Ιοὐδαῖοι λέγοντεσ Πῶσ δύναται οὗτοσ ἡμῖν δοῦναι τὴν σάρκα [αὐτοῦ] φαγεῖν;

εἶπεν οὖν αὐτοῖσ [ὁ] Ιἠσοῦσ Ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐὰν μὴ φάγητε τὴν σάρκα τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου καὶ πίητε αὐτοῦ τὸ αἷμα, οὐκ ἔχετε ζωὴν ἐν ἑαυτοῖσ.

ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἔχει ζωὴν αἰώνιον, κἀγὼ ἀναστήσω αὐτὸν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ·

ἡ γὰρ σάρξ μου ἀληθήσ ἐστι βρῶσισ, καὶ τὸ αἷμά μου ἀληθήσ ἐστι πόσισ.

ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἐν ἐμοὶ μένει κἀγὼ ἐν αὐτῷ.

καθὼσ ἀπέστειλέν με ὁ ζῶν πατὴρ κἀγὼ ζῶ διὰ τὸν πατέρα, καὶ ὁ τρώγων με κἀκεῖνοσ ζήσει δι’ ἐμέ.

οὗτόσ ἐστιν ὁ ἄρτοσ ὁ ἐζ οὐρανοῦ καταβάσ, οὐ καθὼσ ἔφαγον οἱ πατέρεσ καὶ ἀπέθανον·

ὁ τρώγων τοῦτον τὸν ἄρτον ζήσει εἰσ τὸν αἰῶνα. Ταῦτα εἶπεν ἐν συναγωγῇ διδάσκων ἐν Καφαρναούμ.

Πολλοὶ οὖν ἀκούσαντεσ ἐκ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ εἶπαν Σκληρόσ ἐστιν ὁ λόγοσ οὗτοσ·

τίσ δύναται αὐτοῦ ἀκούειν; εἰδὼσ δὲ ὁ Ιἠσοῦσ ἐν ἑαυτῷ ὅτι γογγύζουσιν περὶ τούτου οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ εἶπεν αὐτοῖσ Τοῦτο ὑμᾶσ σκανδαλίζει;

ἐὰν οὖν θεωρῆτε τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου ἀναβαίνοντα ὅπου ἦν τὸ πρότερον;

τὸ πνεῦμά ἐστιν τὸ ζωοποιοῦν, ἡ σὰρξ οὐκ ὠφελεῖ οὐδέν·

τὰ ῥήματα ἃ ἐγὼ λελάληκα ὑμῖν πνεῦμά ἐστιν καὶ ζωή ἐστιν· ἀλλὰ εἰσὶν ἐξ ὑμῶν τινὲσ οἳ οὐ πιστεύουσιν.

Ηἴδει γὰρ ἐξ ἀρχῆσ ὁ Ιἠσοῦσ τίνεσ εἰσὶν οἱ μὴ πιστεύοντεσ καὶ τίσ ἐστιν ὁ παραδώσων αὐτόν. καὶ ἔλεγεν Διὰ τοῦτο εἴρηκα ὑμῖν ὅτι οὐδεὶσ δύναται ἐλθεῖν πρόσ με ἐὰν μὴ ᾖ δεδομένον αὐτῷ ἐκ τοῦ πατρόσ.

Ἐκ τούτου πολλοὶ ἐκ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ ἀπῆλθον εἰσ τὰ ὀπίσω καὶ οὐκέτι μετ’ αὐτοῦ περιεπάτουν.

Εἶπεν οὖν ὁ Ιἠσοῦσ τοῖσ δώδεκα Μὴ καὶ ὑμεῖσ θέλετε ὑπάγειν;

ἀπεκρίθη αὐτῷ Σίμων Πέτροσ Κύριε, πρὸσ τίνα ἀπελευσόμεθα;

καὶ ἡμεῖσ πεπιστεύκαμεν καὶ ἐγνώκαμεν ὅτι σὺ εἶ ὁ ἅγιοσ τοῦ θεοῦ.

ἀπεκρίθη αὐτοῖσ ὁ Ιἠσοῦσ Οὐκ ἐγὼ ὑμᾶσ τοὺσ δώδεκα ἐξελεξάμην;

καὶ ἐξ ὑμῶν εἷσ διάβολόσ ἐστιν. ἔλεγεν δὲ τὸν Ιοὔδαν Σίμωνοσ Ἰσκαριώτου·

οὗτοσ γὰρ ἔμελλεν παραδιδόναι αὐτόν, εἷσ ἐκ τῶν δώδεκα. ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΑΥΤΑ περιεπάτει [ὁ] Ιἠσοῦσ ἐν τῇ Γαλιλαίᾳ, οὐ γὰρ ἤθελεν ἐν τῇ Ιοὐδαίᾳ περιπατεῖν, ὅτι ἐζήτουν αὐτὸν οἰ Ιοὐδαῖοι ἀποκτεῖναι.

ἦν δὲ ἐγγὺσ ἡ ἑορτὴ τῶν Ιοὐδαίων ἡ σκηνοπηγία.

εἶπον οὖν πρὸσ αὐτὸν οἱ ἀδελφοὶ αὐτοῦ Μετάβηθι ἐντεῦθεν καὶ ὕπαγε εἰσ τὴν Ιοὐδαίαν, ἵνα καὶ οἱ μαθηταί σου θεωρήσουσιν [σοῦ] τὰ ἔργα ἃ ποιεῖσ·

οὐδεὶσ γάρ τι ἐν κρυπτῷ ποιεῖ καὶ ζητεῖ αὐτὸσ ἐν παρρησίᾳ εἶναι·

εἰ ταῦτα ποιεῖσ, φανέρωσον σεαυτὸν τῷ κόσμῳ. οὐδὲ γὰρ οἱ ἀδελφοὶ αὐτοῦ ἐπίστευον εἰσ αὐτόν.

λέγει οὖν αὐτοῖσ ὁ Ιἠσοῦσ Ὁ καιρὸσ ὁ ἐμὸσ οὔπω πάρεστιν, ὁ δὲ καιρὸσ ὁ ὑμέτεροσ πάντοτέ ἐστιν ἕτοιμοσ.

οὐ δύναται ὁ κόσμοσ μισεῖν ὑμᾶσ, ἐμὲ δὲ μισεῖ, ὅτι ἐγὼ μαρτυρῶ περὶ αὐτοῦ ὅτι τὰ ἔργα αὐτοῦ πονηρά ἐστιν.

ὑμεῖσ ἀνάβητε εἰσ τὴν ἑορτήν·

ἐγὼ οὔπω ἀναβαίνω εἰσ τὴν ἑορτὴν ταύτην, ὅτι ὁ ἐμὸσ καιρὸσ οὔπω πεπλήρωται. ταῦτα δὲ εἰπὼν αὐτοῖσ ἔμεινεν ἐν τῇ Γαλιλαίᾳ.

Ὡσ δὲ ἀνέβησαν οἰ ἀδελφοὶ αὐτοῦ εἰσ τὴν ἑορτήν, τότε καὶ αὐτὸσ ἀνέβη, οὐ φανερῶσ ἀλλὰ ὡσ ἐν κρυπτῷ.

οἱ οὖν Ιοὐδαῖοι ἐζήτουν αὐτὸν ἐν τῇ ἑορτῇ καὶ ἔλεγον Ποῦ ἐστὶν ἐκεῖνοσ;

καὶ γογγυσμὸσ περὶ αὐτοῦ ἦν πολὺσ ἐν τοῖσ ὄχλοισ·

οἱ μὲν ἔλεγον ὅτι Ἀγαθόσ ἐστιν, ἄλλοι [δὲ] ἔλεγον Οὔ, ἀλλὰ πλανᾷ τὸν ὄχλον. οὐδεὶσ μέντοι παρρησίᾳ ἐλάλει περὶ αὐτοῦ διὰ τὸν φόβον τῶν Ιοὐδαίων.

Ἤδη δὲ τῆσ ἑορτῆσ μεσούσησ ἀνέβη Ιἠσοῦσ εἰσ τὸ ἱερὸν καὶ ἐδίδασκεν.

ἐθαύμαζον οὖν οἱ Ιοὐδαῖοι λέγοντεσ Πῶσ οὗτοσ γράμματα οἶδεν μὴ μεμαθηκώσ;

ἀπεκρίθη οὖν αὐτοῖσ Ιἠσοῦσ καὶ εἶπεν Ἡ ἐμὴ διδαχὴ οὐκ ἔστιν ἐμὴ ἀλλὰ τοῦ πέμψαντόσ με·

ἐάν τισ θέλῃ τὸ θέλημα αὐτοῦ ποιεῖν, γνώσεται περὶ τῆσ διδαχῆσ πότερον ἐκ τοῦ θεοῦ ἐστὶν ἢ ἐγὼ ἀπ’ ἐμαυτοῦ λαλῶ.

ὁ ἀφ’ ἑαυτοῦ λαλῶν τὴν δόξαν τὴν ἰδίαν ζητεῖ·

ὁ δὲ ζητῶν τὴν δόξαν τοῦ πέμψαντοσ αὐτὸν οὗτοσ ἀληθήσ ἐστιν καὶ ἀδικία ἐν αὐτῷ οὐκ ἔστιν. οὐ Μωυσῆσ ἔδωκεν ὑμῖν τὸν νόμον;

καὶ οὐδεὶσ ἐξ ὑμῶν ποιεῖ τὸν νόμον. τί με ζητεῖτε ἀποκτεῖναι; ἀπεκρίθη ὁ ὄχλοσ Δαιμόνιον ἔχεισ·

τίσ σε ζητεῖ ἀποκτεῖναι; ἀπεκρίθη Ιἠσοῦσ καὶ εἶπεν αὐτοῖσ Ἓν ἔργον ἐποίησα καὶ πάντεσ θαυμάζετε.

διὰ τοῦτο Μωυσῆσ δέδωκεν ὑμῖν τὴν περιτομήν, ‐ οὐχ ὅτι ἐκ τοῦ Μωυσέωσ ἐστὶν ἀλλ’ ἐκ τῶν πατέρων, ‐ καὶ [ἐν] σαββάτῳ περιτέμνετε ἄνθρωπον.

εἰ περιτομὴν λαμβάνει [ὁ] ἄνθρωποσ ἐν σαββάτῳ ἵνα μὴ λυθῇ ὁ νόμοσ Μωυσέωσ, ἐμοὶ χολᾶτε ὅτι ὅλον ἄνθρωπον ὑγιῆ ἐποίησα ἐν σαββάτῳ;

μὴ κρίνετε κατ’ ὄψιν, ἀλλὰ τὴν δικαίαν κρίσιν κρίνετε.

Ἔλεγον οὖν τινὲσ ἐκ τῶν Ιἐροσολυμειτῶν Οὐχ οὗτόσ ἐστιν ὃν ζητοῦσιν ἀποκτεῖναι;

καὶ ἴδε παρρησίᾳ λαλεῖ καὶ οὐδὲν αὐτῷ λέγουσιν·

μή ποτε ἀληθῶσ ἔγνωσαν οἱ ἄρχοντεσ ὅτι οὗτόσ ἐστιν ὁ χριστόσ; ἀλλὰ τοῦτον οἴδαμεν πόθεν ἐστίν·

ὁ δὲ χριστὸσ ὅταν ἔρχηται οὐδεὶσ γινώσκει πόθεν ἐστίν. Ἔκραξεν οὖν ἐν τῷ ἱερῷ διδάσκων [ὁ] Ιἠσοῦσ καὶ λέγων Κἀμὲ οἴδατε καὶ οἴδατε πόθεν εἰμί·

καὶ ἀπ’ ἐμαυτοῦ οὐκ ἐλήλυθα, ἀλλ’ ἔστιν ἀληθινὸσ ὁ πέμψασ με, ὃν ὑμεῖσ οὐκ οἴδατε· ἐγὼ οἶδα αὐτόν, ὅτι παρ’ αὐτοῦ εἰμὶ κἀκεῖνόσ με ἀπέστειλεν.

Ἐζήτουν οὖν αὐτὸν πιάσαι, καὶ οὐδεὶσ ἐπέβαλεν ἐπ’ αὐτὸν τὴν χεῖρα, ὅτι οὔπω ἐληλύθει ἡ ὡρ́α αὐτοῦ.

Ἐκ τοῦ ὄχλου δὲ πολλοὶ ἐπίστευσαν εἰσ αὐτόν, καὶ ἔλεγον Ὁ χριστὸσ ὅταν ἔλθῃ μὴ πλείονα σημεῖα ποιήσει ὧν οὗτοσ ἐποίησεν;

Ἤκουσαν οἱ Φαρισαῖοι τοῦ ὄχλου γογγύζοντοσ περὶ αὐτοῦ ταῦτα, καὶ ἀπέστειλαν οἱ ἀρχιερεῖσ καὶ οἱ Φαρισαῖοι ὑπηρέτασ ἵνα πιάσωσιν αὐτόν.

εἶπεν οὖν ὁ Ιἠσοῦσ Ἔτι χρόνον μικρὸν μεθ’ ὑμῶν εἰμὶ καὶ ὑπάγω πρὸσ τὸν πέμψαντά με.

ζητήσετέ με καὶ οὐχ εὑρήσετέ με, καὶ ὅπου εἰμὶ ἐγὼ ὑμεῖσ οὐ δύνασθε ἐλθεῖν.

εἶπον οὖν οἱ Ιοὐδαῖοι πρὸσ ἑαυτούσ Ποῦ οὗτοσ μέλλει πορεύεσθαι ὅτι ἡμεῖσ οὐχ εὑρήσομεν αὐτόν;

μὴ εἰσ τὴν διασπορὰν τῶν Ἑλλήνων μέλλει πορεύεσθαι καὶ διδάσκειν τοὺσ Ἕλληνασ; τίσ ἐστιν ὁ λόγοσ οὗτοσ ὃν εἶπε Ζητήσετέ με καὶ οὐχ εὑρήσετέ με καὶ ὅπου εἰμὶ ἐγὼ ὑμεῖσ οὐ δύνασθε ἐλθεῖν;

Ἐν δὲ τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ τῇ μεγάλῃ τῆσ ἑορτῆσ ἱστήκει ὁ Ιἠσοῦσ, καὶ ἔκραξεν λέγων Εἄν τισ διψᾷ ἐρχέσθω πρόσ με καὶ πινέτω.

ὁ πιστεύων εἰσ ἐμέ, καθὼσ εἶπεν ἡ γραφή, ποταμοὶ ἐκ τῆσ κοιλίασ αὐτοῦ ῥεύσουσιν ὕδατοσ ζῶντοσ.

Τοῦτο δὲ εἶπεν περὶ τοῦ πνεύματοσ οὗ ἔμελλον λαμβάνειν οἱ πιστεύσαντεσ εἰσ αὐτόν·

οὔπω γὰρ ἦν πνεῦμα, ὅτι Ιἠσοῦσ οὔπω ἐδοξάσθη. Ἐκ τοῦ ὄχλου οὖν ἀκούσαντεσ τῶν λόγων τούτων ἔλεγον [ὅτι] Οὗτόσ ἐστιν ἀληθῶσ ὁ προφήτησ·

ἄλλοι ἔλεγον Οὗτόσ ἐστιν ὁ χριστόσ·

οἱ δὲ ἔλεγον Μὴ γὰρ ἐκ τῆσ Γαλιλαίασ ὁ χριστὸσ ἔρχεται; οὐχ ἡ γραφὴ εἶπεν ὅτι ἐκ τοῦ σπέρματοσ Δαυείδ, καὶ ἀπὸ Βηθλεὲμ τῆσ κώμησ ὅπου ἦν Δαυείδ, ἔρχεται ὁ χριστόσ;

σχίσμα οὖν ἐγένετο ἐν τῷ ὄχλῳ δι’ αὐτόν.

τινὲσ δὲ ἤθελον ἐξ αὐτῶν πιάσαι αὐτόν, ἀλλ’ οὐδεὶσ ἔβαλεν ἐπ’ αὐτὸν τὰσ χεῖρασ.

Ἦλθον οὖν οἱ ὑπηρέται πρὸσ τοὺσ ἀρχιερεῖσ καὶ Φαρισαίουσ, καὶ εἶπον αὐτοῖσ ἐκεῖνοι Διὰ τί οὐκ ἠγάγετε αὐτόν;

ἀπεκρίθησαν οἱ ὑπηρέται Οὐδέποτε ἐλάλησεν οὕτωσ ἄνθρωποσ.

ἀπεκρίθησαν οὖν [αὐτοῖσ] οἱ Φαρισαῖοι Μὴ καὶ ὑμεῖσ πεπλάνησθε;

μή τισ ἐκ τῶν ἀρχόντων ἐπίστευσεν εἰσ αὐτὸν ἢ ἐκ τῶν Φαρισαίων;

ἀλλὰ ὁ ὄχλοσ οὗτοσ ὁ μὴ γινώσκων τὸν νόμον ἐπάρατοί εἰσιν.

Μὴ ὁ νόμοσ ἡμῶν κρίνει τὸν ἄνθρωπον ἐὰν μὴ ἀκούσῃ πρῶτον παρ’ αὐτοῦ καὶ γνῷ τί ποιεῖ;

ἀπεκρίθησαν καὶ εἶπαν αὐτῷ Μὴ καὶ σὺ ἐκ τῆσ Γαλιλαίασ εἶ;

Ιἠσοῦσ δὲ ἐπορεύθη εἰσ τὸ Ὄροσ τῶν Ἐλαιῶν.

Ὄρθρου δὲ πάλιν παρεγένετο εἰσ τὸ ἱερόν[, καὶ πᾶσ ὁ λαὸσ ἤρχετο πρὸσ αὐτόν, καὶ καθίσασ ἐδίδασκεν αὐτούσ].

λέγουσιν αὐτῷ Διδάσκαλε, αὕτη ἡ γυνὴ κατείληπται ἐπ’ αὐτοφώρῳ μοιχευομένη·

ἐν δὲ τῷ νόμῳ [ἡμῖν] Μωυσῆσ ἐνετείλατο τὰσ τοιαύτασ λιθάζειν·

σὺ οὖν τί λέγεισ; [τοῦτο δὲ ἔλεγον πειράζοντεσ αὐτόν, ἵνα ἔχωσιν κατηγορεῖν αὐτοῦ.

] ὁ δὲ Ιἠσοῦσ κάτω κύψασ τῷ δακτύλῳ κατέγραφεν εἰσ τὴν γῆν. ὡσ δὲ ἐπέμενον ἐρωτῶντεσ [αὐτόν], ἀνέκυψεν καὶ εἶπεν [αὐτοῖσ] Ὁ ἀναμάρτητοσ ὑμῶν πρῶτοσ ἐπ’ αὐτὴν βαλέτω λίθον·

καὶ πάλιν κατακύψασ ἔγραφεν εἰσ τὴν γῆν.

οἱ δὲ ἀκούσαντεσ ἐξήρχοντο εἷσ καθ’ εἷσ ἀρξάμενοι ἀπὸ τῶν πρεσβυτέρων, καὶ κατελείφθη μόνοσ, καὶ ἡ γυνὴ ἐν μέσῳ οὖσα.

ἀνακύψασ δὲ ὁ Ιἠσοῦσ εἶπεν αὐτῇ Γύναι, ποῦ εἰσίν;

οὐδείσ σε κατέκρινεν; ἡ δὲ εἶπεν Οὐδείσ, κύριε.

εἶπεν δὲ ὁ Ιἠσοῦσ Οὐδὲ ἐγώ σε κατακρίνω· πορεύου, ἀπὸ τοῦ νῦν μηκέτι ἁμάρτανε. οὐκ ἐγείρεται. Πάλιν οὖν αὐτοῖσ ἐλάλησεν [ὁ] Ιἠσοῦσ λέγων Ἐγώ εἰμι τὸ φῶσ τοῦ κόσμου·

ὁ ἀκολουθῶν μοι οὐ μὴ περιπατήσῃ ἐν τῇ σκοτίᾳ, ἀλλ’ ἕξει τὸ φῶσ τῆσ ζωῆσ. εἶπον οὖν αὐτῷ οἱ Φαρισαῖοι Σὺ περὶ σεαυτοῦ μαρτυρεῖσ·

ἡ μαρτυρία σου οὐκ ἔστιν ἀληθήσ.

ἀπεκρίθη Ιἠσοῦσ καὶ εἶπεν αὐτοῖσ Κἂν ἐγὼ μαρτυρῶ περὶ ἐμαυτοῦ, ἀληθήσ ἐστιν ἡ μαρτυρία μου, ὅτι οἶδα πόθεν ἦλθον καὶ ποῦ ὑπάγω· ὑμεῖσ δὲ οὐκ οἴδατε πόθεν ἔρχομαι ἢ ποῦ ὑπάγω. ὑμεῖσ κατὰ τὴν σάρκα κρίνετε, ἐγὼ οὐ κρίνω οὐδένα.

καὶ ἐὰν κρίνω δὲ ἐγώ, ἡ κρίσισ ἡ ἐμὴ ἀληθινή ἐστιν, ὅτι μόνοσ οὐκ εἰμί, ἀλλ’ ἐγὼ καὶ ὁ πέμψασ με [πατήρ].

καὶ ἐν τῷ νόμῳ δὲ τῷ ὑμετέρῳ γέγραπται ὅτι δύο ἀνθρώπων ἡ μαρτυρία ἀληθήσ ἐστιν.

ἐγώ εἰμι ὁ μαρτυρῶν περὶ ἐμαυτοῦ καὶ μαρτυρεῖ περὶ ἐμοῦ ὁ πέμψασ με πατήρ.

ἔλεγον οὖν αὐτῷ Ποῦ ἐστὶν ὁ πατήρ σου;

ἀπεκρίθη Ιἠσοῦσ Οὔτε ἐμὲ οἴδατε οὔτε τὸν πατέρα μου· εἰ ἐμὲ ᾔδειτε, καὶ τὸν πατέρα μου ἂν ᾔδειτε. Ταῦτα τὰ ῥήματα ἐλάλησεν ἐν τῷ γαζοφυλακίῳ διδάσκων ἐν τῷ ἱερῷ·

καὶ οὐδεὶσ ἐπίασεν αὐτόν, ὅτι οὔπω ἐληλύθει ἡ ὡρ́α αὐτοῦ. Εἶπεν οὖν πάλιν αὐτοῖσ Ἐγὼ ὑπάγω καὶ ζητήσετέ με, καὶ ἐν τῇ ἁμαρτίᾳ ὑμῶν ἀποθανεῖσθε·

ὅπου ἐγὼ ὑπάγω ὑμεῖσ οὐ δύνασθε ἐλθεῖν. ἔλεγον οὖν οἰ Ιοὐδαῖοι Μήτι ἀποκτενεῖ ἑαυτὸν ὅτι λέγει Ὅπου ἐγὼ ὑπάγω ὑμεῖσ οὐ δύνασθε ἐλθεῖν;

καὶ ἔλεγεν αὐτοῖσ Ὑμεῖσ ἐκ τῶν κάτω ἐστέ, ἐγὼ ἐκ τῶν ἄνω εἰμί·

ὑμεῖσ ἐκ τούτου τοῦ κόσμου ἐστέ, ἐγὼ οὐκ εἰμὶ ἐκ τοῦ κόσμου τούτου. εἶπον οὖν ὑμῖν ὅτι ἀποθανεῖσθε ἐν ταῖσ ἁμαρτίαισ ὑμῶν·

ἐὰν γὰρ μὴ πιστεύσητε ὅτι ἐγώ εἰμι, ἀποθανεῖσθε ἐν ταῖσ ἁμαρτίαισ ὑμῶν. ἔλεγον οὖν αὐτῷ Σὺ τίσ εἶ;

εἶπεν αὐτοῖσ [ὁ] Ιἠσοῦσ Τὴν ἀρχὴν ὅτι καὶ λαλῶ ὑμῖν; πολλὰ ἔχω περὶ ὑμῶν λαλεῖν καὶ κρίνειν·

ἀλλ’ ὁ πέμψασ με ἀληθήσ ἐστιν, κἀγὼ ἃ ἤκουσα παρ’ αὐτοῦ ταῦτα λαλῶ εἰσ τὸν κόσμον. οὐκ ἔγνωσαν ὅτι τὸν πατέρα αὐτοῖσ ἔλεγεν.

εἶπεν οὖν ὁ Ιἠσοῦσ Ὅταν ὑψώσητε τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου, τότε γνώσεσθε ὅτι ἐγώ εἰμι, καὶ ἀπ’ ἐμαυτοῦ ποιῶ οὐδέν, ἀλλὰ καθὼσ ἐδίδαξέν με ὁ πατὴρ ταῦτα λαλῶ.

καὶ ὁ πέμψασ με μετ’ ἐμοῦ ἐστίν·

οὐκ ἀφῆκέν με μόνον, ὅτι ἐγὼ τὰ ἀρεστὰ αὐτῷ ποιῶ πάντοτε. Ταῦτα αὐτοῦ λαλοῦντοσ πολλοὶ ἐπίστευσαν εἰσ αὐτόν.

καὶ γνώσεσθε τὴν ἀλήθειαν, καὶ ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶσ.

ἀπεκρίθησαν πρὸσ αὐτόν Σπέρμα Ἀβραάμ ἐσμεν καὶ οὐδενὶ δεδουλεύκαμεν πώποτε·

πῶσ σὺ λέγεισ ὅτι Ἐλεύθεροι γενήσεσθε; ἀπεκρίθη αὐτοῖσ [ὁ] Ιἠσοῦσ Ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι πᾶσ ὁ ποιῶν τὴν ἁμαρτίαν δοῦλόσ ἐστιν [τῆσ ἁμαρτίασ]·

ὁ δὲ δοῦλοσ οὐ μένει ἐν τῇ οἰκίᾳ εἰσ τὸν αἰῶνα·

ὁ υἱὸσ μένει εἰσ τὸν αἰῶνα. ἐὰν οὖν ὁ υἱὸσ ὑμᾶσ ἐλευθερώσῃ, ὄντωσ ἐλεύθεροι ἔσεσθε.

οἶδα ὅτι σπέρμα Ἀβραάμ ἐστε·

ἀλλὰ ζητεῖτέ με ἀποκτεῖναι, ὅτι ὁ λόγοσ ὁ ἐμὸσ οὐ χωρεῖ ἐν ὑμῖν. ἃ ἐγὼ ἑώρακα παρὰ τῷ πατρὶ λαλῶ·

καὶ ὑμεῖσ οὖν ἃ ἠκούσατε παρὰ τοῦ πατρὸσ ποιεῖτε. ἀπεκρίθησαν καὶ εἶπαν αὐτῷ Ὁ πατὴρ ἡμῶν Ἀβραάμ ἐστιν.

λέγει αὐτοῖσ [ὁ] Ιἠσοῦσ Εἰ τέκνα τοῦ Ἀβραάμ ἐστε, τὰ ἔργα τοῦ Ἀβραὰμ ποιεῖτε· νῦν δὲ ζητεῖτέ με ἀποκτεῖναι, ἄνθρωπον ὃσ τὴν ἀλήθειαν ὑμῖν λελάληκα ἣν ἤκουσα παρὰ τοῦ θεοῦ·

τοῦτο Ἀβραὰμ οὐκ ἐποίησεν. ὑμεῖσ ποιεῖτε τὰ ἔργα τοῦ πατρὸσ ὑμῶν.

εἶπαν αὐτῷ Ἡμεῖσ ἐκ πορνείασ οὐκ ἐγεννήθημεν· ἕνα πατέρα ἔχομεν τὸν θεόν. εἶπεν αὐτοῖσ [ὁ] Ιἠσοῦσ Εἰ ὁ θεὸσ πατὴρ ὑμῶν ἦν ἠγαπᾶτε ἂν ἐμέ, ἐγὼ γὰρ ἐκ τοῦ θεοῦ ἐξῆλθον καὶ ἥκω·

οὐδὲ γὰρ ἀπ’ ἐμαυτοῦ ἐλήλυθα, ἀλλ’ ἐκεῖνόσ με ἀπέστειλεν. διὰ τί τὴν λαλιὰν τὴν ἐμήν οὐ γινώσκετε;

ὅτι οὐ δύνασθε ἀκούειν τὸν λόγον τὸν ἐμόν. ὑμεῖσ ἐκ τοῦ πατρὸσ τοῦ διαβόλου ἐστὲ καὶ τὰσ ἐπιθυμίασ τοῦ πατρὸσ ὑμῶν θέλετε ποιεῖν.

ἐκεῖνοσ ἀνθρωποκτόνοσ ἦν ἀπ’ ἀρχῆσ, καὶ ἐν τῇ ἀληθείᾳ οὐκ ἔστηκεν, ὅτι οὐκ ἔστιν ἀλήθεια ἐν αὐτῷ. ὅταν λαλῇ τὸ ψεῦδοσ, ἐκ τῶν ἰδίων λαλεῖ, ὅτι ψεύστησ ἐστὶν καὶ ὁ πατὴρ αὐτοῦ. ἐγὼ δὲ ὅτι τὴν ἀλήθειαν λέγω, οὐ πιστεύετέ μοι.

τίσ ἐξ ὑμῶν ἐλέγχει με περὶ ἁμαρτίασ;

εἰ ἀλήθειαν λέγω, διὰ τί ὑμεῖσ οὐ πιστεύετέ μοι; ὁ ὢν ἐκ τοῦ θεοῦ τὰ ῥήματα τοῦ θεοῦ ἀκούει·

διὰ τοῦτο ὑμεῖσ οὐκ ἀκούετε ὅτι ἐκ τοῦ θεοῦ οὐκ ἐστέ. ἀπεκρίθησαν οἱ Ιοὐδαῖοι καὶ εἶπαν αὐτῷ Οὐ καλῶσ λέγομεν ἡμεῖσ ὅτι Σαμαρείτησ εἶ σὺ καὶ δαιμόνιον ἔχεισ;

ἀπεκρίθη Ιἠσοῦσ Ἐγὼ δαιμόνιον οὐκ ἔχω, ἀλλὰ τιμῶ τὸν πατέρα μου, καὶ ὑμεῖσ ἀτιμάζετέ με.

ἐγὼ δὲ οὐ ζητῶ τὴν δόξαν μου·

ἔστιν ὁ ζητῶν καὶ κρίνων. Ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐάν τισ τὸν ἐμὸν λόγον τηρήσῃ, θάνατον οὐ μὴ θεωρήσῃ εἰσ τὸν αἰῶνα.

εἶπαν αὐτῷ οἱ Ιοὐδαῖοι Νῦν ἐγνώκαμεν ὅτι δαιμόνιον ἔχεισ.

Ἀβραὰμ ἀπέθανεν καὶ οἱ προφῆται, καὶ σὺ λέγεισ Εἄν τισ τὸν λόγον μου τηρήσῃ, οὐ μὴ γεύσηται θανάτου εἰσ τὸν αἰῶνα· μὴ σὺ μείζων εἶ τοῦ πατρὸσ ἡμῶν Ἀβραάμ, ὅστισ ἀπέθανεν;

καὶ οἱ προφῆται ἀπέθανον· τίνα σεαυτὸν ποιεῖσ; ἀπεκρίθη Ιἠσοῦσ Εἂν ἐγὼ δοξάσω ἐμαυτόν, ἡ δόξα μου οὐδέν ἐστιν·

ἔστιν ὁ πατήρ μου ὁ δοξάζων με, ὃν ὑμεῖσ λέγετε ὅτι θεὸσ ὑμῶν ἐστίν, καὶ οὐκ ἐγνώκατε αὐτόν, ἐγὼ δὲ οἶδα αὐτόν· κἂν εἴπω ὅτι οὐκ οἶδα αὐτόν, ἔσομαι ὅμοιοσ ὑμῖν ψεύστησ·

ἀλλὰ οἶδα αὐτὸν καὶ τὸν λόγον αὐτοῦ τηρῶ. Ἀβραὰμ ὁ πατὴρ ὑμῶν ἠγαλλιάσατο ἵνα ἴδῃ τὴν ἡμέραν τὴν ἐμήν, καὶ εἶδεν καὶ ἐχάρη.

εἶπαν οὖν οἱ Ιοὐδαῖοι πρὸσ αὐτόν Πεντήκοντα ἔτη οὔπω ἔχεισ καὶ Ἀβραὰμ ἑώρακασ;

εἶπεν αὐτοῖσ Ιἠσοῦσ Ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, πρὶν Ἀβραὰμ γενέσθαι ἐγὼ εἰμί.

ἦραν οὖν λίθουσ ἵνα βάλωσιν ἐπ’ αὐτόν·

Ιἠσοῦσ δὲ ἐκρύβη καὶ ἐξῆλθεν ἐκ τοῦ ἱεροῦ. Καὶ παράγων εἶδεν ἄνθρωπον τυφλὸν ἐκ γενετῆσ.

καὶ ἠρώτησαν αὐτὸν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ λέγοντεσ Ῥαββεί, τίσ ἥμαρτεν, οὗτοσ ἢ οἱ γονεῖσ αὐτοῦ, ἵνα τυφλὸσ γεννηθῇ;

ἀπεκρίθη Ιἠσοῦσ Οὔτε οὗτοσ ἥμαρτεν οὔτε οἱ γονεῖσ αὐτοῦ, ἀλλ’ ἵνα φανερωθῇ τὰ ἔργα τοῦ θεοῦ ἐν αὐτῷ.

ἡμᾶσ δεῖ ἐργάζεσθαι τὰ ἔργα τοῦ πέμψαντόσ με ἑώσ ἡμέρα ἐστίν·

ἔρχεται νὺξ ὅτε οὐδεὶσ δύναται ἐργάζεσθαι. ὅταν ἐν τῷ κόσμῳ ὦ, φῶσ εἰμὶ τοῦ κόσμου.

καὶ εἶπεν αὐτῷ Ὕπαγε νίψαι εἰσ τὴν κολυμβήθραν τοῦ Σιλωάμ ὃ ἑρμηνεύεται Ἀπεσταλμένοσ̓.

ἀπῆλθεν οὖν καὶ ἐνίψατο, καὶ ἦλθεν βλέπων. Οἱ οὖν γείτονεσ καὶ οἱ θεωροῦντεσ αὐτὸν τὸ πρότερον ὅτι προσαίτησ ἦν ἔλεγον Οὐχ οὗτόσ ἐστιν ὁ καθήμενοσ καὶ προσαιτῶν;

ἄλλοι ἔλεγον ὅτι Οὗτόσ ἐστιν·

ἄλλοι ἔλεγον Οὐχί, ἀλλὰ ὅμοιοσ αὐτῷ ἐστίν. ἐκεῖνοσ ἔλεγεν ὅτι Ἐγώ εἰμι. ἔλεγον οὖν αὐτῷ Πῶσ [οὖν] ἠνεῴχθησάν σου οἱ ὀφθαλμοί;

ἀπεκρίθη ἐκεῖνοσ Ὁ ἄνθρωποσ ὁ λεγόμενοσ Ιἠσοῦσ πηλὸν ἐποίησεν καὶ ἐπέχρισέν μου τοὺσ ὀφθαλμοὺσ καὶ εἶπέν μοι ὅτι Ὕπαγε εἰσ τὸν Σιλωὰμ καὶ νίψαι·

ἀπελθὼν οὖν καὶ νιψάμενοσ ἀνέβλεψα. καὶ εἶπαν αὐτῷ Ποῦ ἐστὶν ἐκεῖνοσ;

λέγει Οὐκ οἶδα. Ἄγουσιν αὐτὸν πρὸσ τοὺσ Φαρισαίουσ τόν ποτε τυφλόν.

ἦν δὲ σάββατον ἐν ᾗ ἡμέρᾳ τὸν πηλὸν ἐποίησεν ὁ Ιἠσοῦσ καὶ ἀνέῳξεν αὐτοῦ τοὺσ ὀφθαλμούσ.

πάλιν οὖν ἠρώτων αὐτὸν καὶ οἱ Φαρισαῖοι πῶσ ἀνέβλεψεν.

ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖσ Πηλὸν ἐπέθηκέν μου ἐπὶ τοὺσ ὀφθαλμούσ, καὶ ἐνιψάμην, καὶ βλέπω. ἔλεγον οὖν ἐκ τῶν Φαρισαίων τινέσ Οὐκ ἔστιν οὗτοσ παρὰ θεοῦ ὁ ἄνθρωποσ, ὅτι τὸ σάββατον οὐ τηρεῖ.

ἄλλοι [δὲ] ἔλεγον Πῶσ δύναται ἄνθρωποσ ἁμαρτωλὸσ τοιαῦτα σημεῖα ποιεῖν; καὶ σχίσμα ἦν ἐν αὐτοῖσ. λέγουσιν οὖν τῷ τυφλῷ πάλιν Τί σὺ λέγεισ περὶ αὐτοῦ, ὅτι ἠνέῳξέν σου τοὺσ ὀφθαλμούσ;

ὁ δὲ εἶπεν ὅτι Προφήτησ ἐστίν. Οὐκ ἐπίστευσαν οὖν οἱ Ιοὐδαῖοι περὶ αὐτοῦ ὅτι ἦν τυφλὸσ καὶ ἀνέβλεψεν, ἑώσ ὅτου ἐφώνησαν τοὺσ γονεῖσ αὐτοῦ τοῦ ἀναβλέψαντοσ καὶ ἠρώτησαν αὐτοὺσ λέγοντεσ Οὗτόσ ἐστιν ὁ υἱὸσ ὑμῶν, ὃν ὑμεῖσ λέγετε ὅτι τυφλὸσ ἐγεννήθη;

πῶσ οὖν βλέπει ἄρτι;

ἀπεκρίθησαν οὖν οἱ γονεῖσ αὐτοῦ καὶ εἶπαν Οἴδαμεν ὅτι οὗτόσ ἐστιν ὁ υἱὸσ ἡμῶν καὶ ὅτι τυφλὸσ ἐγεννήθη·

πῶσ δὲ νῦν βλέπει οὐκ οἴδαμεν, ἢ τίσ ἤνοιξεν αὐτοῦ τοὺσ ὀφθαλμοὺσ ἡμεῖσ οὐκ οἴδαμεν·

αὐτὸν ἐρωτήσατε, ἡλικίαν ἔχει, αὐτὸσ περὶ ἑαυτοῦ λαλήσει. ταῦτα εἶπαν οἱ γονεῖσ αὐτοῦ ὅτι ἐφοβοῦντο τοὺσ Ιοὐδαίουσ, ἤδη γὰρ συνετέθειντο οἱ Ιοὐδαῖοι ἵνα ἐάν τισ αὐτὸν ὁμολογήσῃ Χριστόν, ἀποσυνάγωγοσ γένηται.

διὰ τοῦτο οἱ γονεῖσ αὐτοῦ εἶπαν ὅτι Ἡλικίαν ἔχει, αὐτὸν ἐπερωτήσατε.

Ἐφώνησαν οὖν τὸν ἄνθρωπον ἐκ δευτέρου ὃσ ἦν τυφλὸσ καὶ εἶπαν αὐτῷ Δὸσ δόξαν τῷ θεῷ·

ἡμεῖσ οἴδαμεν ὅτι οὗτοσ ὁ ἄνθρωποσ ἁμαρτωλόσ ἐστιν. ἀπεκρίθη οὖν ἐκεῖνοσ Εἰ ἁμαρτωλόσ ἐστιν οὐκ οἶδα·

ἓν οἶδα ὅτι τυφλὸσ ὢν ἄρτι βλέπω. εἶπαν οὖν αὐτῷ Τί ἐποίησέν σοι;

πῶσ ἤνοιξέν σου τοὺσ ὀφθαλμούσ; ἀπεκρίθη αὐτοῖσ Εἶπον ὑμῖν ἤδη καὶ οὐκ ἠκούσατε·

τί πάλιν θέλετε ἀκούειν; μὴ καὶ ὑμεῖσ θέλετε αὐτοῦ μαθηταὶ γενέσθαι; καὶ ἐλοιδόρησαν αὐτὸν καὶ εἶπαν Σὺ μαθητὴσ εἶ ἐκείνου, ἡμεῖσ δὲ τοῦ Μωυσέωσ ἐσμὲν μαθηταί·

ἡμεῖσ οἴδαμεν ὅτι Μωυσεῖ λελάληκεν ὁ θεόσ, τοῦτον δὲ οὐκ οἴδαμεν πόθεν ἐστίν.

ἀπεκρίθη ὁ ἄνθρωποσ καὶ εἶπεν αὐτοῖσ Ἐν τούτῳ γὰρ τὸ θαυμαστόν ἐστιν ὅτι ὑμεῖσ οὐκ οἴδατε πόθεν ἐστίν, καὶ ἤνοιξέν μου τοὺσ ὀφθαλμούσ.

οἴδαμεν ὅτι ὁ θεὸσ ἁμαρτωλῶν οὐκ ἀκούει, ἀλλ’ ἐάν τισ θεοσεβὴσ ᾖ καὶ τὸ θέλημα αὐτοῦ ποιῇ τούτου ἀκούει.

ἐκ τοῦ αἰῶνοσ οὐκ ἠκούσθη ὅτι ἠνέῳξέν τισ ὀφθαλμοὺσ τυφλοῦ γεγεννημένου·

εἰ μὴ ἦν οὗτοσ παρὰ θεοῦ, οὐκ ἠδύνατο ποιεῖν οὐδέν.

ἀπεκρίθησαν καὶ εἶπαν αὐτῷ Ἐν ἁμαρτίαισ σὺ ἐγεννήθησ ὅλοσ, καὶ σὺ διδάσκεισ ἡμᾶσ;

καὶ ἐξέβαλον αὐτὸν ἔξω. Ἤκουσεν Ιἠσοῦσ ὅτι ἐξέβαλον αὐτὸν ἔξω, καὶ εὑρὼν αὐτὸν εἶπεν.

Σὺ πιστεύεισ εἰσ τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώ που; ἀπεκρίθη ἐκεῖνοσ [καὶ εἶπεν] Καὶ τίσ ἐστιν, κύριε, ἵνα πιστεύσω εἰσ αὐτόν;

εἶπεν αὐτῷ ὁ Ιἠσοῦσ Καὶ ἑώρακασ αὐτὸν καὶ ὁ λαλῶν μετὰ σοῦ ἐκεῖνόσ ἐστιν.

ὁ δὲ ἔφη Πιστεύω, κύριε·

καὶ προσεκύνησεν αὐτῷ. καὶ εἶπεν ὁ Ιἠσοῦσ Εἰσ κρίμα ἐγὼ εἰσ τὸν κόσμον τοῦτον ἦλθον, ἵνα οἱ μὴ βλέποντεσ βλέπωσιν καὶ οἱ βλέποντεσ τυφλοὶ γένωνται.

Ἤκουσαν ἐκ τῶν Φαρισαίων ταῦτα οἱ μετ’ αὐτοῦ ὄντεσ, καὶ εἶπαν αὐτῷ Μὴ καὶ ἡμεῖσ τυφλοί ἐσμεν;

εἶπεν αὐτοῖσ [ὁ] Ιἠσοῦσ Εἰ τυφλοὶ ἦτε, οὐκ ἂν εἴχετε ἁμαρτίαν·

νῦν δὲ λέγετε ὅτι Βλέπομεν· ἡ ἁμαρτία ὑμῶν μένει. Ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ὁ μὴ εἰσερχόμενοσ διὰ τῆσ θύρασ εἰσ τὴν αὐλὴν τῶν προβάτων ἀλλὰ ἀναβαίνων ἀλλαχόθεν ἐκεῖνοσ κλέπτησ ἐστὶν καὶ λῃστήσ·

ὁ δὲ εἰσερχόμενοσ διὰ τῆσ θύρασ ποιμήν ἐστιν τῶν προβάτων.

τούτῳ ὁ θυρωρὸσ ἀνοίγει, καὶ τὰ πρόβατα τῆσ φωνῆσ αὐτοῦ ἀκούει, καὶ τὰ ἴδια πρόβατα φωνεῖ κατ’ ὄνομα καὶ ἐξάγει αὐτά.

ὅταν τὰ ἴδια πάντα ἐκβάλῃ, ἔμπροσθεν αὐτῶν πορεύεται, καὶ τὰ πρόβατα αὐτῷ ἀκολουθεῖ, ὅτι οἴδασιν τὴν φωνὴν αὐτοῦ·

ἀλλοτρίῳ δὲ οὐ μὴ ἀκολουθήσουσιν ἀλλὰ φεύξονται ἀπ’ αὐτοῦ, ὅτι οὐκ οἴδασι τῶν ἀλλοτρίων τὴν φωνήν.

Ταύτην τὴν παροιμίαν εἶπεν αὐτοῖσ ὁ Ιἠσοῦσ· ἐκεῖνοι δὲ οὐκ ἔγνωσαν τίνα ἦν ἃ ἐλάλει αὐτοῖσ.

Εἶπεν οὖν πάλιν [ὁ] Ιἠσοῦσ Ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐγώ εἰμι ἡ θύρα τῶν προβάτων.

πάντεσ ὅσοι ἦλθον πρὸ ἐμοῦ κλέπται εἰσὶν καὶ λῃσταί·

ἀλλ’ οὐκ ἤκουσαν αὐτῶν τὰ πρόβατα. ἐγώ εἰμι ἡ θύρα· δι’ ἐμοῦ ἐάν τισ εἰσέλθῃ σωθήσεται καὶ εἰσελεύσεται καὶ ἐξελεύσεται καὶ νομὴν εὑρήσει.

ὁ κλέπτησ οὐκ ἔρχεται εἰ μὴ ἵνα κλέψῃ καὶ θύσῃ καὶ ἀπολέσῃ·

ἐγὼ ἦλθον ἵνα ζωὴν ἔχωσιν καὶ περισσὸν ἔχωσιν.

Ἐγώ εἰμι ὁ ποιμὴν ὁ καλόσ· ὁ ποιμὴν ὁ καλὸσ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ τίθησιν ὑπὲρ τῶν προβάτων· ὅτι μισθωτόσ ἐστιν καὶ οὐ μέλει αὐτῷ περὶ τῶν προβάτων.

καὶ τὴν ψυχήν μου τίθημι ὑπὲρ τῶν προβάτων.

καὶ ἄλλα πρόβατα ἔχω ἃ οὐκ ἔστιν ἐκ τῆσ αὐλῆσ ταύτησ·

κἀκεῖνα δεῖ με ἀγαγεῖν, καὶ τῆσ φωνῆσ μου ἀκούσουσιν, καὶ γενήσονται μία ποίμνη, εἷσ ποιμήν. διὰ τοῦτό με ὁ πατὴρ ἀγαπᾷ ὅτι ἐγὼ τίθημι τὴν ψυχήν μου, ἵνα πάλιν λάβω αὐτήν.

οὐδεὶσ ἦρεν αὐτὴν ἀπ’ ἐμοῦ, ἀλλ’ ἐγὼ τίθημι αὐτὴν ἀπ’ ἐμαυτοῦ.

ἐξουσίαν ἔχω θεῖναι αὐτήν, καὶ ἐξουσίαν ἔχω πάλιν λαβεῖν αὐτήν· ταύτην τὴν ἐντολὴν ἔλαβον παρὰ τοῦ πατρόσ μου. Σχίσμα πάλιν ἐγένετο ἐν τοῖσ Ιοὐδαίοισ διὰ τοὺσ λόγουσ τούτουσ.

ἔλεγον δὲ πολλοὶ ἐξ αὐτῶν Δαιμόνιον ἔχει καὶ μαίνεται·

τί αὐτοῦ ἀκούετε; ἄλλοι ἔλεγον Ταῦτα τὰ ῥήματα οὐκ ἔστιν δαιμονιζομένου·

μὴ δαιμόνιον δύναται τυφλῶν ὀφθαλμοὺσ ἀνοῖξαι; Ἐγένετο τότε τὰ ἐνκαίνια ἐν τοῖσ Ιἐροσολύμοισ·

καὶ περιεπάτει [ὁ] Ιἠσοῦσ ἐν τῷ ἱερῷ ἐν τῇ στοᾷ τοῦ Σολομῶνοσ.

ἐκύκλωσαν οὖν αὐτὸν οἱ Ιοὐδαῖοι καὶ ἔλεγον αὐτῷ Εὥσ πότε τὴν ψυχὴν ἡμῶν αἴρεισ;

εἰ σὺ εἶ ὁ χριστόσ, εἰπὸν ἡμῖν παρρησίᾳ. ἀπεκρίθη αὐτοῖσ [ὁ] Ιἠσοῦσ Εἶπον ὑμῖν καὶ οὐ πιστεύετε·

τὰ ἔργα ἃ ἐγὼ ποιῶ ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ πατρόσ μου ταῦτα μαρτυρεῖ περὶ ἐμοῦ· ἀλλὰ ὑμεῖσ οὐ πιστεύετε, ὅτι οὐκ ἐστὲ ἐκ τῶν προβάτων τῶν ἐμῶν.

κἀγὼ δίδωμι αὐτοῖσ ζωὴν αἰώνιον, καὶ οὐ μὴ ἀπόλωνται εἰσ τὸν αἰῶνα, καὶ οὐχ ἁρπάσει τισ αὐτὰ ἐκ τῆσ χειρόσ μου.

ὁ πατήρ μου ὃ δέδωκέν μοι πάντων μεῖζόν ἐστιν, καὶ οὐδεὶσ δύναται ἁρπάζειν ἐκ τῆσ χειρὸσ τοῦ πατρόσ.

ἐγὼ καὶ ὁ πατὴρ ἕν ἐσμεν.

Ἐβάστασαν πάλιν λίθουσ οἱ Ιοὐδαῖοι ἵνα λιθάσωσιν αὐτόν.

ἀπεκρίθη αὐτοῖσ ὁ Ιἠσοῦσ Πολλὰ ἔργα ἔδειξα ὑμῖν καλὰ ἐκ τοῦ πατρόσ·

διὰ ποῖον αὐτῶν ἔργον ἐμὲ λιθάζετε; ἀπεκρίθησαν αὐτῷ οἱ Ιοὐδαῖοι Περὶ καλοῦ ἔργου οὐ λιθάζομέν σε ἀλλὰ περὶ βλασφημίασ, καὶ ὅτι σὺ ἄνθρωποσ ὢν ποιεῖσ σεαυτὸν θεόν.

ἀπεκρίθη αὐτοῖσ [ὁ] Ιἠσοῦσ Οὐκ ἔστιν γεγραμμένον ἐν τῷ νόμῳ ὑμῶν ὅτι Ἐγὼ εἶπα Θεοί ἐστε;

ὃν ὁ πατὴρ ἡγίασεν καὶ ἀπέστειλεν εἰσ τὸν κόσμον ὑμεῖσ λέγετε ὅτι Βλασφημεῖσ, ὅτι εἶπον Υἱὸσ τοῦ θεοῦ εἰμί;

εἰ οὐ ποιῶ τὰ ἔργα τοῦ πατρόσ μου, μὴ πιστεύετέ μοι·

εἰ δὲ ποιῶ, κἂν ἐμοὶ μὴ πιστεύητε τοῖσ ἔργοισ πιστεύετε, ἵνα γνῶτε καὶ γινώσκητε ὅτι ἐν ἐμοὶ ὁ πατὴρ κἀγὼ ἐν τῷ πατρί.

Ἐζήτουν [οὖν] αὐτὸν πάλιν πιάσαι·

καὶ ἐξῆλθεν ἐκ τῆσ χειρὸσ αὐτῶν. Καὶ ἀπῆλθεν πάλιν πέραν τοῦ Ιὀρδάνου εἰσ τὸν τόπον ὅπου ἦν Ιωἄνησ τὸ πρῶτον βαπτίζων, καὶ ἔμενεν ἐκεῖ.

καὶ πολλοὶ ἦλθον πρὸσ αὐτὸν καὶ ἔλεγον ὅτι Ιωἄνησ μὲν σημεῖον ἐποίησεν οὐδέν, πάντα δὲ ὅσα εἶπεν Ιωἄνησ περὶ τούτου ἀληθῆ ἦν.

καὶ πολλοὶ ἐπίστευσαν εἰσ αὐτὸν ἐκεῖ.

Ἦν δέ τισ ἀσθενῶν, Λάζαροσ ἀπὸ Βηθανίασ ἐκ τῆσ κώμησ Μαρίασ καὶ Μάρθασ τῆσ ἀδελφῆσ αὐτῆσ.

ἦν δὲ Μαριὰμ ἡ ἀλείψασα τὸν κύριον μύρῳ καὶ ἐκμάξασα τοὺσ πόδασ αὐτοῦ ταῖσ θριξὶν αὐτῆσ, ἧσ ὁ ἀδελφὸσ Λάζαροσ ἠσθένει.

ἀπέστειλαν οὖν αἱ ἀδελφαὶ πρὸσ αὐτὸν λέγουσαι Κύριε, ἴδε ὃν φιλεῖσ ἀσθενεῖ.

ἀκούσασ δὲ ὁ Ιἠσοῦσ εἶπεν Αὕτη ἡ ἀσθένεια οὐκ ἔστιν πρὸσ θάνατον ἀλλ’ ὑπὲρ τῆσ δόξησ τοῦ θεοῦ ἵνα δοξασθῇ ὁ υἱὸσ τοῦ θεοῦ δι’ αὐτῆσ.

ἠγάπα δὲ ὁ Ιἠσοῦσ τὴν Μάρθαν καὶ τὴν ἀδελφὴν αὐτῆσ καὶ τὸν Λάζαρον.

ὡσ οὖν ἤκουσεν ὅτι ἀσθενεῖ, τότε μὲν ἔμεινεν ἐν ᾧ ἦν τόπῳ δύο ἡμέρασ·

ἔπειτα μετὰ τοῦτο λέγει τοῖσ μαθηταῖσ Ἄγωμεν εἰσ τὴν Ιοὐδαίαν πάλιν.

λέγουσιν αὐτῷ οἱ μαθηταί Ῥαββεί, νῦν ἐζήτουν σε λιθάσαι οἱ Ιοὐδαῖοι, καὶ πάλιν ὑπάγεισ ἐκεῖ;

ἀπεκρίθη Ιἠσοῦσ Οὐχὶ δώδεκα ὡρ͂αί εἰσιν τῆσ ἡμέρασ;

ἐάν τισ περιπατῇ ἐν τῇ ἡμέρᾳ, οὐ προσκόπτει, ὅτι τὸ φῶσ τοῦ κόσμου τούτου βλέπει· ἐὰν δέ τισ περιπατῇ ἐν τῇ νυκτί, προσκόπτει, ὅτι τὸ φῶσ οὐκ ἔστιν ἐν αὐτῷ.

ταῦτα εἶπεν, καὶ μετὰ τοῦτο λέγει αὐτοῖσ Λάζαροσ ὁ φίλοσ ἡμῶν κεκοίμηται, ἀλλὰ πορεύομαι ἵνα ἐξυπνίσω αὐτόν.

εἶπαν οὖν οἱ μαθηταὶ αὐτῷ Κύριε, εἰ κεκοίμηται σωθήσεται.

εἰρήκει δὲ ὁ Ιἠσοῦσ περὶ τοῦ θανάτου αὐτοῦ.

ἐκεῖνοι δὲ ἔδοξαν ὅτι περὶ τῆσ κοιμήσεωσ τοῦ ὕπνου λέγει. τότε οὖν εἶπεν αὐτοῖσ ὁ Ιἠσοῦσ παρρησίᾳ Λάζαροσ ἀπέθανεν, καὶ χαίρω δι’ ὑμᾶσ, ἵνα πιστεύσητε, ὅτι οὐκ ἤμην ἐκεῖ·

ἀλλὰ ἄγωμεν πρὸσ αὐτόν.

εἶπεν οὖν Θωμᾶσ ὁ λεγόμενοσ Δίδυμοσ τοῖσ συνμαθηταῖσ Ἄγωμεν καὶ ἡμεῖσ ἵνα ἀποθάνωμεν μετ’ αὐτοῦ.

Ἐλθὼν οὖν ὁ Ιἠσοῦσ εὑρ͂εν αὐτὸν τέσσαρασ ἤδη ἡμέρασ ἔχοντα ἐν τῷ μνημείῳ.

ἦν δὲ Βηθανία ἐγγὺσ τῶν Ιἐροσολύμων ὡσ ἀπὸ σταδίων δεκαπέντε.

πολλοὶ δὲ ἐκ τῶν Ιοὐδαίων ἐληλύθεισαν πρὸσ τὴν Μάρθαν καὶ Μαριὰμ ἵνα παραμυθήσωνται αὐτὰσ περὶ τοῦ ἀδελφοῦ.

ἡ οὖν Μάρθα ὡσ ἤκουσεν ὅτι Ιἠσοῦσ ἔρχεται ὑπήντησεν αὐτῷ·

Μαριὰμ δὲ ἐν τῷ οἴκῳ ἐκαθέζετο. εἶπεν οὖν ἡ Μάρθα πρὸσ Ιἠσοῦν Κύριε, εἰ ἦσ ὧδε οὐκ ἂν ἀπέθανεν ὁ ἀδελφόσ μου·

καὶ νῦν οἶδα ὅτι ὅσα ἂν αἰτήσῃ τὸν θεὸν δώσει σοι ὁ θεόσ.

λέγει αὐτῇ ὁ Ιἠσοῦσ Ἀναστήσεται ὁ ἀδελφόσ σου.

λέγει αὐτῷ ἡ Μάρθα Οἶδα ὅτι ἀναστήσεται ἐν τῇ ἀναστάσει ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ.

εἶπεν αὐτῇ ὁ Ιἠσοῦσ Ἐγώ εἰμι ἡ ἀνάστασισ καὶ ἡ ζωή·

ὁ πιστεύων εἰσ ἐμὲ κἂν ἀποθάνῃ ζήσεται, καὶ πᾶσ ὁ ζῶν καὶ πιστεύων εἰσ ἐμὲ οὐ μὴ ἀποθάνῃ εἰσ τὸν αἰῶνα·

πιστεύεισ τοῦτο; λέγει αὐτῷ Ναί, κύριε·

ἐγὼ πεπίστευκα ὅτι ὺ εἶ ὁ χριστὸσ ὁ υἱὸσ τοῦ θεοῦ ὁ εἰσ τὸν κόσμον ἐρχόμενοσ. καὶ τοῦτο εἰποῦσα ἀπῆλθεν καὶ ἐφώνησεν Μαριὰμ τὴν ἀδελφὴν αὐτῆσ λάθρᾳ εἴπασα Ὁ διδάσκαλοσ πάρεστιν καὶ φωνεῖ σε.

ἐκείνη δὲ ὡσ ἤκουσεν ἠγέρθη ταχὺ καὶ ἤρχετο πρὸσ αὐτόν·

οὔπω δὲ ἐληλύθει ὁ Ιἠσοῦσ εἰσ τὴν κώμην, ἀλλ’ ἦν ἔτι ἐν τῷ τόπῳ ὅπου ὑπήντησεν αὐτῷ ἡ Μάρθα.

οἱ οὖν Ιοὐδαῖοι οἱ ὄντεσ μετ’ αὐτῆσ ἐν τῇ οἰκίᾳ καὶ παραμυθούμενοι αὐτήν, ἰδόντεσ τὴν Μαριὰμ ὅτι ταχέωσ ἀνέστη καὶ ἐξῆλθεν, ἠκολούθησαν αὐτῇ δόξαντεσ ὅτι ὑπάγει εἰσ τὸ μνημεῖον ἵνα κλαύσῃ ἐκεῖ.

ἡ οὖν Μαριὰμ ὡσ ἦλθεν ὅπου ἦν Ιἠσοῦσ ἰδοῦσα αὐτὸν ἔπεσεν αὐτοῦ πρὸσ τοὺσ πόδασ, λέγουσα αὐτῷ Κύριε, εἰ ἦσ ὧδε οὐκ ἄν μου ἀπέθανεν ὁ ἀδελφόσ.

Ιἠσοῦσ οὖν ὡσ εἶδεν αὐτὴν κλαίουσαν καὶ τοὺσ συνελθόντασ αὐτῇ Ιοὐδαίουσ κλαίοντασ ἐνεβριμήσατο τῷ πνεύματι καὶ ἐτάραξεν ἑαυτόν, καὶ εἶπεν Ποῦ τεθείκατε αὐτόν;

λέγουσιν αὐτῷ Κύριε, ἔρχου καὶ ἴδε.

ἐδάκρυσεν ὁ Ιἠσοῦσ.

ἔλεγον οὖν οἱ Ιοὐδαῖοι Ἴδε πῶσ ἐφίλει αὐτόν.

τινὲσ δὲ ἐξ αὐτῶν εἶπαν Οὐκ ἐδύνατο οὗτοσ ὁ ἀνοίξασ τοὺσ ὀφθαλμοὺσ τοῦ τυφλοῦ ποιῆσαι ἵνα καὶ οὗτοσ μὴ ἀποθάνῃ;

Ιἠσοῦσ οὖν πάλιν ἐμβριμώμενοσ ἐν ἑαυτῷ ἔρχεται εἰσ τὸ μνημεῖον·

ἦν δὲ σπήλαιον, καὶ λίθοσ ἐπέκειτο ἐπ’ αὐτῷ. λέγει ὁ Ιἠσοῦσ Ἄρατε τὸν λίθον.

λέγει αὐτῷ ἡ ἀδελφὴ τοῦ τετελευτηκότοσ Μάρθα Κύριε, ἤδη ὄζει, τεταρταῖοσ γάρ ἐστιν. λέγει αὐτῇ ὁ Ιἠσοῦσ Οὐκ εἶπόν σοι ὅτι ἐὰν πιστεύσῃσ ὄψῃ τὴν δόξαν τοῦ θεοῦ;

ἦραν οὖν τὸν λίθον.

ὁ δὲ Ιἠσοῦσ ἦρεν τοὺσ ὀφθαλμοὺσ ἄνω καὶ εἶπεν Πάτερ, εὐχαριστῶ σοι ὅτι ἤκουσάσ μου, ἐγὼ δὲ ᾔδειν ὅτι πάντοτέ μου ἀκούεισ· ἀλλὰ διὰ τὸν ὄχλον τὸν περιεστῶτα εἶπον ἵνα πιστεύσωσιν ὅτι σύ με ἀπέστειλασ.

καὶ ταῦτα εἰπὼν φωνῇ μεγάλῃ ἐκραύγασεν Λάζαρε, δεῦρο ἔξω.

ἐξῆλθεν ὁ τεθνηκὼσ δεδεμένοσ τοὺσ πόδασ καὶ τὰσ χεῖρασ κειρίαισ, καὶ ἡ ὄψισ αὐτοῦ σουδαρίῳ περιεδέδετο.

λέγει [ὁ] Ιἠσοῦσ αὐτοῖσ Λύσατε αὐτὸν καὶ ἄφετε αὐτὸν ὑπάγειν. Πολλοὶ οὖν ἐκ τῶν Ιοὐδαίων, οἱ ἐλθόντεσ πρὸσ τὴν Μαριὰμ καὶ θεασάμενοι ὃ ἐποίησεν, ἐπίστευσαν εἰσ αὐτόν·

τινὲσ δὲ ἐξ αὐτῶν ἀπῆλθον πρὸσ τοὺσ Φαρισαίουσ καὶ εἶπαν αὐτοῖσ ἃ ἐποίησεν Ιἠσοῦσ.

Συνήγαγον οὖν οἱ ἀρχιερεῖσ καὶ οἱ Φαρισαῖοι συνέδριον, καὶ ἔλεγον Τί ποιοῦμεν ὅτι οὗτοσ ὁ ἄνθρωποσ πολλὰ ποιεῖ σημεῖα;

ἐὰν ἀφῶμεν αὐτὸν οὕτωσ, πάντεσ πιστεύσουσιν εἰσ αὐτόν, καὶ ἐλεύσονται οἱ Ῥωμαῖοι καὶ ἀροῦσιν ἡμῶν καὶ τὸν τόπον καὶ τὸ ἔθνοσ.

οὐδὲ λογίζεσθε ὅτι συμφέρει ὑμῖν ἵνα εἷσ ἄνθρωποσ ἀποθάνῃ ὑπὲρ τοῦ λαοῦ καὶ μὴ ὅλον τὸ ἔθνοσ ἀπόληται.

καὶ οὐχ ὑπὲρ τοῦ ἔθνουσ μόνον, ἀλλ’ ἵνα καὶ τὰ τέκνα τοῦ θεοῦ τὰ διεσκορπισμένα συναγάγῃ εἰσ ἕν.

Ἀπ’ ἐκείνησ οὖν τῆσ ἡμέρασ ἐβουλεύσαντο ἵνα ἀποκτείνωσιν αὐτόν.

Ὁ οὖν Ιἠσοῦσ οὐκέτι παρρησίᾳ περιεπάτει ἐν τοῖσ Ιοὐδαίοισ, ἀλλὰ ἀπῆλθεν ἐκεῖθεν εἰσ τὴν χώραν ἐγγὺσ τῆσ ἐρήμου, εἰσ Ἐφραὶμ λεγομένην πόλιν, κἀκεῖ ἔμεινεν μετὰ τῶν μαθητῶν.

Ἦν δὲ ἐγγὺσ τὸ πάσχα τῶν Ιοὐδαίων, καὶ ἀνέβησαν πολλοὶ εἰσ Ιἐροσόλυμα ἐκ τῆσ χώρασ πρὸ τοῦ πάσχα ἵνα ἁγνίσωσιν ἑαυτούσ.

ἐζήτουν οὖν τὸν Ιἠσοῦν καὶ ἔλεγον μετ’ ἀλλήλων ἐν τῷ ἱερῷ ἑστηκότεσ Τί δοκεῖ ὑμῖν;

ὅτι οὐ μὴ ἔλθῃ εἰσ τὴν ἑορτήν; δεδώκεισαν δὲ οἱ ἀρχιερεῖσ καὶ οἱ Φαρισαῖοι ἐντολὰσ ἵνα ἐάν τισ γνῷ ποῦ ἐστὶν μηνύσῃ, ὅπωσ πιάσωσιν αὐτόν.

Ὁ οὖν Ιἠσοῦσ πρὸ ἓξ ἡμερῶν τοῦ πάσχα ἦλθεν εἰσ Βηθανίαν, ὅπου ἦν Λάζαροσ, ὃν ἤγειρεν ἐκ νεκρῶν Ιἠσοῦσ.

ἐποίησαν οὖν αὐτῷ δεῖπνον ἐκεῖ, καὶ ἡ Μάρθα διηκόνει, ὁ δὲ Λάζαροσ εἷσ ἦν ἐκ τῶν ἀνακειμένων σὺν αὐτῷ·

ἡ οὖν Μαριὰμ λαβοῦσα λίτραν μύρου νάρδου πιστικῆσ πολυτίμου ἤλειψεν τοὺσ πόδασ [τοῦ] Ιἠσοῦ καὶ ἐξέμαξεν ταῖσ θριξὶν αὐτῆσ τοὺσ πόδασ αὐτοῦ·

ἡ δὲ οἰκία ἐπληρώθη ἐκ τῆσ ὀσμῆσ τοῦ μύρου. Διὰ τί τοῦτο τὸ μύρον οὐκ ἐπράθη τριακοσίων δηναρίων καὶ ἐδόθη πτωχοῖσ;

εἶπεν δὲ τοῦτο οὐχ ὅτι περὶ τῶν πτωχῶν ἔμελεν αὐτῷ ἀλλ’ ὅτι κλέπτησ ἦν καὶ τὸ γλωσσόκομον ἔχων τὰ βαλλόμενα ἐβάσταζεν.

εἶπεν οὖν ὁ Ιἠσοῦσ Ἄφεσ αὐτήν, ἵνα εἰσ τὴν ἡμέραν τοῦ ἐνταφιασμοῦ μου τηρήσῃ αὐτό·

τοὺσ πτωχοὺσ γὰρ πάντοτε ἔχετε μεθ’ ἑαυτῶν, ἐμὲ δὲ οὐ πάντοτε ἔχετε.

Ἔγνω οὖν ὁ ὄχλοσ πολὺσ ἐκ τῶν Ιοὐδαίων ὅτι ἐκεῖ ἐστίν, καὶ ἦλθαν οὐ διὰ τὸν Ιἠσοῦν μόνον ἀλλ’ ἵνα καὶ τὸν Λάζαρον ἴδωσιν ὃν ἤγειρεν ἐκ νεκρῶν.

ὅτι πολλοὶ δι’ αὐτὸν ὑπῆγον τῶν Ιοὐδαίων καὶ ἐπίστευον εἰσ τὸν Ιἠσοῦν.

"Ὡσαννά, εὐλογημένοσ ὁ ἐρχόμενοσ ἐν ὀνόματι Κυρίου, καὶ ὁ βασιλεὺσ τοῦ Ἰσραήλ.

εὑρὼν δὲ ὁ Ιἠσοῦσ ὀνάριον ἐκάθισεν ἐπ’ αὐτό, καθώσ ἐστιν γεγραμμένον Μὴ φοβοῦ, θυγάτηρ Σιών·

ἰδοὺ ὁ βασιλεύσ σου ἔρχεται, καθήμενοσ ἐπὶ πῶλον ὄνου.

Ταῦτα οὐκ ἔγνωσαν αὐτοῦ οἱ μαθηταὶ τὸ πρῶτον, ἀλλ’ ὅτε ἐδοξάσθη Ιἠσοῦσ τότε ἐμνήσθησαν ὅτι ταῦτα ἦν ἐπ’ αὐτῷ γεγραμμένα καὶ ταῦτα ἐποίησαν αὐτῷ.

Ἐμαρτύρει οὖν ὁ ὄχλοσ ὁ ὢν μετ’ αὐτοῦ ὅτε τὸν Λάζαρον ἐφώνησεν ἐκ τοῦ μνημείου καὶ ἤγειρεν αὐτὸν ἐκ νεκρῶν.

διὰ τοῦτο καὶ ὑπήντησεν αὐτῷ ὁ ὄχλοσ ὅτι ἤκουσαν τοῦτο αὐτὸν πεποιηκέναι τὸ σημεῖον.

οἱ οὖν Φαρισαῖοι εἶπαν πρὸσ ἑαυτούσ Θεωρεῖτε ὅτι οὐκ ὠφελεῖτε οὐδέν·

ἴδε ὁ κόσμοσ ὀπίσω αὐτοῦ ἀπῆλθεν. Ἦσαν δὲ Ἕλληνέσ τινεσ ἐκ τῶν ἀναβαινόντων ἵνα προσκυνήσωσιν ἐν τῇ ἑορτῇ·

οὗτοι οὖν προσῆλθαν Φιλίππῳ τῷ ἀπὸ Βηθσαιδὰ τῆσ Γαλιλαίασ, καὶ ἠρώτων αὐτὸν λέγοντεσ Κύριε, θέλομεν τὸν Ιἠσοῦν ἰδεῖν.

ἔρχεται ὁ Φίλιπποσ καὶ λέγει τῷ Ἀνδρέᾳ·

ἔρχεται Ἀνδρέασ καὶ Φίλιπποσ καὶ λέγουσιν τῷ Ιἠσοῦ. ὁ δὲ Ιἠσοῦσ ἀποκρίνεται αὐτοῖσ λέγων Ἐλήλυθεν ἡ ὡρ́α ἵνα δοξασθῇ ὁ υἱὸσ τοῦ ἀνθρώπου.

ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐὰν μὴ ὁ κόκκοσ τοῦ σίτου πεσὼν εἰσ τὴν γῆν ἀποθάνῃ, αὐτὸσ μόνοσ μένει·

ἐὰν δὲ ἀποθάνῃ, πολὺν καρπὸν φέρει. ὁ φιλῶν τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ἀπολλύει αὐτήν, καὶ ὁ μισῶν τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ἐν τῷ κόσμῳ τούτῳ εἰσ ζωὴν αἰώνιον φυλάξει αὐτήν.

ἐὰν ἐμοί τισ διακονῇ ἐμοὶ ἀκολουθείτω, καὶ ὅπου εἰμὶ ἐγὼ ἐκεῖ καὶ ὁ διάκονοσ ὁ ἐμὸσ ἔσται·

ἐάν τισ ἐμοὶ διακονῇ τιμήσει αὐτὸν ὁ πατήρ. νῦν ἡ ψυχή μου τετάπακται, καὶ τί εἴπω;

πάτερ, σῶσόν με ἐκ τῆσ ὡρ́ασ ταύτησ. ἀλλὰ διὰ τοῦτο ἦλθον εἰσ τὴν ὡρ́αν ταύτην. πάτερ, δόξασόν σου τὸ ὄνομα. ἦλθεν οὖν φωνὴ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ Καὶ ἐδόξασα καὶ πάλιν δοξάσω.

ὁ [οὖν] ὄχλοσ ὁ ἑστὼσ καὶ ἀκούσασ ἔλεγεν βροντὴν γεγονέναι·

ἄλλοι ἔλεγον Ἄγγελοσ αὐτῷ λελάληκεν. ἀπεκρίθη καὶ εἶπεν Ιἠσοῦσ Οὐ δι’ ἐμὲ ἡ φωνὴ αὕτη γέγονεν ἀλλὰ δι’ ὑμᾶσ.

νῦν κρίσισ ἐστὶν τοῦ κόσμου τούτου, νῦν ὁ ἄρχων τοῦ κόσμου τούτου ἐκβληθήσεται ἔξω·

κἀγὼ ἂν ὑψωθῶ ἐκ τῆσ γῆσ, πάντασ ἑλκύσω πρὸσ ἐμαυτόν.

τοῦτο δὲ ἔλεγεν σημαίνων ποίῳ θανάτῳ ἤμελλεν ἀποθνήσκειν.

ἀπεκρίθη οὖν αὐτῷ ὁ ὄχλοσ Ἡμεῖσ ἠκούσαμεν ἐκ τοῦ νόμου ὅτι ὁ χριστὸσ μένει εἰσ τὸν αἰῶνα, καὶ πῶσ λέγεισ σὺ ὅτι δεῖ ὑψωθῆναι τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου;

τίσ ἐστιν οὗτοσ ὁ υἱὸσ τοῦ ἀνθρώπου; εἶπεν οὖν αὐτοῖσ ὁ Ιἠσοῦσ Ἔτι μικρὸν χρόνον τὸ φῶσ ἐν ὑμῖν ἐστίν.

περιπατεῖτε ὡσ τὸ φῶσ ἔχετε, ἵνα μὴ σκοτία ὑμᾶσ καταλάβῃ, καὶ ὁ περιπατῶν ἐν τῇ σκοτίᾳ οὐκ οἶδεν ποῦ ὑπάγει. ὡσ τὸ φῶσ ἔχετε, πιστεύετε εἰσ τὸ φῶσ, ἵνα υἱοὶ φωτὸσ γένησθε.

Ταῦτα ἐλάλησεν Ιἠσοῦσ, καὶ ἀπελθὼν ἐκρύβη ἀπ’ αὐτῶν. Τοσαῦτα δὲ αὐτοῦ σημεῖα πεποιηκότοσ ἔμπροσθεν αὐτῶν οὐκ ἐπίστευον εἰσ αὐτόν, ἵνα ὁ λόγοσ Ἠσαίου τοῦ προφήτου πληρωθῇ ὃν εἶπεν Κύριε, τίσ ἐπίστευσεν τῇ ἀκοῇ ἡμῶν;

καὶ ὁ βραχίων Κυρίου τίνι ἀπεκαλύφθη;

Τετύφλωκεν αὐτῶν τοῦσ ὀφθαλμοὺσ καὶ ἐπώρωσεν αὐτῶν τὴν καρδίαν, ἵνα μὴ ἴδωσιν τοισ ὀφθαλμοῖσ καὶ νοήσωσιν τῇ καρδίᾳ καὶ στραφῶσιν, καὶ ἰάσομαι αὐτούσ.

ταῦτα εἶπεν Ἠσαίασ ὅτι εἶδεν τὴν δόξαν αὐτοῦ, καὶ ἐλάλησεν περὶ αὐτοῦ.

ἠγάπησαν γὰρ τὴν δόξαν τῶν ἀνθρώπων μᾶλλον ἤπερ τὴν δόξαν τοῦ θεοῦ.

καὶ ὁ θεωρῶν ἐμὲ θεωρεῖ τὸν πέμψαντά με.

ἐγὼ φῶσ εἰσ τὸν κόσμον ἐλήλυθα, ἵνα πᾶσ ὁ πιστεύων εἰσ ἐμὲ ἐν τῇ σκοτίᾳ μὴ μείνῃ.

καὶ ἐάν τίσ μου ἀκούσῃ τῶν ῥημάτων καὶ μὴ φυλάξῃ, ἐγὼ οὐ κρίνω αὐτόν, οὐ γὰρ ἦλθον ἵνα κρίνω τὸν κόσμον ἀλλ’ ἵνα σώσω τὸν κόσμον.

ὁ ἀθετῶν ἐμὲ καὶ μὴ λαμβάνων τὰ ῥήματά μου ἔχει τὸν κρίνοντα αὐτόν·

ὁ λόγοσ ὃν ἐλάλησα ἐκεῖνοσ κρινεῖ αὐτὸν ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ· ὅτι ἐγὼ ἐξ ἐμαυτοῦ οὐκ ἐλάλησα, ἀλλ’ ὁ πέμψασ με πατὴρ αὐτόσ μοι ἐντολὴν δέδωκεν τί εἴπω καὶ τί λαλήσω.

καὶ οἶδα ὅτι ἡ ἐντολὴ αὐτοῦ ζωὴ αἰώνιόσ ἐστιν.

ἃ οὖν ἐγὼ λαλῶ, καθὼσ εἴρηκέν μοι ὁ πατήρ, οὕτωσ λαλῶ. ΠΡΟ ΔΕ ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ τοῦ πάσχα εἰδὼσ ὁ Ιἠσοῦσ ὅτι ἦλθεν αὐτοῦ ἡ ὡρ́α ἵνα μεταβῇ ἐκ τοῦ κόσμου τούτου πρὸσ τὸν πατέρα ἀγαπήσασ τοὺσ ἰδίουσ τοὺσ ἐν τῷ κόσμῳ εἰσ τέλοσ ἠγάπησεν αὐτούσ.

ἐγείρεται ἐκ τοῦ δείπνου καὶ τίθησιν τὰ ἱμάτια, καὶ λαβὼν λέντιον διέζωσεν ἑαυτόν·

εἶτα βάλλει ὕδωρ εἰσ τὸν νιπτῆρα, καὶ ἤρξατο νίπτειν τοὺσ πόδασ τῶν μαθητῶν καὶ ἐκμάσσειν τῷ λεντίῳ ᾧ ἦν διεζωσμένοσ.

ἔρχεται οὖν πρὸσ Σίμωνα Πέτρον.

λέγει αὐτῷ Κύριε, σύ μου νίπτεισ τοὺσ πόδασ; ἀπεκρίθη Ιἠσοῦσ καὶ εἶπεν αὐτῷ Ὃ ἐγὼ ποιῶ σὺ οὐκ οἶδασ ἄρτι, γνώσῃ δὲ μετὰ ταῦτα.

λέγει αὐτῷ Πέτροσ Οὐ μὴ νίψῃσ μου τοὺσ πόδασ εἰσ τὸν αἰῶνα.

ἀπεκρίθη Ιἠσοῦσ αὐτῷ Εἂν μὴ νίψω σε, οὐκ ἔχεισ μέροσ μετ’ ἐμοῦ. λέγει αὐτῷ Σίμων Πέτροσ Κύριε, μὴ τοὺσ πόδασ μου μόνον ἀλλὰ καὶ τὰσ χεῖρασ καὶ τὴν κεφαλήν.

λέγει αὐτῷ Ιἠσοῦσ Ὁ λελουμένοσ οὐκ ἔχει χρείαν [εἰ μὴ τοὺσ πόδασ] νίψασθαι, ἀλλ’ ἔστιν καθαρὸσ ὅλοσ·

καὶ ὑμεῖσ καθαροί ἐστε, ἀλλ’ οὐχὶ πάντεσ. ᾔδει γὰρ τὸν παραδιδόντα αὐτόν·

διὰ τοῦτο εἶπεν ὅτι Οὐχὶ πάντεσ καθαροί ἐστε. Ὅτε οὖν ἔνιψεν τοὺσ πόδασ αὐτῶν καὶ ἔλαβεν τὰ ἱμάτια αὐτοῦ καὶ ἀνέπεσεν, πάλιν εἶπεν αὐτοῖσ Γινώσκετε τί πεποίηκα ὑμῖν;

ὑμεῖσ φωνεῖτέ με Ὁ διδάσκαλοσ καί Ὁ κύριοσ, καὶ καλῶσ λέγετε, εἰμὶ γάρ.

εἰ οὖν ἐγὼ ἔνιψα ὑμῶν τοὺσ πόδασ ὁ κύριοσ καὶ ὁ διδάσκαλοσ, καὶ ὑμεῖσ ὀφείλετε ἀλλήλων νίπτειν τοὺσ πόδασ·

ὑπόδειγμα γὰρ ἔδωκα ὑμῖν ἵνα καθὼσ ἐγὼ ἐποίησα ὑμῖν καὶ ὑμεῖσ ποιῆτε.

ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, οὐκ ἔστιν δοῦλοσ μείζων τοῦ κυρίου αὐτοῦ οὐδὲ ἀπόστολοσ μείζων τοῦ πέμψαντοσ αὐτόν.

εἰ ταῦτα οἴδατε, μακάριοί ἐστε ἐὰν ποιῆτε αὐτά.

οὐ περὶ πάντων ὑμῶν λέγω·

ἐγὼ οἶδα τίνασ ἐξελεξάμην· ἀλλ’ ἵνα ἡ γραφὴ πληρωθῇ Ὁ τρώγων μου τὸν ἄρτον ἐπῆρεν ἐπ’ ἐμὲ τὴν πτέρναν αὐτοῦ. ἀπ’ ἄρτι λέγω ὑμῖν πρὸ τοῦ γενέσθαι, ἵνα πιστεύητε ὅταν γένηται ὅτι ἐγώ εἰμι.

ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ὁ λαμβάνων ἄν τινα πέμψω ἐμὲ λαμβάνει, ὁ δὲ ἐμὲ λαμβάνων λαμβάνει τὸν πέμψαντά με.

Ταῦτα εἰπὼν Ιἠσοῦσ ἐταράχθη τῷ πνεύματι καὶ ἐμαρτύρησεν καὶ εἶπεν Ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι εἷσ ἐξ ὑμῶν παραδώσει με.

ἔβλεπον εἰσ ἀλλήλουσ οἱ μαθηταὶ ἀπορούμενοι περὶ τίνοσ λέγει.

ἦν ἀνακείμενοσ εἷσ ἐκ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ ἐν τῷ κόλπῳ τοῦ Ιἠσοῦ, ὃν ἠγάπα [ὁ] Ιἠσοῦσ·

νεύει οὖν τούτῳ Σίμων Πέτροσ καὶ λέγει αὐτῷ Εἰπὲ τίσ ἐστιν περὶ οὗ λέγει.

ἀναπεσὼν ἐκεῖνοσ οὕτωσ ἐπὶ τὸ στῆθοσ τοῦ Ιἠσοῦ λέγει αὐτῷ Κύριε, τίσ ἐστιν;

ἀποκρίνεται οὖν [ὁ] Ιἠσοῦσ Ἐκεῖνόσ ἐστιν ᾧ ἐγὼ βάψω τὸ ψωμίον καὶ δώσω αὐτῷ·

βάψασ οὖν [τὸ] ψωμίον λαμβάνει καὶ δίδωσιν Ιοὔδᾳ Σίμωνοσ Ἰσκαριώτου. καὶ μετὰ τὸ ψωμίον τότε εἰσῆλθεν εἰσ ἐκεῖνον ὁ Σατανᾶσ.

λέγει οὖν αὐτῷ Ιἠσοῦσ Ὃ ποιεῖσ ποίησον τάχειον. τοῦτο [δὲ] οὐδεὶσ ἔγνω τῶν ἀνακειμένων πρὸσ τί εἶπεν αὐτῷ·

τινὲσ γὰρ ἐδόκουν, ἐπεὶ τὸ γλωσσόκομον εἶχεν Ιοὔδασ, ὅτι λέγει αὐτῷ Ιἠσοῦσ Ἀγόρασον ὧν χρείαν ἔχομεν εἰσ τὴν ἑορτήν, ἢ τοῖσ πτωχοῖσ ἵνα τι δῷ.

λαβὼν οὖν τὸ ψωμίον ἐκεῖνοσ ἐξῆλθεν εὐθύσ·

ἦν δὲ νύξ. Ὅτε οὖν ἐξῆλθεν λέγει Ιἠσοῦσ Νῦν ἐδοξάσθη ὁ υἱὸσ τοῦ ἀνθρώπου, καὶ ὁ θεὸσ ἐδοξάσθη ἐν αὐτῷ·

καὶ ὁ θεὸσ δοξάσει αὐτὸν ἐν αὑτῷ, καὶ εὐθὺσ δοξάσει αὐτόν.

Τεκνία, ἔτι μικρὸν μεθ’ ὑμῶν εἰμί·

ζητήσετέ με, καὶ καθὼσ εἶπον τοῖσ Ιοὐδαίοισ ὅτι Ὅπου ἐγὼ ὑπάγω ὑμεῖσ οὐ δύνασθε ἐλθεῖν, καὶ ὑμῖν λέγω ἄρτι. ἐντολὴν καινὴν δίδωμι ὑμῖν ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλουσ, καθὼσ ἠγάπησα ὑμᾶσ ἵνα καὶ ὑμεῖσ ἀγαπᾶτε ἀλλήλουσ.

ἐν τούτῳ γνώσονται πάντεσ ὅτι ἐμοὶ μαθηταί ἐστε, ἐὰν ἀγάπην ἔχητε ἐν ἀλλήλοισ.

Λέγει αὐτῷ Σίμων Πέτροσ Κύριε, ποῦ ὑπάγεισ;

ἀπεκρίθη Ιἠσοῦσ Ὅπου ὑπάγω οὐ δύνασαί μοι νῦν ἀκολουθῆσαι, ἀκολουθήσεισ δὲ ὕστερον. λέγει αὐτῷ [ὁ] Πέτροσ Κύριε, διὰ τί οὐ δύναμαί σοι ἀκολουθεῖν ἄρτι;

τὴν ψυχήν μου ὑπὲρ σοῦ θήσω. ἀποκρίνεται Ιἠσοῦσ Τὴν ψυχήν σου ὑπὲρ ἐμοῦ θήσεισ;

ἀμὴν ἀμὴν λέγω σοι, οὐ μὴ ἀλέκτωρ φωνήσῃ ἑώσ οὗ ἀρνήσῃ με τρίσ. Μὴ ταρασσέσθω ὑμῶν ἡ καρδία·

πιστεύετε εἰσ τὸν θεόν, καὶ εἰσ ἐμὲ πιστεύετε. ἐν τῇ οἰκίᾳ τοῦ πατρόσ μου μοναὶ πολλαί εἰσιν·

εἰ δὲ μή, εἶπον ἂν ὑμῖν, ὅτι πορεύομαι ἑτοιμάσαι τόπον ὑμῖν· καὶ ἐὰν πορευθῶ καὶ ἑτοιμάσω τόπον ὑμῖν, πάλιν ἔρχομαι καὶ παραλήμψομαι ὑμᾶσ πρὸσ ἐμαυτόν, ἵνα ὅπου εἰμὶ ἐγὼ καὶ ὑμεῖσ ἦτε.

καὶ ὅπου ἐγὼ ὑπάγω οἴδατε τὴν ὁδόν.

Λέγει αὐτῷ Θωμᾶσ Κύριε, οὐκ οἴδαμεν ποῦ ὑπάγεισ·

πῶσ οἴδαμεν τὴν ὁδόν; λέγει αὐτῷ Ιἠσοῦσ Ἐγώ εἰμι ἡ ὁδὸσ καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή·

οὐδεὶσ ἔρχεται πρὸσ τὸν πατέρα εἰ μὴ δι’ ἐμοῦ. εἰ ἐγνώκειτέ με, καὶ τὸν πατέρα μου ἂν ἤδειτε·

ἀπ’ ἄρτι γινώσκετε αὐτὸν καὶ ἑωράκατε. Λέγει αὐτῷ Φίλιπποσ Κύριε, δεῖξον ἡμῖν τὸν πατέρα, καὶ ἀρκεῖ ἡμῖν.

λέγει αὐτῷ [ὁ] Ιἠσοῦσ Τοσοῦτον χρόνον μεθ’ ὑμῶν εἰμὶ καὶ οὐκ ἔγνωκάσ με, Φίλιππε;

ὁ ἑωρακὼσ ἐμὲ ἑωρακεν τὸν πατέρα· πῶσ σὺ λέγεισ Δεῖξον ἡμῖν τὸν πατέρα; οὐ πιστεύεισ ὅτι ἐγὼ ἐν τῷ πατρὶ καὶ ὁ πατὴρ ἐν ἐμοί ἐστιν;

τὰ ῥήματα ἃ ἐγὼ λέγω ὑμῖν ἀπ’ ἐμαυτοῦ οὐ λαλῶ· ὁ δὲ πατὴρ ἐν ἐμοὶ μένων ποιεῖ τὰ ἔργα αὐτοῦ. πιστεύετέ μοι ὅτι ἐγὼ ἐν τῷ πατρὶ καὶ ὁ πατὴρ ἐν ἐμοί·

εἰ δὲ μή, διὰ τὰ ἔργα αὐτὰ πιστεύετε. Ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ὁ πιστεύων εἰσ ἐμὲ τὰ ἔργα ἃ ἐγὼ ποιῶ κἀκεῖνοσ ποιήσει, καὶ μείζονα τούτων ποιήσει, ὅτι ἐγὼ πρὸσ τὸν πατέρα πορεύομαι·

καὶ ὅτι ἂν αἰτήσητε ἐν τῷ ὀνόματί μου τοῦτο ποιήσω, ἵνα δοξασθῇ ὁ πατὴρ ἐν τῷ υἱῷ·

ἐάν τι αἰτήσητέ [με] ἐν τῷ ὀνόματί μου τοῦτο ποιήσω.

Εἂν ἀγαπᾶτέ με, τὰσ ἐντολὰσ τὰσ ἐμὰσ τηρήσετε·

κἀγὼ ἐρωτήσω τὸν πατέρα καὶ ἄλλον παράκλητον δώσει ὑμῖν ἵνα ᾖ μεθ’ ὑμῶν εἰσ τὸν αἰῶνα, τὸ πνεῦμα τῆσ ἀληθείασ, ὃ ὁ κόσμοσ οὐ δύναται λαβεῖν, ὅτι οὐ θεωρεῖ αὐτὸ οὐδὲ γινώσκει·

ὑμεῖσ γινώσκετε αὐτό, ὅτι παρ’ ὑμῖν μένει καὶ ἐν ὑμῖν ἐστίν.

Οὐκ ἀφήσω ὑμᾶσ ὀρφανούσ, ἔρχομαι πρὸσ ὑμᾶσ.

ἔτι μικρὸν καὶ ὁ κόσμοσ με οὐκέτι θεωρεῖ, ὑμεῖσ δὲ θεωρεῖτέ με, ὅτι ἐγὼ ζῶ καὶ ὑμεῖσ ζήσετε.

ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ ὑμεῖσ γνώσεσθε ὅτι ἐγὼ ἐν τῷ πατρί μου καὶ ὑμεῖσ ἐν ἐμοὶ κἀγὼ ἐν ὑμῖν.

ὁ ἔχων τὰσ ἐντολάσ μου καὶ τηρῶν αὐτὰσ ἐκεῖνόσ ἐστιν ὁ ἀγαπῶν με·

ὁ δὲ ἀγαπῶν με ἀγαπηθήσεται ὑπὸ τοῦ πατρόσ μου, κἀγὼ ἀγαπήσω αὐτὸν καὶ ἐμφανίσω αὐτῷ ἐμαυτόν. Λέγει αὐτῷ Ιοὔδασ, οὐχ ὁ Ἰσκαριώτησ, Κύριε, τί γέγονεν ὅτι ἡμῖν μέλλεισ ἐμφανίζειν σεαυτὸν καὶ οὐχὶ τῷ κόσμῳ;

ἀπεκρίθη Ιἠσοῦσ καὶ εἶπεν αὐτῷ Εἄν τισ ἀγαπᾷ με τὸν λόγον μου τηρήσει, καὶ ὁ πατήρ μου ἀγαπήσει αὐτόν, καὶ πρὸσ αὐτὸν ἐλευσόμεθα καὶ μονὴν παρ’ αὐτῷ ποιησόμεθα.

ὁ μὴ ἀγαπῶν με τοὺσ λόγουσ μου οὐ τηρεῖ·

καὶ ὁ λόγοσ ὃν ἀκούετε οὐκ ἔστιν ἐμὸσ ἀλλὰ τοῦ πέμψαντόσ με πατρόσ. Ταῦτα λελάληκα ὑμῖν παρ’ ὑμῖν μένων·

ὁ δὲ παράκλητοσ, τὸ πνεῦμα τὸ ἅγιον ὃ πέμψει ὁ πατὴρ ἐν τῷ ὀνόματί μου, ἐκεῖνοσ ὑμᾶσ διδάξει πάντα καὶ ὑπομνήσει ὑμᾶσ πάντα ἃ εἶπον ὑμῖν ἐγώ.

Εἰρήνην ἀφίημι ὑμῖν, εἰρήνην τὴν ἐμὴν δίδωμι ὑμῖν·

οὐ καθὼσ ὁ κόσμοσ δίδωσιν ἐγὼ δίδωμι ὑμῖν. μὴ ταρασσέσθω ὑμῶν ἡ καρδία μηδὲ δειλιάτω.

ἠκούσατε ὅτι ἐγὼ εἶπον ὑμῖν Ὑπάγω καὶ ἔρχομαι πρὸσ ὑμᾶσ. εἰ ἠγαπᾶτέ με ἐχάρητε ἄν, ὅτι πορεύομαι πρὸσ τὸν πατέρα, ὅτι ὁ πατὴρ μείζων μού ἐστιν. καὶ νῦν εἴρηκα ὑμῖν πρὶν γενέσθαι, ἵνα ὅταν γένηται πιστεύσητε.

οὐκέτι πολλὰ λαλήσω μεθ’ ὑμῶν, ἔρχεται γὰρ ὁ τοῦ κόσμου ἄρχων·

ἀλλ’ ἵνα γνῷ ὁ κόσμοσ ὅτι ἀγαπῶ τὸν πατέρα, καὶ καθὼσ ἐντολὴν ἔδωκέν μοι ὁ πατὴρ οὕτωσ ποιῶ.

Ἐγείρεσθε, ἄγωμεν ἐντεῦθεν. Ἐγώ εἰμι ἡ ἄμπελοσ ἡ ἀληθινή, καὶ ὁ πατήρ μου ὁ γεωργόσ ἐστιν·

πᾶν κλῆμα ἐν ἐμοὶ μὴ φέρον καρπὸν αἴρει αὐτό, καὶ πᾶν τὸ καρπὸν φέρον καθαίρει αὐτὸ ἵνα καρπὸν πλείονα φέρῃ.

ἤδη ὑμεῖσ καθαροί ἐστε διὰ τὸν λόγον ὃν λελάληκα ὑμῖν·

μείνατε ἐν ἐμοί, κἀγὼ ἐν ὑμῖν.

καθὼσ τὸ κλῆμα οὐ δύναται καρπὸν φέρειν ἀφ’ ἑαυτοῦ ἐὰν μὴ μένῃ ἐν τῇ ἀμπέλῳ, οὕτωσ οὐδὲ ὑμεῖσ ἐὰν μὴ ἐν ἐμοὶ μένητε. ἐγώ εἰμι ἡ ἄμπελοσ, ὑμεῖσ τὰ κλήματα. ὁ μένων ἐν ἐμοὶ κἀγὼ ἐν αὐτῷ οὗτοσ φέρει καρπὸν πολύν, ὅτι χωρὶσ ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν.

ἐὰν μή τισ μένῃ ἐν ἐμοί, ἐβλήθη ἔξω ὡσ τὸ κλῆμα καὶ ἐξηράνθη, καὶ συνάγουσιν αὐτὰ καὶ εἰσ τὸ πῦρ βάλλουσιν καὶ καίεται.

Εἂν μείνητε ἐν ἐμοὶ καὶ τὰ ῥήματά μου ἐν ὑμῖν μείνῃ, ὃ ἐὰν θέλητε αἰτήσασθε καὶ γενήσεται ὑμῖν·

ἐν τούτῳ ἐδοξάσθη ὁ πατήρ μου ἵνα καρπὸν πολὺν φέρητε καὶ γένησθε ἐμοὶ μαθηταί.

καθὼσ ἠγάπησέν με ὁ πατήρ, κἀγὼ ὑμᾶσ ἠγάπησα, μείνατε ἐν τῇ ἀγάπῃ τῇ ἐμῇ.

ἐὰν τὰσ ἐντολάσ μου τηρήσητε, μενεῖτε ἐν τῇ ἀγάπῃ μου, καθὼσ ἐγὼ τοῦ πατρὸσ τὰσ ἐντολὰσ τετήρηκα καὶ μένω αὐτοῦ ἐν τῇ ἀγάπῃ.

Ταῦτα λελάληκα ὑμῖν ἵνα ἡ χαρὰ ἡ ἐμὴ ἐν ὑμῖν ᾖ καὶ ἡ χαρὰ ὑμῶν πληρωθῇ.

αὕτη ἐστὶν ἡ ἐντολὴ ἡ ἐμὴ ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλουσ καθὼσ ἠγάπησα ὑμᾶσ·

μείζονα ταύτησ ἀγάπην οὐδεὶσ ἔχει, ἵνα τισ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ θῇ ὑπὲρ τῶν φίλων αὐτοῦ.

ὑμεῖσ φίλοι μού ἐστε ἐὰν ποιῆτε ὃ ἐγὼ ἐντέλλομαι ὑμῖν.

οὐκέτι λέγω ὑμᾶσ δούλουσ, ὅτι ὁ δοῦλοσ οὐκ οἶδεν τί ποιεῖ αὐτοῦ ὁ κύριοσ·

ὑμᾶσ δὲ εἴρηκα φίλουσ, ὅτι πάντα ἃ ἤκουσα παρὰ τοῦ πατρόσ μου ἐγνώρισα ὑμῖν. οὐχ ὑμεῖσ με ἐξελέξασθε, ἀλλ’ ἐγὼ ἐξελεξάμην ὑμᾶσ, καὶ ἔθηκα ὑμᾶσ ἵνα ὑμεῖσ ὑπάγητε καὶ καρπὸν φέρητε καὶ ὁ καρπὸσ ὑμῶν μένῃ, ἵνα ὅτι ἂν αἰτήσητε τὸν πατέρα ἐν τῷ ὀνόματί μου δῷ ὑμῖν.

Ταῦτα ἐντέλλομαι ὑμῖν ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλουσ.

Εἰ ὁ κόσμοσ ὑμᾶσ μισεῖ, γινώσκετε ὅτι ἐμὲ πρῶτον ὑμῶν μεμίσηκεν.

εἰ ἐκ τοῦ κόσμου ἦτε, ὁ κόσμοσ ἂν τὸ ἴδιον ἐφίλει· ὅτι δὲ ἐκ τοῦ κόσμου οὐκ ἐστέ, ἀλλ’ ἐγὼ ἐξελεξάμην ὑμᾶσ ἐκ τοῦ κόσμου, διὰ τοῦτο μισεῖ ὑμᾶσ ὁ κόσμοσ.

μνημονεύετε τοῦ λόγου οὗ ἐγὼ εἶπον ὑμῖν Οὐκ ἔστιν δοῦλοσ μείζων τοῦ κυρίου αὐτοῦ·

εἰ ἐμὲ ἐδίωξαν, καὶ ὑμᾶσ διώξουσιν· εἰ τὸν λόγον μου ἐτήρησαν, καὶ τὸν ὑμέτερον τηρήσουσιν. ἀλλὰ ταῦτα πάντα ποιήσουσιν εἰσ ὑμᾶσ διὰ τὸ ὄνομά μου, ὅτι οὐκ οἴδασιν τὸν πέμψαντά με.

Εἰ μὴ ἦλθον καὶ ἐλάλησα αὐτοῖσ, ἁμαρτίαν οὐκ εἴχοσαν·

νῦν δὲ πρόφασιν οὐκ ἔχουσιν περὶ τῆσ ἁμαρτίασ αὐτῶν. ὁ ἐμὲ μισῶν καὶ τὸν πατέρα μου μισεῖ.

εἰ τὰ ἔργα μὴ ἐποίησα ἐν αὐτοῖσ ἃ οὐδεὶσ ἄλλοσ ἐποίησεν, ἁμαρτίαν οὐκ εἴχοσαν·

νῦν δὲ καὶ ἑωράκασιν καὶ μεμισήκασιν καὶ ἐμὲ καὶ τὸν πατέρα μου. ἀλλ’ ἵνα πληρωθῇ ὁ λόγοσ ὁ ἐν τῷ νόμῳ αὐτῶν γεγραμμένοσ ὅτι Ἐμίσησάν με δωρεάν.

Ὅταν ἔλθῃ ὁ παράκλητοσ ὃν ἐγὼ πέμψω ὑμῖν παρὰ τοῦ πατρόσ, τὸ πνεῦμα τῆσ ἀληθείασ ὃ παρὰ τοῦ πατρὸσ ἐκπορεύεται, ἐκεῖνοσ μαρτυρήσει περὶ ἐμοῦ·

ὅτι ἀπ’ ἀρχῆσ μετ’ ἐμοῦ ἐστέ.

Ταῦτα λελάληκα ὑμῖν ἵνα μὴ σκανδαλισθῆτε.

ἀποσυναγώγουσ ποιήσουσιν ὑμᾶσ·

ἀλλ’ ἔρχεται ὡρ́α ἵνα πᾶσ ὁ ἀποκτείνασ [ὑμᾶσ] δόξῃ λατρείαν προσφέρειν τῷ θεῷ. καὶ ταῦτα ποιήσουσιν ὅτι οὐκ ἔγνωσαν τὸν πατέρα οὐδὲ ἐμέ.

ἀλλὰ ταῦτα λελάληκα ὑμῖν ἵνα ὅταν ἔλθῃ ἡ ὡρ́α αὐτῶν μνημονεύητε αὐτῶν ὅτι ἐγὼ εἶπον ὑμῖν·

ταῦτα δὲ ὑμῖν ἐξ ἀρχῆσ οὐκ εἶπον, ὅτι μεθ’ ὑμῶν ἤμην. νῦν δὲ ὑπάγω πρὸσ τὸν πέμψαντά με καὶ οὐδεὶσ ἐξ ὑμῶν ἐρωτᾷ με Ποῦ ὑπάγεισ;

ἀλλ’ ὅτι ταῦτα λελάληκα ὑμῖν ἡ λύπη πεπλήρωκεν ὑμῶν τὴν καρδίαν.

ἀλλ’ ἐγὼ τὴν ἀλήθειαν λέγω ὑμῖν, συμφέρει ὑμῖν ἵνα ἐγὼ ἀπέλθω.

ἐὰν γὰρ μὴ ἀπέλθω, ὁ παράκλητοσ οὐ μὴ ἔλθῃ πρὸσ ὑμᾶσ· ἐὰν δὲ πορευθῶ, πέμψω αὐτὸν πρὸσ ὑμᾶσ. Καὶ ἐλθὼν ἐκεῖνοσ ἐλέγξει τὸν κόσμον περὶ ἁμαρτίασ καὶ περὶ δικαιοσύνησ καὶ περὶ κρίσεωσ·

περὶ ἁμαρτίασ μέν, ὅτι οὐ πιστεύουσιν εἰσ ἐμέ·

περὶ δικαιοσύνησ δέ, ὅτι πρὸσ τὸν πατέρα ὑπάγω καὶ οὐκέτι θεωρεῖτέ με·

περὶ δὲ κρίσεωσ, ὅτι ὁ ἄρχων τοῦ κόσμου τούτου κέκριται.

Ἔτι πολλὰ ἔχω ὑμῖν λέγειν, ἀλλ’ οὐ δύνασθε βαστάζειν ἄρτι·

ὅταν δὲ ἔλθῃ ἐκεῖνοσ, τὸ πνεῦμα τῆσ ἀληθείασ, ὁδηγήσει ὑμᾶσ εἰσ τὴν ἀλήθειαν πᾶσαν, οὐ γὰρ λαλήσει ἀφ’ ἑαυτοῦ, ἀλλ’ ὅσα ἀκούει λαλήσει, καὶ τὰ ἐρχόμενα ἀναγγελεῖ ὑμῖν.

ἐκεῖνοσ ἐμὲ δοξάσει, ὅτι ἐκ τοῦ ἐμοῦ λήμψεται καὶ ἀναγγελεῖ ὑμῖν.

πάντα ὅσα ἔχει ὁ πατὴρ ἐμά ἐστιν·

διὰ τοῦτο εἶπον ὅτι ἐκ τοῦ ἐμοῦ λαμβάνει καὶ ἀναγγελεῖ ὑμῖν. Μικρὸν καὶ οὐκέτι θεωρεῖτέ με, καὶ πάλιν μικρὸν καὶ ὄψεσθέ με.

Εἶπαν οὖν ἐκ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ πρὸσ ἀλλήλουσ Τί ἐστιν τοῦτο ὃ λέγει ἡμῖν Μικρὸν καὶ οὐ θεωρεῖτέ με, καὶ πάλιν μικρὸν καὶ ὄψεσθέ με;

καί Ὅτι ὑπάγω πρὸσ τὸν πατέρα; ἔλεγον οὖν Τί ἐστιν τοῦτο ὃ λέγει μικρόν;

οὐκ οἴδαμεν [τί λαλεῖ]. ἔγνω Ιἠσοῦσ ὅτι ἤθελον αὐτὸν ἐρωτᾷν, καὶ εἶπεν αὐτοῖσ Περὶ τούτου ζητεῖτε μετ’ ἀλλήλων ὅτι εἶπον Μικρὸν καὶ οὐ θεωρεῖτέ με, καὶ πάλιν μικρὸν καὶ ὄψεσθέ με;

ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι κλαύσετε καὶ θρηνήσετε ὑμεῖσ, ὁ δὲ κόσμοσ χαρήσεται·

ὑμεῖσ λυπηθήσεσθε, ἀλλ’ ἡ λύπη ὑμῶν εἰσ χαρὰν γενήσεται. ἡ γυνὴ ὅταν τίκτῃ λύπην ἔχει, ὅτι ἦλθεν ἡ ὡρ́α αὐτῆσ·

ὅταν δὲ γεννήσῃ τὸ παιδίον, οὐκέτι μνημονεύει τῆσ θλίψεωσ διὰ τὴν χαρὰν ὅτι ἐγεννήθη ἄνθρωποσ εἰσ τὸν κόσμον. καὶ ὑμεῖσ οὖν νῦν μὲν λύπην ἔχετε·

πάλιν δὲ ὄψομαι ὑμᾶσ, καὶ χαρήσεται ὑμῶν ἡ καρδία, καὶ τὴν χαρὰν ὑμῶν οὐδεὶσ ἀρεῖ ἀφ’ ὑμῶν. καὶ ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ ἐμὲ οὐκ ἐρωτήσετε οὐδέν·

ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἄν τι αἰτήσητε τὸν πατέρα δώσει ὑμῖν ἐν τῷ ὀνόματί μου. ἑώσ ἄρτι οὐκ ᾐτήσατε οὐδὲν ἐν τῷ ὀνόματί μου·

αἰτεῖτε καὶ λήμψεσθε, ἵνα ἡ χαρὰ ὑμῶν ᾖ πεπληρωμένη. Ταῦτα ἐν παροιμίαισ λελάληκα ὑμῖν·

ἔρχεται ὡρ́α ὅτε οὐκέτι ἐν παροιμίαισ λαλήσω ὑμῖν ἀλλὰ παρρησίᾳ περὶ τοῦ πατρὸσ ἀπαγγελῶ ὑμῖν. ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ ἐν τῷ ὀνόματί μου αἰτήσεσθε, καὶ οὐ λέγω ὑμῖν ὅτι ἐγὼ ἐρωτήσω τὸν πατέρα περὶ ὑμῶν·

αὐτὸσ γὰρ ὁ πατὴρ φιλεῖ ὑμᾶσ, ὅτι ὑμεῖσ ἐμὲ πεφιλήκατε καὶ πεπιστεύκατε ὅτι ἐγὼ παρὰ·

τοῦ πατρὸσ ἐξῆλθον. ἐξῆλθον ἐκ τοῦ πατρὸσ καὶ ἐλήλυθα εἰσ τὸν κόσμον·

πάλιν ἀφίημι τὸν κόσμον καὶ πορεύομαι πρὸσ τὸν πατέρα. Λέγουσιν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ Ἴδε νῦν ἐν παρρησίᾳ λαλεῖσ, καὶ παροιμίαν οὐδεμίαν λέγεισ.

νῦν οἴδαμεν ὅτι οἶδασ πάντα καὶ οὐ χρείαν ἔχεισ ἵνα τίσ σε ἐρωτᾷ·

ἐν τούτῳ πιστεύομεν ὅτι ἀπὸ θεοῦ ἐξῆλθεσ. ἀπεκρίθη αὐτοῖσ Ιἠσοῦσ Ἄρτι πιστεύετε;

ἰδοὺ ἔρχεται ὡρ́α καὶ ἐλήλυθεν ἵνα σκορπισθῆτε ἕκαστοσ εἰσ τὰ ἴδια κἀμὲ μόνον ἀφῆτε·

καὶ οὐκ εἰμὶ μόνοσ, ὅτι ὁ πατὴρ μετ’ ἐμοῦ ἐστίν. ταῦτα λελάληκα ὑμῖν ἵνα ἐν ἐμοὶ εἰρήνην ἔχητε·

ἐν τῷ κόσμῳ θλίψιν ἔχετε, ἀλλὰ θαρσεῖτε, ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον. Ταῦτα ἐλάλησεν Ιἠσοῦσ, καὶ ἐπάρασ τοὺσ ὀφθαλμοὺσ αὐτοῦ εἰσ τὸν οὐρανὸν εἶπεν Πάτερ, ἐλήλυθεν ἡ ὡρ́α·

δόξασόν σου τὸν υἱόν, ἵνα ὁ υἱὸσ δοξάσῃ σέ, καθὼσ ἔδωκασ αὐτῷ ἐξουσίαν πάσησ σαρκόσ, ἵνα πᾶν ὃ δέδωκασ αὐτῷ δώσει αὐτοῖσ ζωὴν αἰώνιον.

αὕτη δέ ἐστιν ἡ αἰώνιοσ ζωὴ ἵνα γινώσκωσι σὲ τὸν μόνον ἀληθινὸν θεὸν καὶ ὃν ἀπέστειλασ Ιἠσοῦν Χριστόν.

ἐγώ σε ἐδόξασα ἐπὶ τῆσ γῆσ,τὸ ἔργον τελειώσασ ὃ δέδωκάσ μοι ἵνα ποιήσω·

καὶ νῦν δόξασόν με σύ, πάτερ, παρὰ σεαυτῷ τῇ δόξῃ ᾗ εἶχον πρὸ τοῦ τὸν κόσμον εἶναι παρὰ σοί.

Ἐφανέρωσά σου τὸ ὄνομα τοῖσ ἀνθρώποισ.

οὓσ ἔδωκάσ μοι ἐκ τοῦ κόσμου. σοὶ ἦσαν κἀμοὶ αὐτοὺσ ἔδωκασ, καὶ τὸν λόγον σου τετήρηκαν. νῦν ἔγνωκαν ὅτι πάντα ὅσα ἔδωκάσ μοι παρὰ σοῦ εἰσίν·

ὅτι τὰ ῥήματα ἃ ἔδωκάσ μοι δέδωκα αὐτοῖσ, καὶ αὐτοὶ ἔλαβον καὶ ἔγνωσαν ἀληθῶσ ὅτι παρὰ σοῦ ἐξῆλθον, καὶ ἐπίστευσαν ὅτι σύ με ἀπέστειλασ.

Ἐγὼ περὶ αὐτῶν ἐρωτῶ·

καὶ τὰ σὰ ἐμά, καὶ δεδόξασμαι ἐν αὐτοῖσ.

καὶ οὐκέτι εἰμὶ ἐν τῷ κόσμῳ, καὶ αὐτοὶ ἐν τῷ κόσμῳ εἰσίν, κἀγὼ πρὸσ σὲ ἔρχομαι.

πάτερ ἅγιε, τήρησον αὐτοὺσ ἐν τῷ ὀνόματί σου ᾧ δέδωκάσ μοι, ἵνα ὦσιν ἓν καθὼσ ἡμεῖσ. Ὅτε ἤμην μετ’ αὐτῶν ἐγὼ ἐτήρουν αὐτοὺσ ἐν τῷ ὀνόματί σου ᾧ δέδωκάσ μοι, καὶ ἐφύλαξα, καὶ οὐδεὶσ ἐξ αὐτῶν ἀπώλετο εἰ μὴ ὁ υἱὸσ τῆσ ἀπωλείασ, ἵνα ἡ γραφὴ πληρωθῇ.

νῦν δὲ πρὸσ σὲ ἔρχομαι, καὶ ταῦτα λαλῶ ἐν τῷ κόσμῳ ἵνα ἔχωσιν τὴν χαρὰν τὴν ἐμὴν πεπληρωμένην ἐν ἑαυτοῖσ.

Ἐγὼ δέδωκα αὐτοῖσ τὸν λόγον σου, καὶ ὁ κόσμοσ ἐμίσησεν αὐτούσ, ὅτι οὐκ εἰσὶν ἐκ τοῦ κόσμου καθὼσ ἐγὼ οὐκ εἰμὶ ἐκ τοῦ κόσμου.

οὐκ ἐρωτῶ ἵνα ἄρῃσ αὐτοὺσ ἐκ τοῦ κόσμου ἀλλ’ ἵνα τηρήσῃσ αὐτοὺσ ἐκ τοῦ πονηροῦ.

ἐκ τοῦ κόσμου οὐκ εἰσὶν καθὼσ ἐγὼ οὐκ εἰμὶ ἐκ τοῦ κόσμου.

ἁγίασον αὐτοὺσ ἐν τῇ ἀληθείᾳ·

ὁ λόγοσ ὁ σὸσ ἀλήθειά ἐστιν. καθὼσ ἐμὲ ἀπέστειλασ εἰσ τὸν κόσμον, κἀγὼ ἀπέστειλα αὐτοὺσ εἰσ τὸν κόσμον·

καὶ ὑπὲρ αὐτῶν [ἐγὼ] ἁγιάζω ἐμαυτόν, ἵνα ὦσιν καὶ αὐτοὶ ἡγιασμένοι ἐν ἀληθείᾳ.

ἵνα πάντεσ ἓν ὦσιν, καθὼσ σύ, πατήρ, ἐν ἐμοὶ κἀγὼ ἐν σοί, ἵνα καὶ αὐτοὶ ἐν ἡμῖν ὦσιν, ἵνα ὁ κόσμοσ πιστεύῃ ὅτι σύ με ἀπέστειλασ.

ἵνα ὦσιν ἓν καθὼσ ἡμεῖσ ἕν, ἐγὼ ἐν αὐτοῖσ καὶ σὺ ἐν ἐμοί, ἵνα ὦσιν τετελειωμένοι εἰσ ἕν, ἵνα γινώσκῃ ὁ κόσμοσ ὅτι σύ με ἀπέστειλασ καὶ ἠγάπησασ αὐτοὺσ καθὼσ ἐμὲ ἠγάπησασ.

Πατήρ, ὃ δέδωκάσ μοι, θέλω ἵνα ὅπου εἰμὶ ἐγὼ κἀκεῖνοι ὦσιν μετ’ ἐμοῦ, ἵνα θεωρῶσιν τὴν δόξαν τὴν ἐμὴν ἣν δέδωκάσ μοι, ὅτι ἠγάπησάσ με πρὸ καταβολῆσ κόσμου.

καὶ ἐγνώρισα αὐτοῖσ τὸ ὄνομά σου καὶ γνωρίσω, ἵνα ἡ ἀγάπη ἣν ἠγάπησάσ με ἐν αὐτοῖσ ᾖ κἀγὼ ἐν αὐτοῖσ.

Ταῦτα εἰπὼν Ιἠσοῦσ ἐξῆλθεν σὺν τοῖσ μαθηταῖσ αὐτοῦ πέραν τοῦ Χειμάρρου τῶν Κέδρων ὅπου ἦν κῆποσ, εἰσ ὃν εἰσῆλθεν αὐτὸσ καὶ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ.

ᾔδει δὲ καὶ Ιοὔδασ ὁ παραδιδοὺσ αὐτὸν τὸν τόπον, ὅτι πολλάκισ συνήχθη Ιἠσοῦσ ἐκεῖ μετὰ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ.

ὁ οὖν Ιοὔδασ λαβὼν τὴν σπεῖραν καὶ ἐκ τῶν ἀρχιερέων καὶ [ἐκ] τῶν Φαρισαίων ὑπηρέτασ ἔρχεται ἐκεῖ μετὰ φανῶν καὶ λαμπάδων καὶ ὅπλων.

Ιἠσοῦσ οὖν εἰδὼσ πάντα τὰ ἐρχόμενα ἐπ’ αὐτὸν ἐξῆλθεν, καὶ λέγει αὐτοῖσ Τίνα ζητεῖτε;

ἀπεκρίθησαν αὐτῷ Ιἠσοῦν τὸν Ναζωραῖον.

λέγει αὐτοῖσ Ἐγώ εἰμι. ἱστήκει δὲ καὶ Ιοὔδασ ὁ παραδιδοὺσ αὐτὸν μετ’ αὐτῶν. ὡσ οὖν εἶπεν αὐτοῖσ Ἐγώ εἰμι, ἀπῆλθαν εἰσ τὰ ὀπίσω καὶ ἔπεσαν χαμαί.

πάλιν οὖν ἐπηρώτησεν αὐτούσ Τίνα ζητεῖτε;

οἱ δὲ εἶπαν Ιἠσοῦν τὸν Ναζωραῖον. ἀπεκρίθη Ιἠσοῦσ Εἶπον ὑμῖν ὅτι ἐγώ εἰμι·

εἰ οὖν ἐμὲ ζητεῖτε, ἄφετε τούτουσ ὑπάγειν· ἵνα πληρωθῇ ὁ λόγοσ ὃν εἶπεν ὅτι Οὓσ δέδωκάσ μοι οὐκ ἀπώλεσα ἐξ αὐτῶν οὐδένα.

Σίμων οὖν Πέτροσ ἔχων μάχαιραν εἵλκυσεν αὐτὴν καὶ ἔπαισεν τὸν τοῦ ἀρχιερέωσ δοῦλον καὶ ἀπέκοψεν αὐτοῦ τὸ ὠτάριον τὸ δεξιόν.

ἦν δὲ ὄνομα τῷ δούλῳ Μάλχοσ. εἶπεν οὖν ὁ Ιἠσοῦσ τῷ Πέτρῳ Βάλε τὴν μάχαιραν εἰσ τὴν θήκην·

τὸ ποτήριον ὃ δέδωκέν μοι ὁ πατὴρ οὐ μὴ πίω αὐτό; Ἡ οὖν σπεῖρα καὶ ὁ χιλίαρχοσ καὶ οἱ ὑπηρέται τῶν Ιοὐδαίων συνέλαβον τὸν Ιἠσοῦν καὶ ἔδησαν αὐτὸν καὶ ἤγαγον πρὸσ Ἅνναν πρῶτον·

ἦν γὰρ πενθερὸσ τοῦ Καιάφα, ὃσ ἦν ἀρχιερεὺσ τοῦ ἐνιαυτοῦ ἐκείνου·

ἦν δὲ Καιάφασ ὁ συμβουλεύσασ τοῖσ Ιοὐδαίοισ ὅτι συμφέρει ἕνα ἄνθρωπον ἀποθανεῖν ὑπὲρ τοῦ λαοῦ.

Ἠκολούθει δὲ τῷ Ιἠσοῦ Σίμων Πέτροσ καὶ ἄλλοσ μαθητήσ.

ὁ δὲ μαθητὴσ ἐκεῖνοσ ἦν γνωστὸσ τῷ ἀρχιερεῖ, καὶ συνεισῆλθεν τῷ Ιἠσοῦ εἰσ τὴν αὐλὴν τοῦ ἀρχιερέωσ, ὁ δὲ Πέτροσ ἱστήκει πρὸσ τῇ θύρᾳ ἔξω. ἐξῆλθεν οὖν ὁ μαθητὴσ ὁ ἄλλοσ ὁ γνωστὸσ τοῦ ἀρχιερέωσ καὶ εἶπεν τῇ θυρωρῷ καὶ εἰσήγαγεν τὸν Πέτρον.

λέγει οὖν τῷ Πέτρῳ ἡ παιδίσκη ἡ θυρωρόσ Μὴ καὶ σὺ ἐκ τῶν μαθητῶν εἶ τοῦ ἀνθρώπου τούτου;

λέγει ἐκεῖνοσ Οὐκ εἰμί.

ἱστήκεισαν δὲ οἱ δοῦλοι καὶ οἱ ὑπηρέται ἀνθρακιὰν πεποιηκότεσ, ὅτι ψύχοσ ἦν, καὶ ἐθερμαίνοντο· ἦν δὲ καὶ ὁ Πέτροσ μετ’ αὐτῶν ἑστὼσ καὶ θερμαινόμενοσ. Ὁ οὖν ἀρχιερεὺσ ἠρώτησεν τὸν Ιἠσοῦν περὶ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ καὶ περὶ τῆσ διδαχῆσ αὐτοῦ.

ἀπεκρίθη αὐτῷ Ιἠσοῦσ Ἐγὼ παρρησίᾳ λελάληκα τῷ κόσμῳ·

ἐγὼ πάντοτε ἐδίδαξα ἐν συναγωγῇ καὶ ἐν τῷ ἱερῷ, ὅπου πάντεσ οἱ Ιοὐδαῖοι συνέρχονται, καὶ ἐν κρυπτῷ ἐλάλησα οὐδέν· τί με ἐρωτᾷσ;

ἐρώτησον τοὺσ ἀκηκοότασ τί ἐλάλησα αὐτοῖσ· ἴδε οὗτοι οἴδασιν ἃ εἶπον ἐγώ. ταῦτα δὲ αὐτοῦ εἰπόντοσ εἷσ παρεστηκὼσ τῶν ὑπηρετῶν ἔδωκεν ῥάπισμα τῷ Ιἠσοῦ εἰπών Οὕτωσ ἀποκρίνῃ τῷ ἀρχιερεῖ;

ἀπεκρίθη αὐτῷ Ιἠσοῦσ Εἰ κακῶσ ἐλάλησα, μαρτύρησον περὶ τοῦ κακοῦ·

εἰ δὲ καλῶσ, τί με δέρεισ; Ἀπέστειλεν οὖν αὐτὸν ὁ Ἅννασ δεδεμένον πρὸσ Καιάφαν τὸν ἀρχιερέα.

Ἦν δὲ Σίμων Πέτροσ ἑστὼσ καὶ θερμαινόμενοσ.

εἶπον οὖν αὐτῷ Μὴ καὶ σὺ ἐκ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ εἶ; ἠρνήσατο ἐκεῖνοσ καὶ εἶπεν Οὐκ εἰμί. λέγει εἷσ ἐκ τῶν δούλων τοῦ ἀρχιερέωσ, συγγενὴσ ὢν οὗ ἀπέκοψεν Πέτροσ τὸ ὠτίον Οὐκ ἐγώ σε εἶδον ἐν τῷ κήπῳ μετ’ αὐτοῦ;

πάλιν οὖν ἠρνήσατο Πέτροσ·

καὶ εὐθέωσ ἀλέκτωρ ἐφώνησεν. Ἄγουσιν οὖν τὸν Ιἠσοῦν ἀπὸ τοῦ Καιάφα εἰσ τὸ πραιτώριον·

ἦν δὲ πρωί· καὶ αὐτοὶ οὐκ εἰσῆλθον εἰσ τὸ πραιτώριον, ἵνα μὴ μιανθῶσιν ἀλλὰ φάγωσιν τὸ πάσχα. ἐξῆλθεν οὖν ὁ Πειλᾶτοσ ἔξω πρὸσ αὐτοὺσ καί φησιν Τίνα κατηγορίαν φέρετε τοῦ ἀνθρώπου τούτου;

ἀπεκρίθησαν καὶ εἶπαν αὐτῷ Εἰ μὴ ἦν οὗτοσ κακὸν ποιῶν, οὐκ ἄν σοι παρεδώκαμεν αὐτόν.

εἶπεν οὖν αὐτοῖσ Πειλᾶτοσ Λάβετε αὐτὸν ὑμεῖσ, καὶ κατὰ τὸν νόμον ὑμῶν κρίνατε αὐτόν.

εἶπον αὐτῷ οἱ Ιοὐδαῖοι Ἡμῖν οὐκ ἔξεστιν ἀποκτεῖναι οὐδένα· ἵνα ὁ λόγοσ τοῦ Ιἠσοῦ πληρωθῇ ὃν εἶπεν σημαίνων ποίῳ θανάτῳ ἤμελλεν ἀποθνήσκειν.

Εἰσῆλθεν οὖν πάλιν εἰσ τὸ πραιτώριον ὁ Πειλᾶτοσ καὶ ἐφώνησεν τὸν Ιἠσοῦν καὶ εἶπεν αὐτῷ Σὺ εἶ ὁ βασιλεὺσ τῶν Ιοὐδαίων;

ἀπεκρίθη Ιἠσοῦσ Ἀπὸ σεαυτοῦ σὺ τοῦτο λέγεισ ἢ ἄλλοι εἶπόν σοι περὶ ἐμοῦ;

ἀπεκρίθη ὁ Πειλᾶτοσ Μήτι ἐγὼ Ιοὐδαῖόσ εἰμι;

τὸ ἔθνοσ τὸ σὸν καὶ οἱ ἀρχιερεῖσ παρέδωκάν σε ἐμοί· τί ἐποίησασ; ἀπεκρίθη Ιἠσοῦσ Ἡ βασιλεία ἡ ἐμὴ οὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ κόσμου τούτου·

εἰ ἐκ τοῦ κόσμου τούτου ἦν ἡ βασιλεία ἡ ἐμή, οἱ ὑπηρέται οἱ ἐμοὶ ἠγωνίζοντο ἄν, ἵνα μὴ παραδοθῶ τοῖσ Ιοὐδαίοισ· νῦν δὲ ἡ βασιλεία ἡ ἐμὴ οὐκ ἔστιν ἐντεῦθεν. εἶπεν οῦν αὐτῷ ὁ Πειλᾶτοσ Οὐκοῦν βασιλεὺσ εἶ σύ;

ἀπεκρίθη [ὁ] Ιἠσοῦσ Σὺ λέγεισ ὅτι βασιλεύσ εἰμι. ἐγὼ εἰσ τοῦτο γεγέννημαι καὶ εἰσ τοῦτο ἐλήλυθα εἰσ τὸν κόσμον ἵνα μαρτυρήσω τῇ ἀληθείᾳ· πᾶσ ὁ ὢν ἐκ τῆσ ἀληθείασ ἀκούει μου τῆσ φωνῆσ. λέγει αὐτῷ ὁ Πειλᾶτοσ Τί ἐστιν ἀλήθεια; Καὶ τοῦτο εἰπὼν πάλιν ἐξῆλθεν πρὸσ τοὺσ Ιοὐδαίουσ, καὶ λέγει αὐτοῖσ Ἐγὼ οὐδεμίαν εὑρίσκω ἐν αὐτῷ αἰτίαν·

ἔστιν δὲ συνήθεια ὑμῖν ἵνα ἕνα ἀπολύσω ὑμῖν [ἐν] τῷ πάσχα·

βούλεσθε οὖν ἀπολύσω ὑμῖν τὸν βασιλέα τῶν Ιοὐδαίων; ἐκραύγασαν οὖν πάλιν λέγοντεσ Μὴ τοῦτον ἀλλὰ τὸν Βαραββᾶν.

ἦν δὲ ὁ Βαραββᾶσ λῃστήσ. Τότε οὖν ἔλαβεν ὁ Πειλᾶτοσ τὸν Ιἠσοῦν καὶ ἐμαστίγωσεν.

καὶ οἱ στρατιῶται πλέξαντεσ στέφανον ἐξ ἀκανθῶν ἐπέθηκαν αὐτοῦ τῇ κεφαλῇ, καὶ ἱμάτιον πορφυροῦν περιέβαλον αὐτόν, καὶ ἤρχοντο πρὸσ αὐτὸν καὶ ἔλεγον Χαῖρε ὁ βασιλεὺσ τῶν Ιοὐδαίων·

καὶ ἐδίδοσαν αὐτῷ ῥαπίσματα.

Καὶ ἐξῆλθεν πάλιν ἔξω ὁ Πειλᾶτοσ καὶ λέγει αὐτοῖσ Ἴδε ἄγω ὑμῖν αὐτὸν ἔξω, ἵνα γνῶτε ὅτι οὐδεμίαν αἰτίαν εὑρίσκω ἐν αὐτῷ.

ἐξῆλθεν οὖν [ὁ] Ιἠσοῦσ ἔξω, φορῶν τὸν ἀκάνθινον στέφανον καὶ τὸ πορφυροῦν ἱμάτιον.

καὶ λέγει αὐτοῖσ Ἰδοὺ ὁ ἄνθρωποσ. ὅτε οὖν εἶδον αὐτὸν οἱ ἀρχιερεῖσ καὶ οἱ ὑπηρέται ἐκραύγασαν λέγοντεσ Σταύρωσον σταύρωσον.

λέγει αὐτοῖσ ὁ Πειλᾶτοσ Λάβετε αὐτὸν ὑμεῖσ καὶ σταυρώσατε, ἐγὼ γὰρ οὐχ εὑρίσκω ἐν αὐτῷ αἰτίαν. ἀπεκρίθησαν αὐτῷ οἱ Ιοὐδαῖοι Ἡμεῖσ νόμον ἔχομεν, καὶ κατὰ τὸν νόμον ὀφείλει ἀποθανεῖν, ὅτι υἱὸν θεοῦ ἑαυτὸν ἐποίησεν.

Ὅτε οὖν ἤκουσεν ὁ Πειλᾶτοσ τοῦτον τὸν λόγον, μᾶλλον ἐφοβήθη, καὶ εἰσῆλθεν εἰσ τὸ πραιτώριον πάλιν καὶ λέγει τῷ Ιἠσοῦ Πόθεν εἶ σύ;

ὁ δὲ Ιἠσοῦσ ἀπόκρισιν οὐκ ἔδωκεν αὐτῷ.

λέγει οὖν αὐτῷ ὁ Πειλᾶτοσ Ἐμοὶ οὐ λαλεῖσ;

οὐκ οἶδασ ὅτι ἐξουσίαν ἔχω ἀπολῦσαί σε καὶ ἐξουσίαν ἔχω σταυρῶσαί σε; ἀπεκρίθη αὐτῷ Ιἠσοῦσ Οὐκ εἶχεσ ἐξουσίαν κατ’ ἐμοῦ οὐδεμίαν εἰ μὴ ἦν δεδομένον σοι ἄνωθεν·

διὰ τοῦτο ὁ παραδούσ μέ σοι μείζονα ἁμαρτίαν ἔχει. ἐκ τούτου ὁ Πειλᾶτοσ ἐζήτει ἀπολῦσαι αὐτόν·

οἱ δὲ Ιοὐδαῖοι ἐκραύγασαν λέγοντεσ Εἂν τοῦτον ἀπολύσῃσ, οὐκ εἶ φίλοσ τοῦ Καίσαροσ· πᾶσ ὁ βασιλέα ἑαυτὸν ποιῶν ἀντιλέγει τῷ Καίσαρι. Ὁ οὖν Πειλᾶτοσ ἀκούσασ τῶν λόγων τούτων ἤγαγεν ἔξω τὸν Ιἠσοῦν, καὶ ἐκάθισεν ἐπὶ βήματοσ εἰσ τόπον λεγόμενον Λιθόστρωτον, Ἐβραϊστὶ δὲ Γαββαθά.

ἦν δὲ παρασκευὴ τοῦ πάσχα, ὡρ́α ἦν ὡσ ἕκτη.

καὶ λέγει τοῖσ Ιοὐδαίοισ Ἴδε ὁ βασιλεὺσ ὑμῶν. ἐκραύγασαν οὖν ἐκεῖνοι Ἆρον ἆρον, σταύρωσον αὐτόν.

λέγει αὐτοῖσ ὁ Πειλᾶτοσ Τὸν βασιλέα ὑμῶν σταυρώσω; ἀπεκρίθησαν οἱ ἀρχιερεῖσ Οὐκ ἔχομεν βασιλέα εἰ μὴ Καίσαρα. τότε οὖν παρέδωκεν αὐτὸν αὐτοῖσ ἵνα σταυρωθῇ.

Παρέλαβον οὖν τὸν Ιἠσοῦν·

ὅπου αὐτὸν ἐσταύρωσαν, καὶ μετ’ αὐτοῦ ἄλλουσ δύο ἐντεῦθεν καὶ ἐντεῦθεν, μέσον δὲ τὸν Ιἠσοῦν.

ἔγραψεν δὲ καὶ τίτλον ὁ Πειλᾶτοσ καὶ ἔθηκεν ἐπὶ τοῦ σταυροῦ·

ἦν δὲ γεγραμμένον ΙΗΣΟΥΣ Ο ΝΑΖΩΡΑΙΟΣ Ο ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΤΩΝ ΙΟΥΔΛΙΩΝ. τοῦτον οὖν τὸν τίτλον πολλοὶ ἀνέγνωσαν τῶν Ιοὐδαίων, ὅτι ἐγγὺσ ἦν ὁ τόποσ τῆσ πόλεωσ ὅπου ἐσταυρώθη ὁ Ιἠσοῦσ·

καὶ ἦν γεγραμμένον Ἐβραϊστί, Ῥωμαϊστί, Ἑλληνιστί. ἔλεγον οὖν τῷ Πειλάτῳ οἱ ἀρχιερεῖσ τῶν Ιοὐδαίων Μὴ γράφε Ὁ βασιλεὺσ τῶν Ιοὐδαίων, ἀλλ’ ὅτι ἐκεῖνοσ εἶπεν Βασιλεὺσ τῶν Ιοὐδαίων εἰμί.

ἀπεκρίθη ὁ Πειλᾶτοσ Ὃ γέγραφα γέγραφα.

Οἱ οὖν στρατιῶται ὅτε ἐσταύρωσαν τὸν Ιἠσοῦν ἔλαβον τὰ ἱμάτια αὐτοῦ καὶ ἐποίησαν τέσσερα μέρη, ἑκάστῳ στρατιώτῃ μέροσ, καὶ τὸν χιτῶνα.

ἦν δὲ ὁ χιτὼν ἄραφοσ, ἐκ τῶν ἄνωθεν ὑφαντὸσ δι’ ὅλου· εἶπαν οὖν πρὸσ ἀλλήλουσ Μὴ σχίσωμεν αὐτόν, ἀλλὰ λάχωμεν περὶ αὐτοῦ τίνοσ ἔσται·

ἵνα ἡ γραφὴ πληρωθῇ Διεμερίσαντο τὰ ἱμάτιά μου ἑαυτοῖσ καὶ ἐπὶ τὸν ἱματισμόν μου ἔβαλον κλῆρον. Οἱ μὲν οὖν στρατιῶται ταῦτα ἐποίησαν·

ἱστήκεισαν δὲ παρὰ τῷ σταυρῷ τοῦ Ιἠσοῦ ἡ μήτηρ αὐτοῦ καὶ ἡ ἀδελφὴ τῆσ μητρὸσ αὐτοῦ, Μαρία ἡ τοῦ Κλωπᾶ καὶ Μαρία ἡ Μαγδαληνή. Ιἠσοῦσ οὖν ἰδὼν τὴν μητέρα καὶ τὸν μαθητὴν παρεστῶτα ὃν ἠγάπα λέγει τῇ μητρί Γύναι, ἴδε ὁ υἱόσ σου·

εἶτα λέγει τῷ μαθητῇ Ἴδε ἡ μήτηρ σου.

καὶ ἀπ’ ἐκείνησ τῆσ ὡρ́ασ ἔλαβεν ὁ μαθητὴσ αὐτὴν εἰσ τὰ ἴδια. Μετὰ τοῦτο εἰδὼσ ὁ Ιἠσοῦσ ὅτι ἤδη πάντα τετέλεσται ἵνα τελειωθῇ ἡ γραφὴ λέγει Διψῶ.

σκεῦοσ ἔκειτο ὄξουσ μεστόν·

σπόγγον οὖν μεστὸν τοῦ ὄξουσ ὑσσώπῳ περιθέντεσ προσήνεγκαν αὐτοῦ τῷ στόματι. ὅτε οὖν ἔλαβεν τὸ ὄξοσ [ὁ] Ιἠσοῦσ εἶπεν Τετέλεσται, καὶ κλίνασ τὴν κεφαλὴν παρέδωκεν τὸ πνεῦμα.

Οἱ οὖν Ιοὐδαῖοι, ἐπεὶ παρασκευὴ ἦν, ἵνα μὴ μείνῃ ἐπὶ τοῦ σταυροῦ τὰ σώματα ἐν τῷ σαββάτῳ, ἦν γὰρ μεγάλη ἡ ἡμέρα ἐκείνου τοῦ σαββάτου, ἠρώτησαν τὸν Πειλᾶτον ἵνα κατεαγῶσιν αὐτῶν τὰ σκέλη καὶ ἀρθῶσιν.

ἦλθον οὖν οἱ στρατιῶται, καὶ τοῦ μὲν πρώτου κατέαξαν τὰ σκέλη καὶ τοῦ ἄλλου τοῦ συνσταυρωθέντοσ αὐτῷ·

ἀλλ’ εἷσ τῶν στρατιωτῶν λόγχῃ αὐτοῦ τὴν πλευρὰν ἔνυξεν, καὶ ἐξῆλθεν εὐθὺσ αἷμα καὶ ὕδωρ.

καὶ ὁ ἑωρακὼσ μεμαρτύρηκεν, καὶ ἀληθινὴ αὐτοῦ ἐστὶν ἡ μαρτυρία, καὶ ἐκεῖνοσ οἶδεν ὅτι ἀληθῆ λέγει, ἵνα καὶ ὑμεῖσ πιστεύητε.

ἐγένετο γὰρ ταῦτα ἵνα ἡ γραφὴ πληρωθῇ Ὀστοῦν οὐ συντριβήσεται αὐτοῦ.

καὶ πάλιν ἑτέρα γραφὴ λέγει Ὄψονται εἰσ ὃν ἐξεκέντησαν.

Μετὰ δὲ ταῦτα ἠρώτησεν τὸν Πειλᾶτον Ιὠσὴφ ἀπὸ Ἁριμαθαίασ, ὢν μαθητὴσ [τοῦ] Ιἠσοῦ κεκρυμμένοσ δὲ διὰ τὸν φόβον τῶν Ιοὐδαίων, ἵνα ἄρῃ τὸ σῶμα τοῦ Ιἠσοῦ·

καὶ ἐπέτρεψεν ὁ Πειλᾶτοσ. ἦλθεν οὖν καὶ ἦρεν τὸ σῶμα αὐτοῦ. ἦλθεν δὲ καὶ Νικόδημοσ, ὁ ἐλθὼν πρὸσ αὐτὸν νυκτὸσ τὸ πρῶτον, φέρων ἕλιγμα σμύρνησ καὶ ἀλόησ ὡσ λίτρασ ἑκατόν.

ἔλαβον οὖν τὸ σῶμα τοῦ Ιἠσοῦ καὶ ἔδησαν αὐτὸ ὀθονίοισ μετὰ τῶν ἀρωμάτων, καθὼσ ἔθοσ ἐστὶν τοῖσ Ιοὐδαίοισ ἐνταφιάζειν.

ἦν δὲ ἐν τῷ τόπῳ ὅπου ἐσταυρώθη κῆποσ, καὶ ἐν τῷ κήπῳ μνημεῖον καινόν, ἐν ᾧ οὐδέπω οὐδεὶσ ἦν τεθειμένοσ·

ἐκεῖ οὖν διὰ τὴν παρασκευὴν τῶν Ιοὐδαίων, ὅτι ἐγγὺσ ἦν τὸ μνημεῖον, ἔθηκαν τὸν Ιἠσοῦν.

Τῇ δὲ μιᾷ τῶν σαββάτων Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ ἔρχεται πρωὶ σκοτίασ ἔτι οὔσησ εἰσ τὸ μνημεῖον, καὶ βλέπει τὸν λίθον ἠρμένον ἐκ τοῦ μνημείου.

τρέχει οὖν καὶ ἔρχεται πρὸσ Σίμωνα Πέτρον καὶ πρὸσ τὸν ἄλλον μαθητὴν ὃν ἐφίλει ὁ Ιἠσοῦσ, καὶ λέγει αὐτοῖσ Ἦραν τὸν κύριον ἐκ τοῦ μνημείου, καὶ οὐκ οἴδαμεν ποῦ ἔθηκαν αὐτόν.

Ἐξῆλθεν οὖν ὁ Πέτροσ καὶ ὁ ἄλλοσ μαθητήσ, καὶ ἤρχοντο εἰσ τὸ μνημεῖον.

ἔτρεχον δὲ οἱ δύο ὁμοῦ·

καὶ παρακύψασ βλέπει κείμενα τὰ ὀθόνια, οὐ μέντοι εἰσῆλθεν.

ἔρχεται οὖν καὶ Σίμων Πέτροσ ἀκολουθῶν αὐτῷ, καὶ εἰσῆλθεν εἰσ τὸ μνημεῖον·

καὶ θεωρεῖ τὰ ὀθόνια κείμενα, καὶ τὸ σουδάριον, ὃ ἦν ἐπὶ τῆσ κεφαλῆσ αὐτοῦ, οὐ μετὰ τῶν ὀθονίων κείμενον ἀλλὰ χωρὶσ ἐντετυλιγμένον εἰσ ἕνα τόπον·

τότε οὖν εἰσῆλθεν καὶ ὁ ἄλλοσ μαθητὴσ ὁ ἐλθὼν πρῶτοσ εἰσ τὸ μνημεῖον, καὶ εἶδεν καὶ ἐπίστευσεν·

οὐδέπω γὰρ ᾔδεισαν τὴν γραφὴν ὅτι δεῖ αὐτὸν ἐκ νεκρῶν ἀναστῆναι.

ἀπῆλθον οὖν πάλιν πρὸσ αὑτοὺσ οἱ μαθηταί.

Μαρία δὲ ἱστήκει πρὸσ τῷ μνημείῳ ἔξω κλαίουσα.

καὶ θεωρεῖ δύο ἀγγέλουσ ἐν λευκοῖσ καθεζομένουσ, ἕνα πρὸσ τῇ κεφαλῇ καὶ ἕνα πρὸσ τοῖσ ποσίν, ὅπου ἔκειτο τὸ σῶμα τοῦ Ιἠσοῦ.

καὶ λέγουσιν αὐτῇ ἐκεῖνοι Γύναι, τί κλαίεισ;

λέγει αὐτοῖσ ὅτι Ἦραν τὸν κύριόν μου, καὶ οὐκ οἶδα ποῦ ἔθηκαν αὐτόν. ταῦτα εἰποῦσα ἐστράφη εἰσ τὰ ὀπίσω, καὶ θεωρεῖ τὸν Ιἠσοῦν ἑστῶτα, καὶ οὐκ ᾔδει ὅτι Ιἠσοῦσ ἐστίν.

λέγει αὐτῇ Ιἠσοῦσ Γύναι, τί κλαίεισ;

τίνα ζητεῖσ; ἐκείνη δοκοῦσα ὅτι ὁ κηπουρόσ ἐστιν λέγει αὐτῷ Κύριε, εἰ σὺ ἐβάστασασ αὐτόν, εἰπέ μοι ποῦ ἔθηκασ αὐτόν, κἀγὼ αὐτὸν ἀρῶ. λέγει αὐτῇ Ιἠσοῦσ Μαριάμ.

στραφεῖσα ἐκείνη λέγει αὐτῷ Ἐβραϊστί Ῥαββουνεί ὃ λέγεται Διδάσκαλἐ. λέγει αὐτῇ Ιἠσοῦσ Μή μου ἅπτου, οὔπω γὰρ ἀναβέβηκα πρὸσ τὸν πατέρα·

πορεύου δὲ πρὸσ τοὺσ ἀδελφούσ μου καὶ εἰπὲ αὐτοῖσ Ἀναβαίνω πρὸσ τὸν πατέρα μου καὶ πατέρα ὑμῶν καὶ θεόν μου καὶ θεὸν ὑμῶν. ἔρχεται Μαριὰμ ἡ Μαγδαληνὴ ἀγγέλλουσα τοῖσ μαθηταῖσ ὅτι Εὥρακα τὸν κύριον καὶ ταῦτα εἶπεν αὐτῇ.

Οὔσησ οὖν ὀψίασ τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ τῇ μιᾷ σαββάτων, καὶ τῶν θυρῶν κεκλεισμένων ὅπου ἦσαν οἱ μαθηταὶ διὰ τὸν φόβον τῶν Ιοὐδαίων, ἦλθεν ὁ Ιἠσοῦσ καὶ ἔστη εἰσ τὸ μέσον, καὶ λέγει αὐτοῖσ Εἰρήνη ὑμῖν.

καὶ τοῦτο εἰπὼν ἔδειξεν καὶ τὰσ χεῖρασ καὶ τὴν πλευρὰν αὐτοῖσ.

ἐχάρησαν οὖν οἱ μαθηταὶ ἰδόντεσ τὸν κύριον. εἶπεν οὖν αὐτοῖσ [ὁ Ιἠσοῦσ] πάλιν Εἰρήνη ὑμῖν·

καθὼσ ἀπέσταλκέν με ὁ πατήρ, κἀγὼ πέμπω ὑμᾶσ. καὶ τοῦτο εἰπὼν ἐνεφύσησεν καὶ λέγει αὐτοῖσ Λάβετε πνεῦμα ἅγιον·

ἄν τινων ἀφῆτε τὰσ ἁμαρτίασ ἀφέωνται αὐτοῖσ·

ἄν τινων κρατῆτε κεκράτηνται. Θωμᾶσ δὲ εἷσ ἐκ τῶν δώδεκα, ὁ λεγόμενοσ Δίδυμοσ, οὐκ ἦν μετ’ αὐτῶν ὅτε ἦλθεν Ιἠσοῦσ.

ἔλεγον οὖν αὐτῷ οἱ ἄλλοι μαθηταί Εὡράκαμεν τὸν κύριον.

ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖσ Εἂν μὴ ἴδω ἐν ταῖσ χερσὶν αὐτοῦ τὸν τύπον τῶν ἥλων καὶ βάλω τὸν δάκτυλόν μου εἰσ τὸν τύπον τῶν ἥλων καὶ βάλω μου τὴν χεῖρα εἰσ τὴν πλευρὰν αὐτοῦ, οὐ μὴ πιστεύσω. Καὶ μεθ’ ἡμέρασ ὀκτὼ πάλιν ἦσαν ἔσω οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ καὶ Θωμᾶσ μετ’ αὐτῶν.

ἔρχεται ὁ Ιἠσοῦσ τῶν θυρῶν κεκλεισμένων, καὶ ἔστη εἰσ τὸ μέσον καὶ εἶπεν Εἰρήνη ὑμῖν. εἶτα λέγει τῷ Θωμᾷ Φέρε τὸν δάκτυλόν σου ὧδε καὶ ἴδε τὰσ χεῖράσ μου, καὶ φέρε τὴν χεῖρά σου καὶ βάλε εἰσ τὴν πλευράν μου, καὶ μὴ γίνου ἄπιστοσ ἀλλὰ πιστόσ.

ἀπεκρίθη Θωμᾶσ καὶ εἶπεν αὐτῷ Ὁ κύριόσ μου καὶ ὁ θεόσ μου.

λέγει αὐτῷ [ὁ] Ιἠσοῦσ Ὅτι ἑώρακάσ με πεπίστευκασ;

μακάριοι οἱ μὴ ἰδόντεσ καὶ πιστεύσαντεσ. Πολλὰ μὲν οὖν καὶ ἄλλα σημεῖα ἐποίησεν ὁ Ιἠσοῦσ ἐνώπιον τῶν μαθητῶν, ἃ οὐκ ἔστιν γεγραμμένα ἐν τῷ βιβλίῳ τούτῳ·

ταῦτα δὲ γέγραπται ἵνα πιστεύητε ὅτι Ιἠσοῦσ ἐστὶν ὁ χριστὸσ ὁ υἱὸσ τοῦ θεοῦ, καὶ ἵνα πιστεύοντεσ ζωὴν ἔχητε ἐν τῷ ὀνόματι αὐτοῦ.

ΜΕΤΑ ΤΑΥΤΑ ἐφανέρωσεν ἑαυτὸν πάλιν Ιἠσοῦσ τοῖσ μαθηταῖσ ἐπὶ τῆσ θαλάσσησ τῆσ Τιβεριάδοσ·

ἐφανέρωσεν δὲ οὕτωσ. Ἦσαν ὁμοῦ Σίμων Πέτροσ καὶ Θωμᾶσ ὁ λεγόμενοσ Δίδυμοσ καὶ Ναθαναὴλ ὁ ἀπὸ Κανὰ τῆσ Γαλιλαίασ καὶ οἱ τοῦ Ζεβεδαίου καὶ ἄλλοι ἐκ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ δύο.

λέγει αὐτοῖσ Σίμων Πέτροσ Ὑπάγω ἁλιεύειν·

λέγουσιν αὐτῷ Ἐρχόμεθα καὶ ἡμεῖσ σὺν σοί. ἐξῆλθαν καὶ ἐνέβησαν εἰσ τὸ πλοῖον, καὶ ἐν ἐκείνῃ τῇ νυκτὶ ἐπίασαν οὐδέν. πρωίασ δὲ ἤδη γινομένησ ἔστη Ιἠσοῦσ εἰσ τὸν αἰγιαλόν·

οὐ μέντοι ᾔδεισαν οἱ μαθηταὶ ὅτι Ιἠσοῦσ ἐστίν. λέγει οὖν αὐτοῖσ Ιἠσοῦσ Παιδία, μή τι προσφάγιον ἔχετε;

ἀπεκρίθησαν αὐτῷ Οὔ.

ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖσ Βάλετε εἰσ τὰ δεξιὰ μέρη τοῦ πλοίου τὸ δίκτυον, καὶ εὑρήσετε. ἔβαλον οὖν, καὶ οὐκέτι αὐτὸ ἑλκύσαι ἴσχυον ἀπὸ τοῦ πλήθουσ τῶν ἰχθύων. λέγει οὖν ὁ μαθητὴσ ἐκεῖνοσ ὃν ἠγάπα ὁ Ιἠσοῦσ τῷ Πέτρῳ Ὁ κύριόσ ἐστιν.

Σίμων οὖν Πέτροσ, ἀκούσασ ὅτι ὁ κύριόσ ἐστιν, τὸν ἐπενδύτην διεζώσατο, ἦν γὰρ γυμνόσ, καὶ ἔβαλεν ἑαυτὸν εἰσ τὴν θάλασσαν· οἱ δὲ ἄλλοι μαθηταὶ τῷ πλοιαρίῳ ἦλθον, οὐ γὰρ ἦσαν μακρὰν ἀπὸ τῆσ γῆσ ἀλλὰ ὡσ ἀπὸ πηχῶν διακοσίων, σύροντεσ τὸ δίκτυον τῶν ἰχθύων.

Ὡσ οὖν ἀπέβησαν εἰσ τὴν γῆν βλέπουσιν ἀνθρακιὰν κειμένην καὶ ὀψάριον ἐπικείμενον καὶ ἄρτον.

λέγει αὐτοῖσ [ὁ] Ιἠσοῦσ Ἐνέγκατε ἀπὸ τῶν ὀψαρίων ὧν ἐπιάσατε νῦν.

ἀνέβη οὖν Σίμων Πέτροσ καὶ εἵλκυσεν τὸ δίκτυον εἰσ τὴν γῆν μεστὸν ἰχθύων μεγάλων ἑκατὸν πεντήκοντα τριῶν·

καὶ τοσούτων ὄντων οὐκ ἐσχίσθη τὸ δίκτυον. λέγει αὐτοῖσ [ὁ] Ιἠσοῦσ Δεῦτε ἀριστήσατε.

οὐδεὶσ ἐτόλμα τῶν μαθητῶν ἐξετάσαι αὐτόν Σὺ τίσ εἶ; εἰδότεσ ὅτι ὁ κύριόσ ἐστιν. ἔρχεται Ιἠσοῦσ καὶ λαμβάνει τὸν ἄρτον καὶ δίδωσιν αὐτοῖσ, καὶ τὸ ὀψάριον ὁμοίωσ.

Τοῦτο ἤδη τρίτον ἐφανερώθη Ιἠσοῦσ τοῖσ μαθηταῖσ ἐγερθεὶσ ἐκ νεκρῶν.

Ὅτε οὖν ἠρίστησαν λέγει τῷ Σίμωνι Πέτρῳ ὁ Ιἠσοῦσ Σίμων Ιωἄνου, ἀγαπᾷσ με πλέον τούτων;

λέγει αὐτῷ Ναί, κύριε, σὺ οἶδασ ὅτι φιλῶ σε. λέγει αὐτῷ Βόσκε τὰ ἀρνία μου. λέγει αὐτῷ πάλιν δεύτερον Σίμων Ιωἄνου, ἀγαπᾷσ με;

λέγει αὐτῷ Ναί, κύριε, σὺ οἶδασ ὅτι φιλῶ σε. λέγει αὐτῷ Ποίμαινε τὰ προβάτιά μου. λέγει αὐτῷ τὸ τρίτον Σίμων Ιωἄνου, φιλεῖσ με;

ἐλυπήθη ὁ Πέτροσ ὅτι εἶπεν αὐτῷ τὸ τρίτον Φιλεῖσ με; καὶ εἶπεν αὐτῷ Κύριε, πάντα σὺ οἶδασ, σὺ γινώσκεισ ὅτι φιλῶ σε. λέγει αὐτῷ Ιἠσοῦσ Βόσκε τὰ προβάτιά μου. ἀμὴν ἀμὴν λέγω σοι, ὅτε ἦσ νεώτεροσ, ἐζώννυεσ σεαυτὸν καὶ περιεπάτεισ ὅπου ἤθελεσ·

ὅταν δὲ γηράσῃσ, ἐκτενεῖσ τὰσ χεῖράσ σου, καὶ ἄλλοσ ζώσει σε καὶ οἴσει ὅπου οὐ θέλεισ. τοῦτο δὲ εἶπεν σημαίνων ποίῳ θανάτῳ δοξάσει τὸν θεόν.

καὶ τοῦτο εἰπὼν λέγει αὐτῷ Ἀκολούθει μοι. Ἐπιστραφεὶσ ὁ Πέτροσ βλέπει τὸν μαθητὴν ὃν ἠγάπα ὁ Ιἠσοῦσ ἀκολουθοῦντα, ὃσ καὶ ἀνέπεσεν ἐν τῷ δείπνῳ ἐπὶ τὸ στῆθοσ αὐτοῦ καὶ εἶπεν Κύριε, τίσ ἐστιν ὁ παραδιδούσ σε;

τοῦτον οὖν ἰδὼν ὁ Πέτροσ λέγει τῷ Ιἠσοῦ Κύριε, οὗτοσ δὲ τί;

λέγει αὐτῷ ὁ Ιἠσοῦσ Εἂν αὐτὸν θέλω μένειν ἑώσ ἔρχομαι, τί πρὸσ σέ;

σύ μοι ἀκολούθει. Ἐξῆλθεν οὖν οὗτοσ ὁ λόγοσ εἰσ τοὺσ ἀδελφοὺσ ὅτι ὁ μαθητὴσ ἐκεῖνοσ οὐκ ἀποθνήσκει.

οὐκ εἶπεν δὲ αὐτῷ ὁ Ιἠσοῦσ ὅτι οὐκ ἀποθνήσκει, ἀλλ’ Εἂν αὐτὸν θέλω μένειν ἑώσ ἔρχομαι, τί πρὸσ σέ; Οὗτόσ ἐστιν ὁ μαθητὴσ ὁ μαρτυρῶν περὶ τούτων καὶ ὁ γράψασ ταῦτα, καὶ οἴδαμεν ὅτι ἀληθὴσ αὐτοῦ ἡ μαρτυρία ἐστίν.

Ἔστιν δὲ καὶ ἄλλα πολλὰ ἃ ἐποίησεν ὁ Ιἠσοῦσ, ἅτινα ἐὰν γράφηται καθ’ ἕν, οὐδ’ αὐτὸν οἶμαι τὸν κόσμον χωρήσειν τὰ γραφόμενα βιβλία.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΗΝ, chapter 6

(ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΗΝ, chapter 6)

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION