헬라어 문장 검색 - ΝεωΤεστ́03́2́

(ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ, chapter 3)

ἐπὶ ἀρχιερέωσ Ἅννα καὶ Καιάφα, ἐγένετο ῥῆμα θεοῦ ἐπὶ Ιωἄνην τὸν Ζαχαρίου υἱὸν ἐν τῇ ἐρήμῳ. ὡσ γέγραπται ἐν βίβλῳ λόγων Ἠσαίου τοῦ προφήτου φωνὴ βοῶντοσ ἐν τῇ ἐρήμῳ Ἑτοιμάσατε τὴν ὁδὸν Κυρίου, εὐθείασ ποιεῖτε τὰσ τρίβουσ αὐτοῦ.

πᾶσα φάραγξ πληρωθήσεται καὶ πᾶν ὄροσ καὶ βουνὸσ ταπεινωθήσεται, καὶ ἔσται τὰ σκολιὰ εἰσ εὐθείασ καὶ αἱ τραχεῖαι εἰσ ὁδοὺσ λείασ·

καὶ ὄψεται πᾶσα σὰρξ τὸ σωτήριον τοῦ θεοῦ.

Ἔλεγεν οὖν τοῖσ ἐκπορευομένοισ ὄχλοισ βαπτισθῆναι ὑπ’ αὐτοῦ Γεννήματα ἐχιδνῶν, τίσ ὑπέδειξεν ὑμῖν φυγεῖν ἀπὸ τῆσ μελλούσησ ὀργῆσ;

ποιήσατε οὖν καρποὺσ ἀξίουσ τῆσ μετανοίασ·

καὶ μὴ ἄρξησθε λέγειν ἐν ἑαυτοῖσ Πατέρα ἔχομεν τὸν Ἀβραάμ, λέγω γὰρ ὑμῖν ὅτι δύναται ὁ θεὸσ ἐκ τῶν λίθων τούτων ἐγεῖραι τέκνα τῷ Ἀβραάμ. ἤδη δὲ καὶ ἡ ἀξίνη πρὸσ τὴν ῥίζαν τῶν δένδρων κεῖται·

πᾶν οὖν δένδρον μὴ ποιοῦν καρπὸν [καλὸν] ἐκκόπτεται καὶ εἰσ πῦρ βάλλεται. καὶ ἐπηρώτων αὐτὸν οἱ ὄχλοι λέγοντεσ Τί οὖν ποιήσωμεν;

ἀποκριθεὶσ δὲ ἔλεγεν αὐτοῖσ Ὁ ἔχων δύο χιτῶνασ μεταδότω τῷ μὴ ἔχοντι, καὶ ὁ ἔχων βρώματα ὁμοίωσ ποιείτω.

ἦλθον δὲ καὶ τελῶναι βαπτισθῆναι καὶ εἶπαν πρὸσ αὐτόν Διδάσκαλε, τί ποιήσωμεν;

ὁ δὲ εἶπεν πρὸσ αὐτούσ Μηδὲν πλέον παρὰ τὸ διατεταγμένον ὑμῖν πράσσετε.

ἐπηρώτων δὲ αὐτὸν καὶ στρατευόμενοι λέγοντεσ Τί ποιήσωμεν καὶ ἡμεῖσ;

καὶ εἶπεν αὐτοῖσ Μηδένα διασείσητε μηδὲ συκοφαντήσητε, καὶ ἀρκεῖσθε τοῖσ ὀψωνίοισ ὑμῶν. Προσδοκῶντοσ δὲ τοῦ λαοῦ καὶ διαλογιζομένων πάντων ἐν ταῖσ καρδίαισ αὐτῶν περὶ τοῦ Ιωἄνου, μή ποτε αὐτὸσ εἰή ὁ χριστόσ, ἀπεκρίνατο λέγων πᾶσιν ὁ Ιωἄνησ Ἐγὼ μὲν ὕδατι βαπτίζω ὑμᾶσ·

ἔρχεται δὲ ὁ ἰσχυρότερόσ μου, οὗ οὐκ εἰμὶ ἱκανὸσ λῦσαι τὸν ἱμάντα τῶν ὑποδημάτων αὐτοῦ·

αὐτὸσ ὑμᾶσ βαπτίσει ἐν πνεύματι ἁγίῳ καὶ πυρί· οὗ τὸ πτύον ἐν τῇ χειρὶ αὐτοῦ διακαθᾶραι τὴν ἅλωνα αὐτοῦ καὶ συναγαγεῖν τὸν σῖτον εἰσ τὴν ἀποθήκην αὐτοῦ, τὸ δὲ ἄχυρον κατακαύσει πυρὶ ἀσβέστῳ.

Πολλὰ μὲν οὖν καὶ ἕτερα παρακαλῶν εὐηγγελίζετο τὸν λαόν·

προσέθηκεν καὶ τοῦτο ἐπὶ πᾶσιν, κατέκλεισεν τὸν Ιωἄνην ἐν φυλακῇ.

καὶ καταβῆναι τὸ πνεῦμα τὸ ἅγιον σωματικῷ εἴδει ὡσ περιστερὰν ἐπ’ αὐτόν, καὶ φωνὴν ἐξ οὐρανοῦ γενέσθαι Σὺ εἶ ὁ υἱόσ μου ὁ ἀγαπητόσ, ἐν σοὶ εὐδόκησα.

τοῦ θεοῦ.

Ιἠσοῦσ δὲ πλήρησ πνεύματοσ ἁγίου ὑπέστρεψεν ἀπὸ τοῦ Ιὀρδάνου, καὶ ἤγετο ἐν τῷ πνεύματι ἐν τῇ ἐρήμῳ ἡμέρασ τεσσεράκοντα πειραζόμενοσ ὑπὸ τοῦ διαβόλου.

Καὶ οὐκ ἔφαγεν οὐδὲν ἐν ταῖσ ἡμέραισ ἐκείναισ, καὶ συντελεσθεισῶν αὐτῶν ἐπείνασεν.

εἶπεν δὲ αὐτῷ ὁ διάβολοσ Εἰ υἱὸσ εἶ τοῦ θεοῦ, εἰπὲ τῷ λίθῳ τούτῳ ἵνα γένηται ἄρτοσ.

καὶ ἀπεκρίθη πρὸσ αὐτὸν ὁ Ιἠσοῦσ Γέγραπται ὅτι Οὐκ ἐπ’ ἄρτῳ μόνῳ ζήσεται ὁ ἄνθρωποσ.

Καὶ ἀναγαγὼν αὐτὸν ἔδειξεν αὐτῷ πάσασ τὰσ βασιλείασ τῆσ οἰκουμένησ ἐν στιγμῇ χρόνου·

καὶ εἶπεν αὐτῷ ὁ διάβολοσ Σοὶ δώσω τὴν ἐξουσίαν ταύτην ἅπασαν καὶ τὴν δόξαν αὐτῶν, ὅτι ἐμοὶ παραδέδοται καὶ ᾧ ἂν θέλω δίδωμι αὐτήν·

σὺ οὖν ἐὰν προσκυνήσῃσ ἐνώπιον ἐμοῦ, ἔσται σοῦ πᾶσα.

καὶ ἀποκριθεὶσ ὁ Ιἠσοῦσ εἶπεν αὐτῷ Γέγραπται Κύριον τὸν θεόν σου προσκυνήσεισ καὶ αὐτῷ μόνῳ λατρεύσεισ.

Ἤγαγεν δὲ αὐτὸν εἰσ Ιἐρουσαλὴμ καὶ ἔστησεν ἐπὶ τὸ πτερύγιον τοῦ ἱεροῦ, καὶ εἶπεν [αὐτῷ] Εἰ υἱὸσ εἶ τοῦ θεοῦ, βάλε σεαυτὸν ἐντεῦθεν κάτω·

καὶ ὅτι ἐπὶ χειρῶν ἀροῦσίν σε μή ποτε προσκόψῃσ πρὸσ λίθον τὸν πόδα σου.

καὶ ἀποκριθεὶσ εἶπεν αὐτῷ ὁ Ιἠσοῦσ ὅτι Εἴρηται Οὐκ ἐκπειράσεισ Κύριον τὸν θεόν σου.

Καὶ συντελέσασ πάντα πειρασμὸν ὁ διάβολοσ ἀπέστη ἀπ’ αὐτοῦ ἄχρι καιροῦ.

Καὶ ὑπέστρεψεν ὁ Ιἠσοῦσ ἐν τῇ δυνάμει τοῦ πνεύματοσ εἰσ τὴν Γαλιλαίαν.

καὶ φήμη ἐξῆλθεν καθ’ ὅλησ τῆσ περιχώρου περὶ αὐτοῦ. καὶ αὐτὸσ ἐδίδασκεν ἐν ταῖσ συναγωγαῖσ αὐτῶν, δοξαζόμενοσ ὑπὸ πάντων.

Καὶ ἦλθεν εἰσ Ναζαρά, οὗ ἦν τεθραμμένοσ, καὶ εἰσῆλθεν κατὰ τὸ εἰωθὸσ αὐτῷ ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῶν σαββάτων εἰσ τὴν συναγωγήν, καὶ ἀνέστη ἀναγνῶναι.

κηρύξαι ἐνιαυτὸν Κυρίου δεκτόν.

καὶ πτύξασ τὸ βιβλίον ἀποδοὺσ τῷ ὑπηρέτῃ ἐκάθισεν·

καὶ πάντων οἱ ὀφθαλμοὶ ἐν τῇ συναγωγῇ ἦσαν ἀτενίζοντεσ αὐτῷ. ἤρξατο δὲ λέγειν πρὸσ αὐτοὺσ ὅτι Σήμερον πεπλήρωται ἡ γραφὴ αὕτη ἐν τοῖσ ὠσὶν ὑμῶν.

καὶ πάντεσ ἐμαρτύρουν αὐτῷ καὶ ἐθαύμαζον ἐπὶ τοῖσ λόγοισ τῆσ χάριτοσ τοῖσ ἐκπορευομένοισ ἐκ τοῦ στόματοσ αὐτοῦ, καὶ ἔλεγον Οὐχὶ υἱόσ ἐστιν Ιὠσὴφ οὗτοσ;

καὶ εἶπεν πρὸσ αὐτούσ Πάντωσ ἐρεῖτέ μοι τὴν παραβολὴν ταύτην Ιἀτρέ, θεράπευσον σεαυτόν·

ὅσα ἠκούσαμεν γενόμενα εἰσ τὴν ‐ Καφαρναοὺμ ποίησον καὶ ὧδε ἐν τῇ πατρίδι σου. εἶπεν δέ Ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι οὐδεὶσ προφήτησ δεκτόσ ἐστιν ἐν τῇ πατρίδι αὐτοῦ.

καὶ πρὸσ οὐδεμίαν αὐτῶν ἐπέμφθη Ἠλείασ εἰ μὴ εἰσ Σάρεπτα τῆσ Σιδωνίασ πρὸσ γυναῖκα χήραν.

καὶ πολλοὶ λεπροὶ ἦσαν ἐν τῷ Ἰσραὴλ ἐπὶ Ἐλισαίου τοῦ προφήτου, καὶ οὐδεὶσ αὐτῶν ἐκαθαρίσθη εἰ μὴ Ναιμὰν ὁ Σύροσ.

καὶ ἀναστάντεσ ἐξέβαλον αὐτὸν ἔξω τῆσ πόλεωσ, καὶ ἤγαγον αὐτὸν ἑώσ ὀφρύοσ τοῦ ὄρουσ ἐφ’ οὗ ἡ πόλισ ᾠκοδόμητο αὐτῶν, ὥστε κατακρημνίσαι αὐτόν·

αὐτὸσ δὲ διελθὼν διὰ μέσου αὐτῶν ἐπορεύετο.

Καὶ κατῆλθεν εἰσ Καφαρναοὺμ πόλιν τῆσ Γαλιλαίασ.

Καὶ ἦν διδάσκων αὐτοὺσ ἐν τοῖσ σάββασιν· καὶ ἐξεπλήσσοντο ἐπὶ τῇ διδαχῇ αὐτοῦ, ὅτι ἐν ἐξουσίᾳ ἦν ὁ λόγοσ αὐτοῦ.

καὶ ἐν τῇ συναγωγῇ ἦν ἄνθρωποσ ἔχων πνεῦμα δαιμονίου ἀκαθάρτου, καὶ ἀνέκραξεν φωνῇ μεγάλῃ Εἄ, τί ἡμῖν καὶ σοί, Ιἠσοῦ Ναζαρηνέ;

ἦλθεσ ἀπολέσαι ἡμᾶσ;

οἶδά σε τίσ εἶ, ὁ ἅγιοσ τοῦ θεοῦ.

καὶ ἐπετίμησεν αὐτῷ ὁ Ιἠσοῦσ λέγων Φιμώθητι καὶ ἔξελθε ἀπ’ αὐτοῦ. καὶ ῥίψαν αὐτὸν τὸ δαιμόνιον εἰσ τὸ μέσον ἐξῆλθεν ἀπ’ αὐτοῦ μηδὲν βλάψαν αὐτόν. καὶ ἐγένετο θάμβοσ ἐπὶ πάντασ, καὶ συνελάλουν πρὸσ ἀλλήλουσ λέγοντεσ Τίσ ὁ λόγοσ οὗτοσ ὅτι ἐν ἐξουσίᾳ καὶ δυνάμει ἐπιτάσσει τοῖσ ἀκαθάρτοισ πνεύμασιν, καὶ ἐξέρχονται;

Καὶ ἐξεπορεύετο ἦχοσ περὶ αὐτοῦ εἰσ πάντα τόπον τῆσ περιχώρου.

Ἀναστὰσ δὲ ἀπὸ τῆσ συναγωγῆσ εἰσῆλθεν εἰσ τὴν οἰκίαν Σίμωνοσ.

πενθερὰ δὲ τοῦ Σίμωνοσ ἦν συνεχομένη πυρετῷ μεγάλῳ, καὶ ἠρώτησαν αὐτὸν περὶ αὐτῆσ. καὶ ἐπιστὰσ ἐπάνω αὐτῆσ ἐπετίμησεν τῷ πυρετῷ, καὶ ἀφῆκεν αὐτήν·

παραχρῆμα δὲ ἀναστᾶσα διηκόνει αὐτοῖσ. Δύνοντοσ δὲ τοῦ ἡλίου ἅπαντεσ ὅσοι εἶχον ἀσθενοῦντασ νόσοισ ποικίλαισ ἤγαγον αὐτοὺσ πρὸσ αὐτόν·

ὁ δὲ ἑνὶ ἑκάστῳ αὐτῶν τὰσ χεῖρασ ἐπιτιθεὶσ ἐθεράπευεν αὐτούσ. ἐξήρχετο δὲ καὶ δαιμόνια ἀπὸ πολλῶν, κράζοντα καὶ λέγοντα ὅτι Σὺ εἶ ὁ υἱὸσ τοῦ θεοῦ·

καὶ ἐπιτιμῶν οὐκ εἰά αὐτὰ λαλεῖν, ὅτι ᾔδεισαν τὸν χριστὸν αὐτὸν εἶναι. Γενομένησ δὲ ἡμέρασ ἐξελθὼν ἐπορεύθη εἰσ ἔρημον τόπον·

καὶ οἱ ὄχλοι ἐπεζήτουν αὐτόν, καὶ ἦλθον ἑώσ αὐτοῦ, καὶ κατεῖχον αὐτὸν τοῦ μὴ πορεύεσθαι ἀπ’ αὐτῶν. ὁ δὲ εἶπεν πρὸσ αὐτοὺσ ὅτι Καὶ ταῖσ ἑτέραισ πόλεσιν εὐαγγελίσασθαί με δεῖ τὴν βασιλείαν τοῦ θεοῦ, ὅτι ἐπὶ τοῦτο ἀπεστάλην.

Καὶ ἦν κηρύσσων εἰσ τὰσ συναγωγὰσ τῆσ Ιοὐδαίασ.

καὶ εἶδεν πλοῖα δύο ἑστῶτα παρὰ τὴν λίμνην, οἱ δὲ ἁλεεῖσ ἀπ’ αὐτῶν ἀποβάντεσ ἔπλυνον τὰ δίκτυα.

ἐμβὰσ δὲ εἰσ ἓν τῶν πλοίων, ὃ ἦν Σίμωνοσ, ἠρώτησεν αὐτὸν ἀπὸ τῆσ γῆσ ἐπαναγαγεῖν ὀλίγον, καθίσασ δὲ ἐκ τοῦ πλοίου ἐδίδασκεν τοὺσ ὄχλουσ.

ὡσ δὲ ἐπαύσατο λαλῶν, εἶπεν πρὸσ τὸν Σίμωνα Ἐπανάγαγε εἰσ τὸ βάθοσ καὶ χαλάσατε τὰ δίκτυα ὑμῶν εἰσ ἄγραν.

καὶ ἀποκριθεὶσ Σίμων εἶπεν Ἐπιστάτα, δι’ ὅλησ νυκτὸσ κοπιάσαντεσ οὐδὲν ἐλάβομεν, ἐπὶ δὲ τῷ ῥήματί σου χαλάσω τὰ δίκτυα.

καὶ τοῦτο ποιήσαντεσ συνέκλεισαν πλῆθοσ ἰχθύων πολύ, διερήσσετο δὲ τὰ δίκτυα αὐτῶν.

καὶ κατένευσαν τοῖσ μετόχοισ ἐν τῷ ἑτέρῳ πλοίῳ τοῦ ἐλθόντασ συλλαβέσθαι αὐτοῖσ·

καὶ ἦλθαν, καὶ ἔπλησαν ἀμφότερα τὰ πλοῖα ὥστε βυθίζεσθαι αὐτά. ἰδὼν δὲ Σίμων Πέτροσ προσέπεσεν τοῖσ γόνασιν Ιἠσοῦ λέγων Ἔξελθε ἀπ’ ἐμοῦ, ὅτι ἀνὴρ ἁμαρτωλόσ εἰμι, κύριε·

θάμβοσ γὰρ περιέσχεν αὐτὸν καὶ πάντασ τοὺσ σὺν αὐτῷ ἐπὶ τῇ ἄγρᾳ τῶν ἰχθύων ὧν συνέλαβον, ὁμοίωσ δὲ καὶ Ιἄκωβον καὶ Ιωἄνην υἱοὺσ Ζεβεδαίου, οἳ ἦσαν κοινωνοὶ τῷ Σίμωνι.

καὶ εἶπεν πρὸσ τὸν Σίμωνα Ιἠσοῦσ Μὴ φοβοῦ·

ἀπὸ τοῦ νῦν ἀνθρώπουσ ἔσῃ ζωγρῶν. καὶ καταγαγόντεσ τὰ πλοῖα ἐπὶ τὴν γῆν ἀφέντεσ πάντα ἠκολούθησαν αὐτῷ.

Καὶ ἐγένετο ἐν τῷ εἶναι αὐτὸν ἐν μιᾷ τῶν πόλεων καὶ ἰδοὺ ἀνὴρ πλήρησ λέπρασ·

ἰδὼν δὲ τὸν Ιἠσοῦν πεσὼν ἐπὶ πρόσωπον ἐδεήθη αὐτοῦ λέγων Κύριε, ἐὰν θέλῃσ δύνασαί με καθαρίσαι. καὶ ἐκτείνασ τὴν χεῖρα ἥψατο αὐτοῦ λέγων Θέλω, καθαρίσθητι·

καὶ εὐθέωσ ἡ λέπρα ἀπῆλθεν ἀπ’ αὐτοῦ. καὶ αὐτὸσ παρήγγειλεν αὐτῷ μηδενὶ εἰπεῖν, ἀλλὰ ἀπελθὼν δεῖξον σεαυτὸν τῷ ἱερεῖ, καὶ προσένεγκε περὶ τοῦ καθαρισμοῦ σου καθὼσ προσέταξεν Μωυσῆσ εἰσ μαρτύριον αὐτοῖσ.

διήρχετο δὲ μᾶλλον ὁ λόγοσ περὶ αὐτοῦ, καὶ συνήρχοντο ὄχλοι πολλοὶ ἀκούειν καὶ θεραπεύεσθαι ἀπὸ τῶν ἀσθενειῶν αὐτῶν·

αὐτὸσ δὲ ἦν ὑποχωρῶν ἐν ταῖσ ἐρήμοισ καὶ προσευχόμενοσ.

Καὶ ἐγένετο ἐν μιᾷ τῶν ἡμερῶν καὶ αὐτὸσ ἦν διδάσκων, καὶ ἦσαν καθήμενοι Φαρισαῖοι καὶ νομοδιδάσκαλοι οἳ ἦσαν ἐληλυθότεσ ἐκ πάσησ κώμησ τῆσ Γαλιλαίασ καὶ Ιοὐδαίασ καὶ Ιἐρουσαλήμ·

καὶ δύναμισ Κυρίου ἦν εἰσ τὸ ἰᾶσθαι αὐτόν. καὶ ἰδοὺ ἄνδρεσ φέροντεσ ἐπὶ κλίνησ ἄνθρωπον ὃσ ἦν παραλελυμένοσ, καὶ ἐζήτουν αὐτὸν εἰσενεγκεῖν καὶ θεῖναι [αὐτὸν] ἐνώπιον αὐτοῦ.

καὶ μὴ εὑρόντεσ ποίασ εἰσενέγκωσιν αὐτὸν διὰ τὸν ὄχλον ἀναβάντεσ ἐπὶ τὸ δῶμα διὰ τῶν κεράμων καθῆκαν αὐτὸν σὺν τῷ κλινιδίῳ εἰσ τὸ μέσον ἔμπροσθεν τοῦ Ιἠσοῦ.

καὶ ἰδὼν τὴν πίστιν αὐτῶν εἶπεν Ἄνθρωπε, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου.

καὶ ἤρξαντο διαλογίζεσθαι οἱ γραμματεῖσ καὶ οἱ Φαρισαῖοι λέγοντεσ Τίσ ἐστιν οὗτοσ ὃσ λαλεῖ βλασφημίασ;

τίσ δύναται ἁμαρτίασ ἀφεῖναι εἰ μὴ μόνοσ ὁ θεόσ; ἐπιγνοὺσ δὲ ὁ Ιἠσοῦσ τοὺσ διαλογισμοὺσ αὐτῶν ἀποκριθεὶσ εἶπεν πρὸσ αὐτούσ Τί διαλογίζεσθε ἐν ταῖσ καρδίαισ ὑμῶν;

τί ἐστιν εὐκοπώτερον, εἰπεῖν Ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου, ἢ εἰπεῖν Ἔγειρε καὶ περιπάτει;

ἵνα δὲ εἰδῆτε ὅτι ὁ υἱὸσ τοῦ ἀνθρώπου ἐξουσίαν ἔχει ἐπὶ τῆσ γῆσ ἀφιέναι ἁμαρτίασ ‐ εἶπεν τῷ παραλελυμένῳ Σοὶ λέγω, ἔγειρε καὶ ἄρασ τὸ κλινίδιόν σου πορεύου εἰσ τὸν οἶκόν σου.

καὶ παραχρῆμα ἀναστὰσ ἐνώπιον αὐτῶν, ἄρασ ἐφ’ ὃ κατέκειτο, ἀπῆλθεν εἰσ τὸν οἶκον αὐτοῦ δοξάζων τὸν θεόν.

Καὶ ἔκστασισ ἔλαβεν ἅπαντασ καὶ ἐδόξαζον τὸν θεόν, καὶ ἐπλήσθησαν φόβου λέγοντεσ ὅτι Εἴδαμεν παράδοξα σήμερον.

Καὶ μετὰ ταῦτα ἐξῆλθεν καὶ ἐθεάσατο τελώνην ὀνόματι Λευεὶν καθήμενον ἐπὶ τὸ τελώνιον, καὶ εἶπεν αὐτῷ Ἀκολούθει μοι.

καὶ καταλιπὼν πάντα ἀναστὰσ ἠκολούθει αὐτῷ.

Καὶ ἐποίησεν δοχὴν μεγάλην Λευεὶσ αὐτῷ ἐν τῇ οἰκίᾳ αὐτοῦ·

καὶ ἦν ὄχλοσ πολὺσ τελωνῶν καὶ ἄλλων οἳ ἦσαν μετ’ αὐτῶν κατακείμενοι. καὶ ἐγόγγυζον οἱ Φαρισαῖοι καὶ οἱ γραμματεῖσ αὐτῶν πρὸσ τοὺσ μαθητὰσ αὐτοῦ λέγοντεσ Διὰ τί μετὰ τῶν τελωνῶν καὶ ἁμαρτωλῶν ἐσθίετε καὶ πίνετε;

καὶ ἀποκριθεὶσ [ὁ] Ιἠσοῦσ εἶπεν πρὸσ αὐτούσ Οὐ χρείαν ἔχουσιν οἱ ὑγιαίνοντεσ ἰατροῦ ἀλλὰ οἱ κακῶσ ἔχοντεσ·

οὐκ ἐλήλυθα καλέσαι δικαίουσ ἀλλὰ ἁμαρτωλοὺσ εἰσ μετάνοιαν.

Οἱ δὲ εἶπαν πρὸσ αὐτόν Οἱ μαθηταὶ Ιωἄνου νηστεύουσιν πυκνὰ καὶ δεήσεισ ποιοῦνται, ὁμοίωσ καὶ οἱ τῶν Φαρισαίων, οἱ δὲ σοὶ ἐσθίουσιν καὶ πίνουσιν.

ὁ δὲ Ιἠσοῦσ εἶπεν πρὸσ αὐτούσ Μὴ δύνασθε τοὺσ υἱοὺσ τοῦ νυμφῶνοσ ἐν ᾧ ὁ νυμφίοσ μετ’ αὐτῶν ἐστὶν ποιῆσαι νηστεῦσαι;

ἐλεύσονται δὲ ἡμέραι, καὶ ὅταν ἀπαρθῇ ἀπ’ αὐτῶν ὁ νυμφίοσ τότε νηστεύσουσιν ἐν ἐκείναισ ταῖσ ἡμέραισ.

Ἔλεγεν δὲ καὶ παραβολὴν πρὸσ αὐτοὺσ ὅτι Οὐδεὶσ ἐπίβλημα ἀπὸ ἱματίου καινοῦ σχίσασ ἐπιβάλλει ἐπὶ ἱμάτιον παλαιόν·

εἰ δὲ μήγε, καὶ τὸ καινὸν σχίσει καὶ τῷ παλαιῷ οὐ συμφωνήσει τὸ ἐπίβλημα τὸ ἀπὸ τοῦ καινοῦ. καὶ οὐδεὶσ βάλλει οἶνον νέον εἰσ ἀσκοὺσ παλαιούσ·

εἰ δὲ μήγε, ῥήξει ὁ οἶνοσ ὁ νέοσ τοὺσ ἀσκούσ, καὶ αὐτὸσ ἐκχυθήσεται καὶ οἱ ἀσκοὶ ἀπολοῦνται· ἀλλὰ οἶνον νέον εἰσ ἀσκοὺσ καινοὺσ βλητέον.

[Οὐδεὶσ πιὼν παλαιὸν θέλει νέον·

λέγει γάρ Ὁ παλαιὸσ χρηστόσ ἐστιν. Ἐγένετο δὲ ἐν σαββάτῳ διαπορεύεσθαι αὐτὸν διὰ σπορίμων, καὶ ἔτιλλον οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ καὶ ἤσθιον τοὺσ στάχυασ ψώχοντεσ ταῖσ χερσίν.

τινὲσ δὲ τῶν Φαρισαίων εἶπαν Τί ποιεῖτε ὃ οὐκ ἔξεστιν τοῖσ σάββασιν;

καὶ ἀποκριθεὶσ πρὸσ αὐτοὺσ εἶπεν [ὁ] Ιἠσοῦσ Οὐδὲ τοῦτο ἀνέγνωτε ὃ ἐποίησεν Δαυεὶδ ὅτε ἐπείνασεν αὐτὸσ καὶ οἱ μετ’ αὐτοῦ;

[ὡσ] εἰσῆλθεν εἰσ τὸν οἶκον τοῦ θεοῦ καὶ τοὺσ ἄρτουσ τῆσ προθέσεωσ λαβὼν ἔφαγεν καὶ ἔδωκεν τοῖσ μετ’ αὐτοῦ, οὓσ οὐκ ἔξεστιν φαγεῖν εἰ μὴ μόνουσ τοὺσ ἱερεῖσ;

καὶ ἔλεγεν αὐτοῖσ Κύριόσ ἐστιν τοῦ σαββάτου ὁ υἱὸσ τοῦ ἀνθρώπου.

Ἐγένετο δὲ ἐν ἑτέρῳ σαββάτῳ εἰσελθεῖν αὐτὸν εἰσ τὴν συναγωγὴν καὶ διδάσκειν·

καὶ ἦν ἄνθρωποσ ἐκεῖ καὶ ἡ χεὶρ αὐτοῦ ἡ δεξιὰ ἦν ξηρά· παρετηροῦντο δὲ αὐτὸν οἱ γραμματεῖσ καὶ οἱ Φαρισαῖοι εἰ ἐν τῷ σαββάτῳ θεραπεύει, ἵνα εὑρ́ωσιν κατηγορεῖν αὐτοῦ.

αὐτὸσ δὲ ᾔδει τοὺσ διαλογισμοὺσ αὐτῶν, εἶπεν δὲ τῷ ἀνδρὶ τῷ ξηρὰν ἔχοντι τὴν χεῖρα Ἔγειρε καὶ στῆθι εἰσ τὸ μέσον·

καὶ ἀναστὰσ ἔστη. εἶπεν δὲ [ὁ] Ιἠσοῦσ πρὸσ αὐτούσ Ἐπερωτῶ ὑμᾶσ, εἰ ἔξεστιν τῷ σαββάτῳ ἀγαθοποιῆσαι ἢ κακοποιῆσαι, ψυχὴν σῶσαι ἢ ἀπολέσαι;

καὶ περιβλεψάμενοσ πάντασ αὐτοὺσ εἶπεν αὐτῷ Ἔκτεινον τὴν χεῖρά σου·

ὁ δὲ ἐποίησεν, καὶ ἀπεκατεστάθη ἡ χεὶρ αὐτοῦ. Αὐτοὶ δὲ ἐπλήσθησαν ἀνοίασ, καὶ διελάλουν πρὸσ ἀλλήλουσ τί ἂν ποιήσαιεν τῷ Ιἠσοῦ.

Ἐγένετο δὲ ἐν ταῖσ ἡμέραισ ταύταισ ἐξελθεῖν αὐτὸν εἰσ τὸ ὄροσ προσεύξασθαι, καὶ ἦν διανυκτερεύων ἐν τῇ προσευχῇ τοῦ θεοῦ.

καὶ καταβὰσ μετ’ αὐτῶν ἔστη ἐπὶ τόπου πεδινοῦ, καὶ ὄχλοσ πολὺσ μαθητῶν αὐτοῦ, καὶ πλῆθοσ πολὺ τοῦ λαοῦ ἀπὸ πάσησ τῆσ Ιοὐδαίασ καὶ Ιἐρουσαλὴμ καὶ τῆσ παραλίου Τύρου καὶ Σιδῶνοσ, οἳ ἦλθαν ἀκοῦσαι αὐτοῦ καὶ ἰαθῆναι ἀπὸ τῶν νόσων αὐτῶν·

καὶ οἱ ἐνοχλούμενοι ἀπὸ πνευμάτων ἀκαθάρτων ἐθεραπεύοντο·

καὶ πᾶσ ὁ ὄχλοσ ἐζήτουν ἅπτεσθαι αὐτοῦ, ὅτι δύναμισ παρ’ αὐτοῦ ἐξήρχετο καὶ ἰᾶτο πάντασ.

Μακάριοι οἱ πτωχοί, ὅτι ὑμετέρα ἐστὶν ἡ βασιλεία τοῦ θεοῦ.

μακάριοι οἱ πεινῶντεσ νῦν, ὅτι χορτασθήσεσθε.

μακάριοι οἱ κλαίοντεσ νῦν, ὅτι γελάσετε.

"ἀφορίσωσιν ὑμᾶσ καὶ ὀνειδίσωσιν καὶ ἐκβάλωσιν τὸ ὄνομα ὑμῶν ὡσ πονηρὸν ἕνεκα τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου·

"χάρητε ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ καὶ σκιρτήσατε, ἰδοὺ γὰρ ὁ μισθὸσ ὑμῶν πολὺσ ἐν τῷ οὐρανῷ· "κατὰ τὰ αὐτὰ γὰρ ἐποίουν τοῖσ προφήταισ οἱ πατέρεσ αὐτῶν. Πλὴν οὐαὶ ὑμῖν τοῖσ πλουσίοισ, ὅτι ἀπέχετε τὴν παράκλησιν ὑμῶν.

οὐαὶ ὑμῖν, οἱ ἐμπεπλησμένοι νῦν, ὅτι πεινάσετε.

οὐαί, οἱ γελῶντεσ νῦν, ὅτι πενθήσετε καὶ κλαύσετε.

οὐαὶ ὅταν καλῶσ ὑμᾶσ εἴπωσιν πάντεσ οἱ ἄνθρωποι, κατὰ τὰ αὐτὰ γὰρ ἐποίουν τοῖσ ψευδοπροφήταισ οἱ πατέρεσ αὐτῶν.

εὐλογεῖτε τοὺσ καταρωμένουσ ὑμᾶσ, προσεύχεσθε περὶ τῶν ἐπηρεαζόντων ὑμᾶσ.

τῷ τύπτοντί σε ἐπὶ τὴν σιαγόνα πάρεχε καὶ τὴν ἄλλην, καὶ ἀπὸ τοῦ αἴροντόσ σου τὸ ἱμάτιον καὶ τὸν χιτῶνα μὴ κωλύσῃσ.

παντὶ αἰτοῦντί σε δίδου, καὶ ἀπὸ τοῦ αἴροντοσ τὰ σὰ μὴ ἀπαίτει.

καὶ καθὼσ θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, ποιεῖτε αὐτοῖσ ὁμοίωσ.

καὶ εἰ ἀγαπᾶτε τοὺσ ἀγαπῶντασ ὑμᾶσ, ποία ὑμῖν χάρισ ἐστίν;

καὶ γὰρ οἱ ἁμαρτωλοὶ τοὺσ ἀγαπῶντασ αὐτοὺσ ἀγαπῶσιν. καὶ [γὰρ] ἐὰν ἀγαθοποιῆτε τοὺσ ἀγαθοποιοῦντασ ὑμᾶσ, ποία ὑμῖν χάρισ ἐστίν;

καὶ οἱ ἁμαρτωλοὶ τὸ αὐτὸ ποιοῦσιν. καὶ ἐὰν δανίσητε παρ’ ὧν ἐλπίζετε λαβεῖν, ποία ὑμῖν χάρισ [ἐστίν];

καὶ ἁμαρτωλοὶ ἁμαρτωλοῖσ δανίζουσιν ἵνα ἀπολάβωσιν τὰ ἴσα. πλὴν ἀγαπᾶτε τοὺσ ἐχθροὺσ ὑμῶν καὶ ἀγαθοποιεῖτε καὶ δανίζετε μηδὲν ἀπελπίζοντεσ·

καὶ ἔσται ὁ μισθὸσ ὑμῶν πολύσ, καὶ ἔσεσθε υἱοὶ Ὑψίστου, ὅτι αὐτὸσ χρηστόσ ἐστιν ἐπὶ τοὺσ ἀχαρίστουσ καὶ πονηρούσ. Γίνεσθε οἰκτίρμονεσ καθὼσ ὁ πατὴρ ὑμῶν οἰκτίρμων ἐστίν·

καὶ μὴ κρίνετε, καὶ οὐ μὴ κριθῆτε·

καὶ μὴ καταδικάζετε, καὶ οὐ μὴ καταδικασθῆτε. ἀπολύετε, καὶ ἀπολυθήσεσθε· δίδοτε, καὶ δοθήσεται ὑμῖν·

μέτρον καλὸν πεπιεσμένον σεσαλευμένον ὑπερεκχυννόμενον δώσουσιν εἰσ τὸν κόλπον ὑμῶν· ᾧ γὰρ μέτρῳ μετρεῖτε ἀντιμετρηθήσεται ὑμῖν. Εἶπεν δὲ καὶ παραβολὴν αὐτοῖσ Μήτι δύναται τυφλὸσ τυφλὸν ὁδηγεῖν;

οὐχὶ ἀμφότεροι εἰσ βόθυνον ἐμπεσοῦνται; οὐκ ἔστιν μαθητὴσ ὑπὲρ τὸν διδάσκαλον, κατηρτισμένοσ δὲ πᾶσ ἔσται ὡσ ὁ διδάσκαλοσ αὐτοῦ.

Τί δὲ βλέπεισ τὸ κάρφοσ τὸ ἐν τῷ ὀφθαλμῷ τοῦ ἀδελφοῦ σου, τὴν δὲ δοκὸν τὴν ἐν τῷ ἰδίῳ ὀφθαλμῷ οὐ κατανοεῖσ;

πῶσ δύνασαι λέγειν τῷ ἀδελφῷ σου Ἀδελφέ, ἄφεσ ἐκβάλω τὸ κάρφοσ τὸ ἐν τῷ ὀφθαλμῷ σου, αὐτὸσ τὴν ἐν τῷ ὀφθαλμῷ σοῦ δοκὸν οὐ βλέπων;

ὑποκριτά, ἔκβαλε πρῶτον τὴν δοκὸν ἐκ τοῦ ὀφθαλμοῦ σοῦ, καὶ τότε διαβλέψεισ τὸ κάρφοσ τὸ ἐν τῷ ὀφθαλμῷ τοῦ ἀδελφοῦ σου ἐκβαλεῖν. Οὐ γὰρ ἔστιν δένδρον καλὸν ποιοῦν καρπὸν σαπρόν, οὐδὲ πάλιν δένδρον σαπρὸν ποιοῦν καρπὸν καλόν.

ἕκαστον γὰρ δένδρον ἐκ τοῦ ἰδίου καρποῦ γινώσκεται· οὐ γὰρ ἐξ ἀκανθῶν συλλέγουσιν σῦκα, οὐδὲ ἐκ βάτου σταφυλὴν τρυγῶσιν.

ὁ ἀγαθὸσ ἄνθρωποσ ἐκ τοῦ ἀγαθοῦ θησαυροῦ τῆσ καρδίασ προφέρει τὸ ἀγαθόν, καὶ ὁ πονηρὸσ ἐκ τοῦ πονηροῦ προφέρει τὸ πονηρόν·

ἐκ γὰρ περισσεύματοσ καρδίασ λαλεῖ τὸ στόμα αὐτοῦ. Τί δέ με καλεῖτε Κύριε κύριε, καὶ οὐ ποιεῖτε ἃ λέγω;

πᾶσ ὁ ἐρχόμενοσ πρόσ με καὶ ἀκούων μου τῶν λόγων καὶ ποιῶν αὐτούσ, ὑποδείξω ὑμῖν τίνι ἐστὶν ὅμοιοσ·

ὅμοιόσ ἐστιν ἀνθρώπῳ οἰκοδομοῦντι οἰκίαν ὃσ ἔσκαψεν καὶ ἐβάθυνεν καὶ ἔθηκεν θεμέλιον ἐπὶ τὴν πέτραν·

πλημμύρησ δὲ γενομένησ προσέρηξεν ὁ ποταμὸσ τῇ οἰκίᾳ ἐκείνῃ, καὶ οὐκ ἴσχυσεν σαλεῦσαι αὐτὴν διὰ τὸ καλῶσ οἰκοδομῆσθαι αὐτήν. ὁ δὲ ἀκούσασ καὶ μὴ ποιήσασ ὅμοιόσ ἐστιν ἀνθρώπῳ οἰκοδομήσαντι οἰκίαν ἐπὶ τὴν γῆν χωρὶσ θεμελίου, ᾗ προσέρηξεν ὁ ποταμόσ, καὶ εὐθὺσ συνέπεσεν, καὶ ἐγένετο τὸ ῥῆγμα τῆσ οἰκίασ ἐκείνησ μέγα.

Επειδὴ ἐπλήρωσεν πάντα τὰ ῥήματα αὐτοῦ εἰσ τὰσ ἀκοὰσ τοῦ λαοῦ, εἰσῆλθεν εἰσ Καφαρναούμ.

Ἑκατοντάρχου δέ τινοσ δοῦλοσ κακῶσ ἔχων ἤμελλεν τελευτᾷν, ὃσ ἦν αὐτῷ ἔντιμοσ.

ἀκούσασ δὲ περὶ τοῦ Ιἠσοῦ ἀπέστειλεν πρὸσ αὐτὸν πρεσβυτέρουσ τῶν Ιοὐδαίων, ἐρωτῶν αὐτὸν ὅπωσ ἐλθὼν διασώσῃ τὸν δοῦλον αυτοῦ.

ἀγαπᾷ γὰρ τὸ ἔθνοσ ἡμῶν καὶ τὴν συναγωγὴν αὐτὸσ ᾠκοδόμησεν ἡμῖν.

ὁ δὲ Ιἠσοῦσ ἐπορεύετο σὺν αὐτοῖσ.

ἤδη δὲ αὐτοῦ οὐ μακρὰν ἀπέχοντοσ ἀπὸ τῆσ οἰκίασ ἔπεμψεν φίλουσ ὁ ἑκατοντάρχησ λέγων αὐτῷ Κύριε, μὴ σκύλλου, οὐ γὰρ ἱκανόσ εἰμι ἵνα ὑπὸ τὴν στέγην μου εἰσέλθῃσ· διὸ οὐδὲ ἐμαυτὸν ἠξίωσα πρὸσ σὲ ἐλθεῖν·

ἀλλὰ εἰπὲ λόγῳ, καὶ ἰαθήτω ὁ παῖσ μου· καὶ γὰρ ἐγὼ ἄνθρωπόσ εἰμι ὑπὸ ἐξουσίαν τασσόμενοσ, ἔχων ὑπ’ ἐμαυτὸν στρατιώτασ, καὶ λέγω τούτῳ Πορεύθητι, καὶ πορεύεται, καὶ ἄλλῳ Ἔρχου, καὶ ἔρχεται, καὶ τῷ δούλῳ μου Ποίησον τοῦτο, καὶ ποιεῖ.

ἀκούσασ δὲ ταῦτα ὁ Ιἠσοῦσ ἐθαύμασεν αὐτόν, καὶ στραφεὶσ τῷ ἀκολουθοῦντι αὐτῷ ὄχλῳ εἶπεν Λέγω ὑμῖν, οὐδὲ ἐν τῷ Ἰσραὴλ τοσαύτην πίστιν εὑρ͂ον.

καὶ ὑποστρέψαντεσ εἰσ τὸν οἶκον οἱ πεμφθέντεσ εὑρ͂ον τὸν δοῦλον ὑγιαίνοντα.

Καὶ ἐγένετο ἐν τῷ ἑξῆσ ἐπορεύθη εἰσ πόλιν καλουμένην Ναίν, καὶ συνεπορεύοντο αὐτῷ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ καὶ ὄχλοσ πολύσ.

ὡσ δὲ ἤγγισεν τῇ πύλῃ τῆσ πόλεωσ, καὶ ἰδοὺ ἐξεκομίζετο τεθνηκὼσ μονογενὴσ υἱὸσ τῇ μητρὶ αὐτοῦ, καὶ αὐτὴ ῆν χήρα, καὶ ὄχλοσ τῆσ πόλεωσ ἱκανὸσ ἦν σὺν αὐτῇ.

καὶ ἰδὼν αὐτὴν ὁ κύριοσ ἐσπλαγχνίσθη ἐπ’ αὐτῇ καὶ εἶπεν αὐτῇ Μὴ κλαῖε.

καὶ προσελθὼν ἥψατο τῆσ σοροῦ, οἱ δὲ βαστάζοντεσ ἔστησαν, καὶ εἶπεν Νεανίσκε σοὶ λέγω, ἐγέρθητι.

καὶ ἀνεκάθισεν ὁ νεκρὸσ καὶ ἤρξατο λαλεῖν, καὶ ἔδωκεν αὐτὸν τῇ μητρὶ αὐτοῦ.

Ἔλαβεν δὲ φόβοσ πάντασ, καὶ ἐδόξαζον τὸν θεὸν λέγοντεσ ὅτι Προφήτησ μέγασ ἠγέρθη ἐν ἡμῖν, καὶ ὅτι Ἐπεσκέψατο ὁ θεὸσ τὸν λαὸν αὐτοῦ.

καὶ ἐξῆλθεν ὁ λόγοσ οὗτοσ ἐν ὅλῃ τῇ Ιοὐδαίᾳ περὶ αὐτοῦ καὶ πάσῃ τῇ περιχώρῳ.

Καὶ ἀπήγγειλαν Ιωἄνει οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ περὶ πάντων τούτων.

ἔπεμψεν πρὸσ τὸν κύριον λέγων Σὺ εἶ ὁ ἐρχόμενοσ ἢ ἕτερον προσδοκῶμεν;

παραγενόμενοι δὲ πρὸσ αὐτὸν οἱ ἄνδρεσ εἶπαν Ιωἄνησ ὁ βαπτιστὴσ ἀπέστειλεν ἡμᾶσ πρὸσ σὲ λέγων Σὺ εἶ ὁ ἐρχόμενοσ ἢ ἄλλον προσδοκῶμεν;

ἐν ἐκείνῃ τῇ ὡρ́ᾳ ἐθεράπευσεν πολλοὺσ ἀπὸ νόσων καὶ μαστίγων καὶ πνευμάτων πονηρῶν, καὶ τυφλοῖσ πολλοῖσ ἐχαρίσατο βλέπειν.

καὶ ἀποκριθεὶσ εἶπεν αὐτοῖσ Πορευθέντεσ ἀπαγγείλατε Ιωἄνει ἃ εἴδετε καὶ ἠκούσατε·

τυφλοὶ ἀναβλέπουσιν, χωλοὶ περιπατοῦσιν, λεπροὶ καθαρίζονται καὶ κωφοὶ ἀκούουσιν, νεκροὶ ἐγείρονται, πτωχοὶ εὐαγγελίζονται· καὶ μακάριόσ ἐστιν ὃσ ἐὰν μὴ σκανδαλισθῇ ἐν ἐμοί.

Ἀπελθόντων δὲ τῶν ἀγγέλων Ιωἄνου ἤρξατο λέγειν πρὸσ τοὺσ ὄχλουσ περὶ Ιωἄνου Τί ἐξήλθατε εἰσ τὴν ἔρημον θεάσασθαι;

κάλαμον ὑπὸ ἀνέμου σαλευόμενον; ἀλλὰ τί ἐξήλθατε ἰδεῖν;

ἄνθρωπον ἐν μαλακοῖσ ἱματίοισ ἠμφιεσμένον; ἰδοὺ οἱ ἐν ἱματισμῷ ἐνδόξῳ καὶ τρυφῇ ὑπάρχοντεσ ἐν τοῖσ βασιλείοισ εἰσίν. ἀλλὰ τί ἐξήλθατε ἰδεῖν;

προφήτην; ναί, λέγω ὑμῖν, καὶ περισσότερον προφήτου. οὗτόσ ἐστιν περὶ οὗ γέγραπται Ἰδοὺ ἀποστέλλω τὸν ἄγγελόν μου πρὸ προσώπου σου, ὃσ κατασκευάσει τὴν ὁδόν σου ἔμπροσθέν σου.

λέγω ὑμῖν, μείζων ἐν γεννητοῖσ γυναικῶν Ιωἄνου οὐδεὶσ ἔστιν·

ὁ δὲ μικρότεροσ ἐν τῇ βασιλείᾳ τοῦ θεοῦ μείζων αὐτοῦ ἐστίν. ‐ Καὶ πᾶσ ὁ λαὸσ ἀκούσασ καὶ οἱ τελῶναι ἐδικαίωσαν τὸν θεόν, βαπτισθέντεσ τὸ βάπτισμα Ιωἄνου·

οἱ δὲ Φαρισαῖοι καὶ οἱ νομικοὶ τὴν βουλὴν τοῦ θεοῦ ἠθέτησαν εἰσ ἑαυτούσ, μὴ βαπτισθέντεσ ὑπ’ αὐτοῦ.

Τίνι οὖν ὁμοιώσω τοὺσ ἀνθρώπουσ τῆσ γενεᾶσ ταύτησ, καὶ τίνι εἰσὶν ὅμοιοι;

"Ηὐλήσαμεν ὑμῖν καὶ οὐκ ὠρχήσασθε·

"ἐθρηνήσαμεν καὶ οὐκ ἐκλαύσατε· ἐλήλυθεν γὰρ Ιωἄνησ ὁ βαπτιστὴσ μὴ ἔσθων ἄρτον μήτε πίνων οἶνον, καὶ λέγετε Δαιμόνιον ἔχει·

ἐλήλυθεν ὁ υἱὸσ τοῦ ἀνθρώπου ἔσθων καὶ πίνων, καὶ λέγετε Ἰδοὺ ἄνθρωποσ φάγοσ καὶ οἰνοπότησ, φίλοσ τελωνῶν καὶ ἁμαρτωλῶν.

καὶ ἐδικαιώθη ἡ σοφία ἀπὸ πάντων τῶν τέκνων αὐτῆσ.

Ἠρώτα δέ τισ αὐτὸν τῶν Φαρισαίων ἵνα φάγῃ μετ’ αὐτοῦ·

καὶ εἰσελθὼν εἰσ τὸν οἶκον τοῦ Φαρισαίου κατεκλίθη. Καὶ ἰδοὺ γυνὴ ἥτισ ἦν ἐν τῇ πόλει ἁμαρτωλόσ, καὶ ἐπιγνοῦσα ὅτι κατάκειται ἐν τῇ οἰκίᾳ τοῦ Φαρισαίου;

καὶ στᾶσα ὀπίσω παρὰ τοὺσ πόδασ αὐτοῦ κλαίουσα, τοῖσ δάκρυσιν ἤρξατο βρέχειν τοὺσ πόδασ αὐτοῦ καὶ ταῖσ θριξὶν τῆσ κεφαλῆσ αὐτῆσ ἐξέμασσεν, καὶ κατεφίλει τοὺσ πόδασ αὐτοῦ καὶ ἤλειφεν τῷ μύρῳ.

Ἰδὼν δὲ ὁ Φαρισαῖοσ ὁ καλέσασ αὐτὸν εἶπεν ἐν ἑαυτῷ λέγων Οὗτοσ εἰ ἦν [ὁ] προφήτησ, ἐγίνωσκεν ἂν τίσ καὶ ποταπὴ ἡ γυνὴ ἥτισ ἅπτεται αὐτοῦ, ὅτι ἁμαρτωλόσ ἐστιν.

καὶ ἀποκριθεὶσ ὁ Ιἠσοῦσ εἶπεν πρὸσ αὐτόν Σίμων, ἔχω σοί τι εἰπεῖν.

ὁ δέ Διδάσκαλε, εἰπέ, φησίν. δύο χρεοφιλέται ἦσαν δανιστῇ τινί· ὁ εἷσ ὤφειλεν δηνάρια πεντακόσια, ὁ δὲ ἕτεροσ πεντήκοντα.

μὴ ἐχόντων αὐτῶν ἀποδοῦναι ἀμφοτέροισ ἐχαρίσατο.

τίσ οὖν αὐτῶν πλεῖον ἀγαπήσει αὐτόν; ἀποκριθεὶσ Σίμων εἶπεν Ὑπολαμβάνω ὅτι ᾧ τὸ πλεῖον ἐχαρίσατο.

ὁ δὲ εἶπεν αὐτῷ Ὀρθῶσ ἔκρινασ. καὶ στραφεὶσ πρὸσ τὴν γυναῖκα τῷ Σίμωνι ἔφη Βλέπεισ ταύτην τὴν γυναῖκα;

εἰσῆλθόν σου εἰσ τὴν οἰκίαν, ὕδωρ μοι ἐπὶ πόδασ οὐκ ἔδωκασ· αὕτη δὲ τοῖσ δάκρυσιν ἔβρεξέν μου τοὺσ πόδασ καὶ ταῖσ θριξὶν αὐτῆσ ἐξέμαξεν. φίλημά μοι οὐκ ἔδωκασ·

αὕτη δὲ ἀφ’ ἧσ εἰσῆλθον οὐ διέλιπεν καταφιλοῦσά μου τοὺσ πόδασ. ἐλαίῳ τὴν κεφαλήν μου οὐκ ἤλειψασ·

αὕτη δὲ μύρῳ ἤλειψεν τοὺσ πόδασ μου. οὗ χάριν, λέγω σοι, ἀφέωνται αἱ ἁμαρτίαι αὐτῆσ αἱ πολλαί, ὅτι ἠγάπησεν πολύ·

ᾧ δὲ ὀλίγον ἀφίεται, ὀλίγον ἀγαπᾷ. εἶπεν δὲ αὐτῇ Ἀφέωνταί σου αἱ ἁμαρτίαι.

καὶ ἤρξαντο οἱ συνανακείμενοι λέγειν ἐν ἑαυτοῖσ Τίσ οὗτόσ ἐστιν ὃσ καὶ ἁμαρτίασ ἀφίησιν;

εἶπεν δὲ πρὸσ τὴν γυναῖκα Ἡ πίστισ σου σέσωκέν σε·

πορεύου εἰσ εἰρήνην. καὶ Ιωἄνα γυνὴ Χουζᾶ ἐπιτρόπου Ἡρῴδου καὶ Σουσάννα καὶ ἕτεραι πολλαί, αἵτινεσ διηκόνουν αὐτοῖσ ἐκ τῶν ὑπαρχόντων αὐταῖσ.

Ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι τὸν σπόρον αὐτοῦ.

καὶ ἐν τῷ σπείρειν αὐτὸν ὃ μὲν ἔπεσεν παρὰ τὴν ὁδόν, καὶ κατεπατήθη καὶ τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ κατέφαγεν αὐτό. καὶ ἕτερον κατέπεσεν ἐπὶ τὴν πέτραν, καὶ φυὲν ἐξηράνθη διὰ τὸ μὴ ἔχειν ἰκμάδα.

καὶ ἕτερον ἔπεσεν ἐν μέσῳ τῶν ἀκανθῶν, καὶ συνφυεῖσαι αἱ ἄκανθαι ἀπέπνιξαν αὐτό.

καὶ ἕτερον ἔπεσεν εἰσ τὴν γῆν τὴν ἀγαθήν, καὶ φυὲν ἐποίησεν καρπὸν ἑκατονταπλασίονα.

Ταῦτα λέγων ἐφώνει Ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω. Ἐπηρώτων δὲ αὐτὸν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ τίσ αὕτη εἰή ἡ παραβολή.

ὁ δὲ εἶπεν Ὑμῖν δέδοται γνῶναι τὰ μυστήρια τῆσ βασιλείασ τοῦ θεοῦ, τοῖσ δὲ λοιποῖσ ἐν παραβολαῖσ, ἵνα βλέποντεσ μὴ βλέπωσιν καὶ ἀκούοντεσ μὴ συνίωσιν.

ἔστιν δὲ αὕτη ἡ παραβολή.

Ὁ σπόροσ ἐστὶν ὁ λόγοσ τοῦ θεοῦ. οἱ δὲ παρὰ τὴν ὁδόν εἰσιν οἱ ἀκούσαντεσ, εἶτα ἔρχεται ὁ διάβολοσ καὶ αἴρει τὸν λόγον ἀπὸ τῆσ καρδίασ αὐτῶν, ἵνα μὴ πιστεύσαντεσ σωθῶσιν.

οἱ δὲ ἐπὶ τῆσ πέτρασ οἳ ὅταν ἀκούσωσιν μετὰ χαρᾶσ δέχονται τὸν λόγον, καὶ οὗτοι ῥίζαν οὐκ ἔχουσιν, οἳ πρὸσ καιρὸν πιστεύουσιν καὶ ἐν καιρῷ πειρασμοῦ ἀφίστανται.

τὸ δὲ εἰσ τὰσ ἀκάνθασ πεσόν, οὗτοί εἰσιν οἱ ἀκούσαντεσ, καὶ ὑπὸ μεριμνῶν καὶ πλούτου καὶ ἡδονῶν τοῦ βίου πορευόμενοι συνπνίγονται καὶ οὐ τελεσφοροῦσιν.

τὸ δὲ ἐν τῇ καλῇ γῇ, οὗτοί εἰσιν οἵτινεσ ἐν καρδίᾳ καλῇ καὶ ἀγαθῇ ἀκούσαντεσ τὸν λόγον κατέχουσιν καὶ καρποφοροῦσιν ἐν ὑπομονῇ.

Οὐδεὶσ δὲ λύχνον ἅψασ καλύπτει αὐτὸν σκεύει ἢ ὑποκάτω κλίνησ τίθησιν, ἀλλ’ ἐπὶ λυχνίασ τίθησιν, ἵνα οἱ εἰσπορευόμενοι βλέπωσιν τὸ φῶσ.

οὐ γὰρ ἔστιν κρυπτὸν ὃ οὐ φανερὸν γενήσεται, οὐδὲ ἀπόκρυφον ὃ οὐ μὴ γνωσθῇ καὶ εἰσ φανερὸν ἔλθῃ.

Βλέπετε οὖν πῶσ ἀκούετε·

ὃσ ἂν γὰρ ἔχῃ, δοθήσεται αὐτῷ, καὶ ὃσ ἂν μὴ ἔχῃ, καὶ ὃ δοκεῖ ἔχειν ἀρθήσεται ἀπ’ αὐτοῦ. Παρεγένετο δὲ πρὸσ αὐτὸν ἡ μήτηρ καὶ οἱ ἀδελφοὶ αὐτοῦ, καὶ οὐκ ἠδύναντο συντυχεῖν αὐτῷ διὰ τὸν ὄχλον.

ἀπηγγέλη δὲ αὐτῷ Ἡ μήτηρ σου καὶ οἱ ἀδελφοί σου ἑστήκασιν ἔξω ἰδεῖν θέλοντέσ σε.

ὁ δὲ ἀποκριθεὶσ εἶπεν πρὸσ αὐτούσ Μήτηρ μου καὶ ἀδελφοί μου οὗτοί εἰσιν οἱ τὸν λόγον τοῦ θεοῦ ἀκούοντεσ καὶ ποιοῦντεσ.

Ἐγένετο δὲ ἐν μιᾷ τῶν ἡμερῶν καὶ αὐτὸσ ἐνέβη εἰσ πλοῖον καὶ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ, καὶ εἶπεν πρὸσ αὐτούσ Διέλθωμεν εἰσ τὸ πέραν τῆσ λίμνησ, καὶ ἀνήχθησαν.

πλεόντων δὲ αὐτῶν ἀφύπνωσεν.

καὶ κατέβη λαῖλαψ ἀνέμου εἰσ τὴν λίμνην, καὶ συνεπληροῦντο καὶ ἐκινδύνευον. προσελθόντεσ δὲ διήγειραν αὐτὸν λέγοντεσ Ἐπιστάτα ἐπιστάτα, ἀπολλύμεθα·

ὁ δὲ διεγερθεὶσ ἐπετίμησεν τῷ ἀνέμῳ καὶ τῷ κλύδωνι τοῦ ὕδατοσ, καὶ ἐπαύσαντο, καὶ ἐγένετο γαλήνη. εἶπεν δὲ αὐτοῖσ Ποῦ ἡ πίστισ ὑμῶν;

φοβηθέντεσ δὲ ἐθαύμασαν, λέγοντεσ πρὸσ ἀλλήλουσ Τίσ ἄρα οὗτόσ ἐστιν ὅτι καὶ τοῖσ ἀνέμοισ ἐπιτάσσει καὶ τῷ ὕδατι, καὶ ὑπακούουσιν αὐτῷ; Καὶ κατέπλευσαν εἰσ τὴν χώραν τῶν Γερασηνῶν, ἥτισ ἐστὶν ἀντίπερα τῆσ Γαλιλαίασ.

ἐξελθόντι δὲ αὐτῷ ἐπὶ τὴν γῆν ὑπήντησεν ἀνήρ τισ ἐκ τῆσ πόλεωσ ἔχων δαιμόνια·

καὶ χρόνῳ ἱκανῷ οὐκ ἐνεδύσατο ἱμάτιον, καὶ ἐν οἰκίᾳ οὐκ ἔμενεν ἀλλ’ ἐν τοῖσ μνήμασιν. ἰδὼν δὲ τὸν Ιἠσοῦν ἀνακράξασ προσέπεσεν αὐτῷ καὶ φωνῇ μεγάλῃ εἶπεν Τί ἐμοὶ καὶ σοί, Ιἠσοῦ υἱὲ [τοῦ θεοῦ] τοῦ ὑψίστου;

δέομαί σου, μή με βασανίσῃσ· παρήγγελλεν γὰρ τῷ πνεύματι τῷ ἀκαθάρτῳ ἐξελθεῖν ἀπὸ τοῦ ἀνθρώπου.

πολλοῖσ γὰρ χρόνοισ συνηρπάκει αὐτόν, καὶ ἐδεσμεύετο ἁλύσεσιν καὶ πέδαισ φυλασσόμενοσ, καὶ διαρήσσων τὰ δεσμὰ ἠλαύνέτο ἀπὸ τοῦ δαιμονίου εἰσ τὰσ ἐρήμουσ. ἐπηρώτησεν δὲ αὐτὸν ὁ Ιἠσοῦσ Τί σοὶ ὄνομά ἐστιν;

ὁ δὲ εἶπεν Λεγιών, ὅτι εἰσῆλθεν δαιμόνια πολλὰ εἰσ αὐτόν. καὶ παρεκάλουν αὐτὸν ἵνα μὴ ἐπιτάξῃ αὐτοῖσ εἰσ τὴν ἄβυσσον ἀπελθεῖν.

Ἦν δὲ ἐκεῖ ἀγέλη χοίρων ἱκανῶν βοσκομένη ἐν τῷ ὄρει·

καὶ παρεκάλεσαν αὐτὸν ἵνα ἐπιτρέψῃ αὐτοῖσ εἰσ ἐκείνουσ εἰσελθεῖν· καὶ ἐπέτρεψεν αὐτοῖσ. ἐξελθόντα δὲ τὰ δαιμόνια ἀπὸ τοῦ ἀνθρώπου εἰσῆλθον εἰσ τοὺσ χοίρουσ, καὶ ὡρ́μησεν ἡ ἀγέλη κατὰ τοῦ κρημνοῦ εἰσ τὴν λίμνην καὶ ἀπεπνίγη.

Ἰδόντεσ δὲ οἱ βόσκοντεσ τὸ γεγονὸσ ἔφυγον καὶ ἀπήγγειλαν εἰσ τὴν πόλιν καὶ εἰσ τοὺσ ἀγρούσ.

ἐξῆλθον δὲ ἰδεῖν τὸ γεγονὸσ καὶ ἦλθαν πρὸσ τὸν Ιἠσοῦν, καὶ εὑρ͂αν καθήμενον τὸν ἄνθρωπον ἀφ’ οὗ τὰ δαιμόνια ἐξῆλθεν ἱματισμένον καὶ σωφρονοῦντα παρὰ τοὺσ πόδασ [τοῦ] Ιἠσοῦ, καὶ ἐφοβήθησαν.

ἀπήγγειλαν δὲ αὐτοῖσ οἱ ἰδόντεσ πῶσ ἐσώθη ὁ δαιμονισθείσ.

καὶ ἠρώτησεν αὐτὸν ἅπαν τὸ πλῆθοσ τῆσ περιχώρου τῶν Γερασηνῶν ἀπελθεῖν ἀπ’ αὐτῶν, ὅτι φόβῳ μεγάλῳ συνείχοντο·

αὐτὸσ δὲ ἐμβὰσ εἰσ πλοῖον ὑπέστρεψεν. ἐδεῖτο δὲ αὐτοῦ ὁ ἀνὴρ ἀφ’ οὗ ἐξεληλύθει τὰ δαιμόνια εἶναι σὺν αὐτῷ·

Ὑπόστρεφε εἰσ τὸν οἶκόν σου, καὶ διηγοῦ ὅσα σοι ἐποίησεν ὁ θεόσ.

καὶ ἀπῆλθεν καθ’ ὅλην τὴν πόλιν κηρύσσων ὅσα ἐποίησεν αὐτῷ ὁ Ιἠσοῦσ. Ἐν δὲ τῷ ὑποστρέφειν τὸν Ιἠσοῦν ἀπεδέξατο αὐτὸν ὁ ὄχλοσ, ἦσαν γὰρ πάντεσ προσδοκῶντεσ αὐτόν.

Καὶ ἰδοὺ ἦλθεν ἀνὴρ ᾧ ὄνομα Ιἄειροσ, καὶ οὗτοσ ἄρχων τῆσ συναγωγῆσ ὑπῆρχεν, καὶ πεσὼν παρὰ τοὺσ πόδασ Ιἠσοῦ παρεκάλει αὐτὸν εἰσελθεῖν εἰσ τὸν οἶκον αὐτοῦ, ὅτι θυγάτηρ μονογενὴσ ἦν αὐτῷ ὡσ ἐτῶν δώδεκα καὶ αὐτὴ ἀπέθνησκεν.

Ἐν δὲ τῷ ὑπάγειν αὐτὸν οἱ ὄχλοι συνέπνιγον αὐτόν.

προσελθοῦσα ὄπισθεν ἥψατο τοῦ κρασπέδου τοῦ ἱματίου αὐτοῦ, καὶ παραχρῆμα ἔστη ἡ ῥύσισ τοῦ αἵματοσ αὐτῆσ.

καὶ εἶπεν ὁ Ιἠσοῦσ Τίσ ὁ ἁψάμενόσ μου;

ἀρνουμένων δὲ πάντων εἶπεν ὁ Πέτροσ Ἐπιστάτα, οἱ ὄχλοι συνέχουσίν σε καὶ ἀποθλίβουσιν. ὁ δὲ Ιἠσοῦσ εἶπεν Ἥψατό μού τισ, ἐγὼ γὰρ ἔγνων δύναμιν ἐξεληλυθυῖαν ἀπ’ ἐμοῦ.

ἰδοῦσα δὲ ἡ γυνὴ ὅτι οὐκ ἔλαθεν τρέμουσα ἦλθεν καὶ προσπεσοῦσα αὐτῷ δι’ ἣν αἰτίαν ἥψατο αὐτοῦ ἀπήγγειλεν ἐνώπιον παντὸσ τοῦ λαοῦ καὶ ὡσ ἰάθη παραχρῆμα.

ὁ δὲ εἶπεν αὐτῇ Θυγάτηρ, ἡ πίστισ σου σέσωκέν σε·

πορεύου εἰσ εἰρήνην. Ἔτι αὐτοῦ λαλοῦντοσ ἔρχεταί τισ παρὰ τοῦ ἀρχισυναγώγου λέγων ὅτι Τέθνηκεν ἡ θυγάτηρ σου, μηκέτι σκύλλε τὸν διδάσκαλον.

ὁ δὲ Ιἠσοῦσ ἀκούσασ ἀπεκρίθη αὐτῷ Μὴ φοβοῦ, μόνον πίστευσον, καὶ σωθήσεται.

ἐλθὼν δὲ εἰσ τὴν οἰκίαν οὐκ ἀφῆκεν εἰσελθεῖν τινὰ σὺν αὐτῷ εἰ μὴ Πέτρον καὶ Ιωἄνην καὶ Ιἄκωβον καὶ τὸν πατέρα τῆσ παιδὸσ καὶ τὴν μητέρα.

ἔκλαιον δὲ πάντεσ καὶ ἐκόπτοντο αὐτήν.

ὁ δὲ εἶπεν Μὴ κλαίετε, οὐ γὰρ ἀπέθανεν ἀλλὰ καθεύδει. καὶ κατεγέλων αὐτοῦ, εἰδότεσ ὅτι ἀπέθανεν.

αὐτὸσ δὲ κρατήσασ τῆσ χειρὸσ αὐτῆσ ἐφώνησεν λέγων Ἡ παῖσ, ἔγειρε.

καὶ ἐπέστρεψεν τὸ πνεῦμα αὐτῆσ, καὶ ἀνέστη παραχρῆμα, καὶ διέταξεν αὐτῇ δοθῆναι φαγεῖν.

καὶ ἐξέστησαν οἱ γονεῖσ αὐτῆσ·

ὁ δὲ παρήγγειλεν αὐτοῖσ μηδενὶ εἰπεῖν τὸ γεγονόσ. καὶ εἶπεν πρὸσ αὐτούσ Μηδὲν αἴρετε εἰσ τὴν ὁδόν, μήτε ῥάβδον μήτε πήραν μήτε ἄρτον μήτε ἀργύριον, μήτε δύο χιτῶνασ ἔχειν.

καὶ εἰσ ἣν ἂν οἰκίαν εἰσέλθητε, ἐκεῖ μένετε καὶ ἐκεῖθεν ἐξέρχεσθε.

καὶ ὅσοι ἂν μὴ δέχωνται ὑμᾶσ, ἐξερχόμενοι ἀπὸ τῆσ πόλεωσ ἐκείνησ τὸν κονιορτὸν ἀπὸ τῶν ποδῶν ὑμῶν ἀποτινάσσετε εἰσ μαρτύριον ἐπ’ αὐτούσ.

Ἐξερχόμενοι δὲ διήρχοντο κατὰ τὰσ κώμασ εὐαγγελιζόμενοι καὶ θεραπεύοντεσ πανταχοῦ.

ὑπὸ τινῶν δὲ ὅτι Ἠλείασ ἐφάνη, ἄλλων δὲ ὅτι προφήτησ τισ τῶν ἀρχαίων ἀνέστη.

εἶπεν δὲ [ὁ] Ἡρῴδησ Ιωἄνην ἐγὼ ἀπεκεφάλισα·

τίσ δέ ἐστιν οὗτοσ περὶ οὗ ἀκούω τοιαῦτα; καὶ ἐζήτει ἰδεῖν αὐτόν. Καὶ ὑποστρέψαντεσ οἱ ἀπόστολοι διηγήσαντο αὐτῷ ὅσα ἐποίησαν.

Καὶ παραλαβὼν αὐτοὺσ ὑπεχώρησεν κατ’ ἰδίαν εἰσ πόλιν καλουμένην Βηθσαιδά. οἱ δὲ ὄχλοι γνόντεσ ἠκολούθησαν αὐτῷ.

καὶ ἀποδεξάμενοσ αὐτοὺσ ἐλάλει αὐτοῖσ περὶ τῆσ βασιλείασ τοῦ θεοῦ, καὶ τοὺσ χρείαν ἔχοντασ θεραπείασ ἰᾶτο. Ἡ δὲ ἡμέρα ἤρξατο κλίνειν·

προσελθόντεσ δὲ οἱ δώδεκα εἶπαν αὐτῷ Ἀπόλυσον τὸν ὄχλον, ἵνα πορευθέντεσ εἰσ τὰσ κύκλῳ κώμασ καὶ ἀγροὺσ καταλύσωσιν καὶ εὑρ́ωσιν ἐπισιτισμόν, ὅτι ὧδε ἐν ἐρήμῳ τόπῳ ἐσμέν. εἶπεν δὲ πρὸσ αὐτούσ Δότε αὐτοῖσ φαγεῖν ὑμεῖσ.

οἱ δὲ εἶπαν Οὐκ εἰσὶν ἡμῖν πλεῖον ἢ ἄρτοι πέντε καὶ ἰχθύεσ δύο, εἰ μήτι πορευθέντεσ ἡμεῖσ ἀγοράσωμεν εἰσ πάντα τὸν λαὸν τοῦτον βρώματα. ἦσαν γὰρ ὡσεὶ ἄνδρεσ πεντακισχίλιοι.

εἶπεν δὲ πρὸσ τοὺσ μαθητὰσ αὐτοῦ Κατακλίνατε αὐτοὺσ κλισίασ ὡσεὶ ἀνὰ πεντήκοντα. καὶ ἐποίησαν οὕτωσ καὶ κατέκλιναν ἅπαντασ.

λαβὼν δὲ τοὺσ πέντε ἄρτουσ καὶ τοὺσ δύο ἰχθύασ ἀναβλέψασ εἰσ τὸν οὐρανὸν εὐλόγησεν αὐτοὺσ καὶ κατέκλασεν καὶ ἐδίδου τοῖσ μαθηταῖσ παραθεῖναι τῷ ὄχλῳ.

καὶ ἔφαγον καὶ ἐχορτάσθησαν πάντεσ, καὶ ἤρθη τὸ περισσεῦσαν αὐτοῖσ κλασμάτων κόφινοι δώδεκα.

Καὶ ἐγένετο ἐν τῷ εἶναι αὐτὸν προσευχόμενον κατὰ μόνασ συνῆσαν αὐτῷ οἱ μαθηταί, καὶ ἐπηρώτησεν αὐτοὺσ λέγων Τίνα με οἱ ὄχλοι λέγουσιν εἶναι;

οἱ δὲ ἀποκριθέντεσ εἶπαν Ιωἄνην τὸν βαπτιστήν, ἄλλοι δὲ Ἠλείαν, ἄλλοι δὲ ὅτι προφήτησ τισ τῶν ἀρχαίων ἀνέστη.

εἶπεν δὲ αὐτοῖσ Ὑμεῖσ δὲ τίνα με λέγετε εἶναι;

Πέτροσ δὲ ἀποκριθεὶσ εἶπεν Τὸν χριστὸν τοῦ θεοῦ. εἰπὼν ὅτι Δεῖ τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου πολλὰ παθεῖν καὶ ἀποδοκιμασθῆναι ἀπὸ τῶν πρεσβυτέρων καὶ ἀρχιερέων καὶ γραμματέων καὶ ἀποκτανθῆναι καὶ τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ ἐγερθῆναι.

Ἔλεγεν δὲ πρὸσ πάντασ Εἴ τισ θέλει ὀπίσω μου ἔρχεσθαι, ἀρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καθ’ ἡμέραν, καὶ ἀκολουθείτω μοι.

ὃσ γὰρ ἂν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν·

ὃσ δ’ ἂν ἀπολέσῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ἕνεκεν ἐμοῦ, οὗτοσ σώσει αὐτήν. τί γὰρ ὠφελεῖται ἄνθρωποσ κερδήσασ τὸν κόσμον ὅλον ἑαυτὸν δὲ ἀπολέσασ ἢ ζημιωθείσ;

ὃσ γὰρ ἂν ἐπαισχυνθῇ με καὶ τοὺσ ἐμοὺσ λόγουσ, τοῦτον ὁ υἱὸσ τοῦ ἀνθρώπου ἐπαισχυνθήσεται, ὅταν ἔλθῃ ἐν τῇ δόξῃ αὐτοῦ καὶ τοῦ πατρὸσ καὶ τῶν ἁγίων ἀγγέλων.

Λέγω δὲ ὑμῖν ἀληθῶσ, εἰσίν τινεσ τῶν αὐτοῦ ἑστηκότων οἳ οὐ μὴ γεύσωνται θανάτου ἑώσ ἂν ἴδωσιν τὴν βασιλείαν τοῦ θεοῦ.

Ἐγένετο δὲ μετὰ τοὺσ λόγουσ τούτουσ ὡσεὶ ἡμέραι ὀκτὼ παραλαβὼν Πέτρον καὶ Ιωἄνην καὶ Ιἄκωβον ἀνέβη εἰσ τὸ ὄροσ προσεύξασθαι.

καὶ ἐγένετο ἐν τῷ προσεύχεσθαι αὐτὸν τὸ εἶδοσ τοῦ προσώπου αὐτοῦ ἕτερον καὶ ὁ ἱματισμὸσ αὐτοῦ λευκὸσ ἐξαστράπτων.

οἳ ὀφθέντεσ ἐν δόξῃ ἔλεγον τὴν ἔξοδον αὐτοῦ ἣν ἤμελλεν πληροῦν ἐν Ιἐρουσαλήμ.

ὁ δὲ Πέτροσ καὶ οἱ σὺν αὐτῷ ἦσαν βεβαρημένοι ὕπνῳ·

διαγρηγορήσαντεσ δὲ εἶδαν τὴν δόξαν αὐτοῦ καὶ τοὺσ δύο ἄνδρασ τοὺσ συνεστῶτασ αὐτῷ. καὶ ἐγένετο ἐν τῷ διαχωρίζεσθαι αὐτοὺσ ἀπ’ αὐτοῦ εἶπεν ὁ Πέτροσ πρὸσ τὸν Ιἠσοῦν Ἐπιστάτα, καλόν ἐστιν ἡμᾶσ ὧδε εἶναι, καὶ ποιήσωμεν σκηνὰσ τρεῖσ, μίαν σοὶ καὶ μίαν Μωυσεῖ καὶ μίαν Ἠλείᾳ, μὴ εἰδὼσ ὃ λέγει.

ταῦτα δὲ αὐτοῦ λέγοντοσ ἐγένετο νεφέλη καὶ ἐπεσκίαζεν αὐτούσ·

ἐφοβήθησαν δὲ ἐν τῷ εἰσελθεῖν αὐτοὺσ εἰσ τὴν νεφέλην. καὶ φωνὴ ἐγένετο ἐκ τῆσ νεφέλησ λέγουσα Οὗτόσ ἐστιν ὁ υἱόσ μου ὁ ἐκλελεγμένοσ, αὐτοῦ ἀκούετε.

καὶ ἐν τῷ γενέσθαι τὴν φωνὴν εὑρέθη Ιἠσοῦσ μόνοσ.

καὶ αὐτοὶ ἐσίγησαν καὶ οὐδενὶ ἀπήγγειλαν ἐν ἐκείναισ ταῖσ ἡμέραισ οὐδὲν ὧν ἑώρακαν. Ἐγένετο δὲ τῇ ἑξῆσ ἡμέρᾳ κατελθόντων αὐτῶν ἀπὸ τοῦ ὄρουσ συνήντησεν αὐτῷ ὄχλοσ πολύσ.

καὶ ἰδοὺ πνεῦμα λαμβάνει αὐτόν, καὶ ἐξέφνησ κράζει, καὶ σπαράσσει αὐτὸν μετὰ ἀφροῦ καὶ μόλισ ἀποχωρεῖ ἀπ’ αὐτοῦ συντρῖβον αὐτόν·

καὶ ἐδεήθην τῶν μαθητῶν σου ἵνα ἐκβάλωσιν αὐτό, καὶ οὐκ ἠδυνήθησαν.

ἀποκριθεὶσ δὲ ὁ Ιἠσοῦσ εἶπεν Ὦ γενεὰ ἄπιστοσ καὶ διεστραμμένη, ἑώσ πότε ἔσομαι πρὸσ ὑμᾶσ καὶ ἀνέξομαι ὑμῶν;

προσάγαγε ὧδε τὸν υἱόν σου. ἔτι δὲ προσερχομένου αὐτοῦ ἔρρηξεν αὐτὸν τὸ δαιμόνιον καὶ συνεσπάραξεν·

ἐπετίμησεν δὲ ὁ Ιἠσοῦσ τῷ πνεύματι τῷ ἀκαθάρτῳ, καὶ ἰάσατο τὸν παῖδα καὶ ἀπέδωκεν αὐτὸν τῷ πατρὶ αὐτοῦ. ἐξεπλήσσοντο δὲ πάντεσ ἐπὶ τῇ μεγαλειότητι τοῦ θεοῦ.

Θέσθε ὑμεῖσ εἰσ τὰ ὦτα ὑμῶν τοὺσ λόγουσ τούτουσ, ὁ γὰρ υἱὸσ τοῦ ἀνθρώπου μέλλει παραδίδοσθαι εἰσ χεῖρασ ἀνθρώπων.

οἱ δὲ ἠγνόουν τὸ ῥῆμα τοῦτο, καὶ ἦν παρακεκαλυμμένον ἀπ’ αὐτῶν ἵνα μὴ αἴσθωνται αὐτό, καὶ ἐφοβοῦντο ἐρωτῆσαι αὐτὸν περὶ τοῦ ῥήματοσ τούτου.

Εἰσῆλθεν δὲ διαλογισμὸσ ἐν αὐτοῖσ, τὸ τίσ ἂν εἰή μείζων αὐτῶν.

ὁ δὲ Ιἠσοῦσ εἰδὼσ τὸν διαλογισμὸν τῆσ καρδίασ αὐτῶν ἐπιλαβόμενοσ παιδίον ἔστησεν αὐτὸ παρ’ ἑαυτῷ, καὶ εἶπεν αὐτοῖσ Ὃσ ἂν δέξηται τοῦτο τὸ παιδίον ἐπὶ τῷ ὀνόματί μου ἐμὲ δέχεται, καὶ ὃσ ἂν ἐμὲ δέξηται δέχεται τὸν ἀποστείλαντά με·

ὁ γὰρ μικρότεροσ ἐν πᾶσιν ὑμῖν ὑπάρχων οὗτόσ ἐστιν μέγασ.

Ἀποκριθεὶσ δὲ Ιωἄνησ εἶπεν Ἐπιστάτα, εἴδαμέν τινα ἐν τῷ ὀνόματί σου ἐκβάλλοντα δαιμόνια, καὶ ἐκωλύομεν αὐτὸν ὅτι οὐκ ἀκολουθεῖ μεθ’ ἡμῶν.

εἶπεν δὲ πρὸσ αὐτὸν Ιἠσοῦσ Μὴ κωλύετε, ὃσ γὰρ οὐκ ἔστιν καθ’ ὑμῶν ὑπὲρ ὑμῶν ἐστίν.

καὶ ἀπέστειλεν ἀγγέλουσ πρὸ προσώπου αὐτοῦ.

Καὶ πορευθέντεσ εἰσῆλθον εἰσ κώμην Σαμαρειτῶν, ὡσ ἑτοιμάσαι αὐτῷ· καὶ οὐκ ἐδέξαντο αὐτόν, ὅτι τὸ πρόσωπον αὐτοῦ ἦν πορευόμενον εἰσ Ιἐρουσαλήμ.

ἰδόντεσ δὲ οἱ μαθηταὶ Ιἄκωβοσ καὶ Ιωἄνησ εἶπαν Κύριε, θέλεισ εἴπωμεν πῦρ καταβῆναι ἀπὸ τοῦ οὐρανοῦ καὶ ἀναλῶσαι αὐτούσ;

στραφεὶσ δὲ ἐπετίμησεν αὐτοῖσ.

καὶ ἐπορεύθησαν εἰσ ἑτέραν κώμην.

Καὶ πορευομένων αὐτῶν ἐν τῇ ὁδῷ εἶπέν τισ πρὸσ αὐτόν Ἀκολουθήσω σοι ὅπου ἐὰν ἀπέρχῃ.

καὶ εἶπεν αὐτῷ [ὁ] Ιἠσοῦσ Αἱ ἀλώπεκεσ φωλεοὺσ ἔχουσιν καὶ τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ κατασκηνώσεισ, ὁ δὲ υἱὸσ τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἔχει ποῦ τὴν κεφαλὴν κλίνῃ.

Εἶπεν δὲ πρὸσ ἕτερον Ἀκολούθει μοι.

ὁ δὲ εἶπεν Ἐπίτρεψόν μοι πρῶτον ἀπελθόντι θάψαι τὸν πατέρα μου. εἶπεν δὲ αὐτῷ Ἄφεσ τοὺσ νεκροὺσ θάψαι τοὺσ ἑαυτῶν νεκρούσ, σὺ δὲ ἀπελθὼν διάγγελλε τὴν βασιλείαν τοῦ θεοῦ.

εἶπεν δὲ καὶ ἕτεροσ Ἀκολουθήσω σοι, κύριε·

πρῶτον δὲ ἐπίτρεψόν μοι ἀποτάξασθαι τοῖσ εἰσ τὸν οἶκόν μου. εἶπεν δὲ [πρὸσ αὐτὸν] ὁ Ιἠσοῦσ Οὐδεὶσ ἐπιβαλὼν τὴν χεῖρα ἐπ’ ἄροτρον καὶ βλέπων εἰσ τὰ ὀπίσω εὔθετόσ ἐστιν τῇ βασιλείᾳ τοῦ θεοῦ.

Μετὰ δὲ ταῦτα ἀνέδειξεν ὁ κύριοσ ἑτέρουσ ἑβδομήκοντα [δύο] καὶ ἀπέστειλεν αὐτοὺσ ἀνὰ δύο [δύο] πρὸ προσώπου αὐτοῦ εἰσ πᾶσαν πόλιν καὶ τόπον οὗ ἤμελλεν αὐτὸσ ἔρχεσθαι.

ἔλεγεν δὲ πρὸσ αὐτούσ Ὁ μὲν θερισμὸσ πολύσ, οἱ δὲ ἐργάται ὀλίγοι·

δεήθητε οὖν τοῦ κυρίου τοῦ θερισμοῦ ὅπωσ ἐργάτασ ἐκβάλῃ εἰσ τὸν θερισμὸν αὐτοῦ. ὑπάγετε.

ἰδοὺ ἀποστέλλω ὑμᾶσ ὡσ ἄρνασ ἐν μέσῳ λύκων. μὴ βαστάζετε βαλλάντιον, μὴ πήραν, μὴ ὑποδήματα, καὶ μηδένα κατὰ τὴν ὁδὸν ἀσπάσησθε.

εἰσ ἣν δ’ ἂν εἰσέλθητε οἰκίαν πρῶτον λέγετε Εἰρήνη τῷ οἴκῳ τούτῳ.

καὶ ἐὰν ἐκεῖ ᾖ υἱὸσ εἰρήνησ, ἐπαναπαήσεται ἐπ’ αὐτὸν ἡ εἰρήνη ὑμῶν·

εἰ δὲ μήγε, ἐφ’ ὑμᾶσ ἀνακάμψει. ἐν αὐτῇ δὲ τῇ οἰκίᾳ μένετε, ἔσθοντεσ καὶ πίνοντεσ τὰ παρ’ αὐτῶν, ἄξιοσ γὰρ ὁ ἐργάτησ τοῦ μισθοῦ αὐτοῦ.

μὴ μεταβαίνετε ἐξ οἰκίασ εἰσ οἰκίαν. ἐσθίετε τὰ παρατιθέμενα ὑμῖν, καὶ θεραπεύετε τοὺσ ἐν αὐτῇ ἀσθενεῖσ, καὶ λέγετε αὐτοῖσ Ἤγγικεν ἐφ’ ὑμᾶσ ἡ βασιλεία τοῦ θεοῦ.

εἰσ ἣν δ’ ἂν πόλιν εἰσέλθητε καὶ μὴ δέχωνται ὑμᾶσ, ἐξελθόντεσ εἰσ τὰσ πλατείασ αὐτῆσ εἴπατε Καὶ τὸν κονιορτὸν τὸν κολληθέντα ἡμῖν ἐκ τῆσ πόλεωσ ὑμῶν εἰσ τοὺσ πόδασ ἀπομασσόμεθα ὑμῖν·

πλὴν τοῦτο γινώσκετε ὅτι ἤγγικεν ἡ βασιλεία τοῦ θεοῦ.

λέγω ὑμῖν ὅτι Σοδόμοισ ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ ἀνεκτότερον ἔσται ἢ τῇ πόλει ἐκείνῃ.

Οὐαί σοι, Χοραζείν·

οὐαί σοι, Βηθσαιδά· ὅτι εἰ ἐν Τύρῳ καὶ Σιδῶνι ἐγενήθησαν αἱ δυνάμεισ αἱ γενόμεναι ἐν ὑμῖν, πάλαι ἂν ἐν σάκκῳ καὶ σποδῷ καθήμενοι μετενόησαν. πλὴν Τύρῳ καὶ Σιδῶνι ἀνεκτότερον ἔσται ἐν τῇ κρίσει ἢ ὑμῖν.

Καὶ σύ, Καφαρναούμ, μὴ ἑώσ οὐρανοῦ ὑψωθήσῃ;

ἑώσ τοῦ ᾅδου καταβήσῃ. Ὁ ἀκούων ὑμῶν ἐμοῦ ἀκούει, καὶ ὁ ἀθετῶν ὑμᾶσ ἐμὲ ἀθετεῖ·

ὁ δὲ ἐμὲ ἀθετῶν ἀθετεῖ τὸν ἀποστείλαντά με. Ὑπέστρεψαν δὲ οἱ ἑβδομήκοντα [δύο] μετὰ χαρᾶσ λέγοντεσ Κύριε, καὶ τὰ δαιμόνια ὑποτάσσεται ἡμῖν ἐν τῷ ὀνόματί σου.

εἶπεν δὲ αὐτοῖσ Ἐθεώρουν τὸν Σατανᾶν ὡσ ἀστραπὴν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ πεσόντα.

ἰδοὺ δέδωκα ὑμῖν τὴν ἐξουσίαν τοῦ πατεῖν ἐπάνω ὄφεων καὶ σκορπίων, καὶ ἐπὶ πᾶσαν τὴν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ, καὶ οὐδὲν ὑμᾶσ οὐ μὴ ἀδικήσει.

πλὴν ἐν τούτῳ μὴ χαίρετε ὅτι τὰ πνεύματα ὑμῖν ὑποτάσσεται, χαίρετε δὲ ὅτι τὰ ὀνόματα ὑμῶν ἐνγέγραπται ἐν τοῖσ οὐρανοῖσ.

Ἐν αὐτῇ τῇ ὡρ́ᾳ ἠγαλλιάσατο τῷ πνεύματι τῷ ἁγίῳ καὶ εἶπεν Ἐξομολογοῦμαί σοι, πάτερ κύριε τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆσ γῆσ, ὅτι ἀπέκρυψασ ταῦτα ἀπὸ σοφῶν καὶ συνετῶν, καὶ ἀπεκάλυψασ αὐτὰ νηπίοισ·

ναί, ὁ πατήρ, ὅτι οὕτωσ εὐδοκία ἐγένετο ἔμπροσθέν σου. Πάντα μοι παρεδόθη ὑπὸ τοῦ πατρόσ, μου, καὶ οὐδεὶσ γινώσκει τίσ ἐστιν ὁ υἱὸσ εἰ μὴ ὁ πατήρ, καὶ τίσ ἐστιν ὁ πατὴρ εἰ μὴ ὁ υἱὸσ καὶ ᾧ ἂν βούληται ὁ υἱὸσ ἀποκαλύψαι.

Καὶ στραφεὶσ πρὸσ τοὺσ μαθητὰσ κατ’ ἰδίαν εἶπεν Μακάριοι οἱ ὀφθαλμοὶ οἱ βλέποντεσ ἃ βλέπετε.

λέγω γὰρ ὑμῖν ὅτι πολλοὶ προφῆται καὶ βασιλεῖσ ἠθέλησαν ἰδεῖν ἃ ὑμεῖσ βλέπετε καὶ οὐκ εἶδαν, καὶ ἀκοῦσαι ἃ ἀκούετε καὶ οὐκ ἤκουσαν.

Καὶ ἰδοὺ νομικόσ τισ ἀνέστη ἐκπειράζων αὐτὸν λέγων Διδάσκαλε, τί ποιήσασ ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω;

ὁ δὲ εἶπεν πρὸσ αὐτόν Ἐν τῷ νόμῳ τί γέγραπται;

πῶσ ἀναγινώσκεισ; ὁ δὲ ἀποκριθεὶσ εἶπεν Ἀγαπήσεισ Κύριον τὸν θεόν σου ἐξ ὅλησ καρδίασ σου καὶ ἐν ὅλη τῇ ψυχῇ σου καὶ ἐν ὅλῃ τῇ ἰσχύι σου καὶ ἐν ὅλῃ τῇ διανοίᾳ σου, καὶ τὸν πλησίον σου ὡσ σεαυτόν.

εἶπεν δὲ αὐτῷ Ὀρθῶσ ἀπεκρίθησ·

τοῦτο ποίει καὶ ζήσῃ. Ὁ δὲ θέλων δικαιῶσαι ἑυντὸν εἶπεν πρὸσ τὸν Ιἠσοῦν Καὶ τίσ ἐστίν μου πλησίον;

ὑπολαβὼν ὁ Ιἠσοῦσ εἶπεν Ἄνθρωπόσ τισ κατέβαινεν ἀπὸ Ιἐρουσαλὴμ εἰσ Ιἐρειχὼ καὶ λῃσταῖσ περιέπεσεν, οἳ καὶ ἐκδύσαντεσ αὐτὸν καὶ πληγὰσ ἐπιθέντεσ ἀπῆλθον ἀφέντεσ ἡμιθανῆ.

κατὰ συγκυρίαν δὲ ἱερεύσ τισ κατέβαινεν [ἐν] τῇ ὁδῷ ἐκείνῃ, καὶ ἰδὼν αὐτὸν ἀντιπαρῆλθεν·

ὁμοίωσ δὲ καὶ Λευείτησ κατὰ τὸν τόπον ἐλθὼν καὶ ἰδὼν ἀντιπαρῆλθεν.

καὶ προσελθὼν κατέδησεν τὰ τραύματα αὐτοῦ ἐπιχέων ἔλαιον καὶ οἶνον, ἐπιβιβάσασ δὲ αὐτὸν ἐπὶ τὸ ἴδιον κτῆνοσ ἤγαγεν αὐτὸν εἰσ πανδοχεῖον καὶ ἐπεμελήθη αὐτοῦ.

καὶ ἐπὶ τὴν αὔριον ἐκβαλὼν δύο δηνάρια ἔδωκεν τῷ πανδοχεῖ καὶ εἶπεν Ἐπιμελήθητι αὐτοῦ, καὶ ὅτι ἂν προσδαπανήσῃσ ἐγὼ ἐν τῷ ἐπανέρχεσθαί με ἀποδώσω σοι.

τίσ τούτων τῶν τριῶν πλησίον δοκεῖ σοι γεγονέναι τοῦ ἐμπεσόντοσ εἰσ τοὺσ λῃστάσ;

ὁ δὲ εἶπεν Ὁ ποιήσασ τὸ ἔλεοσ μετ’ αὐτοῦ.

εἶπεν δὲ αὐτῷ [ὁ] Ιἠσοῦσ Πορεύου καὶ σὺ ποίει ὁμοίωσ. Ἐν δὲ τῷ πορεύεσθαι αὐτοὺσ αὐτὸσ εἰσῆλθεν εἰσ κώμην τινά·

γυνὴ δέ τισ ὀνόματι Μάρθα ὑπεδέξατο αὐτὸν εἰσ τὴν οἰκίαν. καὶ τῇδε ἦν ἀδελφὴ καλουμένη Μαριάμ, [ἣ] καὶ παρακαθεσθεῖσα πρὸσ τοὺσ πόδασ τοῦ κυρίου ἤκουεν τὸν λόγον αὐτοῦ.

ἡ δὲ Μάρθα περιεσπᾶτο περὶ πολλὴν διακονίαν·

ἐπιστᾶσα δὲ εἶπεν Κύριε, οὐ μέλει σοι ὅτι ἡ ἀδελφή μου μόνην με κατέλειπεν διακονεῖν; εἰπὸν οὖν αὐτῇ ἵνα μοι συναντιλάβηται. ἀποκριθεὶσ δὲ εἶπεν αὐτῇ ὁ κύριοσ Μάρθα Μάρθα, μεριμνᾷσ καὶ θορυβάζῃ περὶ πολλά, ὀλίγων δέ ἐστιν χρεία ἢ ἑνόσ·

Μαριὰμ γὰρ τὴν ἀγαθὴν μερίδα ἐξελέξατο ἥτισ οὐκ ἀφαιρεθήσεται αὐτῆσ.

Καὶ ἐγένετο ἐν τῷ εἶναι αὐτὸν ἐν τόπῳ τινὶ προσευχόμενον, ὡσ ἐπαύσατο, εἶπέν τισ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ πρὸσ αὐτόν Κύριε, δίδαξον ἡμᾶσ προσεύχεσθαι, καθὼσ καὶ Ιωἄνησ ἐδίδαξεν τοὺσ μαθητὰσ αὐτοῦ.

εἶπεν δὲ αὐτοῖσ Ὅταν προσεύχησθε, λέγετε Πάτερ, ἁγιασθήτω τὸ ὄνομά σου·

ἐλθάτω ἡ βασιλεία σου· τὸν ἄρτον ἡμῶν τὸν ἐπιούσιον δίδου ἡμῖν τὸ καθ’ ἡμέραν·

καὶ ἄφεσ ἡμῖν τὰσ ἁμαρτίασ ἡμῶν, καὶ γὰρ αὐτοὶ ἀφίομεν παντὶ ὀφείλοντι ἡμῖν·

καὶ μὴ εἰσενέγκῃσ ἡμᾶσ εἰσ πειρασμόν. ἐπειδὴ φίλοσ μου παρεγένετο ἐξ ὁδοὺ πρόσ με καὶ οὐκ ἔχω ὃ παραθήσω αὐτῷ·

κἀκεῖνοσ ἔσωθεν ἀποκριθεὶσ εἴπῃ Μή μοι κόπουσ πάρεχε·

ἤδη ἡ θύρα κέκλεισται, καὶ τὰ παιδία μου μετ’ ἐμοῦ εἰσ τὴν κοίτην εἰσίν· οὐ δύναμαι ἀναστὰσ δοῦναί σοι. λέγω ὑμῖν, εἰ καὶ οὐ δώσει αὐτῷ ἀναστὰσ διὰ τὸ εἶναι φίλον αὐτοῦ, διά γε τὴν ἀναιδίαν αὐτοῦ ἐγερθεὶσ δώσει αὐτῷ ὅσων χρῄζει.

Κἀγὼ ὑμῖν λέγω, αἰτεῖτε, καὶ δοθήσεται ὑμῖν·

ζητεῖτε, καὶ εὑρήσετε· κρούετε, καὶ ἀνοιγήσεται ὑμῖν. πᾶσ γὰρ ὁ αἰτῶν λαμβάνει, καὶ ὁ ζητῶν εὑρίσκει, καὶ τῷ κρούοντι ἀνοιγήσεται.

τίνα δὲ ἐξ ὑμῶν τὸν πατέρα αἰτήσει ὁ υἱὸσ ἰχθύν, μὴ ἀντὶ ἰχθύοσ ὄφιν αὐτῷ ἐπιδώσει;

ἢ καὶ αἰτήσει ᾠόν, ἐπιδώσει αὐτῷ σκορπίον;

εἰ οὖν ὑμεῖσ πονηροὶ ὑπάρχοντεσ οἴδατε δόματα ἀγαθὰ διδόναι τοῖσ τέκνοισ ὑμῶν, πόσῳ μᾶλλον ὁ πατὴρ [ὁ] ἐξ οὐρανοῦ δώσει πνεῦμα ἅγιον τοῖσ αἰτοῦσιν αὐτόν.

Καὶ ἦν ἐκβάλλων δαιμόνιον κωφόν·

ἐγένετο δὲ τοῦ δαιμονίου ἐξελθόντοσ ἐλάλησεν ὁ κωφόσ. Καὶ ἐθαύμασαν οἱ ὄχλοι· τινὲσ δὲ ἐξ αὐτῶν εἶπαν Ἐν Βεεζεβοὺλ τῷ ἄρχοντι τῶν δαιμονίων ἐκβάλλει τὰ δαιμόνια·

ἕτεροι δὲ πειράζοντεσ σημεῖον ἐξ οὐρανοῦ ἐζήτουν παρ’ αὐτοῦ.

αὐτὸσ δὲ εἰδὼσ αὐτῶν τὰ διανοήματα εἶπεν αὐτοῖσ Πᾶσα βασιλεία ἐφ’ ἑαυτὴν διαμερισθεῖσα ἐρημοῦται, καὶ οἶκοσ ἐπὶ οἶκον πίπτει.

εἰ δὲ καὶ ὁ Σατανᾶσ ἐφ’ ἑαυτὸν διεμερίσθη, πῶσ σταθήσεται ἡ βασιλεία αὐτοῦ;

ὅτι λέγετε ἐν Βεεζεβοὺλ ἐκβάλλειν με τὰ δαιμόνια. εἰ δὲ ἐγὼ ἐν Βεεζεβοὺλ ἐκβάλλω τὰ δαιμόνια, οἱ υἱοὶ ὑμῶν ἐν τίνι ἐκβάλλουσιν;

διὰ τοῦτο αὐτοὶ ὑμῶν κριταὶ ἔσονται. εἰ δὲ ἐν δακτύλῳ θεοῦ [ἐγὼ] ἐκβάλλω τὰ δαιμόνια, ἄρα ἔφθασεν ἐφ’ ὑμᾶσ ἡ βασιλεία τοῦ θεοῦ.

ὅταν ὁ ἰσχυρὸσ καθωπλισμένοσ φυλάσσῃ τὴν ἑαυτοῦ αὐλήν, ἐν εἰρήνῃ ἐστὶν τὰ ὑπάρχοντα αὐτοῦ·

ἐπὰν δὲ ἰσχυρότεροσ αὐτοῦ ἐπελθὼν νικήσῃ αὐτόν, τὴν πανοπλίαν αὐτοῦ αἴρει ἐφ’ ᾗ ἐπεποίθει, καὶ τὰ σκῦλα αὐτοῦ διαδίδωσιν.

ὁ μὴ ὢν μετ’ ἐμοῦ κατ’ ἐμοῦ ἐστίν, καὶ ὁ μὴ συνάγων μετ’ ἐμοῦ σκορπίζει.

Ὅταν τὸ ἀκάθαρτον πνεῦμα ἐξέλθῃ ἀπὸ τοῦ ἀνθρώπου, διέρχεται δι’ ἀνύδρων τόπων ζητοῦν ἀνάπαυσιν, καὶ μὴ εὑρίσκον [τότε] λέγει Ὑποστρέψω εἰσ τὸν οἶκόν μου ὅθεν ἐξῆλθον·

καὶ ἐλθὸν εὑρίσκει [σχολάζοντα,] σεσαρωμένον καὶ κεκοσμημένον.

τότε πορεύεται καὶ παραλαμβάνει ἕτερα πνεύματα πονηρότερα ἑαυτοῦ ἑπτά, καὶ εἰσελθόντα κατοικεῖ ἐκεῖ, καὶ γίνεται τὰ ἔσχατα τοῦ ἀνθρώπου ἐκείνου χείρονα τῶν πρώτων.

Ἐγένετο δὲ ἐν τῷ λέγειν αὐτὸν ταῦτα ἐπάρασά τισ φωνὴν γυνὴ ἐκ τοῦ ὄχλου εἶπεν αὐτῷ Μακαρία ἡ κοιλία ἡ βαστάσασά σε καὶ μαστοὶ οὓσ ἐθήλασασ·

αὐτὸσ δὲ εἶπεν Μενοῦν μακάριοι οἱ ἀκούοντεσ τὸν λόγον τοῦ θεοῦ καὶ φυλάσσοντεσ.

Τῶν δὲ ὄχλων ἐπαθροιζομένων ἤρξατο λέγειν Ἡ γενεὰ αὕτη γενεὰ πονηρά ἐστιν·

σημεῖον ζητεῖ, καὶ σημεῖον οὐ δοθήσεται αὐτῇ εἰ μὴ τὸ σημεῖον Ιὠνᾶ. καθὼσ γὰρ ἐγένετο [ὁ] Ιὠνᾶσ τοῖσ Νινευείταισ σημεῖον, οὕτωσ ἔσται καὶ ὁ υἱὸσ τοῦ ἀνθρώπου τῇ γενεᾷ ταύτῃ.

βασίλισσα νότου ἐγερθήσεται ἐν τῇ κρίσει μετὰ τῶν ἀνδρῶν τῆσ γενεᾶσ ταύτησ καὶ κατακρινεῖ αὐτούσ·

ὅτι ἦλθεν ἐκ τῶν περάτων τῆσ γῆσ ἀκοῦσαι τὴν σοφίαν Σολομῶνοσ, καὶ ἰδοὺ πλεῖον Σολομῶνοσ ὧδε. ἄνδρεσ Νινευεῖται ἀναστήσονται ἐν τῇ κρίσει μετὰ τῆσ γενεᾶσ ταύτησ καὶ κατακρινοῦσιν αὐτήν·

ὅτι μετενόησαν εἰσ τὸ κήρυγμα Ιὠνᾶ, καὶ ἰδοὺ πλεῖον Ιὠνᾶ ὧδε. Οὐδεὶσ λύχνον ἅψασ εἰσ κρύπτην τίθησιν οὐδὲ ὑπὸ τὸν μόδιον ἀλλ’ ἐπὶ τὴν λυχνίαν, ἵνα οἱ εἰσπορευόμενοι τὸ φῶσ βλέπωσιν.

Ὁ λύχνοσ τοῦ σώματόσ ἐστιν ὁ ὀφθαλμόσ σου.

ὅταν ὁ ὀφθαλμόσ σου ἁπλοῦσ ᾖ, καὶ ὅλον τὸ σῶμά σου φωτινόν ἐστιν· ἐπὰν δὲ πονηρὸσ ᾖ, καὶ τὸ σῶμά σου σκοτινόν. σκόπει οὖν μὴ τὸ φῶσ τὸ ἐν σοὶ σκότοσ ἐστίν.

εἰ οὖν τὸ σῶμά σου ὅλον φωτινόν, μὴ ἔχον μέροσ τι σκοτινόν, ἔσται φωτινὸν ὅλον ὡσ ὅταν ὁ λύχνοσ τῇ ἀστραπῇ φωτίζῃ σε.

Ἐν δὲ τῷ λαλῆσαι ἐρωτᾷ αὐτὸν Φαρισαῖοσ ὅπωσ ἀριστήσῃ παρ’ αὐτῷ·

εἰσελθὼν δὲ ἀνέπεσεν. ὁ δὲ Φαρισαῖοσ ἰδὼν ἐθαύμασεν ὅτι οὐ πρῶτον ἐβαπτίσθη πρὸ τοῦ ἀρίστου.

εἶπεν δὲ ὁ κύριοσ πρὸσ αὐτόν Νῦν ὑμεῖσ οἱ Φαρισαῖοι τὸ ἔσωθεν τοῦ ποτηρίου καὶ τοῦ πίνακοσ καθαρίζετε, τὸ δὲ ἔσωθεν ὑμῶν γέμει ἁρπαγῆσ καὶ πονηρίασ.

ἄφρονεσ, οὐχ ὁ ποιήσασ τὸ ἔξωθεν καὶ τὸ ἔσωθεν ἐποίησεν;

πλὴν τὰ ἐνόντα δότε ἐλεημοσύνην, καὶ ἰδοὺ πάντα καθαρὰ ὑμῖν ἐστίν.

ἀλλὰ οὐαὶ ὑμῖν τοῖσ Φαρισαίοισ, ὅτι ἀποδεκατοῦτε τὸ ἡδύοσμον καὶ τὸ πήγανον καὶ πᾶν λάχανον, καὶ παρέρχεσθε τὴν κρίσιν καὶ τὴν ἀγάπην τοῦ θεοῦ·

ταῦτα δὲ ἔδει ποιῆσαι κἀκεῖνα μὴ παρεῖναι. οὐαὶ ὑμῖν τοῖσ Φαρισαίοισ, ὅτι ἀγαπᾶτε τὴν πρωτοκαθεδρίαν ἐν ταῖσ συναγωγαῖσ καὶ τοὺσ ἀσπασμοὺσ ἐν ταῖσ ἀγοραῖσ.

οὐαὶ ὑμῖν, ὅτι ἐστὲ ὡσ τὰ μνημεῖα τὰ ἄδηλα, καὶ οἱ ἄνθρωποι οἱ περιπατοῦντεσ ἐπάνω οὐκ οἴδασιν.

Ἀποκριθεὶσ δέ τισ τῶν νομικῶν λέγει αὐτῷ Διδάσκαλε, ταῦτα λέγων καὶ ἡμᾶσ ὑβρίζεισ.

ὁ δὲ εἶπεν Καὶ ὑμῖν τοῖσ νομικοῖσ οὐαί, ὅτι φορτίζετε τοὺσ ἀνθρώπουσ φορτία δυσβάστακτα, καὶ αὐτοὶ ἑνὶ τῶν δακτύλων ὑμῶν οὐ προσψαύετε τοῖσ φορτίοισ.

οὐαὶ ὑμῖν, ὅτι οἰκοδομεῖτε τὰ μνημεῖα τῶν προφητῶν οἱ δὲ πατέρεσ ὑμῶν ἀπέκτειναν αὐτούσ.

ἄρα μάρτυρέσ ἐστε καὶ συνευδοκεῖτε τοῖσ ἔργοισ τῶν πατέρων ὑμῶν, ὅτι αὐτοὶ μὲν ἀπέκτειναν αὐτοὺσ ὑμεῖσ δὲ οἰκοδομεῖτε.

ἵνα ἐκζητηθῇ τὸ αἷμα πάντων τῶν προφητῶν τὸ ἐκκεχυμένον ἀπὸ καταβολῆσ κόσμου ἀπὸ τῆσ γενεᾶσ ταύτησ, ἀπὸ αἵματοσ Ἅβελ ἑώσ αἵματοσ Ζαχαρίου τοῦ ἀπολομένου μεταξὺ τοῦ θυσιαστηρίου καὶ τοῦ οἴκου·

ναί, λέγω ὑμῖν, ἐκζητηθήσεται ἀπὸ τῆσ γενεᾶσ ταύτησ.

οὐαὶ ὑμῖν τοῖσ νομικοῖσ, ὅτι ἤρατε τὴν κλεῖδα τῆσ γνώσεωσ·

αὐτοὶ οὐκ εἰσήλθατε καὶ τοὺσ εἰσερχομένουσ ἐκωλύσατε. ἐνεδρεύοντεσ αὐτὸν θηρεῦσαί τι ἐκ τοῦ στόματοσ αὐτοῦ.

Ἐν οἷσ ἐπισυναχθεισῶν τῶν μυριάδων τοῦ ὄχλου, ὥστε καταπατεῖν ἀλλήλουσ, ἤρξατο λέγειν πρὸσ τοὺσ μαθητὰσ αὐτοῦ πρῶτον Προσέχετε ἑαυτοῖσ ἀπὸ τῆσ ζύμησ, ἥτισ ἐστὶν ὑπόκρισισ, τῶν Φαρισαίων.

Οὐδὲν δὲ συγκεκαλυμμένον ἐστὶν ὃ οὐκ ἀποκαλυφθήσεται, καὶ κρυπτὸν ὃ οὐ γνωσθήσεται.

ἀνθ’ ὧν ὅσα ἐν τῇ σκοτίᾳ εἴπατε ἐν τῷ φωτὶ ἀκουσθήσεται, καὶ ὃ πρὸσ τὸ οὖσ ἐλαλήσατε ἐν τοῖσ ταμείοισ κηρυχθήσεται ἐπὶ τῶν δωμάτων.

Λέγω δὲ ὑμῖν τοῖσ φίλοισ μου, μὴ φοβηθῆτε ἀπὸ τῶν ἀποκτεινόντων τὸ σῶμα καὶ μετὰ ταῦτα μὴ ἐχόντων περισσότερόν τι ποιῆσαι.

ὑποδείξω δὲ ὑμῖν τίνα φοβηθῆτε· φοβήθητε τὸν μετὰ τὸ ἀποκτεῖναι ἔχοντα ἐξουσίαν ἐμβαλεῖν εἰσ τὴν γέενναν·

ναί, λέγω ὑμῖν, τοῦτον φοβήθητε. οὐχὶ πέντε στρουθία πωλοῦνται ἀσσαρίων δύο;

καὶ ἓν ἐξ αὐτῶν οὐκ ἔστιν ἐπιλελησμένον ἐνώπιον τοῦ θεοῦ. ἀλλὰ καὶ αἱ τρίχεσ τῆσ κεφαλῆσ ὑμῶν πᾶσαι ἠρίθμηνται·

μὴ φοβεῖσθε· πολλῶν στρουθίων διαφέρετε. Λέγω δὲ ὑμῖν, πᾶσ ὃσ ἂν ὁμολογήσει ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, καὶ ὁ υἱὸσ τοῦ ἀνθρώπου ὁμολογήσει ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τῶν ἀγγέλων τοῦ θεοῦ·

ὁ δὲ ἀρνησάμενόσ με ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων ἀπαρνηθήσεται ἐνώπιον τῶν ἀγγέλων τοῦ θεοῦ.

Καὶ πᾶσ ὃσ ἐρεῖ λόγον εἰσ τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου, ἀφεθήσεται αὐτῷ·

τῷ δὲ εἰσ τὸ ἅγιον πνεῦμα βλασφημήσαντι οὐκ ἀφεθήσεται. Ὅταν δὲ εἰσφέρωσιν ὑμᾶσ ἐπὶ τὰσ συναγωγὰσ καὶ τὰσ ἀρχὰσ καὶ τὰσ ἐξουσίασ, μὴ μεριμνήσητε πῶσ [ἢ τί] ἀπολογήσησθε ἢ τί εἴπητε·

τὸ γὰρ ἅγιον πνεῦμα διδάξει ὑμᾶσ ἐν αὐτῇ τῇ ὡρ́ᾳ ἃ δεῖ εἰπεῖν.

Εἶπεν δέ τισ ἐκ τοῦ ὄχλου αὐτῷ Διδάσκαλε, εἰπὲ τῷ ἀδελφῷ μου μερίσασθαι μετ’ ἐμοῦ τὴν κληρονομίαν.

ὁ δὲ εἶπεν αὐτῷ Ἄνθρωπε, τίσ με κατέστησεν κριτὴν ἢ μεριστὴν ἐφ’ ὑμᾶσ;

εἶπεν δὲ πρὸσ αὐτούσ Ὁρᾶτε καὶ φυλάσσεσθε ἀπὸ πάσησ πλεονεξίασ, ὅτι οὐκ ἐν τῷ περισσεύειν τινὶ ἡ ζωὴ αὐτοῦ ἐστὶν ἐκ τῶν ὑπαρχόντων αὐτῷ.

Εἶπεν δὲ παραβολὴν πρὸσ αὐτοὺσ λέγων Ἀνθρώπου τινὸσ πλουσίου εὐφόρησεν ἡ χώρα.

καὶ διελογίζετο ἐν αὑτῷ λέγων Τί ποιήσω, ὅτι οὐκ ἔχω ποῦ συνάξω τοὺσ καρπούσ μου;

καὶ εἶπεν Τοῦτο ποιήσω·

καθελῶ μου τὰσ ἀποθήκασ καὶ μείζονασ οἰκοδομήσω, καὶ συνάξω ἐκεῖ πάντα τὸν σῖτον καὶ τὰ ἀγαθά μου, καὶ ἐρῶ τῇ ψυχῇ μου Ψυχή, ἔχεισ πολλὰ ἀγαθὰ [κείμενα εἰσ ἔτη πολλά· ἀναπαύου, φάγε, πίε], εὐφραίνου.

εἶπεν δὲ αὐτῷ ὁ θεόσ Ἄφρων, ταύτῃ τῇ νυκτὶ τὴν ψυχήν σου αἰτοῦσιν ἀπὸ σοῦ·

ἃ δὲ ἡτοίμασασ, τίνι ἔσται; [Οὕτωσ ὁ θησαυρίζων αὑτῷ καὶ μὴ εἰσ θεὸν πλουτῶν.

Εἶπεν δὲ πρὸσ τοὺσ μαθητὰσ [αὐτοῦ] Διὰ τοῦτο λέγω ὑμῖν, μὴ μεριμνᾶτε τῇ ψυχῇ τί φάγητε, μηδὲ τῷ σώματι [ὑμῶν] τί ἐνδύσησθε.

ἡ γὰρ ψυχὴ πλεῖόν ἐστιν τῆσ τροφῆσ καὶ τὸ σῶμα τοῦ ἐνδύματοσ.

κατανοήσατε τοὺσ κόρακασ ὅτι οὐ σπείρουσιν οὐδὲ θερίζουσιν, οἷσ οὐκ ἔστιν ταμεῖον οὐδὲ ἀποθήκη, καὶ ὁ θεὸσ τρέφει αὐτούσ·

πόσῳ μᾶλλον ὑμεῖσ διαφέρετε τῶν πετεινῶν. τίσ δὲ ἐξ ὑμῶν μεριμνῶν δύναται ἐπὶ τὴν ἡλικίαν αὐτοῦ προσθεῖναι πῆχυν;

εἰ οὖν οὐδὲ ἐλάχιστον δύνασθε, τί περὶ τῶν λοιπῶν μεριμνᾶτε;

κατανοήσατε τὰ κρίνα πῶσ αὐξάνει· οὐ κοπιᾷ οὐδὲ νήθει.

λέγω δὲ ὑμῖν, οὐδὲ Σολομὼν ἐν πάσῃ τῇ δόξῃ αὐτοῦ περιεβάλετο ὡσ ἓν τούτων. εἰ δὲ ἐν ἀγρῷ τὸν χόρτον ὄντα σήμερον καὶ αὔριον εἰσ κλίβανον βαλλόμενον ὁ θεὸσ οὕτωσ ἀμφιάζει, πόσῳ μᾶλλον ὑμᾶσ, ὀλιγόπιστοι.

ταῦτα γὰρ πάντα τὰ ἔθνη τοῦ κόσμου ἐπιζητοῦσιν, ὑμῶν δὲ ὁ πατὴρ οἶδεν ὅτι χρῄζετε τούτων·

πλὴν ζητεῖτε τὴν βασιλείαν αὐτοῦ, καὶ ταῦτα προστεθήσεται ὑμῖν.

μὴ φοβοῦ, τὸ μικρὸν ποίμνιον, ὅτι εὐδόκησεν ὁ πατὴρ ὑμῶν δοῦναι ὑμῖν τὴν βασιλείαν.

Πωλήσατε τὰ ὑπάρχοντα ὑμῶν καὶ δότε ἐλεημοσύνην·

ποιήσατε ἑαυτοῖσ βαλλάντια μὴ παλαιούμενα, θησαυρὸν ἀνέκλειπτον ἐν τοῖσ οὐρανοῖσ, ὅπου κλέπτησ οὐκ ἐγγίζει οὐδὲ σὴσ διαφθείρει· ὅπου γάρ ἐστιν ὁ θησαυρὸσ ὑμῶν, ἐκεῖ καὶ ἡ καρδία ὑμῶν ἔσται.

καὶ ὑμεῖσ ὅμοιοι ἀνθρώποισ προσδεχομένοισ τὸν κύριον ἑαυτῶν πότε ἀναλύσῃ ἐκ τῶν γάμων, ἵνα ἐλθόντοσ καὶ κρούσαντοσ εὐθέωσ ἀνοίξωσιν αὐτῷ.

μακάριοι οἱ δοῦλοι ἐκεῖνοι, οὓσ ἐλθὼν ὁ κύριοσ εὑρήσει γρηγοροῦντασ·

ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι περιζώσεται καὶ ἀνακλινεῖ αὐτοὺσ καὶ παρελθὼν διακονήσει αὐτοῖσ. κἂν ἐν τῇ δευτέρᾳ κἂν ἐν τῇ τρίτῃ φυλακῇ ἔλθῃ καὶ εὑρ́ῃ οὕτωσ, μακάριοί εἰσιν ἐκεῖνοι.

τοῦτο δὲ γινώσκετε ὅτι εἰ ᾔδει ὁ οἰκοδεσπότησ ποίᾳ ὡρ́ᾳ ὁ κλεπτησ ἔρχεται, ἐγρηγόρησεν ἂν καὶ οὐκ ἀφῆκεν διορυχθῆναι τὸν οἶκον αὐτοῦ.

καὶ ὑμεῖσ γίνεσθε ἕτοιμοι, ὅτι ᾗ ὡρ́ᾳ οὐ δοκεῖτε ὁ υἱὸσ τοῦ ἀνθρώπου ἔρχεται.

πρὸσ ἡμᾶσ τὴν παραβολὴν ταύτην λέγεισ ἢ καὶ πρὸσ πάντασ;

καὶ εἶπεν ὁ κύριοσ Τίσ ἄρα ἐστὶν ὁ πιστὸσ οἰκονόμοσ, ὁ φρόνιμοσ, ὃν καταστήσει ὁ κύριοσ ἐπὶ τῆσ θεραπείασ αὐτοῦ τοῦ διδόναι ἐν καιρῷ [τὸ] σιτομέτριον;

μακάριοσ ὁ δοῦλοσ ἐκεῖνοσ, ὃν ἐλθὼν ὁ κύριοσ αὐτοῦ εὑρήσει ποιοῦντα οὕτωσ·

ἀληθῶσ λέγω ὑμῖν ὅτι ἐπὶ πᾶσιν τοῖσ ὑπάρχουσιν αὐτοῦ καταστήσει αὐτόν.

ἥξει ὁ κύριοσ τοῦ δούλου ἐκείνου ἐν ἡμέρᾳ ᾗ οὐ προσδοκᾷ καὶ ἐν ὡρ́ᾳ ᾗ οὐ γινώσκει, καὶ διχοτομήσει αὐτὸν καὶ τὸ μέροσ αὐτοῦ μετὰ τῶν ἀπίστων θήσει.

ἐκεῖνοσ δὲ ὁ δοῦλοσ ὁ γνοὺσ τὸ θέλημα τοῦ κυρίου αὐτοῦ καὶ μὴ ἑτοιμάσασ ἢ ποιήσασ πρὸσ τὸ θέλημα αὐτοῦ δαρήσεται πολλάσ·

ὁ δὲ μὴ γνοὺσ ποιήσασ δὲ ἄξια πληγῶν δαρήσεται ὀλίγασ.

παντὶ δὲ ᾧ ἐδόθη πολύ, πολὺ ζητηθήσεται παρ’ αὐτοῦ, καὶ ᾧ παρέθεντο πολύ, περισσότερον αἰτήσουσιν αὐτόν. Πῦρ ἦλθον βαλεῖν ἐπὶ τὴν γῆν, καὶ τί θέλω εἰ ἤδη ἀνήφθη;

βάπτισμα δὲ ἔχω βαπτισθῆναι, καὶ πῶσ συνέχομαι ἑώσ ὅτου τελεσθῇ.

δοκεῖτε ὅτι εἰρήνην παρεγενόμην δοῦναι ἐν τῇ γῇ;

οὐχί, λέγω ὑμῖν, ἀλλ’ ἢ διαμερισμόν. διαμερισθήσονται πατὴρ ἐπὶ υἱῷ καὶ υἱὸσ ἐπὶ πατρί, μήτηρ ἐπὶ θυγατέρα καὶ θυγάτηρ ἐπὶ τὴν μητέρα, πενθερὰ ἐπὶ τὴν νύμφην αὐτῆσ καὶ νύμφη ἐπὶ τὴν πενθεράν.

Ἔλεγεν δὲ καὶ τοῖσ ὄχλοισ Ὅταν ἴδητε νεφέλην ἀνατέλλουσαν ἐπὶ δυσμῶν, εὐθέωσ λέγετε ὅτι Ὄμβροσ ἔρχεται, καὶ γίνεται οὕτωσ·

καὶ ὅταν νότον πνέοντα, λέγετε ὅτι Καύσων ἔσται, καὶ γίνεται.

ὑποκριταί, τὸ πρόσωπον τῆσ γῆσ καὶ τοῦ οὐρανοῦ οἴδατε δοκιμάζειν, τὸν καιρὸν δὲ τοῦτον πῶσ οὐκ οἴδατε δοκιμάζειν;

Τί δὲ καὶ ἀφ’ ἑαυτῶν οὐ κρίνετε τὸ δίκαιον;

ὡσ γὰρ ὑπάγεισ μετὰ τοῦ ἀντιδίκου σου ἐπ’ ἄρχοντα, ἐν τῇ ὁδῷ δὸσ ἐργασίαν ἀπηλλάχθαι [ἀπ’] αὐτοῦ, μή ποτε κατασύρῃ σε πρὸσ τὸν κριτήν, καὶ ὁ κριτήσ σε παραδώσει τῷ πράκτορι, καὶ ὁ πράκτωρ σε βαλεῖ εἰσ φυλακήν.

λέγω σοι, οὐ μὴ ἐξέλθῃσ ἐκεῖθεν ἑώσ καὶ τὸ ἔσχατον λεπτὸν ἀποδῷσ.

Παρῆσαν δέ τινεσ ἐν αὐτῷ τῷ καιρῷ ἀπαγγέλλοντεσ αὐτῷ περὶ τῶν Γαλιλαίων ὧν τὸ αἷμα Πειλᾶτοσ ἔμιξεν μετὰ τῶν θυσιῶν αὐτῶν.

καὶ ἀποκριθεὶσ εἶπεν αὐτοῖσ Δοκεῖτε ὅτι οἱ Γαλιλαῖοι οὗτοι ἁμαρτωλοὶ παρὰ πάντασ τοὺσ Γαλιλαίουσ ἐγένοντο, ὅτι ταῦτα πεπόνθασιν;

οὐχί, λέγω ὑμῖν, ἀλλ’ ἐὰν μὴ μετανοῆτε πάντεσ ὁμοίωσ ἀπολεῖσθε.

ἢ ἐκεῖνοι οἱ δέκα ὀκτὼ ἐφ’ οὓσ ἔπεσεν ὁ πύργοσ ἐν τῷ Σιλωὰμ καὶ ἀπέκτεινεν αὐτούσ, δοκεῖτε ὅτι αὐτοὶ ὀφειλέται ἐγένοντο παρὰ πάντασ τοὺσ ἀνθρώπουσ τοὺσ κατοικοῦντασ Ιἐρουσαλήμ;

οὐχί, λέγω ὑμῖν, ἀλλ’ ἐὰν μὴ μετανοήσητε πάντεσ ὡσαύτωσ ἀπολεῖσθε.

Ἔλεγεν δὲ ταύτην τὴν παραβολήν.

Συκῆν εἶχέν τισ πεφυτευμένην ἐν τῷ ἀμπελῶνι αὐτοῦ, καὶ ἦλθεν ζητῶν καρπὸν ἐν αὐτῇ καὶ οὐχ εὑρ͂εν. εἶπεν δὲ πρὸσ τὸν ἀμπελουργόν Ἰδοὺ τρία ἔτη ἀφ’ οὗ ἔρχομαι ζητῶν καρπὸν ἐν τῇ συκῇ ταύτῃ καὶ οὐχ εὑρίσκω·

ἔκκοψον αὐτήν· ἵνα τί καὶ τὴν γῆν καταργεῖ; ὁ δὲ ἀποκριθεὶσ λέγει αὐτῷ Κύριε, ἄφεσ αὐτὴν καὶ τοῦτο τὸ ἔτοσ, ἑώσ ὅτου σκάψω περὶ αὐτὴν καὶ βάλω κόπρια·

κἂν μὲν ποιήσῃ καρπὸν εἰσ τὸ μέλλον ‐ εἰ δὲ μήγε, ἐκκόψεισ αὐτήν.

Ἦν δὲ διδάσκων ἐν μιᾷ τῶν συναγωγῶν ἐν τοῖσ σάββασιν.

καὶ ἰδοὺ γυνὴ πνεῦμα ἔχουσα ἀσθενείασ ἔτη δέκα ὀκτώ, καὶ ἦν συνκύπτουσα καὶ μὴ δυναμένη ἀνακύψαι εἰσ τὸ παντελέσ.

ἰδὼν δὲ αὐτὴν ὁ Ιἠσοῦσ προσεφώνησεν καὶ εἶπεν αὐτῇ Γύναι, ἀπολέλυσαι τῆσ ἀσθενείασ σου , καὶ ἐπέθηκεν αὐτῇ τὰσ χεῖρασ·

καὶ παραχρῆμα ἀνωρθώθη, καὶ ἐδόξαζεν τὸν θεόν.

ἀποκριθεὶσ δὲ ὁ ἀρχισυνάγωγοσ, ἀγανακτῶν ὅτι τῷ σαββάτῳ ἐθεράπευσεν ὁ Ιἠσοῦσ, ἔλεγεν τῷ ὄχλῳ ὅτι Ἓξ ἡμέραι εἰσὶν ἐν αἷσ δεῖ ἐργάζεσθαι·

ἐν αὐταῖσ οὖν ἐρχόμενοι θεραπεύεσθε καὶ μὴ τῇ ἡμέρᾳ τοῦ σαββάτου. ἀπεκρίθη δὲ αὐτῷ ὁ κύριοσ καὶ εἶπεν Ὑποκριται, ἕκαστοσ ὑμῶν τῷ σαββάτῳ οὐ λύει τὸν βοῦν αὐτοῦ ἢ τὸν ὄνον ἀπὸ τῆσ φάτνησ καὶ ἀπάγων ποτίζει;

ταύτην δὲ θυγατέρα Ἀβραὰμ οὖσαν, ἣν ἔδησεν ὁ Σατανᾶσ ἰδοὺ δέκα καὶ ὀκτὼ ἔτη, οὐκ ἔδει λυθῆναι ἀπὸ τοῦ δεσμοῦ τούτου τῇ ἡμέρᾳ τοῦ σαββάτου;

Καὶ ταῦτα λέγοντοσ αὐτοῦ κατῃσχύνοντο πάντεσ οἱ ἀντικείμενοι αὐτῷ, καὶ πᾶσ ὁ ὄχλοσ ἔχαιρεν ἐπὶ πᾶσιν τοῖσ ἐνδόξοισ τοῖσ γινομένοισ ὑπ’ αὐτοῦ.

Ἔλεγεν οὖν Τίνι ὁμοία ἐστὶν ἡ βασιλεία τοῦ θεοῦ, καὶ τίνι ὁμοιώσω αὐτήν;

ὁμοία ἐστὶν κόκκῳ σινάπεωσ, ὃν λαβὼν ἄνθρωποσ ἔβαλεν εἰσ κῆπον ἑαυτοῦ, καὶ ηὔξησεν καὶ ἐγένετο εἰσ δένδρον, καὶ τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ κατεσκήνωσεν ἐν τοῖσ κλάδοισ αὐτοῦ.

Καὶ πάλιν εἶπεν Τίνι ὁμοιώσω τὴν βασιλείαν τοῦ θεοῦ;

ὁμοία ἐστὶν ζύμῃ, ἣν λαβοῦσα γυνὴ ἔκρυψεν εἰσ ἀλεύρου σάτα τρία ἑώσ οὗ ἐζυμώθη ὅλον.

Καὶ διεπορεύετο κατὰ πόλεισ καὶ κώμασ διδάσκων καὶ πορείαν ποιούμενοσ εἰσ Ιἐροσόλυμα.

Εἶπεν δέ τισ αὐτῷ Κύριε, εἰ ὀλίγοι οἱ σωζόμενοι;

ὅτι πολλοί, λέγω ὑμῖν, ζητήσουσιν εἰσελθεῖν καὶ οὐκ ἰσχύσουσιν, ἀφ’ οὗ ἂν ἐγερθῇ ὁ οἰκοδεσπότησ καὶ ἀποκλείσῃ τὴν θύραν, καὶ ἄρξησθε ἔξω ἑστάναι καὶ κρούειν τὴν θύραν λέγοντεσ Κύριε, ἄνοιξον ἡμῖν·

καὶ ἀποκριθεὶσ ἐρεῖ ὑμῖν Οὐκ οἶδα ὑμᾶσ πόθεν ἐστέ.

τότε ἄρξεσθε λέγειν Ἐφάγομεν ἐνώπιόν σου καὶ ἐπίομεν, καὶ ἐν ταῖσ πλατείαισ ἡμῶν ἐδίδαξασ·

καὶ ἐρεῖ λέγων ὑμῖν Οὐκ οἶδα πόθεν ἐστέ·

ἀπόστητε ἀπ’ ἐμοῦ, πάντεσ ἐργάται ἀδικίασ. Ἐκεῖ ἔσται ὁ κλαυθμὸσ καὶ ὁ βρυγμὸσ τῶν ὀδόντων, ὅταν ὄψησθε Ἀβραὰμ καὶ Ἰσαὰκ καὶ Ιἀκὼβ καὶ πάντασ τοὺσ προφήτασ ἐν τῇ βασιλείᾳ τοῦ θεοῦ, ὑμᾶσ δὲ ἐκβαλλομένουσ ἔξω.

καὶ ἥξουσιν ἀπὸ ἀνατολῶν καὶ δυσμῶν καὶ ἀπὸ βορρᾶ καὶ νότου καὶ ἀνακλιθήσονται ἐν τῇ βασιλείᾳ τοῦ θεοῦ.

καὶ ἰδοὺ εἰσὶν ἔσχατοι οἳ ἔσονται πρῶτοι, καὶ εἰσὶν πρῶτοι οἳ ἔσονται ἔσχατοι.

Ἐν αὐτῇ τῇ ὡρ́ᾳ προσῆλθάν τινεσ Φαρισαῖοι λέγοντεσ αὐτῷ Ἔξελθε καὶ πορεύου ἐντεῦθεν, ὅτι Ἡρῴδησ θέλει σε ἀποκτεῖναι.

καὶ εἶπεν αὐτοῖσ Πορευθέντεσ εἴπατε τῇ ἀλώπεκι ταύτῃ Ἰδοὺ ἐκβάλλω δαιμόνια καὶ ἰάσεισ ἀποτελῶ σήμερον καὶ αὔριον, καὶ τῇ τρίτῃ τελειοῦμαι.

πλὴν δεῖ με σήμερον καὶ αὔριον καὶ τῇ ἐχομένῃ πορεύεσθαι, ὅτι οὐκ ἐνδέχεται προφήτην ἀπολέσθαι ἔξω Ιἐρουσαλήμ.

Ιἐρουσαλήμ Ιἐρουσαλήμ, ἡ ἀποκτείνουσα τοὺσ προφήτασ καὶ λιθοβολοῦσα τοὺσ ἀπεσταλμένουσ πρὸσ αὐτήν, ‐ ποσάκισ ἠθέλησα ἐπισυνάξαι τὰ τέκνα σου ὃν τρόπον ὄρνισ τὴν ἑαυτῆσ νοσσιὰν ὑπὸ τὰσ πτέρυγασ, καὶ οὐκ ἠθελήσατε.

ἰδοὺ ἀφίεται ὑμῖν ὁ οἶκοσ ὑμῶν.

λέγω [δὲ] ὑμῖν, οὐ μὴ ἴδητέ με ἑώσ εἴπητε Εὐλογημένοσ ὁ ἐρχόμενοσ ἐν ὀνόματι Κυρίου.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ, chapter 3

(ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ, chapter 3)

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION