헬라어 문장 검색 - Λυξιαν́Τιμον́1́

(루키아노스, Timon, (no name))

ὦσ Ζεῦ φίλιε καὶ ξένιε καὶ ἑταιρεῖε καὶ ἐφέστιε καὶ ἀστεροπητὰ καὶ ὁρ́κιε καὶ νεφεληγερέτα καὶ ἐρίγδουπε καὶ εἲ τί σε ἄλλο οἱ ἐμβρόντητοι ποιηταὶ καλοῦσι, ‐ καὶ μάλιστα ὅταν ἀπορῶσι πρὸσ τὰ μέτρα· τότε γὰρ αὐτοῖσ πολυώνυμοσ γινόμενοσ ὑπερείδεισ τὸ πῖπτον τοῦ μέτρου καὶ ἀναπληροῖσ τὸ κεχηνὸσ τοῦ ῥυθμοῦ ‐ ποῦ σοι νῦν ἡ ἐρισμάραγοσ ἀστραπὴ καὶ ἡ βαρύβρομοσ βροντὴ καὶ ὁ αἰθαλόεισ καὶ ἀργήεισ καὶ σμερδαλέοσ κεραυνόσ; ἅπαντα γὰρ ταῦτα λῆροσ ἤδη ἀναπέφηνε καὶ καπνὸσ ἀτεχνῶσ ποιητικὸσ ἔξω τοῦ πατάγου τῶν ὀνομάτων. τὸ δὲ ἀοίδιμόν σοι καὶ ἑκηβόλον ὅπλον καὶ πρόχειρον οὐκ οἶδ’ ὅπωσ τελέωσ ἀπέσβη καὶ ψυχρόν ἐστι, μηδὲ ὀλίγον σπινθῆρα ὀργῆσ κατὰ τῶν ἀδικούντων διαφυλάττον . θᾶττον γοῦν τῶν ἐπιορκεῖν τισ ἐπιχειρούντων ἑώλον θρυαλλίδα φοβηθείη ἂν ἢ τὴν τοῦ πανδαμάτοροσ κεραυνοῦ φλόγα· οὕτω δαλόν τινα ἐπανατείνεσθαι δοκεῖσ αὐτοῖσ, ὡσ πῦρ μὲν ἢ καπνὸν ἀπ’ αὐτοῦ μὴ δεδιέναι, μόνον δὲ τοῦτο οἰέσθαι ἀπολαύειν τοῦ τραύματοσ, ὅτι ἀναπλησθήσονται τῆσ ἀσβόλου.

ὥστε ἤδη διὰ ταῦτά σοι καὶ ὁ Σαλμωνεὺσ ἀντιβροντᾶν ἐτόλμα, οὐ πάνυ τι ἀπίθανοσ ὤν, πρὸσ οὕτω ψυχρὸν τὴν ὀργὴν Δία θερμουργὸσ ἀνὴρ μεγαλαυχούμενοσ. πῶσ γὰρ οὐ; ^ ὅπου γε καθάπερ ὑπὸ μανδραγόρᾳ καθεύδεισ, ὃσ οὔτε τῶν ἐπιορκούντων ἀκούεισ οὔτε τοὺσ ἀδικοῦντασ ἐπισκοπεῖσ, λημᾷσ δὲ καὶ ἀμβλυώττεισ πρὸσ τὰ γινόμενα καὶ τὰ ὦτα ἐκκεκώφησαι καθάπερ οἱ παρηβηκότεσ. ἐπεὶ νέοσ γε ἔτι καὶ ὀξύθυμοσ ὢν καὶ ἀκμαῖοσ τὴν ὀργὴν πολλὰ κατὰ τῶν ἀδίκων καὶ βιαίων ἐποίεισ καὶ οὐδέποτε ἦγεσ τότε πρὸσ αὐτοὺσ ἐκεχειρίαν, ἀλλ’ ἀεὶ ἐνεργὸσ πάντωσ ὁ κεραυνὸσ ἦν καὶ ἡ αἰγὶσ ἐπεσείετο καὶ ἡ βροντὴ ἐπαταγεῖτο καὶ ἡ ἀστραπὴ συνεχὲσ ὥσπερ εἰσ ἀκροβολισμὸν προηκοντίζετο·

οἱ σεισμοὶ δὲ κοσκινηδὸν καὶ ἡ χιὼν σωρηδὸν καὶ ἡ χάλαζα πετρηδόν, ἵνα σοι φορτικῶσ διαλέγωμαι, ὑετοί τε ῥαγδαῖοι καὶ βίαιοι, ποταμὸσ ἑκάστη σταγών ὥστε τηλικαύτη ἐν ἀκαρεῖ χρόνου ναυαγία ἐπὶ τοῦ Δευκαλίωνοσ ἐγένετο, ὡσ ὑποβρυχίων ἁπάντων καταδεδυκότων μόγισ ἕν τι κιβώτιον περισωθῆναι προσοκεῖλαν τῷ Λυκωρεῖ ζώπυρόν τι τοῦ ἀνθρωπίνου σπέρματοσ διαφυλάττον εἰσ ἐπιγονὴν κακίασ μείζονοσ. τοιγάρτοι ἀκόλουθα τῆσ ῥᾳθυμίασ τἀπίχειρα κομίζῃ παρ’ αὐτῶν, οὔτε θύοντοσ ἔτι σοί τινοσ οὔτε στεφανοῦντοσ, εἰ μή τισ ἄρα πάρεργον Ὀλυμπίων, καὶ οὗτοσ οὐ πάνυ ἀναγκαῖα ποιεῖν δοκῶν, ἀλλ’ εἰσ ἔθοσ τι ἀρχαῖον συντελῶν καὶ κατ’ ὀλίγον Κρόνον σε, ὦ θεῶν γενναιότατε, ἀποφαίνουσι, παρωσάμενοι τῆσ τιμῆσ.

ἐῶ λέγειν, ποσάκισ ἤδη σου τὸν νεὼν σεσυλήκασιν οἱ δὲ καὶ αὐτῷ σοὶ τὰσ χεῖρασ Ὀλυμπίασιν ἐπιβεβλήκασι, καὶ σὺ ὁ ὑψιβρεμέτησ ὤκνησασ ἢ ἀναστῆσαι τοὺσ κύνασ ἢ τοὺσ γείτονασ ἐπικαλέσασθαι, ὡσ βοηδρομήσαντεσ αὐτοὺσ συλλάβοιεν ἔτι συσκευαζομένουσ πρὸσ τὴν φυγήν· ἀλλ’ ὁ γενναῖοσ καὶ Γιγαντολέτωρ καὶ Τιτανοκράτωρ ἐκάθησο τοὺσ πλοκάμουσ περικειρόμενοσ ὑπ’ αὐτῶν, δεκάπηχυν κεραυνὸν ἔχων ἐν τῇ δεξιᾷ. ταῦτα τοίνυν, ὦ θαυμάσιε, πηνίκα παύσεται οὕτωσ ἀμελῶσ παρορώμενα; ἢ πότε κολάσεισ τὴν τοσαύτην ἀδικίαν; πόσοι Φαέθοντεσ ἢ Δευκαλίωνεσ ἱκανοὶ πρὸσ οὕτωσ ὑπέραντλον ὕβριν τοῦ βίου; ἵνα γὰρ τὰ κοινὰ ἐάσασ τἀμὰ εἴπω, τοσούτουσ Ἀθηναίων εἰσ ὕψοσ ἄρασ καὶ πλουσίουσ ἐκ πενεστάτων ἀποφήνασ καὶ πᾶσι τοῖσ δεομένοισ ἐπικουρήσασ, μᾶλλον δὲ ἀθρόον εἰσ εὐεργεσίαν τῶν φίλων ἐκχέασ τὸν πλοῦτον, ἐπειδὴ πένησ διὰ ταῦτα ἐγενόμην, οὐκέτι οὐδὲ γνωρίζομαι πρὸσ αὐτῶν οὐδὲ προσβλέπουσιν οἱ τέωσ ὑποπτήσσοντεσ καὶ προσκυνοῦντεσ κἀκ τοῦ ἐμοῦ νεύματοσ ἀπηρτημένοι, ἀλλ’ ἤν που καὶ ὁδῷ βαδίζων ἐντύχω τινὶ αὐτῶν, ὥσπερ τινὰ στήλην παλαιοῦ νεκροῦ ὑπτίαν ὑπὸ τοῦ χρόνου ἀνατετραμμένην παρέρχονται μηδὲ ἀναγνόντεσ.

οἱ δὲ καὶ πόρρωθεν ἰδόντεσ ἑτέραν ἐκτρέπονται δυσάντητον καὶ ἀποτρόπαιον θέαμα ὄψεσθαι ὑπολαμβάνοντεσ τὸν οὐ πρὸ πολλοῦ σωτῆρα καὶ εὐεργέτην αὐτῶν γεγενημένον . ὥστε ὑπὸ τῶν κακῶν ἐπὶ ταύτην τὴν ἐσχατιὰν τραπόμενοσ ἐναψάμενοσ διφθέραν ἐργάζομαι τὴν γῆν ὑπόμισθοσ ὀβολῶν τεττάρων, τῇ ἐρημίᾳ καὶ τῇ δικέλλῃ προσφιλοσοφῶν. ἐνταῦθα τοῦτο γοῦν μοι δοκῶ κερδανεῖν, μηκέτι ὄψεσθαι πολλοὺσ παρὰ τὴν ἀξίαν εὖ πράττοντασ· ἀνιαρότερον γὰρ τοῦτό γε.

ἤδη ποτὲ οὖν, ὦ Κρόνου καὶ Ῥέασ υἱέ, τὸν βαθὺν τοῦτον ὕπνον ἀποσεισάμενοσ καὶ νήδυμον ὑπὲρ τὸν Ἐπιμενίδην γὰρ κεκοίμησαι ‐ καὶ ἀναρριπίσασ τὸν κεραυνὸν ἢ ἐκ τῆσ Αἴτνησ ^ ἐναυσάμενοσ μεγάλην ποιήσασ τὴν φλόγα ἐπιδείξαιό τινα χολὴν ἀνδρώδουσ καὶ νεανικοῦ Διόσ, εἰ μὴ ἀληθῆ ἐστι τὰ ὑπὸ Κρητῶν περὶ σοῦ καὶ τῆσ ἐκεῖ ταφῆσ μυθολογούμενα. τίσ οὗτόσ ἐστιν, ὦ Ἑρμῆ, ὁ κεκραγὼσ ἐκ τῆσ Ἀττικῆσ παρὰ τὸν Ὑμηττὸν ἐν τῇ ὑπωρείᾳ πιναρὸσ ὅλοσ καὶ αὐχμῶν καὶ ὑποδίφθεροσ;

τί παθὼν οὖν τοιοῦτόσ ἐστιν, αὐχμηρόσ, ἄθλιοσ,^ καὶ σκαπανεὺσ καὶ μισθωτόσ, ὡσ ἐοίκεν, οὕτω βαρεῖαν καταφέρων τὴν δίκελλαν; σκάπτει δὲ οἶμαι ἐπικεκυφῶσ· λάλοσ ἅνθρωποσ καὶ θρασύσ. ἦ που φιλόσοφόσ ἐστιν οὐ γὰρ ἂν οὕτωσ ἀσεβεῖσ τοὺσ λόγουσ διεξῄει καθ’ ἡμῶν. τί φῄσ, ὦ πάτερ; ἀγνοεῖσ Τίμωνα τὸν Ἐχεκρατίδου τὸν Κολλυτέα; ^ οὗτόσ ἐστιν ὁ πολλάκισ ἡμᾶσ καθ’ ἱερῶν τελείων ἑστιάσασ, ὁ νεόπλουτοσ, ὁ τὰσ ὅλασ ἑκατόμβασ, παρ’ ᾧ λαμπρῶσ ἑορτάζειν εἰώθαμεν τὰ Διάσια. φεῦ τῆσ ἀλλαγῆσ· ὁ καλὸσ ἐκεῖνοσ, ὁ πλούσιοσ, περὶ ὃν οἱ τοσοῦτοι φίλοι; οὑτωσὶ μὲν εἰπεῖν, χρηστότησ ἐπέτριψεν αὐτὸν καὶ φιλανθρωπία καὶ ὁ πρὸσ τοὺσ δεομένουσ ἅπαντασ οἶκτοσ, ὡσ δὲ ἀληθεῖ λόγῳ, ἄνοια καὶ εὐήθεια καὶ ἀκρισία περὶ τῶν φίλων, ὃσ οὐ συνίει κόραξι καὶ λύκοισ χαριζόμενοσ, ἀλλ’ ὑπὸ γυπῶν τοσούτων ὁ κακοδαίμων κειρόμενοσ τὸ ἧπαρ φίλουσ εἶναι αὐτοὺσ καὶ ἑταίρουσ ᾤετο, ὑπ’ εὐνοίασ τῆσ πρὸσ αὐτὸν χαίροντασ τῇ βορᾷ·

οἱ δὲ τὰ ὀστᾶ γυμνώσαντεσ ἀκριβῶσ καὶ περιτραγόντεσ, εἰ δέ τισ καὶ μυελὸσ ἐνῆν, ἐκμυζήσαντεσ καὶ τοῦτον εὖ μάλα ἐπιμελῶσ, ᾤχοντο αὐο͂ν αὐτὸν καὶ τὰσ ῥίζασ ὑποτετμημένον ἀπολιπόντεσ, οὐδὲ γνωρίζοντεσ ἔτι ἢ προσβλέποντεσ ‐ πόθεν γάρ; ‐ ‐ ἢ ἐπικουροῦντεσ ἢ ἐπιδιδόντεσ ἐν τῷ μέρει. διὰ ταῦτα δικελλίτησ καὶ διφθερίασ, ὡσ ὁρᾷσ, ἀπολιπὼν ὑπ’ αἰσχύνησ τὸ ἄστυ μισθοῦ γεωργεῖ μελαγχολῶν τοῖσ κακοῖσ, ὅτι οἱ πλουτοῦντεσ παρ’ αὐτοῦ μάλα ὑπεροπτικῶσ παρέρχονται οὐδὲ τοὔνομα, εἰ Τίμων καλοῖτο, εἰδότεσ. καὶ μὴν οὐ παροπτέοσ ἁνὴρ οὐδὲ ἀμελητέοσ·

εἰκότωσ γὰρ ἠγανάκτει δυστυχῶν ἐπεὶ καὶ ὅμοια ποιήσομεν τοῖσ καταράτοισ κόλαξιν ἐκείνοισ ἐπιλελησμένοι ἀνδρὸσ τοσαῦτα μηρία ταύρων τε καὶ αἰγῶν πιότατα καύσαντοσ ἡμῖν ἐπὶ τῶν βωμῶν· ἔτι γοῦν ἐν ταῖσ ῥισὶ τὴν κνῖσαν αὐτῶν ἔχω. πλὴν ὑπ’ ἀσχολίασ τε καὶ θορύβου πολλοῦ τῶν ἐπιορκούντων καὶ βιαζομένων καὶ ἁρπαζόντων, ἔτι δὲ καὶ φόβου τοῦ παρὰ τῶν ἱεροσυλούντων ‐ πολλοὶ γὰρ οὗτοι καὶ δυσφύλακτοι καὶ οὐδὲ ἐπ’ ὀλίγον καταμύσαι ἡμῖν ἐφιᾶσι ‐ πολὺν ἤδη χρόνον οὐδὲ ἀπέβλεψα ἐσ τὴν Ἀττικήν, καὶ μάλιστα ἐξ οὗ φιλοσοφία καὶ λόγων ἔριδεσ ἐπεπόλασαν αὐτοῖσ· μαχομένων γὰρ πρὸσ ἀλλήλουσ καὶ κεκραγότων οὐδὲ ἐπακούειν ἔστι τῶν εὐχῶν ὥστε ἢ ἐπιβυσάμενον χρὴ τὰ ὦτα καθῆσθαι ἢ ἐπιτριβῆναι πρὸσ αὐτῶν, ἀρετήν τινα καὶ ἀσώματα καὶ λήρουσ μεγάλῃ τῇ φωνῇ συνειρόντων. διὰ ταῦτά τοι καὶ τοῦτον ἀμεληθῆναι συνέβη πρὸσ ἡμῶν οὐ φαῦλον ὄντα. ὅμωσ δὲ τὸν Πλοῦτον, ὦ Ἑρμῆ, παραλαβὼν ἄπιθι παρ’ αὐτὸν κατὰ τάχοσ·

ἀγέτω δὲ ὁ Πλοῦτοσ καὶ τὸν Θησαυρὸν μεθ’ αὑτοῦ ^ καὶ μενέτωσαν ἄμφω παρὰ τῷ Τίμωνι μηδὲ ἀπαλλαττέσθωσαν οὕτω ῥᾳδίωσ,, κἂν ὅτι μάλιστα ὑπὸ χρηστότητοσ αὖθισ ἐκδιώκῃ αὐτοὺσ τῆσ οἰκίασ. περὶ δὲ τῶν κολάκων ἐκείνων καὶ τῆσ ἀχαριστίασ ἣν ἐπεδείξαντο πρὸσ αὐτόν, καὶ αὖθισ μὲν σκέψομαι καὶ δίκην δώσουσιν, ἐπειδὰν τὸν κεραυνὸν ἐπισκευάσω· κατεαγμέναι γὰρ αὐτοῦ καὶ ἀπεστομωμέναι εἰσὶ δύο ἀκτῖνεσ αἱ μέγισται, ὁπότε φιλοτιμότερον ἠκόντισα πρῴην ἐπὶ τὸν σοφιστὴν Ἀναξαγόραν, ὃσ ἔπειθε τοὺσ ὁμιλητὰσ μηδὲ ὅλωσ εἶναί τινασ ἡμᾶσ τοὺσ θεούσ. ἀλλ’ ἐκείνου μὲν διήμαρτον, ‐ ὑπερέσχε γὰρ αὐτοῦ τὴν χεῖρα Περικλῆσ ‐ ὁ δὲ κεραυνὸσ εἰσ τὸ Ἀνακεῖον παρασκήψασ ἐκεῖνό τε κατέφλεξε καὶ αὐτὸσ ὀλίγου δεῖν συνετρίβη περὶ τῇ πέτρᾳ. πλὴν ἱκανὴ ἐν τοσούτῳ καὶ αὕτη τιμωρία ἔσται αὐτοῖσ, ὑπερπλουτοῦντα τὸν Τίμωνα ὁρῶσιν. οἱο͂ν ἦν τὸ μέγα κεκραγέναι καὶ ὀχληρὸν εἶναι καὶ θρασύν.

οὐ τοῖσ δικαιολογοῦσι μόνοισ, ἀλλὰ καί τοῖσ εὐχομένοισ τοῦτο χρήσιμον· ἰδοὺ γέ τοι αὐτίκα μάλα πλούσιοσ ἐκ πενεστάτου καταστήσεται ὁ Τίμων βοήσασ καὶ παρρησιασάμενοσ ἐν τῇ εὐχῇ καὶ ἐπιστρέψασ τὸν Δία· εἰ δὲ σιωπῇ ἔσκαπτεν ἐπικεκυθώσ, ἔτι ἂν ἔσκαπτεν ἀμελούμενοσ. ἀλλ’ ἐγὼ οὐκ ἂν ἀπέλθοιμι, ὦ Ζεῦ, παρ’ αὐτόν. διὰ τί, ὦ ἄριστε Πλοῦτε, καὶ ταῦτα ἐμοῦ κελεύσαντοσ; ὅτι νὴ Δία ὕβριζεν εἰσ ἐμὲ καὶ ἐξεφόρει καὶ ἐσ πολλὰ κατεμέριζε, καὶ ταῦτα πατρῷον αὐτῷ φίλον ὄντα, καὶ μονονουχὶ δικράνοισ ἐξεώθει με τῆσ οἰκίασ καθάπερ οἱ τὸ πῦρ ἐκ τῶν χειρῶν ἀπορριπτοῦντεσ.

αὖθισ οὖν ἀπέλθω παρασίτοισ καὶ κόλαξι καὶ ἑταίραισ παραδοθησόμενοσ; ἐπ’ ἐκείνουσ, ὦ Ζεῦ, πέμπε με τοὺσ ἡσθησομένουσ τῇ δωρεᾷ,^ τοὺσ περιέψοντασ, οἷσ τίμιοσ ἐγὼ καὶ περιπόθητοσ· οὗτοι δὲ οἱ λάροι τῇ πενίᾳ συνέστωσαν, ἣν προτιμῶσιν ἡμῶν, καὶ διφθέραν παρ’ αὐτῆσ λαβόντεσ καὶ δίκελλαν ἀγαπάτωσαν ἄθλιοι τέτταρασ ὀβολοὺσ ἀποφέροντεσ, οἱ δεκαταλάντουσ δωρεὰσ ἀμελητὶ προϊέμενοι. οὐδὲν ἔτι τοιοῦτον ὁ Τίμων ἐργάσεται περὶ σέ·

πάνυ γὰρ αὐτὸν ἡ δίκελλα πεπαιδαγώγηκεν, εἰ μὴ παντάπασιν ἀνάλγητόσ ἐστι τὴν ὀσφῦν, ὡσ χρῆν σὲ ἀντὶ τῆσ πενίασ προαιρεῖσθαι. σὺ μέντοι πάνυ μεμψίμοιροσ εἶναί μοι δοκεῖσ, ὃσ νῦν μὲν τὸν Τίμωνα αἰτιᾷ, διότι σοι τὰσ θύρασ ἀναπετάσασ ἠφίει περινοστεῖν ἐλευθέρωσ οὔτε ἀποκλείων οὔτε ζηλοτυπῶν ἄλλοτε δὲ τοὐναντίον ἠγανάκτεισ κατὰ τῶν πλουσίων κατακεκλεῖσθαι λέγων πρὸσ αὐτῶν ὑπὸ μοχλοῖσ καὶ κλεισὶ καὶ σημείων ἐπιβολαῖσ, ὡσ μηδὲ παρακύψαι σοι ἐσ τὸ φῶσ δυνατὸν εἶναι. ταῦτα γοῦν ἀπωδύρου πρόσ με, ἀποπνίγεσθαι λέγων ἐν πολλῷ τῷ σκότῳ· καὶ διὰ τοῦτο ὠχρὸσ ἡμῖν ἐφαίνου καὶ φροντίδοσ ἀνάπλεωσ, συνεσπακὼσ τοὺσ δακτύλουσ πρὸσ τὸ ἔθοσ τῶν λογισμῶν καὶ ἀποδράσεσθαι ἀπειλῶν, εἰ καιροῦ λάβοιο, παρ’ αὐτῶν καὶ ὅλωσ τὸ πρᾶγμα ὑπέρδεινον ἐδόκει σοι, ἐν χαλκῷ ἢ σιδηρῷ τῷ θαλάμῳ καθάπερ τὴν Δανάην παρθενεύεσθαι ὑπ’ ἀκριβέσι καὶ παμπονήροισ παιδαγωγοῖσ ἀνατρεφόμενον , τῷ Τόκῳ καὶ τῷ Λογισμῷ. ἄτοπα γοῦν ποιεῖν ἔφασκεσ αὐτοὺσ ἐρῶντασ μὲν εἰσ ὑπερβολήν, ἐξὸν δὲ ἀπολαύειν οὐ τολμῶντασ, οὐδὲ ἐπ’ ἀδείασ χρωμένουσ τῷ ἔρωτι κυρίουσ γε ὄντασ, ἀλλὰ φυλάττειν ἐγρηγορότασ, ἐσ τὸ σημεῖον καὶ τὸν μοχλὸν ἀσκαρδαμυκτὶ βλέποντασ, ἱκανὴν ἀπόλαυσιν οἰομένουσ οὐ τὸ αὐτοὺσ ἀπολαύειν ἔχειν, ἀλλὰ τὸ μηδενὶ μεταδιδόναι τῆσ ἀπολαύσεωσ, καθάπερ τὴν ἐν τῇ φάτνῃ κύνα μήτε αὐτὴν ἐσθίουσαν τῶν κριθῶν μήτε τῷ ἵππῳ πεινῶντι ἐπιτρέπουσαν. καὶ προσέτι γε καὶ κατεγέλασ αὐτῶν φειδομένων καὶ φυλαττόντων καὶ τὸ καινότατον αὑτοὺσ ζηλοτυπούντων, ἀγνοούντων δὲ ὡσ κατάρατοσ οἰκέτησ ἢ οἰκονόμοσ πεδότριψ ὑπεισιὼν λαθραίωσ ἐμπαροινήσει, τὸν κακοδαίμονα καὶ ἀνέραστον δεσπότην πρὸσ ἀμαυρόν τι καὶ μικρόστομον λυχνίδιον καὶ διψαλέον θρυαλλίδιον ἐπαγρυπνεῖν ἐάσασ τοῖσ τόκοισ.

πῶσ οὖν οὐκ ἄδικα ταῦτά σου, πάλαι μὲν ἐκεῖνα αἰτιᾶσθαι, νῦν δὲ τῷ Τίμωνι τὰ ἐναντία ἐπικαλεῖν; καὶ μὴν εἴ γε τἀληθὲσ ἐξετάζοισ, ἄμφω σοι εὔλογα δόξω ποιεῖν·

τοῦ τε γὰρ Τίμωνοσ τὸ πάνυ τοῦτο ἀνειμένον ἀμελὲσ καὶ οὐκ εὐνοϊκὸν ὡσ πρὸσ ἐμὲ εἰκότωσ ἂν δοκοίη· τούσ τε αὖ κατάκλειστον ἐν θύραισ καὶ σκότῳ φυλάττοντασ, ὅπωσ αὐτοῖσ παχύτεροσ γενοίμην καὶ πιμελὴσ καὶ ὑπέρογκοσ ἐπιμελουμένουσ, οὔτε προσαπτομένουσ αὐτοὺσ οὔτε ἐσ τὸ φῶσ προάγοντασ, ὡσ μηδὲ ὀφθείην πρόσ τινοσ, ἀνοήτουσ ἐνόμιζον εἶναι καὶ ὑβριστάσ, οὐδὲν ἀδικοῦντά με ὑπὸ τοσούτοισ δεσμοῖσ κατασήποντασ, οὐκ εἰδότασ ὡσ μετὰ μικρὸν ἀπίασιν ἄλλῳ τινὶ τῶν εὐδαιμόνων με καταλιπόντεσ. οὔτ’ οὖν ἐκείνουσ οὔτε τοὺσ πάνυ προχείρουσ εἰσ ἐμὲ τούτουσ ἐπαινῶ, ἀλλὰ τούσ, ὅπερ ἄριστόν ἐστι, μέτρον ἐπιθήσοντασ τῷ πράγματι καὶ μήτε ἀφεξομένουσ τὸ παράπαν μήτε προησομένουσ τὸ ὅλον.

σκόπει; γάρ, ὦ Ζεῦ, πρὸσ τοῦ Διόσ. εἴ τισ νόμῳ γήμασ γυναῖκα νέαν καὶ καλὴν ἔπειτα μήτε φυλάττοι μήτε ζηλοτυποῖ τὸ παράπαν, ἀφιεὶσ καὶ βαδίζειν ἔνθα ἐθέλοι νύκτωρ καὶ μεθ’ ἡμέραν καὶ συνεῖναι τοῖσ βουλομένοισ, μᾶλλον δὲ αὐτὸσ ἀπάγοι μοιχευθησομένην ἀνοίγων τὰσ θύρασ καὶ μαστροπεύων καὶ πάντασ ἐπ’ αὐτὴν καλῶν, ἆρα ὁ τοιοῦτοσ ἐρᾶν δόξειεν ἄν; οὐ σύ γε, ὦ Ζεῦ, τοῦτο φαίησ ἄν, ἐρασθεὶσ πολλάκισ. εἰ δέ τισ ἔμπαλιν ἐλευθέραν γυναῖκα εἰσ τὴν οἰκίαν νόμῳ παραλαβὼν ἐπ’ ἀρότῳ παίδων γνησίων, ὁ δὲ μήτε αὐτὸσ προσάπτοιτο ἀκμαίασ καὶ καλῆσ παρθένου μήτε ἄλλῳ προσβλέπειν ἐπιτρέποι, ἄγονον δὲ καὶ στεῖραν κατακλείσασ παρθενεύοι, καὶ ταῦτα ἐρᾶν φάσκων καὶ δῆλοσ ὢν ἀπὸ τῆσ χρόασ καὶ τῆσ σαρκὸσ ἐκτετηκυίασ καὶ τῶν ὀφθαλμῶν ὑποδεδυκότων, ἔσθ’ ὅπωσ ὁ τοιοῦτοσ οὐ παραπαίειν δόξειεν ἄν, δέον παιδοποιεῖσθαι καὶ ἀπολαύειν τοῦ γάμου, καταμαραίνων εὐπρόσωπον οὕτω καὶ ἐπέραστον κόρην καθάπερ ἱέρειαν τῇ Θεσμοφόρῳ τρέφων διὰ παντὸσ τοῦ βίου;

ταῦτα καὶ αὐτὸσ ἀγανακτῶ, πρὸσ ἐνίων μὲν ἀτίμωσ λακτιζόμενοσ καὶ λαφυσσόμενοσ καὶ ἐξαντλούμενοσ, ὑπ’ ἐνίων δὲ ὥσπερ στιγματίασ δραπέτησ πεπεδημένοσ. τί οὖν ἀγανακτεῖσ κατ’ αὐτῶν;

διδόασι γὰρ ἄμφω καλὴν τὴν δίκην, οἱ μὲν ὥσπερ ὁ Τάνταλοσ ἄποτοι καὶ ἄγευστοι καὶ ξηροὶ τὸ στόμα, ἐπικεχηνότεσ μόνον τῷ χρυσίῳ, οἱ δὲ καθάπερ ὁ Φινεὺσ ἀπὸ τῆσ φάρυγγοσ τὴν τροφὴν ὑπὸ τῶν Ἁρπυιῶν ἀφαιρούμενοι. ἀλλ’ ἄπιθι ἤδη σωφρονεστέρῳ παρὰ πολὺ τῷ Τίμωνι ἐντευξόμενοσ. ἐκεῖνοσ γάρ ποτε παύσεται ὥσπερ ἐκ κοφίνου τετρυπημένου, πρὶν ὅλωσ εἰσρυῆναί με, κατὰ σπουδὴν ἐξαντλῶν, φθάσαι βουλόμενοσ τὴν ἐπιρροήν, μὴ ὑπέραντλοσ εἰσπεσὼν ἐπικλύσω αὐτόν; ὥστε ἐσ τὸν τῶν Δαναΐδων πίθον ὑδροφορήσειν μοι δοκῶ καὶ μάτην ἐπαντλήσειν, τοῦ κύτουσ μὴ στέγοντοσ, ἀλλὰ πρὶν εἰσρυῆναι σχεδὸν ἐκχυθησομένου τοῦ ἐπιρρέοντοσ· οὕτωσ εὐρύτερον τὸ πρὸσ τὴν ἔκχυσιν κεχηνὸσ τοῦ πίθου καὶ ἀκώλυτοσ ἡ ἔξοδοσ. οὐκοῦν εἰ μὴ ἐμφράξεται τὸ κεχηνὸσ τοῦτο καὶ ἔσται ἅπαξ ^ ἀναπεπταμένον, ἐκχυθέντοσ ἐν βραχεῖ σου ῥᾳδίωσ εὑρήσει τὴν διφθέραν αὖθισ καὶ τὴν δίκελλαν ἐν τῇ τρυγὶ τοῦ πίθου.

ἀλλ’ ἄπιτε ἤδη καὶ πλουτίζετε αὐτόν σὺ δὲ μέμνησο, ὦ Ἑρμῆ, ἐπανιὼν πρὸσ ἡμᾶσ ἄγειν τοὺσ Κύκλωπασ ἐκ τῆσ Αἴτνησ, ὅπωσ τὸν κεραυνὸν ἀκονήσαντεσ ἐπισκευάσωσιν· ὡσ ἤδη γε τεθηγμένου αὐτοῦ δεησόμεθα. προϊώμεν, ὦ Πλοῦτε.

τί τοῦτο; ὑποσκάζεισ; ἐλελήθεισ με, ὦ γεννάδα, οὐ τυφλὸσ μόνον ἀλλὰ καὶ χωλὸσ ὤν οὐκ ἀεὶ τοῦτο, ὦ Ἑρμῆ, ἀλλ’ ὁπόταν μὲν ἀπίω παρά τινα πεμφθεὶσ ὑπὸ τοῦ Διόσ, οὐκ οἶδ’ ὅπωσ βραδύσ εἰμι καὶ χωλὸσ ἀμφοτέροισ, ὡσ μόγισ τελεῖν ἐπὶ τὸ τέρμα, προγηράσαντοσ ἐνίοτε τοῦ περιμένοντοσ, ὁπόταν δὲ ἀπαλλάττεσθαι δέῃ, πτηνὸν ὄψει, πολὺ τῶν ὀνείρων ὠκύτερον· ἅμα γοῦν ἔπεσεν ἡ ὕσπληγξ, κἀγὼ ἤδη ἀνακηρύττομαι νενικηκώσ, ὑπερπηδήσασ τὸ στάδιον οὐδὲ ἰδόντων ἐνίοτε τῶν θεατῶν. οὐκ ἀληθῆ ταῦτα φῄσ· ἐγὼ γέ τοι πολλοὺσ ἂν εἰπεῖν ἔχοιμί σοι χθὲσ μὲν οὐδὲ ὀβολὸν ὥστε πρίασθαι βρόχον ἐσχηκότασ, ἄφνω δὲ τήμερον πλουσίουσ καὶ πολυτελεῖσ ἐπὶ λευκοῦ ζεύγουσ ἐξελαύνοντασ, οἷσ οὐδὲ κἂν ὄνοσ ὑπῆρξε πώποτε. καὶ ὅμωσ πορφυροῖ καὶ χρυσόχειρεσ περιέρχονται οὐδ’ αὐτοὶ πιστεύοντεσ οἶμαι ὅτι μὴ ὄναρ πλουτοῦσιν. ἑτεροῖον τοῦτ’ ἐστίν, ὦ Ἑρμῆ, καὶ οὐχὶ τοῖσ ἐμαυτοῦ ποσὶ βαδίζω τότε, οὐδὲ ὁ Ζεύσ, ἀλλ’ ὁ Πλούτων ἀποστέλλει με παρ’ αὐτοὺσ ἅτε πλουτοδότησ καὶ μεγαλόδωροσ καὶ αὐτὸσ ὤν·

δηλοῖ γοῦν καὶ τῷ ὀνόματι. ἐπειδὰν τοίνυν μετοικισθῆναι δέῃ με παρ’ ἑτέρου πρὸσ ἕτερον, ἐσ δέλτον ἐμβαλόντεσ με καὶ κατασημηνάμενοι ἐπιμελῶσ φορηδὸν ἀράμενοι μετακομίζουσιν· προσπετομένην τετριγότεσ οἱ νεοττοί.

οὐκ ὀλίγον τὸ δέλεαρ καταπιών.

ὁ δὲ ἐμπεσὼν ἀθρόοσ ^ εἰσ ἐμὲ ἀπειρόκαλοσ καὶ παχύδερμοσ ἄνθρωποσ, ἔτι τὴν πέδην πεφρικὼσ καὶ εἰ παριὼν ἄλλωσ μαστίξειέ τισ ὄρθιον ἐφιστὰσ τὸ οὖσ καὶ τὸν μυλῶνα ὥσπερ τὸ Ἀνάκτορον προσκυνῶν, οὐκέτι φορητόσ ἐστι τοῖσ ἐντυγχάνουσιν, ἀλλὰ τούσ τε ἐλευθέρουσ ὑβρίζει καὶ τοὺσ ὁμοδούλουσ μαστιγοῖ ἀποπειρώμενοσ εἰ καὶ αὐτῷ τὰ τοιαῦτα ἔξεστιν, ἄχρι ἂν ἢ ἐσ πορνίδιόν τι ἐμπεσὼν ἢ ἱπποτροφίασ ἐπιθυμήσασ ἢ κόλαξι παραδοὺσ ἑαυτὸν ὀμνύουσιν, ἦ μὴν εὐμορφότερον μὲν Νιρέωσ εἶναι αὐτόν, εὐγενέστερον δὲ τοῦ Κέκροποσ ἢ Κόδρου, συνετώτερον δὲ τοῦ Ὀδυσσέωσ, πλουσιώτερον δὲ συνάμα Κροίσων ἑκκαίδεκα, ἐν ἀκαρεῖ τοῦ χρόνου ἄθλιοσ ἐκχέῃ τὰ κατ’ ὀλίγον ἐκ πολλῶν ἐπιορκιῶν καὶ ἁρπαγῶν καὶ πανουργιῶν συνειλεγμένα. αὐτά που σχεδὸν φῂσ τὰ γινόμενα·

ὁπόταν δ’ οὖν αὐτόπουσ βαδίζῃσ, πῶσ οὕτω τυφλὸσ ὢν εὑρίσκεισ τὴν ὁδόν; ἢ πῶσ διαγινώσκεισ ἐφ’ οὓσ ἄν σε ὁ Ζεὺσ ἀποστείλῃ κρίνασ εἶναι τοῦ πλουτεῖν ἀξίουσ; οἰεί γὰρ εὑρίσκειν με οἵτινέσ εἰσι; μὰ τὸν Δία οὐ πάνυ· οὐ γὰρ ἂν Ἀριστείδην καταλιπὼν Ἱππονίκῳ καὶ Καλλίᾳ προσῄειν καὶ πολλοῖσ ἄλλοισ Ἀθηναίων οὐδὲ ὀβολοῦ ἀξίοισ. πλὴν ἀλλὰ τί πράττεισ καταπεμφθείσ; ἄνω καὶ κάτω πλανῶμαι, περινοστῶν ἄχρι ἂν λάθω τινὶ ἐμπεσών ὁ δέ, ὅστισ ἂν πρῶτόσ μοι περιτύχῃ, ἀπαγαγὼν παρ’ αὑτὸν ἔχει, σὲ τὸν Ἑρμῆν ἐπὶ τῷ παραλόγῳ τοῦ κέρδουσ προσκυνῶν. οὐκοῦν ἐξηπάτηται ὁ Ζεὺσ οἰόμενόσ σε κατὰ τὰ αὐτῷ δοκοῦντα πλουτίζειν ὅσουσ ἂν οἰήται τοῦ πλουτεῖν ἀξίουσ;

καὶ μάλα δικαίωσ, ὦγαθέ, ὅσ γε τυφλὸν ὄντα εἰδὼσ ἔπεμπεν ἀναζητήσοντα δυσεύρετον οὕτω χρῆμα καὶ πρὸ πολλοῦ ἐκλελοιπὸσ ἐκ τοῦ βίου, ὅπερ οὐδ’ ὁ Λυγκεὺσ ἂν ἐξεύροι ῥᾳδίωσ, ἀμαυρὸν οὕτω καὶ μικρὸν ὄν. τοιγαροῦν ἅτε τῶν μὲν ἀγαθῶν ὀλίγων ὄντων, πονηρῶν δὲ πλείστων ἐν ταῖσ πόλεσι τὸ πᾶν ἐπεχόντων, ῥᾷον ἐσ τοὺσ τοιούτουσ ἐμπίπτω περιιὼν καὶ σαγηνεύομαι πρὸσ αὐτῶν. εἶτα πῶσ ἐπειδὰν καταλίπῃσ αὐτοὺσ ῥᾳδίωσ φεύγεισ, οὐκ εἰδὼσ τὴν ὁδόν; Ὀξυδερκὴσ τότε πωσ καὶ ἀρτίπουσ γίνομαι πρὸσ μόνον τὸν καιρὸν τῆσ φυγῆσ. ἔτι δή μοι καὶ τοῦτο ἀπόκριναι, πῶσ τυφλὸσ ὤν ‐ εἰρήσεται γάρ ‐ καὶ προσέτι ὠχρὸσ καὶ βαρὺσ ἐκ τοῖν σκελοῖν τοσούτουσ ἐραστὰσ ἔχεισ, ὥστε πάντασ ἀποβλέπειν εἰσ σέ, καὶ τυχόντασ μὲν εὐδαιμονεῖν οἰέσθαι, εἰ δὲ ἀποτύχοιεν οὐκ ἀνέχεσθαι ζῶντασ;

οἶδα γοῦν τινασ οὐκ ὀλίγουσ αὐτῶν οὕτωσ σου δυσέρωτασ ὄντασ ὥστε καὶ ἐσ βαθυκήτεα πόντον φέροντεσ ἔρριψαν αὑτοὺσ καὶ πετρῶν κατ’ ἠλιβάτων, ὑπερορᾶσθαι νομίζοντεσ ὑπό σοῦ ὅτεπερ οὐδὲ τὴν ἀρχὴν ἑώρασ αὐτούσ. πλὴν ἀλλὰ καὶ σὺ ἂν εὖ οἶδα ὅτι ὁμολογήσειασ, εἴ τι συνίησ σαυτοῦ, κορυβαντιᾶν αὐτοὺσ ἐρωμένῳ τοιούτῳ ἐπιμεμηνότασ. οἰεί γὰρ τοιοῦτον οἱο͂́σ εἰμι ὁρᾶσθαι αὐτοῖσ, χωλὸν ἢ τυφλὸν ἢ ὅσα ἄλλα μοι πρόσεστιν;

ἀλλὰ πῶσ, ὦ Πλοῦτε, εἰ μὴ τυφλοὶ καὶ αὐτοι πάντεσ εἰσίν; οὐ τυφλοί, ὦ ἄριστε, ἀλλ’ ἡ ἄγνοια καὶ ἡ ἀπάτη, αἵπερ νῦν κατέχουσι τὰ πάντα, ἐπισκιάζουσιν αὐτούσ· ἔτι δὲ καὶ αὐτόσ, ὡσ μὴ παντάπασιν ἄμορφοσ εἰήν, προσωπεῖόν τι ἐρασμιώτατον περιθέμενοσ, διάχρυσον καὶ λιθοκόλλητον, καὶ ποικίλα ἐνδὺσ ἐντυγχάνω αὐτοῖσ· οἱ δὲ αὐτοπρόσωπον οἰόμενοι ὁρᾶν τὸ κάλλοσ ἐρῶσι καὶ ἀπόλλυνται μὴ τυγχάνοντεσ. ὡσ εἲ γέ τισ αὐτοῖσ ὅλον ἀπογυμνώσασ ἐπέδειξέ με, δῆλον ὡσ κατεγίνωσκον ἂν αὑτῶν ἀμβλυώττοντεσ τὰ τηλικαῦτα καὶ ἐρῶντεσ ἀνεράστων καὶ ἀμόρφων πραγμάτων. τί οὖν ὅτι καὶ ἐν αὐτῷ ἤδη τῷ πλουτεῖν γενόμενοι καὶ τὸ προσωπεῖον αὐτοὶ περιθέμενοι ἔτι ἐξαπατῶνται, καὶ ἤν τισ ἀφαιρῆται αὐτούσ, θᾶττον ἂν τὴν κεφαλὴν ἢ τὸ προσωπεῖον πρόοιντο;

οὐ γὰρ δὴ καὶ τότε ἀγνοεῖν εἰκὸσ αὐτοὺσ ὡσ ἐπίχριστοσ ἡ εὐμορφία ἐστίν, ἔνδοθεν τὰ πάντα ὁρῶντασ. οὐκ ὀλίγα, ὦ Ἑρμῆ, καὶ πρὸσ τοῦτό μοι συναγωνίζεται. τὰ ποῖα; ἐπειδάν τισ ἐντυχὼν τὸ πρῶτον ἀναπετάσασ τὴν θύραν εἰσδέχηταί με, συμπαρεισέρχεται μετ’ ἐμοῦ λαθὼν ὁ τῦφοσ καὶ ἡ ἄνοια καὶ ἡ μεγαλαυχία καὶ μαλακία καὶ ὕβρισ καὶ ἀπάτη καὶ ἄλλ’ ἄττα μυρία· ὑπὸ δὴ τούτων ἁπάντων καταληφθεὶσ τὴν ψυχὴν θαυμάζει τε τὰ οὐ θαυμαστὰ καὶ ὀρέγεται τῶν φευκτῶν κἀμὲ τὸν πάντων ἐκείνων πατέρα τῶν εἰσεληλυθότων κακῶν τέθηπε δορυφορούμενον ὑπ’ αὐτῶν, καὶ πάντα πρότερον πάθοι ἂν ἢ ἐμὲ προέσθαι ὑπομείνειεν ἄν. ὡσ δὲ λεῖοσ εἶ καὶ ὀλισθηρόσ, ὦ Πλοῦτε, καὶ δυσκάτοχοσ καὶ διαφευκτικόσ, οὐδεμίαν ἀντιλαβὴν παρεχόμενοσ βεβαίαν ἀλλ’ ὥσπερ αἱ ἐγχέλεισ ἢ οἱ ὄφεισ διὰ τῶν δακτύλων δραπετεύεισ οὐκ οἶδα ὅπωσ·

ἡ Πενία δ’ ἔμπαλιν ἰξώδησ τε καὶ εὐλαβὴσ καὶ μυρία τὰ ἄγκιστρα ἐκπεφυκότα ἐξ ἅπαντοσ τοῦ σώματοσ ἔχουσα, ὡσ πλησιάσαντασ εὐθὺσ ἔχεσθαι καὶ μὴ ἔχειν ῥᾳδίωσ ἀπολυθῆναι. ἀλλὰ μεταξὺ φλυαροῦντασ ἡμᾶσ πρᾶγμα ἤδη οὐ μικρὸν διέλαθε. τὸ ποῖον; ὅτι τὸν Θησαυρὸν οὐκ ἐπηγαγόμεθα, οὗπερ ἔδει μάλιστα. θάρρει τούτου γε ἕνεκα·

ἐν τῇ γῇ αὐτὸν ἀεὶ καταλείπων ἀνέρχομαι πρὸσ ὑμᾶσ ἐπισκήψασ ἔνδον μένειν ἐπικλεισάμενον τὴν θύραν, ἀνοίγειν δὲ μηδενί, ἢν μὴ ἐμοῦ ἀκούσῃ βοήσαντοσ. οὐκοῦν ἐπιβαίνωμεν ἤδη τῆσ Ἀττικῆσ· καί μοι ἕπου ἐχόμενοσ τῆσ χλαμύδοσ, ἄχρι ἂν πρὸσ τὴν ἐσχατιὰν ἀφίκωμαι. εὖ ποιεῖσ, ὦ Ἑρμῆ, χειραγωγῶν ἐπεὶ ἤν γε ἀπολίπῃσ με, Ὑπερβόλῳ τάχα ἢ Κλέωνι ἐμπεσοῦμαι περινοστῶν. ἀλλὰ τίσ ὁ ψόφοσ οὗτόσ ἐστιν καθάπερ σιδήρου πρὸσ λίθον; ὁ Τίμων οὑτοσὶ σκάπτει πλησίον ὀρεινὸν καὶ ὑπόλιθον γήδιον.

παπαί, καὶ ἡ Πενία πάρεστι καὶ ὁ Πόνοσ ἐκεῖνοσ, ἡ Καρτερία τε καὶ ἡ Σοφία καὶ ἡ Ἀνδρεία καὶ ὁ τοιοῦτοσ ὄχλοσ τῶν ὑπὸ τῷ Λιμῷ ταττομένων ἁπάντων, πολὺ ἀμείνουσ τῶν σῶν δορυφόρων. τί οὖν οὐκ ἀπαλλαττόμεθα, ὦ Ἑρμῆ, τὴν ταχίστην; οὐ γὰρ ἄν τι ἡμεῖσ δράσαιμεν ἀξιόλογον πρὸσ ἄνδρα ὑπὸ τηλικούτου στρατοπέδου περιεσχημένον. ἄλλωσ ἔδοξε τῷ Διί· μὴ ἀποδειλιῶμεν οὖν. ποῖ τοῦτον ἀπάγεισ, ὦ Ἀργειφόντα, χειραγωγῶν;

ἐπὶ τουτονὶ τὸν Τίμωνα ἐπέμφθημεν ὑπὸ τοῦ Διόσ. νῦν ὁ Πλοῦτοσ ἐπὶ Τίμωνα, ὁπότε αὐτὸν ἐγὼ κακῶσ ἔχοντα ὑπὸ τῆσ Τρυφῆσ παραλαβοῦσα, τουτοισὶ παραδοῦσα, τῇ Σοφίᾳ καὶ τῷ Πόνῳ, γενναῖον ἄνδρα καὶ πολλοῦ ἄξιον ἀπέδειξα; οὕτωσ ἄρα εὐκαταφρόνητοσ ὑμῖν ἡ Πενία δοκῶ καὶ, εὐαδίκητοσ, ὥσθ’ ὃ μόνον κτῆμα εἶχον ἀφαιρεῖσθαί με, ἀκριβῶσ πρὸσ ἀρετὴν ἐξειργασμένον, ἵνα αὖθισ ὁ Πλοῦτοσ παραλαβὼν αὐτὸν Ὕβρει καὶ Τύφῳ ἐγχειρίσασ ὅμοιον τῷ πάλαι μαλθακὸν καὶ ἀγεννῆ καὶ ἀνόητον ἀποφήνασ ἀποδῷ πάλιν ἐμοὶ ῥάκοσ ἤδη γεγενημένον; ἔδοξε ταῦτα, ὦ Πενία, τῷ Διί· ἀπέρχομαι·

καὶ ὑμεῖσ δέ, ὦ Πόνε καὶ Σοφία καὶ οἱ λοιποί, ἀκολουθεῖτέ μοι. οὗτοσ δὲ τάχα εἴσεται, οἱάν με οὖσαν ἀπολείψει, ἀγαθὴν συνεργὸν καὶ διδάσκαλον τῶν ἀρίστων, ᾗ συνὼν ὑγιεινὸσ μὲν τὸ σῶμα, ἐρρωμένοσ δὲ τὴν γνώμην διετέλεσεν, ἀνδρὸσ βίον ζῶν καὶ πρὸσ αὑτὸν ἀποβλέπων, τὰ δὲ περιττὰ καὶ πολλὰ ταῦτα, ὥσπερ ἐστίν, ἀλλότρια ὑπολαμβάνων. ἀπέρχονται· ἡμεῖσ δὲ προσίωμεν αὐτῷ. τίνεσ ἐστέ, ὦ κατάρατοι;

ἀπίωμεν, ὦ Ἑρμῆ, πρὸσ τοῦ Διόσ, μελαγχολᾶν γὰρ ὁ ἄνθρωποσ οὐ μετρίωσ μοι δοκεῖ, μή τι κακὸν ἀπέλθω προσλαβών. ἢ τί βουλόμενοι δεῦρο ἥκετε ἄνδρα ἐργάτην καὶ μισθοφόρον ἐνοχλήσοντεσ; ἀλλ’ οὐ χαίροντεσ ἄπιτε μιαροὶ πάντεσ ὄντεσ· ἐγὼ γὰρ ὑμᾶσ αὐτίκα μάλα βάλλων τοῖσ βώλοισ καὶ τοῖσ λίθοισ συντρίψω. μηδαμῶσ, ὦ Τίμων, μὴ βάλῃσ· οὐ γὰρ ἀνθρώπουσ ὄντασ βαλεῖσ, ἀλλ’ ἐγὼ μὲν Ἑρμῆσ εἰμι, οὑτοσὶ δὲ ὁ Πλοῦτοσ· ἔπεμψε δὲ ὁ Ζεὺσ ἐπακούσασ τῶν εὐχῶν, ὥστε ἀγαθῇ τύχῃ δέχου τὸν ὄλβον ἀποστὰσ τῶν πόνων. καὶ ὑμεῖσ οἰμώξεσθε ἤδη καίτοι θεοὶ ὄντεσ, ὥσ φατε· πάντασ γὰρ ἅμα καὶ ἀνθρώπουσ καὶ θεοὺσ μισῶ, τουτονὶ δὲ τὸν τυφλόν, ὅστισ ἂν ᾖ, καὶ ἐπιτρίψειν μοι δοκῶ τῇ δικέλλῃ. μηδὲν σκαιόν, ὦ Τίμων, ἀλλὰ τὸ πάνυ τοῦτο ἄγριον καὶ τραχὺ καταβαλὼν προτείνασ τὼ χεῖρε λάμβανε τὴν ἀγαθὴν τύχην καὶ πλούτει πάλιν καὶ ἴσθι Ἀθηναίων τὰ πρῶτα καὶ ὑπερόρα τῶν ἀχαρίστων ἐκείνων μόνοσ αὐτὸσ εὐδαιμονῶν.

οὐδὲν ὑμῶν δέομαι· μὴ ἐνοχλεῖτέ μοι· ἱκανὸσ ἐμοὶ πλοῦτοσ ἡ δίκελλα, τὰ δ’ ἄλλα εὐδαιμονέστατόσ εἰμι μηδενόσ μοι πλησιάζοντοσ, οὕτωσ, ὦ τάν, ἀπανθρώπωσ; τόνδε φέρω Διὶ μῦθον ἀπηνέα τε κρατερόν τε; καὶ μὴν εἰκὸσ ἦν μισάνθρωπον μὲν εἶναί σε τοσαῦτα ὑπ’ αὐτῶν δεινὰ πεπονθότα, μισόθεον δὲ μηδαμῶσ, οὕτωσ ἐπιμελουμένων σου τῶν θεῶν. ἀλλὰ σοὶ μέν, Ἑρμῆ, καὶ τῷ Διὶ πλείστη χάρισ τῆσ ἐπιμελείασ, τουτονὶ δὲ τὸν Πλοῦτον οὐκ ἂν λάβοιμι.

τί δή; ὅτι καὶ πάλαι μυρίων μοι κακῶν αἴτιοσ οὗτοσ κατέστη κόλαξί τε παραδοὺσ καὶ ἐπιβούλουσ ἐπαγαγὼν καὶ μῖσοσ ἐπεγείρασ καὶ ἡδυπαθείᾳ διαφθείρασ καὶ ἐπίφθονον ἀποφήνασ, τέλοσ δὲ ἄφνω καταλιπὼν οὕτωσ ἀπίστωσ καὶ προδοτικῶσ· ἡ βελτίστη δὲ Πενία πόνοισ με τοῖσ ἀνδρικωτάτοισ καταγυμνάσασα καὶ μετ’ ἀληθείασ καὶ παρρησίασ προσομιλοῦσα τά τε ἀναγκαῖα κάμνοντι παρεῖχε καὶ τῶν πολλῶν ἐκείνων καταφρονεῖν ἐπαίδευεν, ἐξ αὐτοῦ ἐμοῦ τὰσ ἐλπίδασ ἀπαρτήσασά μοι τοῦ βίου καὶ δείξασα ὅστισ ἦν ὁ πλοῦτοσ ὁ , ἐμόσ, ὃν οὔτε κόλαξ θωπεύων οὔτε συκοφάντησ φοβῶν, οὐ δῆμοσ παροξυνθείσ, οὐκ ἐκκλησιαστὴσ ψηφοφορήσασ, οὐ τύραννοσ ἐπιβουλεύσασ ἀφελέσθαι δύναιτ’ ἄν. ἐρρωμένοσ τοιγαροῦν ὑπὸ τῶν πόνων τὸν ἀγρὸν τουτονὶ φιλοπόνωσ ἐπεργαζόμενοσ, οὐδὲν ὁρῶν τῶν ἐν ἄστει κακῶν, ἱκανὰ καὶ διαρκῆ ἔχω τὰ ἄλφιτα παρὰ τῆσ δικέλλησ. ὥστε παλίνδρομοσ ἄπιθι, ὦ Ἑρμῆ, τὸν Πλοῦτον ἐπανάγων τῷ Διί·

ἐμοὶ δὲ τοῦτο ἱκανὸν ἦν, πάντασ ἀνθρώπουσ ἡβηδὸν οἰμώζειν ποιῆσαι. μηδαμῶσ, ὦγαθέ οὐ γὰρ πάντεσ εἰσὶν ἐπιτήδειοι πρὸσ οἰμωγήν. ἀλλ’ ἐά τὰ ὀργίλα ταῦτα καὶ μειρακιώδη καὶ τὸν Πλοῦτον παράλαβε. οὔτοι ἀπόβλητά ἐστι τὰ δῶρα τὰ παρὰ τοῦ Διόσ. βούλει, ὦ Τίμων, δικαιολογήσωμαι πρὸσ σέ; ἢ χαλεπανεῖσ ^ μοι λέγοντι; λέγε, μὴ μακρὰ μέντοι, μηδὲ μετὰ προοιμίων, ὥσπερ οἱ ἐπίτριπτοι ῥήτορεσ· ἀνέξομαι γάρ σε ὀλίγα λέγοντα διὰ τὸν Ἑρμῆν τουτονί. ἐχρῆν μὲν ἴσωσ καὶ μακρὰ εἰπεῖν πρὸσ ^ οὕτω πολλὰ ὑπὸ σοῦ κατηγορηθέντα·

ὅμωσ δὲ ὁρ́α εἲ τί σε, ὡσ φῄσ, ἠδίκηκα, ὃσ τῶν μὲν ἡδίστων ἁπάντων αἴτιόσ σοι κατέστην, τιμῆσ καὶ προεδρίασ καὶ στεφάνων καὶ τῆσ ἄλλησ τρυφῆσ, περίβλεπτόσ τε καὶ ἀοίδιμοσ δι’ ἐμὲ ἦσθα καὶ περισπούδαστοσ· εἰ δέ τι χαλεπὸν ἐκ τῶν κολάκων πέπονθασ, ἀναίτιοσ ἐγώ σοι· μᾶλλον δὲ αὐτὸσ ἠδίκημαι τοῦτο ὑπὸ σοῦ, διότι με οὕτωσ ἀτίμωσ ὑπέβαλεσ ἀνδράσι καταράτοισ ἐπαινοῦσι καὶ καταγοητεύουσι καὶ πάντα τρόπον ἐπιβουλεύουσί μοι· καὶ τό γε τελευταῖον ἔφησθα, ὡσ προδέδωκά σε, τοὐναντίον δ’ ἂν αὐτὸσ ἐγκαλέσαιμί σοι πάντα τρόπον ἀπελαθεὶσ ὑπὸ σοῦ καὶ ἐπὶ κεφαλὴν ἐξωσθεὶσ τῆσ οἰκίασ. τοιγαροῦν ἀντὶ μαλακῆσ ’χλανίδοσ ταύτην τὴν διφθέραν ἡ τιμιωτάτη σοι Πενία περιτέθεικεν. ὥστε μάρτυσ ὁ Ἑρμῆσ οὑτοσί, πῶσ ἱκέτευον τὸν Δία μηκέθ’ ἥκειν παρὰ σὲ οὕτωσ δυσμενῶσ μοι προσενηνεγμένον· ἀλλὰ νῦν ὁρᾷσ, ὦ Πλοῦτε, οἱο͂σ ἤδη γεγένηται;

ὥστε θαρρῶν συνδιάτριβε αὐτῷ· καὶ σὺ μὲν σκάπτε ὡσ ἔχεισ· σὺ δὲ τὸν; θησαυρὸν ὑπάγαγε τῇ δικέλλῃ· ὑπακούσεται γὰρ ἐμβοήσαντί σοι. πειστέον, ὦ Ἑρμῆ, καὶ αὖθισ πλουτητέον. τι γὰρ ἂν καὶ πάθοι τισ, ὁπότε ^ οἱ θεοὶ βιάζοιντο; πλὴν ὁρ́α γε εἰσ οἱᾶ́ με πράγματα ἐμβάλλεισ τὸν κακοδαίμονα, ὃσ ἄχρι νῦν εὐδαιμονέστατα διάγων χρυσὸν ἄφνω τοσοῦτον λήψομαι οὐδὲν ἀδικήσασ καὶ τοσαύτασ φροντίδασ ἀναδέξομαι. ὑπόστηθι, ὦ Τίμων, δι’ ἐμέ, καὶ εἰ χαλεπὸν τοῦτο καὶ οὐκ οἰστόν ἐστιν, ὅπωσ οἱ κόλακεσ ἐκεῖνοι διαρραγῶσιν ὑπὸ τοῦ φθόνου·

ἐγὼ δὲ ὑπὲρ τὴν Αἴτνην ἐσ τὸν οὐρανὸν ἀναπτήσομαι. ὁ μὲν ἀπελήλυθεν, ὡσ δοκεῖ· τεκμαίρομαι γὰρ τῇ εἰρεσίᾳ τῶν πτερῶν σὺ δὲ αὐτοῦ περίμενε· ἀναπέμψω γάρ σοι τὸν Θησαυρὸν ἀπελθών μᾶλλον δὲ παῖε. σέ φημι, Θησαυρὲ χρυσοῦ, ὑπάκουσον Τίμωνι τουτῳῒ καὶ παράσχεσ ἑαυτὸν ^ ἀνελέσθαι. σκάπτε, ὦ Τίμων, βαθείασ καταφέρων. ἐγὼ δὲ ὑμῖν ἀποστήσομαι. ἄγε, ὦ δίκελλα, νῦν μοι ἐπίρρωσον σεαυτὴν καὶ μὴ κάμῃσ ἐκ τοῦ βάθουσ τὸν Θησαυρὸν ἐσ τοὐμφανὲσ προκαλουμένη.

ὦ Ζεῦ τεράστιε καὶ φίλοι Κορύβαντεσ καὶ Ἑρμῆ κερδῷε, πόθεν τοσοῦτον χρυσίον; ἦ που ὄναρ ταῦτά ἐστι; δέδια γοῦν μὴ ἄνθρακασ εὑρ́ω ἀνεγρόμενοσ· ἀλλὰ μὴν χρυσίον ἐστὶν ἐπίσημον, ὑπέρυθρον, βαρὺ καὶ τὴν πρόσοψιν ὑπερήδιστον. ὦ χρυσέ, δεξίωμα κάλλιστον βροτοῖσ· αἰθόμενον γὰρ πῦρ ἅτε διαπρέπεισ καὶ νύκτωρ καὶ μεθ’ ἡμέραν. ἐλθέ, ὦ φίλτατε καὶ ἐρασμιώτατε. νῦν πείθομαί γε καὶ Δία ποτὲ γενέσθαι χρυσὸν τίσ γὰρ οὐκ ἂν παρθένοσ ἀναπεπταμένοισ τοῖσ κόλποισ ὑπεδέξατο οὕτω καλὸν ἐραστὴν διὰ τοῦ τέγουσ καταρρέοντα; ὦ Μίδα καὶ Κροῖσε καὶ τὰ ἐν Δελφοῖσ ἀναθήματα, ὡσ οὐδὲν ἄρα ἦτε ὡσ πρὸσ Τίμωνα καὶ τὸν Τίμωνοσ πλοῦτον, ᾧ γε οὐδὲ ὁ βασιλεὺσ ὁ Περσῶν ἴσοσ.

Ὦ δίκελλα καὶ φιλτάτη διφθέρα, ὑμᾶσ μὲν τῷ Πανὶ τούτῳ ἀναθεῖναι καλὸν αὐτὸσ δὲ ἤδη πᾶσαν πριάμενοσ τὴν ἐσχατιάν, πυργίον οἰκοδομησάμενοσ ὑπὲρ τοῦ θησαυροῦ μόνῳ ἐμοὶ ἱκανὸν ἐνδιαιτᾶσθαι, τὸν αὐτὸν καὶ τάφον ἀποθανὼν ἕξειν μοιδοκῶ. "δεδόχθω δὲ ταῦτα καὶ νενομοθετήσθω πρὸσ τὸν ἐπίλοιπον βίον, ἀμιξία πρὸσ ἅπαντασ καὶ ἀγνωσία καὶ ὑπεροψία· "φίλοσ δὲ ἢ ξένοσ ἢ ἑταῖροσ ἢ Ἐλέου βωμὸσ ὕθλοσ πολύσ· "καὶ τὸ οἰκτεῖραι δακρύοντα ἢ ἐπικουρῆσαι δεομένῳ παρανομία καὶ κατάλυσισ τῶν ἐθῶν μονήρησ δὲ ἡ δίαιτα καθάπερ τοῖσ λύκοισ, καὶ φίλοσ εἷσ Τίμων. "οἱ δὲ ἄλλοι πάντεσ ἐχθροὶ καὶ ἐπίβουλοι· "καὶ τὸ προσομιλῆσαί τινι αὐτῶν μίασμα· "καὶ ἤν τινα ἴδω μόνον, ἀποφρὰσ ἡ ἡμέρα· "καὶ ὅλωσ ἀνδριάντων λιθίνων ἢ χαλκῶν μηδὲν ἡμῖν διαφερέτωσαν καὶ μήτε κήρυκα δεχώμεθα παρ’ αὐτῶν μήτε σπονδὰσ σπενδώμεθα· "ἡ ἐρημία δὲ ὁρ́οσ ἔστω πρὸσ αὐτούσ. φυλέται δὲ καὶ φράτορεσ καὶ δημόται καὶ ἡ πατρὶσ αὐτὴ ψυχρὰ καὶ ἀνωφελῆ ὀνόματα καὶ ἀνοήτων ἀνδρῶν φιλοτιμήματα. "πλουτείτω δὲ Τίμων μόνοσ καὶ ὑπεροράτω ἁπάντων καὶ τρυφάτω μόνοσ καθ’ ἑαυτὸν κολακείασ καὶ ἐπαίνων φορτικῶν ἀπηλλαγμένοσ· "καὶ θεοῖσ θυέτω καὶ εὐωχείσθω ^ μόνοσ, ἑαυτῷ γείτων καὶ ὅμοροσ, ἐκσείων τῶν ἄλλων. "καὶ ἅπαξ ἑαυτὸν δεξιώσασθαι δεδόχθω, ἢν δέῃ ἀποθανεῖν , καὶ αὑτῷ στέφανον ἐπενεγκεῖν. καὶ ὄνομα μὲν ἔστω ὁ Μισάνθρωποσ . ἥδιστον, τοῦ τρόπου δὲ γνωρίσματα δυσκολία καὶ τραχύτησ καὶ σκαιότησ καὶ ὀργὴ καὶ ἀπανθρωπία· ",’ εἰ δέ τινα ἴδοιμι ἐν πυρὶ διαφθειρόμενον καὶ κατασβεννύναι ἱκετεύοντα, πίττῃ καὶ ἐλαίῳ κατασβεννύναι· "καὶ ἤν τινα; "τοῦ χειμῶνοσ ὁ ποταμὸσ παραφέρῃ, ὁ δὲ τὰσ χεῖρασ ὀρέγων ἀντιλαβέσθαι δέηται, ὠθεῖν καὶ τοῦτον ἐπὶ κεφαλὴν βαπτίζοντα, ὡσ μηδὲ ἀνακύψαι δυνηθείη· "οὕτω γὰρ ἂν τὴν ἴσην ἀπολάβοιεν. "εἰσηγήσατο τὸν νόμον Τίμων Ἐχεκρατίδου Κολλυτεύσ, ἐπεψήφισε τῇ ἐκκλησίᾳ Τίμων ὁ αὐτόσ. Εἰε͂̔ν, ταῦτα ἡμῖν δεδόχθω καὶ ἀνδρικῶσ ἐμμένωμεν αὐτοῖσ.

πλὴν ἀλλὰ περὶ πολλοῦ ἂν ἐποιησάμην ἅπασι γνώριμά πωσ ταῦτα γενέσθαι, διότι ὑπερπλουτῶ· ἀγχόνη γὰρ ἂν τὸ πρᾶγμα γένοιτο αὐτοῖσ.

καίτοι τί τοῦτο; φεῦ τοῦ τάχουσ. πανταχόθεν συνθέουσιν κεκονιμένοι καὶ πνευστιῶντεσ, οὐκ οἶδα ὅθεν ὀσφραινόμενοι τοῦ χρυσίου. πότερον οὖν ἐπὶ τὸν πάγον τοῦτον ἀναβὰσ ἀπελαύνω αὐτοὺσ τοῖσ λίθοισ ἐξ ὑπερδεξίων ἀκροβολιζόμενοσ, ἢ τό γε τοσοῦτον παρανομήσομεν εἰσάπαξ αὐτοῖσ ὁμιλήσαντεσ, ὡσ πλέον ἀνιῷντο ὑπερορώμενοι; τοῦτο οἶμαι καὶ ἄμεινον. ὥστε δεχώμεθα ἤδη αὐτοὺσ ὑποστάντεσ. φέρε ἴδω, τίσ ὁ πρῶτοσ αὐτῶν οὗτόσ ἐστι; Γναθωνίδησ ὁ κόλαξ, ὁ πρῴην ἔρανον αἰτήσαντί μοι ὀρέξασ τὸν βρόχον, πίθουσ ὅλουσ παρ’ ἐμοὶ πολλάκισ ἐμημεκώσ. ἀλλ’ εὖ γε ἐποίησεν ἀφικόμενοσ· οἰμώξεται γὰρ πρὸ τῶν ἄλλων. οὐκ ἐγὼ ἔλεγον ὡσ οὐκ ἀμελήσουσι Τίμωνοσ ἀγαθοῦ ἀνδρὸσ οἱ θεοί;

χαῖρε Τίμων εὐμορφότατε καὶ ἥδιστε καὶ συμποτικώτατε. νὴ καὶ σύ γε, ὦ Γναθωνίδη, γυπῶν ἁπάντων βορώτατε καὶ ἀνθρώπων ἐπιτριπτότατε. ἀεὶ φιλοσκώμμων σύ γε. ἀλλὰ ποῦ τὸ συμπόσιον; ὡσ καινὸν τί σοι ᾆσμα τῶν νεοδιδάκτων διθυράμβων ἥκω κομίζων. καὶ μὴν ἐλεγεῖά γε ᾄσῃ μάλα περιπαθῶσ ὑπὸ ταύτῃ τῇ δικέλλῃ. τί τοῦτο; παίεισ, ὦ Τίμων; μαρτύρομαι· ὦ Ἡράκλεισ, ἰοὺ ἰού, προκαλοῦμαί σε τραύματοσ εἰσ Ἄρειον πάγον. καὶ μὴν ἄν γε μικρὸν ἐπιβραδύνῃσ, φόνου τάχα προκεκλήσομαι. μηδαμῶσ· ἀλλὰ σύ γε πάντωσ τὸ τραῦμα ἰάσαι μικρὸν ἐπιπάσασ τοῦ χρυσίου δεινῶσ γὰρ ἴσχαιμόν ἐστι τὸ φάρμακον. ἔτι γὰρ μένεισ; ἄπειμι· σὺ δὲ οὐ χαιρήσεισ οὕτω σκαιὸσ ἐκ χρηστοῦ γενόμενοσ, τίσ οὗτόσ ἐστιν ὁ προσιών, ὁ ἀναφαλαντίασ; Φιλιάδησ, κολάκων ἁπάντων ὁ βδελυρώτατοσ.

οὗτοσ δὲ ἀγρὸν ὅλον παρ’ ἐμοῦ λαβὼν καὶ τῇ θυγατρὶ προῖκα δύο τάλαντα, μισθὸν τοῦ ἐπαίνου, ὁπότε ᾄσαντά με πάντων σιωπώντων μόνοσ ὑπερεπῄνεσεν ἐπομοσάμενοσ ᾠδικώτερον εἶναι τῶν κύκνων, ἐπειδὴ νοσοῦντα πρῴην εἶδέ με καὶ προσῆλθον ἐπικουρίασ δεόμενοσ, πληγὰσ ὁ γενναῖοσ προσενέτεινεν. ὢ τῆσ ἀναισχυντίασ.

νῦν Τίμωνα γνωρίζετε; νῦν Γναθωνίδησ φίλοσ καὶ συμπότησ; τοιγαροῦν δίκαια πέπονθεν οὕτωσ ἀχάριστοσ ὤν. ἡμεῖσ δὲ οἱ πάλαι συνήθεισ καὶ συνέφηβοι καὶ δημόται ὅμωσ μετριάζομεν, ὡσ μὴ ἐπιπηδᾶν δοκῶμεν. χαῖρε, ὦ δέσποτα, καὶ ὅπωσ τοὺσ μιαροὺσ τούτουσ κόλακασ φυλάξῃ, τοὺσ ἐπὶ τῆσ τραπέζησ μόνον, τὰ ἄλλα δὲ κοράκων οὐδὲν διαφέροντασ. οὐκέτι πιστευτέα τῶν νῦν οὐδενί· πάντεσ ἀχάριστοι καὶ πονηροί. ἐγὼ δὲ τάλαντόν σοι κομίζων, ὡσ ἔχοισ πρὸσ τὰ κατεπείγοντα χρῆσθαι, καθ’ ὁδὸν ἢδη πλησίον ἤκουσα, ὡσ πλουτοίησ ὑπερμεγέθη τινὰ πλοῦτον. ἥκω τοιγαροῦν ταῦτά σε νουθετήσων· καίτοι σύ γε οὕτω σοφὸσ ὢν οὐδὲν ἴσωσ δεήσῃ τῶν παρ’ ἐμοῦ λόγων, ὃσ καὶ τῷ Νέστορι τὸ δέον παραινέσειασ ἄν. ἔσται ταῦτα, ὦ Φιλιάδη. πλὴν ἀλλὰ πρόσιθι, ὡσ καὶ σὲ φιλοφρονήσωμαι τῇ δικέλλῃ. ἄνθρωποι, κατέαγα τοῦ κρανίου ὑπὸ τοῦ ἀχαρίστου, διότι τὰ συμφέροντα ἐνουθέτουν αὐτόν. ἰδοὺ τρίτοσ οὗτοσ ὁ ῥήτωρ Δημέασ προσέρχεται ψήφισμα ἔχων ἐν τῇ δεξιᾷ καὶ συγγενὴσ ἡμέτεροσ εἶναι λέγων.

οὗτοσ ἑκκαίδεκα παρ’ ἐμοῦ τάλαντα μιᾶσ ἡμέρασ ἐκτίσασ τῇ πόλει ‐ καταδεδίκαστο γὰρ καὶ ἐδέδετο οὐκ ἀποδιδούσ, κἀγὼ ἐλεήσασ ἐλυσάμην αὐτὸν ‐ ἐπειδὴ πρῴην ἔλαχε τῇ Ἐρεχθηΐδι φυλῇ διανέμειν τὸ θεωρικὸν κἀγὼ προσῆλθον αἰτῶν τὸ γινόμενον, οὐκ ἔφη γνωρίζειν πολίτην ὄντα με. , χαῖρε, ὦ Τίμων, τὸ μέγα ὄφελοσ τοῦ γένουσ, τὸ ; ἔρεισμα τῶν Ἀθηνῶν,^ τὸ πρόβλημα τῆσ Ἑλλάδοσ·

καὶ μὴν πάλαι σε ὁ δῆμοσ συνειλεγμένοσ καὶ αἱ βουλαὶ ἀμφότεραι περιμένουσι. πρότερον δὲ ἄκουσον τὸ ψήφισμα, ὃ ὑπὲρ σοῦ γέγραφα· "ἐπειδὴ Τίμων Ἐχεκρατίδου Κολλυτεύσ· ἀλλ’ οὐδὲ ἐθεώρησα ἐγὼ πώποτε εἰσ Ὀλυμπίαν. τί οὖν; θεωρήσεισ ὕστερον τὰ τοιαῦτα δὲ πολλὰ προσκεῖσθαι ἄμεινον. "καὶ ἠρίστευσε δὲ ὑπὲρ τῆσ; "πόλεωσ πέρυσι πρὸσ Ἀχαρναῖσ ^ καὶ κατέκοψε Πελοποννησίων δύο μόρασ ‐" πῶσ; διὰ γὰρ τὸ μὴ ἔχειν ὅπλα οὐδὲ προὐγράφην·

ἐν τῷ καταλόγῳ. μέτρια τὰ περὶ σαυτοῦ λέγεισ, ἡμεῖσ δὲ ἀχάριστοι ἂν εἰήμεν ἀμνημονοῦντεσ. "ἔτι δὲ καὶ ψηφίσματα γράφων καὶ συμβουλεύων καὶ στρατηγῶν οὐ μικρὰ ὠφέλησε τὴν πόλιν ἐπὶ τούτοισ ἅπασι δεδόχθω τῇ βουλῇ καὶ τῷ δήμῳ καὶ τῇ Ἡλιαίᾳ καὶ ταῖσ φυλαῖσ καὶ τοῖσ δήμοισ ἰδίᾳ καὶ κοινῇ πᾶσι χρυσοῦν ἀναστῆσαι τὸν Τίμωνα παρὰ τὴν Ἀθηνᾶν ἐν τῇ ἀκροπόλει κεραυνὸν ἐν τῇ δεξιᾷ ἔχοντα καὶ ἀκτῖνασ ἐπὶ τῇ κεφαλῇ καὶ στεφανῶσαι αὐτὸν χρυσοῖσ στεφάνοισ ἑπτὰ καὶ ἀνακηρυχθῆναι τοὺσ στεφάνουσ τήμερον Διονυσίοισ τραγῳδοῖσ καινοῖσ ‐ ἀχθῆναι γὰρ δι’ αὐτὸν δεῖ τήμερον τὰ Διονύσια. "εἶπε τὴν γνώμην Δημέασ ὁ ῥήτωρ, συγγενὴσ αὐτοῦ ἀγχιστεὺσ καὶ μαθητὴσ ὤν· "καὶ γὰρ ῥήτωρ ἄριστοσ ὁ Τίμων καὶ τὰ ἄλλα πάντα ὁπόσα ἂν ἐθέλῃ. τουτὶ μὲν οὖν σοι τὸ ψήφισμα.

ἐγὼ δὲ καὶ τὸν υἱὸν ἐβουλόμην ἀγαγεῖν παρὰ σέ, ὃν ἐπὶ τῷ σῷ ὀνόματι Τίμωνα ὠνόμακα. πῶσ, ὦ Δημέα, ὃσ οὐδὲ γεγάμηκασ, ὅσα γε καὶ ἡμᾶσ εἰδέναι; ἀλλὰ γαμῶ, ἢν διδῷ θεόσ, ἐσ νέωτα καὶ παιδοποιήσομαι καὶ τὸ γεννηθησόμενον ‐ ἄρρεν γὰρ ἔσται ‐ Τίμωνα ἤδη καλῶ. οὐκ οἶδα εἰ γαμησείεισ ἔτι, ὦ οὗτοσ, τηλικαύτην παρ’ ἐμοῦ πληγὴν λαμβάνων. οἴμοι· τί τοῦτο; τυραννίδι Τίμων ἐπιχειρεῖσ καὶ τύπτεισ τοὺσ ἐλευθέρουσ οὐ καθαρῶσ ἐλεύθεροσ οὐδ’ αὐτὸσ ὤν; ἀλλὰ δώσεισ ἐν τάχει τὴν δίκην τὰ τε ἄλλα καὶ ὅτι τὴν ἀκρόπολιν ἐνέπρησασ. ἀλλ’ οὐκ ἐμπέρησται , ὦ μιαρέ, ἡ ἀκρόπολισ·

ὥστε δῆλοσ εἶ συκοφαντῶν. ἀλλὰ καὶ πλουτεῖσ τὸν ὀπισθόδομον διορύξασ οὐ διώρυκται οὐδὲ οὗτοσ,. ὥστε ἀπίθανά σου καὶ ταῦτα. διορυχθήσεται μὲν ὕστερον· ἤδη δὲ σὺ πάντα τὰ ἐν αὐτῷ ἔχεισ. οὐκοῦν καὶ ἄλλην λάμβανε. οἴμοι τὸ μετάφρενον. μὴ κέκραχθι· κατοίσω γάρ σοι καὶ τρίτην ἐπεὶ καὶ γελοῖα πάμπαν ἂν πάθοιμι δύο μὲν Λακεδαιμονίων μόρασ κατακόψασ ἄνοπλοσ, ἓν δὲ μιαρὸν ἀνθρώπιον μὴ ἐπιτρίψασ· μάτην γὰρ ἂν εἰήν καὶ νενικηκὼσ Ὀλύμπια πὺξ καὶ πάλην. ἀλλὰ τί τοῦτο;

οὐ Θρασυκλῆσ ὁ φιλόσοφοσ οὗτόσ ἐστιν; οὐ μὲν οὖν ἄλλοσ· ἐκπετάσασ γοῦν τὸν πώγωνα καὶ τὰσ ὀφρῦσ ἀνατείνασ καὶ βρενθυόμενόσ τι πρὸσ αὑτὸν ἔρχεται, τιτανῶδεσ βλέπων, ἀνασεσοβημένοσ τὴν ἐπὶ τῷ μετώπῳ κόμην, Αὐτοβορέασ τισ ἢ Τρίτων, οἱούσ ὁ Ζεῦξισ ἔγραψεν. οὗτοσ ὁ τὸ σχῆμα εὐσταλὴσ καὶ κόσμιοσ τὸ βάδισμα καὶ σωφρονικὸσ τὴν ἀναβολὴν ἑώθεν μυρία ὅσα περὶ ἀρετῆσ διεξιὼν καὶ τῶν ἡδονῇ χαιρόντων κατηγορῶν καὶ τὸ ὀλιγαρκὲσ ἐπαινῶν, ἐπειδὴ λουσάμενοσ ἀφίκοιτο ἐπὶ τὸ δεῖπνον καὶ ὁ παῖσ μεγάλην τὴν κύλικα ὀρέξειεν αὐτῷ ‐ τῷ ζωροτέρῳ δὲ χαίρει μάλιστα ‐ καθάπερ τὸ Λήθησ ὕδωρ ἐκπιὼν ἐναντιώτατα ἐπιδείκνυται τοῖσ ἑωθινοῖσ ἐκείνοισ λόγοισ, προαρπάζων ὥσπερ ἴκτινοσ τὰ ὄψα καὶ τὸν πλησίον παραγκωνιζόμενοσ, καρύκησ τὸ γένειον ἀνάπλεωσ, κυνηδὸν ἐμφορούμενοσ, ἐπικεκυφὼσ καθάπερ ἐν ταῖσ λοπάσι τὴν ἀρετὴν εὑρήσειν προσδοκῶν, ἀκριβῶσ τὰ τρύβλια τῷ λιχανῷ ἀποσμήχων ὡσ μηδὲ ὀλίγον τοῦ μυττωτοῦ καταλίποι, μεμψίμοιροσ ἀεί, κἂν τὸν πλακοῦντα ὅλον ἢ τὸν σῦν μόνοσ τῶν ἄλλων λάβῃ,^ ὅ τι περ λιχνείασ καὶ ἀπληστίασ ὄφελοσ, μέθυσοσ καὶ πάροινοσ οὐκ ἄχρι ᾠδῆσ καὶ ὀρχηστύοσ μόνον, ἀλλὰ καὶ λοιδορίασ καὶ ὀργῆσ. προσέτι καὶ λόγοι πολλοὶ ἐπὶ τῇ κύλικι, τότε δὴ καὶ μάλιστα, περὶ σωφροσύνησ καὶ κοσμιότητοσ· καὶ ταῦτά φησιν ἤδη ὑπὸ τοῦ ἀκράτου πονηρῶσ ἔχων καὶ ὑποτραυλίζων γελοίωσ·

εἶτα ἔμετοσ ἐπὶ τούτοισ· καὶ τὸ τελευταῖον, ἀράμενοί τινεσ ἐκφέρουσιν αὐτὸν ἐκ τοῦ συμποσίου τῆσ αὐλητρίδοσ ἀμφοτέραισ ἐπειλημμένον. πλὴν ἀλλὰ καὶ νήφων οὐδενὶ τῶν πρωτείων παραχωρήσειεν ἂν ψεύσματοσ ἕνεκα ἢ θρασύτητοσ ἢ φιλαργυρίασ· ἀλλὰ καὶ κολάκων ἐστὶ τὰ πρῶτα καὶ ἐπιορκεῖ προχειρότατα, καὶ ἡ γοητεία προηγεῖται καὶ ἡ ἀναισχυντία παρομαρτεῖ, καὶ ὅλωσ πάνσοφόν τι χρῆμα καὶ πανταχόθεν ἀκριβὲσ καὶ ποικίλωσ ἐντελέσ. οἰμώξεται τοιγαροῦν οὐκ εἰσ μακρὰν χρηστὸσ ὤν. τί τοῦτο; παπαί, χρόνιοσ ἡμῖν Θρασυκλῆσ. οὐ κατὰ ταὐτά, ὦ Τίμων, τοῖσ πολλοῖσ τούτοισ ἀφῖγμαι, οἵπερ ^ τὸν πλοῦτόν σου ^ τεθηπότεσ ἀργυρίου καὶ χρυσίου καὶ δείπνων πολυτελῶν ἐλπίδι συνδεδραμήκασι, πολλὴν τὴν κολακείαν ἐπιδειξόμενοι πρὸσ ἄνδρα οἱο͂ν σὲ ἁπλοϊκὸν καὶ τῶν ὄντων κοινωνικὸν οἶσθα γὰρ ὡσ μᾶζα μὲν ἐμοὶ δεῖπνον ἱκανόν, ὄψον δὲ ἥδιστον θύμον ἢ κάρδαμον ἢ εἴ ποτε τρυφῴην, ὀλίγον τῶν ἁλῶν ποτὸν δὲ ἡ ἐννεάκρουνοσ·

ὁ δὲ τρίβων οὗτοσ ἧσ βούλει πορφυρίδοσ ἀμείνων. τὸ χρυσίον μὲν γὰρ οὐδὲν τιμιώτερον τῶν ἐν τοῖσ αἰγιαλοῖσ ψηφίδων μοι δοκεῖ. σοῦ δὲ αὐτοῦ χάριν ἐστάλην, ὡσ μὴ διαφθείρῃ σε τὸ κάκιστον τοῦτο καὶ ἐπιβουλότατον κτῆμα ὁ πλοῦτοσ, ὁ πολλοῖσ πολλάκισ αἴτιοσ ἀνηκέστων συμφορῶν γεγενημένοσ· εἰ γάρ μοι πείθοιο, μάλιστα μὲν ^ ὅλον ἐσ τὴν θάλατταν ἐμβαλεῖσ αὐτὸν οὐδὲν ἀναγκαῖον ἀνδρὶ ἀγαθῷ ὄντα καὶ τὸν φιλοσοφίασ πλοῦτον ὁρᾶν δυναμένῳ· μὴ μέντοι ἐσ βάθοσ, ὦγαθέ, ἀλλ’ ὅσον ἐσ βουβῶνασ ἐπεμβὰσ ὀλίγον πρὸ τῆσ κυματωγῆσ, ἐμοῦ ὁρῶντοσ μόνου· εἰ δὲ μὴ τοῦτο βούλει, σὺ δὲ ἄλλον τρόπον ἀμείνω κατὰ τάχοσ ἐκφόρησον αὐτὸν ἐκ τῆσ οἰκίασ μηδ’ ὀβολὸν αὑτῷ ἀνείσ, διαδιδοὺσ ἅπασι τοῖσ δεομένοισ, ᾧ μὲν πέντε δραχμάσ, ᾧ δὲ μνᾶν, ᾧ δὲ ἡμιτάλαντον εἰ δέ τισ φιλόσοφοσ εἰή, διμοιρίαν ἢ τριμοιρίαν φέρεσθαι δίκαιοσ·

ἐμοὶ δὲ ‐ καίτοι οὐκ ἐμαυτοῦ χάριν αἰτῶ, ἀλλ’ ὅπωσ μεταδῶ τῶν ἑταίρων τοῖσ δεομένοισ ‐ ἱκανὸν εἰ ταυτηνὶ τὴν πήραν ἐμπλήσασ παράσχοισ οὐδὲ ὅλουσ δύο μεδίμνουσ χωροῦσαν Αἰγινητικούσ. ὀλιγαρκῆ δὲ καὶ μέτριον χρὴ εἶναι τὸν φιλοσοφοῦντα καὶ μηδὲν ὑπὲρ τὴν πήραν φρονεῖν. ἐπαινῶ ταῦτά σου, ὦ Θρασύκλεισ· πρὸ δ’ οὖν τῆσ πήρασ, εἰ δοκεῖ, φέρε σοι τὴν κεφαλὴν ἐμπλήσω κονδύλων ἐπιμετρήσασ τῇ δικέλλῃ. ὦ δημοκρατία καὶ νόμοι, παιόμεθα ὑπὸ τοῦ καταράτου ἐν ἐλευθέρᾳ τῇ πόλει. τί ἀγανακτεῖσ, ὦγαθέ; μῶν ^ παρακέκρουσμαί σε; καὶ μὴν ἐπεμβαλῶ χοίνικασ ὑπὲρ τὸ μέτρον τέτταρασ. ἀλλὰ τί τοῦτο;

πολλοὶ συνέρχονται· Βλεψίασ ἐκεῖνοσ καὶ Λάχησ καὶ Γνίφων καὶ ὅλον ^ τὸ σύνταγμα τῶν οἰμωξομένων. ὥστε τί οὐκ ἐπὶ τὴν πέτραν ταύτην ἀνελθὼν τὴν μὲν δίκελλαν ὀλίγον ἀναπαύω πάλαι πεπονηκυῖαν, αὐτὸσ δὲ ὅτι πλείστουσ λίθουσ συμφορήσασ ἐπιχαλαζῶ πόρρωθεν αὐτούσ; μὴ βάλλε, ὦ Τίμων ἄπιμεν γάρ. ἀλλ’ οὐκ ἀναιμωτί γε ὑμεῖσ οὐδὲ ἄνευ τραυμάτων.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Lucian, Timon, (no name)

(루키아노스, Timon, (no name))

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION