헬라어 문장 검색 - Λυξιαν́Σψμποσί1́

(루키아노스, Symposium, (no name))

ποικίλην, ὦ Λυκῖνε, διατριβήν φασι γεγενῆσθαι ὑμῖν χθὲσ ἐν Ἀρισταινέτου παρὰ τὸ δεῖπνον καί τινασ λόγουσ φιλοσόφουσ εἰρῆσθαι καὶ ἔριν οὐ σμικρὰν συστῆναι ἐπ’ αὐτοῖσ, εἰ δὲ μὴ ἐψεύδετο Χαρῖνοσ, καὶ ἄχρι τραυμάτων προχωρῆσαι τὸ πρᾶγμα καὶ τέλοσ αἵματι διαλυθῆναι τὴν συνουσίαν. καὶ πόθεν, ὦ Φίλων, ἠπίστατο Χαρῖνοσ ταῦτα; οὐ γὰρ συνεδείπνει μεθ’ ἡμῶν. Διονίκου ἔφη τοῦ ἰατροῦ ἀκοῦσαι. Διόνικοσ δὲ καὶ αὐτόσ, οἶμαι, τῶν συνδείπνων ἦν. καὶ μάλα· οὐ μὴν ἐξ ἀρχῆσ γε οὐδ’ αὐτὸσ ἅπασι παρεγένετο, ἀλλὰ ὀψὲ μεσούσησ σχεδὸν ἤδη τῆσ μάχησ ἐπέστη ὀλίγον πρὸ τῶν τραυμάτων. ὥστε θαυμάζω εἴ τι σαφὲσ εἰπεῖν ἐδύνατο μὴ παρακολουθήσασ ἐκείνοισ, ἀφ’ ὧν ἀρξαμένη ἐσ τὸ αἷμα ἐτελεύτησεν αὐτοῖσ ἡ φιλονεικία. τοιγαροῦν, ὦ Λυκῖνε, καὶ ὁ Χαρῖνοσ αὐτόσ, εἰ βουλοίμεθα τἀληθῆ ἀκοῦσαι καὶ ὅπωσ ἐπράχθη ἕκαστα, παρὰ σὲ ἡμᾶσ ἥκειν ἐκέλευσε. καὶ τὸν Διόνικον γὰρ αὐτὸν εἰπεῖν ὡσ αὐτὸσ μὲν οὐ παραγένοιτο ἅπασι, σὲ δὲ ἀκριβῶσ εἰδέναι τὰ γεγενημένα,καὶ τοὺσ λόγουσ αὐτοὺσ ἂν ^ ἀπομνημονεῦσαι ἅτε μὴ παρέργωσ τῶν τοιούτων, ἀλλ’ ἐν σπουδῇ ἀκροώμενον.

ὥστε οὐκ ἂν φθάνοισ ἑστιῶν ἡμᾶσ ἡδίστην ταύτην ἑστίασιν, ἧσ οὐκ οἶδα τισ ^ ἡδίων ἔμοιγε, καὶ μάλιστα ὅσῳ νήφοντεσ ἐν εἰρήνῃ καὶ ἀναιμωτὶ ἔξω βέλουσ ἑστιασόμεθα, εἴτε γέροντεσ ἐπαρῴνησάν τι παρὰ τὸ δεῖπνον εἴτε νέοι, εἰπεῖν τε ὅσα ἥκιστα ἐχρῆν ὑπὸ τοῦ ἀκράτου προαχθέντεσ καὶ πρᾶξαι. νεανικώτερα ἡμᾶσ, ὦ Φίλων, ἀξιοῖσ ἐκφέρειν ταῦτα πρὸσ τοὺσ πολλοὺσ καὶ ἐπεξιέναι διηγουμένουσ πράγματα ἐν οἴνῳ καὶ μέθῃ γενόμενα, δέον λήθην ποιήσασθαι αὐτῶν καὶ νομίζειν ἐκεῖνα πάντα θεοῦ ἔργα τοῦ Διονύσου εἶναι, ὃσ οὐκ οἶδα εἴ τινα τῶν αὑτοῦ ὀργίων ἀτέλεστον καὶ ἀβάκχευτον περιεῖδεν. ὁρ́α οὖν μὴ κακοήθων τινῶν ἀνθρώπων ᾖ τὸ ἀκριβῶσ τὰ τοιαῦτα ἐξετάζειν, ἃ καλῶσ ἔχει ἐν τῷ συμποσίῳ καταλιπόντασ ἀπαλλάττεσθαι.

μισῶ γάρ, φησὶ καὶ ὁ ποιητικὸσ λόγοσ, μνάμονα συμπόταν. καὶ οὐδὲ ὁ Διόνικοσ ὀρθῶσ ἐποίησε πρὸσ τὸν Χαρῖνον ταῦτα ἐξαγορεύσασ καὶ πολλὴν τὴν ἑωλοκρασίαν κατασκεδάσασ ἀνδρῶν φιλοσόφων. ἐγὼ δέ, ἄπαγε, οὐκ ἄν τι τοιοῦτον εἴποιμι. Θρύπτῃ ταῦτα, ὦ Λυκῖνε. ἀλλ’ οὔτι γε πρὸσ ἐμὲ οὕτω ποιεῖν ἐχρῆν, ὃσ ἀκριβῶσ πολὺ πλέον ἐπιθυμοῦντά σε εἰπεῖν οἶδα ἢ ἐμὲ ἀκοῦσαι, καί μοι δοκεῖσ, εἰ ἀπορήσειασ τῶν ἀκουσομένων, κἂν πρὸσ κίονά τινα ἢ πρὸσ ἀνδριάντα ἡδέωσ ἂν προσελθὼν ἐκχέαι πάντα συνείρων ἀμυστί.

εἰ γοῦν ἐθελήσω ἀπαλλάττεσθαι νῦν, οὐκ ἐάσεισ με ἀνήκοον ἀπελθεῖν, ἀλλ’ ἕξει καὶ παρακολουθήσεισ καὶ δεήσει. κἀγὼ θρύψομαι πρὸσ σὲ ἐν τῷ μέρει· καὶ εἴ γε δοκεῖ, ἀπίωμεν ἄλλου αὐτὰ πευσόμενοι,, σὺ δὲ μὴ λέγε. μηδὲν πρὸσ ὀργὴν διηγήσομαι γάρ, ἐπείπερ οὕτωσ προθυμῇ, ἀλλ’ ὅπωσ μὴ πρὸσ πολλοὺσ ἐρεῖσ. εἰ μὴ παντάπασιν ἐγὼ ἐπιλέλησμαι Λυκίνου, αὐτὸσ σὺ ἄμεινον ποιήσεισ αὐτὸ καὶ φθάσεισ εἰπὼν ἅπασιν, ὥστε οὐδὲν ἐμοῦ δεήσει. ἀλλ’ ἐκεῖνό μοι πρῶτον εἰπέ, τῷ παιδὶ τῷ Ζήνωνι ὁ Ἀρισταίνετοσ ἀγόμενοσ γυναῖκα εἱστία ὑμᾶσ;

οὔκ ἀλλὰ τὴν θυγατέρα ἐξεδίδου αὐτὸσ τὴν Κλεανθίδα τῷ Εὐκρίτου τοῦ δανειστικοῦ, τῷ φιλοσοφοῦντι. Παγκάλῳ νὴ Δία μειρακίῳ, ἁπαλῷ γε μὴν ἔτι καὶ οὐ πάνυ καθ’ ὡρ́αν γάμων. ἀλλ’ οὐκ εἶχεν ἄλλον ἐπιτηδειότερον, οἶμαι. τοῦτον οὖν κόσμιόν τε εἶναι δοκοῦντα καὶ πρὸσ φιλοσοφίαν ὡρμημένον, ἔτι δὲ μόνον ὄντα πλουσίῳ τῷ Εὐκρίτῳ, προείλετο νυμφίον ἐξ ἁπάντων. οὐ μικρὰν λέγεισ αἰτίαν τὸ πλουτεῖν τὸν Εὔκριτον. ἀτὰρ οὖν, ὦ Λυκῖνε, τίνεσ οἱ δειπνοῦντεσ ἦσαν; τοὺσ μὲν ἄλλουσ τί ἄν σοι λέγοιμι; οἱ δ’ ἀπὸ φιλοσοφίασ καὶ λόγων, οὕσπερ ἐθέλεισ, οἶμαι, ἀκοῦσαι μάλιστα, Ζηνόθεμισ ἦν ὁ πρεσβύτησ ὁ ἀπὸ τῆσ στοᾶσ καὶ ξὺν αὐτῷ Δίφιλοσ ὁ Λαβύρινθοσ ἐπίκλην, διδάσκαλοσ οὗτοσ ὢν τοῦ Ἀρισταινέτου υἱέοσ τοῦ Ζήνωνοσ·

τῶν δὲ ἀπὸ τοῦ περιπάτου Κλεόδημοσ, οἶσθα τὸν στωμύλον, τὸν ἐλεγκτικόν, Ξίφοσ αὐτὸν οἱ μαθηταὶ καὶ Κοπίδα καλοῦσιν. ἀλλὰ καὶ ὁ Ἐπικούρειοσ Ἕρμων παρῆν, καὶ εἰσελθόντα γε αὐτὸν εὐθὺσ ὑπεβλέποντο οἱ Στωϊκοὶ καὶ ἀπεστρέφοντο καὶ δῆλοι ἦσαν ὥσ τινα πατραλοίαν καὶ ἐναγῆ μυσαττόμενοι. οὗτοι μὲν αὐτοῦ Ἀρισταινέτου φίλοι καὶ συνήθεισ ὄντεσ παρεκέκληντο ἐπὶ δεῖπνον καὶ ξὺν αὐτοῖσ ὁ γραμματικὸσ Ἱστιαῖοσ καὶ ὁ ῥήτωρ Διονυσόδωροσ. διὰ δὲ τὸν νυμφίον τὸν Χαιρέαν Ιὤν ὁ Πλατωνικὸσ συνειστιᾶτο διδάσκαλοσ αὐτοῦ ὤν, σεμνόσ τισ ἰδεῖν καὶ θεοπρεπὴσ καὶ πολὺ τὸ κόσμιον ἐπιφαίνων τῷ προσώπῳ·

κανόνα γοῦν οἱ πολλοὶ ὀνομάζουσιν αὐτὸν εἰσ τὴν ὀρθότητα τῆσ γνώμησ ἀποβλέποντεσ. καὶ ἐπεὶ παρῆλθεν, ὑπεξανίσταντο πάντεσ αὐτῷ καὶ ἐδεξιοῦντο ὥσ τινα τῶν κρειττόνων, καὶ ὅλωσ θεοῦ ἐπιδημία τὸ πρᾶγμα ἦν Ιὤν ὁ θαυμαστὸσ συμπαρών. δέον δὲ ἤδη κατακλίνεσθαι ἁπάντων σχεδὸν παρόντων, ἐν δεξιᾷ μὲν εἰσιόντων αἱ γυναῖκεσ ὅλον τὸν κλιντῆρα ἐκεῖνον ἐπέλαβον, οὐκ ὀλίγαι οὖσαι, καὶ ἐν αὐταῖσ ἡ νύμφη πάνυ ἀκριβῶσ ἐγκεκαλυμμένη, ὑπὸ τῶν γυναικῶν περιεχομένη·

ἐσ δὲ τὸ ἀντίθυρον ἡ ἄλλη πληθύσ, ὡσ ἕκαστοσ ἀξίασ εἶχε. κατ’ ἀντικρὺ δὲ τῶν γυναικῶν πρῶτοσ ὁ Εὔκριτοσ, εἶτα Ἀρισταίνετοσ.

εἶτα ἐνεδοιάζετο πότερον χρὴ πρότερον Ζηνόθεμιν τὸν Στωϊκὸν ἅτε γέροντα ἢ Ἕρμωνα τὸν Ἐπικούρειον, ἱερεὺσ γὰρ ἦν τοῖν ἀνάκοιν καὶ γένουσ τοῦ πρώτου ἐν τῇ πόλει. ἀλλὰ ὁ Ζηνόθεμισ ἔλυσε τὴν ἀπορίαν· εἰ γάρ με, φησίν, ὦ Ἀρισταίνετε, δεύτερον ἄξεισ τουτουὶ τοῦ ἀνδρόσ, ἵνα μηδὲν ἄλλο κακὸν εἴπω, Ἐπικουρείου, ἄπειμι ὅλον σοι τὸ συμπόσιον καταλιπών καὶ ἅμα τὸν παῖδα ἐκάλει καὶ ἐξιόντι ἐῴκει. καὶ ὁ Ἕρμων, Ἔχε μέν, ὦ Ζηνόθεμι, τὰ πρῶτα, ἔφη· ἀτὰρ εἰ καὶ μηδέν τι ἕτερον, ἱερεῖ γε ὄντι ὑπεξίστασθαι καλῶσ εἶχεν, εἰ καὶ τοῦ Ἐπικούρου πάνυ καταπεφρόνηκασ. ἐγέλασα, ἦ δ’ ὃσ ὁ Ζηνόθεμισ, Ἐπικούρειον ἱερέα, καὶ ἅμα λέγων κατεκλίνετο καὶ μετ’ αὐτὸν ὅμωσ ὁ Ἕρμων, εἶτα Κλεόδημοσ ὁ Περιπατητικόσ, εἶτα ὁ Ιὤν καὶ ὑπ’ ἐκεῖνον ὁ νυμφίοσ, εἶτ’ ἐγὼ καὶ παρ’ ἐμὲ ὁ Δίφιλοσ καὶ ὑπ’ αὐτῷ Ζήνων ὁ μαθητήσ, εἶτα ὁ ῥήτωρ Διονυσόδωροσ καὶ ὁ γραμματικὸσ Ἱστιαῖοσ. βαβαί, ὦ Λυκῖνε, μουσεῖόν τι τὸ συμπόσιον διηγῇ σοφῶν ἀνδρῶν τῶν πλείστων, καὶ ἔγωγε τὸν Ἀρισταίνετον. ἐπαινῶ, ὅτι τὴν εὐκταιοτάτην ἑορτὴν ἄγων τοὺσ σοφωτάτουσ ἑστιᾶν πρὸ τῶν ἄλλων ἠξίωσεν, ὅ τι περ τὸ κεφάλαιον ἐξ ἑκάστησ αἱρέσεωσ ἀπανθισάμενοσ, οὐχὶ τοὺσ μέν, τοὺσ δὲ οὔ, ἀλλὰ ἀναμὶξ ἅπαντασ.

ἔστι γάρ, ὦ ἑταῖρε, οὐχὶ τῶν πολλῶν τούτων πλουσίων, ἀλλὰ καὶ παιδείασ μέλει αὐτῷ καὶ τὸ πλεῖστον τοῦ βίου τούτοισ ξύνεστιν. εἱστιώμεθα οὖν ἐν ἡσυχίᾳ τὸ πρῶτον, καὶ παρεσκεύαστο ποικίλα.

πλὴν οὐδὲν οἶμαι χρὴ καὶ ταῦτα καταριθμεῖσθαι, χυμοὺσ καὶ πέμματα καὶ καρυκείασ· ἅπαντα γὰρ ἄφθονα. ἐν τούτῳ δὲ ὁ Κλεόδημοσ ἐπικύψασ ἐσ τὸν Ιὤνα, Ὁρᾷσ, ἔφη, τὸν γέροντα ‐ Ζηνόθεμιν λέγων, ἐπήκουον γάρ ‐ ὅπωσ ἐμφορεῖται τῶν ὄψων καὶ ἀναπέπλησται ζωμοῦ τὸ ἱμάτιον καὶ ὅσα τῷ παιδὶ κατόπιν ἑστῶτι ὀρέγει λανθάνειν οἰόμενοσ τοὺσ ἄλλουσ, οὐ μεμνημένοσ τῶν μεθ’ αὑτόν; δεῖξον οὖν καὶ Λυκίνῳ ταῦτα, ὡσ μάρτυσ εἰή. ’ ἐγὼ δὲ οὐδὲν ἐδεόμην δείξοντόσ μοι τοῦ Ιὤνοσ πολὺ πρότερον αὐτὰ ἐκ περιωπῆσ ἑωρακώσ. τοῖσ μὲν οὖν πολλοῖσ ἀναίσχυντα ἐδόκει πεποιηκέναι καὶ ὑπέκρουον τὰ προχειρότατα, ὁ μὲν τὸ ἀφραίνεισ Μενέλαε, ὁ δ’ ἀλλ’ οὐκ Ἀτρεΐδῃ Ἀγαμέμνονι ἥνδανε θυμῷ, καὶ ἄλλοι ^ ἄλλα πρὸσ τὸν καιρὸν εὔστοχα καὶ χαρίεντα ὑποτονθορύζοντεσ·

ἐσ μέντοι τὸ φανερὸν οὐδεὶσ ἐτόλμα λέγειν ἐδεδοίκεσαν γὰρ τὸν Ἀλκιδάμαντα, βοὴν ἀγαθὸν ἀτεχνῶσ ὄντα καὶ κρακτικώτατον κυνῶν ἁπάντων, παρ’ ὃ καὶ ἀμείνων ἐδόκει καὶ φοβερώτατοσ ἦν ἅπασιν. ὁ δὲ Ἀρισταίνετοσ ἐπαινέσασ αὐτὸν ἐκέλευε θρόνον τινὰ λαβόντα καθίζεσθαι παρ’ Ἱστιαῖόν τε καὶ Διονυσόδωρον.

ὁ δέ, Ἄπαγε, φησί, γυναικεῖον λέγεισ καὶ μαλθακὸν ἐπὶ θρόνου καθίζεσθαι ἢ σκίμποδοσ, ὥσπερ ὑμεῖσ μαλακῆσ ταύτησ εὐνῆσ μικροῦ δεῖν ὕπτιοι κατακείμενοι ἑστιᾶσθε πορφυρίδασ ὑποβεβλημένοι· ἐγὼ δὲ κἂν ὀρθοστάδην δειπνήσαιμι ἐμπεριπατῶν ἅμα τῷ συμποσίῳ· εἰ δὲ καὶ κάμοιμι, χαμαὶ τὸν τρίβωνα ὑποβαλόμενοσ ^ κείσομαι ἐπ’ ἀγκῶνοσ οἱο͂ν τὸν Ἡρακλέα γράφουσιν. οὕτωσ, ἔφη, γιγνέσθω, ὁ Ἀρισταίνετοσ, εἴ σοι ἥδιον. καὶ τὸ ἀπὸ τούτου περιιὼν ἐν κύκλῳ ὁ Ἀλκιδάμασ ἐδείπνει ὥσπερ οἱ Σκύθαι πρὸσ τὴν ἀφθονωτέραν νομὴν μετεξανιστάμενοσ καὶ τοῖσ περιφέρουσι τὰ ὄψα συμπερινοστῶν. καὶ μέντοι καὶ σιτούμενοσ ἐνεργὸσ ἦν ἀρετῆσ πέρι καὶ κακίασ μεταξὺ διεξιὼν καὶ ἐσ τὸν χρυσὸν καὶ τὸν ἄργυρον ἀποσκώπτων ἠρώτα γοῦν τὸν Ἀρισταίνετον, τί βούλονται αὐτῷ αἱ τοσαῦται καὶ τηλικαῦται κύλικεσ τῶν κεραμεῶν ἴσον δυναμένων.

ἀλλ’ ἐκεῖνον μὲν ἤδη διενοχλοῦντα ἔπαυσεν ἐσ τὸ παρὸν Ἀρισταίνετοσ τῷ παιδὶ διανεύσασ ^ εὐμεγέθη σκύφον ἀναδοῦναι αὐτῷ ζωρότερον ἐγχέαντα· καὶ ἐδόκει ἄριστα ἐπινενοηκέναι οὐκ εἰδὼσ ὅσων κακῶν ἀρχὴν ὁ σκύφοσ ἐκεῖνοσ ἐνεδεδώκει. λαβὼν δὲ ἅμα ὁ Ἀλκιδάμασ ἐσίγησε μικρὸν καὶ ἐσ τοὔδαφοσ καταβαλὼν ἑαυτὸν ἔκειτο ἡμίγυμνοσ, ὥσπερ ἠπειλήκει, πήξασ τὸν ἀγκῶνα ὀρθόν, ἔχων ἅμα τὸν σκύφον ἐν τῇ δεξιᾷ, οἱο͂σ ὁ παρὰ τῷ Φόλῳ Ἡρακλῆσ ὑπὸ τῶν γραφέων δείκνυται. ἤδη δὲ καὶ ἐσ τοὺσ ἄλλουσ συνεχῶσ περιεσοβεῖτο ἡ κύλιξ καὶ φιλοτησίαι καὶ ὁμιλίαι καὶ φῶτα εἰσεκεκόμιστο.

ἐν τοσούτῳ δ’ ἐγὼ τὸν . παρεστῶτα τῷ Κλεοδήμῳ παῖδα οἰνοχόον ὄντα ὡραῖον ἰδὼν ὑπομειδιῶντα ‐ χρὴ γάρ, οἶμαι, καὶ ὅσα πάρεργα τῆσ ἑστιάσεωσ εἰπεῖν, καὶ μάλιστα εἴ τι πρὸσ τὸ γλαφυρώτερον ἐπράχθη ‐ μάλα ἤδη παρεφύλαττον ὅ τι καὶ μειδιάσειε. καὶ μετὰ μικρὸν ὁ μὲν προσῆλθεν ὡσ ἀποληψόμενοσ παρὰ τοῦ Κλεοδήμου τὴν φιάλην, ὁ δὲ τόν τε δάκτυλον ἀπέθλιψεν αὐτοῦ καὶ δραχμὰσ δύο, οἶμαι, συνανέδωκε μετὰ τῆσ φιάλησ· ὁ παῖσ δὲ πρὸσ μὲν τὸν δάκτυλον θλιβόμενον αὖθισ ἐμειδίασεν, οὐ μὴν συνεῖδεν, οἶμαι, τὸ νόμισμα, ὥστε μὴ δεξαμένου ψόφον αἱ δύο δραχμαὶ παρέσχον ἐκπεσοῦσαι, καὶ ἠρυθρίασαν ἄμφω μάλα σαφῶσ. ἠπόρουν δὲ οἱ πλησίον οὗτινοσ εἰή τὰ νομίσματα, τοῦ μὲν παιδὸσ ἀρνουμένου μὴ ἀποβεβληκέναι, τοῦ δὲ Κλεοδήμου, καθ’ ὃν ὁ ψόφοσ ἐγένετο, μὴ προσποιουμένου τὴν ἀπόρριψιν. ἠμελήθη οὖν καὶ παρώφθη τοῦτο οὐ πάνυ πολλῶν ἰδόντων πλὴν μόνου, ὡσ ἐμοὶ ἔδοξε, τοῦ Ἀρισταινέτου· μετέστησε γὰρ τὸν παῖδα μικρὸν ὕστερον ἀφανῶσ ὑπεξαγαγὼν καὶ τῷ Κλεοδήμῳ τινὰ παραστῆναι διένευσε τῶν ἐξώρων ἤδη καὶ καρτερῶν, ὀρεωκόμον τινὰ ἢ ἱπποκόμον. καὶ τοῦτο μὲν ὧδέ πωσ ἐκεχωρήκει, μεγάλησ ἂν ^ αἰσχύνησ αἴτιον τῷ Κλεοδήμῳ γενόμενον, εἰ ἔφθη διαφοιτῆσαν εἰσ ἅπαντασ, ἀλλὰ μὴ κατέσβη αὐτίκα, δεξιῶσ πάνυ τοῦ Ἀρισταινέτου τὴν παροινίαν ἐνέγκαντοσ. ὁ Κυνικὸσ δὲ Ἀλκιδάμασ, ἐπεπώκει γὰρ ἤδη, πυθόμενοσ ἥτισ ἡ γαμουμένη παῖσ καλοῖτο σιωπὴν παραγγείλασ μεγάλῃ τῇ φωνῇ ἀποβλέψασ ἐσ τὰσ γυναῖκασ, Προπίνω σοι ἔφη, ὦ Κλεανθί, Ἡρακλέουσ ἀρχηγέτου.

ὡσ δ’ ἐγέλασαν ἐπὶ τούτῳ ἅπαντεσ, Ἐγελάσατε, εἶπεν, ὦ καθάρματα, εἰ τῇ νύμφῃ προὔπιον ἐπὶ τοῦ ἡμετέρου θεοῦ τοῦ Ἡρακλέουσ; καὶ μὴν εὖ εἰδέναι χ; χρὴ ὡσ ἢν μὴ λάβῃ παρ’ ἐμοῦ τὸν σκύφον, οὔποτε τοιοῦτοσ ἂν υἱὸσ αὐτῇ γένοιτο οἱο͂σ ἐγώ, ἄτρεπτοσ μὲν ἀλκήν, ἐλεύθεροσ δὲ τὴν γνώμην, τὸ σῶμα δὲ οὕτω καρτερόσ· καὶ ἅμα παρεγύμνου ἑαυτὸν μᾶλλον ἄχρι πρὸσ τὸ αἴσχιστον. αὖθισ ἐπὶ τούτοισ ἐγέλασαν οἱ συμπόται, καὶ ὃσ ἀγανακτήσασ ἐπανίστατο δριμὺ καὶ παράφορον βλέπων καὶ δῆλοσ ἦν οὐκέτι εἰρήνην ἄξων. τάχα δ’ ἄν τινοσ καθίκετο τῇ βακτηρίᾳ, εἰ μὴ κατὰ καιρὸν εἰσεκεκόμιστο πλακοῦσ εὐμεγέθησ, πρὸσ ὃν ἀποβλέψασ ἡμερώτεροσ ἐγένετο καὶ ἔληξε τοῦ θυμοῦ καὶ ἐνεφορεῖτο συμπεριιών. "σὺν δ’ ἔβαλον ῥινούσ·

καὶ ἔνθα δ’ ἄρ’ οἰμωγή τε καὶ εὐχωλὴ πέλεν ἀνδρῶν. ὁ Ζηνόθεμισ δ’ ἀνεγίνωσκε παρὰ τοῦ παιδὸσ λαβὼν λεπτόγραφόν τι βιβλίον. διαλιπόντων δὲ ὀλίγον, ὥσπερ εἰώθασι, τῶν παρακομιζόντων τὰ ὄψα μηχανώμενοσ Ἀρισταίνετοσ μηδ’ ἐκεῖνον ἀτερπῆ τὸν καιρὸν εἶναι μηδὲ κενὸν ἐκέλευσε τὸν γελωτοποιὸν εἰσελθόντα εἰπεῖν τι ἢ πρᾶξαι γελοῖον, ὡσ ἔτι μᾶλλον οἱ συμπόται διαχυθεῖεν.

καὶ παρῆλθεν ἄμορφόσ τισ ἐξυρημένοσ τὴν κεφαλήν, ὀλίγασ ἐπὶ τῇ κορυφῇ τρίχασ ὀρθὰσ ἔχων οὗτοσ ὠρχήσατό τε κατακλῶν ἑαυτὸν καὶ διαστρέφων, ὡσ γελοιότεροσ φανείη, καὶ ἀνάπαιστα συγκροτῶν διεξῆλθεν αἰγυπτιάζων τῇ φωνῇ, καί τέλοσ ἐπέσκωπτεν ἐσ τοὺσ παρόντασ. οἱ μὲν οὖν ἄλλοι ἐγέλων ὁπότε σκωφθεῖεν, ἐπεὶ δὲ καὶ εἰσ τὸν Ἀλκιδάμαντα ὅμοιόν τι ἀπέρριψε Μελιταῖον κυνίδιον προσειπὼν αὐτόν, ἀγανακτήσασ ἐκεῖνοσ ‐ ’ καὶ πάλαι δὲ δῆλοσ ἦν φθονῶν αὐτῷ εὐδοκιμοῦντι, καὶ κατέχοντι τὸ συμπόσιον ‐ ἀπορρίψασ τὸν τρίβωνα προὐκαλεῖτό οἱ παγκρατιάζειν, εἰ δὲ μή, κατοίσειν αὐτοῦ ἔφη τὴν βακτηρίαν.

οὕτω δὴ ὁ κακοδαίμων Σατυρίων ‐ τοῦτο γὰρ ὁ γελωτοποιὸσ ἐκαλεῖτο ‐ συστὰσ ἐπαγκρατίαζε. καὶ τὸ πρᾶγμα ὑπερήδιστον ἦν, φιλόσοφοσ ἀνὴρ γελωτοποιῷ ἀνταιρόμενοσ καὶ παίων καὶ παιόμενοσ ἐν τῷ μέρει. οἱ παρόντεσ δὲ οἱ μὲν ᾐδοῦντο, οἱ δὲ ἐγέλων, ἄχρι ἀπηγόρευσε παιόμενοσ ὁ Ἀλκιδάμασ ὑπὸ συγκεκροτημένου ἀνθρωπίσκου καταγωνισθείσ. γέλωσ οὖν πολὺσ ἐξεχύθη ἐπ’ αὐτοῖσ. ἐνταῦθα Διόνικοσ ἐπεισῆλθεν ὁ ἰατρὸσ οὐ πολὺ κατόπιν τοῦ ἀγῶνοσ·

ἐβεβραδύκει δέ, ὡσ ἔφασκε, φρενίτιδι ἑαλωκότα θεραπεύων Πολυπρέποντα τὸν αὐλητήν. καί τι καὶ γελοῖον διηγήσατο· ἔφη μὲν γὰρ εἰσελθεῖν παρ’ αὐτὸν οὐκ εἰδὼσ ἐχόμενον ἤδη τῷ πάθει, τὸν δὲ ταχέωσ ἀναστάντα ἐπικλεῖσαί τε τὴν θύραν καὶ ξιφίδιον σπασάμενον ἀναδόντα αὐτῷ τοὺσ αὐλοὺσ κελεύειν αὐλεῖν εἶτα ἐπεὶ μὴ δύναιτο, παίειν σκῦτοσ ἔχοντα ἐσ ὑπτίασ τὰσ χεῖρασ. τέλοσ οὖν ἐν τοσούτῳ κινδύνῳ ἐπινοῆσαι τοιόνδε· ἐσ ἀγῶνα γὰρ προκαλέσασθαι αὐτὸν ἐπὶ ῥητῷ πληγῶν ἀριθμῷ, καὶ πρῶτον μὲν αὐτὸσ αὐλῆσαι πονηρῶσ, μετὰ δὲ παραδοὺσ τοὺσ αὐλοὺσ ἐκείνῳ δέξασθαι παρ’ αὐτοῦ τὸ σκῦτοσ καὶ τὸ ξιφίδιον καὶ ἀπορρῖψαι τάχιστα διὰ τῆσ φωταγωγοῦ ἐσ τὸ ὕπαιθρον τῆσ αὐλῆσ, καὶ τὸ ἀπὸ τούτου ἀσφαλέστεροσ ἤδη προσπαλαίων αὐτῷ ἐπικαλεῖσθαι τοὺσ γειτνιῶντασ, ὑφ’ ὧν ἀνασπασάντων τὸ θύριον σωθῆναι αὐτόσ. ^ ἐδείκνυ δὲ καὶ σημεῖα τῶν πληγῶν καὶ ἀμυχάσ τινασ ἐπὶ τοῦ προσώπου. καὶ ὁ μὲν Διόνικοσ οὐ μεῖον εὐδοκιμήσασ τοῦ γελωτοποιοῦ ἐπὶ τῇ διηγήσει πλησίον τοῦ Ἱστιαίου παραβύσασ ἑαυτὸν ἐδείπνει ὅσα λοιπά, οὐκ ἄνευ θεοῦ τινοσ ἡμῖν ἐπιπαρών, ἀλλὰ καὶ πάνυ χρήσιμοσ τοῖσ μετὰ ταῦτα γεγενημένοσ. παρελθὼν γὰρ εἰσ τὸ μέσον οἰκέτησ παρ’ Ἑτοιμοκλέουσ τοῦ Στωϊκοῦ ἥκειν λέγων γραμματίδιον ἔχων κελεῦσαὶ οἱ ἔφη τὸν δεσπότην ἐν τῷ κοινῷ ἀναγνόντα εἰσ ἐπήκοον ἅπασιν ὀπίσω αὖθισ , ἀπαλλάττεσθαι.

ἐφέντοσ οὖν τοῦ Ἀρισταινέτου προσελθὼν πρὸσ τὸν λύχνον ἀνεγίνωσκεν. ἦ που, ὦ Λυκῖνε, τῆσ νύμφησ ἐγκώμιον ἢ ἐπιθαλάμιον, οἱᾶ πολλὰ ποιοῦσιν; ἀμέλει καὶ ἡμεῖσ τοιοῦτόν ᾠήθημεν, ἀλλ’ οὐδ’ ἐγγὺσ ἦν τούτου· ἐνεγέγραπτο γάρ· Ἑτοιμοκλῆσ φιλόσοφοσ Ἀρισταινέτῳ.

ὅπωσ μὲν. ἔχω πρὸσ δεῖπνα ὁ παρεληλυθώσ μοι βίοσ ἅπασ μαρτύριον ἄν γένοιτο, ὅσ γε ὁσημέραι πολλῶν ἐνοχλούντων παρὰ πολὺ σοῦ πλουσιωτέρων ὅμωσ οὐδὲ πώποτε φέρων ἐμαυτὸν ἐπέδωκα εἰδὼσ τοὺσ ἐπὶ τοῖσ συμποσίοισ θορύβουσ καὶ παροινίασ. ἐπὶ σοῦ δὲ μόνου εἰκότωσ ἀγανακτῆσαί μοι δοκῶ, ὃσ τοσοῦτον χρόνον ὑπ’ ἐμοῦ λιπαρῶσ τεθεραπευμένοσ οὐκ ἠξίωσασ ἐναριθμῆσαι κἀμὲ τοῖσ ἄλλοισ φίλοισ, ἀλλὰ μόνοσ ἐγώ σοι ἄμοιροσ, καὶ ταῦτα ἐν γειτόνων οἰκῶν. ἀνιῶμαι οὖν ἐπὶ σοὶ τὸ πλέον οὕτωσ ἀχαρίστῳ φανέντι· ἐμοὶ γὰρ ἡ εὐδαιμονία οὐκ ἐν ὑὸσ ἀγρίου μοίρᾳ ἢ λαγωοῦ ἢ πλακοῦντοσ, ἃ παρ’ ἄλλοισ ἀφθόνωσ ἀπολαύω τὰ καθήκοντα εἰδόσιν, ἐπεὶ καὶ τήμερον παρὰ τῷ μαθητῇ Παμμένει δειπνῆσαι πολυτελέσ, ὥσ φασι, δεῖπνον δυνάμενοσ οὐκ ἐπένευσα ἱκετεύοντι, σοὶ ὁ ἀνόητοσ ἐμαυτὸν φυλάττων. σὺ δὲ ἡμᾶσ παραλιπὼν ἄλλουσ εὐωχεῖσ, εἰκότωσ·

οὔπω γὰρ δύνασαι διακρίνειν τὸ βέλτιον οὐδὲ τὴν καταληπτικὴν φαντασίαν ἔχεισ. ἀλλὰ οἶδα ὅθεν μοι ταῦτα, παρὰ τῶν θαυμαστῶν σου φιλοσόφων, Ζηνοθέμιδοσ καὶ Λαβυρίνθου, ὧν ‐ ἀπείη δὲ ἡ Ἀδράστεια ‐ συλλογισμῷ ἑνὶ ἀποφράξαι ἄν μοι τάχιστα δοκῶ τὰ στόματα. ἢ εἰπάτω τισ αὐτῶν, τί ἐστὶ φιλοσοφία ; ἢ τὰ πρῶτα ταῦτα, τί διαφέρει σχέσισ ἕξεωσ ; ἵνα μὴ τῶν ἀπόρων εἴπω τι, κερατίναν ἢ σωρείτην ἢ θερίζοντα λόγον. Ἀλλὰ σὺ μὲν ὄναιο αὐτῶν. ἐγὼ δὲ ὡσ ἂν μόνον τὸ καλὸν ἀγαθὸν ἡγούμενοσ εἶναι οἴσω ῥᾳδίωσ τὴν ἀτιμίαν. καίτοι ὅπωσ μὴ ἐσ ἐκείνην ἔχῃσ καταφεύγειν τὴν ἀπολογίαν ὕστερον, ἐπιλαθέσθαι λέγων ἐν τοσούτῳ θορύβῳ καὶ πράγματι, δίσ σε τήμερον προσηγόρευσα καὶ ἑώθεν ἐπὶ τῇ οἰκίᾳ καὶ ἐν τῷ ἀνακείῳ θύοντα ὕστερον.

ταῦτα ἐγὼ τοῖσ παροῦσιν ἀπολελόγημαι. εἰ δὲ δείπνου ἕνεκα ὀργίζεσθαί σοι δοκῶ, τὸ κατὰ τὸν Οἰνέα ἐννόησον ὄψει γὰρ καὶ τὴν Ἄρτεμιν ἀγανακτοῦσαν, ὅτι μόνην αὐτὴν οὐ παρέλαβεν ἐκεῖνοσ ἐπὶ τὴν θυσίαν τοὺσ ἄλλουσ θεοὺσ ἑστιῶν.

φησὶ δὲ περὶ αὐτῶν Ὅμηροσ ὧδέ πωσ· ἢ λάθετ’ ἢ οὐκ ἐνόησεν, ἀάσατο δὲ μέγα θυμῷ· καὶ Εὐριπίδησ· Καλυδὼν μὲν ἥδε γαῖα, Πελοπίασ χθονὸσ ἐν, ἀντιπόρθμοισ, πεδί’ ἔχουσ1’ εὐδαίμονα. καὶ Σοφοκλῆσ· συὸσ μέγιστον χρῆμ’ ἐπ’ Οἰνέωσ γύαισ ἀνῆκε Λητοῦσ παῖσ ἑκηβόλοσ θεά. ταῦτά σοι ἀπὸ πολλῶν ὀλίγα παρεθέμην, ὅπωσ μάθῃσ οἱο͂ν ἄνδρα παραλιπὼν Δίφιλον ἑστιᾷσ καὶ τὸν υἱὸν αὐτῷ παραδέδωκασ, εἰκότωσ·

ἡδὺσ γάρ ἐστι τῷ μειρακίῳ καὶ πρὸσ χάριν αὐτῷ σύνεστιν. εἰ δὲ μὴ αἰσχρὸν ἦν ἐμὲ λέγειν τὰ τοιαῦτα, κἄν τι προσέθηκα, ὅπερ σύ, εἰ θέλεισ, παρὰ Ζωπύρου τοῦ παιδαγωγοῦ ἂν μάθοισ ἀληθὲσ ὄν. ἀλλ’ οὐ χρὴ ταράττειν ἐν γάμοισ οὐδὲ διαβάλλειν ἄλλουσ, καὶ μάλιστα ἐφ’ οὕτωσ αἰσχραῖσ αἰτίαισ· καὶ γὰρ εἰ Δίφιλοσ ἄξιοσ δύο ἤδη μαθητάσ μου περισπάσασ, ἀλλ’ ἔγωγε φιλοσοφίασ αὐτῆσ ἕνεκεν σιωπήσομαι. προσέταξα δὲ τῷ οἰκέτῃ τούτῳ, ἢν διδῷσ αὐτῷ μοῖράν τινα ἢ συὸσ ἢ ἐλάφου ἢ σησαμοῦντοσ, ὡσ ἐμοὶ διακομίσειεν καὶ ἀντὶ τοῦ δείπνου ἀπολογία γένοιτο, μὴ λαβεῖν, μὴ καὶ δόξωμεν ἐπὶ τούτῳ πεπομφέναι.

τούτων, ὦ ἑταῖρε, ἀναγινωσκομένων μεταξὺ ἱδρώσ τέ μοι περιεχεῖτο ὑπ’ αἰδοῦσ, καὶ τοῦτο δὴ τὸ τοῦ λόγου, χανεῖν μοι τὴν γῆν ηὐχόμην ὁρῶν τοὺσ παρόντασ γελῶντασ ἐφ’ ἑκάστῳ καὶ μάλιστα ὅσοι ᾔδεσαν τὸν Ἑτοιμοκλέα, πολιὸν ἄνθρωπον καὶ σεμνὸν εἶναι δοκοῦντα.

ἐθαύμαζον οὖν οἱο͂σ ὢν διαλάθοι αὐτοὺσ ἐξαπατωμένουσ τῷ πώγωνι καὶ τῇ τοῦ προσώπου ἐντάσει. ὁ γὰρ Ἀρισταίνετοσ ἐδόκει μοι οὐκ ἀμελείᾳ παριδεῖν αὐτόν, ἀλλ’ οὔποτ’ ἂν ἐλπίσασ κληθέντα ἐπινεῦσαι οὐδ’ , ἂν ἐμπαρασχεῖν ἑαυτὸν τοιούτῳ τινί· ὥστε οὐδὲ τὴν· ἀρχὴν;

πειρᾶσθαι ἠξίου. ἐπεὶ δ’ οὖν ἐπαύσατό ποτε ὁ οἰκέτησ ἀναγινώσκων, τὸ μὲν συμπόσιον ἅπαν εἰσ τοὺσ ἀμφὶ τὸν Ζήνωνα καὶ Δίφιλον ἀπέβλεπε δεδοικότασ καὶ ὠχριῶντασ καὶ τῇ ἀπορίᾳ τῶν προσώπων ἐπαληθεύοντασ τὰ ὑπὸ τοῦ Ἑτοιμοκλέουσ κατηγορηθέντα· ,· ὁ Ἀρισταίνετοσ δὲ ἐτετάρακτο καὶ θορύβου μεστὸσ ἦν, ἐκέλευε δ’ ὅμωσ πίνειν ἡμᾶσ καὶ ἐπειρᾶτο εὖ διατίθεσθαι τὸ γεγονὸσ ὑπομειδιῶν ἅμα, καὶ τὸν οἰκέτην ἀπέπεμψεν εἰπὼν ὅτι ἐπιμελήσεται τούτων. μετ’ ὀλίγον δὲ καὶ ὁ Ζήνων ὑπεξανέστη ἀφανῶσ, τοῦ παιδαγωγοῦ νεύσαντοσ ἀπαλλάττεσθαι ὡσ κελεύσαντοσ τοῦ πατρόσ. "ἐξεργάζεται ὁ καλὸσ Χρύσιπποσ καὶ Ζήνων ὁ θαυμαστὸσ καὶ Κλεάνθησ, ῥημάτια δύστηνα καὶ ἐρωτήσεισ μόνον καὶ σχήματα φιλοσόφων, τὰ δ’ ἄλλα Ἑτοιμοκλεῖσ οἱ πλεῖστοι·

"καὶ αἱ ἐπιστολαὶ ὁρᾶτε ὅπωσ πρεσβυτικαί, καὶ τὸ τελευταῖον Οἰνεὺσ μὲν Ἀρισταίνετοσ, Ἑτοιμοκλῆσ δὲ Ἄρτεμισ. "Ἡράκλεισ, εὔφημα πάντα καὶ ἑορτῇ πρέποντα. εἶπεν ὁ Ἕρμων ὑπερκατακείμενοσ·

"ἠκηκόει γάρ, οἶμαι, ὗν τινα ἐσκευάσθαι Ἀρισταινέτῳ ἐσ τὸ δεῖπνον, ὥστε οὐκ ἄκαιρον ἐδόκει μεμνῆσθαι τοῦ Καλυδωνίου. "ἀλλὰ πρὸσ τῆσ Ἑστίασ, ὦ Ἀρισταίνετε, πέμπε ὡσ τάχιστα τῶν ἀπαρχῶν, μὴ καὶ φθάσῃ ὁ πρεσβύτησ ὑπὸ λιμοῦ ὥσπερ ὁ Μελέαγροσ ἀπομαρανθείσ. καίτοι οὐδὲν ἂν πάθοι δεινὸν ἀδιάφορα γὰρ ὁ Χρύσιπποσ τὰ τοιαῦτα ἡγεῖτο. "Χρυσίππου γὰρ μέμνησθε ὑμεῖσ, ἔφη ὁ Ζηνόθεμισ ἐπεγείρασ ἑαυτὸν καὶ,φθεγξάμενοσ παμμέγεθεσ, ἢ ἀφ’ ἑνὸσ ἀνδρὸσ οὐκ ἐννόμωσ φιλοσοφοῦντοσ Ἑτοιμοκλέουσ τοῦ γόητοσ μετρεῖτε τὸν Κλεάνθην καὶ Ζήνωνα σοφοὺσ ἄνδρασ;

"τίνεσ δὲ καὶ ὄντεσ ὑμεῖσ ἐρεῖτε ταῦτα; "οὐ σὺ μὲν τῶν Διοσκούρων ἤδη, ὦ Ἕρμων, τοὺσ πλοκάμουσ περικέκαρκασ χρυσοῦσ ὄντασ; "καὶ δώσεισ δίκην παραδοθεὶσ τῷ δημίῳ. σὺ δὲ τὴν Σωστράτου γυναῖκα τοῦ μαθητοῦ ἐμοίχευεσ, ὦ Κλεόδημε, καὶ καταληφθεὶσ τὰ αἴσχιστα ἔπαθεσ. "οὐ σιωπήσεσθε οὖν τοιαῦτα συνεπιστάμενοι ἑαυτοῖσ; ἦ δ’ ὃσ ὁ Κλεόδημοσ, ὥσπερ σύ, οὐδὲ τοῦ ξένου μαθητοῦ λαβὼν τοὐφόδιον παρακαταθήκασ ἔπειτα ὤμοσα κατὰ τῆσ Πολιάδοσ μὴ εἰληφέναι, οὐδ’ ἐπὶ τέτταρσι δραχμαῖσ δανείζω, οὐδὲ ἄγχω τοὺσ μαθητάσ, ἢν μὴ κατὰ καιρὸν ἀποδῶσι τοὺσ μισθούσ. ἀλλ’ ἐκεῖνο, ἔφη ὁ Ζηνόθεμισ, οὐκ ἂν ἔξαρνοσ γένοιο μὴ οὐχὶ φάρμακον ἀποδόσθαι Κρίτωνι ἐπὶ τὸν πατέρα. καὶ ἅμα, ἔτυχε γὰρ πίνων, ὁπόσον ἔτι λοιπὸν ἐν τῇ κύλικι, περὶ ἥμισυ σχεδόν, κατεσκέδασεν αὐτοῖν.

ἀπέλαυσε δὲ καὶ ὁ Ιὤν τῆσ γειτονήσεωσ, οὐκ ἀνάξιοσ ὤν. ὁ μὲν οὖν Ἕρμων ἀπεξύετο ἐκ τῆσ κεφαλῆσ τὸν ἄκρατον προνενευκὼσ καὶ τοὺσ παρόντασ ἐμαρτύρετο, οἱᾶ ἐπεπόνθει. ὁ Κλεόδημοσ δὲ ‐ οὐ γὰρ εἶχε κύλικα ‐ ἐπιστραφεὶσ προσέπτυσέ τε τὸν Ζηνόθεμιν καὶ τῇ ἀριστερᾷ τοῦ πώγωνοσ λαβόμενοσ ἔμελλε παίσειν κατὰ κόρρησ, καὶ ἀπέκτεινεν ἂν τὸν γέροντα, εἰ μὴ Ἀρισταίνετοσ ἐπέσχε τὴν χεῖρα καὶ ὑπερβὰσ τὸν Ζηνόθεμιν ἐσ τὸ μέσον αὐτοῖν κατεκλίθη, ὡσ διασταῖεν ὑπὸ διατειχίσματι αὐτῷ εἰρήνην ἄγοντεσ. ἐν ὅσῳ δὲ ταῦτ’ ἐγίνετο, ποικίλα, ὦ Φίλων, ἐγὼ πρὸσ ἐμαυτὸν ἐνενόουν, οἱο͂ν τὸ πρόχειρον ἐκεῖνο, ὡσ οὐδὲν ὄφελοσ ἦν ἄρα ἐπίστασθαι τὰ μαθήματα, εἰ μή τισ καὶ τὸν βίον ῥυθμίζοι πρὸσ τὸ βέλτιον ἐκείνουσ γοῦν περιττοὺσ ὄντασ ἐν τοῖσ λόγοισ ἑώρων γέλωτα ἐπὶ τῶν πραγμάτων ὀφλισκάνοντασ.

ἔπειτα εἰσῄει με, μὴ ἄρα τὸ ὑπὸ τῶν πολλῶν λεγόμενον ἀληθὲσ ᾖ καὶ τὸ πεπαιδεῦσθαι ἀπάγῃ τῶν ὀρθῶν λογισμῶν τοὺσ ἐσ μόνα τὰ βιβλία καὶ τὰσ ἐν ἐκείνοισ φροντίδασ ἀτενὲσ ἀφορῶντασ· τοσούτων γοῦν φιλοσόφων παρόντων οὐδὲ κατὰ τύχην ἕνα τινὰ ἔξω ἁμαρτήματοσ ἦν ἰδεῖν, ἀλλ’ οἱ μὲν ἐποίουν αἰσχρά, οἱ δ’ ἔλεγον αἰσχίω· οὐδὲ γὰρ ἐσ τὸν οἶνον ἔτι ἀναφέρειν εἶχον τὰ γινόμενα λογιζόμενοσ οἱᾶ ὁ Ἑτοιμοκλῆσ ἄσιτοσ ἔτι καὶ ἄποτοσ ἐγεγράφει. ἀνέστραπτο οὖν τὸ πρᾶγμα, καὶ οἱ μὲν ἰδιῶται κοσμίωσ πάνυ ἑστιώμενοι οὔτε παροινοῦντεσ οὔτε ἀσχημονοῦντεσ ἐφαίνοντο, ἀλλ’ ἐγέλων μόνον καὶ κατεγίνωσκον αὐτῶν, οἶμαι, οὕσ γε ἐθαύμαζον οἰόμενοί τινασ εἶναι ἀπὸ τῶν σχημάτων, οἱ σοφοὶ δὲ ἠσέλγαινον καὶ ἐλοιδοροῦντο καὶ ὑπερενεπίμπλαντο καὶ ἐκεκράγεσαν καὶ εἰσ χεῖρασ ᾔεσαν.

ὁ ’ θαυμάσιοσ δὲ Ἀλκιδάμασ καὶ ἐούρει ἐν τῷ μέσῳ οὐκ αἰδούμενοσ τὰσ γυναῖκασ. καὶ ἐμοὶ ἐδόκει, ὡσ ἂν ἄριστά τισ εἰκάσειεν, ὁμοιότατα εἶναι τὰ ἐν τῷ συμποσίῳ οἷσ περὶ τῆσ Ἔριδοσ οἱ ποιηταὶ λέγουσιν οὐ γὰρ κληθεῖσαν αὐτὴν ἐσ τοῦ Πηλέωσ τὸν γάμον ῥῖψαι τὸ μῆλον εἰσ τὸ σύνδειπνον, ἀφ’ οὗ τοσοῦτον πόλεμον ἐπ’ Ἰλίῳ γεγενῆσθαι. καὶ ὁ Ἑτοιμοκλῆσ τοίνυν ἐδόκει μοι τὴν ἐπιστολὴν ἐμβαλὼν εἰσ τὸ μέσον ὥσπερ τι μῆλον οὐ μείω τῆσ Ἰλιάδοσ κακὰ ἐξεργάσασθαι. οὐ γὰρ ἐπαύσαντο οἱ ἀμφὶ τὸν Ζηνόθεμιν καὶ Κλεόδημον φιλονεικοῦντεσ, ἐπεὶ μέσοσ αὐτῶν ὁ Ἀρισταίνετοσ ἐγένετο·

"ἱκανόν, εἰ ἐλεγχθείητε ἀμαθεῖσ ὄντεσ, αὔριον δὲ ἀμυνοῦμαι ὑμᾶσ ὅντινα καὶ χρὴ τρόπον· ‐ καὶ ἅμα λέγων τὴν ὀθόνην περισπᾶν ἐπεχείρει, ἣν ὁ παῖσ εἶχε τοῦ Ζηνοθέμιδοσ, μεστὴν οὖσαν παντοδαπῶν κρεῶν, καὶ ἔμελλε λύσασ ἀπορρίπτειν αὐτὰ εἰσ τὸ ἔδαφοσ, ἀλλ’ ὁ παῖσ οὐκ ἀνῆκε καρτερῶσ ἀντεχόμενοσ. "ὦ Κλεόδημε, εἰπάτωσαν οὗτινοσ ἕνεκα ἡδονῆσ κατηγοροῦσιν αὐτοὶ ἥδεσθαι ὑπὲρ τοὺσ ἄλλουσ ἀξιοῦντεσ.

"εἰπέ, ὦ Κλεόδημε, καθ’ ὅ τι οὐκ ἀδιάφορον ἡγῇ τὸν πλοῦτον. "οὐ μὲν οὖν, ἀλλὰ σύ. ἔφη· "ἐγὼ δέ, εἰ δοκεῖ, λόγων ἀφορμὰσ ὑμῖν ἀξίων τῆσ παρούσησ ἑορτῆσ καταθήσω ἐσ τὸ μέσον ὑμεῖσ δὲ ἀφιλονείκωσ ἐρεῖτε καὶ ἀκούσεσθε ὥσπερ ἀμέλει καὶ παρὰ τῷ ἡμετέρῳ Πλάτωνι ἐν λόγοισ ἡ πλείστη διατριβὴ ἐγένετο. πάντεσ ἐπῄνεσαν οἱ παρόντεσ, καὶ μάλιστα οἱ ἀμφὶ τὸν Ἀρισταίνετὸν τε καὶ Εὔκριτον, ἀπαλλάξεσθαι τῆσ ἀηδίασ οὕτω γοῦν ἐλπίσαντεσ. καὶ μετῆλθέ τε ὁ Ἀρισταίνετοσ ἐπὶ τὸν αὑτοῦ τόπον εἰρήνην γεγενῆσθαι ἐλπίσασ, καὶ ἅμα εἰσεκεκόμιστο ἡμῖν τὸ ἐντελὲσ ὀνομαζόμενον δεῖπνον, μία ὄρνισ ἑκάστῳ καὶ κρέασ ὑὸσ καὶ λαγῷα καὶ ἰχθὺσ ἐκ ταγήνου καὶ σησαμοῦντεσ καὶ ὅσα ἐντραγεῖν, καὶ ἐξῆν ἀποφέρεσθαι ταῦτα. ^ προὔκειτο·

δὲ οὐχ ἓν ἑκάστῳ πινάκιον, ἀλλ’ Ἀρισταινέτῳ μὲν καὶ Εὐκρίτῳ ἐπὶ μιᾶσ τραπέζησ κοινόν, καὶ τὰ παρ’ αὑτῷ ἑκάτερον ἐχρῆν λαβεῖν Ζηνοθέμιδι δὲ τῷ Στωϊκῷ καὶ Ἕρμωνι τῷ Ἐπικουρείῳ ὁμοίωσ κοινὸν καὶ τούτοισ· εἶτα ἑξῆσ Κλεοδήμῳ καὶ Ιὤνι, μεθ’ οὓσ τῷ νυμφίῳ καὶ ^ ἐμοί, τῷ Διφίλῳ δὲ τὰ ἀμφοῖν, ὁ γὰρ Ζήνων ’ ἀπεληλύθει. καὶ μέμνησό μοι τούτων, ὦ Φίλων, διότι δὴ ἐστί τι ^ ἐν αὐτοῖσ χρήσιμον ἐσ τὸν λόγον. μεμνήσομαι δή. "εἰ δοκεῖ.

"ἐχρῆν μὲν ἴσωσ, ἔφη, τοιούτων ἀνδρῶν παρόντων περὶ ἰδεῶν τε καὶ ἀσωμάτων εἰπεῖν καὶ ψυχῆσ ἀθανασίασ· "ἵνα δὲ μὴ ἀντιλέγωσί μοι ὁπόσοι μὴ κατὰ ταὐτὰ φιλοσοφοῦσι, περὶ γάμων ἐρῶ τὰ εἰκότα. "τὸ μὲν οὖν ἄριστον ἦν μὴ δεῖσθαι γάμων, ἀλλὰ ‐ πειθομένουσ Πλάτωνι καὶ Σωκράτει παιδεραστεῖν μόνοι γοῦν οἱ τοιοῦτοι ἀποτελεσθεῖεν ἂν πρὸσ ἀρετήν· "εἰ δὲ δεῖ καὶ γυναικείου γάμου, κατὰ τὰ Πλάτωνι δοκοῦντα κοινὰσ εἶναι ἐχρῆν ^ τὰσ γυναῖκασ, ὡσ ἔξω ζήλου εἰήμεν. γέλωσ ἐπὶ τούτοισ ἐγένετο ὡσ οὐκ ἐν καιρῷ λεγομένοισ.

ἄμμεσ δ’ αὖθ’ ὑμῖν τοῦτον θαλαμήϊον ὕμνον ξυνὸν ἐπ’ ἀμφοτέροισ πολλάκισ ᾀσόμεθα. "βαρβαρικὰ ἡμῖν ᾅδων, ποῦ γὰρ ἂν εὑρίσκοιμεν τὸν ζῆλον ἐπὶ τούτου καὶ παρὰ τίνι; "καὶ σὺ γὰρ φθέγγῃ, κάθαρμα; εἶπεν ὁ Ιὤν,^ καὶ Διονυσόδωροσ ἀντελοιδορεῖτο τὰ εἰκότα. ἔφη· "ἐγὼ γὰρ ὑμῖν ἐπιθαλάμιον ἀναγνώσομαι καὶ ἀρξάμενοσ ἀνεγίνωσκεν. "ἦν γὰρ ταῦτα, εἴ γε μέμνημαι, τὰ ἐλεγεῖα· "ἢ οἱή ποτ’ ἄρ’ ἥγ’ Ἀρισταινέτου ἐν μεγάροισι δῖα Κλεανθὶσ ἄνασσ1’ ἐτρέφετ’ ἐνδυκέωσ, προὔχουσ1’ ἀλλάων πασάων παρθενικάων, κρέσσων τῆσ Κυθέρησ ἠδ’ ἅμα τῆσ Ἑλένησ. "νυμφίε, καὶ σὺ δὲ χαῖρε, κρατερῶν κράτιστε ἐφήβων, κρέσσων Νιρῆοσ καὶ Θέτιδοσ παϊδόσ. γέλωτοσ οὖν ἐπὶ τούτοισ, ὡσ τὸ εἰκόσ, γενομένου ἀνελέσθαι ἤδη τὰ παρακείμενα ἔδει, καὶ ἀνείλοντο οἱ περὶ τὸν Ἀρισταίνετον καὶ Εὔκριτον τὴν πρὸ αὑτοῦ ἑκάτεροσ κἀγὼ τἀμὰ καὶ ὁ Χαιρέασ ὅσα ἐκείνῳ ἔκειτο καὶ Ιὤν ὁμοίωσ καὶ ὁ Κλεόδημοσ.

ὁ δὲ Δίφιλοσ ἠξίου καὶ τὰ τῷ Ζήνωνι δὴ ἀπόντι παραδοθέντα φέρεσθαι καὶ ἔλεγε μόνῳ παρατεθῆναι οἱ αὐτὰ καὶ πρὸσ τοὺσ διακόνουσ ἐμάχετο, καὶ ἀντέσπων τῆσ ὄρνιθοσ ἐπειλημμένοι ὥσπερ τὸν Πατρόκλου νεκρὸν ἀνθέλκοντεσ, καὶ τέλοσ ἐνικήθη καὶ ἀφῆκε πολὺν γέλωτα παρασχὼν τοῖσ συμπόταισ, καὶ μάλιστα ἐπεὶ ἠγανάκτει μετὰ τοῦτο ὡσ ἂν τὰ μέγιστα ἠδικημένοσ. οἱ δ’ ἀμφὶ τὸν Ἕρμωνα καὶ Ζηνόθεμιν ἅμα κατέκειντο, ὥσπερ εἴρηται, ὁ μὲν ὑπεράνω ὁ Ζηνόθεμισ, ὁ δ’ ὑπ’ αὐτόν παρέκειτο δ’ αὐτοῖσ τὰ μὲν ἄλλα πάντα ἴσα, καὶ ἀνείλοντο εἰρηνικῶσ·

^ ἡ δὲ ὄρνισ ἡ πρὸ τοῦ Ἕρμωνοσ πιμελεστέρα, οὕτωσ, οἶμαι, τυχόν. ἔδει δὲ καὶ ταύτασ ἀναιρεῖσθαι τὴν ἑαυτοῦ ἑκάτερον. ἐν τούτῳ τοίνυν ὁ Ζηνόθεμισ ‐ καί μοι, ὦ Φίλων, πάνυ πρόσεχε τὸν νοῦν, ὁμοῦ γάρ ἐσμεν ἤδη τῷ κεφαλαίῳ τῶν πραχθέντων ‐ ὁ δὲ Ζηνόθεμισ, φημί, τὴν παρ’ αὑτῷ ἀφεὶσ τὴν πρὸ τοῦ Ἕρμωνοσ ἀνείλετο πιοτέραν, ὡσ ἔφην, οὖσαν ὁ δ’ ἀντεπελάβετο καὶ οὐκ εἰά πλεονεκτεῖν. βοὴ τὸ ἐπὶ τούτοισ, καὶ συμπεσόντεσ ἔπαιον ἀλλήλουσ ταῖσ ὄρνισιν αὐταῖσ ἐσ τὰ πρόσωπα, καὶ τῶν πωγώνων ἐπειλημμένοι ἐπεκαλοῦντο βοηθεῖν, ὁ . μὲν τὸν Κλεόδημον ὁ Ἕρμων, ὁ δὲ Ζηνόθεμισ Ἀλκιδάμαντα καὶ Δίφιλον, καὶ συνίσταντο οἱ μὲν ὡσ τοῦτον, οἱ δ’ ὡσ ἐκεῖνον πλὴν μόνου τοῦ Ιὤνοσ· ἐκεῖνοσ δὲ μέσον ἑαυτὸν ἐφύλαττεν.

οἱ δ’ ἐμάχοντο συμπλακέντεσ, καὶ ὁ μὲν Ζηνόθεμισ σκύφον ἀράμενοσ ἀπὸ τῆσ τραπέζησ κείμενον πρὸ τοῦ Ἀρισταινέτου ῥίπτει ἐπὶ τὸν Ἕρμωνα, κἀκείνου μὲν ἅμαρτε, παραὶ δ’ οἱ ἐτράπετ’ ἄλλῃ, διεῖλε δὲ τοῦ νυμφίου τὸ κρανίον ἐσ δύο χρηστῷ μάλα καὶ βαθεῖ τῷ τραύματι. βοὴ οὖν παρὰ τῶν γυναικῶν ἐγένετο καὶ κατεπήδησαν ἐσ τὸ μεταίχμιον αἱ πολλαί, καὶ μάλιστα ἡ μήτηρ τοῦ μειρακίου, ἐπεὶ τὸ αἷμα εἶδε· . καὶ ἡ νύμφη δὲ ἀνεπήδησε φοβηθεῖσα περὶ αὐτοῦ. ἐν τοσούτῳ δὲ ὁ Ἀλκιδάμασ ἠρίστευσε τῷ Ζηνοθέμιδι συμμαχῶν, καὶ πατάξασ τῇ βακτηρίᾳ τοῦ Κλεοδήμου μὲν τὸ κρανίον, τοῦ Ἕρμωνοσ δὲ τὴν σιαγόνα ἐπέτριψε καὶ τῶν οἰκετῶν ἐνίουσ βοηθεῖν αὐτοῖσ ἐπιχειροῦντασ κατέτρωσεν οὐ μὴν ἀπετράποντο ἐκεῖνοι, ἀλλ’ ὁ μὲν Κλεόδημοσ ὀρθῷ τῷ δακτύλῳ τὸν ὀφθαλμὸν τοῦ Ζηνοθέμιδοσ ἐξώρυττε καὶ τὴν ῥῖνα προσφὺσ ἀπέτραγεν, ὁ δὲ Ἕρμων τὸν Δίφιλον ἐπὶ ξυμμαχίαν ἥκοντα τοῦ Ζηνοθέμιδοσ ἀφῆκεν ἐπὶ κεφαλὴν ἀπὸ τοῦ κλιντῆροσ. ἐτρώθη δὲ καὶ Ἱστιαῖοσ ὁ γραμματικὸσ διαλύειν αὐτοὺσ ἐπιχειρῶν, λάξ, οἶμαι, εἰσ τοὺσ ὀδόντασ ὑπὸ τοῦ Κλεοδήμου Δίφιλον εἶναι οἰηθέντοσ.

"αἷμ’ ἐμέων. πλὴν ταραχῆσ γε καὶ δακρύων μεστὰ ἦν πάντα. καὶ αἱ μὲν γυναῖκεσ ἐκώκυον τῷ Χαιρέᾳ περιχυθεῖσαι, οἱ δὲ ἄλλοι κατέπαυον. μέγιστον δὲ ἦν ἁπάντων κακῶν ὁ Ἀλκιδάμασ, ἐπεὶ ἅπαξ τὸ καθ’ αὑτὸν ἐτρέψατο, παίων τὸν προστυχόντα· καὶ πολλοὶ ἄν, εὖ ἴσθι, ἔπεσον εἰ μὴ κατέαξε τὴν βακτηρίαν. ἐγὼ δὲ παρὰ τὸν τοῖχον ὀρθὸσ ἐφεστὼσ ἑώρων ἕκαστα οὐκ ἀναμιγνὺσ ἑαυτὸν ὑπὸ τοῦ Ἱστιαίου διδαχθείσ, ὡσ ἔστιν ἐπισφαλὲσ διαλύειν τὰ τοιαῦτα. Λαπίθασ οὖν καὶ Κενταύρουσ εἶπεσ ἄν, εἰ εἶδεσ ^ τραπέζασ ἀνατρεπομένασ καὶ αἷμα ἐκκεχυμένον καὶ σκύφουσ ῥιπτομένουσ. τέλοσ δὲ ὁ Ἀλκιδάμασ ἀνατρέψασ τὸ λυχνίον σκότοσ μέγα ἐποίησε, καὶ τὸ πρᾶγμα, ὡσ τὸ εἰκόσ, μακρῷ χαλεπώτερον ἐγεγένητο·

καὶ γὰρ οὐ ῥᾳδίωσ εὐπόρησαν φωτὸσ ἄλλου, ἀλλὰ πολλὰ ἐπράχθη καὶ δεινὰ ἐν τῷ σκότῳ. καὶ ἐπεὶ παρῆν τισ λύχνον ποτὲ κομίζων, κατελήφθη Ἀλκιδάμασ μὲν τὴν αὐλητρίδα ἀπογυμνῶν καὶ πρὸσ βίαν συνενεχθῆναι αὐτῇ σπουδάζων, Διονυσόδωροσ δὲ ἄλλο τι γελοῖον ἐφωράθη πεποιηκώσ· σκύφοσ γὰρ ἐξέπεσεν ἐκ τοῦ κόλπου ἐξαναστάντοσ αὐτοῦ. εἶτ’ ἀπολογούμενοσ Ιὤνα ἔφη ἀνελόμενον ἐν τῇ ταραχῇ δοῦναι αὐτῷ, ὅπωσ μὴ ἀπόλοιτο, καὶ ὁ Ιὤν κηδεμονικῶσ ἔλεγε τοῦτο πεποιηκέναι, ἐπὶ τούτοισ διελύθη τὸ συμπόσιον τελευτῆσαν ἐκ τῶν δακρύων αὖθισ ἐσ γέλωτα ἐπὶ τῷ Ἀλκιδάμαντι καὶ Διονυσοδώρῳ καὶ Ιὤνι. καὶ οἵ τε τραυματίαι φοράδην ἐξεκομίζοντο πονηρῶσ ἔχοντεσ, καὶ μάλιστα ὁ πρεσβύτησ ὁ Ζηνόθεμισ ἀμφοτέραισ τῇ μὲν τῆσ ῥινόσ, τῇ δὲ τοῦ ὀφθαλμοῦ ἐπειλημμένοσ, βοῶν ἀπόλλυσθαι ὑπ’ ἀλγηδόνων, ὥστε καὶ τὸν Ἕρμωνα καίπερ ἐν κακοῖσ ὄντα ‐ δύο γὰρ ὀδόντασ ἐξεκέκοπτο ‐ ἀντιμαρτύρεσθαι λέγοντα, Μέμνησο μέντοι, ὦ Ζηνόθεμι, ὡσ οὐκ ἀδιάφορον ἡγῇ τὸν πόνον καὶ ὁ νυμφίοσ δὲ ἀκεσαμένου τὸ τραῦμα τοῦ Διονίκου ἀπήγετο ἐσ τὴν οἰκίαν ταινίαισ κατειλημένοσ τὴν κεφαλήν, ἐπὶ τὸ ζεῦγοσ ἀνατεθεὶσ ἐφ’ οὗ τὴν νύμφην ἀπάξειν ἔμελλε, πικροὺσ ὁ ἄθλιοσ τοὺσ γάμουσ ἑορτάσασ·

καὶ τῶν ἄλλων δὲ ὁ Διόνικοσ ἐπεμελεῖτο δὴ τὰ δυνατά, καὶ καθευδήσοντεσ ἀπήγοντο ἐμοῦντεσ οἱ πολλοὶ ἐν ταῖσ ὁδοῖσ. ὁ μέντοι Ἀλκιδάμασ αὐτοῦ ἔμεινεν οὐ γὰρ ἠδυνήθησαν ἐκβαλεῖν τὸν ἄνδρα, ἐπεὶ ἅπαξ καταβαλὼν ἑαυτὸν ἐπὶ τῆσ κλίνησ πλαγίωσ ἐκάθευδε. τοῦτό σοι τέλοσ, ὦ καλὲ Φίλων, ἐγένετο τοῦ συμποσίου, ἢ ἄμεινον τὸ τραγικὸν ἐκεῖνο ἐπειπεῖν, πολλαὶ μορφαὶ τῶν δαιμονίων, πολλὰ δ’ ἀέλπτωσ κραίνουσι θεοί, καὶ τὰ δοκηθέντ’ οὐκ ἐτελέσθη·

ἀπροσδόκητα γὰρ ὡσ ἀληθῶσ ἀπέβη καὶ ταῦτα. ἐκεῖνό γε μὴν μεμάθηκα ἤδη, ὡσ οὐκ ἀσφαλὲσ ἄπρακτον ὄντα συνεστιᾶσθαι τοιούτοισ σοφοῖσ.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Lucian, Symposium, (no name)

(루키아노스, Symposium, (no name))

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION