헬라어 문장 검색 - Λυξιαν́Ρηετορύ1́

(루키아노스, Rhetorum praeceptor, (no name))

ἐρωτᾷσ, ὠ μειράκιον, ὅπωσ ἂν ῥήτωρ γένοιο καὶ τὸ σεμνότατον τοῦτο καὶ πάντιμον ὄνομα σοφιστὴσ εἶναι δόξαισ· ^ ἀβίωτα γάρ εἶναί σοι φήσ, εἰ μὴ τοιαύτην τινὰ τὴν δύναμιν περιβάλοιο ἐν τοῖσ λόγοισ ὡσ ἄμαχον εἶναι καὶ ἀνυπόστατον καὶ θαυμάζεσθαι πρὸσ ἁπάντων καὶ ἀποβλέπεσθαι, περισπούδαστον ἄκουσμα τοῖσ Ἕλλησι δοκοῦντα· καὶ δὴ τὰσ ἐπὶ τοῦτο ἀγούσασ ὁδοὺσ αἵτινέσ ποτέ εἰσιν ἐθέλεισ ἐκμαθεῖν. ἀλλ’ οὐδεὶσ φθόνοσ, ὦ παῖ, καὶ μάλιστα ὁπότε νέοσ τισ αὐτὸσ ὤν, ὀρεγόμενοσ τῶν ἀρίστων, οὐκ εἰδὼσ ὅθεν ἂν ταῦτα ἐκπορίσαιτο, ἱερόν τι χρῆμα τὴν συμβουλὴν οὖσαν, καθάπερ νῦν σύ, τοῦτο αἰτοίη προσελθών. ὥστε ἄκουε, τό γε ἐπ’ ἐμοὶ καὶ πάνυ θαρρῶν ὡσ τάχιστα δεινὸσ ἀνὴρ ἔσῃ γνῶναί τε τὰ δέοντα καὶ ἑρμηνεῦσαι αὐτά, ἢν τὸ μετὰ τοῦτο ἐθελήσῃσ αὐτὸσ ἐμμένειν οἷσ ἂν ἀκούσῃσ παρ’ ἡμῶν καὶ φιλοπόνωσ αὐτὰ μελετᾶν καὶ προθύμωσ ἀνύειν τὴν ὁδὸν ἔστ’ ἂν ἀφίκῃ πρὸσ τὸ τέρμα. τὸ μὲν οὖν θήραμα οὐ σμικρὸν οὐδὲ ὀλίγησ τῆσ σπουδῆσ δεόμενον, ἀλλὰ ἐφ’ ὅτῳ καὶ πονῆσαι πολλὰ καὶ ἀγρυπνῆσαι καὶ πᾶν ὁτιοῦν ὑπομεῖναι ἄξιον.

σκόπει γοῦν ὁπόσοι τέωσ μηδὲν ὄντεσ ἔνδοξοι καὶ πλούσιοι καὶ νὴ Δία εὐγενέστατοι ἔδοξαν ἀπὸ τῶν λόγων. ὅμωσ δὲ μὴ δέδιθι, μηδὲ πρὸσ τὸ μέγεθοσ τῶν ἐλπιζομένων ἀποδυσπετήσῃσ, μυρίουσ τινὰσ τοὺσ πόνουσ προπονῆσαι οἰηθείσ.

οὐ γάρ σε τραχεῖάν τινα οὐδὲ ὄρθιον καὶ ἱδρῶτοσ μεστὴν ἡμεῖσ ἄξομεν, ὡσ ἐκ μέσησ αὐτῆσ ἀναστρέψαι καμόντα, ἐπεὶ οὐδὲν ἂν διεφέρομεν τῶν ἄλλων ὅσοι τὴν συνήθη ἐκείνην ἡγοῦνται, μακρὰν καὶ ἀνάντη καὶ καματηρὰν καὶ ὡσ τὸ πολὺ ἀπεγνωσμένην. ἀλλὰ παρ’ ἡμῶν ἐξαίρετον ^ τῆσ συμβουλῆσ τοῦτό ἐστιν, ὅτι ἡδίστην τε ἅμα καὶ ἐπιτομωτάτην καὶ ἱππήλατον καὶ κατάντη σὺν πολλῇ τῇ θυμηδίᾳ καὶ τρυφῇ διὰ λειμώνων εὐανθῶν καὶ σκιᾶσ ἀκριβοῦσ σχολῇ καὶ βάδην ἀνιὼν ἀνιδρωτὶ ἐπιστήσῃ τῇ ἄκρᾳ καὶ ἀγρεύσεισ ^ οὐ καμὼν καὶ νὴ Δί’ εὐωχήσῃ κατακείμενοσ, ἐκείνουσ ^ ὁπόσοι τὴν ἑτέραν ἐτράποντο ἀπὸ τοῦ ὑψηλοῦ ἐπισκοπῶν ἐν τῇ ὑπωρείᾳ τῆσ ἀνόδου ἔτι, κατὰ δυσβάτων καὶ ὀλισθηρῶν τῶν κρημνῶν μόλισ ἀνέρποντασ, ἀποκυλιομένουσ ἐπὶ κεφαλὴν ἐνίοτε καὶ πολλὰ τραύματα λαμβάνοντασ περὶ τραχείαισ ταῖσ πέτραισ· σὺ δὲ πρὸ πολλοῦ ἄνω ἐστεφανωμένοσ εὐδαιμονέστατοσ ἔσῃ, ἅπαντα ἐν βραχεῖ ὅσα ἐστὶν ἀγαθὰ παρὰ τῆσ ῥητορικῆσ μονονουχὶ καθεύδων λαβών. ἡ μὲν δὴ ὑπόσχεσισ οὕτω μεγάλη·

σὺ δὲ πρὸσ Φιλίου μὴ ἀπιστήσῃσ, εἰ ῥᾷστά τε ἅμα καὶ ἥδιστά σοι ταῦτα ἐπιδείξειν φαμέν. τί γάρ ^ ; Ἡσίοδοσ μὲν ὀλίγα φύλλα ἐκ τοῦ Ἑλικῶνοσ λαβὼν αὐτίκα μάλα ποιητὴσ ἐκ ποιμένοσ κατέστη καὶ ᾖδε θεῶν καὶ ἡρώων γένη κάτοχοσ ἐκ Μουσῶν γενόμενοσ, ῥήτορα δέ, ὃ πολὺ ἔνερθε ποιητικῆσ μεγαληγορίασ ἐστίν, ἐν βραχεῖ καταστῆναι ἀδύνατον, εἴ τισ ἐκμάθοι τὴν ταχίστην ὁδὸν ; ὡσ ἔγωγε καὶ διηγήσασθαι σοι βούλομαι Σιδωνίου τινὸσ ἐμπόρου ἐπίνοιαν δι’ ἀπιστίαν ἀτελῆ γενομένην καὶ τῷ ἀκούσαντι ἀνόνητον.

ἦρχε μὲν γὰρ ἤδη Ἀλέξανδροσ Περσῶν, μετὰ τὴν ἐν Ἀρβήλοισ μάχην Δαρεῖον καθῃρηκώσ· ἔδει δὲ πανταχόσε τῆσ ἀρχῆσ διαθεῖν τοὺσ γραμματοφόρουσ τὰ ἐπιτάγματα τοῦ Ἀλεξάνδρου κομίζοντασ. ἐκ Περσῶν δὲ πολλὴ εἰσ Αἴγυπτον ἐγίγνετο ἡ ὁδόσ· ἐκπεριιέναι γὰρ ἔδει τὰ ὄρη, εἶτα διὰ τῆσ Βαβυλωνίασ εἰσ τὴν Ἀραβίαν ἐλθεῖν, εἶτα ἐρήμην πολλὴν περάσαντα ἀφικέσθαι ποτὲ μόλισ εἰσ Αἴγυπτον, εἴκοσι μηκίστουσ ἀνδρὶ εὐζώνῳ σταθμοὺσ τούτουσ διανύσαντα. ἤχθετο οὖν ὁ Ἀλέξανδροσ ἐπὶ τούτῳ, διότι Αἰγυπτίουσ τι παρακινεῖν ἀκούων οὐκ εἶχε διὰ ταχέων ἐκπέμπειν τοῖσ σατράπαισ τὰ δοκοῦντὰ οἱ περὶ αὐτῶν. "ὦ βασιλεῦ, ὑπισχνοῦμαι δείξειν ὁδὸν οὐ πολλὴν ἐκ Περσῶν εἰσ Αἴγυπτον. "εἰ γάρ τισ ὑπερβαίη τὰ ὄρη ταῦτα ‐ ὑπερβαίη δ’ ἂν τριταῖοσ ‐ αὐτίκα μάλα ἐν Αἰγύπτῳ οὗτὸσ ἐστιν. καὶ εἶχεν οὕτω. πλὴν ὅ γε Ἀλέξανδροσ οὐκ ἐπίστευσεν, ἀλλὰ γόητα ᾤετο εἶναι τὸν ἔμπορον. οὕτω τὸ παράδοξον τῆσ ὑποσχέσεωσ ἄπιστον δοκεῖ τοῖσ πολλοῖσ. ἀλλὰ μὴ σύ γε πάθῃσ τὸ αὐτό· εἴσῃ γὰρ πειρώμενοσ ὡσ οὐδέν σε κωλύσει ῥήτορα δοκεῖν μιᾶσ οὐδὲ ὅλησ ἡμέρασ ὑπερπετασθέντα τὸ ὄροσ ἐκ Περσῶν εἰσ Αἴγυπτον.

ἐθέλω δέ σοι πρῶτον ὥσπερ ὁ Κέβησ ἐκεῖνοσ εἰκόνα γραψάμενοσ τῷ λόγῳ ἑκατέραν ἐπιδεῖξαι τὴν ὁδὸν δύο γάρ ἐστον, αἳ πρὸσ τὴν Ῥητορικὴν ἄγετον, ἧσ ἐρᾶν οὐ μετρίωσ μοι δοκεῖσ. καὶ δῆτα ἡ μὲν ἐφ’ ὑψηλοῦ καθήσθω πάνυ καλὴ καὶ εὐπρόσωποσ, τὸ τῆσ Ἀμαλθείασ κέρασ ἔχουσα ἐν τῇ δεξιᾷ παντοίοισ καρποῖσ ὑπερβρύον· ἐπὶ θατέρᾳ δέ μοι τὸν πλοῦτον δόκει παρεστῶτα ὁρᾶν, χρυσοῦν ὅλον καὶ ἐπέραστον. καὶ ἡ δόξα δὲ καὶ ἡ ἰσχὺσ παρέστωσαν, καὶ οἱ ἔπαινοι περὶ πᾶσαν αὐτὴν Ἔρωσι μικροῖσ ἐοικότεσ πολλοὶ ἁπανταχόθεν περιπλεκέσθωσαν ἐκπετόμενοι. εἰ που τὸν Νεῖλον εἶδεσ γραφῇ μεμιμημένον, αὐτὸν μὲν κείμενον ἐπὶ κροκοδείλου τινὸσ ἢ ἵππου τοῦ ποταμίου, οἱοῖ πολλοὶ ἐν αὐτῷ, μικρὰ δέ τινα παιδία παρ’ αὐτὸν παίζοντα ‐ πήχεισ δὲ αὐτοὺσ οἱ Αἰγύπτιοι καλοῦσι, ‐ τοιοῦτοι καὶ περὶ τὴν ’ Ῥητορικὴν οἱ ἔπαινοι. πρόσει δὴ σὺ ὁ ἐραστὴσ ἐπιθυμῶν δηλαδὴ ὅτι τάχιστα γενέσθαι ἐπὶ τῆσ ἄκρασ, ὡσ γαμήσειὰσ τε αὐτὴν ἀνελθὼν καὶ πάντα ἐκεῖνα ἔχοισ, τὸν πλοῦτον τὴν δόξαν τοὺσ ἐπαίνουσ· νόμῳ γὰρ· ἅπαντα γίγνεται τοῦ γεγαμηκότοσ.

εἶτ’ ἐπειδὰν πλησιάσῃσ τῷ ὄρει, τὸ μὲν πρῶτον ἀπογιγνώσκεισ τὴν ἄνοδον, καὶ τὸ πράημα ὅμοιον εἶναί σοι δοκεῖ οἱά ἡ Αὄρνοσ ἐφάνη τοῖσ Μακεδόσιν ἀπόξυρον αὐτὴν ἁπανταχόθεν ἰδοῦσιν, ἀτεχνῶσ οὐδὲ ὀρνβοισ ὑπερπτῆναι ῥᾳδίαν, Διονύσου τινὸσ ἢ Ἡρακλέουσ, εἰ μέλλοι καθαιρεθήσεσθαι, δεομένην. ταῦτά σοι δοκεῖ τὸ πρῶτον εἶτα μετ’ ὀλίγον ὁρᾷσ δύο τινὰσ ὁδούσ. μᾶλλον δὲ ἡ μὲν ἀτραπόσ ἐστι στενὴ καὶ ἀκανθώδησ καὶ τραχεῖα, πολὺ τὸ δίψοσ ἐμφαίνουσα καὶ ἱδρῶτα· καὶ ἔφθη γὰρ ἤδη Ἡσίοδοσ εὖ μάλα ὑποδείξασ αὐτήν, ὥστε οὐδὲν ἐμοῦ δεήσει. ἡ ἑτέρα δὲ πλατεῖα καὶ ἀνθηρὰ καὶ εὐύδροσ, τοιαύτη οἱάν μικρῷ πρόσθεν εἶπον, ἵνα μὴ πολλάκισ τὰ αὐτὰ λέγων ἐπέχω σε ἤδη ῥήτορα εἶναι δυνάμενον. πλὴν τό γε τοσοῦτον προσθήσειν μοι δοκῶ, διότι ἡ μὲν τραχεῖα ἐκείνη καὶ ἀνάντησ οὐ πολλὰ ἴχνη τῶν ὁδοιπόρων εἶχεν, εἰ δέ τινα, πάνυ παλαιά.

καὶ ἔγωγε κατ’ ἐκείνην ἄθλιοσ ἀνῆλθον τοσαῦτα καμὼν οὐδὲν δέον ἡ ἑτέρα δ’ ἅτε ὁμαλὴ οὖσα καὶ ἀγκύλον οὐδὲν ἔχουσα πόρρωθέν μοι ἐφάνη οἱά ἐστὶν οὐχ ὁδεύσαντι αὐτῷ. οὐ γὰρ ἑώρων νέοσ ὢν ἔτι τὸ βέλτιον, ἀλλὰ τὸν ποιητὴν ἐκεῖνον ἀληθεύειν ᾤμην λέγοντα ἐκ τῶν πόνων φύεσθαι τὰ ἀγαθά. τὸ δ’ οὐκ εἶχεν οὕτωσ· ἀπονητὶ γοῦν ὁρῶ τοὺσ πολλοὺσ μειζόνων ἀξιουμένουσ εὐμοιρίᾳ τῆσ αἱρέσεωσ τῶν λόγων καὶ ὁδῶν. ἐπὶ δ’ οὖν τὴν ἀρχὴν ἀφικόμενοσ εὖ οἶδ’ ὅτι ἀπορήσεισ, καὶ ἤδη ἀπορεῖσ, ποτέραν τρεπτέον. ὡσ οὖν ποιήσασ ἤδη ῥᾷστα ἐπὶ τὸ ἀκρότατον ἀναβήσῃ καὶ εὐδαιμονήσεισ καὶ γαμήσεισ καὶ θαυμαστὸσ πᾶσι δόξεισ, ἐγώ σοι φράσω· ἱκανὸν γὰρ τὸ αὐτὸν ἐξαπατηθῆναι καὶ πονῆσαι. σοὶ δὲ ἄσπορα καὶ ἀνήροτα πάντα φυέσθω καθάπερ ἐπὶ τοῦ Κρόνου. εὐθὺσ οὖν σοι πρόσεισι καρτερόσ τισ ἀνήρ, ὑπόσκληροσ, ἀνδρώδησ τὸ βάδισμα, πολὺν τὸν ἥλιον ἐπὶ τῷ σώματι δεικνύων, ἀρρενωπὸσ τὸ βλέμμα, ἐγρηγορώσ, τῆσ τραχείασ ὁδοῦ ἐκείνησ ἡγεμών, λήρουσ τινὰσ ὁ μάταιοσ διεξιὼν πρὸσ σέ.

ἕπεσθαι γάρ οἱ παρακελευόμενοσ, ὑποδεικνὺσ τὰ Δημοσθένουσ ἴχνη καὶ Πλάτωνοσ καὶ ἄλλων τινῶν, μεγάλα μὲν καὶ ὑπὲρ τοὺσ νῦν, ἀμαυρὰ δὲ ἤδη καὶ ἀσαφῆ τὰ πολλὰ ὑπὸ τοῦ χρόνου, φήσει ^ εὐδαίμονά σε ἔσεσθαι καὶ νόμῳ γαμήσειν τὴν Ῥητορικήν, εἰ κατὰ τούτων ὁδεύσειασ ὥσπερ οἱ ἐπὶ τῶν κάλων βαίνοντεσ· εἰ δὲ κἂν μικρόν τι παραβαίησ ἢ ἔξω πατήσειασ ἢ ἐπὶ θάτερα μᾶλλον κλιθείησ τῇ ῥοπῇ, ἐκπεσεῖσθαί σε τῆσ ὀρθῆσ ὁδοῦ καὶ ἀγούσησ ἐπὶ τὸν γάμον. εἶτά σε κελεύσει ζηλοῦν ἐκείνουσ τοὺσ ἀρχαίουσ ἄνδρασ ἑώλα παραδείγματα παρατιθεὶσ τῶν λόγων οὐ ῥᾴδια μιμεῖσθαι, οἱᾶ τὰ τῆσ παλαιᾶσ ἐργασίασ ἐστίν, Ἡγησίου καὶ τῶν ἀμφὶ Κριτίον καὶ Νησιώτην, ἀπεσφιγμένα καὶ νευρώδη καὶ σκληρὰ καὶ ἀκριβῶσ ἀποτεταμένα ταῖσ γραμμαῖσ. πόνον δὲ καὶ ἀγρυπνίαν καὶ ὑδατοποσίαν καὶ τὸ ἀλιπαρὲσ ^ ἀναγκαῖα ταῦτα καὶ ἀπαραίτητα φήσει ἀδύνατον γὰρ εἶναι ἄνευ τούτων διανύσαι τὴν ὁδόν. ὃ δὲ πάντων ἀνιαρότατον, ὅτι σοι καὶ τὸν χρόνον πάμπολυν ὑπογράψει τῆσ ὁδοιπορίασ, ἔτη πολλά, οὐ κατὰ ἡμέρασ καὶ τριακάδασ, ἀλλὰ κατὰ ὀλυμπιάδασ ὅλασ ἀριθμῶν, ὡσ καὶ προαποκαμεῖν ἀκούοντα καὶ ἀπαγορεῦσαι, πολλὰ χαίρειν φράσαντα τῇ ἐλπιζομένῃ ἐκείνῃ εὐδαιμονίᾳ. πρὸσ δὲ τούτοισ οὐδὲ μισθοὺσ ὀλίγουσ ἀπαιτεῖ τῶν τοσούτων κακῶν, ἀλλὰ οὐκ ἂν ἡγήσαιτό σοι, εἰ μὴ μεγάλα πρότερον λάβοι. ὁ μὲν ταῦτα φήσει, ἀλαζὼν καὶ ἀρχαῖοσ ὡσ ἀληθῶσ καὶ Κρονικὸσ ἄνθρωποσ, νεκροὺσ εἰσ μίμησιν παλαιοὺσ προτιθεὶσ καὶ ἀνορύττειν ἀξιῶν λόγουσ πάλαι κατορωρυγμένουσ ὥσ τι μέγιστον ἀγαθόν, μαχαιροποιοῦ υἱὸν καὶ ἄλλον Ἀτρομήτου τινὸσ γραμματιστοῦ ζηλοῦν ἀξιῶν, καὶ ταῦτα ἐν εἰρήνῃ μήτε Φιλίππου ἐπιόντοσ μήτε Ἀλεξάνδρου ἐπιτάττοντοσ, ὅπου τὰ ἐκείνων ἴσωσ ἐδόκει χρήσιμα, οὐκ εἰδὼσ ὁποία νῦν κεκαινοτόμηται ταχεῖα καὶ ἀπράγμων καὶ εἰσ τὸ εὐθὺ τῆσ ῥητορικῆσ ὁδόσ.

σὺ δὲ μήτε πείθεσθαι μήτε προσέχειν αὐτῷ, μή σε ἐκτραχηλίσῃ που παραλαβὼν ἢ τὸ τελευταῖον προγηρᾶσαι τοῖσ πόνοισ παρασκευάσῃ. ἀλλὰ εἰ πάντωσ ἐρᾷσ καὶ τάχιστα ἐθέλεισ τῇ ῥητορικῇ συνεῖναι ἀκμάζων ἔτι, ὡσ καὶ σπουδάζοιο πρὸσ αὐτῆσ, ἴθι, τῷ μὲν δασεῖ τούτῳ καὶ πέρα τοῦ μετρίου ἀνδρικῷ μακρὰ χαίρειν λέγε, ἀναβαίνειν αὐτὸν καὶ ἄλλουσ ὁπόσουσ ἂν ἐξαπατᾶν δύνηται ἀνάγειν καταλιπὼν ἀσθμαίνοντα καὶ ἱδρῶτι πολλῷ συνόντα. πρὸσ δὲ τὴν ἑτέραν ἐλθὼν εὑρήσεισ πολλοὺσ καὶ ἄλλουσ, ἐν τούτοισ δὲ καὶ πάνσοφόν τινα καὶ πάγκαλον ἄνδρα, διασεσαλευμένον τὸ βάδισμα, ἐπικεκλασμένον τὸν αὐχένα, γυναικεῖον τὸ βλέμμα, μελιχρὸν τὸ φώνημα, μύρων ἀποπνέοντα, τῷ δακτύλῳ ἄκρῳ τὴν κεφαλὴν κνώμενον, ὀλίγασ μὲν ἔτι, οὔλασ δὲ καὶ ὑακινθίνασ τὰσ τρίχασ εὐθετίζοντα, πάναβρόν τινα Σαρδανάπαλλον ἢ Κινύραν ἢ αὐτὸν Ἀγάθωνα, τὸν τῆσ τραγῳδίασ ἐπέραστον ἐκεῖνον ποιητήν.

λέγω δὲ ὡσ ἀπὸ τούτων γνωρίζοισ αὐτόν, μηδέ σε οὕτω θεσπέσιον χρῆμα καὶ φίλον Ἀφροδίτῃ καὶ Χάρισι διαλάθοι, καίτοι τί φημὶ ; κἂν εἰ μύοντι γάρ σοι προσελθὼν εἴποι τι, τὸ Ὑμήττιον ἐκεῖνο ἀνοίξασ στόμα, καὶ τὴν συνήθη φωνὴν ἀφείη μάθοισ ἂν ὡσ οὐχὶ τῶν καθ’ ἡμᾶσ ἐστιν, οἳ ἀρούρησ καρπὸν ἔδομεν, ἀλλὰ τι ξένον φάσμα δρόσῳ ἢ ἀμβροσίᾳ τρεφόμενον. τούτῳ τοίνυν προσελθὼν καὶ παραδοὺσ σεαυτὸν αὐτίκα μάλα ῥήτωρ καὶ περίβλεπτοσ καί, ὡσ ὀνομάζει αὐτόσ, βασιλεὺσ ἐν τοῖσ λόγοισ ἀπονητὶ καταστήσῃ τὰ τέθριππα ἐλαύνων τοῦ λόγου. διδάξεται γάρ σε παραλαβὼν τὰ πρῶτα μὲν ἐκεῖνα ‐ μᾶλλον δὲ αὐτὸσ εἰπάτω πρὸσ σέ· γελοῖον γὰρ ὑπὲρ τοιούτου ῥήτοροσ ἐμὲ ποιεῖσθαι τοὺσ λόγουσ, φαῦλον ὑποκριτὴν ἴσωσ τῶν τοιούτων καὶ τηλικούτων, μὴ καὶ συντρίψω που πεσὼν τὸν ἡρ́ωα ὃν ὑποκρίνομαι.

φαίη τοιγαροῦν ἂν πρὸσ σὲ ὧδέ πωσ ἐπισπασάμενοσ ὁπόσον ἔτι λοιπὸν τῆσ κόμησ καὶ ὑπομειδιάσασ τὸ γλαφυρὸν ἐκεῖνο καὶ ἁπαλὸν οἱο͂ν εἰώθεν, Αὐτοθαΐδα τὴν κωμικὴν ἢ Μαλθάκην ἢ Γλυκέραν τινὰ μιμησάμενοσ τῷ προσηνεῖ τοῦ φθέγματοσ· ἄγροικον γὰρ τὸ ἀρρενωπὸν καὶ οὐ πρὸσ ἁβροῦ καὶ ἐρασμίου ῥήτοροσ. φήσει δ’ οὖν πάνυ μετριάζων ὑπὲρ αὑτοῦ·

"μῶν σε, ὦγαθέ, ὁ Πύθιοσ ἔπεμψε πρόσ με ῥητόρων τὸν ἄριστον προσειπών, ὥσπερ ὅτε Χαιρεφῶν ἤρετο αὑτοῦ· ", ἔδειξεν ὅστισ ἦν ὁ σοφώτατοσ ἐν τοῖσ τότε ; "εἰ δὲ μὴ τοῦτο, ἀλλὰ κατὰ κλέοσ αὐτὸσ ἥκεισ ἀκούων ἁπάντων ὑπερεκπεπληγμένων τὰ ἡμέτερα καὶ ὑμνούντων καὶ τεθηπότων καὶ ὑπεπτηχότων, αὐτίκα μάλα εἴσῃ πρὸσ οἱο͂́ν τινα δαιμόνιον ἄνδρα ἥκεισ. "προσδοκήσῃσ δὲ μηδὲν τοιοῦτον ὄψεσθαι οἱο͂ν τῷδε ἢ τῷδε παραβαλεῖν, ἀλλ’ εἴ τισ ἢ Τιτυὸσ ἢ Ὦτοσ ἢ Ἐφιάλτησ, ὑπὲρ ἐκείνουσ πολὺ φανεῖταί σοι τὸ πρᾶγμα ὑπερφυὲσ καὶ τεράστιον ἐπεὶ τούσ γε ἄλλουσ τοσοῦτον ὑπερφωνοῦντα εὑρήσεισ ὁπόσον ἡ σάλπιγξ τοὺσ αὐλοὺσ καὶ οἱ τέττιγεσ τὰσ μελίττασ καὶ οἱ χοροὶ τοὺσ ἐνδιδόντασ. "ἐπεὶ δὲ καὶ ῥήτωρ αὐτὸσ ἐθέλεισ γενέσθαι καὶ τοῦτο οὐκ ἂν παρ’ ἄλλου ῥᾷον μάθοισ, ἕπου μόνον, ὦ μέλημα, οἷσ ἂν εἴπω καὶ ζήλου πάντα, καὶ τοὺσ νόμουσ οἷσ ἂν ἐπιτάξω χρῆσθαι ἀκριβῶσ μοι παραφύλαττε. "μᾶλλον δ’ ἤδη προχώρει μηδὲν ὀκνήσασ μηδὲ πτοηθείσ, εἰ μὴ προετελέσθησ ἐκεῖνα τὰ πρὸ τῆσ ῥητορικῆσ, ὁπόσα ἡ ἄλλη προπαιδεία τοῖσ ἀνοήτοισ καὶ ματαίοισ μετὰ πολλοῦ καμάτου ὁδοποιεῖ· "οὐδὲν γὰρ αὐτῶν δεήσει. "ἀλλ’ ἀνίπτοισ ποσὶν ‐ ἡ παροιμία φησὶν ‐ ἔμβαινε, οὐ μεῖον ἕξων διὰ τοῦτο, οὐδ’ ἄν, τὸ κοινότατον, μηδὲ γράφειν τὰ γράμματα εἰδῇσ· "ἄλλο γάρ τι παρὰ ταῦτα ὁ ῥήτωρ. "λέξω δὲ πρῶτον μὲν ὁπόσα χρὴ αὐτόν σε οἴκοθεν ἔχοντα ἥκειν ἐφόδια πρὸσ τὴν πορείαν καὶ ὅπωσ ἐπισιτίσασθαι, ὡσ ἂν τάχιστα διανύσαι δυνηθείησ. "ἔπειτα καὐτὸσ ἃ μὲν προϊόντι ἐπιδεικνὺσ κατὰ τὴν ὁδόν, ἃ δὲ καὶ παραινῶν, πρὶν ἥλιον δῦναι ῥήτορά σε ὑπὲρ τοὺσ πάντασ ἀποφανῶ, οἱο͂σ αὐτόσ εἰμι, ἀναμφιλέκτωσ τὰ πρῶτα καὶ μέσα καὶ τελευταῖα τῶν λέγειν ἐπιχειρούντων. "κόμιζε τοίνυν τὸ μέγιστον μὲν τὴν ἀμαθίαν, εἶτα θράσοσ, ἐπὶ τούτοισ δὲ τόλμαν καὶ ἀναισχυντίαν. "αἰδῶ δὲ ἢ ἐπιείκειαν ἢ μετριότητα ἢ ἐρύθημα οἴκοι ἀπόλιπε· "ἀχρεῖα γὰρ καὶ ὑπεναντία τῷ πράγματι. "ἀλλὰ καὶ βοὴν ὅτι μεγίστην καὶ μέλοσ ἀναίσχυντον καὶ βάδισμα οἱο͂ν τὸ ἐμόν. ταῦτα δὲ ἀναγκαῖα πάνυ καὶ μόνα ἔστιν ὅτε ἱκανά. καὶ ἡ ἐσθὴσ δὲ ἔστω εὐανθὴσ ἢ ^ λευκή, ἔργον ^ τῆσ Ταραντίνησ ἐργασίασ· ", ὡσ διαφαίνεσθαι τὸ σῶμα, καὶ ἢ κρηπὶσ Ἀττικὴ γυναικεία, τὸ πολυσχιδέσ, ἢ ἐμβὰσ Σικυωνία πίλοισ τοῖσ λευκοῖσ ἐπιπρέπουσα, καὶ ἀκόλουθοι πολλοὶ καὶ βιβλίον ἀεί, ταῦτα μὲν αὐτὸν χρὴ συντελεῖν τὰ δ’ ἄλλα καθ’ ὁδὸν ἤδη προϊὼν ὁρ́α καὶ ἄκουε. "καὶ δή σοι τοὺσ νόμουσ δίειμι, οἷσ χρώμενόν σε ἡ Ῥητορικὴ γνωριεῖ καὶ προσήσεται, οὐδὲ ἀποστραφήσεται καὶ σκορακιεῖ καθάπερ ἀτέλεστόν τινα καὶ κατάσκοπον τῶν ἀπορρήτων. "σχήματοσ μὲν τὸ πρῶτον ἐπιμεληθῆναι χρὴ μάλιστα καὶ εὐμόρφου τῆσ ἀναβολῆσ, ἔπειτα πεντεκαίδεκα ἢ οὐ πλείω γε τῶν εἴκοσιν Ἀττικὰ ὀνόματα ἐκλέξασ ποθὲν ἀκριβῶσ ἐκμελετήσασ, πρόχειρα ἐπ’ ἄκρασ τῆσ γλώττησ ἔχε ‐ τὸ ἄττα καὶ κᾆτα καὶ μῶν καὶ ἀμηγέπη καὶ λῷστε καὶ τὰ τοιαῦτα, ‐ καὶ ἐν ἅπαντι λόγῳ καθάπερ τι ἥδυσμα ἐπίπαττε αὐτῶν. μελέτω δὲ μηδὲν τῶν ἄλλων, εἰ ἀνόμοια τούτοισ καὶ ἀσύμφυλα καὶ ἀπῳδά. ἡ πορφύρα μόνον ἔστω καλὴ καὶ εὐανθήσ, κἂν σισύρα τῶν παχειῶν τὸ ἱμάτιον ᾖ. μέτει δὲ ἀπόρρητα καὶ ξένα ῥήματα, σπανιάκισ ὑπὸ τῶν πάλαι εἰρημένα, καὶ ταῦτα συμφορήσασ ἀποτόξευε προχειριζόμενοσ εἰσ τοὺσ προσομιλοῦντασ. "οὕτω γάρ σε ὁ λεὼσ ὁ πολὺσ ἀποβλέψονται καὶ θαυμαστὸν ὑπολήψονται καὶ τὴν παιδείαν ὑπὲρ αὐτούσ, εἰ ἀποστλεγγίσασθαι τὸ ἀποξύσασθαι λέγοισ, τὸ δ’ ἡλίῳ θέρεσθαι εἱληθερεῖσθαι, τὸν ἀρραβῶνα δὲ προνόμιον, τὸν ὄρθρον δὲ ἀκροκνεφέσ. ἐνίοτε δὲ καὶ αὐτὸσ ποίει καινὰ καὶ ἀλλόκοτα ὀνόματα καὶ νομοθέτει τὸν μὲν ἑρμηνεῦσαι δεινὸν εὔλεξιν καλεῖν, τὸν συνετὸν σοφόνουν, τὸν ὀρχηστὴν δὲ χειρίσοφον. "ἂν σολοικίσῃσ δὲ ἢ βαρβαρίσῃσ, ἓν ἔστω φάρμακον ἡ ἀναισχυντία, καὶ πρόχειρον εὐθὺσ ὄνομα οὔτε ὄντοσ τινὸσ οὔτε γενομένου ποτέ, ἢ ποιητοῦ ἢ συγγραφέωσ, ὃσ οὕτω λέγειν ἐδοκίμαζε σοφὸσ ἀνήρ καὶ τὴν φωνὴν εἰσ τὸ ἀκρότατον ἀπηκριβωμένοσ. "ἀλλὰ καὶ ἀναγίγνωσκε τὰ παλαιὰ μὲν μὴ σύ γε, μηδὲ εἴ τι ὁ λῆροσ Ἰσοκράτησ ἢ ὁ χαρίτων ἄμοιροσ Δημοσθένησ ἢ ὁ ψυχρὸσ Πλάτων, ἀλλὰ τοὺσ τῶν ὀλίγον πρὸ ἡμῶν λόγουσ καὶ ἅσ φασι ταύτασ μελέτασ, ὡσ ἔχῃσ ἀπ’ ἐκείνων ἐπισιτισάμενοσ ἐν καιρῷ καταχρῆσθαι καθάπερ ἐκ ταμιείου προαιρῶν. ἐπειδὰν δὲ καὶ δέῃ λέγειν καὶ οἱ παρόντεσ ὑποβάλωσί τινασ ὑποθέσεισ καὶ ἀφορμὰσ τῶν λόγων, ἅπαντα μὲν ὁπόσα ἂν ᾖ δυσχερῆ, ψεγέσθω ^ καὶ ἐκφαυλιζέσθω ὡσ οὐδὲν ὅλωσ ἀνδρῶδεσ αὐτῶν. ἑλομένων δέ, μὴ μελλήσασ λέγε ὅττι κεν ἐπ’ ἀκαιρίμαν ^ γλῶτταν ἔλθῃ, μηδὲν ἐκείνων ἐπιμεληθείσ, ὡσ τὸ πρῶτον, ὥσπερ οὖν καὶ ἔστι πρῶτον, ἐρεῖσ ἐν καιρῷ προσήκοντι καὶ τὸ δεύτερον μετὰ τοῦτο καὶ τὸ τρίτον μετ’ ἐκεῖνο, ἀλλὰ τὸ πρῶτον ἐμπεσὸν πρῶτον λεγέσθω, καὶ ἢν οὕτω τύχῃ, περὶ τῷ μετώπῳ μὲν ἡ κνημίσ, περὶ τῇ κνήμῃ δὲ ἡ κόρυσ, πλὴν ἀλλ’ ἔπειγε καὶ σύνειρε καὶ μὴ σιώπα μόνον. "κἂν περὶ ὑβριστοῦ τινοσ ἢ μοιχοῦ λέγῃσ Ἀθήνησι, τὰ ἐν Ἰνδοῖσ καὶ Ἐκβατάνοισ λεγέσθω. "ἐπὶ πᾶσι δὲ ὁ Μαραθὼν καὶ ὁ Κυνέγειροσ, ὧν οὐκ ἄν τι ἄνευ γένοιτο. "καὶ ἀεὶ ὁ Ἄθωσ πλείσθω καὶ ὁ Ἑλλήσποντοσ πεζευέσθω καὶ ὁ ἥλιοσ ὑπὸ τῶν Μηδικῶν βελῶν σκεπέσθω καὶ Ξέρξησ φευγέτω καὶ Λεωνίδασ θαυμαζέσθω καὶ τὰ Ὀθρυάδου γράμματα ἀναγιγνωσκέσθω, καὶ ἡ Σαλαμὶσ καὶ τὸ Ἀρτεμίσιον καὶ αἱ Πλαταιαὶ πολλὰ ταῦτα καὶ πυκνά. καὶ ἐπὶ πᾶσι τὰ ὀλίγα ἐκεῖνα ὀνόματα ἐπιπολαζέτω καὶ ἐπανθείτω, καὶ συνεχὲσ τὸ ἄττα καὶ τὸ δήπουθεν, κἂν μηδὲν αὐτῶν δέῃ καλὰ γάρ ἐστι καὶ εἰκῆ λεγόμενα. "ἢν δέ ποτε καὶ ᾆσαι καιρὸσ εἶναι δοκῇ, πάντα σοι ᾀδέσθω καὶ μέλοσ γιγνέσθω. "κἄν ποτε ἀπορήσῃσ πράγματοσ ᾠδικοῦ, τοὺσ ἄνδρασ τοὺσ δικαστὰσ ὀνομάσασ ἐμμελῶσ πεπληρωκέναι οἰού τὴν ἁρμονίαν. "τὸ δὲ οἴμοι τῶν κακῶν πολλάκισ, καὶ ὁ μηρὸσ πατασσέσθω, καὶ λαρύγγιζε καὶ ἐπιχρέμπτου τοῖσ λεγομένοισ καὶ βάδιζε μεταφέρων τὴν πυγήν. καὶ ἢν μέν σε μὴ ἐπαινῶσιν, ἀγανάκτει καὶ λοιδοροῦ αὐτοῖσ· "ἢν δὲ ὀρθοὶ ἑστήκωσιν ὑπὸ τῆσ αἰσχύνησ ἤδη πρὸσ τὴν ἔξοδον ἕτοιμοι, καθέζεσθαι κέλευε, καὶ ὅλωσ τυραννὶσ τὸ πρᾶγμα ἔστω. "ὅπωσ δὲ καὶ τὸ πλῆθοσ τῶν λόγων θαυμάζωσιν, ἀπὸ τῶν Ἰλιακῶν ἀρξάμενοσ ἢ καὶ νὴ Δία ἀπὸ τῶν Δευκαλίωνοσ καὶ Πύρρασ γάμων, ἢν δοκῇ, καταβίβαζε τὸν λόγον ἐπὶ τὰ νῦν καθεστῶτα. "οἱ μὲν γὰρ συνιέντεσ ὀλίγοι, οἳ μάλιστα μὲν σιωπήσονται ὑπ’ εὐγνωμοσύνησ· "ἢν δὲ καὶ λέγωσὶ τι, ὑπὸ φθόνου αὐτὸ δόξουσι δρᾶν. οἱ πολλοὶ δὲ τὸ σχῆμα καὶ φωνὴν καὶ βάδισμα καὶ περίπατον καὶ μέλοσ καὶ κρηπῖδα καὶ τὸ ἄττα σου ἐκεῖνο τεθήπασι, καὶ τὸν ἱδρῶτα ὁρῶντεσ καὶ τὸ ἆσθμα οὐκ ἔχουσιν ὅπωσ ἀπιστήσουσι μὴ οὐχὶ πάνδεινόν τινα ἐν τοῖσ λόγοισ ἀγωνιστὴν εἶναί σε. "ἄλλωσ τε καὶ τὸ ταχὺ τοῦτο οὐ μικρὰν ἔχει τὴν ἀπολογίαν καὶ θαῦμα παρὰ τοῖσ πολλοῖσ· "ὥστε ὁρ́α μή ποτε γράψῃσ ἢ σκεψάμενοσ παρέλθῃσ, ἔλεγχοσ γὰρ σαφὴσ ταῦτά γε. "οἱ φίλοι δὲ ἀναπηδάτωσαν ἀεὶ καὶ μισθὸν τῶν δείπνων ἀποτινέτωσαν, εἴ ποτε αἴσθοιντό σε καταπεσούμενον, χεῖρα ὀρέγοντεσ καὶ παρέχοντεσ εὑρεῖν τὸ λεχθησόμενον ἐν τοῖσ μεταξὺ τῶν ἐπαίνων διαλείμμασι· "καὶ γὰρ αὖ καὶ τοῦδε μελέτω σοι τὸν χορὸν ἔχειν οἰκεῖον καὶ συνᾴδοντα. "ταῦτα μέν σοι τὰ ἐν τοῖσ λόγοισ. "μετὰ ταῦτα δὲ προϊόντα σε δορυφορείτωσαν ἐγκεκαλυμμένον αὐτὸν καὶ περὶ ὧν ἔφησ μεταξὺ διαλαμβάνοντα. "καὶ ἤν τισ ἐντύχῃ, θαυμάσια περὶ σαυτοῦ λέγε καὶ ὑπερεπαίνει καὶ ἐπαχθὴσ γίγνου αὐτῷ. τί γὰρ ὁ Παιανιεὺσ πρὸσ ἐμὲ ; "καί, πρὸσ ἕνα ἴσωσ μοι τῶν παλαιῶν ὁ ἀγών καὶ τὰ τοιαῦτα. "ὃ δὲ μέγιστον καὶ πρὸσ τὸ εὐδοκιμεῖν ἀναγκαιότατον ὀλίγου δεῖν παρέλιπον, ἁπάντων καταγέλα τῶν λεγόντων. "καὶ ἢν μέν τισ καλῶσ εἴπῃ, ἀλλότρια καὶ οὐχ ἑαυτοῦ δεικνύειν δοκείτω· "ἢν δὲ μετρίωσ ἐλεγχθῇ,^ πάντα ἔστω ἐπιλήψιμα. "καὶ ἐν ταῖσ ἀκροάσεσι μετὰ πάντασ εἰσιέναι χρή, ἐπίσημον γάρ· "καὶ σιωπησάντων ἁπάντων ξένον τινὰ ἔπαινον ἐπειπεῖν τὰσ ἀκοὰσ τῶν παρόντων ἐπιστρέψοντα ^ καὶ ἐνοχλήσοντα, ὡσ ναυτιᾶν ἅπαντασ ἐπὶ τῷ φορτικῷ τῶν ὀνομάτων καὶ ἐπιφράττεσθαι τὰ ὦτα. "καὶ ἐπισείσῃσ δὲ μὴ πολλάκισ τὴν χεῖρα, εὐτελὲσ γάρ, μηδ’ ἀναστῇσ, πλὴν ἅπαξ γε ἢ δὶσ τὸ πλεῖστον. "ὑπομειδία δὲ τὰ πολλὰ καὶ δῆλοσ γίγνου μὴ ἀρεσκόμενοσ τοῖσ λεγομένοισ. "ἀμφιλαφεῖσ δὲ αἱ ἀφορμαὶ τῶν μέμψεων τοῖσ συκοφαντικοῖσ τὰ ὦτα. "τὰ δὲ ἄλλα χρὴ θαρρεῖν· "ἡ τόλμα γὰρ καὶ ἡ ἀναισχυντία καὶ ψεῦδοσ πρόχειρον καὶ ὁρ́κοσ ἐπ’ ἄκροισ ἀεὶ τοῖσ χείλεσι καὶ φθόνοσ πρὸσ ἅπαντασ καὶ μῖσοσ καὶ βλασφημία καὶ διαβολαὶ πιθαναὶ ‐ ταῦτά σε ἀοίδιμον ἐν βραχεῖ καὶ περίβλεπτον ἀποφανεῖ. τοιαῦτα μὲν τὰ φανερὰ καὶ τὰ ἔξω. "ἰδίᾳ δὲ πάντα πράγματα ποιεῖν σοι δεδόχθω, κυβεύειν μεθύσκεσθαι λαγνεύειν μοιχεύειν, ἢ αὐχεῖν γε, κἂν μὴ ποιῇσ, καὶ πρὸσ ἅπαντασ λέγειν καὶ γραμματεῖα ὑποδεικνύναι ὑπὸ γυναικῶν δῆθεν γραφέντα. "καλὸσ γὰρ εἶναι θέλε καὶ σοὶ μελέτω ὑπὸ τῶν γυναικῶν σπουδάζεσθαι δοκεῖν εἰσ τὴν ῥητορικὴν γὰρ καὶ τοῦτο ἀνοίσουσιν οἱ πολλοί, ὡσ διὰ τοῦτό σου καὶ ἄχρι τῆσ γυναικωνίτιδοσ εὐδοκιμοῦντοσ. "καὶ τὸ δεῖνα δέ, μὴ αἰδεσθῇσ, εἰ καὶ πρὸσ ἀνδρῶν ἐπὶ τῷ ἑτέρῳ ^ ἐρᾶσθαι δοκοίησ, καὶ ταῦτα γενειήτησ ἢ καὶ νὴ Δία φαλακρὸσ ἤδη ὤν. ἀλλ’ ἔστωσαν οἱ καὶ ἐπὶ τούτῳ συνόντεσ· "ἢν δὲ μὴ ὦσιν, οἰκέται ἱκανοί. πολλὰ γὰρ καὶ ἐκ τοῦ τοιούτου πρὸσ τὴν ῥητορικὴν χρήσιμα παραγίγνεται· "πλείων ἡ ἀναισχυντία καὶ θράσοσ. "ὁρᾷσ ὡσ λαλίστεραι αἱ γυναῖκεσ καὶ λοιδοροῦνται περιττῶσ καὶ ὑπὲρ τοὺσ ἄνδρασ ; "εἰ δὴ τὰ ὅμοια πάσχοισ, καὶ ταῦτα διοίσεισ τῶν ἄλλων. "καὶ μὴν καὶ πιττοῦσθαι χρή, μάλιστα μὲν τὰ πάντα, εἰ δὲ μή, πάντωσ ἐκεῖνα. "καὶ αὐτὸ δέ σοι τὸ στόμα πρὸσ ἅπαντα ὁμοίωσ κεχηνέτω, καὶ ἡ γλῶττα ὑπηρετείτω καὶ πρὸσ τοὺσ λόγουσ καὶ πρὸσ τὰ ἄλλα ὁπόσα ἂν δύνηται. "δύναται δ’ οὐ σολοικίζειν μόνον καὶ βαρβαρίζειν οὐδὲ ληρεῖν ἢ ἐπιορκεῖν ἢ λοιδορεῖσθαι ἢ διαβάλλειν καὶ ψεύδεσθαι, ἀλλὰ καὶ νύκτωρ τι ἄλλο ὑποτελεῖν, καὶ μάλιστα ἢν πρὸσ οὕτω πολλοὺσ τοὺσ ἔρωτασ μὴ διαρκέσῃσ. πάντα αὐτή γε ἐπιστάσθω καὶ ’γονιμωτέρα γιγνέσθω καὶ μηδὲν ἀποστρεφέσθω. "ἢν ταῦτα, ὦ παῖ, καλῶσ ἐκμάθῃσ ‐ δύνασαι δέ· "οὐδὲν γὰρ ἐν αὐτοῖσ βαρύ ‐ θαρρῶν ἐπαγγέλλομαι οὐκ εἰσ μακράν σε ἄριστον ῥήτορα καὶ ἡμῖν ὅμοιον ἀποτελεσθήσεσθαι. "τὸ μετὰ τοῦτο δὲ οὐκ ἐμὲ χρὴ λέγειν, ὅσα ἐν βραχεῖ παρέσται σοι τὰ ἀγαθὰ παρὰ τῆσ Ῥητορικῆσ. ὁρᾷσ ἐμέ, ὃσ πατρὸσ μὲν ἀφανοῦσ καὶ οὐδὲ καθαρῶσ ἐλευθέρου ἐγενόμην ὑπὲρ Ξόϊν καὶ Θμοῦιν δεδουλευκότοσ, μητρὸσ δὲ ἀκεστρίασ ἐπ’ ἀμφοδίου τινόσ. αὐτὸσ δὲ τὴν ὡρ́αν οὐ παντάπασιν ἀδόκιμοσ εἶναι δόξασ τὸ μὲν πρῶτον ἐπὶ ψιλῷ τῷ τρέφεσθαι συνῆν τινι κακοδαίμονι καὶ γλίσχρῳ ἐραστῇ. ἐπεὶ δὲ τὴν ὁδὸν ταύτην ῥᾴστην οὖσαν κατεῖδον καὶ διεκπαίσασ ἐπὶ τῷ ἄκρῳ ἐγενόμην ‐ ὑπῆρχε γάρ μοι, ὦ φίλη Ἀδράστεια, πάντα ἐκεῖνα ἃ προεῖπον ἐφόδια, τὸ θράσοσ, ἡ ἀμαθία, ἡ ἀναισχυντία ‐ πρῶτον μὲν οὐκέτι Ποθεινὸσ ὀνομάζομαι, ἀλλ’ ἤδη τοῖσ Διὸσ καὶ Λήδασ παισὶν ὁμώνυμοσ γεγένημαι. "ἔπειτα δὲ γραῒ συνοικήσασ τὸ πρῶτον μὲν ἐγαστριζόμην πρὸσ αὐτῆσ ἐρᾶν προσποιούμενοσ γυναικὸσ ἑβδομηκοντούτιδοσ τέτταρασ ἔτι λοιποὺσ ὀδόντασ ἐχούσησ, χρυσίῳ καὶ τούτουσ ἐνδεδεμένουσ. "πλὴν ἀλλά γε διὰ τὴν πενίαν ὑφιστάμην τὸν ἆθλον καὶ τὰ ψυχρὰ ἐκεῖνα τὰ ἐκ τῆσ σοροῦ φιλήματα ὑπερήδιστά μοι ἐποίει ὁ λιμόσ. εἶτα ὀλίγου δεῖν κληρονόμοσ ὧν εἶχεν ἁπάντων κατέστην, εἰ μὴ κατάρατόσ τισ οἰκέτησ ἐμήνυσεν ὡσ φάρμακον εἰήν ἐπ’ αὐτὴν ἐωνημένοσ. "ἐξωσθεὶσ δὲ ἐπὶ κεφαλὴν ὅμωσ οὐδὲ τότε ἠπόρησα τῶν ἀναγκαίων, ἀλλὰ καὶ ῥήτωρ δοκῶ κἀν ταῖσ δίκαισ ἐξετάζομαι προδιδοὺσ τὰ πολλὰ καὶ τοὺσ δικαστὰσ τοῖσ ἀνοήτοισ καθυπισχνούμενοσ, καὶ ἡττῶμαι μὲν τὰ πλεῖστα, οἱ φοίνικεσ δὲ ἐπὶ τῇ θύρᾳ χλωροὶ καὶ ἐστεφανωμένοι· "τούτοισ γὰρ ἐπὶ τοὺσ δυστυχεῖσ χρῶμαι τοῖσ δελέασιν. "ἀλλὰ καὶ τὸ μισεῖσθαι πρὸσ ἁπάντων καὶ ἐπίσημον εἶναί με ἐπὶ τῇ μοχθηρίᾳ τοῦ τρόπου καὶ πολὺ πρότερον τῶν λόγων καὶ τὸ δείκνυσθαι τῷ δακτύλῳ τοῦτον ἐκεῖνον τὸν ἀκρότατον ἐν πάσῃ κακίᾳ λεγόμενον, οὐ μικρὸν εἶναι ἐμοί γε δοκεῖ. ταῦτά σοι παραινῶ, νὴ τὴν πάνδημον, πολὺ πρότερον ἐμαυτῷ παραινέσασ καὶ χάριν ἐμαυτῷ οὐ μικρὰν ἐπιστάμενοσ. εἰε͂ν ὁ μὲν γεννάδασ εἰπὼν ταῦτα πεπαύσεται·

σὺ δὲ ἢν πεισθῇσ τοῖσ εἰρημένοισ, καὶ δὴ παρεῖναι νόμιζε οἷπερ ἐξ ἀρχῆσ ἐπόθεισ ἐλθεῖν, καὶ οὐδέν σε κωλύσει ἑπόμενον τοῖσ νόμοισ ἔν τε τοῖσ δικαστηρίοισ κρατεῖν καὶ ἐν τοῖσ πλήθεσιν εὐδοκιμεῖν καὶ ἐπέραστον εἶναι καὶ γαμεῖν οὐ γραῦν τινα τῶν κωμικῶν, καθάπερ ὁ νομοθέτησ καὶ διδάσκαλοσ, ἀλλὰ καλλίστην γυναῖκα τὴν Ῥητορικήν, ὡσ τὸ τοῦ Πλάτωνοσ ἐκεῖνο πτηνὸν ἁρ́μα ἐλαύνοντα φέρεσθαι σοὶ μᾶλλον πρέπειν περὶ σεαυτοῦ εἰπεῖν ἢ ἐκείνῳ περὶ τοῦ Διόσ· ἐγὼ δὲ ‐ ἀγεννὴσ γὰρ καὶ δειλόσ εἰμι ‐ ἐκστήσομαι τῆσ ὁδοῦ ὑμῖν καὶ παύσομαι τῇ Ῥητορικῇ ἐπιπολάζων, ἀσύμβολοσ ὢν πρὸσ αὐτὴν τὰ ὑμέτερα· μᾶλλον δ’ ἤδη πέπαυμαι, ὥστε ἀκονιτὶ ἀνακηρύττεσθε καὶ θαυμάζεσθε, μόνον τοῦτο μεμνημένοι, ὅτι μὴ τῷ τάχει ἡμῶν κεκρατήκατε ὠκύτεροι φανέντεσ, ἀλλὰ τῷ ῥᾴστην καὶ πρανῆ τραπέσθαι τὴν ὁδόν.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Lucian, Rhetorum praeceptor, (no name)

(루키아노스, Rhetorum praeceptor, (no name))

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION