헬라어 문장 검색 - Λυξιαν́Πισξατό1́

(루키아노스, Piscator, (no name))

βάλλε βάλλε τὸν κατάρατον ἀφθόνοισ τοῖσ λίθοισ· ἐπίβαλλε τῶν βώλων· προσεπίβαλλε καὶ τῶν ὀστράκων παῖε τοῖσ ξύλοισ τὸν ἀλιτήριον ὁρ́α μὴ διαφύγῃ· καὶ σὺ βάλλε, ὦ Πλάτων καὶ σύ, ὦ Χρύσιππε, καὶ σὺ δέ, καὶ πάντεσ ἅμα συνασπίσωμεν ἐπ’ αὐτόν, ὡσ πήρη πήρῃφιν ἀρήγῃ, βάκτρα δὲ βάκτροισ, κοινὸσ γὰρ πολέμιοσ, καὶ οὐκ ἔστιν ἡμῶν ὅντινα οὐχ ὕβρικε. σὺ δέ, ὦ Διόγενεσ, εἴ ποτε καὶ ἄλλοτε, χρῶ τῷ ξύλῳ· μηδὲ ἀνῆτε· διδότω τὴν ἀξίαν βλάσφημοσ ὤν. τί τοῦτο; κεκμήκατε, ὦ Ἐπίκουρε καὶ Ἀρίστιππε; καὶ μὴν οὐκ ἐχρῆν. ἀνέρεσ ἔστε, σοφοί, μνήσασθε δὲ θούριδοσ ὀργῆσ. Ἀριστότελεσ, ἐπισπούδασον ἔτι θᾶττον εὖ ἔχει·

ἑάλωκεν τὸ θηρίον. εἰλήφαμέν σε, ὦ μιαρέ. εἴσῃ γοῦν αὐτίκα οὕστινασ ἡμᾶσ ὄντασ ἐκακηγόρεισ. τῷ ’τρόπῳ δέ τισ αὐτὸν καὶ μετέλθῃ; ποικίλον γάρ τινα θάνατον ἐπινοῶμεν κατ’ αὐτοῦ πᾶσιν ἡμῖν ἐξαρκέσαι δυνάμενον· καθ’ ἕκαστον γοῦν ἑπτάκισ δίκαιόσ ἐστιν ἀπολωλέναι. ἐμοὶ μὲν ἀνασκολοπισθῆναι δοκεῖ αὐτόν. νὴ Δία, μαστιγωθέντα γε πρότερον. πολὺ πρότερον τοὺσ ὀφθαλμοὺσ ἐκκεκολάφθω. τὴν γλῶτταν αὐτὴν ἔτι πολὺ πρότερον ἀποτετμήσθω. σοὶ δὲ τί, Ἐμπεδόκλεισ, δοκεῖ; εἰσ τοὺσ κρατῆρασ ἐμπεσεῖν αὐτόν, ὡσ μάθῃ μὴ λοιδορεῖσθαι τοῖσ κρείττοσιν. καὶ μὴν ἄριστον ἦν καθάπερ τινὰ Πενθέα ἢ Ὀρφέα λακιστὸν ἐν πέτραισιν· εὑρέσθαι μόρον, ἵνα ἂν καὶ τὸ μέροσ αὐτοῦ ἕκαστοσ ἔχων ἀπηλλάττετο. μηδαμῶσ·

ἀλλὰ πρὸσ Ἱκεσίου φείσασθέ μου. ἄραρεν οὐκ ἂν ἀφεθείησ ἔτι. ὁρᾷσ δὲ δὴ καὶ τὸν Ὅμηρον ἅ φησιν, ὡσ οὐκ ἔστι λέουσι καὶ ἀνδράσιν ὁρ́κια πιστά. καὶ μὴν καθ’ Ὅμηρον ὑμᾶσ καὶ αὐτὸσ ἱκετεύσω· αἰδέσεσθε γὰρ ἴσωσ τὰ ἔπη καὶ οὐ παρόψεσθε ῥαψῳδήσαντά με· ζωγρεῖτ’ οὐ κακὸν ἄνδρα καὶ ἄξια δέχθε ἄποινα, χαλκόν τε χρυσόν τε, τὰ δὴ φιλέουσι σοφοί περ. ἀλλ’ οὐδὲ ἡμεῖσ ἀπορήσομεν πρὸσ σὲ Ὁμηρικῆσ ἀντιλογίασ. ἄκουε γοῦν μὴ δή μοι φύξιν γε, κακηγόρε, βάλλεο θυμῷ χρυσόν περ λέξασ, ἐπεὶ ἵκεο χεῖρασ ἐσ ἀμάσ. οἴμοι τῶν κακῶν. ὁ μὲν Ὅμηροσ ἡμῖν ἄπρακτοσ, ἡ μεγίστη ἐλπίσ. ἐπὶ τὸν Εὐριπίδην δή μοι καταφευκτέον· τάχα γὰρ ἂν ἐκεῖνοσ σώσειέ με. μὴ κτεῖνε· τὸν ἱκέτην γὰρ οὐ θέμισ κτανεῖν. τί δέ; οὐχὶ κἀκεῖνα Εὐριπίδου ἐστίν, οὐ δεινὰ πάσχειν δεινὰ τοὺσ εἰργασμένουσ; νῦν οὖν ἕκατι ῥημάτων κτενεῖτὲ ^ με; νὴ Δία· φησὶ γοῦν ἐκεῖνοσ αὐτόσ, ^ ἀχαλίνων στομάτων ἀνόμου τ’ ἀφροσύνασ τὸ τέλοσ δυστυχία. οὐκοῦν ἐπεὶ δέδοκται πάντωσ ἀποκτιννύναι καὶ οὐδεμία μηχανὴ τὸ διαφυγεῖν με, φέρε τοῦτο γοῦν εἴπατέ μοι, τίνεσ ὄντεσ ἢ τί πεπονθότεσ ἀνήκεστον πρὸσ ἡμῶν ἀμείλικτα ὀργίζεσθε καὶ ἐπὶ θανάτῳ συνειλήφατε;

ἅτινα μὲν εἴργασαι ἡμᾶσ τὰ δεινά, σεαυτὸν ἐρώτα, ὦ κάκιστε, καὶ τοὺσ καλοὺσ ἐκείνουσ σου λόγουσ ἐν οἷσ φιλοσοφίαν τε αὐτὴν κακῶσ ἠγόρευεσ καὶ εἰσ ἡμᾶσ ὕβριζεσ, ὥσπερ ἐξ ἀγορᾶσ ἀποκηρύττων σοφοὺσ ἄνδρασ, καὶ τὸ μέγιστον, ἐλευθέρουσ· ἐφ’ οἷσ ἀγανακτήσαντεσ ἀνεληλύθαμεν ἐπὶ σὲ παραιτησάμενοι πρὸσ ὀλίγον τὸν Αἰ̈δωνέα, Χρύσιπποσ οὑτοσὶ καὶ Ἐπίκουροσ καὶ ὁ Πλάτων ἐγὼ καὶ Ἀριστοτέλησ ἐκεῖνοσ καὶ ὁ σιωπῶν οὗτοσ Πυθαγόρασ καὶ Διογένησ καὶ ἅπαντεσ ὁπόσουσ διέσυρεσ ἐν τοῖσ λόγοισ. ἀνέπνευσα·

οὐ γὰρ ἀποκτενεῖτέ με, ἢν μάθητε ὁποῖοσ ἐγὼ περὶ ὑμᾶσ ἐγενόμην ὥστε ἀπορρίψατε τοὺσ λίθουσ, μᾶλλον δὲ φυλάττετε. χρήσεσθε γὰρ αὐτοῖσ κατὰ τῶν ἀξίων. ληρεῖσ. σὲ δὲ χρὴ τήμερον ἀπολωλέναι, καὶ ἤδη γε λάϊνον ἕσσο χιτῶνα κακῶν ἕνεχ’ ὅσσα ἐόργασ. καὶ μήν, ὦ ἄριστοι, ὃν ἐχρῆν μόνον ἐξ ἁπάντων ἐπαινεῖν οἰκεῖόν τε ὑμῖν ὄντα καὶ εὔνουν καὶ ὁμογνώμονα καί, εἰ μὴ φορτικὸν εἰπεῖν, κηδεμόνα τῶν ἐπιτηδευμάτων εὖ ἴστε ἀποκτενοῦντεσ, ἢν ἐμὲ ἀποκτείνητε τοσαῦτα ὑπὲρ ὑμῶν πεπονηκότα. ὁρᾶτε οὖν μὴ κατὰ τοὺσ πολλοὺσ τῶν νῦν φιλοσόφων αὐτοὶ ποιεῖτε, ἀχάριστοι καὶ ὀργίλοι καὶ ἀγνώμονεσ φαινόμενοι πρὸσ ἄνδρα εὐεργέτην. , Ὢ τῆσ ἀναισχυντίασ. καὶ χάριν σοι τῆσ κακηγορίασ προσοφείλομεν; οὕτωσ ἀνδραπόδοισ ὡσ ἀληθῶσ οἰεί διαλέγεσθαι; ἢ καὶ εὐεργεσίαν καταλογιῇ πρὸσ ἡμᾶσ ἐπὶ τῇ τοσαύτῃ ὕβρει καὶ παροινίᾳ τῶν λόγων; ποῦ γὰρ ἐγὼ ὑμᾶσ ἢ πότε ὕβρικα, ὃσ ἀεὶ φιλοσοφίαν τε θαυμάζων διατετέλεκα καὶ ὑμᾶσ αὐτοὺσ ὑπερεπαινῶν καὶ τοῖσ λόγοισ οἷσ καταλελοίπατε ὁμιλῶν;

αὐτὰ γοῦν ἅ φημι ταῦτα, πόθεν ἄλλοθεν ἢ παρ’ ὑμῶν λαβὼν καὶ κατὰ τὴν μέλιτταν ἀπανθισάμενοσ ἐπιδείκνυμαι τοῖσ ἀνθρώποισ; οἱ δὲ ἐπαινοῦσι καὶ γνωρίζουσιν ἕκαστον τὸ ἄνθοσ ὅθεν καὶ παρ’ ὅτου καὶ ὅπωσ ἀνελεξάμην, καὶ λόγῳ μὲν ἐμὲ ζηλοῦσι τῆσ ἀνθολογίασ, τὸ δ’ ἀληθὲσ ὑμᾶσ καὶ τὸν λειμῶνα τὸν ὑμέτερον, οἳ τοιαῦτα ἐξηνθήκατε ποικίλα καὶ πολυειδῆ τὰσ βαφάσ, εἴ τισ ἀναλέξασθαί τε αὐτὰ ἐπίσταιτο καὶ ἀναπλέξαι καὶ ἁρμόσαι, ὡσ μὴ ἀπᾴδειν θάτερον θατέρου. ἔσθ’ ὅστισ οὖν ταῦτα εὖ πεπονθὼσ παρ’ ὑμῶν κακῶσ ἂν εἰπεῖν ἐπιχειρήσειεν εὐεργέτασ ἄνδρασ, ἀφ’ ὧν εἶναί τισ ἔδοξεν; ἐκτὸσ εἰ μὴ κατὰ τὸν Θάμυριν ἢ τὸν Εὔρυτον εἰή τὴν φύσιν, ὡσ ταῖσ Μούσαισ ἀντᾴδειν, παρ’ ὧν εἴληφε τὴν ᾠδήν, ἢ τῷ Ἀπόλλωνι ἐριδαίνειν ἐναντία τοξεύων, καὶ ταῦτα δοτῆρι ὄντι τῆσ τοξικῆσ. τοῦτο μέν, ὦ γενναῖε, κατὰ τοὺσ ῥήτορασ εἴρηταί σοι·

ἐναντιώτατον δ’ οὖν ^ ἐστι τῷ πράγματι καὶ χαλεπωτέραν σου ἐπιδείκνυσι τὴν τόλμαν, εἴ γε τῇ ἀδικίᾳ καὶ ἀχαριστία πρόσεστιν, ὃσ παρ’ ἡμῶν τὰ τοξεύματα, ὡσ φήσ, λαβὼν καθ’ ἡμῶν ἐτόξευεσ, ἕνα τοῦτον ὑποθέμενοσ τὸν σκοπόν, ἅπαντασ ἡμᾶσ ἀγορεύειν κακῶσ· τοιαῦτα παρὰ σοῦ ἀπειλήφαμεν ἀνθ’ ὧν σοι τὸν λειμῶνα ἐκεῖνον ἀναπετάσαντεσ οὐκ ἐκωλύομεν δρέπεσθαι καὶ τὸ προκόλπιον ἐμπλησάμενον ἀπελθεῖν ὥστε διά γε τοῦτο μάλιστα δίκαιοσ ἂν εἰήσ ἀποθανεῖν. ὁρᾶτε·

πρὸσ ὀργὴν ἀκούετε καὶ οὐδὲν τῶν δικαίων προσίεσθε. καίτοι οὐκ ἂν ᾠήθην ποτὲ ὡσ ὀργὴ Πλάτωνοσ ἢ Χρυσίππου ἢ Ἀριστοτέλουσ ἢ τῶν ἄλλων ὑμῶν καθίκοιτο ἄν, ἀλλά μοι ἐδοκεῖτε μόνοι δὴ πόρρω εἶναι τοῦ τοιούτου. πλὴν ἀλλὰ μὴ ἄκριτόν γε, ὦ θαυμάσιοι, μηδὲ πρὸ δίκησ ἀποκτείνητέ με. ὑμέτερον γοῦν καὶ τοῦτο ἦν, μὴ βίᾳ μηδὲ κατὰ τὸ ἰσχυρότερον πολιτεύεσθαι, δίκῃ δὲ τὰ διάφορα λύεσθαι διδόντασ λόγον καὶ δεχομένουσ ἐν τῷ μέρει. ὥστε δικαστὴν ἑλόμενοι κατηγορήσατε μὲν ὑμεῖσ ἢ ἅμα πάντεσ ἢ ὅντινα ἂν χειροτονήσητε ὑπὲρ ἁπάντων, ἐγὼ δὲ ἀπολογήσομαι πρὸσ τὰ ἐγκλήματα. κᾆτα ἢν μέν τι ἀδικῶν φαίνωμαι καὶ τοῦτο περὶ ἐμοῦ γνῷ τὸ δικαστήριον, ὑφέξω δηλαδὴ τὴν ἀξίαν ὑμεῖσ δὲ βίαιον οὐδὲν τολμήσετε· ἢν δὲ τὰσ εὐθύνασ ὑποσχὼν καθαρὸσ ὑμῖν καὶ ἀνεπίληπτοσ εὑρίσκωμαι, ἀφήσουσί με οἱ δικασταί, ὑμεῖσ δὲ εἰσ τοὺσ ἐξαπατήσαντασ ὑμᾶσ καὶ παροξύναντασ καθ’ ἡμῶν τὴν ὀργὴν τρέψετε. τοῦτ’ ἐκεῖνο·

εἰσ πεδίον τὸν ἵππον, ὡσ παρακρουσάμενοσ τοὺσ δικαστὰσ ἀπέλθῃσ. φασὶ γοῦν ῥήτορά σε καὶ δικανικόν τινα εἶναι καὶ πανοῦργον ἐν τοῖσ λόγοισ. τίνα δὲ καὶ δικαστὴν ἐθέλεισ γενέσθαι, ὅντινα μὴ σὺ δωροδοκήσασ, οἱᾶ πολλὰ ποιεῖτε, ἄδικα πείσεισ ὑπὲρ σοῦ ψηφίσασθαι; θαρρεῖτε τούτου γε ἕνεκα· οὐδένα τοιοῦτον διαιτητὴν ὕποπτον ἢ ἀμφίβολον ἀξιώσαιμ’ ἂν γενέσθαι καὶ ὅστισ ἀποδώσεταί μοι τὴν ψῆφον. ὁρᾶτε γοῦν, τὴν Φιλοσοφίαν αὐτὴν μεθ’ ὑμῶν ποιοῦμαι δικάστριαν ἔγωγε. καὶ τίσ ἂν κατηγορήσειεν, εἴ γε ἡμεῖσ δικάσομεν; οἱ αὐτοὶ κατηγορεῖτε καὶ δικάζετε· οὐδὲν οὐδὲ τοῦτο δέδια. τοσοῦτον ὑπερφέρω τοῖσ δικαίοισ καὶ ἐκ περιουσίασ ἀπολογήσεσθαι ὑπολαμβάνω. τί ποιοῦμεν, ὦ Πυθαγόρα καὶ Σώκρατεσ;

ἡ δὲ δικασάτω, καὶ ἡμεῖσ ἀγαπήσομεν οἷσ ἂν ἐκείνη διαγνῷ. ἐοίκε γὰρ ἁνὴρ οὐκ ἄλογα προκαλεῖσθαι δικάζεσθαι ἀξιῶν. τί δὲ ἄλλο ἢ βαδίζωμεν ἐπὶ τὸ δικαστήριον καὶ τὴν Φιλοσοφίαν παραλαβόντεσ ἀκούσωμεν ὅ τι καὶ ἀπολογήσεται· τὸ πρὸ δίκησ γὰρ οὐχ ἡμέτερον, ἀλλὰ δεινῶσ ἰδιωτικόν, ὀργίλων τινῶν ἀνθρώπων καὶ τὸ δίκαιον ἐν τῇ χ; χειρὶ τιθεμένων. παρέξομεν οὖν ἀφορμὰσ τοῖσ κακηγορεῖν ἐθέλουσιν καταλεύσαντεσ ἄνδρα μηδὲ ἀπολογησάμενον ὑπὲρ ἑαυτοῦ, καὶ ταῦτα δικαιοσύνῃ χαίρειν αὐτοὶ λέγοντεσ. ἢ τί ἂν εἴποιμεν Ἀνύτου καὶ Μελήτου πέρι, τῶν ἐμοῦ κατηγορησάντων, ἢ τῶν τότε δικαστῶν, εἰ οὗτοσ τεθνήξεται μηδὲ τὸ παράπαν ὕδατοσ μεταλαβών; ἄριστα παραινεῖσ, ὦ Σώκρατεσ· ὥστε ἀπίωμεν ἐπὶ τὴν Φιλοσοφίαν. εὖ γε, ὦ σοφώτατοι, ἀμείνω ταῦτα καὶ νομιμώτερα.

οὐδέπω γοῦν καὶ τήμερον ἐξευρεῖν δεδύνημαι τὴν οἰκίαν. τοὺσ μέντοι λίθουσ φυλάττετε, ὡσ ἔφην· δεήσει γὰρ αὐτῶν μικρὸν ὕστερον ἐν τῷ δικαστηρίῳ. ποῦ δὲ τὴν Φιλοσοφίαν εὑρ́οι τισ ἄν; οὐ γὰρ οἶδα ἔνθα οἰκεῖ· καίτοι πάνυ πολὺν ἐπλανήθην χ; χρόνον ἀναζητῶν τὴν οἰκίαν, ὡσ συγγενοίμην αὐτῇ. εἶτα ἐντυγχάνων ἄν τισι τριβώνια περιβεβλημένοισ καὶ πώγωνασ βαθεῖσ καθειμένοισ παρ’ αὐτῆσ ἐκείνησ ἥκειν φάσκουσιν, οἰόμενοσ εἰδέναι αὐτοὺσ ἀνηρώτων· οἱ δὲ πολὺ μᾶλλον ἐμοῦ ἀγνοοῦντεσ ἢ οὐδὲν ὅλωσ ἀπεκρίναντό μοι, ὡσ μὴ ἐλέγχοιντο οὐκ εἰδότεσ ἢ ἄλλην θύραν ἀντ’ ἄλλησ ἐπεδείκνυον. πολλάκισ δὲ ἢ αὐτὸσ εἰκάσασ ἢ ξεναγήσαντόσ τινοσ ἧκον ἂν ἐπί τινασ θύρασ βεβαίωσ ἐλπίσασ τότε γοῦν εὑρηκέναι, τεκμαιρόμενοσ τῷ πλήθει τῶν εἰσιόντων τε καὶ ἐξιόντων, ἁπάντων σκυθρωπῶν καὶ τὰ σχήματα εὐσταλῶν καὶ φροντιστικῶν τὴν πρόσοψιν μετὰ τούτων οὖν συμπαραβυσθεὶσ καὶ αὐτὸσ εἰσῆλθον ἄν.

εἶτα ἑώρων γύναιόν τι οὐχ ἁπλοϊκόν, εἰ καὶ ὅτι μάλιστα εἰσ τὸ ἀφελὲσ καὶ ἀκόσμητον ἑαυτὴν ἐπερρύθμιζεν, ἀλλὰ κατεφάνη μοι αὐτίκα οὐδὲ τὸ ἄνετον δοκοῦν τῆσ κόμησ ἀκαλλώπιστον ἐῶσα οὐδὲ τοῦ ἱματίου τὴν ἀναβολὴν ἀνεπιτηδεύτωσ περιστέλλουσα· πρόδηλοσ δὲ ἦν κοσμουμένη αὐτοῖσ καὶ πρὸσ εὐπρέπειαν τῷ ἀθεραπεύτῳ δοκοῦντι προσχρωμένη. ὑπεφαίνετο δέ τι καὶ ψιμύθιον καὶ φῦκοσ, καὶ τὰ ῥήματα πάνυ ἑταιρικά, καὶ ἐπαινουμένη ὑπὸ τῶν ἐραστῶν εἰσ κάλλοσ ἔχαιρε, καὶ εἰ δοίη τισ προχείρωσ ἐδέχετο, καὶ τοὺσ πλουσιωτέρουσ ἂν παρακαθισαμένη πλησίον τοὺσ πένητασ τῶν ἐραστῶν οὐδὲ προσέβλεπεν. πολλάκισ δὲ καὶ γυμνωθείσησ αὐτῆσ κατὰ τὸ ἀκούσιον ἑώρων περιδέραια χρυσᾶ τῶν κλοιῶν παχύτερα. ταῦτα ἰδὼν ἐπὶ πόδα ^ ἂν εὐθὺσ ἀνέστρεφον, οἰκτείρασ δηλαδὴ τοὺσ κακοδαίμονασ ἐκείνουσ ἑλκομένουσ πρὸσ αὐτῆσ οὐ τῆσ ῥινὸσ ἀλλὰ τοῦ πώγωνοσ καὶ κατὰ τὸν Ἰξίονα εἰδώλῳ ἀντὶ τῆσ Ἥρασ συνόντασ. τοῦτο μὲν ὀρθῶσ ἔλεξασ·

οὐ γὰρ πρόδηλοσ οὐδὲ πᾶσι γνώριμοσ ἡ θύρα. πλὴν ἀλλὰ οὐδὲν δεήσει βαδίζειν ἐπὶ τὴν οἰκίαν ἐνταῦθα γὰρ ἐν Κεραμεικῷ ὑπομενοῦμεν αὐτήν. ἡ δὲ ἤδη που ἀφίξεται ἐπανιοῦσα ἐξ Ἀκαδημίασ, ὡσ περιπατήσειε καὶ ἐν τῇ Ποικίλῃ· τοῦτο γὰρ ὁσημέραι ποιεῖν ἔθοσ αὐτῇ· μᾶλλον δὲ ἤδη πρόσεισιν. ὁρᾷσ τὴν κόσμιον, τὴν ἀπὸ τοῦ σχήματοσ, τὴν προσηνῆ τὸ βλέμμα, τὴν ἐπὶ συννοίασ ἠρέμα βαδίζουσαν; πολλὰσ ὁμοίασ ὁρῶ τό γε σχῆμα καὶ τὸ βάδισμα καὶ τὴν ἀναβολήν. καίτοι μία πάντωσ ἥ γε ἀληθὴσ Φιλοσοφία καὶ ἐν αὐταῖσ. εὖ λέγεισ. ἀλλὰ δηλώσει ἥτισ ἐστὶ φθεγξαμένη μόνον. παπαῖ·

τί Πλάτων καὶ Χρύσιπποσ ἄνω καὶ Ἀριστοτέλησ καὶ οἱ λοιποὶ ἅπαντεσ, αὐτὰ δὴ τὰ κεφάλαιά μου τῶν μαθημάτων; τί αὖθισ εἰσ τὸν βίον; ἆρά τι ὑμᾶσ ἐλύπει τῶν κάτω; ὀργιζομένοισ γοῦν ἐοίκατε. καί τίνα τοῦτον συλλαβόντεσ ἄγετε; ἦ που τυμβωρύχοσ τισ ἢ ἀνδροφόνοσ ἢ ἱερόσυλόσ ἐστιν; νὴ Δία, ὦ Φιλοσοφία, πάντων γε ἱεροσύλων ἀσεβέστατοσ, ὃσ τὴν ἱερωτάτην σὲ κακῶσ ἀγορεύειν ἐπεχείρησεν καὶ ἡμᾶσ ἅπαντασ, ὁπόσοι τι παρὰ σοῦ μαθόντεσ τοῖσ μεθ’ ἡμᾶσ καταλελοίπαμεν. εἶτα ἠγανακτήσατε λοιδορησαμένου τινόσ, καὶ ταῦτα εἰδότεσ ἐμέ, οἱᾶ πρὸσ τῆσ Κωμῳδίασ ἀκούουσα ἐν Διονυσίοισ ὅμωσ φίλην τε αὐτὴν ἥγημαι καὶ οὔτε ἐδικασάμην οὔτε ᾐτιασάμην προσελθοῦσα, ἐφίημι δὲ παίζειν τὰ εἰκότα καὶ τὰ συνήθη τῇ ἑορτῇ; οἶδα γὰρ ὡσ οὐκ ἄν τι ὑπὸ σκώμματοσ χεῖρον γένοιτο, ἀλλὰ τοὐναντίον ὅπερ ἂν ᾖ καλόν, ὥσπερ τὸ χρυσίον ἀποσμώμενον τοῖσ κόμμασι, λαμπρότερον ἀποστίλβει καὶ φανερώτερον γίγνεται. ὑμεῖσ δὲ οὐκ οἶδα ὅπωσ ὀργίλοι καὶ ἀγανακτικοὶ γεγόνατε. τί δ’ οὖν αὐτὸν ἄγχετε; μίαν ἡμέραν ταύτην παραιτησάμενοι ἥκομεν ἐπ’ αὐτὸν ὡσ ὑπόσχῃ τὴν ἀξίαν ὧν δέδρακεν. φῆμαι γὰρ ἡμῖν διήγγελλον οἱᾶ ἔλεγεν εἰσ τὰ πλήθη καθ’ ἡμῶν. εἶτα πρὸ δίκησ οὐδὲ ἀπολογησάμενον ἀποκτενεῖτε;

δῆλοσ γοῦν ἐστιν εἰπεῖν τι θέλων. οὔκ, ἀλλ’ ἐπὶ σὲ τὸ πᾶν ἀνεβαλόμεθα, καὶ σοὶ ὅτι ἂν δοκῇ, τοῦτο ποιήσῃ τέλοσ τῆσ δίκησ. τί φὴσ σύ; τοῦτο αὐτό, ὦ δέσποινα Φιλοσοφία, ἥπερ καὶ ’ μόνη τἀληθὲσ ἂν ἐξευρεῖν δύναιο· μόλισ γοῦν εὑρόμην πολλὰ ἱκετεύσασ τὸ σοὶ φυλαχθῆναι τὴν δίκην. νῦν, ὦ κατάρατε, δέσποιναν αὐτὴν καλεῖσ; πρῴην δὲ τὸ ἀτιμότατον Φιλοσοφίαν ἀπέφαινεσ ἐν τοσούτῳ θεάτρῳ ἀποκηρύττων κατὰ μέρη δύ’ ὀβολῶν ἕκαστον εἶδοσ αὐτῆσ τῶν λόγων. ὁρᾶτε μὴ οὐ Φιλοσοφίαν οὗτόσ γε ἀλλὰ γόητασ ἄνδρασ ἐπὶ τῷ ἡμετέρῳ ὀνόματι πολλὰ καὶ μιαρὰ πράττοντασ ἠγόρευεν κακῶσ. εἴσῃ αὐτίκα, ἢν ἐθέλῃσ ἀπολογουμένου ἀκούειν μόνον. ἀπίωμεν εἰσ Ἄρειον πάγον, μᾶλλον δὲ εἰσ τὴν ἀκρόπολιν αὐτήν, ὡσ ἂν ἐκ περιωπῆσ ἅμα καταφανείη πάντα ἐν τῇ πόλει. ὑμεῖσ δέ, ὦ φίλαι, ἐν τῇ Ποικίλῃ τέωσ περιπατήσατε·

ἥξω γὰρ ὑμῖν ἐκδικάσασα τὴν δίκην. τίνεσ δὲ εἰσιν, ὦ Φιλοσοφία; πάνυ γάρ μοι κόσμιαι καὶ αὗται δοκοῦσιν. ἀρετὴ μὲν ἡ ἀνδρώδησ αὕτη, Σωφροσύνη δὲ ἐκείνη καὶ Δικαιοσύνη ἡ παρ’ αὐτήν. ἡ προηγουμένη δὲ Παιδεία, ἡ ἀμυδρὰ δὲ καὶ ἀσαφὴσ τὸ χρῶμα ἡ Ἀλήθειά ἐστιν. οὐχ ὁρῶ ἥντινα καὶ λέγεισ. τὴν ἀκαλλώπιστον ἐκείνην οὐχ ὁρᾷσ, τὴν γυμνήν, τὴν ὑποφεύγουσαν ἀεὶ καὶ διολισθάνουσαν; ὁρῶ νῦν μόλισ. ἀλλὰ τί οὐχὶ καὶ ταύτασ ἄγεισ, ὡσ πλῆρεσ γένοιτο καὶ ἐντελὲσ τὸ συνέδριον; τὴν Ἀλήθειαν δέ γε καὶ συνήγορον ἀναβιβάσασθαι πρὸσ τὴν δίκην βούλομαι. νὴ Δία, ἀκολουθήσατε καὶ ὑμεῖσ· οὐ βαρὺ γὰρ μίαν δικάσαι δίκην, καὶ ταῦτα περὶ τῶν ἡμετέρων ἐσομένην. ἄπιτε ὑμεῖσ·

ἐγὼ γὰρ οὐδὲν δέομαι ἀκούειν ἃ πάλαι οἶδα ὁποῖά ἐστιν. ἀλλ’ ἡμῖν, ὦ Ἀλήθεια, ἐν δέοντι συνδικάζοισ ἂν καὶ καταμηνύοισ ἕκαστα. οὐκοῦν ἐπάγωμαι καὶ τὼ θεραπαινιδίω τούτω εὐνοϊκοτάτω μοι ὄντε; καὶ μάλα ὁπόσασ ἂν ἐθέλῃσ. ἕπεσθον, ὦ Ἐλευθερία καὶ Παρρησία, μεθ’ ἡμῶν, ὡσ τὸν δείλαιον τουτονὶ ἀνθρωπίσκον ἐραστὴν ἡμέτερον ὄντα καὶ κινδυνεύοντα ἐπὶ μηδεμιᾷ προφάσει δικαίᾳ σῶσαι δυνηθῶμεν. σὺ δέ, ὦ Ἔλεγχε, αὐτοῦ περίμεινον. μηδαμῶσ, ὦ δέσποινα, ἡκέτω δὲ καὶ οὗτοσ, εἰ καί τισ ἄλλοσ· ^ οὐ γὰρ τοῖσ τυχοῦσι θηρίοισ προσπολεμῆσαι δεήσει με, ἀλλ’ ἀλαζόσιν ἀνθρώποισ καὶ δυσελέγκτοισ, ἀεί τινασ ἀποφυγὰσ εὑρισκομένοισ, ὥστε ἀναγκαῖοσ ὁ Ἔλεγχοσ. ἀναγκαιότατοσ μὲν οὖν ἄμεινον δέ, εἰ καὶ τὴν Ἀπόδειξιν παραλάβοισ. ἕπεσθε πάντεσ, ἐπείπερ ἀναγκαῖοι δοκεῖτε πρὸσ τὴν δίκην. ὁρᾷσ;

προσεταιρίζεται καθ’ ἡμῶν, ὦ Φιλοσοφία, τὴν Ἀλήθειαν. εἶτα δέδιτε, ὦ Πλάτων καὶ Χρύσιππε καὶ Ἀριστότελεσ, μή τι ψεύσηται ὑπὲρ αὐτοῦ Ἀλήθεια οὖσα; οὐ τοῦτο, ἀλλὰ δεινῶσ πανοῦργόσ ἐστιν καὶ κολακικόσ· ὥστε παραπείσει αὐτήν. θαρρεῖτε· οὐδὲν μὴ γένηται ἄδικον, Δικαιοσύνησ ταύτησ συμπαρούσησ. ἀνίωμεν οὖν.

καίτοι πρόσ γε σὲ οὐδὲν ἂν ἔλαττον γένοιτο οὐδ’ εἰ τὴν φωνὴν βάρβαροσ εἰή τισ, εἴπερ ἡ γνώμη ὀρθὴ καὶ δικαία φαίνοιτο οὖσα. ἀλλὰ εἰπέ μοι σύ, τί σοι τοὔνομα; ἐμοί; Παρρησιάδησ Ἀληθίωνοσ τοῦ Ἐλεγξικλέουσ. πατρὶσ δέ; Σύροσ, ὦ Φιλοσοφία, τῶν Ἐπευφρατιδίων. ἀλλὰ τί τοῦτο; καὶ γὰρ τούτων τινὰσ οἶδα τῶν ἀντιδίκων μου οὐχ ἧττον ἐμοῦ βαρβάρουσ τὸ γένοσ· ὁ τρόποσ δὲ καὶ ἡ παιδεία οὐ κατὰ Σολέασ ἢ Κυπρίουσ ἢ Βαβυλωνίουσ ἢ Σταγειρίτασ. εὖ λέγεισ·

ἄλλωσ γοῦν ἠρόμην. ἡ τέχνη δέ σοι τίσ; ἄξιον γὰρ ἐπίστασθαι τοῦτό γε. μισαλαζών εἰμι καὶ μισογόησ καὶ μισοψευδὴσ καὶ μισότυφοσ καὶ μισῶ πᾶν τὸ τοιουτῶδεσ εἶδοσ τῶν μιαρῶν ἀνθρώπων πάνυ δὲ πολλοὶ εἰσιν, ὡσ οἶσθα. Ἡράκλεισ, πολυμισῆ τινα μέτει τὴν τέχνην. εὖ λέγεισ· ὁρᾷσ γοῦν ὁπόσοισ ἀπεχθάνομαι καὶ ὡσ κινδυνεύω δι’ αὐτήν. οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ τὴν ἐναντίαν αὐτῇ . πάνυ ἀκριβῶσ οἶδα, λέγω δὲ τὴν ἀπὸ τοῦ φιλο τὴν ἀρχὴν ἔχουσαν φιλαλήθησ τε γὰρ καὶ φιλόκαλοσ καὶ φιλαπλοϊκὸσ καὶ ὅσα τῷ φιλεῖσθαι συγγενῆ. πλὴν ἀλλ’ ὀλίγοι πάνυ ταύτησ ἄξιοι τῆσ τέχνησ, οἱ δὲ ὑπὸ τῇ ἐναντίᾳ ταττόμενοι καὶ τῷ μίσει οἰκειότεροι πεντακισμύριοι. κινδυνεύω τοιγαροῦν τὴν μὲν ὑπ’ ἀργίασ ἀπομαθεῖν ἤδη, τὴν δὲ πάνυ ἠκριβωκέναι. καὶ μὴν οὐκ ἐχρῆν τοῦ γὰρ αὐτοῦ καὶ τάδε, φασί, καὶ τάδε· ὥστε μὴ διαίρει τὼ τέχνα· μία γὰρ ἐστὸν δύ’ εἶναι δοκούσα. ἄμεινον σὺ ταῦτα οἶσθα, ὦ Φιλοσοφία. τὸ μέντοι ἐμὸν τοιοῦτόν ἐστιν, οἱο͂ν τοὺσ μὲν πονηροὺσ μισεῖν, ἐπαινεῖν δὲ τοὺσ χρηστοὺσ καὶ φιλεῖν. ἄγε δή, πάρεσμεν γὰρ ἔνθα ἐχρῆν, ἐνταῦθά που ἐν τῷ προνάῳ τῆσ Πολιάδοσ δικάσωμεν.

ἡ Ιἕρεια διάθεσ ἡμῖν τὰ βάθρα, ἡμεῖσ δὲ ἐν τοσούτῳ προσκυνήσωμεν τὴν θεόν. ὦ Πολιάσ, ἐλθέ μοι κατὰ τῶν ἀλαζόνων σύμμαχοσ ἀναμνησθεῖσα ὁπόσα ἐπιορκούντων ὁσημέραι ἀκούεισ αὐτῶν· καὶ ἃ πράττουσι δὲ μόνη ὁρᾷσ ἅτε δὴ ἐπὶ σκοπῆσ οἰκοῦσα νῦν καιρὸσ ἀμύνασθαι αὐτούσ. ἐμὲ δὲ ἤν που κρατούμενον ἴδῃσ καὶ πλείουσ ὦσιν αἱ μέλαιναι, σὺ προσθεῖσα τὴν σεαυτῆσ σῶζέ με. εἰε͂ν ἡμεῖσ μὲν ὑμῖν καὶ δὴ καθήμεθα ἕτοιμοι ἀκούειν τῶν λόγων, ὑμεῖσ δὲ προελόμενοί τινα ἐξ ἁπάντων, ὅστισ ἄριστα κατηγορῆσαι ἂν δοκεῖ, συνείρετε τὴν κατηγορίαν καὶ διελέγχετε·

πάντασ γὰρ ἅμα λέγειν ἀμήχανον σὺ δέ, ὦ Παρρησιάδη, ἀπολογήσῃ τὸ μετὰ τοῦτο. τίσ οὖν ὁ ἐπιτηδειότατοσ ἐξ ἡμῶν ἂν γένοιτο πρὸσ τὴν δίκην; σύ, ὦ Πλάτων. ἥ τε γὰρ μεγαλόνοια θαυμαστὴ καὶ ἡ καλλιφωνία δεινῶσ Ἀττικὴ καὶ τὸ κεχαρισμένον καὶ πειθοῦσ μεστὸν ἥ τε σύνεσισ καὶ τὸ ἀκριβὲσ καὶ τὸ ἐπαγωγὸν ἐν καιρῷ τῶν ἀποδείξεων, πάντα ταῦτά σοι ἀθρόα πρόσεστιν ὥστε τὴν προηγορίαν δέχου καὶ ὑπὲρ ἁπάντων εἰπὲ τὰ εἰκότα. νῦν ἀναμνήσθητι πάντων ἐκείνων καὶ συμφόρει εἰσ τὸ αὐτό, εἲ τί σοι πρὸσ Γοργίαν ἢ Πῶλον ἢ Πρόδικον ἢ Ἱππίαν εἴρηται· δεινότεροσ οὗτόσ ἐστιν. ἀγανακτήσειεν ἄν, εἰ μὴ οὗτοσ ὑπόσχοι τὴν δίκην. μηδαμῶσ, ἀλλά τινα τῶν σφοδροτέρων προχειρισώμεθα, Διογένη τοῦτον ἢ Ἀντισθένη ἢ Κράτητα ἢ καὶ σέ, ὦ Χρύσιππε·

οὐ γὰρ δὴ κάλλουσ ἐν τῷ παρόντι καὶ δεινότητοσ συγγραφικῆσ ὁ καιρόσ, ἀλλά τινοσ ἐλεγκτικῆσ καὶ δικανικῆσ παρασκευῆσ· ῥήτωρ δὲ ὁ Παρρησιάδησ ἐστίν. ἀλλ’ ἐγὼ αὐτοῦ κατηγορήσω οὐδὲ γὰρ πάνυ μακρῶν οἶμαι τῶν λόγων δεήσεσθαι. καὶ ἄλλωσ ὑπὲρ ἅπαντασ ὕβρισμαι δύ’ ὀβολῶν πρῴην ἀποκεκηρυγμένοσ. ὁ Διογένησ, ὦ Φιλοσοφία, ἐρεῖ τὸν λόγον ὑπὲρ ἁπάντων. μέμνησο δέ, ὦ γενναῖε, μὴ τὰ σεαυτοῦ μόνον πρεσβεύειν ἐν τῇ κατηγορίᾳ, τὰ κοινὰ δὲ ὁρᾶν εἰ γάρ τι καὶ πρὸσ ἀλλήλουσ διαφερόμεθα ἐν τοῖσ δόγμασι, σὺ δὲ τοῦτο μὲν μὴ ἐξέταζε, μηδὲ ὅστισ ἐστὶν ὁ ἀληθέστεροσ νῦν λέγε, ὅλωσ δὲ ὑπὲρ Φιλοσοφίασ αὐτῆσ ἀγανάκτει περιυβρισμένησ καὶ κακῶσ ἀκουούσησ ἐν τοῖσ Παρρησιάδου λόγοισ, καὶ τὰσ προαιρέσεισ ἀφείσ, ἐν αἷσ διαλλάττομεν, ὃ κοινὸν ἅπαντεσ ἔχομεν, τοῦτο ὑπερμάχει. ὁρ́α· σὲ μόνον προεστησάμεθα καὶ ἐν σοὶ τὰ πάντα ἡμῶν νῦν κινδυνεύεται, ἢ σεμνότατα δόξαι ἢ τοιαῦτα πιστευθῆναι οἱᾶ οὗτοσ ἀπέφηνε. θαρρεῖτε, οὐδὲν ἐλλείψομεν ὑπὲρ ἁπάντων ἐρῶ.

κἂν ἡ Φιλοσοφία δὲ πρὸσ τοὺσ λόγουσ ἐπικλασθεῖσα ‐ φύσει γὰρ ἥμεροσ καὶ πρᾶόσ ἐστιν ‐ ἀφεῖναι διαβουλεύηται αὐτόν, ἀλλ’ οὐ τὰ ἐμὰ ἐνδεήσει· δείξω γὰρ αὐτῷ ὅτι μὴ μάτην ξυλοφοροῦμεν. τοῦτο μὲν μηδαμῶσ, ἀλλὰ τῷ λόγῳ μᾶλλον ἄμεινον γὰρ ἤπερ τῷ ξύλῳ. μὴ μέλλε δ’ οὖν. ἤδη γὰρ ἐγκέχυται τὸ ὕδωρ καὶ πρὸσ σὲ τὸ δικαστήριον ἀποβλέπει. οἱ λοιποὶ καθιζέτωσαν, ὦ Φιλοσοφία, καὶ ψηφοφορείτωσαν μεθ’ ὑμῶν, Διογένησ δὲ κατηγορείτω μόνοσ. οὐ δέδιασ οὖν μή σου καταψηφίσωνται; οὐδαμῶσ· πλείοσι γοῦν κρατῆσαι βούλομαι. γενναῖά σου ταῦτα· καθίσατε δ’ οὖν. σὺ δέ, ὦ Διόγενεσ, λέγε. οἱοῖ μὲν ἡμεῖσ ἄνδρεσ ἐγενόμεθα παρὰ τὸν βίον, ὦ Φιλοσοφία, πάνυ ἀκριβῶσ οἶσθα καὶ οὐδὲν δεῖ λόγων ἵνα γὰρ τὸ κατ’ ἐμὲ σιωπήσω, ἀλλὰ Πυθαγόραν τοῦτον καὶ Πλάτωνα καὶ Ἀριστοτέλη καὶ Χρύσιππον καὶ τοὺσ ἄλλουσ τίσ οὐκ οἶδεν ὅσα εἰσ τὸν βίον καλὰ εἰσεκομίσαντο;

ἃ δὲ τοιούτουσ ὄντασ ἡμᾶσ ὁ τρισκατάρατοσ οὑτοσὶ Παρρησιάδησ ὕβρικεν ἤδη ἐρῶ. ῥήτωρ γάρ τισ, ὥσ φασιν, ὤν, ἀπολιπὼν τὰ δικαστήρια καὶ τὰσ ἐν ἐκείνοισ εὐδοκιμήσεισ, ὁπόσον ἢ δεινότητοσ ἢ ἀκμῆσ ἐπεπόριστο ἐν τοῖσ λόγοισ, τοῦτο πᾶν ἐφ’ ἡμᾶσ συσκευασάμενοσ οὐ παύεται αὐτὸσ ^ μὲν ἀγορεύων κακῶσ γόητασ καὶ ἀπατεῶνασ ἀποκαλῶν, τὰ πλήθη δὲ ἀναπείθων καταγελᾶν ἡμῶν καὶ καταφρονεῖν ὡσ τὸ μηδὲν ὄντων μᾶλλον δὲ καὶ μισεῖσθαι πρὸσ τῶν πολλῶν ἤδη πεποίηκεν αὐτούσ τε ἡμᾶσ καὶ σὲ τὴν Φιλοσοφίαν, φληνάφουσ καὶ λήρουσ ἀποκαλῶν τὰ σὰ καὶ τὰ σπουδαιότατα ὧν ἡμᾶσ ἐπαίδευσασ ἐπὶ χλευασμῷ διεξιών, ὥστε αὐτὸν μὲν κροτεῖσθαι καὶ ἐπαινεῖσθαι πρὸσ τῶν θεατῶν, ἡμᾶσ δὲ ὑβρίζεσθαι. φύσει γὰρ τοιοῦτόν ἐστιν ὁ πολὺσ λεώσ, ’ χαίρουσι τοῖσ ἀποσκώπτουσιν καὶ λοιδορουμένοισ, καὶ μάλισθ’ ὅταν τὰ σεμνότατα εἶναι δοκοῦντα διασύρηται, ὥσπερ ἀμέλει καὶ πάλαι ἔχαιρον Ἀριστοφάνει καὶ Εὐπόλιδι Σωκράτη τουτονὶ ἐπὶ χλευασίᾳ παράγουσιν ἐπὶ τὴν σκηνὴν καὶ κωμῳδοῦσιν ἀλλοκότουσ τινὰσ περὶ αὐτοῦ κωμῳδίασ. καίτοι ἐκεῖνοι μὲν καθ’ ἑνὸσ ἀνδρὸσ ἐτόλμων τοιαῦτα, καὶ ἐν Διονυσίοισ ἐφειμένον αὐτὸ ἔδρων, καὶ τὸ σκῶμμα ἐδόκει μέροσ τι τῆσ ἑορτῆσ, καὶ ὁ θεὸσ ἴσωσ ἔχαιρε ^ φιλόγελώσ τισ ὤν. ὁ δὲ τοὺσ ἀρίστουσ συγκαλῶν, ἐκ πολλοῦ φροντίσασ καὶ παρασκευασάμενοσ καὶ βλασφημίασ τινὰσ εἰσ παχὺ βιβλίον ἐγγράψασ, μεγάλῃ τῇ φωνῇ ἀγορεύει κακῶσ Πλάτωνα, Πυθαγόραν, Ἀριστοτέλη τοῦτον, Χρύσιππον ἐκεῖνον, ἐμὲ καὶ ὅλωσ ἅπαντασ οὔτε ἑορτῆσ ἐφιείσησ οὔτε ἰδίᾳ τι πρὸσ ἡμῶν παθών·

εἶχε γὰρ ἄν τινα συγγνώμην αὐτῷ τὸ πρᾶγμα, εἰ ἀμυνόμενοσ, ἀλλὰ μὴ ἄρχων αὐτὸσ ἔδρα. ὃ δὲ πάντων δεινότατον, ὅτι τοιαῦτα ποιῶν καὶ τὸ σὸν ὄνομα ὦ Φιλοσοφία, ὑποδύεται καὶ ὑπελθὼν τὸν Διάλογον ἡμέτερον οἰκέτην ὄντα, τούτῳ συναγωνιστῇ καὶ ὑποκριτῇ χρῆται καθ’ ἡμῶν, ἔτι καὶ Μένιππον ἀναπείσασ ἑταῖρον ἡμῶν ἄνδρα συγκωμῳδεῖν αὐτῷ τὰ πολλά, ὃσ μόνοσ οὐ πάρεστιν οὐδὲ κατηγορεῖ μεθ’ ἡμῶν, προδοὺσ τὸ κοινόν. ἀνθ’ ὧν ἁπάντων ἄξιόν ἐστιν ὑποσχεῖν αὐτὸν τὴν δίκην.

ἢ τί γὰρ ἂν εἰπεῖν ἔχοι τὰ σεμνότατα διασύρασ ἐπὶ τοσούτων μαρτύρων; χρήσιμον γοῦν καὶ πρὸσ ἐκείνουσ τὸ τοιοῦτον, εἰ θεάσαιντο αὐτὸν κολασθέντα, ὡσ μηδὲ ἄλλοσ τισ ἔτι καταφρονοίη Φιλοσοφίασ· ἐπεὶ τό γε τὴν ἡσυχίαν ἄγειν καὶ ὑβριζόμενον ἀνέχεσθαι οὐ μετριότητοσ, ἀλλὰ ἀνανδρίασ καὶ εὐηθείασ εἰκότωσ ἂν νομίζοιτο. τὰ μὲν γὰρ τελευταῖα τίνι φορητά; ὃσ καθάπερ τὰ ἀνδράποδα παραγαγὼν ἡμᾶσ ἐπὶ τὸ πωλητήριον καὶ κήρυκα ἐπιστήσασ ἀπημπόλησεν, ὥσ φασιν, τοὺσ μὲν ἐπὶ πολλῷ, ἐνίουσ δὲ μνᾶσ Ἀττικῆσ, ἐμὲ δὲ ὁ παμπονηρότατοσ οὗτοσ δύ’ ὀβολῶν οἱ παρόντεσ δὲ ἐγέλων. ἀνθ’ ὧν αὐτοί τε ἀνεληλύθαμεν ἀγανακτήσαντεσ καὶ σὲ ἀξιοῦμεν τιμωρήσειν ἡμῖν τὰ ἔσχατα ὑβρισμένοισ. εὖ γε, ὦ Διόγενεσ, ὑπὲρ ἁπάντων καλῶσ ὁπόσα ἐχρῆν ἅπαντα εἴρηκασ.

παύσασθε ἐπαινοῦντεσ· ἔγχει τῷ ἀπολογουμένῳ. σὺ δὲ ὁ Παρρησιάδησ λέγε ἤδη ἐν τῷ μέρει· σοὶ γὰρ τὸ νῦν ῥεῖ. μὴ μέλλε οὖν. οὐ πάντα μου, ὦ Φιλοσοφία, κατηγόρησε Διογένησ, ἀλλὰ τὰ πλείω καὶ ὅσα ἦν χαλεπώτερα οὐκ οἶδα ὅ τι παθὼν παρέλιπεν.

ἐγὼ δὲ τοσούτου δέω ἔξαρνοσ γενέσθαι ὡσ οὐκ εἶπον αὐτά, ἢ ἀπολογίαν τινὰ μεμελετηκὼσ ἀφῖχθαι, ὥστε καὶ εἴ τινα ἢ αὐτὸσ ἀπεσιώπησεν ἢ ἐγὼ μὴ . πρότερον ἔφθην εἰρηκώσ, νῦν προσθήσειν μοι δοκῶ. οὕτωσ γὰρ ἂν μάθοισ οὕστινασ ἀπεκήρυττον καὶ κακῶσ ἠγόρευον ἀλαζόνασ καὶ γόητασ ἀποκαλῶν, καί μοι μόνον τοῦτο παραφυλάττετε, εἰ ἀληθῆ περὶ αὐτῶν ἐρῶ. εἰ δέ τι βλάσφημον ἢ τραχὺ φαίνοιτο ἔχων ὁ λόγοσ, οὐ τὸν διελέγχοντα, ἐμέ, ἀλλ’ ἐκείνουσ ἂν οἶμαι δικαιότερον αἰτιάσαισθε τοιαῦτα ποιοῦντασ. ἐγὼ γὰρ ἐπειδὴ τάχιστα συνεῖδον ὁπόσα τοῖσ ῥητορεύουσιν ἀναγκαῖον τὰ δυσχερῆ προσεῖναι, ἀπάτην καὶ ψεῦδοσ καὶ θρασύτητα καὶ βοὴν καὶ ὠθισμοὺσ καὶ μυρία ἄλλα, ταῦτα μέν, ὥσπερ εἰκὸσ ἦν, ἀπέφυγον, ἐπὶ δὲ τὰ σά, ὦ Φιλοσοφία, καλὰ ὁρμήσασ ἠξίουν ὁπόσον ἔτι μοι λοιπὸν τοῦ βίου καθάπερ ἐκ ζάλησ καὶ κλύδωνοσ εἰσ εὔδιὸν τινα λιμένα ἐσπλεύσασ ὑπὸ σοὶ σκεπόμενοσ καταβιῶναι. κἀπειδὴ μόνον παρέκυψα εἰσ τὰ ὑμέτερα, σὲ μέν, ὥσπερ ἀναγκαῖον ἦν, καὶ τούσδε ἅπαντασ ἐθαύμαζον ἀρίστου βίου νομοθέτασ ὄντασ καὶ τοῖσ ἐπ’ αὐτὸν ἐπειγομένοισ χεῖρα ὀρέγοντασ, τὰ κάλλιστα καὶ συμφορώτατα παραινοῦντασ, εἴ τισ μὴ παραβαίνοι αὐτὰ μηδὲ διολισθάνοι, ἀλλ’ ἀτενὲσ ἀποβλέπων εἰσ τοὺσ κανόνασ οὓσ προτεθείκατε, πρὸσ τούτουσ ῥυθμίζοι καὶ ἀπευθύνοι τὸν ἑαυτοῦ βίον, ὅπερ νὴ Δία καὶ τῶν καθ’ ὑμᾶσ αὐτοὺσ ὀλίγοι ποιοῦσιν.

ὁρῶν δὲ πολλοὺσ οὐκ ἔρωτι φιλοσοφίασ ἐχομένουσ ἀλλὰ δόξησ μόνον τῆσ ἀπὸ τοῦ πράγματοσ ἐφιεμένουσ, καὶ τὰ μὲν πρόχειρα ταῦτα καὶ δημόσια καὶ ὁπόσα παντὶ μιμεῖσθαι ῥᾴδιον εὖ μάλα ἐοικότασ ἀγαθοῖσ ἀνδράσι, τὸ γένειον λέγω καὶ τὸ βάδισμα καὶ τὴν.

ἀναβολήν, ἐπὶ δὲ τοῦ βίου καὶ τῶν πραγμάτων ἀντιφθεγγομένουσ τῷ σχήματι καὶ τἀναντία ὑμῖν ἐπιτηδεύοντασ καὶ διαφθείροντασ τὸ ἀξίωμα τῆσ ὑποσχέσεωσ, ἠγανάκτουν, καὶ τὸ πρᾶγμα ὅμοιον ἐδόκει μοι καθάπερ ἂν εἴ τισ ὑποκριτὴσ τραγῳδίασ μαλθακὸσ αὐτὸσ ὢν καὶ γυναικεῖοσ Ἀχιλλέα ἢ Θησέα ἢ καὶ τὸν Ἡρακλέα ὑποκρίνοιτο αὐτὸν μήτε βαδίζων μήτε βοῶν ἡρωϊκόν, ἀλλὰ θρυπτόμενοσ ὑπὸ τηλικούτῳ προσωπείῳ, ὃν οὐδ’ ἂν ἡ Ἑλένη ποτὲ ἢ Πολυξένη ἀνάσχοιντο πέρα τοῦ μετρίου αὐταῖσ προσεοικότα, οὐχ ὅπωσ ὁ Ἡρακλῆσ ὁ Καλλίνικοσ, ἀλλά μοι δοκεῖ τάχιστ’ ἂν ἐπιτρῖψαι τῷ ῥοπάλῳ παίων τοῦτον αὐτόν τε καὶ τὸ προσωπεῖον, οὕτωσ ἀτίμωσ κατατεθηλυμμένοσ πρὸσ αὐτοῦ. τοιαῦτα καὶ αὐτὸσ ὑμᾶσ πάσχοντασ ὑπ’ ἐκείνων ὁρῶν οὐκ ἤνεγκα τὴν αἰσχύνην τῆσ ὑποκρίσεωσ, εἰ πίθηκοι ὄντεσ ἐτόλμησαν ἡρώων προσωπεῖα περιθέσθαι ἢ τὸν ἐν Κύμῃ ὄνον μιμήσασθαι, ὃσ λεοντῆν περιβαλόμενοσ ἠξίου λέων αὐτὸσ εἶναι, πρὸσ ἀγνοοῦντασ τοὺσ Κυμαίουσ ὀγκώμενοσ μάλα τραχὺ καὶ καταπληκτικόν, ἄχρι δή τισ αὐτὸν ξένοσ καὶ λέοντα ἰδὼν καὶ ὄνον πολλάκισ ἤλεγξε καὶ ἀπεδίωξε παίων τοῖσ ξύλοισ.

ὅ δὲ μάλιστά μοι δεινόν, ὦ Φιλοσοφία, κατεφαίνετο, τοῦτο ἦν οἱ γὰρ ἄνθρωποι εἴ τινα τούτων ἑώρων πονηρὸν ἢ ἄσχημον ἢ ἀσελγέσ τι ἐπιτηδεύοντα, οὐκ ἔστιν ὅστισ οὐ Φιλοσοφίαν αὐτὴν ᾐτιᾶτο καὶ τὸν Χρύσιππον εὐθὺσ ἢ Πλάτωνα ἢ Πυθαγόραν ἢ ὅτου ἐπώνυμον αὑτὸν ὁ διαμαρτάνων ἐκεῖνοσ ἐποιεῖτο καὶ οὗ τοὺσ λόγουσ ἐμιμεῖτο· ^ καὶ ἀπὸ τοῦ κακῶσ βιοῦντοσ πονηρὰ περὶ ὑμῶν εἴκαζον τῶν πρὸ πολλοῦ τεθνηκότων οὐ γὰρ παρὰ ζῶντασ ὑμᾶσ ἡ ἐξέτασισ αὐτοῦ ἐγίγνετο, ἀλλ’ ὑμεῖσ μὲν ἐκποδών, ἐκεῖνον δὲ ἑώρων σαφῶσ ἅπαντεσ δεινὰ καὶ ἄσεμνα ἐπιτηδεύοντα, ὥστε ἐρήμην ἡλίσκεσθε μετ’ αὐτοῦ καὶ ἐπὶ τὴν ὁμοίαν διαβολὴν συγκατεσπᾶσθε. ταῦτα οὐκ ἤνεγκα ὁρῶν ἔγωγε, ἀλλ’ ἤλεγχον αὐτοὺσ καὶ διέκρινον ἀφ’ ὑμῶν ὑμεῖσ δέ, τιμᾶν ἐπὶ τούτοισ δέον, εἰσ δικαστήριόν με ἄγετε.

οὐκοῦν ἤν τινα καὶ τῶν μεμυημένων ἰδὼν ἐξαγορεύοντα ταῖν θεαῖν τὰ ἀπόρρητα καὶ ἐξορχούμενον ἀγανακτήσω καὶ διελέγξω, ἐμὲ τὸν ἀσεβοῦντα ἡγήσεσθε εἶναι; ἀλλ’ οὐ δίκαιον. ἐπεὶ καὶ οἱ ἀθλοθέται μαστιγοῦν εἰώθασιν, ἤν τισ ὑποκριτὴσ Ἀθηνᾶν ἢ Ποσειδῶνα ἢ τὸν Δία ὑποδεδυκὼσ μὴ καλῶσ ὑποκρίνηται μηδὲ κατ’ ἀξίαν τῶν θεῶν, καὶ οὐ δή που ὀργίζονται αὐτοῖσ ἐκεῖνοι, διότι τὸν περικείμενον αὐτῶν τὰ προσωπεῖα καὶ τὸ σχῆμα ἐνδεδυκότα ἐπέτρεψαν παίειν τοῖσ μαστιγοφόροισ, ἀλλὰ καὶ ἥδοιντ’ ἄν, οἶμαι, μᾶλλον ^ μαστιγουμένῳ· ^ οἰκέτην μὲν γάρ τινα ἢ ἄγγελον μὴ δεξιῶσ ὑποκρίνασθαι μικρὸν τὸ πταῖσμα, τὸν Δία δὲ ἢ τὸν Ἡρακλέα μὴ κατ’ ἀξίαν ἐπιδείξασθαι τοῖσ θεαταῖσ, ἀποτρόπαιον ὡσ αἰσχρόν. καὶ γὰρ αὖ καὶ τόδε πάντων ἀτοπώτατόν ἐστιν, ὅτι τοὺσ μὲν λόγουσ ὑμῶν πάνυ ἀκριβοῦσιν οἱ πολλοὶ αὐτῶν, καθάπερ δὲ ἐπὶ τοῦτο μόνον ἀναγιγνώσκοντεσ αὐτοὺσ καὶ μελετῶντεσ, ὡσ τἀναντία ἐπιτηδεύοιεν, οὕτωσ βιοῦσιν.

τὸ μὲν γὰρ βιβλίον χρημάτων φησὶ δεῖν καταφρονεῖν καὶ δόξησ καὶ μόνον τὸ καλὸν ἀγαθὸν οἰέσθαι καὶ ἀόργητον εἶναι καὶ τῶν λαμπρῶν τούτων ὑπερορᾶν καὶ ἐξ ἰσοτιμίασ αὐτοῖσ διαλέγεσθαι, καλά,^ ὦ θεοί, καὶ σοφὰ καὶ θαυμάσια λέγον ^ ὡσ ἀληθῶσ. οἱ δὲ καὶ αὐτὰ ταῦτα ἐπὶ μισθῷ διδάσκουσιν καὶ τοὺσ πλουσίουσ τεθήπασιν καὶ πρὸσ τὸ ἀργύριον κεχήνασιν, ὀργιλώτεροι μὲν τῶν κυνιδίων ὄντεσ, δειλότεροι δὲ τῶν λαγωῶν, κολακικώτεροι δὲ τῶν πιθήκων, ἀσελγέστεροι δὲ τῶν ὄνων, ἁρπακτικώτεροι δὲ τῶν γαλῶν, φιλονεικότεροι δὲ τῶν ἀλεκτρυόνων. τοιγαροῦν γέλωτα ὀφλισκάνουσιν ὠθιζόμενοι ἐπ’ αὐτὰ καὶ περὶ τὰσ τῶν πλουσίων πυλῶνασ ἀλλήλουσ παραγκωνιζόμενοι καὶ δεῖπνα πολυάνθρωπα δειπνοῦντεσ καὶ ἐν αὐτοῖσ τούτοισ ἐπαινοῦντεσ φορτικῶσ καὶ πέρα τοῦ καλῶσ ἔχοντοσ ἐμφορούμενοι καὶ μεμψίμοιροι φαινόμενοι καὶ ἐπὶ τῆσ κύλικοσ ἀτερπῆ καὶ ἀπῳδὰ φιλοσοφοῦντεσ καὶ τὸν ἄκρατον οὐ φέροντεσ· οἱ ἰδιῶται δὲ ὁπόσοι πάρεισιν, γελῶσι δηλαδὴ καὶ καταπτύουσιν φιλοσοφίασ, εἰ τοιαῦτα καθάρματα ἐκτρέφει. τὸ δὲ πάντων αἴσχιστον, ὅτι μηδενὸσ δεῖσθαι λέγων ἕκαστοσ αὐτῶν, ἀλλὰ μόνον πλούσιον εἶναι τὸν σοφὸν κεκραγὼσ μικρὸν ὕστερον προσελθὼν αἰτεῖ καὶ ἀγανακτεῖ μὴ λαβών, ὅμοιον ὡσ εἴ τισ ἐν βασιλικῷ σχήματι ὀρθὴν τιάραν ἔχων καὶ διάδημα καὶ τὰ ἄλλα ὅσα βασιλείασ γνωρίσματα προσαιτοίη τῶν ὑποδεεστέρων δεόμενοσ.

"τί γὰρ τὸ χρυσίον ἢ τἀργύριον, οὐδὲν τῶν ἐν τοῖσ αἰγιαλοῖσ ψήφων διαφέρον; ὅταν δέ τισ ἐπικουρίασ δεόμενοσ ἑταῖροσ ἐκ παλαιοῦ καὶ φίλοσ ἀπὸ πολλῶν ὀλίγα αἰτῇ προσελθών, σιωπὴ καὶ ἀπορία καὶ ἀμαθία καὶ παλινῳδία τῶν δογμάτων πρὸσ τὸ ἐναντίον· οἱ δὲ πολλοὶ περὶ φιλίασ ἐκεῖνοι λόγοι καὶ ἡ ἀρετὴ καὶ τὸ καλὸν οὐκ οἶδα ὅποι ποτὲ οἴχεται ταῦτα ἀποπτάμενα πάντα, πτερόεντα ὡσ ἀληθῶσ ἔπη, μάτην ὁσημέραι πρὸσ αὐτῶν ἐν ταῖσ διατριβαῖσ σκιαμαχούμενα μέχρι. γὰρ τούτου φίλοσ ἕκαστοσ αὐτῶν, εἰσ ὅσον ἂν μὴ ἀργύριον ἢ χρυσίον ᾖ προκείμενον ἐν τῷ μέσῳ·

ἢν δέ τισ ὀβολὸν ἐπιδείξῃ μόνον, λέλυται μὲν ἡ εἰρήνη, ἄσπονδα δὲ κἀκήρυκτα πάντα, καὶ τὰ βιβλία ἐξαλήλιπται καὶ ἡ ἀρετὴ πέφευγεν. οἱο͂́ν τι καὶ οἱ κύνεσ πάσχουσιν ἐπειδάν τισ ὀστοῦν εἰσ μέσουσ αὐτοὺσ ἐμβάλῃ· ἀναπηδήσαντεσ δάκνουσιν ἀλλήλουσ καὶ τὸν προαρπάσαντα τὸ ὀστοῦν ὑλακτοῦσιν. λέγεται δὲ καὶ βασιλεύσ τισ Αἰγύπτιοσ πιθήκουσ ποτὲ πυρριχίζειν διδάξαι καὶ τὰ θηρία ‐ μιμηλότατα δέ ἐστι τῶν ἀνθρωπίνων ‐ ἐκμαθεῖν τάχιστα καὶ ὀρχεῖσθαι ἁλουργίδασ ἀμπεχόμενα καὶ προσωπεῖα περικείμενα, καὶ μέχρι γε πολλοῦ εὐδοκιμεῖν τὴν θέαν, ἄχρι δὴ θεατήσ τισ ἀστεῖοσ κάρυα ὑπὸ κόλπου ^ ἔχων ἀφῆκεν εἰσ τὸ μέσον· οἱ δὲ πίθηκοι ἰδόντεσ καὶ ἐκλαθόμενοι τῆσ ὀρχήσεωσ, τοῦθ’ ὅπερ ἦσαν, πίθηκοι ἐγένοντο ἀντὶ πυρριχιστῶν καὶ συνέτριβον τὰ προσωπεῖα καὶ τὴν ἐσθῆτα κατερρήγνυον καὶ ἐμάχοντο περὶ τῆσ ὀπώρασ πρὸσ ἀλλήλουσ, τὸ δὲ σύνταγμα τῆσ πυρρίχησ διελέλυτο καὶ κατεγελᾶτο ὑπὸ τοῦ θεάτρου. τοιαῦτα καὶ οὗτοι ποιοῦσιν, καὶ ἔγωγε τοὺσ τοιούτουσ κακῶσ ἠγόρευον καὶ οὔποτε παύσομαι διελέγχων καὶ κωμῳδῶν, περὶ ὑμῶν δὲ ἢ τῶν ὑμῖν παραπλησίων ‐ εἰσὶ γάρ, εἰσί τινεσ ὡσ ἀληθῶσ φιλοσοφίαν ζηλοῦντεσ καὶ τοῖσ ὑμετέροισ νόμοισ ἐμμένοντεσ ‐ μὴ οὕτωσ μανείην ἔγωγε ὡσ βλάσφημον εἰπεῖν τι ἢ σκαιόν.

ἤ τί γὰρ ἂν εἰπεῖν ἔχοιμι; τί γὰρ ὑμῖν τοιοῦτον βεβίωται; τοὺσ δὲ ἀλαζόνασ ἐκείνουσ καὶ θεοῖσ ἐχθροὺσ ἄξιον οἶμαι μισεῖν. ἢ σὺ γάρ, ὦ Πυθαγόρα καὶ Πλάτων καὶ Χρύσιππε καὶ Ἀριστότελεσ, τί φατε ; προσήκειν ὑμῖν τοὺσ τοιούτουσ ἢ οἰκεῖόν τι καὶ συγγενὲσ ἐπιδείκνυσθαι τῷ βίῳ; νὴ Δί’ Ἡρακλῆσ, φασίν, καὶ πίθηκοσ. ἢ διότι πώγωνασ ἔχουσι καὶ φιλοσοφεῖν φάσκουσι καὶ σκυθρωποί εἰσι, διὰ τοῦτο χρὴ ὑμῖν εἰκάζειν αὐτούσ; ἀλλὰ ἤνεγκα ἄν, εἰ πιθανοὶ γοῦν ἦσαν καὶ ἐπὶ τῆσ ὑποκρίσεωσ αὐτῆσ· νῦν δὲ θᾶττον ἂν γὺψ ἀηδόνα μιμήσαιτο ἢ οὗτοι φιλοσόφουσ. εἴρηκα ὑπὲρ ἐμαυτοῦ ὁπόσα εἶχον. σὺ δέ, ὦ Ἀλήθεια, μαρτύρει πρὸσ αὐτοὺσ εἰ ἀληθῆ ἐστιν. μετάστηθι, ὦ Παρρησιάδη·

ἔτι πορρωτέρω. τί ποιῶμεν ἡμεῖσ; πῶσ ὑμῖν εἰρηκέναι ἁνὴρ ἔδοξεν; ἐγὼ μέν, ὦ Φιλοσοφία, μεταξὺ λέγοντοσ αὐτοῦ κατὰ τῆσ γῆσ δῦναι εὐχόμην οὕτωσ ἀληθῆ πάντα εἶπεν. ἐγνώριζον γοῦν ἀκούουσα ἕκαστον τῶν ποιούντων αὐτὰ καὶ ἐφήρμοζον μεταξὺ τοῖσ λεγομένοισ, τοῦτο μὲν εἰσ τόνδε, τοῦτο δὲ ὁ δεῖνα ποιεῖ καὶ ὅλωσ ἔδειξε τοὺσ ἄνδρασ ἐναργῶσ καθάπερ ἐπί τινοσ γραφῆσ τὰ πάντα προσεοικότασ, οὐ τὰ σώματα μόνον ἀλλὰ καὶ τὰσ ψυχὰσ αὐτὰσ εἰσ τὸ ἀκριβέστατον ἀπεικάσασ. κἀγὼ πάνυ ἠρυθρίασα ἡ Ἀρετή. ^ ὑμεῖσ δὲ τί φατέ; τί δὲ ἄλλο ἢ ἀφεῖσθαι αὐτὸν τοῦ ἐγκλήματοσ καὶ φίλον ἡμῖν καὶ εὐεργέτην ἀναγεγράφθαι; τὸ γοῦν τῶν Ἰλιέων ἀτεχνῶσ πεπόνθαμεν τραγῳδόν τινα τοῦτον ἐφ’ ἡμᾶσ κεκινήκαμεν ᾀσόμενον τὰσ Φρυγῶν συμφοράσ. ᾀδέτω δ’ οὖν καὶ τοὺσ θεοῖσ ἐχθροὺσ ἐκτραγῳδείτω. καὶ αὐτόσ, ὦ Φιλοσοφία, πάνυ ἐπαινῶ τὸν ἄνδρα καὶ ἀνατίθεμαι τὰ κατηγορούμενα καὶ φίλον ποιοῦμαι αὐτὸν γενναῖον ὄντα. εὖ ἔχει·

πρόσιθι Παρρησιάδη· ἀφίεμέν σε τῆσ αἰτίασ, καὶ ἁπάσαισ κρατεῖσ, καὶ τὸ λοιπὸν ἴσθι ἡμέτεροσ ὤν. προσεκύνησα τήν γε πρώτην μᾶλλον δέ, τραγικώτερον αὐτὸ ποιήσειν μοι δοκῶ· σεμνότερον γάρ· ὦ μέγα σεμνὴ Νίκη, τὸν ἐμὸν βίοτον κατέχοισ καὶ μὴ λήγοισ στεφανοῦσα. οὐκοῦν δευτέρου κρατῆροσ ἤδη καταρχώμεθα· προσκαλῶμεν κἀκείνουσ, ὡσ δίκην ὑπόσχωσιν ἀνθ’ ὧν εἰσ ἡμᾶσ ὑβρίζουσι· κατηγορήσει δὲ Παρρησιάδησ ἑκάστου. , Ὀρθῶσ, ὦ Ἀρετή, ἔλεξασ. ὥστε σύ, παῖ Συλλογισμέ, κατακύψασ εἰσ τὸ ἄστυ προσκήρυττε τοὺσ φιλοσόφουσ. ἄκουε, σίγα·

τοὺσ φιλοσόφουσ ἥκειν εἰσ ἀκρόπολιν ἀπολογησομένουσ ἐπὶ τῆσ Ἀρετῆσ καὶ Φιλοσοφίασ καὶ Δίκησ. ὁρᾷσ; ὀλίγοι ἀνίασι γνωρίσαντεσ τὸ κήρυγμα, καὶ ἄλλωσ δεδίασι τὴν Δίκην οἱ πολλοὶ δὲ αὐτῶν οὐδὲ σχολὴν ἄγουσιν ἀμφὶ τοὺσ πλουσίουσ ἔχοντεσ. εἰ δὲ βούλει πάντασ ἥκειν, κατὰ τάδε, ὦ Συλλογισμέ, κήρυττε ‐ ^ Μηδαμῶσ, ἀλλὰ σύ, ὦ Παρρησιάδη, προσκάλει καθ’ ὅ τι σοι δοκεῖ. οὐδὲν τόδε χαλεπόν.

κεῖται δ’ ἐν μέσσοισι δύο χρυσοῖο τάλαντα, τῷ δόμεν, ὃσ μετὰ πᾶσιν ἐριζέμεν ἔξοχοσ εἰή. ἄκουε, σίγα. ὅσοι φιλόσοφοι εἶναι λέγουσιν καὶ ὅσοι προσήκειν αὐτοῖσ οἰόνται τοῦ ὀνόματοσ, ἥκειν εἰσ ἀκρόπολιν ἐπὶ τὴν διανομήν. δύο μναῖ ἑκάστῳ δοθήσονται καὶ σησαμαῖοσ πλακοῦσ· ὃσ δ’ ἂν πώγωνα βαθὺν ἐπιδείξηται, καὶ παλάθην ἰσχάδων οὗτόσ γε προσεπιλήψεται. κομίζειν δ’ ἕκαστον σωφροσύνην μὲν ἢ δικαιοσύνην ἢ ἐγκράτειαν μηδαμῶσ· οὐκ ἀναγκαῖα γὰρ ταῦτά γε, ἢν μὴ παρῇ· πέντε δὲ συλλογισμοὺσ ἐξ ἅπαντοσ· οὐ γὰρ θέμισ ἄνευ τούτων εἶναι σοφόν. βαβαί, ὅσοι·

πλήρησ μὲν ἡ ἄνοδοσ ὠθιζομένων ἐπὶ τὰσ δύο μνᾶσ, ὡσ ἤκουσαν μόνον παρὰ δὲ τὸ Πελασγικὸν ἄλλοι καὶ κατὰ τὸ Ἀσκληπιεῖον ἕτεροι καὶ παρὰ τὸν Ἄρειον πάγον ἔτι πλείουσ, ἔνιοι δὲ καὶ κατὰ τὸν Τάλω τάφον, οἱ δὲ καὶ πρὸσ τὸ Ἀνακεῖον προσθέμενοι κλίμακασ ἀνέρπουσι βομβηδὸν νὴ Δία καὶ βοτρυδὸν ἑσμοῦ δίκην, ἵνα καὶ καθ’ Ὅμηρον εἴπω· ἀλλὰ κἀκεῖθεν εὖ μάλα πολλοὶ κἀντεῦθεν μυρίοι, ὅσσα τε φύλλα καὶ ἄνθεα γίνεται ὡρ́ῃ. μεστὴ δὲ ἡ ἀκρόπολισ ἐν βραχεῖ κλαγγηδὸν προκαθιζόντων καὶ πανταχοῦ πήρα κολακεία, πώγων ἀναισχυντία, βακτηρία λιχνεία, συλλογισμὸσ φιλαργυρία· οἱ ὀλίγοι δέ, ὁπόσοι πρὸσ τὸ πρῶτον κήρυγμα ἐκεῖνο ἀνῄεσαν, ἀφανεῖσ καὶ ἄσημοι, ἀναμιχθέντεσ τῷ πλήθει τῶν ἄλλων, καὶ λελήθασιν ἐν τῇ ὁμοιότητι τῶν ἄλλων σχημάτων. τοῦτο γοῦν τὸ δεινότατόν ἐστιν, ὦ Φιλοσοφία, καὶ ὅ τισ ἂν μέμψαιτο μάλιστά σου, τὸ μηδὲν ἐπιβαλεῖν γνώρισμα καὶ σημεῖον αὐτοῖσ· πιθανώτεροι γὰρ οἱ γόητεσ οὗτοι πολλάκισ τῶν ἀληθῶσ φιλοσοφούντων τῶν. ἔσται τοῦτο μετ’ ὀλίγον, ἀλλὰ δεχώμεθα ἤδη αὐτούσ. ἡμᾶσ πρώτουσ χρὴ τοὺσ Πλατωνικοὺσ λαβεῖν.

οὔκ, ἀλλὰ τοὺσ Πυθαγορικοὺσ ἡμᾶσ· πρότεροσ γὰρ ὁ Πυθαγόρασ ἦν. ^ Ληρεῖτε· ἀμείνουσ ἡμεῖσ οἱ ἀπὸ τῆσ Στοᾶσ. οὐ μὲν οὖν, ἀλλ’ ἔν γε τοῖσ χρήμασι πρῶτοι ἂν ἡμεῖσ εἰήμεν οἱ ἐκ τοῦ Περιπάτου. ἡμῖν τοῖσ Ἐπικουρείοισ τοὺσ πλακοῦντασ δότε καὶ τὰσ παλάθασ· περὶ δὲ τῶν μνῶν περιμενοῦμεν, κἂν ὑστάτουσ δέῃ λαβεῖν. ποῦ τὰ δύο τάλαντα ; δείξομεν γὰρ οἱ Ἀκαδημαϊκοὶ ὅσον τῶν ἄλλων ἐσμὲν ἐριστικώτεροι. οὐχ ἡμῶν γε τῶν Στωϊκῶν παρόντων. παύσασθε φιλονεικοῦντεσ·

κενὴ δ’ οὖν ἡ ἀκρόπολισ, πλὴν ὀλίγων τούτων ὁπόσοι μεμενήκασιν οὐ φοβηθέντεσ τὴν κρίσιν. ὑμεῖσ δὲ οἱ Κυνικοὶ μήτε ὠθεῖτε ἀλλήλουσ μήτε τοῖσ ξύλοισ παίετε· ἐπ’ ἄλλα γὰρ ἴστε κεκλημένοι. καὶ νῦν ἔγωγε ἡ Φιλοσοφία καὶ Ἀρετὴ αὕτη καὶ Ἀλήθεια δικάσομεν οἵτινεσ οἱ ὀρθῶσ φιλοσοφοῦντὲσ εἰσιν. εἶτα ὅσοι μὲν ἂν εὑρεθῶσιν κατὰ τὰ ἡμῖν δοκοῦντα βιοῦντεσ, εὐδαιμονήσουσιν ἄριστοι κεκριμένοι· τοὺσ γόητασ δὲ καὶ οὐδὲν ἡμῖν προσήκοντασ κακοὺσ κακῶσ ἐπιτρίψομεν, ὡσ μὴ ἀντιποιῶνται τῶν ὑπὲρ αὐτοὺσ ἀλαζόνεσ ὄντεσ. τί τοῦτο; φεύγετε; νὴ Δία, κατὰ τῶν γε κρημνῶν οἱ πολλοὶ ἁλλόμενοι. οἱ ὑπηρέται ἀνέλεσθε τὴν πήραν, ἣν ὁ Κυνικὸσ ἀπέρριψεν ἐν τῇ τροπῇ.

ὑπέρ σοῦ γὰρ τοῦτο γένοιτ’ ἄν, ὡσ μὴ ἐπικρατῇ σου τὸ Ψεῦδοσ μηδὲ ὑπὸ τῇ Ἀγνοίᾳ λανθάνωσιν οἱ φαῦλοι τῶν ἀνδρῶν σε τοὺσ χρηστοὺσ μεμιμημένοι. φέρ’ ἴδω τί καὶ ἔχει· ἦ που θέρμουσ ἢ βιβλίον ἢ ἄρτουσ τῶν αὐτοπυριτῶν; ^ Οὔκ, ἀλλὰ χρυσίον τουτὶ καὶ μύρον καὶ μαχαίριον κουρευτικὸν ^ καὶ κάτοπτρον καὶ κύβουσ. εὖ γε, ὦ γενναῖε. τοιαῦτα ἦν σοι τὰ ἐφόδια τῆσ ἀσκήσεωσ καὶ μετὰ τούτων ἠξίουσ λοιδορεῖσθαι πᾶσιν καὶ τοὺσ ἄλλουσ παιδαγωγεῖν; τοιοῦτοι μὲν οὖν ὑμῖν οὗτοι. χρὴ δὲ ὑμᾶσ σκοπεῖν ὅντινα τρόπον ἀγνοούμενα ταῦτα πεπαύσεται καὶ διαγνώσονται οἱ ἐντυγχάνοντεσ, οἵτινεσ οἱ ἀγαθοὶ αὐτῶν εἰσι καὶ οἵτινεσ αὖ πάλιν οἱ τοῦ ἑτέρου βίου. ^ Σύ, ὦ Ἀλήθεια, ἐξεύρισκε· ἐπ’ αὐτῷ, εἰ δοκεῖ, Παρρησιάδῃ ποιησώμεθα τὸ τοιοῦτον, ἐπεὶ χρηστὸσ ὦπται καὶ εὔνουσ ἡμῖν καὶ σέ, ὦ Φιλοσοφία, μάλιστα θαυμάζων, παραλαβόντα μεθ’ ἑαυτοῦ τὸν Ἔλεγχον ἅπασι τοῖσ φάσκουσι φιλοσοφεῖν ἐντυγχάνειν.

εἶθ’ ὃν μὲν ἂν εὑρ́ῃ γνήσιον ὡσ ἀληθῶσ φιλόσοφον, στεφανωσάτω θαλλοῦ στεφάνῳ καὶ εἰσ τὸ Πρυτανεῖον καλεσάτω, ἢν δέ τινι ‐ οἱοῖ πολλοί εἰσι ‐ καταράτῳ ἀνδρὶ ὑποκριτῇ φιλοσοφίασ ἐντύχῃ,τὸ τριβώνιον περισπάσασ ἀποκειράτω τὸν πώγωνα ἐν χρῷ πάνυ τραγοκουρικῇ μαχαίρᾳ καὶ ἐπὶ τοῦ μετώπου στίγματα ἐπιβαλέτω ἢ ἐγκαυσάτω κατὰ τὸ μεσόφρυον· ὁ δὲ τύποσ τοῦ καυτῆροσ ἔστω ἀλώπηξ ἢ πίθηκοσ. εὖ γε, ὦ Ἀλήθεια, φήσ· ὁ δὲ ἔλεγχοσ, Παρρησιάδη, τοιόσδε ἔστω, οἱο͂σ ὁ τῶν ἀετῶν πρὸσ τὸν ἥλιον εἶναι λέγεται, οὐ μὰ Δί’ ὥστε κἀκείνουσ ἀντιβλέπειν τῷ φωτὶ καὶ πρὸσ ἐκεῖνο δοκιμάζεσθαι, ἀλλὰ προθεὶσ χρυσίον καὶ δόξαν καὶ ἡδονὴν ὃν μὲν ἂν αὐτῶν ἴδῃσ ὑπερορῶντα καὶ μηδαμῶσ ἑλκόμενον πρὸσ τὴν ὄψιν, οὗτοσ ἔστω ὁ τῷ θαλλῷ στεφόμενοσ, ὃν δ’ ἂν ἀτενὲσ ἀποβλέποντα καὶ τὴν χεῖρα ὀρέγοντα ἐπὶ τὸ χρυσίον, ἀπάγειν ἐπὶ τὸ καυτήριον τοῦτον ἀποκείρασ ^ πρότερον τὸν πώγωνα ὡσ ἔδοξεν. ἔσται ταῦτα, ὦ Φιλοσοφία, καὶ ὄψει αὐτίκα μάλα τοὺσ πολλοὺσ αὐτῶν ἀλωπεκίασ ἢ πιθηκοφόρουσ, ὀλίγουσ δὲ καὶ ἐστεφανωμένουσ·

εἰ βούλεσθε μέντοι, κἀνταῦθα ὑμῖν ἀνάξω τινὰσ ἤδη αὐτῶν. πῶσ λέγεισ; ἀνάξεισ τοὺσ φυγόντασ; καὶ μάλα, ἤνπερ ἡ ἱέρειά μοι ἐθελήσῃ πρὸσ ὀλίγον χρῆσαι τὴν ὁρμιὰν ἐκείνην καὶ τὸ ἄγκιστρον, ὅπερ ὁ ἁλιεὺσ ἀνέθηκεν ὁ ἐκ Πειραιῶσ. ἰδοὺ δὴ λαβέ, καὶ τὸν κάλαμόν γε ἅμα, ὡσ πάντα ἔχῃσ. οὐκοῦν, ὦ ἱέρεια, καὶ ἰσχάδασ μοί τινασ δὸσ ἀνύσασα καὶ ὀλίγον τοῦ χρυσίου. λάμβανε . τί πράττειν ἁνὴρ διανοεῖται; δελεάσασ τὸ ἄγκιστρον ἰσχάδι καὶ τῷ χρυσίῳ καθεζόμενοσ ἐπὶ τὸ ἄκρον τοῦ τειχίου καθῆκεν εἰσ τὴν πόλιν. τί ταῦτα, ὦ Παρρησιάδη, ποιεῖσ; ἦ που τοὺσ λίθουσ ἁλιεύσειν διέγνωκασ ἐκ τοῦ Πελασγικοῦ; σιώπησον, ὦ Φιλοσοφία, καὶ τὴν ἄγραν περίμενε· σὺ δέ, ὦ Πόσειδον ἀγρεῦ καὶ Ἀμφιτρίτη φίλη, πολλοὺσ ἡμῖν ἀνάπεμπε τῶν ἰχθύων. ἀλλ’ ὁρῶ τινα λάβρακα εὐμεγέθη, μᾶλλον δὲ χρύσοφρυν·

οὐκ, ἀλλὰ. γαλεόσ ἐστιν. πρόσεισι γοῦν τῷ ἀγκίστρῳ κεχηνώσ· ὤσφραται τοῦ χρυσίου· πλησίον ἤδη ἐστὶν ἔψαυσεν εἴληπται· ἀνασπάσωμεν. καὶ σύ, ὦ Ἔλεγχε, ἀνάσπα· ἔλεγχε,^ συνεπιλαβοῦ τῆσ ὁρμιᾶσ. ἄνω ἐστί. φέρ’ ἴδω τίσ εἶ, ὦ βέλτιστε ἰχθύων; κύων οὗτόσ γε. ’^ Ἡράκλεισ τῶν ὀδόντων. τί τοῦτο, ὦ γενναιότατε; εἴληψαι λιχνεύων περὶ τὰσ πέτρασ, ἔνθα λήσειν ἤλπισασ ὑποδεδυκώσ; ἀλλὰ νῦν ἔσῃ φανερὸσ ἅπασιν ἐκ τῶν βραγχίων ἀπηρτημένοσ. ἐξέλωμεν τὸ ἄγκιστρον καὶ τὸ δέλεαρ. μὰ Δί’ ἔπιεν. ^ τουτὶ κενόν σοι τὸ ἄγκιστρον ἡ δ’ ἰσχὰσ ἤδη προσέσχηται καὶ τὸ χρυσίον ἐν τῇ κοιλίᾳ. ἐξεμεσάτω νὴ Δία, ὡσ καὶ ἐπ’ ἄλλουσ δελεάσωμεν. εὖ ἔχει· τί φήσ, ὦ Διόγενεσ; οἶσθα τοῦτον ὅστισ ἐστίν, ἢ προσήκει τί σοι ἁνήρ; οὐδαμῶσ. τί οὖν; πόσου ἄξιον αὐτὸν χρὴ φάναι; ἐγὼ μὲν γὰρ δύ’ ὀβολῶν πρῴην αὐτὸν ἐτιμησάμην. πολὺ λέγεισ· ἄβρωτόσ τε γάρ ἐστιν καὶ εἰδεχθὴσ καὶ σκληρὸσ καὶ ἄτιμοσ· ἄφεσ αὐτὸν ἐπὶ κεφαλὴν κατὰ τῆσ πέτρασ· σὺ δὲ ἄλλον ἀνάσπασον καθεὶσ τὸ ἄγκιστρον. ἐκεῖνο μέντοι· ὁρ́α, ὦ Παρρησιάδη, μὴ καμπτόμενόσ σοι ὁ κάλαμοσ ἀποκλασθῇ. θάρρει, ὦ Διόγενεσ· κοῦφοί εἰσι καὶ τῶν ἀφύων ἐλαφρότεροι. νὴ Δί’, ἀφυέστατοί γε· ἀνάσπα δὲ ὅμωσ. ἰδού τισ ἄλλοσ ὑπόπλατοσ ὥσπερ ἡμίτομοσ ἰχθὺσ πρόσεισιν, ψῆττά τισ, κεχηνὼσ εἰσ τὸ ἄγκιστρον κατέπιεν, ἔχεται, ἀνεσπάσθω.

τίσ ἐστιν; ὁ Πλατωνικὸσ εἶναι λέγων. καὶ σύ, ὦ κατάρατε, ἥκεισ ἐπὶ τὸ χρυσίον ; τί φήσ, ὦ Πλάτων; τί ποιῶμεν αὐτόν; ἀπὸ τῆσ αὐτῆσ πέτρασ καὶ οὗτοσ·

ἀλλ’ ἢν ἰδού, πολλούσ που τοὺσ ἰχθῦσ ὁρῶ κατὰ ταὐτὸν ὁμόχροασ, ἀκανθώδεισ καὶ τὴν ἐπιφάνειαν ἐκτετραχυσμένουσ, ἐχίνων δυσληπτοτέρουσ. ἐπ’ ἄλλον καθείσθω. καὶ μὴν ὁρῶ τινα πάγκαλον προσιόντα, ὡσ ἂν ἐν βυθῷ δόξειεν, ποικίλον τὴν χρόαν, ταινίασ τινὰσ ἐπὶ τοῦ νώτου ἐπιχρύσουσ ἔχοντα. ὁρᾷσ, ὦ Ἔλεγχε; ὁ τὸν Ἀριστοτέλη προσποιούμενοσ οὗτόσ ἐστιν. ἦλθεν, εἶτα πάλιν ἄπεισιν. περισκοπεῖ ^ ἀκριβῶσ, αὖθισ ἐπανῆλθεν, ἔχανεν, εἴληπται, ἀνιμήσθω. μὴ ἀνέρῃ με, ὦ Παρρησιάδη, περὶ αὐτοῦ ἀγνοῶ γὰρ ὅστισ ἐστίν. οὐκοῦν καὶ οὗτοσ, ὦ Ἀριστότελεσ, κατὰ τῶν πετρῶν. ἦ που σαγήνησ ἐπ’ αὐτοὺσ δεήσει;

ἀλλ’ οὐ πάρεστιν. ἱκανὸν εἰ κἂν ἕνα τινὰ ἐκ τῆσ ἀγέλησ ἀνασπάσαιμεν. ἥξει δὲ ἐπὶ τὸ ἄγκιστρον δηλαδὴ ὃσ ἂν αὐτῶν θρασύτατοσ ᾖ. κάθεσ, εἰ δοκεῖ, σιδηρώσασ γε πρότερον ἐπὶ πολὺ τῆσ ὁρμιᾶσ, ὡσ μὴ ἀποπρίσῃ τοῖσ ὀδοῦσι καταπιὼν τὸ χρυσίον. καθῆκα. καὶ σὺ δέ, ὦ Πόσειδον, ταχεῖαν ἐπιτέλει τὴν ἄγραν. βαβαί, μάχονται περὶ τοῦ δελέατοσ, καὶ οἱ μὲν συνάμα πολλοὶ περιτρώγουσι τὴν ἰσχάδα, οἱ δὲ προσφύντεσ ἔχονται τοῦ χρυσίου. εὖ ἔχει· περιεπάρη τισ μάλα καρτερόσ. φέρ’ ἴδω τίνοσ ἐπώνυμον σεαυτὸν εἶναι λέγεισ; καίτοι γελοῖόσ εἰμι ἀναγκάζων ἰχθὺν λαλεῖν ἄφωνοι γὰρ οὗτοί γε. ἀλλὰ σύ, ὦ Ἔλεγχε, εἰπὲ ὅντινα ἔχει διδάσκαλον αὐτοῦ. Χρύσιππον τουτονί. μανθάνω· διότι χρυσίον προσῆν, οἶμαι, τῷ ὀνόματι. σὺ δ’ οὖν, Χρύσιππε, πρὸσ τῆσ Ἀθηνᾶσ εἰπέ, οἶσθα τοὺσ ἄνδρασ ἢ τοιαῦτα παραινεῖσ αὐτοῖσ ποιεῖν; νὴ Δί’, ὑβριστικὰ ἐρωτᾷσ, ὦ Παρρησιάδη, προσήκειν τι ἡμῖν ὑπολαμβάνων τοιούτουσ ὄντασ. εὖ γε, ὦ Χρύσιππε, γενναῖοσ εἶ. οὗτοσ δὲ καὶ αὐτὸσ ἐπὶ κεφαλὴν μετὰ τῶν ἄλλων, ἐπεὶ καὶ ἀκανθώδησ ἐστί, καὶ δέοσ μὴ διαπαρῇ τισ τὸν λαιμὸν ἐσθίων. ἅλισ, ὦ Παρρησιάδη, τῆσ ἄγρασ, μὴ καὶ τίσ σοι, οἱοῖ πολλοὶ εἰσιν, οἴχηται ἀποσπάσασ τὸ χρυσίον καὶ τὸ ἄγκιστρον, εἶτά σε ἀποτῖσαι τῇ ἱερείᾳ δεήσῃ.

ὥστε ἡμεῖσ μὲν ἀπίωμεν περιπατήσουσαι· καιρὸσ δὲ καὶ ὑμᾶσ ἀπιέναι ὅθεν ἥκετε, μὴ καὶ ὑπερήμεροι γένησθε τῆσ προθεσμίασ. σφὼ δέ, σὺ καὶ ὁ Ἔλεγχοσ, ὦ Παρρησιάδη, ἐν κύκλῳ ἐπὶ πάντασ αὐτοὺσ ἰόντεσ ἢ στεφανοῦτε ἢ ἐγκάετε, ὡσ ἔφην. ἔσται ταῦτα, ὦ Φιλοσοφία. χαίρετε, ὦ βέλτιστοι ἀνδρῶν. ἡμεῖσ δὲ κατίωμεν, ὦ Ἔλεγχε, καὶ τελῶμεν τὰ παρηγγελμένα. ποῖ δὲ καὶ πρῶτον ἀπιέναι δεήσει; μῶν εἰσ τὴν Ἀκαδημίαν ἢ εἰσ τὴν Στοὰν ἢ ^ ἀπὸ τοῦ Λυκείου ποιησώμεθα τὴν ἀρχήν; οὐδὲν διοίσει τοῦτο. πλὴν οἶδά γε ἐγὼ ὡσ ὅποι ποτ’ ἂν ἀπέλθωμεν, ὀλίγων μὲν τῶν στεφάνων, πολλῶν δὲ τῶν καυτηρίων δεησόμεθα.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Lucian, Piscator, (no name)

(루키아노스, Piscator, (no name))

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION