헬라어 문장 검색 - Λυξιαν́Πηιλοπσ́1́

(루키아노스, Philopsuedes sive incredulus, (no name))

ἔχεισ μοι, ὠ Φιλόκλεισ, εἰπεῖν τί ποτε ἀρα ἔστὶν ὃ πολλοὑσ ^ εἰσ ἐπιθυμίαν τοῦ ψεύδουσ ^ προάγεται, ὡσ αὐτούσ τε χαίρειν μηδὲν ὑγιὲσ λέγοντασ καὶ τοῖσ τὰ τοιαῦτα διεξιοῦσιν μάλιστα προσέχειν τὸν νοῦν; πολλά, ὦ Τυχιάδη, ἐστὶν ἃ τοὺσ ἀνθρώπουσ ἐνίουσ ἀναγκάζει τὰ ψευδῆ λέγειν εἰσ τὸ χρήσιμον ἀποβλέποντασ. οὐδὲν πρὸσ ἔποσ ταῦτα, φασίν, οὐ γὰρ περὶ τούτων ἠρόμην ὁπόσοι τῆσ χρείασ ἕνεκα ψεύδονται· συγγνωστοὶ γὰρ οὗτοί γε, μᾶλλον δὲ καὶ ἐπαίνου τινὲσ αὐτῶν ἄξιοι, ὁπόσοι ἢ πολεμίουσ ἐξηπάτησαν ἢ ἐπὶ σωτηρίᾳ τῷ τοιούτῳ φαρμάκῳ ἐχρήσαντο ἐν τοῖσ δεινοῖσ, οἱᾶ πολλὰ καὶ ὁ Ὀδυσσεὺσ ἐποίει τήν τε αὑτοῦ ψυχὴν ἀρνύμενοσ καὶ τὸν νόστον τῶν ἑταίρων. ἀλλὰ περὶ ἐκείνων, ὦ ἄριστε, φημὶ οἳ αὐτὸ ἄνευ τῆσ χρείασ τὸ ψεῦδοσ πρὸ πολλοῦ τῆσ ἀληθείασ τίθενται, ἡδόμενοι τῷ πράγματι καὶ ἐνδιατρίβοντεσ ἐπ’ οὐδεμιᾷ προφάσει ἀναγκαίᾳ. τούτουσ οὖν ἐθέλω εἰδέναι τίνοσ ἀγαθοῦ τοῦτο ποιοῦσιν. ἦ που κατανενόηκασ ἤδη τινὰσ τοιούτουσ, οἷσ ἔμφυτοσ ὁ ἔρωσ οὗτόσ ἐστι πρὸσ τὸ ψεῦδοσ;

’ καὶ μάλα πολλοὶ εἰσιν οἱ τοιοῦτοι. τί δ’ οὖν ἄλλο ἢ ἄνοιαν χρὴ αἰτίαν εἶναι αὐτοῖσ φάναι τοῦ μὴ τἀληθῆ λέγειν, εἴ γε τὸ χείριστον ἀντὶ τοῦ βελτίστου προαιροῦνται; . οὐδὲν οὐδὲ τοῦτο, ὦ Φιλόκλεισ· ^ ἐπεὶ πολλοὺσ ἂν ἐγώ σοι δείξαιμι συνετοὺσ τἄλλα καὶ τὴν γνώμην θαυμαστοὺσ οὐκ οἶδ’ ὅπωσ ἑαλωκότασ τούτῳ τῷ κακῷ καὶ φιλοψευδεῖσ ὄντασ, ὡσ ἀνιᾶσθαί με, εἰ τοιοῦτοι ἄνδρεσ ἄριστοι τὰ πάντα ὅμωσ χαίρουσιν αὑτούσ τε καὶ τοὺσ ἐντυγχάνοντασ ἐξαπατῶντεσ. ἐκείνουσ μὲν γὰρ τοὺσ παλαιοὺσ πρὸ ἐμοῦ σὲ χρὴ εἰδέναι, τὸν Ἡρόδοτον καὶ Κτησίαν τὸν Κνίδιον καὶ πρὸ τούτων τοὺσ ποιητὰσ καὶ τὸν Ὅμηρον αὐτόν, ἀοιδίμουσ ἄνδρασ, ἐγγράφῳ τῷ ψεύσματι κεχρημένουσ, ὡσ μὴ μόνουσ ἐξαπατᾶν τοὺσ τότε ἀκούοντασ σφῶν, ἀλλὰ καί μέχρισ ἡμῶν διικνεῖσθαι τὸ ψεῦδοσ ἐκ διαδοχῆσ ἐν καλλίστοισ ἔπεσι καὶ μέτροισ φυλαττόμενον. ἐμοὶ γοῦν πολλάκισ αἰδεῖσθαι ὑπὲρ αὐτῶν ἔπεισιν, ὁπόταν Οὐρανοῦ τομὴν καὶ Προμηθέωσ δεσμὰ διηγῶνται καὶ Γιγάντων ἐπανάστασιν καὶ τὴν ἐν Αἳδου πᾶσαν τραγῳδίαν, καὶ ὡσ δι’ ἔρωτα ὁ Ζεὺσ ταῦροσ ἢ κύκνοσ ἐγένετο καὶ ὡσ ἐκ γυναικόσ τισ εἰσ ὄρνεον ἢ εἰσ ἄρκτον μετέπεσεν, ἔτι δὲ Πηγάσουσ καὶ Χιμαίρασ καὶ Γοργόνασ καὶ Κύκλωπασ καὶ ὅσα τοιαῦτα, πάνυ ἀλλόκοτα καὶ τεράστια μυθίδια παίδων ψυχὰσ κηλεῖν δυνάμενα ἔτι τὴν Μορμὼ καὶ τὴν Λάμιαν δεδιότων. καίτοι τὰ μὲν τῶν ποιητῶν ἴσωσ μέτρια, τὸ δὲ καὶ πόλεισ ἤδη καὶ ἔθνη ὅλα ^ κοινῇ καὶ δημοσίᾳ ψευδεσθαι πῶσ οὐ γελοῖον;

εἰ Κρῆτεσ μὲν τὸν Διὸσ τάφον δεικνύντεσ οὐκ αἰσχύνονται, Ἀθηναῖοι δὲ τὸν Ἐριχθόνιον ἐκ τῆσ γῆσ ἀναδοθῆναί φασιν καὶ τοὺσ πρώτουσ ἀνθρώπουσ ἐκ τῆσ Ἀττικῆσ ἀναφῦναι καθάπερ τὰ λάχανα, πολὺ σεμνότερον οὗτοί γε τῶν Θηβαίων, οἳ ἐξ ὄφεωσ ὀδόντων Σπαρτούσ τινασ ἀναβεβλαστηκέναι διηγοῦνται. ὃσ δ’ ἂν οὖν ταῦτα καταγέλαστα ὄντα μὴ οἰήται ἀληθῆ εἶναι, ἀλλ’ ἐμφρόνωσ ἐξετάζων αὐτὰ Κοροίβου τινὸσ ἢ Μαργίτου νομίζῃ τὸ πείθεσθαι ἢ Τριπτόλεμον ἐλάσαι διὰ τοῦ ἀέροσ ἐπὶ δρακόντων ὑποπτέρων ἢ Πᾶνα ἥκειν ἐξ Ἀρκαδίασ σύμμαχον εἰσ Μαραθῶνα ἢ Ὠρείθυιαν ’ὑπὸ τοῦ Βορέου ἁρπασθῆναι, ἀσεβὴσ οὗτόσ γε καὶ ἀνόητοσ αὐτοῖσ ἔδοξεν οὕτω προδήλοισ καὶ ἀληθέσι πράγμασιν ἀπιστῶν εἰσ τοσοῦτον ἐπικρατεῖ τὸ ψεῦδοσ. · ἀλλ’ οἱ μὲν ποιηταί, ὦ Τυχιάδη, καὶ αἱ πόλεισ δὲ συγγνώμησ εἰκότωσ τυγχάνοιεν ἄν, οἱ μὲν τὸ ἐκ τοῦ μύθου τερπνὸν ἐπαγωγότατον ὂν ἐγκαταμιγνύντεσ τῇ γραφῇ, οὗπερ μάλιστα δέονται πρὸσ τοὺσ ἀκροατάσ, Ἀθηναῖοι δὲ καὶ Θηβαῖοι .

καὶ εἴ τινεσ ἄλλοι σεμνοτέρασ ἀποφαίνοντεσ τὰσ πατρίδασ ἐκ τῶν τοιούτων. εἰ γοῦν τισ ἀφέλοι τὰ μυθώδη ταῦτα ἐκ τῆσ Ἑλλάδοσ, οὐδὲν ἂν κωλύσειε λιμῷ τοὺσ περιηγητὰσ αὐτῶν διαφθαρῆναι μηδὲ ἀμισθὶ τῶν ξένων τἀληθὲσ ἀκούειν ἐθελησάντων. οἱ δὲ μηδεμιᾶσ ἕνεκα αἰτίασ τοιαύτησ ὅμωσ χαίροντεσ τῷ ψεύσματι παγγέλοιοι εἰκότωσ δοκοῖεν ἄν. εὖ λέγεισ·

ἐγὼ γέ τοι παρὰ Εὐκράτουσ ἥκω σοι τοῦ πάνυ, πολλὰ τὰ ἄπιστα καὶ μυθώδη ἀκούσασ· μᾶλλον δὲ μεταξὺ λεγομένων ἀπιὼν ᾠχόμην οὐ φέρων τοῦ πράγματοσ τὴν ὑπερβολήν, ἀλλά με ὥσπερ αἱ Ἐρινύεσ ἐξήλασαν πολλὰ τεράστια καὶ ἀλλόκοτα διεξιόντεσ. ^ καίτοι, ὦ Τυχιάδη, ἀξιόπιστόσ τισ ὁ Εὐκράτησ ἐστίν, καὶ οὐδεὶσ ἂν οὐδὲ πιστεύσειεν ὡσ ἐκεῖνοσ οὕτω βαθὺν πώγωνα καθειμένοσ ἑξηκοντούτησ ἀνήρ, ἔτι καὶ φιλοσοφίᾳ συνὼν τὰ πολλά, ὑπομείνειεν ἂν καὶ ἄλλου τινὸσ ψευδομένου ἐπακοῦσαι παρών, οὐχ ὅπωσ αὐτόσ τι τολμῆσαι τοιοῦτον. οὐ γὰρ οἶσθα, ὦ ἑταῖρε, οἱᾶ μὲν εἶπεν, ὅπωσ δὲ αὐτὰ ἐπιστώσατο, ὡσ δὲ καὶ ἐπώμνυτο τοῖσ πλείστοισ, παραστησάμενοσ τὰ παιδία, ὥστε με ἀποβλέποντα εἰσ αὐτὸν ποικίλα ἐννοεῖν, ἄρτι μὲν ὡσ μεμήνοι καὶ ἔξω εἰή τοῦ καθεστηκότοσ, ἄρτι δὲ ὡσ γόησ ὢν ἄρα τοσοῦτον χρόνον ἐλελήθει με ὑπὸ τῇ λεοντῇ γελοῖόν τινα πίθηκον περιστέλλων οὕτωσ ἄτοπα διηγεῖτο. τίνα ταῦτα πρὸσ τῆσ Ἑστίασ, ὦ Τυχιάδη; ἐθέλω γὰρ εἰδέναι ἥντινα τὴν ἀλαζονείαν ὑπὸ τηλικούτῳ τῷ πώγωνι ἔσκεπεν. εἰώθειν ^ μὲν καὶ ἄλλοτε, ὦ Φιλόκλεισ, φοιτᾶν παρ’ αὐτόν, εἴ ποτε πολλὴν τὴν σχολὴν ἄγοιμι, τήμερον δὲ Λεοντίχῳ συγγενέσθαι δεόμενοσ ‐ ἑταῖροσ δέ μοι, ὡσ οἶσθα ‐ ἀκούσασ τοῦ παιδὸσ ὡσ παρὰ τὸν Εὐκράτην ἑώθεν ἁπέλθοι νοσοῦντα ἐπισκεψόμενοσ, ἀμφοῖν ἕνεκα, ὡσ καὶ τῷ Λεοντίχῳ συγγενοίμην κἀκεῖνον ἴδοιμι ‐ ἠγνοήκειν·

γὰρ ὡσ νοσοίη ‐ παραγίγνομαι πρὸσ αὐτόν. εὑρίσκω δὲ αὐτόθι τὸν μὲν Λεόντιχον οὐκέτι ‐ ἐφθάκει γάρ, ὡσ ἔφασκον, ὀλίγον προεξεληλυθώσ ‐ ἄλλουσ δὲ συχνούσ, ἐν οἷσ Κλεόδημόσ τε ἦν ὁ ἐκ τοῦ Περιπάτου καὶ Δεινόμαχοσ ὁ Στωϊκὸσ καὶ Ιὤν, οἶσθα τὸν ἐπὶ τοῖσ Πλάτωνοσ λόγοισ θαυμάζεσθαι ἀξιοῦντα ὡσ μόνον ἀκριβῶσ κατανενοηκότα τὴν γνώμην τοῦ ἀνδρὸσ καὶ τοῖσ ἄλλοισ ὑποφητεῦσαι δυνάμενον. ὁρᾷσ οἱούσ ἄνδρασ σοί φημι, πανσόφουσ καὶ παναρέτουσ, ὅ τι περ τὸ κεφάλαιον αὐτὸ ἐξ ἑκάστησ προαιρέσεωσ, αἰδεσίμουσ ἅπαντασ καὶ μονονουχὶ φοβεροὺσ τὴν πρόσοψιν; ἔτι καὶ ὁ ἰατρὸσ Ἀντίγονοσ παρῆν, κατὰ χρείαν, οἶμαι, τῆσ νόσου ἐπικληθείσ. καὶ ῥᾷον ἐδόκει ἤδη ἔχειν ὁ Εὐκράτησ καὶ τὸ νόσημα τῶν συντρόφων ἦν τὸ ῥεῦμα γὰρ εἰσ τοὺσ πόδασ αὖθισ αὐτῷ κατεληλύθει. Καθέζεσθαι οὖν με παρ’ αὐτὸν ἐπὶ τῆσ κλίνησ ὁ Εὐκράτησ ἐκέλευεν, ἠρέμα ἐγκλίνασ τῇ φωνῇ εἰσ τὸ ἀσθενικὸν ὁπότε εἶδέ με, καίτοι βοῶντοσ αὐτοῦ καὶ διατεινομένου τι μεταξὺ εἰσιὼν ἐπήκουον. κἀγὼ μάλα πεφυλαγμένωσ, μὴ ψαύσαιμι τοῖν ποδοῖν αὐτοῦ, ἀπολογησάμενοσ τὰ συνήθη ταῦτα, ὡσ ἀγνοήσαιμι νοσοῦντα καὶ ὡσ ἐπεὶ ἔμαθον δρομαῖοσ ἔλθοιμι, ἐκαθεζόμην πλησίον. οἱ μὲν δὴ ἐτύγχανον οἶμαι ^ περὶ τοῦ νοσήματοσ τὰ μὲν ἤδη πολλὰ προειρηκότεσ, τὰ δὲ καὶ τότε διεξιόντεσ, ἔτι δὲ καὶ θεραπείασ τινὰσ ἕκαστοσ ὑποβάλλοντεσ.

"τῇ ἀριστερᾷ τισ ἀνελόμενοσ χαμᾶθεν τὸν ὀδόντα τῆσ μυγαλῆσ οὕτω φονευθείσησ, ὡσ προεῖπον, ἐνδήσειεν εἰσ δέρμα λέοντοσ ἄρτι ἀποδαρέν, εἶτα περιάψειε περὶ τὰ σκέλη, αὐτίκα παύεται τὸ ἄλγημα. "ἐγὼ ἤκουσα, ἐλάφου δὲ θηλείασ ἔτι παρθένου καὶ ἀβάτου· "καὶ τὸ πρᾶγμα οὕτω πιθανώτερον ὠκὺ γὰρ ἡ ἔλαφοσ καὶ ἔρρωται μάλιστα ἐκ τῶν ποδῶν. ὁ δὲ λέων ἄλκιμοσ μέν, καὶ τὸ λίποσ αὐτοῦ καὶ ἡ χεὶρ ἡ δεξιὰ καὶ αἱ τρίχεσ ἐκ τοῦ πώγωνοσ αἱ ὀρθαὶ μεγάλα δύνανται,^ εἴ τισ ἐπίσταιτο αὐτοῖσ χρῆσθαι μετὰ τῆσ οἰκείασ ἐπῳδῆσ ἑκάστῳ· "ποδῶν δὲ ἰάσιν ἥκιστα ἐπαγγέλλεται. "οὕτω πάλαι ἐγίγνωσκον, ἐλάφου χρῆναι τὸ δέρμα εἶναι, διότι ὠκὺ ἔλαφοσ· "ἔναγχοσ δὲ Λίβυσ ἀνὴρ σοφὸσ τὰ τοιαῦτα μετεδίδαξέ με εἰπὼν ὠκυτέρουσ εἶναι τῶν ἐλάφων τοὺσ λέοντασ. "ἀμέλει, ἔφη, καὶ αἱροῦσιν αὐτὰσ διώκοντεσ. ἐπῄνεσαν οἱ παρόντεσ ὡσ εὖ εἰπόντοσ τοῦ Λίβυοσ.

"τισιν τὰ τοιαῦτα παύεσθαι ἢ τοῖσ ἔξωθεν παραρτήμασιν τοῦ κακοῦ ἔνδον διατρίβοντοσ; ἐγέλασαν ἐπὶ τῷ λόγῳ καὶ δῆλοι ἦσαν κατεγνωκότεσ μου πολλὴν τὴν ἄνοιαν, εἰ μὴ ἐπισταίμην τὰ προδηλότατα καὶ περὶ ὧν οὐδεὶσ ἂν εὖ φρονῶν ἀντείποι μὴ οὐχὶ οὕτωσ ἔχειν. ὁ μέντοι ἰατρὸσ Ἀντίγονοσ ἐδόκει μοι ἡσθῆναι τῇ ἐρωτήσει μου· πάλαι γὰρ ἠμελεῖτο, οἶμαι, βοηθεῖν ἀξιῶν τῷ Εὐκράτει μετὰ τῆσ τέχνησ οἴνου τε παραγγέλλων ἀπέχεσθαι καὶ λάχανα σιτεῖσθαι καὶ ὅλωσ ὑφαιρεῖν τοῦ τόνου. "ὦ Τυχιάδη; "ἄπιστον εἶναί σοι δοκεῖ τὸ ἐκ τῶν τοιούτων γίγνεσθαί τινασ ὠφελείασ εἰσ τὰ νοσήματα; "εἰ μὴ πάνυ κορύζησ τὴν ῥῖνα μεστὸσ εἰήν, ὡσ πιστεύειν τὰ ἔξω καὶ μηδὲν κοινωνοῦντα τοῖσ ἔνδοθεν ἐπεγείρουσι τὰ νοσήματα μετὰ ῥηματίων, ὥσ φατε, καὶ γοητείασ τινὸσ ἐνεργεῖν καὶ τὴν ἰάσιν ἐπιπέμπειν προσαρτώμενα. "τὸ δ’ οὐκ ἂν γένοιτο, οὐδ’ ἢν εἰσ τοῦ Νεμείου λέοντοσ τὸ δέρμα ἐνδήσῃ τισ ἑκκαίδεκα ὅλασ μυγαλᾶσ· "εἶ καὶ τὰ τοιαῦτα οὐκ ἐμέλησέ σοι ἐκμαθεῖν ὅντινα τρόπον ὁμιλεῖ τοῖσ νοσήμασι προσφερόμενα, κἀμοὶ δοκεῖσ οὐδὲ τὰ προφανέστατα ἂν παραδέξασθαι ταῦτα, τῶν ἐκ περιόδου πυρετῶν τὰσ ἀποπομπὰσ καὶ τῶν ἑρπετῶν τὰσ καταθέλξεισ καὶ βουβώνων ἰάσεισ καὶ τἄλλα ὁπόσα καὶ αἱ γρᾶεσ ἤδη ποιοῦσιν.

"εἰ δὲ ἐκεῖνα γίγνεται ἅπαντα, τί δή ποτε οὐχὶ ταῦτα οἰήσῃ γίγνεσθαι ὑπὸ τῶν ὁμοίων; "σὺ περαίνεισ, ὦ Δεινόμαχε, καὶ ἥλῳ, φασίν, ἐκκρούεισ τὸν ἧλον οὐδὲ γὰρ ἃ φὴσ ταῦτα δῆλα μετὰ τοιαύτησ δυνάμεωσ γιγνόμενα. "ἢν γοῦν μὴ πείσῃσ πρότερον . ἐπάγων τῷ λόγῳ διότι φύσιν ἔχει οὕτω γίγνεσθαι, τοῦ τε πυρετοῦ καὶ τοῦ οἰδήματοσ δεδιότοσ ἢ ὄνομα θεσπέσιον ἢ ῥῆσιν βαρβαρικὴν καὶ διὰ τοῦτο ἐκ τοῦ βουβῶνοσ δραπετεύοντοσ, ἔτι σοι γραῶν μῦθοι τὰ λεγόμενά ἐστι. "τὰ τοιαῦτα λέγων οὐδὲ θεοὺσ εἶναι πιστεύειν εἴ γε μὴ οἰεί τὰσ ἰάσεισ οἱο͂́ν τε εἶναι ὑπὸ ἱερῶν ὀνομάτων γίγνεσθαι.

"μὴ λέγε, ὦ ἄριστε· "κωλύει γὰρ οὐδὲν καὶ θεῶν ὄντων ὅμωσ τὰ τοιαῦτα ψευδῆ εἶναι. "ἐγὼ δὲ καὶ θεοὺσ σέβω καὶ ἰάσεισ αὐτῶν ὁρῶ καὶ ἃ εὖ ποιοῦσι τοὺσ κάμνοντασ ὑπὸ φαρμάκων καὶ ἰατρικῆσ ἀνιστάντεσ· "ὁ γοῦν Ἀσκληπιὸσ αὐτὸσ καὶ οἱ παῖδεσ αὐτοῦ ἤπια φάρμακα πάσσοντεσ ἐθεράπευον τοὺσ νοσοῦντασ, οὐ λεοντᾶσ καὶ μυγαλᾶσ περιάπτοντεσ. "ἐγὼ δὲ ὑμῖν θαυμάσιόν τι διηγήσομαι.

"ἦν μὲν ἐγὼ μειράκιον ἔτι ἀμφὶ τὰ τετταρακαίδεκα ἔτη σχεδὸν ἧκεν δέ τισ ἀγγέλλων τῷ πατρὶ Μίδαν τὸν ἀμπελουργόν, ’ ἐρρωμένον εἰσ τὰ ἄλλα οἰκέτην καὶ ἐργατικόν, ἀμφὶ. πλήθουσαν ἀγορὰν ὑπὸ ἐχίδνησ δηχθέντα κεῖσθαι ἤδη σεσηπότα τὸ σκέλοσ· "ἀναδοῦντι γὰρ αὐτῷ τὰ κλήματα καὶ ταῖσ χάραξι περιπλέκοντι προσερπύσαν τὸ θηρίον δακεῖν κατὰ τὸν μέγαν δάκτυλον, καὶ τὸ μὲν φθάσαι καὶ καταδῦναι αὖθισ εἰσ τὸν φωλεόν, τὸν δὲ οἰμώζειν ἀπολλύμενον ὑπ’ ἀλγηδόνων. "ταῦτά τε οὖν ἀπηγγέλλετο καὶ τὸν Μίδαν ἑωρῶμεν αὐτὸν ἐπὶ σκίμποδοσ ὑπὸ τῶν ὁμοδούλων προσκομιζόμενον, ὅλον ᾠδηκότα, πελιδνόν, μυδῶντα ἐπιπολῆσ,^ ὀλίγον ἔτι ἐμπνέοντα. "λελυπημένῳ δὴ τῷ πατρὶ τῶν φίλων τισ παρών, ’ θάρρει,^ ἔφη, ’ ἐγὼ γάρ σοι ἄνδρα Βαβυλώνιον τῶν Χαλδαίων, ὥσ φασιν, αὐτίκα μέτειμι, ὃσ ἰάσεται τὸν ἄνθρωπον καὶ ἵνα μὴ διατρίβω λέγων, ἧκεν ὁ Βαβυλώνιοσ καὶ ἀνέστησε τὸν Μίδαν ἐπῳδῇ τινι ἐξελάσασ τὸν ἰὸν ἐκ τοῦ σώματοσ, ἔτι καὶ προσαρτήσασ τῷ ποδὶ νεκρᾶσ ^ παρθένου λίθον ἀπὸ τῆσ στήλησ ἐκκολάψασ. "καὶ τοῦτο μὲν ἴσωσ μέτριον καίτοι ὁ Μίδασ αὐτὸσ ἀράμενοσ τὸν σκίμποδα ἐφ’ οὗ ἐκεκόμιστο ᾤχετο εἰσ τὸν ἀγρὸν ἀπιών τοσοῦτον ἡ ἐπῳδὴ ἐδυνήθη καὶ ὁ στηλίτησ ἐκεῖνοσ λίθοσ. "ὁ δὲ καὶ ἄλλα ἐποίησε θεσπέσια ὡσ ἀληθῶσ· "εἰσ γὰρ τὸν ἀγρὸν ἐλθὼν ἑώθεν, ἐπειπὼν ἱερατικά τινα ἐκ βίβλου παλαιᾶσ ὀνόματα ἑπτὰ καὶ θείῳ καὶ δᾳδὶ καθαγνίσασ τὸν τόπον περιελθὼν ἐσ τρίσ, ἐξεκάλεσεν ^ ὅσα ἦν ἑρπετὰ ἐντὸσ τῶν ὁρ́ων. "ἧκον οὖν ὥσπερ ἑλκόμενοι πρὸσ τὴν ἐπῳδὴν ὄφεισ πολλοὶ καὶ ἀσπίδεσ καὶ ἔχιδναι καὶ κεράσται καὶ ἀκοντίαι φρῦνί τε καὶ φύσαλοι, ἐλείπετο δ’ εἷσ δράκων παλαιόσ ὑπὸ γήρωσ, οἶμαι, ἐξεμπύσαι μὴ δυνάμενοσ ἢ παρακούσασ τοῦ προστάγματοσ· "ὁ δὲ μάγοσ οὐκ ἔφη παμρῖναι ἅπαντασ, ἀλλ’ ἕνα τινὰ τῶν ὀφέων τὸν νεώτατον χειροτονήσασ πρεσβευτὴν ἔπεμψεν ἐπὶ τὸν δράκοντα, καὶ μετὰ μικρὸν ἧκε κἀκεῖνοσ. "ἐπεὶ δὲ συνηλίσθησαν,^ ἐνεφύσησε μὲν αὐτοῖσ ὁ Βαβυλώνιοσ, τὰ δ’ αὐτίκα μάλα κατεκαύθη ἅπαντα ὑπὸ τῷ φυσήματι, ἡμεῖσ δὲ ἐθαυμάζομεν. "ὁ ὄφισ δ’ ὁ πρεσβευτὴσ ὁ νέοσ ἄρα καὶ ἐχειραγώγει τὸν·

"δράκοντα ἤδη, ὡσ φήσ, γεγηρακότα, ἢ σκίπωνα ἔχων ἐκεῖνοσ ἐπεστηρίζετο; "ἐγὼ δὲ καὶ αὐτὸσ ἀπιστότεροσ ὤν σου πάλαι τὰ τοιαῦτα ‐ ‐ ᾤμην γὰρ οὐδενὶ λόγῳ δυνατὸν γίγνεσθαι ἂν αὐτὰ ‐ ‐ ὅμωσ ὅτε τὸ πρῶτον εἶδον πετόμενον τὸν ξένον τὸν βάρβαρον ‐ ἐξ Ὑπερβορέων δ’ ἦν, ὡσ ἔφασκεν ‐ ἐπίστευσα καὶ ἐνικήθην ἐπὶ πολὺ ἀντισχών. τί γὰρ ἔδει ποιεῖν αὐτὸν ὁρῶντα διὰ τοῦ ἀέροσ φερόμβνον ἠμβρασ οὔσησ καὶ ἐφ’ ὕδατοσ βαδίζοντα καὶ διὰ πυρὸσ διεξιόντα σχολῇ καὶ βάδην; "τὸν Τπερβόρεον ἄνδρα πετόμενον ἢ ἐπὶ τοῦ ὕδατοσ βεβηκότα; "ὑποδεδεμένον γε καρβατίνασ, οἱᾶ μάλιστα ἐκεῖνοι ὑποδοῦνται. "τὰ μὲν γὰρ σμικρὰ ταῦτα τί χρὴ καὶ λέγειν ὅσα ἐπεδείκνυτο, ἔρωτασ ἐπιπέμπων καὶ δαίμονασ ἀνάγων καὶ νεκροὺσ ἑώλουσ ἀνακαλῶν καὶ τὴν Ἑκάτην αὐτὴν ἐναργῆ παριστὰσ καὶ τὴν Σελήνην καθαιρῶν; "^ ἐγὼ γοῦν διηγήσομαι ὑμῖν ἃ εἶδον γιγνόμενα ὑπ’ αὐτοῦ ἐν Γλαυκίου τοῦ Ἀλεξικλέουσ. "ἄρτι γὰρ ὁ Γλαυκίασ τοῦ πατρὸσ ἀποθανόντοσ παραλαβὼν τὴν οὐσίαν ἠράσθη Χρυσίδοσ τῆσ Δημέου γυναικόσ. ἐμοὶ δὲ διδασκάλῳ ἐχρῆτο πρὸσ τοὺσ λόγουσ, καὶ εἴ γε μὴ ὁ ἔρωσ ἐκεῖνοσ ἀπησχόλησεν αὐτόν, ἅπαντα ἂν ἤδη τὰ τοῦ Περιπάτου ἠπίστατο, ὃσ καὶ ὀκτωκαιδεκαέτησ ὢν ἀνέλυε καὶ τὴν φυσικὴν ἀκρόασιν μετεληλύθει εἰσ τέλοσ. "ἀμηχανῶν δὲ ὅμωσ τῷ ἔρωτι μηνύει μοι τὸ πᾶν, ἐγὼ ὥσπερ εἰκὸσ ἦν, διδάσκαλον ὄντα, τὸν Ὑπερβόρεον ἐκεῖνον μάγον ἄγω παρ’ αὐτὸν ἐπὶ μναῖσ τέτταρσι μὲν τὸ παραυτίκα ‐ ἔδει γὰρ προτελέσαι τι εἰσ τὰσ θυσίασ ‐ ἑκκαίδεκα δέ, εἰ τύχοι τῆσ Χρυσίδοσ. "ὁ δὲ αὐξομένην τηρήσασ τὴν σελήνην ‐ τότε γὰρ ὡσ ἐπὶ τὸ πολὺ τὰ τοιαῦτα τελεσιουργεῖται ‐ βόθρον τε ὀρυξάμενοσ ἐν ὑπαίθρῳ τινὶ τῆσ οἰκίασ περὶ μέσασ νύκτασ ἀνεκάλεσεν ἡμῖν πρῶτον μὲν τὸν Ἀλεξικλέα τὸν πατέρα τοῦ Γλαυκίου πρὸ ἑπτὰ μηνῶν τεθνεῶτα· "ἠγανάκτει δὲ ὁ γέρων ἐπὶ τῷ ἔρωτι καὶ ὠργίζετο, τὰ τελευταῖα δὲ ὅμωσ ἐφῆκεν αὐτῷ ἐρᾶν, μετὰ δὲ τὴν Ἑκάτην τε ἀνήγαγεν ἐπαγομένην τὸν Κέρβερον καὶ τὴν Σελήνην κατέσπασεν, πολύμορφόν τι θέαμα καὶ ἄλλοτε ἀλλοῖόν τι φανταζόμενον τὸ μὲν γὰρ πρῶτον γυναικείαν μορφὴν ἐπεδείκνυτο, εἶτα βοῦσ ἐγίγνετο πάγκαλοσ, εἶτα σκύλαξ ἐφαίνετο. "τέλοσ δ’ οὖν ὁ Ὑπερβόρεοσ ἐκ πηλοῦ ἐρώτιόν τι ἀναπλάσασ, Ἄπιθι, ἔφη, καὶ ἄγε Χρυσίδα. "καὶ ὁ μὲν πηλὸσ ἐξέπτατο, μετὰ μικρὸν δὲ ἐπέστη κόπτουσα τὴν θύραν ἐκείνη καὶ εἰσελθοῦσα περιβάλλει τὸν Γλαυκίαν ὡσ ἂν ἐκμανέστατα ἐρῶσα καὶ συνῆν ἄχρι δὴ ἀλεκτρυόνων ἠκούσαμεν ᾀδόντων. "τότε δὴ ἥ τε Σελήνη ἀνέπτατο εἰσ τὸν οὐρανὸν καὶ ἡ Ἑκάτη ἔδυ κατὰ τῆσ γῆσ καὶ τὰ ἄλλα φάσματα ἠφανίσθη καὶ τὴν Χρυσίδα ἐξεπέμψαμεν περὶ αὐτό που σχεδὸν τὸ λυκαυγέσ. εἰ ταῦτα εἶδεσ, ὦ Τυχιάδη, οὐκ ἂν ἔτι ἠπίστησασ εἶναι πολλὰ ἐν ταῖσ ἐπῳδαῖσ χρήσιμα. ἦν δὲ ἐγώ·

"ἐπίστευον γὰρ ἄν, εἲ γε εἶδον αὐτά, νῦν δὲ συγγνώμη, οἶμαι, εἰ μὴ τὰ ὅμοια ὑμῖν ὀξυδορκεῖν ἔχω πλὴν ἀλλ’ οἶδα γὰρ τὴν Χρυσίδα ἣν λέγεισ, ἐραστὴν γυναῖκα καὶ πρόχειρον, οὐχ ὁρῶ δὲ τίνοσ ἕνεκα ἐδεήθητε ἐπ’ αὐτὴν τοῦ πηλίνου πρεσβευτοῦ καὶ μάγου τοῦ ἐξ Ὑπερβορέων καὶ Σελήνησ αὐτῆσ, ἣν εἴκοσι δραχμῶν ἀγαγεῖν εἰσ Ὑπερβορέουσ δυνατὸν ἦν. πάνυ γὰρ ἐνδίδωσιν πρὸσ ταύτην τὴν ἐπῳδὴν ἡ γυνὴ καὶ τὸ ἐναντίον τοῖσ φάσμασιν πέπονθεν ἐκεῖνα μὲν γὰρ ἢν ψόφον ἀκούσῃ χαλκοῦ ἢ σιδήρου, πέφευγε ‐ καὶ ταῦτα γὰρ ὑμεῖσ φατε ‐ αὕτη δὲ ἂν ἀργύριόν που ψοφῇ, ἔρχεται πρὸσ τὸν ἦχον. "ἄλλωσ τε καὶ αὐτοῦ θαυμάζω τοῦ μάγου, εἰ δυνάμενοσ αὐτὸσ ἐρᾶσθαι πρὸσ τῶν πλουσιωτάτων γυναικῶν καὶ τάλαντα ὅλα παρ’ αὐτῶν λαμβάνειν, ὁ δὲ τεττάρων μνῶν πάνυ σμικρολόγοσ ὢν ^ Γλαυκίαν ἐπέραστον ἐργάζεται. "ἀπιστῶν ἅπασιν. "ἐγὼ γοῦν ἡδέωσ ἂν ἐροίμην σε, τί περὶ τούτων φὴσ ὅσοι τοὺσ δαιμονῶντασ ἀπαλλάττουσι τῶν δειμάτων οὕτω σαφῶσ ἐξᾴδοντεσ τὰ φάσματα. "καὶ ταῦτα οὐκ ἐμὲ χρὴ λέγειν, ἀλλὰ πάντεσ ἴσασι τὸν Σύρον τὸν ἐκ τῆσ Παλαιστίνησ, τὸν ἐπὶ τούτῳ σοφιστήν, ὅσουσ παραλαβὼν καταπίπτοντασ πρὸσ τὴν σελήνην καὶ τὼ ὀφθαλμὼ διαστρέφοντασ καὶ ἀφροῦ πιμπλαμένουσ τὸ στόμα ὅμωσ ἀνίστησι καὶ ἀποπέμπει ἀρτίουσ τὴν γνώμην, ἐπὶ μισθῷ μεγάλῳ ἀπαλλάξασ τῶν δεινῶν. ἐπειδὰν γὰρ ἐπιστὰσ κειμένοισ ἔρηται ὅθεν εἰσεληλύθασιν εἰσ τὸ σῶμα, ὁ μὲν νοσῶν αὐτὸσ σιωπᾷ, ὁ δαίμων δὲ ἀποκρίνεται, ἑλληνίζων ἢ βαρβαρίζων ὁπόθεν ἂν αὐτὸσ ᾖ, ὅπωσ τε καὶ ὅθεν εἰσῆλθεν εἰσ τὸν ἄνθρωπον ὁ δὲ ὁρ́κουσ ἐπάγων, εἰ δὲ μὴ πεισθείη, καὶ ἀπειλῶν ἐξελαύνει τὸν δαίμονα. "ἐγὼ γοῦν καὶ εἶδον ἐξιόντα μέλανα καὶ καπνώδη τὴν χρόαν. "τὰ τοιαῦτά σε ὁρᾶν, ὦ Ιὤν, ᾧ γε καὶ αἱ ἰδέαι αὐταὶ φαίνονται ἃ ὁ πατήρ ὑμῶν Πλάτων δείκνυσιν, ἀμαυρόν τι θέαμα ὡσ πρὸσ ἡμᾶσ τοὺσ ἀμβλυώττοντασ.

"τὰ τοιαῦτα εἶδεν, οὐχὶ δὲ καὶ ἄλλοι πολλοὶ δαίμοσιν ἐντετυχήκασιν οἱ μὲν νύκτωρ, οἱ δὲ μεθ’ ἡμέραν;

"ἐγὼ δὲ οὐχ ἅπαξ ἀλλὰ μυριάκισ ἤδη σχέδον τὰ τοιαῦτα τεθέαμαι· "καὶ τὸ μὲν πρῶτον ἐταραττόμην πρὸσ αὐτά, νῦν δὲ δὴ ὑπὸ τοῦ ἔθουσ οὐδέν τι παράλογον ὁρᾶν μοι δοκῶ, καὶ μάλιστα ἐξ οὗ μοι τὸν δακτύλιον ὁ Ἄραψ ἔδωκε σιδήρου τοῦ ἐκ τῶν σταυρῶν πεποιημένον καὶ τὴν ἐπῳδὴν ἐδίδαξεν τὴν πολυώνυμον, ἐκτὸσ εἰ μὴ κἀμοὶ ἀπιστήσεισ, ὦ Τυχιάδη. "ἀπιστήσαιμι Εὐκράτει τῷ Δείνωνοσ, σοφῷ ἀνδρὶ καὶ μάλιστα ἐλευθερίῳ,^ τὰ δοκοῦντὰ οἱ λέγοντι οἴκοι παρ’ αὑτῷ ἐπ’ ἐξουσίασ; "ἅπασι τοῖσ ἐπὶ τῆσ οἰκίασ ὅσαι νύκτεσ φαινόμενον καὶ παισὶ καὶ νεανίαισ καὶ γέρουσι, τοῦτο οὐ παρ’ ἐμοῦ μόνον ἀκούσειασ ἂν ἀλλὰ καὶ παρὰ τῶν ἡμετέρων ἁπάντων.

"ἀνδριάντοσ; "εἰσιὼν ἐν τῇ αὐλῇ ἀνεστηκότα πάγκαλον ἀνδριάντα, Δημητρίου ἔργον τοῦ ἀνθρωποποιοῦ; "φήσ, τὸν ἐπικεκυφότα κατὰ τὸ σχῆμα τῆσ ἀφέσεωσ, ἀπεστραμμένον εἰσ τὴν δισκοφόρον, ἠρέμα ὀκλάζοντα τῷ ἑτέρῳ, ἐοικότα συναναστησομένῳ μετὰ τῆσ βολῆσ; "ἐπεὶ τῶν Μύρωνοσ ἔργων ἓν καὶ τοῦτό ἐστιν, ὁ δισκοβόλοσ ὃν λέγεισ· "οὐδὲ τὸν παρ’ αὐτόν φημι, τὸν διαδούμενον τὴν κεφαλὴν τῇ ταινίᾳ, τὸν καλόν, Πολυκλείτου γὰρ τοῦτο ἔργον. "ἀλλὰ τοὺσ μὲν ἐπὶ τὰ δεξιὰ εἰσιόντων ἄφεσ, ἐν οἷσ καὶ τὰ Κριτίου καὶ Νησιώτου πλάσματα ἕστηκεν, οἱ τυραννοκτόνοι· "σὺ δὲ εἴ τινα παρὰ τὸ ὕδωρ τὸ ἐπιρρέον εἶδεσ προγάστορα, φαλαντίαν, ἡμίγυμνον τὴν ἀναβολήν, ἠνεμωμένον τοῦ πώγωνοσ τὰσ τρίχασ ἐνίασ, ἐπίσημον τὰσ φλέβασ, αὐτοανθρώπῳ ὅμοιον, ἐκεῖνον λέγω· "Πέλλιχοσ ὁ Κορίνθιοσ στρατηγὸσ εἶναι δοκεῖ. "εἶδόν τινα ἐπὶ δεξιὰ τοῦ κρουνοῦ ταινίασ καὶ στεφάνουσ ξηροὺσ ἔχοντα, κατακεχρυσωμένον πετάλοισ τὸ στῆθοσ.

"ἐκεῖνα ἐχρύσωσα, ὁπότε μ’ ἰάσατο διὰ τρίτησ ὑπὸ τοῦ ἠπιάλου ἀπολλύμενον. "ὁ βέλτιστοσ ἡμῖν Πέλλιχοσ οὗτόσ ἐστιν; "ἤ σε οὐκ εἰσ μακρὰν μέτεισιν ὁ ἀνήρ οἶδα ἐγὼ ὅσον δύναται οὗτοσ ὁ ὑπὸ σοῦ γελώμενοσ ἀνδριάσ. ἢ οὐ νομίζεισ τοῦ αὐτοῦ εἶναι καὶ ἐπιπέμπειν ἠπιάλουσ οἷσ ἂν ἐθέλῃ, εἴ γε καὶ ἀποπέμπειν δυνατὸν αὐτῷ; "ἔστω ὁ ἀνδριὰσ καὶ ἤπιοσ οὕτωσ ἀνδρεῖοσ ὤν. τί δ’ οὖν καὶ ἄλλο ποιοῦντα ὁρᾶτε αὐτὸν ἅπαντεσ οἱ ἐν τῇ οἰκίᾳ; "νὺξ γένηται, ὁ δὲ καταβὰσ ἀπὸ τῆσ βάσεωσ ἐφ’ ᾗ ἕστηκε περίεισιν ἐν κύκλῳ τὴν οἰκίαν, καὶ πάντεσ ἐντυγχάνομεν αὐτῷ ἐνίοτε καὶ ᾄδοντι, καὶ οὐκ ἔστιν ὅντινα ἠδίκησεν ἐκτρέπτεσθαι γὰρ χρὴ μόνον ὁ δὲ παρέρχεται μηδὲν ἐνοχλήσασ τοὺσ ἰδόντασ. "καὶ μὴν καὶ λούεται τὰ πολλὰ καὶ παίζει δι’ ὅλησ τῆσ νυκτόσ, ὥστε ἀκούειν τοῦ ὕδατοσ ψοφοῦντοσ. "μὴ οὐχὶ Πέλλιχοσ ὁ ἀνδριάσ, ἀλλὰ Τάλωσ ὁ Κρὴσ ὁ τοῦ Μίνωοσ ᾖ· "καὶ γὰρ ἐκεῖνοσ χαλκοῦσ τισ ἦν τῆσ Κρήτησ περίπολοσ. "εἰ δὲ μὴ χαλκοῦ, ὦ Εὔκρατεσ, ἀλλὰ ξύλου πεποίητο, οὐδὲν αὐτὸν ἐκώλυεν οὐ Δημητρίου ἔργον εἶναι, ἀλλὰ τῶν Δαιδάλου τεχνημάτων δραπετεύει γοῦν, ὡσ φήσ, ἀπὸ τῆσ βάσεωσ καὶ οὗτοσ. "ὦ Τυχιάδη, μή σοι μεταμελήσῃ τοῦ σκώμματοσ ὕστερον.

"οἶδα ἐγὼ οἱᾶ ἔπαθεν ὁ τοὺσ ὀβολοὺσ ὑφελόμενοσ οὓσ κατὰ τὴν νουμηνίαν ἑκάστην τίθεμεν αὐτῷ. "ἱερόσυλόν γε ὄντα. "πῶσ δ’ οὖν αὐτὸν ἠμύνατο, ὦ Εὔκρατεσ; "ἐθέλω γὰρ ἀκοῦσαι, εἰ καὶ ὅτι μάλιστα οὑτοσὶ Τυχιάδησ ἀπιστήσει. "ἔκειντο ὀβολοὶ πρὸ τοῖν ποδοῖν αὐτοῦ καὶ ἄλλα νομίσματα ἔνια ἀργυρᾶ πρὸσ τὸν μηρὸν κηρῷ κεκολλημένα καὶ πέταλα ἐξ ἀργύρου, εὐχαί τινοσ ἢ μισθὸσ ἐπὶ τῇ ἰάσει ὁπόσοι δι’ αὐτὸν ἐπαύσαντο πυρετῷ ἐχόμενοι. "ἦν δὲ ἡμῖν Λίβυσ τισ οἰκέτησ κατάρατοσ, ἱπποκόμοσ· "οὗτοσ ἐπεχείρησε νυκτὸσ ὑφελέσθαι πάντα ἐκεῖνα καὶ ὑφείλετο καταβεβηκότα ἤδη τηρήσασ τὸν ἀνδριάντα. "ἐπεὶ δὲ ἐπανελθὼν τάχιστα ἔγνω περισεσυλημένοσ ὁ Πέλλιχοσ, ὁρ́α ὅπωσ ἠμύνατο καὶ κατεφώρασε τὸν Λίβυν· "δι’ ὅλησ γὰρ τῆσ νυκτὸσ περιῄει ἐν κύκλῳ τὴν αὐλὴν ὁ ἄθλιοσ ^ ἐξελθεῖν οὐ δυνάμενοσ ὥσπερ εἰσ λαβύρινθον ἐμπεσών, ἄχρι δὴ κατελήφθη ἔχων τὰ φώρια γενομένησ ἡμέρασ. "καὶ τότε μὲν πληγὰσ οὐκ ὀλίγασ ἔλαβεν ἁλούσ, οὐ πολὺν δὲ ἐπιβιοὺσ χρόνον κακὸσ κακῶσ ἀπέθανεν μαστιγούμενοσ, ὡσ ἔλεγεν, κατὰ τὴν νύκτα ἑκάστην, ὥστε καὶ μώλωπασ εἰσ τὴν ἐπιοῦσαν φαίνεσθαι αὐτοῦ ἐπὶ τοῦ σώματοσ. "πρὸσ ταῦτα, ὦ Τυχιάδη, καὶ τὸν Πέλλιχον; "σκῶπτε κἀμὲ ὥσπερ τοῦ Μίνωοσ ἡλικιώτην παραπαίειν ἤδη δόκει. "ἔστ’ ἂν χαλκὸσ μὲν ὁ χαλκόσ, τὸ δὲ ἔργον Δημήτριοσ ὁ Ἀλωπεκῆθεν εἰργασμένοσ ᾖ; ", οὐ θεοποιόσ τισ ἀλλ’ ἀνθρωποποιὸσ ὤν, οὔποτε φοβήσομαι τὸν ἀνδριάντα Πελλίχου, ὃν οὐδὲ ζῶντα πάνυ ἐδεδίειν ἂν ἀπειλοῦντά μοι. "κἀμοί, ὦ Εὔκρατεσ, Ἱπποκράτησ ἐστὶ χαλκοῦσ ὅσον πηχυαῖοσ τὸ μέγεθοσ·

"οὗτοσ ἐπειδὰν μόνον ἡ θρυαλλὶσ ἀποσβῇ, περίεισιν τὴν οἰκίαν ὅλην ἐν κύκλῳ ψοφῶν καὶ τὰσ πυξίδασ ἀνατρέπων καὶ τὰ φάρμακα συγχέων καὶ τὴν θυίαν περιτρέπων, καὶ μάλιστα ἐπειδὰν τὴν θυσίαν ὑπερβαλώμεθα, ἣν κατὰ τὸ ἔτοσ ἕκαστον αὐτῷ θύομεν. "καὶ ὁ Ἱπποκράτησ ἤδη ὁ ἰατρὸσ θύεσθαι αὑτῷ, καὶ ἀγανακτεῖ ἢν μὴ κατὰ καιρὸν ἐφ’ ἱερῶν τελείων ἑστιαθῇ; "ὃν ἔδει ἀγαπᾶν, εἴ τισ ἐναγίσειεν αὐτῷ ἢ μελίκρατον ἐπισπείσειεν ἢ στεφανώσειε τὴν στήλην. "‐ τοῦτο μὲν καὶ ἐπὶ μαρτύρων ‐ ὃ πρὸ ἐτῶν πέντε εἶδον ἐτύγχανε μὲν ἀμφὶ τρυγητὸν τοῦ ἔτουσ ὄν, ἐγὼ δὲ ἀνὰ τὸν ἀγρὸν μεσούσησ ἡμέρασ τρυγῶντασ ἀφεὶσ τοὺσ ἐργάτασ κατ’ ἐμαυτὸν εἰσ τὴν ὕλην ἀπῄειν μεταξὺ φροντίζων τι καὶ ἀνασκοπούμενοσ.

"ἐπεὶ δ’ ἐν τῷ συνηρεφεῖ ἦν, τὸ μὲν πρῶτον ὑλαγμὸσ ἐγένετο κυνῶν, κἀγὼ εἴκαζον Μνάσωνα τὸν υἱόν, ὥσπερ εἰώθει παίζειν καὶ κυνηγετεῖν εἰσ τὸ λάσιον μετὰ τῶν ἡλικιωτῶν παρελθόντα. "τὸ δ’ οὐκ εἶχεν οὕτωσ, ἀλλὰ μετ’ ὀλίγον σεισμοῦ τινοσ ἅμα γενομένου καὶ βοῆσ οἱο͂ν ἐκ βροντῆσ γυναῖκα ὁρῶ προσιοῦσαν φοβεράν, ἡμισταδιαίαν σχεδὸν τὸ ὕψοσ. "εἶχεν δὲ καὶ δᾷδα ἐν τῇ ἀριστερᾷ καὶ ξίφοσ ἐν τῇ δεξιᾷ ὅσον εἰκοσάπηχυ, καὶ τὰ μὲν ἔνερθεν ὀφιόπουσ ἦν, τὰ δὲ ἄνω Γοργόνι ἐμφερήσ, τὸ βλέμμα φημὶ καὶ τὸ φρικῶδεσ τῆσ προσόψεωσ, καὶ ἀντὶ τῆσ κόμησ τοὺσ δράκοντασ βοστρυχηδὸν καθεῖτο εἰλουμένουσ περὶ τὸν αὐχένα καὶ ἐπὶ τῶν ὤμων ἐνίουσ ἐσπειραμένουσ. "ὅπωσ ἔφριξα, ὦ φίλοι, μεταξὺ διηγούμενοσ. καὶ ἅμα λέγων ἐδείκνυεν ὁ Εὐκράτησ τὰσ ἐπὶ τοῦ πήχεωσ τρίχασ δῆθεν ὀρθὰσ ὑπὸ τοῦ φόβου. οἱ μὲν οὖν ἀμφὶ τὸν Ιὤνα καὶ τὸν Δεινόμαχον καὶ τὸν Κλεόδημον κεχηνότεσ ἀτενὲσ προσεῖχον αὐτῷ, γέροντεσ ἄνδρεσ ἑλκόμενοι τῆσ ῥινόσ, ἠρέμα προσκυνοῦντεσ οὕτωσ ἀπίθανον κολοσσόν, ἡμισταδιαίαν γυναῖκα, γιγάντειόν τι μορμολύκειον.

ἐγὼ δὲ ἐνενόουν μεταξὺ οἱοῖ ὄντεσ αὐτοὶ νέοισ τε ὁμιλοῦσιν, ἐπὶ σοφίᾳ καὶ ὑπὸ πολλῶν θαυμάζονται, μόνῃ τῇ πολιᾷ καὶ τῷ πώγωνι διαφέροντεσ τῶν βρεφῶν, τὰ δ’ ἄλλα καὶ αὐτῶν ἐκείνων εὐαγωγότεροι πρὸσ τὸ ψεῦδοσ. "ὦ Εὔκρατεσ, οἱ κύνεσ δὲ τῆσ θεοῦ πηλίκοι τὸ μέγεθοσ ἦσαν;

"ὑψηλότεροι τῶν Ἰνδικῶν, μέλανεσ καὶ αὐτοὶ καὶ λάσιοι πιναρᾷ καὶ αὐχμώσῃ τῇ λάχνῃ. ‐ ἐγὼ μὲν οὖν ἰδὼν ἔστην ἀναστρέψασ ἅμα τὴν σφραγῖδα ἥν μοι ὁ Ἄραψ . ἔδωκεν εἰσ τὸ εἴσω τοῦ δακτύλου· "ἡ Ἑκάτη δὲ πατάξασα τῷ δρακοντείῳ ποδὶ τοὔδαφοσ ἐποίησεν χάσμα παμμέγεθεσ, ἡλίκον Ταρτάρειον τὸ βάθοσ· "εἶτα ᾤχετο μετ’ ὀλίγον ἁλλομένη εἰσ αὐτό. ἐγὼ δὲ θαρρήσασ ἐπέκυψα λαβόμενοσ δένδρου τινὸσ πλησίον πεφυκότοσ, ὡσ μὴ σκοτοδινιάσασ ἐμπέσοιμι ἐπὶ κεφαλὴν εἶτα ἑώρων τὰ ἐν Αἳδου ἅπαντα, τὸν Πυριφλεγέθοντα, τὴν λίμνην, τὸν Κέρβερον, τοὺσ νεκρούσ, ὥστε γνωρίζειν ἐνίουσ αὐτῶν τὸν γοῦν πατέρα εἶδον ἀκριβῶσ αὐτὰ ἐκεῖνα ἔτι ἀμπεχόμενον ἐν οἷσ αὐτὸν κατεθάψαμεν. "ὦ Εὔκρατεσ, αἱ ψυχαί; "ἢ κατὰ φῦλα καὶ φρήτρασ μετὰ τῶν φίλων καὶ συγγενῶν διατρίβουσιν ἐπὶ τοῦ ἀσφοδέλου κατακείμενοι. "οἱ ἀμφὶ τὸν Ἐπίκουρον τῷ ἱερῷ Πλάτωνι καὶ τῷ περὶ τῶν ψυχῶν λόγῳ. σὺ δὲ μὴ καὶ τὸν Σωκράτην αὐτὸν καὶ τὸν Πλάτωνα εἶδεσ ἐν τοῖσ νεκροῖσ; "οὐδὲ τοῦτον σαφῶσ, ἀλλὰ εἰκάζων ὅτι φαλακρὸσ καὶ προγάστωρ ἦν· "τὸν Πλάτωνα δὲ οὐκ ἐγνώρισα· "χρὴ γάρ, οἶμαι, πρὸσ φίλουσ ἄνδρασ τἀληθῆ λέγειν. "ἅμα δ’ οὖν ἐγώ τε ἅπαντα ἱκανῶσ ἑωράκειν, καὶ τὸ χάσμα συνῄει καὶ συνέμυε· "καί τινεσ τῶν οἰκετῶν ἀναζητοῦντέσ με, καὶ Πυρρίασ οὗτοσ ἐν αὐτοῖσ, ἐπέστησαν οὔπω τέλεον μεμυκότοσ τοῦ χάσματοσ. "εἰπέ, Πυρρία, εἰ ἀληθῆ λέγω. "νὴ Δί’, ἔφη ὁ Πυρρίασ, καὶ ὑλακῆσ δὲ ἤκουσα διὰ τοῦ χάσματοσ καὶ πῦρ τι ὑπέλαμπεν, ἀπὸ τῆσ δᾳδόσ μοι δοκεῖν. κἀγὼ ἐγέλασα ἐπιμετρήσαντοσ τοῦ μάρτυροσ τὴν ὑλακὴν καὶ τὸ πῦρ. ὁ Κλεόδημοσ δέ, οὐ καινά, εἶπεν, οὐδὲ ἄλλοισ ἀόρατα ταῦτα εἶδεσ, ἐπεὶ καὶ αὐτὸσ οὐ πρὸ πολλοῦ νοσήσασ τοιόνδε τι ἐθεασάμην ἐπεσκόπει δέ με καὶ ἐθεράπευεν Ἀντίγονοσ οὗτοσ. "ἑβδόμη μὲν ἦν ἡμέρα, ὁ δὲ πυρετὸσ οἱο͂σ καῦσοσ σφοδρότατοσ. "ἅπαντεσ δέ με ἀπολιπόντεσ ἐπ’ ἐρημίασ ἐπικλεισάμενοι τὰσ θύρασ ἔξω περιέμενον οὕτω γὰρ αὐτὸσ ἐκέλευσασ, ὦ Ἀντίγονε, εἴ πωσ δυνηθείην εἰσ ὕπνον τραπέσθαι. "τότε οὖν ἐφίσταταί μοι νεανίασ ἐγρηγορότι πάγκαλοσ λευκὸν ἱμάτιον περιβεβλημένοσ, εἶτα ἀναστήσασ ἄγει διά τινοσ χάσματοσ εἰσ τὸν Αἳδην, ὡσ αὐτίκα ἐγνώρισα Τάνταλον ἰδὼν καὶ Τιτυὸν καὶ Σίσυφον. "καὶ τά μὲν ἄλλα τί ἂν ὑμῖν λέγοιμι; "ἐπεὶ δὲ κατὰ τὸ δικαστήριον ἐγενόμην ‐ παρῆν δὲ καὶ ὁ Αἰακὸσ καὶ ὁ Χάρων καὶ αἱ Μοῖραι καὶ αἱ Ἐρινύεσ ‐ ὁ μέν τισ ὥσπερ βασιλεὺσ ὁ Πλούτων,^ μοι δοκεῖ καθῆστο ἐπιλεγόμενοσ τῶν τεθνηξομένων τὰ ὀνόματα, οὓσ ἤδη ὑπερημέρουσ τῆσ ζωῆσ συνέβαινεν εἶναι. "ὁ δὲ νεανίσκοσ ἐμὲ φέρων παρέστησεν αὐτῷ· "ὁ δὲ Πλούτων ἠγανάκτησέν τε καὶ πρὸσ τὸν ἀγαγόντα με, ’ οὔπω πεπλήρωται,’ φησίν, ’ τὸ νῆμα αὐτῷ, ὥστε ἀπίτω. "σὺ δὲ δὴ τὸν χαλκέα Δημύλον ἄγε· "ὑπὲρ γὰρ τὸν ἄτρακτον βιοῖ. ’ κἀγὼ ἄσμενοσ ἀναδραμὼν αὐτὸσ μὲν ἤδη ἀπύρετοσ ἦν, ἀπήγγελλον δὲ ἅπασιν ὡσ τεθνήξεται Δημύλοσ· "ἐν γειτόνων δὲ ἡμῖν ᾤκει νοσῶν τι καὶ αὐτόσ, ὡσ ἀπηγγέλλετο. "καὶ μετὰ μικρὸν ἠκούομεν οἰμωγῆσ ὀδυρομένων ἐπ’ αὐτῷ. τί θαυμαστόν; "εἶπεν ὁ Ἀντίγονοσ· "ἐγὼ γὰρ οἶδά τινα μετὰ εἰκοστὴν ἡμέραν ἧσ ἐτάφη ἀναστάντα, θεραπεύσασ καὶ πρὸ τοῦ θανάτου καὶ ἐπεὶ ἀνέστη τὸν ἄνθρωπον. "καὶ πῶσ, ἦν δ’ ἐγώ, ἐν εἴκοσιν ἡμέραισ οὔτ’ ἐμύδησεν τὸ σῶμα οὔτε ἄλλωσ ὑπὸ λιμοῦ διεφθάρη; "εἰ μή τινα Ἐπιμενίδην σύ γε ἐθεράπευεσ. "ἅμα ταῦτα λεγόντων ἡμῶν ἐπεισῆλθον οἱ τοῦ Εὐκράτουσ υἱοὶ ἐκ τῆσ παλαίστρασ, ὁ μὲν ἤδη ἐξ ἐφήβων, ὁ δὲ ἕτεροσ ἀμφὶ τὰ πεντεκαίδεκα ἔτη, καὶ ἀσπασάμενοι ἡμᾶσ ἐκαθέζοντο ἐπὶ τῆσ κλίνησ παρὰ τῷ πατρί· "ἐμοὶ δὲ εἰσεκομίσθη θρόνοσ. "καὶ ὁ Εὐκράτησ ὥσπερ ἀναμνησθεὶσ πρὸσ τὴν ὄψιν τῶν υἱέων, οὕτωσ ὀναίμην, ἔφη, τούτων ‐ ἐπιβαλὼν αὐτοῖν τὴν χεῖρα ‐ ἀληθῆ, ὦ Τυχιάδη, πρόσ σε ἐρῶ. τὴν μακαρῖτίν μου γυναῖκα τὴν τούτων μητέρα πάντεσ ἴσασιν ὅπωσ ἠγάπησα, ἐδήλωσα δὲ οἷσ περὶ αὐτὴν ἔπραξα οὐ ζῶσαν μόνον, ἀλλὰ καὶ ἐπεὶ ἀπέθανεν, τόν τε κόσμον ἅπαντα συγκατακαύσασ καὶ τὴν ἐσθῆτα ᾗ ζῶσα ἔχαιρεν. "ἑβδόμῃ δὲ μετὰ τὴν τελευτὴν ἡμέρᾳ ἐγὼ μὲν ἐνταῦθα ἐπὶ τῆσ κλίνησ ὥσπερ νῦν ἐκείμην παραμυθούμενοσ τὸ πένθοσ· "ἀνεγίγνωσκον γὰρ τὸ περὶ ψυχῆσ τοῦ Πλάτωνοσ βιβλίον ἐφ’ ἡσυχίασ· "ἐπεισέρχεται δὲ μεταξὺ ἡ Δημαινέτη αὐτὴ ἐκείνη καὶ καθίζεται πλησίον ὥσπερ νῦν Εὐκρατίδησ οὑτοσί, δείξασ τὸν νεώτερον τῶν υἱέων ὁ δὲ αὐτίκα ἔφριξε μάλα παιδικῶσ, καὶ πάλαι ἤδη ὠχρὸσ ὢν ^ πρὸσ τὴν διήγησιν. "ἐγὼ δέ, ἦ δ’ ὃσ ὁ Εὐκράτησ, ὡσ εἶδον, περιπλακεὶσ αὐτῇ ἐδάκρυον ἀνακωκύσασ· "ἡ δὲ οὐκ εἰά βοᾶν, ἀλλ’ ᾐτιᾶτό με ὅτι τὰ ἄλλα πάντα ^ χαρισάμενοσ αὐτῇ θάτερον τοῖν σανδάλοιν χρυσοῖν ὄντοιν οὐ κατακαύσαιμι, εἶναι δὲ αὐτὸ ἔφασκεν ὑπὸ τῇ κιβωτῷ παραπεσόν. καὶ διὰ τοῦτο ἡμεῖσ οὐχ εὑρόντεσ θάτερον μόνον ἐκαύσαμεν. "ἔτι δὲ ἡμῶν διαλεγομένων κατάρατόν τι κυνίδιον ὑπὸ τῇ κλίνῃ ὂν Μελιταῖον ὑλάκτησεν, ἡ δὲ ἠφανίσθη πρὸσ τὴν ὑλακήν. τό μέντοι σανδάλιον εὑρέθη ὑπὸ τῇ κιβωτῷ καὶ κατεκαύθη ὕστερον. "ἔτι ἀπιστεῖν τούτοισ, ὦ Τυχιάδη, ἄξιον ἐναργέσιν οὖσιν καὶ κατὰ τὴν ἡμέραν ἑκάστην φαονομένοισ; "μὰ Δί’, ἦν δ’ ἐγώ· "ἐπεὶ σανδάλῳ γε χρυσῷ εἰσ τὰσ πυγὰσ ὥσπερ τὰ παιδία παίεσθαι ἄξιοι ἂν εἰε͂ν οἱ ἀπιστοῦντεσ καὶ οὕτωσ ἀναισχυντοῦντεσ πρὸσ τὴν ἀλήθειαν. "ἐπὶ τούτοισ ὁ Πυθαγορικὸσ Ἀρίγνωτοσ εἰσῆλθεν, ὁ κομήτησ, ὁ σεμνὸσ ἀπὸ τοῦ προσώπου, οἶσθα τὸν ἀοίδιμον ἐπὶ τῇ σοφίᾳ, τὸν ἱερὸν ἐπονομαζόμενον. "κἀγὼ μὲν ὡσ εἶδον αὐτὸν ἀνέπνευσα, τοῦτ’ ἐκεῖνο ἥκειν μοι νομίσασ πέλεκύν τινα κατὰ τῶν ψευσμάτων. "ἐπιστομιεῖ γὰρ αὐτούσ, ἔλεγον, ὁ σοφὸσ ἀνὴρ οὕτω τεράστια διεξιόντασ. "καὶ τὸ τοῦ λόγου, θεὸν ἀπὸ μηχανῆσ ἐπεισκυκληθῆναί μοι τοῦτον ᾤμην ὑπὸ τῆσ Τύχησ· "ὁ δὲ ἐπεὶ ἐκαθέζετο ὑπεκστάντοσ αὐτῷ τοῦ Κλεοδήμου, πρῶτα μὲν περὶ τῆσ νόσου ἤρετο, καὶ ὡσ ῥᾷον ἤδη ἔχειν ἤκουσεν παρὰ τοῦ Εὐκράτουσ, τί δέ, ἔφη, πρὸσ αὑτοὺσ ^ ἐφιλοσοφεῖτε; "μεταξὺ γὰρ εἰσιών ἐπήκουσα, καί μοι ἐδοκεῖτε ^ εἰσ καλόν διατεθήσεσθαι ^ τήν διατριβήν. τί δ’ ἄλλο, εἶπεν ὁ Εὐκράτησ, ἢ τουτονὶ τόν ἀδαμάντινον πείθομεν ‐ δείξασ ἐμὲ ‐ ἡγεῖσθαι δαίμονάσ τινασ εἶναι καὶ φάσματα καὶ νεκρῶν ψυχάσ περιπολεῖν ὑπέρ γῆσ καὶ φαίνεσθαι οἷσ ἄν ἐθέλωσιν. ἐγὼ μέν οὖν ἠρυθρίασα καὶ κάτω ἔνευσα αἰδεσθείσ τόν Ἀρίγνωτον.

"ὦ Εὔκρατεσ, μὴ τοῦτό φησιν Τυχιάδησ, τάσ τῶν βιαίωσ ἀποθανόντων μόνασ ψυχάσ περινοστεῖν, οἱο͂ν εἴ τισ ἀπήγξατο ἢ ἀπετμήθη τήν κεφαλήν ἢ ἀνεσκολοπίσθη ἢ ἄλλῳ γέ τῳ τρόπῳ τοιούτῳ ἀπῆλθεν ἐκ τοῦ βίου, τάσ δέ τῶν κατά μοῖραν ἀποθανόντων οὐκέτι· "ἤν γάρ τοῦτο λέγῃ, οὐ πάνυ ἀπόβλητα φήσει. "ἀλλ’ οὐδὲ ὅλωσ εἶναι τὰ τοιαῦτα οὐδὲ συνεστῶτα ὁρᾶσθαι οἰέται. "οὐδέν σοι τούτων γίγνεσθαι δοκεῖ, καὶ ταῦτα πάντων, ὡσ εἰπεῖν, ὁρώντων;

"ὑπὲρ ἐμοῦ, εἰ μὴ πιστεύω, διότι μηδὲ ὁρῶ μόνοσ τῶν ἄλλων εἰ δὲ ἑώρων, καὶ ἐπίστευον ἂν δηλαδὴ ὥσπερ ὑμεῖσ. "ἤν ποτε εἰσ Κόρινθον ἔλθῃσ, ἐροῦ ἔνθα ἐστὶν ἡ Εὐβατίδου οἰκία, καὶ ἐπειδάν σοι δειχθῇ παρὰ τὸ Κράνειον, παρελθὼν εἰσ αὐτὴν λέγε πρὸσ τὸν θυρωρὸν Τίβειον ὡσ ἐθέλοισ ἰδεῖν ὅθεν τὸν δαίμονα ὁ Πυθαγορικὸσ Ἀρίγνωτοσ ἀνορύξασ ἀπήλασε καὶ πρὸσ τὸ λοιπὸν οἰκεῖσθαι τὴν οἰκίαν ἐποίησεν. "τί δὲ τοῦτο ἦν, ὦ Ἀρίγνωτε; ἤρετο ὁ Εὐκράτησ.

"ἐκ πολλοῦ ὑπὸ δειμάτων, εἰ δέ τισ οἰκήσειεν εὐθὺσ ἐκπλαγεὶσ ἔφευγεν, ἐκδιωχθεὶσ ὑπό τινοσ φοβεροῦ καὶ ταραχώδουσ; "φάσματοσ. "συνέπιπτεν οὖν ἤδη καὶ ἡ στέγη κατέρρει, καὶ ὅλωσ οὐδεὶσ ἦν ὁ θαρρήσων παρελθεῖν εἰσ αὐτήν. ἐγὼ δὲ ἐπεὶ ταῦτα ἤκουσα, τὰσ βίβλουσ λαβὼν ‐ εἰσὶ δέ μοι Αἰγύπτιαι μάλα πολλαὶ περὶ τῶν τοιούτων ‐ ἧκον εἰσ τὴν οἰκίαν περὶ πρῶτον ὕπνον ἀποτρέποντοσ τοῦ ξένου καὶ μόνον οὐκ ἐπιλαμβανομένου, ἐπεὶ ἔμαθεν οἷ βαδίζοιμι, εἰσ προὖπτον κακόν, ὡσ ᾤετο. "ἐγὼ δὲ λύχνον λαβὼν μόνοσ εἰσέρχομαι, καὶ ἐν τῷ μεγίστῳ οἰκήματι καταθεὶσ τὸ φῶσ ἀνεγίγνωσκον ἡσυχῇ χαμαὶ καθεζόμενοσ· "ἐφίσταται δὲ ὁ δαίμων ἐπί τινα τῶν πολλῶν ἥκειν νομίζων καὶ δεδίξεσθαι κἀμὲ ἐλπίζων ὥσπερ τοὺσ ἄλλουσ, αὐχμηρὸσ καὶ κομήτησ καὶ μελάντεροσ τοῦ ζόφου. "καὶ ὁ μὲν ἐπιστὰσ ἐπειρᾶτό μου, πανταχόθεν προσβάλλων εἴ ποθεν κρατήσειεν, καὶ ἄρτι μὲν κύων ἄρτι δὲ ταῦροσ γιγνόμενοσ ἢ λέων. "ἐγὼ δὲ προχειρισάμενοσ τὴν φρικωδεστάτην ἐπίρρησιν αἰγυπτιάζων τῇ φωνῇ συνήλασα κατᾴδων αὐτὸν εἴσ τινα γωνίαν σκοτεινοῦ οἰκήματοσ· "ἰδὼν δὲ αὐτὸν οἷ κατέδυ, τὸ λοιπὸν ἀνεπαυόμην. "ἑώθεν δὲ πάντων ἀπεγνωκότων καὶ νεκρὸν εὑρήσειν με οἰομένων καθάπερ τοὺσ ἄλλουσ, προελθὼν ἀπροσδόκητοσ ἅπασι πρόσειμι τῷ Εὐβατίδῃ, εὖ ἀγγέλλων ὅτι καθαρὰν αὐτῷ καὶ ἀδείμαντον ἤδη ἐξῆν ^ τὴν οἰκίαν οἰκεῖν. παραλαβὼν οὖν αὐτόν τε καὶ τῶν ἄλλων πολλοὺσ ‐ εἵποντο γὰρ τοῦ παραδόξου ἕνεκα ‐ ἐκέλευον ἀγαγὼν ἐπὶ τὸν τόπον οὗ καταδεδυκότα τὸν δαίμονα ἑωράκειν, σκάπτειν λαβόντασ δικέλλασ καὶ σκαφεῖα, καὶ ἐπειδὴ ἐποίησαν, εὑρέθη ὅσον ἐπ’ ὀργυιὰν κατορωρυγμένοσ τισ νεκρὸσ ἑώλοσ μόνα τὰ ὀστᾶ κατὰ σχῆμα συγκείμενοσ. "ἐκεῖνον μὲν οὖν ἐθάψαμεν ἀνορύξαντεσ, ἡ οἰκία δὲ τὸ ἀπ’ ἐκείνου ἐπαύσατο ἐνοχλουμένη ὑπὸ τῶν φασμάτων. ὡσ δὲ ταῦτα εἶπεν ὁ Ἀρίγνωτοσ, ἀνὴρ δαιμόνιοσ τὴν σοφίαν καὶ ἅπασιν αἰδέσιμοσ,^ οὐδεὶσ ἦν ἔτι τῶν παρόντων ὃσ οὐχὶ κατεγίγνωσκέ μου πολλὴν τὴν ἄνοιαν τοῖσ τοιούτοισ ἀπιστοῦντοσ, καὶ ταῦτα Ἀριγνώτου λέγοντοσ.

"ὦ Ἀρίγνωτε; "καὶ σὺ τοιοῦτοσ ἦσθα, ἡ μόνη ἐλπὶσ τῆσ ἀληθείασ ‐ καπνοῦ μεστὸσ καὶ ἰνδαλμάτων; "τὸ γοῦν τοῦ λόγου ἐκεῖνο, ἄνθρακεσ ἡμῖν ὁ θησαυρὸσ πέφηνε. "εἰ μήτε ἐμοὶ πιστεύεισ μήτε Δεινομάχῳ ἢ Κλεοδήμῳ τουτωῒ μήτε αὐτῷ Εὐκράτει, φέρε εἰπὲ τίνα περὶ τῶν τοιούτων ἀξιοπιστότερον ἡγῇ τἀναντία ἡμῖν λέγοντα; "μάλα θαυμαστὸν ἄνδρα τὸν Ἀβδηρόθεν ἐκεῖνον Δημόκριτον, ὃσ οὕτωσ ἄρα ἐπέπειστο μηδὲν οἱο͂́ν τε εἶναι συστῆναι τοιοῦτον ὥστε, ἐπειδὴ καθείρξασ ἑαυτὸν εἰσ μνῆμα ἔξω πυλῶν ἐνταῦθα διετέλει γράφων καὶ συντάττων καὶ νύκτωρ καὶ μεθ’ ἡμέραν, καί τινεσ τῶν νεανίσκων ἐρεσχελεῖν αὐτὸν βουλόμενοι καὶ δειματοῦν στειλάμενοι νεκρικῶσ ^ ἐσθῆτι μελαίνῃ καὶ προσωπείοισ εἰσ τὰ κρανία μεμιμημένοισ περιστάντεσ αὐτὸν περιεχόρευον ὑπὸ πυκνῇ τῇ βάσει ἀναπηδῶντεσ, ὁ δὲ οὔτε ἔδεισεν τὴν προσποίησιν αὐτῶν οὔτε ὅλωσ ἀνέβλεψεν πρὸσ αὐτούσ, ἀλλὰ μεταξὺ γράφων, ’ παύσασθε,’ ἔφη, ’ παίζοντεσ· "’ οὕτω βεβαίωσ ἐπίστευε μηδὲν εἶναι τὰσ ψυχὰσ ἔτι ἔξω γενομένασ τῶν σωμάτων. "ἀνόητόν τινα ἄνδρα καὶ τὸν Δημόκριτον γενέσθαι, εἴ γε οὕτωσ ἐγίγνωσκεν. "ἐγὼ δὲ ὑμῖν καὶ ἄλλο διηγήσομαι αὐτὸσ παθών, οὐ παρ’ ἄλλου ἀκούσασ· "τάχα γὰρ ἂν καὶ σύ, ὦ Τυχιάδη, ἀκούων προσβιβασθείησ πρὸσ τὴν ἀλήθειαν τῆσ διηγήσεωσ. "ὁπότε γὰρ ἐν Αἰγύπτῳ διῆγον ἔτι νέοσ ὤν, ὑπὸ τοῦ πατρὸσ ἐπὶ παιδείασ προφάσει ἀποσταλείσ, ἐπεθύμησα εἰσ Κοπτὸν ἀναπλεύσασ ἐκεῖθεν ἐπὶ τὸν Μέμνονα ἐλθὼν ἀκοῦσαι τὸ θαυμαστὸν ἐκεῖνο ἠχοῦντα πρὸσ ἀνίσχοντα τὸν ἥλιον. "ἐκείνου μὲν οὖν ἤκουσα οὐ κατὰ τὸ κοινὸν τοῖσ πολλοῖσ ἄσημόν τινα φωνήν, ἀλλά μοι καὶ ἔχρησεν ὁ Μέμνων αὐτὸσ ἀνοίξασ γε τὸ στόμα ἐν ἔπεσιν ἑπτά, καὶ εἴ γε μὴ περιττὸν ἦν, αὐτὰ ἂν ὑμῖν εἶπον τὰ ἔπη. "κατὰ δὲ τὸν ἀνάπλουν ἔτυχεν ἡμῖν συμπλέων Μεμφίτησ ἀνὴρ τῶν ἱερῶν γραμματέων,^ θαυμάσιοσ τὴν σοφίαν καὶ τὴν παιδείαν πᾶσαν εἰδὼσ τὴν Αἰγύπτιον ἐλέγετο δὲ τρία καὶ εἴκοσιν ἔτη ἐν τοῖσ ἀδύτοισ ὑπόγειοσ ᾠκηκέναι μαγεύειν παιδευόμενοσ ὑπὸ τῆσ Ἴσιδοσ. "λέγεισ ἐμὸν διδάσκαλον, ἄνδρα ἱερόν, ἐξυρημένον, ἐν ὀθονίοισ, ἀεὶ νοήμονα, οὐ καθαρῶσ ἑλληνίζοντα, ἐπιμήκη, σιμόν, πρόχειλον, ὑπόλεπτον τὰ σκέλη.

"ἐκεῖνον τὸν Παγκράτην καὶ τὰ μὲν πρῶτα ἠγνόουν ὅστισ ἦν, ἐπεὶ δὲ ἑώρων αὐτὸν εἴ ποτε ὁρμίσαιμεν τὸ πλοῖον ἄλλα τε πολλὰ τεράστια ἐργαζόμενον, καὶ δὴ καὶ ἐπὶ κροκοδείλων ὀχούμενον καὶ συννέοντα τοῖσ θηρίοισ, τὰ δὲ ὑποπτήσσοντα καὶ σαίνοντα ταῖσ οὐραῖσ, ἔγνων ἱερόν τινα ἄνθρωπον ὄντα, κατὰ μικρὸν δὲ φιλοφρονούμενοσ ἔλαθον ἑταῖροσ αὐτῷ καὶ συνήθησ γενόμενοσ, ὥστε πάντων ἐκοινώνει μοι τῶν ἀπορρήτων . καὶ τέλοσ πείθει με τούσ μὲν οἰκέτασ ἅπαντασ ἐν τῇ Μέμφιδι καταλιπεῖν, αὐτὸν δὲ μόνον ἀκολουθεῖν μετ’ αὐτοῦ, μὴ γὰρ ἀπορήσειν ἡμᾶσ τῶν διακονησομένων· "καὶ τὸ μετὰ τοῦτο οὕτω διήγομεν. "ἐπειδὴ δὲ ἔλθοιμεν εἴσ τι καταγώγιον, λαβὼν ἂν ὁ ἀνὴρ ἢ τὸν μοχλὸν τῆσ θύρασ ἢ τὸ κόρηθρον ἢ καὶ τὸ ὕπερον περιβαλὼν ἱματίοισ ἐπειπών τινα ἐπῳδὴν ἐποίει βαδίζειν, τοῖσ ἄλλοισ ἅπασιν ἄνθρωπον εἶναι δοκοῦντα. "τὸ δὲ ἀπιὸν ὕδωρ τε ἐμπίπλη ^ καὶ ὠψώνει καὶ ἐσκεύαζεν καὶ πάντα δεξιῶσ ὑπηρέτει καὶ διηκονεῖτο ἡμῖν εἶτα ἐπειδὴ ἅλισ ἔχοι τῆσ διακονίασ, αὖθισ κόρηθρον τὸ κόρηθρον ἢ ὕπερον τὸ ὕπερον ἄλλην ἐπῳδὴν ἐπειπὼν ἐποίει ἄν. τοῦτο ἐγὼ πάνυ ἐσπουδακὼσ οὐκ εἶχον ὅπωσ ἐκμάθοιμι παρ’ αὐτοῦ ἐβάσκαινε γάρ καίτοι πρὸσ τὰ ἄλλα προγειρότατοσ ὤν. μιᾷ δέ ποτε ἡμέρᾳ λαθὼν ἐπήκουσα τῆσ ἐπῳδῆσ, ἦν δὲ τρισύλλαβοσ σχεδόν, ἐν σκοτεινῷ ὑποστάσ. καὶ ὁ μὲν ᾤχετο εἰσ τὴν αγορὰν ἐντειλάμενοσ τῷ ὑπέρῳ ἃ ἔδει ποιεῖν. ἐγὼ δὲ εἰσ τὴν ὑστεραίαν ἐκείνου τι κατὰ τὴν ἀγορὰν πραγματευομένου λαβὼν τὸ ὕπερον σχηματίσασ ὁμοίωσ, ἐπειπὼν τὰσ συλλαβάσ, ἐκέλευσα ὑδροφορεῖν. ἐπεὶ δὲ ἐμπλησάμενον τὸν ἀμφορέα ἐκόμισε, ’ πέπαυσο,’ ἔφην, ’ καὶ μηκέτι ὑδροφόρει, ἀλλ’ ἴσθι αὖθισ ὕπερον· "τὸ δὲ οὐκέτι μοι πείθεσθαι ἤθελεν, ἀλλ’ ὑδροφόρει ἀεί, ἄχρι δὴ ἐνέπλησεν ἡμῖν ὕδατοσ τὴν οἰκίαν ἐπαντλοῦν. ἐγὼ δὲ ἀμηχανῶν τῷ πράγματι ‐ ἐδεδίειν γὰρ μὴ ὁ Παγκράτησ ἐπανελθὼν ἀγανακτήσῃ, ὅπερ καὶ ἐγένετο ‐ ἀξίνην λαβὼν διακόπτω τὸ ὕπερον εἰσ δύο μέρη· "τὰ δέ, ἑκάτερον τὸ μέροσ,^ ἀμφορέασ λαβόντα ὑδροφόρει καὶ ἀνθ’ ἑνὸσ δύο μοι ἐγεγένηντο οἱ διάκονοι. "ἐν τούτῳ καὶ ὁ Παγκράτησ ἐφίσταται καὶ συνεὶσ τὸ γενόμενον ἐκεῖνα μὲν αὖθισ ἐποίησε ξύλα, ὥσπερ ἦν πρὸ τῆσ ἐπῳδῆσ, αὐτὸσ δὲ ἀπολιπών με λαθὼν οὐκ ὅποι ἀφανὴσ ᾤχετο ἀπιών. "οἶσθα κἂν ἐκεῖνο, ἄνθρωπον ποιεῖν ἐκ τοῦ ὑπέρου;

"νὴ Δί’, ἦ δ’ ὅσ, ἐξ ἡμισείασ γε· "οὐκέτι γὰρ εἰσ τὸ ἀρχαῖον οἱο͂́ν τέ μοι ἀπάγειν. "αὐτό, ἢν ἅπαξ γένηται ὑδροφόροσ, ἀλλὰ δεήσει ἡμῖν ἐπικλυσθῆναι τὴν οἰκίαν ἐπαντλουμένην. "τὰ τοιαῦτα τερατολογοῦντεσ γέροντεσ ἄνδρεσ;

"εἰ δὲ μή, ἀλλὰ κἂν τούτων γε τῶν μειρακίων ἕνεκα εἰσ ἄλλον τινὰ καιρὸν ὑπερβάλλεσθε τὰσ παραδόξουσ ταύτασ καὶ φοβερὰσ διηγήσεισ, μή πωσ λάθωσιν ἡμῖν ἐμπλησθέντεσ δειμάτων καὶ ἀλλοκότων μυθολογημάτων. "εἰπὼν τὴν δεισιδαιμονίαν.

"τί γάρ σοι, ὦ Τυχιάδη, περὶ τῶν τοιούτων δοκεῖ, λέγω δὴ χρησμῶν καὶ θεσφάτων καὶ ὅσα θεοφορούμενοί τινεσ ἀναβοῶσιν ἢ ἐξ ἀδύτων ἀκούεται ἢ παρθένοσ ἔμμετρα φθεγγομένη προθεσπίζει τὰ μέλλοντα; "ἢ δηλαδὴ καὶ τοῖσ τοιούτοισ ἀπιστήσεισ; "ἐγὼ δὲ ὅτι μὲν καὶ δακτύλιόν τινα ἱερὸν ἔχω Ἀπόλλωνοσ τοῦ Πυθίου εἰκόνα ἐκτυποῦντα τὴν σφραγῖδα καὶ οὗτοσ ὁ Ἀπόλλων φθέγγεται πρὸσ ἐμέ, οὐ λέγω, μή σοι ἄπιστα δόξω περὶ ἐμαυτοῦ μεγαλαυχεῖσθαι· "ἃ δὲ Ἀμφιλόχου τε ἤκουσα ἐν Μαλλῷ, τοῦ ἡρ́ωοσ ὕπαρ διαλεχθέντοσ ^ μοι καὶ συμβουλεύσαντοσ περὶ τῶν ἐμῶν, καὶ ἃ εἶδον αὐτόσ, ἐθέλω ὑμῖν εἰπεῖν, εἶτα ἑξῆσ ἃ ἐν Περγάμῳ εἶδον καὶ ἃ ἤκουσα ἐν Πατάροισ. "Λεόντιχον ἀναζητήσων δέομαι γάρ τι αὐτῷ συγγενέσθαι.

"ὑμεῖσ δὲ ἐπείπερ οὐχ; καὶ ἅμα λέγων ἐξῄειν. οἱ δὲ ἄσμενοι ἐλευθερίασ λαβόμενοι εἱστίων, ὡσ τὸ εἰκόσ, αὑτοὺσ καὶ ἐνεφοροῦντο τῶν ψευσμάτων. τοιαῦτά σοι, ὦ Φιλόκλεισ, παρὰ Εὐκράτει ἀκούσασ περίειμι νὴ τὸν Δία ὥσπερ οἱ τοῦ γλεύκουσ πιόντεσ ἐμπεφυσημένοσ τὴν γαστέρα ἐμέτου δεόμενοσ. ἡδέωσ δ’ ἄν ποθεν ἐπὶ πολλῷ ἐπριάμην ληθεδανόν τι φάρμακον ὧν ἤκουσα, ὡσ μή τι κακὸν ἐργάσηταί με ἡ μνήμη αὐτῶν ἐνοικουροῦσα· τέρατα γοῦν καὶ δαίμονασ καὶ Ἑκάτασ ὁρᾶν μοι δοκῶ. καὶ αὐτόσ, ὦ Τυχιάδη, τοιοῦτόν τι ἀπέλαυσα τῆσ διηγήσεωσ.

φασὶ γέ τοι μὴ μόνον λυττᾶν καὶ τὸ ὕδωρ φοβεῖσθαι ὁπόσουσ ἂν οἱ λυττῶντεσ κύνεσ δάκωσιν, ἀλλὰ κἄν τινα ὁ δηχθεὶσ ἄνθρωποσ δάκῃ, ἴσα τῷ κυνὶ δύναται τὸ δῆγμα, καὶ τὰ αὐτὰ κἀκεῖνοσ φοβεῖται. καὶ σὺ τοίνυν ἐοίκασ αὐτὸσ ἐν Εὐκράτουσ δηχθεὶσ ὑπὸ πολλῶν ψευσμάτων μεταδεδωκέναι κἀμοὶ τοῦ δήγματοσ· οὕτω δαιμόνων μοι τὴν ψυχὴν ἐνέπλησασ. ἀλλὰ θαρρῶμεν, ὦ φιλότησ, μέγα τῶν τοιούτων ἀλεξιφάρμακον ἔχοντεσ τὴν ἀλήθειαν καὶ τὸν ἐπὶ πᾶσι λόγον ὀρθόν, ᾧ χρωμένουσ ἡμᾶσ μηδὲν μὴ ’ ταράξῃ τῶν κενῶν καὶ ματαίων τούτων ψευσμάτων.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Lucian, Philopsuedes sive incredulus, (no name)

(루키아노스, Philopsuedes sive incredulus, (no name))

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION