헬라어 문장 검색 - Λυξιαν́Νιγρινύ2́

(루키아노스, Nigrinus, Nigrinou Fiaosofia)

ὡσ σεμνὸσ ἡμῖν σφόδρα καὶ μετέωροσ ἐπανελήλυθασ. οὐ τοίνυν προσβλέπειν ἡμᾶσ ἔτι ἀξιοῖσ οὔτε ὁμιλίασ μεταδίδωσ οὔτε κοινωνεῖσ τῶν ὁμοίων λόγων, ἀλλ’ ἄφνω μεταβέβλησαι καὶ ὅλωσ ὑπεροπτικῷ τινι ἐοίκασ. ἡδέωσ δ’ ἂν παρὰ σοῦ πυθοίμην, ὅθεν οὕτωσ ἀτόπωσ ἔχεισ καὶ τί τούτων αἴτιον, Τί γὰρ ἄλλο γε, ὦ ἑταῖρε, ἢ εὐτυχία; πῶσ λέγεισ; ὁδοῦ πάρεργον ἥκω σοι εὐδαίμων τε καὶ μακάριοσ γεγενημένοσ καὶ τοῦτο δὴ τὸ ἀπὸ τῆσ σκηνῆσ ὄνομα, τρισόλβιοσ. Ἡράκλεισ, οὕτωσ ἐν βραχεῖ; καὶ μάλα. τί δέ , τὸ μετὰ τοῦτο ἐστιν ἐφ’ ὅτῳ καὶ κομᾷσ; ἵνα μὴ ἐν κεφαλαίῳ μόνῳ εὐφραινώμεθα, ἔχωμεν δέ τι καὶ ἀκριβὲσ εἰδέναι τὸ πᾶν ἀκούσαντεσ. οὐ θαυμαστὸν εἶναί σοι δοκεῖ. πρὸσ Διόσ, ἀντί μὲν δούλου με ἐλεύθερον, ἀντὶ δὲ πένητοσ ὡσ ἀληθῶσ πλούσιον, ἀντὶ δὲ ἀνοήτου τε καὶ τετυφωμένου γενέσθαι μετριώτερον; μέγιστον μὲν οὖν ἀτὰρ οὔπω μανθάνω σαφῶσ ὅ τι καὶ λέγεισ.

ἐστάλην μὲν εὐθὺ τῆσ πόλεωσ βουλόμενοσ ἰατρὸν ὀφθαλμῶν θεάσασθαί τινα τὸ γάρ μοι πάθοσ τὸ ἐν τῷ ὀφθαλμῷ μᾶλλον ἐπετείνετο. οἶδα τούτων ἕκαστα, καὶ ηὐξάμην σέ τινι. σπουδαίῳ ἐπιτυχεῖν. δόξαν οὖν μοι διὰ πολλοῦ προσειπεῖν Νιγρῖνον τὸν Πλατωνικὸν φιλόσοφον, ἑώθεν ἐξαναστὰσ ὡσ αὐτὸν ἀφικόμην καὶ κόψασ τὴν θύραν τοῦ παιδὸσ εἰσαγγείλαντοσ ἐκλήθην καὶ παρελθὼν εἴσω καταλαμβάνω τὸν μὲν ἐν χερσὶ βιβλίον ἔχοντα, πολλὰσ δὲ εἰκόνασ παλαιῶν φιλοσόφων ἐν κύκλῳ κειμένασ. προὔκειτο δὲ ἐν μέσῳ καὶ πινάκιόν τισι τῶν ἀπὸ γεωμετρίασ σχημάτων καταγεγραμμένον καὶ σφαῖρα καλάμου πρὸσ τὸ τοῦ παντὸσ μίμημα ὡσ ἐδόκει πεποιημένη. σφόδρα οὖν με φιλοφρόνωσ ἀσπασάμενοσ ἠρώτα ὅ τι πράττοιμι.

κἀγὼ πάντα διηγησάμην αὐτῷ, καὶ δῆτα ἐν μέρει καὶ αὐτὸσ ἠξίουν εἰδέναι ὅ τι τε πράττοι καὶ εἰ αὖθισ αὐτῷ ἐγνωσμένον εἰή στέλλεσθαι τὴν ἐπὶ τῆσ Ἑλλάδοσ. ὁ δὲ ἀπ’ ἀρχῆσ ἀρξάμενοσ, ὦ ἑταῖρε, περὶ τούτων λέγειν καὶ τὴν ἑαυτοῦ γνώμην διηγεῖσθαι τοσαύτην τινά μου λόγων ἀμβροσίαν κατεσκέδασεν, ὥστε καὶ τὰσ Σειρῆνασ ἐκείνασ, εἴ τινεσ ἄρα ἐγένοντο, καὶ τὰσ ἀηδόνασ καὶ τὸν Ὁμήρου λωτὸν ἀρχαῖον ἀποδεῖξαι· οὕτω θεσπέσια ἐφθέγξατο. προήχθη γὰρ αὐτήν τε φιλοσοφίαν ἐπαινέσαι καὶ τὴν ἀπὸ ταύτησ ἐλευθερίαν καὶ τῶν δημοσίᾳ νομιζομένων ἀγαθῶν καταγελάσαι, πλούτου καὶ δόξησ καὶ βασιλείασ καὶ τιμῆσ, ἔτι τε χρυσοῦ καὶ πορφύρασ, τῶν πάνυ περιβλέπτων τοῖσ πολλοῖσ, τέωσ δὲ κἀμοὶ δοκούντων.

ἅπερ ἔγωγε ἀτενεῖ καὶ ἀναπεπταμένῃ τῇ ‐ ψυχῇ δεξάμενοσ αὐτίκα μὲν οὐδὲ εἶχον εἰκάσαι ὅπερ ἐπεπόνθειν, ἀλλὰ παντοῖοσ ἐγιγνόμην καὶ ἄρτι μὲν ἐλυπούμην, ἐληλεγμένων μοι τῶν φιλτάτων, πλούτου τε καὶ ἀργυρίου καὶ δόξησ, καὶ μόνον οὐκ; ἐδάκρυον ἐπ’ αὐτοῖσ καθῃρημένοισ, ἄρτι δὲ αὐτὰ μὲν ἐδόκει μοι ταπεινὰ καὶ καταγέλαστα· ἔχαιρον δ’ αὖ ὥσπερ ^ ἐκ ζοφεροῦ τινοσ ἀέροσ τοῦ βίου τοῦ πρόσθεν ἐσ αἰθρίαν τε καὶ μέγα φῶσ ἀναβλέπων ὥστε δή, τὸ καινότατον, τοῦ ὀφθαλμοῦ μὲν καὶ τῆσ περὶ αὐτὸν ἀσθενείασ ἐπελανθανόμην, τὴν δὲ ψυχὴν ὀξυδερκέστεροσ κατὰ μικρὸν ἐγιγνόμην ἐλελήθειν γάρ τέωσ αὐτὴν τυφλώττουσαν περιφέρων. προϊὼν δὲ ἐσ τόδε περιήχθην, ὅπερ ἀρτίωσ ἡμῖν ἐπεκάλεισ·

γαῦρόσ τε γὰρ ὑπὸ τοῦ λόγου καὶ μετέωρόσ εἰμι καὶ ὅλωσ μικρὸν οὐκέτι οὐδὲν ἐπινοῶ· δοκῶ γάρ μοι ὅμοιόν τι πεπονθέναι πρὸσ φιλοσοφίαν, οἱο͂́νπερ καὶ οἱ Ἰνδοὶ πρὸσ τὸν οἶνον λέγονται παθεῖν, ὅτε πρῶτον ἔπιον αὐτοῦ· θερμότεροι γὰρ ὄντεσ φύσει πιόντεσ ἰσχυρὸν οὕτω ποτὸν αὐτίκα μάλα ἐξεβακχεύθησαν καὶ διπλασίωσ ὑπὸ τοῦ ἀκράτου ἐξεμάνησαν. οὕτω σοι καὶ αὐτὸσ ἔνθεοσ καὶ διπλασίωσ ὑπὸ τῶν λόγων περιέρχομαι. καὶ μὴν τοῦτό γε οὐ μεθύειν, ἀλλὰ νήφειν τε καὶ σωφρονεῖν ἐστιν.

ἐγὼ δὲ βουλοίμην ἄν, εἰ οἱο͂́ν τε, αὐτῶν ἀκοῦσαι τῶν λόγων οὐδὲ γὰρ οὐδὲ φθονεῖν αὐτῶν οἶμαι θέμισ, ἄλλωσ τε εἰ καὶ φίλοσ καὶ περὶ τὰ ὅμοια ἐσπουδακὼσ ὁ βουλόμενοσ ἀκούειν εἰή. θάρρει, ὦγαθέ· τοῦτο γάρ τοι τὸ τοῦ Ὁμήρου, σπεύδοντα καὶ αὐτὸν παρακαλεῖσ, καὶ εἴ γε μὴ ἔφθησ, αὐτὸσ ἂν ἐδεήθην ἀκοῦσαί μου διηγουμένου· μάρτυρα γάρ σε παραστήσασθαι πρὸσ τοὺσ πολλοὺσ ἐθέλω, ὅτι οὐκ ἀλόγωσ μαίνομαι· ἄλλωσ τε καὶ ἡδύ μοι τὸ μεμνῆσθαι αὐτῶν πολλάκισ, καὶ ταύτην ἤδη μελέτην ἐποιησάμην ἐπεὶ κἄν τισ μὴ παρὼν τύχῃ, καὶ οὕτω δὶσ ἢ τρὶσ τῆσ ἡμέρασ ἀνακυκλῶ πρὸσ ἐμαυτὸν τὰ εἰρημένα. καὶ ὥσπερ οἱ ἐρασταὶ τῶν παιδικῶν οὐ παρόντων ἔργ’ ἄττα καὶ λόγουσ εἰρημένουσ αὐτοῖσ διαμνημονεύουσι καὶ τούτοισ ἐνδιατρίβοντεσ ἐξαπατῶσι τὴν νόσον, ὡσ παρόντων σφίσι τῶν ἀγαπωμένων ‐ ἔνιοι γοῦν αὐτοῖσ καὶ προσλαλεῖν οἰόνται καὶ ὡσ ἄρτι λεγομένων πρὸσ αὐτοὺσ ὧν τότε ἤκουσαν, ἥδονται καὶ προσάψαντεσ τὴν ψυχὴν τῇ μνήμῃ τῶν παρεληλυθότων σχολὴν οὐκ ἄγουσιν τοῖσ ἐν ποσὶν ἀνιᾶσθαι ‐ οὕτω δὴ καὶ αὐτὸσ φιλοσοφίασ οὐ παρούσησ τοὺσ λόγουσ, οὓσ τότε ἤκουσα, συναγείρων καὶ πρὸσ ἐμαυτὸν ἀνατυλίττων οὐ μικρὰν ἔχω παραμυθίαν, καὶ ὅλωσ καθάπερ ἐν πελάγει καὶ νυκτὶ πολλῇ φερόμενοσ ἐσ πυρσόν τινα τοῦτον ἀποβλέπω, πᾶσι μὲν παρεῖναι τοῖσ ὑπ’ ἐμοῦ πραττομένοισ τὸν ἄνδρα ἐκεῖνον οἰόμενοσ, ἀεὶ δὲ ὥσπερ ἀκούων αὐτοῦ τὰ αὐτὰ πρόσ με λέγοντοσ·

ἐνίοτε δέ, καὶ μάλιστα ὅταν ἐνερείσω τὴν ψυχήν, καὶ τὸ πρόσωπον αὐτοῦ μοι φαίνεται καὶ τῆσ φωνῆσ ὁ ἦχοσ ἐν ταῖσ ἀκοαῖσ παραμένει· καὶ γάρ τοι κατὰ τὸν κωμικὸν ὡσ ἀληθῶσ ἐγκατέλιπέν τι κέντρον τοῖσ ἀκούουσιν. παῦε, ὦ θαυμάσιε, μακρὸν ^ ἀνακρουόμενοσ καὶ λέγε ἐξ ἀρχῆσ ἀναλαβὼν ἤδη τὰ εἰρημένα·

ὡσ οὐ μετρίωσ με ἀποκναίεισ περιάγων. εὖ λέγεισ, καὶ οὕτω χρὴ ποιεῖν. ἀλλ’ ἐκεῖνο, ὦ ἑταῖρε ‐ ἤδη τραγικοὺσ ἢ καὶ νὴ Δία κωμικοὺσ φαύλουσ ἑώρακασ ὑποκριτάσ, τῶν συριττομένων λέγω τούτων καὶ διαφθειρόντων τὰ ποιήματα καὶ τὸ τελευταῖον ἐκβαλλομένων, καίτοι τῶν δραμάτων πολλάκισ εὖ ἐχόντων τε καὶ νενικηκότων; πολλοὺσ οἶδα τοιούτουσ. ἀλλὰ τί τοῦτο; δέδοικα μή σοι μεταξὺ δόξω γελοίωσ αὐτὰ μιμεῖσθαι, τὰ μὲν ἀτάκτωσ συνείρων, ἐνίοτε δὲ καὶ αὐτὸν ὑπ’ ἀσθενείασ τὸν νοῦν διαφθείρων, κᾆτα ’προαχθῇσ ἠρέμα καὶ αὐτοῦ καταγνῶναι τοῦ δράματοσ. καὶ τό μὲν ἐμόν, οὐ πάνυ ἄχθομαι, ἡ δὲ ὑπόθεσισ οὐ μετρίωσ με λυπήσειν ἐοίκε συνεκπίπτουσα καὶ τὸ ἐμὸν μέροσ ἀσχημονοῦσα. τοῦτ’ οὖν παρ’ ὅλον μέμνησό μοι τὸν λόγον, ὡσ ὁ μὲν ποιητὴσ ἡμῖν τῶν τοιούτων ἁμαρτημάτων ἀνεύθυνοσ καὶ τῆσ σκηνῆσ πόρρω ποι κάθηται, οὐδὲν αὐτῷ μέλον τῶν ἐν θεάτρῳ πραγμάτων.

ἐγὼ δ’ ἐμαυτοῦ σοι πεῖραν παρέχω, ὁποῖὸσ τίσ εἰμι τὴν μνήμην ὑποκριτήσ, οὐδὲν ἀγγέλου τὰ ἄλλα τραγικοῦ διαφέρων. ὥστε κἂν ἐνδεέστερόν τι δοκῶ λέγειν, ἐκεῖνο μὲν ἔστω πρόχειρον, ὡσ ἄμεινον ἦν, καὶ ἄλλωσ ὁ ποιητὴσ ἴσωσ διεξῄει· ἐμὲ δὲ κἂν ἐκσυρίττῃσ, οὐ πάνυ τι ’λυπήσομαι. ὡσ εὖ γε νὴ τὸν Ἑρμῆν καὶ κατὰ τὸν τῶν ῥητόρων νόμον πεπροοιμίασταί σοι·

ἐοίκασ γοῦν κἀκεῖνα προσθήσειν, ὡσ δι’ ὀλίγου τε ὑμῖν ἡ συνουσία ἐγένετο καὶ ὡσ οὐδ’ αὐτὸσ ἧκεσ πρὸσ τὸν λόγον παρεσκευασμένοσ καὶ ὡσ ἄμεινον εἶχεν αὐτοῦ ταῦτα λέγοντοσ ἀκούειν σὺ γὰρ ὀλίγα καὶ ὅσα οἱο͂́ν τε ἦν, τυγχάνεισ τῇ μνήμῃ συγκεκομισμένοσ. οὐ ταῦτ’ ἐρεῖν ἔμελλεσ; οὐδὲν οὖν αὐτῶν ἔτι σοι δεῖ πρὸσ ἐμέ· νόμισον δὲ τούτου γε ἕνεκα πάντα σοι προειρῆσθαι· ὡσ ἐγὼ καὶ βοᾶν καὶ κροτεῖν ἕτοιμοσ. ἢν δὲ διαμέλλῃσ, μνησικακήσω γε παρὰ τὸν ἀγῶνα καὶ ὀξύτατα συρίξομαι. καὶ ταῦτα μέν, ἃ σὺ διῆλθεσ, ἐβουλόμην ἂν εἰρῆσθαί μοι, κἀκεῖνα δέ, ὅτι οὐχ ἑξῆσ οὐδὲ ὡσ ἐκεῖνοσ ἔλεγε, ῥῆσίν τινα περὶ πάντων ἐρῶ·

πάνυ γὰρ τοῦθ’ ἡμῖν ἀδύνατον οὐδ’ αὖ ἐκείνῳ περιθεὶσ τοὺσ λόγουσ, μὴ καὶ κατ’ ἄλλο τι γένωμαι τοῖσ ὑποκριταῖσ ἐκείνοισ ὅμοιοσ, οἳ πολλάκισ ἢ Ἀγαμέμνονοσ ἢ Κρέοντοσ ἢ καὶ Ἡρακλέουσ αὐτοῦ πρόσωπον ἀνειληφότεσ, χρυσίδασ ἠμφιεσμένοι καὶ δεινὸν βλέποντεσ καὶ μέγα κεχηνότεσ μικρὸν φθέγγονται καὶ ἰσχνὸν καὶ γυναικῶδεσ καὶ τῆσ Ἑκάβησ ἢ Πολυξένησ πολὺ ταπεινότερον. ἵν’ οὖν μὴ καὶ αὐτὸσ ἐλέγχωμαι πάνυ μεῖζον τῆσ ἐμαυτοῦ κεφαλῆσ προσωπεῖον περικείμενοσ καὶ τὴν σκευὴν καταισχύνων, ἀπὸ γυμνοῦ σοι βούλομαι τοὐμοῦ προσώπου προσλαλεῖν, ἵνα μὴ συγκατασπάσω που πεσὼν τὸν ἡρ́ωα ὃν ὑποκρίνομαι. οὗτοσ ἁνὴρ οὐ παύσεται τήμερον πρόσ με πολλῇ τῇ σκηνῇ καὶ τῇ τραγῳδίᾳ χρώμενοσ.

Καὶ μὴν παύσομαί γε· πρὸσ ἐκεῖνα δὲ ἤδη τρέψομαι, ἡ μὲν ἀρχὴ τῶν λόγων ἔπαινοσ ἦν Ἑλλάδοσ καὶ τῶν Ἀθήνησιν ἀνθρώπων, ὅτι φιλοσοφίᾳ καὶ πενίᾳ σύντροφοί εἰσιν καὶ οὔτε τῶν ἀστῶν οὔτε τῶν ξένων οὐδένα τέρπονται ὁρῶντεσ, ὃσ ἂν τρυφὴν εἰσάγειν εἰσ αὐτοὺσ βιάζηται, ἀλλὰ κἄν τισ ἀφίκηται παρ’ αὐτοὺσ οὕτω διακείμενοσ, ἠρέμα τε μεθαρμόττουσι καὶ παραπαιδαγωγοῦσι καὶ πρὸσ τὸ καθαρὸν τῆσ διαίτησ μεθιστᾶσιν. ἐμέμνητο γοῦν τινοσ τῶν πολυχρύσων, ὃσ ἐλθὼν Ἀθήναζε μάλ’ ἐπίσημοσ καὶ φορτικὸσ ἀκολούθων ὄχλῳ καὶ ποικίλῃ ἐσθῆτι καὶ χρυσῷ αὐτὸσ μὲν ᾤετο ζηλωτὸσ εἶναι πᾶσι τοῖσ Ἀθηναίοισ καὶ ὡσ ἂν εὐδαίμων ἀποβλέπεσθαι·

ὥστε κατὰ μικρὸν ἐσωφρονίσθη καὶ παρὰ πολὺ βελτίων ἀπῆλθε δημοσίᾳ πεπαιδευμένοσ. τοῖσ δ’ ἄρα δυστυχεῖν ἐδόκει τὸ ἀνθρώπιον, καὶ παιδεύειν ἐπεχείρουν αὐτὸν οὐ πικρῶσ οὐδ’ ἄντικρυσ ἀπαγορεύοντεσ ἐν ἐλευθέρᾳ τῇ πόλει καθ’ ὅντινα τρόπον βούλεται μὴ βιοῦν· ἀλλ’ ἐπεὶ κἀν τοῖσ γυμνασίοισ καὶ λουτροῖσ ὀχληρὸσ ἦν θλίβων τοῖσ οἰκέταισ καὶ στενοχωρῶν τοὺσ ἀπαντῶντασ, ἡσυχῇ τισ ἂν ὑπεφθέγξατο προσποιούμενοσ λανθάνειν, ὥσπερ οὐ πρὸσ αὐτὸν ἐκεῖνον ἀποτείνων, Δέδοικε μὴ παραπόληται μεταξὺ λουόμενοσ· καὶ μὴν εἰρήνη γε μακρὰ κατέχει τὸ βαλανεῖον οὐδὲν οὖν δεῖ στρατοπέδου. ὁ δὲ ἀκούων ἀεί μεταξὺ ἐπαιδεύετο. τὴν δὲ ἐσθῆτα τὴν ποικίλην καὶ τὰσ πορφυρίδασ ἐκείνασ ἀπέδυσαν αὐτὸν ἀστείωσ πάνυ τὸ ἀνθηρὸν ἐπισκώπτοντεσ τῶν χρωμάτων, Εἄρ ἤδη, λέγοντεσ, καί, Πόθεν ὁ ταὼσ οὗτοσ; καί, Τάχα τῆσ μητρόσ ἐστιν αὐτοῦ· καὶ τὰ τοιαῦτα. καὶ τὰ ἄλλα δὲ οὕτωσ ἀπέσκωπτον, ἢ τῶν δακτυλίων τὸ πλῆθοσ ἢ τῆσ κόμησ τὸ περίεργον ἢ τῆσ διαίτησ τὸ ἀκόλαστον· ὅτι δ’ οὐκ αἰσχύνονται πενίαν ὁμολογοῦντεσ, ἐμέμνητο πρόσ με φωνῆσ τινοσ, ἣν ἀκοῦσαι πάντων ἔφη κοινῇ προεμένων ἐν τῷ ἀγῶνι τῶν Παναθηναίων·

ληφθέντα μὲν γάρ τινα τῶν πολιτῶν ἄγεσθαι παρὰ τὸν ἀγωνοθέτην, ὅτι βαπτὸν ἔχων ἱμάτιον ἐθεώρει, τοὺσ δὲ ἰδόντασ ἐλεῆσαί τε καὶ παραιτεῖσθαι καὶ τοῦ κήρυκοσ ἀνειπόντοσ, ὅτι παρὰ τὸν νόμον ἐποίησεν ἐν τοιαύτῃ ἐσθῆτι θεώμενοσ, ἀναβοῆσαι μιᾷ φωνῇ πάντασ ὥσπερ ἐσκεμμένουσ, συγγνώμην ἀπονέμειν αὐτῷ τοιαῦτά γε ἀμπεχομένῳ· μὴ γὰρ ἔχειν αὐτὸν ἕτερα. , Ταῦτά τε οὖν ἐπῄνει καὶ προσέτι τὴν ἐλευθερίαν τὴν ἐκεῖ καὶ τῆσ διαίτησ τὸ ἀνεπίφθονον, ἡσυχίαν τε καὶ ἀπραγμοσύνην, ἃ δὴ ἄφθονα παρ’ αὐτοῖσ ἐστιν. ἀπέφαινε γοῦν φιλοσοφίᾳ συνῳδὸν τὴν παρὰ τοῖσ τοιούτοισ διατριβὴν καὶ καθαρὸν ἦθοσ φυλάξαι δυναμένην, σπουδαίῳ τε ἀνδρὶ καὶ πλούτου καταφρονεῖν πεπαιδευμένῳ καὶ τῷ πρὸσ τὰ φύσει καλὰ ζῆν προαιρουμένῳ τὸν ἐκεῖ βίον μάλιστα ἡρμοσμένον. ὅστισ δὲ πλούτου ἐρᾷ καὶ χρυσῷ κεκήληται καὶ πορφύρᾳ καὶ δυναστείᾳ μετρεῖ τὸ εὔδαιμον, ἄγευστοσ μὲν ἐλευθερίασ, ἀπείρατοσ δὲ παρρησίασ, ἀθέατοσ δὲ ἀληθείασ, κολακεία τὰ πάντα καὶ δουλείᾳ σύντροφοσ, ἢ ὅστισ ἡδονῇ πᾶσαν τὴν ψυχὴν ἐπιτρέψασ ταύτῃ μόνῃ ’λατρεύειν διέγνωκε, φίλοσ μὲν περιέργων τραπεζῶν, φίλοσ δὲ πότων καὶ ἀφροδισίων, ἀνάπλεωσ γοητείασ καὶ ἀπάτησ καὶ ψευδολογίασ, ἢ ὅστισ ἀκούων τέρπεται κρουμάτων τε καὶ τερετισμάτων καὶ διεφθορότων ᾀσμάτων, τοῖσ δὴ τοιούτοισ πρέπειν τὴν ἐνταῦθα διατριβήν.

μεσταὶ γὰρ αὐτοῖσ τῶν φιλτάτων πᾶσαι μὲν ἀγυιαί, πᾶσαι δὲ ἀγοραί·

πάρεστι δὲ πάσαισ πύλαισ τὴν ἡδονὴν καταδέχεσθαι, τοῦτο μὲν δι’ ὀφθαλμῶν, τοῦτο δὲ δι’ ὤτων τε καὶ ῥινῶν, τοῦτο δὲ καὶ διὰ λαιμοῦ καὶ δι’ ἀφροδισίων ὑφ’ ἧσ δὴ ῥεούσησ ἀενάῳ τε καὶ θολερῷ ῥεύματι πᾶσαι μὲν ἀνευρύνονται ὁδοί· συνεισέρχεται γὰρ μοιχεία καὶ φιλαργυρία καὶ ἐπιορκία καὶ τὸ τοιοῦτο φῦλον τῶν ἡδονῶν, παρασύρεται δὲ τῆσ ψυχῆσ ὑποκλυζομένησ πάντοθεν αἰδὼσ καὶ ἀρετὴ καὶ δικαιοσύνη· τῶν δὲ ἔρημοσ ὁ χῶροσ γενόμενοσ δίψησ ἀεὶ πιμπράμενοσ ἀνθεῖ πολλαῖσ τε καὶ ἀγρίαισ ἐπιθυμίαισ. τοιαύτην ἀπέφαινε τὴν πόλιν καὶ τοσούτων διδάσκαλον ἀγαθῶν. ἐγὼ γοῦν, ἔφη, ὅτε τὸ πρῶτον ἐπανῄειν ἀπὸ τῆσ Ἑλλάδοσ, πλησίον που γενόμενοσ ἐπιστήσασ ἐμαυτὸν λόγον ἀπῄτουν τῆσ δεῦρο ἀφίξεωσ, ἐκεῖνα δὴ τὰ τοῦ Ὁμήρου λέγων τίπτ’ αὖτ’, ὦ δύστηνε, λιπὼν φάοσ ἠελίοιο, τὴν Ἑλλάδα καὶ τὴν εὐτυχίαν ἐκείνην καὶ τὴν ἐλευθερίαν, ἤλυθεσ, ὄφρα ἴδῃσ τὸν ἐνταῦθα θόρυβον, συκοφάντασ καὶ προσαγορεύσεισ ὑπερηφάνουσ καὶ δεῖπνα καὶ κόλακασ καὶ μιαιφονίασ καὶ διαθηκῶν προσδοκίασ καὶ φιλίασ ἐπιπλάστουσ;

ἢ τί καὶ πράξειν διέγνωκασ μήτ’ ἀπαλλάττεσθαι μήτε χ; χρῆσθαι τοῖσ καθεστῶσι δυνάμενοσ; οὕτω δὴ βουλευσάμενοσ καὶ καθάπερ ὁ Ζεὺσ τὸν Ἕκτορα ὑπεξαγαγὼν ἐμαυτὸν ἐκ βελέων, φασίν, ἔκ τ’ ἀνδροκτασίησ ἔκ θ’ αἵματοσ ἔκ τε κυδοιμοῦ τὸ λοιπὸν οἰκουρεῖν εἱλόμην καὶ βίον τινὰ τοῦτον γυναικώδη καὶ ἄτολμον τοῖσ πολλοῖσ δοκοῦντα προτιθέμενοσ αὐτῇ φιλοσοφίᾳ, καὶ Πλάτωνι καὶ ἀληθείᾳ προσλαλῶ, καὶ καθίσασ ἐμαυτὸν ὥσπερ ἐν θεάτρῳ μυριάνδρῳ σφόδρα που μετέωροσ ἐπισκοπῶ τὰ γιγνόμενα, τοῦτο μὲν πολλὴν ψυχαγωγίαν καὶ γέλωτα παρέχειν δυνάμενα, τοῦτο δὲ καὶ πεῖραν ἀνδρὸσ ὡσ ἀληθῶσ βεβαίου λαβεῖν.

εἰ γὰρ χρὴ καὶ κακῶν ἔπαινον εἰπεῖν, μὴ ὑπολάβῃσ μεῖζόν τι γυμνάσιον ἀρετῆσ ἢ τῆσ ψυχῆσ δοκιμασίαν ἀληθεστέραν τῆσδε τῆσ πόλεωσ καὶ τῆσ ἐνταῦθα διατριβῆσ·

οὐ γὰρ μικρὸν ἀντισχεῖν τοσαύταισ μὲν ἐπιθυμίαισ, τοσούτοισ δὲ θεάμασι τε καὶ ἀκούσμασι πάντοθεν ἕλκουσι καὶ ἀντιλαμβανομένοισ, ἀλλὰ ἀτεχνῶσ δεῖ τὸν Ὀδυσσέα μιμησάμενον παραπλεῖν αὐτὰ μὴ δεδεμένον τὼ χεῖρε ‐ δειλὸν γάρ ‐ μηδὲ τὰ ὦτα κηρῷ φραξάμενον, ἀλλ’ ἀκούοντα καὶ λελυμένον καὶ ἀληθῶσ ὑπερήφανον. ἔνεστι δὲ καὶ φιλοσοφίαν θαυμάσαι παραθεωροῦντα τὴν τοσαύτην ἄνοιαν, καὶ τῶν τῆσ τύχησ ἀγαθῶν καταφρονεῖν ὁρῶντα ὥσπερ ἐν σκηνῇ καὶ πολυπροσώπῳ δράματι τὸν μὲν ἐξ οἰκέτου δεσπότην προϊόντα, τὸν δ’ ἀντὶ πλουσίου πένητα, τὸν δὲ σατράπην ἐκ πένητοσ ἢ βασιλέα, τὸν δὲ φίλον τούτου, τὸν δὲ ἐχθρόν, τὸν δὲ φυγάδα·

τοῦτο γάρ τοι καὶ τὸ δεινότατόν ἐστιν, ὅτι καίτοι μαρτυρομένησ τῆσ Τύχησ παίζειν τὰ τῶν ἀνθρώπων πράγματα καὶ ὁμολογούσησ μηδὲν αὐτῶν εἶναι βέβαιον, ὅμωσ ταῦθ’ ὁσημέραι βλέποντεσ ὀρέγονται καὶ πλούτου καὶ δυναστείασ καὶ μεστοὶ περιίασι πάντεσ οὐ γινομένων ἐλπίδων. ὃ δὲ δὴ ἔφην, ὅτι καὶ γελᾶν ἐν τοῖσ γιγνομένοισ ἔνεστι καὶ ψυχαγωγεῖσθαι, τοῦτο ἤδη σοι φράσω.

πῶσ γὰρ οὐ γελοῖοι μὲν πλουτοῦντεσ αὐτοὶ καὶ τὰσ πορφυρίδασ προφαίνοντεσ καὶ τοὺσ δακτυλίουσ προτείνοντεσ καὶ πολλὴν κατηγοροῦντεσ ἀπειροκαλίαν, τὸ δὲ καινότατον, τοὺσ ἐντυγχάνοντασ ἀλλοτρίᾳ φωνῇ προσαγορεύοντεσ, ἀγαπᾶν ἀξιοῦντεσ, ὅτι μόνον αὐτοὺσ προσέβλεψαν, οἱ δὲ σεμνότεροι καὶ προσκυνεῖσθαι. περιμένοντεσ, οὐ πόρρωθεν οὐδ’ ὡσ Πέρσαισ νόμοσ, ἀλλὰ δεῖ προσελθόντα καὶ ὑποκύψαντα τὴν ψυχὴν ταπεινώσαντα καὶ τὸ πάθοσ αὐτῆσ ἐμφανίσαντα τῇ τοῦ σώματοσ ὁμοιότητι, τὸ στῆθοσ ἢ τὴν δεξιὰν καταφιλεῖν, ζηλωτὸν καὶ περίβλεπτον τοῖσ μηδὲ τούτου τυγχάνουσιν ὁ δ’ ἕστηκεν παρέχων ἑαυτὸν εἰσ πλείω χρόνον ἐξαπατώμενον. ἐπαινῶ δέ γε ταύτησ αὐτοὺσ τῆσ ἀπανθρωπίασ, ὅτι μὴ καὶ τοῖσ στόμασιν ἡμᾶσ προσίενται. πολὺ δὲ τούτων οἱ προσιόντεσ αὐτοὶ καὶ θεραπεύοντεσ γελοιότεροι, νυκτὸσ μὲν ἐξανιστάμενοι μέσησ, περιθέοντεσ δὲ ἐν κύκλῳ τὴν πόλιν καὶ πρὸσ τῶν οἰκετῶν ἀποκλειόμενοι, κύνεσ καὶ κόλακεσ καὶ τὰ τοιαῦτα ἀκούειν ὑπομένοντεσ.

γέρασ δὲ τῆσ πικρᾶσ ταύτησ αὐτοῖσ περιόδου τὸ φορτικὸν ἐκεῖνο δεῖπνον καὶ πολλῶν αἴτιον συμφορῶν, ἐν ᾧ πόσα μὲν ἐμφαγόντεσ, πόσα δὲ παρὰ γνώμην ἐμπιόντεσ, πόσα δὲ ὧν οὐκ ἐχρῆν ἀπολαλήσαντεσ ἢ μεμφόμενοι ‐’· τὸ τελευταῖον ἢ δυσφοροῦντεσ ἀπίασιν ἢ διαβάλλοντεσ τὸ δεῖπνον ἢ ὕβριν ἢ μικρολογίαν ἐγκαλοῦντεσ. πλήρεισ δὲ αὐτῶν ἐμούντων οἱ στενωποὶ καὶ πρὸσ τοῖσ χαμαιτυπείοισ μαχομένων καὶ μεθ’ ἡμέραν οἱ πλείονεσ αὐτῶν κατακλιθέντεσ ἰατροῖσ παρέχουσιν ἀφορμὰσ περιόδων· ἔνιοι μὲν γάρ, τὸ καινότατον, οὐδὲ νοσεῖν σχολάζουσιν. ἐγὼ μέντοι γε πολὺ τῶν κολακευομένων ἐξωλεστέρουσ τοὺσ κόλακασ ὑπείληφα, καὶ σχεδὸν αὐτοὺσ ἐκείνοισ καθίστασθαι τῆσ ὑπερηφανίασ αἰτίουσ·

ὅταν γὰρ αὐτῶν τὴν περιουσίαν θαυμάσωσιν καὶ τὸν χρυσὸν ἐπαινέσωσιν καὶ τοὺσ πυλῶνασ ἐώθεν ἐμπλήσωσιν καὶ προσελθόντεσ ὥσπερ δεσπότασ προσείπωσιν, τί καὶ φρονήσειν ἐκείνουσ εἰκόσ ἐστιν; εἰ δέ γε κοινῷ δόγματι κἂν πρὸσ ὀλίγον ἀπέσχοντο τῆσδε τῆσ ἐθελοδουλείασ, οὐκ ἂν οἰεί τοὐναντίον αὐτοὺσ ἐλθεῖν ἐπὶ τὰσ θύρασ τῶν πτωχῶν δεομένουσ τοὺσ πλουσίουσ, μὴ ἀθέατον αὐτῶν μηδ’ ἀμάρτυρον τὴν εὐδαιμονίαν καταλιπεῖν μηδ’ ἀνόνητόν τε καὶ ἄχρηστον τῶν τραπεζῶν τὸ κάλλοσ καὶ τῶν οἴκων τὸ μέγεθοσ; οὐ γὰρ οὕτω τοῦ πλουτεῖν ἐρῶσιν ὡσ . τοῦ διὰ τὸ πλουτεῖν εὐδαιμονίζεσθαι. καὶ οὕτω δὴ ^ ἔχει, μηδὲν ὄφελοσ εἶναι περικαλλοῦσ οἰκίασ τῷ οἰκοῦντι μηδὲ χρυσοῦ καὶ ἐλέφαντοσ, εἰ μή τισ αὐτὰ θαυμάζοι. ἐχρῆν οὖν ταύτῃ καθαιρεῖν αὐτῶν καὶ ἐπευωνίζειν τὴν δυναστείαν ἐπιτειχίσαντασ τῷ πλούτῳ τὴν ὑπεροψίαν· νῦν δὲ λατρεύοντεσ εἰσ ἀπόνοιαν ἄγουσιν. καὶ τὸ μὲν ἄνδρασ ἰδιώτασ καὶ ἀναφανδὸν τὴν ἀπαιδευσίαν ὁμολογοῦντασ τὰ τοιαῦτα ποιεῖν, μετριώτερον ἂν εἰκότωσ νομισθείη·

τὸ δὲ καὶ τῶν φιλοσοφεῖν προσποιουμένων πολλοὺσ πολλῷ ἔτι τούτων γελοιότερα δρᾶν, τοῦτ’ ἤδη τὸ δεινότατόν ἐστι. πῶσ γὰρ οἰεί τὴν ψυχὴν διατεθεῖσθαί μοι, ὅταν ἴδω τούτων τινά, μάλιστα τῶν προβεβηκότων, ἀναμεμιγμένον κολάκων ὄχλῳ καὶ τῶν ἐπ’ ἀξίασ τινὰ δορυφοροῦντα καὶ τοῖσ ἐπὶ τὰ δεῖπνα παραγγέλλουσι κοινολογούμενον, ἐπισημότερον δὲ τῶν ἄλλων ἀπὸ τοῦ σχήματοσ ὄντα καὶ φανερώτερον; καὶ ὃ μάλιστα ἀγανακτῶ, ὅτι μὴ καὶ τὴν σκευὴν μεταλαμβάνουσι, τὰ ἄλλα γε ὁμοίωσ ὑποκρινόμενοι τοῦ δράματοσ. ἃ μὲν γὰρ ἐν τοῖσ συμποσίοισ ἐργάζονται, τίνι τῶν καλῶν εἰκάσομεν;

οὐκ ἐμφοροῦνται μὲν ἀπειροκαλώτερον, μεθύσκονται δὲ φανερώτερον, ἐξανίστανται δὲ πάντων ὕστατοι, πλείω δὲ ἀποφέρειν τῶν ἄλλων ἀξιοῦσιν; οἱ δὲ ἀστειότεροι πολλάκισ αὐτῶν καὶ ᾆσαι προήχθησαν. καὶ ταῦτα μὲν οὖν γελοῖα ἡγεῖτο· μάλιστα δὲ ἐμέμνητο τῶν ἐπὶ μισθῷ φιλοσοφούντων καὶ τὴν ἀρετὴν ὤνιον ὥσπερ ἐξ ἀγορᾶσ προτιθέντων ἐργαστήρια γοῦν ἐκάλει καὶ καπηλεῖα τὰσ τούτων διατριβάσ· ἠξίου γὰρ τὸν πλούτου καταφρονεῖν διδάξοντα πρῶτον αὑτὸν παρέχειν ὑψηλότερον λημμάτων. ἀμέλει καὶ πράττων ταῦτα διετέλει, οὐ μόνον προῖκα τοῖσ ἀξιοῦσι συνδιατρίβων, ἀλλὰ καὶ τοῖσ δεομένοισ ἐπαρκῶν καὶ πάσησ περιουσίασ καταφρονῶν, τοσούτου δέων ὀρέγεσθαι τῶν οὐδὲν προσηκόντων, ὥστε μηδὲ τῶν ἑαυτοῦ φθειρομένων ποιεῖσθαι πρόνοιαν, ὅσ γε καὶ ἀγρὸν οὐ πόρρω τῆσ πόλεωσ κεκτημένοσ οὐδὲ ἐπιβῆναι αὐτοῦ πολλῶν ἐτῶν ἠξίωσεν, ἀλλ’ οὐδὲ τὴν ἀρχὴν αὑτοῦ εἶναι διωμολόγει, ταῦτ’ οἶμαι ὑπειληφώσ, ὅτι τούτων φύσει μὲν οὐδενόσ ἐσμεν κύριοι, νόμῳ δὲ καὶ διαδοχῇ τὴν χρῆσιν αὐτῶν εἰσ ἀόριστον παραλαμβάνοντεσ ὀλιγοχρόνιοι δεσπόται νομιζόμεθα, κἀπειδὰν ἡ προθεσμία παρέλθῃ, τηνικαῦτα παραλαβὼν ἄλλοσ ἀπολαύει τοῦ ὀνόματοσ.

οὐ μικρὰ δὲ οὐδὲ ἐκεῖνα παρέχει τοῖσ ζηλοῦν ἐθέλουσι παραδείγματα, τῆσ τροφῆσ τὸ ἀπέριττον καὶ τῶν γυμνασίων τὸ σύμμετρον καὶ τοῦ προσώπου τὸ αἰδέσιμον καὶ τῆσ ἐσθῆτοσ τὸ μέτριον, ἐφ’ ἅπασι δὲ τούτοισ τῆσ διανοίασ τὸ ἡρμοσμένον καὶ τὸ ἥμερον τοῦ τρόπου. παρῄνει δὲ τοῖσ συνοῦσι μήτ’ ἀναβάλλεσθαι τὸ ἀγαθόν, ὅπερ τοὺσ πολλοὺσ ποιεῖν προθεσμίασ ὁριζομένουσ ἑορτὰσ ἢ πανηγύρεισ, ὡσ ἀπ’ ἐκείνων ἀρξομένουσ τοῦ μὴ ψεύσασθαι καὶ τοῦ ,τὰ δέοντα ποιῆσαι·

ἠξίου γὰρ ἀμέλλητον εἶναι τὴν πρὸσ τὸ καλὸν ὁρμήν. δῆλοσ δὲ ἦν καὶ τῶν τοιούτων κατεγνωκὼσ φιλοσόφων, οἳ ταύτην ἄσκησιν ἀρετῆσ ὑπελάμβανον, ἢν πολλαῖσ ἀνάγκαισ καὶ πόνοισ τοὺσ νέουσ ἀντέχειν καταγυμνάσωσιν, τοῦτο μὲν ψυχρολουτεῖν ^ οἱ πολλοὶ κελεύοντεσ, ἄλλοι δὲ μαστιγοῦντεσ, οἱ δὲ χαριέστεροι καὶ σιδήρῳ τὰσ ἐπιφανείασ αὐτῶν καταξύοντεσ. ἡγεῖτο γὰρ χρῆναι πολὺ πρότερον ἐν ταῖσ ψυχαῖσ τὸ στέρρον τοῦτο καὶ ἀπαθὲσ κατασκευάσαι, καὶ τὸν ἄριστα παιδεύειν ἀνθρώπουσ προαιρούμενον τοῦτο μὲν ψυχῆσ, τοῦτο δὲ σώματοσ, τοῦτο δὲ ἡλικίασ τε καὶ τῆσ πρότερον ἀγωγῆσ ἐστοχάσθαι, ἵνα μὴ τὰ παρὰ δύναμιν ἐπιτάττων ἐλέγχηται·

πολλοὺσ γοῦν καὶ τελευτᾶν ἔφασκεν οὕτωσ ἀλόγωσ ἐπιταθέντασ· ἕνα δὲ καὶ αὐτὸσ εἶδον, ὃσ καὶ γευσάμενοσ τῶν παρ’ ἐκείνοισ κακῶν, ἐπειδὴ τάχιστα λόγων ἀληθῶν ἐπήκουσεν, ἀμεταστρεπτὶ φεύγων ὡσ αὐτὸν ἀφίκετο καὶ δῆλοσ ἦν ῥᾷον διακείμενοσ. ἤδη δὲ τούτων ἀποστὰσ τῶν ἄλλων αὖθισ ἀνθρώπων ἐμέμνητο καὶ τὰσ ἐν τῇ πόλει ταραχὰσ διεξῄει καὶ τὸν ὠθισμὸν αὐτῶν καὶ τὰ θέατρα καὶ τὸν ἱππόδρομον καὶ τὰσ τῶν ἡνιόχων εἰκόνασ καὶ τὰ τῶν ἵππων ὀνόματα καὶ τοὺσ ἐν τοῖσ στενωποῖσ περὶ τούτων διαλόγουσ·

πολλὴ γὰρ ὡσ ἀληθῶσ ἡ ἱππομανία καὶ πολλῶν ἤδη σπουδαίων εἶναι δοκούντων ἐπείληπται. μετὰ δὲ ταῦτα ἑτέρου δράματοσ ἥπτετο τῶν ἀμφὶ τὴν νέκυιάν τε καὶ διαθήκασ καλινδουμένων, προστιθεὶσ ὅτι μίαν φωνὴν οἱ Ῥωμαίων παῖδεσ ἀληθῆ παρ’ ὅλον τὸν βίον προϊένται, τὴν ἐν ταῖσ διαθήκαισ λέγων, ἵνα μὴ ἀπολαύσωσι τῆσ σφετέρασ ἀληθείασ.

ἃ δὲ καὶ μεταξὺ λέγοντοσ αὐτοῦ γελᾶν προήχθην, ὅτι καὶ συγκατορύττειν ἑαυτοῖσ ἀξιοῦσι τὰσ ἀμαθίασ καὶ τὴν ἀναλγησίαν ἔγγραφον ὁμολογοῦσιν, οἱ μὲν ἐσθῆτασ ἑαυτοῖσ κελεύοντεσ συγκαταφλέγεσθαι τῶν παρὰ τὸν βίον τιμίων, οἱ δὲ καὶ παραμένειν τινὰσ οἰκέτασ τοῖσ τάφοισ, ἔνιοι δὲ καὶ στέφειν τὰσ στήλασ ἄνθεσιν, εὐήθεισ ἔτι καὶ παρὰ τὴν τελευτὴν διαμένοντεσ. εἰκάζειν οὖν ἠξίου, τί πέπρακται τούτοισ παρὰ τὸν βίον, εἰ τοιαῦτα περὶ τῶν μετὰ τὸν βίον ἐπισκήπτουσι·

τούτουσ γὰρ εἶναι τοὺσ ‐ τό. . πολυτελὲσ ὄψον ὠνουμένουσ καὶ τὸν οἶνον ἐν τοῖσ συμποσίοισ μετὰ κρόκων τε καὶ ἀρομάτων ἐκχέοντασ, τοὺσ μέσου χειμῶνοσ ἐμπιπλαμένουσ ῥόδων καὶ τὸ σπάνιον αὐτῶν καὶ παρὰ καιρὸν ἀγαπῶντοσ, τῶν δ’ ἐν καιρῷ καὶ κατὰ φύσιν ὡσ εὐτελῶν ὑπερηφανοῦντασ, τούτουσ εἶναι τοὺσ καὶ τὰ μύρα πίνοντασ· ὃ καὶ μάλιστα διέσυρεν αὐτῶν, ὅτι μηδὲ χρῆσθαι ἴσασιν ταῖσ ἐπιθυμίαισ, ἀλλὰ κἀν ταύταισ παρανομοῦσι καὶ τοὺσ ὁρ́ουσ συγχέουσι, πάντοθεν τῇ τρυφῇ παραδόντεσ αὑτῶν τὰσ ψυχὰσ πατεῖν, καὶ τοῦτο δὴ τὸ ἐν ταῖσ τραγῳδίαισ τε καὶ κωμῳδίαισ λεγόμενον, ἤδη· καὶ παρὰ θύραν εἰσβιαζόμενοι. σολοικισμὸν ^ οὖν ἐκάλει τοῦτο τῶν ἡδονῶν. ἀπὸ δὲ τῆσ αὐτῆσ γνώμησ κἀκεῖνα ἔλεγεν, ἀτεχνῶσ τοῦ Μώμου τὸν λόγον μιμησάμενοσ·

ὡσ γὰρ ἐκεῖνοσ ἐμέμφετο τοῦ ταύρου τὸν δημιουργὸν θεὸν οὐ προθέντα τῶν ὀφθαλμῶν τὰ κέρατα, οὕτω δὴ καὶ αὐτὸσ ᾐτιᾶτο τῶν στεφανουμένων, ὅτι μὴ ἴσασι τὸν στεφάνου τὸν τόπον· εἰ γάρ τοι, ἔφη, τῇ πνοῇ τῶν ἰών τε καὶ ῥόδων χαίρουσιν, ὑπὸ τῇ ῥινὶ μάλιστα ἐχρῆν αὐτοὺσ στέφεσθαι παρ’ αὐτὴν ὡσ οἱο͂́ν τε τὴν ἀναπνοήν, ἵν’ ὡσ πλεῖστον ἀνέσπων τῆσ ἡδονῆσ. καὶ μὴν κἀκείνουσ διεγέλα τοὺσ θαυμάσιόν τινα τὴν σπουδὴν περὶ τὰ δεῖπνα ποιουμένουσ χυμῶν τε ποικιλίαισ καὶ πεμμάτων περιεργίαισ·

καὶ γὰρ αὖ καὶ τούτουσ ἔφασκεν ὀλιγοχρονίου τε καὶ βραχείασ ἡδονῆσ ἔρωτι πολλὰσ πραγματείασ ὑπομένειν ἀπέφαινε γοῦν τεσσάρων δακτύλων αὐτοῖσ ἕνεκα πάντα πονεῖσθαι τὸν πόνον, ἐφ’ ὅσουσ ὁ μήκιστοσ ἀνθρώπου λαιμὸσ ἐστιν οὔτε γὰρ πρὶν ἐμφαγεῖν, ἀπολαύειν τι τῶν ἐωνημένων, οὔτε βρωθέντων ἡδίω γενέσθαι τὴν ἀπὸ τῶν πολυτελεστέρων πλησμονήν λοιπὸν οὖν εἶναι τὴν ἐν τῇ παρόδῳ γιγνομένην ἡδονὴν τοσούτων ὠνεῖσθαι χρημάτων. εἰκότα δὲ πάσχειν ἔλεγεν αὐτοὺσ ὑπ’ ἀπαιδευσίασ τὰσ ἀληθεστέρασ ἡδονὰσ ἀγνοοῦντασ, ὧν ἀπασῶν φιλοσοφία χορηγόσ ἐστιν τοῖσ πονεῖν προαιρουμένοισ. περὶ δὲ τῶν ἐν τοῖσ βαλανείοισ δρωμένων πολλὰ μὲν διεξῄει, τὸ πλῆθοσ τῶν ἑπομένων, τὰσ ὕβρεισ, τοὺσ ἐπικειμένουσ τοῖσ οἰκέταισ καὶ μικροῦ δεῖν ἐκφερομένουσ.

ἓν δέ τι καὶ μάλιστα μισεῖν ἐῴκει, πολὺ δ’ ἓν τῇ πόλει τοῦτο καὶ τοῖσ βαλανείοισ ἐπιχωριάζον προϊόντασ γάρ τινασ τῶν οἰκετῶν δεῖ βοᾶν καὶ παραγγέλλειν προορᾶσθαι τοῖν ποδοῖν, ἢν ὑψηλόν τι ἢ κοῖλον μέλλωσιν ὑπερβαίνειν, καὶ ὑπομιμνήσκειν αὐτούσ, τὸ καινότατον, ὅτι βαδίζουσιν. δεινὸν οὖν ἐποιεῖτο, εἰ στόματοσ μὲν ἀλλοτρίου δειπνοῦντεσ μὴ δέονται μηδὲ χειρῶν, μηδὲ τῶν ὤτων ἀκούοντεσ, ὀφθαλμῶν δὲ ὑγιαίνοντεσ ἀλλοτρίων δέονται προοψομένων καὶ ἀνέχονται φωνὰσ ἀκούοντεσ δυστυχέσιν ἀνθρώποισ πρεπούσασ καὶ πεπηρωμένοισ· ταῦτα γὰρ αὐτὰ πάσχουσιν ἐν ταῖσ ἀγοραῖσ ἡμέρασ μέσησ καὶ οἱ τὰσ πόλεισ ἐπιτετραμμένοι. ταῦτά τε καὶ πολλὰ ἕτερα τοιαῦτα διελθὼν κατέπαυσε τὸν λόγον.

ἐγὼ δὲ τέωσ μὲν ἤκουον αὐτοῦ τεθηπώσ, μὴ σιωπήσῃ πεφοβημένοσ· ἐπειδὴ δὲ ἐπαύσατο, τοῦτο δὴ τὸ τῶν Φαιάκων πάθοσ ἐπεπόνθειν πολὺν γὰρ δὴ χρόνον ἐσ αὐτὸν ἀπέβλεπον κεκηλημένοσ εἶτα πολλῇ συγχύσει καὶ ἰλίγγῳ κατειλημμένοσ τοῦτο μὲν ἱδρῶτι κατερρεόμην, τοῦτο δὲ φθέγξασθαι βουλόμενοσ ἐξέπιπτόν τε καὶ ἀνεκοπτόμην, καὶ ἥ τε φωνὴ ἐξέλειπε καὶ ἡ γλῶττα διημάρτανε, καί τέλοσ ἐδάκρυον ἀπορούμενοσ· οὐ γὰρ ἐξ ἐπιπολῆσ οὐδ’ ὡσ ἔτυχεν ἡμῶν ὁ λόγοσ καθίκετο, βαθεῖα δὲ καὶ καίριοσ ἡ πληγὴ ἐγένετο, καὶ μάλα εὐστόχωσ ἐνεχθεὶσ ὁ λόγοσ αὐτήν, εἰ οἱο͂́ν τε εἰπεῖν, διέκοψε τὴν ψυχήν εἰ γάρ τι δεῖ κἀμὲ ἤδη φιλοσόφων προσάψασθαι λόγων, ὧδε περὶ τούτων ὑπείληφα· δοκεῖ μοι ἀνδρὸσ εὐφυοῦσ ψυχὴ μάλα σκοπῷ τινι ἁπαλῷ προσεοικέναι.

τοξόται δὲ πολλοὶ μὲν ἀνὰ τὸν βίον καὶ μεστοὶ τὰσ φαρέτρασ ποικίλων τε καὶ παντοδαπῶν λόγων, οὐ μὴν πάντεσ εὔστοχα τοξεύουσιν, ἀλλ’ οἱ μὲν αὐτῶν σφόδρα τὰσ νευρὰσ ἐπιτείναντεσ ἐντονώτερον τοῦ δέοντοσ ἀφιᾶσιν καὶ ἅπτονται μὲν καὶ οὗτοι, τὰ δὲ βέλη αὐτῶν οὐ μένει ἐν τῷ σκοπῷ, ἀλλ’ ὑπὸ τῆσ σφοδρότητοσ διελθόντα καὶ παροδεύσαντα κεχηνυῖαν μόνον τῷ τραύματι τὴν ψυχὴν ἀπέλιπεν. ἄλλοι δὲ πάλιν τούτοισ ὑπεναντίωσ· ὑπὸ γὰρ ἀσθενείασ τε καὶ ἀτονίασ οὐδὲ ἐφικνεῖται τὰ βέλη αὐτοῖσ ἄχρι πρὸσ τὸν σκοπόν, ἀλλ’ ἐκλυθέντα καταπίπτει πολλάκισ ἐκ μέσησ τῆσ ὁδοῦ· ἢν δέ ποτε καὶ ἐφίκηται, ἄκρον μὲν ἐπιλίγδην ἅπτεται, βαθεῖαν δὲ οὐκ ἐργάζεται πληγὴν οὐ γὰρ ἀπ’ ἰσχυρᾶσ ἐμβολῆσ ἀπεστέλλετο. ὅστισ δὲ ἀγαθὸσ τοξότησ καὶ τούτῳ ὅμοιοσ, πρῶτον μὲν ἀκριβῶσ ὄψεται τὸν σκοπόν, εἰ μὴ σφόδρα μαλακόσ, εἰ μὴ στερρότεροσ τοῦ βέλουσ.

γίγνονται γὰρ δὴ καὶ ἄτρωτοι σκοποί. ἐπειδὰν δὲ ταῦτα ἴδῃ, τηνικαῦτα χρίσασ τὸ βέλοσ οὔτε ἰῷ, καθάπερ τὰ Σκυθῶν χρίεται, οὔτε ὀπῷ, καθάπερ τὰ Κουρήτων, ἀλλ’ ἠρέμα δηκτικῷ τε καὶ γλυκεῖ φαρμάκῳ, τούτῳ χρίσασ εὐτέχνωσ ἐτόξευσε· τὸ δὲ ἐνεχθὲν εὖ μάλα ἐντόνωσ καὶ διακόψαν ἄχρι τοῦ διελθεῖν μένει τε καὶ πολὺ τοῦ φαρμάκου ἀφίησιν, ὃ δὴ σκιδνάμενον ὅλην ἐν κύκλῳ τὴν ψυχὴν περιέρχεται. τοῦτό τοι καὶ ἥδονται καὶ δακρύουσι μεταξὺ ἀκούοντεσ, ὅπερ καὶ αὐτὸσ ἔπασχον, ἡσυχῇ ἄρα τοῦ φαρμάκου τὴν ψυχὴν περιθέοντοσ. ἐπῄει δ’ οὖν μοι πρὸσ αὐτὸν τὸ ἔποσ ἐκεῖνο λέγειν βάλλ’ οὕτωσ, αἲ κέν τι φόωσ γένηαι. ὥσπερ γὰρ οἱ τοῦ Φρυγίου αὐλοῦ ἀκούοντεσ οὐ πάντεσ μαίνονται, ἀλλ’ ὁπόσοι αὐτῶν τῇ Ῥέᾳ λαμβάνονται, οὗτοι δὲ πρὸσ τὸ μέλοσ ὑπομιμνήσκονται τοῦ πάθουσ, οὕτω δὴ καὶ φιλοσόφων ἀκούοντεσ οὐ πάντεσ ἔνθεοι καὶ τραυματίαι ἀπίασιν, ἀλλ’ οἷσ ὑπῆν τι ἐν τῇ φύσει φιλοσοφίασ συγγενέσ. ὡσ σεμνὰ καὶ θαυμάσια καὶ θεῖά γε, ὦ ἑταῖρε, διελήλυθασ, ἐλελήθεισ δέ με πολλῆσ ὡσ ἀληθῶσ τῆσ ἀμβροσίασ καὶ τοῦ λωτοῦ κεκορεσμένοσ·

ἐπὶ τὸν τρώσαντα ἐλθόντασ ἰᾶσθαι παρακαλεῖν. ὥστε καὶ μεταξὺ σοῦ λέγοντοσ ἔπασχόν τι ἐν τῇ ψυχῇ, καὶ παυσαμένου ἄχθομαι καὶ ἵνα δὴ καὶ κατὰ σὲ εἴπω, τέτρωμαι· καὶ μὴ θαυμάσῃσ· οἶσθα γὰρ ὅτι καὶ οἱ πρὸσ τῶν κυνῶν τῶν λυσσώντων δηχθέντεσ οὐκ αὐτοὶ μόνοι λυσσῶσιν, ἀλλὰ κἄν τινασ ἑτέρουσ ἐν τῇ μανίᾳ τὸ αὐτὸ τοῦτο διαθῶσιν, καὶ αὐτοὶ ἔκφρονεσ γίγνονται· συμμεταβαίνει γάρ τι τοῦ πάθουσ ἅμα τῷ δήγματι καὶ πολυγονεῖται ἡ νόσοσ καὶ πολλὴ γίγνεται τῆσ μανίασ διαδοχή. οὐκοῦν καὶ αὐτὸσ ἡμῖν μανίαν ὁμολογεῖσ ; πάνυ μὲν οὖν, καὶ προσέτι δέομαί γέ σου κοινήν τινα τὴν θεραπείαν ἐπινοεῖν. τὸ τοῦ ἄρα Τηλέφου ἀνάγκη ποιεῖν. ποῖον αὖ λέγεισ ;

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Lucian, Nigrinus, Nigrinou Fiaosofia

(루키아노스, Nigrinus, Nigrinou Fiaosofia)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION