헬라어 문장 검색 - Λυξιαν́Νεξψομά1́

(루키아노스, Necyomantia, (no name))

ω χαψε μἑλαθμον πρόπυλὰ θ’ ἑστίασ ἐμῆσ, ὡσ ἄσμενὸσ σ1’ ἐσεῖδον ἐσ φάοσ μολών. οὐ Μένιπποσ οὗτόσ ἐστιν ὁ κύων ; οὐ μὲν οὖν ἄλλοσ, εἰ μὴ ἐγὼ παραβλέπω· Μένιπποσ ὅλοσ. ^ τί οὖν αὐτῷ βούλεται τὸ ἀλλόκοτον τοῦ σχήματοσ, πῖλοσ καὶ λύρα καὶ λεοντῆ ; πλὴν ἀλλὰ προσιτέον γε αὐτῷ. χαῖρε, ὦ Μένιππε· πόθεν ἡμῖν ἀφῖξαι ; πολὺσ γὰρ χρόνοσ οὐ πέφηνασ ἐν τῇ πόλει. ^ ἥκω νεκρῶν κευθμῶνα καὶ σκότου πύλασ λιπών, ἵν’ Αιδησ χωρὶσ ᾤκισται θεῶν. Ἡράκλεισ, ἐλελήθει Μένιπποσ ἡμᾶσ ἀποθανών, κᾆτα ἐξ ὑπαρχῆσ ἀναβεβίωκεν ; οὔκ, ἀλλ’ ἔτ’ ἔμπνουν Αἰ̈́δησ μ’ ἐδέξατο. τίσ δὴ αἰτία σοι τῆσ καινῆσ καὶ παραδόξου ταύτησ ἀποδημίασ ; νεότησ μ’ ἐπῆρε καὶ θράσοσ τοῦ νοῦ πλέον. παῦσαι, μακάριε, τραγῳδῶν καὶ λέγε οὑτωσί πωσ ἁπλῶσ καταβὰσ ἀπὸ τῶν ἰαμβείων, τίσ ἡ στολὴ ; τί σοι τῆσ κάτω πορείασ ἐδέησεν ; ἄλλωσ γὰρ οὐχ ἡδεῖά τισ οὐδὲ ἀσπάσιοσ ἡ ὁδόσ. φιλότησ, χρειώ με κατήγαγεν εἰσ Αἰ̈́δαο ψυχῇ χρησόμενον Θηβαίου. Τειρεσίαο. οὗτοσ, ἀλλ’ ἦ παραπαίεισ οὐ γὰρ ἂν οὕτωσ ἐμμέτρωσ ἐρραψῴδεισ πρὸσ ἄνδρασ φίλουσ. μὴ θαυμάσῃσ, ὦ ἑταῖρε· νεωστὶ γὰρ Εὐριπίδῃ καὶ Ὁμήρῳ συγγενόμενοσ οὐκ οἶδ’ ὅπωσ ἀνεπλήσθην τῶν ἐπῶν καὶ αὐτόματά μοι τὰ μέτρα ἐπὶ τὸ στόμα ἔρχεται. ἀτάρ εἰπέ μοι, πῶσ τὰ ὑπὲρ γῆσ ἔχει καὶ τί ποιοῦσιν οἱ ἐν τῇ πόλει;

καινὸν οὐδέν, ἀλλ’ οἱᾶ καὶ πρὸ τοῦ ἁρπάζουσιν, ἐπιορκοῦσιν, τοκογλυφοῦσιν, ὀβολοστατοῦσιν. ἄθλιοι καὶ κακοδαίμονεσ· οὐ γὰρ ἴσασιν οἱᾶ ἔναγχοσ κεκύρωται παρὰ τοῖσ κάτω καὶ οἱᾶ κεχειροτόνηται τὰ ψηφίσματα κατὰ τῶν πλουσίων, ἃ μὰ τὸν Κέρβερον οὐδεμία μηχανὴ τὸ διαφυγεῖν αὐτούσ. τί φήσ ; δέδοκταί τι νεώτερον τοῖσ κάτω περὶ τῶν ἐνθάδε ; νὴ Δία, καὶ πολλά γε· ἀλλ’ οὐ θέμισ ἐκφέρειν αὐτὰ πρὸσ ἅπαντασ οὐδὲ ἐξαγορεύειν τὰ ἀπόρρητα, μὴ καί τισ ἡμᾶσ γράψηται γραφὴν ἀσεβείασ ἐπὶ τοῦ Ῥαδαμάνθυοσ. μηδαμῶσ, ὦ Μένιππε, πρὸσ τοῦ Διόσ, μὴ φθονήσῃσ τῶν λόγων φίλῳ ἀνδρί· πρὸσ γὰρ εἰδότα σιωπᾶν ἐρεῖσ, τὰ τ’ ἄλλα καὶ πρὸσ μεμυημένον. χαλεπὸν μὲν ἐπιτάττεισ τὸ , ἐπίταγμα καὶ οὐ πάντῃ εὐσεβέσ πλὴν ἀλλὰ σοῦ γε ἕνεκα τολμητέον. ἔδοξε δὴ τοὺσ πλουσίουσ τούτουσ καὶ πολυχρημάτουσ καὶ τὸ χρυσίον κατάκλειστον ὥσπερ τὴν Δανάην φυλάττοντασ ‐ μὴ πρότερον εἴπῃσ, ὦγαθέ, τὰ δεδογμένα πρὶν ἐκεῖνα διελθεῖν ἃ μάλιστ’ ἂν ἡδέωσ ἀκούσαιμί σου, τίσ ἡ ἐπίνοιά σοι τῆσ καθόδου ἐγένετο, τίσ δ’ ὁ τῆσ πορείασ ἡγεμών, εἶθ’ ἑξῆσ ἅ τε εἶδεσ ἅ τε ἤκουσασ παρ’ αὐτοῖσ· εἰκὸσ γὰρ δὴ φιλόκαλον ὄντα σε μηδὲν τῶν ἀξίων θέασ ἢ ἀκοῆσ παραλιπεῖν. ὑπουργητέον καὶ ταῦτά σοι·

τί γὰρ ἂν καὶ πάθοι τισ, ὁπότε φίλοσ ἀνὴρ βιάζοιτο ; καὶ δὴ πρῶτά σοι δίειμι τὰ περὶ τῆσ γνώμησ τῆσ ἐμῆσ, ὅθεν ὡρμήθην πρὸσ τὴν κατάβασιν. ἐγὼ γάρ, ἄχρι μὲν ἐν παισὶν ἦν, ἀκούων Ὁμήρου καὶ Ἡσιόδου πολέμουσ καὶ στάσεισ διηγουμένων οὐ μόνον τῶν ἡμιθέων, ἀλλὰ καὶ αὐτῶν ἤδη τῶν θεῶν, ἔτι δὲ καὶ μοιχείασ αὐτῶν καὶ βίασ καὶ ἁρπαγὰσ καὶ δίκασ καὶ πατέρων ἐξελάσεισ καὶ ἀδελφῶν γάμουσ, πάντα ταῦτα ἐνόμιζον εἶναι καλὰ καὶ οὐ παρέργωσ ἐκινούμην πρὸσ αὐτά. ἐπεὶ δὲ εἰσ ἄνδρασ τελεῖν ἠρξάμην. πάλιν αὖ ἐνταῦθα ἤκουον τῶν νόμων τἀναντία τοῖσ ποιηταῖσ κελευόντων, μήτε μοιχεύειν μήτε στασιάζειν μήτε ἁρπάζειν. ἐν μεγάλῃ οὖν καθεστήκειν ἀμφιβολίᾳ, οὐκ εἰδὼσ ὅ τι χρησαίμην ἐμαυτῷ· οὔτε γὰρ ἄν ποτε τοὺσ θεοὺσ μοιχεῦσαι καὶ στασιάσαι πρὸσ ἀλλήλουσ ἡγούμην εἰ μὴ ὡσ περὶ καλῶν τούτων ἐγίγνωσκον, οὔτ’ ἂν τοὺσ νομοθέτασ τἀναντία παραινεῖν εἰ μὴ λυσιτελεῖν ὑπελάμβανον . ἐπεὶ δὲ διηπόρουν, ἔδοξέ μοι ἐλθόντα παρὰ τοὺσ καλουμένουσ τούτουσ φιλοσόφουσ ἐγχειρίσαι τε ἐμαυτὸν καὶ δεηθῆναι αὐτῶν χρῆσθαί μοι ὅ τι βούλοιντο καί τινα ὁδὸν ἁπλῆν καὶ βέβαιον ὑποδεῖξαι τοῦ βίου. ταῦτα μὲν δὴ φρονῶν προσῄειν αὐτοῖσ, ἐλελήθειν δ’ ἐμαυτὸν εἰσ αὐτό, φασί, τὸ πῦρ ἐκ τοῦ καπνοῦ βιαζόμενοσ.

ἀτεχνῶσ οὖν ἔπασχον τοῖσ νυστάζουσι τούτοισ ὅμοιον, ἄρτι μὲν ἐπινεύων, ἄρτι δὲ ἀνανεύων ἔμπαλιν. παρὰ γὰρ δὴ τούτοισ μάλιστα εὑρ́ισκον ἐπισκοπῶν τὴν ἄγνοιαν καὶ τὴν ἀπορίαν πλείονα, ὥστε μοι τάχιστα χρυσοῦν ἀπέδειξαν οὗτοι τὸν τῶν ἰδιωτῶν τοῦτον βίον. ἀμέλει ὁ μὲν αὐτῶν παρῄνει τὸ πᾶν ἥδεσθαι καὶ μόνον τοῦτο ἐκ παντὸσ μετιέναι· τοῦτο γὰρ εἶναι τὸ εὔδαιμον. ὁ δέ τισ ἔμπαλιν, πονεῖν τὰ πάντα καὶ μοχθεῖν καὶ τὸ σῶμα καταναγκάζειν ῥυπῶντα καὶ αὐχμῶντα καὶ πᾶσι δυσαρεστοῦντα καὶ λοιδορούμενον, συνεχὲσ ἐπιρραψῳδῶν τὰ πάνδημα ἐκεῖνα τοῦ Ἡσιόδου περὶ τῆσ ἀρετῆσ ἔπη καὶ τὸν ἱδρῶτα καὶ τὴν ἐπὶ τὸ ἄκρον ἀνάβασιν. ἄλλοσ καταφρονεῖν χρημάτων παρεκελεύετο καὶ ἀδιάφορον οἰέσθαι τὴν κτῆσιν αὐτῶν ὁ δέ τισ ἔμπαλιν ἀγαθὸν εἶναι καὶ τὸν πλοῦτον ἀπεφαίνετο. περὶ μὲν γὰρ τοῦ κόσμου τί χρὴ καὶ λέγειν ; ὅσ γε ἰδέασ καὶ ἀσώματα καὶ ἀτόμουσ καὶ κενὰ καὶ τοιοῦτόν τινα ὄχλον ὀνομάτων ὁσημέραι παρ’ αὐτῶν ἀκούων ἐναυτίων. καὶ τὸ πάντων ἀτοπώτατον, ὅτι περὶ τῶν ἐναντιωτάτων ἕκαστοσ αὐτῶν λέγων σφόδρα νικῶντασ καὶ πιθανοὺσ λόγουσ ἐπορίζετο, ὥστε μήτε τῷ θερμὸν τὸ αὐτὸ πρᾶγμα λέγοντι μήτε ψυτῷ χρὸν ἀντιλέγειν ἔχειν, καὶ ταῦτ’ εἰδότα σαφῶσ ὡσ οὐκ ἄν ποτε θερμὸν εἰή τι καὶ ψυχρὸν ἐν ταὐτῷ χρόνῳ. πολλῷ δὲ τούτων ἐκεῖνο ἀλογώτερον τοὺσ γὰρ αὐτοὺσ τούτουσ εὑρ́ισκον ἐπιτηρῶν ἐναντιώτατα τοῖσ αὑτῶν λόγοισ ἐπιτηδεύοντασ.

τοὺσ γοῦν καταφρονεῖν παραινοῦντασ χρημάτων ἑώρων ἀπρὶξ ἐχομένουσ αὐτῶν καὶ περὶ τόκων διαφερομένουσ καὶ ἐπὶ μισθῷ παιδεύοντασ καὶ πάντα ἕνεκα τούτων ὑπομένοντασ, τούσ τε τὴν δόξαν ἀποβαλλομένουσ αὐτῆσ ταύτησ χάριν τὰ πάντα καὶ πράττοντασ καὶ λέγοντασ, ἡδονῆσ τε αὖ σχεδὸν ἅπαντασ κατηγοροῦντασ, ἰδίᾳ δὲ μόνῃ ταύτῃ προσηρτημένουσ. σφαλεὶσ οὖν καὶ τῆσδε τῆσ ἐλπίδοσ ἔτι μᾶλλον ἐδυσχέραινον, ἠρέμα παραμυθούμενοσ ἐμαυτὸν ὅτι μετὰ πολλῶν καὶ σοφῶν καὶ σφόδρα ἐπὶ συνέσει διαβεβοημένων ἀνόητὸσ τέ εἰμι καὶ τἀληθὲσ ἔτι ἀγνοῶν περιέρχομαι.

καὶ μοί ποτε διαγρυπνοῦντι τούτων ἕνεκα ἔδοξεν εἰσ Βαβυλῶνα ἐλθόντα δεηθῆναί τινοσ τῶν μάγων τῶν Ζωροάστρου μαθητῶν καὶ διαδόχων· ἤκουον δ’ αὐτοὺσ ἐπῳδαῖσ τε καὶ τελεταῖσ τισιν ἀνοίγειν τοῦ Αἳδου τὰσ πύλασ καὶ κατάγειν ὃν ἂν βούλωνται ἀσφαλῶσ καὶ ὀπίσω αὖθισ ἀναπέμπειν. ἄριστον οὖν ἡγούμην εἶναι παρά τινοσ τούτων διαπραξάμενον τὴν κατάβασιν ἐλθόντα παρὰ Τειρεσίαν τὸν Βοιώτιον μαθεῖν παρ’ αὐτοῦ ἅτε μάντεωσ καὶ σοφοῦ, τίσ ἐστιν ὁ ἄριστοσ βίοσ καὶ ὃν ἄν τισ ἕλοιτο εὖ φρονῶν. καὶ δὴ ἀναπηδήσασ ὡσ εἶχον τάχουσ ἔτεινον εὐθὺ Βαβυλῶνοσ· ἐλθὼν δὲ συγγίγνομαί τινι τῶν Χαλδαίων σοφῷ ἀνδρὶ καὶ θεσπεσίῳ τὴν τέχνην, πολιῷ μὲν τὴν κόμην, γένειον δὲ μάλα σεμνὸν καθειμένῳ, τοὔνομα δὲ ἦν αὐτῷ Μιθροβαρζάνησ. δεηθεὶσ δὲ καὶ καθικετεύσασ μόγισ ἐπέτυχον παρ’ αὐτοῦ, ἐφ’ ὅτῳ βούλοιτο μισθῷ, καθηγήσασθαί μοι τῆσ ὁδοῦ. παραλαβὼν δέ με ὁ ἀνὴρ πρῶτα μὲν ἡμέρασ ἐννέα καὶ εἴκοσιν ἅμα τῇ σελήνῃ ἀρξάμενοσ ἔλουε κατάγων ἑώθεν ἐπὶ τὸν Εὐφράτην πρὸσ ἀνίσχοντα τὸν ἥλιον, ῥῆσίν τινα μακρὰν ἐπιλέγων ἧσ οὐ σφόδρα κατήκουον ὥσπερ γὰρ οἱ φαῦλοι τῶν ἐν τοῖσ ἀγῶσι κηρύκων ἐπίτροχόν τι καὶ ἀσαφὲσ ἐφθέγγετο. πλὴν ἐῴκει γέ τινασ ἐπικαλεῖσθαι δαίμονασ.

μετὰ δ’ οὖν τὴν ἐπῳδὴν τρὶσ ἄν μου πρὸσ τὸ πρόσωπον ἀποπτύσασ, ἐπανῄει πάλιν οὐδένα τῶν ἀπαντώντων προσβλέπων. καὶ σιτία μὲν ἦν ἡμῖν τὰ ἀκρόδρυα, ποτὸν δὲ γάλα καὶ μελίκρατον καὶ τὸ τοῦ Χοάσπου ὕδωρ, εὐνὴ δὲ ὑπαίθριοσ ἐπὶ τῆσ πόασ. ἐπεὶ δ’ ἅλισ εἶχε; τῆσ προδιαιτήσεωσ, περὶ μέσασ νύκτασ ἐπὶ τὸν Τίγρητα ποταμὸν ἀγαγὼν ἐκάθηρὲν τέ με καὶ ἀπέμαξε καὶ περιήγνισεν δᾳδὶ καὶ σκίλλῃ καὶ ἄλλοισ πλείοσιν, ἅμα καὶ τὴν ἐπῳδὴν ἐκείνην ὑποτονθορύσασ. εἶτά με ὅλον λ· καταμαγεύσασ καὶ περιελθών, ἵνα μὴ βλαπτοίμην ὑπὸ τῶν φασμάτων, ἐπανάγει εἰσ τὴν οἰκίαν, ὡσ εἶχον, ἀναποδίζοντα, καὶ τὸ λοιπὸν ἀμφὶ πλοῦν εἴχομεν. αὐτὸσ μὲν οὖν μαγικήν τινα ἐνέδυ στολὴν τὰ πολλὰ ἐοικυῖαν τῇ Μηδικῇ, ἐμὲ δὲ τουτοισὶ φέρων ἐνεσκεύασε, τῷ πίλῳ καὶ τῇ λεοντῇ καὶ προσέτι τῇ λύρᾳ, καὶ παρεκελεύσατο, ἤν τισ ἔρηταί με τοὔνομα, Μένιππον μὴ λέγειν, Ἡρακλέα δὲ ἢ Ὀδυσσέα ἢ Ὀρφέα.

ὡσ δὴ τί τοῦτο, ὦ Μένιππε ; οὐ γὰρ συνίημι τὴν αἰτίαν οὔτε τοῦ σχήματοσ οὔτε τῶν ὀνομάτων τῶν. καὶ μὴν πρόδηλόν γε τοῦτο καὶ οὐ παντελῶσ ἀπόρρητον· ἐπεὶ γὰρ οὗτοι πρὸ ἡμῶν ζῶντεσ εἰσ Αἵδου κατεληλύθεσαν, ἡγεῖτο, εἴ με ἀπεικάσειεν αὐτοῖσ, ῥᾳδίωσ ἂν τὴν τοῦ Αἰακοῦ φρουρὰν διαλαθεῖν καὶ ἀκωλύτωσ ἂν παρελθεῖν ἅτε συνηθέστερον, τραγικῶσ μάλα παραπεμπόμενον ὑπὸ τοῦ σχήματοσ. ἤδη δ’ οὖν ὑπέφαινεν ἡμέρα, καὶ κατελθόντεσ ἐπὶ τὸν ποταμὸν περὶ ἀναγωγὴν ἐγιγνόμεθα.

παρεσκεύαστο δ’ αὐτῷ καὶ σκάφοσ καὶ ἱερεῖα καὶ μελίκρατον καὶ ἄλλα ὅσα πρὸσ τὴν τελετὴν χρήσιμα. ἐμβαλόμενοι οὖν ἅπαντα τὰ παρεσκευασμένα οὕτω δὴ καὶ αὐτοὶ βαίνομεν ἀχνύμενοι, θαλερὸν κατὰ δάκρυ χέοντεσ. Καὶ μέχρι; μέν τινοσ ὑπεφερόμεθα ἐν τῷ ποταμῷ, εἶτα δὲ εἰσεπλεύσαμεν εἰσ τὸ ἕλοσ καὶ τὴν λίμνην εἰσ ἣν ὁ Εὐφράτησ ἀφανίζεται. περαιωθέντεσ δὲ καὶ ταύτην ἀφικνούμεθα εἰσ τι χωρίον ἔρημον καὶ ὑλῶδεσ καὶ ἀνήλιον, εἰσ ὃ καὶ δὴ ἀποβάντεσ ‐ ἡγεῖτο δὲ ὁ Μιθροβαρζάνησ ‐ βόθρον τε ὠρυξάμεθα καὶ τὰ μῆλα κατεσφάξαμεν καὶ τὸ αἷμα περὶ αὐτὸν ἐσπείσαμεν. ὁ δὲ μάγοσ ἐν τοσούτῳ δᾷδα καιομένην ἔχων οὐκέτ’ ἠρεμαίᾳ τῇ φωνῇ, παμμέγεθεσ δέ, ὡσ οἱο͂́σ τε ἦν, ἀνακραγὼν δαίμονάσ τε ὁμοῦ πάντασ ἐπεβοᾶτο καὶ Ποινὰσ καὶ Ἐρινύασ καὶ νυχίαν Ἑκάτην καὶ ἐπαινὴν Περσεφόνειαν, παραμιγνὺσ ἅμα βαρβαρικά τινα καὶ ἄσημα ὀνόματα καὶ πολυσύλλαβα. εὐθὺσ οὖν ἅπαντα ἐκεῖνα ἐσαλεύετο καὶ ὑπὸ τῆσ ἐπῳδῆσ τοὔδαφοσ ἀνερρήγνυτο καὶ ὑλακὴ τοῦ Κερβέρου πόρρωθεν ἠκούετο καὶ τὸ πρᾶγμα ὑπερκατηφὲσ ἦν καὶ σκυθρωπόν.

ἔδδεισεν δ’ ὑπένερθεν ἄναξ ἐνέρων Αἰ̈δωνεύσ ‐ κατεφαίνετο γὰρ ἤδη τὰ πλεῖστα, καὶ ἡ λίμνη καὶ ὁ Πυριφλεγέθων καὶ τοῦ Πλούτωνοσ τὰ βασίλεια. κατελθόντεσ δ’ ὅμωσ διὰ τοῦ χάσματοσ τὸν μὲν Ῥαδάμανθυν εὑρ́ομεν τεθνεῶτα μικροῦ δεῖν ὑπὸ τοῦ δέουσ· ὁ δὲ Κέρβεροσ ὑλάκτησε μέν τι καὶ παρεκίνησε, ταχὺ δέ μου κρούσαντοσ τὴν λύραν παραχρῆμα ἐκηλήθη ὑπὸ τοῦ μέλουσ. ἐπεὶ δὲ πρὸσ τὴν λίμνην ἀφικόμεθα, μικροῦ μὲν οὐδὲ ἐπεραιώθημεν· ἦν γὰρ πλῆρεσ ἤδη τὸ πορθμεῖον καὶ οἰμωγῆσ ἀνάπλεων, τραυματίαι δὲ πάντεσ ἐπέπλεον, ὁ μὲν τὸ σκέλοσ, ὁ δὲ τὴν κεφαλήν, ὁ δὲ ἄλλο τι συντετριμμένοσ, ἐμοὶ δοκεῖν, ἔκ τινοσ πολέμου παρόντεσ. ὅμωσ δ’ οὖν ὁ βέλτιστοσ Χάρων ὡσ εἶδε τὴν λεοντῆν, οἰηθείσ με τὸν Ἡρακλέα εἶναι, εἰσεδέξατο καὶ διεπόρθμευσέν τε ἄσμενοσ καὶ ἀποβᾶσι διεσήμηνε τὴν ἀτραπόν, ἐπεὶ δὲ ἦμεν ἐν τῷ σκότῳ, προῄει μὲν ὁ Μιθροβαρζάνησ, εἱπόμην δὲ ἐγὼ κατόπιν ἐχόμενοσ αὐτοῦ, ἑώσ πρὸσ λειμῶνα μέγιστον ἀφικνούμεθα τῷ ἀσφοδέλῳ κατάφυτον, ἔνθα δὴ περιεπέτοντο ἡμᾶσ τετριγυῖαι τῶν νεκρῶν αἱ σκιαί. κατ’ ὀλίγον δὲ προϊόντεσ παραγιγνόμεθα πρὸσ τὸ τοῦ Μίνωοσ δικαστήριον· ἐτύγχανε δὲ ὁ μὲν ἐπὶ θρόνου τινὸσ ὑψηλοῦ καθήμενοσ, παρειστήκεσαν δὲ αὐτῷ Ποιναὶ καὶ Ἐρινύεσ καὶ Ἀλάστορεσ.

αὗται τοίνυν, ἐπειδὰν ἀποθάνωμεν, κατηγοροῦσί τε καὶ καταμαρτυροῦσι καὶ διελέγχουσι τὰ πεπραγμένα ἡμῖν παρὰ τὸν βίον, καὶ σφόδρα τινὲσ ἀξιόπιστοι δοκοῦσιν ἅτε ἀεὶ συνοῦσαι καὶ μηδέποτε ἀφιστάμεναι τῶν σωμάτων. ἑτέρωθεν δὲ προσήγοντο πολλοί τινεσ ἐφεξῆσ, ἁλύσει μακρᾷ δεδεμένοι· ἐλέγοντο δὲ εἶναι μοιχοὶ καὶ πορνοβοσκοὶ καὶ τελῶναι καὶ κόλακεσ καὶ συκοφάνται καὶ τοιοῦτοσ ὅμιλοσ τῶν πάντα κυκώντων ἐν τῷ βίῳ. χωρὶσ δὲ οἵ τε πλούσιοι καὶ τοκογλύφοι προσῄεσαν ὠχροὶ καὶ προγάστορεσ καὶ ποδαγροί, κλοιὸν ἕκαστοσ αὐτῶν καὶ κόρακα διτάλαντον ἐπικείμενοσ. ἐφεστῶτεσ οὖν ἡμεῖσ ἑωρῶμέν τε τὰ γιγνόμενα καὶ ἠκούομεν τῶν ἀπολογουμένων κατηγόρουν δὲ αὐτῶν καινοί τινεσ καὶ παράδοξοι ῥήτορεσ. τίνεσ οὗτοι, πρὸσ Διὸσ ; μὴ γὰρ ὀκνήσῃσ καὶ τοῦτο εἰπεῖν. οἶσθά που ταυτασὶ τὰσ πρὸσ τὸν ἥλιον ἀποτελουμένασ σκιὰσ ὑπὸ τῶν σωμάτων ; πάνυ μὲν οὖν. ὁ δ’ οὖν Μίνωσ ἐπιμελῶσ ἐξετάζων ἀπέπεμπεν ἕκαστον εἰσ τὸν τῶν ἀσεβῶν χῶρον δίκην ὑφέξοντα κατ’ ἀξίαν τῶν τετολμημένων, καὶ μάλιστα ἐκείνων ἥπτετο τῶν ἐπὶ πλούτοισ τε καὶ ἀρχαῖσ τετυφωμένων καὶ μονονουχὶ καὶ προσκυνεῖσθαι περιμενόντων, τήν τε ὀλιγοχρόνιον ἀλαζονείαν αὐτῶν καὶ τὴν ὑπεροψίαν μυσαττόμενοσ, καὶ ὅτι μὴ ἐμέμνηντο θνητοί τε ὄντεσ αὐτοὶ καὶ θνητῶν ἀγαθῶν τετυχηκότεσ.

, οἳ δὲ ἀποδυσάμενοι τὰ λαμπρὰ ἐκεῖνα πάντα, πλούτουσ λέγω καὶ γένη καὶ δυναστείασ, γυμνοὶ κάτω νενευκότεσ παρειστήκεσαν ὥσπερ τινὰ ὄνειρον ἀναπεμπαζόμενοι τὴν παρ’ ἡμῖν εὐδαιμονίαν ὥστ’ ἔγωγε ταῦτα ὁρῶν ὑπερέχαιρον καὶ εἴ τινα γνωρίσαιμι αὐτῶν, προσιὼν ἂν ἡσυχῇ πωσ ὑπεμίμνησκον οἱο͂σ ἦν παρὰ τὸν βίον καὶ ἡλίκον ἐφύσα τότε, ἡνίκα πολλοὶ μὲν ἑώθεν ἐπὶ τῶν πυλώνων παρειστήκεσαν τὴν πρόοδον αὐτοῦ περιμένοντεσ ὠθούμενοί τε καὶ ἀποκλειόμενοι πρὸσ τῶν οἰκετῶν ὁ δὲ μόλισ ἄν ποτε ἀνατείλασ αὐτοῖσ πορφυροῦσ τισ ἢ περίχρυσοσ ἢ διαποίκιλοσ εὐδαίμονασ ᾤετο καὶ μακαρίουσ ἀποφαίνειν τοὺσ προσειπόντασ, εἰ ^ τὸ στῆθοσ ἢ τὴν δεξιὰν προτείνων δοίη καταφιλεῖν. ἐκεῖνοι μὲν οὖν ἠνιῶντο ἀκούοντεσ. τῷ δὲ Μίνῳ μία τισ καὶ πρὸσ χάριν ἐδικάσθη·

τὸν γάρ τοι Σικελιώτην Διονύσιον πολλά γε καὶ δεινὰ καὶ ἀνόσια ὑπό τε Δίωνοσ κατηγορηθέντα καὶ ὑπὸ τῆσ σκιᾶσ καταμαρτυρηθέντα παρελθὼν Ἀρίστιπποσ ὁ Κυρηναῖοσ ‐ ἄγουσι δ’ αὐτὸν ἐν τιμῇ καὶ δύναται μέγιστον ἐν τοῖσ κάτω ‐ μικροῦ δεῖν τῇ Χιμαίρᾳ προσδεθέντα παρέλυσε τῆσ καταδίκησ λέγων πολλοῖσ αὐτὸν τῶν πεπαιδευμένων πρὸσ ἀργύριον γενέσθαι δεξιόν. ἀποστάντεσ δὲ ὅμωσ τοῦ δικαστηρίου πρὸσ τὸ κολαστήριον ἀφικνούμεθα.

ἔνθα δή, ὦ φιλότησ, πολλὰ καὶ ἐλεεινὰ ἦν καὶ ἀκοῦσαι καὶ ἰδεῖν μαστίγων τε γὰρ ὁμοῦ ψόφοσ ἠκούετο καὶ οἰμωγὴ τῶν ἐπὶ τοῦ πυρὸσ ὀπτωμένων καὶ στρέβλαι καὶ κύφωνεσ καὶ τροχοί, καὶ ἡ Χίμαιρα ἐσπάραττεν καὶ ὁ Κέρβεροσ ἐδάρδαπτεν. ἐκολάζοντό τε ἅμα πάντεσ, βασιλεῖσ, δοῦλοι, σατράπαι, πένητεσ, πλούσιοι, πτωχοί, καὶ μετέμελε πᾶσι τῶν τετολμημένων. ἐνίουσ δὲ αὐτῶν καὶ ἐγνωρίσαμεν ἰδόντεσ, ὁπόσοι ἦσαν τῶν ἔναγχοσ τετελευτηκότων οἱ δὲ ἐνεκαλύπτοντό τε καὶ ἀπεστρέφοντο, εἰ δὲ καὶ προσβλέποιεν, μάλα δουλοπρεπέσ τι καὶ κολακευτικόν, καὶ ταῦτα πῶσ οἰεί βαρεῖσ ὄντεσ καὶ ὑπερόπται παρὰ τὸν βίον; τοῖσ μέντοι πένησιν ἡμιτέλεια τῶν κακῶν ἐδίδοτο, καὶ διαναπαυόμενοι πάλιν ἐκολάζοντο. καὶ μὴν κἀκεῖνα εἶδον τὰ μυθώδη, τὸν Ἰξίονα καὶ τὸν Σίσυφον καὶ τὸν Φρύγα Τάνταλον, χαλεπῶσ γε ἔχοντα,· ’· καὶ τὸν γηγενῆ Τιτυόν, Ἡράκλεισ ὅσοσ· ἔκειτο γοῦν τόπον ἐπέχων ἀγροῦ. διελθόντεσ δὲ καὶ τούτουσ εἰσ τὸ πεδίον εἰσβάλλομεν τὸ Ἀχερούσιον, εὑρίσκομέν τε αὐτόθι τοὺσ ἡμιθέουσ τε καὶ τὰσ ἡρωΐνασ καὶ τὸν ἄλλον ὅμιλον τῶν νεκρῶν κατὰ ἔθνη καὶ κατὰ φῦλα διαιτωμένουσ, τοὺσ μὲν παλαιούσ τινασ καὶ εὐρωτιῶντασ καὶ ὥσ φησιν Ὅμηροσ, ἀμενηνούσ, τοὺσ δ’ ἔτι νεαλεῖσ καὶ συνεστηκότασ, καὶ μάλιστα τοὺσ Αἰγυπτίουσ αὐτῶν διὰ τὸ πολυαρκὲσ τῆσ ταριχείασ.

τὸ μέντοι διαγιγνώσκειν ἕκαστον οὐ πάνυ τι ἦν ῥᾴδιον ἅπαντεσ γὰρ ἀτεχνῶσ ἀλλήλοισ γίγνονται ὅμοιοι τῶν ὀστῶν γεγυμνωμένων. πλὴν ἀλλὰ μόγισ τε καὶ διὰ πολλοῦ ἀναθεωροῦντεσ αὐτοὺσ ἐγιγνώσκομεν. ἔκειντο δ’ ἐπ’ ἀλλήλοισ ἀμαυροὶ καὶ ἄσημοι καὶ οὐδὲν ἔτι τῶν παρ’ ἡμῖν καλῶν φυλάττοντεσ. ἀμέλει πολλῶν ἐν ταὐτῷ σκελετῶν κειμένων καὶ πάντων ὁμοίωσ φοβερόν τι καὶ διάκενον δεδορκότων καὶ γυμνοὺσ τοὺσ ὀδόντασ προφαινόντων, ἠπόρουν πρὸσ ἐμαυτὸν ᾧτινι διακρίναιμι τὸν Θερσίτην ἀπὸ τοῦ καλοῦ Νιρέωσ ἢ τὸν μεταίτην Ἶρον ἀπὸ τοῦ Φαιάκων βασιλέωσ ἢ Πυρρίαν τὸν μάγειρον ἀπὸ τοῦ Ἀγαμέμνονοσ. οὐδὲν γὰρ ἔτι τῶν παλαιῶν γνωρισμάτων αὐτοῖσ παρέμενεν, ἀλλ’ ὅμοια τὰ ὀστᾶ ἦν, ἄδηλα καὶ ἀνεπίγραφα καὶ ὑπ’ οὐδενὸσ ἔτι διακρίνεσθαι δυνάμενα. τοιγάρτοι ἐκεῖνα ὁρῶντί μοι ἐδόκει ὁ τῶν ἀνθρώπων βίοσ πομπῇ τινι μακρᾷ προσεοικέναι, χορηγεῖν δὲ καὶ διατάττειν ἕκαστα ἡ Τύχη, διάφορα καὶ ποικίλα τοῖσ πομπευταῖσ τὰ σχήματα προσάπτουσα·

τὸν μὲν γὰρ λαβοῦσα, εἰ τύχοι, βασιλικῶσ διεσκεύασεν, τιάραν τε ἐπιθεῖσα καὶ δορυφόρουσ παραδοῦσα καὶ τὴν κεφαλὴν στέψασα τῷ διαδήματι, τῷ δὲ οἰκέτου σχῆμα περιέθηκεν· τὸν δέ τινα καλὸν εἶναι ἐκόσμησεν, τὸν δὲ ἄμορφον καὶ γελοῖον παρεσκεύασεν παντοδαπὴν γάρ, οἶμαι, δεῖ γενέσθαι τὴν θέαν. πολλάκισ δὲ καὶ διὰ μέσησ τῆσ πομπῆσ μετέβαλε τὰ ἐνίων σχήματα οὐκ ἐῶσα εἰσ τέλοσ διαπομπεῦσαι ὡσ ἐτάχθησαν, ἀλλὰ μεταμφιέσασα τὸν μὲν Κροῖσον ἠνάγκασε τὴν τοῦ οἰκέτου καὶ αἰχμαλώτου σκευὴν ἀναλαβεῖν, τὸν δὲ Μαιάνδριον τέωσ ἐν τοῖσ οἰκέταισ πομπεύοντα τὴν τοῦ Πολυκράτουσ τυραννίδα μετενέδυσε. καὶ μέχρι μέν τινοσ εἰάσε χρῆσθαι τῷ σχήματι· ἐπειδὰν δὲ ὁ τῆσ πομπῆσ καιρὸσ παρέλθῃ, τηνικαῦτα ἕκαστοσ ἀποδοὺσ τὴν σκευὴν καὶ ἀποδυσάμενοσ τὸ σχῆμα μετὰ τοῦ σώματοσ ἐγένετο οἱο͂́σπερ ἦν πρὸ τοῦ γενέσθαι, μηδὲν τοῦ πλησίον διαφέρων. ἔνιοι δὲ ὑπ’ ἀγνωμοσύνησ, ἐπειδὰν ἀπαιτῇ τὸν κόσμον ἐπιστᾶσα ἡ Τύχη, ἄχθονταί τε καὶ ἀγανακτοῦσιν ὥσπερ οἰκείων τινῶν στερισκόμενοι καὶ οὐχ ἃ πρὸσ ὀλίγον ἐχρήσαντο ἀποδιδόντεσ. οἶμαι δέ σε καὶ τῶν ἐπὶ τῆσ σκηνῆσ πολλάκισ ἑωρακέναι τοὺσ τραγικοὺσ ὑποκριτὰσ τούτουσ πρὸσ τὰσ χρείασ τῶν δραμάτων ἄρτι μὲν Κρέοντασ, ἐνίοτε δὲ Πριάμουσ γιγνομένουσ ἢ Ἀγαμέμνονασ, καὶ ὁ αὐτόσ, εἰ τύχοι, μικρὸν ἔμπροσθεν μάλα σεμνῶσ τὸ τοῦ Κέκροποσ ἢ Ἐρεχθέωσ σχῆμα μιμησάμενοσ μετ’ ὀλίγον οἰκέτησ προῆλθεν ὑπὸ τοῦ ποιητοῦ κεκελευσμένοσ. ἤδη δὲ πέρασ ἔχοντοσ τοῦ δράματοσ ἀποδυσάμενοσ ἕκαστοσ αὐτῶν τὴν χρυσόπαστον ἐκείνην ἐσθῆτα καὶ τὸ προσωπεῖον ἀποθέμενοσ καὶ καταβὰσ ἀπὸ τῶν ἐμβατῶν πένησ καὶ ταπεινὸσ περίεισιν, οὐκέτ’ Ἀγαμέμνων ὁ Ἀτρέωσ οὐδὲ Κρέων ὁ Μενοικέωσ, ἀλλὰ Πῶλοσ Χαρικλέουσ Σουνιεὺσ ὀνομαζόμενοσ ἢ Σάτυροσ Θεογείτονοσ Μαραθώνιοσ. τοιαῦτα καὶ τὰ τῶν ἀνθρώπων πράγματά ἐστιν, ὡσ· τότε μοι ὁρῶντι ἔδοξεν. εἰπέ μοι, ὦ Μένιππε, οἱ δὲ τοὺσ πολυτελεῖσ τούτουσ καὶ ὑψηλοὺσ τάφουσ ἔχοντεσ ὑπὲρ γῆσ καὶ στήλασ καὶ εἰκόνασ καὶ ἐπιγράμματα οὐδὲν τιμιώτεροι παρ’ αὐτοῖσ εἰσι τῶν ἰδιωτῶν νεκρῶν ;

ληρεῖσ, ὦ οὗτοσ· εἰ γοῦν ἐθεάσω τὸν Μαύσωλον αὐτόν, ‐ λέγω δὲ τὸν Κᾶρα, τὸν ἐκ τοῦ τάφου περιβόητον ‐ εὖ οἶδα ὅτι οὐκ ἂν ἐπαύσω γελῶν, οὕτω ταπεινὸσ ἔρριπτο ἐν παραβύστῳ που λανθάνων ἐν τῷ λοιπῷ δήμῳ τῶν νεκρῶν, ἐμοὶ δοκεῖν, τοσοῦτον ἀπολαύων τοῦ μνήματοσ, παρ’ ὅσον ἐβαρύνετο τηλικοῦτον ἄχθοσ ἐπικείμενοσ· ἐπειδὰν γάρ,. ὦ ἑταῖρε, ὁ Αἰακὸσ ἀπομετρήσῃ ἑκάστῳ τὸν τόπον, ‐ δίδωσι δὲ τὸ μέγιστον οὐ πλέον ποδὸσ ‐ ἀνάγκη ἀγαπῶντα κατακεῖσθαι πρὸσ τὸ μέτρον συνεσταλμένον. πολλῷ δ’ ἂν οἶμαι μᾶλλον ἐγέλασασ, εἰ ἐθεάσω τοὺσ παρ’ ἡμῖν βασιλέασ καὶ σατράπασ πτωχεύοντασ παρ’ αὐτοῖσ καὶ ἤτοι ταριχοπωλοῦντασ ὑπ’ ἀπορίασ ἢ τὰ πρῶτα διδάσκοντασ γράμματα καὶ ὑπὸ τοῦ τυχόντοσ ὑβριζομένουσ καὶ κατὰ κόρρησ παιομένουσ ὥσπερ τῶν ἀνδραπόδων τὰ ἀτιμότατα. Φίλιππον γοῦν τὸν Μακεδόνα ἐγὼ θεασάμενοσ οὐδὲ κρατεῖν ἐμαυτοῦ δυνατὸσ ἦν ἐδείχθη δέ μοι ἐν γωνίᾳ τινὶ μισθοῦ ἀκούμενοσ τὰ σαθρὰ τῶν ὑποδημάτων. πολλοὺσ δὲ καὶ ἄλλουσ ἦν ἰδεῖν ἐν ταῖσ τριόδοισ μεταιτοῦντασ, Ξέρξασ λέγω καὶ Δαρείουσ καὶ Πολυκράτασ. ἄτοπα διηγῇ τὰ περὶ τῶν βασιλέων καὶ μικροῦ δεῖν ἄπιστα.

τί δὲ ὁ Σωκράτησ ἔπραττεν καὶ Διογένησ καὶ εἴ τισ ἄλλοσ τῶν σοφῶν ; ὁ μὲν Σωκράτησ κἀκεῖ περίεισιν διελέγχων ἅπαντασ· σύνεστι δ’ αὐτῷ Παλαμήδησ καὶ Ὀδυσσεὺσ καὶ Νέστωρ καὶ εἴ τισ ἄλλοσ λάλοσ νεκρόσ. ἔτι μέντοι ἐπεφύσητο αὐτῷ καὶ διῳδήκει ἐκ τῆσ φαρμακοποσίασ τὰ σκέλη. ὁ δὲ βέλτιστοσ Διογένησ παροικεῖ μὲν Σαρδαναπάλλῳ τῷ Ἀσσυρίῳ καὶ Μίδᾳ τῷ Φρυγὶ καὶ ἄλλοισ τισὶ τῶν πολυτελῶν ἀκούων δὲ οἰμωζόντων αὐτῶν καὶ τὴν παλαιὰν τύχην ἀναμετρουμένων γελᾷ τε καὶ τέρπεται, καὶ τὰ πολλὰ ὕπτιοσ κατακείμενοσ ᾄδει μάλα τραχείᾳ καὶ ἀπηνεῖ τῇ φωνῇ τὰσ οἰμωγὰσ αὐτῶν ἐπικαλύπτων, ὥστε ἀνιᾶσθαι τοὺσ ἄνδρασ καὶ διασκέπτεσθαι μετοικεῖν οὐ φέροντασ τὸν Διογένην. ταυτὶ μὲν ἱκανῶσ·

τί δὲ τὸ ψήφισμα ἦν, ὅπερ ἐν ἀρχῇ ἔλεγεσ κεκυρῶσθαι κατὰ τῶν πλουσίων ; εὖ γε ὑπέμνησασ οὐ γὰρ οἶδ’ ὅπωσ περὶ τούτου λέγειν προθέμενοσ πάμπολυ ἀπεπλανήθην τοῦ λόγου. διατρίβοντοσ γάρ μου παρ’ αὐτοῖσ προὔθεσαν οἱ πρυτάνεισ ἐκκλησίαν περὶ τῶν κοινῇ συμφερόντων ἰδὼν οὖν πολλοὺσ συνθέοντασ ἀναμίξασ ἐμαυτὸν τοῖσ νεκροῖσ εὐθὺσ εἷσ καὶ αὐτὸσ ἦν τῶν ἐκκλησιαστῶν. διῳκήθη μὲν οὖν καὶ ἄλλα, τελευταῖον δὲ τὸ περὶ τῶν πλουσίων ἐπεὶ γὰρ αὐτῶν κατηγόρητο πολλὰ καὶ δεινά, βία καὶ ἀλαζονεία καὶ ὑπεροψία καὶ ἀδικία, τέλοσ ἀναστάσ τισ τῶν δημαγωγῶν ἀνέγνω ψήφισμα τοιοῦτον. "ἐπειδὴ πολλὰ καὶ παράνομα οἱ πλούσιοι δρῶσι παρὰ τὸν βίον ἁρπάζοντεσ καὶ βιαζόμενοι καὶ πάντα τρόπον τῶν πενήτων καταφρονοῦντεσ, δεδόχθω τῇ βουλῇ καὶ τῷ δήμῳ, ἐπειδὰν ἀποθάνωσι, τὰ μὲν σώματα αὐτῶν κολάζεσθαι καθάπερ καὶ τὰ τῶν ἄλλων πονηρῶν, τὰσ δὲ ψυχὰσ ἀναπεμφθείσασ ἄνω εἰσ τὸν βίον καταδύεσθαι εἰσ τοὺσ ὄνουσ, ἄχρισ ἂν ἐν τῷ τοιούτῳ διαγάγωσι μυριάδασ ἐτῶν πέντε καὶ εἴκοσιν, ὄνοι ἐξ ὄνων γιγνόμενοι καὶ ἀχθοφοροῦντεσ καὶ ὑπὸ τῶν πενήτων ἐλαυνόμενοι, τοὐντεῦθεν δὲ λοιπὸν ἐξεῖναι αὐτοῖσ ἀποθανεῖν.

εἶπε τὴν γνώμην Κρανίων Σκελετίωνοσ Νεκυσιεὺσ φυλῆσ Ἀλιβαντίδοσ. Τούτου ἀναγνωσθέντοσ τοῦ ψηφίσματοσ ἐπεψήφισαν μὲν αἱ ἀρχαί, ἐπεχειροτόνησε δὲ τὸ πλῆθοσ καὶ ἐβριμήσατο ἡ Βριμὼ καὶ ὑλάκτησεν ὁ Κέρβεροσ· οὕτω γὰρ ἐντελῆ γίγνεται καὶ κύρια τὰ ἐγνωσμένα. ταῦτα μὲν δή σοι τὰ ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ.

ἐγὼ δέ, οὗπερ ἀφίγμην ἕνεκα, τῷ Τειρεσίᾳ προσελθὼν ἱκέτευον αὐτὸν τὰ πάντα διηγησάμενοσ εἰπεῖν πρόσ με ποῖόν τινα ἡγεῖται τὸν ἄριστον βίον. "τήν μὲν αἰτίαν οἶδά σοι τῆσ ἀπορίασ ὅτι παρὰ τῶν σοφῶν ἐγένετο οὐ ταὐτὰ γιγνωσκόντων ἑαυτοῖσ· "ἀτὰρ οὐ θέμισ λέγειν πρὸσ σέ· "ἀπείρηται γὰρ ὑπὸ τοῦ Ῥαδαμάνθυοσ. "ὦ πατέριον, ἀλλ’ εἰπὲ καὶ μὴ περιίδῃσ με σοῦ τυφλότερον περιιόντα ἐν τῷ βίῳ. "ὁ τῶν ἰδιωτῶν ἄριστοσ βίοσ, καὶ σωφρονέστεροσ παυσάμενοσ τοῦ μετεωρολογεῖν καὶ τέλη καὶ ἀρχὰσ ἐπισκοπεῖν καὶ καταπτύσασ τῶν σοφῶν τούτων συλλογισμῶν καὶ τὰ τοιαῦτα λῆρον ἡγησάμενοσ τοῦτο μόνον ἐξ ἅπαντοσ θηράσῃ, ὅπωσ τὸ παρὸν εὖ θέμενοσ παραδράμῃσ γελῶν τὰ πολλὰ καὶ περὶ μηδὲν ἐσπουδακώσ. ὣσ εἰπὼν πάλιν ὦρτο κατ’ ἀσφοδελὸν λειμῶνα. "τί διαμέλλομεν καὶ οὐκ ἄπιμεν αὖθισ εἰσ τὸν βίον ;

"ὦ Μένιππε· "ταχεῖαν γάρ σοι καὶ ἀπράγμονα ὑποδείξω ἀτραπόν. "ἐστὶν τὸ ἱερὸν τὸ Τροφωνίου, κἀκεῖθεν κατίασιν οἱ ἀπὸ Βοιωτίασ. "ταύτην οὖν ἄνιθι καὶ εὐθὺσ ἔσῃ ἐπὶ τῆσ Ἑλλάδοσ. ἡσθεὶσ δὲ τοῖσ εἰρημένοισ ἐγὼ καὶ τὸν μάγον ἀσπασάμενοσ χαλεπῶσ μάλα διὰ τοῦ στομίου ἀνερπύσασ οὐκ οἶδ’ ὅπωσ ἐν Λεβαδείᾳ γίγνομαι.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Lucian, Necyomantia, (no name)

(루키아노스, Necyomantia, (no name))

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION