헬라어 문장 검색 - Λυξιαν́ΜυσξαεΈ1́

(루키아노스, Muscae Encomium, (no name))

ἡ μυῖα ἔστι μὲν οὐ τὸ σμικροτάτον τῶν ὀρνέων, ὅσον ἐμπίσι καὶ κώνωψι καὶ τοῖσ ἔτι λεπτοτέροισ παραβάλλειν, ἀλλὰ τοσοῦτον ἐκείνων μεγέθει προὔχει ὅσον αὐτὴ μελίττησ ἀπολείπεται. ἐπτέρωται δὲ οὐ κατὰ τὰ αὐτὰ τοῖσ ἄλλοισ, ὡσ τοῖσ μὲν ἁπανταχόθεν κομᾶν τοῦ σώματοσ, τοῖσ δὲ ὠκυπτέροισ χρῆσθαι, ἀλλὰ κατὰ τὰσ ἀκρίδασ καὶ τέττιγασ καὶ μελίττασ ἐστὶν ὑμενόπτεροσ, τοσοῦτον ἁπαλώτερα ἔχουσα τὰ πτερὰ ὅσον τῆσ Ἑλληνικῆσ ἐσθῆτοσ ἡ Ἰνδικὴ λεπτοτέρα καὶ μαλακωτέρα· καὶ μὴν διήνθισται κατὰ τοὺσ ταῶνασ, εἴ τισ ἀτενὲσ βλέποι ἐσ αὐτήν, ὁπόταν ἐκπετάσασα πρὸσ τὸν ἥλιον πτερύσσηται. ἡ δὲ πτῆσισ οὔτε κατὰ τὰσ νυκτερίδασ εἰρεσίᾳ συνεχεῖ τῶν πτερῶν οὔτε κατὰ τὰσ ἀκρίδασ μετὰ πηδήματοσ οὔτε ὡσ οἱ σφῆκεσ μετὰ ῥοιζήματοσ, ἀλλ’ εὐκαμπὴσ πρὸσ ὅ τι ἂν μέροσ ὁρμήσῃ τοῦ ἀέροσ·

καὶ μὴν κἀκεῖνο πρόσεστιν αὐτῇ, τὸ μὴ καθ’ ἡσυχίαν, ἀλλὰ μετ’ ᾠδῆσ πέτεσθαι οὐκ ἀπηνοῦσ οἱά κωνώπων καὶ ἐμπίδων, οὐδὲ τὸ βαρύβρομον τῶν μελιττῶν ἢ τῶν σφηκῶν τὸ φοβερὸν καὶ ἀπειλητικὸν ἐνδεικνυμένησ, ἀλλὰ τοσοῦτόν ἐστι λιγυρωτέρα, ὅσον σάλπιγγοσ καὶ κυμβάλων αὐλοὶ μελιχρότεροι. τὸ δὲ ἄλλο σῶμα ἡ μὲν κεφαλὴ λεπτότατα τῷ αὐχένι συνέχεται καὶ ἔστιν εὐπεριάγωγοσ, οὐ συμπεφυκυῖα ὡσ ἡ τῶν ἀκρίδων ὀφθαλμοὶ δὲ προπετεῖσ, πολὺ τοῦ κέρατοσ ἔχοντεσ·

στέρνον εὐπαγέσ, καὶ ἐμπεφύκασιν αὐτῇ τῇ ἐντομῇ οἱ πόδεσ οὐ κατὰ τοὺσ σφῆκασ πάνυ ἐσφιγμένῃ. ^ ἡ γαστὴρ δὲ ὠχύρωται καὶ αὐτῇ ^ καὶ θώρακι ἐοίκεν ζώνασ πλατείασ καὶ φολίδασ ἔχουσα. ἀμύνεται μέντοι οὐ κατὰ τοὐρροπύγιον ὡσ σφὴξ καὶ μέλιττα, ἀλλὰ τῷ στόματι καὶ τῇ προβοσκίδι, ἣν κατὰ τὰ αὐτὰ τοῖσ ἐλέφασι καὶ αὐτὴ ἔχουσα προνομεύει τε καὶ ἐπιλαμβάνεται καὶ προσφῦσα κατέχει κοτυληδόνι κατὰ τὸ ἄκρον ἐοικυῖαν. ἐκ δὲ αὐτῆσ ὀδοὺσ προκύπτει, ᾧ κεντοῦσα πίνει τοῦ αἵματοσ ‐ πίνει μὲν γὰρ καὶ γάλακτοσ, ἡδὺ δὲ αὐτῇ καὶ τὸ αἷμα ‐ οὐ μετὰ μεγάλησ ὀδύνησ τῶν κεντουμένων. ἑξάπουσ δὲ οὖσα τοῖσ μὲν τέσσαρσι βαδίξει μόνοισ, τοῖσ δὲ προσθίοισ δυσὶ καὶ ὅσα χερσὶ χρῆται. ἴδοισ ἂν οὖν αὐτὴν ἐπὶ τεττάρων βεβηκυῖαν ἔχουσάν τι ἐν τοῖν χεροῖν μετέωρον ἐδώδιμον, ἀνθρωπίνωσ πάνυ καὶ καθ’ ἡμᾶσ. γίνεται δὲ οὐκ εὐθὺσ τοιαύτη, ἀλλὰ σκώληξ τὸ πρῶτον ἤτοι ἐξ ἀνθρώπων ἢ ἄλλων ζῴων ἀποθανόντων εἶτα κατ’ ὀλίγον πόδασ τε ἐκφέρει καὶ φύει τὰ πτερὰ καὶ ἐξ ἑρπετοῦ ὄρνεον γίνεται καὶ κυοφορεῖ δὲ καὶ ἀποτίκτει σκώληκα μικρὸν τὴν μυῖαν ὕστερον.

σύντροφοσ δὲ ἀνθρώποισ ὑπάρχουσα καὶ ὁμοδίαιτοσ καὶ ὁμοτράπεζοσ ἁπάντων γεύεται, πλὴν ἐλαίου· θάνατοσ γὰρ αὐτῇ τοῦτο πιεῖν. καὶ μέντοι ὠκύμοροσ οὖσα ‐ πάνυ γὰρ ἐσ στενὸν ὁ βίοσ αὐτῇ συμμεμέτρηται τῷ φωτὶ χαίρει μάλιστα κἀν τούτῳ πολιτεύεται· νυκτὸσ δὲ εἰρήνην ἄγει καὶ οὔτε πέτεται οὔτε ᾄδει, ἀλλ’ ὑπέπτηχε καὶ ἀτρεμεῖ. σύνεσιν δὲ οὐ μικρὰν αὐτῆσ εἰπεῖν ἔχω, ὁπόταν τὸν ἐπίβουλον καὶ πολέμιον αὐτῇ τὸν ἀράχνην διαδιδράσκῃ·

λοχῶντά τε γὰρ ἐπιτηρεῖ καὶ ἀντίον αὐτῷ ὁρᾷ ἐκκλίνουσα τὴν ὁρμήν, ὡσ μὴ ἁλίσκοιτο σαγηνευθεῖσα καὶ περιπεσοῦσα ταῖσ τοῦ θηρίου πλεκτάναισ, τὴν μὲν γὰρ ἀνδρίαν καὶ τὴν ἀλκὴν αὐτῆσ οὐχ ἡμᾶσ χρὴ λέγειν, ἀλλ’ ὃσ μεγαλοφωνότατοσ τῶν ποιητῶν Ὅμηροσ· τὸν γὰρ ἄριστον τῶν ἡρώων ἐπαινέσαι ζητῶν οὐ λέοντι ἢ παρδάλει ἢ ὑῒ τὴν ἀλκὴν αὐτοῦ εἰκάζει, ἀλλὰ τῷ θάρσει τῆσ μυίασ καὶ τῷ ἀτρέστῳ καὶ λιπαρεῖ τῆσ ἐπιχειρήσεωσ· οὐδὲ γὰρ θράσοσ ἀλλὰ θάρσοσ φησὶν αὐτῇ προσεῖναι. καὶ γὰρ εἰργομένη, φησίν, ὅμωσ οὐκ ἀφίσταται, ἀλλ’ ἐφίεται τοῦ δήγματοσ. οὕτω δὲ πάνυ ἐπαινεῖ καὶ ἀσπάζεται τὴν μυῖαν, ὥστε οὐχ ἅπαξ οὐδ’ ἐν ὀλίγοισ μέμνηται αὐτῆσ, ἀλλὰ πολλάκισ· οὕτω κοσμεῖ τὰ ἔπη μνημονευομένη. ἄρτι μὲν τὴν ἀγελαίαν πτῆσιν αὐτῆσ ἐπὶ τὸ γάλα διέρχεται,^ ἄρτι δὲ τὴν Ἀθηνᾶν, ὁπότε τοῦ Μενέλεω τὸ βέλοσ ἀποκρούεται, ὡσ μὴ ἐπὶ τὰ καιριώτατα ἐμπέσοι, εἰκάζων μητρὶ κηδομένῃ κοιμωμένου αὐτῇ τοῦ βρέφουσ, τὴν μυῖαν αὖθισ ἐπεισάγει τῷ παραδείγματι. καὶ μὴν καὶ ἐπιθέτῳ καλλίστῳ αὐτὰσ ἐκόσμησεν ἀδινὰσ προσειπὼν καὶ τὴν ἀγέλην αὐτῶν ἔθνη καλῶν. οὕτω δὲ ἰσχυρά ἐστιν, ὥσθ’ ὁπόταν τι δάκνῃ, τιτρώσκει οὐκ ἀνθρώπου δέρμα μόνον, ἀλλὰ καὶ βοὸσ καὶ ἵππου, καὶ ἐλέφαντα λυπεῖ ἐσ τὰσ ῥυτίδασ αὐτοῦ παρεισδυομένη καὶ τῇ αὑτῆσ προνομαίᾳ κατὰ λόγον τοῦ μεγέθουσ ἀμύσσουσα.

μίξεωσ δὲ καὶ ἀφροδισίων καὶ γάμων πολλὴ αὐταῖσ ἡ ἐλευθερία, καὶ ὁ ἄρρην οὐ κατὰ τοὺσ ἀλεκτρυόνασ ἐπιβὰσ εὐθὺσ ἀπεπήδησεν, ἀλλ’ ἐποχεῖται τῇ θηλείᾳ ἐπὶ πολύ, κἀκείνη φέρει τὸν νυμφίον, καὶ συμπέτονται τὴν ἐναέριον ἐκείνην μῖξιν τῇ πτήσει μὴ διαφθείρουσαι. ἀποτμηθεῖσα δὲ τὴν κεφαλὴν μυῖα ἐπὶ πολὺ ζῇ τῷ σώματι καὶ ἔμπνουσ ἐστίν. ὃ δὲ μέγιστον ἐν τῇ φύσει αὐτῶν ὑπάρχει, τοῦτο δὴ βούλομαι εἰπεῖν.

καί μοι δοκεῖ ὁ Πλάτων μόνον αὐτὸ παριδεῖν ἐν τῷ περὶ ψυχῆσ καὶ ἀθανασίασ αὐτῆσ λόγῳ. ἀποθανοῦσα γὰρ μυῖα τέφρασ ἐπιχυθείσησ ἀνίσταται καὶ παλιγγενεσία τισ αὐτῇ καὶ βίοσ ἄλλοσ ἐξ ὑπαρχῆσ γίνεται, ὡσ ἀκριβῶσ πεπεῖσθαι πάντασ, ὅτι κἀκείνων ἀθάνατόσ ἐστιν ἡ ψυχή, εἴ γε καὶ ἀπελθοῦσα ἐπανέρχεται πάλιν καὶ γνωρίζει καὶ ἐπανίστησι τὸ σῶμα καὶ πέτεσθαι τὴν μυῖαν ποιεῖ, καὶ ἐπαληθεύει τὸν περὶ Ἑρμοτίμου τοῦ Κλαζομενίου μῦθον, ὅτι πολλάκισ ἀφιεῖσα αὐτὸν ἡ ψυχὴ ἀπεδήμει καθ’ ἑαυτήν, εἶτα ἐπανελθοῦσα ἐπλήρου αὖθισ τὸ σῶμα καὶ ἀνίστα τὸν Ἑρμότιμον. ἀργὸσ δὲ αὐτὴ καὶ ἄνετοσ οὖσα τὰ ὑπὸ τῶν ἄλλων πονούμενα καρποῦται καὶ πλήρησ αὐτῇ πανταχοῦ τράπεζα·

καὶ γὰρ αἱ αἶγεσ αὐτῇ ἀμέλγονται, καὶ ἡ μέλιττα οὐχ ἥκιστα, μυίαισ καὶ ἀνθρώποισ ἐργάζεται, καὶ οἱ ὀψοποιοὶ ταύτῃ τὰ ὄψα ἡδύνουσι, καὶ βασιλέων αὐτῶν προγεύεται καὶ ταῖσ τραπέζαισ ἐμπεριπατοῦσα συνεστιᾶται αὐτοῖσ καὶ συναπολαύει πάντων. νεοττιὰν δὲ ἢ καλιὰν οὐκ ἐν ἑνὶ τόπῳ κατεστήσατο, ἀλλὰ πλάνητα τὴν πτῆσιν κατὰ τοὺσ Σκύθασ ἐπανῃρημένη, ὅπου ἂν τύχῃ ὑπὸ τῆσ νυκτὸσ καταληφθεῖσα, ἐκεῖ καὶ ἑστίαν καὶ εὐνὴν ποιεῖται.

ὑπὸ σκότῳ μέντοι, ὡσ ἔφην, οὐδὲν ἐργάζεται οὐδὲ ἀξιοῖ λανθάνειν τι πράττουσα, οὐδὲ ἡγεῖταί τι αἰσχρὸν ποιεῖν, ὃ ἐν φωτὶ δρώμενον αἰσχυνεῖ αὐτήν. φησὶν δὲ ὁ μῦθοσ καὶ ἄνθρωπόν τινα Μυῖαν τὸ ἀρχαῖον γενέσθαι πάνυ καλήν, λάλον μέντοι γε καὶ στωμύλον καὶ ᾠδικήν, καὶ ἀντερασθῆναί γε τῇ Σελήνῃ κατὰ τὸ αὐτὸ ἀμφοτέρασ τοῦ Ἐνδυμίωνοσ.

εἶτ’ ἐπειδὴ κοιμώμενον τὸ μειράκιον. συνεχὲσ ἐπήγειρεν ἐρεσχηλοῦσα καὶ ᾅδουσα καὶ κωμάζουσα ἐπ’ αὐτόν, τὸν μὲν ἀγανακτῆσαι, τὴν δὲ Σελήνην ὀργισθεῖσαν εἰσ τοῦτο τὴν Μυῖαν μεταβαλεῖν καὶ διὰ τοῦτο πᾶσι νῦν τοῖσ κοιμωμένοισ αὐτὴν τοῦ ὕπνου φθονεῖν μεμνημένην ἔτι τοῦ Ἐνδυμίωνοσ, καὶ μάλιστα τοῖσ νέοισ καὶ ἁπαλοῖσ· καὶ τὸ δῆγμα δὲ αὐτὸ καὶ ἡ τοῦ αἵματοσ ἐπιθυμία οὐκ ἀγριότητοσ, ἀλλ’ ἔρωτόσ ἐστι σημεῖον καὶ φιλανθρωπίασ· ὡσ γὰρ δυνατὸν ἀπολαύει καὶ τοῦ κάλλουσ τι ἀπανθίζεται. ἐγένετο κατὰ τοὺσ παλαιοὺσ καὶ γυνή τισ ὁμώνυμοσ αὐτῇ, ποιήτρια, πάνυ καλὴ καὶ σοφή, καὶ ἄλλη ἑταίρα τῶν Ἀττικῶν ἐπιφανήσ, περὶ ἧσ καὶ ὁ κωμικὸσ ποιητὴσ ἔφη, ἡ Μυῖα ἔδακνεν αὐτὸν ἄχρι τῆσ καρδίασ·

οὕτωσ οὐδὲ ἡ κωμικὴ χάρισ ἀπηξίωσεν οὐδὲ ἀπέκλεισε τῆσ σκηνῆσ τὸ τῆσ μυίασ ὄνομα, οὐδ’ οἱ γονεῖσ ᾐδοῦντο τὰσ θυγατέρασ οὕτω καλοῦντεσ. ἡ μὲν γὰρ τραγῳδία καὶ σὺν . μεγάλῳ ἐπαίνῳ μέμνηται τῆσ μυίασ, ὡσ ἐν τούτοισ, δεινόν γε τὴν μὲν μυῖαν ἀλκίμῳ σθένει πηδᾶν ἐπ’ ἀνδρῶν σώμαθ’, ὡσ πλησθῇ φόνου, ἄνδρασ δ’ ὁπλίτασ πολέμιον ταρβεῖν δόρυ. πολλὰ δ’ ἂν εἶχον εἰπεῖν καὶ περὶ Μυίασ τῆσ Πυθαγορικῆσ, εἰ μὴ γνώριμοσ ἦν ἅπασιν ἡ κατ’ αὐτὴν ἱστορία. γίγνονται δὲ καὶ μέγισταί τινεσ μυῖαι, ἃσ στρατιώτιδασ οἱ πολλοὶ καλοῦσιν, οἱ δὲ κύνασ, τραχύταται τὸν βόμβον καὶ τὴν πτῆσιν ὠκύταται, αἵ γε καὶ μακροβιώταταὶ εἰσιν καὶ τοῦ χειμῶνοσ ὅλου ἄσιτοι διακαρτεροῦσιν ὑπεπτηχυῖαι τοῖσ ὀρόφοισ μάλιστα, ἐφ’ ὧν κἀκεῖνο θαυμάζειν ἄξιον, ὅτι ἀμφότερα, καὶ τὰ θηλειῶν καὶ τὰ ἀρρένων, δρῶσιν καὶ βαινόμεναι καὶ ^ βαίνοντεσ ἐν τῷ μέρει κατὰ τὸν Ἑρμοῦ καὶ Ἀφροδίτησ παῖδα τὸν μικτὸν τὴν φύσιν καὶ διττὸν τὸ κάλλοσ.

πολλὰ δ’ ἔτι ἔχων εἰπεῖν καταπαύσω τὸν λόγον, μὴ καὶ δόξω κατὰ τὴν παροιμίαν ἐλέφαντα ἐκ μυίασ ποιεῖν.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Lucian, Muscae Encomium, (no name)

(루키아노스, Muscae Encomium, (no name))

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION