헬라어 문장 검색 - Λυξιαν́Jυππιτε

(루키아노스, Juppiter trageodeus, (no name))

Ὠ Ζεῦ, τι σύννουσ κατὰ μόνασ σαυτῷ λαλεῖσ, ὠχρὸσ περιπατῶν, φιλοσόφου τὸ χρῶμ’ ἔχων; ἀγνοεῖν ἡμᾶσ νομίζεισ τὴν αἰτίαν τῆσ λύπησ ἥτισ ἐστί σοι; ἐμοὶ προσανάθου, λαβέ με σύμβουλον πόνων, μὴ καταφρονήσῃσ οἰκέτου φλυαρίασ. ναὶ πάτερ ἡμέτερε, Κρονίδη, ὕπατε κρειόντων, γουνοῦμαί σε θεὰ γλαυκῶπισ, τριτογένεια, ἐξαύδα, μὴ κεῦθε νόῳ, ἵνα εἴδομεν ἤδη, τίσ μῆτισ δάκνει σε κατὰ φρένα καὶ κατὰ θυμόν, ἢ τί βαρὺ στενάχεισ ὦχρόσ τέ σε εἷλε παρειάσ; οὐκ ἔστιν οὐδὲν δεινὸν ὧδ’ εἰπεῖν ἔποσ, οὐδὲ πάθοσ οὐδὲ συμφορὰ τραγῳδική, ἣν οὐκ ἰαμβείοισ ὑπερπαίω δέκα. ^ Ἄπολλον, οἱοίσ φροιμίοισ ἄρχῃ λόγου; παγκάκιστα χθόνια γῆσ παιδεύματα, σὺ τ’, ὦ Προμηθεῦ, οἱᾶ̀ μ’ εἴργασαι κακὰ τί δ’ ἐστί; πρὸσ χορὸν γὰρ οἰκείων ἐρεῖσ. ὦ μεγαλοσμαράγου στεροπᾶσ ῥοίζημα, τί ῥέξεισ; Κοίμισον ὀργάν, εἰ μὴ κωμῳδίαν, ὦ Ζεῦ, δυνάμεθα ὑποκρίνεσθαι μηδὲ ῥαψῳδεῖν ὥσπερ οὗτοι μηδὲ τὸν Εὐριπίδην ὅλον καταπεπώκαμεν, ὥστε σοι ὑποτραγῳδεῖν. οὐκ οἶσθ’, ἐπεί τοι κἂν ἐκώκυεσ μέγα.

οἶδα τὸ κεφάλαιον αὐτὸ ὧν πάσχεισ ὅτι ἐρωτικόν ἐστιν οὐ μὴν κωκύω γε ὑπὸ ἔθουσ, ἤδη πολλάκισ ὑβρισθεῖσα ὑπὸ σοῦ τὰ τοιαῦτα. εἰκὸσ γοῦν ἤτοι Δανάην τινὰ ἢ Σεμέλην ἢ Εὐρώπην αὖθισ εὑρόντα σε ἀνιᾶσθαι ὑπό τοῦ ἔρωτοσ, εἶτα βουλεύεσθαι ταῦρον ἢ σάτυρον ἢ χρυσὸν γενόμενον ῥυῆναι διά τοῦ ὀρόφου εἰσ τὸν κόλπον τῆσ ἀγαπωμένησ· τὰ σημεῖα γὰρ ταῦτα, οἱ στεναγμοὶ καὶ τὰ δάκρυα καὶ τὸ ὠχρὸν εἶναι, οὐκ ἄλλου του ἢ ἔρωτόσ ἐστιν. ὦ μακαρία, ἥτισ ἐν ἔρωτι καὶ ταῖσ τοιαύταισ παιδιαῖσ οἰεί τὰ πράγματα ἡμῖν εἶναι. ἀλλὰ τί ἄλλο, εἰ μὴ τοῦτο, ἀνιᾷ σε Δία ὄντα; ἐν ἐσχάτοισ, ὦ Ἥρα, τὰ θεῶν πράγματα, καὶ τοῦτο δὴ τὸ τοῦ λόγου, ἐπὶ ξυροῦ ἕστηκεν εἴτε χρὴ τιμᾶσθαι ἡμᾶσ ἔτι καὶ τὰ γέρα ἔχειν τἀν τῇ γῇ εἴτε καὶ ἠμελῆσθαι παντάπασι καὶ τὸ μηδὲν εἶναι δοκεῖν.

μῶν ἢ γίγαντάσ τινασ αὖθισ ἡ γῆ ἔφυσεν, ἢ οἱ Τιτᾶνεσ διαρρήξαντεσ τὰ δεσμὰ καὶ τῆσ φρουρᾶσ ἐπικρατήσαντεσ αὖθισ ἡμῖν ἐναντία αἴρονται τὰ ὅπλα; θάρσει, τὰ νέρθεν ἀσφαλῶσ ἔχει θεοῖσ. τί οὖν ἄλλο δεινὸν ἂν γένοιτο; οὐχ ὁρῶ γάρ, ὅτε μὴ τὰ τοιαῦτα παραλυποῖ, ἐφ’ ὅτῳ Πῶλοσ ἢ Ἀριστόδημοσ ἀντὶ Διὸσ ἡμῖν ἀναπέφηνασ. Τιμοκλῆσ, ὦ Ἥρα, ὁ Στωϊκὸσ καὶ Δᾶμισ ὁ Ἐπικούρειοσ χθέσ, οὐκ οἶδα ὅθεν σφίσιν ἀρξαμένου τοῦ λόγου, προνοίασ πέρι διελεγέσθην παρόντων μάλα συχνῶν καὶ δοκίμων ἀνθρώπων, ὅπερ μάλιστα ἠνίασέ με·

καὶ ὁ μὲν Δᾶμισ οὐδ’ εἶναι θεοὺσ ἔφασκεν, οὐχ ὅπωσ ^ τὰ γινόμενα ἐπισκοπεῖν ἢ διατάττειν, ὁ Τιμοκλῆσ δὲ ὁ βέλτιστοσ ἐπειρᾶτο συναγωνίζεσθαι ἡμῖν εἶτα ὄχλου πολλοῦ ἐπιρρυέντοσ οὐδὲν πέρασ ἐγένετο τῆσ συνουσίασ· διελύθησαν γὰρ εἰσαῦθισ ἐπισκέψεσθαι τὰ λοιπὰ συνθέμενοι, καὶ νῦν μετέωροι πάντεσ εἰσίν, ὁπότεροσ κρατήσει καὶ ἀληθέστερα δόξει λέγειν. ὁρᾶτε τὸν κίνδυνον, ὡσ ἐν στενῷ παντάπασι τὰ ἡμέτερα, ἐν ἑνὶ ἀνδρὶ κινδυνευόμενα; καὶ δυοῖν θάτερον ἢ παρεῶσθαι ἀνάγκη, ὀνόματα μόνον εἶναι δόξαντασ, ἢ τιμᾶσθαι ὥσπερ πρὸ τοῦ, ἢν ὁ Τιμοκλῆσ ὑπέρσχῃ λέγων. δεινὰ ταῦτα ὡσ ἀληθῶσ, καὶ οὐ μάτην, ὦ Ζεῦ, ἐπετραγῴδεισ αὐτοῖσ.

σὺ δὲ ᾤου Δανάησ τινὸσ ἢ Ἀντιόπησ εἶναι μοι λόγον ἐν ταράχῳ τοσούτῳ. τί δ’ οὖν, ὦ Ἑρμῆ καὶ Ἥρα καὶ Ἀθηνᾶ, πράττοιμεν ἄν; συνευρίσκετε γὰρ καὶ αὐτοὶ τὸ μέροσ. ἐγὼ μὲν ἐπὶ τὸ κοινόν φημι δεῖν τὴν σκέψιν ἐπανενεγκεῖν ἐκκλησίαν συναγαγόντα. κἀμοὶ ταὐτὰ ^ συνδοκεῖ ἅπερ καὶ τούτῳ. ἀλλ’ ἐμοὶ τἀναντία δοκεῖ, ὦ πάτερ, μὴ συνταράττειν τὸν οὐρανὸν μηδὲ δῆλον εἶναι θορυβούμενον τῷ πράγματι, πράττειν δὲ ἰδίᾳ ταῦτα ἐξ ὧν κρατήσει μὲν ὁ Τιμοκλῆσ λέγων, ὁ Δᾶμισ δὲ καταγελασθεὶσ ἄπεισιν ἐκ τῆσ συνουσίασ. ἀλλ’ οὔτε ἀγνοήσεται ταῦτα, ὦ Ζεῦ, ἐν φανερῷ ἐσομένησ τῆσ ἔριδοσ τοῖσ φιλοσόφοισ, καὶ δόξεισ τυραννικὸσ εἶναι μὴ κοινούμενοσ περὶ τῶν οὕτω μεγάλων καὶ κοινῶν ἅπασιν. οὐκοῦν ἤδη κήρυττε καὶ παρέστωσαν ἅπαντεσ·

ὀρθῶσ γὰρ λέγεισ. ἰδοὺ δὴ εἰσ ἐκκλησίαν συνέλθετε οἱ θεοί· μη μέλλετε, συνέλθετε πάντεσ, ἥκετε, περὶ μεγάλων ἐκκλησιάσομεν. οὕτω ψιλά, ὦ Ἑρμῆ, καὶ ἁπλοϊκὰ καὶ πεζὰ κηρύττεισ, καὶ ταῦτα ἐπὶ τοῖσ μεγίστοισ συγκαλῶν; ἀλλὰ πῶσ γάρ, ὦ Ζεῦ, ἀξιοῖσ; ὅπωσ ἀξιῶ; ἀποσέμνυνε, φημί, τὸ κήρυγμα μέτροισ τισὶ καὶ μεγαλοφωνίᾳ ποιητικῇ, ὡσ μᾶλλον συνέλθοιεν. . ναί. ἀλλ’ ἐποποιῶν, ὦ Ζεῦ, καὶ ῥαψῳδῶν τὰ τοιαῦτα, ἐγὼ δὲ ἥκιστα ποιητικόσ εἰμι· ὥστε διαφθερῶ τὸ κήρυγμα ἢ ὑπέρμετρα ἢ ἐνδεᾶ συνείρων, καὶ γέλωσ ἔσται παρ’ αὐτοῖσ ἐπὶ τῇ ἀμουσίᾳ τῶν ἐπῶν ὁρῶ γοῦν καὶ τὸν Ἀπόλλω γελώμενον ἐπ’ ἐνίοισ τῶν χρησμῶν, καίτοι ἐπικρυπτούσησ τὰ πολλὰ τῆσ ἀσαφείασ, ὡσ μὴ πάνυ σχολὴν ἄγειν τοὺσ ἀκούοντασ ἐξετάζειν τὰ μέτρα. οὐκοῦν, ὦ Ἑρμῆ, τῶν Ὁμήρου ἐπῶν ἐγκαταμίγνυε τὰ πολλὰ τῷ κηρύγματι, οἷσ ^ ἐκεῖνοσ ἡμᾶσ συνεκάλει· μεμνῆσθαι δέ σε εἰκόσ. οὐ πάνυ μὲν οὕτω σαφῶσ καὶ προχείρωσ· πειράσομαι δὲ ὅμωσ. μήτε τισ οὖν θήλεια θεὸσ . μήτε τισ ἄρσην, μηδ’ αὖ τῶν ^ ποταμῶν μενέτω νόσφ’ Ὠκεανοῖο μηδέ τε νυμφάων, ἀλλ’ ἐσ Διὸσ ἔλθετε πάντεσ εἰσ ἀγορήν, ὅσσοι τε κλυτὰσ δαίνυσθ’ ἑκατόμβασ, ὅσσοι τ’ αὖ μέσατοι ἢ ὕστατοι ἢ μάλα πάγχυ νώνυμνοι βωμοῖσι παρ’ ἀκνίσοισι κάθησθε. εὖ γε, ὦ Ἑρμῆ, ἄριστα κεκήρυκταί σοι, καὶ συνίασι γὰρ ἤδη·

ὥστε παραλαμβάνων κάθιζε αὐτοὺσ κατὰ τὴν ἀξίαν ἕκαστον, ὡσ ἂν ὕλησ ἢ τέχνησ ἔχῃ, ἐν προεδρίᾳ μὲν τοὺσ χρυσοῦσ, εἶτα ἐπὶ τούτοισ τοὺσ ἀργυροῦσ, εἶτα ἑξῆσ ὁπόσοι ἐλεφάντινοι, εἶτα τοὺσ χαλκοῦσ ἢ λιθίνουσ, καὶ ἐν αὐτοῖσ τούτοισ οἱ Φειδίου μὲν ἢ Ἀλκαμένουσ ἢ Μύρωνοσ ἢ Εὐφράνοροσ ἢ τῶν ὁμοίων τεχνιτῶν ποοτετιμήσθων, οἱ συρφετώδεισ δὲ οὗτοι καὶ ἄτεχνοι πόρρω που συνωσθέντεσ σιωπῇ ἀναπληρούντων μόνον τὴν ἐκκλησίαν. ἔσται ταῦτα καὶ καθεδοῦνται ὡσ προσήκει. ἀλλ’ ἐκεῖνο οὐ χεῖρον εἰδέναι, ἤν τισ αὐτῶν χρυσοῦσ μὲν ᾖ καὶ πολυτάλαντοσ τὴν ὁλκήν, οὐκ ἀκριβὴσ δὲ τὴν ἐργασίαν, ἀλλὰ κομιδῇ ἰδιωτικὸσ καὶ ἀσύμμετροσ, πρὸ τῶν χαλκῶν τῶν Μύρωνοσ καὶ Πολυκλείτου καὶ τῶν Φειδίου καὶ Ἀλκαμένουσ λιθίνων ^ καθεδεῖται ἢ προτιμοτέραν χρὴ νομίζειν εἶναι τὴν τέχνην; ἐχρῆν μὲν οὕτωσ, ἀλλ’ ὁ χρυσὸσ ὅμωσ προτιμητέοσ. μανθάνω· πλουτίνδην κελεύεισ ἀλλὰ μὴ ἀριστίνδην καθίζειν, καὶ ἀπὸ τιμημάτων ἥκετ’ οὖν εἰσ τὴν προεδρίαν ὑμεῖσ οἱ χρυσοῖ. ἐοίκασι δ’ οὖν, ὦ Ζεῦ, οἱ βαρβαρικοὶ προεδρεύσειν μόνοι· ὡσ τούσ γεἝλληνασ ὁρᾷσ ὁποῖοί εἰσι, χαρίεντεσ μὲν καὶ εὐπρόσωποι καὶ κατὰ τέχνην ἐσχηματισμένοι, λίθινοι δὲ ἢ χαλκοῖ ὅμωσ ἅπαντεσ ἢ οἵ γε πολυτελέστατοι αὐτῶν ἐλεφάντινοι ὀλίγον ὅσον τοῦ χρυσοῦ ἐπιστίλβον ἔχοντεσ, ὡσ ἐπικεχράνθαι καὶ ἐπηυγάσθαι μόνον, τὰ δὲ ἔνδον ὑπόξυλοι καὶ οὗτοι, μυῶν ἀγέλασ ὅλασ ἐμπολιτευομένασ σκέποντεσ·

ἡ Βενδῖσ δὲ αὕτη καὶ ὁ Ἄνουβισ ἐκεινοσὶ καὶ παρ’ αὐτὸν ὁ Ἄττισ καὶ ὁ Μίθρησ καὶ ὁ Μὴν ὁλόχρυσοι καὶ βαρεῖσ καὶ πολυτίμητοι ὡσ ἀληθῶσ. καὶ ποῦ τοῦτο, ὦ Ἑρμῆ, δίκαιον, τὸν κυνοπρόσωπον τοῦτον προκαθίζειν μου τὸν Αἰγύπτιον, καὶ ταῦτα Ποσειδῶνοσ ὄντοσ;

ναί, ἀλλὰ σὲ μέν, ὦ ἐννοσίγαιε, χαλκοῦν ὁ Λύσιπποσ καὶ πτωχὸν ἐποίησεν, οὐκ ἐχόντων τότε Κορινθίων χρυσόν· οὗτοσ δὲ ὅλοισ μετάλλοισ πλουσιώτερόσ ἐστιν. ἀνέχεσθαι οὖν χρὴ παρεωσμένον, καὶ μὴ ἀγανακτεῖν εἴ τισ ῥῖνα τηλικαύτην χρυσῆν ἔχων προτετίμησεταί σου. οὐκοῦν, ὦ Ἑρμῆ, κἀμὲ λαβὼν ἐν τοῖσ προέδροισ που κάθιζε·

χρυσῆ γάρ εἰμι. οὐχ ὅσα γε, ὦ Ἀφροδίτη, κἀμὲ ὁρᾶν, ἀλλ’ εἰ μὴ πάνυ λημῶ, λίθου τοῦ λευκοῦ, Πεντέληθεν, οἶμαι, λιθοτομηθεῖσα, εἶτα δόξαν οὕτω Πραξιτέλει Ἀφροδίτη γενομένη Κνιδίοισ παρεδόθησ. καὶ μὴν ἀξιόπιστόν σοι μάρτυρα τὸν Ὅμηρον παρέξομαι ἄνω καὶ κάτω τῶν ῥαψῳδιῶν χρυσῆν με τὴν Ἀφροδίτην εἶναι λέγοντα. καὶ γὰρ τὸν Ἀπόλλω ὁ αὐτὸσ πολύχρυσον εἶναι ἔφη καὶ πλούσιον· ἀλλὰ νῦν ὄψει κἀκεῖνον ἐν τοῖσ ζευγίταισ που καθήμενον, ἀπεστεφανωμένον τε ^ ὑπὸ τῶν λῃστῶν καὶ τοὺσ κόλλοπασ τῆσ κιθάρασ περισεσυλημένον. ὥστε ἀγάπα καὶ σὺ μὴ πάνυ ἐν τῷ θητικῷ ἐκκλησιάζουσα. ἐμοὶ δὲ τίσ ἂν ἐρίσαι τολμήσειεν Ἡλιῳ τε ὄντι καὶ τηλικούτῳ τὸ μέγεθοσ;

ὥστε ἄμεινον ποιήσεισ ὀρθοστάδην ἐκκλησιάζων, ἐπικεκυφὼσ τῷ συνεδρίῳ. εἰ γοῦν μὴ ὑπερφυᾶ μηδὲ ὑπέρμετρον οἱ Ῥόδιοι κατασκευάσασθαί με ἠξίωσαν, ἀπὸ τοῦ ἴσου τελέσματοσ ἑκκαίδεκα χρυσοῦσ θεοὺσ ἐπεποίηντο ἂν ὥστε ἀνάλογον πολυτελέστεροσ ἂν νομιζοίμην. καὶ πρόσεστιν ἡ τέχνη καὶ τῆσ ἐργασίασ τὸ ἀκριβὲσ ἐν μεγέθει τοσούτῳ. τί, ὦ Ζεῦ, χρὴ ποιεῖν; δύσκριτον γὰρ ἐμοὶ γοῦν τοῦτο· εἰ μὲν γὰρ ἐσ τὴν ὕλην ἀποβλέποιμι, χαλκοῦσ ἐστιν, εἰ δὲ λογιζοίμην ἀφ’ ὁπόσων ταλάντων κεχάλκευται; , ὑπὲρ τοὺσ πεντακοσιομεδίμνουσ ἂν εἰή. τί γὰρ ἔδει παρεῖναι καὶ τοῦτον ἐλέγξοντα τὴν τῶν ἄλλων μικρότητα καὶ ἐνοχλήσοντα τῇ καθέδρᾳ; πλὴν ἀλλ’, ὦ Ῥοδίων ἄριστε, εἰ καὶ ὅτι μάλιστα προτιμητέοσ εἶ τῶν χρυσῶν, πῶσ ἂν καὶ προεδρεύοισ, εἰ μὴ δεήσει ἀναστῆναι πάντασ ὡσ μόνοσ καθέζοιο, τὴν Πνύκα ὅλην θατέρᾳ τῶν πυγῶν ἐπιλαβών; ἰδοὺ πάλιν ἄλλο δύσλυτον καὶ τοῦτο·

χαλκῶ μὲν γὰρ ἀμφοτέρω ἐστὸν καὶ τέχνησ τῆσ αὐτῆσ, Λυσίππου ἑκάτερον τὸ ἔργον, καὶ τὸ μέγιστον, ὁμοτίμω τὰ ἐσ γένοσ, ἅτε δὴ Διὸσ παῖδε, ὁ Διόνυσοσ οὑτοσὶ καὶ Ἡρακλῆσ. πότεροσ οὖν αὐτῶν προκαθίξει; φιλονεικοῦσι γάρ, ὡσ ὁρᾷσ. διατρίβομεν, ὦ Ἑρμῆ, πάλαι δέον ἐκκλησιάζειν ὥστε νῦν μὲν ἀναμὶξ καθιζόντων, ἔνθ’ ἂν ἕκαστοσ ἐθέλῃ, εἰσαῦθισ δὲ ἀποδοθήσεται περὶ τούτων ἐκκλησία, κἀγὼ εἴσομαι τότε ἥντινα χρὴ ποιήσασθαι τὴν τάξιν ἐπ’ αὐτοῖσ. "διανομάσ·

"ποῦ τὸ νέκταρ; "ἡ ἀμβροσία ἐπέλιπεν ποῦ αἱ ἑκατόμβαι; "κοινὰσ τὰσ θυσίασ. ^ κατασιώπησον αὐτούσ, ὦ Ἑρμῆ, ὡσ μάθωσιν ὅτου ἕνεκα συνελέγησαν τοὺσ λήρουσ τούτουσ ἀφέντεσ. οὐχ ἅπαντεσ, ὦ Ζεῦ, τὴν Ἑλλήνων φωνὴν συνιᾶσιν ἐγὼ δὲ οὐ πολύγλωττόσ εἰμι, ὥστε καὶ Σκύθαισ καὶ Πέρσαισ καὶ Θρᾳξὶν καὶ Κελτοῖσ συνετὰ κηρύττειν. ἄμεινον οὖν, οἶμαι, τῇ χειρὶ σημαίνειν καὶ παρακελεύσθαι σιωπᾶν. οὕτω ποίει. εὖ γε, ἀφωνότεροι γεγένηνταί σοι τῶν σοφιστῶν.

ὥστε ὡρ́α δημηγορεῖν. ὁρᾷσ; πάλαι πρὸσ σὲ ἀποβλέπουσι περιμένοντεσ ὅ τι καὶ ἐρεῖσ. ἀλλ’ ὅ γε πέπονθα, ὦ Ἑρμῆ, οὐκ ἂν ὀκνήσαιμι πρὸσ σὲ εἰπεῖν υἱὸν ὄντα. οἶσθα ὅπωσ θαρραλέοσ ἀεὶ καὶ μεγαληγόροσ ἐν ταῖσ ἐκκλησίαισ ἦν. οἶδα καὶ ἐδεδίειν γε ἀκούων σου δημηγοροῦντοσ, καὶ μάλιστα ὁπότε ἠπείλεισ ^ ἀνασπάσειν ἐκ βάθρων τὴν γῆν καὶ τὴν θάλασσαν αὐτοῖσ θεοῖσ τὴν σειρὰν ἐκείνην τὴν χρυσῆν καθείσ. ἀλλὰ νῦν, ὦ τέκνον, οὐκ οἶδα εἴτε ὑπὸ τοῦ μεγέθουσ τῶν ἐφεστώτων δεινῶν εἴτε καὶ ὑπὸ τοῦ πλήθουσ τῶν παρόντων ‐ πολυθεωτάτη γάρ, ὡσ ὁρᾷσ, ἡ ἐκκλησία ‐ διατετάραγμαι τὴν γνώμην καὶ ὑπότρομόσ εἰμι καὶ ἡ γλῶττά μοι πεπεδημένη ἐοίκε· τὸ δὲ ἀτοπώτατον ἁπάντων, ἐπιλέλησμαι τὸ προοίμιον τῶν ὅλων, ὃ παρεσκευασάμην ὡσ εὐπροσωποτάτη μοι ἡ ἀρχὴ γένοιτο πρὸσ αὐτούσ. ἀπολώλεκασ, ὦ Ζεῦ, ἅπαντα· οἱ δὲ ὑποπτεύουσι τὴν σιωπὴν καί τι ὑπέρμεγα κακὸν ἀκούσεσθαι προσδοκῶσιν, ἐφ’ ὅτῳ σὺ διαμέλλεισ. βούλει οὖν, ὦ Ἑρμῆ, τὸ Ὁμηρικὸν ἐκεῖνο προοίμιον ἀναρραψῳδήσω πρὸσ αὐτούσ; τὸ ποῖον; κέκλυτέ μευ πάντεσ τε θεοὶ πᾶσαί τε θέαιναι· ἄπαγε, ἱκανῶσ καὶ πρὸσ ἡμᾶσ πεπαρῴδηταί σοι τὰ πρῶτα. πλὴν εἰ δοκεῖ, τὸ μὲν φορτικὸν τῶν μέτρων ἄφεσ, σὺ δὲ τῶν Δημοσθένουσ δημηγοριῶν τῶν κατὰ Φιλίππου ἥντινα ἂν ἐθέλῃσ σύνειρε, ὀλίγα ἐναλλάττων· οὕτω γοῦν οἱ πολλοὶ νῦν ῥητορεύουσιν. εὖ λέγεισ ἐπίτομόν τινα ῥητορείαν καὶ ῥᾳδιουργίαν ταύτην εὐκαιρον τοῖσ ἀπορουμένοισ. ἄρξαι δ’ οὖν ποτε.

ἀντὶ πολλῶν ἄν, ὦ ἄνδρεσ θεοί, χρημάτων ὑμᾶσ ἑλέσθαι νομίζω, εἰ φανερὸν γένοιτο ὑμῖν ὅ τι δή ποτε ἄρα τοῦτό ἐστιν ἐφ’ ὅτῳ νῦν συνελέγητε. ὅτε τοίνυν τοῦτο οὕτωσ ἔχει, προσήκει προθύμωσ ἀκροᾶσθαί μου λέγοντοσ. ὁ μὲν οὖν παρὼν καιρόσ, ὦ θεοί, μονονουχὶ λέγει φωνὴν ἀφιεὶσ ὅτι τῶν παρόντων ἐρρωμένωσ ἀντιληπτέον ἡμῖν ἐστιν, ἡμεῖσ δὲ πάνυ ὀλιγώρωσ ἔχειν δοκοῦμεν πρὸσ αὐτά. βούλομαι δὲ ἤδη ‐ καὶ γὰρ ἐπιλείπει ὁ Δημοσθένησ ‐ αὐτὰ ὑμῖν δηλῶσαι σαφῶσ, ἐφ’ οἷσ διαταραχθεὶσ συνήγαγον τὴν ἐκκλησίαν. χθὲσ γάρ, ὡσ ἴστε, Μνησιθέου τοῦ ναυκλήρου θύσαντοσ τὰ σωτήρια ἐπὶ τῇ νηῒ ὀλίγου δεῖν ἀπολομένῃ περὶ τὸν Καφηρέα, εἱστιώμεθα ἐν Πειραιεῖ, ὁπόσουσ ἡμῶν ὁ Μνησίθεοσ ἐπὶ τὴν θυσίαν ἐκάλεσεν εἶτα μετὰ τὰσ σπονδὰσ ὑμεῖσ μὲν ἄλλοσ ἄλλην ἐτράπεσθε, ὡσ ἑκάστῳ ἔδοξεν, ἐγὼ δὲ ‐ οὐδέπω γὰρ πάνυ ὀψὲ ἦν ‐ ἀνῆλθον ἐσ τὸ ἄστυ ὡσ περιπατήσαιμι τὸ δειλινὸν ἐν Κεραμεικῷ, ἐννοῶν ἅμα τοῦ Μνησιθέου τὴν μικρολογίαν, ὃσ ἑκκαίδεκα θεοὺσ ἑστιῶν ἀλεκτρυόνα μόνον κατέθυσε, γέροντα κἀκεῖνον ἤδη καὶ κορυξῶντα, καὶ λιβανωτοῦ χόνδρουσ τέτταρασ εὖ μάλα εὐρωτιῶντασ, ὡσ αὐτίκα ἐπισβεσθῆναι τῷ ἄνθρακι, μηδὲ ὅσον ἄκρᾳ τῇ ῥινὶ ὀσφραίνεσθαι τοῦ καπνοῦ παρασχόντασ, καὶ ταῦτα ἑκατόμβασ ὅλασ ὑποσχόμενοσ ὁπότε ἡ ναῦσ ἤδη προσεφέρετο τῷ σκοπέλῳ καὶ ἐντὸσ ἦν τῶν ἑρμάτων. ἐπεὶ δὲ ταῦτα ἐννοῶν γίγνομαι κατὰ τὴν Ποικίλην, ὁρῶ πλῆθοσ ἀνθρώπων πάμπολυ συνεστηκόσ, ἐνίουσ μὲν ἔνδον ἐν αὐτῇ τῇ στοᾷ, πολλοὺσ δὲ καὶ ἐν τῷ ὑπαίθρῳ, καί τινασ βοῶντασ καὶ διατεινομένουσ ἐπὶ τῶν θάκων καθημένουσ.

εἰκάσασ οὖν ὅπερ ἦν, φιλοσόφουσ εἶναι τῶν ἐριστικῶν τούτων, ἐβουλήθην ἐπιστὰσ ἀκοῦσαι αὐτῶν ὅ τι καὶ λέγουσι· καὶ ‐ ἔτυχον γὰρ νεφέλην τῶν παχειῶν περιβεβλημένοσ ‐ σχηματίσασ ἐμαυτὸν εἰσ τὸν ἐκείνων τρόπον καὶ τὸν πώγωνα ἐπισπασάμενοσ εὖ μάλα ἐῴκειν φιλοσόφῳ· καὶ δὴ παραγκωνισάμενοσ τοὺσ πολλοὺσ εἰσέρχομαι ἀγνοούμενοσ ὅστισ εἰήν. εὑρίσκω τε τὸν Ἐπικούρειον Δᾶμιν, τὸν ἐπίτριπτον, καὶ Τιμοκλέα τὸν Στωϊκόν, ἀνδρῶν βέλτιστον, ἐκθύμωσ πάνυ ἐρίζοντασ· ὁ γοῦν Τιμοκλῆσ καὶ ἵδρου καὶ τὴν φωνὴν ἤδη ἐξεκέκοπτο ὑπὸ τῆσ βοῆσ, ὁ Δᾶμισ δὲ τὸ σαρδάνιον ἐπιγελῶν ἔτι μᾶλλον παρώξυνε τὸν Τιμοκλέα. ἦν δὲ ἄρα περὶ ἡμῶν ὁ πᾶσ λόγοσ αὐτοῖσ·

ὁ μὲν γὰρ κατάρατοσ Δᾶμισ οὔτε προνοεῖν ἡμᾶσ ἔφασκε τῶν ἀνθρώπων οὔτ’ ἐπισκοπεῖν τὰ γινόμενα παρ’ αὐτοῖσ, οὐδὲν ἄλλο ἢ μηδὲ ὅλωσ ἡμᾶσ εἶναι λέγων· τοῦτο γὰρ αὐτῷ δηλαδὴ ὁ λόγοσ ἐδύνατο· καὶ ἦσάν τινεσ οἳ ἐπῄνουν αὐτόν. ὁ δ’ ἕτεροσ τὰ ἡμέτερα ὁ Τιμοκλῆσ ἐφρόνει καὶ ὑπερεμάχει καὶ ἠγανάκτει καὶ πάντα τρόπον συνηγωνίζετο τὴν ἐπιμέλειαν ἡμῶν ἐπαινῶν καὶ διεξιὼν ὡσ ἐν κόσμῳ καὶ τάξει τῇ προσηκούσῃ ἐξηγούμεθα καὶ διατάττομεν ἕκαστα· καὶ εἶχε μέν τινασ καὶ αὐτὸσ τοὺσ ἐπαινοῦντασ. πλὴν ἐκεκμήκει γὰρ ἤδη καὶ πονήρωσ ἐφώνει καὶ τὸ πλῆθοσ εἰσ τὸν Δᾶμιν ἀπέβλεπε ‐ , συνεὶσ δὲ ἐγὼ τὸ κινδύνευμα τὴν νύκτα ἐκέλευσα περιχυθεῖσαν διαλῦσαι τὴν συνουσίαν. ἀπῆλθον οὖν εἰσ τὴν ὑστεραίαν συνθέμενοι εἰσ τέλοσ ἐπεξελεύσεσθαι τὸ σκέμμα, κἀγὼ παρομαρτῶν τοῖσ πολλοῖσ ἐπήκουον μεταξὺ ἀπιόντων οἴκαδε παρ’ αὑτοὺσ ἐπαινούντων τὰ τοῦ Δάμιδοσ καὶ ἤδη παρὰ πολὺ αἱρουμένων τὰ ἐκείνου· ἦσαν δὲ καὶ οἱ μὴ ἀξιοῦντεσ προκατεγνωκέναι τῶν ἐναντίων ἀλλὰ περιμένειν εἴ τι καὶ ὁ Τιμοκλῆσ αὔριον ἐρεῖ. ταῦτ’ ἔστιν ἐφ’ οἷσ ὑμᾶσ συνεκάλεσα, οὐ μικρά, ὦ θεοί, εἰ λογιεῖσθε ὡσ ἡ ἡ πᾶσα μὲν ἡμῖν τιμὴ καὶ δόξα καὶ πρόσοδοσ οἱ ἄνθρωποὶ εἰσιν εἰ δ’ οὗτοι πεισθεῖεν ἢ μηδὲ ὅλωσ θεοὺσ εἶναι ἢ ὄντασ ἀπρονοήτουσ εἶναι σφῶν αὐτῶν, ἄθυτα καὶ ἀγέραστα καὶ ἀτίμητα ἡμῖν ἔσται τὰ ἐκ γῆσ καὶ μάτην ἐν οὐρανῷ καθεδούμεθα λιμῷ ἐχόμενοι, ἑορτῶν ἐκείνων καὶ πανηγύρεων καὶ ἀγώνων καὶ θυσιῶν καὶ παννυχίδων καὶ πομπῶν στερούμενοι.

ὡσ οὖν ὑπὲρ τηλικούτων φημὶ δεῖν ἅπαντασ ἐπινοεῖν τι σωτήριον τοῖσ παροῦσι καὶ ἀφ’ ὅτου κρατήσει μὲν ὁ Τιμοκλῆσ καὶ δόξει ἀληθέστερα λέγειν, ὁ Δᾶμισ δὲ καταγελασθήσεται πρὸσ τῶν ἀκουόντων ὡσ ἔγωγε οὐ πάνυ τῷ Τιμοκλεῖ πέποιθα ὡσ κρατήσει καθ’ ἑαυτόν, ἢν μὴ καὶ τὰ παρ’ ἡμῶν αὐτῷ προσγένηται. κήρυττε οὖν, ὦ Ἑρμῆ, τὸ κήρυγμα τὸ ἐκ τοῦ νόμου, ὡσ ἀνιστάμενοι συμβουλεύοιεν. ἄκουε, σίγα, μὴ τάραττε· τίσ ἀγορεύειν βούλεται τῶν τελείων θεῶν, οἷσ ἔξεστι; τί τοῦτο; οὐδεὶσ ἀνίσταται, ἀλλ’ ἡσυχάζετε πρὸσ τὸ μέγεθοσ τῶν ἠγγελμένων ἐκπεπληγμένοι; ἀλλ’ ὑμεῖσ μὲν πάντεσ ὕδωρ καὶ γαῖα γένοισθε·

ἐγὼ δέ, εἲ γέ μοι μετὰ παρρησίασ λέγειν δοθείη, πολλὰ ἄν, ὦ Ζεῦ, ἔχοιμι εἰπεῖν. λέγε, ὦ Μῶμε, πάνυ θαρρῶν δῆλοσ γὰρ εἶ ἐπὶ τῷ συμφέροντι παρρησιασόμενοσ. οὐκοῦν ἀκούετε, ὦ θεοί, τά γε ἀπὸ καρδίασ, φασὶν ἐγὼ γὰρ καὶ πάνυ προσεδόκων ἐσ τόδε ἀμηχανίασ περιστήσεσθαι τὰ ἡμέτερα καὶ πολλοὺσ τοιούτουσ ἀναφύσεσθαι ἡμῖν σοφιστάσ, παρ’ ἡμῶν αὐτῶν τὴν αἰτίαν τῆσ τόλμησ λαμβάνοντασ· καὶ μὰ τὴν Θέμιν οὔτε τῷ Ἐπικούρῳ ἄξιον ὀργίζεσθαι οὔτε τοῖσ ὁμιληταῖσ αὐτοῦ καὶ διαδόχοισ τῶν λόγων, εἰ τοιαῦτα περὶ ἡμῶν ὑπειλήφασιν. ἢ τί γὰρ αὐτοὺσ ἀξιώσειέ τισ ἂν φρονεῖν, ὁπόταν ὁρῶσι τοσαύτην ἐν τῷ βίῳ τὴν ταραχήν, καὶ τοὺσ μὲν χρηστοὺσ αὐτῶν ἀμελουμένουσ, ἐν πενίᾳ καὶ νόσοισ καὶ δουλείᾳ καταφθειρομένουσ, παμπονήρουσ δὲ καὶ μιαροὺσ ἀνθρώπουσ προτιμωμένουσ καὶ ὑπερπλουτοῦντασ καὶ ἐπιτάττοντασ τοῖσ κρείττοσι, καὶ τοὺσ μὲν ἱεροσύλουσ οὐ κολαζομένουσ ἀλλὰ διαλανθάνοντασ, ἀνασκολοπιζομένουσ δὲ καὶ τυμπανιζομένουσ ἐνίοτε τοὺσ οὐδὲν ἀδικοῦντασ; εἰκότωσ τοίνυν ταῦτα ὁρῶντεσ οὕτω διανοοῦνται περὶ ἡμῶν ὡσ οὐδὲν ὅλωσ ὄντων, καὶ μάλιστα ὅταν ἀκούωσι τῶν χρησμῶν λεγόντων, ὡσ διαβάσ τισ τὸν Ἅλυν μεγάλην ἀρχὴν καταλύσει, οὐ μέντοι δηλούντων, εἴτε τὴν αὑτοῦ εἴτε τὴν τῶν πολεμίων καὶ πάλιν ὦ θείη Σαλαμίσ, ἀπολεῖσ δὲ σὺ τέκνα γυναικῶν. καὶ Πέρσαι γάρ, οἶμαι, καὶ Ἕλληνεσ γυναικῶν τέκνα ἦσαν. ὅταν μὲν γὰρ τῶν ῥαψῳδῶν ἀκούωσιν, ὅτι καὶ ἐρῶμεν καὶ τιτρωσκόμεθα καὶ δεσμούμεθα καὶ δουλεύομεν καὶ στασιάζομεν καὶ μυρία ὅσα πράγματα ἔχομεν, καὶ ταῦτα μακάριοι καὶ ἄφθαρτοι ἀξιοῦντεσ εἶναι, τί ἄλλο ἢ δικαίωσ καταγελῶσι καὶ ἐν οὐδενὶ λόγῳ τίθενται τὰ ἡμέτερα;

ἡμεῖσ δὲ ἀγανακτοῦμεν, εἴ τινεσ ἄνθρωποι ὄντεσ οὐ πάνυ ἀνόητοι διελέγχουσι ταῦτα καὶ τὴν πρόνοιαν ἡμῶν παρωθοῦνται, δέον ἀγαπᾶν εἴ τινεσ ἡμῖν ἔτι θύουσι τοιαῦτα ἐξαμαρτάνουσιν. καί μοι ἐνταῦθα, ὦ Ζεῦ ‐ μόνοι γάρ ἐσμεν καὶ οὐδεὶσ ἄνθρωποσ πάρεστι τῷ συλλόγῳ ἔξω Ἡρακλέουσ καὶ Διονύσου καὶ Γανυμήδουσ καὶ Ἀσκληπιοῦ, τῶν παρεγγράπτων τούτων ‐ ἀπόκριναι μετ’ ἀληθείασ, εἲ ποτέ σοι ἐμέλησεν ἐσ τοσοῦτον τῶν ἐν τῇ γῇ, ὡσ ἐξετάσαι οἵτινεσ αὐτῶν οἱ φαῦλοι ἢ οἵτινεσ οἱ χρηστοὶ εἰσιν ἀλλ’ οὐκ ἂν εἴποισ.

εἰ γοῦν μὴ ὁ Θησεὺσ ἐκ Τροιζῆνοσ εἰσ Ἀθήνασ ἰὼν ὁδοῦ πάρεργον ἐξέκοψε τοὺσ κακούργουσ, ὅσον ἐπὶ σοὶ καὶ τῇ σῇ προνοίᾳ οὐδὲν ἂν ἐκώλυεν ζῆν ἐντρυφῶντασ ταῖσ τῶν ὁδῷ βαδιζόντων σφαγαῖσ τὸν Σκείρωνα καὶ Πιτυοκάμπτην καὶ Κερκυόνα καὶ τοὺσ ἄλλουσ· ἢ εἴ γε μὴ ὁ Εὐρυσθεύσ, ἀνὴρ δίκαιοσ καὶ προνοητικόσ, ὑπὸ φιλανθρωπίασ ἀναπυνθανόμενοσ τὰ παρ’ ἑκάστοισ ἐξέπεμπε τουτονὶ τὸν οἰκέτην αὑτοῦ, ἐργατικὸν ἄνθρωπον καὶ πρόθυμον εἰσ τοὺσ πόνουσ, ὦ Ζεῦ, σὺ ὀλίγον ἐφρόντισασ ἂν τῆσ Ὕδρασ καὶ τῶν ἐν Στυμφάλῳ ὀρνέων καὶ ἵππων τῶν Θρᾳκίων καὶ τῆσ Κενταύρων ὕβρεωσ καὶ παροινίασ. ἀλλ’ εἰ χρὴ τἀληθῆ λέγειν, καθήμεθα τοῦτο μόνον ἐπιτηροῦντεσ, εἴ τισ θύει καὶ κνισᾷ τοὺσ βωμούσ·

τὰ δ’ ἄλλα κατὰ ῥοῦν φέρεται ὡσ ἂν τύχῃ ἕκαστον παρασυρόμενα. τοιγαροῦν εἰκότα νῦν πάσχομεν καὶ ἔτι πεισόμεθα, ἐπειδὰν κατ’ ὀλίγον οἱ ἄνθρωποι ἀνακύπτοντεσ εὑρίσκωσιν ’ οὐδὲν ὄφελοσ αὐτοῖσ ὄν, εἰ θύοιεν ἡμῖν καὶ τὰσ πομπὰσ πέμποιεν. εἶτ’ ἐν βραχεῖ ὄψει καταγελῶντασ τοὺσ Ἐπικούρουσ καὶ Μητροδώρουσ καὶ Δάμιδασ, κρατουμένουσ δὲ καὶ ἀποφραττομένουσ ὑπ’ αὐτῶν τοὺσ ἡμετέρουσ συνηγόρουσ· ὥστε ὑμέτερον ἂν εἰή παύειν καὶ ἰᾶσθαι ταῦτα, τῶν καὶ ἐσ τόδε αὐτὰ προαγαγόντων. Μώμῳ δὲ οὐ μέγασ ὁ κίνδυνοσ, εἰ ἄτιμοσ ἔσται· οὐδὲ γὰρ πάλαι τῶν τιμωμένων ἦν, ὑμῶν ἔτι εὐτυχούντων καὶ τὰσ θυσίασ καρπουμένων. τοῦτον μέν, ὦ θεοί, ληρεῖν ἐάσωμεν ἀεὶ τραχὺν ὄντα καὶ ἐπιτιμητικὸν ὡσ γὰρ ὁ θαυμαστὸσ Δημοσθένησ ἔφη, τὸ μὲν ἐγκαλέσαι καὶ μέμψασθαι καὶ ἐπιτιμῆσαι ῥᾴδιον καὶ παντόσ, τὸ δὲ ὅπωσ τὰ παρόντα βελτίω γενήσεται συμβουλεῦσαι, τοῦτ’ ἔμφρονοσ ὡσ ἀληθῶσ συμβούλου·

ὅπερ οἱ ἄλλοι εὖ οἶδ’ ὅτι ποιήσετε καὶ τούτου σιωπῶντοσ. ἐγὼ δὲ τὰ μὲν ἄλλα ὑποβρύχιόσ εἰμι, ὡσ ἴστε, καὶ ἐν βυθῷ πολιτεύομαι κατ’ ἐμαυτόν, εἰσ ὅσον ἐμοὶ δυνατὸν σώζων τοὺσ πλέοντασ καὶ παραπέμπων τὰ πλοῖα καὶ τοὺσ ἀνέμουσ καταμαλάττων ὅμωσ δ’ οὖν ‐ μέλει γάρ μοι καὶ τῶν ἐνταῦθα ‐ φημὶ δεῖν τὸν Δᾶμιν τοῦτον ἐκποδὼν ποιήσασθαι, πρὶν ἐπὶ τὴν ἔριν ἥκειν, ἤτοι κεραυνῷ ἤ τινι ἄλλῃ μηχανῇ, μὴ καὶ ὑπέρσχῃ λέγων ‐ φὴσ γάρ, ὦ Ζεῦ, πιθανόν τινα εἶναι αὐτόν ἅμα γὰρ καὶ δείξομεν αὐτοῖσ ὡσ μετερχόμεθα τοὺσ τὰ τοιαῦτα καθ’ ἡμῶν διεξιόντασ.

παίζεισ, ὦ Πόσειδον, ἢ τέλεον ἐπιλέλησαι ὡσ οὐδὲν ἐφ’ ἡμῖν τῶν τοιούτων ἐστίν, ἀλλ’ αἱ Μοῖραι ἑκάστῳ ἐπικλώθουσι, τὸν μὲν κεραυνῷ, τὸν δὲ ξίφει, τὸν δὲ πυρετῷ ἢ φθόῃ ἀποθανεῖν;

ἐπεὶ εἴ γε μοι ἐπ’ ἐξουσίασ τὸ πρᾶγμα ἦν, εἰάσα ἄν, οἰεί, τοὺσ ἱεροσύλουσ πρῴην ἀπελθεῖν ἀκεραυνώτουσ ἐκ Πίσησ δύο μου τῶν πλοκάμων ἀποκείραντασ ἓξ μνᾶσ ἑκάτερον ἕλκοντασ; ἢ σὺ αὐτὸσ περιεῖδεσ ἂν ἐν Γεραιστῷ τὸν ἁλιέα τὸν ἐξ Ὠρεοῦ ὑφαιρούμενόν σου τὴν τρίαιναν; ἄλλωσ τε καὶ δόξομεν ἀγανακτεῖν λελυπημένοι τῷ πράγματι καὶ δεδιέναι τοὺσ παρὰ τοῦ Δάμιδοσ λόγουσ καὶ δι’ αὐτὸ ἀποσκευάζεσθαι τὸν ἄνδρα, οὐ περιμείναντεσ ἀντεξετασθῆναι αὐτὸν τῷ Τιμοκλεῖ. ὥστε τί ἄλλο ἢ ἐξ ἐρήμησ κρατεῖν οὕτω δόξομεν; καὶ μὴν ἐπίτομόν τινα ταύτην ᾤμην ἐπινενοηκέναι ἔγωγε πρὸσ τὴν νίκην. ἄπαγε, θυννῶδεσ τὸ ἐνθύμημα, ὦ Πόσειδον, καὶ κομιδῇ παχύ, προαναιρήσειν τὸν ἀνταγωνιστὴν ὡσ ἀποθάνοι ἀήττητοσ, ἀμφήριστον ἔτι καὶ ἀδιάκριτον καταλιπὼν τὸν λόγον. οὐκοῦν ἄμεινόν τι ὑμεῖσ ἄλλο ἐπινοεῖτε, εἰ τἀμὰ οὕτωσ ὑμῖν ἀποτεθύννισται. εἰ καὶ τοῖσ νέοισ ἔτι καὶ ἀγενείοισ ἡμῖν ἐφεῖτο ἐκ τοῦ νόμου δημηγορεῖν, ἴσωσ ἂν εἶπόν τι συμφέρον εἰσ τὴν διάσκεψιν.

ἡ μὲν σκέψισ, ὦ Ἄπολλον, οὕτω περὶ μεγάλων, ὥστε μὴ καθ’ ἡλικίαν, ἀλλὰ κοινὸν ἅπασι προκεῖσθαι τὸν λόγον χάριεν γάρ, εἰ περὶ τῶν ἐσχάτων κινδυνεύοντεσ περὶ τῆσ ἐν τοῖσ νόμοισ ἐξουσίασ μικρολογούμεθα. σὺ δὲ καὶ πάνυ ἤδη ἔννομοσ εἶ δημηγόροσ, πρόπαλαι μὲν ἐξ ἐφήβων γεγονώσ, ἐγγεγραμμένοσ δὲ ἐσ τὸ τῶν δώδεκα ληξιαρχικόν, καὶ ὀλίγου δεῖν τῆσ ἐπὶ Κρόνου βουλῆσ ὤν· ὥστε μὴ μειρακιεῦου πρὸσ ἡμᾶσ, ἀλλὰ λέγε θαρρῶν ἤδη τὰ δοκοῦντα, μηδὲν αἰδεσθεὶσ εἰ ἀγένειοσ ὢν δημηγορήσεισ, καὶ ταῦτα βαθυπώγωνα καὶ εὐγένειον οὕτωσ υἱὸν ἔχων τὸν Ἀσκληπιόν. ἄλλωσ τε καὶ πρέπον ἂν εἰή σοι νῦν μάλιστα ἐκφαίνειν τὴν σοφίαν, εἰ μὴ μάτην ἐν τῷ Ἑλικῶνι κάθησαι ταῖσ Μούσαισ συμφιλοσοφῶν. ἀλλ’ οὐ σέ, ὦ Μῶμε, χρὴ τὰ τοιαῦτα ἐφιέναι, τὸν Δία δέ· καὶ ἢν οὗτοσ κελεύσῃ, τάχ’ ἄν τι οὐκ ἄμουσον εἴποιμι ἀλλὰ τῆσ ἐν τῷ Ἑλικῶνι μελέτησ ἄξιον. λέγε, ὦ τέκνον ἐφίημι γάρ. ὁ Τιμοκλῆσ οὗτοσ ἔστι μὲν χρηστὸσ ἀνὴρ καὶ φιλόθεοσ καὶ τοὺσ λόγουσ πάνυ ἠκρίβωκε τοὺσ Στωϊκούσ·

ὥστε καὶ σύνεστιν ἐπὶ σοφίᾳ πολλοῖσ τῶν νέων καὶ μισθοὺσ οὐκ ὀλίγουσ ἐπὶ τούτῶ ἐκλέγει, σφόδρα πιθανὸσ ὢν ὁπότε ἰδίᾳ τοῖσ μαθηταῖσ διαλέγοιτο· ἐν πλήθει δὲ εἰπεῖν ἀτολμότατόσ ἐστι καὶ τὴν φωνὴν ἰδιώτησ καὶ μιξοβάρβαροσ, ὥστε γέλωτα ὀφλισκάνειν διὰ τοῦτο ἐν ταῖσ συνουσίαισ, οὐ συνείρων ἀλλὰ βατταρίζων καὶ ταραττόμενοσ, καὶ μάλιστα ὁπόταν οὕτωσ ἔχων καὶ καλλιρρημοσύνην ἐπιδείκνυσθαι βούληται. συνεῖναι μὲν γὰρ εἰσ ὑπερβολὴν ὀξύσ ἐστι καὶ λεπτογνώμων, ὥσ φασιν οἱ ἄμεινον τὰ τῶν Στωϊκῶν εἰδότεσ, λέγων δὲ καὶ ἑρμηνεύων ὑπ’ ἀσθενείασ διαφθείρει αὐτὰ καὶ συγχεῖ, οὐκ ἀποσαφῶν ὅ τι βούλεται ἀλλὰ αἰνίγμασιν ἐοικότα προτείνων καὶ πάλιν αὖ πολὺ ἀσαφέστερα πρὸσ τὰσ ἐρωτήσεισ ἀποκρινόμενοσ· οἱ δὲ οὐ συνιέντεσ καταγελῶσιν αὐτοῦ. δεῖ δὲ οἶμαι σαφῶσ λέγειν καὶ τούτου μάλιστα πολλὴν ποιεῖσθαι τὴν πρόνοιαν, ὡσ συνήσουσιν οἱ ἀκούοντεσ. τοῦτο μὲν ὀρθῶσ ἔλεξασ, ὦ Ἄπολλον, ἐπαινέσασ τοὺσ σαφῶσ λέγοντασ, εἰ καὶ μὴ πάνυ ποιεῖσ αὐτὸ σὺ ἐν τοῖσ χρησμοῖσ λοξὸσ ὢν καὶ γριφώδησ καὶ ἐσ τὸ μεταίχμιον ἀσφαλῶσ ἀπορρίπτων τὰ πολλά, ὡσ τοὺσ ἀκούοντασ ἄλλου δεῖσθαι Πυθίου πρὸσ τὴν ἐξήγησιν αὐτῶν.

ἀτὰρ τί τὸ ἐπὶ τούτῳ συμβουλεύεισ ; τίνα ἰάσιν ποιήσασθαι τῆσ Τιμοκλέουσ ἀδυναμίασ ἐν τοῖσ λόγοισ ; συνήγορον, ὦ Μῶμε, εἴ πωσ δυνηθείημεν, αὐτῷ παρασχεῖν ἄλλον τῶν δεινῶν τούτων, ἐροῦντα κατ’ ἀξίαν ἅπερ ἂν ἐκεῖνοσ ἐνθυμηθεὶσ ὑποβάλῃ.

. ἀγένειον τοῦτο ὡσ ἀληθῶσ εἴρηκασ, ἔτι παιδαγωγοῦ τινοσ δεόμενον, συνήγορον ἐν συνουσίᾳ φιλοσόφων παραστήσασθαι ἑρμηνεύσοντα πρὸσ τοὺσ παρόντασ ἅπερ ἂν δοκῇ Τιμοκλεῖ, καὶ τὸν μὲν Δᾶμιν αὐτοπρόσωπον καὶ δι’ αὑτοῦ λέγειν, τὸν δὲ ὑποκριτῇ προσχρώμενον ἰδίᾳ πρὸσ τὸ οὖσ ἐκείνῳ ὑποβάλλειν τὰ δοκοῦντα, τὸν ὑποκριτὴν δὲ ῥητορεύειν, οὐδ’ αὐτὸν ἴσωσ συνιέντα ὅ τι ἀκούσειε. ταῦτα πῶσ οὐ γέλωσ ἂν εἰή τῷ πλήθει ; ἀλλὰ τοῦτο μὲν ἄλλωσ ἐπινοήσωμεν. σὺ δέ, ὦ θαυμάσιε ‐ φὴσ γὰρ καὶ μάντισ εἶναι καὶ μισθοὺσ οὐκ ὀλίγουσ ἐπὶ τῷ τοιούτῳ ἐξέλεξασ ἄχρι τοῦ καὶ πλίνθουσ χρυσᾶσ ποτε εἰληφέναι ‐ τί οὐκ ἐπεδείξω ἡμῖν κατὰ καιρὸν τὴν τέχνην προειπὼν ὁπότεροσ τῶν σοφιστῶν κρατήσει λέγων ;

οἶσθα γάρ που τὸ ἀποβησόμενον μάντισ ὤν. πῶσ, ὦ Μῶμε, δυνατὸν ποιεῖν ταῦτα μήτε τρίποδοσ ἡμῖνπαρόντοσ μήτε θυμιαμάτων ἢ πηγῆσ μαντικῆσ οἱά ἡ Κασταλία ἐστίν; ὁρᾷσ; ἀποδιδράσκεισ τὸν ἔλεγχον ἐν στενῷ ἐχόμενοσ. ὅμωσ, ὦ τέκνον, εἰπὲ καὶ μὴ παράσχῃσ τῷ συκοφάντῃ τούτῳ ἀφορμὰσ διαβάλλειν καὶ χλευάζειν τὰ σὰ ὡσ ἐπὶ τρίποδι καὶ ὕδατι καὶ λιβανωτῷ κείμενα, ὡσ, εἰ μὴ ἔχοισ ταῦτα, στερησόμενόν σε τῆσ τέχνησ. ἄμεινον μὲν ἦν, ὦ πάτερ, ἐν Δελφοῖσ ἢ Κολοφῶνι τὰ τοιαῦτα ποιεῖν, ἁπάντων μοι τῶν χρησίμων παρόντων, ὡσ ἔθοσ. ὅμωσ δὲ καὶ οὕτω γυμνὸσ ἐκείνων καὶ ἄσκευοσ πειράσομαι προειπεῖν ὁποτέρου τὸ κράτοσ ἔσται· ἀνέξεσθε δέ, εἰ μὴ ἔμμετρα λέγοιμι. λέγε μόνον, σαφῆ δέ, ὦ Ἄπολλον, καὶ οὐ συνηγόρου καὶ αὐτὰ ἢ ἑρμηνέωσ δεόμενα; καὶ γὰρ οὐκ ἄρνεια κρέα καὶ χελώνη νῦν ἐν Λυδίᾳ συνέψεται· ἀλλὰ οἶσθα περὶ ὅτου ἡ σκέψισ. τι ποτε ἐρεῖσ, ὦ τέκνον; ὡσ τά γε πρὸ τοῦ χρησμοῦ ταῦτα ἤδη φοβερά· ἡ χρόα τετραμμένη, οἱ ὀφθαλμοὶ περιφερεῖσ, κόμη ἀνασοβουμένη, κίνημα κορυβαντῶδεσ, καὶ ὅλωσ κατόχιμα πάντα καὶ φρικώδη καὶ μυστικά. κέκλυτε μαντιπόλου τόδε θέσφατον Ἀπόλλωνοσ ἀμφ’ ἔριδοσ κρυερῆσ, τὴν ἀνέρεσ ἐστήσαντο ὀξυβόαι, μύθοισι κορυσσόμενοι πυκινοῖσι.

πολλὰ γὰρ ἔνθα καὶ ἔνθα μόθου ἑτεραλκέϊ κλωγμῷ ταρφέοσ ἄκρα κόρυμβα καταπλήσσουσιν ἐχέτλησ. ἀλλ’ ὅταν αἰγυπιὸσ γαμψώνυχοσ ἀκρίδα μάρψῃ, δὴ τότε λοίσθιον ὀμβροφόροι κλάγξουσι κορῶναι. νίκη δ’ ἡμιόνων, ὁ δ’ ὄνοσ θοὰ τέκνα κορύψει. τί τοῦτο ἀνεκάγχασασ, ὦ Μῶμε; καὶ μὴν οὐ γελοῖα τὰ ἐν ποσί· παῦσαι κακόδαιμον, ἀποπνιγήσῃ ὑπὸ τοῦ γέλωτοσ. καὶ πῶσ δυνατόν, ὦ Ζεῦ, ἐφ’ οὕτω σαφεῖ καὶ προδήλῳ τῷ χρησμῷ; οὐκοῦν καὶ ἡμῖν ἤδη ἑρμηνεύοισ ἂν αὐτὸν ὅ τι καὶ λέγει. πάνυ πρόδηλα, ὥστε οὐδὲν ἡμῖν Θεμιστοκλέουσ δεήσει· φησὶ γὰρ τὸ λόγιον οὑτωσὶ διαρρήδην γόητα μὲν εἶναι τοῦτον, ὑμᾶσ δὲ ὄνουσ κανθηλίουσ νὴ Δία καὶ ἡμιόνουσ, τοὺσ πιστεύοντασ αὐτῷ, οὐδ’ ὅσον αἱ ἀκρίδεσ τὸν νοῦν ἔχοντασ. ἐγὼ δέ, ὦ πάτερ, εἰ καὶ μέτοικόσ εἰμι, οὐκ ὀκνήσω ὅμωσ τὰ δοκοῦντά μοι εἰπεῖν ὁπόταν γὰρ ἤδη συνελθόντεσ διαλέγωνται, τηνικαῦτα, ἢν μὲν ὁ Τιμοκλῆσ ὑπέρσχῃ, ἐάσωμεν προχωρεῖν τὴν συνουσίαν ὑπὲρ ἡμῶν, ἢν δέ τι ἑτεροῖον ἀποβαίνῃ, τότε ἤδη τὴν στοὰν αὐτὴν ἔγωγε, εἰ δοκεῖ, διασείσασ ἐμβαλῶ τῷ Δάμιδι, ὡσ μὴ κατάρατοσ ὢν ὑβρίζῃ ἐσ ἡμᾶσ.

Ἡράκλεισ, ὦ Ἡράκλεισ, ἄγροικον τοῦτο εἴρηκασ καὶ δεινῶσ Βοιώτιον, συναπολέσαι ἑνὶ πονηρῷ τοσούτουσ χρηστούσ,^ καὶ προσέτι τὴν στοὰν αὐτῷ Μαραθῶνι καὶ Μιλτιάδῃ καὶ Κυνεγείρῳ. καὶ πῶσ ἂν τούτων συνεμπεσόντων οἱ ῥήτορεσ ἔτι ῥητορεύοιεν, τὴν μεγίστην εἰσ τοὺσ λόγουσ ὑπόθεσιν ἀφῃρημένοι; ἄλλωσ τε ζῶντι μέν σοι δυνατὸν ἴσωσ ἦν τι πρᾶξαι τοιοῦτον, ἀφ’ οὗ δὲ θεὸσ γεγένησαι, μεμάθηκασ, οἶμαι, ὡσ αἱ Μοῖραι μόναι τὰ τοιαῦτα δύνανται, ἡμεῖσ δὲ αὐτῶν ἄμοιροί ἐσμεν. οὐκοῦν καὶ ὁπότε τὸν λέοντα ἢ τὴν ὕδραν ἐφόνευον, αἱ Μοῖραι δι’ ἐμοῦ ἐκεῖνα ἔπραττον; καὶ μάλα. καὶ νῦν ἤν τισ ὑβρίζῃ εἰσ ἐμὲ ἢ περισυλῶν μου τὸν νεὼν ἢ ἀνατρέπων τὸ ἄγαλμα, ἢν μὴ ταῖσ Μοίραισ πάλαι δεδογμένον ᾖ, οὐκ ἐπιτρίψω αὐτόν; οὐδαμῶσ. οὐκοῦν ἄκουσον, ὦ Ζεῦ, μετὰ παρρησίασ· ἐγὼ γάρ, ὡσ ὁ κωμικὸσ ἔφη, ἄγροικόσ εἰμι τὴν σκάφην σκάφην λέγων εἰ τοιαῦτά ἐστι τὰ ὑμέτερα, μακρὰ χαίρειν φράσασ ταῖσ ἐνταῦθα τιμαῖσ καὶ κνίσῃ καὶ ἱερείων αἵματι κάτειμι εἰσ τὸν Αἵδην, ὅπου με γυμνὸν τὸ τόξον ἔχοντα κἂν τὰ εἴδωλα φοβήσεται τῶν ὑπ’ ἐμοῦ πεφονευμένων θηρίων. εὖ γε, οἴκοθεν ὁ μάρτυσ, φασὶν ἀπέσωσὰσ γ’ ἂν οὖν τῷ Δάμιδι ταῦτα εἰπεῖν ὑποβαλών. ^ ἀλλὰ τίσ ὁ σπουδῇ προσιὼν οὗτόσ ἐστιν, ὁ χαλκοῦσ, ὁ εὔγραμμοσ καὶ εὐπερίγραφοσ, ὁ ἀρχαῖοσ τὴν ἀνάδεσιν τῆσ κόμησ; μᾶλλον δὲ ὁ σόσ, ὦ Ἑρμῆ, ἀδελφόσ ἐστιν, ὁ ἀγοραῖοσ, ὁ παρὰ τὴν Ποικίλην πίττησ γοῦν ἀναπέπλησται ὁσημέραι ἐκματτόμενοσ ὑπὸ τῶν ἀνδριαντοποιῶν.

τί, ὦ παῖ, δρομαῖοσ ἡμῖν ἀφῖξαι; ἦ πού τι ἐκ γῆσ νεώτερον ἀπαγγέλλεισ; ὑπέρμεγα, ὦ Ζεῦ, καὶ μυρίασ τῆσ σπουδῆσ δεόμενον. λέγε ἤδη, εἴ τι καὶ ἄλλο ἡμᾶσ ἐπανιστάμενον λέληθεν. ἐτύγχανον μὲν ἄρτι χαλκουργῶν ὕπο πιττούμενοσ στέρνον τε καὶ μετάφρενον θώραξ δέ μοι γελοῖοσ ἀμφὶ σώματι πλασθεὶσ παρῃώρητο μιμηλῇ τέχνῃ σφραγῖδα χαλκοῦ πᾶσαν ἐκτυπούμενοσ· ὁρῶ δ’ ὄχλον στείχοντα καί τινασ δύο ὠχροὺσ κεκράκτασ, πυγμάχουσ σοφισμάτων, Δᾶμίν τε καὶ ‐ παῦε, ὦ Ἑρμαγόρα βέλτιστε, τραγῳδῶν οἶδα γὰρ οὕστινασ λέγεισ. ἀλλ’ ἐκεῖνό μοι φράσον, εἰ πάλαι συγκροτεῖται αὐτοῖσ ἡ ἔρισ. οὐ πάνυ, ἀλλ’ ἐν ἀκροβολισμοῖσ ἔτι ἦσαν ἀποσφενδονῶντεσ ἀλλήλοισ πόρρωθέν ποθεν λοιδορούμενοι. τί οὖν ἔτι ποιεῖν λοιπόν,^ ὦ θεοί, ἢ ἀκροάσασθαι ἐπικύψαντασ αὐτῶν; ὥστε ἀφαιρείτωσαν αἱ Ὧραι τὸν μοχλὸν ἤδη καὶ ἀπάγουσαι τὰ νέφη ἀναπεταννύτωσαν τὰσ πύλασ τοῦ οὐρανοῦ. Ἡράκλεισ, ὅσον τὸ πλῆθοσ ἐπὶ τὴν ἀκρόασιν ἀπηντήκασιν. ὁ δὲ Τιμοκλῆσ αὐτὸσ οὐ πάνυ μοι ἀρέσκει ὑποτρέμων καὶ ταραττόμενοσ·

ἀπολεῖ ἅπαντα οὗτοσ τήμερον· δῆλοσ γοῦν ἐστιν οὐδὲ ἀντάρασθαι τῷ Δάμιδι δυνησόμενοσ. ἀλλ’ ὅπερ ἡμῖν δυνατώτατον, εὐχώμεθα ὑπὲρ αὐτοῦ σιγῇ ἐφ’ ἡμείων, ἵνα μὴ Δᾶμίσ γε πύθηται. τί φήσ, ὦ ἱερόσυλε Δᾶμι, θεοὺσ μὴ εἶναι μηδὲ προνοεῖν τῶν ἀνθρώπων;

οὔκ· ἀλλὰ σὺ πρότεροσ ἀπόκριναί μοι ᾧτινι λόγῳ ἐπείσθησ εἶναι αὐτούσ. οὐ μὲν οὖν, ἀλλὰ σύ, ὦ μιαρέ, ἀπόκριναι· οὐ μὲν οὖν, ἀλλὰ σύ. ταυτὶ μὲν παρὰ πολὺ ὁ ἡμέτεροσ ἄμεινον καὶ εὐφωνότερον τραχύνεται. εὖ γε, ὦ Τιμόκλεισ, ἐπίχει τῶν βλασφημιῶν ἐν γὰρ τούτῳ σοι τὸ κράτοσ, ὡσ τά γε ἄλλα ἰχθύν σε ἀποφανεῖ ἐπιστομίζων. ἀλλά, μὰ τὴν Ἀθηνᾶν, οὐκ ἂν ἀποκριναίμην σοι πρότεροσ. οὐκοῦν, ὦ Τιμόκλεισ, ἐρώτα· ἐκράτησασ γὰρ τοῦτό γε ὀμωμοκώσ· ἀλλ’ ἄνευ τῶν βλασφημιῶν, εἰ δοκεῖ. εὖ λέγεισ·

εἰπὲ οὖν μοι, οὐ δοκοῦσί σοι, ὦ κατάρατε, προνοεῖν οἱ θεοὶ οὐδαμῶσ. τί φήσ; ἀπρονόητα οὖν ταῦτα ἅπαντα; ναί. %2οὐδ’ ὑπό τινι οὖν θεῷ τάττεται ἡ τῶν ὅλων ἐπιμέλεια; οὔ. πάντα δὲ εἰκῆ φέρεται; ναί. εἶτ’ ἄνθρωποι ταῦτα ἀκούοντεσ ἀνέχεσθε καὶ οὐ καταλεύσετε τὸν ἀλιτήριον; τί τοὺσ ἀνθρώπουσ ἐπ’ ἐμὲ παροξύνεισ, ὦ Τιμόκλεισ; ἤ τίσ ὢν ἀγανακτεῖσ ὑπὲρ τῶν θεῶν, καὶ ταῦτα ἐκείνων αὐτῶν οὐκ ἀγανακτούντων; οἵ γε οὐδὲν δεινὸν διατεθείκασί με πάλαι ἀκούοντεσ, εἲ γε ἀκούουσιν. ἀκούουσι γάρ, ὦ Δᾶμι, ἀκούουσι, καί σε μετίασί ποτε χρόνῳ. καὶ πότε ἂν ἐκεῖνοι σχολὴν ἀγάγοιεν ἐπ’ ἐμέ, τοσαῦτα, ὡσ φήσ, πράγματα ἔχοντεσ·

καὶ τὰ ἐν τῷ κόσμῳ ἄπειρα τὸ πλῆθοσ ὄντα οἰκονομούμενοι; ὥστε οὐδὲ σέ πω ἠμύναντο ὧν ἐπιορκεῖσ ἀεὶ καὶ τῶν ἄλλων, ἵνα μὴ βλασφημεῖν καὶ αὐτὸσ ἀναγκάζωμαι παρὰ τὰ συγκείμενα. καίτοι οὐχ ὁρῶ ἥντινα ἂν ἄλλην ἐπίδειξιν τῆσ ἑαυτῶν προνοίασ, μείζω ἐξενεγκεῖν ἐδύναντο ἢ σὲ κακὸν κακῶσ ἐπιτρίψαντεσ. ἀλλὰ δῆλοὶ εἰσιν ἀποδημοῦντεσ, ὑπὲρ τὸν Ὠκεανὸν ἴσωσ μετ’ ἀμύμονασ Αἰθιοπῆασ· ἔθοσ γοῦν αὐτοῖσ συνεχῶσ ἰέναι παρ’ αὐτοὺσ μετὰ δαῖτα καὶ αὐτεπαγγέλτοισ ἐνίοτε. τί πρὸσ τοσαύτην ἀναισχυντίαν εἴποιμι ἄν, ὦ Δᾶμι;

ἐκεῖνο, ὦ Τιμόκλεισ, ὃ πάλαι ἐγὼ ἐπόθουν ἀκοῦσαί σου, ὅπωσ ἐπείσθησ οἰέσθαι προνοεῖν τοὺσ θεοὺσ ἡ τάξισ με πρῶτον τῶν γινομένων ἔπεισεν, ὁ ἥλιοσ ἀεὶ τὴν αὐτὴν ὁδὸν ἰὼν καὶ σελήνη κατὰ ταὐτὰ καὶ ὡρ͂αι τρεπόμεναι καὶ φυτὰ φυόμενα καὶ ζῷα γεννώμενα καὶ αὐτὰ ταῦτα οὕτωσ εὐμηχάνωσ κατεσκευασμένα ὡσ τρέφεσθαι καὶ κινεῖσθαι καὶ ἐννοεῖν καὶ βαδίζειν καὶ τεκταίνεσθαι καὶ σκυτοτομεῖν καὶ τἆλλα· ταῦτα προνοίασ ἔργα εἶναί μοι δοκεῖ. αὐτό που τὸ ζητούμενον, ὦ Τιμόκλεισ, συναρπάζεισ· οὐδέπω γὰρ δῆλον εἰ προνοίᾳ τούτων ἕκαστον ἀποτελεῖται. ἀλλ’ ὅτι μὲν τοιαῦτά ἐστι τὰ γινόμενα φαίην ἂν καὶ αὐτόσ· οὐ μὴν αὐτίκα πεπεῖσθαι ἀνάγκη καὶ ὑπό τινοσ προμηθείασ αὐτὰ γίγνεσθαι· ἔνι γὰρ καὶ ἄλλωσ ἀρξάμενα νῦν ὁμοίωσ καὶ κατὰ ταὐτὰ συνίστασθαι, σὺ δὲ τάξιν αὐτῶν ὀνομάζεισ τὴν ἀνάγκην, εἶτα δηλαδὴ ἀγανακτήσεισ εἲ τίσ σοι μὴ ἀκολουθοίη τὰ γινόμενα μὲν ὁποῖά ἐστι καταριθμουμένῳ καὶ ἐπαινοῦντι, οἰομένῳ δὲ ἀπόδειξιν ταῦτα εἶναι τοῦ καὶ προνοίᾳ διατάττεσθαι αὐτῶν ἕκαστον. ὥστε κατὰ τὸν κωμικὸν τουτὶ μὲν ὑπομόχθηρον, ἄλλο μοι λέγε. ἐγὼ μὲν οὐκ οἶμαι καὶ ἄλλησ ἐπὶ τούτοισ δεῖν ἀποδείξεωσ.

ὅμωσ δ’ οὖν ἐρῶ· ἀπόκριναι γάρ μοι, Ὅμηρόσ σοι δοκεῖ ἄριστοσ ποιητὴσ γενέσθαι; καὶ μάλα. οὐκοῦν ἐκεινῳ ἐπείσθην τὴν πρόνοιαν τῶν θεῶν ἐμφανίζοντι. ἀλλ’, ὦ θαυμάσιε, ποιητὴν μὲν ἀγαθὸν Ὅμηρον γενέσθαι πάντεσ σοι συνομολογήσουσι, μάρτυρα δὲ ἀληθῆ περὶ τῶν τοιούτων οὔτ’ ἐκεῖνον οὔτε ἄλλον ποιητὴν οὐδένα· οὐ γὰρ ἀληθείασ μέλει αὐτοῖσ, οἶμαι, ἀλλὰ τοῦ κηλεῖν τοὺσ ἀκούοντασ, καὶ διὰ τοῦτο μέτροισ τε κατᾴδουσι καὶ μύθοισ κατηχοῦσι καὶ ὅλωσ ἅπαντα ὑπὲρ τοῦ τερπνοῦ μηχανῶνται. ἀτὰρ ἡδέωσ ἂν καὶ ἀκούσαιμι οἷστισι μάλιστα ἐπείσθησ τῶν Ὁμήρου·

ἆρα οἷσ περὶ τοῦ Διὸσ λέγει, ὡσ ἐπεβούλευον συνδῆσαι αὐτὸν ἡ θυγάτηρ καὶ ὁ ἀδελφὸσ καὶ ἡ γυνή; καὶ εἴ γε μὴ τὸν Βριάρεων ἡ Θέτισ ἐκάλεσεν ἐπεπέδητο ἂν ἡμῖν ὁ βέλτιστοσ Ζεὺσ συναρπασθείσ. ἀνθ’ ὧν καὶ ἀπομνημονεύων τῇ Θέτιδι τὴν εὐεργεσίαν ἐξαπατᾷ τὸν Ἀγαμέμνονα ὄνειρόν τινα ψευδῆ ἐπιπέμψασ, ὡσ πολλοὶ τῶν Ἀχαιῶν ἀποθάνοιεν. ὁρᾷσ; ἀδύνατον γὰρ ἦν αὐτῷ κεραυνὸν ἐμβαλόντι καταφλέξαι τὸν Ἀγαμέμνονα αὐτὸν ἄνευ τοῦ ἀπατεῶνα εἶναι δοκεῖν. ἢ ἐκεῖνὰ σε μάλιστα εἰσ τὴν πίστιν ἐπεσπάσαντο, ἀκούοντα ὡσ Διομήδησ μὲν ἔτρωσε τὴν Ἀφροδίτην, εἶτα τὸν Ἄρη αὐτὸν Ἀθηνᾶσ παρακελεύσει, μετὰ μικρὸν δὲ αὐτοὶ συμπεσόντεσ οἱ θεοὶ ἐμονομάχουν ἀναμὶξ ἄρρενεσ καὶ θήλειαι, καὶ Ἀθηνᾶ μὲν Ἄρη καταγωνίζεται ἅτε καὶ προπεπονηκότα, οἶμαι, ἐκ τοῦ τραύματοσ ὃ παρὰ τοῦ Διομήδουσ εἰλήφει, Λητοῖ δ’ ἀντέστη σῶκοσ ἐριούνιοσ Ἑρμῆσ; ἢ τὰ περὶ τῆσ Ἀρτέμιδόσ σοι πιθανὰ ἔδοξεν, ὡσ ἐκείνη μεμψίμοιροσ οὖσα ἠγανάκτησεν οὐ κληθεῖσα ἐφ’ ἑστίασιν ὑπὸ τοῦ Οἰνέωσ, καὶ διὰ τοῦτο σῦν τινα ὑπερφυᾶ καὶ ἀνυπόστατον τὴν ἀλκὴν ἐπαφῆκεν ἐπὶ τὴν χώραν αὐτοῦ; ἆρ’ οὖν τὰ τοιαῦτα λέγων σε Ὅμηροσ πέπεικε; βαβαί·

ἡλίκον, ὦ θεοί, ἀνεβόησε τὸ πλῆθοσ, ἐπαινοῦντεσ τὸν Δᾶμιν ὁ δ’ ἡμέτεροσ ἀπορουμένῳ ἐοίκεν ἰδίει ^ γοῦν καὶ ὑποτρέμει καὶ δῆλόσ ἐστιν ἀπορρίψων τὴν ἀσπίδα, καὶ ἤδη περιβλέπει οἷ παρεκδὺσ ἀποδράσεται. %2Οὐδ’ Εὐριπίδησ ἄρα σοι δοκεῖ λέγειν τι ὑγιέσ, ὁπόταν αὐτοὺσ ἀναβιβασάμενοσ τοὺσ θεοὺσ ἐπὶ τὴν σκηνὴν δεικνύῃ σώζοντασ μὲν τοὺσ χρηστοὺσ τῶν ἡρώων, τοὺσ πονηροὺσ δὲ καὶ κατὰ σὲ τὴν ἀσέβειαν ἐπιτρίβοντασ; ἀλλ’, ὦ γενναιότατε φιλοσόφων Τιμόκλεισ, εἰ ταῦτα ποιοῦντεσ οἱ τραγῳδοὶ πεπείκασί σε, ἀνάγκη δυοῖν θάτερον, ἤτοι Πῶλον καὶ Ἀριστόδημον καὶ Σάτυρον ἡγεῖσθαί σε θεοὺσ εἶναι τότε ἢ τὰ πρόσωπα τῶν θεῶν αὐτὰ καὶ τοὺσ ἐμβάτασ καὶ τοὺσ ποδήρεισ χιτῶνασ καὶ χλαμύδασ καὶ χειρῖδασ καὶ προγαστρίδια καὶ τἆλλα οἷσ ἐκεῖνοι σεμνύνουσι τὴν τραγῳδίαν, ὅπερ καὶ γελοιότατον ἐπεὶ καθ’ ἑαυτὸν ὁπόταν ὁ Εὐριπίδησ, μηδὲν ἐπειγούσησ τῆσ χρείασ τῶν δραμάτων, τὰ δοκοῦντὰ οἱ λέγῃ, ἀκούσῃ αὐτοῦ τότε παρρησιαζομένου, ὁρᾷσ τὸν ὑψοῦ τόνδ’ ἄπειρον αἰθέρα καὶ γῆν πέριξ ἔχονθ’ ὑγραῖσ ἐν ἀγκάλαισ ; τοῦτον νόμιζε Ζῆνα, τόνδ’ ἡγοῦ θεόν. καὶ πάλιν, Ζεύσ, ὅστισ ὁ Ζεύσ, οὐ γὰρ οἶδα, πλὴν λόγῳ κλύων. καὶ τὰ τοιαῦτα. οὐκοῦν ἅπαντεσ ἄνθρωποι καὶ τὰ ἔθνη ἐξηπάτηνται θεοὺσ νομίζοντεσ καὶ πανηγυρίζοντεσ;

εὖ γε, ὦ Τιμόκλεισ, ὅτι με ὑπεμνησασ τῶν κατὰ ἔθνη νομιζομένων, ἀφ’ ὦν μάλιστα συνίδοι τισ ἂν ὡσ οὐδὲν βέβαιον ὁ περὶ θεῶν λόγοσ ἔχει· πολλὴ γὰρ ἡ ταραχὴ καὶ ἄλλοι ἄλλα νομιζουσι, Σκύθαι μὲν ἀκινάκῃ θύοντεσ καὶ Θρᾷκεσ Ζαμόλξιδι, δραπέτῃ ἀνθρώπῳ ἐκ Σάμου ὡσ αὐτοὺσ ἥκοντι, Φρύγεσ δὲ Μήνῃ καὶ Αἰθίοπεσ Ἡμέρᾳ καὶ Κυλλήνιοι Φάλητι καὶ Ἀσσύριοι περιστερᾷ καὶ Πέρσαι πυρὶ καὶ Αἰγύπτιοι ὕδατι. καὶ τοῦτο μὲν ἅπασι κοινὸν τοῖσ Αἰγυπτίοισ τὸ ὕδωρ, ἰδίᾳ δὲ Μεμφίταισ μὲν . ὁ βοῦσ θεόσ, Πηλουσιώταισ δὲ κρόμμυον, καὶ ἄλλοισ ἶβισ ἢ κροκόδειλοσ καὶ ἄλλοισ κυνοκέφαλοσ ἢ αἴλουροσ ἢ πίθηκοσ· καὶ ἔτι κατὰ κώμασ τοῖσ μὲν ὁ δεξιὸσ ὦμοσ θεόσ, τοῖσ δὲ κατ’ ἀντιπέρασ οἰκοῦσιν ἅτεροσ· καὶ ἄλλοισ κεφαλῆσ ἡμίτομον, καὶ ἄλλοισ ποτήριον κεραμεοῦν ἢ τρύβλιον. ταῦτα πῶσ οὐ γέλωσ ἐστίν, ὦ καλὲ Τιμόκλεισ; οὐκ ἔλεγον, ὦ θεοί, ταῦτα ταντα ἥξειν εἰσ τοὐμφανὲσ καὶ ἀκριβῶσ ἐξετασθήσεσθαι; . ἔλεγεσ, ὦ Μῶμε, καὶ ἐπετίμασ ὀρθῶσ, καὶ ἔγωγε πειράσομαι ἐπανορθώσασθαι αὐτά, ἢν τὸν ἐν ποσὶ τοῦτον κίνδυνον διαφύγωμεν. ἀλλ’, ὦ θεοῖσ ἐχθρὲ σύ, τοὺσ χρησμοὺσ καὶ προαγορεύσεισ τῶν ἐσομένων τίνοσ ἔργον ἂν εἴποισ ἢ θεῶν καὶ τῆσ προνοίασ τῆσ ἐκείνων;

σιώπησον, ὦ ἄριστε, περὶ τῶν χρησμῶν, ἐπεὶ ἐρήσομαί σε τίνοσ αὐτῶν μάλιστα μεμνῆσθαι ἀξιοῖσ; ἆρ’ ἐκείνου ὃν τῷ Λυδῷ ὁ Πύθιοσ ἔχρησεν, ὃσ ἀκριβῶσ ἀμφήκησ ἦν καὶ διπρόσωποσ, οἱοῖ́ εἰσι τῶν Ἑρμῶν ἔνιοι, διττοὶ καὶ ἀμφοτέρωθεν ὅμοιοι πρὸσ ὁπότερον ἂν αὐτῶν μέροσ ἐπιστραφῇσ; ἤ τι γὰρ μᾶλλον ὁ Κροῖσοσ διαβὰσ τὸν Ἅλυν τὴν αὑτοῦ ἀρχὴν ἢ τὴν Κύρου καταλύσει; καίτοι οὐκ ὀλίγων ταλάντων ὁ Σαρδιανὸσ ἐκεῖνοσ ὄλεθροσ τὸ ἀμφιδέξιον τοῦτο ἔποσ ἐπρίατο. αὐτά που, ὦ θεοί, ἁνὴρ διεξέρχεται λέγων ἃ ἐδεδίειν μάλιστα. ποῦ νῦν ὁ καλὸσ ἡμῖν κιθαρῳδόσ; ἀπολόγησαι αὐτῷ κατελθὼν πρὸσ ταῦτα. σὺ ἡμᾶσ ἐπισφάττεισ, ὦ Μῶμε, οὐκ ἐν καιρῷ νῦν ἐπιτιμῶν. ὁρ́α οἱᾶ ποιεῖσ, ὦ ἀλιτήριε Δᾶμι, μονονουχὶ τὰ ἕδη αὐτὰ τῶν θεῶν ἀνατρέπεισ τῷ λόγῳ καὶ βωμοὺσ αὐτῶν.

οὐ πάντασ ἔγωγε τοὺσ βωμούσ, ὦ Τιμόκλεισ. τί γὰρ καὶ δεινὸν ἀπ’ αὐτῶν γίγνεται, εἰ θυμιαμάτων καὶ εὐωδίασ μεστοί εἰσι; τοὺσ δὲ ἐν Ταύροισ τῆσ Ἀρτέμιδοσ ἡδέωσ ἂν ἐπεῖδον ἐκ βάθρων ἐπὶ κεφαλὴν ἀνατρεπομένουσ, ἐφ’ ὧν τοιαῦτα ἡ παρθένοσ εὐωχουμένη ἔχαιρεν. τουτὶ πόθεν ἡμῖν τὸ ἄμαχον κακὸν ἐπιχεῖ; ὡσ δαιμόνων οὐδενὸσ ἁνὴρ φείδεται, ἀλλ’ ἐξ ἁμάξησ παρρησιάζεται καὶ μάρπτει ἑξείησ, ὃσ τ’ αἴτιοσ ὅσ τε καὶ οὐκί. καὶ μὴν ὀλίγουσ ἄν, ὦ Ζεῦ, τοὺσ ἀναιτίουσ εὑρ́οισ ἐν ἡμῖν καί που τάχα προϊὼν ὁ ἄνθρωποσ ἅψεται καὶ τῶν κορυφαίων τινόσ. οὐδὲ βροντῶντοσ ἄρα τοῦ Διὸσ ἀκούεισ, ὦ θεομάχε Δᾶμι;

καὶ πῶσ οὐ μέλλω βροντῆσ ἀκούειν, ὦ Τιμόκλεισ; εἰ δ’ ὁ Ζεὺσ ὁ βροντῶν ἐστι, σὺ ἄμεινον ἂν εἰδείησ ἐκεῖθέν ποθεν παρὰ τῶν θεῶν ἀφιγμένοσ· ἐπεὶ οἵ γε ἐκ Κρήτησ ἥκοντεσ ἄλλα ἡμῖν διηγοῦνται, τάφον τινὰ κεῖθι δείκνυσθαι καὶ στήλην ἐφεστάναι δηλοῦσαν ὡσ οὐκέτι βροντήσειεν ἂν ὁ Ζεὺσ πάλαι τεθνεώσ. τοῦτ’ ἐγὼ πρὸ πολλοῦ ἠπιστάμην ἐροῦντα τὸν ἄνθρωπον. τί δ’ οὖν, ὦ Ζεῦ, ὠχρίακασ ἡμῖν καὶ συγκροτεῖσ τοὺσ ὀδόντασ ὑπὸ τοῦ τρόμου; θαρρεῖν χρὴ καὶ τῶν τοιούτων ἀνθρωπίσκων καταφρονεῖν. τί λέγεισ, ὦ Μῶμε; καταφρονεῖν; οὐχ ὁρᾷσ ὅσοι ἀκούουσι καὶ ὡσ συμπεπεισμένοι εἰσὶν ἤδη καθ’ ἡμῶν καὶ ἀπάγει αὐτοὺσ ἀναδησάμενοσ τῶν ὤτων ὁ Δᾶμισ; ἀλλὰ σύ, ὦ Ζεῦ, ὁπόταν θελήσῃσ, σειρὴν χρυσείην καθεὶσ ἅπαντασ αὐτοὺσ αὐτῇ κεν γαίῃ ἐρύσαισ αὐτῇ τε θαλάσσῃ. εἰπέ μοι, ὦ κατάρατε, πέπλευκασ ἤδη ποτέ;

καὶ πολλάκισ, ὦ Τιμόκλεισ. οὔκουν ἔφερε μὲν ὑμᾶσ τότε ἢ ἄνεμοσ ἐμπίπτων τῇ ὀθόνῃ καὶ ἐμπιπλὰσ τὰ ἀκάτια ἢ οἱ ἐρέττοντεσ, ἐκυβέρνα δὲ εἷσ τισ ἐφεστὼσ καὶ ἔσωζε τὴν ναῦν; καὶ μάλα. εἶτα ἡ ναῦσ μὲν οὐκ ἂν ἔπλει μὴ κυβερνωμένη, τὸ δὲ ὅλον τοῦτο ἀκυβέρνητον οἰεί καὶ ἀνηγεμόνευτον φέρεσθαι; εὖ γε, συνετῶσ ὁ Τιμοκλῆσ ταῦτα καὶ ἰσχυρῷ ^ τῷ παραδείγματι. ἀλλ’, ὦ θεοφιλέστατε Τιμόκλεισ, τὸν μὲν κυβερνήτην ἐκεῖνον εἶδεσ ἂν ἀεὶ τὰ συμφέροντα ἐπινοοῦντα καὶ πρὸ τοῦ καιροῦ παρασκευαζόμενον καὶ προστάττοντα τοῖσ ναύταισ, ἀλυσιτελὲσ δὲ οὐδὲ ἄλογον οὐδέν τι εἶχεν ἡ ναῦσ ὃ μὴ χρήσιμον πάντωσ καὶ ἀναγκαῖον ἦν πρὸσ τὴν ναυτιλίαν αὐτοῖσ·

^ ὁ δὲ σὸσ οὗτοσ κυβερνήτησ, ὃν τῇ μεγάλῃ ταύτῃ νηῒ ἐφεστάναι ἀξιοῖσ, καὶ οἱ συνναῦται αὐτοῦ οὐδὲν εὐλόγωσ οὐδὲ κατὰ τὴν ἀξίαν διατάττουσιν, ἀλλ’ ὁ μὲν πρότονοσ, εἰ τύχοι, ἐσ τὴν πρύμναν ἀποτέταται, οἱ πόδεσ δ’ ἐσ τὴν πρῷραν ἀμφότεροι· καὶ χρυσαῖ μὲν αἱ ἄγκυραι ἐνίοτε, ὁ χηνίσκοσ δὲ μολυβδοῦσ, καὶ τὰ μὲν ὕφαλα κατάγραφα, τὰ δὲ ἔξαλα τῆσ νεὼσ ἄμορφα. καὶ αὐτῶν δὲ τῶν ναυτῶν ἴδοισ ἂν τὸν μὲν ἀργὸν καὶ ἄτεχνον καὶ ἄτολμον πρὸσ τὰ ἔργα διμοιρίτην ἢ τριμοιρίτην, τὸν δὲ κατακολυμβῆσαί τε ἀόκνον καὶ ἐπὶ τὴν κεραίαν ἀναπηδῆσαι ῥᾴδιον καὶ εἰδότα τῶν χρησίμων ἕκαστα μόνον, τοῦτον ^ ἀντλεῖν προστεταγμένον·

τὰ δὲ αὐτὰ καὶ ἐν τοῖσ ἐπιβάταισ, μαστιγίαν μέν τινα ἐν προεδρίᾳ παρὰ τὸν κυβερνήτην καθήμενον καὶ θεραπευόμενον, καὶ ἄλλον κίναιδον ἢ πατραλοίαν ἢ ἱερόσυλον ὑπερτιμώμενον καὶ τὰ ἄκρα τῆσ νεὼσ κατειληφότα, χαρίεντασ δὲ πολλοὺσ ἐν μυχῷ τοῦ σκάφουσ στενοχωρουμένουσ καὶ ὑπὸ τῶν πρὸσ ἀλήθειαν χειρόνων πατουμένουσ· ἐννόησον γοῦν ὅπωσ μὲν Σωκράτησ καὶ Ἀριστείδησ ἔπλευσαν καὶ Φωκίων, οὐδὲ τὰ ἄλφιτα διαρκῆ ἔχοντεσ οὐδὲ ἀποτεῖναι τοὺσ πόδασ δυνάμενοι ἐπὶ γυμνῶν τῶν σανίδων παρὰ τὸν ἄντλον, ἐν ὅσοισ δὲ ἀγαθοῖσ Καλλίασ καὶ Μειδίασ καὶ Σαρδανάπαλλοσ, ὑπερτρυφῶντεσ καὶ τῶν ὑφ’ αὑτοῖσ καταπτύοντεσ. τοιαῦτα ἐν τῇ νηΐ σου γίνεται, ὦ σοφώτατε Τιμόκλεισ·

διὰ τοῦτο αἱ ναυαγίαι μυρίαι. εἰ δέ τισ κυβερνήτησ ἐφεστὼσ ἑώρα καὶ διέταττεν ἕκαστα, πρῶτον μὲν οὐκ ἂν ἠγνόησεν οἵτινεσ οἱ χρηστοὶ καὶ οἵτινεσ οἱ φαῦλοι τῶν ἐμπλεόντων, ἔπειτα ἑκάστῳ κατὰ τὴν ἀξίαν τὰ προσήκοντα ἀπένειμεν ἄν, χώραν τε τὴν ἀμείνω τοῖσ ἀμείνοσι παρ’ αὑτὸν ἄνω, τὴν κάτω δὲ τοῖσ χείροσι, καὶ συσσίτουσ ἔστιν οὓσ καὶ συμβούλουσ ἐποιήσατ’ ἄν, καὶ τῶν ναυτῶν ὁ μὲν πρόθυμοσ ἢ πρῴρασ ἐπιμελητὴσ ἀπεδέδεικτ’ ἂν ἢ τοίχου ἄρχων ἢ πάντωσ πρὸ τῶν ἄλλων, ὁ δὲ ὀκνηρὸσ καὶ ῥᾴθυμοσ ἐπαίετ’ ἂν τῷ καλωδίῳ πεντάκισ τῆσ ἡμέρασ εἰσ τὴν κεφαλήν, ὥστε σοι, ὦ θαυμάσιε, τὸ τῆσ νεὼσ τοῦτο παράδειγμα κινδυνεύει περιτετράφθαι κακοῦ τοῦ κυβερνήτου τετυχηκόσ. ^ ταυτὶ μὲν ἤδη κατὰ ῥοῦν προχωρεῖ τῷ Δάμιδι καὶ πλησίστιοσ ἐπὶ τὴν νίκην φέρεται. ὀρθῶσ, ὦ Μῶμε, εἰκάζεισ.

ὁ δ’ οὐδὲν ἰσχυρὸν ὁ Τιμοκλῆσ ἐπινοεῖ, ἀλλὰ τὰ κοινὰ ταῦτα καὶ καθ’ ἡμέραν ἄλλα ἐπ’ ἄλλοισ εὐπερίτρεπτα πάντα ἐπαντλεῖ. οὐκοῦν ἐπεὶ τῆσ νεὼσ τὸ παράδειγμα, οὐ πάνυ σοι ἰσχυρὸν ἔδοξεν εἶναι, ἄκουσον ἤδη τὴν ἱεράν, φασίν, ἄγκυραν καὶ ἣν οὐδεμιᾷ μηχανῇ ἀπορρήξεισ.

τί ποτε ἄρα καὶ ἐρεῖ; ἴδοισ γὰρ εἰ ἀκόλουθα ταῦτα συλλογίζομαι, καὶ εἴ πη αὐτὰ δυνατόν σοι περιτρέψαι. εἰ γὰρ εἰσὶ βωμοί, εἰσὶ καὶ θεοί· ἀλλὰ μὴν εἰσὶ βωμοί, εἰσὶν ἄρα καὶ θεοί· . τί πρὸσ ταῦτα φήσ; ἢν πρότερον γελάσω ἐσ κόρον, ἀποκρινοῦμαί σοι. ἀλλὰ ἐοίκασ οὐδὲ παύσεσθαι γελῶν εἰπὲ δὲ ὅμωσ ὅπη σοι γελοῖον ἔδοξε τὸ εἰρημένον εἶναι. ὅτι οὐκ αἰσθάνῃ ἀπὸ λεπτῆσ κρόκησ ἐξαψάμενόσ σου τὴν ἄγκυραν, καὶ ταῦτα ἱερὰν οὖσαν· τὸ γὰρ εἶναι θεοὺσ τῷ βωμοὺσ εἶναι συνδήσασ ἰσχυρὸν οἰεί ποιήσασθαι ἀπ’ αὐτῶν τὸν ὁρ́μον. ὥστε ἐπεὶ μηδὲν ἄλλο τούτου φὴσ ἔχειν εἰπεῖν ἱερώτερον, ἀπίωμεν ἤδη. ὁμολογεῖσ τοίνυν ἡττῆσθαι προαπιών;

ναί, ὦ Τιμόκλεισ. σὺ γὰρ ὥσπερ οἱ ὑπό τινων βιαζόμενοι ἐπὶ τοὺσ βωμοὺσ ἡμῖν καταπέφευγασ. ὥστε, νὴ τὴν ἄγκυραν τὴν ἱεράν, ἐθέλω σπείσασθαι ἤδη πρὸσ σὲ ἐπ’ αὐτῶν γε τῶν βωμῶν, ὡσ μηκέτι περὶ τούτων ἐρίζοιμεν. εἰρωνεύῃ ταῦτα πρὸσ ἐμέ, τυμβωρύχε καὶ μιαρὲ καὶ κατάπτυστε καὶ μαστιγία καὶ κάθαρμα; οὐ γὰρ ἴσμεν οὗτινοσ μὲν πατρὸσ εἶ, πῶσ δὲ ἡ μήτηρ σου ἐπορνεύετο, καὶ ὡσ τὸν ἀδελφὸν ἀπέπνιξασ καὶ μοιχεύεισ καὶ τὰ μειράκια διαφθείρεισ, λιχνότατε καὶ ἀναισχυντότατε; μὴ φεῦγε δ’ οὖν, ἑώσ καὶ πληγὰσ παρ’ ἐμοῦ λαβὼν ἀπέλθῃσ· ἤδη γάρ σε τουτῳὶ τῷ ὀστράκῳ ἀποσφάξω παμμίαρον ὄντα. ὁ μὲν γελῶν, ὦ θεοί, ἄπεισιν, ὁ δ’ ἀκολουθεῖ λοιδορούμενοσ οὐ φέρων κατατρυφῶντα τὸν Δᾶμιν, καὶ ἐοίκε πατάξειν αὐτὸν τῷ κεράμῳ ἐσ τὴν κεφαλήν.

ἡμεῖσ δὲ τί ποιῶμεν ἐπὶ τούτοισ; ὀρθῶσ ἐκεῖνό μοι ὁ κωμικὸσ εἰρηκέναι δοκεῖ, οὐδὲν πέπονθασ δεινόν, ἂν μὴ προσποιῇ. τί γὰρ καὶ ὑπέρμεγα κακόν, εἰ ὀλίγοι ἄνθρωποι πεπεισμένοι ταῦτα ἀπίασι; πολλῷ γὰρ οἱ τἀναντία γιγνώσκοντεσ πλείουσ, Ἑλλήνων ὁ πολὺσ λεὼσ βάρβαροί τε ἅπαντεσ. ἀλλά, ὦ Ἑρμῆ, τὸ τοῦ Δαρείου πάνυ καλῶσ ἔχον ἐστίν, ὃ εἶπεν ἐπὶ τοῦ Ζωπύρου· ὥστε καὶ αὐτὸσ ἐβουλόμην ἂν ἕνα τοῦτον ἔχειν τὸν Δᾶμιν σύμμαχον ἢ μυρίασ μοι Βαβυλῶνασ ὑπάρχειν.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Lucian, Juppiter trageodeus, (no name)

(루키아노스, Juppiter trageodeus, (no name))

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION