헬라어 문장 검색 - Λυξιαν́Jυππιτέ1́

(루키아노스, Juppiter confuatus, (no name))

ἐγὼ δέ, ω Ζεῦ, τὰ μὲν τοιαῦτα οὑκ ἐνοχλήσω σε πλοῦτον ἢ χρυσὸν ἢ βασιλείαν αἰτῶν, ἅπερ εὐκταιότατα τοῖσ πολλοῖσ, σοὶ δ’ οὐ πάνυ ῥᾴδια παρασχεῖν ὁρῶ γοῦν σε τὰ πολλὰ παρακούοντα εὐχομένων αὐτῶν. ἓν δέ, καὶ τοῦτο ῥᾷστον, ἐβουλόμην παρὰ σοῦ μοι γενέσθαι. τί τοῦτό ἐστιν, ὦ Κυνίσκε; οὐ γὰρ ἀτυχήσεισ, καὶ μάλιστα μετρίων, ὡσ φήσ, δεόμενοσ. ἀπόκριναί μοι πρόσ τινα οὐ χαλεπὴν ἐρώτησιν. μικρά γε ὡσ ἀληθῶσ ἡ εὐχὴ καὶ πρόχειροσ· ὥστε ἐρώτα ὁπόσα ἂν ἐθέλῃσ. ἰδοὺ ταῦτα, ὦ Ζεῦ· ἀνέγνωσ γὰρ δῆλον ὅτι καὶ σὺ τὰ Ὁμήρου καὶ Ἡσιόδου ποιήματα· εἰπὲ οὖν μοι εἰ ἀληθῆ ἐστιν ἃ περὶ τῆσ Εἱμαρμένησ καὶ τῶν Μοιρῶν ἐκεῖνοι ἐρραψῳδήκασιν, ἄφυκτα εἶναι ὁπόσα ἂν αὗται ἐπινήσωσιν γεινομένῳ ἑκάστῳ; καὶ πάνυ ἀληθῆ ταῦτα· οὐδὲν γάρ ἐστιν ὅ τι μὴ αἱ Μοῖραι διατάττουσιν, ἀλλὰ πάντα ὁπόσα γίνεται, ὑπὸ τῷ τούτων ἀτράκτῳ στρεφόμενα εὐθὺσ ἐξ ἀρχῆσ ἕκαστον ἐπικεκλωσμένην ἔχει τὴν ἀπόβασιν, καὶ οὐ θέμισ ἄλλωσ γενέσθαι. οὐκοῦν ὁπόταν ὁ αὐτὸσ Ὅμηροσ ἐν ἑτέρῳ μέρει τῆσ ποιήσεωσ λέγῃ, μὴ καὶ ὑπὲρ μοῖραν δόμον Αἴ̈δοσ καὶ τὰ τοιαῦτα, ληρεῖν, δηλαδὴ φήσομεν τότε αὐτόν;

· καὶ μάλα· οὐδὲν γὰρ οὕτω γένοιτ’ ἂν ἔξω τοῦ νόμου τῶν Μοιρῶν, οὐδὲ ὑπὲρ τὸ λίνον. οἱ ποιηταὶ δὲ ὁπόσα μὲν ἂν ἐκ τῶν Μουσῶν κατεχόμενοι ᾄδωσιν, ἀληθῆ ταῦτά ἐστιν ὁπόταν δὲ ἀφῶσιν αὐτοὺσ αἱ θεαὶ καὶ καθ’ αὑτοὺσ ποιῶσι, τότε δὴ καὶ σφάλλονται καὶ ὑπεναντία τοῖσ πρότερον διεξίασι· καὶ συγγνώμη, εἰ ἄνθρωποι ὄντεσ ἀγνοοῦσι τἀληθέσ, ἀπελθόντοσ ἐκείνου ὃ τέωσ παρὸν ἐρραψῴδει δι’ αὐτῶν. ἀλλὰ τοῦτο μὲν οὕτω φήσομεν. ἔτι δὲ κἀκεῖνό μοι ἀπόκριναι· οὐ τρεῖσ αἱ Μοῖραί εἰσι, Κλωθὼ καὶ Λάχεσισ, οἶμαι, καὶ Ἄτροποσ; πάνυ μὲν οὖν. ἡ Εἱμαρμένη τοίνυν καὶ ἡ Τύχη ‐ πολυθρύλητοι γὰρ πάνυ καὶ αὗται ‐ τίνεσ πότ’ εἰσὶν ἤ τί δύναται αὐτῶν ἑκατέρα;

πότερον τὰ ἴσα ταῖσ Μοίραισ ἤ τι καὶ ὑπὲρ ἐκείνασ; ἀκούω γοῦν ἁπάντων λεγόντων, μηδὲν εἶναι Τύχησ καὶ Εἱμαρμένησ δυνατώτερον. οὐ θέμισ ἅπαντά σε εἰδέναι, ὦ Κυνίσκε· τίνοσ δ’ οὖν ἕνεκα ἠρώτησασ τὸ περὶ τῶν Μοιρῶν; ἢν πρότερόν μοι, ὦ Ζεῦ, κἀκεῖνο εἴπῃσ, εἰ καὶ ὑμῶν αὗται ἄρχουσι καὶ ἀνάγκη ὑμῖν ἠρτῆσθαι ἀπὸ τοῦ λίνου αὐτῶν.

ἀνάγκη, ὦ Κυνίσκε. τί δ’ οὖν ἐμειδίασασ; ἀνεμνήσθην ἐκείνων τῶν Ὁμήρου ἐπῶν, ἐν οἷσ πεποίησαι αὐτῷ ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ τῶν θεῶν δημηγορῶν, ὁπότε ἠπείλεισ αὐτοῖσ ὡσ ἀπὸ σειρᾶσ τινοσ χρυσῆσ ἀναρτησόμενοσ τὰ πάντα· ἔφησθα γὰρ αὐτὸσ μὲν τὴν σειρὰν καθήσειν ἐξ οὐρανοῦ, τοὺσ θεοὺσ δὲ ἅμα πάντασ, εἰ βούλοιντο, ἐκκρεμαμένουσ κατασπᾶν βιάσεσθαι οὐ μὴν κατασπάσειν γε, σὺ ^ δέ, ὁπόταν ἐθελήσῃσ, ῥᾳδίωσ ἅπαντασ αὐτῇ κεν γαίῃ ἐρύσαι αὐτῇ τε θαλάσσῃ. τότε μὲν οὖν θαυμάσιοσ ἐδόκεισ μοι τὴν βίαν καὶ ὑπέφριττον μεταξὺ ἀκούων τῶν ἐπῶν νῦν δὲ αὐτόν σε ἤδη ὁρῶ μετὰ τῆσ σειρᾶσ καὶ τῶν ἀπειλῶν ἀπὸ λεπτοῦ νήματοσ, ὡσ φήσ, κρεμάμενον. δοκεῖ γοῦν μοι δικαιότερον ἂν ἡ Κλωθὼ μεγαλαυχήσασθαι, ὡσ καὶ σὲ αὐτὸν ἀνάσπαστον αἰωροῦσα ἐκ τοῦ ἀτράκτου καθάπερ οἱ ἁλιεῖσ ἐκ τοῦ καλάμου τὰ ἰχθύδια. οὐκ οἶδ’ ὅ τι σοι ταυτὶ βούλεται τὰ ἐρωτήματα.

ἐκεῖνο, ὦ Ζεῦ· καὶ πρὸσ τῶν Μοιρῶν καὶ τῆσ Εἱμαρμένησ μὴ τραχέωσ μηδὲ πρὸσ ὀργὴν ἀκούσῃσ μου τἀληθῆ μετὰ παρρησίασ λέγοντοσ. εἰ γὰρ οὕτωσ ἔχει ταῦτα καὶ πάντων αἱ Μοῖραι κρατοῦσι καὶ οὐδὲν ἂν ὑπ’ οὐδενὸσ ἔτι ἀλλαγείη τῶν ἅπαξ δοξάντων αὐταῖσ, τίνοσ ἕνεκα ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι θύομεν καὶ ἑκατόμβασ προσάγομεν εὐχόμενοι γενέσθαι ἡμῖν παρ’ ὑμῶν τἀγαθά; οὐχ ὁρῶ γὰρ ὅ τι ἂν ἀπολαύσαιμεν τῆσ ἐπιμελείασ ταύτησ, εἰ μήτε τῶν φαύλων ἀποτροπὰσ εὑρέσθαι δυνατὸν ἡμῖν ἐκ τῶν εὐχῶν μήτε ἀγαθοῦ τινοσ θεοσδότου ἐπιτυχεῖν. οἶδα ὅθεν σοι τὰ κομψὰ ταῦτα ἐρωτήματά ἐστιν, παρὰ τῶν καταράτων σοφιστῶν, οἳ μηδὲ προνοεῖν ἡμᾶσ τῶν ἀνθρώπων φασὶν ἐκεῖνοι γοῦν τὰ τοιαῦτα ἐρωτῶσιν ὑπ’ ἀσεβείασ, ἀποτρέποντεσ καὶ τοὺσ ἄλλουσ θύειν καὶ εὔχεσθαι ὡσ εἰκαῖον ὄν·

ἡμᾶσ γὰρ οὔτ’ ἐπιμελεῖσθαι τῶν πραττομένων παρ’ ὑμῖν οὔθ’ ὅλωσ τι δύνασθαι πρὸσ τὰ ἐν τῇ γῇ πράγματα. πλὴν οὐ χαιρήσουσί γε τὰ τοιαῦτα διεξιόντεσ. οὐ μὰ τὸν τῆσ Κλωθοῦσ ἄτρακτον, ὦ Ζεῦ, οὐχ ὑπ’ ἐκείνων ἀναπεισθεὶσ ταῦτά σε ἠρώτησα, ὁ δὲ λόγοσ αὐτὸσ οὐκ οἶδ’ ὅπωσ ἡμῖν προϊὼν εἰσ τοῦτο ἀπέβη, περιττὰσ εἶναι τὰσ θυσίασ. αὖθισ δ’, εἰ δοκεῖ, διὰ βραχέων ἐρήσομαί σε, σὺ δὲ μὴ ὀκνήσῃσ ἀποκρίνασθαι, καὶ ὅπωσ ἀσφαλέστερον ἀποκρινῇ. ἐρώτα, εἴ σοι σχολὴ τὰ τοιαῦτα ληρεῖν. πάντα φὴσ ἐκ τῶν Μοιρῶν γίγνεσθαι;

φημὶ γάρ. ὑμῖν δὲ δυνατὸν ἀλλάττειν ταῦτα καὶ ἀνακλώθειν; οὐδαμῶσ. βούλει οὖν ἐπαγάγω καὶ τὸ μετὰ τοῦτο, ἢ δῆλον, κἂν μὴ εἴπω αὐτό; δῆλον μέν. οἱ δέ γε θύοντεσ οὐ τῆσ χρείασ ἕνεκα θύουσιν, ἀντίδοσιν δὴ ^ τινα ποιούμενοι καὶ ὥσπερ ὠνούμενοι τὰ ἀγαθὰ παρ’ ἡμῶν, ἀλλὰ τιμῶντεσ ἄλλωσ τὸ βέλτιον. ἱκανὸν καὶ τοῦτο, εἰ καὶ σὺ φὴσ ἐπὶ μηδενὶ χρησίμῳ γίγνεσθαι τὰσ θυσίασ, εὐγνωμοσύνῃ δέ τινι τῶν ἀνθρώπων τιμώντων τὸ βέλτιον. καίτοι εἴ τισ τῶν σοφιστῶν ἐκείνων παρῆν, ἤρετο ἄν σε καθ’ ὅ τι βελτίουσ φὴσ τοὺσ θεούσ, καὶ ταῦτα ὁμοδούλουσ τῶν ἀνθρώπων ὄντασ καὶ ὑπὸ ταῖσ αὐταῖσ δεσποίναισ ταῖσ Μοίραισ ταττομένουσ. οὐ γὰρ ἀποχρήσει αὐτοῖσ τὸ ἀθανάτουσ εἶναι, ὡσ δι’ αὐτὸ ἀμείνουσ δοκεῖν· ἐπεὶ τοῦτό γε μακρῷ χεῖρόν ἐστιν, εἴγε τοὺσ μὲν κἂν ὁ θάνατοσ εἰσ ἐλευθερίαν ἀφείλετο, ὑμῖν δὲ εἰσ ἄπειρον ἐκπίπτει τὸ πρᾶγμα καὶ ἀΐδιοσ ἡ δουλεία γίνεται ὑπὸ μακρῷ τῷ λίνῳ στρεφομένη. ἀλλ’, ὦ Κυνίσκε, τὸ ἀΐδιον τοῦτο καὶ ἄπειρον εὔδαιμον ἡμῖν ἐστι καὶ ἐν ἅπασιν ἀγαθοῖσ ἡμεῖσ βιοῦμεν.

οὐχ ἅπαντεσ, ὦ Ζεῦ, ἀλλὰ διώρισται καὶ παρ’ ὑμῖν τὸ πρᾶγμα καὶ πολλὴ ταραχὴ ἔνεστι· σὺ μὲν γὰρ εὐδαίμων, βασιλεὺσ γάρ, καὶ δύνασαι ἀνασπᾶν τὴν γῆν καὶ τὴν θάλασσαν ὥσπερ ἱμονιὰν καθείσ· ὁ δὲ Ἥφαιστοσ χωλόσ ἐστι, βαναυσόσ τισ καὶ πυρίτησ τὴν τέχνην ὁ Προμηθεὺσ δὲ καὶ ἀνεσκολοπίσθη ποτέ. τὸν γὰρ πατέρα σου τί ἂν λέγοιμι, πεδήτην ἔτι ἐν τῷ Ταρτάρῳ ὄντα; καὶ ἐρᾶν δὲ ὑμᾶσ φασι καὶ τιτρώσκεσθαι καὶ δουλεύειν ἐνίοτε παρὰ τοῖσ ἀνθρώποισ, ὥσπερ ἀμέλει καὶ τὸν σὸν ἀδελφὸν παρὰ Λαομέδοντι καὶ παρ’ Ἀδμήτῳ τὸν Ἀπόλλω. ταῦτα δέ μοι οὐ πάνυ εὐδαίμονα δοκεῖ, ἀλλ’ ἐοίκασιν ὑμῶν οἱ μέν τινεσ εὐτυχεῖσ τε καὶ εὔμοιροι εἶναι, οἱ δὲ ἔμπαλιν ἐῶ γὰρ λέγειν, ὅτι καὶ λῃστεύεσθε ὥσπερ ἡμεῖσ καὶ περισυλᾶσθε ὑπὸ τῶν ἱεροσύλων καὶ ἐκ πλουσιωτάτων πενέστατοι ἐν ἀκαρεῖ γίγνεσθε· πολλοὶ δὲ καὶ κατεχωνεύθησαν ἤδη χρυσοῖ ἢ ἀργυροῖ ὄντεσ, οἷσ τοῦτο εἵμαρτο δηλαδή. ὁρᾷσ;

ταῦτ’ ἤδη ὑβριστικά, ὦ Κυνίσκε, φήσ· καί σοι τάχα μεταμελήσει ποτὲ αὐτῶν. φείδου, ὦ Ζεῦ, τῶν ἀπειλῶν, εἰδὼσ οὐδέν με πεισόμενον ὅ τι μὴ καὶ τῇ Μοίρᾳ πρὸ σοῦ ἔδοξεν ἐπεὶ οὐδ’ αὐτοὺσ ἐκείνουσ ὁρῶ τοὺσ ἱεροσύλουσ κολαζομένουσ, ἀλλ’ οἵ γε πλεῖστοι διαφεύγουσιν ὑμᾶσ· οὐ γὰρ εἵμαρτο, οἶμαι, ἁλῶναι αὐτούσ. οὐκ ἔλεγον ὡσ ἄρ’ ἐκείνων τισ εἶ τῶν ἀναιρούντων τὴν πρόνοιαν τῷ λόγῳ; πάνυ, ὦ Ζεῦ, δέδιασ αὐτούσ, οὐκ οἶδα ὅτου ἕνεκα· πάντα γοῦν ὁπόσα ἂν εἴπω, ὑποπτεύεισ ἐκείνων παιδεύματα εἶναι. ἐγὼ δὲ ‐ παρὰ τίνοσ γὰρ ἂν ἄλλου τἀληθὲσ ἢ παρὰ σοῦ μάθοιμι;

‐ ἡδέωσ δ’ ἂν καὶ τοῦτο ἐροίμην σε, τίσ ἡ Πρόνοια ὑμῖν αὕτη ἐστί, Μοῖρά τισ ἢ καὶ ὑπὲρ ταύτασ θεὸσ ὥσπερ, ἄρχουσα καὶ αὐτῶν ἐκείνων; ἤδη σοι καὶ πρότερον ἔφην οὐ θεμιτὸν εἶναι πάντα σε εἰδέναι. σὺ δ’ ἕν τι ἐν ἀρχῇ ἐρωτήσειν φήσασ οὐ παύῃ τοσαῦτα πρόσ με λεπτολογούμενοσ· καὶ ὁρῶ ὅτι σοι τὸ κεφάλαιόν ἐστι τοῦ λόγου ἐπιδεῖξαι οὐδενὸσ ἡμᾶσ προνοοῦντασ τῶν ἀνθρωπίνων. οὐκ ἐμὸν τοῦτο, ἀλλὰ σὺ μικρὸν ἔμπροσθεν ἔφησθα τὰσ Μοίρασ εἶναι τὰσ ἅπαντα ἐπιτελούσασ· εἰ μὴ μεταμέλει σοι ἐκείνων καὶ ἀνατίθεσαι αὖθισ τὰ εἰρημένα καὶ ἀμφισβητεῖτε τῆσ ἐπιμελείασ παρωσάμενοι τὴν Εἱμαρμένην; οὐδαμῶσ, ἀλλ’ ἡ Μοῖρα δι’ ἡμῶν ἕκαστα ἐπιτελεῖ.

ἡ γοῦν Ἄτροποσ οὐκ ἀνάσχοιτ’ ἄν, εἴ τισ εἰσ τὸ ἐναντίον στρέψειε τὸν ἄτρακτον ἀναλύων τῆσ Κλωθοῦσ τὸ ἔργον. μανθάνω· ὑπηρέται καὶ διάκονοί τινεσ τῶν Μοιρῶν εἶναί φατε. πλὴν ἀλλὰ καὶ οὕτωσ ἐκεῖναι ἂν εἰε͂ν αἱ προνοοῦσαι, ὑμεῖσ δὲ ὥσπερ σκεύη τινὰ καὶ ἐργαλεῖά ἐστε αὐτῶν. πῶσ λέγεισ; ὥσπερ, οἶμαι, καὶ τὸ σκέπαρνον τῷ τέκτονι καὶ τὸ τρύπανον συνεργεῖ μέν τι πρὸσ τὴν τέχνην, οὐδεὶσ δ’ ἂν εἴποι ὡσ ταῦτα ὁ τεχνίτησ ἐστίν, οὐδ’ ἡ ναῦσ ἔργον τοῦ σκεπάρνου ἢ τοῦ τρυπάνου, ἀλλὰ τοῦ ναυπηγοῦ· ἀνάλογον τοίνυν ἡ μὲν ναυπηγουμένη ἕκαστα ἡ Εἱμαρμένη ἐστίν, ὑμεῖσ δέ, εἴπερ ἄρα, τρύπανα καὶ σκέπαρνά ἐστε τῶν Μοιρῶν· καί, ὡσ ἐοίκεν, οἱ ἄνθρωποι δέον τῇ Εἱμαρμένῃ θύειν καὶ παρ’ ἐκείνησ αἰτεῖν τἀγαθά, οἱ δ’ ἐφ’ ὑμᾶσ ἰάσι προσόδοισ καὶ θυσίαισ γεραίροντεσ· ἢ οὐδὲ τὴν Εἱμαρμένην τιμῶντεσ εἰσ δέον ἂν αὐτὸ ἔπραττον οὐ γὰρ οἶμαι δυνατὸν εἶναι οὐδὲ αὐταῖσ ἔτι ταῖσ Μοίραισ ἀλλάξαι τι καὶ μετατρέψαι τῶν ἐξ ἀρχῆσ δοξάντων περὶ ἑκάστου· σὺ δ’ ἤδη, ὦ Κυνίσκε, οὐδὲ τὰσ Μοίρασ τιμᾶσθαι πρὸσ τῶν ἀνθρώπων ἀξιοῖσ;

ἀλλ’ ἐοίκασ ἅπαντα συγχεῖν προαιρεῖσθαι. ἡμεῖσ δὲ εἰ καὶ μηδενὸσ ἄλλου ἕνεκα, τοῦ γε μαντεύεσθαι καὶ προμηνύειν ἕκαστα τῶν ὑπὸ τῆσ Μοίρασ κεκυρωμένων δικαίωσ τιμῴμεθ’ ἄν. τὸ μὲν ὅλον, ἄχρηστον, ὦ Ζεῦ, προειδέναι τὰ μέλλοντα οἷσ γε τὸ φυλάξασθαι αὐτὰ παντελῶσ ἀδύνατον εἰ μὴ ἄρα τοῦτο φήσ, ὡσ ὁ προμαθὼν ὅτι ὑπ’ αἰχμῆσ σιδηρᾶσ τεθνήξεται δύναιτ’ ἂν ἐκφυγεῖν τὸν θάνατον καθείρξασ ἑαυτόν; ἀλλ’ ἀδύνατον ἐξάξει ^ γὰρ αὐτὸν ἡ Μοῖρα κυνηγετήσοντα καὶ παραδώσει τῇ αἰχμῇ· καὶ ὁ Ἄδραστοσ ἐπὶ τὸν σῦν ἀφεὶσ τὴν λόγχην ἐκείνου μὲν ἁμαρτήσεται, φονεύσει δὲ τὸν Κροίσου παῖδα, ὡσ ἂν ἀπ’ ἰσχυρᾶσ ἐμβολῆσ τῶν Μοιρῶν φερομένου τοῦ ἀκοντίου ἐπὶ τὸν νεανίσκον. τὸ μὲν γὰρ τοῦ Λαϊού καὶ γελοῖον, τό·

μὴ σπεῖρε τέκνων ἄλοκα δαιμόνων βίᾳ· εἰ γὰρ τεκνώσεισ φησὶ παῖδ’, ἀποκτενεῖ σ1’ ὁ φύσ. περιττὴ γάρ, οἶμαι, ἡ παραίνεσισ πρὸσ τὰ πάντωσ οὕτω γενησόμενα. τοιγάρτοι μετὰ τὸν χρησμὸν καὶ ἔσπειρεν καὶ ὁ φὺσ ἀπέκτεινεν αὐτόν. ὥστε οὐχ ὁρῶ ἀνθ’ ὅτου ἀπαιτεῖτε τὸν μισθὸν ἐπὶ τῇ μαντικῇ. ἐῶ γὰρ λέγειν ὡσ λοξὰ καὶ ἐπαμφοτερίζοντα τοῖσ πολλοῖσ χρᾶν εἰώθατε, οὐ πάνυ ἀποσαφοῦντεσ εἰ ὁ τὸν Ἅλυν διαβὰσ τὴν αὑτοῦ ἀρχὴν καταλύσει ἢ τὴν τοῦ Κύρου· ἄμφω γὰρ δύναται ὁ χρησμόσ.

ἦν τισ, ὦ Κυνίσκε, τῷ Ἀπόλλωνι ὀργῆσ αἰτία κατὰ τοῦ Κροίσου, διότι ἐπειρᾶτο ἐκεῖνοσ αὐτοῦ ἄρνεια κρέα καὶ χελώνην ἐσ τὸ αὐτὸ ἕψων. ἐχρῆν μὲν μηδὲ ὀργίζεσθαι θεὸν ὄντα· πλὴν ἀλλὰ καὶ τὸ ἐξαπατηθῆναι τῷ Λυδῷ ^ ἐπέπρωτο, οἶμαι, καὶ ὅλωσ ^ τὸ μὴ σαφῶσ ἀκοῦσαι τὰ μέλλοντα ἡ Εἱμαρμένη ἐπέκλωσεν ὥστε καὶ ^ μαντικὴ ὑμῶν ἐκείνησ μέροσ ἐστίν. ἡμῖν δὲ οὐδὲν ἀπολείπεισ, ἀλλὰ μάτην θεοί ἐσμεν, οὔτε πρόνοιάν τινα εἰσφερόμενοι εἰσ τὰ πράγματα οὔτε τῶν θυσιῶν ἄξιοι καθάπερ τρύπανα ὡσ ἀληθῶσ ἢ σκέπαρνα;

καί μοι δοκεῖσ εἰκότωσ μου καταφρονεῖν, ὅτι κεραυνόν, ὡσ ὁρᾷσ, διηγκυλημένοσ ἀνέχομαί σε τοσαῦτα καθ’ ἡμῶν διεξιόντα. βάλλε, ὦ Ζεῦ, εἴ μοι καὶ κεραυνῷ πληγῆναι εἵμαρται, καὶ σὲ οὐδὲν αἰτιάσομαι τῆσ πληγῆσ, ἀλλὰ τὴν Κλωθὼ τὴν διὰ σοῦ τιτρώσκουσαν οὐδὲ γὰρ τὸν κεραυνὸν αὐτὸν φαίην ἂν αἴτιον μοι γενέσθαι τοῦ τραύματοσ. πλὴν ἐκεῖνό γε ὑμᾶσ ἐρήσομαι καὶ σὲ καὶ τὴν Εἱμαρμένην σὺ δέ μοι καὶ ὑπὲρ ἐκείνησ ἀπόκριναι· ἀνέμνησασ γάρ με ἀπειλήσασ. τί δήποτε τοὺσ ἱεροσύλουσ καὶ λῃστὰσ ἀφέντεσ καὶ τοσούτουσ ὑβριστὰσ καὶ βιαίουσ καὶ ἐπιόρκουσ δρῦν τινα πολλάκισ κεραυνοῦτε ἢ λίθον ἢ νεὼσ ἱστὸν οὐδὲν ἀδικούσησ, ἐνίοτε δὲ χρηστόν τινα καὶ ὅσιον ὁδοιπόρον;

τί σιωπᾷσ, ὦ Ζεῦ; ἢ οὐδὲ τοῦτό με θέμισ εἰδέναι; οὐ γάρ, ὦ Κυνίσκε. σὺ δὲ πολυπράγμων τισ εἶ καὶ οὐκ οἶδ’ ὅθεν ταῦτα ἥκεισ μοι συμπεφορηκώσ. οὐκοῦν μηδὲ ἐκεῖνο ὑμᾶσ ἔρωμαι, σέ τε καὶ τὴν Πρόνοιαν καὶ τὴν Εἱμαρμένην, τί δήποτε Φωκίων μὲν ὁ χρηστὸσ ἐν τοσαύτῃ πενίᾳ καὶ σπάνει τῶν ἀναγκαίων ἀπέθανε καὶ Ἀριστείδησ πρὸ αὐτοῦ, Καλλίασ δὲ καὶ Ἀλκιβιάδησ, ἀκόλαστα μειράκια, ὑπερεπλούτουν καὶ Μειδίασ ὁ ὑβριστὴσ καὶ Χάροψ ὁ Αἰγινήτησ, κίναιδοσ ἄνθρωποσ, τὴν μητέρα λιμῷ ἀπεκτονώσ, καὶ πάλιν Σωκράτησ μὲν παρεδόθη τοῖσ ἕνδεκα, Μέλητοσ δὲ οὐ παρεδόθη, καὶ Σαρδανάπαλλοσ μὲν ἐβασίλευε θῆλυσ ὤν, Γώχησ δὲ ἀνὴρ ἐνάρετοσ ἀνεσκολοπίσθη πρὸσ αὐτοῦ, διότι μὴ ἠρέσκετο τοῖσ γιγνομένοισ· ^ ἵνα ὑμῖν ^ μὴ τὰ νῦν λέγω καθ’ ἕκαστον ἐπεξιών, τοὺσ μὲν πονηροὺσ εὐδαιμονοῦντασ καὶ τοὺσ πλεονέκτασ, ἀγομένουσ δὲ καὶ φερομένουσ τοὺσ χρηστοὺσ ἐν πενίᾳ καὶ νόσοισ καὶ μυρίοισ κακοῖσ πιεζομένουσ.

οὐ γὰρ οἶσθα, ὦ Κυνίσκε, ἡλίκασ μετὰ τὸν βίον οἱ πονηροὶ τὰσ κολάσεισ ὑπομένουσιν, ἢ ἐν ὅσῃ οἱ χρηστοὶ εὐδαιμονίᾳ διατρίβουσιν; Αἵδην μοι λέγεισ καὶ Τιτυοὺσ καὶ Ταντάλουσ. ἐγὼ δέ, εἰ μέν τι καὶ τοιοῦτόν ἐστιν, εἴσομαι τὸ σαφὲσ ἐπειδὰν ἀποθάνω· τὸ δὲ νῦν ἔχον ἐβουλόμην τὸν ὁποσονοῦν χρόνον τοῦτον εὐδαιμόνωσ διαβιοὺσ ὑπὸ ἑκκαίδεκα γυπῶν κείρεσθαι τὸ ἧπαρ ἀποθανών, ἀλλὰ μὴ ἐνταῦθα διψήσασ ὥσπερ ὁ Τάνταλοσ ἐν Μακάρων νήσοισ πίνειν μετὰ τῶν ἡρώων ἐν τῷ Ἠλυσίῳ λειμῶνι κατακείμενοσ. τί φήσ;

ἀπιστεῖσ εἶναί τινασ κολάσεισ καὶ τιμάσ, καὶ δικαστήριον ἔνθα δὴ ἐξετάζεται ὁ ἑκάστου βίοσ; ἀκούω τινὰ Μίνω Κρῆτα δικάζειν κάτω τὰ τοιαῦτα καί μοι ἀπόκριναί τι καὶ ὑπὲρ ἐκείνου· σὸσ γὰρ υἱὸσ εἶναι λέγεται. τί δὲ κἀκεῖνον ἐρωτᾷσ, ὦ Κυνίσκε; τίνασ κολάζει μάλιστα; τοὺσ πονηροὺσ δηλαδή, οἱο͂ν ἀνδροφόνουσ καὶ ἱεροσύλουσ. τίνασ δὲ παρὰ τοὺσ ἡρ́ωασ ἀποπέμπει; τοὺσ ἀγαθούσ τε καὶ ὁσίουσ καὶ κατ’ ἀρετὴν βεβιωκότασ. τίνοσ ἕνεκα, ὦ Ζεῦ; διότι οἱ μὲν τιμῆσ, οἱ δὲ κολάσεωσ ἄξιοι. εἰ δέ τισ ἀκούσιόν τι δεινὸν ἐργάσαιτο, κολάζεσθαι καὶ τοῦτον δικαιοῖ; οὐδαμῶσ. %2οὐδ’ ἄρα εἴ τισ ἄκων τι ἀγαθὸν ἔδρασεν, οὐδὲ τοῦτον τιμᾶν ἀξιώσειεν ἄν; οὐ γὰρ οὖν. οὐδένα τοίνυν, ὦ Ζεῦ, οὔτε τιμᾶν οὔτε κολάζειν αὐτῷ προσήκει. πῶσ οὐδένα; ὅτι οὐδὲν ἑκόντεσ οἱ ἄνθρωποι ποιοῦμεν, ἀλλά τινι ἀνάγκῃ ἀφύκτῳ κεκελευσμένοι, εἴ γε ἀληθῆ ἐκεῖνά ἐστι τὰ ἔμπροσθεν ὡμολογημένα, ὡσ ἡ Μοῖρα πάντων αἰτία· καὶ ἢν φονεύσῃ ^ τισ, ἐκείνη ἐστὶν ἡ φονεύσασα, καὶ ἢν ἱεροσυλῇ, προστεταγμένον αὐτὸ δρᾷ. ὥστε εἴ γε τὰ δίκαια ὁ Μίνωσ δικάζειν μέλλοι, τὴν Εἱμαρμένην ἀντὶ τοῦ Σισύφου κολάσεται καὶ τὴν Μοῖραν ἀντὶ τοῦ Ταντάλου. τί γὰρ ἐκεῖνοι ἠδίκησαν πεισθέντεσ τοῖσ ἐπιτάγμασιν; οὐκέτ’ οὐδὲ ἀποκρίνεσθαί σοι ἄξιον τοιαῦτα ἐρωτῶντι·

θρασὺσ γὰρ εἶ καὶ σοφιστήσ. καί σε ἄπειμι ἤδη καταλιπών. ἐδεόμην μὲν ἔτι καὶ τοῦτο ἐρέσθαι, ποῦ αἱ Μοῖραι διατρίβουσιν ἢ πῶσ ἐφικνοῦνται τῇ ἐπιμελείᾳ τῶν τοσούτων ἐσ τὸ λεπτότατον, καὶ ταῦτα τρεῖσ οὖσαι. ἐπίπονον γάρ τινα καὶ οὐκ εὔμοιρόν μοι δοκοῦσι βιοῦν τὸν βίον τοσαῦτα ἔχουσαι πράγματα, καὶ ὡσ ἐοίκεν οὐ πάνυ οὐδὲ αὗται ὑπὸ χρηστῇ Εἱμαρμένῃ ἐγεννήθησαν. ἐγὼ γοῦν, εἴ μοι αἱρ́εσισ δοθείη, οὐκ ἂν ἀλλαξαίμην πρὸσ αὐτὰσ τὸν ἐμαυτοῦ βίον, ἀλλ’ ἑλοίμην ἂν ἔτι πενέστεροσ διαβιῶναι ἢπερ καθῆσθαι κλώθων ἄτρακτον τοσούτων πραγμάτων μεστόν, ἐπιτηρῶν ἕκαστα. εἰ δὲ μὴ ῥᾴδιόν σοι ἀποκρίνασθαι πρὸσ ταῦτα, ὦ Ζεῦ, καὶ τούτοισ ἀγαπήσομεν οἷσ ἀπεκρίνω· ἱκανὰ γὰρ ἐμφανίσαι τὸν περὶ τῆσ Εἱμαρμένησ καὶ Προνοίασ λόγον τὰ λοιπὰ δ’ ἴσωσ οὐχ εἵμαρτο ἀκοῦσαί μοι.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Lucian, Juppiter confuatus, (no name)

(루키아노스, Juppiter confuatus, (no name))

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION