헬라어 문장 검색 - Λυξιαν́Ηερξυλέ1́

(루키아노스, Hercules, Προλαλία. Ἡρακλῆς)

τὸν Ἡρακλέα οἱ Κελτοὶ Ὄγμιον ὀνομάζουσι φωνῇ τῇ ἐπιχωρίῳ, τὸ δὲ εἶδοσ τοῦ θεοῦ πάνυ ἀλλόκοτον γράφουσι, γέρων ἐστὶν αὐτοῖσ ἐσ τὸ ἔσχατον, ἀναφαλαντίασ, πολιὸσ ἀκριβῶσ ὅσαι λοιπαὶ τῶν τριχῶν, ῥυσὸσ τὸ δέρμα καὶ διακεκαυμένοσ ἐσ τὸ μελάντατον οἱοῖ̀ εἰσιν οἱ θαλαττουργοὶ γέροντεσ· μᾶλλον δὲ Χάρωνα ἢ Ιἀπετὸν τινα τῶν ὑποταρταρίων καὶ πάντα μᾶλλον ἢ Ἡρακλέα εἶναι ἂν εἰκάσειασ. ἀλλὰ καὶ τοιοῦτοσ ὢν ἔχει ὅμωσ τὴν σκευὴν τὴν Ἡρακλέουσ· καὶ γὰρ τὴν διφθέραν ἐνῆπται τὴν τοῦ λέοντοσ καὶ τὸ ῥόπαλον ἔχει ἐν τῇ δεξιᾷ καὶ τὸν γωρυτὸν παρήρτηται, καὶ τὸ τόξον ἐντεταμένον ἡ ἀριστερὰ προδείκνυσιν, καὶ ὅλοσ Ἡρακλῆσ ἐστι ταῦτά γε. ᾤμην οὖν ἐφ’ ὕβρει τῶν Ἑλληνίων θεῶν τοιαῦτα παρανομεῖν τοὺσ Κελτοὺσ ἐσ τὴν μορφὴν τὴν Ἡρακλέουσ ἀμυνομένουσ αὐτὸν τῇ γραφῇ, ὅτι τὴν χώραν ποτὲ αὐτῶν ἐπῆλθεν λείαν ἐλαύνων, ὁπότε τὰσ Γηρυόνου ἀγέλασ ζητῶν κατέδραμε τὰ πολλὰ τῶν ἑσπερίων γενῶν.

καίτοι τὸ παραδοξότατον οὐδέπω ἔφην τῆσ εἰκόνοσ·

ὁ γὰρ δὴ γέρων Ἡρακλῆσ ἐκεῖνοσ ἀνθρώπων πάμπολύ τι πλῆθοσ ἕλκει ἐκ τῶν ὤτων ἅπαντασ δεδεμένουσ. δεσμὰ δὲ εἰσιν οἱ σειραὶ λεπταὶ χρυσοῦ καὶ ἠλέκτρου εἰργασμέναι ὁρ́μοισ ἐοικυῖαι τοῖσ καλλίστοισ. καὶ ὅμωσ ὑφ’ οὕτωσ ἀσθενῶν ἀγόμενοι οὔτε δρασμὸν βουλεύουσι, δυνάμενοι ἂν εὐμαρῶσ, οὔτε ὅλωσ ἀντιτείνουσιν ἢ τοῖσ ποσὶν ἀντερείδουσι πρὸσ τὸ ἐναντίον τῆσ ἀγωγῆσ ἐξυπτιάζοντεσ, ἀλλὰ φαιδροὶ ἕπονται καὶ γεγηθότεσ καὶ τὸν ἄγοντα ἐπαινοῦντεσ, ἐπειγόμενοι ἅπαντεσ καὶ τῷ φθάνειν ἐθέλειν τὸν δεσμὸν ἐπιχαλῶντεσ, ἐοικότεσ ἀχθεσθησομένοισ εἰ λυθήσονται. ὃ δὲ πάντων ἀτοπώτατον εἶναί μοι ἔδοξεν, οὐκ ὀκνήσω καὶ τοῦτο εἰπεῖν οὐ γὰρ ἔχων ὁ ζωγράφοσ ὅθεν ἐξάψειε ταῖσ σειραῖσ τὰσ ἀρχάσ,^ ἅτε τῆσ δεξιᾶσ μὲν ἤδη τὸ ῥόπαλον, τῆσ λαιᾶσ δὲ τὸ τόξον ἐχούσησ, τρυπήσασ τοῦ θεοῦ τὴν γλῶτταν ἄκραν ἐξ ἐκείνησ ἑλκομένουσ αὐτοὺσ ἐποίησεν, καὶ ἐπέστραπταί γε εἰσ τοὺσ ἀγομένουσ μειδιῶν. ταῦτ’ ἐγὼ μὲν ἐπὶ πολὺ εἱστήκειν ὁρῶν καὶ θαυμάζων καὶ ἀπορῶν καὶ ἀγανακτῶν Κελτὸσ δὲ τισ παρεστὼσ οὐκ ἀπαίδευτοσ τὰ ἡμέτερα, ὡσ ἔδειξεν ἀκριβῶσ Ἑλλάδα φωνὴν ἀφιείσ, φιλόσοφοσ, οἶμαι, τὰ ἐπιχώρια, Ἐγὼ σοι, ἔφη, ὦ ξένε, λύσω τῆσ γραφῆσ τὸ αἴνιγμα·

πάνυ γὰρ ταραττομένῳ ἐοίκασ πρὸσ αὐτήν. τὸν λόγον ἡμεῖσ οἱ Κελτοὶ οὐχ ὥσπερ ὑμεῖσ οἱ Ἕλληνεσ Ἑρμῆν οἰόμεθα εἶναι, ἀλλ’ Ἡρακλεῖ αὐτὸν εἰκάζομεν, ὅτι παρὰ πολὺ τοῦ Ἑρμοῦ ἰσχυρότεροσ οὗτοσ. εἰ δὲ γέρων πεποίηται, μὴ θαυμάσῃσ· μόνοσ γὰρ ὁ λόγοσ ἐν γήρᾳ, φιλεῖ ἐντελῆ ἐπιδείκνυσθαι τὴν ἀκμήν, εἲ γε ἀληθῆ ὑμῶν οἱ ποιηταὶ λέγουσιν, ὅτι αἱ μὲν τῶν ὁπλοτέρων φρένεσ ἠερέθονται, τὸ δὲ γῆρασ ἔχει; τι λέξαι· τῶν νέων σοφώτερον. οὕτω γὲ τοι καὶ τοῦ Νέστοροσ ὑμῖν ἀπορρεῖ ἐκ τῆσ γλώττησ τὸ μέλι, καὶ οἱ ἀγορηταὶ τῶν Τρώων τὴν ὄπα ἀφιᾶσιν εὐανθῆ τινα λείρια γὰρ καλεῖται, εἴ γε μέμνημαι, τὰ ἄνθη. ὥστε εἰ τῶν ὤτων ἐκδεδεμένουσ τοὺσ ἀνθρώπουσ πρὸσ τὴν γλῶτταν ὁ γέρων οὗτοσ Ἡρακλῆσ ἕλκει,^ μηδὲ τοῦτο θαυμάσῃσ εἰδὼσ τὴν ὤτων καὶ γλώττησ συγγένειαν·

οὐδ’ ὕβρισ εἰσ αὐτόν, εἰ ταύτῃ τετρύπηται· μέμνημαι γοῦν, ἔφη, καὶ κωμικῶν τινων ἰαμβείων παρ’ ὑμῶν μαθών, τοῖσ γὰρ λάλοισ ἐξ ἄκρου ἡ γλῶττα πᾶσὶν ἐστι τετρυπημένη. τὸ δ’ ὅλον καὶ αὐτὸν ἡμεῖσ τὸν Ἡρακλέα λόγῳ τὰ πάντα ἡγούμεθα ἐξεργάσασθαι σοφὸν γενόμενον, καὶ πειθοῖ τὰ πλεῖστα βιάσασθαι.

καὶ τά γε βέλη αὐτοῦ οἱ λόγοι εἰσίν, οἶμαι, ὀξεῖσ καὶ εὔστοχοι καὶ ταχεῖσ καὶ τὰσ ψυχὰσ τιτρώσκοντεσ· πτερόεντα γοῦν τὰ ἔπη καὶ ὑμεῖσ φατε εἶναι. τοσαῦτα.

μὲν ὁ Κελτόσ. ἐμοὶ δὲ ἡνίκα περὶ τῆσ δεῦρο παρόδου ταύτησ ἐσκοπούμην πρὸσ ἐμαυτόν, εἲ μοι καλῶσ ἔχει τηλικῷδε ὄντι καὶ πάλαι τῶν ἐπιδείξεων πεπαυμένῳ αὖθισ ὑπὲρ ἐμαυτοῦ ψῆφον διδόναι τοσούτοισ δικασταῖσ, κατὰ καιρὸν ἐπῆλθεν ἀναμνησθῆναι τῆσ εἰκόνοσ· τέωσ μὲν γὰρ ἐδεδίειν, μὴ τινι ὑμῶν δόξαιμι κομιδῇ μειρακιώδη ταῦτα ποιεῖν καὶ παρ’ ἡλικίαν νεανιεύεσθαι, κᾆτά τισ Ὁμηρικὸσ νεανίσκοσ ἐπιπλήξειὲν μοι εἰπὼν τὸ σὴ δὲ βίη λέλυται, καὶ χαλεπὸν γῆρασ κατείληφέ σε, ἠπεδανὸσ δὲ νὺ τοι θεράπων, βραδέεσ δὲ τοι ἵπποι, ἐσ τοὺσ πόδασ τοῦτο ἀποσκώπτων. ἀλλ’ ὅταν ἀναμνησθῶ τοῦ γέροντοσ ἐκείνου Ἡρακλέουσ, πάντα ποιεῖν προάγομαι καὶ οὐκ αἰδοῦμαι τοιαῦτα τολμῶν ἡλικιώτησ ὢν τῆσ εἰκόνοσ. ὥστε ἰσχὺσ μὲν καὶ τάχοσ καὶ κάλλοσ καὶ ὅσα σώματοσ ἀγαθὰ χαιρέτω, καὶ ὁ Ἔρωσ ὁ σόσ, ὦ Τήϊε ποιητά, ἐσιδών με ὑποπόλιον τὸ ^ γένειον χρυσοφαέννων εἰ βούλεται πτερύγων ταρσοῖσ ^ παραπετέσθω, καὶ ὁ Ἱπποκλείδησ οὐ φροντιεῖ.

τῷ λόγῳ δὲ νῦν ἂν μάλιστα ἀνηβᾶν καὶ ἀνθεῖν καὶ ἀκμάζειν καθ’ ὡρ́αν εἰή καὶ ἕλκειν τῶν ὤτων ὅσουσ ἂν πλείστουσ δύνηται, καὶ τοξεύειν πολλάκισ, ὡσ οὐδέν γε δέοσ μὴ κενωθεὶσ λάθοι ὁ γωρυτὸσ αὐτῷ. ὁρᾷσ ὅπωσ παραμυθοῦμαι τὴν ἡλικίαν καὶ τὸ γῆρασ τὸ ἐμαυτοῦ. καὶ διὰ τοῦτο ἐτόλμησα πάλαι νενεωλκημένον τὸ ἀκάτιον κατασπάσασ καὶ ἐκ τῶν ἐνόντων ἐπισκευάσασ αὖθισ ἀφεῖναι ἐσ μέσον τὸ πέλαγοσ. εἰή δ’, ὦ θεοί, καὶ τὰ παρ’ ὑμῶν ἐμπνεῦσαι δεξιά, ὡσ νῦν γε μάλιστα πλησιστίου τε καὶ ἐσθλοῦ ἑταίρου ἀνέμου δεόμεθα, ἵνα, εἰ ἄξιοι φαινοίμεθα, καὶ ἡμῖν τὸ Ὁμηρικὸν ἐκεῖνο ἐπιφθέγξηταί τίσ, οἱήν ἐκ ῥακέων ὁ γέρων ἐπιγουνίδα φαίνει.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Lucian, Hercules, Προλαλία. Ἡρακλῆς

(루키아노스, Hercules, Προλαλία. Ἡρακλῆς)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION