Lucian, Dialogi Marini, menelaus and proteus, chapter 2

(루키아노스, Dialogi Marini, menelaus and proteus, chapter 2)

Καὶ τίσ ἂν ἡ ἀπάτη ἐπὶ τῶν οὕτωσ ἐναργῶν γένοιτο; οὐκ ἀνεῳγμένοισ τοῖσ ὀφθαλμοῖσ εἶδεσ, ἐσ ὅσα μετεποίησα ἐμαυτόν; εἰ δὲ ἀπιστεῖσ καὶ τὸ πρᾶγμα ψευδὲσ εἶναι δοκεῖ, φαντασία τισ πρὸ τῶν ὀφθαλμῶν ἱσταμένη, ἐπειδὰν πῦρ γένωμαι, προσένεγκέ μοι, ὦ γενναιότατε, τὴν χεῖρα· εἴσῃ γάρ, εἰ ὁρῶμαι μόνον ἢ καὶ τὸ κάειν τότε μοι πρόσεστιν. Οὐκ ἀσφαλὴσ ἡ πεῖρα, ὦ Πρωτεῦ. Σὺ δέ μοι, Μενέλαε, δοκεῖσ οὐδὲ πολύπουν ἑωρακέναι πώποτε οὐδὲ ὃ πάσχει ὁ ἰχθυσ οὗτοσ εἰδέναι. Ἀλλὰ τὸν μὲν πολύπουν εἶδον, ἃ πάσχει δέ, ἡδέωσ ἂν μάθοιμι παρὰ σοῦ.

상위

Dialogi Marini

목록

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION