헬라어 문장 검색 - Λυξιαν́Δεπαρασ́1́

(루키아노스, De parasito sive artem esse parasiticam, (no name))

τί ποτε ἀρα, ὠ Σίμων, οἱ μὲν ἄλλοι ἀνθρωττοι καὶ βχβνθβροι καὶ δοῦλοι τέχνην ἔκαστόσ τινα βττίστανται δι’ ἧσ αὑτοῖσ τὲ εἰσιν καὶ ἄλλῳ χρήσιμοι, σὺ δέ, ὡσ ἐοίκεν, ἔργον οὐδὲν ἔχεισ δι’ οὗ ἄν τι ἢ αὐτὸσ ἀπόναιο ἢ ἄλλῳ μεταδοίησ; πῶσ τοῦτο ἐρωτᾷσ, ὦ Τυχιάδη; οὐδέπω οἶδα. πειρῶ δὴ σαφέστερον ἐρωτᾶν. ἔστιν ἥντινα τυγχάνεισ ἐπιστάμενοσ τέχνην, οἱο͂ν μουσικήν; · μὰ Δία. λ ^ ι ^ Τί δέ, ἰατρικήν; οὐδὲ ταύτην. ἀλλὰ γεωμετρίαν; οὐδαμῶσ. τί δέ, ῥητορικήν; φιλοσοφίασ μὲν γὰρ τοσοῦτον ἀπέχεισ ὅσον καὶ ἡ κακία. ἐγὼ Ἐγὼ μέν, εἰ οἱο͂́ν τε εἶναι, καὶ πλεῖον. ὥστε μὴ δόκει ^ τοῦτο καθάπερ ἀγνοοῦντι ὀνειδίσαι· φημὶ γὰρ κακὸσ εἶναι καὶ χείρων ἢ σὺ δοκεῖσ. ναί. ἀλλὰ ταύτασ μὲν ἴσωσ τὰσ τέχνασ οὐκ ἐξέμαθεσ διὰ μέγεθοσ αὐτῶν καὶ δυσκολίαν, τῶν δὲ δημοτικῶν τινα, τεκτονικὴν ἢ σκυτοτομικήν; καὶ γὰρ οὐδὲ τἄλλα οὕτωσ ἔχει σοι, ὡσ μὴ καὶ τοιαύτησ ἂν δεηθῆναι τέχνησ. ὀρθῶσ λέγεισ, ὦ Τυχιάδη· ἀλλ’ οὐδὲ γὰρ τούτων οὐδεμιᾶσ ἐπιστήμων εἰμί. τίνοσ οὖν ἑτέρασ; τίνοσ; ὡσ ἐγὼ οἶμαι, γενναίασ· ἣν εἰ μάθοισ, καὶ σὲ ἐπαινέσειν οἰόμαι. ἔργῳ μὲν οὖν κατορθοῦν φημι ἤδη, εἰ δέ σοι καὶ λόγῳ,^ οὐκ ἔχω εἰπεῖν. τίνα ταύτην; οὔπω μοι δοκῶ τοὺσ περὶ ταύτην ἐκμεμελετηκέναι λόγουσ. ὥστε ὅτι τέχνην μέν τινα ἐπίσταμαι, ὑπάρχει ἤδη σοι γιγνώσκειν καὶ μὴ διὰ τοῦτο χαλεπῶσ μοι ἔχειν ἥντινα δέ, αὖθισ ἀκούσῃ. ἀλλ’ οὐκ ἀνέξομαι. τό γε τῆσ τέχνησ παράδοξον ἴσωσ φανεῖταί σοι ἀκούσαντι. καὶ μὴν διὰ τοῦτο σπουδάζω μαθεῖν. εἰσαῦθισ, ὦ Τυχιάδη. μηδαμῶσ, ἀλλ’ ἤδη λέγε, εἰ μή περ ἄρα αἰσχύνῃ. ἡ παρασιτική. κᾆτα εἰ μὴ μαίνοιτό τισ, ὦ Σίμων, τέχνην ταύτην φαίη ἄν;

ἔγωγε· εἰ δέ σοι μαίνεσθαι δοκῶ, τοῦ μηδεμίαν ἄλλην ἐπίστασθαι τέχνην αἰτίαν εἶναί μοι τὴν μανίαν δόκει καί με τῶν ἐγκλημάτων ἤδη ἀφίει. φασὶ γὰρ τὴν δαίμονα ταύτην τά μὲν ἄλλα χαλεπὴν εἶναι τοῖσ ἔχουσι, παραιτεῖσθαι δὲ τῶν ἁμαρτημάτων αὐτοὺσ ὥσπερ διδάσκαλον ἢ παιδαγωγὸν τούτων ἀναδεχομένην εἰσ αὑτὴν τὰσ αἰτίασ. οὐκοῦν, ὦ Σίμων, ἡ παρασιτικὴ τέχνη ἐστί; τέχνη γάρ, κἀγὼ ταύτησ δημιουργόσ. καὶ σὺ ἄρα παράσιτοσ; πάνυ ὠνείδισασ, ὦ Τυχιάδη. ἀλλ’ οὐκ ἐρυθριᾷσ παράσιτον σαυτὸν καλῶν; οὐδαμῶσ· αἰσχυνοίμην γὰρ ἄν, εἰ μὴ λέγοιμι. καὶ νὴ Δία ὁπόταν σε βουλώμεθα γνωρίζειν τῶν οὐκ ἐπισταμένων τῳ, ὅτε χρῄζοι μαθεῖν, ὁ παράσιτοσ δῆλον ὅτι φήσομεν εὖ λέγοντεσ; ^ πολὺ μᾶλλον τοῦτο λέγοντεσ ἐμὲ ἢ Φειδίαν ἀγαλματοποιὸν χαίρω γὰρ τῇ τέχνῃ οὐδέν τι ἧττον ἢ Φειδίασ ἔχαιρε τῷ Διί. καὶ μὴν ἐκεῖνό μοι σκοποῦντι προοῖσται γέλωσ πάμπολυσ. τὸ ποῖον; εἴ γε καὶ ^ ταῖσ ἐπιστολαῖσ ἄνωθεν ὥσπερ ἔθοσ ἐπιγράφοιμεν, Σίμωνι παρασίτῳ. καὶ μὴν ἂν ἐμοὶ μᾶλλον χαρίζοιο ἢ Δίωνι ἐπιγράφων φιλοσόφῳ. ἀλλὰ σὺ μὲν ὅπωσ χαίρεισ καλούμενοσ, οὐδὲν ἢ μικρόν μοι μέλει·

σκοπεῖν δὲ δεῖ καὶ τὴν ἄλλην ἀτοπίαν. τίνα μήν; εἰ καὶ ταύτην ταῖσ ἄλλαισ τέχναισ ἐγκαταλέξομεν, ὥστε ἐπειδὰν πυνθάνηταί τισ, ὁποία τισ αὕτη τέχνη ἐστί, λέγειν, οἱο͂ν γραμματικὴ ἢ ^ ἰατρική, παρασιτική. ἐγὼ μέν, ὦ Τυχιάδη, πολὺ μᾶλλον ταύτην ἤ τινα ἑτέραν τέχνην φαίην ἄν. εἰ δέ σοι φίλον ἀκούειν, καὶ ὅπωσ οἰόμαι λέγοιμι ἄν, καίπερ οὐ παντάπασιν ὤν, ὡσ ἔφθην εἰπών, ἐπὶ τοῦτο παρεσκευασμένοσ. οὐθέν, εἰ καὶ σμικρὰ λέγοισ ἀληθῆ δέ, διοίσει. ἴθι δὴ πρῶτον, εἴ σοι δοκεῖ, περὶ τῆσ τέχνησ, ἥτισ ποτὲ οὖσα τυγχάνει τῷ γένει, σκοπῶμεν οὑτωσὶ γὰρ ἐπακολουθήσαιμεν ἂν καὶ ταῖσ κατ’ εἶδοσ τέχναισ, εἴπερ ἄρα ὀρθῶσ μετέχοιεν ^ αὐτῆσ. τί ποτ’ οὖν ἐστιν ἡ τέχνη; πάντωσ ἐπίστασαι. πάνυ μὲν οὖν; μὴ τοίνυν ὄκνει λέγειν αὐτήν, εἴπερ οἶσθα. τέχνη ἐστίν, ὡσ ἐγὼ διαμνημονεύω σοφοῦ τινοσ ἀκούσασ, σύστημα ἐκ καταλήψεων συγγεγυμνασμένων πρόσ τι τέλοσ εὔχρηστον τῷ βίῳ.

ᾧ δὴ καὶ μείζων ἡ τοῦ παρασίτου τέχνη, ἥ γε καὶ τὰ οὕτωσ ἄδηλα καὶ ἀφανῆ μᾶλλον τῆσ μαντικῆσ γνωρίζει τε καὶ οἶδεν. ὀρθῶσ ἐκεῖνόσ γε εἰπὼν σύ τε ἀπομνημονεύσασ. ^ εἰ δὲ μετέχοι τούτων ἁπάντων ἡ παρασιτική, τί ἂν ἄλλο ἢ καὶ αὐτὴ τέχνη εἰή; τέχνη γάρ, εἴπερ οὕτωσ ἔχοι. φέρε δὴ καθ’ ἕκαστον τοῖσ τῆσ τέχνησ εἴδεσιν ἐφαρμόζοντεσ τὴν παρασιτικήν, εἰ συνᾴδει σκοπῶμεν ἢ ὁ περὶ αὐτῆσ λόγοσ, καθάπερ αἱ πονηραὶ χύτραι διακρουόμεναι, σαθρὸν ἀποφθέγγεται δεῖ τοίνυν πᾶσαν τέχνην σύστημα ἐκ καταλήψεων . ’ πρῶτον ^ μὲν τὸ δοκιμάζειν καὶ διακρίνειν ὅστισ ἂν ἐπιτήδειοσ γένοιτο τρέφειν αὐτόν, καὶ ὅτῳ παρασιτεῖν ἀρξάμενοσ οὐκ ἂν μεταγνοίη. ἢ τὸν μὲν ἀργυρογνώμονα τέχνην τινὰ φήσομεν ἔχειν, εἴπερ ἐπίσταται διαγιγνώσκειν τά τε κίβδηλα τῶν νομισμάτων καὶ τὰ μή, τοῦτον δὲ ἄνευ τέχνησ διακρίνειν τούσ τε κιβδήλουσ τῶν ἀνθρώπων καὶ τοὺσ ἀγαθούσ, καὶ ταῦτα οὐχ ^ ὥσπερ τῶν νομισμάτων καὶ τῶν ἀνθρώπων φανερῶν εὐθὺσ ὄντων; αὐτὰ μέντοι ταῦτα καὶ ὁ σοφὸσ Εὐριπίδησ καταμέμφεται λέγων· ἀνδρῶν δ’ ὅτῳ χρὴ τὸν κακὸν διειδέναι, οὐδεὶσ χαρακτὴρ ἐμπέφυκε σώματι. τὸ δέ γε ἐπίστασθαι λόγουσ λέγειν ἐπιτηδείουσ καὶ πράγματα πράττειν δι’ ὧν οἰκειώσεται καὶ εὐνούστατον ἑαυτὸν τῷ τρέφοντι ἀποδείξει, ἆρ’ οὐ συνέσεωσ καὶ καταλήψεωσ ἐρρωμένησ εἶναί σοι δοκεῖ;

καὶ μάλα. τὸ δέ γε ἐν ταῖσ ἑστιάσεσιν αὐταῖσ ὅπωσ παντὸσ ἀπέλθοι πλέον ἔχων καὶ παρευδοκιμῶν τοὺσ μὴ τὴν αὐτὴν αὐτῷ κεκτημένουσ τέχνην, ἄνευ τινὸσ λόγου καὶ σοφίασ πράττεσθαι οἰεί; οὐδαμῶσ. "τοῦ μέλλοντοσ ἑστιάσεσθαι μὴ μαγειρικοῦ ὄντοσ, σκευαζομένησ θοίνησ ἀκυροτέρα ἡ κρίσισ ; ὅτι γε μὴν οὐκ ἐκ καταλήψεωσ μόνον, ἀλλὰ συγγεγυμνασμένησ ἐστὶν ἡ παρασιτική, μάθοισ ἂν ἐνθένδε ῥᾳδίωσ·

αἱ μὲν γὰρ τῶν ἄλλων τεχνῶν καταλήψεισ καὶ ἡμέρασ καὶ νύκτασ καὶ μῆνασ καὶ ἐνιαυτοὺσ πολλάκισ ἀσυγγύμναστοι μένουσιν, καὶ ὅμωσ οὐκ ἀπόλλυνται παρὰ τοῖσ κεκτημένοισ αἱ τέχναι, ἡ δὲ τοῦ παρασίτου κατάληψισ ^ εἰ μὴ καθ’ ἡμέραν εἰή ἐν γυμνασίᾳ, ἀπόλλυσιν οὐ μόνον, οἶμαι, τὴν τέχνην, ἀλλὰ καὶ αὐτὸν τὸν τεχνίτην. μὴ καὶ μανίασ ᾖ ^ ζητεῖν.

ἐγὼ γὰρ τοῦ φαγεῖν καὶ τοῦ πιεῖν οὐδὲν εὐχρηστότερον εὑρίσκω ἐν τῷ βίῳ, ὧν ^ οὐδὲ ζῆν γε ἄνευ ἔστιν. πάνυ μὲν οὖν. καὶ μὴν οὐδὲ τοιοῦτὸν τί ἐστιν ἡ παρασιτικὴ ὁποῖον τὸ κάλλοσ καὶ ἡ ἰσχύσ, ὥστε τέχνην μὲν μὴ δοκεῖν αὐτήν, δύναμιν δέ τινα τοιαύτην.

ἀληθῆ λέγεισ. ἀλλὰ μέντοι οὐδὲ ἀτεχνία ἐστὶν ἡ γὰρ ἀτεχνία οὐδέποτε οὐδὲν κατορθοῖ τῷ κεκτημένῳ. φέρε γάρ, εἰ ἐπιτρέψειασ ^ σὺ σεαυτῷ ναῦν ἐν θαλάττῃ καὶ χειμῶνι μὴ ἐπιστάμενοσ κυβερνᾶν, σωθείησ ἄν; ^ οὐδαμῶσ. ^ τί δ’, εἰ ἵππουσ ἐπιτραφθείη τισ μὴ ἐπιστάμενοσ ἠνιοχεῖν; ^ %2οὐδ’ οὗτοσ. τί δή ποτε, ἢ τῷ μὴ ἔχειν τέχνην, δι’ ἧσ δυνήσεται σώζειν ἑαυτόν; καὶ μάλα. οὐκοῦν καὶ παράσιτοσ ὑπὸ τῆσ παρασιτικῆσ, εἴπερ ἦν ἀτεχνία, οὐκ ἂν ἐσώζετο; ναί. οὐκοῦν τέχνῃ σώζεται, ἀτεχνίᾳ δὲ οὔ; πάνυ μὲν οὖν. τέχνη ἄρα ἐστὶν ἡ παρασιτική. τέχνη, ὡσ ἐοίκεν. καὶ μὴν κυβερνήτασ μὲν ἀγαθοὺσ ναυαγίᾳ περιπεσόντασ ^ καὶ ἡνιόχουσ τεχνίτασ ἐκπεσόντασ τῶν δίφρων οἶδα ἐγὼ πολλάκισ, καὶ τοὺσ μὲν συντριβέντασ, τοὺσ δὲ καὶ πάμπαν διαφθαρέντασ, παρασίτου δὲ ναυάγιον οὐδὲ εἷσ ἔχοι τοιοῦτον εἰπεῖν. οὐκοῦν εἰ μήτε ἀτεχνία ἐστὶν ἡ παρασιτικὴ μήτε δύναμισ, σύστημα δέ τι ἐκ καταλήψεων γεγυμνασμένων, τέχνη δῆλον ὅτι διωμολόγηται ἡμῖν σήμερον. ὅσον ἐκ τούτου εἰκάζω·

ἀλλ’ ἐκεῖνο, ὅπωσ καὶ ὁρ́ον ἡμῖν τινα γενναῖον ἀποδῷσ τῆσ παρασιτικῆσ. ὀρθῶσ σύ γε λέγων. δοκεῖ γὰρ δή μοι οὕτωσ ἂν μάλιστα ὡρίσθαι· παρασιτική ἐστιν τέχνη ποτέων καὶ βρωτέων καὶ τῶν διὰ ταῦτα λεκτέων καὶ πρακτέων,^ τέλοσ δὲ αὐτῆσ τὸ ἡδύ. ὑπέρευγέ μοι δοκεῖσ ὁρίσασθαι τὴν σεαυτοῦ τέχνην ἀλλ’ ἐκεῖνο σκόπει, μὴ πρὸσ ἐνίουσ τῶν φιλοσόφων μάχη σοι περὶ τοῦ τέλουσ ᾖ καὶ μὴν ἀπόχρη γε εἴπερ ἔσται τὸ αὐτὸ τέλοσ εὐδαιμονίασ καὶ παρασιτικῆσ. φανεῖται δὲ οὕτωσ· ὁ γὰρ σοφὸσ Ὅμηροσ τὸν τοῦ παρασίτου βίον θαυμάζων ὡσ ἄρα μακάριοσ καὶ ζηλωτὸσ εἰή μόνοσ, οὕτω φησίν·

^ οὐ γὰρ ἔγωγὲ τί φημι τέλοσ χαριέστερον εἶναι, ἢ ὅτ’ ἂν εὐφροσύνη μὲν ἔχῃ κάτα δῆμον ἅπαντα, δαιτυμόνεσ δ’ ἀνὰ δώματ’ ἀκουάζωνται ἀοιδοῦ ἥμενοι ἑξείησ,^ παρὰ δὲ πλήθωσι τράπεζαι σίτου καὶ κρειῶν, μέθυ δ’ ἐκ κρητῆροσ ἀφύσσων οἰνοχόοσ φορέῃσι καὶ ἐγχείῃ δεπάεσσι. ^ καὶ ὡσ οὐχ ἱκανῶσ ταῦτα θαυμάζων μᾶλλον τὴν αὑτοῦ γνώμην ποιεῖ φανερωτέραν εὖ λέγων· τοῦτὸ τί μοι κάλλιστον ἐνὶ φρεσὶν εἴδεται εἶναι, οὐχ ἕτερόν τι, ἐξ ὧν φησιν, ἢ τὸ παρασιτεῖν εὔδαιμον νομίζων. καὶ μὴν οὐδὲ τῷ τυχόντι ἀνδρὶ περιτέθεικε τούτουσ τοὺσ λόγουσ, ἀλλὰ τῷ σοφωτάτῳ τῶν ὅλων. καίτοι γε εἴπερ ἐβούλετο Ὀδυσσεὺσ τὸ κατὰ τοὺσ Στωϊκοὺσ ἐπαινεῖν τέλοσ, ἐδύνατο ταυτὶ λέγειν ὅτε τὸν Φιλοκτήτην ἀνήγαγεν ἐκ τῆσ Λήμνου, ὅτε τὸ Ἴλιον ἐξεπόρθησεν, ὅτε τοὺσ Ἕλληνασ φεύγοντασ κατέσχεν, ὅτε εἰσ Τροίαν εἰσῆλθεν ἑαυτὸν μαστιγώσασ καὶ κακὰ καὶ Στωϊκὰ ῥάκη ἐνδύσ· ἀλλὰ τότε οὐκ εἶπε τοῦτο τέλοσ χαριέστερον. ἀλλὰ μὴν καὶ ἐν τῷ τῶν Ἐπικουρείων βίῳ γενόμενοσ αὖθισ παρὰ τῇ Καλυψοῖ, ὅτε αὐτῷ ὑπῆρχεν ἐν ἀργίᾳ τε βιοτεύειν καὶ τρυφᾶν καὶ βινεῖν τὴν Ἄτλαντοσ θυγατέρα καὶ κινεῖν πάσασ τὰσ λείασ κινήσεισ, . οὐδὲ τότε ^ εἶπε τοῦτο τὸ τέλοσ χαριέστερον, ἀλλὰ τὸν τῶν παρασίτων βίον. ἐκαλοῦντο δὲ δαιτυμόνεσ οἱ παράσιτοι τότε. πῶσ οὖν λέγει; "δαιτυμόνεσ καθήμενοι ἑξείησ· καί· παρὰ δὲ πλήθωσι τράπεζαι σίτου καὶ κρειῶν. ὅ γε μὴν Ἐπίκουροσ σφόδρα ἀναισχύντωσ ὑφελόμενοσ τὸ τῆσ παρασιτικῆσ τέλοσ τῆσ καθ’ αὑτὸν εὐδαιμονίασ τέλοσ αὐτὸ ποιεῖ.

καὶ ὅτι κλοπὴ τὸ πρᾶγμά ἐστιν καὶ οὐδὲν Ἐπικούρῳ μέλει τὸ ἡδύ, ἀλλὰ τῷ παρασίτῳ, οὕτω μάθοισ ἄν. ἔγωγε ἡγοῦμαι τὸ ἡδὺ πρῶτον μὲν τὸ τῆσ σαρκὸσ ἀόχλητον, ἔπειτα τὸ μὴ θορύβου καὶ ταραχῆσ τὴν ψυχὴν ἐμπεπλῆσθαι. τούτων τοίνυν ὁ μὲν παράσιτοσ ἑκατέρων τυγχάνει, ὁ δὲ Ἐπίκουροσ οὐδὲ θατέρου· ὁ γὰρ ζητῶν περὶ σχήματοσ γῆσ καὶ κόσμων ἀπειρίασ καὶ μεγέθουσ ἡλίου καὶ ἀποστημάτων καὶ πρώτων στοιχείων καὶ περὶ θεῶν, εἴτε εἰσὶν εἴτε οὐκ εἰσί, καὶ περὶ αὐτοῦ τοῦ τέλουσ ἀεὶ πολεμῶν καὶ διαφερόμενοσ πρόσ τινασ οὐ μόνον ἐν ἀνθρωπίναισ, ἀλλὰ καὶ ἐν κοσμικαῖσ ἐστιν ὀχλήσεσιν. ὁ δὲ παράσιτοσ πάντα καλῶσ ἔχειν οἰόμενοσ καὶ πεπιστευκὼσ μὴ ἄλλωσ ταῦτα ἔχειν ἄμεινον ἢ ἔχει, μετὰ πολλῆσ ἀδείασ καὶ γαλήνησ, οὐδενὸσ αὐτῷ τοιούτου παρενοχλοῦντοσ, ἐσθίει καὶ κοιμᾶται ὕπτιοσ ἀφεικὼσ τοὺσ πόδασ καὶ τὰσ χεῖρασ ὥσπερ Ὀδυσσεὺσ τῆσ Σχερίασ ^ ἀποπλέων οἴκαδε. καὶ μὴν οὐχὶ κατὰ ταῦτα μόνον οὐδὲν προσήκει τὸ ἡδὺ τῷ Ἐπικούρῳ, ἀλλὰ καὶ κατ’ ἐκεῖνα·

ὁ γὰρ Ἐπίκουροσ οὗτοσ, ὅστισ ποτέ ἐστιν ὁ σοφόσ, ἤτοι φαγεῖν ἔχει ἢ οὔ· εἰ μὲν οὐκ ἔχει, οὐχ ὅπωσ ἡδέωσ ζήσεται· ἀλλ’ οὐδὲ ζήσεται· εἰ δὲ ἔχει, εἴτε παρ’ ἑαυτοῦ εἴτε παρ’ ἄλλου· εἰ μὲν οὖν παρ’ ἄλλου τὸ φαγεῖν ἔχοι, παράσιτόσ ἐστι καὶ οὐχ ὃσ ^ λέγει· εἰ δὲ παρ’ ἑαυτοῦ, οὐχ ἡδέωσ ζήσεται. πῶσ οὐχ ἡδέωσ; εἰ γὰρ ἔχοι τὸ φαγεῖν παρ’ ἑαυτοῦ, πολλά τοι, ὦ Τυχιάδη, τὰ ἀηδέα ^ τῷ τοιούτῳ βίῳ παρακολουθεῖν ἀνάγκη· καὶ ἄθρει πόσα. δεῖ τὸν μέλλοντα βιώσεσθαι καθ’ ἡδονὴν τὰσ ἐγγιγνομένασ ὀρέξεισ ἁπάσασ ἀναπληροῦν. ἢ τί φήσ; κἀμοὶ δοκεῖ. οὐκοῦν τῷ μὲν συχνὰ κεκτημένῳ ἴσωσ τοῦτο παρέχει, τῷ δὲ ὀλίγα καὶ μηδὲν οὐκέτι· ὥστε πένησ οὐκ ἂν σοφὸσ γένοιτο οὐδὲ ἐφίκοιτο τοῦ τέλουσ, λέγω δὴ τοῦ ἡδέοσ. ἀλλ’ οὐδὲ μὴν ὁ πλούσιοσ, ὁ παρὰ τῆσ οὐσίασ ἀφθόνωσ ταῖσ ἐπιθυμίαισ χορηγῶν, δυνήσεται τοῦδε ἐφικέσθαι. τί δή ποτε; ὅτι πᾶσα ἀνάγκη τὸν ἀναλίσκοντα τὰ ἑαυτοῦ πολλαῖσ περιπίπτειν ἀηδίαισ, τοῦτο μὲν τῷ μαγείρῳ κακῶσ σκευάσαντι τὸ ὄψον μαχόμενον ἢ εἰ μὴ μάχοιτο φαῦλα παρὰ τοῦτο ἐσθίοντα τὰ ὄψα καὶ τοῦ ἡδέοσ ὑστεροῦντα,^ τοῦτο δὲ τῷ οἰκονομοῦντι τὰ κατὰ τὴν οἰκίαν, εἰ μὴ καλῶσ οἰκονομοίη, μαχόμενον. ἢ οὐχ οὕτωσ; νὴ Δία, κἀμοὶ δοκεῖ. τῷ μὲν οὖν Ἐπικούρῳ πάντα συμβαίνειν εἰκόσ, ὥστε οὐδέποτε τεύξεται τοῦ τέλουσ· τῷ δὲ παρασίτῳ οὔτε μάγειρόσ ἐστιν ᾧ χαλεπήναι, οὔτε ἀγρὸσ οὔτε οἶκοσ ^ οὔτε ἀργύρια, ὑπὲρ ὧν ἀπολλυμένων ἀχθεσθείη, ὥστε καὶ φάγοι καὶ πίοι μόνοσ οὗτοσ ὑπὸ μηδενόσ, ὧν ἐκείνουσ ἀνάγκη, ἐνοχλούμενοσ. ἀλλ’ ὅτι μὲν τέχνη ἐστὶν ἡ παρασιτική, κἀκ τούτων καὶ τῶν ἄλλων ἱκανῶσ δέδεικται.

λοιπὸν ὅτι καὶ ἀρίστη δεικτέον, καὶ τοῦτο οὐχ ἁπλῶσ, ἀλλὰ πρῶτον μέν, ὅτι κοινῇ πασῶν διαφέρει τῶν τεχνῶν, εἶτα ὅτι καὶ ἰδίᾳ ἑκάστησ. κοινῇ μὲν οὖν ἁπασῶν οὕτω διαφέρει· πάσησ γὰρ τέχνησ ἀνάγκη προάγειν μάθησιν πόνον φόβον πληγάσ, ἅπερ οὐκ ἔστιν ὅστισ οὐκ ἂν ἀπεύξαιτο ταύτην· δὲ τὴν τέχνην, ὡσ ἐοίκεν, μόνην ἔξεστι μαθεῖν ἄνευ πόνου. τίσ γὰρ ἀπὸ δείπνου ποτὲ ἀπῆλθεν κλαίων, ὥσπερ τινὰσ ἐκ τῶν διδασκάλων ὁρῶμεν, τίσ δ’ ἐπὶ δεῖπνον ἀπιὼν ὤφθη σκυθρωπόσ, ὥσπερ οἱ εἰσ διδασκαλεῖα φοιτῶντεσ; καὶ μὴν ὁ μὲν παράσιτοσ ἑκὼν αὐτὸσ ἐπὶ δεῖπνον ἔρχεται μάλα ἐπιθυμῶν τῆσ τέχνησ, οἱ δὲ τὰσ ἄλλασ τέχνασ μανθάνοντεσ μισοῦσιν αὐτάσ, ὥστε ἔνιοι δι’ αὐτὰσ ἀποδιδράσκουσι. "οὐκ ἔγραψεν ὀρθῶσ, μὴ δότε; οὕτω τὸ πρᾶγμα καὶ ἔντιμον καὶ ἐν τιμωρίᾳ μέγα φαίνεται. καὶ μὴν αἱ ἄλλαι τέχναι τὸ τέλοσ ὕστερον τοῦτο ἔχουσι, μετὰ τὸ μαθεῖν καὶ τοὺσ καρποὺσ ἡδέωσ ἀπολαμβάνουσαι·

"καὶ ὄρθιοσ οἶμοσ ἐσ αὐτάσ· ἡ δὲ παρασιτικὴ μόνη τῶν ἄλλων εὐθὺσ ἀπολαύει τῆσ τέχνησ ἐν αὐτῷ τῷ μανθάνειν, καὶ ἅμα τε ἄρχεται καὶ ἐν τῷ τέλει ἐστίν. καὶ ^ μέντοι τῶν ἄλλων τεχνῶν οὐ τινέσ, ἀλλὰ πᾶσαι ἐπὶ μόνην τὴν τροφὴν γεγόνασιν, ὁ δὲ παράσιτοσ εὐθὺσ ἔχει τὴν τροφὴν ἅμα τῷ ἄρξασθαι τῆσ τέχνησ. ἢ οὐκ ἐννοεῖσ ὅτι ὁ μὲν γεωργὸσ γεωργεῖ οὐ τοῦ γεωργεῖν ἕνεκα καὶ ὁ τέκτων τεκταίνεται οὐχὶ τοῦ τεκταίνεσθαι ἕνεκα, ὁ δὲ παράσιτοσ οὐχ ἕτερον μέν τι διώκει, ἀλλὰ τὸ αὐτὸ καὶ ἔργον μὲν ἐστὶν αὐτοῦ καὶ οὗ ἕνεκα γίγνεται; καὶ μὴν ἐκεῖνά γε οὐδείσ ἐστιν ὅστισ οὐκ ἐπίσταται, ὅτι οἱ μὲν τὰσ λοιπὰσ τέχνασ ἐργαζόμενοι τὸν μὲν ἄλλον χρόνον ταλαιπωροῦσι, μίαν δὲ ἢ δύο μόνασ τοῦ μηνὸσ ἡμέρασ ἱερὰσ ἄγουσι,^ καὶ εὐφραίνεσθαι λέγονται τότε·

ὁ δὲ παράσιτοσ τοῦ μηνὸσ τὰσ τριάκονθ’ ἡμέρασ ἱερὰσ ἄγει· πᾶσαι γὰρ αὐτῷ δοκοῦσιν εἶναι τῶν θεῶν. ἔτι οἱ μὲν βουλόμενοι τὰσ ἄλλασ τέχνασ κατορθοῦν ὀλιγοσιτίαισ καὶ ὀλιγοποσίαισ χρῶνται καθάπερ οἱ νοσοῦντεσ, πολυποσίαισ δὲ καὶ πολυσιτίαισ οὐκ ἔστιν εὐφραινόμενον μανθάνειν·

καὶ αἱ μὲν ἄλλαι τέχναι χωρὶσ ὀργάνων οὐδαμῶσ τῷ κεκτημένῳ ὑπηρετεῖν δύνανται·

οὔτε γὰρ αὐλεῖν ἔνι χωρὶσ αὐλῶν οὔτε ψάλλειν ἄνευ λύρασ οὔτε ἱππεύειν ἄνευ ἵππου· αὕτη δὲ οὕτωσ ἐστὶν ἀγαθὴ καὶ οὐ βαρεῖα τῷ τεχνίτῃ, ὥστε ὑπάρχει καὶ μηδὲν ἔχοντι ὅπλον χρῆσθαι αὐτῇ. καὶ ὡσ ἐοίκεν ἄλλασ τέχνασ μανθάνομεν μισθὸν διδόντεσ, ταύτην δὲ λαμβάνοντεσ.

ἄλλων τεχνῶν εἰσι διδάσκαλοί τινεσ, τῆσ δὲ παρασιτικῆσ οὐδείσ, ἀλλ’ ὥσπερ ἡ ποιητικὴ κατὰ Σωκράτη καὶ αὕτη τινὶ θείᾳ μοίρᾳ παραγίγνεται.

κἀκεῖνο δὲ σκόπει, ὅτι τὰσ μὲν ἄλλασ τέχνασ ὁδεύοντεσ ἢ πλέοντεσ οὐ δυνάμεθα διαπράττεσθαι, ταύτῃ ^ δέ ἐστι χρῆσθαι καὶ ἐν ὁδῷ καὶ πλέοντι.

πάνυ μὲν οὖν.

καὶ μέντοι, ὦ Τυχιάδη, αἱ μὲν ἄλλαι τέχναι; δοκοῦσί μοι ταύτησ ἐπιθυμεῖν, αὕτη δὲ οὐδεμιᾶσ ἑτέρασ. ‐ τί δέ, οὐχ οἱ τὰ ἀλλότρια λαμβάνοντεσ ἀδικεῖν σοι δοκοῦσι; ‐ πῶσ γὰρ οὔ; πῶσ οὖν ὁ παράσιτοσ τὰ ἀλλότρια λαμβάνων οὐκ ἀδικεῖ μόνοσ; . οὐκ ἔχω λέγειν.

καὶ μὴν τῶν ἄλλων τεχνῶν αἱ ἀρχαὶ φαῦλαί τινεσ καὶ εὐτελεῖσ εἰσι, τῆσ δὲ παρασιτικῆσ ἀρχὴ πάνυ γενναία τισ· τὸ γὰρ θρυλούμενον τοῦτο τῆσ φιλίασ ὄνομα οὐκ ἂν ἄλλο τι εὑρ́οισ ἢ ἀρχὴν παρασιτικῆσ. πῶσ λέγεισ; ὅτι οὐδεὶσ ἐχθρὸν ἢ ἀγνῶτα ἄνθρωπον ἀλλ’ οὐδὲ συνήθη μετρίωσ ἐπὶ δεῖπνον καλεῖ, ἀλλὰ δεῖ πρότερον οἶμαι τοῦτον γενέσθαι φίλον, ἵνα κοινωνήσῃ σπονδῶν καὶ τραπέζησ καὶ τῶν τῆσ τέχνησ ταύτησ μυστηρίων. δῆλον ὅτι τὸν συμπίνοντα καὶ συνεσθίοντα μόνον πιστὸν φίλον ἡγουμένων. ὅτι γε μὴν ἡ βασιλικωτάτη τῶν τεχνῶν ἔστιν αὕτη, μάθοισ ἂν καὶ ἐκ τοῦδε οὐχ ἥκιστα·

τὰσ μὲν γὰρ λοιπὰσ τέχνασ οὐ μόνον κακοπαθοῦντεσ καὶ ἱδροῦντεσ, ἀλλὰ νὴ Δία καθήμενοι καὶ ἑστῶτεσ ἐργάζονται ὥσπερ ἀμέλει δοῦλοι τῶν τεχνῶν, ὁ δὲ παράσιτοσ μεταχειρίζεται τὴν αὑτοῦ τέχνην ὡσ βασιλεὺσ κατακείμενοσ. νέμεται;

καὶ μὴν ῥήτορά τε καὶ γεωμέτρην καὶ χαλκέα οὐδὲν κωλύει τὴν ἑαυτοῦ τέχνην ἐργάζεσθαι ἐάν τε·

πονηρὸσ ἐάν τε καὶ μωρὸσ ᾖ, παρασιτεῖν δὲ οὐδεὶσ δύναται ἢ μωρὸσ ὢν ἢ πονηρόσ. παπαί, οἱο͂ν χρῆμα ἀποφαίνῃ τὴν παρασιτικήν· ὥστε καὶ αὐτὸσ ἤδη βούλεσθαι δοκῶ μοι παράσιτοσ εἶναι ἀντὶ τούτου ὅσ εἰμι. ὡσ μὲν τοίνυν κοινῇ πασῶν διαφέρει, δεδεῖχθαί μοι δοκῶ.

φέρε δὴ ὡσ καὶ κατ’ ἰδίαν ἑκάστησ διαφέρει σκοπῶμεν. τὸ μὲν δὴ ταῖσ βαναύσοισ τέχναισ παραβάλλειν αὐτὴν ἀνόητόν ἐστιν, καὶ μᾶλλόν πωσ καθαιροῦντοσ τὸ ἀξίωμα τῆσ τέχνησ. ὅτι γε μὴν τῶν καλλίστων καὶ μεγίστων τεχνῶν διαφέρει δεικτέον. ὡμολόγηται δὴ πρὸσ πάντων τήν τε ῥητορικὴν καὶ τὴν φιλοσοφίαν, ἃσ διὰ γενναιότητα καὶ ἐπιστήμασ ἀποφαίνονταί τινεσ, ἐπειδὰν ^ καὶ τούτων ἀποδείξαιμι τὴν παρασιτικὴν πολὺ κρατοῦσαν, δῆλον ὅτι ^ τῶν ἄλλων τεχνῶν δόξει προφερεστάτη καθάπερ ἡ Ναυσικάα τῶν θεραπαινίδων. κοινῇ μὲν οὖν ἀμφοῖν διαφέρει καὶ τῆσ ῥητορικῆσ καὶ τῆσ φιλοσοφίασ, πρῶτον κατὰ τὴν ὑπόστασιν·

μίαν μὲν γὰρ τὴν φιλοσοφίαν εἶναι λέγουσιν, αὐτοὶ δὲ αὐτὴν ^ ποιοῦσι πολλάσ. ἡ μὲν γὰρ ὑφέστηκεν, αἱ δὲ οὔ. οὔτε γὰρ τὴν ῥητορικὴν ἕν τι καὶ τὸ αὐτὸ νομίζομεν, ἀλλ’ οἱ μὲν τέχνην, οἱ δὲ τοὐναντίον ἀτεχνίαν, ἄλλοι δὲ κακοτεχνίαν, ἄλλοι δὲ ἄλλο τι. ὁμοίωσ δὲ καὶ τὴν φιλοσοφίαν οὐ κατὰ τὰ αὐτὰ καὶ ὡσαύτωσ ἔχουσαν, ἑτέρωσ μὲν γὰρ Ἐπικούρῳ δοκεῖ τὰ πράγματα ἔχειν, ἑτέρωσ δὲ τοῖσ ἀπὸ τῆσ Στοᾶσ, ἑτέρωσ δὲ τοῖσ ἀπὸ τῆσ Ἀκαδημίασ, ἑτέρωσ δὲ τοῖσ ἀπὸ τοῦ Περιπάτου, καὶ ἁπλῶσ ἄλλοσ ἄλλην ἀξιοῖ τὴν φιλοσοφίαν εἶναι· καὶ μέχρι γε νῦν οὔτε οἱ αὐτοὶ γνώμησ κρατοῦσιν οὔτε αὐτῶν ἡ τέχνη μία φαίνεται. ἐξ ὧν δῆλον ὅ τι τεκμαίρεσθαι καταλείπεται. ἀρχὴν γάρ φημι μηδὲ ^ εἶναι τέχνην ἧσ οὐκ ἔστιν ὑπόστασισ. ἐπεὶ τί δὴ ποτε ἀριθμητικὴ μὲν μία ἐστὶ καὶ ἡ αὐτὴ ^ καὶ δὶσ δύο παρά τε ^ ἡμῖν καὶ παρὰ Πέρσαισ τέσσαρά ἐστιν καὶ συμφωνεῖ ταῦτα καὶ παρὰ Ἕλλησι καὶ βαρβάροισ, φιλοσοφίασ δὲ πολλὰσ καὶ διαφόρουσ ὁρῶμεν καὶ οὔτε τὰσ ἀρχὰσ οὔτε τά τέλη σύμφωνα πασῶν; ἀληθῆ λέγεισ· καὶ μὴν καὶ τὰσ μὲν ἄλλασ τέχνασ, εἰ καί τι κατὰ ταύτασ ἀσύμφωνον εἰή, κἂν παρέλθοι τισ συγγνώμησ ἀξιώσασ, ἐπεὶ μέσαι τε δοκοῦσι καὶ αἱ καταλήψεισ αὐτῶν οὐκ εἰσὶν ἀμετάπτωτοι φιλοσοφίαν δὲ τίσ ἂν καὶ ^ ἀνάσχοιτο μὴ μίαν εἶναι καὶ μηδὲ σύμφωνον αὐτὴν ἑαυτῇ μᾶλλον τῶν ὀργάνων;

μία μὲν οὖν οὐκ ἔστι φιλοσοφία, ἐπειδὴ ὁρῶ καὶ ἄπειρον οὖσαν πολλαὶ δὲ οὐ δύνανται εἶναι, ἐπειδήπερ ἡ σοφία ^ μία. ὁμοίωσ δὲ καὶ περὶ τῆσ ὑποστάσεωσ τῆσ ῥητορικῆσ ταὐτὰ φαίη τισ ἂν τὸ γὰρ περὶ ἑνὸσ προκειμένου ταὐτὰ μὴ λέγειν ἅπαντασ, ἀλλὰ μάχην εἶναι φορᾶσ ἀντιδόξου, ἀπόδειξισ μεγίστη τοῦ μηδὲ ἀρχὴν εἶναι τοῦτο οὗ μία κατάληψισ οὐκ ἔστιν τὸ γὰρ ζητεῖν τό, τί μᾶλλον αὐτό ἐστιν, καὶ τὸ μηδέποτε ὁμολογεῖν ἓν ^ εἶναι, τοῦτο αὐτὴν ἀναιρεῖ τοῦ ζητουμένου τὴν οὐσίαν.

ἡ μέντοι παρασιτικὴ οὐχ οὕτωσ ἔχει, ἀλλὰ καὶ ἐν Ἕλλησι καὶ βαρβάροισ μία ἐστὶν καὶ κατὰ ταὐτὰ καὶ ὡσαύτωσ, καὶ οὐκ ἂν εἴποι τισ ἄλλωσ μὲν τούσδε, ἑτέρωσ δὲ τούσδε παρασιτεῖν, οὐδέ εἰσιν ὡσ ἐοίκεν ἐν παρασίτοισ ^ τινεσ οἱο͂ν Στωϊκοὶ ἢ Ἐπικούρειοι δόγματα ἔχοντεσ διάφορα, ἀλλὰ πᾶσι πρὸσ ἅπαντασ ὁμολογία τίσ ἐστιν καὶ συμφωνία τῶν ἔργων καὶ τοῦ τέλουσ.

ὥστε ἔμοιγε δοκεῖ ἡ παρασιτικὴ κινδυνεύειν κατά γε τοῦτο καὶ σοφία εἶναι. πάνυ μοι δοκεῖσ ἱκανῶσ ταῦτα εἰρηκέναι.

ὡσ δὲ καὶ τὰ ἄλλα χείρων ἐστὶν ἡ φιλοσοφία τῆσ σῆσ τέχνησ, πῶσ ἀποδεικνύεισ; ’ οὐκοῦν ἀνάγκη πρῶτον εἰπεῖν ὅτι φιλοσοφίασ μὲν οὐδέποτε ἠράσθη παράσιτοσ, παρασιτικῆσ δὲ πάμπολλοι ἐπιθυμήσαντεσ μνημονεύονται φιλόσοφοι, καὶ μέχρι γε νῦν ἐρῶσιν. καὶ τίνασ ἂν ἔχοισ εἰπεῖν φιλοσόφουσ παρασιτεῖν σπουδάσαντασ; οὕστινασ μέντοι, ὦ Τυχιάδη; οὓσ καὶ σὺ γιγνώσκων ὑποκρίνῃ ἀγνοεῖν κἀμὲ κατασοφίζῃ ὥσ τινοσ αὐτοῖσ αἰσχύνησ ἐντεῦθεν γιγνομένησ, οὐχὶ τιμῆσ. οὐ μὰ τὸν Δία, ὦ Σίμων, ἀλλὰ καὶ σφόδρα ἀπορῶ οὕστινασ καὶ εὑρ́οισ εἰπεῖν. ὦ γενναῖε, σύ μοι δοκεῖσ ἀνήκοοσ εἶναι καὶ τῶν ἀναγραψάντων τοὺσ ἐκείνων βίουσ, ἐπεὶ πάντωσ ἂν καὶ ἐπιγνῶναι οὕστινασ λέγω δύναιο. καὶ μέντοι νὴ τὸν Ἡρακλέα ποθῶ δὴ ἀκούειν τίνεσ εἰσίν. οὓσ ἥκιστα σὺ οἰεί.

Αἰσχίνησ μέντοι ὁ Σωκρατικόσ, οὗτοσ ὁ τοὺσ μακροὺσ καὶ ἀστείουσ διαλόγουσ γράψασ, ἧκέν ποτε εἰσ Σικελίαν κομίζων αὐτούσ, εἴ πωσ δύναιτο δι’ αὐτῶν γνωσθῆναι Διονυσίῳ τῷ τυράννῳ, καὶ τὸν Μιλτιάδην ἀναγνοὺσ καὶ δόξασ εὐδοκιμηκέναι λοιπὸν ἐκάθητο ἐν Σικελίᾳ παρασιτῶν Διονυσίῳ καὶ ταῖσ Σωκράτουσ διατριβαῖσ ἐρρῶσθαι φράσασ. τί δέ, καὶ Ἀρίστιπποσ ὁ Κυρηναῖοσ οὐχὶ τῶν δοκίμων φαίνεταί σοι φιλοσόφων;

καὶ πάνυ. καὶ οὗτοσ μέντοι κατὰ τὸν αὐτὸν χρόνον διέτριβεν ἐν Συρακούσαισ παρασιτῶν Διονυσίῳ. πάντων γοῦν ἀμέλει τῶν παρασίτων αὐτὸσ ηὐδοκίμει παρ’ αὐτῷ· καὶ γὰρ ἦν πλέον τι τῶν ἄλλων πρὸσ τὴν τέχνην εὐφυήσ, ὥστε τοὺσ ὀψοποιοὺσ ὁσημέραι ἔπεμπεν παρὰ τοῦτον ὁ Διονύσιοσ ὥσ τι παρ’ αὐτοῦ μαθησομένουσ. οὗτοσ μέντοι δοκεῖ καὶ κοσμῆσαι τὴν τέχνην ἀξίωσ. ὁ δὲ Πλάτων ὑμῶν ὁ γενναιότατοσ καὶ αὐτὸσ μὲν ἧκεν εἰσ Σικελίαν ἐπὶ τούτῳ, καὶ ὀλίγασ παρασιτήσασ ἡμέρασ τῷ τυράννῳ τοῦ παρασιτεῖν ὑπὸ ἀφυίασ ἐξέπεσε, καὶ πάλιν Ἀθήναζε ἀφικόμενοσ καὶ φιλοπονῄσασ καὶ παρασκευάσασ ἑαυτὸν αὖθισ δευτέρῳ στόλῳ ἐπέπλευσε τῇ Σικελίᾳ καὶ δειπνήσασ πάλιν ὀλίγασ ἡμέρασ ὑπὸ ἀμαθίασ ἐξέπεσε·

καὶ αὕτη ἡ συμφορὰ Πλάτωνι περὶ Σικελίαν ὁμοία δοκεῖ γενέσθαι τῇ Νικίου. καὶ τίσ, ὦ Σίμων, περὶ τούτου λέγει; πολλοὶ μὲν καὶ ἄλλοι, Ἀριστόξενοσ δὲ ὁ μουσικόσ, πολλοῦ λόγου ἄξιοσ.

^ Εὐριπίδησ μὲν γὰρ ὅτι Ἀρχελάῳ μέχρι μὲν τοῦ θανάτου παρεσίτει καὶ Ἀνάξαρχοσ Ἀλεξάνδρῳ πάντωσ ἐπίστασαι. καὶ Ἀριστοτέλησ δὲ τῆσ παρασιτικῆσ ἤρξατο μόνον ὥσπερ καὶ τῶν ἄλλων τεχνῶν.

φιλοσόφουσ μὲν οὖν, ὥσπερ ἦν, παρασιτεῖν ^ σπουδάσαντασ ἔδειξα·

παράσιτον δὲ οὐδεὶσ ἔχει φράσαι φιλοσοφεῖν ἐθελήσαντα. καὶ μέντοι εἰ ἔστιν εὔδαιμον τὸ μὴ πεινῆν μηδὲ διψῆν μηδὲ ῥιγοῦν, ταῦτα οὐδενὶ ἄλλῳ ὑπάρχει ἢ παρασίτῳ.

ὥστε φιλοσόφουσ μὲν ἄν τισ πολλοὺσ καὶ ῥιγοῦντασ καὶ πεινῶντασ εὑρ́οι, παράσιτον δὲ οὔ· ἢ οὐκ ἂν εἰή παράσιτοσ, ἀλλὰ δυστυχήσ τισ καὶ ^ πτωχὸσ ἄνθρωποσ καὶ φιλοσόφῳ ὅμοιοσ. ἱκανῶσ ταῦτά γε.

ὅτι δὲ κατὰ τἄλλα διαφέρει φιλοσοφίασ καὶ ῥητορικῆσ ἡ παρασιτικὴ πῶσ ἐπιδεικνύεισ; εἰσίν, ὦ βέλτιστε, καιροὶ τοῦ τῶν ἀνθρώπων βίου, ὁ μέν τισ εἰρήνησ, οἶμαι, ὁ δ’ αὖ πολέμου. ἐν δὴ τούτοισ πᾶσα ἀνάγκη φανερὰσ γίγνεσθαι τάσ τέχνασ καὶ τοὺσ ἔχοντασ ταύτασ ὁποῖοὶ τινὲσ εἰσιν. πρότερον δέ, εἰ δοκεῖ, σκοπώμεθα τὸν τοῦ πολέμου καιρόν, καὶ τίνεσ ἂν εἰε͂ν μάλιστα χρησιμώτατοι ἰδίᾳ τε ἕκαστοσ αὐτῷ καὶ κοινῇ τῇ πόλει. ὡσ οὐ μέτριον ἀγῶνα καταγγέλλεισ τῶν ἀνδρῶν καὶ ἔγωγε πάλαι γελῶ κατ’ ἐμαυτὸν ἐννοῶν ποῖοσ ἂν εἰή συμβαλλόμενοσ παρασίτῳ φιλόσοφοσ. ἵνα τοίνυν μὴ πάνυ θαυμάζῃσ μηδὲ τὸ πρᾶγμά σοι δοκῇ χλεύησ ἄξιον, φέρε προτυπωσώμεθα παρ’ ἡμῖν αὐτοῖσ ἠγγέλθαι μὲν αἰφνίδιον εἰσ τὴν χώραν ἐμβεβληκέναι πολεμίουσ, εἶναι δὲ ἀνάγκην ἐπεξιέναι καὶ μὴ περιορᾶν ἔξω δῃουμένην τὴν γῆν, τὸν στρατηγὸν δὲ παραγγέλλειν ἅπαντασ εἰσ τὸν κατάλογον τοὺσ ἐν ἡλικίᾳ, καὶ δὴ χωρεῖν τοὺσ ἄλλουσ, ἐν δὲ δὴ τούτοισ φιλοσόφουσ τινὰσ καὶ ῥήτορασ καὶ παρασίτουσ.

πρῶτον τοίνυν ἀποδύσωμεν αὐτούσ· ἀνάγκη γὰρ τοὺσ μέλλοντασ ὁπλίζεσθαι γυμνοῦσθαι πρότερον. θεῶ δὴ τοὺσ ἄνδρασ, ὦ γενναῖε, καθ’ ἕκαστον καὶ δοκίμαζε τὰ σώματα. τοὺσ μὲν τοίνυν αὐτῶν ὑπὸ ἐνδείασ ἴδοισ ἂν λεπτοὺσ καὶ ὠχρούσ, πεφρικότασ, ὥσπερ ἤδη τραυματίασ παρειμένουσ· ἀγῶνα μὲν γὰρ καὶ μάχην σταδιαίαν καὶ ὠθισμὸν καὶ κόνιν καὶ τραύματα μὴ γελοῖον ᾖ λέγειν δύνασθαι φέρειν ἀνθρώπουσ ὥσπερ ἐκείνουσ τινὸσ δεομένουσ ἀναλήψεωσ. ἄθρει δὲ πάλιν μεταβὰσ τὸν παράσιτον ὁποῖόσ τισ φαίνεται.

ἆρ’ οὐχ ὁ μὲν τὸ σῶμα πρῶτον πολὺσ καὶ τὸ χρῶμα ἡδύσ, οὐ μέλασ δὲ οὐδὲ λευκὸσ ‐ τὸ μὲν γὰρ γυναικί, τὸ δὲ δούλῳ προσέοικεν ‐ ἔπειτα θυμοειδήσ, δεινὸν βλέπων ὁποῖον ἡμεῖσ, μέγα καὶ ὕφαιμον; οὐ γὰρ καλὸν δεδοικότα καὶ θῆλυν ὀφθαλμὸν εἰσ πόλεμον φέρειν. ἆρ’ οὐχ ὁ τοιοῦτοσ καλὸσ μὲν γένοιτ’ ἂν καὶ ζῶν ὁπλίτησ, καλὸσ δὲ καὶ εἰ ἀποθάνοι νεκρόσ; ἀλλὰ τί δεῖ ταῦτα εἰκάζειν ἔχοντασ αὐτῶν παραδείγματα;

ἁπλῶσ γὰρ εἰπεῖν, ἐν πολέμῳ τῶν πώποτε ῥητόρων ἢ φιλοσόφων οἱ μὲν οὐδὲ ὅλωσ ὑπέμειναν ἔξω τοῦ τείχουσ προελθεῖν, εἰ δέ τισ καὶ ἀναγκασθεὶσ παρετάξατο, φημὶ τοῦτον λείψαντα τὴν τάξιν ὑποστρέφειν. ὡσ θαυμάσια πάντα καὶ οὐδὲν ὑπισχνῇ μέτριον. λέγε δὲ ὅμωσ. τῶν μὲν τοίνυν ῥητόρων Ἰσοκράτησ οὐχ ὅπωσ εἰσ πόλεμον ἐξῆλθέν ποτε, ἀλλ’ οὐδ’ ἐπὶ δικαστήριον ἀνέβη, διὰ δειλίαν, οἶμαι, ὅτι οὐδὲ τὴν φωνὴν διὰ τοῦτο εἶχεν ἔτι. τί δ’; ^ οὐχὶ Δημάδησ μὲν καὶ Αἰσχίνησ καὶ Φιλοκράτησ ὑπὸ δέουσ εὐθὺσ τῇ καταγγελίᾳ τοῦ Φιλίππου πολέμου τὴν πόλιν προὔδοσαν καὶ σφᾶσ αὐτοὺσ τῷ Φιλίππῳ καὶ διετέλεσαν Ἀθήνησιν ἀεὶ τὰ ἐκείνου πολιτευόμενοι, ὃσ εἴ γε καὶ ἄλλοσ τισ Ἀθηναίοισ ^ κατὰ ταῦτα ἐπολέμει· κἀκεῖνοσ ἐν αὐτοῖσ ἦν φίλοσ. Ὑπερίδησ δὲ καὶ Δημοσθένησ καὶ Λυκοῦργοσ, οἳ γε δοκοῦντεσ ἀνδρειότεροι κἀν ταῖσ ἐκκλησίαισ ἀεὶ θορυβοῦντεσ καὶ λοιδορούμενοι τῷ Φιλίππῳ, τί ποτε ἀπειργάσαντο γενναῖον ἐν τῷ πρὸσ αὐτὸν πολέμῳ; καὶ Ὑπερίδησ μὲν καὶ Λυκοῦργοσ οὐδὲ ἐξῆλθον, ἀλλ’ οὐδὲ ὅλωσ ἐτόλμησαν μικρὸν ἔξω παρακῦψαι τῶν πυλῶν, ἀλλ’ ἐντειχίδιοι ἐκάθηντο παρ’ αὐτοῖσ ἤδη πολιορκούμενοι γνωμίδια καὶ προβουλευμάτια συντιθέντεσ. ὁ δὲ δὴ κορυφαιότατοσ αὐτῶν, ὁ ταυτὶ λέγων ἐν ταῖσ ἐκκλησίαισ συνεχῶσ· τολμήσασ προελθεῖν εἰσ τὴν Βοιωτίαν, πρὶν ἢ συμμῖξαι τὰ στρατόπεδα καὶ συμβαλεῖν εἰσ χεῖρασ ῥίψασ τὴν ἀσπίδα ἔφυγεν. ἢ οὐδέπω ταῦτα πρότερον διήκουσασ οὐδενόσ, πάνυ γνώριμα ὄντα οὐχ ὅπωσ Ἀθηναίοισ, ἀλλὰ Θρᾳξὶ καὶ Σκύθαισ, ὅθεν ἐκεῖνο τὸ κάθαρμα ἦν; ἐπίσταμαι ταῦτα·

ἀλλ’ οὗτοι μὲν ῥήτορεσ καὶ λόγουσ λέγειν ἠσκηκότεσ, ἀρετὴν δὲ οὔ. τί δὲ περὶ τῶν φιλοσόφων λέγεισ; οὐ γὰρ δὴ τούτουσ ἔχεισ ὥσπερ ἐκείνουσ αἰτιᾶσθαι. οὗτοι πάλιν, ὦ Τυχιάδη, οἱ περὶ τῆσ ἀνδρείασ ὁσημέραι διαλεγόμενοι καὶ κατατρίβοντεσ τὸ τῆσ ἀρετῆσ ὄνομα πολλῷ μᾶλλον τῶν ῥητόρων φανοῦνται δειλότεροι καὶ μαλακώτεροι. σκόπει δὴ οὕτωσ. πρῶτον μὲν οὐκ ἔστιν ὅστισ εἰπεῖν ἔχοι φιλόσοφον ἐν πολέμῳ τετελευτηκότα· ἤτοι γὰρ οὐδὲ ὅλωσ ἐστρατεύσαντο, ἢ εἴπερ ἐστρατεύσαντο, πάντεσ ἔφυγον. Ἀντισθένησ μὲν οὖν καὶ Διογένησ καὶ Κράτησ καὶ Ζήνων καὶ Πλάτων καὶ Αἰσχίνησ καὶ Ἀριστοτέλησ καὶ πᾶσ οὗτοσ ὁ ὅμιλοσ οὐδὲ εἶδον παράταξιν μόνοσ δὲ τολμήσασ ἐξελθεῖν εἰσ τὴν ἐπὶ Δηλίῳ ^ μάχην ὁ σοφὸσ αὐτῶν Σωκράτησ φεύγων ἐκεῖθεν ἀπὸ τῆσ Πάρνηθοσ εἰσ τὴν Ταυρέου παλαίστραν κατέφυγεν. πολὺ γὰρ αὐτῷ ἀστειότερον ἐδόκει μετὰ τῶν μειρακυλλίων καθεζόμενον ὀαρίζειν καὶ σοφισμάτια προβάλλειν τοῖσ ἐντυγχάνουσιν ἢ ἀνδρὶ Σπαρτιάτῃ μάχεσθαι. ὦ γενναῖε, ταῦτα μὲν ἤδη καὶ παρ’ ἄλλων ἐπυθόμην, οὐ μὰ Δία σκώπτειν αὐτοὺσ καὶ ὀνειδίζειν βουλομένων ὥστε οὐδέν τί μοι δοκεῖσ χαριζόμενοσ τῇ σεαυτοῦ τέχνῃ καταψεύδεσθαι τῶν ἀνδρῶν. ἀλλ’ εἰ δοκεῖ ἤδη, φέρε καὶ σὺ τὸν παράσιτον ὁποῖὸσ τίσ ἐστιν ἐν πολέμῳ λέγε, καὶ εἰ καθόλωσ ^ λέγεται παράσιτόσ τισ γενέσθαι τῶν παλαιῶν; ‐ καὶ μήν, ὦ φιλότησ, οὐδεὶσ οὕτωσ ἀνήκοοσ Ὁμήρου, οὐδ’ ἂν πάμπαν ἰδιώτησ τύχῃ, ὃσ οὐκ ἐπίσταται παρ’ αὐτῷ τοὺσ ἀρίστουσ τῶν ἡρώων παρασίτουσ ὄντασ.

ὅ τε γὰρ Νέστωρ ἐκεῖνοσ, οὗ ἀπὸ τῆσ γλώττησ ὥσπερ μέλι ὁ λόγοσ ἀπέρρει,^ αὐτοῦ τοῦ βασιλέωσ παράσιτοσ ἦν, καὶ οὔτε τὸν Ἀχιλλέα, ὅσπερ ἐδόκει τε καὶ ἦν τὸ σῶμα γενναιότατοσ, οὔτε τὸν Διομήδην οὔτε τὸν Αἰάντα ὁ Ἀγαμέμνων οὕτωσ ἐπαινεῖ τε καὶ θαυμάζει ὥσπερ τὸν Νέστορα. οὐδὲ γὰρ δέκα Αἰάντασ εὔχεται γενέσθαι αὑτῷ οὔτε δέκα Ἀχιλλέασ· πάλαι δ’ ἂν ἑαλωκέναι τὴν Τροίαν, εἰ τοιούτουσ ὁποῖοσ ἦν οὗτοσ ὁ παράσιτοσ, καίπερ γέρων ὤν, στρατιώτασ εἶχεν δέκα. καὶ τὸν Ἰδομενέα τὸν τοῦ Διὸσ ἔγγονον παράσιτον Ἀγαμέμνονοσ ὁμοίωσ λέγει. ταῦτα μὲν καὶ αὐτὸσ ἐπίσταμαι·

οὔπω γε μὴν δοκῶ μοι γιγνώσκειν, πῶσ δὴ τὼ ἄνδρε τῷ Ἀγαμέμνονι παράσιτοι ἦσαν. . ἀναμνήσθητι, ὦ γενναῖε, τῶν ἐπῶν ἐκείνων ὧνπερ αὐτὸσ ὁ Ἀγαμέμνων πρὸσ τὸν Ἰδομενέα λέγει. ποίων; ^ σὸν δὲ πλεῖον δέπασ αἰεὶ ἕστηχ’ ὥσπερ ἐμοὶ πιέειν ὅτε θυμὸσ ἀνώγοι. ἐνταῦθα γὰρ τὸ αἰεὶ πλεῖον δέπασ εἴρηκεν οὐχ ὅτι τὸ ποτήριον διὰ παντὸσ πλῆρεσ ἑστήκει τῷ Ἰδομενεῖ καὶ μαχομένῳ καὶ καθεύδοντι, ἀλλ’ ὅτι αὐτῷ δι’ ὅλου τοῦ βίου μόνῳ συνδειπνεῖν ὑπῆρχεν τῷ βασιλεῖ, οὐχ ὥσπερ τοῖσ λοιποῖσ στρατιώταισ πρὸσ ἡμέρασ τινὰσ καλουμένοισ. φησίν, κατὰ τιμὴν ἀξιωθέντα ὀψὲ τοῦ παρὰ τῷ βασιλεῖ δείπνου. ὁ δὲ Ἰδομενεὺσ καὶ ὁ Νέστωρ ὁσημέραι συνεδείπνουν τῷ βασιλεῖ, ὡσ αὐτόσ φησιν. Νέστωρ δὲ παράσιτόσ μοι δοκεῖ τῶν βασιλέων μάλιστα τεχνίτησ καὶ ἀγαθὸσ γενέσθαι· οὐ γὰρ ἐπὶ τοῦ Ἀγαμέμνονοσ ἄρξασθαι τῆσ τέχνησ, ἀλλὰ ἄνωθεν ἐπὶ Καινέωσ καὶ Ἐξαδίου· δοκεῖ δὲ οὐδὲ ἂν παύσασθαι παρασιτῶν, εἰ μὴ ὁ Ἀγαμέμνων ἀπέθανεν. οὑτοσὶ μὲν γενναῖοσ ὁ παράσιτοσ. εἰ δὲ καὶ ἄλλουσ τινὰσ οἶσθα, πειρῶ λέγειν. τί οὖν, ὦ Τυχιάδη, οὐχὶ καὶ Πάτροκλοσ τοῦ Ἀχιλλέωσ παράσιτοσ ἦν, καὶ ταῦτα οὐδενὸσ τῶν ἄλλων Ἑλλήνων φαυλότεροσ οὔτε τὴν ψυχὴν οὔτε τὸ σῶμα νεανίασ ὤν;

ἐγὼ γὰρ οὐδ’ αὐτοῦ μοι δοκῶ τοῦ Ἀχιλλέωσ τεκμαίρεσθαι τοῖσ ἔργοισ αὐτοῦ χείρω εἶναι· τόν τε γὰρ Ἕκτορα ῥήξαντα τὰσ πύλασ καὶ παρὰ ταῖσ ναυσὶν εἴσω μαχόμενον οὗτοσ ἐξέωσεν καὶ τὴν Πρωτεσιλάου ναῦν ἤδη καιομένην ἔσβεσεν, καίτοι ἐπεβάτευον αὐτῆσ οὐχ οἱ φαυλότατοι, ἀλλ’ οἱ τοῦ Τελαμῶνοσ Αἰάσ τε καὶ Τεῦκροσ, ὁ μὲν ὁπλίτησ ἀγαθόσ, ὁ δὲ τοξότησ. καὶ πολλοὺσ μὲν ἀπέκτεινε τῶν βαρβάρων, ἐν δὲ δὴ τούτοισ καὶ Σαρπηδόνα τὸν παῖδα τοῦ Διόσ, . ὁ παράσιτοσ τοῦ Ἀχιλλέωσ. καὶ ἀπέθανεν δὲ οὐχὶ τοῖσ ἄλλοισ ὁμοίωσ, ἀλλὰ τὸν ^ μὲν Ἕκτορα Ἀχιλλεὺσ ἀπέκτεινεν, εἷσ ἕνα, καὶ αὐτὸν τὸν Ἀχιλλέα Πάρισ, τὸν δὲ παράσιτον θεὸσ καὶ δύο ἄνθρωποι. καὶ τελευτῶν δὲ φωνὰσ ἀφῆκεν οὐχ οἱάσ ὁ γενναιότατοσ Ἕκτωρ καὶ προσπίπτων τὸν Ἀχιλλέα καὶ ἱκετεύων ὅπωσ ὁ νεκρὸσ αὐτοῦ τοῖσ οἰκείοισ ἀποδοθῇ, ἀλλ’ οἱάσ εἰκὸσ ἀφεῖναι παράσιτον. τίνασ δὴ ταύτασ; τοιοῦτοι δ’ εἴπερ μοι ἐείκοσιν ἀντεβόλησαν, πάντεσ κ’ αὐτόθ’ ὄλοντο ἐμῷ ὑπὸ δουρὶ δαμέντεσ. ταῦτα μὲν ἱκανῶσ·

ὅτι δὲ μὴ φίλοσ ἀλλὰ παράσιτοσ ἦν ὁ Πάτροκλοσ τοῦ Ἀχιλλέωσ πειρῶ λέγειν. αὐτόν, ὦ Τυχιάδη, τὸν Πάτροκλον ὅτι παράσιτοσ ἦν λέγοντά σοι παρέξομαι. θαυμαστὰ λέγεισ. ἄκουε τοίνυν αὐτῶν τῶν ἐπῶν μὴ ἐμὰ σῶν ἀπάνευθε τιθήμεναι ὀστέ’, Ἀχιλλεῦ, ἀλλ’ ὁμοῦ, ὡσ ἐτράφην περ ἐν ὑμετέροισι δόμοισι. "ὁ Πηλεὺσ ἔτρεφεν ἐνδυκέωσ καὶ σὸν θεράποντ’ ὀνόμηνε. τουτέστι παράσιτον εἶχεν. εἰ μὲν τοίνυν φίλον ἐβούλετο τὸν Πάτροκλον λέγειν, οὐκ ἂν αὐτὸν ὠνόμαζεν θεράποντα· ἐλεύθεροσ γὰρ ἦν ὁ Πάτροκλοσ. τίνασ τοίνυν λέγει τοὺσ θεράποντασ, εἰ μήτε τοὺσ δούλουσ μήτε τοὺσ φίλουσ; τοὺσ παρασίτουσ δῆλον ὅτι· ᾗ καὶ τὸν Μηριόνην τοῦ Ἰδομενέωσ καὶ αὐτὸν θεράποντα ὀνομάζει. Μηριόνην δὲ τὸν παράσιτον αὐτοῦ. τί δέ;

οὐχὶ καὶ Ἀριστογείτων, δημοτικὸσ ὢν καὶ ’πένησ, ὥσπερ Θουκυδίδησ φησί, παράσιτοσ ἦν Ἁρμοδίου; τί δέ; οὐχὶ καὶ ἐραστήσ; ἐπιεικῶσ γὰρ οἱ παράσιτοι καὶ ἐρασταὶ τῶν τρεφόντων εἰσίν. οὗτοσ τοίνυν πάλιν ὁ παράσιτοσ τὴν Ἀθηναίων πόλιν τυραννουμένην εἰσ ἐλευθερίαν ἀφείλετο, καὶ νῦν ἕστηκε χαλκοῦσ ἐν τῇ ἀγορᾷ μετὰ τῶν παιδικῶν. οὗτοι μὲν δή, τοιοίδε ὄντεσ, μάλα ἀγαθοὶ παράσιτοι ἦσαν. σὺ δὲ δὴ ποῖόν τινα εἰκάζεισ ἐν πολέμῳ τὸν παράσιτον;

οὐχὶ πρῶτον μὲν ὁ τοιοῦτοσ ἀριστοποιησάμενοσ ἔξεισιν ἐπὶ τὴν παράταξιν, καθάπερ καὶ ὁ Ὀδυσσεὺσ ἀξιοῖ; οὐ γὰρ ἄλλωσ ἐν πολέμῳ μάχεσθαι, φησίν, ἔστιν, εἰ καὶ ^ εὐθὺσ ἅμα ἑῴ μάχεσθαι δέοι. καὶ ὃν ἄλλοι στρατιῶται χρόνον ὑπὸ δέουσ ὁ μέν τισ ἀκριβῶσ ἁρμόζει τὸ κράνοσ, ὁ δὲ θωράκιον ἐνδύεται, ὁ δὲ αὐτὸ τὸ δεινὸν ὑποπτεύων τοῦ πολέμου τρέμει, οὗτοσ δὲ ἐσθίει τότε μάλα φαιδρῷ τῷ προσώπῳ καὶ μετὰ τὴν ἔξοδον εὐθὺσ ἐν πρώτοισ διαγωνίζεται· ὁ δὲ τρέφων. αὐτὸν ὄπισθεν ὑποτέτακται τῷ παρασίτῳ, κἀκεῖνοσ αὐτὸν ὥσπερ ὁ Αἰάσ τὸν Τεῦκρον ὑπὸ τῷ σάκει καλύπτει, καὶ τῶν βελῶν ἀφιεμένων γυμνώσασ ἑαυτὸν τοῦτον σκέπει· βούλεται γὰρ ἐκεῖνον μᾶλλον σώζειν ἢ ἑαυτόν. εἰ δὲ δὴ καὶ πέσοι παράσιτοσ ἐν πολέμῳ, οὐκ ἂν ἐπ’ αὐτῷ δήπου οὔτε λοχαγὸσ οὔτε στρατιώτησ αἰσχυνθείη μεγάλῳ τε ὄντι νεκρῷ καὶ ὥσπερ ἐν συμποσίῳ καλῷ καλῶσ κατακειμένῳ.

ὡσ ἄξιὸν γε φιλοσόφου νεκρὸν ἰδεῖν τούτῳ παρακείμενον, ξηρόν, ῥυπῶντα, μακρὸν πωγώνιον ἔχοντα, προτεθνηκότα τῆσ μάχησ, ἀσθενῆ ἄνθρωπον. τίσ οὐκ ἂν καταφρονήσειε ταύτησ τῆσ πόλεωσ τοὺσ ὑπασπιστὰσ αὐτῆσ οὕτωσ κακοδαίμονασ ὁρῶν; τίσ δὲ οὐκ ἂν εἰκάσαι, χλωροὺσ καὶ κομήτασ ὁρῶν ἀνθρωπίσκουσ κειμένουσ, τὴν πόλιν ἀποροῦσαν συμμάχων τοὺσ ἐν τῇ εἱρκτῇ κακούργουσ ἐπιλῦσαι τῷ πολέμῳ; τοιοῦτοι μὲν ἐν πολέμῳ πρὸσ ῥήτορασ καὶ φιλοσόφουσ εἰσὶν οἱ παράσιτοι. ἐν εἰρήνῃ δὲ τοσούτῳ μοι δοκεῖ διαφέρειν παρασιτικὴ φιλοσοφίασ ὅσον αὐτὴ ἡ εἰρήνη πολέμου.

καὶ πρῶτον, εἰ δοκεῖ, σκοπῶμεν τὰ τῆσ εἰρήνησ χωρία. οὔπω συνίημι ὅ τι τοῦτό πωσ βούλεται, σκοπῶμεν δὲ ὅμωσ. οὐκοῦν ἀγορὰν καὶ δικαστήρια καὶ παλαίστρασ καὶ γυμνάσια καὶ κυνηγέσια καὶ συμπόσια ἔγωγε φαίην ἂν πόλεωσ χωρία. πάνυ μὲν οὖν. ὁ τοίνυν παράσιτοσ εἰσ ἀγορὰν μὲν καὶ δικαστήρια οὐ πάρεισιν, ὅτι, οἶμαι, τοῖσ συκοφάνταισ πάντα τὰ χωρία ταῦτα μᾶλλον προσήκει καὶ ὅτι οὐδὲν μέτριόν ἐστιν τῶν ἐν τούτοισ γιγνομένων, τὰσ δὲ παλαίστρασ καὶ τὰ γυμνάσια καὶ τὰ συμπόσια διώκει καὶ κοσμεῖ μόνοσ οὗτοσ. ἐπεὶ τίσ ἐν παλαίστρᾳ φιλόσοφοσ ἢ ῥήτωρ ἀποδὺσ ἄξιοσ συγκριθῆναι παρασίτου τῷ σώματι; ἢ τίσ ἐν γυμνασίῳ τούτων ὀφθεὶσ οὐκ αἰσχύνη μᾶλλον τοῦ χωρίου ἐστί; καὶ μὴν ἐν ἐρημίᾳ τούτων οὐδεὶσ ἂν ὑποσταίη θηρίον ὁμόσε ἰόν, ὁ δὲ παράσιτοσ αὐτά τε ἐπιόντα μένει καὶ δέχεται ῥᾳδίωσ, μεμελετηκὼσ αὐτῶν ἐν τοῖσ δείπνοισ καταφρονεῖν, καὶ οὔτε ἔλαφοσ οὔτε σῦσ αὐτὸν ἐκπλήττει πεφρικώσ, ἀλλὰ κἂν ἐπ’ αὐτὸν ὁ σῦσ τὸν ὀδόντα θήγῃ, καὶ ὁ παράσιτοσ ἐπὶ τὸν σῦν ἀντιθήγει. τοὺσ μὲν γὰρ λαγὼσ διώκει μᾶλλον τῶν κυνῶν. ἐν δὲ δὴ συμποσίῳ τίσ ἂν καὶ ἁμιλλήσαιτο παρασίτῳ ἤτοι παίζοντι ἢ ἐσθίοντι; τίσ δ’ ἂν μᾶλλον εὐφράναι τοὺσ συμπότασ; πότερόν ποτε οὗτοσ ᾄδων καὶ σκώπτων, ἢ ἄνθρωποσ μὴ γελῶν, ἐν τριβωνίῳ κείμενοσ, εἰσ τὴν γῆν ὁρῶν, ὥσπερ ἐπὶ πένθοσ οὐχὶ συμπόσιον ἥκων; καὶ ἔμοιγε δοκεῖ, ἐν συμποσίῳ. φιλόσοφοσ τοιοῦτόν ἐστιν οἱο͂ν ἐν βαλανείῳ κύων. φέρε δὴ ταῦτα ἀφέντεσ ἐπ’ αὐτὸν ἤδη βαδίζωμεν τὸν βίον τοῦ παρασίτου, σκοποῦντεσ ἅμα καὶ παραβάλλοντεσ ἐκεῖνον.

πρῶτον τοίνυν ἴδοι τισ ἂν τὸν μὲν παράσιτον ἀεὶ δόξησ καταφρονοῦντα καὶ οὐδὲν αὐτῷ μέλον ὅ τι ἂν οἱ ἄνθρωποι οἰώνται περὶ αὐτοῦ, ῥήτορασ δὲ καὶ φιλοσόφουσ εὑρ́οι τισ ἂν οὐ τινάσ, ἀλλὰ πάντασ ὑπὸ τύφου καὶ δόξησ τριβέντασ, καὶ οὐ δόξησ μόνον, ἀλλὰ καὶ ὃ τούτου αἴσχιόν ἐστιν, ὑπ’ ἀργυρίου. καὶ ὁ μὲν παράσιτοσ οὕτωσ ἔχει πρὸσ ἀργύριον ὡσ οὐκ ἄν τισ οὐδὲ πρὸσ τὰσ ἐν τοῖσ αἰγιαλοῖσ ψηφῖδασ ἀμελῶσ ἔχοι, καὶ οὐδὲν αὐτῷ δοκεῖ διαφέρειν τὸ χρυσίον τοῦ πυρόσ. οἳ γε μὴν ῥήτορεσ, καὶ ὃ δεινότερόν ἐστιν, καὶ οἱ φιλοσοφεῖν φάσκοντεσ πρὸσ αὐτὰ οὕτωσ διάκεινται κακοδαιμόνωσ, ὥστε τῶν μάλιστα νῦν εὐδοκιμούντων φιλοσόφων ‐ περὶ μὲν γὰρ τῶν ῥητόρων τί δεῖ λέγειν; ‐ ὁ μὲν δικάζων δίκην δώροισ ἐπ’ αὐτῇ ἑάλω,^ ὁ δὲ παρὰ βασιλέωσ ὑπὲρ τοῦ συνεῖναι μισθὸν αἰτεῖ καὶ οὐκ αἰσχύνεται ὅτι πρεσβύτησ ἀνὴρ διὰ τοῦτο ἀποδημεῖ καὶ μισθοφορεῖ καθάπερ Ἰνδὸσ ἢ Σκύθησ αἰχμάλωτοσ, καὶ οὐδὲ αὐτὸ τὸ ὄνομα αἰσχύνεται ὃ λαμβάνει. εὑρ́οισ δ’ ἂν οὐ μόνον ταῦτα περὶ τούτουσ, ἀλλὰ καὶ ἄλλα πάθη, οἱο͂ν λύπασ καὶ ὀργὰσ καὶ φθόνουσ καὶ παντοίασ ἐπιθυμίασ.

ὅ γε μὴν παράσιτοσ ἔξωθεν τούτων ἐστὶν ἁπάντων· οὔτε γὰρ ὀργίζεται δι’ ἀνεξικακίαν καὶ ὅτι οὐκ ἔστιν αὐτῷ ὅτῳ ὀργισθείη· καὶ εἰ ἀγανακτήσειεν δέ ποτε, ἡ ὀργὴ αὐτοῦ χαλεπὸν μὲν οὐδὲ σκυθρωπὸν οὐδὲν ἀπεργάζεται, μᾶλλον δέ γέλωτα, καὶ εὐφραίνει τοὺσ συνόντασ. λυπεῖταί γε μὴν ἥκιστα πάντων, τοῦτο τῆσ τέχνησ παρασκευαζούσησ αὐτῷ καὶ χαριζομένησ, μὴ ἔχειν ὑπὲρ ὅτου λυπηθείη· οὔτε γὰρ χρήματά ἐστιν αὐτῷ οὔτε οἶκοσ οὔτε οἰκέτησ οὔτε γυνὴ οὔτε παῖδεσ, ὧν διαφθειρομένων πᾶσα ἀνάγκη ἐστὶ λυπεῖσθαι τὸν ἔχοντα αὐτά ἐπιθυμεῖ δὲ οὔτε δόξησ οὔτε χρημάτων, ἀλλ’ οὐδὲ ὡραίου τινόσ. ἀλλ’, ὦ Σίμων, εἰκόσ γε ἐνδείᾳ τροφῆσ λυπηθῆναι αὐτόν.

ὥστε οὔτ’ ἐπὶ τούτῳ οὔτ’ ἐπ’ ἄλλῳ ^ ἐστὶν ὅτῳ λυπηθείη ἄν. ἀγνοεῖσ, ὦ Τυχιάδη, ὅτι ἐξ ἀρχῆσ οὐδὲ παράσιτόσ ἐστιν οὗτοσ, ὅστισ ἀπορεῖ τροφῆσ· οὐδὲ γὰρ ἀνδρεῖοσ ἀπορίᾳ ἀνδρείασ ἐστὶν ἀνδρεῖοσ, οὐδὲ φρόνιμοσ ἀπορίᾳ φρενῶν ἐστιν φρόνιμοσ· ἄλλωσ γὰρ οὐδὲ ^ παράσιτοσ ἂν εἰή. πρόκειται δὲ ἡμῖν περὶ παρασίτου ζητεῖν ὄντοσ, οὐχὶ μὴ ὄντοσ. εἰ δὲ ὁ ἀνδρεῖοσ οὐκ ἄλλωσ ἢ παρουσίᾳ ἀνδρειότητοσ καὶ ὁ φρόνιμοσ παρουσίᾳ φρονήσεωσ, καὶ ὁ παράσιτοσ δὲ παρουσίᾳ τοῦ παρασιτεῖν παράσιτοσ ἔσται· ὡσ εἴ γε τοῦτο μὴ ὑπάρχοι αὐτῷ, περὶ ἄλλου τινόσ, καὶ οὐχὶ παρασίτου, ζητήσομεν. οὐκοῦν οὐδέποτε ἀπορήσει παράσιτοσ τροφῆσ; ἐοίκεν· καὶ μὴν καὶ πάντεσ ὁμοῦ καὶ φιλόσοφοι καὶ ῥήτορεσ φοβοῦνται μάλιστα.

τοὺσ γέ τοι πλείστουσ αὐτῶν εὑρ́οι τισ ἂν μετὰ ξύλου προϊόντασ, οὐκ ἂν δή που, εἰ μὴ ἐφοβοῦντο, ὡπλισμένουσ, καὶ τὰσ θύρασ δὲ μάλα ἐρρωμένωσ ἀποκλείοντασ, μή τισ ἄρα νύκτωρ ἐπιβουλεύσειεν αὐτοῖσ δεδιότασ. ὁ δὲ τὴν θύραν τοῦ δωματίου προστίθησιν εἰκῆ, καὶ τοῦτο ὡσ μὴ ὑπ’ ἀνέμου ἀνοιχθείη, καὶ γενομένου ψόφου νύκτωρ οὐδέν τι μᾶλλον θορυβεῖται ἢ μὴ γενομένου, καὶ δι’ ἐρημίασ δὲ ἀπιὼν ἄνευ ξίφουσ ὁδεύει· φοβεῖται γὰρ οὐδὲν οὐδαμοῦ. φιλοσόφουσ δὲ ἤδη ἐγὼ πολλάκισ εἶδον, οὐδενὸσ ὄντοσ δεινοῦ, τόξα ἐνεσκευασμένουσ· ξύλα μὲν γὰρ ἔχουσιν καὶ εἰσ βαλανεῖον ἀπιόντεσ καὶ ἐπ’ ἄριστον. παρασίτου μέντοι οὐδεὶσ ἔχοι κατηγορῆσαι μοιχείαν ἢ βίαν ἢ ἁρπαγὴν ἢ ἄλλο τι ἀδίκημα ἁπλῶσ·

ἐπεὶ ὅ γε τοιοῦτοσ οὐκ ἂν εἰή παράσιτοσ, ἀλλ’ ἑαυτὸν ἐκεῖνοσ ἀδικεῖ. ὥστ’ εἰ μοιχεύσασ τύχοι, ἅμα τῷ ἀδικήματι καὶ τοὔνομα μεταλαμβάνει τοῦ ἀδικήματοσ. ὥσπερ γὰρ ὁ ἀγαθὸσ φαῦλα ποιῶν διὰ τοῦτο οὐκ ἀγαθόσ,^ ἀλλὰ φαῦλοσ εἶναι ἀναλαμβάνει, οὕτωσ, οἶμαι, καὶ ὁ παράσιτοσ, ἐάν τι ἀδικῇ, αὐτὸ μὲν τοῦτο ὅπερ ἐστὶν ἀποβάλλει, ἀναλαμβάνει δὲ ὃ ἀδικεῖ. ἀδικήματα δὲ τοιαῦτα ῥητόρων καὶ φιλοσόφων ἄφθονα οὐ μόνον ἴσμεν αὐτοὶ γεγονότα καθ’ ἡμᾶσ, ἀλλὰ κἀν τοῖσ βιβλίοισ ἀπολελειμμένα ὑπομνήματα ἔχομεν ὧν ἠδίκησαν. ἀπολογία μὲν γὰρ Σωκράτουσ ἐστὶν καὶ Αἰσχίνου καὶ Ὑπερίδου καὶ Δημοσθένουσ καὶ τῶν πλείστων σχεδόν τι ῥητόρων καὶ σοφῶν, παρασίτου δὲ οὐκ ἔστιν ἀπολογία οὐδ’ ἔχει τισ εἰπεῖν δίκην πρὸσ παράσιτόν τινι γεγραμμένην. ἀλλὰ νὴ Δία ὁ μὲν βίοσ τοῦ παρασίτου κρείττων ἐστὶν τοῦ τῶν ῥητόρων καὶ τῶν φιλοσόφων, ὁ δὲ θάνατοσ φαυλότεροσ;

πάνυ μὲν οὖν τοὐναντίον παρὰ πολὺ εὐδαιμονέστεροσ. φιλοσόφουσ μὲν γὰρ ἴσμεν ἅπαντασ ἢ τοὺσ πλείστουσ κακοὺσ κακῶσ ἀποθανόντασ, τοὺσ μὲν ἐκ καταδίκησ, ἑαλωκότασ ἐπὶ τοῖσ μεγίστοισ ἀδικήμασι, φαρμάκῳ, τοὺσ δὲ καταπρησθέντασ τὸ σῶμα ἅπαν, τοὺσ δὲ ἀπὸ δυσουρίασ φθινήσαντασ, τοὺσ δὲ φυγόντασ. παρασίτου δὲ θάνατον οὐδεὶσ ἔχει τοιοῦτον εἰπεῖν, ἀλλὰ τὸν εὐδαιμονέστατον φαγόντοσ καὶ πιόντοσ. εἰ δέ τισ καὶ δοκεῖ βιαίῳ τετελευτηκέναι θανάτῳ, ἀπεπτήσασ ἀπέθανεν. ταῦτα μὲν ἱκανῶσ διημίλληταί σοι τὰ πρὸσ τοὺσ φιλοσόφουσ ὑπὲρ τοῦ παρασίτου.

λοιπὸν δὲ εἰ καλὸν καὶ λυσιτελέσ ἐστιν τὸ κτῆμα τοῦτο τῷ τρέφοντι, πειρῶ λέγειν ἐμοὶ μὲν γὰρ δοκοῦσιν ὥσπερ εὐεργετοῦντεσ καὶ χαριζόμενοι τρέφειν αὐτοὺσ οἱ πλούσιοι, καὶ εἶναι τοῦτο αἰσχύνην τῷ τρεφομένῳ. ὡσ ἠλίθιά γε σου, ὦ· Τυχιάδη, ταῦτα, εἰ μὴ δύνασαι γινώσκειν ὅτι πλούσιοσ ἀνήρ, εἰ καὶ τὸ Γύγου χρυσίον ἔχοι, μόνοσ ἐσθίων πένησ ἐστὶν καὶ προϊὼν ἄνευ παρασίτου πτωχὸσ δοκεῖ, καὶ ὥσπερ στρατιώτησ χωρὶσ ὅπλων ἀτιμότεροσ καὶ ἐσθὴσ ἄνευ πορφύρασ καὶ ἵπποσ ἄνευ φαλάρων, οὕτω καὶ πλούσιοσ ἄνευ παρασίτου ταπεινόσ τισ καὶ εὐτελὴσ φαίνεται. καὶ μὴν ὁ μὲν πλούσιοσ κοσμεῖται ὑπ’ αὐτοῦ, τὸν δὲ παράσιτον πλούσιοσ οὐδέποτε κοσμεῖ. ἄλλωσ τε οὐδὲ ὄνειδοσ αὐτῷ ἐστιν, ὡσ σὺ φήσ, τὸ παρασιτεῖν ἐκείνῳ, δῆλον ὅτι ὥσ τινι κρείττονι χείρονα, ὅπου γε μὴν τῷ πλουσίῳ τοῦτο λυσιτελέσ ἐστιν, τὸ τρέφειν τὸν παράσιτον, ᾧ γε μετὰ τοῦ κοσμεῖσθαι ὑπ’ αὐτοῦ καὶ ἀσφάλεια πολλὴ ἐκ τῆσ τούτου δορυφορίασ ὑπάρχει· οὔτε γὰρ μάχῃ ῥᾳδίωσ ἄν τισ ἐπιχειρήσαι τῷ πλουσίῳ τοῦτον ὁρῶν παρεστῶτα, ἀλλ’ οὐδ’ ἂν ἀποθάνοι φαρμάκῳ οὐδεὶσ ἔχων παράσιτον.

τίσ γὰρ ἂν τολμήσειεν ἐπιβουλεῦσαί τινι τούτου προεσθίοντοσ καὶ προπίνοντοσ; ὥστε ὁ πλούσιοσ οὐχὶ . κοσμεῖται μόνον, ἀλλὰ καὶ ἐκ τῶν μεγίστων κινδύνων ὑπὸ τοῦ παρασίτου σώζεται. οὕτω μὲν ὁ παράσιτοσ διὰ φιλοστοργίαν πάντα κίνδυνον ὑπομένει, καὶ οὐκ ἂν παραχωρήσειεν τῷ πλουσίῳ φαγεῖν μόνῳ ἀλλὰ καὶ ἀποθανεῖν αἱρεῖται συμφαγών. πάντα μοι δοκεῖσ, ὦ Σίμων, διεξελθεῖν ὑστερήσασ οὐδὲν τῆσ σεαυτοῦ τέχνησ, οὐχ ὥσπερ αὐτὸσ ἔφασκεσ, ἀμελέτητοσ ὤν, ἀλλ’ ὥσπερ ἄν τισ ὑπὸ τῶν μεγίστων γεγυμνασμένοσ.

λοιπόν, εἰ μὴ αἴσχιον αὐτὸ τὸ ὄνομά ἐστι τῆσ παρασιτικῆσ, θέλω μαθεῖν. ὁρ́α δὴ τὴν ἀπόκρισιν, ἐάν σοι ἱκανῶσ λέγεσθαι δοκῇ, καὶ πειρῶ πάλιν αὐτὸσ ἀποκρίνασθαι πρὸσ τὸ ἐρωτώμενον ᾗ ἄριστα οἰεί. φέρε γάρ, τὸν σῖτον οἱ παλαιοὶ τί καλοῦσι; τροφήν. τί δὲ τὸ σιτεῖσθαι, οὐχὶ τὸ ἐσθίειν; ναί. οὐκοῦν καθωμολόγηται τὸ παρασιτεῖν ὅτι οὐκ ἄλλο ἐστίν; τοῦτο γάρ, ὦ Σίμων, ἐστὶν ὃ αἰσχρὸν φαίνεται. φέρε δὴ πάλιν ἀπόκριναί μοι, πότερόν σοι δοκεῖ διαφέρειν, καὶ προκειμένων ἀμφοῖν πότερον ἂν αὐτὸσ ἕλοιο, ἆρά γε τὸ πλεῖν ἢ τὸ παραπλεῖν;

τὸ παραπλεῖν ἔγωγε. τί δέ, τὸ τρέχειν ἢ τὸ παρατρέχειν; ‐ Τὸ παρατρέχειν. τί δέ, τὸ ἱππεύειν ἢ τὸ παριππεύειν; τὸ παριππεύειν. τί δέ, τὸ ἀκοντίζειν ἢ τὸ παρακοντίζειν; τὸ παρακοντίζειν. οὐκοῦν ὁμοίωσ ἂν ἕλοιο καὶ τοῦ ἐσθίειν μᾶλλον τὸ παρασιτεῖν; ὁμολογεῖν ἀνάγκη. καί σοι λοιπὸν ὥσπερ οἱ παῖδεσ ἀφίξομαι καὶ ἑῷοσ καὶ μετ’ ἄριστον μαθησόμενοσ τὴν τέχνην. σὺ δέ με αὐτὴν δίκαιοσ διδάσκειν ἀφθόνωσ, ἐπεὶ καὶ πρῶτοσ μαθητήσ σοι γίγνομαι. φασὶ δὲ καὶ τὰσ μητέρασ μᾶλλον τὰ πρῶτα φιλεῖν τῶν τέκνων.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Lucian, De parasito sive artem esse parasiticam, (no name)

(루키아노스, De parasito sive artem esse parasiticam, (no name))

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION