Lucian, (no name)

(루키아노스, (no name))

Ἐμελλεν ἄρα μηδὲ ὁ καθ’ ἡμᾶσ βίοσ τὸ παντάπασιν ἄμοιροσ ἔσεσθαι ἀνδρῶν λόγου καὶ μνήμησ ἀξίων, ἀλλὰ καὶ σώματοσ ἀρετὴν ὑπερφυᾶ καὶ γνώμην ἄκρωσ φιλόσοφον ἐκφαίνειν λέγω δὲ εἴσ τε τὸν Βοιώτιον Σώστρατον ἀναφέρων, ὃν Ἡρακλέα οἱ Ἕλληνεσ ἐκάλουν καὶ ᾤοντο εἶναι, καὶ μάλιστα εἰσ Δημώνακτα τὸν φιλόσοφον, οὓσ καὶ εἶδον αὐτὸσ καὶ ἰδὼν ἐθαύμασα, θατέρῳ δὲ τῷ Δημώνακτι καὶ ἐπὶ μήκιστον συνεγενόμην. περὶ μὲν οὖν Σωστράτου ἐν ἄλλῳ βιβλίῳ γέγραπταί μοι καὶ δεδήλωται μέγεθόσ τε αὐτοῦ καὶ ἰσχύοσ ὑπερβολὴ καὶ ἡ ὕπαιθροσ ἐν τῷ Παρνασσῷ δίαιτα, καὶ ἡ ἐπίπονοσ εὐνὴ καὶ τροφαὶ ὄρειοι καὶ ἔργα οὐκ ἀπῳδὰ τοῦ ὀνόματοσ ὅσα ἢ λῃστὰσ αἴρων ἔπραξεν ἢ ὁδοποιῶν τὰ ἄβατα ἢ γεφυρῶν τὰ δύσπορα. περὶ δὲ Δημώνακτοσ ἤδη δίκαιον λέγειν ἀμφοῖν ἕνεκα, ὡσ ἐκεῖνοσ τε διὰ μνήμησ εἰή τοῖσ ἀρίστοισ τό γε κατ’ ἐμὲ καὶ οἱ γενναιότατοι τῶν νέων καὶ πρὸσ φιλοσοφίαν ὁρμῶντεσ ἔχοιεν μὴ πρὸσ τὰ ἀρχαῖα μόνα τῶν παραδειγμάτων σφᾶσ αὐτοὺσ ῥυθμίζειν, ἀλλὰ κἀκ τοῦ ἡμετέρου βίου κανόνα προτίθεσαι καὶ ζηλοῦν ἐκεῖνον ἄριστον ὧν οἶδα ἐγὼ φιλοσόφων γενόμενον.

ἦν δὲ τὸ μὲν γένοσ Κύπριοσ, οὐ τῶν ἀφανῶν ὅσα εἰσ ἀξίωμα πολιτικὸν καὶ κτῆσιν.

οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ πάντων τούτων ὑπεράνω γενόμενοσ καὶ ἀξιώσασ ἑαυτὸν τῶν καλλίστων πρὸσ φιλοσοφίαν ὡρ́μησεν οὐκ Ἀγαθοβούλου μὰ Δί’ οὐδὲ Δημητρίου πρὸ αὐτοῦ οὐδὲ Ἐπικτήτου ἐπεγειράντων, ἀλλὰ πᾶσι μὲν συνεγένετο τούτοισ καὶ ἔτι Τιμοκράτει τῷ Ἡρακλεώτῃ σοφῷ ἀνδρὶ φωνήν τε καὶ γνώμην μάλιστα κεκοσμημένῳ· ἀλλ’ ὅ γε Δημῶναξ οὐχ ὑπὸ τούτων τινόσ, ὡσ ἔφην, παρακληθείσ, ἀλλ’ ὑπ’ οἰκείασ πρὸσ τὰ καλὰ ὁρμῆσ καὶ ἐμφύτου πρὸσ φιλοσοφίαν ἔρωτοσ ἐκ παίδων εὐθὺσ κεκινημένοσ ὑπερεῖδεν. μὲν τῶν ἀνθρωπείων ἀγαθῶν ἁπάντων, ὅλον δὲ παραδοὺσ ἑαυτὸν ἐλευθερίᾳ καὶ παρρησίᾳ διετέλεσεν αὐτόσ τε ὀρθῷ καὶ ὑγιεῖ καὶ ἀνεπιλήπτῳ βίῳ χρώμενοσ καὶ τοῖσ ὁρῶσι καὶ ἀκούουσι παράδειγμα παρέχων τὴν ἑαυτοῦ γνώμην καὶ τὴν ἐν τῷ φιλοσοφεῖν ἀλήθειαν. οὐ μὴν ἀνίπτοισ γε ποσίν, τὸ τοῦ λόγου, πρὸσ ταῦτα ᾖξεν, ἀλλὰ καὶ ποιηταῖσ σύντροφοσ ἐγένετο καὶ τῶν πλείστων ἐμέμνητο καὶ λέγειν ἤσκητο καὶ τὰσ ἐν φιλοσοφίᾳ προαιρέσεισ οὐκ ἐπ’ ὀλίγον οὐδὲ κατὰ τὴν παροιμίαν ἄκρῳ τῷ δακτύλῳ ἁψάμενοσ ἠπίστατο, καὶ τὸ σῶμα δὲ ἐγεγύμναστο καὶ πρὸσ καρτερίαν διεπεπόνητο, καὶ τὸ ὅλον ἐμεμελήκει αὐτῷ μηδενὸσ ἄλλου προσδεᾶ εἶναι·

ὥστε ἐπεὶ καὶ ἔμαθεν οὐκέτι ἑαυτῷ διαρκῶν, ἑκὼν ἀπῆλθε τοῦ βίου πολὺν ὑπὲρ αὑτοῦ λόγον τοῖσ ἀρίστοισ τῶν Ἑλλήνων καταλιπών. χάριτοσ δὲ Ἀττικῆσ μεστὰσ ἀποφαίνων τὰσ συνουσίασ, ὡσ τοὺσ προσομιλήσαντασ ἀπιέναι μήτε καταφρονήσαντασ ὡσ ἀγεννοῦσ μήτε τὸ σκυθρωπὸν τῶν ἐπιτιμήσεων ἀποφεύγοντασ, παντοίουσ δὲ ὑπ’ εὐφροσύνησ γενομένουσ καὶ κοσμιωτέρουσ παρὰ πολὺ καὶ φαιδροτέρουσ καὶ πρὸσ τὸ μέλλον εὐέλπιδασ.

οὐδεπώποτε γοῦν ὤφθη κεκραγὼσ ἢ ὑπερδιατεινόμενοσ ἢ ἀγανακτῶν, οὐδ’ εἰ ἐπιτιμᾶν τῳ δέοι, ἀλλὰ τῶν μὲν ἁμαρτημάτων καθήπτετο, τοῖσ δὲ ἁμαρτάνουσι συνεγίνωσκεν, καὶ τὸ παράδειγμα παρὰ τῶν ἰατρῶν ἠξίου λαμβάνειν τὰ μὲν νοσήματα ἰωμένων, ὀργῇ δὲ πρὸσ τοὺσ νοσοῦντασ οὐ χρωμένων ἡγεῖτο γὰρ ἀνθρώπου μὲν εἶναι τὸ ἁμαρτάνειν, θεοῦ δὲ ἢ ἀνδρὸσ ἰσοθέου τὰ πταισθέντα ἐπανορθοῦν.

τοιούτῳ δὴ βίῳ χρώμενοσ εἰσ ἑαυτὸν μὲν οὐδενὸσ ἐδεῖτο, φίλοισ δὲ συνέπραττε τὰ εἰκότα, καὶ τοὺσ μὲν εὐτυχεῖν δοκοῦντασ αὐτῶν ὑπεμίμνησκεν ὡσ ἐπ’ ὀλιγοχρονίοισ τοῖσ δοκοῦσιν ἀγαθοῖσ ἐπαιρομένουσ, τοὺσ δὲ ἢ πενίαν ὀδυρομένουσ ἢ φυγὴν δυσχεραίνοντασ ἢ γῆρασ ἢ νόσον αἰτιωμένουσ σὺν γέλωτι παρεμυθεῖτο, οὐχ ὁρῶντασ ὅτι μετὰ μικρὸν αὐτοῖσ παύσεται μὲν τὰ ἀνιῶντα, λήθη δέ τισ ἀγαθῶν καὶ κακῶν καὶ ἐλευθερία μακρὰ πάντασ ἐν ὀλίγῳ καταλήψεται.

ἔμελεν δὲ αὐτῷ καὶ ἀδελφοὺσ στασιάζοντασ διαλλάττειν καὶ γυναιξὶ πρὸσ τοὺσ γεγαμηκότασ εἰρήνην πρυτανεύειν·

καί που καὶ δήμοισ ταραττομένοισ ἐμμελῶσ διελέχθη καὶ τοὺσ πλείστουσ αὐτῶν ἔπεισεν ὑπουργεῖν τῇ πατρίδι τὰ μέτρια. τοιοῦτόσ τισ ἦν ὁ τρόποσ τῆσ φιλοσοφίασ αὐτοῦ, πρᾶοσ καὶ ἥμεροσ καὶ φαιδρόσ· μόνον αὐτὸν ἠνία φίλου νόσοσ ἢ θάνατοσ, ὡσ ἂν καὶ τὸ μέγιστον τῶν ἐν ἀνθρώποισ ἀγαθῶν τὴν φιλίαν ἡγούμενον.

καὶ διὰ τοῦτο φίλοσ μὲν ἦν ἅπασι καὶ οὐκ ἔστιν ὅντινα οὐκ οἰκεῖον ἐνόμιζεν, ἄνθρωπόν γε ὄντα, πλέον δὲ ἢ ἔλαττον ἔχαιρε συνὼν ἐνίοισ αὐτῶν, μόνοισ ἐξιστάμενοσ ὁπόσοι ἂν ἐδόκουν αὐτῷ ὑπὲρ τὴν τῆσ θεραπείασ ἐλπίδα διαμαρτάνειν. καὶ πάντα ταῦτα μετὰ Χαρίτων καὶ Ἀφροδίτησ αὐτῆσ ἔπραττέν τε καὶ ἔλεγεν, ὡσ ἀεί, τὸ κωμικὸν ἐκεῖνο, τὴν πειθὼ τοῖσ χείλεσιν αὐτοῦ ἐπικαθῆσθαι. τοιγαροῦν καὶ Ἀθηναίων ὅ τε σύμπασ δῆμοσ καὶ οἱ ἐν τέλει ὑπερφυῶσ ἐθαύμαζον αὐτὸν καὶ διετέλουν ὥσ τινα τῶν κρειττόνων προσβλέποντεσ.

καίτοι ἐν ἀρχῇ προσέκρουε τοῖσ πολλοῖσ αὐτῶν καὶ μῖσοσ οὐ μεῖον τοῦ πρὸ αὑτοῦ παρὰ τοῖσ πλήθεσιν ἐκτήσατο ἐπί τε τῇ παρρησίᾳ καὶ ἐλευθερίᾳ, καί τινεσ ἐπ’ αὐτὸν συνέστησαν Ἄνυτοι καὶ Μέλητοι τὰ αὐτὰ κατηγοροῦντεσ ἅπερ κἀκείνου οἱ τότε, ὅτι οὔτε θύων ὤφθη πώποτε οὔτε ἐμυήθη μόνοσ ἁπάντων ταῖσ Ἐλευσινίαισ· πρὸσ ἅπερ ἀνδρείωσ μάλα στεφανωσάμενοσ καὶ καθαρὸν ἱμάτιον ἀναλαβὼν καὶ παρελθὼν εἰσ τὴν ἐκκλησίαν τὰ μὲν ἐμμελῶσ, τὰ δὲ καὶ τραχύτερον ἢ κατὰ τὴν ἑαυτοῦ προαίρεσιν ἀπελογήσατο· πρὸσ μὲν γὰρ τὸ μὴ τεθυκέναι πώποτε τῇ Ἀθηνᾷ, Μὴ θαυμάσητε, ἔφη, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, εἰ μὴ πρότερον αὐτῇ ἔθυσα, οὐδὲν γὰρ δεῖσθαι αὐτὴν τῶν παρ’ ἐμοῦ θυσιῶν ὑπελάμβανον. πρὸσ δὲ θάτερον, τὸ τῶν μυστηρίων, ταύτην ἔφη ἔχειν αἰτίαν τοῦ μὴ κοινωνῆσαι σφίσι τῆσ τελετῆσ, ὅτι, ἄν τε φαῦλα ᾖ τὰ μυστήρια, οὐ σιωπήσεται πρὸσ τοὺσ μηδέπω μεμυημένουσ, ἀλλ’ ἀποτρέψει αὐτοὺσ τῶν ὀργίων, ἄν τε καλά, πᾶσιν αὐτὰ ἐξαγορεύσει ὑπὸ φιλανθρωπίασ· ὥστε τοὺσ Ἀθηναίουσ ἤδη λίθουσ ἐπ’ αὐτὸν ἐν ταῖν χεροῖν ἔχοντασ πράουσ αὐτῷ καὶ ἵλεωσ γενέσθαι αὐτίκα καὶ τὸ ἀπ’ ἐκείνου ἀρξαμένουσ τιμᾶν καὶ αἰδεῖσθαι καὶ τὰ τελευταῖα θαυμάζειν, καίτοι εὐθὺσ ἐν ἀρχῇ τῶν πρὸσ αὐτοὺσ λόγων τραχυτέρῳ ἐχρήσατο τῷ προοιμίῳ· ἄνδρεσ γὰρ ἔφη Ἀθηναῖοι, ἐμὲ, μὲν ὁρῶντεσ ἐστεφανωμένον ὑμεῖσ ἤδη κἀμὲ καταθύσατε, τὸ γὰρ πρότερον οὐκ ἐκαλλιερήσατε. βούλομαι δὲ ἔνια παραθέσθαι τῶν εὐστόχωσ τε ἅμα καὶ ἀστείωσ ὑπ’ αὐτοῦ λελεγμένων ἄρξασθαι δὲ ἀπὸ Φαβωρίνου καλὸν καὶ ὧν πρὸσ ἐκεῖνον εἶπεν.

ἐπεὶ γὰρ ὁ Φαβωρῖνοσ ἀκούσασ τινὸσ ὡσ ἐν γέλωτι ποιοῖτο τὰσ ὁμιλίασ αὐτοῦ καὶ μάλιστα τῶν ἐν αὐταῖσ μελῶν τὸ ἐπικεκλασμένον σφόδρα ὡσ ἀγεννὲσ καὶ γυναικεῖον καὶ φιλοσοφίᾳ ἥκιστα πρέπον, προσελθὼν ἠρώτα τὸν Δημώνακτα, τίσ ὢν χλευάζοι τὰ αὐτοῦ· ἄνθρωποσ, ἔφη, οὐκ εὐαπάτητα ἔχων τὰ ὦτα. ἐγκειμένου δὲ τοῦ σοφιστοῦ καὶ ἐρωτῶντοσ, τίνα δὲ καὶ ἐφόδια ἔχων, ὦ Δημῶναξ,. ἐκ παιδείασ εἰσ φιλοσοφίαν ἥκεισ; ὄρχεισ, ἔφη. ἄλλοτε δέ ποτε ὁ αὐτὸσ προσελθὼν ἠρώτα τὸν Δημώνακτα, τίνα αἱρ́εσιν ἀσπάζεται μᾶλλον ἐν φιλοσοφίᾳ· ὁ δέ, Τίσ γάρ σοι εἶπεν ὅτι φιλοσοφῶ;

καὶ^ ἀπιὼν ἤδη παρ’ αὐτοῦ μάλα ἡδὺ ἐγέλασεν τοῦ δὲ ἐρωτήσαντοσ, ἐφ’ ὅτῳ γελᾷ, ἐκεῖνοσ ἔφη, Γελοῖόν μοι εἶναι ἔδοξεν, εἰ σὺ ἀπὸ τοῦ πώγωνοσ ἀξιοῖσ κρίνεσθαι τοὺσ φιλοσοφοῦντασ αὐτὸσ πώγωνα οὐκ ἔχων. τοῦ δὲ Σιδωνίου ποτὲ σοφιστοῦ Ἀθήνησιν εὐδοκιμοῦντοσ καὶ λέγοντοσ ὑπὲρ αὑτοῦ ἔπαινόν τινα τοιοῦτον, ὅτι πάσησ φιλοσοφίασ πεπείραται ‐ οὐ χεῖρον δὲ αὐτὰ εἰπεῖν ἃ ἔλεγεν Εἂν Ἀριστοτέλησ με καλῇ ἐπὶ τὸ Λύκειον, ἕψομαι·

ἂν Πλάτων ἐπὶ τὴν Ἀκαδημίαν, ἀφίξομαι· ἂν Ζήνων, ἐν τῇ Ποικίλῃ διατρίψω· ἂν Πυθαγόρασ καλῇ, σιωπήσομαι. ἀναστὰσ οὖν ἐκ μέσων τῶν ἀκροωμένων, Οὗτοσ, ἔφη προσειπὼν τὸ ὄνομα, καλεῖ σε Πυθαγόρασ. Πύθωνοσ δέ τινοσ τῶν ἐν Μακεδονίᾳ εὐπαρύφων νεανίσκου ὡραίου ἐρεσχηλοῦντοσ αὐτὸν καὶ προτείνοντοσ ἐρώτημά τι σοφιστικὸν καὶ κελεύοντοσ εἰπεῖν τοῦ συλλογισμοῦ τὴν λύσιν, Ἕν, ἔφη, οἶδα, τέκνον, ὅτι περαίνει.

ἀγανακτήσαντοσ δὲ ἐκείνου ἐπὶ τῷ τῆσ ἀμφιβολίασ σκώμματι καὶ ; συναπειλήσαντοσ, Αὐτίκα σοι μάλα τὸν ἄνδρα δείξω, ὁ δὲ σὺν γέλωτι ἠρώτησεν, Καὶ γὰρ ἄνδρα ἔχεισ; ἐπεὶ δέ τισ ἀθλητὴσ καταγελασθεὶσ ὑπ’ αὐτοῦ, ὅτι ἐσθῆτα ὤφθη ἀνθινὴν ἀμπεχόμενοσ Ὀλυμπιονίκησ ὤν, ἐπάταξεν αὐτὸν εἰσ τὴν κεφαλὴν λίθῳ καὶ αἷμα ἐρρύη, οἱ μὲν παρόντεσ ἠγανάκτουν ὡσ αὐτὸσ ἕκαστοσ τετυπτημένοσ καὶ ἐβόων πρὸσ τὸν ἀνθύπατον ἰέναι, ὁ δὲ Δημῶναξ, Μηδαμῶσ, ἔφη, ὦ ἄνδρεσ, πρὸσ τὸν ἀνθύπατον, ἀλλ’ ἐπὶ τὸν ἰατρόν.

ἐπεὶ δέ ποτε καὶ χρυσοῦν δακτύλιον ὁδῷ βαδίζων εὑρ͂εν, γραμματεῖον ἐν ἀγορᾷ προθεὶσ ἠξίου τὸν ἀπολέσαντα, ὅστισ εἰή τοῦ δακτυλίου δεσπότησ, ἥκειν καὶ εἰπόντα ὁλκὴν αὐτοῦ καὶ λίθον καὶ τύπον ἀπολαμβάνειν·

ἧκεν οὖν τισ μειρακίσκοσ ὡραῖοσ αὐτὸσ ἀπολωλεκέναι λέγων. ἐπεὶ δὲ οὐδὲν ὑγιὲσ ἔλεγεν, Ἄπιθι, ἔφη, ὦ παῖ, καὶ τὸν ἑαυτοῦ δακτύλιον φύλαττε, τοῦτον γὰρ οὐκ ἀπολώλεκασ. τῶν δὲ ἀπὸ τῆσ Ῥωμαίων βουλῆσ τισ Ἀθήνησιν υἱὸν αὐτῷ δείξασ πάνυ ὡραῖον, θηλυδρίαν δὲ καὶ διακεκλασμένον, Προσαγορεύει σε, ἔφη, ὁ ἐμὸσ υἱὸσ οὑτοσί, καὶ ὁ Δημῶναξ, Καλόσ, ἔφη, καὶ σοῦ ἄξιοσ καὶ τῇ μητρὶ ὅμοιοσ.

τὸν δὲ Κυνικὸν τὸν ^ ἐν ἄρκτου δέρματι φιλοσοφοῦντα οὐχ Ὁνωρᾶτον, ὥσπερ ὠνομάζετο, ἀλλ’ Ἀρκεσίλαον καλεῖν ἠξίου.

ἐρωτήσαντοσ δέ τινοσ, τίσ αὐτῷ ὁρ́οσ εὐδαιμονίασ εἶναι δοκεῖ, μόνον εὐδαίμονα ἔφη τὸν ἐλεύθερον· ἐκείνου δὲ φήσαντοσ πολλοὺσ ἐλευθέρουσ εἶναι, ἀλλ’ ἐκεῖνον νομίζω τὸν μήτε ἐλπίζοντά τι μήτε δεδιότα· ὁ δέ, Καὶ πῶσ ἄν, ἔφη, τοῦτό τισ δύναιτο;

ἅπαντεσ γὰρ ὡσ τὸ πολὺ τούτοισ δεδουλώμεθα. καὶ μὴν εἰ κατανοήσεισ τὰ τῶν ἀνθρώπων πράγματα, εὑρ́οισ ἂν αὐτὰ οὔτε ἐλπίδοσ οὔτε φόβου ἄξια, παυσομένων πάντωσ καὶ τῶν ἀνιαρῶν καὶ τῶν ἡδέων. Περεγρίνου δὲ τοῦ Πρωτέωσ ἐπιτιμῶντοσ αὐτῷ, ὅτι ἐγέλα τὰ πολλὰ καὶ τοῖσ ἀνθρώποισ προσέπαιζε, καὶ λέγοντοσ, Δημῶναξ, οὐ κυνᾷσ, ἀπεκρίνατο, Περεγρῖνε, οὐκ ἀνθρωπίζεισ.

καὶ μὴν καὶ φυσικόν τινα περὶ τῶν ἀντιπόδων διαλεγόμενον ἀναστήσασ καὶ ἐπὶ φρέαρ ἀγαγὼν καὶ δείξασ αὐτῷ τὴν ἐν τῷ ὕδατι σκιὰν ἤρετο, Τοιούτουσ ἄρα τοὺσ ἀντίποδασ εἶναι λέγεισ;

ἀλλὰ καὶ μάγου τινὸσ εἶναι λέγοντοσ καὶ ἐπῳδὰσ ἔχειν ἰσχυράσ, ὡσ ὑπ’ αὐτῶν ἅπαντασ ἀναπεισθῆναι παρέχειν αὐτῷ ὁπόσα βούλεται, Μὴ θαύμαζε, ἔφη·

καὶ γὰρ αὐτὸσ ὁμότεχνὸσ εἰμί σοι, καὶ εἰ βούλει, ἕπου πρὸσ τὴν ἀρτόπωλιν καὶ ὄψει με διὰ μιᾶσ ἐπῳδῆσ καὶ μικροῦ τοῦ ^ φαρμάκου πείθοντα αὐτὴν δοῦναί μοι τῶν ἄρτων, αἰνιττόμενοσ τὸ νόμισμα ὡσ τὰ ἴσα τῇ ἐπῳδῇ δυνάμενον. ἐπεὶ δὲ Ἡρῴδησ ὁ πάνυ ἐπένθει τὸν Πολυδεύκη πρὸ ὡρ́ασ ἀποθανόντα καὶ ἠξίου ὄχημα ζεύγνυσθαι αὐτῷ καὶ ἵππουσ παρίστασθαι ὡσ ἀναβησομένῳ καὶ δεῖπνον παρασκευάζεσθαι, προσελθών, Παρὰ Πολυδεύκουσ, ἔφη, κομίζω σοὶ τινα ἐπιστολήν.

ἡσθέντοσ δὲ ἐκείνου καὶ οἰηθέντοσ ὅτι κατὰ τὸ κοινὸν καὶ αὐτὸσ τοῖσ ἄλλοισ συντρέχει τῷ πάθει αὐτοῦ, καὶ εἰπόντοσ, Τί οὖν, ὦ Δημῶναξ, Πολυδεύκησ ἀξιοῖ; αἰτιᾶταί σε, ἔφη, ὅτι μὴ ἤδη πρὸσ αὐτὸν ἄπει. ὁ δ’ αὐτὸσ υἱὸν πενθοῦντι καὶ ἐν σκότῳ ἑαυτὸν καθείρξαντι προσελθὼν ἔλεγεν μάγοσ τε εἶναι καὶ δύνασθαι αὐτῷ ἀναγαγεῖν τοῦ παιδὸσ τὸ εἴδωλον, εἰ μόνον αὐτῷ τρεῖσ τινασ ἀνθρώπουσ ὀνομάσειε μηδένα πώποτε πεπενθηκότασ·

ἐπὶ πολὺ δὲ ἐκείνου . ἐνδοιάσαντοσ καὶ ἀποροῦντοσ ‐ οὐ γὰρ εἶχέν τινα, οἶμαι, εἰπεῖν τοιοῦτον ‐ εἶτ’, ἔφη, ὦ γελοῖε, μόνοσ ἀφόρητα πάσχειν νομίζεισ μηδένα ὁρῶν πένθουσ ἄμοιρον; καὶ μὴν κἀκείνων καταγελᾶν ἠξίου τῶν ἐν ταῖσ ὁμιλίαισ πάνυ ἀρχαίοισ καὶ ξένοισ ὀνόμασι χρωμένων ἑνὶ γοῦν ἐρωτηθέντι ὑπ’ αὐτοῦ λόγον τινὰ καὶ ὑπεραττικῶσ ἀποκριθέντι, Ἐγὼ μέν σε, ἔφη, ὦ ἑταῖρε, νῦν ἠρώτησα, σὺ δέ μοι ὡσ ἐπ’ Ἀγαμέμνονοσ ἀποκρίνῃ.

εἰπόντοσ δέ τινοσ τῶν ἑταίρων, Ἀπίωμεν, Δημῶναξ, εἰσ τὸ Ἀσκληπιεῖον καὶ προσευξώμεθα ὑπὲρ τοῦ υἱοῦ, Πάνυ, ἔφη, κωφὸν ἡγῇ τὸν Ἀσκληπιόν, εἰ μὴ δύναται κἀντεῦθεν ἡμῶν εὐχομένων ἀκούειν.

ἰδὼν δέ ποτε δύο τινὰσ φιλοσόφουσ κομιδῇ ἀπαιδεύτωσ ἐν ζητήσει ἐρίζοντασ καὶ τὸν μὲν ἄτοπα ἐρωτῶντα, τὸν δὲ οὐδὲν πρὸσ λόγον ἀποκρινόμενον, Οὐ δοκεῖ ὑμῖν, ἔφη, ὦ φίλοι, ὁ μὲν ἕτεροσ τούτων τράγον ἀμέλγειν, ὁ δὲ αὐτῷ κόσκινον ὑποτιθέναι;

Ἀγαθοκλέουσ δὲ τοῦ Περιπατητικοῦ μέγα φρονοῦντοσ ὅτι μόνοσ αὐτόσ ἐστιν καὶ πρῶτοσ τῶν διαλεκτικῶν, ἔφη, Καὶ μήν, ὦ Ἀγαθόκλεισ, εἰ μὲν πρῶτοσ, οὐ μόνοσ, εἰ δὲ μόνοσ, οὐ πρῶτοσ.

Κεθήγου δὲ τοῦ ὑπατικοῦ, ὁπότε διὰ τῆσ Ἑλλάδοσ εἰσ τὴν Ἀσίαν ἀπῄει πρεσβεύσων τῷ πατρί, πολλὰ καταγέλαστα καὶ λέγοντοσ καὶ ποιοῦντοσ, ἐπειδὴ τῶν ἑταίρων τισ ὁρῶν ταῦτα ἔλεγεν αὐτὸν μέγα κάθαρμα εἶναι, Μὰ τὸν·

Δί’, ἔφη ὁ Δημῶναξ, οὐδὲ μέγα. καὶ Ἀπολλώνιον δέ ποτε τὸν φιλόσοφον ἰδὼν μετὰ πολλῶν τῶν μαθητῶν ἐξελαύνοντα ‐ ‐ ἤδη δὲ.

ἀπῄει μετάπεμπτοσ ὡσ ἐπὶ παιδείᾳ τῷ βασιλεῖ συνεσόμενοσ ‐ προσέρχεται, ἔφη, Ἀπολλώνιοσ καὶ οἱ Ἀργοναῦται αὐτοῦ. ἄλλου δέ ποτε ἐρομένου εἰ ἀθάνατοσ αὐτῷ ἡ ψυχὴ δοκεῖ εἶναι, Ἀθάνατοσ, ἔφη, ἀλλ’ ὡσ πάντα.

περὶ μέντοι Ἡρῴδου ἔλεγεν ἀληθεύειν τὸν Πλάτωνα φάμενον, οὐ μίαν ἡμᾶσ ψυχὴν ἔχειν·

οὐ γὰρ εἶναι τῆσ αὐτῆσ ψυχῆσ Ῥήγιλλαν καὶ Πολυδεύκη ὡσ ζῶντασ ἑστιᾶν καὶ τὰ τοιαῦτα μελετᾶν. ἐτόλμησε δέ ποτε καὶ Ἀθηναίουσ ἐρωτῆσαι δημοσίᾳ τῆσ προρρήσεωσ ἀκούσασ, διὰ τίνα αἰτίαν ἀποκλείουσι τοὺσ βαρβάρουσ, καὶ ταῦτα τοῦ τὴν τελετὴν αὐτοῖσ καταστησαμένου Εὐμόλπου βαρβάρου καὶ Θρᾳκὸσ ὄντοσ.

ἐπεὶ δέ ποτε πλεῖν μέλλοντι αὐτῷ διὰ χειμῶνοσ ἔφη τισ τῶν φίλων Οὐ δέδοικασ μὴ ἀνατραπέντοσ τοῦ σκάφουσ ὑπὸ ἰχθύων καταβρωθῇσ;

ἀγνώμων ἂν εἰήν, ἔφη, ὀκνῶν ὑπὸ ἰχθύων κατεδεσθῆναι τοσούτουσ αὐτὸσ ἰχθῦσ καταφαγών. ῥήτορι δέ τινι κάκιστα μελετήσαντι συνεβούλευεν ἀσκεῖν καὶ γυμνάζεσθαι·

τοῦ δὲ εἰπόντοσ, Αεἲ ἐπ’ ἐμαυτοῦ λέγω, Εἰκότωσ τοίνυν, ἔφη, τοιαῦτα λέγεισ μωρῷ ἀκροατῇ χρώμενοσ. καὶ μάντιν δέ ποτε ἰδὼν δημοσίᾳ ἐπὶ μισθῷ μαντευόμενον, Οὐχ ὁρῶ, ἔφη, ἐφ’ ὅτῳ τὸν μισθὸν ἀπαιτεῖσ·

εἰ μὲν γὰρ ὡσ ἀλλάξαι τι δυνάμενοσ τῶν ἐπικεκλωσμένων, ὀλίγον αἰτεῖσ ὁπόσον ἂν αἰτῇσ, εἰ δὲ ὡσ δέδοκται τῷ θεῷ πάντα ἔσται, τί σου δύναται ἡ μαντική; πρεσβύτου δέ τινοσ Ῥωμαίου εὐσωματοῦντοσ τὴν ἐνόπλιον αὐτῷ μάχην πρὸσ πάτταλον ἐπιδειξαμένου καὶ ἐρομένου, Πῶσ σοι, Δημῶναξ, μεμαχῆσθαι ἔδοξα;

καλῶσ, ἔφη, ἂν ξύλινον τὸν ἀνταγωνιστὴν ἔχῃσ. καὶ μὴν καὶ πρὸσ τὰσ ἀπόρουσ τῶν ἐρωτήσεων πάνυ εὐστόχωσ παρεσκεύαστο·

ἐρομένου γάρ τινοσ ἐπὶ χλευασμῷ, Εἰ χιλίασ μνᾶσ ξύλων καύσαιμι, ὦ Δημῶναξ, πόσαι μναῖ ἂν καπνοῦ γένοιντο; στῆσον, ἔφη, τὴν σποδόν, καὶ τὸ λοιπὸν πᾶν καπνὸσ ἔσται. Πολυβίου δέ τινοσ, κομιδῇ ἀπαιδεύτου ἀνθρώπου καὶ σολοίκου, εἰπόντοσ, Ὁ βασιλεύσ με τῇ Ῥωμαίων πολιτείᾳ τετίμηκεν·

εἴθε σε, ἔφη, Ἕλληνα μᾶλλον ἢ Ῥωμαῖον πεποιήκει. ἰδὼν ’δέ τινα τῶν εὐπαρύφων ἐπὶ τῷ πλάτει τῆσ πορφύρασ μέγα φρονοῦντα, κύψασ αὐτοῦ πρὸσ τὸ οὖσ καὶ τῆσ ἐσθῆτοσ λαβόμενοσ καὶ δείξασ, Τοῦτο μέντοι πρὸ σοῦ πρόβατον ἐφόρει καὶ ἦν πρόβατον.

ἐπεὶ μέντοι λουόμενοσ ὤκνησεν ἐσ τὸ ὕδωρ ζέον ἐμβῆναι, καὶ ᾐτιάσατό τισ ὡσ ἀποδειλιάσαντα, Εἰπέ μοι, ἔφη, ὑπὲρ πατρίδοσ αὐτὸ πείσεσθαι ἔμελλον;

ἐρομένου δέ τινοσ, Ποῖα νομίζεισ εἶναι τὰ ἐν Αἳδου;

περίμεινον, ἔφη, κἀκεῖθέν σοι ἐπιστελῶ. Ἀδμήτῳ δέ τινι ποιητῇ φαύλῳ λέγοντι γεγραφέναι μονόστιχον ἐπίγραμμα, ὅπερ ἐν ταῖσ διαθήκαισ κεκέλευκεν ἐπιγραφῆναι αὑτοῦ τῇ στήλῃ ‐ ‐ οὐ χεῖρον δὲ καὶ αὐτὸ εἰπεῖν, Γαῖα λάβ’ Ἀδμήτου ἔλυτρον, βῆ δ’ εἰσ θεὸν αὐτόσ ‐ γελάσασ εἶπεν, Οὕτω καλόν ἐστιν, ὦ Ἄδμητε, τὸ ἐπίγραμμα, ὥστε ἐβουλόμην αὐτὸ ἤδη ἐπιγεγράφθαι.

ἰδὼν δέ τισ ·

ἐπὶ τῶν σκελῶν αὐτοῦ οἱᾶ τοῖσ γέρουσιν ἐπιεικῶσ γίνεται, ἤρετο, Τί τοῦτο, ὦ Δημῶναξ; ὁ δὲ μειδιάσασ, Χάρων με ἔδακεν, ἔφη. καὶ μέντοι καὶ Λακεδαιμόνιόν τινα ἰδὼν τὸν αὑτοῦ οἰκέτην μαστιγοῦντα, Παῦσαι, ἔφη, ὁμότιμον σαυτοῦ τὸν δοῦλον ἀποφαίνων.

Δανάησ δέ τινοσ πρὸσ τὸν ἀδελφὸν δίκην ἐχούσησ, Κρίθητι, ἔφη, οὐ γὰρ εἶ Δανάη ἡ Ἀκρισίου θυγάτηρ.

μάλιστα δὲ ἐπολέμει τοῖσ οὐ πρὸσ ἀλήθειαν ἀλλὰ πρὸσ ἐπίδειξιν φιλοσοφοῦσιν ἕνα γοῦν ἰδὼν Κυνικὸν τρίβωνα μὲν καὶ πήραν ἔχοντα, ἀντὶ δὲ τῆσ βακτηρίασ ὕπερον, καὶ κεκραγότα καὶ λέγοντα ὅτι Ἀντισθένουσ καὶ Κράτητοσ καὶ Διογένουσ ἐστὶ ζηλωτήσ, Μὴ ψεύδου, ἔφη, σὺ γὰρ Ὑπερείδου μαθητὴσ ὢν τυγχάνεισ.

ἐπεὶ μέντοι πολλοὺσ τῶν ἀθλητῶν ἑώρα κακομαχοῦντασ καὶ παρὰ τὸν νόμον τὸν ἐναγώνιον ἀντὶ τοῦ παγκρατιάζειν δάκνοντασ, Οὐκ ἀπεικότωσ, ἔφη, τοὺσ νῦν ἀθλητὰσ οἱ παρομαρτοῦντεσ λέοντασ καλοῦσιν.

ἀστεῖον δὲ κἀκεῖνο αὐτοῦ καὶ δηκτικὸν ἅμα τὸ πρὸσ τὸν ἀνθύπατον εἰρημένον·

ἦν μὲν γὰρ τῶν πιττουμένων τὰ σκέλη καὶ τὸ σῶμα ὅλον· κυνικοῦ δέ τινοσ ἐπὶ λίθον ἀναβάντοσ καὶ αὐτὸ τοῦτο κατηγοροῦντοσ αὐτοῦ καὶ εἰσ κιναιδίαν διαβάλλοντοσ, ἀγανακτήσασ καὶ κατασπασθῆναι τὸν Κυνικὸν κελεύσασ ἔμελλεν ἢ ξύλοισ συντρίψειν ἢ καὶ φυγῇ ζημιώσειν ἀλλ’ ὅ γε Δημῶναξ παρατυχὼν παρῃτεῖτο συγγνώμην ἔχειν αὐτῷ κατά τινα πάτριον τοῖσ Κυνικοῖσ παρρησίαν θρασυνομένῳ. εἰπόντοσ δὲ τοῦ ἀνθυπάτου, Νῦν μέν σοι ἀφίημι αὐτόν, ἂν δὲ ὕστερον τοιοῦτόν τι τολμήσῃ, τί παθεῖν ἄξιόσ ἐστιν; καὶ ὁ Δημῶναξ, Δρωπακισθῆναι τότε αὐτὸν κέλευσον. ἄλλῳ δέ τινι στρατοπέδων ἅμα καὶ ἔθνουσ τοῦ μεγίστου τὴν ἀρχὴν ἐμπιστευθέντι ἐκ βασιλέωσ ἐρομένῳ, πῶσ ἄριστα ἄρξει;

ἀοργήτωσ, ἔφη, καὶ ὀλίγα μὲν λαλῶν, πολλὰ δὲ ἀκούων. ἐρομένῳ δέ τινι εἰ καὶ αὐτὸσ πλακοῦντασ ἐσθίοι, Οἰεί οὖν, ἔφη, τοῖσ μωροῖσ τὰσ μελίσσασ τιθέναι τὰ κηρία;

πρὸσ δὲ τῇ Ποικίλῃ ἀνδριάντα ἰδὼν τὴν χεῖρα ἀποκεκομμένον, ὀψὲ ἔφη Ἀθηναίουσ εἰκόνι χαλκῇ .

τετιμηκέναι τὸν Κυνέγειρον. καὶ μὴν καὶ Ῥουφῖνον τὸν Κύπριον ‐ λέγω δὴ τὸν χωλὸν τὸν ἐκ τοῦ περιπάτου ‐ ἰδὼν ἐπὶ πολὺ τοῖσ περιπάτοισ ἐνδιατρίβοντα, Οὐδέν ἐστιν, ἔφη, ἀναισχυντότερον χωλοῦ Περιπατητικοῦ.

ἐπεὶ δέ ποτε ὁ Ἐπίκτητοσ ἐπιτιμῶν ἅμα συνεβούλευεν αὐτῷ ἀγαγέσθαι γυναῖκα καὶ παιδοποιήσασθαι ‐ πρέπειν γὰρ καὶ τοῦτο φιλοσόφῳ ἀνδρὶ ἕτερον ἀντ’ αὐτοῦ καταλιπεῖν τῇ φύσει ‐ ἐλεγκτικώτατα πρὸσ αὐτὸν ἀπεκρίνατο, Οὐκοῦν, ὦ Ἐπίκτητε, δόσ μοι μίαν τῶν σαυτοῦ θυγατέρων.

καὶ μὴν τὸ πρὸσ Ἑρμῖνον τὸν Ἀριστοτελικὸν ἄξιον ἀπομνημονεῦσαι·

εἰδὼσ γὰρ αὐτὸν παγκάκιστον μὲν ὄντα καὶ μυρία κακὰ ἐργαζόμενον, τὸν Ἀριστοτέλη δ’ ἐπαινοῦντα καὶ διὰ στόματοσ αὐτοῦ τὰσ δέκα κατηγορίασ ἔχοντα, Ἑρμῖνε, ἔφη, ἀληθῶσ ἄξιοσ εἶ δέκα κατηγοριῶν. Ἀθηναίων δὲ σκεπτομένων κατὰ ζῆλον τὸν πρὸσ Κορινθίουσ καταστήσασθαι θέαν μονομάχων, προελθὼν εἰσ αὐτούσ, Μὴ πρότερον ταῦτα, ὦ Ἀθηναῖοι, ψηφίσησθε, ἂν μὴ τοῦ Ἐλέου τὸν βωμὸν καθέλητε.

ἐπεὶ δὲ εἰσ Ὀλυμπίαν ποτὲ ἐλθόντι αὐτῷ Ἠλεῖοι εἰκόνα χαλκῆν ἐψηφίσαντο, Μηδαμῶσ τοῦτο, ἔφη, ὦ ἄνδρεσ Ἠλεῖοι, μὴ δόξητε ὀνειδίζειν τοῖσ προγόνοισ ὑμῶν, ὅτι μήτε Σωκράτουσ μήτε Διογένουσ εἰκόνα ἀνατεθείκασιν.

ἤκουσα δὲ αὐτοῦ ποτε καὶ πρὸσ τὸν τὸν τῶν νόμων ἔμπειρον ταῦτα λέγοντοσ, ὅτι κινδυνεύουσιν ἄχρηστοι εἶναι οἱ νόμοι, ἄν τε πονηροῖσ ἄν τε ἀγαθοῖσ γράφωνται·

οἱ μὲν γὰρ οὐ δέονται νόμων, οἱ δὲ ὑπὸ νόμων οὐδὲν βελτίουσ γίγνονται. τῶν δὲ Ὁμήρου στίχον ἕνα ᾖδεν μάλιστα ‐ κάτθαν’ ὁμῶσ ὃ τ’ ἀεργὸσ ἀνὴρ ὅ τε πολλὰ ἐοργώσ.

ἐπῄνει δὲ καὶ τὸν Θερσίτην ὡσ Κυνικόν τινα δημηγόρον.

ἐρωτηθεὶσ δέ ποτε, τίσ αὐτῷ ἀρέσκοι τῶν φιλοσόφων, ἔφη, Πάντεσ μὲν θαυμαστοί·

ἐγὼ δὲ Σωκράτη μὲν σέβω, θαυμάζω δὲ Διογένη καὶ φιλῶ Ἀρίστιππον. Ἐβίου δὲ ἔτη ὀλίγου δέοντα τῶν ἑκατὸν ἄνοσοσ, ἄλυποσ, οὐδένα ἐνοχλήσασ τι ἢ αἰτήσασ, φίλοισ χρήσιμοσ, ἐχθρὸν οὐδένα οὐδεπώποτε ἐσχηκώσ·

καὶ τοσοῦτον ἔρωτα ἔσχον πρὸσ αὐτὸν Ἀθηναῖοί τε αὐτοὶ καὶ ἅπασα ἡ Ἑλλάσ, ὥστε παριόντι ὑπεξανίστασθαι μὲν τοὺσ ἄρχοντασ, σιωπὴν δὲ γίνεσθαι παρὰ πάντων. τὸ τελευταῖον δὲ ἤδη ὑπέργηρωσ ὢν ἄκλητοσ εἰσ ἣν τύχοι παριὼν οἰκίαν ἐδείπνει καὶ ἐκάθευδε, τῶν ἐνοικούντων θεοῦ τινα ἐπιφάνειαν ἡγουμένων τὸ πρᾶγμα καί τινα ἀγαθὸν δαίμονα εἰσεληλυθέναι αὐτοῖσ εἰσ τὴν οἰκίαν. παριόντα δὲ αἱ ἀρτοπώλιδεσ ἀνθεῖλκον πρὸσ αὑτὰσ ἑκάστη ἀξιοῦσα παρ’ αὐτῆσ λαμβάνειν τῶν ἄρτων, καὶ τοῦτο εὐτυχίαν ἑαυτῆσ ἡ δεδωκυῖα ᾤετο. καὶ μὴν καὶ οἱ παῖδεσ ὀπώρασ προσέφερον αὐτῷ πατέρα ὀνομάζοντεσ. στάσεωσ δέ ποτε Ἀθήνησι γενομένησ εἰσῆλθεν εἰσ τὴν ἐκκλησίαν καὶ φανεὶσ μόνον σιωπᾶν ἐποίησεν αὐτούσ·

ὁ δὲ ἰδὼν ἤδη μετεγνωκότασ οὐδὲν εἰπὼν καὶ αὐτὸσ ἀπηλλάγη. ὅτε δὲ συνῆκεν οὐκέθ’ οἱο͂́σ τε ὢν αὑτῷ ἐπικουρεῖν, εἰπὼν πρὸσ τοὺσ παρόντασ τὸν ἐναγώνιον τῶν κηρύκων πόδα λήγει μὲν ἀγὼν τῶν καλλίστων ἄθλων ταμίασ, καιρὸσ δὲ καλεῖ μηκέτι μέλλειν, καὶ πάντων ἀποσχόμενοσ ἀπῆλθεν τοῦ βίου φαιδρὸσ καὶ οἱο͂σ ἀεὶ τοῖσ ἐντυγχάνουσιν ἐφαίνετο.

ὀλίγον δὲ πρὸ τῆσ τελευτῆσ ἐρομένου τινόσ, Περὶ ταφῆσ τί κελεύεισ;

μὴ πολυπραγμονεῖτε, ἔφη· ἡ γὰρ ὀδμή με θάψει. φαμένου δὲ ἐκείνου, Τί οὖν; οὐκ αἰσχρὸν ὀρνέοισ καὶ κυσὶ βορὰν προτεθῆναι τηλικούτου ἀνδρὸσ σῶμα; καὶ μὴν οὐδὲν ἄτοπον, ἔφη, τοῦτο, εἰ μέλλω καὶ ἀποθανὼν ζῴοισ τισὶ χρήσιμοσ ἔσεσθαι. οἱ μέντοι Ἀθηναῖοι καὶ ἔθαψαν αὐτὸν δημοσίᾳ μεγαλοπρεπῶσ καὶ ἐπὶ πολὺ ἐπένθησαν, καὶ τὸν θᾶκον τὸν λίθινον, ἐφ’ οὗ.

εἰώθει ὁπότε κάμνοι ἀναπαύεσθαι, προσεκύνουν καὶ ἐστεφάνουν ἐσ τιμὴν τοῦ ἀνδρόσ, ἡγούμενοι ἱερὸν εἶναι καὶ τὸν λίθον, ἐφ’ οὗ ἐκαθέζετο. ἐπὶ μὲν γὰρ τὴν ἐκφορὰν οὐκ ἔστιν ὅστισ οὐκ ἀπήντησεν, καὶ μάλιστα τῶν φιλοσόφων οὗτοι μέντοι ὑποδύντεσ ἐκόμιζον αὐτὸν ἄχρι πρὸσ τὸν τάφον. ταῦτα ὀλίγα πάνυ ἐκ πολλῶν ἀπεμνημόνευσα, καὶ ἔστιν ἀπὸ τούτων τοῖσ ἀναγινώσκουσι λογίζεσθαι ὁποῖοσ ἐκεῖνοσ ἀνὴρ ἐγένετο.

상위

Lucian (루키아노스)

목록

  • (no name)
일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION