헬라어 문장 검색 - Λυξιαν́Δεμερξέ1́

(루키아노스, De mercede, (no name))

καὶ τί σοι πρώτον, ὠ φιλότησ, ἢ τί ὕστατον, φασί, . καταλέξω τούτων ἃ πάσχειν ἢ ποιεῖν ἀνάγκη τοὺσ ἐπὶ μισθῷ συνόντασ κἀν ταῖσ τῶν εὐδαιμόνων τούτων φιλίαισ ἐξεταζομένουσ ‐ εἰ χρὴ φιλίαν τὴν τοιαύτην αὐτῶν δουλείαν ἐπονομάζειν; οἶδα γὰρ πολλὰ καὶ σχεδὸν τὰ πλεῖστα τῶν συμβαινόντων αὐτοῖσ, οὐκ αὐτὸσ μὰ Δία τοῦ τοιούτου πειραθείσ, οὐ γὰρ ἐν ἀνάγκῃ; μοι ἡ πεῖρα ἐγεγένητο, μηδέ, ὦ θεοί, γένοιτο· ἀλλὰ πολλοὶ τῶν εἰσ τὸν βίον τοῦτον ἐμπεπτωκότων ἐξηγόρευον πρόσ με, οἱ μὲν ἔτι ἐν τῷ κακῷ ὄντεσ, ἀποδυρόμενοι ὁπόσα καὶ ὁποῖα ἔπασχον, οἱ δὲ ὥσπερ ἐκ δεσμωτηρίου τινὸσ ἀποδράντεσ οὐκ ἀηδῶσ μνημονεύοντεσ ὧν ἐπεπόνθεσαν ἀλλὰ γὰρ εὐφραίνοντο ἀναλογιζόμενοι οἱών ἀπηλλάγησαν. ἀξιοπιστότεροι δὲ ἦσαν οὗτοι διὰ πάσησ, ὡσ εἰπεῖν, τῆσ τελετῆσ διεξεληλυθότεσ καὶ πάντα ἐξ ἀρχῆσ εἰσ τέλοσ ἐποπτεύσαντεσ. οὐ παρέργωσ οὖν οὐδὲ ἀμελῶσ ἐπήκουον αὐτῶν καθάπερ ναυαγίαν τινὰ καὶ σωτηρίαν αὐτῶν παράλογον διηγουμένων, οἱοῖ̀ εἰσιν οἱ πρὸσ τοῖσ ἱεροῖσ ἐξυρημένοι τὰσ κεφαλὰσ συνάμα πολλοὶ τὰσ τρικυμίασ καὶ ζάλασ καὶ ἀκρωτήρια καὶ ἐκβολὰσ καὶ ἱστοῦ κλάσεισ καὶ πηδαλίων ἀποκαυλίσεισ διεξιόντεσ, ἐπὶ πᾶσι δὲ τοὺσ Διοσκούρουσ ἐπιφαινομένουσ, ‐ οἰκεῖοι γὰρ τῆσ τοιαύτησ τραγῳδίασ οὗτοί γε ‐ ἢ τιν’ ἄλλον ἐκ μηχανῆσ θεὸν ἐπὶ τῷ καρχησίῳ καθεζόμενον ἢ πρὸσ τοῖσ πηδαλίοισ ἑστῶτα καὶ πρόσ τινα ᾐόνα μαλακὴν ἀπευθύνοντα τὴν ναῦν, οἷ προσενεχθεῖσα ἔμελλεν αὐτὴ μὲν ἠρέμα καὶ κατὰ σχολὴν διαλυθήσεσθαι, αὐτοὶ δὲ ἀσφαλῶσ ἀποβήσεσθαι χάριτι καὶ εὐμενείᾳ τοῦ θεοῦ. ἐκεῖνοι μὲν οὖν τὰ πολλὰ ταῦτα πρὸσ τὴν χρείαν τὴν παραυτίκα ἐπιτραγῳδοῦσιν ὡσ παρὰ πλειόνων λαμβάνοιεν, οὐ δυστυχεῖσ μόνον ἀλλὰ καὶ θεοφιλεῖσ τινεσ εἶναι δοκοῦντεσ· οἱ δὲ τοὺσ ἐν ταῖσ οἰκίαισ χειμῶνασ καὶ τὰσ τρικυμίασ καὶ νὴ Δία πεντακυμίασ τε καὶ δεκακυμίασ, εἰ οἱο͂́ν τε εἰπεῖν, διηγούμενοι, καὶ ὡσ τὸ πρῶτον εἰσέπλευσαν, γαληνοῦ ὑποφαινομένου τοῦ πελάγουσ, καὶ ὅσα πράγματα παρὰ τὸν πλοῦν ὅλον ὑπέμειναν ἢ διψῶντεσ ἢ ναυτιῶντεσ ἢ ὑπεραντλούμενοι τῇ ἅλμῃ, καὶ τέλοσ ὡσ πρὸσ πέτραν τινὰ ὕφαλον ἢ σκόπελον ἀπόκρημνον περιρρήξαντεσ τὸ δύστηνον σκαφίδιον ἄθλιοι κακῶσ ἐξενήξαντο γυμνοὶ καὶ πάντων ἐνδεεῖσ τῶν ἀναγκαίων ‐ ἐν δὴ τούτοισ καὶ τῇ τούτων διηγήσει ἐδόκουν μοι τὰ πολλὰ οὗτοι ὑπ’ αἰσχύνησ ἐπικρύπτεσθαι, καὶ ἑκόντεσ εἶναι ἐπιλανθάνεσθαι αὐτῶν.

ἀλλ’ ἔγωγε κἀκεῖνα καὶ εἲ τιν’ ^ ἄλλα ἐκ τοῦ λόγου συντιθεὶσ εὑρίσκω προσόντα ταῖσ τοιαύταισ συνουσίαισ, οὐκ ὀκνήσω σοι πάντα, ὦ καλὲ Τιμόκλεισ, διεξελθεῖν· δοκῶ γάρ μοι ἐκ πολλοῦ ἤδη κατανενοηκέναι σε τούτῳ τῷ βίῳ ἐπιβουλεύοντα, καὶ πρῶτόν γε ὁπηνίκα περὶ τῶν τοιούτων ὁ λόγοσ ἐνέπεσεν, εἶτα ἐπῄνεσέ τισ τῶν παρόντων τὴν τοιαύτην μισθοφοράν, τρισευδαίμονασ εἶναι λέγων οἷσ μετὰ τοῦ φίλουσ ἔχειν τοὺσ ἀρίστουσ Ῥωμαίων καὶ δειπνεῖν δεῖπνα πολυτελῆ καὶ ἀσύμβολα καὶ οἰκεῖν ἐν καλῷ καὶ ἀποδημεῖν μετὰ πάσησ ῥᾳστώνησ καὶ ἡδονῆσ ἐπὶ λευκοῦ ζεύγουσ, εἰ τύχοι, ἐξυπτιάζοντασ, προσέτι καὶ μισθὸν τῆσ φιλίασ καὶ ὧν εὖ πάσχουσιν τούτων λαμβάνειν οὐκ ὀλίγον ἐστίν· ἀτεχνῶσ γὰρ ἄσπορα καὶ ἀνήροτα τοῖσ τοιούτοισ τὰ πάντα φύεσθαι.

ὁπότε οὖν ταῦτα καὶ τὰ τοιαῦτα ἤκουεσ, ἑώρων ὅπωσ ἐκεχήνεισ πρὸσ αὐτὰ καὶ πάνυ σφόδρα πρὸσ τὸ δέλεαρ ἀναπεπταμένον παρεῖχεσ τὸ στόμα. ὡσ οὖν τό γε ἡμέτερον εἰσαῦθίσ ποτε ἀναίτιον ᾖ μηδὲ ἔχῃσ λέγειν ὡσ ὁρῶντέσ σε τηλικοῦτο μετὰ τῆσ καρίδοσ ἄγκιστρον καταπίνοντα οὐκ ἐπελαβόμεθα οὐδὲ πρὶν ἐμπεσεῖν τῷ λαιμῷ περιεσπάσαμεν οὐδὲ προεδηλώσαμεν, ἀλλὰ περιμείναντεσ ἐξ ἑλκομένου ^ καὶ ἐμπεπηγότοσ ἤδη συρόμενον καὶ πρὸσ ἀνάγκην ἀγόμενον ὁρᾶν ὅτ’ οὐδὲν ὄφελοσ ἑστῶτεσ ἐπεδακρύομεν· ὅπωσ μὴ ταῦτα λέγῃσ ποτέ, πάνυ εὔλογα, ἢν λέγηται, καὶ ἄφυκτα ἡμῖν, ὡσ οὐκ ἀδικοῦμεν μὴ προμηνύσαντεσ, ἄκουσον ἐξ ἀρχῆσ ἁπάντων, καὶ τὸ δίκτυόν τε αὐτὸ καὶ τῶν κύρτων τὸ ἀδιέξοδον ἔκτοσθεν ἐπὶ σχολῆσ, ἀλλὰ μὴ ἔνδοθεν ἐκ τοῦ μυχοῦ προεπισκόπησον, καὶ τοῦ ἀγκίστρου δὲ τὸ ἀγκύλον καὶ τὴν εἰσ τὸ ἔμπαλιν τοῦ σκόλοποσ ἀναστροφὴν καὶ τῆσ τριαίνησ τὰσ ἀκμὰσ εἰσ τὰσ χεῖρασ λαβὼν καὶ πρὸσ τὴν γνάθον πεφυσημένην ἀποπειρώμενοσ, ἢν μὴ πάνυ ὀξέα μηδὲ ἄφυκτα μηδὲ ἀνιαρὰ ἐν τοῖσ τραύμασι φαίνηται βιαίωσ σπῶντα καὶ ἀμάχωσ ἀντιλαμβανόμενα, ἡμᾶσ μὲν ἐν τοῖσ δειλοῖσ καὶ διὰ τοῦτο πεινῶσιν ἀνάγραφε, σεαυτὸν δὲ παρακαλέσασ θαρρεῖν ἐπιχείρει τῇ ἄγρᾳ, εἰ θέλεισ, καθάπερ ὁ λάροσ ὅλον περιχανὼν τὸ δέλεαρ. ῥηθήσεται δὲ ὁ πᾶσ λόγοσ τὸ μὲν ὅλον ἴσωσ διὰ σέ, πλὴν ἀλλ’ οὔ γε περὶ τῶν φιλοσοφούντων ὑμῶν μόνον, οὐδὲ ὁπόσοι ’ σπουδαιοτέραν τὴν προαίρεσιν προείλοντο ἐν τῷ βίῳ, ἀλλὰ καὶ περὶ γραμματιστῶν καὶ ῥητόρων καὶ μουσικῶν καὶ ὅλωσ τῶν ἐπὶ παιδείαισ συνεῖναι καὶ μισθοφορεῖν ἀξιουμένων.

κοινῶν δὲ ὡσ ἐπίπαν ὄντων καὶ ὁμοίων τῶν συμβαινόντων ἅπασι, δῆλον ὡσ οὐκ ἐξαίρετα μέν, αἰσχίω δὲ τὰ αὐτὰ ὄντα γίγνεται τοῖσ φιλοσοφοῦσιν, εἰ τῶν ὁμοίων τοῖσ ἄλλοισ ἀξιοῖντο καὶ μηδὲν αὐτοὺσ σεμνότερον οἱ μισθοδόται ἄγοιεν. ὅ τι δ’ ἂν οὖν ὁ λόγοσ αὐτὸσ ἐπιὼν ἐξευρίσκῃ, τούτου τὴν αἰτίαν μάλιστα μὲν οἱ ποιοῦντεσ αὐτοί, ἔπειτα δὲ οἱ ὑπομένοντεσ αὐτὰ δίκαιοι ἔχειν ἐγὼ δὲ ἀναίτιοσ, εἰ μὴ ἀληθείασ καὶ παρρησίασ ἐπιτίμιὸν τί ἐστιν. τοὺσ μέντοι τοῦ ἄλλου πλήθουσ, οἱο͂ν γυμναστάσ τινασ ἢ κόλακασ, ἰδιώτασ καὶ μικροὺσ τὰσ γνώμασ καὶ ταπεινοὺσ αὐτόθεν ἀνθρώπουσ, οὔτε ἀποτρέπειν ἄξιον τῶν τοιούτων συνουσιῶν, οὐδὲ γὰρ ἂν πεισθεῖεν, οὔτε μὴν αἰτιᾶσθαι καλῶσ ἔχει μὴ ἀπολειπομένουσ τῶν μισθοδοτῶν εἰ καὶ πάνυ πολλὰ ὑβρίζοιντο ὑπ’ αὐτῶν, ἐπιτήδειοι γὰρ καὶ οὐκ ἀνάξιοι τῆσ τοιαύτησ διατριβῆσ· ἄλλωσ τε οὐδὲ σχοῖεν ἄν τι ἄλλο πρὸσ ὅ τι χρὴ ἀποκλίναντασ αὐτοὺσ παρέχειν αὑτοὺσ ἐνεργούσ,^ ἀλλ’ ἤν τισ αὐτῶν ἀφέλῃ τοῦτο, ἄτεχνοι αὐτίκα καὶ ἀργοὶ καὶ περιττοὶ εἰσιν. οὐδὲν οὖν οὔτ’ αὐτοὶ δεινὸν πάσχοιεν ἂν οὔτ’ ἐκεῖνοι ὑβρισταὶ δοκοῖεν εἰσ τὴν ἀμίδα, φασίν, ἐνουροῦντεσ· ἐπὶ γάρ τοι τὴν ὕβριν ταύτην ἐξ ἀρχῆσ παρέρχονται εἰσ τὰσ οἰκίασ, καὶ ἡ τέχνη φέρειν καὶ ἀνέχεσθαι τὰ γιγνόμενα. περὶ δὲ ὧν προεῖπον τῶν πεπαιδευμένων ἄξιον ἀγανακτεῖν καὶ πειρᾶσθαι ὡσ ἔνι μάλιστα μετάγειν αὐτοὺσ καὶ πρὸσ ἐλευθερίαν ἀφαιρεῖσθαι. δοκῶ δέ μοι καλῶσ ἂν ποιῆσαι, εἰ τὰσ αἰτίασ ἀφ’ ὧν ἐπὶ τὸν τοιοῦτον βίον ἀφικνοῦνταί τινεσ προεξετάσασ δείξαιμι οὐ πάνυ βιαίουσ οὐδ’ ἀναγκαίασ·

οὕτω γὰρ ἂν αὐτοῖσ ἡ ἀπολογία προαναιροῖτο καὶ ἡ πρώτη ὑπόθεσισ τῆσ ἐθελοδουλείασ. οἱ μὲν δὴ πολλοὶ τὴν πενίαν καὶ τὴν τῶν ἀναγκαίων χρείαν προθέμενοι ἱκανὸν τοῦτο προκάλυμμα οἰόνται προβεβλῆσθαι τῆσ πρὸσ τὸν βίον τοῦτον αὐτομολίασ, καὶ ἀποχρῆν αὐτοῖσ νομίζουσιν εἰ λέγοιεν ὡσ συγγνώμησ ἄξιον ποιοῦσιν τὸ χαλεπώτατον τῶν ἐν τῷ βίῳ, τὴν πενίαν, διαφυγεῖν ζητοῦντεσ· εἶτα ὁ Θέογνισ πρόχειροσ καὶ πολὺ τό, πᾶσ γὰρ ἀνὴρ πενίῃ δεδμημένοσ καὶ ὅσα ἄλλα δείματα ὑπὲρ τῆσ πενίασ οἱ ἀγεννέστατοι τῶν ποιητῶν ἐξενηνόχασιν. ἐγὼ δ’ εἰ μὲν ἑώρων αὐτοὺσ φυγήν τινα ὡσ ἀληθῶσ τῆσ πενίασ εὑρισκομένουσ ἐκ τῶν τοιούτων συνουσιῶν, οὐκ ἂν ὑπὲρ τῆσ ἄγαν ἐλευθερίασ ἐμικρολογούμην πρὸσ αὐτούσ· ἐπεὶ δὲ ‐ ὡσ ὁ καλόσ που ῥήτωρ ἔφη ‐ τοῖσ τῶν νοσούντων σιτίοισ ἐοικότα λαμβάνουσι, τίσ ἔτι μηχανὴ μὴ οὐχὶ καὶ πρὸσ τοῦτο κακῶσ βεβουλεῦσθαι δοκεῖν αὐτούσ, ἀεὶ μενούσησ αὐτοῖσ ὁμοίασ τῆσ ὑποθέσεωσ τοῦ βίου; πενία γὰρ εἰσαεὶ καὶ τὸ λαμβάνειν ἀναγκαῖον καὶ ἀπόθετον οὐδὲν οὐδὲ περιττὸν εἰσ φυλακήν, ἀλλὰ τὸ δοθέν, κἂν δοθῇ, κἂν ἀθρόωσ ληφθῇ, πᾶν ἀκριβῶσ καὶ τῆσ χρείασ ἐνδεῶσ καταναλίσκεται. καλῶσ δὲ εἶχε μὴ τοιαύτασ τινὰσ ἀφορμὰσ ἐπινοεῖν αἳ τὴν πενίαν τηροῦσι παραβοηθοῦσαι μόνον αὐτῇ, ἀλλ’ αἳ τέλεον ἐξαιρήσουσιν, καὶ ὑπέρ γε τοῦ τοιούτου καὶ εἰσ βαθυκήτεα πόντον ἴσωσ ῥιπτεῖν, εἰ δεῖ, ὦ Θέογνι, καὶ πετρέων, ὡσ φήσ, κατ’ ἠλιβάτων. εἰ δέ τισ ἀεὶ πένησ καὶ ἐνδεὴσ καὶ ὑπόμισθοσ ὢν οἰέται πενίαν αὐτῷ τούτῳ διαπεφευγέναι, οὐκ οἶδα πῶσ ὁ τοιοῦτοσ οὐκ ἂν δόξειεν ἑαυτὸν ἐξαπατᾶν. ἄλλοι δὲ πενίαν μὲν αὐτὴν οὐκ ἂν.

φοβηθῆναι οὐδὲ καταπλαγῆναί φασιν, εἰ ἐδύναντο τοῖσ ἄλλοισ ὁμοίωσ πονοῦντεσ ἐκπορίζειν τὰ ἄλφιτα, νῦν δέ, πεπονηκέναι γὰρ αὐτοῖσ τὰ σώματα ἢ ὑπὸ γήρωσ ἢ ὑπὸ νόσων, ἐπὶ τήνδε ῥᾴστην οὖσαν τὴν μισθοφορὰν ἀπηντηκέναι. φέρ’ οὖν ἴδωμεν εἰ ἀληθῆ λέγουσιν καὶ ἐκ τοῦ ῥᾴστου, μὴ πολλὰ μηδὲ πλείω τῶν ἄλλων πονοῦσι, περιγίγνεται αὐτοῖσ τὰ διδόμενα· εὐχῇ γὰρ ἂν ἐοικότα εἰή ταῦτά γε, μὴ πονήσαντα μηδὲ καμόντα ἕτοιμον ἀργύριον λαβεῖν. τὸ δ’ ἐστὶ καὶ ῥηθῆναι κατ’ ἀξίαν ἀδύνατον τοσαῦτα πονοῦσιν καὶ κάμνουσιν ἐν ταῖσ συνουσίαισ, ὥστε πλείονοσ ἐνταῦθα καὶ ἐπὶ τοῦτο μάλιστα τῆσ ὑγιείασ δεῖσθαι, μυρίων ὄντων ὁσημέραι τῶν ἐπιτριβόντων τὸ σῶμα καὶ πρὸσ ἐσχάτην ἀπόγνωσιν καταπονούντων. λέξομεν δὲ αὐτὰ ἐν τῷ προσήκοντι καιρῷ, ἐπειδὰν καὶ τὰσ ἄλλασ αὐτῶν δυσχερείασ διεξίωμεν· τὸ δὲ νῦν εἶναι ἱκανὸν ἦν ὑποδεῖξαι ὡσ οὐδ’ οἱ διὰ ταύτην λέγοντεσ αὑτοὺσ ἀποδίδοσθαι τὴν πρόφασιν ἀληθεύοιεν ἄν. λοιπὸν δὴ καὶ ἀληθέστατον μέν, ἥκιστα δὲ πρὸσ αὐτῶν λεγόμενον, ἡδονῆσ ἕνεκα καὶ τῶν πολλῶν καὶ ἀθρόων ἐλπίδων εἰσπηδᾶν αὐτοὺσ εἰσ τὰσ οἰκίασ, καταπλαγέντασ μὲν τὸ πλῆθοσ τοῦ χρυσοῦ καὶ τοῦ ἀργύρου, εὐδαιμονήσαντασ δὲ ἐπὶ τοῖσ δείπνοισ καὶ τῇ ἄλλῃ τρυφῇ, ἐλπίσαντασ δὲ ὅσον αὐτίκα χανδὸν οὐδενὸσ ἐπιστομίζοντοσ πίεσθαι τοῦ χρυσίου.

ταῦτα ὑπάγει αὐτοὺσ καὶ δούλουσ ἀντὶ ἐλευθέρων τίθησιν ‐ οὐχ ἡ τῶν ἀναγκαίων χρεία, ἣν ἔφασκον, ἀλλ’ ἡ τῶν οὐκ ἀναγκαίων ἐπιθυμία καὶ ὁ τῶν πολλῶν καὶ πολυτελῶν ἐκείνων ζῆλοσ. τοιγαροῦν ὥσπερ δυσέρωτασ αὐτοὺσ καὶ κακοδαίμονασ ἐραστὰσ ἔντεχνοί τινεσ καὶ τρίβωνεσ ἐρώμενοι παραλαβόντεσ ὑπεροπτικῶσ περιέπουσιν, ὅπωσ ἀεὶ ἐρασθήσονται αὐτῶν θεραπεύοντεσ, ἀπολαῦσαι δὲ τῶν παιδικῶν ἀλλ’ οὐδὲ μέχρι φιλήματοσ ἄκρου μεταδιδόντεσ· ἴσασι γὰρ ἐν τῷ τυχεῖν τὴν διάλυσιν τοῦ ἔρωτοσ γενησομένην. ταύτην οὖν ἀποκλείουσιν καὶ ζηλοτύπωσ φυλάττουσιν τὰ δὲ ἄλλα ἐπ’ ἐλπίδοσ ἀεὶ τὸν ἐραστὴν ἔχουσιν. δεδίασι γὰρ μὴ αὐτὸν ἡ ἀπόγνωσισ ἀπαγάγῃ τῆσ ἄγαν ἐπιθυμίασ καὶ ἀνέραστοσ αὐτοῖσ γένηται· προσμειδιῶσιν οὖν καὶ ὑπισχνοῦνται καὶ ἀεὶ εὖ ποιήσουσι καὶ χαριοῦνται καὶ ἐπιμελήσονται πολυτελῶσ. εἶτ’ ἔλαθον ἄμφω γηράσαντεσ, ἔξωροι γενόμενοι καὶ οὗτοσ τοῦ ἐρᾶν κἀκεῖνοσ τοῦ μεταδιδόναι. πέπρακται δ’ οὖν αὐτοῖσ οὐδὲν ἐν ἅπαντι τῷ βίῳ πέρα τῆσ ἐλπίδοσ. τὸ μὲν δὴ δι’ ἡδονῆσ ἐπιθυμίαν ἅπαντα ὑπομένειν οὐ πάνυ ἴσωσ ὑπαίτιον, ἀλλὰ συγγνώμη εἴ τισ ἡδονῇ χαίρει καὶ τοῦτο ἐξ ἅπαντοσ θεραπεύει ὅπωσ μεθέξει αὐτῆσ.

καίτοι αἰσχρὸν ἴσωσ καὶ ἀνδραποδῶδεσ ἀποδόσθαι διὰ ταύτην ἑαυτὸν πολὺ γὰρ ἡδίων ἡ ἐκ τῆσ ἐλευθερίασ ἡδονή. ὅμωσ δ’ οὖν ἐχέτω τινὰ συγγνώμην αὐτοῖσ, εἰ ἐπιτυγχάνοιτο· τὸ δὲ δι’ ἡδονῆσ ἐλπίδα μόνον πολλὰσ ἀηδίασ ὑπομένειν γελοῖον οἶμαι καὶ ἀνόητον, καὶ ταῦτα ὁρῶντασ ὡσ οἱ μὲν πόνοι σαφεῖσ καὶ πρόδηλοι καὶ ἀναγκαῖοι, τὸ δὲ ἐλπιζόμενον ἐκεῖνο, ὁτιδήποτέ ἐστιν τὸ ἡδύ, οὔτε ἐγένετό πω τοσούτου χρόνου, προσέτι δὲ οὐδὲ γενήσεσθαι ἐοίκεν, εἴ τισ ἐκ τῆσ ἀληθείασ λογίζοιτο. οἱ μέν γε τοῦ Ὀδυσσέωσ ἑταῖροι γλυκύν τινα τὸν λωτὸν ἐσθίοντεσ ἠμέλουν τῶν ἄλλων καὶ πρὸσ τὸ παρὸν ἡδὺ τῶν καλῶσ ἐχόντων κατεφρόνουν ὥστε οὐ πάντῃ ἄλογοσ αὐτῶν ἡ λήθη τοῦ καλοῦ, πρὸσ τῷ ἡδεῖ ἐκείνῳ τῆσ ψυχῆσ διατριβούσησ. τὸ δὲ λιμῷ συνόντα παρεστῶτα ἄλλῳ τοῦ λωτοῦ ἐμφορουμένῳ μηδὲν μεταδιδόντι ὑπὸ ἐλπίδοσ μόνησ τοῦ κἂν αὐτὸν παραγεύσασθαί ποτε δεδέσθαι, τῶν καλῶσ καὶ ὀρθῶσ ἐχόντων ἐπιλελησμένον,Ἡράκλεισ ὡσ καταγέλαστον καὶ πληγῶν τινων Ὁμηρικῶν ὡσ ἀληθῶσ δεόμενον. τὰ μὲν τοίνυν πρὸσ τὰσ συνουσίασ αὐτοὺσ ἄγοντα καὶ ἀφ’ ὧν αὑτοὺσ φέροντεσ ἐπιτρέπουσι τοῖσ πλουσίοισ χρῆσθαι πρὸσ ὅ τι ἂν ἐθέλωσιν, ταῦτά ἐστιν ἢ ὅτι ἐγγύτατα τούτων, πλὴν εἰ μὴ κἀκείνων τισ μεμνῆσθαι ἀξιώσειεν τῶν καὶ μόνῃ τῇ δόξῃ ἐπαιρομένων τοῦ συνεῖναι εὐπατρίδαισ τε καὶ εὐπαρύφοισ ἀνδράσιν·

εἰσὶν γὰρ οἳ καὶ τοῦτο περίβλεπτον καὶ ὑπὲρ τοὺσ πολλοὺσ νομίζουσιν, ὡσ ἔγωγε τοὐμὸν ἴδιον οὐδὲ βασιλεῖ τῷ μεγάλῳ αὐτὸ μόνον συνεῖναι καὶ συνὼν ὁρᾶσθαι μηδὲν χρηστὸν ἀπολαύων τῆσ συνουσίασ δεξαίμην ἄν. τοιαύτησ δὲ αὐτοῖσ τῆσ ὑποθέσεωσ οὔσησ, φέρε ἤδη πρὸσ ἡμᾶσ αὐτοὺσ ἐπισκοπήσωμεν οἱᾶ μὲν πρὸ τοῦ εἰσδεχθῆναι καὶ τυχεῖν ὑπομένουσιν, οἱᾶ δὲ ἐν αὐτῷ ἤδη ὄντεσ πάσχουσιν, ἐπὶ πᾶσι δὲ ἥτισ αὐτοῖσ ἡ καταστροφὴ τοῦ δράματοσ γίγνεται.

οὐ γὰρ δὴ ἐκεῖνό γε εἰπεῖν ἐστιν, ὡσ εἰ καὶ πονηρὰ ταῦτα, εὔληπτα γοῦν καὶ οὐ πολλοῦ δεήσει τοῦ πόνου, ἀλλὰ θελῆσαι δεῖ μόνον, εἶτά σοι πέπρακται τὸ πᾶν εὐμαρῶσ· ἀλλὰ πολλῆσ μὲν τῆσ διαδρομῆσ δεῖ,^ συνεχοῦσ δὲ τῆσ θυραυλίασ, ἑώθέν τε ἐξανιστάμενον περιμένειν ὠθούμενον καὶ ἀποκλειόμενον καὶ ἀναίσχυντον ἐνίοτε καὶ ὀχληρὸν δοκοῦντα καὶ ὑπὸ θυρωρῷ κακῶσ συρίζοντι καὶ ὀνομακλήτορι Λιβυκῷ ταττόμενον καὶ μισθὸν τελοῦντα τῆσ μνήμησ τοῦ ὀνόματοσ. καὶ μὴν καὶ ἐσθῆτοσ ὑπὲρ τὴν ὑπάρχουσαν δύναμιν ἐπιμεληθῆναι χρὴ πρὸσ τὸ τοῦ θεραπευομένου ἀξίωμα, καὶ χρώματα αἱρεῖσθαι οἷσ ἂν ἐκεῖνοσ ἥδηται, ὡσ μὴ ἀπᾴδῃσ μηδὲ προσκρούῃσ βλεπόμενοσ, καὶ φιλοπόνωσ ἕπεσθαι, μᾶλλον δὲ ἡγεῖσθαι, ὑπὸ τῶν οἰκετῶν προωθούμενον καὶ ὥσπερ τινὰ πομπὴν ἀναπληροῦντα. ὁ δὲ οὐδὲ προσβλέπει πολλῶν ἑξῆσ ἡμερῶν. ἢν δέ ποτε καὶ τὰ ἄριστα πράξῃσ, καὶ ἴδῃ σε καὶ προσκαλέσασ ἔρηταί τι ὧν ἂν τύχῃ, τότε δὴ τότε πολὺσ μὲν ὁ ἱδρώσ, ἀθρόοσ δὲ ὁ ἴλιγγοσ καὶ τρόμοσ ἄκαιροσ καὶ γέλωσ τῶν παρόντων ἐπὶ τῇ ἀπορίᾳ.

λέγεισ. τοῦτο οἱ μὲν χρηστοὶ αἰδῶ ἐκάλεσαν, οἱ δὲ τολμηροὶ δειλίαν, οἱ δὲ κακοήθεισ ἀπαιδευσίαν. σὺ δ’ οὖν ἐπισφαλεστάτησ πειραθεὶσ τῆσ πρώτησ φιλοφροσύνησ ἀπῆλθεσ καταδικάσασ σεαυτοῦ πολλὴν τὴν ἀπόγνωσιν. ἐπειδὰν δὲ πολλὰσ μὲν ἀΰπνουσ νύκτασ ἰαύσῃσ ἤματα δ’ αἱματόεντα διαγάγῃσ, οὐ μὰ Δία τῆσ Ἑλένησ ἕνεκα οὐδὲ τῶν Πριάμου Περγάμων; ἀλλὰ τῶν ἐλπιζομένων πέντε ὀβολῶν, τύχῃσ δὲ καὶ τραγικοῦ τινοσ θεοῦ συνιστάντοσ, ἐξέτασισ τοὐντεῦθεν εἰ οἶσθα τὰ μαθήματα. καὶ τῷ μὲν πλουσίῳ ἡ διατριβὴ οὐκ ἀηδὴσ ἐπαινουμένῳ καὶ εὐδαιμονιζομένῳ, σοὶ δὲ ὁ ὑπὲρ τῆσ ψυχῆσ ἀγὼν καὶ ὑπὲρ ἅπαντοσ τοῦ βίου τότε προκεῖσθαι δοκεῖ· ὑπεισέρχεται γὰρ εἰκότωσ τὸ μηδ’ ὑπ’ ἄλλου ἂν καταδεχθῆναι πρὸσ τοῦ προτέρου ἀποβληθέντα καὶ δόξαντα εἶναι ἀδόκιμον. ἀνάγκη τοίνυν εἰσ μυρία διαιρεθῆναι τότε, τοῖσ μὲν ἀντεξεταζομένοισ φθονοῦντα, ‐ τίθει γὰρ καὶ ἄλλουσ εἶναι τῶν αὐτῶν ἀντιποιουμένουσ ‐ αὐτὸν δὲ πάντα ἐνδεῶσ εἰρηκέναι νομίζοντα, φοβούμενον δὲ καὶ ἐλπίζοντα καὶ πρὸσ τὸ ἐκείνου πρόσωπον ἀτενίζοντα καὶ εἰ μὲν ἐκφαυλίζοι τι τῶν λεγομένων, ἀπολλύμενον, εἰ δὲ μειδιῶν ἀκούοι, γεγηθότα καὶ εὐέλπιν καθιστάμενον. εἰκὸσ δὲ πολλοὺσ εἶναι τοὺσ ἐναντία σοι φρονοῦντασ καὶ ἄλλουσ ἀντὶ σοῦ τιθεμένουσ, ὧν ἕκαστοσ ὥσπερ ἐκ λόχου τοξεύων λέληθεν.

εἶτ’ ἐννόησον ἄνδρα ἐν βαθεῖ πώγωνι καὶ πολιᾷ τῇ κόμῃ ἐξεταζόμενον εἲ τι οἶδεν ὠφέλιμον, καὶ τοῖσ μὲν δοκοῦντα εἰδέναι, τοῖσ δὲ μή. μέσοσ ἐν τοσούτῳ χρόνοσ, καὶ πολυπραγμονεῖταί σου ἅπασ ὁ παρεληλυθὼσ βίοσ, κἂν μέν τισ ἢ πολίτησ ὑπὸ φθόνου ἢ γείτων ἔκ τινοσ εὐτελοῦσ αἰτίασ προσκεκρουκὼσ ἀνακρινόμενοσ εἴπῃ μοιχὸν ἢ παιδεραστήν, τοῦτ’ ἐκεῖνο, ἐκ τῶν Διὸσ δέλτων ὁ μάρτυσ, ἂν δὲ πάντεσ ἅμα ἑξῆσ ἐπαινῶσιν, ὕποπτοι καὶ ἀμφίβολοι καὶ δεδεκασμένοι. χρὴ τοίνυν πολλὰ εὐτυχῆσαι καὶ μηδὲν ὅλωσ ἐναντιωθῆναι· μόνωσ γὰρ ἂν οὕτωσ κρατήσειασ. εἰε͂ν καὶ δὴ εὐτύχηταί σοι πάντα εὐχῆσ μειζόνωσ· αὐτόσ τε γὰρ ἐπῄνεσε τοὺσ λόγουσ καὶ τῶν φίλων οἱ ἐντιμότατοι καὶ οἷσ μάλιστα πιστεύει τὰ τοιαῦτα οὐκ ἀπέτρεψαν ἔτι δὲ καὶ ἡ γυνὴ βούλεται, οὐκ ἀντιλέγει δὲ οὔτε ὁ ἐπίτροποσ οὔτε ὁ οἰκονόμοσ· οὐδέ τισ ἐμέμψατό σου τὸν βίον, ἀλλὰ πάντα ἵλεω καὶ πανταχόθεν αἴσια τὰ ἱερά. κεκράτηκασ οὖν, ὦ μακάριε, καὶ ἔστεψαι τὰ Ὀλύμπια, μᾶλλον δὲ Βαβυλῶνα εἴληφασ ἢ τὴν Σάρδεων ἀκρόπολιν καθῄρηκασ, καὶ ἕξεισ τὸ τῆσ Ἀμαλθείασ κέρασ καὶ ἀμέλξεισ ὀρνίθων γάλα.

δεῖ δή σοι ἀντὶ τῶν τοσούτων πόνων μέγιστα ἡλίκα γενέσθαι τἀγαθά, ἵνα μὴ φύλλινοσ μόνον ὁ στέφανοσ ᾖ, καὶ τόν τε μισθὸν οὐκ εὐκαταφρόνητον ὁρισθῆναι καὶ τοῦτον ἐν καιρῷ τῆσ χρείασ ἀπραγμόνωσ ἀποδίδοσθαι καὶ τὴν ἄλλην τιμὴν ὑπὲρ τοὺσ πολλοὺσ ὑπάρχειν, πόνων δὲ ἐκείνων καὶ πηλοῦ καὶ δρόμων καὶ ἀγρυπνιῶν ἀναπεπαῦσθαι, καὶ τοῦτο δὴ τὸ τῆσ εὐχῆσ, ἀποτείναντα τὼ πόδε καθεύδειν, μόνα ἐκεῖνα πράττοντα ὧν ἕνεκα τὴν ἀρχὴν παρελήφθησ καὶ ὧν ἔμμισθοσ εἶ. ἐχρῆν μὲν οὕτωσ, ὦ Τιμόκλεισ, καὶ οὐδὲν ἂν ἦν μέγα κακὸν ὑποκύψαντα φέρειν τὸν ζυγὸν ἐλαφρόν τε καὶ εὔφορον καὶ τὸ μέγιστον, ἐπίχρυσον ὄντα. ἀλλὰ πολλοῦ, μᾶλλον δὲ τοῦ παντὸσ δεῖ· μυρία γάρ ἐστιν ἀφόρητα ἐλευθέρῳ ἀνδρὶ ἐν αὐταῖσ ἤδη ταῖσ συνουσίαισ γιγνόμενα. σκέψαι δὲ αὐτὸσ ἑξῆσ ^ ἀκούων, εἴ τισ ἂν αὐτὰ ὑπομεῖναι δύναιτο παιδείᾳ κἂν ἐπ’ ἐλάχιστον ὡμιληκώσ. ἄρξομαι δὲ ἀπὸ τοῦ πρώτου δείπνου, ἢν ,δοκῇ, ὅ σε εἰκὸσ δειπνήσειν τὰ προτέλεια τῆσ μελλούσησ συνουσίασ. εὐθὺσ οὖν πρόσεισιν παραγγέλλων τισ ἥκειν ἐπὶ τὸ δεῖπνον, οὐκ ἀνομίλητοσ οἰκέτησ, ὃν χρὴ πρῶτον ἵλεων ποιήσασθαι, παραβύσαντα εἰσ τὴν χεῖρα, ὡσ μὴ ἀδέξιοσ εἶναι δοκῇσ, τοὐλάχιστον πέντε δραχμάσ·

"ἄπαγε, παρὰ σοῦ δὲ ἐγώ; ὑπειπὼν τέλοσ ἐπείσθη, καὶ ἄπεισί σοι πλατὺ ἐγχανών. σὺ δὲ ἐσθῆτα καθαρὰν προχειρισάμενοσ καὶ σεαυτὸν ὡσ κοσμιώτατα σχηματίσασ λουσάμενοσ ἥκεισ, δεδιὼσ μὴ πρὸ τῶν ἄλλων ἀφίκοιο ἀπειρόκαλον γάρ, ὥσπερ καὶ τὸ ὕστατον ἥκειν φορτικόν. αὐτὸ οὖν τηρήσασ τὸ μέσον τοῦ καιροῦ εἰσελήλυθασ, καί σε πάνυ ἐντίμωσ ἐδέξατο, καὶ παραλαβών τισ κατέκλινε μικρὸν ὑπὲρ τοῦ πλουσίου μετὰ δύο που σχεδὸν τῶν παλαιῶν φίλων. σὺ δ’ ὥσπερ εἰσ τοῦ Διὸσ τὸν οἶκον παρελθὼν πάντα τεθαύμακασ καὶ ἐφ’ ἑκάστῳ τῶν πραττομένων μετέωροσ εἶ·

ξένα γάρ σοι καὶ ἄγνωστα πάντα· καὶ ἥ τε οἰκετεία εἰσ σὲ ἀποβλέπει καὶ τῶν παρόντων ἕκαστοσ ὅ τι πράξεισ ἐπιτηροῦσιν, οὐδὲ αὐτῷ δὲ ἀμελὲσ τῷ πλουσίῳ τοῦτο, ἀλλὰ καὶ προεῖπέ τισι τῶν οἰκετῶν ἐπισκοπεῖν εἴ πωσ εἰσ τοὺσ παῖδασ ἢ εἰσ τὴν γυναῖκα πολλάκισ ἐκ περιωπῆσ ἀποβλέψεισ. οἱ μὲν γὰρ τῶν συνδείπνων ἀκόλουθοι ὁρῶντεσ ἐκπεπληγμένον εἰσ τὴν ἀπειρίαν τῶν δρωμένων ἀποσκώπτουσι, τεκμήριον τοῦ μὴ παρ’ ἄλλῳ πρότερόν σε δεδειπνηκέναι τὸ καινὸν εἶναί σοι τὸ χειρόμακτρον τιθέμενοι. ὥσπερ οὖν εἰκόσ, ἰδίειν τε ἀνάγκη ὑπ’ ἀπορίασ καὶ μήτε διψῶντα πιεῖν αἰτεῖν τολμᾶν, μὴ δόξῃσ οἰνόφλυξ τισ εἶναι, μήτε τῶν ὄψων παρατεθέντων ποικίλων καὶ πρόσ τινα τάξιν ἐσκευασμένων εἰδέναι ἐφ’ ὅ τι πρῶτον ἢ δεύτερον τὴν χεῖρα ἐνέγκῃσ· ὑποβλέπειν οὖν εἰσ τὸν πλησίον δεήσει κἀκεῖνον ζηλοῦν καὶ μανθάνειν τοῦ δείπνου τὴν ἀκολουθίαν. τὰ δ’ ἄλλα ποικίλοσ εἶ καὶ θορύβου πλέωσ τὴν ψυχήν, πρὸσ ἕκαστα τῶν πραττομένων ἐκπεπληγμένοσ, καὶ ἄρτι μὲν εὐδαιμονίζεισ τὸν πλούσιον τοῦ χρυσοῦ καὶ τοῦ ἐλέφαντοσ καὶ τῆσ τοσαύτησ τρυφῆσ, ἄρτι δὲ οἰκτείρεισ σεαυτόν, ὡσ τὸ μηδὲν ὢν εἶτα ζῆν ὑπολαμβάνεισ.

ἐνίοτε δὲ κἀκεῖνο εἰσέρχεταί σε, ὡσ ζηλωτόν τινα βιώσῃ τὸν βίον ἅπασιν ἐκείνοισ ἐντρυφήσων καὶ μεθέξων αὐτῶν ἐξ ἰσοτιμίασ· οἰεί γὰρ εἰσαεὶ Διονύσια ἑορτάσειν. καί που καὶ μειράκια ὡραῖα διακονούμενα καὶ ἠρέμα προσμειδιῶντα γλαφυρωτέραν ὑπογράφει σοι τὴν μέλλουσαν διατριβήν, ὥστε συνεχῶσ τὸ Ὁμηρικὸν ἐκεῖνο ἐπιφθέγγεσθαι, οὐ νέμεσισ Τρῶασ καὶ ἐϋκνήμιδασ Ἀχαιοὺσ πολλὰ πονεῖν καὶ ὑπομένειν ὑπὲρ τῆσ τοσαύτησ . εὐδαιμονίασ. Φιλοτησίαι τὸ ἐπὶ τούτῳ, καὶ σκύφον εὐμεγέθη τινὰ αἰτήσασ προὔπιέν σοι τῷ διδασκάλῳ, ἢ ὁτιδήποτε προσειπών· σὺ δὲ λαβών, ὅτι μὲν τί σε καὶ αὐτὸν ὑπειπεῖν ἔδει ἠγνόησασ ὑπ’ ἀπειρίασ, καὶ ἀγροικίασ δόξαν ὦφλεσ. ἐπίφθονοσ δ’ οὖν ἀπὸ τῆσ προπόσεωσ ἐκείνησ πολλοῖσ τῶν παλαιῶν φίλων γεγένησαι, καὶ πρότερον ἐπὶ τῇ κατακλίσει λυπήσασ τινὰσ αὐτῶν, ὅτι τήμερον ἥκων προὐκρίθησ ἀνδρῶν πολυετῆ δουλείαν ἠντληκότων.

Ἐκεῖνοι μὲν οὖν τοιαῦτα πολλὰ περὶ σοῦ στρέφουσι, καί που ἤδη καὶ πρὸσ διαβολάσ τινεσ αὐτῶν παρασκευάζονται. εὐθὺσ οὖν καὶ τοιοῦτόσ τισ ἐν αὐτοῖσ περὶ σοῦ . λόγοσ· "τοῦτο ἡμῖν πρὸσ τοῖσ ἄλλοισ δεινοῖσ ἐλείπετο, καὶ τῶν ἄρτι εἰσεληλυθότων εἰσ τὴν οἰκίαν δευτέρουσ εἶναι, καὶ μόνοισ τοῖσ Ἕλλησι τούτοισ ἀνέῳκται ἡ Ῥωμαίων πόλισ· "καίτοι τί ἐστιν ἐφ’ ὅτῳ προτιμῶνται ἡμῶν; "οὐ ῥημάτια δύστηνα λέγοντεσ οἰόνταί τι παμμέγεθεσ ὠφελεῖν; "οὐ γὰρ εἶδεσ ὅσα μὲν ἔπιεν, ὅπωσ δὲ τὰ παρατεθέντα συλλαβὼν κατέφαγεν; "ἀπειρόκαλοσ ἄνθρωποσ καὶ λιμοῦ πλέωσ, οὐδ’ ὄναρ λευκοῦ ποτε ἄρτου ἐμφορηθείσ, οὔτι γε Νομαδικοῦ ἢ Φασιανοῦ ὄρνιθοσ, ὧν μόλισ τὰ ὀστᾶ ἡμῖν καταλέλοιπεν. "πέντε οὐδ’ ὅλων ἡμερῶν ὄψεσθε αὐτὸν ἐνταῦθά που ἐν ἡμῖν τὰ ὅμοια ποτνιώμενον νῦν μὲν γὰρ ὥσπερ τὰ καινὰ τῶν ὑποδημάτων ἐν τιμῇ τινι καὶ ἐπιμελείᾳ ἐστίν, ἐπειδὰν δὲ πατηθῇ πολλάκισ καὶ ὑπὸ τοῦ πηλοῦ ἀναπλασθῇ, ὑπὸ τῇ κλίνῃ ἀθλίωσ ἐρρίψεται κόρεων ὥσπερ ἡμεῖσ ἀνάπλεωσ. τὸ δ’ οὖν συμπόσιον ὅλον ἐκεῖνο σόν ἐστιν καὶ περὶ σοῦ οἱ πλεῖστοι τῶν λόγων.

σὺ δ’ ὑπ’ ἀηθείασ πλέον τοῦ ἱκανοῦ ἐμπιὼν οἴνου λεπτοῦ καὶ δριμέοσ, πάλαι τῆσ γαστρὸσ ἐπειγούσησ, πονηρῶσ ἔχεισ, καὶ οὔτε προεξαναστῆναί σοι καλὸν οὔτε μένειν ἀσφαλέσ. ἀποτεινομένου τοίνυν τοῦ πότου καὶ λόγων ἐπὶ λόγοισ γιγνομένων καὶ· θεαμάτων ἐπὶ θεάμασι παριόντων ‐ ἅπαντα γὰρ ἐπιδείξασθαί σοι τὰ αὑτοῦ βούλεται ‐ κόλασιν οὐ μικρὰν ὑπομένεισ μήτε ὁρῶν τὰ γιγνόμενα μήτε ἀκούων εἴ τισ ᾄδει ἢ κιθαρίζει πάνυ τιμώμενοσ μειρακίσκοσ, ἀλλ’ ἐπαινεῖσ μὲν ὑπ’ ἀνάγκησ, εὔχῃ δὲ ἢ σεισμῷ συμπεσεῖν ἐκεῖνα πάντα ἢ πυρκαϊάν τινα προσαγγελθῆναι, ἵνα ποτὲ καὶ διαλυθῇ τὸ συμπόσιον. τοῦτο μὲν δή σοι τὸ πρῶτον, ὦ ἑταῖρε, καὶ ἥδιστον ἐκεῖνο δεῖπνον, οὐκ ἔμοιγε τοῦ θύμου καὶ τῶν λευκῶν ἁλῶν ἥδιον ὁπηνίκα βούλομαι καὶ ὁπόσον ἐλευθέρωσ ἐσθιομένων.

ἵνα γοῦν σοι τὴν ὀξυρεγμίαν τὴν ἐπὶ τούτοισ παρῶ καὶ τὸν ἐν τῇ νυκτὶ ἔμετον, ἑώθεν δεήσει περὶ τοῦ μισθοῦ συμβῆναι ὑμᾶσ, ὁπόσον τε καὶ ὁπότε τοῦ ἔτουσ χρὴ λαμβάνειν. παρόντων οὖν ἢ δύο ἢ τριῶν φίλων προσκαλέσασ σε καὶ καθίζεσθαι κελεύσασ ἄρχεται λέγειν· "τὰ μὲν ἡμέτερα ὁποῖά ἐστιν ἑώρακασ ἤδη, καὶ ὡσ τῦφοσ ἐν αὐτοῖσ οὐδὲ εἷσ, ἀτραγῴδητα δὲ καὶ πεζὰ πάντα καὶ δημοτικά, χρὴ δέ σε οὕτωσ ἔχειν ὡσ ἁπάντων ἡμῖν κοινῶν ἐσομένων· "γελοῖον γὰρ εἰ τὸ κυριώτατον, τὴν ψυχήν σοι τὴν ἐμαυτοῦ ἢ καὶ νὴ Δία τῶν παίδων. "ἐπιτρέπων τῶν ἄλλων μὴ ἐπ’ ἴσησ ἡγοίμην δεσπότην. "ἐπεὶ δὲ καὶ ὡρίσθαι τι δεῖ, ‐ ὁρῶ μὲν τὸ μέτριον καὶ αὔταρκεσ τοῦ σοῦ τρόπου καὶ συνίημι ὡσ οὐχὶ μισθοῦ ἐλπίδι προσελήλυθασ ἡμῶν τῇ οἰκίᾳ, τῶν δὲ ἄλλων ἕνεκα, τῆσ εὐνοίασ τῆσ παρ’ ἡμῶν καὶ τιμῆσ, ἣν παρὰ πᾶσιν ἕξεισ· "ὅμωσ δ’ οὖν καὶ ὡρίσθω τι, ‐ σὺ δ’ αὐτὸσ ὅ τι καὶ βούλει λέγε, μεμνημένοσ, ὦ φίλτατε, κἀκείνων ἅπερ ἐν ἑορταῖσ διετησίοισ εἰκὸσ ἡμᾶσ παρέξειν οὐ γὰρ ἀμελήσομεν οὐδὲ τῶν τοιούτων, εἰ καὶ μὴ νῦν αὐτὰ συντιθέμεθα· "πολλαὶ δέ, οἶσθα, τοῦ ἔτουσ αἱ τοιαῦται ἀφορμαί. καὶ πρὸσ ἐκεῖνα τοίνυν ἀποβλέπων μετριώτερον δῆλον ὅτι ἐπιβαλεῖσ ἡμῖν τὸν μισθόν. ἄλλωσ τε καὶ πρέπον ἂν εἰή τοῖσ πεπαιδευμένοισ ὑμῖν κρείττοσιν εἶναι χρημάτων. βέβαιον καὶ ἀληθὲσ ἔσεσθαι νομίζεισ, οὐκ εἰδὼσ ὅτι τὰ τοιαῦτα χείλεα μὲν τ’ ἐδίην’, ὑπερῴην δ’ οὐκ ἐδίηνε.

τελευταῖον δ’ ὑπ’ αἰδοῦσ αὐτῷ ἐπέτρεψασ. ὁ δὲ αὐτὸσ μὲν οὔ φησιν ἐρεῖν, τῶν φίλων δέ τινα τῶν παρόντων κελεύει μέσον ἐλθόντα τοῦ πράγματοσ εἰπεῖν ὃ μήτ’ αὐτῷ γίγνοιτ’ ἂν βαρὺ καὶ πρὸσ ἄλλα τούτων ἀναγκαιότερα δαπανῶντι μήτε τῷ ληψομένῳ εὐτελέσ. "τῶν ἐν τῇ πόλει ἁπάντων, ὦ οὗτοσ, οὐκ ἂν εἴποισ, ᾧ γε τοῦτο πρῶτον ὑπῆρχεν ὃ πολλοῖσ πάνυ γλιχομένοισ μόλισ ἂν γένοιτο παρὰ τῆσ Τύχησ· "λέγω δὲ ὁμιλίασ ἀξιωθῆναι καὶ ἑστίασ κοινωνῆσαι καὶ εἰσ τὴν πρώτην οἰκίαν τῶν ἐν τῇ Ῥωμαίων ἀρχῇ καταδεχθῆναι· "τοῦτο γὰρ ὑπὲρ τὰ Κροίσου τάλαντα καὶ τὸν Μίδου πλοῦτον, εἰ σωφρονεῖν οἶσθα. "ἰδὼν ^ δὲ πολλοὺσ τῶν εὐδοκίμων ἐθελήσαντασ ἄν, εἰ καὶ προσδιδόναι δέοι, μόνησ τῆσ δόξησ ἕνεκα συνεῖναι τούτῳ καὶ ὁρᾶσθαι περὶ αὐτὸν ἑταίρουσ καὶ φίλουσ εἶναι δοκοῦντασ, οὐκ ἔχω ὅπωσ σε τῆσ εὐποτμίασ μακαρίσω, ὃσ καὶ προσλήψῃ μισθὸν τῆσ τοιαύτησ εὐδαιμονίασ. "ἀρκεῖν οὖν νομίζω, εἰ μὴ πάνυ ἄσωτοσ εἶ, τοσόνδε τι· εἰπὼν ἐλάχιστον καὶ μάλιστα πρὸσ τὰσ σὰσ ἐκείνασ ἐλπίδασ. ἀγαπᾶν δ’ ὅμωσ ἀναγκαῖον οὐ γὰρ οὐδ’ ἂν φυγεῖν ἔτι σοι δυνατὸν ἐντὸσ ἀρκύων γενομένῳ.

δέχῃ τοίνυν τὸν χαλινὸν μύσασ καὶ τὰ πρῶτα εὐάγωγοσ εἶ πρὸσ αὐτὸν οὐ πάνυ περισπῶντα οὐδὲ ὀξέωσ νύττοντα, μέχρι ἂν λάθῃσ τέλεον αὐτῷ συνήθησ γενόμενοσ. οἱ μὲν δὴ ἔξω ἄνθρωποι τὸ μετὰ τοῦτο ζηλοῦσί σε ὁρῶντεσ ἐντὸσ τῆσ κιγκλίδοσ διατρίβοντα καὶ ἀκωλύτωσ εἰσιόντα καὶ τῶν πάνυ τινὰ ἔνδον γεγενημένον σὺ δὲ αὐτὸσ οὐδέπω ὁρᾷσ οὗτινοσ ἕνεκα εὐδαίμων αὐτοῖσ εἶναι δοκεῖσ. πλὴν ἀλλὰ χαίρεισ γε καὶ σεαυτὸν ἐξαπατᾷσ καὶ ἀεὶ τὰ μέλλοντα βελτίω γενήσεσθαι νομίζεισ. τὸ δ’ ἔμπαλιν ἢ σὺ ἤλπισασ γίγνεται καὶ ὡσ ἡ παροιμία φησίν, ἐπὶ Μανδροβούλου χωρεῖ τὸ πρᾶγμα, καθ’ ἑκάστην, ὡσ εἰπεῖν, τὴν ἡμέραν ἀποσμικρυνόμενον καὶ εἰσ τοὐπίσω ἀναποδίζον. ἠρέμα οὖν καὶ κατ’ ὀλίγον, ὥσπερ ἐν ἀμυδρῷ τῷ φωτὶ τότε πρῶτον διαβλέπων, ἄρχῃ κατανοεῖν ὡσ αἱ μὲν χρυσαῖ ἐκεῖναι ἐλπίδεσ οὐδὲν ἀλλ’ ἢ φῦσαί τινεσ ἦσαν ἐπίχρυσοι, βαρεῖσ δὲ καὶ ἀληθεῖσ καὶ ἀπαραίτητοι καὶ συνεχεῖσ οἱ πόνοι.

"τίνεσ οὗτοι; ἴσωσ ἐρήσῃ με· "οὑχ ὁρῶ γὰρ ὅ τι τὸ ἐπίπονον ἐν ταῖσ τοιαύταισ συνουσίαισ ἐστὶν οὐδ’ ἐπινοῶ ἅτινα ἔφησθα τὰ καματηρὰ καὶ ἀφόρητα. οὐκοῦν ἄκουσον, ὦ γενναῖε, μὴ εἰ κάματοσ ἔνεστιν ἐν τῷ πράγματι μόνον ἐξετάζων, ἀλλὰ καὶ τὸ αἰσχρὸν καὶ ταπεινὸν καὶ συνόλωσ δουλοπρεπὲσ οὐκ ἐν παρέργῳ τῆσ ἀκροάσεωσ τιθέμενοσ. καὶ πρῶτόν γε μέμνησο μηκέτι ἐλεύθερον τὸ ἀπ’ ἐκείνου μηδὲ εὐπατρίδην σεαυτὸν οἰέσθαι πάντα γὰρ ταῦτα, τό γένοσ, τὴν ἐλευθερίαν, τοὺσ προγόνουσ ἔξω τοῦ ὀδοῦ καταλείψων ἴσθι ἐπειδὰν ἐπὶ τοιαύτην σαυτὸν ’ λατρείαν ἀπεμπολήσασ εἰσίῃσ·

οὐ γὰρ ἐθελήσει σοι ἡ Ἐλευθερία συνεισελθεῖν ἐφ’ οὕτωσ ἀγεννῆ πράγματα καὶ ταπεινὰ εἰσιόντι. "ἀεικελίῳ ἐπὶ μισθῷ. καὶ ἅτε δὴ μὴ ἐκ παίδων τῇ Δουλείᾳ συντραφείσ, ὀψιμαθήσασ δὲ καὶ πόρρω που τῆσ ἡλικίασ παιδευόμενοσ πρὸσ αὐτῆσ οὐ πάνυ εὐδόκιμοσ ἔσῃ οὐδὲ πολλοῦ ἄξιοσ τῷ δεσπότῃ· διαφθείρει γάρ σε ἡ μνήμη τῆσ ἐλευθερίασ ὑπιοῦσα καὶ ἀποσκιρτᾶν ἐνίοτε ποιεῖ καὶ δι’ αὐτὸ ἐν τῇ δουλείᾳ πονηρῶσ ἀπαλλάττειν. πλὴν εἰ μὴ ἀποχρῆν σοι πρὸσ ἐλευθερίαν νομίζεισ τὸ μὴ Πυρρίου μηδὲ Ζωπυρίωνοσ υἱὸν εἶναι, μηδὲ ὥσπερ τισ Βιθυνὸσ ὑπὸ μεγαλοφώνῳ τῷ κήρυκι ἀπημπολῆσθαι. ἀλλ’ ὁπόταν, ὦ βέλτιστε, τῆσ νουμηνίασ ἐπιστάσησ ἀναμιχθεὶσ τῷ Πυρρίᾳ καὶ τῷ Ζωπυρίωνι προτείνῃσ τὴν χεῖρα ὁμοίωσ τοῖσ ἄλλοισ οἰκέταισ καὶ λάβῃσ ἐκεῖνο ὁτιδήποτε ἦν τὸ γιγνόμενον, τοῦτο ἡ πρᾶσίσ ἐστι. κήρυκοσ γὰρ οὐκ ἔδει ἐπ’ ἄνδρα ἑαυτὸν ἀποκηρύξαντα καὶ μακρῷ χρόνῳ μνηστευσάμενον ἑαυτῷ τὸν δεσπότην. μεγάλῃ τῇ φωνῇ ἐκεκράγεισ ἄν, σεαυτὸν δὲ ὀλίγων ἕνεκα ὀβολῶν ἐν τούτῳ τῆσ ἡλικίασ, ὅτε καὶ εἰ φύσει δοῦλοσ ἦσθα, καιρὸσ ἦν πρὸσ ἐλευθερίαν ἤδη ὁρᾶν, αὐτῇ ἀρετῇ καὶ σοφίᾳ φέρων ἀπημπόληκασ, οὐδὲ τοὺσ .

πολλοὺσ ἐκείνουσ λόγουσ αἰδεσθεὶσ οὓσ ὁ καλὸσ Πλάτων ἢ ὁ Χρύσιπποσ ἢ Ἀριστοτέλησ διεξεληλύθασι τὸ μὲν ἐλευθέριον ἐπαινοῦντεσ, τὸ δουλοπρεπὲσ δὲ διαβάλλοντεσ; καὶ οὐκ αἰσχύνῃ κόλαξιν ἀνθρώποισ καὶ ἀγοραίοισ καὶ βωμολόχοισ ἀντεξεταζόμενοσ καὶ ἐν τοσούτῳ πλήθει Ῥωμαϊκῷ μόνοσ ξενίζων τῷ τρίβωνι καὶ πονηρῶσ τὴν Ῥωμαίων φωνὴν βαρβαρίζων, εἶτα δειπνῶν δεῖπνα θορυβώδη καὶ πολυάνθρωπα συγκλύδων τινῶν καὶ τῶν πλείστων μοχθηρῶν; καὶ ἐν αὐτοῖσ ἐπαινεῖσ φορτικῶσ καὶ πίνεισ πέρα τοῦ μετρίωσ ἔχοντοσ. ἑώθέν τε ὑπὸ κώδωνι ἐξαναστὰσ ἀποσεισάμενοσ τοῦ ὕπνου τὸ ἥδιστον συμπεριθεῖσ ἄνω καὶ κάτω ἔτι τὸν χθιζὸν ἔχων πηλὸν ἐπὶ τοῖν σκελοῖν. οὕτωσ ἀπορία μέν σε θέρμων ἔσχεν ἢ τῶν ἀγρίων λαχάνων, ἐπέλιπον δὲ καὶ αἱ κρῆναι ῥέουσαι τοῦ ψυχροῦ ὕδατοσ, ὡσ ἐπὶ ταῦτά σε ὑπ’ ἀμηχανίασ ἐλθεῖν; ἀλλὰ δῆλον ὡσ οὐχ ὕδατοσ οὐδὲ θέρμων, ἀλλὰ πεμμάτων καὶ ὄψου καὶ οἴνου ἀνθοσμίου ἐπιθυμῶν ἑάλωσ, καθάπερ ὁ λάβραξ αὐτὸν μάλα δικαίωσ τὸν ὀρεγόμενον τούτων λαιμὸν διαπαρείσ. παρὰ πόδασ τοιγαροῦν τῆσ λιχνείασ ταύτησ τἀπίχειρα, καὶ ὥσπερ οἱ πίθηκοι δεθεὶσ κλοιῷ τὸν τράχηλον ἄλλοισ μὲν γέλωτα παρέχεισ, σεαυτῷ δὲ δοκεῖσ τρυφᾶν, ὅτι ἔστι σοι τῶν ἰσχάδων ἀφθόνωσ ἐντραγεῖν. ἡ δὲ ἐλευθερία καὶ τὸ εὐγενὲσ αὐτοῖσ φυλέταισ καὶ φράτερσι φροῦδα πάντα καὶ οὐδὲ μνήμη τισ αὐτῶν. καὶ ἀγαπητὸν εἰ μόνον τὸ αἰσχρὸν προσῆν τῷ πράγματι, δοῦλον ἀντ’ ἐλευθέρου δοκεῖν, οἱ δὲ πόνοι μὴ κατὰ τοὺσ πάνυ τούτουσ οἰκέτασ.

ἀλλ’ ὁρ́α εἰ μετριώτερά σοι προστέτακται τῶν Δρόμωνι καὶ Τιβείῳ προστεταγμένων. ὧν μὲν γὰρ ἕνεκα, τῶν μαθημάτων ἐπιθυμεῖν φήσασ, παρείληφέ σε, ὀλίγον αὐτῷ μέλει. "λύρᾳ καὶ ὄνῳ; πάνυ γοῦν, ‐ οὐχ ὁρᾷσ; ‐ ἐκτετήκασι τῷ πόθῳ τῆσ Ὁμήρου σοφίασ ἢ τῆσ Δημοσθένουσ δεινότητοσ ἢ τῆσ Πλάτωνοσ μεγαλοφροσύνησ, ὧν ἤν τισ ἐκ τῆσ ψυχῆσ ἀφέλῃ τὸ χρυσίον καὶ τὸ ἀργύριον καὶ τὰσ περὶ τούτων φροντίδασ, τὸ καταλειπόμενόν ἐστι τῦφοσ καὶ μαλακία καὶ ἡδυπάθεια καὶ ἀσέλγεια, καὶ ὕβρισ καὶ ἀπαιδευσία. δεῖται δή σου ἐπ’ ἐκεῖνα μὲν οὐδαμῶσ, ἐπεὶ δὲ πώγωνα ἔχεισ βαθὺν καὶ σεμνόσ τισ εἶ τὴν πρόσοψιν καὶ ἱμάτιον Ἑλληνικὸν εὐσταλῶσ περιβέβλησαι καὶ πάντεσ ἴσασί σε γραμματικὸν ἢ ῥήτορα ἢ φιλόσοφον, καλὸν αὐτῷ δοκεῖ ἀναμεμῖχθαι καὶ τοιοῦτόν τινα τοῖσ προϊοῦσι καὶ προπομπεύουσιν αὐτοῦ· δόξει γὰρ ἐκ τούτου καὶ φιλομαθὴσ τῶν Ἑλληνικῶν μαθημάτων καὶ ὅλωσ περὶ παιδείαν φιλόκαλοσ. ὥστε κινδυνεύεισ, ὦ γενναῖε, ἀντὶ τῶν θαυμαστῶν λόγων τὸν πώγωνα καὶ τὸν τρίβωνα μεμισθωκέναι. χρὴ οὖν σε ἀεὶ σὺν αὐτῷ ὁρᾶσθαι καὶ μηδέποτε ἀπολείπεσθαι, ἀλλὰ ἑώθεν ἐξαναστάντα, παρέχειν σεαυτὸν ὀφθησόμενον ἐν τῇ θεραπείᾳ καὶ μὴ λιπεῖν τὴν τάξιν. ὁ δὲ ἐπιβάλλων ἐνίοτέ σοι τὴν χεῖρα, ὅ τι ἂν τύχῃ ληρεῖ, τοῖσ ἐντυγχάνουσιν ἐπιδεικνύμενοσ ὡσ οὐδὲ ὁδῷ βαδίζων ἀμελήσ ἐστι τῶν Μουσῶν, ἀλλ’ εἰσ καλὸν τὴν ἐν τῷ περιπάτῳ διατίθεται σχολήν. σὺ δ’ ἄθλιοσ τὰ μὲν παραδραμών, τὰ δὲ βάδην ἄναντα πολλὰ καὶ κάταντα ‐ τοιαύτη γάρ, ὡσ οἶσθα, ἡ πόλισ ‐ περιελθὼν ἵδρωκάσ τε καὶ πνευστιᾷσ, κἀκείνου ἔνδον τινὶ τῶν φίλων πρὸσ ὃν ἦλθεν διαλεγομένου, μηδὲ ὅπου καθίζῃσ ἔχων ὀρθὸσ ὑπ’ ἀπορίασ ἀναγιγνώσκεισ τὸ βιβλίον προχειρισάμενοσ. ἐπειδὰν δὲ ἄσιτόν τε καὶ ἄποτον ἡ νὺξ καταλάβῃ, λουσάμενοσ πονηρῶσ ἀωρὶ περὶ αὐτό που σχεδὸν τὸ μεσονύκτιον ἥκεισ ἐπὶ τὸ δεῖπνον, οὐκέθ’ ὁμοίωσ ἔντιμοσ οὐδὲ περίβλεπτοσ τοῖσ παροῦσιν, ἀλλ’ ἤν τισ ἄλλοσ ἐπεισέλθῃ νεαλέστεροσ, εἰσ τοὐπίσω σύ καὶ οὕτωσ εἰσ τὴν ἀτιμοτάτην γωνίαν ἐξωσθεὶσ κατάκεισαι μάρτυσ μόνον τῶν παραφερομένων, τὰ ὀστᾶ, εἰ ἐφίκοιτο μέχρι σοῦ, καθάπερ οἱ κύνεσ περιεσθίων ἢ τὸ σκληρὸν τῆσ μαλάχησ φύλλον ᾧ τὰ ἄλλα συνειλοῦσιν, εἰ ὑπεροφθείη ὑπὸ τῶν προκατακειμένων, ἄσμενοσ ὑπὸ λιμοῦ παροψώμενοσ.

"οὐδ’ ἀϊόντι ἐοίκεν. ^ Οὐ μὴν οὐδὲ ἡ ἄλλη ὕβρισ ἄπεστιν, ἀλλ’ οὔτε ᾠὸν ἔχεισ μόνοσ ‐ οὐ γὰρ ἀναγκαῖόν ἐστιν καὶ σὲ τῶν αὐτῶν ἀεὶ τοῖσ ξένοισ καὶ ἀγνώστοισ ἀντιποιεῖσθαι· ἀγνωμοσύνη γὰρ δὴ ^ τοῦτό γε ‐ οὔτε ἡ ὄρνισ ὁμοία ταῖσ ἄλλαισ, ἀλλὰ τῷ μὲν πλησίον παχεῖα καὶ πιμελήσ, σοὶ δὲ νεοττὸσ ἡμίτομοσ ἢ φάττα τισ ὑπόσκληροσ, ὕβρισ ἄντικρυσ καὶ ἀτιμία. "σὺ γὰρ ἡμέτεροσ εἶ. τεμνομένου μὲν γὰρ ἐν. τῷ μέσῳ ἢ συὸσ ὑπογαστρίου ἢ ἐλάφου, χ; χρὴ ἐκ παντὸσ ἢ τὸν διανέμοντα ἵλεων ἔχειν ἢ τὴν Προμηθέωσ μερίδα φέρεσθαι, ὀστᾶ κεκαλυμμένα τῇ πιμελῇ. τὸ γὰρ τῷ μὲν ὑπὲρ σὲ τὴν λοπάδα παρεστάναι ἔστ’ ἂν ἀπαγορεύσῃ^ ἐμφορούμενοσ, σὲ δὲ οὕτω ταχέωσ παραδραμεῖν, τίνι φορητὸν ἐλευθέρῳ ἀνδρὶ κἂν ὁπόσην αἱ ἔλαφοι τὴν χολὴν ἔχοντι; καίτοι οὐδέπω ἐκεῖνο ἔφην ὅτι τῶν ἄλλων ἥδιστόν τε καὶ παλαιότατον οἶνον πινόντων μόνοσ σὺ πονηρόν τινα καὶ παχὺν πίνεισ, θεραπεύων ἀεὶ ἐν ἀργύρῳ ἢ χρυσῷ πίνειν, ὡσ μὴ ἐλεγχθείησ ἀπὸ τοῦ χρώματοσ οὕτωσ ἄτιμοσ ὢν συμπότησ. ἀνιᾷ δή σε πολλὰ καὶ ἀθρόα καὶ σχεδὸν τὰ πάντα, καὶ μάλιστα ὅταν σε παρευδοκιμῇ κίναιδόσ τισ ἢ ὀρχηστοδιδάσκαλοσ ἢ Ιὠνικὰ συνείρων Ἀλεξανδρεωτικὸσ ἀνθρωπίσκοσ τοῖσ μὲν γὰρ τὰ ἐρωτικὰ ταῦτα διακονουμένοισ καὶ γραμματίδια ὑπὸ κόλπου διακομίζουσιν πόθεν σύ γ’ ἰσότιμοσ;

κατακείμενοσ τοιγαροῦν ἐν μυχῷ τοῦ συμποσίου καὶ ὑπ’ αἰδοῦσ καταδεδυκὼσ στένεισ ὡσ τὸ εἰκὸσ καὶ σεαυτὸν οἰκτείρεισ καὶ αἰτιᾷ τὴν Τύχην οὐδὲ ὀλίγα σοι τῶν χαρίτων ἐπιψεκάσασαν. ἡδέωσ δ’ ἄν μοι δοκεῖσ καὶ ποιητὴσ γενέσθαι τῶν ἐρωτικῶν ᾀσμάτων ἢ κἂν ἄλλου ποιήσαντοσ δύνασθαι ᾄδειν ἀξίωσ· ^ ὁρᾷσ γὰρ οἷ τὸ προτιμᾶσθαι καὶ εὐδοκιμεῖν ἐστιν. ὑποσταίησ δὲ ἄν, εἰ καὶ μάγον ἢ μάντιν ὑποκρίνασθαι δέοι τῶν κλήρουσ πολυταλάντουσ καὶ ἀρχὰσ καὶ ἀθρόουσ τοὺσ πλούτουσ ὑπισχνουμένων καὶ γὰρ αὖ καὶ τούτουσ ὁρᾷσ εὖ φερομένουσ ἐν ταῖσ φιλίαισ καὶ πολλῶν ἀξιουμένουσ. κἂν ἕν τι οὖν τούτων ἡδέωσ ἂν γένοιο, ὡσ μὴ ἀπόβλητοσ καὶ περιττὸσ εἰήσ· ἀλλ’ οὐδὲ πρὸσ ταῦτα ὁ κακοδαίμων πιθανὸσ εἶ. τοιγαροῦν ἀνάγκη μειοῦσθαι καὶ σιωπῇ ἀνέχεσθαι ὑποιμώζοντα καὶ ἀμελούμενον. ἢν μὲν γὰρ κατείπῃ σοῦ τισ ψιθυρὸσ οἰκέτησ, ὡσ μόνοσ οὐκ ἐπῄνεισ τὸν τῆσ δεσποίνησ παιδίσκον ὀρχούμενον ἢ κιθαρίζοντα, κίνδυνοσ οὐ μικρὸσ ἐκ τοῦ πράγματοσ.

χρὴ οὖν χερσαίου βατράχου δίκην διψῶντα κεκραγέναι, ὡσ ἐπίσημοσ ἔσῃ ἐν τοῖσ ἐπαινοῦσι καὶ κορυφαῖοσ ἐπιμελούμενον πολλάκισ δὲ καὶ τῶν ἄλλων σιωπησάντων αὐτὸν ἐπειπεῖν ἐσκεμμένον τινὰ ἔπαινον πολλὴν τὴν κολακείαν ἐμφανιοῦντα. τὸ μὲν γὰρ λιμῷ συνόντα καὶ νὴ Δία γε διψῶντα μύρῳ χρίεσθαι καὶ στεφανοῦσθαι τὴν κεφαλήν, ἠρέμα καὶ γελοῖον ἐοίκασ γὰρ τότε στήλῃ ἑώλου τινὸσ νεκροῦ ἄγοντοσ ἐναγίσματα· καὶ γὰρ ἐκείνων καταχέαντεσ μύρον καὶ τὸν στέφανον ἐπιθέντεσ αὐτοὶ πίνουσι καὶ εὐωχοῦνται τὰ παρεσκευασμένα. ἢν μὲν γὰρ καὶ ζηλότυπόσ τισ ᾖ καὶ παῖδεσ εὔμορφοι ὦσιν ἢ νέα γυνὴ καὶ σὺ μὴ παντελῶσ πόρρω Ἀφροδίτησ καὶ Χαρίτων ᾖσ, οὐκ ἐν εἰρήνῃ τὸ πρᾶγμα οὐδὲ ὁ κίνδυνοσ εὐκαταφρόνητοσ.

ὦτα γὰρ καὶ ὀφθαλμοὶ βασιλέωσ πολλοί, οὐ μόνον τἀληθῆ ὁρῶντεσ, ἀλλ’ ἀεί τι καὶ προσεπιμετροῦντεσ, ὡσ μὴ νυστάζειν δοκοῖεν. δεῖ οὖν ὥσπερ ἐν τοῖσ Περσικοῖσ δείπνοισ κάτω νεύοντα κατακεῖσθαι, δεδιότα μή τισ εὐνοῦχόσ σε ἴδῃ προσβλέψαντα μιᾷ, τῶν παλλακίδων, ἐπεὶ ἄλλοσ γε εὐνοῦχοσ ἐντεταμένον πάλαι τὸ τόξον ἔχων ἃ μὴ θέμισ ὁρῶντα ἕτοιμοσ κολάσαι διαπείρασ τῷ οἰστῷ μεταξὺ πίνοντοσ τὴν γνάθον. εἶτα ἀπελθὼν τοῦ δείπνου μικρόν τι κατέδαρθεσ·

"καὶ ἄθλιοσ, οἱάσ τὰσ πάλαι διατριβὰσ ἀπολιπὼν καὶ ἑταίρουσ καὶ βίον ἀπράγμονα καὶ ὕπνον μετρούμενον τῇ ἐπιθυμίᾳ καὶ περιπάτουσ ἐλευθερίουσ εἰσ οἱο͂ν βάραθρον φέρων ἐμαυτὸν ἐνσέσεικα. "τίνοσ ἕνεκα, ὦ θεοί, ἢ τίσ ὁ λαμπρὸσ οὗτοσ μισθόσ ἐστιν; "οὐ γὰρ καὶ ἄλλωσ μοι πλείω τούτων ἐκπορίζειν δυνατὸν ἦν καὶ προσῆν τὸ ἐλεύθερον καὶ τὸ πάντα ἐπ’ ἐξουσίασ; "νῦν δὲ τὸ τοῦ λόγου, λέων κρόκῃ δεθείσ, ἄνω καὶ κάτω περισύρομαι, τὸ πάντων οἴκτιστον, οὐκ εὐδοκιμεῖν εἰδὼσ οὐδὲ κεχαρισμένοσ εἶναι δυνάμενοσ. "ἰδιώτησ γὰρ ἔγωγε τῶν τοιούτων καὶ ἄτεχνοσ, καὶ μάλιστα παραβαλλόμενοσ ἀνδράσι τέχνην τὸ πρᾶγμα πεποιημένοισ, ὥστε ^ καὶ ἀχάριστόσ εἰμι καὶ ἥκιστα συμποτικόσ, οὐδ’ ὅσον γέλωτα ποιῆσαι δυνάμενοσ. "συνίημι δὲ ὡσ καὶ ἐνοχλῶ πολλάκισ βλεπόμενοσ, καὶ μάλισθ’ ὅταν ἡδίων αὐτὸσ αὑτοῦ εἶναι θέλῃ· "σκυθρωπὸσ γὰρ αὐτῷ δοκῶ. καὶ ὅλωσ οὐκ ἔχω ὅπωσ ἁρμόσωμαι πρὸσ αὐτόν. ἢν μὲν γὰρ ἐπὶ τοῦ σεμνοῦ φυλάττω ἐμαυτόν, ἀηδὴσ ἔδοξα καὶ μονονουχὶ φευκτέοσ· "ἢν δὲ μειδιάσω καὶ ῥυθμίσω τὸ πρόσωπον εἰσ τὸ ἥδιστον, κατεφρόνησεν εὐθὺσ καὶ διέπτυσεν, καὶ τὸ πρᾶγμα ὅμοιον δοκεῖ ὥσπερ ἂν εἴ τισ κωμῳδίαν ὑποκρίναιτο τραγικὸν προσωπεῖον περικείμενοσ. "τὸ δ’ ὅλον, τίνα ἄλλον ὁ μάταιοσ ἐμαυτῷ βιώσομαι βίον τὸν παρόντα τοῦτον ἄλλῳ βεβιωκώσ; ἔτι σου ταῦτα διαλογιζομένου ὁ κώδων ἤχησεν, καὶ χρὴ τῶν ὁμοίων ἔχεσθαι καὶ περινοστεῖν καὶ ἑστάναι, ὑπαλείψαντά γε πρότερον τοὺσ βουβῶνασ καὶ τὰσ ἰγνύασ, εἰ θέλεισ διαρκέσαι πρὸσ τὸν ἆθλον.

εἶτα δεῖπνον ὅμοιον καὶ εἰσ τὴν αὐτὴν ὡρ́αν περιηγμένον. καί σοι τὰ τῆσ διαίτησ πρὸσ τὸν πάλαι βίον ἀντίστροφα, καὶ ἡ ἀγρυπνία δὲ καὶ ὁ ἱδρὼσ καὶ ὁ κάματοσ ἠρέμα ἤδη ὑπορύττουσιν, ἢ φθόην ἢ περιπνευμονίαν ἢ κώλου ἄλγημα ἢ τὴν καλὴν ποδάγραν ἀναπλάττοντεσ. ἀντέχεισ δὲ ὅμωσ, καὶ πολλάκισ κατακεῖσθαι δέον, οὐδὲ τοῦτο συγκεχώρηται· σκῆψισ γὰρ ἡ νόσοσ καὶ φυγὴ τῶν καθηκόντων ἔδοξεν. ὥστ’ ἐξ ἁπάντων ὠχρὸσ ἀεὶ καὶ ὅσον οὐδέπω τεθνηξομένῳ ἐοίκασ. καὶ τὰ μὲν ἐν τῇ πόλει ταῦτα.

ἢν δέ που καὶ ἀποδημῆσαι δέῃ, τὰ μὲν ἄλλα ἐῶ· ὑόντοσ δὲ πολλάκισ ὕστατοσ ἐλθὼν ‐ τοιοῦτο γάρ σοι ἀποκεκλήρωται καὶ τὸ ζεῦγοσ ‐ περιμένεισ ἔστ’ ἂν οὐκέτ’ οὔσησ καταγωγῆσ τῷ μαγείρῳ σε ἢ τῷ τῆσ δεσποίνησ κομμωτῇ συμπαραβύσωσιν, οὐδὲ τῶν φρυγάνων δαψιλῶσ ὑποβαλόντεσ. οὐκ ὀκνῶ δέ σοι καὶ διηγήσασθαι ὅ μοι Θεσμόπολισ οὗτοσ ὁ Στωϊκὸσ διηγήσατο συμβὰν αὐτῷ πάνυ γελοῖον καὶ νὴ Δί’ οὐκ ἀνέλπιστον ὡσ ἂν καὶ ἄλλῳ ταὐτὸν συμβαίη.

συνῆν μὲν γὰρ πλουσίᾳ τινὶ καὶ τρυφώσῃ γυναικὶ τῶν ἐπιφανῶν ἐν τῇ πόλει. δεῆσαν δὲ καὶ ἀποδημῆσαί ποτε, τὸ μὲν πρῶτον ἐκεῖνο παθεῖν ἔφη γελοιότατον, συγκαθέζεσθαι γὰρ αὐτῷ παραδεδόσθαι φιλοσόφῳ ὄντι κίναιδόν τινα τῶν πεπιττωμένων τὰ σκέλη καὶ τὸν πώγωνα περιεξυρημένων διὰ τιμῆσ δ’ αὐτὸν ἐκείνη, ὡσ τὸ εἰκόσ, ἦγεν. καὶ τοὔνομα δὲ τοῦ κιναίδου ἀπεμνημόνευεν Χελιδόνιον γὰρ καλεῖσθαι. τοῦτο τοίνυν πρῶτον ἡλίκον, σκυθρωπῷ καὶ γέροντι ἀνδρὶ καὶ πολιῷ τὸ γένειον ‐ οἶσθα δὲ ὡσ βαθὺν πώγωνα καὶ σεμνὸν ὁ Θεσμόπολισ εἶχεν ‐ παρακαθίζεσθαι φῦκοσ ἐντετριμμένον καὶ ὑπογεγραμμένον τοὺσ ὀφθαλμοὺσ καὶ διασεσαλευμένον τὸ βλέμμα καὶ τὸν τράχηλον ἐπικεκλασμένον, οὐ χελιδόνα μὰ Δί’, ἀλλὰ γῦπά τινα περιτετιλμένον τὰ πτερά· ^ καὶ εἴ γε μὴ πολλὰ δεηθῆναι αὐτοῦ, καὶ τὸν κεκρύφαλον ἔχοντα ἐπὶ τῇ κεφαλῇ ἂν συγκαθίζεσθαι. τὰ δ’ οὖν ἄλλα παρ’ ὅλην τὴν ὁδὸν μυρίασ τὰσ ἀηδίασ ἀνασχέσθαι ὑπᾴδοντοσ καὶ τερετίζοντοσ, εἰ δὲ μὴ ἐπεῖχεν αὐτόσ, ἴσωσ ἂν καὶ ὀρχουμένου ἐπὶ τῆσ ἀπήνησ. ἕτερον δ’ οὖν τι καὶ τοιοῦτον αὐτῷ προσταχθῆναι.

"οὕτωσ ὄναιο, χάριν οὐ μικρὰν αἰτούσῃ δὸσ μηδὲν ἀντειπὼν μηδὲ ὅπωσ ἐπὶ πλεῖόν σου δεήσομαι περιμείνασ. "χρηστὸν ὁρῶσά σε καὶ ἐπιμελῆ καὶ φιλόστοργον, τὴν κύνα ἣν οἶσθα τὴν Μυρρίνην ἀναλαβὼν εἰσ τὸ ὄχημα φύλαττέ μοι καὶ ἐπιμελοῦ ὅπωσ μηδενὸσ ἐνδεὴσ ἔσται· "βαρύνεται γὰρ ἡ ἀθλία τὴν γαστέρα καὶ σχεδὸν ὡσ ἐπίτεξ ἐστὶν οἱ δὲ κατάρατοι οὗτοι καὶ ἀπειθεῖσ οἰκέται οὐχ; "ὅπωσ ἐκείνησ, ἀλλ’ οὐδ’ ἐμοῦ αὐτῆσ πολὺν ποιοῦνται λόγον ἐν ταῖσ ὁδοῖσ. μὴ τοίνυν τι σμικρὸν οἰηθῇσ εὖ ποιήσειν με τὸ περισπούδαστόν μοι καὶ ἥδιστον κυνίδιον διαφυλάξασ. ὑπέσχετο ὁ Θεσμόπολισ πολλὰ ἱκετευούσησ καὶ μονονουχὶ καὶ δακρυούσησ. τὸ δὲ πρᾶγμα παγγέλοιον ἦν, κυνίδιον ἐκ τοῦ ἱματίου προκῦπτον μικρὸν ὑπὸ τὸν πώγωνα. καὶ κατουρῆσαν πολλάκισ, εἰ καὶ μὴ ταῦτα ὁ Θεσμόπολισ προσετίθει, καὶ βαΰζον λεπτῇ τῇ φωνῇ ‐ τοιαῦτα γάρ τὰ Μελιταῖα ‐ καὶ τὸ γένειον τοῦ φιλοσόφου περιλιχμώμενον, καὶ μάλιστα εἴ τι τοῦ χθιζοῦ αὐτῷ ζωμοῦ ἐγκατεμέμικτο. "τοῦτο μόνον εἰπεῖν ἔχω, ὅτι ἀντὶ Στωϊκοῦ ἤδη Κυνικὸσ ἡμῖν γεγένηται. τὸ δ’ οὖν κυνίδιον καὶ τετοκέναι ἐν τῷ τρίβωνι τῷ τοῦ Θεσμοπόλιδοσ ἐπυθόμην. τοιαῦτα ἐντρυφῶσι, μᾶλλον δὲ ἐνυβρίζουσι τοῖσ συνοῦσι, κατὰ μικρὸν αὐτοὺσ χειροήθεισ τῇ ὕβρει παρασκευάζοντεσ.

οἶδα δ’ ἐγὼ καὶ ῥήτορα τῶν καρχάρων ἐπὶ τῷ δείπνῳ κελευσθέντα μελετήσαντα μὰ τὸν Δί’ οὐκ ἀπαιδεύτωσ, ἀλλὰ πάνυ τορῶσ καὶ συγκεκροτημένωσ· ἐπῃνεῖτο γοῦν μεταξὺ πινόντων οὐ πρὸσ ὕδωρ μεμετρημένον, ἀλλὰ πρὸσ οἴνου ἀμφορέασ λέγων, καὶ τοῦτο ὑποστῆναι τὸ τόλμημα ἐπὶ διακοσίαισ δραχμαῖσ ἐλέγετο. ταῦτα μὲν οὖν ἴσωσ μέτρια. ἢν δὲ ποιητικὸσ αὐτὸσ ἢ συγγραφικὸσ ὁ πλούσιοσ ᾖ, παρὰ τὸ δεῖπνον τὰ αὑτοῦ ῥαψῳδῶν, τότε καὶ μάλιστα διαρραγῆναι χρὴ ἐπαινοῦντα καὶ κολακεύοντα καὶ τρόπουσ ἐπαίνων καινοτέρουσ ἐπινοοῦντα. εἰσὶ δ’ οἳ καὶ ἐπὶ κάλλει θαυμάζεσθαι ἐθέλουσιν, καὶ δεῖ Ἀδώνιδασ αὐτοὺσ καὶ Υἁκίνθουσ ἀκούειν, πήχεωσ ἐνίοτε τὴν ῥῖνα ἔχοντασ. σὺ δ’ οὖν ἂν μὴ ἐπαινῇσ, εἰσ τὰσ λιθοτομίασ τὰσ Διονυσίου εὐθὺσ ἀφίξῃ ὡσ καὶ φθονῶν καὶ ἐπιβουλεύων αὐτῷ. χρὴ δὲ καὶ σοφοὺσ καὶ ῥήτορασ εἶναι αὐτούσ, κἂν εἴ τι σολοικίσαντεσ τύχωσιν, αὐτὸ τοῦτο τῆσ Ἀττικῆσ καὶ τοῦ Ὑμηττοῦ μεστοὺσ δοκεῖν τοὺσ λόγουσ καὶ νόμον εἶναι τὸ λοιπὸν οὕτω λέγειν. καίτοι φορητὰ ἴσωσ τὰ τῶν ἀνδρῶν.

αἱ δὲ οὖν γυναῖκεσ ‐ καὶ γὰρ αὖ καὶ τόδε ὑπὸ τῶν γυναικῶν σπουδάζεται, τὸ εἶναί τινασ αὐταῖσ πεπαιδευμένουσ μισθοῦ ὑποτελεῖσ ^ συνόντασ καὶ τῷ φορείῳ ἑπομένουσ· ἓν γάρ τι καὶ τοῦτο τῶν ἄλλων καλλωπισμάτων αὐταῖσ δοκεῖ, ἢν λέγηται ὡσ πεπαιδευμέναι τὲ εἰσιν καὶ φιλόσοφοι καὶ ποιοῦσιν ᾄσματα οὐ πολὺ τῆσ Σαπφοῦσ ἀποδέοντα ‐ διὰ δὴ ταῦτα μισθωτοὺσ καὶ αὗται περιάγονται ῥήτορασ καὶ γραμματικοὺσ καὶ φιλοσόφουσ, ἀκροῶνται δ’ αὐτῶν ‐ πηνίκα; γελοῖον γὰρ καὶ τοῦτο ‐ ἤτοι μεταξὺ κομμούμεναι καὶ τὰσ κόμασ παραπλεκόμεναι ἢ παρὰ τὸ δεῖπνον ἄλλοτε γὰρ οὐκ ἄγουσι σχολήν. πολλάκισ δὲ καὶ μεταξὺ τοῦ φιλοσόφου τι διεξιόντοσ ἡ ἅβρα προσελθοῦσα ὤρεξε παρὰ τοῦ μοιχοῦ γραμμάτιον, οἱ δὲ περὶ σωφροσύνησ ἐκεῖνοι λόγοι ἑστᾶσι περιμένοντεσ, ἔστ’ ἂν ἐκείνη ἀντιγράψασα τῷ μοιχῷ ἐπαναδράμῃ πρὸσ τὴν ἀκρόασιν. ἐπειδὰν δέ ποτε διὰ μακροῦ τοῦ χρόνου Κρονίων ἢ Παναθηναίων ἐπιστάντων πέμπηταὶ τί σοι ἐφεστρίδιον ἄθλιον ἢ χιτώνιον ὑπόσαθρον, ἐνταῦθα μάλιστα πολλὴν δεῖ καὶ μεγάλην γενέσθαι τὴν πομπήν.

καὶ ὁ μὲν πρῶτοσ εὐθὺσ ἔτι σκεπτομένου παρακούσασ τοῦ δεσπότου προδραμὼν καὶ προμηνύσασ ἀπέρχεται μισθὸν οὐκ ὀλίγον τῆσ ἀγγελίασ προλαβών. ἑώθεν δὲ τρισκαίδεκα ἥκουσιν κομίζοντεσ, ἕκαστοσ ὡσ πολλὰ εἶπε καὶ ὡσ ὑπέμνησε καὶ ὡσ ἐπιτραπεὶσ τὸ κάλλιον ἐπελέξατο διεξιών. ἅπαντεσ δ’ οὖν ἀπαλλάττονται λαβόντεσ, ἔτι καὶ βρενθυόμενοι ὅτι μὴ πλείω ἔδωκασ. ὁ μὲν γὰρ μισθὸσ αὐτὸσ κατὰ δυ’ ὀβολοὺσ ἢ τέτταρασ, καὶ βαρὺσ αἰτῶν σὺ καὶ ὀχληρὸσ δοκεῖσ.

ἵνα δ’ οὖν λάβῃσ, κολακευτέοσ μὲν αὐτὸσ καὶ ἱκετευτέοσ, θεραπευτέοσ δὲ καὶ ὁ οἰκονόμοσ, οὗτοσ μὲν κατ’ ἄλλον θεραπείασ τρόπον οὐκ ἀμελητέοσ δὲ οὐδὲ ὁ σύμβουλοσ καὶ φίλοσ. καὶ τὸ ληφθὲν ἤδη προωφείλετο ἱματιοκαπήλῳ ἢ ἰατρῷ ἢ σκυτοτόμῳ τινί. ἄδωρα ^ οὖν σοι τὰ δῶρα καὶ ἀνόνητα. πολὺσ δὲ ὁ φθόνοσ, καί που καὶ διαβολή τισ ἠρέμα ὑπεξανίσταται πρὸσ ἄνδρα ἤδη τοὺσ κατὰ σοῦ λόγουσ ἡδέωσ ἐνδεχόμενον ὁρᾷ γὰρ ἤδη σὲ μὲν ὑπὸ τῶν συνεχῶν πόνων ἐκτετρυχωμένον καὶ πρὸσ τὴν θεραπείαν σκάζοντα καὶ ἀπηυδηκότα, τὴν·

ποδάγραν δὲ ὑπανιοῦσαν. ὅλωσ γὰρ ὅπερ ἦν νοστιμώτατον ἐν σοὶ ἀπανθισάμενοσ καὶ τὸ ἐγκαρπότατον τῆσ ἡλικίασ καὶ τὸ ἀκμαιότατον τοῦ σώματοσ ἐπιτρίψασ καὶ ῥάκοσ σε πολυσχιδὲσ ἐργασάμενοσ ἤδη περιβλέπει, σὲ μὲν οἷ τῆσ κόπρου ἀπορρίψει φέρων, ἄλλον δὲ ὅπωσ τῶν δυναμένων τοὺσ πόνουσ καρτερεῖν προσλήψεται. καὶ ἤτοι μειράκιον αὐτοῦ ὅτι ἐπείρασάσ ποτε ἢ τῆσ γυναικὸσ ἅβραν παρθένον γέρων ἀνὴρ διαφθείρεισ ἢ ἄλλο τι τοιοῦτον ἐπικληθείσ, νύκτωρ ἐγκεκαλυμμένοσ ἐπὶ τράχηλον ὠσθεὶσ ἐξελήλυθασ, ἔρημοσ ἁπάντων καὶ ἄποροσ, τὴν βελτίστην ποδάγραν αὐτῷ γήρᾳ παραλαβών, καὶ ἃ μὲν τέωσ ᾔδεισ ἀπομαθὼν ἐν τοσούτῳ χρόνῳ, θυλάκου δὲ μείζω τὴν γαστέρα ἐργασάμενοσ, ἀπλήρωτόν τι καὶ ἀπαραίτητον κακόν. καὶ γὰρ ὁ λαιμὸσ ἀπαιτεῖ τὰ ἐκ τοῦ ἔθουσ καὶ ἀπομανθάνων αὐτὰ ἀγανακτεῖ. καί σε οὐκ ἄν τισ ἄλλοσ δέξαιτο ἔξωρον ἤδη γεγονότα καὶ τοῖσ γεγηρακόσιν ἵπποισ ἐοικότα, ὧν οὐδὲ τὸ δέρμα ὁμοίωσ χρήσιμον.

ἄλλωσ τε καὶ ἡ ἐκ τοῦ ἀπωσθῆναι διαβολὴ πρὸσ τὸ μεῖζον εἰκαζομένη μοιχὸν ἢ φαρμακέα σε ἤ τι τοιοῦτον ἄλλο δοκεῖν ποιεῖ· ὁ μὲν γὰρ κατήγοροσ καὶ σιωπῶν ἀξιόπιστοσ, σὺ δὲ Ἕλλην καὶ ῥᾴδιοσ τὸν τρόπον καὶ πρὸσ πᾶσαν ἀδικίαν εὔκολοσ. τοιούτουσ γὰρ ἅπαντασ ἡμᾶσ εἶναι οἰόνται, καὶ μάλα εἰκότωσ· δοκῶ γάρ μοι καὶ τῆσ τοιαύτησ δόξησ αὐτῶν, ἣν ἔχουσι περὶ ἡμῶν, κατανενοηκέναι τὴν αἰτίαν, πολλοὶ γὰρ εἰσ τὰσ οἰκίασ παρελθόντεσ ὑπὲρ τοῦ μηδὲν ἄλλο χρήσιμον εἰδέναι μαντείασ ^ καὶ φαρμακείασ ὑπέσχοντο καὶ χάριτασ ἐπὶ τοῖσ ἐρωτικοῖσ καὶ ἐπαγωγὰσ τοῖσ ἐχθροῖσ, καὶ ταῦτα πεπαιδεῦσθαι λέγοντεσ καὶ τρίβωνασ ἀμπεχόμενοι καὶ πώγωνασ οὐκ εὐκαταφρονήτουσ καθειμένοι. εἰκότωσ οὖν τὴν ὁμοίαν περὶ πάντων ὑπόνοιαν ἔχουσιν, οὓσ; ἀρίστουσ ᾤοντο τοιούτουσ ὁρῶντεσ, καὶ μάλιστα ἐπιτηροῦντεσ ἀντῶν τὴν ἐν τοῖσ δείπνοισ καὶ τῇ ἄλλῃ συνουσίᾳ κολακείαν καὶ τὴν πρὸσ τὸ κέρδοσ δουλοπρέπειαν. ἀποσεισάμενοι δὲ αὐτοὺσ μισοῦσι, καὶ μάλα εἰκότωσ, καὶ ἐξ ἅπαντοσ ζητοῦσιν ὅπωσ ἄρδην ἀπολέσωσιν, ἢν δύνωνται·

λογίζονται γὰρ ὡσ ἐξαγορεύσουσιν αὐτῶν τὰ πολλὰ ἐκεῖνα τῆσ φύσεωσ ἀπόρρητα ὡσ ἅπαντα εἰδότεσ ἀκριβῶσ καὶ γυμνοὺσ αὐτοὺσ ἐπωπτευκότεσ. τοῦτο τοίνυν ἀποπνίγει αὐτούσ· ἅπαντεσ γὰρ ἀκριβῶσ ὅμοιοὶ εἰσιν τοῖσ καλλίστοισ τούτοισ βιβλίοισ, ὧν χρυσοῖ μὲν οἱ ὀμφαλοί, πορφυρᾶ δὲ ἔκτοσθεν ἡ διφθέρα, τὰ δὲ ἔνδον ἢ Θυέστησ ἐστὶν τῶν τέκνων ἑστιώμενοσ ἢ Οἰδίπουσ τῇ μητρὶ συνὼν ἢ Τηρεὺσ δύο ἀδελφὰσ ἅμα ὀπυίων. τοιοῦτοι καὶ αὐτοί εἰσι, λαμπροὶ καὶ περίβλεπτοι, ἔνδον δὲ ὑπὸ τῇ πορφύρᾳ πολλὴν τὴν τραγῳδίαν σκέποντεσ· ἕκαστον γοῦν αὐτῶν ἢν ἐξειλήσῃσ, δρᾶμα οὐ μικρὸν εὑρήσεισ Εὐριπίδου τινὸσ ἢ Σοφοκλέουσ, τὰ δ’ ἔξω πορφύρα εὐανθὴσ καὶ χρυσοῦσ ὁ ὀμφαλόσ. ταῦτα οὖν συνεπιστάμενοι αὑτοῖσ, μισοῦσι καὶ ἐπιβουλεύουσιν εἴ τισ ἀποστὰσ ἀκριβῶσ κατανενοηκὼσ αὐτοὺσ ἐκτραγῳδήσει καὶ πρὸσ πολλοὺσ ἐρεῖ. βούλομαι δ’ ὅμωσ ἔγωγε ὥσπερ ὁ Κέβησ ἐκεῖνοσ εἰκόνα τινὰ τοῦ τοιούτου βίου σοι γράψαι, ὅπωσ εἰσ ταύτην ἀποβλέπων εἰδῇσ εἴ σοι παριτητέον ἐστὶν εἰσ αὐτήν.

ἡδέωσ μὲν οὖν Ἀπελλοῦ τινοσ ἢ Παρρασίου ἢ Αἐτίωνοσ ἢ καὶ Εὐφράνοροσ ἂν ἐδεήθην ἐπὶ τὴν γραφήν ἐπεὶ δὲ ἄπορον νῦν εὑρεῖν τινα οὕτωσ γενναῖον καὶ ἀκριβῆ τὴν τέχνην, ψιλὴν ὡσ οἱο͂̀ν τέ σοι ἐπιδείξω τὴν εἰκόνα. καὶ δὴ γεγράφθω προπύλαια μὲν ὑψηλὰ καὶ ἐπίχρυσα καὶ μὴ κάτω ἐπὶ τοῦ ἐδάφουσ, ἀλλ’ ἄνω τῆσ γῆσ ἐπὶ λόφου κείμενα, καὶ ἡ ἄνοδοσ ἐπὶ πολὺ καὶ ἀνάντησ καὶ ὄλισθον ἔχουσα, ὡσ πολλάκισ ἤδη πρὸσ τῷ ἄκρῳ ἔσεσθαι ἐλπίσαντασ ἐκτραχηλισθῆναι διαμαρτόντοσ τοῦ ποδόσ. ἔνδον δὲ ὁ Πλοῦτοσ αὐτὸσ καθήσθω χρυσοῦσ ὅλοσ, ὡσ δοκεῖ, πάνυ εὔμορφοσ καὶ ἐπέραστοσ. ὁ δὲ ἐραστὴσ μόλισ ἀνελθὼν καὶ πλησιάσασ τῇ θύρᾳ τεθηπέτω ἀφορῶν εἰσ τὸ χρυσίον. παραλαβοῦσα δ’ αὐτὸν ἡ Ἐλπίσ, εὐπρόσωποσ καὶ αὕτη καὶ ποικίλα ἀμπεχομένη, εἰσαγέτω σφόδρα ἐκπεπληγμένον τῇ εἰσόδῳ. τοὐντεῦθεν δὲ ἡ μὲν Ἐλπὶσ ἀεὶ προηγείσθω, διαδεξάμεναι δ’ αὐτὸν ἄλλαι γυναῖκεσ, Ἀπάτη καὶ Δουλεία, παραδότωσαν τῷ Πόνῳ, ὁ δὲ πολλὰ τὸν ἄθλιον καταγυμνάσασ τελευτῶν ἐγχειρισάτω αὐτὸν τῷ Γήρᾳ ἤδη ὑπονοσοῦντα καὶ τετραμμένον τὴν χρόαν. ὑστάτη δὲ ἡ Ὕβρισ ἐπιλαβομένη συρέτω πρὸσ τὴν Ἀπόγνωσιν. ἡ δὲ Ἐλπὶσ τὸ ἀπὸ τούτου ἀφανὴσ ἀποπτέσθω, καὶ μηκέτι καθ’ οὓσ εἰσῆλθε τοὺσ χρυσοῦσ θυρῶνασ, ἔκ τινοσ δὲ ἀποστρόφου καὶ λεληθυίασ ἐξόδου ἐξωθείσθω γυμνὸσ προγάστωρ ὠχρὸσ γέρων, τῇ ἑτέρᾳ μὲν τὴν αἰδῶ σκέπων, τῇ δεξιᾷ δὲ αὐτὸσ ἑαυτὸν ἄγχων. ἀπαντάτω δ’ ἐξιόντι ἡ Μετάνοια δακρύουσα εἰσ οὐδὲν ὄφελοσ καὶ τὸν ἄθλιον ἐπαπολλύουσα. τοῦτο μὲν ἔστω τὸ τέλοσ τῆσ γραφῆσ. σὺ δ’ οὖν, ὦ ἄριστε Τιμόκλεισ, αὐτὸσ ἤδη ἀκριβῶσ ἐπισκοπῶν ἕκαστα ἐννόησον, εἴ σοι καλῶσ ἔχει παρελθόντα εἰσ τὴν εἰκόνα κατὰ ταύτασ τὰσ θύρασ ἐκείνησ τῆσ ἔμπαλιν αἰσχρῶσ οὕτωσ ἐκπεσεῖν. ὅ τι δ’ ἂν πράττῃσ, μέμνησο τοῦ σοφοῦ λέγοντοσ ὡσ θεὸσ ἀναίτιοσ, αἰτία δὲ ἑλομένου.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Lucian, De mercede, (no name)

(루키아노스, De mercede, (no name))

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION