헬라어 문장 검색 - Λυξιαν́ΔεΔομό1́

(루키아노스, De Domo, (no name))

εἶτα Ἀλέξανδροσ μὲν ἐπεθύμησεν ἐν τῷ Κύδνῳ λούσασθαι καλόν τε καὶ διαυγῆ τὸν ποταμὸν ἰδὼν καὶ ἀσφαλῶσ βαθὺν καὶ προσηνῶσ ὀξὺν καὶ νήξασθαι ἡδὺν καὶ θέρουσ ὡρ́ᾳ ψυχρόν, ὥστε καὶ ἐπὶ προδήλῳ τῇ νόσῳ ἣν ἐνόσησεν ἀπ’ αὐτοῦ, δοκεῖ μοι οὐκ ἂν τοῦ λουτροῦ ἀποσχέσθαι· οἶκον δέ τισ ἰδὼν μεγέθει μέγιστον καὶ κάλλει κάλλιστον καὶ φωτὶ φαιδρότατον καὶ χρυσῷ στιλπνότατον καὶ γραφαῖσ ἀνθηρότατον οὐκ ἂν ἐπιθυμήσειε λόγουσ ἐν αὐτῷ διαθέσθαι, εἰ τύχοι περὶ τούτουσ διατρίβων, καὶ ἐνευδοκιμῆσαι καὶ ἐλλαμπρύνασθαι καὶ βοῆσ ἐμπλῆσαι καὶ ὡσ ἔνι μάλιστα καὶ αὐτὸσ μέροσ τοῦ κάλλουσ αὐτοῦ γενέσθαι, ἀλλὰ περισκοπήσασ ἀκριβῶσ καὶ θαυμάσασ μόνον ἄπεισι κωφὸν αὐτὸν καὶ ἄλογον καταλιπών, μήτε προσειπὼν μήτε προσομιλήσασ, ὥσπερ τισ ἄναυδοσ ἢ φθόνῳ σιωπᾶν ἐγνωκώσ; Ἡράκλεισ, οὐ φιλοκάλου τινὸσ οὐδὲ περὶ τὰ εὐμορφότατα ἐρωτικοῦ τὸ ἔργον, ἀγροικία δὲ πολλὴ καὶ ἀπειροκαλία καὶ προσέτι γε ἀμουσία, τῶν ἡδίστων αὑτὸν ἀπαξιοῦν καὶ τῶν καλλίστων ἀποξενοῦν καὶ μὴ συνιέναι ὡσ οὐχ ὁ αὐτὸσ περὶ τὰ θεάματα νόμοσ ἰδιώταισ τε καὶ πεπαιδευμένοισ ἀνδράσιν, ἀλλὰ τοῖσ μὲν ἀπόχρη τὸ κοινὸν τοῦτο, ἰδεῖν μόνον καὶ περιβλέψαι καὶ τὼ ὀφθαλμὼ περιενεγκεῖν καὶ πρὸσ τὴν ὀροφὴν ἀνακῦψαι καὶ τὴν χεῖρα ἐπισεῖσαι καὶ καθ’ ἡσυχίαν ἡσθῆναι δέει τοῦ μὴ ἂν δυνηθῆναι ἄξιόν τι τῶν βλεπομένων εἰπεῖν, ὅστισ δὲ μετὰ παιδείασ ὁρᾷ τὰ καλά, οὐκ ἄν, οἶμαι, ἀγαπήσειεν ὄψει μόνῃ καρπωσάμενοσ τὸ τερπνὸν οὐδ’ ἂν ὑπομείναι ἄφωνοσ θεατὴσ τοῦ κάλλουσ γενέσθαι, πειράσεται δὲ ὡσ οἱο͂́ν τε καὶ ἐνδιατρῖψαι;

καὶ λόγῳ ἀμείψασθαι τὴν θέαν. ἡ δ’ ἀμοιβὴ οὐκ ἔπαινοσ τοῦ οἴκου μόνον ‐ τοῦτο μὲν γὰρ ἴσωσ ἐκείνῳ τῷ νησιώτῃ μειρακίῳ ἔπρεπε, τὴν Μενελάου οἰκίαν ὑπερεκπεπλῆχθαι καὶ πρὸσ τὰ ἐν οὐρανῷ καλὰ τὸν ἐλέφαντα καὶ τὸν χρυσὸν αὐτῆσ ἀπεικάζειν, ἅτε μηδὲν ἐν γῇ καλόν τι ἄλλο ἑωρακότι ‐ ‐ ἀλλὰ καὶ τὸ εἰπεῖν ἐν αὐτῷ καὶ τοὺσ βελτίστουσ συγκαλέσαντα λόγων ἐπίδειξιν ποιήσασθαι μέροσ τοῦ ἐπαίνου καὶ τοῦτο γένοιτο ἄν.

καὶ τὸ πρᾶγμα ὑπερήδιστον, οἶμαι, οἴκων ὁ κάλλιστοσ ἐσ ὑποδοχὴν λόγων ἀναπεπταμένοσ καὶ ἐπαίνου καὶ εὐφημίασ μεστὸσ ὤν, ἠρέμα καὶ αὐτὸσ ὥσπερ τὰ ἄντρα συνεπηχῶν καὶ τοῖσ λεγομένοισ παρακολουθῶν καὶ παρατείνων τὰ τελευταῖα τῆσ φωνῆσ καὶ τοῖσ ὑστάτοισ τῶν λόγων ἐμβραδύνων, μᾶλλον δὲ ὡσ ἄν τισ εὐμαθὴσ ἀκροατὴσ διαμνημονεύων τὰ εἰρημένα καὶ τὸν λέγοντα ἐπαινῶν καὶ ἀντίδοσιν οὐκ ἄμουσον ποιούμενοσ πρὸσ αὐτά· οἱο͂́ν τι πάσχουσι πρὸσ τὰ αὐλήματα τῶν ποιμένων αἱ σκοπιαὶ ἐπαυλοῦσαι, τῆσ φωνῆσ ἐπανιούσησ κατὰ τὸ ἀντίτυπον καὶ πρὸσ αὑτὴν ἀναστρεφούσησ· οἱ δὲ ἰδιῶται νομίζουσι παρθένον τινὰ εἶναι τὴν ἀμειβομένην τοὺσ ᾄδοντασ ἢ βοῶντασ, ἐν μέσοισ που τοῖσ κρημνοῖσ κατοικοῦσαν καὶ λαλοῦσαν ἐκ τῶν πετρῶν ἔνδοθεν. ἐμοὶ .

γοῦν δοκεῖ καὶ συνεξαίρεσθαι οἴκου πολυτελείᾳ ἡ τοῦ λέγοντοσ γνώμη καὶ πρὸσ τοὺσ λόγουσ ἐπεγείρεσθαι, καθάπερ τι καὶ ὑποβαλλούσησ τῆσ θέασ· σχεδὸν γὰρ εἰσρεῖ . τι διὰ τῶν ὀφθαλμῶν ἐπὶ τὴν ψυχὴν καλόν, εἶτα πρὸσ αὑτὸ κοσμῆσαν ἐκπέμπει τοὺσ λόγουσ. ἢ τῷ μὲν Ἀχιλλεῖ πιστεύομεν τὴν ὄψιν τῶν ὅπλων ἐπιτεῖναι κατὰ τῶν Φρυγῶν τὴν ὀργήν, καὶ ἐπεὶ ἐνέδυ αὐτὰ πειρώμενοσ, ἐπαρθῆναι καὶ πτερωθῆναι, πρὸσ τὴν τοῦ πολέμου ἐπιθυμίαν, λόγου δὲ σπουδὴν μὴ ἐπιτείνεσθαι πρὸσ κάλλη χωρίων; καίτοι Σωκράτει μὲν ἀπέχρησε πλάτανοσ εὐφυὴσ καὶ πόα εὐθαλὴσ καὶ πηγὴ διαυγὴσ μικρὸν ἀπὸ τοῦ Ἰλισσοῦ, κἀνταῦθα καθεζόμενοσ Φαίδρου τε τοῦ Μυρρινουσίου κατειρωνεύετο καὶ τὸν Λυσίου τοῦ Κεφάλου λόγον διήλεγχε καὶ τὰσ Μούσασ ἐκάλει, καὶ ἐπίστευεν ἥξειν αὐτὰσ ἐπὶ τὴν ἐρημίαν συλληψομένασ τῶν περὶ τοῦ ἔρωτοσ λόγων, καὶ οὐκ ᾐσχύνετο γέρων ἄνθρωποσ παρακαλῶν παρθένουσ συνᾳσομένασ τὰ παιδεραστικά. ἐσ δὲ οὕτω καλὸν χωρίον οὐκ ἂν οἰόμεθα καὶ ἀκλήτουσ αὐτὰσ ἐλθεῖν; καὶ μὴν οὐ κατά γε σκιὰν μόνην οὐδὲ κατὰ πλατάνου κάλλοσ ἡ ὑποδοχή, οὐδ’ ἂν τὴν ἐπὶ τῷ Ἰλισσῷ καταλιπὼν τὴν ’ βασιλέωσ λέγῃσ τὴν χρυσῆν ἐκείνησ μὲν γὰρ ἐν τῇ πολυτελείᾳ μόνῃ τὸ θαῦμα, τέχνη δὲ ἢ κάλλοσ ἢ τέρψισ ἢ τὸ σύμμετρον ἢ τὸ εὔρυθμον οὐ συνείργαστο οὐδὲ κατεμέμικτο τῷ χρυσῷ, ἀλλ’ ἦν βαρβαρικὸν τὸ θέαμα, πλοῦτοσ μόνον καὶ φθόνοσ τῶν ἰδόντων καὶ εὐδαιμονισμὸσ τῶν ἐχόντων ἔπαινοσ δὲ οὐδαμοῦ προσῆν.

οὐδὲ γὰρ ἔμελε τοῖσ Ἀρσακίδαισ τῶν καλῶν οὐδὲ πρὸσ τὸ τερπνὸν ἐποιοῦντο τὰσ ἐπιδείξεισ οὐδ’ ἐφρόντιζον εἰ ἐπαινέσονται οἱ θεαταί, ἀλλ’ ὅπωσ ἐκπλαγήσονται. οὐ φιλόκαλοι γάρ, ἀλλὰ φιλόπλουτοὶ εἰσιν οἱ βάρβαροι. τούτου δὲ τοῦ οἴκου τὸ κάλλοσ οὐ κατὰ βαρβαρικούσ τινασ ὀφθαλμοὺσ οὐδὲ κατὰ Περσικὴν ἀλαζονείαν ἢ βασιλικὴν μεγαλαυχίαν οὐδὲ πένητοσ μόνον, ἀλλὰ εὐφυοῦσ θεατοῦ δεόμενον καὶ ὅτῳ μὴ ἐν τῇ ὄψει ἡ κρίσισ, ἀλλά τισ καὶ λογισμὸσ ἐπακολουθεῖ τοῖσ βλεπομένοισ Τὸ γὰρ τῆσ τε ἡμέρασ πρὸσ τὸ κάλλιστον ἀποβλέπειν ‐ κάλλιστον δὴ αὐτῆσ καὶ ποθεινότατον ἡ ἀρχὴ ‐ καὶ τὸν ἥλιον ὑπερκύψαντα εὐθὺσ ὑποδέχεσθαι καὶ τοῦ φωτὸσ ἐμπίπλασθαι ἐσ κόρον ἀναπεπταμένων τῶν θυρῶν [καθ’ ὃ καὶ τὰ ἱερὰ βλέποντα ἐποίουν οἱ παλαιοί],2 καὶ τὸ τοῦ μήκουσ πρὸσ τὸ πλάτοσ καὶ ἀμφοῖν πρὸσ τὸ ὕψοσ εὔρυθμον καὶ τῶν φωταγωγῶν τὸ ἐλεύθερον καὶ πρὸσ ὡρ́αν ἑκάστην εὖ ἔχον, πῶσ οὐχ ἡδέα ταῦτα πάντα καὶ ἐπαίνων ἄξια;

ἔτι δὲ θαυμάσειεν ἄν τισ καὶ τῆσ ὀροφῆσ ἐν τῷ εὐμόρφῳ τὸ ἀπέριττον κἀν τῷ εὐκόσμῳ τὸ ἀνεπίληπτον καὶ τὸ τοῦ χρυσοῦ ἐσ τὸ εὐπρεπὲσ σύμμετρον, ἀλλὰ μὴ παρὰ τὰσ χρείασ ἐπίφθονον, ἀλλ’ ὁπόσον ἂν καὶ γυναικὶ σώφρονι καὶ καλῇ ἀρκέσῃ ἐπισημότερον ἐργάσασθαι τὸ κάλλοσ, ἢ περὶ τῇ δειρῇ λεπτόσ τισ ὁρ́μοσ ἢ περὶ τῷ δακτύλῳ σφενδόνη εὔφοροσ ἢ ἐν τοῖν ὤτοιν ἐλλόβια ἢ πόρπη τισ ἢ ταινία τὸ ἄφετον τῆσ κόμησ συνδέουσα, τοσοῦτον τῇ εὐμορφίᾳ προστιθεῖσα ὅσον τῇ ἐσθῆτι ἡ πορφύρα·

αἱ δέ γε ἑταῖραι, καὶ μάλιστα αἱ ἀμορφότεραι αὐτῶν, καὶ τὴν ἐσθῆτα ὅλην πορφυρᾶν καὶ τὴν δειρὴν χρυσῆν πεποίηνται, τῷ πολυτελεῖ θηρώμεναι τὸ ἐπαγωγὸν καὶ τὸ ἐνδέον τῷ καλῷ προσθέσει τοῦ ἔξωθεν τερπνοῦ παραμυθούμεναι· ἡγοῦνται γὰρ καὶ τὴν ὠλένην αὐταῖσ στιλπνοτέραν φανεῖσθαι συναπολάμπουσαν τῷ χρυσῷ καὶ τοῦ ποδὸσ τὸ μὴ εὐπερίγραφον λήσειν ὑπὸ χρυσῷ σανδάλῳ καὶ τὸ πρόσωπον αὐτὸ ἐρασμιώτερον γενήσεσθαι τῷ φαεινοτάτῳ συνορώμενον. ἀλλ’ ἐκεῖναι μὲν οὕτωσ· ἡ δέ γε σώφρων χρυσῷ ^ μὲν τὰ ἀρκοῦντα καὶ μόνον τὰ ἀναγκαῖα προσχρῆται, τὸ δ’ αὑτῆσ κάλλοσ οὐκ ἂν αἰσχύνοιτο, οἶμαι, καὶ γυμνὴ δεικνύουσα. καὶ τοίνυν ἡ τοῦδε τοῦ οἴκου ὀροφή, μᾶλλον δὲ κεφαλή, εὐπρόσωποσ μὲν καὶ καθ’ ἑαυτήν, τῷ χρυσῷ δ’ ἐσ τοσοῦτον κεκόσμηται, ἐσ ὅσον καὶ οὐρανὸσ ἐν νυκτὶ ὑπὸ τῶν ἀστέρων ἐκ διαστήματοσ περιλαμπόμενοσ καὶ ἐκ διαλείμματοσ ἀνθῶν τῷ πυρί.

εἰ δέ γε πῦρ ἦν τὸ πᾶν, οὐ καλὸσ ἄν, ἀλλὰ φοβερὸσ ἡμῖν ἔδοξεν. ἴδοι δ’ ἄν τισ οὐδ’ ἀργὸν ἐνταῦθα τὸν χρυσὸν οὐδὲ μόνου τοῦ τέρποντοσ εἵνεκα τῷ λοιπῷ κόσμῳ συνεσπαρμένον, ἀλλὰ καὶ αὐγήν τινα ἡδεῖαν ἀπολάμπει καὶ τὸν οἶκον ὅλον ἐπιχρώννυσι τῷ ἐρυθήματι· ὁπόταν γὰρ τὸ φῶσ προσπεσὸν ἐφάψηται καὶ ἀναμιχθῇ τῷ χρυσῷ, κοινόν τι ἀπαστράπτουσι καὶ διπλασίαν τοῦ ἐρυθήματοσ ἐκφαίνουσι τὴν αἰθρίαν. τὰ μὲν δὴ ὑψηλὰ καὶ κορυφαῖα τοῦ οἴκου τοιάδε, Ὁμήρου τινὸσ δεόμενα ἐπαινέτου, ἵνα αὐτὸν ἢ ὑψώροφον ὡσ τὸν Ἑλένησ θάλαμον ἢ αἰγλήεντα ὡσ τὸν Ὄλυμπον εἴποι·

τὸν δὲ ἄλλον κόσμον καὶ τὰ τῶν τοίχων γράμματα καὶ τῶν χρωμάτων τὰ κάλλη καὶ τὸ ἐναργὲσ ἑκάστου καὶ τὸ ἀκριβὲσ καὶ τὸ ἀληθὲσ ἐάροσ ὄψει καὶ λειμῶνι δὲ εὐανθεῖ καλῶσ ἂν ἔχοι παραβαλεῖν· πλὴν παρ’ ὅσον ἐκεῖνα μὲν ἀπανθεῖ καὶ μαραίνεται καὶ ἀλλάττεται καὶ ἀποβάλλει τὸ κάλλοσ, τουτὶ δὲ . τὸ ἐάρ ἀΐδιον καὶ λειμὼν ἀμάραντοσ καὶ ἄνθοσ ἀθάνατον, ἅτε μόνησ τῆσ ὄψεωσ ἐφαπτομένησ καὶ δρεπομένησ τὸ ἡδὺ τῶν βλεπομένων. τὰ δὴ τοσαῦτα καὶ τοιαῦτα τισ οὐκ ἂν ἡσθείη βλέπων ἤ τισ οὐκ ἂν προθυμηθείη καὶ παρὰ τὴν δύναμιν ἐν αὐτοῖσ λέγειν, εἰδὼσ αἴσχιστον ὂν ἀπολειφθῆναι τῶν ὁρωμένων;

ἐπαγωγότατον γάρ τι ἡ ὄψισ τῶν καλῶν, οὐκ ἐπ’ ἀνθρώπων μόνον, ἀλλὰ καὶ ἵπποσ ἥδιον ἂν οἶμαι δράμοι κατὰ πρανοῦσ πεδίου καὶ μαλακοῦ, προσηνῶσ δεχομένου τὴν βάσιν καὶ ἡρέμα ὑπείκοντοσ τῷ ποδὶ καὶ μὴ ἀντιτυποῦντοσ τῇ ὁπλῇ· ἅπαντι γοῦν τότε χρῆται τῷ δρόμῳ καὶ ὅλον ἐπιδοὺσ ἑαυτὸν τῷ τάχει ἁμιλλᾶται καὶ πρὸσ τοῦ πεδίου τὸ κάλλοσ. ὁ δὲ ταὼσ ἦροσ ἀρχομένου πρὸσ λειμῶνὰ τινα ἐλθών, ὁπότε καὶ τὰ ἄνθη πρόεισιν οὐ ποθεινότερα μόνον, ἀλλὰ καὶ ὡσ ἂν εἴποι τισ ἀνθηρότερα καὶ τὰσ βαφὰσ καθαρώτερα, τότε καὶ οὗτοσ ἐκπετάσασ τὰ πτερὰ καὶ ἀναδείξασ τῷ ἡλίῳ καὶ τὴν οὐρὰν ἐπάρασ καὶ πάντοθεν αὑτῷ περιστήσασ ἐπιδείκνυται τὰ ἄνθη τὰ αὑτοῦ καὶ τὸ ἐάρ τῶν πτερῶν ὥσπερ αὐτὸν προκαλοῦντοσ τοῦ λειμῶνοσ ἐσ τὴν ἅμιλλαν·

ἐπιστρέφει γοῦν ἑαυτὸν καὶ περιάγει καὶ ἐμπομπεύει τῷ κάλλει· ὅτε δὴ καὶ θαυμασιώτεροσ φαίνεται πρὸσ τὴν αὐγὴν ἀλλαττομένων αὐτῷ τῶν χρωμάτων καὶ μεταβαινόντων ἠρέμα καὶ πρὸσ ἕτερον εὐμορφίασ εἶδοσ τρεπομένων. πάσχει δὲ αὐτὸ μάλιστα ἐπὶ τῶν κύκλων, οὓσ ἐπ’ ἄκροισ ἔχει τοῖσ πτεροῖσ, ἴριδόσ τινοσ ἕκαστον περιθεούσησ· ὃ γὰρ τέωσ χαλκὸσ ἦν, τοῦτο ἐγκλίναντοσ ὀλίγον χρυσὸσ ὤφθη, καὶ τὸ ὑπὸ τῷ ἡλίῳ κυαναυγέσ, εἰ σκιασθείη ’χλοαυγέσ ἐστιν οὕτω μετακοσμεῖται πρὸσ τὸ φῶσ ἡ πτέρωσισ. ὅτι μὲν γὰρ καὶ ἡ θάλαττα ἱκανὴ προκαλέσασθαι καὶ εἰσ ἐπιθυμίαν ἐπισπάσασθαι ἐν γαλήνῃ φανεῖσα, ἴστε, κἂν μὴ εἴπω·

ὅτε, εἰ καὶ παντάπασιν ἠπειρώτησ καὶ ἀπειρόπλουσ τισ εἰή, πάντωσ ἂν ἐθελήσειε καὶ αὐτὸσ ἐμβῆναι καὶ περιπλεῦσαι καὶ πολὺ ἀπὸ τῆσ γῆσ ἀποσπάσαι, καὶ μάλιστα εἰ βλέποι τὴν μὲν αὔραν κούφωσ ἐπουριάζουσαν τὴν ὀθόνην, τὴν δὲ ναῦν προσηνῶσ τε καὶ λείωσ ἐπ’ ἄκρων ἠρέμα διολισθάνουσαν τῶν κυμάτων. καὶ τοίνυν καὶ τοῦδε τοῦ οἴκου τὸ κάλλοσ ἱκανὸν καὶ παρορμῆσαι ἐσ λόγουσ καὶ λέγοντα ἐπεγεῖραι καὶ πάντα τρόπον εὐδοκιμῆσαι παρασκευάσαι.

ἐγὼ μὲν δὴ τούτοισ πείθομαι καὶ ἤδη πέπεισμαι καὶ ἐσ τὸν οἶκον ἐπὶ λόγοισ παρελήλυθα ὥσπερ ὑπὸ ἰύγγοσ ἢ Σειρῆνοσ τῷ κάλλει ἑλκόμενοσ, ἐλπίδα οὐ μικρὰν ἔχων, εἰ καὶ τέωσ ἡμῖν ἄμορφοι ἦσαν οἱ λόγοι, καλοὺσ αὐτοὺσ φανεῖσθαι καθάπερ ἐσθῆτι καλῇ κεκοσμημένουσ. ἕτεροσ δέ τισ οὐκ ἀγεννὴσ λόγοσ, ἀλλὰ καὶ πάνυ γενναῖοσ, ὥσ φησι, καὶ μεταξύ μου λέγοντοσ ὑπέκρουε καὶ διακόπτειν ἐπειρᾶτο τὴν ῥῆσιν καὶ ἐπειδὴ πέπαυμαι, οὐκ ἀληθῆ ταῦτα λέγειν φησὶ με, ἀλλὰ θαυμάζειν, εἰ φάσκοιμι ἐπιτηδειότερον εἶναι πρὸσ λόγων ἐπίδειξιν οἴκου κάλλοσ γραφῇ καὶ χρυσῷ κεκοσμημένον αὐτὸ γάρ που τοὐναντίον ἀποβαίνειν.

μᾶλλον δέ, εἰ δοκεῖ, αὐτὸσ παρελθὼν ὁ λόγοσ ὑπὲρ ἑαυτοῦ καθάπερ ἐν δικασταῖσ ὑμῖν εἰπάτω, ὅπῃ λυσιτελέστερον ἡγεῖται τῷ λέγοντι εὐτέλειαν οἴκου καὶ ἀμορφίαν. ἐμοῦ μὲν ἀκηκόατε ἤδη λέγοντοσ, ὥστε οὐδὲν δέομαι δὶσ περὶ τῶν αὐτῶν εἰπεῖν, ὁ δὲ παρελθὼν ἤδη λεγέτω, κἀγὼ σιωπήσομαι καὶ πρὸσ ὀλίγον αὐτῷ μεταστήσομαι. ἄνδρεσ τοίνυν δικασταί, φησὶν ὁ λόγοσ, ὁ μὲν προειπὼν ῥήτωρ πολλὰ καὶ μεγάλα τόνδε τὸν οἶκον ἐπῄνεσε καὶ τῷ ἑαυτοῦ λόγῳ ἐκόσμησεν, ἐγὼ δὲ τοσούτου δέω ψόγον αὐτοῦ διεξελεύσεσθαι, ὥστε καὶ τὰ ὑπ’ ἐκείνου παραλελειμμένα προσθήσειν μοι δοκῶ·

ὅσῳ γὰρ ἂν ὑμῖν καλλίων φαίνηται, τοσῷδε ὑπεναντίοσ τῇ τοῦ λέγοντοσ χρείᾳ δειχθήσεται. καὶ πρῶτόν γε ἐπειδὴ γυναικῶν καὶ κόσμου καὶ χρυσοῦ ἐκεῖνοσ ἐμνημόνευσεν, κἀμοὶ ἐπιτρέψατε χρήσασθαι τῷ παραδείγματι· φημὶ γὰρ οὖν καὶ γυναιξὶ καλαῖσ οὐχ ὅπωσ συλλαμβάνειν ἐσ τὸ εὐμορφότερον, ἀλλὰ καὶ ἐναντιοῦσθαι τὸν κόσμον τὸν πολύν, ὁπόταν τῶν ἐντυγχανόντων ἕκαστοσ ὑπὸ τοῦ χρυσοῦ καὶ τῶν λίθων τῶν πολυτελῶν ἐκπλαγεὶσ ἀντὶ τοῦ ἐπαινεῖν ἢ ’ χρόαν ἢ βλέμμα ἢ δειρὴν ἢ πῆχυν ἢ δάκτυλον, ὁ δὲ ταῦτ’ ἀφεὶσ ἐσ τὴν σαρδὼ ἢ τὸν σμάραγδον ἢ τὸν ὁρ́μον ἢ τὸ ψέλιον ἀποβλέπῃ, ὥστε ἄχθοιτο ἂν εἰκότωσ παρορωμένη διὰ τὸν κόσμον, οὐκ ἀγόντων σχολὴν ἐπαινεῖν αὐτὴν τῶν θεατῶν, ἀλλὰ πάρεργον αὐτῆσ ποιουμένων τὴν θέαν. ὅπερ ἀνάγκη, οἶμαι, παθεῖν καὶ τὸν ἐν οὕτω καλοῖσ ἔργοισ λόγουσ δεικνύοντα·

λανθάνει γὰρ ἐν τῷ μεγέθει τῶν καλῶν τὸ λεχθὲν καὶ ἀμαυροῦται καὶ συναρπάζεται, καθάπερ εἰ λύχνον τισ εἰσ πυρκαϊὰν μεγάλην φέρων ἐμβάλλοι ἢ μύρμηκα ἐπ’ ἐλέφαντοσ ἢ καμήλου δεικνύοι. τοῦτό τε οὖν φυλακτέον τῷ λέγοντι, καὶ προσέτι μὴ καὶ τὴν φωνὴν αὐτὴν ἐπιταράττηται ^ ἐν οὕτωσ εὐφώνῳ καὶ ἠχήεντι οἴκῳ λέγων ἀντιφθέγγεται γὰρ καὶ ἀντιφωνεῖ καὶ ἀντιλέγει, μᾶλλον δὲ ἐπικαλύπτει τὴν βοήν, οἱο͂́ν τι καὶ σάλπιγξ δρᾷ τὸν αὐλόν, εἰ συναυλοῖεν, ἢ τοὺσ κελευστὰσ ἡ θάλαττα, ὁπόταν πρὸσ κύματοσ ἦχον ἐπᾴδειν τῇ εἰρεσίᾳ θέλωσιν ἐπικρατεῖ γὰρ ἡ μεγαλοφωνία καὶ κατασιωπᾷ τὸ ἧττον. καὶ μὴν κἀκεῖνο, ὅπερ ἔφη ὁ ἀντίδικοσ, ὡσ ἄρα ἐπεγείρει ὁ καλὸσ οἶκοσ τὸν λέγοντα καὶ προθυμότερον παρασκευάζει, ἐμοὶ δοκεῖ τὸ ἐναντίον ποιεῖν ἐκπλήττει γὰρ καὶ φοβεῖ καὶ τὸν λογισμὸν διαταράττει καὶ δειλότερον ἐργάζεται ἐνθυμούμενον ὡσ ἁπάντων ἐστὶν αἴσχιστον ἐν εὐμόρφῳ χωρίῳ μὴ ὁμοίουσ φαίνεσθαι τοὺσ λόγουσ.

ἐλέγχων γὰρ οὗτόσ γε ὁ φανερώτατοσ, ὥσπερ ἂν . εἴ τισ πανοπλίαν καλὴν ἐνδὺσ ἔπειτα φεύγοι πρὸ τῶν ἄλλων, ἐπισημότεροσ ὢν δειλὸσ ἀπὸ τῶν ὅπλων. τοῦτο δέ μοι δοκεῖ λογισάμενοσ καὶ ὁ τοῦ Ὁμήρου ῥήτωρ ἐκεῖνοσ εὐμορφίασ ἐλάχιστον φροντίσαι, μᾶλλον δὲ καὶ παντελῶσ ἀΐδρει φωτὶ ἑαυτὸν ἀπεικάσαι, ἵνα αὐτῷ παραδοξότερον φαίνηται τῶν λόγων τὸ κάλλοσ ἐκ τῆσ πρὸσ τὸ ἀμορφότερον ἐξετάσεωσ. ἄλλωσ τε ἀνάγκη πᾶσα καὶ τὴν τοῦ λέγοντοσ αὐτοῦ διάνοιαν ἀσχολεῖσθαι περὶ τὴν θέαν καὶ τῆσ φροντίδοσ τὸ ἀκριβὲσ ἐκλύειν τῆσ ὄψεωσ ἐπικρατούσησ καὶ πρὸσ αὑτὴν καλούσησ καὶ τῷ λόγῳ προσέχειν οὐκ ἐώσησ. ὥστε τίσ μηχανὴ μὴ οὐχὶ πάντωσ ἔλαττον ἐρεῖν αὐτὸν τῆσ ψυχῆσ διατριβούσησ περὶ τὸν τῶν ὁρωμένων ἔπαινον; ἐῶ γὰρ λέγειν ὅτι καὶ οἱ παρόντεσ αὐτοὶ καὶ πρὸσ τὴν ἀκρόασιν παρειλημμένοι ἐπειδὰν εἰσ τοιοῦτον οἶκον παρέλθωσιν, ἀντὶ ἀκροατῶν θεαταὶ καθίστανται, καὶ οὐχ οὕτω Δημόδοκοσ ἢ Φήμιοσ ἢ Θάμυρισ ἢ Ἀμφίων ἢ Ὀρφεύσ τισ λέγων ἐστίν, ὥστε ἀποσπάσαι τὴν διάνοιαν αὐτῶν ἀπὸ τῆσ θέασ·

ἀλλ’ οὖν ἕκαστοσ, ἐπειδὰν μόνον ὑπερβῇ τὸν οὐδόν, ἀθρόῳ τῷ κάλλει. περιχυθεὶσ λόγων μὲν ἐκείνων ἢ ἀκροάσεωσ ἄλλησ ^ οὐδὲ τὴν ἀρχὴν ἀϊόντι ἐοίκεν, ὅλοσ δὲ πρὸσ τοῖσ ὁρωμένοισ ἐστίν, εἰ μὴ τύχοι τισ παντελῶσ τυφλὸσ ὢν ἢ ἐν νυκτὶ ὥσπερ ἡ ἐξ Ἀρείου πάγου βουλὴ ποιοῖτο τὴν ἀκρόασιν. ὅτι γὰρ οὐκ ἀξιόμαχον λόγων ἰσχὺσ ὄψει ἀνταγωνίσασθαι καὶ ὁ Σειρήνων μῦθοσ παρατεθεὶσ τῷ περὶ τῶν Γοργόνων διδάξειεν ἄν·

ἐκεῖναι μὲν γὰρ ἐκήλουν τοὺσ παραπλέοντασ μελῳδοῦσαι καὶ κολακεύουσαι· τοῖσ ᾄσμασιν καὶ καταπλεύσαντασ ἐπὶ πολὺ κατεῖχον, καὶ ὅλωσ τὸ ἔργον αὐτῶν ἐδεῖτό τινοσ διατριβῆσ, καὶ πού τισ αὐτὰσ καὶ παρέπλευσε καὶ τοῦ μέλουσ παρήκουσε· τὸ δὲ τῶν Γοργόνων κάλλοσ, ἅτε βιαιότατόν τε ὂν καὶ τοῖσ καιριωτάτοισ τῆσ ψυχῆσ ὁμιλοῦν, εὐθὺσ ἐξίστη τοὺσ ἰδόντασ καὶ ἀφώνουσ ἐποίει, ὡσ δὲ ὁ μῦθοσ βούλεται καὶ λέγεται, λίθινοι ἐγίγνοντο ὑπὸ θαύματοσ. ὥστε καὶ ὃν ὑπὲρ τοῦ ταὼ λόγον εἶπε πρὸσ ὑμᾶσ μικρὸν ἔμπροσθεν, ὑπὲρ ἐμαυτοῦ εἰρῆσθαι νομίζω· καὶ γὰρ ἐκείνου ἐν τῇ ὄψει, οὐκ ἐν τῇ φωνῇ τὸ τερπνόν. καὶ εἲ γέ τισ παραστησάμενοσ τὴν ἀηδόνα ἢ τὸν κύκνον ᾄδειν κελεύοι, μεταξὺ δὲ ᾀδόντων παραδείξειε τὸν ταὼ σιωπῶντα, εὖ οἶδ’ ὅτι . ἐπ’ ἐκεῖνον μεταβήσεται ἡ ψυχὴ μακρὰ χαίρειν φράσασα τοῖσ ἐκείνων ᾅσμασιν· οὕτωσ ἄμαχόν τι ἐοίκεν εἶναι ἡ δι’ ὄψεωσ ἡδονή. καὶ ἔγωγε, εἰ βούλεσθε, μάρτυρα ὑμῖν παραστήσομαι σοφὸν ἄνδρα, ὃσ αὐτίκα μοι μαρτυρήσει ὡσ πολὺ ἐπικρατέστερά ἐστι τῶν ἀκουομένων τὰ ὁρώμενα.

καί μοι σὺ ἤδη ὁ κῆρυξ προσκάλει αὐτὸν Ἡρόδοτον Λύξου Ἁλικαρνασόθεν· κἀπειδὴ καλῶσ ποιῶν ὑπήκουσε, μαρτυρείτω παρελθών ἀναδέξασθε δὲ αὐτὸν Ιἀστὶ πρὸσ ὑμᾶσ λέγοντα ὥσπερ αὐτῷ ἔθοσ. ἀληθέα τάδε ὁ λόγοσ ὑμῖν, ἄνδρεσ δικασταί, μυθέεται καὶ οἱ πείθεσθε ὅσα ἂν λέγῃ τουτέων πέρι ὄψιν ἀκοῆσ προτιμέων ὦτα γὰρ τυγχάνει ἐόντα ἀπιστότερα ὀφθαλμῶν· Ἀκούετε τοῦ μάρτυροσ ἅ φησιν, ὡσ τὰ πρῶτα τῇ ὄψει ἀπέδωκεν; εἰκότωσ. τὰ μὲν γὰρ ἔπεα πτερόεντά ἐστι καὶ οἴχεται ἅμα τῷ προελθεῖν ἀποπτάμενα, ἡ δὲ τῶν ὁρωμένων τέρψισ ἀεὶ παρεστῶσα καὶ παραμένουσα πάντωσ τὸν θεατὴν ὑπάγεται. πῶσ οὖν οὐ χαλεπὸσ τῷ λέγοντι ἀνταγωνιστὴσ οἶκοσ οὕτω καλὸσ καὶ περίβλεπτοσ ὤν;

μᾶλλον δὲ τὸ μέγιστον οὐδέπω φημί· ὑμεῖσ γὰρ αὐτοὶ οἱ δικασταὶ καὶ μεταξὺ λεγόντων ἡμῶν ἐσ τὴν ὀροφὴν ἀπεβλέπετε καὶ τοὺσ τοίχουσ ἐθαυμάζετε καὶ τὰσ γραφὰσ ἐξητάζετε πρὸσ ἑκάστην ἀποστρεφόμενοι. καὶ μηδὲν αἰσχυνθῆτε· συγγνώμη γάρ, εἴ τι ἀνθρώπινον πεπόνθατε, ἄλλωσ τε καὶ πρὸσ οὕτω καλὰσ καὶ ποικίλασ τὰσ ὑποθέσεισ. τῆσ γὰρ τέχνησ τὸ ἀκριβὲσ καὶ τῆσ ἱστορίασ μετὰ τοῦ ἀρχαίου τὸ ὠφέλιμον ἐπαγωγὸν ὡσ ἀληθῶσ καὶ πεπαιδευμένων θεατῶν δεόμενον. καὶ ἵνα μὴ πάντα ἐκεῖσε ἀποβλέπητε ἡμᾶσ ἀπολιπόντεσ, φέρε ὡσ οἱο͂́ν τε γράψωμαι αὐτὰ ὑμῖν τῷ λόγῳ· ἡσθήσεσθε γάρ, οἶμαι, ἀκούοντεσ ἃ καὶ ὁρῶντεσ θαυμάζετε. καὶ ἴσωσ ἄν με καὶ δι’ αὐτὸ ἐπαινέσαιτε καὶ τοῦ ἀντιδίκου προτιμήσαιτε, ὡσ καὶ αὐτὸν ἐπιδείξαντα καὶ διπλασιάσαντα ὑμῖν τὴν ἡδονήν. τὸ χαλεπὸν δὲ τοῦ τολμήματοσ ὁρᾶτε, ἄνευ χρωμάτων καὶ σχημάτων καὶ τόπου συστήσασθαι τοσαύτασ εἰκόνασ· ψιλὴ γάρ τισ ἡ γραφὴ τῶν λόγων. ἐν δεξιᾷ μὲν οὖν εἰσιόντι Ἀργολικῷ μύθῳ ἀναμέμικται πάθοσ Αἰθιοπικὸν ὁ Περσεὺσ τὸ κῆτοσ φονεύει καὶ τὴν Ἀνδρομέδαν καθαιρεῖ, καὶ μετὰ μικρὸν γαμήσει καὶ ἄπεισιν αὐτὴν ἄγων πάρεργον τοῦτο τῆσ ἐπὶ Γοργόνασ πτήσεωσ.

ἐν βραχεῖ δὲ πολλὰ ὁ τεχνίτησ ἐμιμήσατο, αἰδῶ παρθένου καὶ φόβον ‐ ἐπισκοπεῖ γὰρ μάχην ἄνωθεν ἐκ τῆσ πέτρασ ‐ καὶ νεανίου τόλμαν ἐρωτικὴν καὶ θηρίου ὄψιν ἀπρόσμαχον καὶ τὸ μὲν ἔπεισι πεφρικὸσ ταῖσ ἀκάνθαισ καὶ δεδιττόμενον τῷ χάσματι, ὁ Περσεὺσ δὲ τῇ λαιᾷ μὲν προδείκνυσι τὴν Γοργόνα, τῇ δεξιᾷ δὲ καθικνεῖται τῷ ξίφει· καὶ τὸ μὲν ὅσον τοῦ κήτουσ εἶδε τὴν Μέδουσαν, ἤδη λίθοσ ἐστίν, τὸ δ’ ὅσον ἔμψυχον μένει, τῇ ἁρ́πῃ κόπτεται. ἑξῆσ δὲ μετὰ τήνδε τὴν εἰκόνα ἕτερον δρᾶμα γέγραπται δικαιότατον, οὗ τὸ ἀρχέτυπον ὁ γραφεὺσ παρ’ Εὐριπίδου ἢ Σοφοκλέουσ δοκεῖ μοι λαβεῖν ἐκεῖνοι γὰρ ὁμοίαν ἔγραψαν τὴν εἰκόνα.

τὼ νεανία τὼ ἑταίρω Πυλάδησ τε ὁ Φωκεὺσ καὶ Ὀρέστησ δοκῶν ἤδη τεθνάναι λαθόντ’ ἐσ τὰ βασίλεια παρελθόντε φονεύουσιν ἄμφω τὸν Αἴγισθον ἡ δὲ Κλυταιμήστρα ἤδη ἀνῄρηται καὶ ἐπ’ εὐνῆσ τινοσ ἡμίγυμνοσ πρόκειται καὶ θεραπεία πᾶσα ἐκπεπληγμένοι τὸ ἔργον οἱ μὲν ὥσπερ βοῶσιν, οἱ δέ τινεσ ὅπῃ φύγωσι περιβλέπουσι. σεμνὸν δέ τι ὁ γραφεὺσ ἐπενόησεν, τὸ μὲν ἀσεβὲσ τῆσ ἐπιχειρήσεωσ δείξασ μόνον καὶ ὡσ ἤδη πεπραγμένον παραδραμών, ἐμβραδύνοντασ δὲ τοὺσ νεανίσκουσ ἐργασάμενοσ τῷ τοῦ μοιχοῦ φόνῳ. μετὰ δὲ τοῦτο θεόσ ἐστιν εὔμορφοσ καὶ μειράκιον ὡραῖον, ἐρωτική τισ παιδιά·

ὁ Βράγχοσ ἐπὶ πέτρασ καθεζόμενοσ ἀνέχει λαγὼν καὶ προσπαίζει τὸν κύνα, ὁ δὲ πηδησομένῳ ἐοίκεν ἐπ’ αὐτὸν εἰσ τὸ ὕψοσ, καὶ Ἀπόλλων παρεστὼσ μειδιᾷ τερπόμενοσ ἀμφοῖν καὶ τῷ παιδὶ παίζοντι καὶ πειρωμένῳ τῷ κυνί. ἐπὶ δὲ τούτοισ ὁ Περσεὺσ πάλιν τὰ πρὸ τοῦ κήτουσ ἐκεῖνα τολμῶν καὶ ἡ Μέδουσα τεμνομένη τὴν κεφαλὴν καὶ Ἀθηνᾶ σκέπουσα τὸν Περσέα·

ὁ δὲ τὴν μὲν τόλμαν εἴργασται, τὸ δὲ ἔργον οὐχ ἑώρακεν, πλὴν ἐπὶ τῆσ ἀσπίδοσ, τῆσ Γοργόνοσ τὴν εἰκόνα· οἶδε γὰρ τὸ πρόστιμον τῆσ ἀληθοῦσ ὄψεωσ. κατὰ δὲ τὸν μέσον τοῖχον ἄνω τῆσ ἀντιθύρου.

Ἀθηνᾶσ ναὸσ πεποίηται, ἡ θεὸσ λίθου λευκοῦ, τὸ σχῆμα οὐ πολεμιστήριον, ἀλλ’ οἱο͂ν ἂν γένοιτο εἰρήνην ἀγούσησ θεοῦ πολεμικῆσ. εἶτα μετὰ ταύτην ἄλλη Ἀθηνᾶ, οὐ λίθοσ αὕτη γε, ἀλλὰ γραφὴ πάλιν Ἥφαιστοσ αὐτὴν διώκει ἐρῶν, ἡ δὲ φεύγει, κἀκ.

τῆσ διώξεωσ Ἐριχθόνιοσ γίγνεται. ταύτῃ ἕπεται παλαιά τισ ἄλλη γραφή·

καὶ ὁ Ἥλιοσ φανεὶσ ἰᾶται τὴν πήρωσιν, καὶ ὁ Ἥφαιστοσ Λημνόθεν ἐπισκοπεῖ τὸ ἔργον.

Ὀδυσσεὺσ τὸ μετὰ τοῦτο δῆθεν μεμηνώσ, ἅτε συστρατεύειν τοῖσ Ἀτρείδαισ μὴ θέλων πάρεισι δὲ οἱ πρέσβεισ ἤδη καλοῦντεσ, καὶ τὰ μὲν τῆσ ὑποκρίσεωσ πιθανὰ πάντα, ἡ ἀπήνη, τὸ τῶν ὑπεζευγμένων ἀσύμφωνον, ἡ ἄνοια τῶν δρωμένων·

ἐλέγχεται δ’ ὅμωσ τῷ βρέφει· Παλαμήδησ γὰρ ὁ τοῦ Ναυπλίου συνεὶσ τὸ γιγνόμενον, ἁρπάσασ τὸν Τηλέμαχον ἀπειλεῖ φονεύσειν πρόκωπον ἔχων τὸ ξίφοσ, καὶ πρὸσ τὴν τῆσ μανίασ ὑπόκρισιν ὀργὴν καὶ οὗτοσ ἀνθυποκρίνεται. ὁ δὲ Ὀδυσσεὺσ πρὸσ τὸν φόβον τοῦτον σωφρονεῖ καὶ πατὴρ γίγνεται καὶ λύει τὴν ὑπόκρισιν. ὑστάτη δὲ ἡ Μήδεια.

γέγραπται τῷ ζήλῳ διακαήσ, τὼ παῖδε ὑποβλέπουσα καί τι δεινὸν ἐννοοῦσα· ἔχει γοῦν ἤδη τὸ ξίφοσ, τὼ δ’ ἀθλίω καθῆσθον γελῶντε, μηδὲν τῶν μελλόντων εἰδότε, καὶ ταῦτα ὁρῶντε τὸ ξίφοσ ἐν ταῖν χεροῖν. ταῦτα πάντα, ὦ ἄνδρεσ δικασταί, οὐχ ὁρᾶτε ὅπωσ ἀπάγει μὲν τὸν ἀκροατὴν καὶ πρὸσ τὴν θέαν ἀποστρέφει, μόνον δὲ καταλείπει τὸν λέγοντα;

καὶ ἔγωγε διεξῆλθον αὐτά, οὐχ ἵνα τὸν ἀντίδικον τολμηρὸν ὑπολαβόντεσ καὶ θρασύν, εἰ τοῖσ οὕτω δυσκόλοισ ἑαυτὸν ἑκὼν φέρων ἐπέβαλεν, καταγνῶτε καὶ μισήσητε καὶ ἐπὶ τῶν λόγων ἐγκαταλίπητε, ἀλλ’ ἵνα μᾶλλον αὐτῷ συναγωνίσησθε καὶ ὡσ οἱο͂́ν τε καταμύοντεσ ἀκούητε τῶν λεγομένων, λογιζόμενοι τοῦ πράγματοσ τὴν δυσχέρειαν· μόλισ γὰρ ἂν οὕτω δυνηθείη οὐ δικασταῖσ ἀλλὰ συναγωνισταῖσ ὑμῖν χρησάμενοσ μὴ παντάπασιν ἀνάξιοσ τῆσ τοῦ οἴκου πολυτελείασ νομισθῆναι. εἰ δὲ ὑπὲρ ἀντιδίκου ταῦτα δέομαι, μὴ, θαυμάσητε· ὑπὸ γὰρ τοῦ τὸν οἶκον φιλεῖν καὶ τὸν ἐν αὐτῷ λέγοντα, ὅστισ ἂν ᾖ, βουλοίμην ἂν εὐδοκιμεῖν·

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Lucian, De Domo, (no name)

(루키아노스, De Domo, (no name))

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION