Lucian, Contemplantes, (no name)

(루키아노스, Contemplantes, (no name))

τί γελᾳσ, ω Χάρων; ἡ τί το πορθμσίον ἀπολιπὼν δεῦρο ἀνελήλυθασ εἰσ τὴν ἡμετέραν οὐ πάνυ εἰωθὼσ ἐπιχωριάζειν τοῖσ ἄνω πράγμασιν; ἐπεθύμησα , ὦ Ἑρμῆ, ἰδεῖν ὁποῖά ἐστι τὰ ἐν τῷ βίῳ καὶ ἃ πράττουσιν οἱ ἄνθρωποι ἐν αὐτῷ ἢ τίνων στερούμενοι πάντεσ οἰμώζουσι κατιόντεσ παρ’ ἡμᾶσ· οὐδεὶσ γὰρ αὐτῶν ἀδακρυτὶ διέπλευσεν. αἰτησάμενοσ οὖν παρὰ τοῦ Αἵδου καὶ αὐτὸσ ὥσπερ ὁ Θετταλὸσ ἐκεῖνοσ νεανίσκοσ μίαν ἡμέραν λιπόνεωσ γενέσθαι ἀνελήλυθα ἐσ τὸ φῶσ, καί μοι δοκῶ εἰσ δέον ἐντετυχηκέναι σοι· ξεναγήσεισ γὰρ εὖ οἶδ’ ὅτι με συμπερινοστῶν καὶ δείξεισ ἕκαστα ὡσ ἂν εἰδὼσ ἅπαντα. οὐ σχολή μοι, ὦ πορθμεῦ· ἀπέρχομαι γάρ τι διακονησόμενοσ τῷ ἄνω Διὶ τῶν ἀνθρωπικῶν ὁ δὲ ὀξύθυμὸσ τέ ἐστι ^ καὶ δέδια μὴ βραδύναντά με ὅλον ὑμέτερον ἐάσῃ εἶναι παραδοὺσ τῷ ζόφῳ, ἢ ὅπερ τὸν Ἥφαιστον πρῴην ἐποίησε, ῥίψῃ κἀμὲ τεταγὼν τοῦ ποδὸσ ἀπὸ τοῦ θεσπεσίου βηλοῦ, ὡσ ὑποσκάζων γέλωτα παρέχοιμι καὶ αὐτὸσ οἰνοχοῶν. περιόψει οὖν με ἄλλωσ πλανώμενον ὑπὲρ γῆσ, καὶ ταῦτα ἑταῖροσ καὶ σύμπλουσ καὶ συνδιάκτοροσ ὤν; καὶ μὴν καλῶσ εἶχεν, ὦ Μαίασ παῖ, ἐκείνων γοῦν σε μεμνῆσθαι, ὅτι μηδεπώποτέ σε ἢ ἀντλεῖν ἐκέλευσα ἢ πρόσκωπον εἶναι· ἀλλὰ σὺ μὲν ῥέγκεισ ἐπὶ τοῦ καταστρώματοσ ἐκταθεὶσ ὤμουσ οὕτω καρτεροὺσ ἔχων, ἢ εἴ τινα λάλον νεκρὸν εὑρ́οισ, ἐκείνῳ παρ’ ὅλον τὸν πλοῦν διαλέγῃ; ἐγὼ δὲ πρεσβύτησ ὢν τὴν δικωπίαν ἐρέττω μόνοσ. ἀλλὰ πρὸσ τοῦ πατρόσ, ὦ φίλτατον Ἑρμάδιον, μὴ καταλίπῃσ με, περιήγησαι δὲ τὰ ἐν τῷ βίῳ ἅπαντα, ὥσ τι καὶ ἰδὼν ἐπανέλθοιμι· ὡσ ἤν με σὺ ἀφῇσ, οὐδὲν τῶν τυφλῶν ^ διοίσω· καθάπερ γὰρ ἐκεῖνοι σφάλλονται καὶ διολισθάνουσιν ἐν τῷ σκότῳ, οὕτω δὴ κἀγώ σοι ἔμπαλιν ἀμβλυώττω πρὸσ τὸ φῶσ. ἀλλὰ δόσ, ὦ Κυλλήνιε, ἐσ ἀεὶ μεμνησομένῳ τὴν χάριν. τοῦτο τὸ πρᾶγμα πληγῶν αἴτιον καταστήσεταὶ μοι ὁρῶ γοῦν ἤδη τὸν μισθὸν τῆσ περιηγήσεωσ οὐκ ἀκόνδυλον παντάπασιν ἡμῖν ἐσόμενον.

ὑπουργητέον δὲ ὅμωσ· τί γὰρ ἂν καὶ πάθοι τισ, ὁπότε φίλοσ τισ ὢν βιάζοιτο; πάντα μὲν οὖν σε ἰδεῖν καθ’ ἕκαστον ἀκριβῶσ ἀμήχανόν ἐστιν, ὦ πορθμεῦ· πολλῶν γὰρ ἂν ἐτῶν ἡ διατριβὴ γένοιτο. εἶτα ἐμὲ μὲν κηρύττεσθαι δεήσει καθάπερ ἀποδράντα ὑπὸ τοῦ Διόσ, σὲ δὲ καὶ αὐτὸν κωλύσει ἐνεργεῖν τὰ τοῦ Θανάτου ἔργα καὶ τὴν Πλούτωνοσ ἀρχὴν ζημιοῦν μὴ νεκραγωγοῦντα πολλοῦ τοῦ χρόνου· κᾆτα ὁ τελώνησ Αἰακὸσ ἀγανακτήσει μηδ’ ὀβολὸν ἐμπολῶν. ὡσ δὲ τὰ κεφάλαια τῶν γιγνομένων ἴδοισ, τοῦτο ἤδη σκεπτέον. αὐτόσ, ὦ Ἑρμῆ, ἐπινόει τὸ βέλτιστον ‐ ἐγὼ δὲ οὐδὲν οἶδα τῶν ὑπὲρ γῆσ ξένοσ ὤν. τὸ μὲν ὅλον, ὦ Χάρων, ὑψηλοῦ τινοσ ἡμῖν δεῖ χωρίου, ὡσ ἀπ’ ἐκείνου πάντα κατίδοισ· σοὶ δὲ εἰ μὲν ἐσ τὸν οὐρανὸν ἀνελθεῖν δυνατὸν ἦν, οὐκ ἂν ἐκάμνομεν ἐκ περιωπῆσ γὰρ ἂν ἀκριβῶσ ἅπαντα καθεώρασ. ἐπεὶ δὲ οὐ θέμισ εἰδώλοισ ἀεὶ συνόντα ἐπιβατεύειν τῶν βασιλείων τοῦ Διόσ, ὡρ́α ἡμῖν ὑψηλόν τι ὄροσ περισκοπεῖν. οἶσθα, ὦ Ἑρμῆ, ἅπερ εἰώθα λέγειν ἐγὼ πρὸσ ὑμᾶσ, ἐπειδὰν πλέωμεν;

ὁπόταν γὰρ τὸ πνεῦμα καταιγίσαν πλαγίᾳ τῇ ὀθόνῃ ἐμπέσῃ καὶ τὸ κῦμα ὑψηλὸν ἀρθῇ, τότε ὑμεῖσ μὲν ὑπ’ ἀγνοίασ κελεύετε τὴν ὀθόνην στεῖλαι ἢ ἐνδοῦναι ὀλίγον τοῦ ποδὸσ ἢ συνεκδραμεῖν τῷ πνεύματι, ἐγὼ δὲ τὴν ἡσυχίαν ἄγειν παρακελεύομαι ὑμῖν αὐτὸσ γὰρ εἰδέναι τὸ βέλτιον. κατὰ ταὐτὰ δὴ καὶ σὺ πρᾶττε ὁπόσα καλῶσ ἔχειν νομίζεισ κυβερνήτησ νῦν γε ὤν ἐγὼ δέ, ὥσπερ ἐπιβάταισ νόμοσ, σιωπῇ καθεδοῦμαι πάντα πειθόμενοσ κελεύοντί σοι. ὀρθῶσ λέγεισ· αὐτὸσ γὰρ εἴσομαι τί ποιητέον καὶ ἐξευρήσω τὴν ἱκανὴν σκοπήν. ἆρ’ οὖν ὁ Καύκασοσ ἐπιτήδειοσ ἢ ὁ Παρνασσὸσ ἢ ὑψηλότεροσ ἀμφοῖν ὁ Ὄλυμποσ ἐκεινοσί; καίτοι οὐ φαῦλον ὃ ἀνεμνήσθην ἐσ τὸν Ὄλυμπον ἀπιδών συγκαμεῖν δέ τι καὶ ὑπουργῆσαι καὶ σὲ δεῖ. πρόσταττε· ὑπουργήσω γὰρ ὅσα δυνατά. Ὅμηροσ ὁ ποιητήσ φησι τοὺσ Ἀλωέωσ υἱέασ, δύο καὶ αὐτοὺσ ὄντασ, ἔτι παῖδασ ἐθελῆσαί ποτε τὴν Ὄσσαν ἐκ βάθρων ἀνασπάσαντασ ἐπιθεῖναι τῷ Ὀλύμπῳ, εἶτα τὸ Πήλιον ἐπ’ αὐτῇ, ἱκανὴν ταύτην κλίμακα ἕξειν οἰομένουσ καὶ πρόσβασιν ἐπὶ τὸν οὐρανόν. ἐκείνω μὲν οὖν τὼ μειρακίω, ἀτασθάλω γὰρ ἤστην, δίκασ ἐτισάτην νὼ δὲ ‐ οὐ γὰρ ἐπὶ κακῷ τῶν θεῶν ταῦτα βουλεύομεν ‐ τί οὐχὶ οἰκοδομοῦμεν καὶ αὐτοὶ κατὰ τὰ αὐτὰ ἐπικυλινδοῦντεσ ἐπάλληλα τὰ ὄρη, ὡσ ἔχοιμεν ἀφ’ ὑψηλοτέρου ἀκριβεστέραν τὴν σκοπήν; καὶ δυνησόμεθα, ὦ Ἑρμῆ, δύ’ ὄντεσ ἀναθέσθαι ἀράμενοι τὸ Πήλιον ἢ τὴν Ὄσσαν;

διὰ τί δ’ οὐκ ἄν, ὦ Χάρων; ἢ ἀξιοῖσ ἡμᾶσ ἀγεννεστέρουσ εἶναι τοῖν βρεφυλλίοιν ἐκείνοιν, καὶ ταῦτα θεοὺσ ὑπάρχοντασ; οὔκ, ἀλλὰ τὸ πρᾶγμα δοκεῖ μοι ἀπίθανόν τινα τὴν μεγαλουργίαν ἔχειν. εἰκότωσ· ἰδιώτησ γὰρ εἶ, ὦ Χάρων, καὶ ἥκιστα ποιητικόσ· ὁ δὲ γεννάδασ Ὅμηροσ ἀπὸ δυοῖν στίχοιν αὐτίκα ἡμῖν ἀμβατὸν ἐποίησε τὸν οὐρανόν, οὕτω ῥᾳδίωσ συνθεὶσ τὰ ὄρη. καὶ θαυμάζω εἴ σοι ταῦτα τεράστια εἶναι δοκεῖ τὸν Ἄτλαντα δηλαδὴ εἰδότι, ὃσ τὸν πόλον αὐτὸν εἷσ ὢν φέρει ἀνέχων ἡμᾶσ ἅπαντασ. ἀκούεισ δέ γε ἴσωσ καὶ τοῦ ἀδελφοῦ τοῦ ἐμοῦ πέρι τοῦ Ἡρακλέουσ, ὡσ διαδέξαιτό ποτε αὐτὸσ ἐκεῖνοσ τὸν Ἄτλαντα, καὶ ἀναπαύσειε πρὸσ ὀλίγον τοῦ ἄχθουσ ὑποθεὶσ ἑαυτὸν τῷ φορτίῳ. ἀκούω καὶ ταῦτα εἰ δὲ ἀληθῆ ἔστιν, σὺ ἄν, ὦ Ἑρμῆ, καὶ οἱ ποιηταὶ εἰδείητε. ἀληθέστατα, ὦ Χάρων. ἢ τίνοσ γὰρ ἕνεκα σοφοὶ ἄνδρεσ ἐψεύδοντο ἄν; ὥστε ἀναμοχλεύωμεν τὴν Ὄσσαν πρῶτον, ὥσπερ ἡμῖν ὑφηγεῖται τὸ ἔποσ καὶ ὁ ἀρχιτέκτων Ὅμηροσ, αὐτὰρ ἐπ’ Ὄσσῃ Πήλιον εἰνοσίφυλλον. ὁρᾷσ ὅπωσ ῥᾳδίωσ ἅμα καὶ ποιητικῶσ ἐξειργασάμεθα; φέρ’ οὖν ἀναβὰσ ἴδω, εἰ καὶ ταῦτα ἱκανὰ ἢ ἐποικοδομεῖν ἔτι δεήσει. παπαῖ, κάτω ἔτι ἐσμὲν ἐν ὑπωρείᾳ τοῦ οὐρανοῦ·

ἀπὸ μὲν γὰρ τῶν ἑῴων μόγισ Ιὠνία καὶ Λυδία φαίνεται, ἀπὸ δὲ τῆσ ἑσπέρασ οὐ πλέον Ἰταλίασ καὶ Σικελίασ, ἀπὸ δὲ τῶν ἀρκτῴων τὰ ἐπὶ τάδε τοῦ Ἴστρου μόνον, κἀκεῖθεν ἡ Κρήτη οὐ πάνυ σαφῶσ. μετακινητέα ἡμῖν, ὦ πορθμεῦ, καὶ ἡ Οἴτη, ὡσ ἐοίκεν, εἶτα ὁ Παρνασσὸσ ἐπὶ πᾶσιν. οὕτω ποιῶμεν. ὁρ́α μόνον μὴ λεπτότερον ἐξεργασώμεθα τὸ ἔργον ἀπομηκύναντεσ πέρα τοῦ πιθανοῦ, εἶτα συγκαταρριφέντεσ αὐτῷ πικρᾶσ τῆσ Ὁμήρου οἰκοδομικῆσ πειραθῶμεν συντριβέντεσ τῶν κρανίων. θάρρει· ἀσφαλῶσ γὰρ ἕξει ἅπαντα. μετατίθει τὴν Οἴτην ἐπικυλινδείσθω ὁ Παρνασσόσ, ἰδοὺ δή, ἐπάνειμι αὖθισ· εὖ ἔχει· πάντα ὁρῶ· ἀνάβαινε ἤδη καὶ σύ. ὄρεξον, ὦ Ἑρμῆ, τὴν χεῖρα· οὐ γὰρ ἐπὶ μικρὰν με ταύτην μηχανὴν ἀναβιβάζεισ. εἴ γε καὶ ἰδεῖν ἐθέλεισ, ὦ Χάρων, ἅπαντα· οὐκ ἔνι δὲ ἄμφω καὶ ἀσφαλῆ καὶ φιλοθεάμονα εἶναι. ἀλλ’ ἔχου μου τῆσ δεξιᾶσ καὶ φείδου μὴ κατὰ τοῦ ὀλισθηροῦ πατεῖν. εὖ γε, ἀνελήλυθασ καὶ σύ καὶ ἐπείπερ δικόρυμβοσ ὁ Παρνασσόσ ἐστι, μίαν ἑκάτεροσ ἄκραν ἀπολαβόμενοι καθεζώμεθα· σὺ δέ μοι ἤδη ἐν κύκλῳ περιβλέπων ἐπισκόπει ἅπαντα. ὁρῶ γῆν πολλὴν καὶ λίμνην τινὰ μεγάλην περιρρέουσαν καὶ ὄρη καὶ ποταμοὺσ τοῦ Κωκυτοῦ καὶ Πυριφλεγέθοντοσ μείζονασ καὶ ἀνθρώπουσ πάνυ σμικροὺσ καί τινασ φωλεοὺσ αὐτῶν.

πόλεισ ἐκεῖναὶ εἰσιν οὓσ φωλεοὺσ εἶναι νομίζεισ. οἶσθα οὖν, ὦ Ἑρμῆ, ὡσ οὐδὲν ἡμῖν πέπρακται, ἀλλὰ μάτην τὸν Παρνασσὸν αὐτῇ Κασταλίᾳ καὶ τὴν Οἴτην καὶ τὰ ἄλλα ὄρη μετεκινήσαμεν; ὅτι τί; οὐδὲν ἀκριβὲσ ἐγὼ γοῦν ἀπὸ τοῦ ὑψηλοῦ ὁρῶ· ἐδεόμην δὲ οὐ πόλεισ καὶ ὄρη αὐτὸ μόνον ὥσπερ ἐν γραφαῖσ ὁρᾶν, ἀλλὰ τοὺσ ἀνθρώπουσ αὐτοὺσ καὶ ἃ πράττουσι καὶ οἱᾶ λέγουσιν. ὥσπερ ὅτε με τὸ πρῶτον ἐντυχὼν εἶδεσ γελῶντα καὶ ἤρου γε ὅ τι γελῴην, ἀκούσασ τινὸσ ἥσθην εἰσ ὑπερβολήν. τί δὲ τοῦτο ἦν; ἔφη, καὶ μεταξὺ λέγοντοσ ἀπὸ τοῦ τέγουσ κεραμὶσ ἐμπεσοῦσα οὐκ οἶδ’ ὅτου κινήσαντοσ ἀπέκτεινεν αὐτόν. ἐγέλασα οὖν οὐκ ἐπιτελέσαντοσ τὴν ὑπόσχεσιν. ἐοίκα δὲ καὶ νῦν ὑποκαταβήσεσθαι, ὡσ μᾶλλον βλέποιμι καὶ ἀκούοιμι. ἔχ’ ἀτρέμα·

καὶ τοῦτο γὰρ ἐγὼ ἰάσομαί σοι καὶ ὀξυδερκέστατον ἐν βραχεῖ σε ^ ἀποφανῶ παρ’ Ὁμήρου τινὰ καὶ πρὸσ τοῦτο ἐπῳδὴν λαβών, κἀπειδὰν εἴπω τὰ ἔπη, μέμνησο μηκέτι ἀμβλυώττειν, ἀλλὰ σαφῶσ πάντα ὁρᾶν. λέγε μόνον. ἀχλὺν δ’ αὖ τοι ἀπ’ ὀφθαλμῶν ἕλον, ἣ πρὶν ἐπῆεν, ὄφρ’ εὖ γινώσκοισ ἠμὲν θεὸν ἠδὲ καὶ ἄνδρα. τί ἐστιν; ἤδη ὁρᾷσ; ὑπερφυῶσ γε· τυφλὸσ ὁ Λυγκεὺσ ἐκεῖνοσ ὡσ πρὸσ ἐμέ· ὥστε σὺ τὸ ἐπὶ τούτῳ προσδίδασκέ με καὶ ἀποκρίνου ἐρωτῶντι. ἀλλὰ βούλει κατὰ τὸν Ὅμηρον κἀγὼ ἔρωμαί σε, ὡσ μάθῃσ οὐδ’ αὐτὸν ἀμελέτητον ὄντα με τῶν Ὁμήρου; καὶ πόθεν σὺ ἔχεισ τι τῶν ἐκείνου εἰδέναι, ναύτησ ἀεὶ καὶ πρόσκωποσ ὤν; ὁρᾷσ, ὀνειδιστικὸν τοῦτο εἰσ τὴν τέχνην. ἐγὼ δὲ ὁπότε διεπόρθμευον αὐτὸν ἀποθανόντα, πολλὰ ῥαψῳδοῦντοσ ἀκούσασ ἐνίων ἔτι μέμνημαι· καίτοι χειμὼν ἡμᾶσ οὐ μικρὸσ τότε κατελάμβανεν. ἐπεὶ γὰρ ἤρξατο ᾄδειν οὐ πάνυ αἴσιόν τινα ᾠδὴν τοῖσ πλέουσιν, ὡσ ὁ Ποσειδῶν συνήγαγε τὰσ νεφέλασ καὶ ἐτάραξε τὸν πόντον ὥσπερ τορύνην τινὰ ἐμβαλὼν τὴν τρίαιναν καὶ πάσασ τὰσ θυέλλασ ὠρόθυνε καὶ ἄλλα πολλά, κυκῶν τὴν θάλατταν ὑπὸ τῶν ἐπῶν, χειμὼν ἄφνω καὶ γνόφοσ ἐμπεσὼν ὀλίγου δεῖν περιέτρεψεν ἡμῖν τὴν ναῦν ὅτε περ καὶ ναυτιάσασ ἐκεῖνοσ ἀπήμεσε τῶν ῥαψῳδιῶν τὰσ πολλὰσ αὐτῇ Σκύλλῃ καὶ Χαρύβδει καὶ Κύκλωπι. οὐ χαλεπὸν οὖν ἦν ἐκ τοσούτου ἐμέτου ὀλίγα γοῦν διαφυλάττειν. εἰπὲ γάρ μοι·

τίσ τ’ ἄρ’ ὅδ’ ἐστὶ πάχιστοσ ἀνὴρ ἠΰσ τε μέγασ τε, ἔξοχοσ ἀνθρώπων κεφαλὴν καὶ εὐρέασ ὤμουσ; Μίλων οὗτοσ ὁ ἐκ Κρότωνοσ ἀθλητήσ. ἐπικροτοῦσι δ’ αὐτῷ οἱ Ἕλληνεσ, ὅτι τὸν ταῦρον ἀράμενοσ φέρει διὰ τοῦ σταδίου μέσου. καὶ πόσῳ δικαιότερον ἂν ἐμέ, ὦ Ἑρμῆ, ἐπαινοῖεν, ὃσ αὐτόν σοι τὸν Μίλωνα μετ’ ὀλίγον συλλαβὼν ἐνθήσομαι ἐσ τὸ σκαφίδιον, ὁπόταν ἥκῃ πρὸσ ἡμᾶσ ὑπὸ τοῦ ἀμαχωτάτου τῶν ἀνταγωνιστῶν καταπαλαισθεὶσ τοῦ Θανάτου, μηδὲ συνεὶσ ὅπωσ αὐτὸν ὑποσκελίζει; κᾆτα οἰμώξεται ἡμῖν δηλαδὴ μεμνημένοσ τῶν στεφάνων τούτων καὶ τοῦ κρότου· νῦν δὲ μέγα φρονεῖ θαυμαζόμενοσ ἐπὶ τῇ τοῦ ταύρου φορᾷ. τί δ’ οὖν; οἰηθῶμεν ἄρα ἐλπίζειν αὐτὸν καὶ τεθνήξεσθαί ποτε; πόθεν ἐκεῖνοσ θανάτου νῦν μνημονεύσειεν ἂν ἐν ἀκμῇ τοσαύτῃ; ἐά τοῦτον οὐκ εἰσ μακρὰν γέλωτα ἡμῖν παρέξοντα ὁπόταν πλέῃ, μηδ’ ἐμπίδα οὐχ ὅπωσ ταῦρον ἔτι ἄρασθαι δυνάμενοσ. "τίσ τ’ ἄρ’ ὅδ’ ἄλλοσ ὁ σεμνὸσ ἀνήρ;

οὐχ Ἕλλην, ὡσ ἐοίκεν, ἀπὸ γοῦν τῆσ στολῆσ. Κῦροσ, ὦ Χάρων, ὁ Καμβύσου, ὃσ τὴν ἀρχὴν πάλαι Μήδων ἐχόντων νῦν Περσῶν ἤδη ἐποίησεν εἶναι· καὶ Ἀσσυρίων δ’ ἔναγχοσ οὗτοσ ἐκράτησε καὶ Βαβυλῶνα παρεστήσατο καὶ νῦν ἐλασείοντι ἐπὶ Λυδίαν ἐοίκεν, ὡσ καθελὼν τὸν Κροῖσον ἄρχοι ἁπάντων. ^ ὁ Κροῖσοσ δὲ ποῦ ποτε κἀκεῖνόσ ἐστιν; ἐκεῖσε ἀπόβλεψον ἐσ τὴν μεγάλην ἀκρόπολιν, τὴν τὸ τριπλοῦν τεῖχοσ· Σάρδεισ ἐκεῖναι, καὶ τὸν Κροῖσον αὐτὸν ὁρᾷσ ἤδη ἐπὶ κλίνησ χρυσῆσ καθήμενον, Σόλωνι τῷ Ἀθηναίῳ διαλεγόμενον, βούλει ἀκούσωμεν αὐτῶν ὅ τι καὶ λέγουσι; πάνυ μὲν οὖν. ὦ ξένε Ἀθηναῖε, εἶδεσ γάρ μου τὸν πλοῦτον καὶ τοὺσ θησαυροὺσ καὶ ὅσοσ ἄσημοσ ^ χρυσόσ ἐστιν ἡμῖν καὶ τὴν ἄλλην πολυτέλειαν, εἰπέ μοι, τίνα ἡγῇ τῶν ἁπάντων ἀνθρώπων εὐδαιμονέστατον εἶναι.

τί ἄρα ὁ Σόλων ἐρεῖ; θάρρει· οὐδὲν ἀγεννέσ, ὦ Χάρων. ὦ Κροῖσε, ὀλίγοι μὲν οἱ εὐδαίμονεσ· ἐγὼ δὲ ὧν οἶδα Κλέοβιν καὶ Βίτωνα ἡγοῦμαι εὐδαιμονεστάτουσ γενέσθαι, τοὺσ τῆσ ἱερείασ παῖδασ τῆσ Ἀργόθεν, τοὺσ ἅμα πρῴην ἀποθανόντασ, ἐπεὶ τὴν μητέρα ὑποδύντεσ εἵλκυσαν ἐπὶ τῆσ ἀπήνησ ἄχρι πρὸσ τὸ ἱερόν. ἔστω· ἐχέτωσαν ἐκεῖνοι τὰ πρῶτα τῆσ εὐδαιμονίασ. ὁ δεύτεροσ δὲ τίσ ἂν εἰή; Τέλλοσ ὁ Ἀθηναῖοσ, ὃσ εὖ τ’ ἐβίω καὶ ἀπέθανεν ὑπὲρ τῆσ πατρίδοσ. ἐγὼ δέ, ὦ κάθαρμα, οὔ σοι δοκῶ εὐδαίμων εἶναι; οὐδέπω οἶδα, ὦ Κροῖσε, ἢν μὴ πρὸσ τὸ τέλοσ ἀφίκῃ τοῦ βίου· ὁ γὰρ θάνατοσ ἀκριβὴσ ἔλεγχοσ τῶν τοιούτων καὶ τὸ ἄχρι πρὸσ τὸ τέρμα εὐδαιμόνωσ διαβιῶναι. κάλλιστα, ὦ Σόλων, ὅτι ἡμῶν οὐκ ἐπιλέλησαι, ἀλλὰ παρὰ τὸ πορθμεῖον αὐτὸ ἀξιοῖσ γίγνεσθαι τὴν περὶ τῶν τοιούτων κρίσιν. ἀλλά τίνασ ἐκείνουσ ὁ Κροῖσοσ ἐκπέμπει ἢ τί ἐπὶ τῶν ὤμων φέρουσι;

πλίνθουσ τῷ Πυθίῳ χρυσᾶσ ἀνατίθησι μισθὸν τῶν χρησμῶν ὑφ’ ὧν καὶ ἀπολεῖται μικρὸν ὕστερον φιλόμαντισ δὲ ἁνὴρ ^ ἐκτόπωσ. ἐκεῖνο γάρ ἐστιν ὁ χρυσόσ, τὸ λαμπρὸν ὃ ἀποστίλβει, τὸ ὕπωχρον μετ’ ἐρυθήματοσ; νῦν γὰρ πρῶτον εἶδον, ἀκούων ἀεί. ἐκεῖνο, ὦ Χάρων, τὸ ἀοίδιμον ὄνομα καὶ περιμάχητον. καὶ μὴν οὐχ ὁρῶ ὅ τι τὸ ἀγαθὸν αὐτῷ πρόσεστιν, εἰ μὴ ἄρα ἕν τι μόνον, ὅτι βαρύνονται οἱ φέροντεσ αὐτό, οὐ γὰρ οἶσθα ὅσοι πόλεμοι διὰ τοῦτο καὶ ἐπιβουλαὶ καὶ λῃστήρια καὶ ἐπιορκίαι καὶ φόνοι καὶ δεσμὰ ^ καὶ ἐμπορίαι καὶ δουλεῖαι; διὰ τοῦτο, ὦ Ἑρμῆ, τὸ μὴ πολὺ τοῦ χαλκοῦ διαφέρον; οἶδα γὰρ τὸν χαλκόν, ὀβολόν, ὡσ οἶσθα, παρὰ τῶν καταπλεόντων ἑκάστου ἐκλέγων. ναί· ἀλλὰ ὁ χαλκὸσ μὲν πολύσ, ὥστε οὐ πάνυ σπουδάζεται ὑπ’ αὐτῶν τοῦτον δὲ ὀλίγον ἐκ πολλοῦ τοῦ βάθουσ οἱ μεταλλεύοντεσ ἀνορύττουσι· πλὴν ἀλλὰ ἐκ τῆσ γῆσ καὶ οὗτοσ ὥσπερ ὁ μόλυβδοσ καὶ τὰ ἄλλα. δεινήν τινα λέγεισ τῶν ἀνθρώπων τὴν ἀβελτερίαν, οἳ τοσοῦτον ἔρωτα ἐρῶσιν ὠχροῦ καὶ βαρέοσ κτήματοσ. ἀλλὰ οὐ Σόλων γε ἐκεῖνοσ, ὦ Χάρων, ἐρᾶν αὐτοῦ φαίνεται, ὅσ, ὡσ ὁρᾷσ, καταγελᾷ τοῦ Κροίσου καὶ τῆσ μεγαλαυχίασ τοῦ βαρβάρου, καί μοι δοκεῖν ἐρέσθαι τι βούλεται αὐτόν ἐπακούσωμεν οὖν. εἰπέ μοι, ὦ Κροῖσε, οἰεί γάρ τι δεῖσθαι τῶν πλίνθων τούτων τὸν Πύθιον;

νὴ Δί’· οὐ γάρ ἐστιν αὐτῷ ἐν Δελφοῖσ ἀνάθημα οὐδὲν τοιοῦτον. οὐκοῦν μακάριον οἰεί τὸν θεὸν ἀποφανεῖν εἰ κτήσαιτο σὺν τοῖσ ἄλλοισ καὶ πλίνθουσ χρυσᾶσ; πῶσ γὰρ οὔ; πολλήν μοι λέγεισ, ὦ Κροῖσε, πενίαν ἐν τῷ οὐρανῷ, εἰ ἐκ Λυδίασ μεταστέλλεσθαι τὸ ’χρυσίον δεήσει αὐτούσ, ἢν ἐπιθυμήσωσι. ποῦ γὰρ τοσοῦτοσ ἂν γίνοιτο χ; χρυσὸσ ὅσοσ παρ’ ἡμῖν; εἰπέ μοι, σίδηροσ δὲ φύεται ἐν Λυδίᾳ; οὐ πάνυ τι. τοῦ βελτίονοσ ἄρα ἐνδεεῖσ ἐστε. πῶσ ἀμείνων ὁ σίδηροσ χρυσίου; ἢν ἀποκρίνῃ μηδὲν ἀγανακτῶν, μάθοισ ἄν. ἐρώτα, ὦ Σόλων. πότεροι ἀμείνουσ, οἱ σώζοντέσ τινασ ἢ οἱ σωζόμενοι πρὸσ αὐτῶν; οἱ σώζοντεσ δηλαδή. ἆρ’ οὖν, ἢν Κῦροσ, ὡσ λογοποιοῦσι τινεσ, ἐπίῃ Λυδοῖσ, χρυσᾶσ μαχαίρασ σὺ ποιήσῃ τῷ στρατῷ, ἢ ὁ σίδηροσ ἀναγκαῖοσ τότε; ὁ σίδηροσ δῆλον ὅτι. καὶ εἴ γε τοῦτον μὴ παρασκευάσαιο, οἴχοιτο ἄν σοι ὁ χρυσὸσ ἐσ Πέρσασ αἰχμάλωτοσ. εὐφήμει, ἄνθρωπε. μὴ γένοιτο μὲν οὕτω ταῦτα· φαίνῃ δ’ οὖν ἀμείνω τοῦ χρυσοῦ τὸν σίδηρον ὁμολογῶν. οὐκοῦν καὶ τῷ θεῷ σιδηρᾶσ πλίνθουσ κελεύεισ ἀνατιθέναι με, τὸν δὲ χρυσὸν ὀπίσω αὖθισ ἀνακαλεῖν; οὐδὲ σιδήρου ἐκεῖνόσ γε δεήσεται, ἀλλ’ ἤν, τε χαλκὸν ἤν τε χρυσὸν ἀναθῇσ, ἄλλοισ μέν ποτε κτῆμα καὶ ἑρ́μαιον ἔσῃ ἀνατεθεικώσ, Φωκεῦσιν ἢ Βοιωτοῖσ ἢ Δελφοῖσ αὐτοῖσ ἤ τινι τυράννῳ ἢ λῃστῇ, τῷ δὲ θεῷ ὀλίγον μέλει τῶν σῶν χρυσοποιιῶν. ἀεὶ σύ μου τῷ πλούτῳ προσπολεμεῖσ καὶ φθονεῖσ. οὐ φέρει ὁ Λυδόσ, ὦ Χάρων, τὴν παρρησίαν καὶ τὴν ἀλήθειαν τῶν λόγων, ἀλλὰ ξένον αὐτῷ δοκεῖ τὸ πρᾶγμα, πένησ ἄνθρωποσ οὐχ ὑποπτήσσων, τὸ δὲ παριστάμενον ἐλευθέρωσ λέγων.

μεμνήσεται δ’ οὖν μικρὸν ὕστερον τοῦ Σόλωνοσ, ὅταν αὐτὸν δέῃ ἁλόντα ἐπὶ τὴν πυρὰν ὑπὸ τοῦ Κύρου ἀναχθῆναι· ἤκουσα γὰρ τῆσ Κλωθοῦσ πρῴην ἀναγινωσκούσησ τὰ ἑκάστῳ ἐπικεκλωσμένα, ἐν οἷσ καὶ ταῦτα ἐγέγραπτο, Κροῖσον μὲν ἁλῶναι ὑπὸ Κύρου, Κῦρον δὲ αὐτὸν ὑπ’ ἐκεινησὶ τῆσ Μασσαγέτιδοσ ἀποθανεῖν. ὁρᾷσ τὴν Σκυθίδα, τὴν ἐπὶ τοῦ ἵππου τούτου τοῦ λευκοῦ ἐξελαύνουσαν; νὴ Δία. Τόμυρισ ἐκείνη ἐστί, καὶ τὴν κεφαλήν γε ἀποτεμοῦσα τοῦ Κύρου αὕτη ἐσ ἀσκὸν ἐμβαλεῖ πλήρη αἵματοσ. ὁρᾷσ δὲ καὶ τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν νεανίσκον; Καμβύσησ ἐκεῖνόσ ἐστιν οὗτοσ βασιλεύσει μετὰ τὸν πατέρα καὶ μυρία σφαλεὶσ ἒν τε Λιβύῃ καὶ Αἰθιοπίᾳ τὸ τελευταῖον μανεὶσ ἀποθανεῖται ἀποκτείνασ τὸν Ἆπιν. ὢ πολλοῦ γέλωτοσ. ἀλλὰ νῦν τίσ ἂν αὐτοὺσ προσβλέψειεν οὕτωσ ὑπερφρονοῦντασ τῶν ἄλλων; ἢ τίσ ἂν πιστεύσειεν ὡσ μετ’ ὀλίγον οὗτοσ μὲν αἰχμάλωτοσ ἔσται, οὗτοσ δὲ τὴν κεφαλὴν ἕξει ἐν ἀσκῷ αἵματοσ; ἐκεῖνοσ δὲ τίσ ἐστιν, ὦ Ἑρμῆ, ὁ τὴν πορφυρᾶν ἐφεστρίδα ἐμπεπορπημένοσ, ὁ τὸ διάδημα, ᾧ τὸν δακτύλιον ὁ μάγειροσ ἀναδίδωσι τὸν ἰχθὺν ἀνατεμών, νήσῳ ἐν ἀμφιρύτῃ;

ἐγὼ δὲ γελάσομαι τότε γνωρίσασ αὐτῶν ἕκαστον γυμνὸν ἐν τῷ σκαφιδίῳ μήτε τὴν πορφυρίδα μήτε τιάραν ἢ κλίνην χρυσῆν κομίζοντασ. βασιλεὺσ δέ τισ εὔχεται εἶναι. εὖ γε παρῳδεῖσ, ὦ Χάρων. ἀλλὰ Πολυκράτην ὁρᾷσ τὸν Σαμίων τύραννον πανευδαίμονα ἡγούμενον εἶναι· ἀτὰρ καὶ οὗτοσ αὐτὸσ ὑπὸ τοῦ παρεστῶτοσ οἰκέτου Μαιανδρίου προδοθεὶσ Ὀροίτῃ τῷ σατράπῃ ἀνασκολοπισθήσεται, ἅθλιοσ ἐκπεσὼν τῆσ εὐδαιμονίασ ἐν ἀκαρεῖ τοῦ χρόνου· καὶ ταῦτα γὰρ τῆσ Κλωθοῦσ ἐπήκουσα. ἄγαμαι Κλωθοῦσ γεννικῆσ· καῖε αὐτούσ, ὦ βελτίστη, καὶ τὰσ κεφαλὰσ ἀπότεμνε καὶ ἀνασκολόπιζε, ὡσ εἰδῶσιν ἄνθρωποι ὄντεσ· ἐν τοσούτῳ δὲ ἐπαιρέσθων ὡσ ἂν ἀφ’ ὑψηλοτέρου ἀλγεινότερον καταπεσούμενοι. καὶ τὰ μὲν τούτων ὧδε ἕξει.

τὴν δὲ πληθὺν ὁρᾷσ, ὦ Χάρων, τοὺσ πλέοντασ αὐτῶν, τοὺσ πολεμοῦντασ, τοὺσ δικαζομένουσ, τοὺσ γεωργοῦντασ, τοὺσ δανείζοντασ, τοὺσ προσαιτοῦντασ; ὁρῶ ποικίλην τινὰ τὴν διατριβὴν καὶ μεστὸν ταραχῆσ τὸν βίον καὶ τὰσ πόλεισ γε αὐτῶν ἐοικυίασ τοῖσ σμήνεσιν, ἐν οἷσ ἅπασ μὲν ἴδιόν τι κέντρον ἔχει καὶ τὸν πλησίον κεντεῖ, ὀλίγοι δέ τινεσ ὥσπερ σφῆκεσ ἄγουσι καὶ φέρουσι τὸ ὑποδεέστερον. ὁ δὲ περιπετόμενοσ αὐτοὺσ ἐκ τἀφανοῦσ οὗτοσ ὄχλοσ τίνεσ εἰσίν; ἐλπίδεσ, ὦ Χάρων, καὶ δείματα καὶ ἄγνοιαι καὶ ἡδοναὶ καὶ φιλαργυρίαι καὶ ὀργαὶ καὶ μίση καὶ τὰ τοιαῦτα. τούτων δὲ ἡ ἄγνοια μὲν κάτω συναναμέμικται αὐτοῖσ καὶ συμπολιτεύεται, καὶ νὴ Δία καὶ τὸ μῖσοσ καὶ ὀργὴ καὶ ζηλοτυπία καὶ ἀμαθία καὶ ἀπορία καὶ φιλαργυρία, ὁ φόβοσ δὲ καὶ αἱ ἐλπίδεσ ὑπεράνω πετόμενοι ὁ μὲν ἐμπίπτων ἐκπλήττει ἐνίοτε καὶ ὑποπτήσσειν ποιεῖ, αἱ δ’ ἐλπίδεσ ὑπὲρ κεφαλῆσ αἰωρούμεναι, ὁπόταν μάλιστα οἰήταί τισ ἐπιλήψεσθαι αὐτῶν, ἀναπτάμεναι οἴχονται κεχηνότασ αὐτοὺσ ἀπολιποῦσαι, ὅπερ καὶ τὸν Τάνταλον κάτω πάσχοντα ὁρᾷσ ὑπὸ τοῦ ὕδατοσ. ἢν δὲ ἀτενίσῃσ, κατόψει καὶ τὰσ Μοίρασ ἄνω ἐπικλωθούσασ ἑκάστῳ τὸν ἄτρακτον, ἀφ’ οὗ ἠρτῆσθαι συμβέβηκεν ἅπαντασ ἐκ λεπτῶν νημάτων.

ὁρᾷσ καθάπερ ἀράχνιά τινα καταβαίνοντα ἐφ’ ἕκαστον ἀπὸ τῶν ἀτράκτων; ὁρῶ πάνυ λεπτὸν ἑκάστῳ νῆμα, ἐπιπεπλεγμένον γε τὰ πολλά, τοῦτο μὲν ἐκείνῳ, ἐκεῖνο δὲ ἄλλῳ. εἰκότωσ, ὦ πορθμεῦ· εἵμαρται γὰρ ἐκείνῳ μὲν ὑπὸ τούτου φονευθῆναι, τούτῳ δὲ ὑπ’ ἄλλου, καὶ κληρονομῆσαί γε τοῦτον μὲν ἐκείνου, ὅτου ἂν ᾖ μικρότερον τὸ νῆμα, ἐκεῖνον δὲ αὖ τούτου· τοιόνδε γάρ τι ἡ ἐπιπλοκὴ δηλοῖ. ὁρᾷσ δ’ οὖν ἀπὸ λεπτοῦ κρεμαμένουσ ἅπαντασ· καὶ οὗτοσ μὲν ἀνασπασθεὶσ ἄνω μετέωρόσ ἐστι καὶ μετὰ μικρὸν καταπεσών, ἀπορραγέντοσ τοῦ λίνου ἐπειδὰν μηκέτι ἀντέχῃ πρὸσ τὸ βάροσ, μέγαν τὸν ψόφον ἐργάσεται, οὗτοσ δὲ ὀλίγον ἀπὸ γῆσ αἰωρούμενοσ, ἢν καὶ πέσῃ, ἀψοφητὶ κείσεται,^ μόλισ καὶ τοῖσ γείτοσιν ἐξακουσθέντοσ τοῦ πτώματοσ. παγγέλοια ταῦτα, ὦ Ἑρμῆ. καὶ μὴν οὐδ’ εἰπεῖν ἔχοισ ἂν κατὰ τὴν ἀξίαν ὅπωσ ἐστὶ καταγέλαστα, ὦ Χάρων, καὶ μάλιστα αἱ ἄγαν σπουδαὶ αὐτῶν καὶ τὸ μεταξὺ τῶν ἐλπίδων οἴχεσθαι ἀναρπάστουσ γινομένουσ ὑπὸ τοῦ βελτίστου Θανάτου.

ἄγγελοι δὲ καὶ ὑπηρέται αὐτοῦ μάλα πολλοί, ὡσ ὁρᾷσ, ἠπίαλοι καὶ πυρετοὶ καὶ φθόαι καὶ περιπλευμονίαι καὶ ξίφη καὶ λῃστήρια καὶ κώνεια καὶ δικασταὶ καὶ τύραννοι· καὶ τούτων οὐδὲν ὅλωσ αὐτοὺσ εἰσέρχεται, ἔστ’ ἂν εὖ πράττωσιν, ὅταν δὲ σφαλῶσι, πολὺ τὸ ὀττοτοῖ καὶ αἰαῖ καὶ οἴμοι. εἰ δὲ εὐθὺσ ἐξ ἀρχῆσ ἐνενόουν ὅτι θνητοὶ τὲ εἰσιν αὐτοὶ καὶ ὀλίγον τοῦτον χρόνον ἐπιδημήσαντεσ τῷ βίῳ ἀπίασιν ὥσπερ ἐξ ὀνείρατοσ πάντα ὑπὲρ γῆσ ἀφέντεσ, ἔζων τε ἂν σωφρονέστερον καὶ ἧττον ἠνιῶντο ἀποθανόντεσ· νῦν δὲ εἰσ ἀεὶ ἐλπίσαντεσ χρήσεσθαι τοῖσ παροῦσιν, ἐπειδὰν ἐπιστὰσ ὁ ὑπηρέτησ καλῇ καὶ ἀπάγῃ πεδήσασ τῷ πυρετῷ ἢ τῇ φθόῃ, ἀγανακτοῦσι πρὸσ τὴν ἀγωγὴν οὔποτε προσδοκήσαντεσ ἀποσπασθήσεσθαι αὐτῶν. ἢ τί γὰρ οὐκ ἂν ποιήσειεν ἐκεῖνοσ ὁ τὴν οἰκίαν σπουδῇ οἰκοδομούμενοσ καὶ τοὺσ ἐργάτασ ἐπισπέρχων, εἰ μάθοι ὅτι ἡ μὲν ἕξει τέλοσ αὐτῷ, ὁ δὲ ἄρτι ἐπιθεὶσ τὸν ὄροφον ἄπεισι τῷ κληρονόμῳ καταλιπὼν ἀπολαύειν αὐτῆσ, αὐτὸσ μηδὲ δειπνήσασ ἅθλιοσ ^ ἐν αὐτῇ; ἐκεῖνοσ μὲν γὰρ ὁ χαίρων ὅτι ἄρρενα παῖδα τέτοκεν αὐτῷ ἡ γυνή, καὶ τοὺσ φίλουσ διὰ τοῦτο ἑστιῶν καὶ τοὔνομα τοῦ πατρὸσ τιθέμενοσ, εἰ ἠπίστατο ὡσ ἑπτέτησ γενόμενοσ ὁ παῖσ τεθνήξεται, ἆρα ἄν σοι δοκεῖ χαίρειν ἐπ’ αὐτῷ γεννωμένῳ; ἀλλὰ τὸ αἴτιον, ὅτι τὸν μὲν εὐτυχοῦντα ἐπὶ τῷ παιδὶ ἐκεῖνον ὁρᾷ τὸν τοῦ ἀθλητοῦ πατέρα τοῦ Ὀλύμπια νενικηκότοσ, τὸν γείτονα δὲ τὸν ἐκκομίζοντα τὸ παιδίον οὐχ ὁρᾷ οὐδὲ οἶδεν ἀφ’ οἱάσ αὐτῷ κρόκησ ἐκρέματο. τοὺσ μὲν γὰρ περὶ τῶν ὁρ́ων διαφερομένουσ ὁρᾷσ, ὅσοι εἰσί, καὶ τοὺσ συναγείροντασ τὰ χρήματα, εἶτα, πρὶν ἀπολαῦσαι αὐτῶν, καλουμένουσ ὑφ’ ὧν εἶπον τῶν ἀγγέλων τε καὶ ὑπηρετῶν. ὁρῶ ταῦτα πάντα καὶ πρὸσ ἐμαυτόν γε ἐννοῶ ὅ τι τὸ ἡδὺ αὐτοῖσ παρὰ τὸν βίον ἤ τί ἐκεῖνό ἐστιν, οὗ στερούμενοι ἀγανακτοῦσιν.

ἢν γοῦν τοὺσ βασιλέασ αὐτῶν ἴδῃ τισ, οἵπερ εὐδαιμονέστατοι εἶναι δοκοῦσιν, ἔξω τοῦ ἀβεβαίου ὡσ φὴσ καὶ ^ ἀμφιβόλου τῆσ τύχησ, πλείω τῶν ἡδέων τὰ ἀνιαρὰ εὑρήσει προσόντα αὐτοῖσ, φόβουσ καὶ ταραχὰσ καὶ μίση καὶ ἐπιβουλὰσ καὶ ὀργὰσ καὶ κολακείασ· τούτοισ γὰρ ἅπαντεσ σύνεισιν. ἐῶ πένθη καὶ νόσουσ καὶ πάθη ἐξ ἰσοτιμίασ δηλαδὴ ἄρχοντα αὐτῶν· ὅπου δὲ τὰ τούτων πονηρά, λογίζεσθαι καιρὸσ οἱᾶ τὰ τῶν ἰδιωτῶν ἂν εἰή. ἐθέλω δ’ οὖν σοι, ὦ Ἑρμῆ, εἰπεῖν, ᾧτινι ἐοικέναι μοι ἔδοξαν οἱ ἄνθρωποι καὶ ὁ βίοσ ἅπασ αὐτῶν.

ἤδη ποτὲ πομφόλυγασ ἐν ὕδατι ἐθεάσω ὑπὸ κρουνῷ τινι καταράττοντι ἀνισταμένασ; τὰσ φυσαλλίδασ λέγω, ἀφ’ ὧν συναγείρεται ὁ ἀφρόσ· ἐκείνων τοίνυν τινὲσ μὲν μικραί εἰσι καὶ αὐτίκα ἐκραγεῖσαι ἀπέσβησαν, αἱ δ’ ἐπὶ πλέον διαρκοῦσι· καὶ προσχωρουσῶν αὐταῖσ τῶν ἄλλων αὗται ὑπερφυσώμεναι ἐσ μέγιστον ὄγκον αἴρονται, ἔπειτα μέντοι κἀκεῖναι πάντωσ ἐξερράγησάν ποτε· οὐ γὰρ οἱο͂́ν τε ἄλλωσ γενέσθαι. τοῦτό ἐστιν ὁ ἀνθρώπου βίοσ· ἅπαντεσ ὑπὸ πνεύματοσ ἐμπεφυσημένοι οἱ μὲν μείζουσ, οἱ δὲ ἐλάττουσ· καὶ οἱ μὲν ὀλιγοχρόνιον ἔχουσι καὶ ὠκύμορον τὸ φύσημα, οἱ δὲ ἅμα τῷ συστῆναι ἐπαύσαντο· πᾶσι δ’ οὖν ἀπορραγῆναι ἀναγκαῖον. οὐδὲν χεῖρον σὺ τοῦ Ὁμήρου εἴκασασ, ὦ Χάρων, ὃσ φύλλοισ τὸ γένοσ αὐτῶν ὁμοιοῖ. καὶ τοιοῦτοι ὄντεσ, ὦ Ἑρμῆ, ὁρᾷσ οἱᾶ ποιοῦσι καὶ ὡσ φιλοτιμοῦνται πρὸσ ἀλλήλουσ ἀρχῶν πέρι καὶ τιμῶν καὶ κτήσεων ἁμιλλώμενοι, ἅπερ ἅπαντα καταλιπόντασ αὐτοὺσ δεήσει ἕνα ὀβολὸν ἔχοντασ ἥκειν παρ’ ἡμᾶσ.

"^ μάταιοι, τί ἐσπουδάκατε περὶ ταῦτα; "παύσασθε κάμνοντεσ· "οὐ γὰρ εἰσ ἀεὶ βιώσεσθε· "οὐδὲν τῶν ἐνταῦθα σεμνῶν ἀΐδιόν ἐστιν, οὐδ’ ἂν ἀπαγάγοι τισ αὐτῶν τι σὺν αὑτῷ ἀποθανών, ἀλλ’ ἀνάγκη τὸν μὲν γυμνὸν οἴχεσθαι, τὴν οἰκίαν δὲ καὶ τὸν ἀγρὸν καὶ τὸ χρυσίον ἀεὶ ἄλλων εἶναι καὶ μεταβάλλειν τοὺσ δεσπότασ. εἰ ταῦτα καὶ τὰ τοιαῦτα ἐξ ἐπηκόου ἐμβοήσαιμι αὐτοῖσ, οὐκ ἂν οἰεί μεγάλα ὠφεληθῆναι τὸν βίον καὶ σωφρονεστέρουσ ἂν γενέσθαι παρὰ πολύ; ὦ μακάριε, οὐκ οἶσθα ὅπωσ αὐτοὺσ ἡ ἄγνοια καὶ ἡ ἀπάτη διατεθείκασιν, ὡσ μηδ’ ἂν τρυπάνῳ ἔτι διανοιχθῆναι αὐτοῖσ τὰ ὦτα, τοσούτῳ κηρῷ ἔβυσαν αὐτά, οἱο͂́ν περ ὁ Ὀδυσσεὺσ τοὺσ ἑταίρουσ ἔδρασε δέει τῆσ Σειρήνων ἀκροάσεωσ.

πόθεν οὖν ἂν ἐκεῖνοι δυνηθεῖεν ἀκοῦσαι, ἢν καὶ σὺ κεκραγὼσ διαρραγῇσ; ὅπερ γάρ παρ’ ὑμῖν ἡ Λήθη δύναται, τοῦτο ἐνταῦθα ἡ ἄγνοια ἐργάζεται. πλὴν ἀλλὰ εἰσὶν αὐτῶν ὀλίγοι οὐ παραδεδεγμένοι τὸν κηρὸν ἐσ τὰ ὦτα, πρὸσ τὴν ἀλήθειαν ἀποκλίνοντεσ, ὀξὺ δεδορκότεσ ἐσ τὰ πράγματα καὶ κατεγνωκότεσ οἱᾶ́ ἐστιν. οὐκοῦν ἐκείνοισ γοῦν ἐμβοήσωμεν. περιττὸν καὶ τοῦτο, λέγειν πρὸσ αὐτοὺσ ^ ἴσασιν. ὁρᾷσ ὅπωσ ἀποσπάσαντεσ τῶν πολλῶν καταγελῶσι τῶν γιγνομένων καὶ οὐδαμῆ οὐδαμῶσ ἀρέσκονται αὐτοῖσ, ἀλλὰ δῆλοί εἰσι δρασμὸν ἤδη βουλεύοντεσ παρ’ ὑμᾶσ ἀπὸ τοῦ βίου. καὶ γὰρ καὶ μισοῦνται ἐλέγχοντεσ αὐτῶν τὰσ ἀμαθίασ. εὖ γε, ὦ γεννάδαι· πλὴν πάνυ ὀλίγοι εἰσίν, ὦ Ἑρμῆ. ’ ἱκανοὶ καὶ οὗτοι. ἀλλὰ κατίωμεν ἤδη. εν ἔτι ἐπόθουν, ὦ Ἑρμῆ, εἰδέναι, καί μοι δείξασ αὐτὸ ἐντελῆ ἔσῃ τὴν περιήγησιν πεποιημένοσ, τὰσ ἀποθήκασ τῶν σωμάτων, ἵνα κατορύττουσι, θεάσασθαι.

ἠρία, ὦ Χάρων, καὶ τύμβουσ καὶ τάφουσ καλοῦσι τὰ τοιαῦτα. πλὴν τὰ πρὸ τῶν πόλεων ἐκεῖνα τὰ χώματα ὁρᾷσ καὶ τὰσ στήλασ καὶ πυραμίδασ; ἐκεῖνα πάντα νεκροδοχεῖα καὶ σωματοφυλάκιά ἐστιν, τί οὖν ἐκεῖνοι στεφανοῦσι τοὺσ λίθουσ καὶ χρίουσι μύρῳ; οἱ δὲ καὶ πυρὰν νήσαντεσ πρὸ τῶν χωμάτων καὶ βόθρον τινὰ ὀρύξαντεσ καίουσί τε ταυτὶ τὰ πολυτελῆ δεῖπνα καὶ εἰσ τὰ ὀρύγματα οἶνον καὶ μελίκρατον, ὡσ γοῦν εἰκάσαι, ἐγχέουσιν; οὐκ οἶδα, ὦ πορθμεῦ, τί ταῦτα πρὸσ τοὺσ ἐν Αἵδου· πεπιστεύκασι δ’ οὖν τὰσ ψυχὰσ ἀναπεμπομένασ κάτωθεν δειπνεῖν μὲν ὡσ οἱο͂́ν τε περιπετομένασ τὴν κνῖσαν καὶ τὸν καπνόν, πίνειν δὲ ἀπὸ τοῦ βόθρου τὸ μελίκρατον. ἐκείνουσ ἔτι πίνειν ἢ ἐσθίειν, ὧν τὰ κρανία ξηρότατα; καίτοι γελοῖόσ εἰμι σοὶ λέγων ταῦτα ὁσημέραι κατάγοντι αὐτούσ. οἶσθα οὖν εἰ δύναιντ’ ἂν ἔτι ἀνελθεῖν ἅπαξ ὑποχθόνιοι γενόμενοι. ἐπεί τοι καὶ παγγέλοια ἄν, ὦ Ἑρμῆ, ἔπασχον, οὐκ ὀλίγα πράγματα ἔχων, εἰ ἔδει μὴ κατάγειν μόνον αὐτούσ, ἀλλὰ καὶ αὖθισ ἀνάγειν πιομένουσ. ὦ μάταιοι, τῆσ ἀνοίασ, οὐκ εἰδότεσ ἡλίκοισ ὁρ́οισ διακέκριται τὰ νεκρῶν καὶ τὰ ζώντων πράγματα καὶ οἱᾶ τὰ παρ’ ἡμῖν ἐστι καὶ ὅτι κάτθαν’ ὁμῶσ ὃ τ’ ἄτυμβοσ ἀνὴρ ὃσ τ’ ἔλλαχε τύμβου, ἐν δὲ ἰῇ τιμῇ Ἶροσ κρείων τ’ Ἀγαμέμνων Θερσίτῃ; δ’ ἶσοσ Θέτιδοσ παῖσ ἠϋκόμοιο πάντεσ δ’ εἰσὶν ὁμῶσ νεκύων ἀμενηνὰ κάρηνα, γυμνοί τε ξηροί τε κατ’ ἀσφοδελὸν λειμῶνα. Ἡράκλεισ, ὡσ πολὺν τὸν Ὅμηρον ἐπαντλεῖσ.

ἀλλ’ ἐπείπερ ἀνέμνησασ, ἐθέλω σοι δεῖξαι τὸν τοῦ Ἀχιλλέωσ τάφον. ὁρᾷσ τὸν ἐπὶ τῇ θαλάττῃ; Σίγειον μὲν ἐκεῖθέν ἐστι τὸ Τρωϊκόν· ἀντικρὺ δὲ ὁ Αἰάσ τέθαπται ἐν τῷ Ῥοιτείῳ. οὐ μεγάλοι, ὦ Ἑρμῆ, οἱ τάφοι. τὰσ πόλεισ δὲ τὰσ ἐπισήμουσ δεῖξόν μοι ἤδη, ἃσ κάτω ἀκούομεν, τὴν Νίνον τὴν Σαρδαναπάλλου καὶ Βαβυλῶνα καὶ Μυκήνασ καὶ Κλεωνὰσ καὶ τὴν Ἴλιον αὐτήν πολλοὺσ γοῦν μέμνημαι διαπορθμεύσασ ἐκεῖθεν, ὡσ δέκα ὅλων ἐτῶν μὴ νεωλκῆσαι μηδὲ διαψῦξαι τὸ σκαφίδιον. ἡ Νίνοσ μέν, ὦ πορθμεῦ, ἀπόλωλεν ἤδη καὶ οὐδὲ ἴχνοσ ἔτι λοιπὸν αὐτῆσ, οὐδ’ ἂν εἴποισ ὅπου ποτὲ ἦν ἡ Βαβυλὼν δέ σοι ἐκείνη ἐστὶν ἡ εὔπυργοσ, ἡ τὸν μέγαν περίβολον, οὐ μετὰ πολὺ καὶ αὐτὴ ζητηθησομένη ὥσπερ ἡ Νίνοσ· Μυκήνασ δὲ καὶ Κλεωνὰσ αἰσχύνομαι δεῖξαί σοι, καὶ μάλιστα τὸ Ἴλιον. ἀποπνίξεισ γὰρ εὖ οἶδ’ ὅτι τὸν Ὅμηρον κατελθὼν ἐπὶ τῇ μεγαληγορίᾳ τῶν ἐπῶν. πλὴν ἀλλὰ πάλαι μὲν ἦσαν εὐδαίμονεσ, νῦν δὲ τεθνᾶσι καὶ αὗται· ἀποθνήσκουσι γάρ, ὦ πορθμεῦ, καὶ πόλεισ ὥσπερ ἄνθρωποι, καὶ τὸ παραδοξότατον, καὶ ποταμοὶ ὅλοι· Ἰνάχου γοῦν οὐδὲ τάφοσ ἔτι ἐν Ἄργει καταλείπεται. παπαὶ τῶν ἐπαίνων, Ὅμηρε, καὶ τῶν ὀνομάτων, Ἴλιοσ ἱρὴ καὶ εὐρυάγυια καὶ ἐϋκτίμεναι Κλεωναί. ἀλλὰ μεταξὺ λόγων, τίνεσ ἐκεῖνοὶ εἰσιν οἱ πολεμοῦντεσ ἢ ὑπὲρ τίνοσ ἀλλήλουσ φονεύουσιν; Ἀργείουσ ὁρᾷσ, ὦ Χάρων, καὶ Λακεδαιμονίουσ καὶ τὸν ἡμιθνῆτα ἐκεῖνον στρατηγὸν Ὀθρυάδαν τὸν ἐπιγράφοντα τὸ τρόπαιον τῷ αὑτοῦ αἵματι ὑπὲρ τίνοσ δ’ αὐτοῖσ, ὦ Ἑρμῆ, ὁ πόλεμοσ;

ὑπὲρ τοῦ πεδίου αὐτοῦ, ἐν ᾧ μάχονται. ὢ τῆσ ἀνοίασ, οἵ γε οὐκ ἴσασιν ὅτι, κἂν ὅλην τὴν Πελοπόννησον ἕκαστοσ αὐτῶν κτήσωνται, μόγισ ἂν ποδιαῖον λάβοιεν τόπον παρὰ τοῦ Αἰακοῦ τὸ δὲ πεδίον τοῦτο ἄλλοτε ἄλλοι γεωργήσουσι πολλάκισ ἐκ βάθρων τὸ τρόπαιον ἀνασπάσαντεσ τῷ ἀρότρῳ. οὕτω μὲν ταῦτα ἔσται· ἡμεῖσ δὲ καταβάντεσ ἤδη καὶ κατὰ χώραν εὐθετήσαντεσ αὖθισ τὰ ὄρη ἀπαλλαττώμεθα, ἐγὼ μὲν καθ’ ἃ ἐστάλην, σὺ δὲ ἐπὶ τὸ πορθμεῖον ἥξω δέ σοι καὶ αὐτὸσ μετ’ ὀλίγον νεκροστολῶν. εὖ γε ἐποίησασ, ὦ Ἑρμῆ· εὐεργέτησ εἰσ ἀεὶ ἀναγεγράψῃ, ὠνάμην γάρ τι διὰ σὲ τῆσ ἀποδημίασ. ‐ οἱᾶ́ ἐστι τὰ τῶν κακοδαιμόνων ἀνθρώπων πράγματα ‐ βασιλεῖσ, πλίνθοι χρυσαῖ, ἐπιτύμβια μάχαι· Χάρωνοσ δὲ οὐδεὶσ λόγοσ.

상위

Lucian (루키아노스)

목록

  • (no name)
일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION