헬라어 문장 검색 - Λυξιαν́Ξοντεμπ́1́

(루키아노스, Contemplantes, (no name))

τί γελᾳσ, ω Χάρων; ἡ τί το πορθμσίον ἀπολιπὼν δεῦρο ἀνελήλυθασ εἰσ τὴν ἡμετέραν οὐ πάνυ εἰωθὼσ ἐπιχωριάζειν τοῖσ ἄνω πράγμασιν; ἐπεθύμησα , ὦ Ἑρμῆ, ἰδεῖν ὁποῖά ἐστι τὰ ἐν τῷ βίῳ καὶ ἃ πράττουσιν οἱ ἄνθρωποι ἐν αὐτῷ ἢ τίνων στερούμενοι πάντεσ οἰμώζουσι κατιόντεσ παρ’ ἡμᾶσ· οὐδεὶσ γὰρ αὐτῶν ἀδακρυτὶ διέπλευσεν. αἰτησάμενοσ οὖν παρὰ τοῦ Αἵδου καὶ αὐτὸσ ὥσπερ ὁ Θετταλὸσ ἐκεῖνοσ νεανίσκοσ μίαν ἡμέραν λιπόνεωσ γενέσθαι ἀνελήλυθα ἐσ τὸ φῶσ, καί μοι δοκῶ εἰσ δέον ἐντετυχηκέναι σοι· ξεναγήσεισ γὰρ εὖ οἶδ’ ὅτι με συμπερινοστῶν καὶ δείξεισ ἕκαστα ὡσ ἂν εἰδὼσ ἅπαντα. οὐ σχολή μοι, ὦ πορθμεῦ· ἀπέρχομαι γάρ τι διακονησόμενοσ τῷ ἄνω Διὶ τῶν ἀνθρωπικῶν ὁ δὲ ὀξύθυμὸσ τέ ἐστι ^ καὶ δέδια μὴ βραδύναντά με ὅλον ὑμέτερον ἐάσῃ εἶναι παραδοὺσ τῷ ζόφῳ, ἢ ὅπερ τὸν Ἥφαιστον πρῴην ἐποίησε, ῥίψῃ κἀμὲ τεταγὼν τοῦ ποδὸσ ἀπὸ τοῦ θεσπεσίου βηλοῦ, ὡσ ὑποσκάζων γέλωτα παρέχοιμι καὶ αὐτὸσ οἰνοχοῶν. περιόψει οὖν με ἄλλωσ πλανώμενον ὑπὲρ γῆσ, καὶ ταῦτα ἑταῖροσ καὶ σύμπλουσ καὶ συνδιάκτοροσ ὤν; καὶ μὴν καλῶσ εἶχεν, ὦ Μαίασ παῖ, ἐκείνων γοῦν σε μεμνῆσθαι, ὅτι μηδεπώποτέ σε ἢ ἀντλεῖν ἐκέλευσα ἢ πρόσκωπον εἶναι· ἀλλὰ σὺ μὲν ῥέγκεισ ἐπὶ τοῦ καταστρώματοσ ἐκταθεὶσ ὤμουσ οὕτω καρτεροὺσ ἔχων, ἢ εἴ τινα λάλον νεκρὸν εὑρ́οισ, ἐκείνῳ παρ’ ὅλον τὸν πλοῦν διαλέγῃ; ἐγὼ δὲ πρεσβύτησ ὢν τὴν δικωπίαν ἐρέττω μόνοσ. ἀλλὰ πρὸσ τοῦ πατρόσ, ὦ φίλτατον Ἑρμάδιον, μὴ καταλίπῃσ με, περιήγησαι δὲ τὰ ἐν τῷ βίῳ ἅπαντα, ὥσ τι καὶ ἰδὼν ἐπανέλθοιμι· ὡσ ἤν με σὺ ἀφῇσ, οὐδὲν τῶν τυφλῶν ^ διοίσω· καθάπερ γὰρ ἐκεῖνοι σφάλλονται καὶ διολισθάνουσιν ἐν τῷ σκότῳ, οὕτω δὴ κἀγώ σοι ἔμπαλιν ἀμβλυώττω πρὸσ τὸ φῶσ. ἀλλὰ δόσ, ὦ Κυλλήνιε, ἐσ ἀεὶ μεμνησομένῳ τὴν χάριν. τοῦτο τὸ πρᾶγμα πληγῶν αἴτιον καταστήσεταὶ μοι ὁρῶ γοῦν ἤδη τὸν μισθὸν τῆσ περιηγήσεωσ οὐκ ἀκόνδυλον παντάπασιν ἡμῖν ἐσόμενον.

ὑπουργητέον δὲ ὅμωσ· τί γὰρ ἂν καὶ πάθοι τισ, ὁπότε φίλοσ τισ ὢν βιάζοιτο; πάντα μὲν οὖν σε ἰδεῖν καθ’ ἕκαστον ἀκριβῶσ ἀμήχανόν ἐστιν, ὦ πορθμεῦ· πολλῶν γὰρ ἂν ἐτῶν ἡ διατριβὴ γένοιτο. εἶτα ἐμὲ μὲν κηρύττεσθαι δεήσει καθάπερ ἀποδράντα ὑπὸ τοῦ Διόσ, σὲ δὲ καὶ αὐτὸν κωλύσει ἐνεργεῖν τὰ τοῦ Θανάτου ἔργα καὶ τὴν Πλούτωνοσ ἀρχὴν ζημιοῦν μὴ νεκραγωγοῦντα πολλοῦ τοῦ χρόνου· κᾆτα ὁ τελώνησ Αἰακὸσ ἀγανακτήσει μηδ’ ὀβολὸν ἐμπολῶν. ὡσ δὲ τὰ κεφάλαια τῶν γιγνομένων ἴδοισ, τοῦτο ἤδη σκεπτέον. αὐτόσ, ὦ Ἑρμῆ, ἐπινόει τὸ βέλτιστον ‐ ἐγὼ δὲ οὐδὲν οἶδα τῶν ὑπὲρ γῆσ ξένοσ ὤν. τὸ μὲν ὅλον, ὦ Χάρων, ὑψηλοῦ τινοσ ἡμῖν δεῖ χωρίου, ὡσ ἀπ’ ἐκείνου πάντα κατίδοισ· σοὶ δὲ εἰ μὲν ἐσ τὸν οὐρανὸν ἀνελθεῖν δυνατὸν ἦν, οὐκ ἂν ἐκάμνομεν ἐκ περιωπῆσ γὰρ ἂν ἀκριβῶσ ἅπαντα καθεώρασ. ἐπεὶ δὲ οὐ θέμισ εἰδώλοισ ἀεὶ συνόντα ἐπιβατεύειν τῶν βασιλείων τοῦ Διόσ, ὡρ́α ἡμῖν ὑψηλόν τι ὄροσ περισκοπεῖν. οἶσθα, ὦ Ἑρμῆ, ἅπερ εἰώθα λέγειν ἐγὼ πρὸσ ὑμᾶσ, ἐπειδὰν πλέωμεν;

ὁπόταν γὰρ τὸ πνεῦμα καταιγίσαν πλαγίᾳ τῇ ὀθόνῃ ἐμπέσῃ καὶ τὸ κῦμα ὑψηλὸν ἀρθῇ, τότε ὑμεῖσ μὲν ὑπ’ ἀγνοίασ κελεύετε τὴν ὀθόνην στεῖλαι ἢ ἐνδοῦναι ὀλίγον τοῦ ποδὸσ ἢ συνεκδραμεῖν τῷ πνεύματι, ἐγὼ δὲ τὴν ἡσυχίαν ἄγειν παρακελεύομαι ὑμῖν αὐτὸσ γὰρ εἰδέναι τὸ βέλτιον. κατὰ ταὐτὰ δὴ καὶ σὺ πρᾶττε ὁπόσα καλῶσ ἔχειν νομίζεισ κυβερνήτησ νῦν γε ὤν ἐγὼ δέ, ὥσπερ ἐπιβάταισ νόμοσ, σιωπῇ καθεδοῦμαι πάντα πειθόμενοσ κελεύοντί σοι. ὀρθῶσ λέγεισ· αὐτὸσ γὰρ εἴσομαι τί ποιητέον καὶ ἐξευρήσω τὴν ἱκανὴν σκοπήν. ἆρ’ οὖν ὁ Καύκασοσ ἐπιτήδειοσ ἢ ὁ Παρνασσὸσ ἢ ὑψηλότεροσ ἀμφοῖν ὁ Ὄλυμποσ ἐκεινοσί; καίτοι οὐ φαῦλον ὃ ἀνεμνήσθην ἐσ τὸν Ὄλυμπον ἀπιδών συγκαμεῖν δέ τι καὶ ὑπουργῆσαι καὶ σὲ δεῖ. πρόσταττε· ὑπουργήσω γὰρ ὅσα δυνατά. Ὅμηροσ ὁ ποιητήσ φησι τοὺσ Ἀλωέωσ υἱέασ, δύο καὶ αὐτοὺσ ὄντασ, ἔτι παῖδασ ἐθελῆσαί ποτε τὴν Ὄσσαν ἐκ βάθρων ἀνασπάσαντασ ἐπιθεῖναι τῷ Ὀλύμπῳ, εἶτα τὸ Πήλιον ἐπ’ αὐτῇ, ἱκανὴν ταύτην κλίμακα ἕξειν οἰομένουσ καὶ πρόσβασιν ἐπὶ τὸν οὐρανόν. ἐκείνω μὲν οὖν τὼ μειρακίω, ἀτασθάλω γὰρ ἤστην, δίκασ ἐτισάτην νὼ δὲ ‐ οὐ γὰρ ἐπὶ κακῷ τῶν θεῶν ταῦτα βουλεύομεν ‐ τί οὐχὶ οἰκοδομοῦμεν καὶ αὐτοὶ κατὰ τὰ αὐτὰ ἐπικυλινδοῦντεσ ἐπάλληλα τὰ ὄρη, ὡσ ἔχοιμεν ἀφ’ ὑψηλοτέρου ἀκριβεστέραν τὴν σκοπήν; καὶ δυνησόμεθα, ὦ Ἑρμῆ, δύ’ ὄντεσ ἀναθέσθαι ἀράμενοι τὸ Πήλιον ἢ τὴν Ὄσσαν;

διὰ τί δ’ οὐκ ἄν, ὦ Χάρων; ἢ ἀξιοῖσ ἡμᾶσ ἀγεννεστέρουσ εἶναι τοῖν βρεφυλλίοιν ἐκείνοιν, καὶ ταῦτα θεοὺσ ὑπάρχοντασ; οὔκ, ἀλλὰ τὸ πρᾶγμα δοκεῖ μοι ἀπίθανόν τινα τὴν μεγαλουργίαν ἔχειν. εἰκότωσ· ἰδιώτησ γὰρ εἶ, ὦ Χάρων, καὶ ἥκιστα ποιητικόσ· ὁ δὲ γεννάδασ Ὅμηροσ ἀπὸ δυοῖν στίχοιν αὐτίκα ἡμῖν ἀμβατὸν ἐποίησε τὸν οὐρανόν, οὕτω ῥᾳδίωσ συνθεὶσ τὰ ὄρη. καὶ θαυμάζω εἴ σοι ταῦτα τεράστια εἶναι δοκεῖ τὸν Ἄτλαντα δηλαδὴ εἰδότι, ὃσ τὸν πόλον αὐτὸν εἷσ ὢν φέρει ἀνέχων ἡμᾶσ ἅπαντασ. ἀκούεισ δέ γε ἴσωσ καὶ τοῦ ἀδελφοῦ τοῦ ἐμοῦ πέρι τοῦ Ἡρακλέουσ, ὡσ διαδέξαιτό ποτε αὐτὸσ ἐκεῖνοσ τὸν Ἄτλαντα, καὶ ἀναπαύσειε πρὸσ ὀλίγον τοῦ ἄχθουσ ὑποθεὶσ ἑαυτὸν τῷ φορτίῳ. ἀκούω καὶ ταῦτα εἰ δὲ ἀληθῆ ἔστιν, σὺ ἄν, ὦ Ἑρμῆ, καὶ οἱ ποιηταὶ εἰδείητε. ἀληθέστατα, ὦ Χάρων. ἢ τίνοσ γὰρ ἕνεκα σοφοὶ ἄνδρεσ ἐψεύδοντο ἄν; ὥστε ἀναμοχλεύωμεν τὴν Ὄσσαν πρῶτον, ὥσπερ ἡμῖν ὑφηγεῖται τὸ ἔποσ καὶ ὁ ἀρχιτέκτων Ὅμηροσ, αὐτὰρ ἐπ’ Ὄσσῃ Πήλιον εἰνοσίφυλλον. ὁρᾷσ ὅπωσ ῥᾳδίωσ ἅμα καὶ ποιητικῶσ ἐξειργασάμεθα; φέρ’ οὖν ἀναβὰσ ἴδω, εἰ καὶ ταῦτα ἱκανὰ ἢ ἐποικοδομεῖν ἔτι δεήσει. παπαῖ, κάτω ἔτι ἐσμὲν ἐν ὑπωρείᾳ τοῦ οὐρανοῦ·

ἀπὸ μὲν γὰρ τῶν ἑῴων μόγισ Ιὠνία καὶ Λυδία φαίνεται, ἀπὸ δὲ τῆσ ἑσπέρασ οὐ πλέον Ἰταλίασ καὶ Σικελίασ, ἀπὸ δὲ τῶν ἀρκτῴων τὰ ἐπὶ τάδε τοῦ Ἴστρου μόνον, κἀκεῖθεν ἡ Κρήτη οὐ πάνυ σαφῶσ. μετακινητέα ἡμῖν, ὦ πορθμεῦ, καὶ ἡ Οἴτη, ὡσ ἐοίκεν, εἶτα ὁ Παρνασσὸσ ἐπὶ πᾶσιν. οὕτω ποιῶμεν. ὁρ́α μόνον μὴ λεπτότερον ἐξεργασώμεθα τὸ ἔργον ἀπομηκύναντεσ πέρα τοῦ πιθανοῦ, εἶτα συγκαταρριφέντεσ αὐτῷ πικρᾶσ τῆσ Ὁμήρου οἰκοδομικῆσ πειραθῶμεν συντριβέντεσ τῶν κρανίων. θάρρει· ἀσφαλῶσ γὰρ ἕξει ἅπαντα. μετατίθει τὴν Οἴτην ἐπικυλινδείσθω ὁ Παρνασσόσ, ἰδοὺ δή, ἐπάνειμι αὖθισ· εὖ ἔχει· πάντα ὁρῶ· ἀνάβαινε ἤδη καὶ σύ. ὄρεξον, ὦ Ἑρμῆ, τὴν χεῖρα· οὐ γὰρ ἐπὶ μικρὰν με ταύτην μηχανὴν ἀναβιβάζεισ. εἴ γε καὶ ἰδεῖν ἐθέλεισ, ὦ Χάρων, ἅπαντα· οὐκ ἔνι δὲ ἄμφω καὶ ἀσφαλῆ καὶ φιλοθεάμονα εἶναι. ἀλλ’ ἔχου μου τῆσ δεξιᾶσ καὶ φείδου μὴ κατὰ τοῦ ὀλισθηροῦ πατεῖν. εὖ γε, ἀνελήλυθασ καὶ σύ καὶ ἐπείπερ δικόρυμβοσ ὁ Παρνασσόσ ἐστι, μίαν ἑκάτεροσ ἄκραν ἀπολαβόμενοι καθεζώμεθα· σὺ δέ μοι ἤδη ἐν κύκλῳ περιβλέπων ἐπισκόπει ἅπαντα. ὁρῶ γῆν πολλὴν καὶ λίμνην τινὰ μεγάλην περιρρέουσαν καὶ ὄρη καὶ ποταμοὺσ τοῦ Κωκυτοῦ καὶ Πυριφλεγέθοντοσ μείζονασ καὶ ἀνθρώπουσ πάνυ σμικροὺσ καί τινασ φωλεοὺσ αὐτῶν.

πόλεισ ἐκεῖναὶ εἰσιν οὓσ φωλεοὺσ εἶναι νομίζεισ. οἶσθα οὖν, ὦ Ἑρμῆ, ὡσ οὐδὲν ἡμῖν πέπρακται, ἀλλὰ μάτην τὸν Παρνασσὸν αὐτῇ Κασταλίᾳ καὶ τὴν Οἴτην καὶ τὰ ἄλλα ὄρη μετεκινήσαμεν; ὅτι τί; οὐδὲν ἀκριβὲσ ἐγὼ γοῦν ἀπὸ τοῦ ὑψηλοῦ ὁρῶ· ἐδεόμην δὲ οὐ πόλεισ καὶ ὄρη αὐτὸ μόνον ὥσπερ ἐν γραφαῖσ ὁρᾶν, ἀλλὰ τοὺσ ἀνθρώπουσ αὐτοὺσ καὶ ἃ πράττουσι καὶ οἱᾶ λέγουσιν. ὥσπερ ὅτε με τὸ πρῶτον ἐντυχὼν εἶδεσ γελῶντα καὶ ἤρου γε ὅ τι γελῴην, ἀκούσασ τινὸσ ἥσθην εἰσ ὑπερβολήν. τί δὲ τοῦτο ἦν; ἔφη, καὶ μεταξὺ λέγοντοσ ἀπὸ τοῦ τέγουσ κεραμὶσ ἐμπεσοῦσα οὐκ οἶδ’ ὅτου κινήσαντοσ ἀπέκτεινεν αὐτόν. ἐγέλασα οὖν οὐκ ἐπιτελέσαντοσ τὴν ὑπόσχεσιν. ἐοίκα δὲ καὶ νῦν ὑποκαταβήσεσθαι, ὡσ μᾶλλον βλέποιμι καὶ ἀκούοιμι. ἔχ’ ἀτρέμα·

καὶ τοῦτο γὰρ ἐγὼ ἰάσομαί σοι καὶ ὀξυδερκέστατον ἐν βραχεῖ σε ^ ἀποφανῶ παρ’ Ὁμήρου τινὰ καὶ πρὸσ τοῦτο ἐπῳδὴν λαβών, κἀπειδὰν εἴπω τὰ ἔπη, μέμνησο μηκέτι ἀμβλυώττειν, ἀλλὰ σαφῶσ πάντα ὁρᾶν. λέγε μόνον. ἀχλὺν δ’ αὖ τοι ἀπ’ ὀφθαλμῶν ἕλον, ἣ πρὶν ἐπῆεν, ὄφρ’ εὖ γινώσκοισ ἠμὲν θεὸν ἠδὲ καὶ ἄνδρα. τί ἐστιν; ἤδη ὁρᾷσ; ὑπερφυῶσ γε· τυφλὸσ ὁ Λυγκεὺσ ἐκεῖνοσ ὡσ πρὸσ ἐμέ· ὥστε σὺ τὸ ἐπὶ τούτῳ προσδίδασκέ με καὶ ἀποκρίνου ἐρωτῶντι. ἀλλὰ βούλει κατὰ τὸν Ὅμηρον κἀγὼ ἔρωμαί σε, ὡσ μάθῃσ οὐδ’ αὐτὸν ἀμελέτητον ὄντα με τῶν Ὁμήρου; καὶ πόθεν σὺ ἔχεισ τι τῶν ἐκείνου εἰδέναι, ναύτησ ἀεὶ καὶ πρόσκωποσ ὤν; ὁρᾷσ, ὀνειδιστικὸν τοῦτο εἰσ τὴν τέχνην. ἐγὼ δὲ ὁπότε διεπόρθμευον αὐτὸν ἀποθανόντα, πολλὰ ῥαψῳδοῦντοσ ἀκούσασ ἐνίων ἔτι μέμνημαι· καίτοι χειμὼν ἡμᾶσ οὐ μικρὸσ τότε κατελάμβανεν. ἐπεὶ γὰρ ἤρξατο ᾄδειν οὐ πάνυ αἴσιόν τινα ᾠδὴν τοῖσ πλέουσιν, ὡσ ὁ Ποσειδῶν συνήγαγε τὰσ νεφέλασ καὶ ἐτάραξε τὸν πόντον ὥσπερ τορύνην τινὰ ἐμβαλὼν τὴν τρίαιναν καὶ πάσασ τὰσ θυέλλασ ὠρόθυνε καὶ ἄλλα πολλά, κυκῶν τὴν θάλατταν ὑπὸ τῶν ἐπῶν, χειμὼν ἄφνω καὶ γνόφοσ ἐμπεσὼν ὀλίγου δεῖν περιέτρεψεν ἡμῖν τὴν ναῦν ὅτε περ καὶ ναυτιάσασ ἐκεῖνοσ ἀπήμεσε τῶν ῥαψῳδιῶν τὰσ πολλὰσ αὐτῇ Σκύλλῃ καὶ Χαρύβδει καὶ Κύκλωπι. οὐ χαλεπὸν οὖν ἦν ἐκ τοσούτου ἐμέτου ὀλίγα γοῦν διαφυλάττειν. εἰπὲ γάρ μοι·

τίσ τ’ ἄρ’ ὅδ’ ἐστὶ πάχιστοσ ἀνὴρ ἠΰσ τε μέγασ τε, ἔξοχοσ ἀνθρώπων κεφαλὴν καὶ εὐρέασ ὤμουσ; Μίλων οὗτοσ ὁ ἐκ Κρότωνοσ ἀθλητήσ. ἐπικροτοῦσι δ’ αὐτῷ οἱ Ἕλληνεσ, ὅτι τὸν ταῦρον ἀράμενοσ φέρει διὰ τοῦ σταδίου μέσου. καὶ πόσῳ δικαιότερον ἂν ἐμέ, ὦ Ἑρμῆ, ἐπαινοῖεν, ὃσ αὐτόν σοι τὸν Μίλωνα μετ’ ὀλίγον συλλαβὼν ἐνθήσομαι ἐσ τὸ σκαφίδιον, ὁπόταν ἥκῃ πρὸσ ἡμᾶσ ὑπὸ τοῦ ἀμαχωτάτου τῶν ἀνταγωνιστῶν καταπαλαισθεὶσ τοῦ Θανάτου, μηδὲ συνεὶσ ὅπωσ αὐτὸν ὑποσκελίζει; κᾆτα οἰμώξεται ἡμῖν δηλαδὴ μεμνημένοσ τῶν στεφάνων τούτων καὶ τοῦ κρότου· νῦν δὲ μέγα φρονεῖ θαυμαζόμενοσ ἐπὶ τῇ τοῦ ταύρου φορᾷ. τί δ’ οὖν; οἰηθῶμεν ἄρα ἐλπίζειν αὐτὸν καὶ τεθνήξεσθαί ποτε; πόθεν ἐκεῖνοσ θανάτου νῦν μνημονεύσειεν ἂν ἐν ἀκμῇ τοσαύτῃ; ἐά τοῦτον οὐκ εἰσ μακρὰν γέλωτα ἡμῖν παρέξοντα ὁπόταν πλέῃ, μηδ’ ἐμπίδα οὐχ ὅπωσ ταῦρον ἔτι ἄρασθαι δυνάμενοσ. "τίσ τ’ ἄρ’ ὅδ’ ἄλλοσ ὁ σεμνὸσ ἀνήρ;

οὐχ Ἕλλην, ὡσ ἐοίκεν, ἀπὸ γοῦν τῆσ στολῆσ. Κῦροσ, ὦ Χάρων, ὁ Καμβύσου, ὃσ τὴν ἀρχὴν πάλαι Μήδων ἐχόντων νῦν Περσῶν ἤδη ἐποίησεν εἶναι· καὶ Ἀσσυρίων δ’ ἔναγχοσ οὗτοσ ἐκράτησε καὶ Βαβυλῶνα παρεστήσατο καὶ νῦν ἐλασείοντι ἐπὶ Λυδίαν ἐοίκεν, ὡσ καθελὼν τὸν Κροῖσον ἄρχοι ἁπάντων. ^ ὁ Κροῖσοσ δὲ ποῦ ποτε κἀκεῖνόσ ἐστιν; ἐκεῖσε ἀπόβλεψον ἐσ τὴν μεγάλην ἀκρόπολιν, τὴν τὸ τριπλοῦν τεῖχοσ· Σάρδεισ ἐκεῖναι, καὶ τὸν Κροῖσον αὐτὸν ὁρᾷσ ἤδη ἐπὶ κλίνησ χρυσῆσ καθήμενον, Σόλωνι τῷ Ἀθηναίῳ διαλεγόμενον, βούλει ἀκούσωμεν αὐτῶν ὅ τι καὶ λέγουσι; πάνυ μὲν οὖν. ὦ ξένε Ἀθηναῖε, εἶδεσ γάρ μου τὸν πλοῦτον καὶ τοὺσ θησαυροὺσ καὶ ὅσοσ ἄσημοσ ^ χρυσόσ ἐστιν ἡμῖν καὶ τὴν ἄλλην πολυτέλειαν, εἰπέ μοι, τίνα ἡγῇ τῶν ἁπάντων ἀνθρώπων εὐδαιμονέστατον εἶναι.

τί ἄρα ὁ Σόλων ἐρεῖ; θάρρει· οὐδὲν ἀγεννέσ, ὦ Χάρων. ὦ Κροῖσε, ὀλίγοι μὲν οἱ εὐδαίμονεσ· ἐγὼ δὲ ὧν οἶδα Κλέοβιν καὶ Βίτωνα ἡγοῦμαι εὐδαιμονεστάτουσ γενέσθαι, τοὺσ τῆσ ἱερείασ παῖδασ τῆσ Ἀργόθεν, τοὺσ ἅμα πρῴην ἀποθανόντασ, ἐπεὶ τὴν μητέρα ὑποδύντεσ εἵλκυσαν ἐπὶ τῆσ ἀπήνησ ἄχρι πρὸσ τὸ ἱερόν. ἔστω· ἐχέτωσαν ἐκεῖνοι τὰ πρῶτα τῆσ εὐδαιμονίασ. ὁ δεύτεροσ δὲ τίσ ἂν εἰή; Τέλλοσ ὁ Ἀθηναῖοσ, ὃσ εὖ τ’ ἐβίω καὶ ἀπέθανεν ὑπὲρ τῆσ πατρίδοσ. ἐγὼ δέ, ὦ κάθαρμα, οὔ σοι δοκῶ εὐδαίμων εἶναι; οὐδέπω οἶδα, ὦ Κροῖσε, ἢν μὴ πρὸσ τὸ τέλοσ ἀφίκῃ τοῦ βίου· ὁ γὰρ θάνατοσ ἀκριβὴσ ἔλεγχοσ τῶν τοιούτων καὶ τὸ ἄχρι πρὸσ τὸ τέρμα εὐδαιμόνωσ διαβιῶναι. κάλλιστα, ὦ Σόλων, ὅτι ἡμῶν οὐκ ἐπιλέλησαι, ἀλλὰ παρὰ τὸ πορθμεῖον αὐτὸ ἀξιοῖσ γίγνεσθαι τὴν περὶ τῶν τοιούτων κρίσιν. ἀλλά τίνασ ἐκείνουσ ὁ Κροῖσοσ ἐκπέμπει ἢ τί ἐπὶ τῶν ὤμων φέρουσι;

πλίνθουσ τῷ Πυθίῳ χρυσᾶσ ἀνατίθησι μισθὸν τῶν χρησμῶν ὑφ’ ὧν καὶ ἀπολεῖται μικρὸν ὕστερον φιλόμαντισ δὲ ἁνὴρ ^ ἐκτόπωσ. ἐκεῖνο γάρ ἐστιν ὁ χρυσόσ, τὸ λαμπρὸν ὃ ἀποστίλβει, τὸ ὕπωχρον μετ’ ἐρυθήματοσ; νῦν γὰρ πρῶτον εἶδον, ἀκούων ἀεί. ἐκεῖνο, ὦ Χάρων, τὸ ἀοίδιμον ὄνομα καὶ περιμάχητον. καὶ μὴν οὐχ ὁρῶ ὅ τι τὸ ἀγαθὸν αὐτῷ πρόσεστιν, εἰ μὴ ἄρα ἕν τι μόνον, ὅτι βαρύνονται οἱ φέροντεσ αὐτό, οὐ γὰρ οἶσθα ὅσοι πόλεμοι διὰ τοῦτο καὶ ἐπιβουλαὶ καὶ λῃστήρια καὶ ἐπιορκίαι καὶ φόνοι καὶ δεσμὰ ^ καὶ ἐμπορίαι καὶ δουλεῖαι; διὰ τοῦτο, ὦ Ἑρμῆ, τὸ μὴ πολὺ τοῦ χαλκοῦ διαφέρον; οἶδα γὰρ τὸν χαλκόν, ὀβολόν, ὡσ οἶσθα, παρὰ τῶν καταπλεόντων ἑκάστου ἐκλέγων. ναί· ἀλλὰ ὁ χαλκὸσ μὲν πολύσ, ὥστε οὐ πάνυ σπουδάζεται ὑπ’ αὐτῶν τοῦτον δὲ ὀλίγον ἐκ πολλοῦ τοῦ βάθουσ οἱ μεταλλεύοντεσ ἀνορύττουσι· πλὴν ἀλλὰ ἐκ τῆσ γῆσ καὶ οὗτοσ ὥσπερ ὁ μόλυβδοσ καὶ τὰ ἄλλα. δεινήν τινα λέγεισ τῶν ἀνθρώπων τὴν ἀβελτερίαν, οἳ τοσοῦτον ἔρωτα ἐρῶσιν ὠχροῦ καὶ βαρέοσ κτήματοσ. ἀλλὰ οὐ Σόλων γε ἐκεῖνοσ, ὦ Χάρων, ἐρᾶν αὐτοῦ φαίνεται, ὅσ, ὡσ ὁρᾷσ, καταγελᾷ τοῦ Κροίσου καὶ τῆσ μεγαλαυχίασ τοῦ βαρβάρου, καί μοι δοκεῖν ἐρέσθαι τι βούλεται αὐτόν ἐπακούσωμεν οὖν. εἰπέ μοι, ὦ Κροῖσε, οἰεί γάρ τι δεῖσθαι τῶν πλίνθων τούτων τὸν Πύθιον;

νὴ Δί’· οὐ γάρ ἐστιν αὐτῷ ἐν Δελφοῖσ ἀνάθημα οὐδὲν τοιοῦτον. οὐκοῦν μακάριον οἰεί τὸν θεὸν ἀποφανεῖν εἰ κτήσαιτο σὺν τοῖσ ἄλλοισ καὶ πλίνθουσ χρυσᾶσ; πῶσ γὰρ οὔ; πολλήν μοι λέγεισ, ὦ Κροῖσε, πενίαν ἐν τῷ οὐρανῷ, εἰ ἐκ Λυδίασ μεταστέλλεσθαι τὸ ’χρυσίον δεήσει αὐτούσ, ἢν ἐπιθυμήσωσι. ποῦ γὰρ τοσοῦτοσ ἂν γίνοιτο χ; χρυσὸσ ὅσοσ παρ’ ἡμῖν; εἰπέ μοι, σίδηροσ δὲ φύεται ἐν Λυδίᾳ; οὐ πάνυ τι. τοῦ βελτίονοσ ἄρα ἐνδεεῖσ ἐστε. πῶσ ἀμείνων ὁ σίδηροσ χρυσίου; ἢν ἀποκρίνῃ μηδὲν ἀγανακτῶν, μάθοισ ἄν. ἐρώτα, ὦ Σόλων. πότεροι ἀμείνουσ, οἱ σώζοντέσ τινασ ἢ οἱ σωζόμενοι πρὸσ αὐτῶν; οἱ σώζοντεσ δηλαδή. ἆρ’ οὖν, ἢν Κῦροσ, ὡσ λογοποιοῦσι τινεσ, ἐπίῃ Λυδοῖσ, χρυσᾶσ μαχαίρασ σὺ ποιήσῃ τῷ στρατῷ, ἢ ὁ σίδηροσ ἀναγκαῖοσ τότε; ὁ σίδηροσ δῆλον ὅτι. καὶ εἴ γε τοῦτον μὴ παρασκευάσαιο, οἴχοιτο ἄν σοι ὁ χρυσὸσ ἐσ Πέρσασ αἰχμάλωτοσ. εὐφήμει, ἄνθρωπε. μὴ γένοιτο μὲν οὕτω ταῦτα· φαίνῃ δ’ οὖν ἀμείνω τοῦ χρυσοῦ τὸν σίδηρον ὁμολογῶν. οὐκοῦν καὶ τῷ θεῷ σιδηρᾶσ πλίνθουσ κελεύεισ ἀνατιθέναι με, τὸν δὲ χρυσὸν ὀπίσω αὖθισ ἀνακαλεῖν; οὐδὲ σιδήρου ἐκεῖνόσ γε δεήσεται, ἀλλ’ ἤν, τε χαλκὸν ἤν τε χρυσὸν ἀναθῇσ, ἄλλοισ μέν ποτε κτῆμα καὶ ἑρ́μαιον ἔσῃ ἀνατεθεικώσ, Φωκεῦσιν ἢ Βοιωτοῖσ ἢ Δελφοῖσ αὐτοῖσ ἤ τινι τυράννῳ ἢ λῃστῇ, τῷ δὲ θεῷ ὀλίγον μέλει τῶν σῶν χρυσοποιιῶν. ἀεὶ σύ μου τῷ πλούτῳ προσπολεμεῖσ καὶ φθονεῖσ. οὐ φέρει ὁ Λυδόσ, ὦ Χάρων, τὴν παρρησίαν καὶ τὴν ἀλήθειαν τῶν λόγων, ἀλλὰ ξένον αὐτῷ δοκεῖ τὸ πρᾶγμα, πένησ ἄνθρωποσ οὐχ ὑποπτήσσων, τὸ δὲ παριστάμενον ἐλευθέρωσ λέγων.

μεμνήσεται δ’ οὖν μικρὸν ὕστερον τοῦ Σόλωνοσ, ὅταν αὐτὸν δέῃ ἁλόντα ἐπὶ τὴν πυρὰν ὑπὸ τοῦ Κύρου ἀναχθῆναι· ἤκουσα γὰρ τῆσ Κλωθοῦσ πρῴην ἀναγινωσκούσησ τὰ ἑκάστῳ ἐπικεκλωσμένα, ἐν οἷσ καὶ ταῦτα ἐγέγραπτο, Κροῖσον μὲν ἁλῶναι ὑπὸ Κύρου, Κῦρον δὲ αὐτὸν ὑπ’ ἐκεινησὶ τῆσ Μασσαγέτιδοσ ἀποθανεῖν. ὁρᾷσ τὴν Σκυθίδα, τὴν ἐπὶ τοῦ ἵππου τούτου τοῦ λευκοῦ ἐξελαύνουσαν; νὴ Δία. Τόμυρισ ἐκείνη ἐστί, καὶ τὴν κεφαλήν γε ἀποτεμοῦσα τοῦ Κύρου αὕτη ἐσ ἀσκὸν ἐμβαλεῖ πλήρη αἵματοσ. ὁρᾷσ δὲ καὶ τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν νεανίσκον; Καμβύσησ ἐκεῖνόσ ἐστιν οὗτοσ βασιλεύσει μετὰ τὸν πατέρα καὶ μυρία σφαλεὶσ ἒν τε Λιβύῃ καὶ Αἰθιοπίᾳ τὸ τελευταῖον μανεὶσ ἀποθανεῖται ἀποκτείνασ τὸν Ἆπιν. ὢ πολλοῦ γέλωτοσ. ἀλλὰ νῦν τίσ ἂν αὐτοὺσ προσβλέψειεν οὕτωσ ὑπερφρονοῦντασ τῶν ἄλλων; ἢ τίσ ἂν πιστεύσειεν ὡσ μετ’ ὀλίγον οὗτοσ μὲν αἰχμάλωτοσ ἔσται, οὗτοσ δὲ τὴν κεφαλὴν ἕξει ἐν ἀσκῷ αἵματοσ; ἐκεῖνοσ δὲ τίσ ἐστιν, ὦ Ἑρμῆ, ὁ τὴν πορφυρᾶν ἐφεστρίδα ἐμπεπορπημένοσ, ὁ τὸ διάδημα, ᾧ τὸν δακτύλιον ὁ μάγειροσ ἀναδίδωσι τὸν ἰχθὺν ἀνατεμών, νήσῳ ἐν ἀμφιρύτῃ;

ἐγὼ δὲ γελάσομαι τότε γνωρίσασ αὐτῶν ἕκαστον γυμνὸν ἐν τῷ σκαφιδίῳ μήτε τὴν πορφυρίδα μήτε τιάραν ἢ κλίνην χρυσῆν κομίζοντασ. βασιλεὺσ δέ τισ εὔχεται εἶναι. εὖ γε παρῳδεῖσ, ὦ Χάρων. ἀλλὰ Πολυκράτην ὁρᾷσ τὸν Σαμίων τύραννον πανευδαίμονα ἡγούμενον εἶναι· ἀτὰρ καὶ οὗτοσ αὐτὸσ ὑπὸ τοῦ παρεστῶτοσ οἰκέτου Μαιανδρίου προδοθεὶσ Ὀροίτῃ τῷ σατράπῃ ἀνασκολοπισθήσεται, ἅθλιοσ ἐκπεσὼν τῆσ εὐδαιμονίασ ἐν ἀκαρεῖ τοῦ χρόνου· καὶ ταῦτα γὰρ τῆσ Κλωθοῦσ ἐπήκουσα. ἄγαμαι Κλωθοῦσ γεννικῆσ· καῖε αὐτούσ, ὦ βελτίστη, καὶ τὰσ κεφαλὰσ ἀπότεμνε καὶ ἀνασκολόπιζε, ὡσ εἰδῶσιν ἄνθρωποι ὄντεσ· ἐν τοσούτῳ δὲ ἐπαιρέσθων ὡσ ἂν ἀφ’ ὑψηλοτέρου ἀλγεινότερον καταπεσούμενοι. καὶ τὰ μὲν τούτων ὧδε ἕξει.

τὴν δὲ πληθὺν ὁρᾷσ, ὦ Χάρων, τοὺσ πλέοντασ αὐτῶν, τοὺσ πολεμοῦντασ, τοὺσ δικαζομένουσ, τοὺσ γεωργοῦντασ, τοὺσ δανείζοντασ, τοὺσ προσαιτοῦντασ; ὁρῶ ποικίλην τινὰ τὴν διατριβὴν καὶ μεστὸν ταραχῆσ τὸν βίον καὶ τὰσ πόλεισ γε αὐτῶν ἐοικυίασ τοῖσ σμήνεσιν, ἐν οἷσ ἅπασ μὲν ἴδιόν τι κέντρον ἔχει καὶ τὸν πλησίον κεντεῖ, ὀλίγοι δέ τινεσ ὥσπερ σφῆκεσ ἄγουσι καὶ φέρουσι τὸ ὑποδεέστερον. ὁ δὲ περιπετόμενοσ αὐτοὺσ ἐκ τἀφανοῦσ οὗτοσ ὄχλοσ τίνεσ εἰσίν; ἐλπίδεσ, ὦ Χάρων, καὶ δείματα καὶ ἄγνοιαι καὶ ἡδοναὶ καὶ φιλαργυρίαι καὶ ὀργαὶ καὶ μίση καὶ τὰ τοιαῦτα. τούτων δὲ ἡ ἄγνοια μὲν κάτω συναναμέμικται αὐτοῖσ καὶ συμπολιτεύεται, καὶ νὴ Δία καὶ τὸ μῖσοσ καὶ ὀργὴ καὶ ζηλοτυπία καὶ ἀμαθία καὶ ἀπορία καὶ φιλαργυρία, ὁ φόβοσ δὲ καὶ αἱ ἐλπίδεσ ὑπεράνω πετόμενοι ὁ μὲν ἐμπίπτων ἐκπλήττει ἐνίοτε καὶ ὑποπτήσσειν ποιεῖ, αἱ δ’ ἐλπίδεσ ὑπὲρ κεφαλῆσ αἰωρούμεναι, ὁπόταν μάλιστα οἰήταί τισ ἐπιλήψεσθαι αὐτῶν, ἀναπτάμεναι οἴχονται κεχηνότασ αὐτοὺσ ἀπολιποῦσαι, ὅπερ καὶ τὸν Τάνταλον κάτω πάσχοντα ὁρᾷσ ὑπὸ τοῦ ὕδατοσ. ἢν δὲ ἀτενίσῃσ, κατόψει καὶ τὰσ Μοίρασ ἄνω ἐπικλωθούσασ ἑκάστῳ τὸν ἄτρακτον, ἀφ’ οὗ ἠρτῆσθαι συμβέβηκεν ἅπαντασ ἐκ λεπτῶν νημάτων.

ὁρᾷσ καθάπερ ἀράχνιά τινα καταβαίνοντα ἐφ’ ἕκαστον ἀπὸ τῶν ἀτράκτων; ὁρῶ πάνυ λεπτὸν ἑκάστῳ νῆμα, ἐπιπεπλεγμένον γε τὰ πολλά, τοῦτο μὲν ἐκείνῳ, ἐκεῖνο δὲ ἄλλῳ. εἰκότωσ, ὦ πορθμεῦ· εἵμαρται γὰρ ἐκείνῳ μὲν ὑπὸ τούτου φονευθῆναι, τούτῳ δὲ ὑπ’ ἄλλου, καὶ κληρονομῆσαί γε τοῦτον μὲν ἐκείνου, ὅτου ἂν ᾖ μικρότερον τὸ νῆμα, ἐκεῖνον δὲ αὖ τούτου· τοιόνδε γάρ τι ἡ ἐπιπλοκὴ δηλοῖ. ὁρᾷσ δ’ οὖν ἀπὸ λεπτοῦ κρεμαμένουσ ἅπαντασ· καὶ οὗτοσ μὲν ἀνασπασθεὶσ ἄνω μετέωρόσ ἐστι καὶ μετὰ μικρὸν καταπεσών, ἀπορραγέντοσ τοῦ λίνου ἐπειδὰν μηκέτι ἀντέχῃ πρὸσ τὸ βάροσ, μέγαν τὸν ψόφον ἐργάσεται, οὗτοσ δὲ ὀλίγον ἀπὸ γῆσ αἰωρούμενοσ, ἢν καὶ πέσῃ, ἀψοφητὶ κείσεται,^ μόλισ καὶ τοῖσ γείτοσιν ἐξακουσθέντοσ τοῦ πτώματοσ. παγγέλοια ταῦτα, ὦ Ἑρμῆ. καὶ μὴν οὐδ’ εἰπεῖν ἔχοισ ἂν κατὰ τὴν ἀξίαν ὅπωσ ἐστὶ καταγέλαστα, ὦ Χάρων, καὶ μάλιστα αἱ ἄγαν σπουδαὶ αὐτῶν καὶ τὸ μεταξὺ τῶν ἐλπίδων οἴχεσθαι ἀναρπάστουσ γινομένουσ ὑπὸ τοῦ βελτίστου Θανάτου.

ἄγγελοι δὲ καὶ ὑπηρέται αὐτοῦ μάλα πολλοί, ὡσ ὁρᾷσ, ἠπίαλοι καὶ πυρετοὶ καὶ φθόαι καὶ περιπλευμονίαι καὶ ξίφη καὶ λῃστήρια καὶ κώνεια καὶ δικασταὶ καὶ τύραννοι· καὶ τούτων οὐδὲν ὅλωσ αὐτοὺσ εἰσέρχεται, ἔστ’ ἂν εὖ πράττωσιν, ὅταν δὲ σφαλῶσι, πολὺ τὸ ὀττοτοῖ καὶ αἰαῖ καὶ οἴμοι. εἰ δὲ εὐθὺσ ἐξ ἀρχῆσ ἐνενόουν ὅτι θνητοὶ τὲ εἰσιν αὐτοὶ καὶ ὀλίγον τοῦτον χρόνον ἐπιδημήσαντεσ τῷ βίῳ ἀπίασιν ὥσπερ ἐξ ὀνείρατοσ πάντα ὑπὲρ γῆσ ἀφέντεσ, ἔζων τε ἂν σωφρονέστερον καὶ ἧττον ἠνιῶντο ἀποθανόντεσ· νῦν δὲ εἰσ ἀεὶ ἐλπίσαντεσ χρήσεσθαι τοῖσ παροῦσιν, ἐπειδὰν ἐπιστὰσ ὁ ὑπηρέτησ καλῇ καὶ ἀπάγῃ πεδήσασ τῷ πυρετῷ ἢ τῇ φθόῃ, ἀγανακτοῦσι πρὸσ τὴν ἀγωγὴν οὔποτε προσδοκήσαντεσ ἀποσπασθήσεσθαι αὐτῶν. ἢ τί γὰρ οὐκ ἂν ποιήσειεν ἐκεῖνοσ ὁ τὴν οἰκίαν σπουδῇ οἰκοδομούμενοσ καὶ τοὺσ ἐργάτασ ἐπισπέρχων, εἰ μάθοι ὅτι ἡ μὲν ἕξει τέλοσ αὐτῷ, ὁ δὲ ἄρτι ἐπιθεὶσ τὸν ὄροφον ἄπεισι τῷ κληρονόμῳ καταλιπὼν ἀπολαύειν αὐτῆσ, αὐτὸσ μηδὲ δειπνήσασ ἅθλιοσ ^ ἐν αὐτῇ; ἐκεῖνοσ μὲν γὰρ ὁ χαίρων ὅτι ἄρρενα παῖδα τέτοκεν αὐτῷ ἡ γυνή, καὶ τοὺσ φίλουσ διὰ τοῦτο ἑστιῶν καὶ τοὔνομα τοῦ πατρὸσ τιθέμενοσ, εἰ ἠπίστατο ὡσ ἑπτέτησ γενόμενοσ ὁ παῖσ τεθνήξεται, ἆρα ἄν σοι δοκεῖ χαίρειν ἐπ’ αὐτῷ γεννωμένῳ; ἀλλὰ τὸ αἴτιον, ὅτι τὸν μὲν εὐτυχοῦντα ἐπὶ τῷ παιδὶ ἐκεῖνον ὁρᾷ τὸν τοῦ ἀθλητοῦ πατέρα τοῦ Ὀλύμπια νενικηκότοσ, τὸν γείτονα δὲ τὸν ἐκκομίζοντα τὸ παιδίον οὐχ ὁρᾷ οὐδὲ οἶδεν ἀφ’ οἱάσ αὐτῷ κρόκησ ἐκρέματο. τοὺσ μὲν γὰρ περὶ τῶν ὁρ́ων διαφερομένουσ ὁρᾷσ, ὅσοι εἰσί, καὶ τοὺσ συναγείροντασ τὰ χρήματα, εἶτα, πρὶν ἀπολαῦσαι αὐτῶν, καλουμένουσ ὑφ’ ὧν εἶπον τῶν ἀγγέλων τε καὶ ὑπηρετῶν. ὁρῶ ταῦτα πάντα καὶ πρὸσ ἐμαυτόν γε ἐννοῶ ὅ τι τὸ ἡδὺ αὐτοῖσ παρὰ τὸν βίον ἤ τί ἐκεῖνό ἐστιν, οὗ στερούμενοι ἀγανακτοῦσιν.

ἢν γοῦν τοὺσ βασιλέασ αὐτῶν ἴδῃ τισ, οἵπερ εὐδαιμονέστατοι εἶναι δοκοῦσιν, ἔξω τοῦ ἀβεβαίου ὡσ φὴσ καὶ ^ ἀμφιβόλου τῆσ τύχησ, πλείω τῶν ἡδέων τὰ ἀνιαρὰ εὑρήσει προσόντα αὐτοῖσ, φόβουσ καὶ ταραχὰσ καὶ μίση καὶ ἐπιβουλὰσ καὶ ὀργὰσ καὶ κολακείασ· τούτοισ γὰρ ἅπαντεσ σύνεισιν. ἐῶ πένθη καὶ νόσουσ καὶ πάθη ἐξ ἰσοτιμίασ δηλαδὴ ἄρχοντα αὐτῶν· ὅπου δὲ τὰ τούτων πονηρά, λογίζεσθαι καιρὸσ οἱᾶ τὰ τῶν ἰδιωτῶν ἂν εἰή. ἐθέλω δ’ οὖν σοι, ὦ Ἑρμῆ, εἰπεῖν, ᾧτινι ἐοικέναι μοι ἔδοξαν οἱ ἄνθρωποι καὶ ὁ βίοσ ἅπασ αὐτῶν.

ἤδη ποτὲ πομφόλυγασ ἐν ὕδατι ἐθεάσω ὑπὸ κρουνῷ τινι καταράττοντι ἀνισταμένασ; τὰσ φυσαλλίδασ λέγω, ἀφ’ ὧν συναγείρεται ὁ ἀφρόσ· ἐκείνων τοίνυν τινὲσ μὲν μικραί εἰσι καὶ αὐτίκα ἐκραγεῖσαι ἀπέσβησαν, αἱ δ’ ἐπὶ πλέον διαρκοῦσι· καὶ προσχωρουσῶν αὐταῖσ τῶν ἄλλων αὗται ὑπερφυσώμεναι ἐσ μέγιστον ὄγκον αἴρονται, ἔπειτα μέντοι κἀκεῖναι πάντωσ ἐξερράγησάν ποτε· οὐ γὰρ οἱο͂́ν τε ἄλλωσ γενέσθαι. τοῦτό ἐστιν ὁ ἀνθρώπου βίοσ· ἅπαντεσ ὑπὸ πνεύματοσ ἐμπεφυσημένοι οἱ μὲν μείζουσ, οἱ δὲ ἐλάττουσ· καὶ οἱ μὲν ὀλιγοχρόνιον ἔχουσι καὶ ὠκύμορον τὸ φύσημα, οἱ δὲ ἅμα τῷ συστῆναι ἐπαύσαντο· πᾶσι δ’ οὖν ἀπορραγῆναι ἀναγκαῖον. οὐδὲν χεῖρον σὺ τοῦ Ὁμήρου εἴκασασ, ὦ Χάρων, ὃσ φύλλοισ τὸ γένοσ αὐτῶν ὁμοιοῖ. καὶ τοιοῦτοι ὄντεσ, ὦ Ἑρμῆ, ὁρᾷσ οἱᾶ ποιοῦσι καὶ ὡσ φιλοτιμοῦνται πρὸσ ἀλλήλουσ ἀρχῶν πέρι καὶ τιμῶν καὶ κτήσεων ἁμιλλώμενοι, ἅπερ ἅπαντα καταλιπόντασ αὐτοὺσ δεήσει ἕνα ὀβολὸν ἔχοντασ ἥκειν παρ’ ἡμᾶσ.

"^ μάταιοι, τί ἐσπουδάκατε περὶ ταῦτα; "παύσασθε κάμνοντεσ· "οὐ γὰρ εἰσ ἀεὶ βιώσεσθε· "οὐδὲν τῶν ἐνταῦθα σεμνῶν ἀΐδιόν ἐστιν, οὐδ’ ἂν ἀπαγάγοι τισ αὐτῶν τι σὺν αὑτῷ ἀποθανών, ἀλλ’ ἀνάγκη τὸν μὲν γυμνὸν οἴχεσθαι, τὴν οἰκίαν δὲ καὶ τὸν ἀγρὸν καὶ τὸ χρυσίον ἀεὶ ἄλλων εἶναι καὶ μεταβάλλειν τοὺσ δεσπότασ. εἰ ταῦτα καὶ τὰ τοιαῦτα ἐξ ἐπηκόου ἐμβοήσαιμι αὐτοῖσ, οὐκ ἂν οἰεί μεγάλα ὠφεληθῆναι τὸν βίον καὶ σωφρονεστέρουσ ἂν γενέσθαι παρὰ πολύ; ὦ μακάριε, οὐκ οἶσθα ὅπωσ αὐτοὺσ ἡ ἄγνοια καὶ ἡ ἀπάτη διατεθείκασιν, ὡσ μηδ’ ἂν τρυπάνῳ ἔτι διανοιχθῆναι αὐτοῖσ τὰ ὦτα, τοσούτῳ κηρῷ ἔβυσαν αὐτά, οἱο͂́ν περ ὁ Ὀδυσσεὺσ τοὺσ ἑταίρουσ ἔδρασε δέει τῆσ Σειρήνων ἀκροάσεωσ.

πόθεν οὖν ἂν ἐκεῖνοι δυνηθεῖεν ἀκοῦσαι, ἢν καὶ σὺ κεκραγὼσ διαρραγῇσ; ὅπερ γάρ παρ’ ὑμῖν ἡ Λήθη δύναται, τοῦτο ἐνταῦθα ἡ ἄγνοια ἐργάζεται. πλὴν ἀλλὰ εἰσὶν αὐτῶν ὀλίγοι οὐ παραδεδεγμένοι τὸν κηρὸν ἐσ τὰ ὦτα, πρὸσ τὴν ἀλήθειαν ἀποκλίνοντεσ, ὀξὺ δεδορκότεσ ἐσ τὰ πράγματα καὶ κατεγνωκότεσ οἱᾶ́ ἐστιν. οὐκοῦν ἐκείνοισ γοῦν ἐμβοήσωμεν. περιττὸν καὶ τοῦτο, λέγειν πρὸσ αὐτοὺσ ^ ἴσασιν. ὁρᾷσ ὅπωσ ἀποσπάσαντεσ τῶν πολλῶν καταγελῶσι τῶν γιγνομένων καὶ οὐδαμῆ οὐδαμῶσ ἀρέσκονται αὐτοῖσ, ἀλλὰ δῆλοί εἰσι δρασμὸν ἤδη βουλεύοντεσ παρ’ ὑμᾶσ ἀπὸ τοῦ βίου. καὶ γὰρ καὶ μισοῦνται ἐλέγχοντεσ αὐτῶν τὰσ ἀμαθίασ. εὖ γε, ὦ γεννάδαι· πλὴν πάνυ ὀλίγοι εἰσίν, ὦ Ἑρμῆ. ’ ἱκανοὶ καὶ οὗτοι. ἀλλὰ κατίωμεν ἤδη. εν ἔτι ἐπόθουν, ὦ Ἑρμῆ, εἰδέναι, καί μοι δείξασ αὐτὸ ἐντελῆ ἔσῃ τὴν περιήγησιν πεποιημένοσ, τὰσ ἀποθήκασ τῶν σωμάτων, ἵνα κατορύττουσι, θεάσασθαι.

ἠρία, ὦ Χάρων, καὶ τύμβουσ καὶ τάφουσ καλοῦσι τὰ τοιαῦτα. πλὴν τὰ πρὸ τῶν πόλεων ἐκεῖνα τὰ χώματα ὁρᾷσ καὶ τὰσ στήλασ καὶ πυραμίδασ; ἐκεῖνα πάντα νεκροδοχεῖα καὶ σωματοφυλάκιά ἐστιν, τί οὖν ἐκεῖνοι στεφανοῦσι τοὺσ λίθουσ καὶ χρίουσι μύρῳ; οἱ δὲ καὶ πυρὰν νήσαντεσ πρὸ τῶν χωμάτων καὶ βόθρον τινὰ ὀρύξαντεσ καίουσί τε ταυτὶ τὰ πολυτελῆ δεῖπνα καὶ εἰσ τὰ ὀρύγματα οἶνον καὶ μελίκρατον, ὡσ γοῦν εἰκάσαι, ἐγχέουσιν; οὐκ οἶδα, ὦ πορθμεῦ, τί ταῦτα πρὸσ τοὺσ ἐν Αἵδου· πεπιστεύκασι δ’ οὖν τὰσ ψυχὰσ ἀναπεμπομένασ κάτωθεν δειπνεῖν μὲν ὡσ οἱο͂́ν τε περιπετομένασ τὴν κνῖσαν καὶ τὸν καπνόν, πίνειν δὲ ἀπὸ τοῦ βόθρου τὸ μελίκρατον. ἐκείνουσ ἔτι πίνειν ἢ ἐσθίειν, ὧν τὰ κρανία ξηρότατα; καίτοι γελοῖόσ εἰμι σοὶ λέγων ταῦτα ὁσημέραι κατάγοντι αὐτούσ. οἶσθα οὖν εἰ δύναιντ’ ἂν ἔτι ἀνελθεῖν ἅπαξ ὑποχθόνιοι γενόμενοι. ἐπεί τοι καὶ παγγέλοια ἄν, ὦ Ἑρμῆ, ἔπασχον, οὐκ ὀλίγα πράγματα ἔχων, εἰ ἔδει μὴ κατάγειν μόνον αὐτούσ, ἀλλὰ καὶ αὖθισ ἀνάγειν πιομένουσ. ὦ μάταιοι, τῆσ ἀνοίασ, οὐκ εἰδότεσ ἡλίκοισ ὁρ́οισ διακέκριται τὰ νεκρῶν καὶ τὰ ζώντων πράγματα καὶ οἱᾶ τὰ παρ’ ἡμῖν ἐστι καὶ ὅτι κάτθαν’ ὁμῶσ ὃ τ’ ἄτυμβοσ ἀνὴρ ὃσ τ’ ἔλλαχε τύμβου, ἐν δὲ ἰῇ τιμῇ Ἶροσ κρείων τ’ Ἀγαμέμνων Θερσίτῃ; δ’ ἶσοσ Θέτιδοσ παῖσ ἠϋκόμοιο πάντεσ δ’ εἰσὶν ὁμῶσ νεκύων ἀμενηνὰ κάρηνα, γυμνοί τε ξηροί τε κατ’ ἀσφοδελὸν λειμῶνα. Ἡράκλεισ, ὡσ πολὺν τὸν Ὅμηρον ἐπαντλεῖσ.

ἀλλ’ ἐπείπερ ἀνέμνησασ, ἐθέλω σοι δεῖξαι τὸν τοῦ Ἀχιλλέωσ τάφον. ὁρᾷσ τὸν ἐπὶ τῇ θαλάττῃ; Σίγειον μὲν ἐκεῖθέν ἐστι τὸ Τρωϊκόν· ἀντικρὺ δὲ ὁ Αἰάσ τέθαπται ἐν τῷ Ῥοιτείῳ. οὐ μεγάλοι, ὦ Ἑρμῆ, οἱ τάφοι. τὰσ πόλεισ δὲ τὰσ ἐπισήμουσ δεῖξόν μοι ἤδη, ἃσ κάτω ἀκούομεν, τὴν Νίνον τὴν Σαρδαναπάλλου καὶ Βαβυλῶνα καὶ Μυκήνασ καὶ Κλεωνὰσ καὶ τὴν Ἴλιον αὐτήν πολλοὺσ γοῦν μέμνημαι διαπορθμεύσασ ἐκεῖθεν, ὡσ δέκα ὅλων ἐτῶν μὴ νεωλκῆσαι μηδὲ διαψῦξαι τὸ σκαφίδιον. ἡ Νίνοσ μέν, ὦ πορθμεῦ, ἀπόλωλεν ἤδη καὶ οὐδὲ ἴχνοσ ἔτι λοιπὸν αὐτῆσ, οὐδ’ ἂν εἴποισ ὅπου ποτὲ ἦν ἡ Βαβυλὼν δέ σοι ἐκείνη ἐστὶν ἡ εὔπυργοσ, ἡ τὸν μέγαν περίβολον, οὐ μετὰ πολὺ καὶ αὐτὴ ζητηθησομένη ὥσπερ ἡ Νίνοσ· Μυκήνασ δὲ καὶ Κλεωνὰσ αἰσχύνομαι δεῖξαί σοι, καὶ μάλιστα τὸ Ἴλιον. ἀποπνίξεισ γὰρ εὖ οἶδ’ ὅτι τὸν Ὅμηρον κατελθὼν ἐπὶ τῇ μεγαληγορίᾳ τῶν ἐπῶν. πλὴν ἀλλὰ πάλαι μὲν ἦσαν εὐδαίμονεσ, νῦν δὲ τεθνᾶσι καὶ αὗται· ἀποθνήσκουσι γάρ, ὦ πορθμεῦ, καὶ πόλεισ ὥσπερ ἄνθρωποι, καὶ τὸ παραδοξότατον, καὶ ποταμοὶ ὅλοι· Ἰνάχου γοῦν οὐδὲ τάφοσ ἔτι ἐν Ἄργει καταλείπεται. παπαὶ τῶν ἐπαίνων, Ὅμηρε, καὶ τῶν ὀνομάτων, Ἴλιοσ ἱρὴ καὶ εὐρυάγυια καὶ ἐϋκτίμεναι Κλεωναί. ἀλλὰ μεταξὺ λόγων, τίνεσ ἐκεῖνοὶ εἰσιν οἱ πολεμοῦντεσ ἢ ὑπὲρ τίνοσ ἀλλήλουσ φονεύουσιν; Ἀργείουσ ὁρᾷσ, ὦ Χάρων, καὶ Λακεδαιμονίουσ καὶ τὸν ἡμιθνῆτα ἐκεῖνον στρατηγὸν Ὀθρυάδαν τὸν ἐπιγράφοντα τὸ τρόπαιον τῷ αὑτοῦ αἵματι ὑπὲρ τίνοσ δ’ αὐτοῖσ, ὦ Ἑρμῆ, ὁ πόλεμοσ;

ὑπὲρ τοῦ πεδίου αὐτοῦ, ἐν ᾧ μάχονται. ὢ τῆσ ἀνοίασ, οἵ γε οὐκ ἴσασιν ὅτι, κἂν ὅλην τὴν Πελοπόννησον ἕκαστοσ αὐτῶν κτήσωνται, μόγισ ἂν ποδιαῖον λάβοιεν τόπον παρὰ τοῦ Αἰακοῦ τὸ δὲ πεδίον τοῦτο ἄλλοτε ἄλλοι γεωργήσουσι πολλάκισ ἐκ βάθρων τὸ τρόπαιον ἀνασπάσαντεσ τῷ ἀρότρῳ. οὕτω μὲν ταῦτα ἔσται· ἡμεῖσ δὲ καταβάντεσ ἤδη καὶ κατὰ χώραν εὐθετήσαντεσ αὖθισ τὰ ὄρη ἀπαλλαττώμεθα, ἐγὼ μὲν καθ’ ἃ ἐστάλην, σὺ δὲ ἐπὶ τὸ πορθμεῖον ἥξω δέ σοι καὶ αὐτὸσ μετ’ ὀλίγον νεκροστολῶν. εὖ γε ἐποίησασ, ὦ Ἑρμῆ· εὐεργέτησ εἰσ ἀεὶ ἀναγεγράψῃ, ὠνάμην γάρ τι διὰ σὲ τῆσ ἀποδημίασ. ‐ οἱᾶ́ ἐστι τὰ τῶν κακοδαιμόνων ἀνθρώπων πράγματα ‐ βασιλεῖσ, πλίνθοι χρυσαῖ, ἐπιτύμβια μάχαι· Χάρωνοσ δὲ οὐδεὶσ λόγοσ.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Lucian, Contemplantes, (no name)

(루키아노스, Contemplantes, (no name))

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION