헬라어 문장 검색 - Λυξιαν́Βισαξξύ1́

(루키아노스, Bis accusatus sive tribunalia, (no name))

ἀλλ’ βττιτριββιβν ὀπόσοι τῶν φιλοσόφων παρα μόνοισ τὴν εὐδαιμονίαν φασὶν εἶναι τοῖσ θεοῖσ. εἰ γοῦν ᾔδεσαν ὁπόσα τῶν ἀνθρώπων ἕνεκα πάσχομεν, οὐκ ἂν ἡμᾶσ τοῦ νέκταροσ ἢ τῆσ ἀμβροσίασ ἐμακάριζον Ὁμήρῳ πιστεύσαντεσ ἀνδρὶ τυφλῷ καὶ γόητι, μάκαρασ ἡμᾶσ καλοῦντι καὶ τὰ ἐν οὐρανῷ διηγουμένῳ, ὃσ οὐδὲ τὰ ἐν τῇ γῇ καθορᾶν ἐδύνατο. αὐτίκα γέ τοι ὁ μὲν Ἥλιοσ οὑτοσὶ ζευξάμενοσ τὸ ἁρ́μα πανήμεροσ τὸν οὐρανὸν περιπολεῖ πῦρ ἐνδεδυκὼσ καὶ τῶν ἀκτίνων ἀποστίλβων, οὐδ’ ὅσον κνήσασθαι τὸ οὖσ, φασί, σχολὴν ἄγων ἢν γάρ τι κἂν ὀλίγον ἐπιρρᾳθυμήσασ λάθῃ, ἀφηνιάσαντεσ οἱ ἵπποι καὶ τῆσ ὁδοῦ παρατραπόμενοι κατέφλεξαν τὰ πάντα. ἡ Σελήνη δὲ ἄγρυπνοσ καὶ αὐτὴ περίεισιν φαίνουσα τοῖσ κωμάζουσιν καὶ τοῖσ ἀωρὶ ἀπὸ τῶν δείπνων ἐπανιοῦσιν. ὁ Ἀπόλλων τε αὖ πολυπράγμονα τήν τέχνην ἐπανελόμενοσ ὀλίγου δεῖν τὰ ὦτα ἐκκεκώφηται πρὸσ τῶν ἐνοχλούντων κατὰ χρείαν τῆσ μαντικῆσ, καὶ ἄρτι μὲν αὐτῷ ἐν Δελφοῖσ ἀναγκαῖον εἶναι, μετ’ ὀλίγον δὲ εἰσ Κολοφῶνα θεῖ, κἀκεῖθεν εἰσ Ξάνθον μεταβαίνει καὶ δρομαῖοσ αὖθισ εἰσ Δῆλον ἢ εἰσ Βραγχίδασ· καὶ ὅλωσ ἔνθα ἂν ἡ πρόμαντισ πιοῦσα τοῦ ἱεροῦ νάματοσ καὶ μασησαμένη τῆσ δάφνησ καὶ τὸν τρίποδα διασείσασα κελεύῃ παρεῖναι, ἀόκνον ’χρὴ αὐτίκα . μάλα· παρεστάναι συνείροντα τοὺσ χρησμοὺσ ἢ οἴχεσθαὶ οἱ τὴν δόξαν τῆσ τέχνησ; . ἐῶ γὰρ λέγειν ὁπόσα ἐπὶ πείρᾳ τῆσ μαντικῆσ ἐπιτεχνῶνται αὐτῷ ἄρνεια κρέα καὶ χελώνασ εἰσ τὸ αὐτὸ ἕψοντεσ, ὥστε εἰ μὴ τὴν ῥῖνα ὀξὺσ ἦν, κἂν ἀπῆλθεν αὐτοῦ ὁ Λυδὸσ καταγελῶν. "ὁρῇ τε δεινὰ θιγγάνει τε ἀηδέων ἐπ’ ἀλλοτρίῃσὶ τε συμφορῇσιν ἰδίασ καρποῦται λύπασ. τί γὰρ ἂν ἢ ^ τοὺσ Ἀνέμουσ φυτουργοῦντασ λέγοιμι καὶ παραπέμποντασ τὰ πλοῖα καὶ τοῖσ λικμῶσιν ἐπιπνέοντασ, ἢ τὸν Ὕπνον ἐπὶ πάντασ πετόμενον, ἢ τὸν Ὄνειρον μετὰ τοῦὝπνου διανυκτερεύοντα καὶ ὑποφητεύοντα αὐτῷ; πάντα γὰρ ταῦτα ὑπὸ φιλανθρωπίασ οἱ θεοὶ πονοῦσιν, πρὸσ τὸν ἐπὶ τῆσ γῆσ βίον ἕκαστοσ συντελοῦντεσ. καίτοι τὰ μὲν τῶν ἄλλων μέτρια·

ἐγὼ δὲ αὐτὸσ ὁ πάντων βασιλεὺσ καὶ πατὴρ ὅσασ μὲν ἀηδίασ ἀνέχομαι, ὅσα δὲ πράγματα ἔχω πρὸσ τοσαύτασ φροντίδασ διῃρημένοσ· ᾧ πρῶτα μὲν τὰ τῶν ἄλλων θεῶν ἔργα ἐπισκοπεῖν ἀναγκαῖον ὁπόσοι τι ἡμῖν συνδιαπράττουσι τῆσ ἀρχῆσ, ὡσ μὴ βλακεύωσιν ὲν αὐτοῖσ, ἔπειτα δὲ καὶ. αὐτῷ μυρία ἄττα πράττειν καὶ σχεδὸν ἀνέφικτα ὑπὸ λεπτότητοσ· οὐ γὰρ μόνον τὰ κεφάλαια ταῦτα τῆσ διοικήσεωσ, ὑετοὺσ καὶ χαλάζασ καὶ πνεύματα καὶ ἀστραπὰσ αὐτὸσ οἰκονομησάμενοσ καὶ διατάξασ πέπαυμαι τῶν ἐπί μέρουσ φροντίδων ἀπηλλαγμένοσ, ἀλλά με δεῖ καὶ ταῦτα μὲν ποιεῖν ἀποβλέπειν δὲ κατὰ τὸν αὐτὸν χρόνον ἁπανταχόσε καὶ πάντα ἐπισκοπεῖν ὥσπερ τὸν ἐν τῇ Νεμέᾳ βουκόλον, τοὺσ κλέπτοντασ, τοὺσ ἐπιορκοῦντασ, τοὺσ θύοντασ, εἴ τισ ἔσπεισε, πόθεν ἡ κνῖσα καὶ ὁ καπνὸσ ἀνέρχεται, τίσ νοσῶν ἢ πλέων ἐκάλεσεν, καὶ τὸ πάντων ἐπιπονώτατον, ὑφ’ ἕνα καιρὸν ἒν τε Ὀλυμπίᾳ τῇ ἑκατόμβῃ παρεῖναι καὶ ἐν Βαβυλῶνι τοὺσ πολεμοῦντασ ἐπισκοπεῖν καὶ ἐν Γέταισ χαλαζᾶν καὶ ἐν Αἰθίοψιν εὐωχεῖσθαι. τὸ δὲ μεμψίμοιρον οὐδὲ οὕτω διαφυγεῖν ῥᾴδιον, ἀλλὰ πολλάκισ οἱ μὲν ἄλλοι θεοί τε καὶ ἀνέρεσ ἱπποκορυσταὶ εὕδουσι παννύχιοι, τὸν Δία δὲ ἐμὲ οὐκ ἔχει νήδυμοσ ὕπνοσ· ἢν γάρ τί που καὶ μικρὸν ἐπινυστάσωμεν, ἀληθὴσ εὐθὺσ ὁ Ἐπίκουροσ, ἀπρονοήτουσ ἡμᾶσ ἀποφαίνων τῶν ἐπὶ γῆσ πραγμάτων. καὶ ὁ κίνδυνοσ οὐκ εὐκαταφρόνητοσ εἰ ταῦτα οἱ ἄνθρωποι πιστεύσουσιν αὐτῷ, ἀλλ’ ἀστεφάνωτοι μὲν ἡμῖν οἱ ναοὶ ἔσονται, ἀκνίσωτοι δὲ αἱ ἀγυιαί, ἄσπονδοι δὲ οἱ κρατῆρεσ, ψυχροὶ δὲ οἱ βωμοί, καὶ ὅλωσ ἄθυτα καὶ ἀκαλλιέρητα πάντα ^ καὶ ὁ λιμὸσ πολύσ. μόνῳ τῷ δεσπότησ εἶναι δοκεῖν τετιμημένοσ. ὥστε ἡδέωσ ἂν ἐροίμην τοὺσ φιλοσόφουσ, οἳ μόνουσ τοὺσ θεοὺσ εὐδαιμονίζουσιν, πότε καὶ σχολάζειν ἡμᾶσ τῷ νέκταρι καὶ τῇ ἀμβροσίᾳ νομίζουσι μυρία ὅσα ἔχοντασ πράγματα.

ἰδοὺ γέ τοι ὑπ’ ἀσχολίασ τοσαύτασ ἑώλουσ δίκασ φυλάττομεν ἀποκειμένασ ὑπ’ εὐρῶτοσ ἤδη καὶ ἀραχνίων διεφθαρμένασ, καὶ μάλιστα ὁπόσαι ταῖσ ἐπιστήμαισ καὶ τέχναισ πρὸσ ἀνθρώπουσ τινὰσ συνεστᾶσιν, πάνυ παλαιὰσ ἐνίασ αὐτῶν. οἱ δὲ κεκράγασιν ἁπανταχόθεν καὶ ἀγανακτοῦσιν καὶ τὴν δίκην ἐπιβοῶνται κἀμὲ τῆσ βραδυτῆτοσ αἰτιῶνται, ἀγνοοῦντεσ ὡσ οὐκ ὀλιγωρίᾳ τὰσ κρίσεισ ὑπερημέρουσ συνέβη γενέσθαι, ἀλλ’ ὑπὸ τῆσ εὐδαιμονίασ ᾗ συνεῖναι ἡμᾶσ ὑπολαμβάνουσιν. τοῦτο γὰρ τὴν ἀσχολίαν καλοῦσιν. καὐτόσ, ὦ Ζεῦ, πολλὰ τοιαῦτα ἐπὶ τῆσ γῆσ ἀκούων δυσχεραινόντων λέγειν πρὸσ σὲ οὐκ ἐτόλμων.

ἐπεὶ δὲ σὺ περὶ τούτων τοὺσ λόγουσ ἐνέβαλεσ, καὶ δὴ λέγω. πάνυ ἀγανακτοῦσιν, ὦ πάτερ, καὶ σχετλιάζουσιν καὶ εἰσ τὸ φανερὸν μὲν οὐ τολμῶσι λέγειν, ὑποτονθορύζουσι δὲ συγκεκυφότεσ αἰτιώμενοι τὸν χρόνον οὓσ ἔδει πάλαι τὰ καθ’ αὑτοὺσ εἰδότασ στέργειν ἕκαστον τοῖσ δεδικασμένοισ. . . ; τί οὖν, ὦ Ἑρμῆ, δοκεῖ ,· προτίθεμεν αὐτοῖσ ἀγορὰν δικῶν, ἢ θέλεισ εἰσ νέωτα παραγγελοῦμεν; οὐ μὲν οὖν, ἀλλὰ ἤδη προθῶμεν. οὕτω ποίει· σὺ μὲν κήρυττε καταπτάμενοσ ὅτι ἀγορὰ δικῶν ἔσται κατὰ τάδε. πάντασ ὁπόσοι τὰσ γραφὰσ ἀπενηνόχασιν, ἥκειν τήμερον εἰσ ’ Ἄρειον πάγον, ἐκεῖ δὲ τὴν μὲν Δίκην ἀποκληροῦν σφίσι τὰ δικαστήρια κατὰ λόγον τῶν τιμημάτων ἐξ ἁπάντων Ἀθηναίων εἰ δέ τισ ἄδικον οἰοίτο γεγενῆσθαι τὴν κρίσιν, ἐξεῖναι ἐφέντι ἐπ’ ἐμὲ δικάζεσθαι ἐξ ὑπαρχῆσ, ὡσ εἰ μηδὲ τὸ παράπαν ἐδεδίκαστο. σὺ δέ, ὦ θύγατερ, καθεζομένη παρὰ τὰσ σεμνὰσ θεὰσ ἀποκλήρου τὰσ δίκασ καὶ ἐπισκόπει τοὺσ δικάζοντασ. αὖθισ εἰσ τὴν γῆν, ἵν’ ἐξελαυνομένη πρὸσ αὐτῶν δραπετεύω πάλιν ἐκ τοῦ βίου τὴν Ἀδικίαν ἐπιγελῶσαν οὐ φέρουσα;

χρηστὰ ἐλπίζειν σε δεῖ· πάντωσ γὰρ ἤδη πεπείκασιν αὐτοὺσ οἱ φιλόσοφοι σὲ τῆσ Ἀδικίασ προτιμᾶν, καὶ μάλιστα ὁ τοῦ Σωφρονίσκου τὸ δίκαιον ὑπερεπαινέσασ καὶ ἀγαθῶν τὸ μέγιστον ἀποφήνασ. ’ Πάνυ γοῦν ὃν φὴσ αὐτὸν ἐκεῖνον ὤνησαν οἱ περὶ ἐμοῦ λόγοι, ὃσ παραδοθεὶσ τοῖσ ἕνδεκα καὶ εἰσ τὸ δεσμωτήριον ἐμπεσὼν ἔπιεν ἄθλιοσ τοῦ κωνείου, μηδὲ τὸν ἀλεκτρυόνα τῷ Ἀσκληπιῷ ἀποδεδωκώσ· παρὰ τοσοῦτον ὑπερέσχον οἱ κατήγοροι τἀναντία περὶ τῆσ Ἀδικίασ φιλοσοφοῦντεσ. ξένα ἔτι τοῖσ πολλοῖσ τὰ τῆσ φιλοσοφίασ ἦν τότε, καὶ ὀλίγοι ἦσαν οἱ φιλοσοφοῦντεσ, ὥστε εἰκότωσ εἰσ τὸν Ἄνυτον καὶ Μέλητον ἔρρεπεν τὰ δικαστήρια.

τὸ δὲ νῦν εἶναι, οὐχ ὁρᾷσ ὅσοι τρίβωνεσ καὶ βακτηρίαι καὶ πῆραι; καὶ ἁπανταχοῦ πώγων βαθὺσ καὶ βιβλίον ἐν τῇ ἀριστερᾷ, καὶ πάντεσ ὑπὲρ σοῦ φιλοσοφοῦσι, μεστοὶ δὲ οἱ περίπατοι κατὰ ἴλασ καὶ φάλαγγασ ἀλλήλοισ ἀπαντώντων, καὶ οὐδεὶσ ὅστισ οὐ τρόφιμοσ τῆσ ἀρετῆσ εἶναι δοκεῖν βούλεται. πολλοὶ γοῦν τὰσ τέχνασ ἀφέντεσ ἃσ εἶχον τέωσ, ἐπὶ τὴν πήραν ᾄξαντεσ καὶ τὸ τριβώνιον, καὶ τὸ σῶμα πρὸσ τὸν ἥλιον εἰσ τὸ Αἰθιοπικὸν ἐπιχράναντεσ αὐτοσχέδιοι φιλόσοφοι ἐκ σκυτοτόμων ἢ τεκτόνων περινοστοῦσι σὲ καὶ τὴν σὴν ἀρετὴν ἐπαινοῦντεσ. ὥστε κατὰ τὴν παροιμίαν, θᾶττον ἄν τισ ἐν πλοίῳ πεσὼν διαμάρτοι ξύλου ἢ ἔνθα ἂν ἀπίδῃ ὁ ὀφθαλμόσ, ἀπορήσει φιλοσόφου. καὶ μὴν οὗτοί με, ὦ Ζεῦ, δεδίττονται πρὸσ ἀλλήλουσ ἐρίζοντεσ καὶ ἀγνωμονοῦντεσ ἐν αὐτοῖσ οἷσ περὶ ἐμοῦ διεξέρχονται.

φασὶ δὲ καὶ τοὺσ πλείστουσ αὐτῶν ἐν μὲν τοῖσ λόγοισ προσποιεῖσθαί με, ἐπὶ δὲ τῶν πραγμάτων μηδὲ τὸ παράπαν εἰσ τὴν οἰκίαν παραδέχεσθαι, ἀλλὰ δήλουσ εἶναι ἀποκλείσοντασ ἢν ἀφίκωμαί ποτε αὐτοῖσ ἐπὶ τὰσ θύρασ· πάλαι γὰρ τὴν Ἀδικίαν προεπεξενῶσθαι αὐτοῖσ. οὐ πάντεσ, ὦ θύγατερ, μοχθηροί εἰσιν ἱκανὸν δὲ κἂν ἐνίοισ τισὶν χρηστοῖσ ἐντύχῃσ. . ἀλλ’ ἄπιτε ἤδη, ὡσ κἂν ὀλίγαι τήμερον ἐκδικασθῶσιν. προϊώμεν, ὦ Δίκη, ταύτῃ εὐθὺ τοῦ Σουνίου μικρὸν ὑπὸ τὸν Ὑμηττὸν ἐπὶ τὰ λαιὰ τῆσ Πάρνηθοσ, ἔνθα αἱ δύο ἐκεῖναι ἄκραι·

σὺ γὰρ ἐοίκασ ἐκλελῆσθαι πάλαι τὴν ὁδόν. ’ἀλλὰ τί δακρύεισ καὶ σχετλιάζεισ; μὴ δέδιθι· οὐκέθ’ ὅμοια τὰ ἐν τῷ βίῳ· τεθνᾶσιν ἐκεῖνοι πάντεσ οἱ Σκείρωνεσ καὶ Πιτυοκάμπται καὶ Βουσίριδεσ καὶ Φαλάριδεσ οὓσ ἐδεδίεισ τότε, νυνὶ δὲ Σοφία καὶ Ἀκαδήμεια καὶ Στοὰ κατέχουσι πάντα καὶ πανταχοῦ σε ζητοῦσιν καὶ περὶ σοῦ διαλέγονται, κεχηνότεσ εἴ ποθεν εἰσ αὐτοὺσ καταπτοῖο πάλιν. σὺ γοῦν μοι τἀληθέσ, ὦ Ἑρμῆ, ἂν εἴποισ μόνοσ, ἅτε συνὼν αὐτοῖσ τὰ πολλὰ καὶ συνδιατρίβων ἒν τε γυμνασίοισ καὶ ἐν τῇ ἀγορᾷ ‐ καὶ ἀγοραῖοσ γὰρ εἶ καὶ ἐν ταῖσ ἐκκλησίαισ κηρύττεισ ‐ ὁποῖοι γεγένηνται καὶ εἰ δυνατή μοι παρ’ αὐτοῖσ ἡ μονή. νὴ Δία, ἀδικοίην γὰρ ἂν πρὸσ ἀδελφήν σε οὖσαν μὴ λέγων. οὐκ ὀλίγα πρὸσ τῆσ φιλοσοφίασ ὠφέληνται οἱ πολλοὶ αὐτῶν καὶ γὰρ εἰ μηδὲν ἄλλο, αἰδοῖ γοῦν τοῦ σχήματοσ μετριώτερα διαμαρτάνουσιν. πλὴν ἀλλὰ καὶ μοχθηροῖσ τισιν ἐντεύξῃ αὐτῶν ‐ χρὴ γάρ, οἶμαι, τἀληθῆ λέγειν ‐ ἐνίοισ δὲ ἡμισόφοισ καὶ ἡμιφαύλοισ. ἐπεὶ γὰρ αὐτοὺσ μετέβαπτεν ἡ σοφία παραλαβοῦσα, ὁπόσοι μὲν εἰσ κόρον ἔπιον τῆσ βαφῆσ, χρηστοὶ ἀκριβῶσ ἀπετελέσθησαν ἀμιγεῖσ ἑτέρων χρωμάτων, καὶ πρόσ γε τὴν σὴν ὑποδοχὴν οὗτοι ἑτοιμότατοι· ὅσοι δὲ ὑπὸ τοῦ πάλαι ῥύπου μὴ εἰσ βάθοσ παρεδέξαντο ὁπόσον δευσοποιὸν τοῦ φαρμάκου, τῶν. ἄλλων ἀμείνουσ, ἀτελεῖσ δὲ ὅμωσ καὶ μιξόλευκοι καὶ κατεστιγμένοι καὶ παρδαλωτοὶ τὴν χρόαν. εἰσὶ δ’ οἳ καὶ μόνον ψαύσαντεσ ἔκτοσθεν τοῦ λέβητοσ ἄκρῳ τῷ δακτύλῳ καὶ ἐπιχρισάμενοι τῆσ ἀσβόλου ἱκανῶσ οἰόνται καὶ οὗτοι μεταβεβάφθαι. σοὶ μέντοι δῆλον ὅτι μετὰ τῶν ἀρίστων ἡ διατριβὴ ἔσται. ἀλλὰ μεταξὺ λόγων ἤδη πλησιάζομεν τῇ Ἀττικῇ·

ὥστε τὸ μὲν Σούνιον ἐν δεξιᾷ καταλείπωμεν, εἰσ δὲ τὴν ἀκρόπολιν ἀπονεύωμεν ἤδη. καὶ ἐπείπερ καταβεβήκαμεν, αὐτὴ μὲν ἐνταῦθά που ἐπὶ τοῦ πάγου κάθησο εἰσ τὴν πνύκα ὁρῶσα καὶ περιμένουσα ἔστ’ ἂν κηρύξω τὰ παρὰ τοῦ Διόσ, ἐγὼ δὲ εἰσ τὴν ἀκρόπολιν ἀναβὰσ ῥᾷον οὕτωσ ἅπαντασ ἐκ τοῦ ἐπηκόου προσκαλέσομαι. μὴ πρότερον ἀπέλθῃσ, ὦ Ἑρμῆ, πρὶν εἰπεῖν ὅστισ οὗτοσ ὁ προσιών ἐστιν, ὁ κερασφόροσ, ὁ τὴν σύριγγα, ὁ λάσιοσ ἐκ τοῖν σκελοῖν. τί φήσ; ἀγνοεῖσ τὸν Πᾶνα, τῶν Διονύσου θεραπόντων τὸν βακχικώτατον; οὗτοσ ᾤκει μὲν τὸ πρόσθεν ἀνὰ τὸ Παρθένιον, ὑπὸ δὲ τὸν Δάτιδοσ ἐπίπλουν καὶ τὴν Μαραθῶνάδε τῶν βαρβάρων ἀπόβασιν ἧκεν ἄκλητοσ τοῖσ Ἀθηναίοισ σύμμαχοσ, καὶ τὸ ἀπ’ ἐκείνου τὴν ὑπὸ τῇ ἀκροπόλει σπήλυγγα ταύτην ἀπολαβόμενοσ οἰκεῖ μικρὸν ὑπὲρ τοῦ Πελασγικοῦ εἰσ τὸ μετοίκιον συντελῶν. καὶ νῦν ὡσ τὸ εἰκὸσ ἰδὼν ἡμᾶσ ἐκ γειτόνων πρόσεισι δεξιωσόμενοσ. χαίρετε, ὦ Ἑρμῆ καὶ Δίκη.

καὶ σὺ ’ γε, ὦ Πάν, μουσικώτατε καὶ πηδητικώτατε Σατύρων ἁπάντων, Ἀθήνησι δὲ καὶ πολεμικώτατε. . τίσ δὲ ὑμᾶσ, ὦ Ἑρμῆ, χρεία δεῦρο ἤγαγεν; αὕτη σοι διηγήσεται τὰ πάντα· ἐγὼ δὲ ἐπὶ τὴν ἀκρόπολιν ἄπειμι καὶ τὸ κήρυγμα. ὁ Ζεύσ, ὦ Πάν, κατέπεμψέ με ἀποκληρώσουσαν τὰσ δίκασ. σοὶ δὲ πῶσ τὰ ἐν Ἀθήναισ ἔχει; τὸ μὲν ὅλον οὐ κατ’ ἀξίαν πράττω παρ’ αὐτοῖσ, ἀλλὰ πολὺ καταδεέστερον τῆσ ἐλπίδοσ, καὶ ταῦτα τηλικοῦτον ἀπωσάμενοσ κυδοιμὸν τὸν ἐκ τῶν βαρβάρων. ὅμωσ δὲ δὶσ ἢ τρὶσ τοῦ ἔτουσ ἀνιόντεσ ἐπιλεξάμενοι τράγον ἔνορχην θύουσί μοι πολλῆσ τῆσ κινάβρασ ἀπόζοντα, εἶτ’ εὐωχοῦνται τὰ κρέα, ποιησάμενοί με τῆσ εὐφροσύνησ μάρτυρα καὶ ψιλῷ τιμήσαντεσ τῷ κρότῳ. πλὴν ἀλλ’ ἔχει τινά μοι ψυχαγωγίαν ὁ γέλωσ αὐτῶν καὶ ἡ παιδιά. τὰ δ’ ἄλλα, ὦ Πάν, ἀμείνουσ πρὸσ ἀρετὴν ἐγένοντο ὑπὸ τῶν φιλοσόφων;

τίνασ λέγεισ τοὺσ φιλοσόφουσ; ἆρ’ ἐκείνουσ τοὺσ κατηφεῖσ, τοὺσ συνάμα πολλούσ, τοὺσ τὸ γένειον ὁμοίουσ ἐμοί, τοὺσ λάλουσ; καὶ μάλα. οὐκ οἶδα ὅλωσ ὅ τι καὶ λέγουσιν οὐδὲ συνίημι τὴν σοφίαν αὐτῶν ὄρειοσ γὰρ ἔγωγε καὶ τὰ κομψὰ ταῦτα ῥημάτια, καὶ ἀστικὰ οὐ μεμάθηκα, ὦ Δίκη. πόθεν γὰρ ἐν Ἀρκαδίᾳ σοφιστὴσ ἢ φιλόσοφοσ; μέχρι τοῦ πλαγίου καλάμου καὶ τῆσ σύριγγοσ ἐγὼ σοφόσ, τὰ δ’ ἄλλα αἰπόλοσ καὶ χορευτὴσ καὶ πολεμιστήσ, ἢν δέῃ. πλὴν ἀλλ’ ἀκούω γε αὐτῶν ἀεὶ κεκραγότων καὶ ἀρετήν τινα καὶ ἰδέασ καὶ φύσιν καὶ ἀσώματα διεξιόντων, ἄγνωστα ἐμοὶ καὶ ξένα ὀνόματα. καὶ τὰ πρῶτα μὲν εἰρηνικῶσ ἐνάρχονται τῶν πρὸσ ἀλλήλουσ λόγων, προιούσησ δὲ τῆσ συνουσίασ ἐπιτείνουσι τὸ φθέγμα μέχρι πρὸσ τὸ ὄρθιον, ὥστε ὑπερδιατεινομένων καὶ ἅμα λέγειν ἐθελόντων τό τε πρόσωπον ἐρυθριᾷ καὶ ὁ τράχηλοσ οἰδεῖ καὶ αἱ φλέβεσ ἐξανίστανται ὥσπερ τῶν αὐλητῶν ὁπόταν εἰσ στενὸν τὸν αὐλὸν ἐμπνεῖν βιάζωνται. διαταράξαντεσ γοῦν τοὺσ λόγουσ καὶ τὸ ἐξ ἀρχῆσ ἐπισκοπούμενον συγχέαντεσ ἀπίασι λοιδορησάμενοι ἀλλήλοισ οἱ πολλοί, τὸν ἱδρῶτα ἐκ τοῦ μετώπου ἀγκύλῳ τῷ δακτύλῳ ἀποξυόμενοι, καὶ οὗτοσ κρατεῖν ἔδοξεν ὃσ ἂν μεγαλοφωνότεροσ αὐτῶν ᾖ καὶ θρασύτεροσ καὶ διαλυομένων ἀπέλθῃ ὕστεροσ. πλὴν ἀλλ’ ὅ γε λεὼσ ὁ πολὺσ τεθήπασιν αὐτούσ, καὶ μάλιστα ὁπόσουσ μηδὲν τῶν ἀναγκαιοτέρων ἀσχολεῖ, καὶ παρεστᾶσι πρὸσ τὸ θράσοσ καὶ τὴν βοὴν κεκηλημένοι. ἐμοὶ μὲν οὖν ἀλαζόνεσ τινὲσ ἐδόκουν ἀπὸ τούτων καὶ ἠνιώμην ἐπὶ τῇ τοῦ πώγωνοσ ὁμοιότητι. εἰ δέ γε δημωφελέσ τι ἐνῆν τῇ βοῇ αὐτῶν καί τι ἀγαθὸν ἐκ τῶν ῥημάτων ἐκείνων ἀνεφύετο αὐτοῖσ, οὐκ ἂν εἰπεῖν ἔχοιμι. πλὴν ἀλλ’ εἴ γε δεῖ μηδὲν ὑποστειλάμενον τἀληθὲσ διηγήσασθαι ‐ οἰκῶ γὰρ ἐπὶ σκοπῆσ, ὡσ ὁρᾷσ ‐ πολλοὺσ αὐτῶν πολλάκισ ἤδη ἐθεασάμην περὶ δείλην ὀψίαν ‐ ἐπίσχεσ, ὦ Πάν. οὐχ ὁ Ἑρμῆσ σοι κηρύττειν ἔδοξεν; πάνυ μὲν οὖν.

ἀκούετε λεῴ,^ ἀγορὰν δικῶν ἀγαθῇ τύχῃ καταστησόμεθα τήμερον Ἐλαφηβολιῶνοσ ἑβδόμῃ ἱσταμένου. ὁπόσοι γραφὰσ ἀπήνεγκαν, ἥκειν εἰσ Ἄρειον πάγον, ἔνθα ἡ Δίκη ἀποκληρώσει τὰ δικαστήρια καὶ αὐτὴ παρέσται τοῖσ δικάζουσιν οἱ δικασταὶ ἐξ ἁπάντων Ἀθηναίων ὁ μισθὸσ τριώβολον ἑκάστησ δίκησ· ἀριθμὸσ τῶν δικαστῶν κατὰ λόγον τοῦ ἐγκλήματοσ. ὁπόσοι δὲ ἀποθέμενοι γραφὴν πρὶν εἰσελθεῖν ἀπέθανον, καὶ τούτουσ ὁ Αἰακὸσ ἀναπεμψάτω. ἢν δέ τισ ἄδικα δεδικάσθαι οἰήται, ἐφέσιμον ἀγωνιεῖται τὴν δίκην ἡ δὲ ἔφεσισ ἐπὶ τὸν Δία. βαβαὶ τοῦ θορύβου· ἡλίκον, ὦ Δίκη, ἀνεβόησαν, ὡσ δὲ καὶ σπουδῇ συνθέουσιν ἕλκοντεσ ἀλλήλουσ πρὸσ τὸ ἄναντεσ εὐθὺ τοῦ Ἀρείου πάγου. καὶ ὁ Ἑρμῆσ δὲ ἤδη πάρεστιν. ὥστε ὑμεῖσ μὲν ἀμφὶ τὰσ δίκασ ἔχετε καὶ ἀποκληροῦτε καὶ διακρίνατε ὥσπερ ὑμῖν νόμοσ, ἐγὼ δὲ ἐπὶ τὸ σπήλαιον ἀπελθὼν συρίξομαί τι μέλοσ τῶν ἐρωτικῶν τὴν Ἠχὼ εἰώθα ἐπικερτομεῖν· ἀκροάσεων δὲ καὶ λόγων τῶν δικανικῶν ἅλισ ἔχει μοι ὁσημέραι τῶν ἐν Ἀρείῳ πάγῳ δικαζομένων ἀκούοντι. ἄγε, ὦ Δίκη, προσκαλῶμεν.

εὖ λέγεισ. ἀθρόοι γοῦν, ὡσ ὁρᾷσ, προσίασι θορυβοῦντεσ, ὥσπερ οἱ σφῆκεσ περιβομβοῦντεσ τὴν ἄκραν. εἴληφά σε, ὦ κατάρατε. συκοφαντεῖσ. δώσεισ ποτὲ ἤδη τὴν δίκην. ἐξελέγξω σε δεινὰ εἰργασμένον. ἐμοὶ πρώτῳ ἀποκλήρωσον. ἕπου, μιαρέ, πρὸσ τὸ δικαστήριον. μὴ ἄγχε με. οἶσθα ὃ δράσωμεν, ὦ Ἑρμῆ; τὰσ μὲν ἄλλασ δίκασ εἰσ τὴν αὔριον ὑπερβαλώμεθα, τήμερον δὲ κληρῶμεν τὰσ τοιαύτασ ὁπόσαι τέχναισ ἢ βίοισ ἢ ἐπιστήμαισ πρὸσ ἄνδρασ εἰσὶν ἐπηγγελμέναι. καί μοι ταύτασ ἀνάδοσ τῶν γραφῶν. μέθη κατὰ τῆσ Ἀκαδημείασ περὶ Πολέμωνοσ ἀνδραποδισμοῦ. ἑπτὰ κλήρωσον. ἡ Στοὰ κατὰ τῆσ Ἡδονῆσ ἀδικίασ, ὅτι τὸν ἐραστὴν αὐτῆσ Διονύσιον ἀπεβουκόλησεν. πέντε ἱκανοί. περὶ Ἀριστίππου Τρυφὴ πρὸσ Ἀρετήν. πέντε καὶ τούτοισ δικασάτωσαν. Ἀργυραμοιβικὴ δρασμοῦ Διογένει. τρεῖσ ἀποκλήρου μόνουσ. γραφικὴ κατὰ Πύρρωνοσ λιποταξίου. ἐννέα κρινάτωσαν. βούλει καὶ ταύτασ ἀποκληρῶμεν, ὦ Δίκη, τὰσ δύο, τὰσ πρῴην ἀπενηνεγμένασ κατὰ τοῦ ῥήτοροσ;

τὰσ παλαιὰσ πρότερον διανύσωμεν αὗται δὲ ^ εἰσ ὕστερον δεδικάσονται. καὶ μὴν ὅμοιαί γε καὶ αὗται καὶ τὸ ἔγκλημα, εἰ καὶ νεαρόν, ἀλλὰ παραπλήσιον τοῖσ προαποκεκληρωμένοισ· ὥστε ἐν τούτοισ δικασθῆναι ἄξιον. ἐοίκασ, ὦ Ἑρμῆ, χαριζομένῳ τὴν δέησιν. ἀποκληρῶμεν δ’ ὅμωσ, εἰ δοκεῖ, πλὴν ἀλλὰ ταύτασ μόνασ· ἱκαναὶ γὰρ αἱ ἀποκεκληρωμέναι. δὸσ τὰσ γραφάσ. ῥητορικὴ κακώσεωσ τῷ Σύρῳ· διάλογοσ τῷ αὐτῷ ὕβρεωσ. τίσ δὲ οὗτόσ ἐστιν; οὐ γὰρ ἐγγέγραπται τοὔνομα. οὕτωσ ἀποκλήρου, τῷ ῥήτορι τῷ Σύρῳ· κωλύσει γὰρ οὐδὲν καὶ ἄνευ τοῦ ὀνόματοσ. ἰδοῦ, καὶ τὰσ ὑπερορίουσ ἤδη Ἀθήνησιν ἐν Ἀρείῳ πάγῳ ἀποκληρώσομεν, ἃσ ὑπὲρ τὸν Εὐφράτην καλῶσ εἶχε δεδικάσθαι; πλὴν ἀλλὰ κλήρου ἕνδεκα τοὺσ αὐτοὺσ ἑκατέρᾳ τῶν δικῶν. . εὖ γε, ὦ Δίκη, φείδῃ μὴ πολὺ ἀναλίσκεσθαι τὸ δικαστικόν. οἱ πρῶτοι καθιξέτωσαν τῇ Ἀκαδημείᾳ καὶ τῇ Μέθῃ·

σὺ δὲ τὸ ὕδωρ ἔγχει. προτέρα δὲ σὺ λέγε ἡ Μέθη. τί σιγᾷ καὶ διανεύει; μάθε, ὦ Ἑρμῆ, προσελθών. "τὸν ἀγῶνα εἰπεῖν ὑπὸ τοῦ ἀκράτου τὴν γλῶτταν πεπεδημένη, μὴ γέλωτα ὄφλω ἐν τῷ δικαστηρίῳ. μόλισ δὲ καὶ ἕστηκεν ὡσ ὁρᾷσ. οὐκοῦν συνήγορον ἀναβιβασάσθω τῶν κοινῶν τούτων τινά· πολλοὶ γὰρ οἱ κἂν ἐπὶ τριωβόλῳ διαρραγῆναι ἕτοιμοι. ἀλλ’ οὐδὲ εἷσ ἐθελήσει ἔν γε τῷ φανερῷ συναγορεῦσαι Μέθῃ. πλὴν εὐγνώμονά γε ταῦτα ἐοίκεν ἀξιοῦν. τὰ ποῖα; "ἡ Ἀκαδήμεια πρὸσ ἀμφοτέρουσ ἀεὶ παρεσκεύασται τοὺσ λόγουσ καὶ τοῦτ’ ἀσκεῖ τἀναντία καλῶσ δύνασθαι λέγειν. "ὑπὲρ ἐμοῦ πρότερον εἰπάτω, εἶτα ὕστερον ὑπὲρ ἑαυτῆσ ἐρεῖ. καινὰ μὲν ταῦτα, εἰπὲ δὲ ὅμωσ, ὦ Ἀκαδήμεια, τὸν λόγον ἑκάτερον, ἐπεί σοι ῥᾴδιον. ἀκούετε, ὦ ἄνδρεσ δικασταί, πρότερα τὰ ὑπὲρ τῆσ Μέθησ·

ἐκείνησ γὰρ τό γε νῦν ῥέον. ἠδίκηται ἡ ἀθλία τὰ μέγιστα ὑπὸ τῆσ Ἀκαδημείασ ἐμοῦ, ἀνδράποδον ὃ μόνον εἶχεν εὔνουν καὶ πιστὸν αὐτῇ, μηδὲν αἰσχρὸν ὧν προστάξειεν οἰόμενον, ἀφαιρεθεῖσα τὸν Πολέμωνα ἐκεῖνον, ὃσ μεθ’ ἡμέραν ἐκώμαζεν διὰ τῆσ ἀγορᾶσ μέσησ, ψαλτρίαν ἔχων καὶ κατᾳδόμενοσ ἑώθεν εἰσ ἑσπέραν, μεθύων ἀεὶ καὶ κραιπαλῶν καὶ τὴν κεφαλὴν τοῖσ στεφάνοισ διηνθισμένοσ. καὶ ταῦτα ὅτι ἀληθῆ, μάρτυρεσ Ἀθηναῖοι ἅπαντεσ, οἳ μηδὲ πώποτε νήφοντα Πολέμωνα εἶδον. ἐπεὶ δὲ ὁ κακοδαίμων ἐπὶ τὰσ τῆσ Ἀκαδημείασ θύρασ ἐκώμασεν, ὥσπερ ἐπὶ πάντασ εἰώθει, ἀνδραποδισαμένη αὐτὸν καὶ ἀπὸ τῶν χειρῶν τῆσ Μέθησ ἁρπάσασα μετὰ βίασ καὶ πρὸσ αὑτὴν ἀγαγοῦσα ὑδροποτεῖν τε κατηνάγκασεν καὶ νήφειν μετεδίδαξεν καὶ τοὺσ στεφάνουσ περιέσπασεν καὶ δέον πίνειν κατακείμενον, ῥημάτια σκολιὰ καὶ δύστηνα καὶ πολλῆσ φροντίδοσ ἀνάμεστα ἐπαίδευσεν ὥστε ἀντὶ τοῦ τέωσ ἐπανθοῦντοσ αὐτῷ ἐρυθήματοσ ὠχρὸσ ὁ ^ ἄθλιοσ καὶ ῥικνὸσ τὸ σῶμα γεγένηται, καὶ τὰσ ᾠδὰσ ἁπάσασ ἀπομαθὼν ἄσιτοσ ἐνίοτε καὶ διψαλέοσ εἰσ μέσην ἑσπέραν κάθηται ληρῶν ὁποῖα πολλὰ ἡ Ἀκαδήμεια ἐγὼ ληρεῖν διδάσκω. τὸ δὲ μέγιστον, ὅτι καὶ λοιδορεῖται τῇ Μέθῃ πρὸσ ἐμοῦ ἐπαρθεὶσ καὶ μυρία κακὰ διέξεισι περὶ αὐτῆσ. εἴρηται σχεδὸν τὰ ὑπὲρ τῆσ Μέθησ. ἤδη καὶ ὑπὲρ ἐμαυτῆσ ἐρῶ, καὶ τὸ ἀπὸ τούτου ἐμοὶ ῥευσάτω. τί ἄρα πρὸσ ταῦτα ἐρεῖ; πλὴν ἀλλ’ ἔγχει τὸ ἴσον ἐν τῷ μέρει. , οὑτωσὶ μὲν ἀκοῦσαι πάνυ εὔλογα, ὦ ἄνδρεσ δικασταί, ἡ συνήγοροσ εἴρηκεν ὑπὲρ τῆσ Μέθησ, ἢν ^ δὲ κἀμοῦ μετ’ εὐνοίασ ἀκούσητε, εἴσεσθε ὡσ οὐδὲν αὐτὴν ἠδίκηκα. τὸν γὰρ Πολέμωνα τοῦτον, ὅν φησιν ἑαυτῆσ οἰκέτην εἶναι, πεφυκότα οὐ φαύλωσ οὐδὲ κατὰ τὴν Μέθην, ἀλλ’ οἰκεῖον ἐμοὶ τὴν φύσιν, προαρπάσασα νέον ἔτι καὶ ἁπαλὸν ὄντα συναγωνιζομένησ τῆσ Ἡδονῆσ, ἥπερ αὐτῇ τὰ πολλὰ ὑπουργεῖ, διέφθειρε τὸν ἄθλιον τοῖσ κώμοισ καὶ ταῖσ ἑταίραισ παρασχοῦσα ἔκδοτον, ὡσ μηδὲ μικρὸν αὐτῷ τῆσ αἰδοῦσ ὑπολείπεσθαι.

καὶ ἅ γε ὑπέρ ἑαυτῆσ λέγεσθαι μικρὸν ἔμπροσθεν ᾤετο, ταῦτα ὑπὲρ ἐμοῦ μᾶλλον εἰρῆσθαι νομίσατε· περιῄει γὰρ ἑώθεν ὁ ἄθλιοσ ἐστεφανωμένοσ, κραιπαλῶν, διὰ τῆσ ἀγορᾶσ μέσησ καταυλούμενοσ, οὐδέποτε νήφων, κωμάζων ἐπὶ πάντασ, ὕβρισ τῶν προγόνων καὶ τῆσ πόλεωσ ὅλησ καί γέλωσ τοῖσ ξένοισ. ἐπεὶ μέντοι γε παρ’ ἐμὲ ἧκεν, ἐγὼ μὲν ἔτυχον, ὥσπερ εἰώθα ποιεῖν, ἀναπεπταμένων τῶν θυρῶν πρὸσ τοὺσ παρόντασ τῶν ἑταίρων λόγουσ τινὰσ περὶ ἀρετῆσ καὶ σωφροσύνησ διεξιοῦσα· ὁ δὲ μετὰ τοῦ αὐλοῦ καὶ τῶν στεφάνων ἐπιστὰσ τὰ μὲν πρῶτα ἐβόα καὶ συγχεῖν ἡμῶν ἐπειρᾶτο τὴν συνουσίαν ἐπιταράξασ τῇ βοῇ· ἐπεὶ δὲ οὐδὲν ἡμεῖσ ἐπεφροντίκειμεν αὐτοῦ, κατ’ ὀλίγον ‐ οὐ γὰρ τέλεον ἦν διάβροχοσ τῇ Μέθῃ ‐ ἀνένηφε πρὸσ τοὺσ λόγουσ καὶ ἀφῃρεῖτο τοὺσ στεφάνουσ καὶ τὴν αὐλητρίδα κατεσιώπα καὶ ἐπὶ τῇ πορφυρίδι ᾐσχύνετο, καὶ ὥσπερ ἐξ ὕπνου βαθέοσ ἀνεγρόμενοσ ἑαυτόν τε ἑώρα ὅπωσ διέκειτο καὶ τοῦ πάλαι βίου κατεγίγνωσκεν. καὶ τὸ μὲν ἐρύθημα τὸ ἐκ τῆσ Μέθησ ἀπήνθει καὶ ἠφανίζετο, ἠρυθρία δὲ κατ’ αἰδῶ τῶν δρωμένων· καί τέλοσ ἀποδρὰσ ὥσπερ εἶχεν ηὐτομόλησεν παρ’ ἐμέ, οὔτε ἐπικαλεσαμένησ οὔτε βιασαμένησ, ὡσ αὕτη φησίν, ἐμοῦ, ἀλλ’ ἑκὼν αὐτὸσ ἀμείνω ταῦτα εἶναι ὑπολαμβάνων, Καί μοι ἤδη κάλει αὐτόν, ὅπωσ καταμάθητε ὃν τρόπον διάκειται πρὸσ ἐμοῦ. ‐ τοῦτον, ὦ ἄνδρεσ δικασταί, παραλαβοῦσα γελοίωσ ἔχοντα, μήτε φωνὴν ἀφιέναι μήτε ἑστάναι ὑπὸ τοῦ ἀκράτου δυνάμενον, ὑπέστρεψα καὶ ἀνένηψα καὶ ἀντὶ ἀνδραπόδου κόσμιον ἄνδρα καὶ σώφρονα καὶ πολλοῦ ἄξιον τοῖσ Ἕλλησιν ἀπέδειξα· καί μοι αὐτόσ τε χάριν οἶδεν ἐπὶ τούτοισ καὶ οἱ προσήκοντεσ ὑπὲρ αὐτοῦ. εἴρηκα· ὑμεῖσ δὲ ἤδη σκοπεῖτε ποτέρᾳ ἡμῶν ἄμεινον ἦν αὐτῷ συνεῖναι. ἄγε δή, μὴ μέλλετε, ψηφοφορήσατε, ἀνάστητε·

καὶ ἄλλοισ χρὴ δικάζειν. πάσαισ ἡ Ἀκαδήμεια κρατεῖ πλὴν μιᾶσ. παράδοξον οὐδέν, εἶναί τινα καὶ τῇ Μέθῃ τιθέμενον. καθίσατε οἱ τῇ Στοᾷ πρὸσ τὴν Ἡδονὴν λαχόντεσ περὶ τοῦ ἐραστοῦ δικάζειν ἐγκέχυται τὸ ὕδωρ.

ἡ κατάγραφοσ ἡ τὰ ποικίλα σὺ ἤδη λέγε. οὐκ ἀγνοῶ μέν, ὦ ἄνδρεσ δικασταί, ὡσ πρὸσ εὐπρόσωπόν μοι τὴν ἀντίδικον ὁ λόγοσ ἔσται, ἀλλὰ καὶ ὑμῶν τοὺσ πολλοὺσ ὁρῶ πρὸσ μὲν ἐκείνην ἀποβλέποντασ καὶ μειδιῶντασ πρὸσ αὐτήν, ἐμοῦ δὲ καταφρονοῦντασ, ὅτι ἐν χρῷ κέκαρμαι καὶ ἀρρενωπὸν βλέπω καὶ σκυθρωπὴ δοκῶ.

ὅμωσ δέ, ἢν ἐθελήσητε ἀκοῦσαί μου λεγούσησ, θαρρῶ πολὺ δικαιότερα ταύτησ ἐρεῖν. τοῦτο γάρ τοι καὶ τὸ παρὸν ἔγκλημά ἐστιν, ὅτι οὕτωσ ἑταιρικῶσ ἐσκευασμένη τῷ ἐπαγωγῷ τῆσ ὄψεωσ ἐραστὴν ἐμὸν ἄνδρα τότε σώφρονα τὸν Διονύσιον φενακίσασα πρὸσ ἑαυτὴν περιέσπασεν, καὶ ἥν γε οἱ πρὸ ὑμῶν δίκην ἐδίκασαν τῇ Ἀκαδημείᾳ καὶ τῇ Μέθῃ, ἀδελφὴ τῆσ παρούσησ δίκησ ἐστίν ἐξετάζεται γὰρ ἐν τῷ παρόντι πότερα χοίρων δίκην κάτω νενευκότασ ἡδομένουσ χρὴ βίοῦν μηδὲν μεγαλόφρον ἐπινοοῦντασ ἢ ἐν δευτέρῳ τοῦ καλῶσ ἔχοντοσ ἡγησαμένουσ τὸ τερπνὸν ἐλευθέρουσ ἐλευθέρωσ φιλοσοφεῖν, μήτε τὸ ἀλγεινὸν ὡσ ἄμαχον δεδιότασ μήτε τὸ ἡδὺ ἀνδραποδωδῶσ προαιρουμένουσ καὶ τὴν εὐδαιμονίαν ζητοῦντασ ἐν τῷ μέλιτι καὶ ταῖσ ἰσχάσιν. τὰ τοιαῦτα γὰρ αὕτη δελέατα τοῖσ ἀνοήτοισ προτείνουσα καὶ μορμολυττομένη τῷ πόνῳ προσάγεται αὐτῶν τοὺσ πολλούσ, ἐν οἷσ καὶ τὸν δείλαιον ἐκεῖνον ἀφηνιάσαι ἡμῶν πεποίηκεν, νοσοῦντα τηρήσασα· οὐ γὰρ ἂν ὑγιαίνων ποτὲ προσήκατο τοὺσ παρὰ ταύτησ λόγουσ. καίτοι τί ἂν ἔγωγε ἀγανακτοίην κατ’ αὐτῆσ, ὅπου μηδὲ τῶν θεῶν φείδεται, ἀλλὰ τὴν ἐπιμέλειαν αὐτῶν διαβάλλει; ὥστε εἰ σωφρονεῖτε, καὶ ἀσεβείασ ἂν δίκην λάβοιτε παρ’ αὐτῆσ. ἀκούω ^ δὲ ἔγωγε ὡσ οὐδὲ αὐτὴ παρεσκεύασται ποιήσασθαι τοὺσ λόγουσ, ἀλλὰ τὸν Ἐπίκουρον ἀναβιβάσεται συναγορεύσοντα· οὕτωσ ἐντρυφᾷ τῷ δικαστηρίῳ. πλὴν ἀλλὰ ἐκεῖνά γε· αὐτὴν ἐρωτᾶτε, οἱούσ ἂν οἰέται γενέσθαι τὸν Ἡρακλέα καὶ τὸν ὑμέτερον Θησέα, εἰ προσθέντεσ τῇ ἡδονῇ ἔφυγον τοὺσ πόνουσ· οὐδὲν γὰρ ἂν ἐκώλυεν μεστὴν ἀδικίασ εἶναι τὴν γῆν, ἐκείνων μὴ πονησάντων. ταῦτα εἶπον οὐ πάνυ τοῖσ μακροῖσ τῶν λόγων χαίρουσα. εἰ δέ γε ἐθελήσειε κατὰ, μικρὸν ἀποκρίνασθαί μοι συνερωτωμένη, τάχιστα ἂν γνωσθείη τὸ μηδὲν οὖσα. πλὴν ἀλλὰ ὑμεῖσ γε τοῦ ὁρ́κου μνημονεύσαντεσ ψηφίσασθε ἤδη τὰ εὐόρκα μὴ πιστεύσαντεσ Ἐπικούρῳ λέγοντι μηδὲν ἐπισκοπεῖν τῶν παρ’ ἡμῖν γιγνομένων τοὺσ θεούσ. μετάστηθι. ὁ Ἐπίκουροσ ὑπὲρ τῆσ Ἡδονῆσ λέγε. οὐ μακρά, ὦ ἄνδρεσ δικασταί, πρὸσ ὑμᾶσ ἐρῶ·

ὑμεῖσ δ’ ἐπὶ τούτοισ ψηφοφορήσατε. δεῖ γὰρ οὐδὲ πολλῶν μοι τῶν λόγων. ἀλλ’ εἰ μὲν ἐπῳδαῖσ τισιν ἢ φαρμάκοισ ὅν φησιν ἐραστὴν ἑαυτῆσ ἡ Στοὰ τὸν Διονύσιον κατηνάγκασεν ταύτησ μὲν ἀπέχεσθαι, πρὸσ ἑαυτὴν δὲ ἀποβλέπειν ἡ Ἡδονή, φαρμακὶσ ἂν εἰκότωσ ἔδοξεν καὶ ἀδικεῖν ἐκέκριτο ἐπὶ τοὺσ ἀλλοτρίουσ ἐραστὰσ μαγγανεύουσα. εἰ δέ τισ ἐλεύθεροσ ἐν ἐλευθέρᾳ τῇ πόλει, μὴ ἀπαγορευόντων τῶν νόμων, τὴν παρὰ ταύτησ ἀηδίαν μυσαχθεὶσ καὶ ἥν φησι κεφάλαιον τῶν πόνων τὴν εὐδαιμονίαν παραγίγνεσθαι λῆρον οἰηθείσ, τοὺσ μὲν ἀγκύλουσ ἐκείνουσ λόγουσ καὶ λαβυρίνθοισ ὁμοίουσ ἀπέφυγε, πρὸσ δὲ τὴν Ἡδονὴν ἄσμενοσ ἐδραπέτευσεν ὥσπερ δεσμά τινα διακόψασ τὰσ τῶν λόγων πλεκτάνασ, ἀνθρώπινα καὶ οὐ βλακώδη φρονήσασ καὶ τὸν μὲν πόνον, ὅπερ ἐστί, πονηρόν, ἡδεῖαν δὲ τὴν ἡδονὴν οἰηθείσ, ἀποκλείειν ἐχρῆν αὐτόν, ὥσπερ ἐκ ναυαγίου λιμένι προσνέοντα καὶ γαλήνησ ἐπιθυμοῦντα συνωθοῦντασ ἐπὶ κεφαλὴν εἰσ τὸν πόνον, καὶ ἔκδοτον τὸν ἄθλιον παρέχειν ταῖσ ἀπορίαισ, καὶ ταῦτα ὥσπερ ἱκέτην ἐπὶ τὸν τοῦ Ἐλέου βωμὸν ἐπὶ τὴν Ἡδονὴν καταφεύγοντα, ἵνα τὴν πολυθρύλητον ἀρετὴν δηλαδὴ ἐπὶ τὸ ὄρθιον ἱδρῶτι πολλῷ ἀνελθὼν ἴδῃ κᾆτα δι’ ὅλου πονήσασ τοῦ βίου εὐδαιμονήσῃ μετὰ τὸν βίον; καίτοι τίσ ἂν κριτὴσ δικαιότεροσ δόξειεν αὐτοῦ ἐκείνου, ὃσ τὰ παρὰ τῆσ Στοᾶσ εἰδώσ, εἰ καί τισ ἄλλοσ, καὶ μόνον τέωσ τὸ καλὸν ἀγαθὸν οἰόμενοσ εἶναι, μεταμαθὼν ὡσ κακὸν ὁ πόνοσ ἦν, τὸ βέλτιον ἐξ ἀμφοῖν δοκιμάσασ εἵλετο; ἑώρα γάρ, οἶμαι, τούτουσ περὶ τοῦ καρτερεῖν καὶ ἀνέχεσθαι τοὺσ πόνουσ πολλὰ διεξιόντασ, ἰδίᾳ δὲ τὴν Ἡδονὴν θεραπεύοντασ, καὶ μέχρι τοῦ λόγου νεανιευομένουσ, οἴκοι δὲ κατὰ τοὺσ τῆσ Ἡδονῆσ νόμουσ βιοῦντασ, αἰσχυνομένουσ μὲν εἰ φανοῦνται χαλῶντεσ τοῦ τόνου καὶ προδιδόντεσ τὸ δόγμα, πεπονθότασ δὲ ἀθλίουσ τὸ τοῦ Ταντάλου, καὶ ἔνθα ἂν λήσειν καὶ ἀσφαλῶσ παρανομήσειν ἐλπίσωσιν, χανδὸν ἐμπιμπλαμένουσ τοῦ ἡδέοσ. εἰ γοῦν τισ αὐτοῖσ τὸν τοῦ Γύγου δακτύλιον ἔδωκεν, ὡσ περιθεμένουσ μὴ ὁρᾶσθαι, ἢ τὴν τοῦ Αἴ̈δοσ κυνῆν, εὖ οἶδ’ ὅτι μακρὰ χαίρειν τοῖσ πόνοισ φράσαντεσ ἐπὶ τὴν Ἡδονὴν ὠθοῦντο ἂν καὶ ἐμιμοῦντο ἅπαντεσ τὸν Διονύσιον, ὃσ μέχρι μὲν τῆσ νόσου ἤλπιζεν ὠφελήσειν τι αὐτὸν τοὺσ περὶ τῆσ καρτερίασ λόγουσ· ἐπεὶ δὲ ἤλγησεν καὶ ἐνόσησεν καὶ ὁ πόνοσ ἀληθέστεροσ αὐτοῦ καθίκετο, ἰδὼν τὸ σῶμα τὸ ἑαυτοῦ ἀντιφιλοσοφοῦν τῇ Στοᾷ καὶ τἀναντία δογματίζον, αὐτῷ μᾶλλον ἢ τούτοισ ἐπίστευσεν καὶ ἔγνω ἄνθρωποσ ὢν καὶ ἀνθρώπου σῶμα ἔχων, καὶ διετέλεσεν οὐχ ὡσ ἀνδριάντι αὐτῷ χρώμενοσ, εἰδὼσ ὅτι ὃσ ἂν ἄλλωσ λέγῃ καὶ Ἡδονῆσ κατηγορῇ, λόγοισι χαίρει, τὸν δὲ νοῦν ἐκεῖσ1’ ἔχει. εἴρηκα· μηδαμῶσ, ἀλλ’ ὀλίγα μοι συνερωτῆσαι ἐπιτρέψατε.

ἐρώτησον ἀποκρινοῦμαι γάρ. κακὸν ἡγῇ τὸν πόνον; ναί. τὴν ἡδονὴν δὲ ἀγαθόν; πάνυ μὲν οὖν. τί δέ; οἶσθα τί διάφορον καὶ ἀδιάφορον καὶ προηγμένον καὶ ἀποπροηγμένον; μάλιστα. οὔ φασιν, ὦ Στοά, συνιέναι οἱ δικασταὶ τὰ δισύλλαβα ταῦτα ἐρωτήματα· ὥστε , ἡσυχίαν ἄγετε. ψηφοφοροῦσι γάρ. καὶ μὴν ἐκράτησα ἄν, εἰ συνηρώτησα ἐν τῷ τρίτῳ τῶν ἀναποδείκτων σχήματι. τίσ ὑπερέσχεν; πάσαισ ἡ Ἡδονή. ἐφίημι ἐπὶ τὸν Δία. τύχῃ τῇ ἀγαθῇ. σὺ δὲ ἄλλουσ κάλει. περὶ Ἀριστίππου Ἀρετὴ καὶ Τρυφή, καὶ Ἀρίστιπποσ δὲ αὐτὸσ παρέστω.

προτέραν ἐμὲ χρὴ τὴν Ἀρετὴν λέγειν ἐμὸσ γάρ ἐστιν Ἀρίστιπποσ, ὡσ δηλοῦσιν οἱ λόγοι καὶ τὰ ἔργα. οὐ μὲν οὖν, ἀλλ’ ἐμὲ τὴν Τρυφήν· ἐμὸσ γὰρ ὁ ἀνήρ, ὡσ ἔστιν ὁρᾶν ἀπὸ τῶν στεφάνων καὶ τῆσ πορφυρίδοσ καὶ τῶν μύρων. μὴ φιλονεικεῖτε· ὑπερκείσεται γὰρ καὶ αὕτη ἡ δίκη ἔστ’ ἂν ὁ Ζεὺσ δικάσῃ περὶ τοῦ Διονυσίου· παραπλήσιον γάρ τι καὶ τοῦτο ἐοίκεν εἶναι. ὥστ’ ἐὰν μὲν ἡ Ἡδονὴ κρατήσῃ, καὶ τὸν Ἀρίστιππον ἕξει ἡ Τρυφή· νικώσησ δὲ αὖ τῆσ Στοᾶσ, καὶ οὗτοσ ἔσται τῆσ Ἀρετῆσ κεκριμένοσ. ὥστε ἄλλοι παρέστωσαν. τὸ δεῖνα μέντοι, μὴ λαμβανέτωσαν οὗτοι τὸ δικαστικὸν ἀδίκαστοσ γὰρ ἡ δίκη μεμένηκεν αὐτοῖσ. ^ μάτην οὖν ἀνεληλυθότεσ ὦσι γέροντεσ ἄνδρεσ οὕτω μακρὰν τὴν ἀνάβασιν; ^ ἱκανόν, εἰ τριτημόριον λάβοιεν. ἄπιτε, μὴ ἀγανακτεῖτε, αὖθισ δικάσετε. Διογένη Σινωπέα παρεῖναι καιρόσ, καὶ σὺ ἡ Ἀργυραμοιβικὴ λέγε.

καὶ μὴν ἄν γε μὴ παύσηται ἐνοχλοῦσα, ὦ Δίκη, οὐκέτι δρασμοῦ δικάσεταί μοι, ἀλλὰ πολλῶν καὶ βαθέων τραυμάτων ἐγὼ γὰρ αὐτίκα μάλα πατάξασ ^ τῷ ξύλῳ ‐ τί τοῦτο; πέφευγεν ἡ Ἀργυραμοιβική, ὁ δὲ διώκει ἐπηρμένοσ τὸ βάκτρον. οὐ μέτριόν τι κακὸν ἡ ἀθλία ἐοίκε λήψεσθαι. τὸν Πύρρωνα κήρυττε. ἀλλ’ ἡ μὲν Γραφικὴ πάρεστιν, ὦ Δίκη, ὁ Πύρρων δὲ οὐδὲ τὴν ἀρχὴν ἀνελήλυθεν, καὶ ἐῴκει τοῦτο πράξειν.

διὰ τί, ὦ Ἑρμῆ; ὅτι οὐδὲν ἡγεῖται κριτήριον ἀληθὲσ εἶναι. τοιγαροῦν ἐρήμην αὐτοῦ καταδικασάτωσαν. τὸν λογογράφον ἤδη κάλει τὸν Σύρον. καίτοι πρῴην ἀπηνέχθησαν κατ’ αὐτοῦ αἱ γραφαί, καὶ οὐδὲν ἤπειγεν ἤδη κεκρίσθαι. πλὴν ἀλλ’ ἐπεὶ ἔδοξεν, προτέραν εἰσάγαγε τῆσ Ῥητορικῆσ τὴν δίκην. βαβαί, ὅσοι συνεληλύθασιν ἐπὶ τὴν ἀκρόασιν. εἰκότωσ, ὦ Δίκη· τό τε γὰρ μὴ ἑώλον εἶναι τὴν κρίσιν, ἀλλὰ καινὴν καὶ ξένην χθέσ, ὥσπερ ἔφησ, ἐπηγγελμένην,^ καὶ τὸ ἐλπίζειν ἀκούσεσθαι Ῥητορικῆσ μὲν καὶ Διαλόγου ἐν τῷ μέρει κατηγορούντων, ἀπολογουμένου δὲ πρὸσ ἀμφοτέρουσ τοῦ Σύρου, τοῦτο πολλοὺσ ἐπήγαγε τῷ δικαστηρίῳ. πλὴν ἀλλὰ ἄρξαι ποτέ, ὦ Ῥητορική, τῶν λόγων. πρῶτον μέν, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, τοῖσ θεοῖσ .

εὔχομαι πᾶσι καὶ πάσαισ, ὅσην εὔνοιαν ἔχουσα διατελῶ τῇ τε πόλει καὶ πᾶσιν ὑμῖν, τοσαύτην ὑπάρξαι μοι παρ’ ὑμῶν εἰσ τουτονὶ τὸν ἀγῶνα, ἔπειθ’ ὅπερ ἐστὶ μάλιστα δίκαιον , τοῦτο παραστῆσαι τοὺσ θεοὺσ ὑμῖν, τὸν μὲν ἀντίδικον σιωπᾶν κελεύειν, ἐμὲ δὲ ὡσ προῄρημαι καὶ βεβούλημαι τὴν κατηγορίαν ἐᾶσαι ποιήσασθαι. οὐχὶ δὲ ταὐτὰ παρίσταταί μοι γιγνώσκειν ὅταν τε εἰσ ἃ πέπονθα ἀποβλέψω καὶ ὅταν εἰσ τοὺσ λόγουσ οὓσ ἀκούω· τοὺσ μὲν γὰρ λόγουσ ὡσ ὁμοιοτάτουσ τοῖσ ἐμοῖσ οὗτοσ ἐρεῖ πρὸσ ὑμᾶσ, τὰ δὲ πράγματα εἰσ τοῦτο προήκοντα ὄψεσθε ὥστε ὅπωσ μὴ χεῖρόν τι πείσομαι πρὸσ αὐτοῦ σκέψασθαι δέον. ἀλλὰ γὰρ ἵνα μὴ μακρὰ προοιμιάζωμαι τοῦ ὕδατοσ πάλαι εἰκῆ ῥέοντοσ, ἄρξομαι τῆσ κατηγορίασ. ἐγὼ γάρ, ὦ ἄνδρεσ δικασταί, τουτονὶ κομιδῇ μειράκιον ὄντα, βάρβαρον ἔτι τὴν φωνὴν καὶ μονονουχὶ κάνδυν ἐνδεδυκότα εἰσ τὸν Ἀσσύριον τρόπον, περὶ τὴν Ιὠνίαν εὑροῦσα πλαζόμενον ἔτι καὶ ὅ τι χρήσαιτο ἑαυτῷ οὐκ εἰδότα παραλαβοῦσα ἐπαίδευσα.

καὶ ἐπειδὴ ἐδόκει μοι εὐμαθὴσ εἶναι καὶ ἀτενὲσ ὁρᾶν εἰσ ἐμὲ ‐ ὑπέπτησσε γὰρ τότε καὶ ἐθεράπευεν. καὶ μόνην ἐθαύμαζεν ‐ ἀπολιποῦσα τοὺσ ἄλλουσ ὁπόσοι ἐμνήστευόν με πλούσιοι καὶ καλοὶ καὶ λαμπροὶ τὰ προγονικά, τῷ ἀχαρίστῳ τούτῳ ἐμαυτὴν ἐνεγγύησα πένητι καὶ ἀφανεῖ καὶ νέῳ προῖκα οὐ μικρὰν ἐπενεγκαμένη πολλοὺσ καὶ θαυμασίουσ λόγουσ. εἶτα ἀγαγοῦσα αὐτὸν εἰσ τοὺσ φυλέτασ τοὺσ ἐμοὺσ παρενέγραψα καὶ ἀστὸν ἀπέφηνα, ὥστε τοὺσ διαμαρτόντασ τῆσ ἐγγύησ ἀποπνίγεσθαι. δόξαν δὲ αὐτῷ περινοστεῖν ἐπιδειξομένῳ τοῦ γάμου τὴν εὐποτμίαν, οὐδὲ τότε ἀπελείφθην, ἀλλὰ πανταχοῦ ἑπομένη ἄνω καὶ κάτω περιηγόμην· καὶ κλεινὸν αὐτὸν καὶ ἀοίδιμον ἐποίουν κατακοσμοῦσα καὶ περιστέλλουσα. καὶ τὰ μὲν ἐπὶ τῆσ Ἑλλάδοσ καὶ τῆσ Ιὠνίασ μέτρια, εἰσ δὲ τὴν Ἰταλίαν ἀποδημῆσαι θελήσαντι αὐτῷ τὸν Ιὄνιον συνδιέπλευσα καὶ τὰ τελευταῖα μέχρι τῆσ Κελτικῆσ συναπάρασα, εὐπορεῖσθαι ἐποίησα. καὶ μέχρι μὲν πολλοῦ πάντα μοι ἐπείθετο καὶ συνῆν ἀεί, μηδεμίαν νύκτα γιγνόμενοσ ἀπόκοιτοσ παρ’ ἡμῶν. ἐπεὶ δὲ ἱκανῶσ ἐπεσιτίσατο καὶ τὰ πρὸσ εὐδοξίαν εὖ ἔχειν; αὐτῷ ὑπέλαβεν, τὰσ ὀφρῦσ ἐπάρασ καὶ μέγα φρονήσασ ἐμοῦ μὲν ἠμέλησεν, μᾶλλον δὲ τέλεον εἰάσεν, αὐτὸσ δὲ τὸν γενειήτην ἐκεῖνον, τὸν ἀπὸ τοῦ σχήματοσ, τὸν Διάλογον, Φιλοσοφίασ υἱὸν εἶναι λεγόμενον, ὑπεραγαπήσασ μάλα ἐρωτικῶσ πρεσβύτερον αὐτοῦ ὄντα, τούτῳ σύνεστιν.

καὶ οὐκ αἰσχύνεται τὴν μὲν ἐλευθερίαν καὶ τὸ ἄνετον τῶν ἐν ἐμοὶ λόγων συντεμών, εἰσ μικρὰ δὲ καὶ κομματικὰ ἐρωτήματα κατακλείσασ ἑαυτόν, καὶ ἀντὶ τοῦ λέγειν ὅ τι βούλεται μεγάλῃ τῇ φωνῇ βραχεῖσ τινασ λόγουσ ἀναπλέκων καὶ συλλαβίζων, ἀφ’ ὧν ἀθρόοσ μὲν ἔπαινοσ ἢ κρότοσ πολὺσ οὐκ ἂν ἀπαντήσειεν αὐτῷ, μειδίαμα δὲ παρὰ τῶν ἀκουόντων καὶ τὸ ἐπισεῖσαι τὴν χεῖρα ἐντὸσ τῶν ὁρ́ων καὶ μικρὰ ἐπινεῦσαι τῇ κεφαλῇ καὶ ἐπιστενάξαι τοῖσ λεγομένοισ. τοιούτων ἠράσθη ὁ γενναῖοσ ἐμοῦ καταφρονήσασ. φασὶν δὲ αὐτὸν μηδὲ πρὸσ τὸν ἐρώμενον τοῦτον εἰρήνην ἄγειν, ἀλλὰ ὅμοια ^ καὶ ἐκεῖνον ὑβρίζειν. πῶσ οὖν οὐκ ἀχάριστοσ οὗτοσ καὶ ἔνοχοσ τοῖσ περὶ τῆσ κακώσεωσ νόμοισ, ὃσ τὴν μὲν νόμῳ γαμετὴν παρ’ ἧσ τοσαῦτα εἴληφεν καὶ δι’ ἣν ἔνδοξόσ ἐστιν οὕτωσ ἀτίμωσ ἀπέλιπεν, καινῶν δὲ ὠρέχθη πραγμάτων, καὶ ταῦτα νῦν ὁπότε μόνην ἐμὲ θαυμάζουσιν καὶ ἐπιγράφονται ἅπαντεσ προστάτιν ἑαυτῶν;

ἀλλ’ ἐγὼ μὲν ἀντέχω τοσούτων μνηστευόντων, καὶ κόπτουσιν αὐτοῖσ τὴν θύραν καὶ τοὔνομα ἐπιβοωμένοισ μεγάλῃ τῇ φωνῇ οὔτε ἀνοίγειν οὔτε ὑπακούειν βούλομαι· ὁρῶ γὰρ αὐτοὺσ οὐδὲν πλέον τῆσ βοῆσ κομίζοντασ. οὗτοσ δὲ οὐδὲ οὕτωσ ἐπιστρέφεται πρὸσ ἐμέ, ἀλλὰ πρὸσ τὸν ἐρώμενον βλέπει, τί, ὦ θεοί, χρηστὸν παρ’ αὐτοῦ λήψεσθαι προσδοκῶν, ὃν οἶδε τοῦ τρίβωνοσ οὐδὲν πλέον ἔχοντα; εἴρηκα, ὦ ἄνδρεσ δικασταί, ὑμεῖσ δέ, ἢν εἰσ τὸν ἐμὸν τρόπον τῶν λόγων ἀπολογεῖσθαι θέλῃ, τοῦτο μὲν μὴ ἐπιτρέπετε, ‐ ἄγνωμον γὰρ ἐπ’ ἐμὲ τὴν ἐμὴν μάχαιραν ἀκονᾶν ‐ κατὰ δὲ τὸν αὑτοῦ ἐρώμενον τὸν Διάλογον οὕτωσ ἀπολογείσθω, ἢν δύνηται. τοῦτο μὲν ἀπίθανον· οὐ γὰρ οἱο͂́ν τε, ὦ Ῥητορική, μόνον αὐτὸν ἀπολογεῖσθαι κατὰ σχῆμα τοῦ Διαλόγου, ἀλλὰ ῥῆσιν καὶ αὐτὸσ εἰπάτω. ἐπεὶ καὶ τοῦτο, ὦ ἄνδρεσ δικασταί, ἡ ἀντίδικοσ ἠγανάκτησεν, εἰ μακρῷ χρήσομαι τῷ λόγῳ, καὶ ταῦτα τὸ δύνασθαι λέγειν παρ’ ἐκείνησ λαβών, πολλὰ μὲν οὐκ ἐρῶ πρὸσ ὑμᾶσ, τὰ κεφάλαια δὲ αὐτὰ ἀπολυσάμενοσ ^ τῶν κατηγορηθέντων ὑμῖν ἀπολείψω σκοπεῖν περὶ ἁπάντων.

πάντα γὰρ ὁπόσα διηγήσατο περὶ ἐμοῦ ἀληθῆ ὄντα διηγήσατο· καὶ γὰρ ἐπαίδευσεν καὶ συναπεδήμησεν καὶ εἰσ τοὺσ Ἕλληνασ ἐνέγραψεν, καὶ κατά γε τοῦτο χάριν ἂν εἰδείην τῷ γάμῳ. δι’ ἃσ δὲ αἰτίασ ἀπολιπὼν αὐτὴν ἐπὶ τουτονὶ τὸν Διάλογον ἐτραπόμην, ἀκούσατε, ὦ ἄνδρεσ δικασταί, καί με μηδὲν τοῦ χρησίμου ἕνεκα ψεύδεσθαι ὑπολάβητε. ἐγὼ γὰρ ὁρῶν ταύτην οὐκέτι σωφρονοῦσαν οὐδὲ μένουσαν ἐπὶ τοῦ κοσμίου σχήματοσ οἱο͂́ν ποτε ἐσχηματισμένην αὐτὴν ὁ Παιανιεὺσ ἐκεῖνοσ ἠγάγετο, κοσμουμένην δὲ καὶ τὰσ τρίχασ εὐθετίζουσαν εἰσ τὸ ἑταιρικὸν καὶ φυκίον ἐντριβομένην καὶ τὠφθαλμὼ ὑπογραφομένην, ὑπώπτευον εὐθὺσ καὶ παρεφύλαττον ὅποι τὸν ὀφθαλμὸν φέρει.

καὶ τὰ μὲν ἄλλα ἐῶ· καθ’ ἑκάστην δὲ τὴν νύκτα ὁ μὲν στενωπὸσ ἡμῶν ἐνεπίμπλατο μεθυόντων ἐραστῶν κωμαζόντων ἐπ’ αὐτὴν καὶ κοπτόντων τὴν θύραν, ἐνίων δὲ καὶ εἰσβιάζεσθαι σὺν οὐδενὶ κόσμῳ τολμώντων. αὐτὴ δὲ ἐγέλα καὶ ἥδετο τοῖσ δρωμένοισ καὶ τὰ πολλὰ ἢ παρέκυπτεν ἀπὸ τοῦ . τέγουσ ᾀδόντων ἀκούουσα τραχείᾳ τῇ φωνῇ ᾠδάσ τινασ ἐρωτικὰσ ἢ καὶ παρανοίγουσα τὰσ θυρίδασ ἐμὲ οἰομένη λανθάνειν ἠσέλγαινε καὶ ἐμοιχεύετο πρὸσ αὐτῶν. ὅπερ ἐγὼ μὴ φέρων γράψασθαι μὲν αὐτὴν μοιχείασ οὐκ ἐδοκίμαζον, ἐν γειτόνων δὲ οἰκοῦντι τῷ Διαλόγῳ προσελθὼν ἠξίουν καταδεχθῆναι ὑπ’ αὐτοῦ. ταῦτά ἐστιν ἃ τὴν Ῥητορικὴν ἐγὼ μεγάλα ἠδίκηκα.

καίτοι εἰ καὶ μηδὲν αὐτῇ τοιοῦτο ἐπέπρακτο, καλῶσ εἶχέ μοι ἀνδρὶ ἤδη τετταράκοντα ἔτη σχεδὸν γεγονότι θορύβων μὲν ἐκείνων καὶ δικῶν ἀπηλλάχθαι καὶ τοὺσ ἄνδρασ τοὺσ δικαστὰσ ἀτρεμεῖν ἐᾶν, τυράννων κατηγορίασ καὶ ἀριστέων ἐπαίνουσ ἐκφυγόντα, εἰσ δὲ τὴν Ἀκαδήμειαν ἢ εἰσ τὸ Λύκειον ἐλθόντα τῷ βελτίστῳ τούτῳ Διαλόγῳ συμπεριπατεῖν ἠρέμα διαλεγομένουσ, τῶν ἐπαίνων καὶ κρότων οὐ δεομένουσ. πολλὰ ἔχων εἰπεῖν ἤδη παύσομαι. ὑμεῖσ δὲ εὐόρκον τὴν ψῆφον ἐνέγκατε. τίσ κρατεῖ; πάσαισ ὁ Σύροσ πλὴν μιᾶσ. ῥήτωρ τισ ἐοίκεν εἶναι ὁ τὴν ἐναντίαν θέμενοσ. ὁ Διάλογοσ ἐπὶ τῶν αὐτῶν λέγε.

ὑμεῖσ δὲ περιμείνατε, διπλάσιον ἀποισόμενοι τὸν μισθὸν ἐπ’ ἀμφοτέραισ ταῖσ δίκαισ. ἐγὼ δέ, ὦ ἄνδρεσ δικασταί, μακροὺσ μὲν ἀποτείνειν τοὺσ λόγουσ οὐκ ἂν ἐβουλόμην πρὸσ ; ὑμᾶσ, ἀλλὰ κατὰ μικρὸν ὥσπερ εἰώθα. ὅμωσ δὲ ὡσ νόμοσ ἐν τοῖσ δικαστηρίοισ, οὕτω ποιήσομαι τὴν κατηγορίαν ἰδιώτησ παντάπασιν καὶ ἄτεχνοσ τῶν τοιούτων ὤν· καί μοι τοῦτο ἔστω πρὸσ ὑμᾶσ τὸ προοίμιον. . ἃ δὲ ἠδίκημαι καὶ περιύβρισμαι πρὸσ τούτου, ταῦτά ἐστιν, ὅτι με σεμνόν τέωσ ὄντα καὶ θεῶν τε πέρι καὶ φύσεωσ καὶ τῆσ τῶν ὅλων περιόδου σκοπούμενον, ὑψηλὸν ἄνω που τῶν νεφῶν ἀεροβατοῦντα, ἔνθα ὁ μέγασ ἐν οὐρανῷ Ζεὺσ πτηνὸν ἁρ́μα ἐλαύνων φέρεται, κατασπάσασ αὐτὸσ ἤδη κατὰ τὴν ἁψῖδα πετόμενον καὶ ἀναβαίνοντα ὑπὲρ τὰ νῶτα τοῦ οὐρανοῦ καὶ τὰ πτερὰ συντρίψασ ἰσοδίαιτον τοῖσ πολλοῖσ ἐποίησεν, καὶ τὸ μὲν τραγικὸν ἐκεῖνο καὶ σωφρονικὸν προσωπεῖον ἀφεῖλέ μου, κωμικὸν δὲ καὶ σατυρικὸν ἄλλο ἐπέθηκέ μοι καὶ μικροῦ δεῖν γελοῖον. εἶτά μοι εἰσ τὸ αὐτὸ φέρων συγκαθεῖρξεν τὸ σκῶμμα καὶ τὸν ἰάμβον καὶ κυνισμὸν καὶ τὸν Εὔπολιν καὶ τὸν Ἀριστοφάνη, δεινοὺσ ἄνδρασ ἐπικερτομῆσαι τὰ σεμνὰ καὶ χλευάσαι τὰ ὀρθῶσ ἔχοντα. τελευταῖον δὲ καὶ Μένιππόν τινα τῶν παλαιῶν κυνῶν μάλα ὑλακτικὸν ὡσ δοκεῖ καὶ κάρχαρον ἀνορύξασ, καὶ τοῦτον ἐπεισήγαγεν μοι φοβερόν τινα ὡσ ἀληθῶσ κύνα καὶ τὸ δῆγμα λαθραῖον, ὅσῳ καὶ γελῶν ἅμα ἔδακνεν. πῶσ οὖν οὐ δεινὰ ὕβρισμαι μηκέτ’ ἐπὶ τοῦ οἰκείου διακείμενοσ,^ ἀλλὰ κωμῳδῶν καὶ γελωτοποιῶν καὶ ὑποθέσεισ ἀλλοκότουσ ὑποκρινόμενοσ αὐτῷ; τὸ γὰρ πάντων ἀτοπώτατον, κρᾶσίν τινα παράδοξον κέκραμαι καὶ οὔτε πεζόσ εἰμι οὔτε ἐπὶ τῶν μέτρων βέβηκα, ἀλλὰ ἱπποκενταύρου δίκην σύνθετόν τι καὶ ξένον φάσμα τοῖσ ἀκούουσι δοκῶ. τί οὖν πρὸσ ταῦτα ἐρεῖσ, ὦ Σύρε;

ἀπροσδόκητον, ὦ ἄνδρεσ δικασταί, τὸν ἀγῶνα τοῦτον ἀγωνίζομαι παρ’ ὑμῖν πάντα γοῦν μᾶλλον ἂν ἤλπισα ἢ τὸν Διάλογον τοιαῦτα ἐρεῖν περὶ ἐμοῦ, ὃν παραλαβὼν ἐγὼ σκυθρωπὸν ἔτι τοῖσ πολλοῖσ δοκοῦντα καὶ ὑπὸ τῶν συνεχῶν ἐρωτήσεων κατεσκληκότα, καὶ ταύτῃ αἰδέσιμον μὲν εἶναι δοκοῦντα, οὐ πάντῃ δὲ ἡδὺν οὐδὲ τοῖσ πλήθεσι κεχαρισμένον, πρῶτον μὲν αὐτὸν ἐπὶ γῆσ βαίνειν εἴθισα εἰσ τὸν ἀνθρώπινον τοῦτον τρόπον, μετὰ δὲ τὸν αὐχμὸν τὸν πολὺν ἀποπλύνασ καὶ μειδιᾶν καταναγκάσασ ἡδίω τοῖσ ὁρῶσι παρεσκεύασα, ἐπὶ πᾶσι δὲ τὴν κωμῳδίαν αὐτῷ παρέζευξα, καὶ κατὰ τοῦτο πολλὴν οἱ μηχανώμενοσ τὴν εὔνοιαν παρὰ τῶν ἀκουόντων, οἳ τέωσ τὰσ ἀκάνθασ τὰσ ἐν αὐτῷ δεδιότεσ ὥσπερ τὸν ἐχῖνον εἰσ τὰσ χεῖρασ λαβεῖν αὐτὸν ἐφυλάττοντο. ἀλλ’ ἐγὼ οἶδ’ ὅπερ μάλιστα λυπεῖ αὐτόν, ὅτι μὴ τὰ γλίσχρα ἐκεῖνα καὶ λεπτὰ κάθημαι πρὸσ αὐτὸν σμικρολογούμενοσ, εἰ ἀθάνατοσ ἡ ψυχή, καὶ πόσασ κοτύλασ ὁ θεὸσ ὁπότε τὸν κόσμον εἰργάσατο τῆσ ἀμιγοῦσ καὶ κατὰ ταὐτὰ ἐχούσησ οὐσίασ ἐνέχεεν εἰσ τὸν κρατῆρα ἐν ᾧ τὰ πάντα ἐκεράννυτο, καὶ εἰ ἡ Ῥητορικὴ πολιτικῆσ μορίου εἴδωλον, κολακείασ τὸ τέταρτον. χαίρει γὰρ οὐκ οἶδ’ ὅπωσ τὰ τοιαῦτα λεπτολογῶν καθάπερ οἱ τὴν ψώραν ἡδέωσ κνώμενοι, καὶ τὸ φρόντισμα ἡδὺ αὐτῷ δοκεῖ καὶ μέγα φρονεῖ ἢν λέγηται ὡσ οὐ παντὸσ ἀνδρόσ ἐστι συνιδεῖν ἃ περὶ τῶν ἰδεῶν ὀξυδορκεῖ. ταῦτα δηλαδὴ καὶ παρ’ ἐμοῦ ἀπαιτεῖ καὶ τὰ πτερὰ· ἐκεῖνα ζητεῖ καὶ ἄνω βλέπει τὰ πρὸ τοῖν ποδοῖν οὐχ ὁρῶν. ἐπεὶ τῶν γε ἄλλων ἕνεκα οὐκ ἂν οἶμαι μέμψαιτό μοι, ὡσ θοἰμάτιον τοῦτο τὸ Ἑλληνικὸν περισπάσασ αὐτοῦ βαρβαρικόν τι μετενέδυσα, καὶ ταῦτα βάρβαροσ αὐτὸσ εἶναι δοκῶν ἠδίκουν γὰρ ἂν τὰ τοιαῦτα εἰσ αὐτὸν παρανομῶν καὶ τὴν πάτριον ἐσθῆτα λωποδυτῶν. ἀπολελόγημαι ὡσ δυνατὸν ἐμοί· ὑμεῖσ δὲ ὁμοίαν τῇ πάλαι τὴν ψῆφον ἐνέγκατε. βαβαί, δέκα ὅλαισ κρατεῖσ·

ὁ γὰρ αὐτὸσ ἐκεῖνοσ ὁ πάλαι οὐδὲ νῦν ὁμόψηφόσ ἐστιν. ἀμέλει τοῦτο ἔθοσ ἐστίν, καὶ πᾶσι τὴν τετρυπημένην οὗτοσ φέρει· καὶ μὴ παύσαιτο φθονῶν τοῖσ ἀρίστοισ. ἀλλ’ ὑμεῖσ μὲν ἄπιτε ἀγαθῇ τύχῃ, αὔριον δὲ τὰσ λοιπὰσ δικάσομεν.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

Ancient Greek Text

Lucian, Bis accusatus sive tribunalia, (no name)

(루키아노스, Bis accusatus sive tribunalia, (no name))

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION