Lucian, Adversus indoctum et libros multos ementem, (no name) 6:

καὶ ἐγένετό τισ οὐ πρὸ πολλοῦ ἐν Ἀσίᾳ πλούσιοσ ἀνὴρ ἐκ συμφορᾶσ ἀποτμηθεὶσ τοὺσ πόδασ ἀμφοτέρουσ, ἀπὸ κρύουσ, οἶμαι, ἀποσαπέντασ ἐπειδή ποτε διὰ χιόνοσ ὁδοιπορῆσαι συνέβη αὐτῷ. οὗτοσ τοίνυν τοῦτο μὲν ἐλεεινὸν ἐπεπόνθει, καὶ θεραπεύων τὴν δυστυχίαν ξυλίνουσ πόδασ πεποίητο, καὶ τούτουσ ὑποδούμενοσ ἐβάδιζεν ἐπιστηριζόμενοσ ἅμα τοῖσ οἰκέταισ. ἐκεῖνο δὲ γελοῖον ἐποίει, κρηπῖδασ γὰρ καλλίστασ ἐωνεῖτο νεοτμήτουσ ἀεί, καὶ τὴν πλείστην πραγματείαν περὶ ταύτασ εἶχεν, ὡσ καλλίστοισ ὑποδήμασι κεκοσμημένα εἰή αὐτῷ τὰ ξύλα. ^ οὐ ταὐτὰ οὖν καὶ σὺ ποιεῖσ χωλὴν μὲν ἔχων καὶ συκίνην τὴν γνώμην, ὠνούμενοσ δὲ χρυσοῦσ ἐμβάτασ, οἷσ μόλισ ἄν τισ καὶ ἀρτίπουσ ἐμπεριπατήσειεν;