헬라어 문장 검색 - Λυξιαν́Αδϝερσύ1́

(루키아노스, Adversus indoctum et libros multos ementem, (no name))

καὶ μὴν ἐναντίον ἐστὶν οὗ ἐθέλεισ ὃ νῦν ποιεῖσ. οἰεί μὲν γὰρ ἐν παιδείᾳ καὶ αὐτὸσ εἶναί τισ δόξειν σπουδῇ συνωνούμενοσ τὰ κάλλιστα τῶν βιβλίων· τὸ δέ σοι περὶ τὰ κάτω χωρεῖ, καὶ ἔλεγχοσ γίγνεται τῆσ ἀπαιδευσίασ πωσ τοῦτο. μάλιστα δὲ οὐδὲ τὰ κάλλιστα ὠνῇ, ἀλλὰ πιστεύεισ τοῖσ ὡσ ἔτυχεν ἐπαινοῦσι καὶ ἑρ́μαιον εἶ τῶν τὰ τοιαῦτα ἐπιψευδομένων τοῖσ βιβλίοισ καὶ θησαυρὸσ ἕτοιμοσ τοῖσ καπήλοισ αὐτῶν. ἢ πόθεν γάρ σοι διαγνῶναι δυνατόν, τίνα μὲν παλαιὰ καὶ πολλοῦ ἄξια, τίνα δὲ φαῦλα καὶ ἄλλωσ σαπρά, εἰ μὴ τῷ διαβεβρῶσθαι καὶ κατακεκόφθαι αὐτὰ τεκμαίροιο καὶ συμβούλουσ τοὺσ σέασ ἐπὶ τὴν ἐξέτασιν παραλαμβάνοισ; ἐπεὶ τοῦ ἀκριβοῦσ ἢ ἀσφαλοῦσ ἐν αὐτοῖσ τίσ ἢ ποία διάγνωσισ; ἵνα δέ σοι δῶ αὐτὰ ἐκεῖνα κεκρικέναι, ὅσα ὁ Καλλῖνοσ εἰσ κάλλοσ ἢ ὁ ἀοίδιμοσ Ἀττικὸσ σὺν ἐπιμελείᾳ τῇ πάσῃ ἔγραψαν,^ σοὶ τί ὄφελοσ, ὦ θαυμάσιε, τοῦ κτήματοσ οὔτε εἰδότι τὸ κάλλοσ αὐτῶν οὔτε χρησομένῳ ποτὲ οὐδὲν μᾶλλον ἢ τυφλὸσ ἄν τισ ἀπολαύσειε κάλλουσ παιδικῶν;

σὺ δὲ ἀνεῳγμένοισ μὲν τοῖσ ὀφθαλμοῖσ ὁρᾷσ τὰ βιβλία, καὶ νὴ Δία κατακόρωσ, καὶ ἀναγιγνώσκεισ ἔνια πάνυ ἐπιτρέχων, φθάνοντοσ τοῦ ὀφθαλμοῦ τὸ στόμα· οὐδέπω δὲ τοῦτό μοι ἱκανόν, ἢν μὴ εἰδῇσ τὴν ἀρετὴν καὶ κακίαν ἑκάστου τῶν ἐγγεγραμμένων καὶ συνίῃσ ὅστισ μὲν ὁ νοῦσ σύμπασιν, τίσ δὲ ἡ τάξισ τῶν ὀνομάτων, ὅσα τε πρὸσ τὸν ὀρθὸν κανόνα τῷ συγγραφεῖ ἀπηκρίβωται καὶ ὅσα κίβδηλα καὶ νόθα καὶ παρακεκομμένα. τί οὖν;

φὴσ καὶ ταὐτὰ μὴ μαθὼν ἡμῖν εἰδέναι; πόθεν, εἰ μή ποτε παρὰ τῶν Μουσῶν κλῶνα δάφνησ καθάπερ ὁ ποιμὴν ἐκεῖνοσ λαβών; Ἑλικῶνα μὲν γάρ, ἵνα διατρίβειν αἱ θεαὶ λέγονται, οὐδὲ ἀκήκοασ οἶμαί ποτε, οὐδὲ τὰσ αὐτὰσ ^ διατριβὰσ ἡμῖν ἐν παισὶν ἐποιοῦ· σοὶ καὶ μεμνῆσθαι Μουσῶν ἀνόσιον. ἐκεῖναι γὰρ ποιμένι μὲν οὐκ ἂν ὤκνησαν φανῆναι σκληρῷ ἀνδρὶ καὶ δασεῖ καὶ πολὺν τὸν ἥλιον ἐπὶ τῷ σώματι ἐμφαίνοντι, οἱῴ δὲ σοὶ ‐ καί μοι πρὸσ τῆσ Λιβανίτιδοσ ἄφεσ ἐν τῷ παρόντι τὸ μὴ σύμπαντα σαφῶσ εἰπεῖν ‐ οὐδὲ ἐγγὺσ γενέσθαι ποτ’ ἂν εὖ οἶδ’ ὅτι ἠξίωσαν, ἀλλ’ ἀντὶ τῆσ δάφνησ μυρρίνῃ ἂν ἢ καὶ μαλάχησ φύλλοισ μαστιγοῦσαι ἀπήλλαξαν ἂν τῶν τοιούτων, ὡσ μὴ μιᾶναι μήτε τὸν Ὀλμειὸν μήτε τὴν τοῦ Ἵππου κρήνην, ἅπερ ἢ ποιμνίοισ διψῶσιν ἢ ποιμένων στόμασι καθαροῖσ πότιμα. καίτοι οὐδέ, εἰ καὶ πάνυ ἀναίσχυντοσ εἶ καὶ ἀνδρεῖοσ τὰ τοιαῦτα, τολμήσειασ ἄν ποτε εἰπεῖν ὡσ ἐπαιδεύθησ ἢ ἐμέλησέ σοι πώποτε τῆσ ἐν χρῷ πρὸσ τὰ βιβλία συνουσίασ ἢ ὡσ διδάσκαλόσ σοι ὁ δεῖνα ἢ τῷ δεῖνι συνεφοίτασ. ἀλλ’ ἑνὶ τούτῳ μόνῳ πάντα ἐκεῖνα ἀναδραμεῖσθαι νῦν ἐλπίζεισ, τῷ κτᾶσθαι πολλὰ βιβλία.

καίτοι σὺ μὲν δύο ἢ τρία παρ’ αὐτῶν ἐκείνων πριάμενοσ ἔχεισ, οἱ δὲ νύκτωρ καὶ μεθ’ ἡμέραν διὰ χειρὸσ ἔχουσιν αὐτά. κατὰ δὴ ταῦτα, ἐκεῖνα ἔχε συλλαβὼν τὰ τοῦ Δημοσθένουσ ὅσα τῇ χειρὶ τῇ αὑτοῦ ὁ ῥήτωρ ἔγραψε, καὶ τὰ τοῦ Θουκυδίδου ὅσα παρὰ τοῦ Δημοσθένουσ καὶ αὐτὰ ὀκτάκισ μεταγεγραμμένα εὑρέθη, καὶ ὅλωσ ἅπαντα ἐκεῖνα ὅσα ὁ Σύλλασ Ἀθήνηθεν εἰσ Ἰταλίαν ἐξέπεμψε· τί ἂν πλέον ἐκ τούτου εἰσ παιδείαν κτήσαιο, κἂν ὑποβαλόμενοσ αὐτὰ ἐπικαθεύδῃσ ἢ συγκολλήσασ καὶ περιβαλόμενοσ περινοστῇσ; πίθηκοσ γὰρ ὁ πίθηκοσ, ἡ παροιμία φησί, κἂν χρύσεα ἔχῃ σύμβολα. καὶ σὺ τοίνυν βιβλίον μὲν ἔχεισ ἐν τῇ χειρὶ καὶ ἀναγιγνώσκεισ ἀεί, τῶν δὲ ἀναγιγνωσκομένων οἶσθα οὐδέν, ἀλλ’ ὄνοσ λύρασ ἀκούεισ κινῶν τὰ ὦτα. ὡσ εἴ γε τὸ κεκτῆσθαι τὰ βιβλία καὶ πεπαιδευμένον ἀπέφαινε τὸν ἔχοντα, πολλοῦ ἂν ὡσ ἀληθῶσ τὸ κτῆμα ἦν ἄξιον καὶ μόνων ὑμῶν τῶν πλουσίων, εἰ ὥσπερ ἐξ ἀγορᾶσ ἦν πριάσθαι τοὺσ πένητασ ἡμᾶσ ὑπερβάλλοντασ. τίσ δὲ τοῖσ ἐμπόροισ καὶ τοῖσ βιβλιοκαπήλοισ ἤρισεν ἂν περὶ παιδείασ τοσαῦτα βιβλία ἔχουσι καὶ πωλοῦσιν; ἀλλ’ εἴ γε διελέγχειν ἐθέλεισ, ὄψει μηδ’ ἐκείνουσ πολύ σου τὰ εἰσ παιδείαν ἀμείνουσ; ἀλλὰ βαρβάρουσ μὲν τὴν φωνὴν ὥσπερ σύ, ἀξυνέτουσ δὲ τῇ γνώσει, οἱούσ εἰκὸσ εἶναι τοὺσ μηδὲν τῶν καλῶν καὶ αἰσχρῶν καθεωρακότασ. τίνοσ οὖν ἀγαθοῦ ὠνῇ ταῦτα, εἰ μὴ καὶ τὰσ ἀποθήκασ αὐτὰσ τῶν βιβλίων ἡγῇ πεπαιδεῦσθαι τοσαῦτα περιεχούσασ παλαιῶν ἀνδρῶν συγγράμματα;

καί μοι, εἰ δοκεῖ, ἀπόκριναι· μᾶλλον δέ, ἐπεὶ τοῦτό σοι ἀδύνατον, ἐπίνευσον γοῦν ἢ ἀνάνευσον πρὸσ τὰ ἐρωτώμενα. εἴ τισ αὐλεῖν μὴ ἐπιστάμενοσ κτήσαιτο τοὺσ Τιμοθέου αὐλοὺσ ἢ τοὺσ Ἰσμηνίου, οὓσ ἑπτὰ ταλάντων ὁ Ἰσμηνίασ ἐν Κορίνθῳ ἐπρίατο, ἆρ’ ἂν διὰ τοῦτο καὶ αὐλεῖν δύναιτο, ἢ οὐδὲν ὄφελοσ αὐτῷ τοῦ κτήματοσ οὐκ ἐπισταμένῳ χρήσασθαι κατὰ τὴν τέχνην; εὖ γε ἀνένευσασ· οὐδὲ γὰρ τοὺσ Μαρσύου ἢ Ὀλύμπου κτησάμενοσ αὐλήσειεν ἂν μὴ μαθών. τί δ’ εἴ τισ τοῦ Ἡρακλέουσ τὰ τόξα κτήσαιτο μὴ Φιλοκτήτησ ὢν ὡσ δύνασθαι ἐντείνασθαί τε αὐτὰ καὶ ἐπίσκοπα τοξεῦσαι; τί σοι καὶ οὗτοσ δοκεῖ; ἆρ’ ἂν ἐπιδείξασθαί τι ἔργον τοξότου ἄξιον; ἀνένευσασ καὶ τοῦτο. κατὰ ταὐτὰ δὴ καὶ ὁ κυβερνᾶν οὐκ εἰδὼσ καὶ ἱππεύειν μὴ μεμελετηκὼσ εἰ ὁ μὲν ναῦν καλλίστην παραλάβοι, τοῖσ πᾶσι καὶ εἰσ κάλλοσ καὶ εἰσ ἀσφάλειαν κάλλιστα ἐξειργασμένην, ὁ δὲ ἵππον κτήσαιτο Μῆδον ἢ κενταυρίδην ἢ κοππαφόρον, ἐλέγχοιτο ἄν, οἶμαι, ἑκάτεροσ οὐκ εἰδὼσ ὅ τι χρήσαιτο ἑκατέρῳ, ἐπινεύεισ καὶ τοῦτο; πείθου δὴ καὶ τοῦτό μοι ἐπίνευσον εἴ τισ ὥσπερ σὺ ἀπαίδευτοσ ὢν ὠνοῖτο πολλὰ βιβλία, οὐ σκώμματα οὗτοσ εἰσ ἀπαιδευσίαν καθ’ ἑαυτοῦ ἐκφέροι; τί ὀκνεῖσ καὶ τοῦτο ἐπινεύειν; "τί κυνὶ καὶ βαλανείῳ; καὶ ἐγένετό τισ οὐ πρὸ πολλοῦ ἐν Ἀσίᾳ πλούσιοσ ἀνὴρ ἐκ συμφορᾶσ ἀποτμηθεὶσ τοὺσ πόδασ ἀμφοτέρουσ, ἀπὸ κρύουσ, οἶμαι, ἀποσαπέντασ ἐπειδή ποτε διὰ χιόνοσ ὁδοιπορῆσαι συνέβη αὐτῷ.

οὗτοσ τοίνυν τοῦτο μὲν ἐλεεινὸν ἐπεπόνθει, καὶ θεραπεύων τὴν δυστυχίαν ξυλίνουσ πόδασ πεποίητο, καὶ τούτουσ ὑποδούμενοσ ἐβάδιζεν ἐπιστηριζόμενοσ ἅμα τοῖσ οἰκέταισ. ἐκεῖνο δὲ γελοῖον ἐποίει, κρηπῖδασ γὰρ καλλίστασ ἐωνεῖτο νεοτμήτουσ ἀεί, καὶ τὴν πλείστην πραγματείαν περὶ ταύτασ εἶχεν, ὡσ καλλίστοισ ὑποδήμασι κεκοσμημένα εἰή αὐτῷ τὰ ξύλα. ^ οὐ ταὐτὰ οὖν καὶ σὺ ποιεῖσ χωλὴν μὲν ἔχων καὶ συκίνην τὴν γνώμην, ὠνούμενοσ δὲ χρυσοῦσ ἐμβάτασ, οἷσ μόλισ ἄν τισ καὶ ἀρτίπουσ ἐμπεριπατήσειεν; ἐπεὶ δὲ ἐν τοῖσ ἄλλοισ καὶ τὸν Ὅμηρον ἐπρίω πολλάκισ, ἀναγνώτω σοί τισ αὐτοῦ λαβὼν τὴν δευτέραν τῆσ Ἰλιάδοσ ῥαψῳδίαν, ἧσ τὰ μὲν ἄλλα μὴ ἐξετάζειν οὐδὲν γὰρ αὐτῶν πρὸσ σέ·

πεποίηται δέ τισ αὐτῷ δημηγορῶν παγγέλοιοσ ἄνθρωποσ, διάστροφοσ τὸ σῶμα καὶ λελωβημένοσ. ἐκεῖνοσ τοίνυν ὁ Θερσίτησ ὁ τοιοῦτοσ εἰ λάβοι τὴν ’ Ἀχιλλέωσ πανοπλίαν, οἰεί ὅτι αὐτίκα διὰ τοῦτο καὶ καλὸσ ἅμα καὶ ἰσχυρὸσ ἂν γένοιτο, καὶ ὑπερπηδήσεται μὲν τὸν ποταμόν, ἐπιθολώσει δὲ αὐτοῦ τὸ ῥεῖθρον τῷ φόνῳ τῶν Φρυγῶν, ἀποκτενεῖ δὲ τὸν Ἕκτορα καὶ πρὸ αὐτοῦ τὸν Λυκάονα καὶ τὸν Ἀστεροπαῖον, μηδὲ φέρειν ἐπὶ τῶν ὤμων τὴν μελίαν δυνάμενοσ; οὐκ ἂν εἴποισ· ἀλλὰ καὶ γέλωτα ἂν ὀφλισκάνοι χωλεύων ὑπὸ τῇ ἀσπίδι καὶ ἐπὶ στόμα καταπίπτων ὑπὸ τοῦ βάρουσ καὶ ὑπὸ τῷ κράνει ὁπότε ἀνανεύσειε δεικνὺσ τοὺσ παραβλῶπασ ἐκείνουσ αὑτοῦ ὀφθαλμοὺσ καὶ τὸν θώρακα ἐπαίρων τῷ τοῦ μεταφρένου κυρτώματι καὶ τὰσ κνημῖδασ ἐπισυρόμενοσ, καὶ ὅλωσ αἰσχύνων ἀμφοτέρουσ, καὶ τὸν δημιουργὸν αὐτῶν καὶ τὸν δεσπότην. τὸ αὐτὸ δὴ καὶ σὺ πάσχων οὐχ ὁρᾷσ, ὁπόταν τὸ μὲν βιβλίον ἐν τῇ χειρὶ ἔχῃσ πάγκαλον, πορφυρᾶν μὲν ἔχον τὴν διφθέραν, χρυσοῦν δὲ τὸν ὀμφαλόν, ἀναγιγνώσκῃσ δὲ αὐτὸ βαρβαρίζων καὶ καταισχύνων καὶ διαστρέφων, ὑπὸ μὲν τῶν πεπαιδευμένων καταγελώμενοσ, ὑπὸ δὲ τῶν συνόντων σοι κολάκων ἐπαινούμενοσ, οἳ καὶ αὐτοὶ πρὸσ ἀλλήλουσ ἐπιστρεφόμενοι γελῶσι τὰ πολλά; θέλω γοῦν σοι διηγήσασθαί τι Πυθοῖ γενόμενον.

Ταραντῖνοσ Εὐάγγελοσ τοὔνομα τῶν οὐκ ἀφανῶν ἐν τῷ Τάραντι ἐπεθύμησεν νικῆσαι Πύθια. τὰ μὲν οὖν τῆσ γυμνῆσ ἀγωνίασ αὐτίκα ἐδόκει αὐτῷ ἀδύνατον εἶναι μήτε πρὸσ ἰσχὺν μήτε πρὸσ ὠκύτητα εὖ πεφυκότι, κιθάρᾳ δὲ καὶ ᾠδῇ ῥᾳδίωσ κρατήσειν ἐπείσθη ὑπὸ καταράτων ἀνθρώπων οὓσ εἶχε περὶ αὑτὸν ἐπαινούντων καὶ βοώντων ὁπότε καὶ τὸ σμικρότατον ἐκεῖνοσ ἀνακρούσαιτο. ἧκεν οὖν εἰσ τοὺσ Δελφοὺσ τοῖσ τε ἄλλοισ λαμπρὸσ καὶ δὴ καὶ ἐσθῆτα χρυσόπαστον ποιησάμενοσ καὶ στέφανον δάφνησ χρυσῆσ κάλλιστον, ὡσ ἀντὶ καρποῦ τῆσ δάφνησ σμαράγδουσ εἶναι ἰσομεγέθεισ τῷ καρπῷ· τὴν μέν γε κιθάραν αὐτήν, ὑπερφυέσ τι χρῆμα εἰσ κάλλοσ καὶ πολυτέλειαν, χρυσοῦ μὲν τοῦ ἀκηράτου πᾶσαν, σφραγῖσι δὲ καὶ λίθοισ ποικίλοισ κατακεκοσμημένην, Μουσῶν μεταξὺ καὶ Ἀπόλλωνοσ καὶ Ὀρφέωσ ἐντετορνευμένων; θαῦμα, μέγα τοῖσ ὁρῶσιν. ἐπεὶ δ’ οὖν ποτε καὶ ἧκεν ἡ τοῦ ἀγῶνοσ ἡμέρα, τρεῖσ μὲν ἦσαν, ἔλαχεν δὲ μέσοσ αὐτῶν ὁ Εὐάγγελοσ ᾄδειν καὶ μετὰ Θέσπιν τὸν Θηβαῖον οὐ φαύλωσ ἀγωνισάμενον εἰσέρχεται ὅλοσ περιλαμπόμενοσ τῷ χρυσῷ καὶ τοῖσ σμαράγδοισ καὶ βηρύλλοισ καὶ ὑακίνθοισ·

καὶ ἡ πορφύρα δὲ ἐνέπρεπε τῆσ ἐσθῆτοσ, ἣ μεταξὺ τοῦ χρυσοῦ διεφαίνετο. τούτοισ ἅπασι προεκπλήξασ τὸ θέατρον καὶ θαυμαστῆσ ἐλπίδοσ ἐμπλήσασ τοὺσ θεατάσ, ἐπειδή ποτε καὶ ᾆσαι καὶ κιθαρίσαι πάντωσ ἔδει, ἀνακρούεται μὲν ἀνάρμοστόν τι καὶ ἀσύντακτον, ἀπορρήγνυσι δὲ τρεῖσ ἅμα χορδὰσ σφοδρότερον τοῦ δέοντοσ ἐμπεσὼν τῇ κιθάρᾳ, ᾄδειν δὲ ἄρχεται ἀπόμουσόν τι καὶ λεπτόν, ὥστε γέλωτα μὲν παρὰ πάντων γενέσθαι τῶν θεατῶν, τοὺσ ἀθλοθέτασ δὲ ἀγανακτήσαντασ ἐπὶ τῇ τόλμῃ μαστιγώσαντασ αὐτὸν ἐκβαλεῖν τοῦ θεάτρου· ὅτεπερ καὶ γελοιότατοσ ὤφθη δακρύων ὁ χρυσοῦσ Εὐάγγελοσ καὶ ὑπὸ τῶν μαστιγοφόρων συρόμενοσ διὰ μέσησ τῆσ σκηνῆσ καὶ τὰ σκέλη καθῃματωμένοσ ἐκ τῶν μαστίγων καὶ συλλέγων χαμάθεν τῆσ κιθάρασ τὰσ σφραγῖδασ· ἐξεπεπτώκεσαν γὰρ κἀκείνησ συμμαστιγουμένησ αὐτῷ. "ὦ Εὐάγγελε, σὺ μὲν χρυσῆν δάφνην περίκεισαι, πλουτεῖσ γάρ, ἐγὼ δὲ ὁ πένησ τὴν Δελφικήν.

πλὴν τοῦτό γε μόνον ὤνησο τῆσ σκευῆσ, ὅτι μηδὲ ἐλεούμενοσ ἐπὶ τῇ ἥττῃ ἀπέρχῃ, ἀλλὰ μισούμενοσ προσέτι διὰ τὴν ἄτεχνόν σου ταύτην τρυφήν. περὶ πόδα δή σοι καὶ Εὐάγγελοσ οὗτοσ, παρ’ ὅσον σοί γε οὐδ’ ὀλίγον μέλει τοῦ γέλωτοσ τῶν θεατῶν. οὐκ ἄκαιρον δ’ ἄν γένοιτο καὶ Λέσβιον μῦθόν τινα διηγήσασθαί σοι πάλαι γενόμενον.

ὅτε τὸν Ὀρφέα διεσπάσαντο αἱ Θρᾷτται, φασὶ τὴν κεφαλὴν αὐτοῦ σὺν τῇ λύρᾳ εἰσ τὸν Ἕβρον ἐμπεσοῦσαν ἐκβληθῆναι εἰσ τὸν μέλανα κόλπον, καὶ ἐπιπλεῖν γε τὴν κεφαλὴν τῇ λύρᾳ, τὴν μὲν ᾄδουσαν θρῆνόν τινα ἐπὶ τῷ Ὀρφεῖ, ὡσ λόγοσ,^ τὴν λύραν δὲ αὐτὴν ὑπηχεῖν τῶν ἀνέμων ἐμπιπτόντων ταῖσ χορδαῖσ, καὶ οὕτω μετ’ ᾠδῆσ προσενεχθῆναι τῇ Λέσβῳ, κἀκείνουσ ἀνελομένουσ τὴν μὲν κεφαλὴν καταθάψαι ἵναπερ νῦν τὸ Βακχεῖον αὐτοῖσ ἐστι, τὴν λύραν δὲ ἀναθεῖναι εἰσ τοῦ Ἀπόλλωνοσ τὸ ἱερόν, καὶ ἐπὶ πολύ γε σώζεσθαι αὐτήν. χρόνῳ δὲ ὕστερον Νέανθον τὸν τοῦ Πιττακοῦ τοῦ τυράννου ταῦτα ὑπὲρ τῆσ λύρασ πυνθανόμενον, ὡσ ἐκήλει μὲν θηρία καὶ φυτὰ καὶ λίθουσ, ἐμελῴδει δὲ καὶ μετὰ τὴν τοῦ Ὀρφέωσ συμφορὰν μηδενὸσ ἁπτομένου, εἰσ ἔρωτα τοῦ κτήματοσ ἐμπεσεῖν καὶ διαφθείραντα τὸν ἱερέα μεγάλοισ χρήμασι πεῖσαι ὑποθέντα ἑτέραν ὁμοίαν λύραν δοῦναι αὐτῷ τὴν τοῦ Ὀρφέωσ. λαβόντα δὲ μεθ’ ἡμέραν μὲν ἐν τῇ πόλει χρῆσθαι οὐκ ἀσφαλὲσ οἰέσθαι εἶναι, νύκτωρ δὲ ὑπὸ κόλπου ἔχοντα μόνον προελθεῖν εἰσ τὸ προάστειον καὶ προχειρισάμενον κρούειν καὶ συνταράττειν τὰσ χορδὰσ ἄτεχνον καὶ ἄμουσον νεανίσκον, ἐλπίζοντα μέλη τινὰ θεσπέσια ὑπηχήσειν τὴν λύραν ὑφ’ ὧν πάντασ καταθέλξειν καὶ κηλήσειν, καὶ ὅλωσ μακάριον ἔσεσθαι κληρονομήσαντα τῆσ Ὀρφέωσ μουσικῆσ·

ἄχρι δὴ συνελθόντασ τοὺσ κύνασ πρὸσ τὸν ἦχον ‐ πολλοὶ δὲ ἦσαν αὐτόθι ‐ διασπάσασθαι αὐτόν, ὡσ τοῦτο γοῦν ὅμοιον τῷ Ὀρφεῖ παθεῖν καὶ μόνουσ ἐφ’ ἑαυτὸν συγκαλέσαι τοὺσ κύνασ. ὅτεπερ καὶ σαφέστατα ὤφθη ὡσ οὐχ ἡ λύρα ἡ θέλγουσα ἦν, ἀλλὰ ἡ τέχνη καὶ ἡ ᾠδή, ἃ μόνα ἐξαίρετα τῷ Ὀρφεῖ παρὰ τῆσ μητρὸσ ὑπῆρχεν· ἡ λύρα δὲ ἄλλωσ κτῆμα ἦν, οὐδὲν ἄμεινον τῶν ἄλλων βαρβίτων. , καὶ τί σοι τὸν Ὀρφέα ἢ τὸν Νέανθον λέγω, ὅπου καὶ καθ’ ἡμᾶσ αὐτοὺσ ἐγένετό τισ καὶ ἔτι ἐστίν, οἶμαι, ὃσ τὸν Ἐπικτήτου λύχνον τοῦ Στωϊκοῦ κεραμεοῦν ὄντα τρισχιλίων δραχμῶν ἐπρίατο; ἤλπιζεν γὰρ οἶμαι κἀκεῖνοσ, εἰ τῶν νυκτῶν ὑπ’ ἐκείνῳ τῷ λύχνῳ ἀναγιγνώσκοι, αὐτίκα μάλα καὶ τὴν Ἐπικτήτου σοφίαν ὄναρ ἐπικτήσεσθαι καὶ ὅμοιοσ ἔσεσθαι τῷ θαυμαστῷ ἐκείνῳ γέροντι.

χθὲσ δὲ καὶ πρῴην ἄλλοσ τισ τὴν Πρωτέωσ τοῦ Κυνικοῦ βακτηρίαν, ἣν καταθέμενοσ ἥλατο εἰσ τὸ πῦρ, ταλάντου κἀκεῖνοσ ἐπρίατο, καὶ ἔχει μὲν τὸ κειμήλιον τοῦτο καὶ δείκνυσιν ὡσ Τεγεᾶται τοῦ Καλυδωνίου ὑὸσ ^ τὸ δέρμα καὶ Θηβαῖοι τὰ ὀστᾶ τοῦ Γηρυόνου καὶ Μεμφῖται τῆσ Ἴσιδοσ τοὺσ πλοκάμουσ·

αὐτὸσ δὲ ὁ τοῦ θαυμαστοῦ κτήματοσ δεσπότησ καὶ αὐτὸν σὲ τῇ ἀπαιδευσίᾳ καὶ βδελυρίᾳ ὑπερηκόντισεν. ὁρᾷσ ὅπωσ κακοδαιμόνωσ διάκειται, βακτηρίασ εἰσ τὴν κεφαλὴν ὡσ ἀληθῶσ δεόμενοσ. λέγεται δὲ καὶ Διονύσιον τραγῳδίαν ποιεῖν φαύλωσ πάνυ καὶ γελοίωσ, ὥστε τὸν Φιλόξενον πολλάκισ δι’ αὐτὴν εἰσ τὰσ λατομίασ ἐμπεσεῖν οὐ δυνάμενον κατέχειν τὸν γέλωτα.

οὗτοσ τοίνυν πυθόμενοσ ὡσ ἐγγελᾶται, τὸ Αἰσχύλου πυξίον εἰσ ὃ ἐκεῖνοσ ἔγραφε σὺν πολλῇ σπουδῇ κτησάμενοσ καὶ αὐτὸσ ᾤετο ἔνθεοσ ἔσεσθαι καὶ κάτοχοσ ἐκ τοῦ πυξίου· "Δωρὶσ τέθνηκεν ^ ἡ Διονυσίου γυνή. "οἴμοι, γυναῖκα χρησίμην ἀπώλεσα. καὶ τοῦτο γὰρ ἐκ τοῦ πυξίου, καὶ τό· "αὑτοῖσ γὰρ ἐμπαίζουσιν οἱ μωροὶ βροτῶν. Τοῦτο μέν γε πρὸσ σὲ μάλιστα εὐστόχωσ ἂν εἰρημένον εἰή τῷ Διονυσίῳ, καὶ δι’ αὐτὸ χρυσῶσαι αὐτοῦ ἔδει ἐκεῖνο τὸ πυξίον. τίνα γὰρ ἐλπίδα καὶ αὐτὸσ ἔχων εἰσ ^ τὰ βιβλία καὶ ἀνατυλίττεισ ἀεὶ καὶ διακολλᾷσ καὶ περικόπτεισ καὶ ἀλείφεισ τῷ κρόκῳ καὶ τῇ κέδρῳ καὶ διφθέρασ περιβάλλεισ καὶ ὀμφαλοὺσ ἐντίθησ, ὡσ δή τι ἀπολαύσων αὐτῶν ;

πάνυ γοῦν ἤδη βελτίων γεγένησαι διὰ τὴν ὠνήν, ὃσ τοιαῦτα μὲν φθέγγῃ ‐ μᾶλλον δὲ τῶν ἰχθύων ἀφωνότεροσ εἶ ‐ βιοῖσ δὲ ὡσ οὐδ’ εἰπεῖν καλόν, μῖσοσ δὲ ἄγριον, φασί, παρὰ πάντων ἔχεισ ἐπὶ τῇ βδελυρίᾳ· ἀπ’ αὐτῶν.

δυοῖν δ’ ὄντοιν ἅττ’ ἂν παρὰ τῶν παλαιῶν τισ κτήσαιτο, λέγειν τε δύνασθαι καὶ πράττειν τὰ δέοντα ζήλῳ τῶν ἀρίστων καὶ φυγῇ τῶν χειρόνων, ὅταν μήτε ἐκεῖνα μήτε ταῦτα φαίνηταί τισ παρ’ αὐτῶν ὠφελούμενοσ, τί ἄλλο ἢ τοῖσ μυσὶ διατριβὰσ ὠνεῖται καὶ ταῖσ τίλφαισ οἰκήσεισ καὶ πληγὰσ ὡσ ἀμελοῦσι τοῖσ οἰκέταισ ; πῶσ δὲ οὐ κἀκεῖνο αἰσχρόν, εἴ τισ ἐν τῇ χειρὶ ἔχοντά.

σε βιβλίον ἰδών ‐ ἀεὶ δέ τι πάντωσ ἔχεισ ‐ ἔροιτο οὗτινοσ ἢ ῥήτοροσ ἢ συγγραφέωσ ἢ ποιητοῦ ἐστι, σὺ δὲ ἐκ τῆσ ἐπιγραφῆσ εἰδὼσ πρᾴωσ εἴποισ τοῦτό γε· εἶτα, ὡσ φιλεῖ τὰ τοιαῦτα ἐν συνουσίᾳ προχωρεῖν εἰσ μῆκοσ λόγων, ὁ μὲν ἐπαινοῖ τι ἢ αἰτιῷτο τῶν ἐγγεγραμμένων, σὺ δὲ ἀποροίησ καὶ μηδὲν ἔχοισ εἰπεῖν; οὐκ εὔξῃ τότε χανεῖν σοι τὴν γῆν, κατὰ σεαυτοῦ ὁ Βελλεροφόντησ περιφέρων τὸ βιβλίον ; "ἄμεινόν ἐστι τῷ Πενθεῖ ἅπαξ σπαραχθῆναι ὑπ’ ἐμοῦ ἢ ὑπὸ σοῦ πολλάκισ.

Ζητῶν δὲ ἀεὶ πρὸσ ἐμαυτὸν οὔπω καὶ τήμερον εὑρεῖν δεδύνημαι τίνοσ ἕνεκα τὴν σπουδὴν ταύτην ἐσπούδακασ περὶ τὴν ὠνὴν τῶν βιβλίων ὠφελείασ μὲν γὰρ ἢ χρείασ τῆσ ἀπ’ αὐτῶν οὐδ’ ἂν οἰηθείη τισ τῶν καὶ ἐπ’ ἐλάχιστόν σε εἰδότων, οὐ μᾶλλον ἢ φαλακρὸσ ἄν τισ πρίαιτο κτένασ ἢ κάτοπτρον ὁ τυφλὸσ ἢ ὁ κωφὸσ αὐλητὴν ἢ παλλακὴν ὁ εὐνοῦχοσ ἢ ὁ ἠπειρώτησ κώπην ἢ ὁ κυβερνήτησ ἄροτρον. ἀλλὰ μὴ ἐπίδειξιν πλούτου σοι τὸ πρᾶγμα ἔχει καὶ βούλει τοῦτο ἐμφῆναι ἅπασιν, ὅτι καὶ εἰσ τὰ μηδέν σοι χρήσιμα ὅμωσ ἐκ πολλῆσ τῆσ περιουσίασ ἀναλίσκεισ; καὶ μὴν ὅσα γε κἀμὲ Σύρον ὄντα εἰδέναι, εἰ μὴ σαυτὸν φέρων ταῖσ τοῦ γέροντοσ ἐκείνου διαθήκαισ παρενέγραψασ, ἀπωλώλεισ ἂν ὑπὸ λιμοῦ ἤδη καὶ ἀγορὰν προὐτίθεισ τῶν βιβλίων. λοιπὸν οὖν δὴ ἐκεῖνο, πεπεισμένον ὑπὸ τῶν κολάκων ὡσ οὐ μόνον καλὸσ εἶ καὶ ἐράσμιοσ ἀλλὰ σοφὸσ καὶ ῥήτωρ καὶ συγγραφεὺσ οἱο͂σ οὐδ’ ἕτεροσ, ὠνεῖσθαι τὰ βιβλία, ὡσ ἀληθεύοισ τοὺσ ἐπαίνουσ αὐτῶν.

φασὶ δὲ σὲ καὶ λόγουσ ἐπιδείκνυσθαι αὐτοῖσ ἐπὶ δείπνῳ κἀκείνουσ χερσαίων βατράχων δίκην διψῶντασ κεκραγέναι, ἢ μὴ πίνειν, ἢν μὴ διαρραγῶσι βοῶντεσ. καὶ γὰρ οὐκ οἶδ’ ὅπωσ ῥᾷστοσ εἶ τῆσ ῥινὸσ ἕλκεσθαι, καὶ πιστεύεισ αὐτοῖσ ἅπαντα, ὅσ ποτε κἀκεῖνο ἐπείσθησ, ὡσ βασιλεῖ τινι ὡμοιώθησ τὴν ὄψιν, καθάπερ ὁ ψευδαλέξανδροσ καὶ ὁ ^ ψευδοφίλιπποσ ἐκεῖνοσ κναφεὺσ καὶ ὁ κατὰ τοὺσ προπάτορασ ἡμῶν ψευδονέρων καὶ εἴ τισ ἄλλοσ τῶν ὑπὸ τῷ ψευδο ^ τεταγμένων. καὶ τί θαυμαστὸν εἰ τοῦτο ἔπαθεσ, ἀνόητοσ καὶ ἀπαίδευτοσ ἄνθρωποσ, καὶ προῄεισ ἐξυπτιάζων καὶ μιμούμενοσ βάδισμα καὶ σχῆμα καὶ βλέμμα ἐκείνου ᾧ σεαυτὸν εἰκάζων ἔχαιρεσ, ὅπου καὶ Πύρρον φασὶ τὸν Ἠπειρώτην, τὰ ἄλλα θαυμαστὸν ἄνδρα, οὕτωσ ὑπὸ κολάκων ἐπὶ τῷ ὁμοίῳ ποτὲ διαφθαρῆναι ὡσ πιστεύειν ὅτι ὅμοιοσ ἦν Ἀλεξάνδρῳ ἐκείνῳ;

καίτοι τὸ τῶν μουσικῶν τοῦτο, δὶσ διὰ πασῶν τὸ πρᾶγμα ἦν εἶδον γὰρ καὶ τὴν τοῦ Πύρρου εἰκόνα· καὶ ὅμωσ ἐπέπειστο ἐκμεμάχθαι τοῦ Ἀλεξάνδρου τὴν μορφήν. ἀλλ’ ἕνεκα μὲν δὴ τούτων ὕβρισταί μοι εἰσ τὸν Πύρρον, ὅτι σὲ εἴκασα κατὰ τοῦτο αὐτῷ· τὸ δ’ ἀπὸ τούτου καὶ πάνυ σοι πρέπον ἂν εἰή. ἐπεὶ γὰρ οὕτω διέκειτο ὁ Πύρροσ καὶ ταῦτα ὑπὲρ ἑαυτοῦ ἐπέπειστο, οὐδεὶσ ὅστισ οὐ συνετίθετο καὶ συνέπασχεν αὐτῷ, ἄχρι δή τισ ἐν Λαρίσῃ πρεσβῦτισ ξένη αὐτῷ τἀληθὲσ εἰποῦσα ἔπαυσεν αὐτὸν τῆσ κορύζησ. "τῷ μαγείρῳ· καὶ γὰρ ἦν τισ ἐν τῇ Λαρίσῃ Βατραχίων μάγειροσ τῷ Πύρρῳ ὅμοιοσ. καὶ σὺ δὴ ᾧτινι μὲν τῶν τοῖσ ὀρχησταῖσ συνόντων κιναίδων ἐοίκασ οὐκ ἂν εἴποιμι, ὅτι δὲ μανίαν ἐρρωμένην ἔτι καὶ νῦν μαίνεσθαι δοκεῖσ ἅπασιν ἐπ’ ἐκείνῃ τῇ εἰκόνι, πάνυ σαφῶσ οἶδα.

οὔκουν θαυμαστόν, εἰ ἀπίθανοσ οὕτωσ ζωγράφοσ ὢν καὶ τοῖσ πεπαιδευμένοισ ἐξομοιοῦσθαι ἐθέλεισ, πιστεύων τοῖσ τὰ τοιαῦτά σε ἐπαινοῦσι. καίτοι τί ταῦτα ληρῶ; πρόδηλοσ γὰρ ἡ αἰτία τῆσ περὶ τὰ βιβλία σπουδῆσ, εἰ καὶ ὑπὸ νωθείασ ἐγὼ μὴ πάλαι κατεῖδον σοφὸν γάρ, ὡσ γοῦν οἰεί, τοῦτ’ ἐπινενόηκασ καὶ ἐλπίδασ οὐ μικρὰσ ἔχεισ περὶ τοῦ πράγματοσ, εἰ βασιλεὺσ μάθοι ταῦτα σοφὸσ ἀνήρ καὶ παιδείαν μάλιστα τιμῶν εἰ δὲ ταῦτα ὑπὲρ σοῦ ἐκεῖνοσ ἀκούσειεν, ὡσ ὠνῇ βιβλία καὶ συνάγεισ πολλά, πάντα ἐν βραχεῖ παρ’ αὐτοῦ ἔσεσθαί σοι νομίζεισ. ἀλλ’, ὦ κατάπυγον, οἰεί τοσοῦτον μανδραγόραν κατακεχύσθαι αὐτοῦ ὡσ ταῦτα μὲν ἀκούειν, ἐκεῖνα δὲ μὴ εἰδέναι, οἱο͂σ μέν σου ὁ μεθ’ ἡμέραν βίοσ, οἱοῖ δέ σοι πότοι, ὁποῖαι δὲ νύκτεσ καὶ οἱοίσ καὶ ἡλίκοισ συγκαθεύδεισ;

οὐκ οἶσθα ὡσ ὦτα καὶ ὀφθαλμοὶ πολλοὶ βασιλέωσ; τὰ δὲ σὰ οὕτω περιφανῆ ἐστιν ὡσ καὶ τυφλοῖσ εἶναι καὶ κωφοῖσ γνώριμα· εἰ γὰρ καὶ φθέγξαιο μόνον, εἰ γὰρ καὶ λουόμενοσ ἀποδύσαιο, μᾶλλον δὲ μὴ ἀποδύσῃ, εἰ δοκεῖ, οἱ δ’ οἰκέται μόνον ἢν ἀποδύσωνταί σου, τί οἰεί; μὴ αὐτίκα ἔσεσθαι πάντα σου πρόδηλα τὰ τῆσ νυκτὸσ ἀπόρρητα; εἰπὲ γοῦν μοι καὶ τόδε, εἰ Βάσσοσ ὁ ὑμέτεροσ ἐκεῖνοσ σοφιστὴσ ἢ Βάταλοσ ὁ αὐλητὴσ ἢ ὁ κίναιδοσ Ἡμιθέων ὁ Συβαρίτησ, ὃσ τοὺσ θαυμαστοὺσ ὑμῖν νόμουσ συνέγραψεν, ὡσ χρὴ λεαίνεσθαι ^ καὶ παρατίλλεσθαι καὶ πάσχειν καὶ ποιεῖν ἐκεῖνα, ‐ εἰ τούτων τισ νυνὶ λεοντῆν περιβαλόμενοσ καὶ ῥόπαλον ἔχων βαδίζοι, τί οἰεί φανεῖσθαι ^ τοῖσ ὁρῶσιν; Ἡρακλέα εἶναι αὐτόν; οὔκ, εἴ γε μὴ χύτραισ λημῶντεσ τυγχάνοιεν. μυρία γάρ ἐστι τὰ ἀντιμαρτυροῦντα τῷ σχήματι, βάδισμα καὶ βλέμμα καὶ φωνὴ καὶ τράχηλοσ ἐπικεκλασμένοσ καὶ ψιμύθιον καὶ μαστίχη καὶ φῦκοσ, οἷσ ὑμεῖσ κοσμεῖσθε, καὶ ὅλωσ κατὰ τὴν παροιμίαν, θᾶττον ἂν πέντε ἐλέφαντασ ὑπὸ μάλησ κρύψειασ ἢ ἕνα κίναιδον. εἶτα ἡ λεοντῆ μὲν τὸν τοιοῦτον οὐκ ἂν ἔκρυψεν, σὺ δ’ οἰεί λήσειν σκεπόμενοσ βιβλίῳ; ἀλλ’ οὐ δυνατὸν προδώσει γάρ σε καὶ ἀποκαλύψει τὰ ἄλλα ὑμῶν γνωρίσματα. τὸ δ’ ὅλον ἀγνοεῖν μοι δοκεῖσ ὅτι τὰσ ἀγαθὰσ ἐλπίδασ οὐ παρὰ τῶν βιβλιοκαπήλων δεῖ ζητεῖν, ἀλλὰ παρ’ αὑτοῦ καὶ τοῦ καθ’ ἡμέραν βίου λαμβάνειν.

σὺ δ’ οἰεί συνήγορον κοινὸν καὶ μάρτυρα ἔσεσθαί σοι τὸν Ἀττικὸν καὶ Καλλῖνον τοὺσ βιβλιογράφουσ; οὔκ, ἀλλ’ ὠμούσ τινασ ἀνθρώπουσ ἐπιτρίψοντάσ σε, ἢν οἱ θεοὶ ἐθέλωσι, καὶ πρὸσ ἔσχατον πενίασ συνελάσοντασ· δέον ἔτι νῦν σωφρονήσαντα ἀποδόσθαι μέν τινι τῶν πεπαιδευμένων τὰ βιβλία ταῦτα καὶ σὺν αὐτοῖσ τὴν νεόκτιστον ταύτην οἰκίαν, ἀποδοῦναι δὲ τοῖσ ἀνδραποδοκαπήλοισ μέροσ γοῦν ἀπὸ πολλῶν τῶν ὀφειλομένων. καὶ γὰρ κἀκεῖνα·

περὶ δύο ταῦτα δεινῶσ ἐσπούδακασ, βιβλίων τε τῶν πολυτελῶν κτῆσιν καὶ μειρακίων τῶν ἐξώρων καὶ ἤδη καρτερῶν ὠνήν, καὶ τὸ πρᾶγμά σοι πάνυ σπουδάζεται καὶ θηρεύεται. ἀδύνατον δὲ πένητα ὄντα πρὸσ ἄμφω διαρκεῖν. σκόπει τοίνυν ὡσ ἱερὸν χρῆμα συμβουλή. ἀξιῶ γάρ σε ἀφέμενον τῶν μηδὲν προσηκόντων τὴν ἑτέραν νόσον θεραπεύειν καὶ τοὺσ ὑπηρέτασ ἐκείνουσ ὠνεῖσθαι, ὅπωσ μὴ ἐπιλειπόντων σε τῶν οἴκοθεν μεταστέλλοιό τινασ τῶν ἐλευθέρων, οἷσ ἀκίνδυνον ἀπελθοῦσιν, ἢν μὴ λάβωσιν ἅπαντα, ἐξαγορεῦσαι τὰ πραχθέντα ὑμῖν μετὰ τὸν πότον, οἱᾶ καὶ πρῴην αἴσχιστα περὶ σοῦ διηγεῖτο ἐξελθὼν ὁ πόρνοσ, ἔτι καὶ δήγματα ἐπιδεικνύσ. ἀλλ’ ἔγωγε καὶ μάρτυρασ ἂν παρασχοίμην τοὺσ τότε παρόντασ ὡσ ἠγανάκτησα καὶ ὀλίγου πληγὰσ ἐνέτριψα αὐτῷ χαλεπαίνων ὑπὲρ σοῦ, καὶ μάλισθ’ ὅτε καὶ ἄλλον ἐπεκαλέσατο μάρτυρα τῶν ὁμοίων καὶ ἄλλον ταὐτὰ καὶ λόγοισ διηγουμένουσ. πρὸσ δὴ ταῦτα, ὦγαθέ, ταμιεύου τἀργύριον καὶ φύλαττε, ὡσ οἴκοι καὶ κατὰ πολλὴν ἀσφάλειαν ταῦτα ποιεῖν καὶ πάσχειν ἔχῃσ. ὥστε μὲν γὰρ μηκέτι ἐργάζεσθαι τίσ ἂν μεταπείσειέ σε; οὐδὲ γὰρ κύων ἅπαξ παύσαιτ’ ἂν σκυτοτραγεῖν μαθοῦσα. τὸ δ’ ἕτερον ῥᾴδιον, τὸ μηκέτι ὠνεῖσθαι βιβλία.

ἱκανῶσ πεπαίδευσαι, ἅλισ σοι τῆσ σοφίασ. μόνον οὐκ ἐπ’ ἄκρου τοῦ χείλουσ ἔχεισ τὰ παλαιὰ πάντα. πᾶσαν μὲν ἱστορίαν οἶσθα, πάσασ δὲ λόγων τέχνασ καὶ κάλλη αὐτῶν καὶ κακίασ καὶ ὀνομάτων χρῆσιν τῶν Ἀττικῶν πάνσοφόν τι χρῆμα καὶ ἄκρον ἐν παιδείᾳ γεγένησαι διὰ τὸ πλῆθοσ τῶν βιβλίων. κωλύει γὰρ οὐδὲν κἀμέ σοι ἐνδιατρίβειν, ἐπειδὴ χαίρεισ ἐξαπατώμενοσ. ἡδέωσ δ’ ἂν καὶ ἐροίμην σε, τὰ τοσαῦτα βιβλία ἔχων τί μάλιστα ἀναγιγνώσκεισ αὐτῶν;

τὰ Πλάτωνοσ; τὰ Ἀντισθένουσ; τὰ Ἀρχιλόχου; ^ τὰ Ἱππώνακτοσ; ἢ τούτων μὲν ὑπερφρονεῖσ, ῥήτορεσ δὲ μάλιστά σοι διὰ χειρόσ; . εἰπέ μοι, καὶ Αἰσχίνου τὸν κατὰ Τιμάρχου λόγον ἀναγιγνώσκεισ; ἢ ἐκεῖνά γε πάντα οἶσθα καὶ γιγνώσκεισ αὐτῶν ἕκαστον, τὸν δὲ Ἀριστοφάνην καὶ τὸν Εὔπολιν ὑποδέδυκασ; ἀνέγνωσ καὶ τοὺσ Βάπτασ, τὸ δρᾶμα ὅλον; εἶτ’ οὐδέν σου τἀκεῖ καθίκετο, οὐδ’ ἠρυθρίασασ γνωρίσασ αὐτά; τοῦτο γοῦν καὶ μάλιστα θαυμάσειεν ἄν τισ, τίνα ποτὲ ψυχὴν ἔχων ἅπτῃ τῶν βιβλίων, ὁποίαισ αὐτὰ χερσὶν ἀνελίττεισ. πότε δὲ ἀναγιγνώσκεισ; μεθ’ ἡμέραν; ἀλλ’ οὐδεὶσ ἑώρακε τοῦτο ποιοῦντα. ἀλλὰ νύκτωρ; πότερον ἐπιτεταγμένοσ ἤδη ἐκείνοισ ἢ πρὸ τῶν λόγων; ἀλλὰ πρὸσ Κότυοσ ^ μηκέτι μὴ τολμήσῃσ τοιοῦτο μηδέν, ἄφεσ δὲ τὰ βιβλία καὶ μόνα ἐργάζου τὰ σαυτοῦ. "οὐδὲ σκότον φρίσσουσι τὸν συνεργάτην τέρεμνὰ τ’ οἴκων μή ποτε φθογγὴν ἀφῇ.

εἰ δὲ πάντωσ ἐμμένειν τῇ ὁμοίᾳ νόσῳ διέγνωσται, ἴθι, ὠνοῦ μὲν βιβλία καὶ οἴκοι κατακλείσασ ἔχε καὶ καρποῦ τὴν δόξαν τῶν κτημάτων. ἱκανόν σοι καὶ τοῦτο. προσάψῃ δὲ μηδέποτε μηδὲ ἀναγνῷσ μηδὲ ὑπαγάγῃσ τῇ γλώττῃ παλαιῶν ἀνδρῶν λόγουσ καὶ ποιήματα μηδὲν δεινόν σε εἰργασμένα. οἶδα ὡσ μάτην ταῦτά μοι λελήρηται καὶ κατὰ τὴν παροιμίαν Αἰθίοπα σμήχειν ἐπιχειρῶ· σὺ γὰρ ὠνήσῃ καὶ χρήσῃ εἰσ οὐδὲν καὶ καταγελασθήσῃ πρὸσ τῶν πεπαιδευμένων, οἷσ ἀπόχρη ὠφελεῖσθαι οὐκ ἐκ τοῦ κάλλουσ τῶν βιβλίων οὐδ’ ἐκ τῆσ πολυτελείασ αὐτῶν, ἀλλ’ ἐκ τῆσ φωνῆσ καὶ τῆσ γνώμησ τῶν γεγραφότων. σὺ δ’ οἰεί θεραπεύσειν τὴν ἀπαιδευσίαν καὶ ἐπικαλύψειν τῇ δόξῃ ταύτῃ καὶ ἐκπλήξειν τῷ πλήθει τῶν βιβλίων, οὐκ εἰδὼσ ὅτι καὶ οἱ ἀμαθέστατοι τῶν ἰατρῶν τὸ αὐτὸ σοὶ ποιοῦσιν, ἐλεφαντίνουσ νάρθηκασ καὶ σικύασ ἀργυρᾶσ ποιούμενοι καὶ σμίλασ χρυσοκολλήτουσ·

ὁπόταν δὲ καὶ χρήσασθαι τούτοισ δέῃ, οἱ μὲν οὐδὲ ὅπωσ χρὴ μεταχειρίσασθαι αὐτὰ ἴσασιν παρελθὼν δέ τισ εἰσ τὸ μέσον τῶν μεμαθηκότων φλεβότομον εὖ μάλα ἠκονημένον ἔχων ἰοῦ τἄλλα μεστὸν ἀπήλλαξε τῆσ ὀδύνησ τὸν νοσοῦντα. ἵνα δὲ καὶ γελοιοτέρῳ τινὶ τὰ σὰ εἰκάσω, τοὺσ κουρέασ τούτουσ ἐπίσκεψαι, καὶ ὄψει τοὺσ μὲν τεχνίτασ αὐτῶν ξυρὸν καὶ μαχαιρίδασ καὶ κάτοπτρον σύμμετρον ἔχοντασ, τοὺσ δὲ. ἀμαθεῖσ καὶ ἰδιώτασ πλῆθοσ μαχαιρίδων προτιθέντασ καὶ κάτοπτρον μεγάλα, οὐ μὴν λήσειν γε διὰ ταῦτα οὐδὲν εἰδότασ. ἀλλὰ τὸ γελοιότατον ἐκεῖνο πάσχουσιν, ὅτι κείρονται μὲν οἱ πολλοὶ παρὰ τοῖσ γείτοσιν αὐτῶν, πρὸσ δὲ τὰ ἐκείνων κάτοπτρα προσελθόντεσ τὰσ κόμασ εὐθετίζουσιν. καὶ σὺ τοίνυν ἄλλῳ μὲν δεηθέντι χρήσειασ ἂν τὰ βιβλία, χρήσασθαι δὲ αὐτὸσ οὐκ ἂν δύναιο.

καίτοι οὐδὲ ἔχρησάσ τινι βιβλίον πώποτε, ἀλλὰ τὸ τῆσ κυνὸσ ποιεῖσ τῆσ ἐν τῇ φάτνῃ κατακειμένησ, ἣ οὔτε αὐτὴ τῶν κριθῶν ἐσθίει οὔτε τῷ ἵππῳ δυναμένῳ φαγεῖν ἐπιτρέπει. ταῦτα τό γε νῦν εἶναι ὑπὲρ μόνων τῶν βιβλίων παρρησίαζομαι πρὸσ σέ, περὶ δὲ τῶν ἄλλων ὅσα κατάπτυστα καὶ ἐπονείδιστα ποιεῖσ, αὖθισ ἀκούσῃ πολλάκισ.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Lucian, Adversus indoctum et libros multos ementem, (no name)

(루키아노스, Adversus indoctum et libros multos ementem, (no name))

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION