Lucian, Abdicatus, (no name) 17:

"ποῖοσ δὲ ἢ πόσοσ ὁ κάματοσ ἐγχέαι φάρμακον; πολλὰ γὰρ πρὸ τούτου γενέσθαι δεῖ, καὶ προοδοποιῆσαι τῇ πόσει καὶ προπαρασκευάσαι ῥᾴδιον ἐσ ἰάσιν τὸ σῶμα καὶ τῆσ ἁπάσησ ἕξεωσ φροντίσαι κενοῦντα καὶ ἰσχναίνοντα καὶ οἷσ χρὴ τρέφοντα καὶ κινοῦντα ἐσ ὅσον χρήσιμον καὶ ὕπνουσ ἐπινοοῦντα καὶ ἠρεμίασ μηχανώμενον, ἅπερ οἱ μὲν ἄλλο τι νοσοῦντεσ ῥᾳδίωσ πεισθεῖεν ἄν, οἱ μεμηνότεσ δὲ διὰ τὴν ἐλευθερίαν τοῦ νοῦ δυσάγωγοι καὶ δυσηνιόχητοι καὶ τῷ ἰατρῷ ἐπισφαλεῖσ καὶ τῇ θεραπείᾳ δυσκαταγώνιστοι. ὅταν γοῦν πολλάκισ οἰήθωμεν ^ ἤδη πλησίον γενέσθαι τοῦ τέλουσ καὶ ἐλπίσωμεν, ἐμπεσόν τι μικρὸν ἁμάρτημα ἐπακμάσαντοσ τοῦ πάθουσ ἅπαντα ῥᾳδίωσ ἐκεῖνα ἀνέτρεψε καὶ ἐνεπόδισε ^ τὴν θεραπείαν καὶ τὴν τέχνην διέσφηλε.