헬라어 문장 검색 - Ηομερ́ΙλιαδΓρ́24́

(호메로스, 일리아스, Book 24)

λῦτο δ’ ἀγών, λαοὶ δὲ θοὰσ ἐπὶ νῆασ ἕκαστοι ἐσκίδναντ’ ἰέναι. τοὶ μὲν δόρποιο μέδοντο ὕπνου τε γλυκεροῦ ταρπήμεναι· αὐτὰρ Ἀχιλλεὺσ κλαῖε φίλου ἑτάρου μεμνημένοσ, οὐδέ μιν ὕπνοσ ᾕρει πανδαμάτωρ, ἀλλ’ ἐστρέφετ’ ἔνθα καὶ ἔνθα Πατρόκλου ποθέων ἀνδροτῆτά τε καὶ μένοσ ἠύ̈, ἠδ’ ὁπόσα τολύπευσε σὺν αὐτῷ καὶ πάθεν ἄλγεα ἀνδρῶν τε πτολέμουσ ἀλεγεινά τε κύματα πείρων· τῶν μιμνησκόμενοσ θαλερὸν κατὰ δάκρυον εἶβεν, ἄλλοτ’ ἐπὶ πλευρὰσ κατακείμενοσ, ἄλλοτε δ’ αὖτε ὕπτιοσ, ἄλλοτε δὲ πρηνήσ· τοτὲ δ’ ὀρθὸσ ἀναστὰσ δινεύεσκ’ ἀλύων παρὰ θῖν’ ἁλόσ· οὐδέ μιν ἠὼσ φαινομένη λήθεσκεν ὑπεὶρ ἅλα τ’ ἠϊόνασ τε. ἀλλ’ ὅ γ’ ἐπεὶ ζεύξειεν ὑφ’ ἁρ́μασιν ὠκέασ ἵππουσ, Ἕκτορα δ’ ἕλκεσθαι δησάσκετο δίφρου ὄπισθεν, τρὶσ δ’ ἐρύσασ περὶ σῆμα Μενοιτιάδαο θανόντοσ αὖτισ ἐνὶ κλισίῃ παυέσκετο, τὸν δέ τ’ ἐάσκεν ἐν κόνι ἐκτανύσασ προπρηνέα· τοῖο δ’ Ἀπόλλων πᾶσαν ἀεικείην ἄπεχε χροὶ̈ φῶτ’ ἐλεαίρων καὶ τεθνηότα περ· περὶ δ’ αἰγίδι πάντα κάλυπτε χρυσείῃ, ἵνα μή μιν ἀποδρύφοι ἑλκυστάζων. ὣσ ὃ μὲν Ἕκτορα δῖον ἀείκιζεν μενεαίνων·

τὸν δ’ ἐλεαίρεσκον μάκαρεσ θεοὶ εἰσορόωντεσ, κλέψαι δ’ ὀτρύνεσκον ἐύ̈σκοπον ἀργεϊφόντην. ἔνθ’ ἄλλοισ μὲν πᾶσιν ἑήνδανεν, οὐδέ ποθ’ Ἥρῃ οὐδὲ Ποσειδάων’ οὐδὲ γλαυκώπιδι κούρῃ, ἀλλ’ ἔχον ὥσ σφιν πρῶτον ἀπήχθετο Ἴλιοσ ἱρὴ καὶ Πρίαμοσ καὶ λαὸσ Ἀλεξάνδρου ἕνεκ’ ἄτησ, ὃσ νείκεσσε θεὰσ ὅτε οἱ μέσσαυλον ἵκοντο, τὴν δ’ ᾔνησ’ ἥ οἱ πόρε μαχλοσύνην ἀλεγεινήν. ἀλλ’ ὅτε δή ῥ’ ἐκ τοῖο δυωδεκάτη γένετ’ ἠώσ, καὶ τότ’ ἄρ’ ἀθανάτοισι μετηύδα Φοῖβοσ Ἀπόλλων· σχέτλιοί ἐστε θεοί, δηλήμονεσ· οὔ νύ ποθ’ ὑμῖν Ἕκτωρ μηρί’ ἔκηε βοῶν αἰγῶν τε τελείων; τὸν νῦν οὐκ ἔτλητε νέκυν περ ἐόντα σαῶσαι ᾗ τ’ ἀλόχῳ ἰδέειν καὶ μητέρι καὶ τέκεϊ ᾧ καὶ πατέρι Πριάμῳ λαοῖσί τε, τοί κέ μιν ὦκα ἐν πυρὶ κήαιεν καὶ ἐπὶ κτέρεα κτερίσαιεν. ἀλλ’ ὀλοῷ Ἀχιλῆϊ θεοὶ βούλεσθ’ ἐπαρήγειν, ᾧ οὔτ’ ἂρ φρένεσ εἰσὶν ἐναίσιμοι οὔτε νόημα γναμπτὸν ἐνὶ στήθεσσι, λέων δ’ ὣσ ἄγρια οἶδεν, ὅσ τ’ ἐπεὶ ἂρ μεγάλῃ τε βίῃ καὶ ἀγήνορι θυμῷ εἴξασ εἶσ’ ἐπὶ μῆλα βροτῶν ἵνα δαῖτα λάβῃσιν· ὣσ Ἀχιλεὺσ ἔλεον μὲν ἀπώλεσεν, οὐδέ οἱ αἰδὼσ γίγνεται, ἥ τ’ ἄνδρασ μέγα σίνεται ἠδ’ ὀνίνησι. μέλλει μέν πού τισ καὶ φίλτερον ἄλλον ὀλέσσαι ἠὲ κασίγνητον ὁμογάστριον ἠὲ καὶ υἱόν· ἀλλ’ ἤτοι κλαύσασ καὶ ὀδυράμενοσ μεθέηκε· τλητὸν γὰρ Μοῖραι θυμὸν θέσαν ἀνθρώποισιν. αὐτὰρ ὅ γ’ Ἕκτορα δῖον, ἐπεὶ φίλον ἦτορ ἀπηύρα, ἵππων ἐξάπτων περὶ σῆμ’ ἑτάροιο φίλοιο ἕλκει· οὐ μήν οἱ τό γε κάλλιον οὐδέ τ’ ἄμεινον. μὴ ἀγαθῷ περ ἐόντι νεμεσσηθέωμέν οἱ ἡμεῖσ· κωφὴν γὰρ δὴ γαῖαν ἀεικίζει μενεαίνων. τὸν δὲ χολωσαμένη προσέφη λευκώλενοσ Ἥρη·

εἰή κεν καὶ τοῦτο τεὸν ἔποσ ἀργυρότοξε εἰ δὴ ὁμὴν Ἀχιλῆϊ καὶ Ἕκτορι θήσετε τιμήν. Ἕκτωρ μὲν θνητόσ τε γυναῖκά τε θήσατο μαζόν· αὐτὰρ Ἀχιλλεύσ ἐστι θεᾶσ γόνοσ, ἣν ἐγὼ αὐτὴ θρέψά τε καὶ ἀτίτηλα καὶ ἀνδρὶ πόρον παράκοιτιν Πηλέϊ, ὃσ περὶ κῆρι φίλοσ γένετ’ ἀθανάτοισι. πάντεσ δ’ ἀντιάασθε θεοὶ γάμου· ἐν δὲ σὺ τοῖσι δαίνυ’ ἔχων φόρμιγγα κακῶν ἕταρ’, αἰὲν ἄπιστε. τὴν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη νεφεληγερέτα Ζεύσ·

ἀλλ’ εἴ τισ καλέσειε θεῶν Θέτιν ἆσσον ἐμεῖο, ὄφρά τί οἱ εἴπω πυκινὸν ἔποσ, ὥσ κεν Ἀχιλλεὺσ δώρων ἐκ Πριάμοιο λάχῃ ἀπό θ’ Ἕκτορα λύσῃ. Ἥρη μὴ δὴ πάμπαν ἀποσκύδμαινε θεοῖσιν· οὐ μὲν γὰρ τιμή γε μί’ ἔσσεται· ἀλλὰ καὶ Ἕκτωρ φίλτατοσ ἔσκε θεοῖσι βροτῶν οἳ ἐν Ἰλίῳ εἰσίν· ὣσ γὰρ ἔμοιγ’, ἐπεὶ οὔ τι φίλων ἡμάρτανε δώρων. οὐ γάρ μοί ποτε βωμὸσ ἐδεύετο δαιτὸσ ἐί̈σησ λοιβῆσ τε κνίσησ τε· τὸ γὰρ λάχομεν γέρασ ἡμεῖσ. ἀλλ’ ἤτοι κλέψαι μὲν ἐάσομεν, οὐδέ πῃ ἔστι, λάθρῃ Ἀχιλλῆοσ θρασὺν Ἕκτορα· ἦ γάρ οἱ αἰεὶ μήτηρ παρμέμβλωκεν ὁμῶσ νύκτάσ τε καὶ ἦμαρ. ὣσ ἔφατ’, ὦρτο δὲ Ἶρισ ἀελλόποσ ἀγγελέουσα, μεσσηγὺσ δὲ Σάμου τε καὶ Ἴμβρου παιπαλοέσσησ ἔνθορε μείλανι πόντῳ·

ἐπεστονάχησε δὲ λίμνη. ἣ δὲ μολυβδαίνῃ ἰκέλη ἐσ βυσσὸν ὄρουσεν, ἥ τε κατ’ ἀγραύλοιο βοὸσ κέρασ ἐμβεβαυῖα ἔρχεται ὠμηστῇσιν ἐπ’ ἰχθύσι κῆρα φέρουσα. εὑρ͂ε δ’ ἐνὶ σπῆϊ γλαφυρῷ Θέτιν, ἀμφὶ δ’ ἄρ’ ἄλλαι εἱάθ’ ὁμηγερέεσ ἅλιαι θεαί· ἣ δ’ ἐνὶ μέσσῃσ κλαῖε μόρον οὗ παιδὸσ ἀμύμονοσ, ὅσ οἱ ἔμελλε φθίσεσθ’ ἐν Τροίῃ ἐριβώλακι τηλόθι πάτρησ. ἀγχοῦ δ’ ἱσταμένη προσέφη πόδασ ὠκέα Ἶρισ· ὄρσο Θέτι· καλέει Ζεὺσ ἄφθιτα μήδεα εἰδώσ. τὴν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα θεὰ Θέτισ ἀργυρόπεζα· τίπτέ με κεῖνοσ ἄνωγε μέγασ θεόσ; αἰδέομαι δὲ μίσγεσθ’ ἀθανάτοισιν, ἔχω δ’ ἄχε’ ἄκριτα θυμῷ. εἶμι μέν, οὐδ’ ἅλιον ἔποσ ἔσσεται ὅττί κεν εἴπῃ. ὣσ ἄρα φωνήσασα κάλυμμ’ ἕλε δῖα θεάων κυάνεον, τοῦ δ’ οὔ τι μελάντερον ἔπλετο ἔσθοσ.

βῆ δ’ ἰέναι, πρόσθεν δὲ ποδήνεμοσ ὠκέα Ἶρισ ἡγεῖτ’· ἀμφὶ δ’ ἄρα σφι λιάζετο κῦμα θαλάσσησ. ἀκτὴν δ’ ἐξαναβᾶσαι ἐσ οὐρανὸν ἀϊχθήτην, εὑρ͂ον δ’ εὐρύοπα Κρονίδην, περὶ δ’ ἄλλοι ἅπαντεσ εἱάθ’ ὁμηγερέεσ μάκαρεσ θεοὶ αἰὲν ἐόντεσ. ἣ δ’ ἄρα πὰρ Διὶ πατρὶ καθέζετο, εἶξε δ’ Ἀθήνη. Ἥρη δὲ χρύσεον καλὸν δέπασ ἐν χερὶ θῆκε καί ῥ’ εὔφρην’ ἐπέεσσι· Θέτισ δ’ ὤρεξε πιοῦσα. τοῖσι δὲ μύθων ἦρχε πατὴρ ἀνδρῶν τε θεῶν τε· ἤλυθεσ Οὔλυμπον δὲ θεὰ Θέτι κηδομένη περ, πένθοσ ἄλαστον ἔχουσα μετὰ φρεσίν· οἶδα καὶ αὐτόσ· ἀλλὰ καὶ ὧσ ἐρέω τοῦ σ’ εἵνεκα δεῦρο κάλεσσα. ἐννῆμαρ δὴ νεῖκοσ ἐν ἀθανάτοισιν ὄρωρεν Ἕκτοροσ ἀμφὶ νέκυι καὶ Ἀχιλλῆϊ πτολιπόρθῳ· κλέψαι δ’ ὀτρύνουσιν ἐύ̈σκοπον ἀργεϊφόντην· αὐτὰρ ἐγὼ τόδε κῦδοσ Ἀχιλλῆϊ προτιάπτω αἰδῶ καὶ φιλότητα τεὴν μετόπισθε φυλάσσων. αἶψα μάλ’ ἐσ στρατὸν ἐλθὲ καὶ υἱέϊ σῷ ἐπίτειλον· σκύζεσθαί οἱ εἰπὲ θεούσ, ἐμὲ δ’ ἔξοχα πάντων ἀθανάτων κεχολῶσθαι, ὅτι φρεσὶ μαινομένῃσιν Ἕκτορ’ ἔχει παρὰ νηυσὶ κορωνίσιν οὐδ’ ἀπέλυσεν, αἴ κέν πωσ ἐμέ τε δείσῃ ἀπό θ’ Ἕκτορα λύσῃ. αὐτὰρ ἐγὼ Πριάμῳ μεγαλήτορι Ἶριν ἐφήσω λύσασθαι φίλον υἱὸν ἰόντ’ ἐπὶ νῆασ Ἀχαιῶν, δῶρα δ’ Ἀχιλλῆϊ φερέμεν, τά κε θυμὸν ἰήνῃ. ὣσ ἔφατ’, οὐδ’ ἀπίθησε θεὰ Θέτισ ἀργυρόπεζα, βῆ δὲ κατ’ Οὐλύμποιο καρήνων ἀί̈ξασα, ἷξεν δ’ ἐσ κλισίην οὗ υἱέοσ·

ἔνθ’ ἄρα τόν γε εὑρ͂’ ἁδινὰ στενάχοντα· φίλοι δ’ ἀμφ’ αὐτὸν ἑταῖροι ἐσσυμένωσ ἐπένοντο καὶ ἐντύνοντο ἄριστον· τοῖσι δ’ ὀί̈σ λάσιοσ μέγασ ἐν κλισίῃ ἱέρευτο. ἣ δὲ μάλ’ ἄγχ’ αὐτοῖο καθέζετο πότνια μήτηρ, χειρί τέ μιν κατέρεξεν ἔποσ τ’ ἔφατ’ ἔκ τ’ ὀνόμαζε· τέκνον ἐμὸν τέο μέχρισ ὀδυρόμενοσ καὶ ἀχεύων σὴν ἔδεαι κραδίην μεμνημένοσ οὔτέ τι σίτου οὔτ’ εὐνῆσ; ἀγαθὸν δὲ γυναικί περ ἐν φιλότητι μίσγεσθ’· οὐ γάρ μοι δηρὸν βέῃ, ἀλλά τοι ἤδη ἄγχι παρέστηκεν θάνατοσ καὶ μοῖρα κραταιή. ἀλλ’ ἐμέθεν ξύνεσ ὦκα, Διὸσ δέ τοι ἄγγελόσ εἰμι· σκύζεσθαι σοί φησι θεούσ, ἑὲ δ’ ἔξοχα πάντων ἀθανάτων κεχολῶσθαι, ὅτι φρεσὶ μαινομένῃσιν Ἕκτορ’ ἔχεισ παρὰ νηυσὶ κορωνίσιν οὐδ’ ἀπέλυσασ. ἀλλ’ ἄγε δὴ λῦσον, νεκροῖο δὲ δέξαι ἄποινα. τὴν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη πόδασ ὠκὺσ Ἀχιλλεύσ·

τῇδ’ εἰή· ὃσ ἄποινα φέροι καὶ νεκρὸν ἄγοιτο, εἰ δὴ πρόφρονι θυμῷ Ὀλύμπιοσ αὐτὸσ ἀνώγει. ὣσ οἵ γ’ ἐν νηῶν ἀγύρει μήτηρ τε καὶ υἱὸσ πολλὰ πρὸσ ἀλλήλουσ ἔπεα πτερόεντ’ ἀγόρευον.

Ἶριν δ’ ὄτρυνε Κρονίδησ εἰσ Ἴλιον ἱρήν· βάσκ’ ἴθι Ἶρι ταχεῖα λιποῦσ’ ἕδοσ Οὐλύμποιο ἄγγειλον Πριάμῳ μεγαλήτορι Ἴλιον εἴσω λύσασθαι φίλον υἱὸν ἰόντ’ ἐπὶ νῆασ Ἀχαιῶν, δῶρα δ’ Ἀχιλλῆϊ φερέμεν τά κε θυμὸν ἰήνῃ οἰο͂ν, μὴ δέ τισ ἄλλοσ ἅμα Τρώων ἴτω ἀνήρ. κῆρύξ τίσ οἱ ἕποιτο γεραίτεροσ, ὅσ κ’ ἰθύνοι ἡμιόνουσ καὶ ἄμαξαν ἐύ̈τροχον, ἠδὲ καὶ αὖτισ νεκρὸν ἄγοι προτὶ ἄστυ, τὸν ἔκτανε δῖοσ Ἀχιλλεύσ. μὴ δέ τί οἱ θάνατοσ μελέτω φρεσὶ μὴ δέ τι τάρβοσ· τοῖον γάρ οἱ πομπὸν ὀπάσσομεν ἀργεϊφόντην, ὃσ ἄξει εἱο͂́σ κεν ἄγων Ἀχιλῆϊ πελάσσῃ. αὐτὰρ ἐπὴν ἀγάγῃσιν ἔσω κλισίην Ἀχιλῆοσ, οὔτ’ αὐτὸσ κτενέει ἀπό τ’ ἄλλουσ πάντασ ἐρύξει· οὔτε γάρ ἐστ’ ἄφρων οὔτ’ ἄσκοποσ οὔτ’ ἀλιτήμων, ἀλλὰ μάλ’ ἐνδυκέωσ ἱκέτεω πεφιδήσεται ἀνδρόσ. ὣσ ἔφατ’, ὦρτο δὲ Ἶρισ ἀελλόποσ ἀγγελέουσα.

ἷξεν δ’ ἐσ Πριάμοιο, κίχεν δ’ ἐνοπήν τε γόον τε. παῖδεσ μὲν πατέρ’ ἀμφὶ καθήμενοι ἔνδοθεν αὐλῆσ δάκρυσιν εἵματ’ ἔφυρον, ὃ δ’ ἐν μέσσοισι γεραιὸσ ἐντυπὰσ ἐν χλαίνῃ κεκαλυμμένοσ· ἀμφὶ δὲ πολλὴ κόπροσ ἐήν κεφαλῇ τε καὶ αὐχένι τοῖο γέροντοσ τήν ῥα κυλινδόμενοσ καταμήσατο χερσὶν ἑῇσι. θυγατέρεσ δ’ ἀνὰ δώματ’ ἰδὲ νυοὶ ὠδύροντο τῶν μιμνησκόμεναι οἳ δὴ πολέεσ τε καὶ ἐσθλοὶ χερσὶν ὑπ’ Ἀργείων κέατο ψυχὰσ ὀλέσαντεσ. στῆ δὲ παρὰ Πρίαμον Διὸσ ἄγγελοσ, ἠδὲ προσηύδα τυτθὸν φθεγξαμένη· τὸν δὲ τρόμοσ ἔλλαβε γυῖα· θάρσει Δαρδανίδη Πρίαμε φρεσί, μὴ δέ τι τάρβει· οὐ μὲν γάρ τοι ἐγὼ κακὸν ὀσσομένη τόδ’ ἱκάνω ἀλλ’ ἀγαθὰ φρονέουσα· Διὸσ δέ τοι ἄγγελόσ εἰμι, ὅσ σευ ἄνευθεν ἐὼν μέγα κήδεται ἠδ’ ἐλεαίρει. λύσασθαί σ’ ἐκέλευσεν Ὀλύμπιοσ Ἕκτορα δῖον, δῶρα δ’ Ἀχιλλῆϊ φερέμεν τά κε θυμὸν ἰήνῃ οἰο͂ν, μὴ δέ τισ ἄλλοσ ἅμα Τρώων ἴτω ἀνήρ. κῆρύξ τίσ τοι ἕποιτο γεραίτεροσ, ὅσ κ’ ἰθύνοι ἡμιόνουσ καὶ ἄμαξαν ἐύ̈τροχον, ἠδὲ καὶ αὖτισ νεκρὸν ἄγοι προτὶ ἄστυ, τὸν ἔκτανε δῖοσ Ἀχιλλεύσ. μὴ δέ τί τοι θάνατοσ μελέτω φρεσὶ μηδέ τι τάρβοσ· τοῖοσ γάρ τοι πομπὸσ ἅμ’ ἕψεται ἀργεϊφόντησ, ὅσ σ’ ἄξει εἱο͂́σ κεν ἄγων Ἀχιλῆϊ πελάσσῃ. αὐτὰρ ἐπὴν ἀγάγῃσιν ἔσω κλισίην Ἀχιλῆοσ, οὔτ’ αὐτὸσ κτενέει ἀπό τ’ ἄλλουσ πάντασ ἐρύξει· οὔτε γάρ ἔστ’ ἄφρων οὔτ’ ἄσκοποσ οὔτ’ ἀλιτήμων, ἀλλὰ μάλ’ ἐνδυκέωσ ἱκέτεω πεφιδήσεται ἀνδρόσ. ἣ μὲν ἄρ’ ὣσ εἰποῦσ’ ἀπέβη πόδασ ὠκέα Ἶρισ, αὐτὰρ ὅ γ’ υἱᾶσ ἄμαξαν ἐύ̈τροχον ἡμιονείην ὁπλίσαι ἠνώγει, πείρινθα δὲ δῆσαι ἐπ’ αὐτῆσ.

αὐτὸσ δ’ ἐσ θάλαμον κατεβήσετο κηώεντα κέδρινον ὑψόροφον, ὃσ γλήνεα πολλὰ κεχάνδει· ἐσ δ’ ἄλοχον Ἑκάβην ἐκαλέσσατο φώνησέν τε· δαιμονίη Διόθεν μοι Ὀλύμπιοσ ἄγγελοσ ἦλθε λύσασθαι φίλον υἱὸν ἰόντ’ ἐπὶ νῆασ Ἀχαιῶν, δῶρα δ’ Ἀχιλλῆϊ φερέμεν τά κε θυμὸν ἰήνῃ. ἀλλ’ ἄγε μοι τόδε εἰπὲ τί τοι φρεσὶν εἴδεται εἶναι; αἰνῶσ γάρ μ’ αὐτόν γε μένοσ καὶ θυμὸσ ἄνωγε κεῖσ’ ἰέναι ἐπὶ νῆασ ἔσω στρατὸν εὐρὺν Ἀχαιῶν. ὣσ φάτο, κώκυσεν δὲ γυνὴ καὶ ἀμείβετο μύθῳ·

ὤ μοι πῇ δή τοι φρένεσ οἴχονθ’, ᾗσ τὸ πάροσ περ ἔκλε’ ἐπ’ ἀνθρώπουσ ξείνουσ ἠδ’ οἷσιν ἀνάσσεισ; πῶσ ἐθέλεισ ἐπὶ νῆασ Ἀχαιῶν ἐλθέμεν οἰο͂σ ἀνδρὸσ ἐσ ὀφθαλμοὺσ ὅσ τοι πολέασ τε καὶ ἐσθλοὺσ υἱέασ ἐξενάριξε· σιδήρειόν νύ τοι ἦτορ. εἰ γάρ σ’ αἱρήσει καὶ ἐσόψεται ὀφθαλμοῖσιν ὠμηστὴσ καὶ ἄπιστοσ ἀνὴρ ὅ γε οὔ σ’ ἐλεήσει, οὐδέ τί σ’ αἰδέσεται. νῦν δὲ κλαίωμεν ἄνευθεν ἥμενοι ἐν μεγάρῳ· τῷ δ’ ὥσ ποθι Μοῖρα κραταιὴ γιγνομένῳ ἐπένησε λίνῳ, ὅτε μιν τέκον αὐτή, ἀργίποδασ κύνασ ἆσαι ἑῶν ἀπάνευθε τοκήων ἀνδρὶ πάρα κρατερῷ, τοῦ ἐγὼ μέσον ἧπαρ ἔχοιμι ἐσθέμεναι προσφῦσα· τότ’ ἄντιτα ἔργα γένοιτο παιδὸσ ἐμοῦ, ἐπεὶ οὔ ἑ κακιζόμενόν γε κατέκτα, ἀλλὰ πρὸ Τρώων καὶ Τρωϊάδων βαθυκόλπων ἑσταότ’ οὔτε φόβου μεμνημένον οὔτ’ ἀλεωρῆσ. τὴν δ’ αὖτε προσέειπε γέρων Πρίαμοσ θεοειδήσ·

μή μ’ ἐθέλοντ’ ἰέναι κατερύκανε, μὴ δέ μοι αὐτὴ ὄρνισ ἐνὶ μεγάροισι κακὸσ πέλευ· οὐδέ με πείσεισ. εἰ μὲν γάρ τίσ μ’ ἄλλοσ ἐπιχθονίων ἐκέλευεν, ἢ οἳ μάντιέσ εἰσι θυοσκόοι ἢ ἱερῆεσ, ψεῦδόσ κεν φαῖμεν καὶ νοσφιζοίμεθα μᾶλλον· νῦν δ’, αὐτὸσ γὰρ ἄκουσα θεοῦ καὶ ἐσέδρακον ἄντην, εἶμι καὶ οὐχ ἅλιον ἔποσ ἔσσεται. εἰ δέ μοι αἶσα τεθνάμεναι παρὰ νηυσὶν Ἀχαιῶν χαλκοχιτώνων βούλομαι· αὐτίκα γάρ με κατακτείνειεν Ἀχιλλεὺσ ἀγκὰσ ἑλόντ’ ἐμὸν υἱόν, ἐπὴν γόου ἐξ ἔρον εἱήν. ἦ καὶ φωριαμῶν ἐπιθήματα κάλ’ ἀνέῳγεν·

ἔνθεν δώδεκα μὲν περικαλλέασ ἔξελε πέπλουσ, δώδεκα δ’ ἁπλοί̈δασ χλαίνασ, τόσσουσ δὲ τάπητασ, τόσσα δὲ φάρεα λευκά, τόσουσ δ’ ἐπὶ τοῖσι χιτῶνασ. χρυσοῦ δὲ στήσασ ἔφερεν δέκα πάντα τάλαντα, ἐκ δὲ δύ’ αἴθωνασ τρίποδασ, πίσυρασ δὲ λέβητασ, ἐκ δὲ δέπασ περικαλλέσ, ὅ οἱ Θρῇκεσ πόρον ἄνδρεσ ἐξεσίην ἐλθόντι μέγα κτέρασ· οὐδέ νυ τοῦ περ φείσατ’ ἐνὶ μεγάροισ ὃ γέρων, περὶ δ’ ἤθελε θυμῷ λύσασθαι φίλον υἱόν. ὃ δὲ Τρῶασ μὲν ἅπαντασ αἰθούσησ ἀπέεργεν ἔπεσσ’ αἰσχροῖσιν ἐνίσσων· ἔρρετε λωβητῆρεσ ἐλεγχέεσ· οὔ νυ καὶ ὑμῖν οἴκοι ἔνεστι γόοσ, ὅτι μ’ ἤλθετε κηδήσοντεσ; ἦ ὀνόσασθ’ ὅτι μοι Κρονίδησ Ζεὺσ ἄλγε’ ἔδωκε παῖδ’ ὀλέσαι τὸν ἄριστον; ἀτὰρ γνώσεσθε καὶ ὔμμεσ· ῥηί̈τεροι γὰρ μᾶλλον Ἀχαιοῖσιν δὴ ἔσεσθε κείνου τεθνηῶτοσ ἐναιρέμεν. αὐτὰρ ἔγωγε πρὶν ἀλαπαζομένην τε πόλιν κεραϊζομένην τε ὀφθαλμοῖσιν ἰδεῖν βαίην δόμον Αἴ̈δοσ εἴσω. ἦ καὶ σκηπανίῳ δίεπ’ ἀνέρασ·

οἳ δ’ ἴσαν ἔξω σπερχομένοιο γέροντοσ· ὃ δ’ υἱάσιν οἷσιν ὁμόκλα νεικείων Ἕλενόν τε Πάριν τ’ Ἀγάθωνά τε δῖον Πάμμονά τ’ Ἀντίφονόν τε βοὴν ἀγαθόν τε Πολίτην Δηί̈φοβόν τε καὶ Ἱππόθοον καὶ δῖον Ἀγαυόν· ἐννέα τοῖσ ὃ γεραιὸσ ὁμοκλήσασ ἐκέλευε· σπεύσατέ μοι κακὰ τέκνα κατηφόνεσ· αἴθ’ ἅμα πάντεσ Ἕκτοροσ ὠφέλετ’ ἀντὶ θοῇσ ἐπὶ νηυσὶ πεφάσθαι. ὤ μοι ἐγὼ πανάποτμοσ, ἐπεὶ τέκον υἱᾶσ ἀρίστουσ Τροίῃ ἐν εὐρείῃ, τῶν δ’ οὔ τινά φημι λελεῖφθαι, Μήστορά τ’ ἀντίθεον καὶ Τρωί̈λον ἱππιοχάρμην Ἕκτορά θ’, ὃσ θεὸσ ἔσκε μετ’ ἀνδράσιν, οὐδὲ ἐῴκει ἀνδρόσ γε θνητοῦ πάϊσ ἔμμεναι ἀλλὰ θεοῖο. τοὺσ μὲν ἀπώλεσ’ Ἄρησ, τὰ δ’ ἐλέγχεα πάντα λέλειπται ψεῦσταί τ’ ὀρχησταί τε χοροιτυπίῃσιν ἄριστοι ἀρνῶν ἠδ’ ἐρίφων ἐπιδήμιοι ἁρπακτῆρεσ. οὐκ ἂν δή μοι ἄμαξαν ἐφοπλίσσαιτε τάχιστα, ταῦτά τε πάντ’ ἐπιθεῖτε, ἵνα πρήσσωμεν ὁδοῖο; ὣσ ἔφαθ’, οἳ δ’ ἄρα πατρὸσ ὑποδείσαντεσ ὁμοκλὴν ἐκ μὲν ἄμαξαν ἀείραν ἐύ̈τροχον ἡμιονείην καλὴν πρωτοπαγέα, πείρινθα δὲ δῆσαν ἐπ’ αὐτῆσ, κὰδ δ’ ἀπὸ πασσαλόφι ζυγὸν ᾕρεον ἡμιόνειον πύξινον ὀμφαλόεν εὖ οἰήκεσσιν ἀρηρόσ·

ἐκ δ’ ἔφερον ζυγόδεσμον ἅμα ζυγῷ ἐννεάπηχυ. καὶ τὸ μὲν εὖ κατέθηκαν ἐϋξέστῳ ἐπὶ ῥυμῷ πέζῃ ἔπι πρώτῃ, ἐπὶ δὲ κρίκον ἕστορι βάλλον, τρὶσ δ’ ἑκάτερθεν ἔδησαν ἐπ’ ὀμφαλόν, αὐτὰρ ἔπειτα ἑξείησ κατέδησαν, ὑπὸ γλωχῖνα δ’ ἔκαμψαν. ἐκ θαλάμου δὲ φέροντεσ ἐϋξέστησ ἐπ’ ἀπήνησ νήεον Ἑκτορέησ κεφαλῆσ ἀπερείσι’ ἄποινα, ζεῦξαν δ’ ἡμιόνουσ κρατερώνυχασ ἐντεσιεργούσ, τούσ ῥά ποτε Πριάμῳ Μυσοὶ δόσαν ἀγλαὰ δῶρα. ἵππουσ δὲ Πριάμῳ ὕπαγον ζυγόν, οὓσ ὃ γεραιὸσ αὐτὸσ ἔχων ἀτίταλλεν ἐϋξέστῃ ἐπὶ φάτνῃ. τὼ μὲν ζευγνύσθην ἐν δώμασιν ὑψηλοῖσι κῆρυξ καὶ Πρίαμοσ πυκινὰ φρεσὶ μήδε’ ἔχοντεσ·

ἀγχίμολον δέ σφ’ ἦλθ’ Ἑκάβη τετιηότι θυμῷ οἶνον ἔχουσ’ ἐν χειρὶ μελίφρονα δεξιτερῆφι χρυσέῳ ἐν δέπαϊ, ὄφρα λείψαντε κιοίτην· στῆ δ’ ἵππων προπάροιθεν ἔποσ τ’ ἔφατ’ ἔκ τ’ ὀνόμαζε· τῆ σπεῖσον Διὶ πατρί, καὶ εὔχεο οἴκαδ’ ἱκέσθαι ἂψ ἐκ δυσμενέων ἀνδρῶν, ἐπεὶ ἂρ σέ γε θυμὸσ ὀτρύνει ἐπὶ νῆασ ἐμεῖο μὲν οὐκ ἐθελούσησ. ἀλλ’ εὔχεο σύ γ’ ἔπειτα κελαινεφέϊ Κρονίωνι Ἰδαίῳ, ὅσ τε Τροίην κατὰ πᾶσαν ὁρᾶται, αἴτει δ’ οἰωνὸν ταχὺν ἄγγελον, ὅσ τέ οἱ αὐτῷ φίλτατοσ οἰωνῶν, καί εὑ κράτοσ ἐστὶ μέγιστον, δεξιόν, ὄφρά μιν αὐτὸσ ἐν ὀφθαλμοῖσι νοήσασ τῷ πίσυνοσ ἐπὶ νῆασ ἰῄσ Δαναῶν ταχυπώλων. εἰ δέ τοι οὐ δώσει ἑὸν ἄγγελον εὐρύοπα Ζεύσ, οὐκ ἂν ἔγωγέ σ’ ἔπειτα ἐποτρύνουσα κελοίμην νῆασ ἐπ’ Ἀργείων ἰέναι μάλα περ μεμαῶτα. τὴν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη Πρίαμοσ θεοειδήσ·

ὦ γύναι οὐ μέν τοι τόδ’ ἐφιεμένῃ ἀπιθήσω. ἐσθλὸν γὰρ Διὶ χεῖρασ ἀνασχέμεν αἴ κ’ ἐλεήσῃ. ἦ ῥα καὶ ἀμφίπολον ταμίην ὄτρυν’ ὃ γεραιὸσ χερσὶν ὕδωρ ἐπιχεῦαι ἀκήρατον·

ἣ δὲ παρέστη χέρνιβον ἀμφίπολοσ πρόχοόν θ’ ἅμα χερσὶν ἔχουσα. νιψάμενοσ δὲ κύπελλον ἐδέξατο ἧσ ἀλόχοιο· εὔχετ’ ἔπειτα στὰσ μέσῳ ἑρ́κεϊ, λεῖβε δὲ οἶνον οὐρανὸν εἰσανιδών, καὶ φωνήσασ ἔποσ ηὔδα· Ζεῦ πάτερ Ἴδηθεν μεδέων κύδιστε μέγιστε δόσ μ’ ἐσ Ἀχιλλῆοσ φίλον ἐλθεῖν ἠδ’ ἐλεεινόν, πέμψον δ’ οἰωνὸν ταχὺν ἄγγελον, ὅσ τε σοὶ αὐτῷ φίλτατοσ οἰωνῶν, καί εὑ κράτοσ ἐστὶ μέγιστον, δεξιόν, ὄφρά μιν αὐτὸσ ἐν ὀφθαλμοῖσι νοήσασ τῷ πίσυνοσ ἐπὶ νῆασ ἰώ Δαναῶν ταχυπώλων. ὣσ ἔφατ’ εὐχόμενοσ, τοῦ δ’ ἔκλυε μητίετα Ζεὺσ αὐτίκα δ’ αἰετὸν ἧκε τελειότατον πετεηνῶν μόρφνον θηρητῆρ’ ὃν καὶ περκνὸν καλέουσιν.

ὅσση δ’ ὑψορόφοιο θύρη θαλάμοιο τέτυκται ἀνέροσ ἀφνειοῖο ἐὺ̈ κληῖ̈σ’ ἀραρυῖα, τόσσ’ ἄρα τοῦ ἑκάτερθεν ἔσαν πτερά· εἴσατο δέ σφι δεξιὸσ ἀί̈ξασ διὰ ἄστεοσ· οἳ δὲ ἰδόντεσ γήθησαν, καὶ πᾶσιν ἐνὶ φρεσὶ θυμὸσ ἰάνθη. σπερχόμενοσ δ’ ὃ γεραιὸσ ἑοῦ ἐπεβήσετο δίφρου, ἐκ δ’ ἔλασε προθύροιο καὶ αἰθούσησ ἐριδούπου.

πρόσθε μὲν ἡμίονοι ἕλκον τετράκυκλον ἀπήνην, τὰσ Ἰδαῖοσ ἔλαυνε δαί̈φρων· αὐτὰρ ὄπισθεν ἵπποι, τοὺσ ὃ γέρων ἐφέπων μάστιγι κέλευε καρπαλίμωσ κατὰ ἄστυ· φίλοι δ’ ἅμα πάντεσ ἕποντο πόλλ’ ὀλοφυρόμενοι ὡσ εἰ θάνατον δὲ κιόντα. οἳ δ’ ἐπεὶ οὖν πόλιοσ κατέβαν, πεδίον δ’ ἀφίκοντο, οἳ μὲν ἄρ’ ἄψορροι προτὶ Ἴλιον ἀπονέοντο παῖδεσ καὶ γαμβροί, τὼ δ’ οὐ λάθον εὐρύοπα Ζῆν ἐσ πεδίον προφανέντε· ἰδὼν δ’ ἐλέησε γέροντα, αἶψα δ’ ἄρ’ Ἑρμείαν υἱὸν φίλον ἀντίον ηὔδα· Ἑρμεία, σοὶ γάρ τε μάλιστά γε φίλτατόν ἐστιν ἀνδρὶ ἑταιρίσσαι, καί τ’ ἔκλυεσ ᾧ κ’ ἐθέλῃσθα, βάσκ’ ἴθι καὶ Πρίαμον κοίλασ ἐπὶ νῆασ Ἀχαιῶν ὣσ ἄγαγ’, ὡσ μήτ’ ἄρ τισ ἴδῃ μήτ’ ἄρ τε νοήσῃ τῶν ἄλλων Δαναῶν, πρὶν Πηλεί̈ωνα δ’ ἱκέσθαι. ὣσ ἔφατ’, οὐδ’ ἀπίθησε διάκτοροσ ἀργεϊφόντησ.

αὐτίκ’ ἔπειθ’ ὑπὸ ποσσὶν ἐδήσατο καλὰ πέδιλα ἀμβρόσια χρύσεια, τά μιν φέρον ἠμὲν ἐφ’ ὑγρὴν ἠδ’ ἐπ’ ἀπείρονα γαῖαν ἅμα πνοιῇσ ἀνέμοιο· εἵλετο δὲ ῥάβδον, τῇ τ’ ἀνδρῶν ὄμματα θέλγει ὧν ἐθέλει, τοὺσ δ’ αὖτε καὶ ὑπνώοντασ ἐγείρει· τὴν μετὰ χερσὶν ἔχων πέτετο κρατὺσ ἀργεϊφόντησ. αἶψα δ’ ἄρα Τροίην τε καὶ Ἑλλήσποντον ἵκανε, βῆ δ’ ἰέναι κούρῳ αἰσυμνητῆρι ἐοικὼσ πρῶτον ὑπηνήτῃ, τοῦ περ χαριεστάτη ἥβη. οἳ δ’ ἐπεὶ οὖν μέγα σῆμα παρὲξ Ἴλοιο ἔλασσαν, στῆσαν ἄρ’ ἡμιόνουσ τε καὶ ἵππουσ ὄφρα πίοιεν ἐν ποταμῷ·

δὴ γὰρ καὶ ἐπὶ κνέφασ ἤλυθε γαῖαν. τὸν δ’ ἐξ ἀγχιμόλοιο ἰδὼν ἐφράσσατο κῆρυξ Ἑρμείαν, ποτὶ δὲ Πρίαμον φάτο φώνησέν τε· φράζεο Δαρδανίδη· φραδέοσ νόου ἔργα τέτυκται. ἄνδρ’ ὁρόω, τάχα δ’ ἄμμε διαρραίσεσθαι ὀί̈ω. ἀλλ’ ἄγε δὴ φεύγωμεν ἐφ’ ἵππων, ἤ μιν ἔπειτα γούνων ἁψάμενοι λιτανεύσομεν αἴ κ’ ἐλεήσῃ. ὣσ φάτο, σὺν δὲ γέροντι νόοσ χύτο, δείδιε δ’ αἰνῶσ, ὀρθαὶ δὲ τρίχεσ ἔσταν ἐνὶ γναμπτοῖσι μέλεσσι, στῆ δὲ ταφών·

αὐτὸσ δ’ ἐριούνιοσ ἐγγύθεν ἐλθὼν χεῖρα γέροντοσ ἑλὼν ἐξείρετο καὶ προσέειπε· πῇ πάτερ ὧδ’ ἵππουσ τε καὶ ἡμιόνουσ ἰθύνεισ νύκτα δι’ ἀμβροσίην, ὅτε θ’ εὕδουσι βροτοὶ ἄλλοι; οὐδὲ σύ γ’ ἔδεισασ μένεα πνείοντασ Ἀχαιούσ, οἵ τοι δυσμενέεσ καὶ ἀνάρσιοι ἐγγὺσ ἐάσι; τῶν εἴ τίσ σε ἴδοιτο θοὴν διὰ νύκτα μέλαιναν τοσσάδ’ ὀνείατ’ ἄγοντα, τίσ ἂν δή τοι νόοσ εἰή; οὔτ’ αὐτὸσ νέοσ ἐσσί, γέρων δέ τοι οὗτοσ ὀπηδεῖ, ἄνδρ’ ἀπαμύνασθαι, ὅτε τισ πρότεροσ χαλεπήνῃ. ἀλλ’ ἐγὼ οὐδέν σε ῥέξω κακά, καὶ δέ κεν ἄλλον σεῦ ἀπαλεξήσαιμι· φίλῳ δέ σε πατρὶ ἐί̈σκω. τὸν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα γέρων Πρίαμοσ θεοειδήσ·

οὕτω πῃ τάδε γ’ ἐστὶ φίλον τέκοσ ὡσ ἀγορεύεισ. ἀλλ’ ἔτι τισ καὶ ἐμεῖο θεῶν ὑπερέσχεθε χεῖρα, ὅσ μοι τοιόνδ’ ἧκεν ὁδοιπόρον ἀντιβολῆσαι αἴσιον, οἱο͂σ δὴ σὺ δέμασ καὶ εἶδοσ ἀγητόσ, πέπνυσαί τε νόῳ, μακάρων δ’ ἔξεσσι τοκήων. τὸν δ’ αὖτε προσέειπε διάκτοροσ ἀργεϊφόντησ·

ναὶ δὴ ταῦτά γε πάντα γέρον κατὰ μοῖραν ἐείπεσ. ἀλλ’ ἄγε μοι τόδε εἰπὲ καὶ ἀτρεκέωσ κατάλεξον, ἠέ πῃ ἐκπέμπεισ κειμήλια πολλὰ καὶ ἐσθλὰ ἄνδρασ ἐσ ἀλλοδαποὺσ ἵνα περ τάδε τοι σόα μίμνῃ, ἦ ἤδη πάντεσ καταλείπετε Ἴλιον ἱρὴν δειδιότεσ· τοῖοσ γὰρ ἀνὴρ ὤριστοσ ὄλωλε σὸσ πάϊσ· οὐ μὲν γάρ τι μάχησ ἐπιδεύετ’ Ἀχαιῶν. τὸν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα γέρων Πρίαμοσ θεοειδήσ·

τίσ δὲ σύ ἐσσι φέριστε τέων δ’ ἔξεσσι τοκήων; ὥσ μοι καλὰ τὸν οἶτον ἀπότμου παιδὸσ ἔνισπεσ. τὸν δ’ αὖτε προσέειπε διάκτοροσ ἀργεϊφόντησ·

πειρᾷ ἐμεῖο γεραιὲ καὶ εἴρεαι Ἕκτορα δῖον. τὸν μὲν ἐγὼ μάλα πολλὰ μάχῃ ἔνι κυδιανείρῃ ὀφθαλμοῖσιν ὄπωπα, καὶ εὖτ’ ἐπὶ νηυσὶν ἐλάσσασ Ἀργείουσ κτείνεσκε δαί̈ζων ὀξέϊ χαλκῷ· ἡμεῖσ δ’ ἑσταότεσ θαυμάζομεν· οὐ γὰρ Ἀχιλλεὺσ εἰά μάρνασθαι κεχολωμένοσ Ἀτρεί̈ωνι. τοῦ γὰρ ἐγὼ θεράπων, μία δ’ ἤγαγε νηῦσ εὐεργήσ· Μυρμιδόνων δ’ ἔξειμι, πατὴρ δέ μοί ἐστι Πολύκτωρ. ἀφνειὸσ μὲν ὅ γ’ ἐστί, γέρων δὲ δὴ ὡσ σύ περ ὧδε, ἓξ δέ οἱ υἱε͂σ ἐάσιν, ἐγὼ δέ οἱ ἕβδομόσ εἰμι· τῶν μέτα παλλόμενοσ κλήρῳ λάχον ἐνθάδ’ ἕπεσθαι. νῦν δ’ ἦλθον πεδίον δ’ ἀπὸ νηῶν· ἠῶθεν γὰρ θήσονται περὶ ἄστυ μάχην ἑλίκωπεσ Ἀχαιοί. ἀσχαλόωσι γὰρ οἵδε καθήμενοι, οὐδὲ δύνανται ἴσχειν ἐσσυμένουσ πολέμου βασιλῆεσ Ἀχαιῶν. τὸν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα γέρων Πρίαμοσ θεοειδήσ·

εἰ μὲν δὴ θεράπων Πηληϊάδεω Ἀχιλῆοσ εἴσ, ἄγε δή μοι πᾶσαν ἀληθείην κατάλεξον, ἢ ἔτι πὰρ νήεσσιν ἐμὸσ πάϊσ, ἠε͂́ μιν ἤδη ᾗσι κυσὶν μελεϊστὶ ταμὼν προύθηκεν Ἀχιλλεύσ. τὸν δ’ αὖτε προσέειπε διάκτοροσ ἀργεϊφόντησ·

ὦ γέρον οὔ πω τόν γε κύνεσ φάγον οὐδ’ οἰωνοί, ἀλλ’ ἔτι κεῖνοσ κεῖται Ἀχιλλῆοσ παρὰ νηὶ̈ αὔτωσ ἐν κλισίῃσι· δυωδεκάτη δέ οἱ ἠὼσ κειμένῳ, οὐδέ τί οἱ χρὼσ σήπεται, οὐδέ μιν εὐλαὶ ἔσθουσ’, αἵ ῥά τε φῶτασ ἀρηϊφάτουσ κατέδουσιν. ἦ μέν μιν περὶ σῆμα ἑοῦ ἑτάροιο φίλοιο ἕλκει ἀκηδέστωσ ἠὼσ ὅτε δῖα φανήῃ, οὐδέ μιν αἰσχύνει· θηοῖό κεν αὐτὸσ ἐπελθὼν οἱο͂ν ἐερσήεισ κεῖται, περὶ δ’ αἷμα νένιπται, οὐδέ ποθι μιαρόσ· σὺν δ’ ἕλκεα πάντα μέμυκεν ὅσσ’ ἐτύπη· πολέεσ γὰρ ἐν αὐτῷ χαλκὸν ἔλασσαν. ὥσ τοι κήδονται μάκαρεσ θεοὶ υἱο͂σ ἑῆοσ καὶ νέκυόσ περ ἐόντοσ, ἐπεί σφι φίλοσ περὶ κῆρι. ὣσ φάτο, γήθησεν δ’ ὃ γέρων, καὶ ἀμείβετο μύθῳ·

ὦ τέκοσ, ἦ ῥ’ ἀγαθὸν καὶ ἐναίσιμα δῶρα διδοῦναι ἀθανάτοισ, ἐπεὶ οὔ ποτ’ ἐμὸσ πάϊσ, εἴ ποτ’ ἐήν γε, λήθετ’ ἐνὶ μεγάροισι θεῶν οἳ Ὄλυμπον ἔχουσι· τώ οἱ ἀπεμνήσαντο καὶ ἐν θανάτοιό περ αἴσῃ. ἀλλ’ ἄγε δὴ τόδε δέξαι ἐμεῦ πάρα καλὸν ἄλεισον, αὐτόν τε ῥῦσαι, πέμψον δέ με σύν γε θεοῖσιν, ὄφρά κεν ἐσ κλισίην Πηληϊάδεω ἀφίκωμαι. τὸν δ’ αὖτε προσέειπε διάκτοροσ ἀργεϊφόντησ·

πειρᾷ ἐμεῖο γεραιὲ νεωτέρου, οὐδέ με πείσεισ, ὅσ με κέλῃ σέο δῶρα παρὲξ Ἀχιλῆα δέχεσθαι. τὸν μὲν ἐγὼ δείδοικα καὶ αἰδέομαι περὶ κῆρι συλεύειν, μή μοί τι κακὸν μετόπισθε γένηται. σοὶ δ’ ἂν ἐγὼ πομπὸσ καί κε κλυτὸν Ἄργοσ ἱκοίμην, ἐνδυκέωσ ἐν νηὶ̈ θοῇ ἢ πεζὸσ ὁμαρτέων· οὐκ ἄν τίσ τοι πομπὸν ὀνοσσάμενοσ μαχέσαιτο. ἦ καὶ ἀναί̈ξασ ἐριούνιοσ ἁρ́μα καὶ ἵππουσ καρπαλίμωσ μάστιγα καὶ ἡνία λάζετο χερσίν, ἐν δ’ ἔπνευσ’ ἵπποισι καὶ ἡμιόνοισ μένοσ ἠύ̈.

ἀλλ’ ὅτε δὴ πύργουσ τε νεῶν καὶ τάφρον ἵκοντο, οἳ δὲ νέον περὶ δόρπα φυλακτῆρεσ πονέοντο, τοῖσι δ’ ἐφ’ ὕπνον ἔχευε διάκτοροσ ἀργεϊφόντησ πᾶσιν, ἄφαρ δ’ ὠί̈ξε πύλασ καὶ ἀπῶσεν ὀχῆασ, ἐσ δ’ ἄγαγε Πρίαμόν τε καὶ ἀγλαὰ δῶρ’ ἐπ’ ἀπήνησ. ἀλλ’ ὅτε δὴ κλισίην Πηληϊάδεω ἀφίκοντο ὑψηλήν, τὴν Μυρμιδόνεσ ποίησαν ἄνακτι δοῦρ’ ἐλάτησ κέρσαντεσ· ἀτὰρ καθύπερθεν ἔρεψαν λαχνήεντ’ ὄροφον λειμωνόθεν ἀμήσαντεσ· ἀμφὶ δέ οἱ μεγάλην αὐλὴν ποίησαν ἄνακτι σταυροῖσιν πυκινοῖσι· θύρην δ’ ἔχε μοῦνοσ ἐπιβλὴσ εἰλάτινοσ, τὸν τρεῖσ μὲν ἐπιρρήσσεσκον Ἀχαιοί, τρεῖσ δ’ ἀναοίγεσκον μεγάλην κληῖ̈δα θυράων τῶν ἄλλων· Ἀχιλεὺσ δ’ ἄρ’ ἐπιρρήσσεσκε καὶ οἰο͂σ· δή ῥα τόθ’ Ἑρμείασ ἐριούνιοσ ᾦξε γέροντι, ἐσ δ’ ἄγαγε κλυτὰ δῶρα ποδώκεϊ Πηλεί̈ωνι, ἐξ ἵππων δ’ ἀπέβαινεν ἐπὶ χθόνα φώνησέν τε· ὦ γέρον ἤτοι ἐγὼ θεὸσ ἄμβροτοσ εἰλήλουθα Ἑρμείασ· σοὶ γάρ με πατὴρ ἅμα πομπὸν ὄπασσεν. ἀλλ’ ἤτοι μὲν ἐγὼ πάλιν εἴσομαι, οὐδ’ Ἀχιλῆοσ ὀφθαλμοὺσ εἴσειμι· νεμεσσητὸν δέ κεν εἰή ἀθάνατον θεὸν ὧδε βροτοὺσ ἀγαπαζέμεν ἄντην· τύνη δ’ εἰσελθὼν λαβὲ γούνατα Πηλεί̈ωνοσ, καί μιν ὑπὲρ πατρὸσ καὶ μητέροσ ἠϋκόμοιο λίσσεο καὶ τέκεοσ, ἵνα οἱ σὺν θυμὸν ὀρίνῃσ. ὣσ ἄρα φωνήσασ ἀπέβη πρὸσ μακρὸν Ὄλυμπον Ἑρμείασ·

Πρίαμοσ δ’ ἐξ ἵππων ἆλτο χαμᾶζε, Ἰδαῖον δὲ κατ’ αὖθι λίπεν· ὃ δὲ μίμνεν ἐρύκων ἵππουσ ἡμιόνουσ τε· γέρων δ’ ἰθὺσ κίεν οἴκου, τῇ ῥ’ Ἀχιλεὺσ ἵζεσκε Διὶ̈ φίλοσ· ἐν δέ μιν αὐτὸν εὑρ͂’, ἕταροι δ’ ἀπάνευθε καθήατο· τὼ δὲ δύ’ οἰώ ἡρ́ωσ Αὐτομέδων τε καὶ Ἄλκιμοσ ὄζοσ Ἄρηοσ ποίπνυον παρεόντε· νέον δ’ ἀπέληγεν ἐδωδῆσ ἔσθων καὶ πίνων· ἔτι καὶ παρέκειτο τράπεζα. τοὺσ δ’ ἔλαθ’ εἰσελθὼν Πρίαμοσ μέγασ, ἄγχι δ’ ἄρα στὰσ χερσὶν Ἀχιλλῆοσ λάβε γούνατα καὶ κύσε χεῖρασ δεινὰσ ἀνδροφόνουσ, αἵ οἱ πολέασ κτάνον υἱᾶσ. ὡσ δ’ ὅτ’ ἂν ἄνδρ’ ἄτη πυκινὴ λάβῃ, ὅσ τ’ ἐνὶ πάτρῃ φῶτα κατακτείνασ ἄλλων ἐξίκετο δῆμον ἀνδρὸσ ἐσ ἀφνειοῦ, θάμβοσ δ’ ἔχει εἰσορόωντασ, ὣσ Ἀχιλεὺσ θάμβησεν ἰδὼν Πρίαμον θεοειδέα· θάμβησαν δὲ καὶ ἄλλοι, ἐσ ἀλλήλουσ δὲ ἴδοντο. τὸν καὶ λισσόμενοσ Πρίαμοσ πρὸσ μῦθον ἐείπε· μνῆσαι πατρὸσ σοῖο θεοῖσ ἐπιείκελ’ Ἀχιλλεῦ, τηλίκου ὥσ περ ἐγών, ὀλοῷ ἐπὶ γήραοσ οὐδῷ· καὶ μέν που κεῖνον περιναιέται ἀμφὶσ ἐόντεσ τείρουσ’, οὐδέ τίσ ἐστιν ἀρὴν καὶ λοιγὸν ἀμῦναι. ἀλλ’ ἤτοι κεῖνόσ γε σέθεν ζώοντοσ ἀκούων χαίρει τ’ ἐν θυμῷ, ἐπί τ’ ἔλπεται ἤματα πάντα ὄψεσθαι φίλον υἱὸν ἀπὸ Τροίηθεν ἰόντα· αὐτὰρ ἐγὼ πανάποτμοσ, ἐπεὶ τέκον υἱᾶσ ἀρίστουσ Τροίῃ ἐν εὐρείῃ, τῶν δ’ οὔ τινά φημι λελεῖφθαι. πεντήκοντά μοι ἦσαν ὅτ’ ἤλυθον υἱε͂σ Ἀχαιῶν· ἐννεακαίδεκα μέν μοι ἰῆσ ἐκ νηδύοσ ἦσαν, τοὺσ δ’ ἄλλουσ μοι ἔτικτον ἐνὶ μεγάροισι γυναῖκεσ. τῶν μὲν πολλῶν θοῦροσ Ἄρησ ὑπὸ γούνατ’ ἔλυσεν· ὃσ δέ μοι οἰο͂σ ἐήν, εἴρυτο δὲ ἄστυ καὶ αὐτούσ, τὸν σὺ πρῴην κτεῖνασ ἀμυνόμενον περὶ πάτρησ Ἕκτορα· τοῦ νῦν εἵνεχ’ ἱκάνω νῆασ Ἀχαιῶν λυσόμενοσ παρὰ σεῖο, φέρω δ’ ἀπερείσι’ ἄποινα. ἀλλ’ αἰδεῖο θεοὺσ Ἀχιλεῦ, αὐτόν τ’ ἐλέησον μνησάμενοσ σοῦ πατρόσ· ἐγὼ δ’ ἐλεεινότερόσ περ, ἔτλην δ’ οἷ’ οὔ πώ τισ ἐπιχθόνιοσ βροτὸσ ἄλλοσ, ἀνδρὸσ παιδοφόνοιο ποτὶ στόμα χεῖρ’ ὀρέγεσθαι. ὣσ φάτο, τῷ δ’ ἄρα πατρὸσ ὑφ’ ἵμερον ὦρσε γόοιο·

ἁψάμενοσ δ’ ἄρα χειρὸσ ἀπώσατο ἦκα γέροντα. τὼ δὲ μνησαμένω ὃ μὲν Ἕκτοροσ ἀνδροφόνοιο κλαῖ’ ἁδινὰ προπάροιθε ποδῶν Ἀχιλῆοσ ἐλυσθείσ, αὐτὰρ Ἀχιλλεὺσ κλαῖεν ἑὸν πατέρ’, ἄλλοτε δ’ αὖτε Πάτροκλον· τῶν δὲ στοναχὴ κατὰ δώματ’ ὀρώρει. αὐτὰρ ἐπεί ῥα γόοιο τετάρπετο δῖοσ Ἀχιλλεύσ, καί οἱ ἀπὸ πραπίδων ἦλθ’ ἵμεροσ ἠδ’ ἀπὸ γυίων, αὐτίκ’ ἀπὸ θρόνου ὦρτο, γέροντα δὲ χειρὸσ ἀνίστη οἰκτίρων πολιόν τε κάρη πολιόν τε γένειον, καί μιν φωνήσασ ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· ἆ δείλ’, ἦ δὴ πολλὰ κάκ’ ἄνσχεο σὸν κατὰ θυμόν. πῶσ ἔτλησ ἐπὶ νῆασ Ἀχαιῶν ἐλθέμεν οἰο͂σ ἀνδρὸσ ἐσ ὀφθαλμοὺσ ὅσ τοι πολέασ τε καὶ ἐσθλοὺσ υἱέασ ἐξενάριξα; σιδήρειόν νύ τοι ἦτορ. ἀλλ’ ἄγε δὴ κατ’ ἄρ’ ἕζευ ἐπὶ θρόνου, ἄλγεα δ’ ἔμπησ ἐν θυμῷ κατακεῖσθαι ἐάσομεν ἀχνύμενοί περ· οὐ γάρ τισ πρῆξισ πέλεται κρυεροῖο γόοιο· ὡσ γὰρ ἐπεκλώσαντο θεοὶ δειλοῖσι βροτοῖσι ζώειν ἀχνυμένοισ· αὐτοὶ δέ τ’ ἀκηδέεσ εἰσί. δοιοὶ γάρ τε πίθοι κατακείαται ἐν Διὸσ οὔδει δώρων οἱᾶ δίδωσι κακῶν, ἕτεροσ δὲ ἑάων· ᾧ μέν κ’ ἀμμίξασ δώῃ Ζεὺσ τερπικέραυνοσ, ἄλλοτε μέν τε κακῷ ὅ γε κύρεται, ἄλλοτε δ’ ἐσθλῷ· ᾧ δέ κε τῶν λυγρῶν δώῃ, λωβητὸν ἔθηκε, καί ἑ κακὴ βούβρωστισ ἐπὶ χθόνα δῖαν ἐλαύνει, φοιτᾷ δ’ οὔτε θεοῖσι τετιμένοσ οὔτε βροτοῖσιν. ὣσ μὲν καὶ Πηλῆϊ θεοὶ δόσαν ἀγλαὰ δῶρα ἐκ γενετῆσ· πάντασ γὰρ ἐπ’ ἀνθρώπουσ ἐκέκαστο ὄλβῳ τε πλούτῳ τε, ἄνασσε δὲ Μυρμιδόνεσσι, καί οἱ θνητῷ ἐόντι θεὰν ποίησαν ἄκοιτιν. ἀλλ’ ἐπὶ καὶ τῷ θῆκε θεὸσ κακόν, ὅττί οἱ οὔ τι παίδων ἐν μεγάροισι γονὴ γένετο κρειόντων, ἀλλ’ ἕνα παῖδα τέκεν παναώριον· οὐδέ νυ τόν γε γηράσκοντα κομίζω, ἐπεὶ μάλα τηλόθι πάτρησ ἧμαι ἐνὶ Τροίῃ, σέ τε κήδων ἠδὲ σὰ τέκνα. καὶ σὲ γέρον τὸ πρὶν μὲν ἀκούομεν ὄλβιον εἶναι· ὅσσον Λέσβοσ ἄνω Μάκαροσ ἕδοσ ἐντὸσ ἐέργει καὶ Φρυγίη καθύπερθε καὶ Ἑλλήσποντοσ ἀπείρων, τῶν σε γέρον πλούτῳ τε καὶ υἱάσι φασὶ κεκάσθαι. αὐτὰρ ἐπεί τοι πῆμα τόδ’ ἤγαγον Οὐρανίωνεσ αἰεί τοι περὶ ἄστυ μάχαι τ’ ἀνδροκτασίαι τε. ἄνσχεο, μὴ δ’ ἀλίαστον ὀδύρεο σὸν κατὰ θυμόν· οὐ γάρ τι πρήξεισ ἀκαχήμενοσ υἱο͂σ ἑῆοσ, οὐδέ μιν ἀνστήσεισ, πρὶν καὶ κακὸν ἄλλο πάθῃσθα. τὸν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα γέρων Πρίαμοσ θεοειδήσ·

μή πω μ’ ἐσ θρόνον ἵζε διοτρεφὲσ ὄφρά κεν Ἕκτωρ κεῖται ἐνὶ κλισίῃσιν ἀκηδήσ, ἀλλὰ τάχιστα λῦσον ἵν’ ὀφθαλμοῖσιν ἴδω· σὺ δὲ δέξαι ἄποινα πολλά, τά τοι φέρομεν· σὺ δὲ τῶνδ’ ἀπόναιο, καὶ ἔλθοισ σὴν ἐσ πατρίδα γαῖαν, ἐπεί με πρῶτον ἐάσασ αὐτόν τε ζώειν καὶ ὁρᾶν φάοσ ἠελίοιο. τὸν δ’ ἄρ’ ὑπόδρα ἰδὼν προσέφη πόδασ ὠκὺσ Ἀχιλλεύσ·

μηκέτι νῦν μ’ ἐρέθιζε γέρον· νοέω δὲ καὶ αὐτὸσ Ἕκτορά τοι λῦσαι, Διόθεν δέ μοι ἄγγελοσ ἦλθε μήτηρ, ἥ μ’ ἔτεκεν, θυγάτηρ ἁλίοιο γέροντοσ. καὶ δέ σε γιγνώσκω Πρίαμε φρεσίν, οὐδέ με λήθεισ, ὅττι θεῶν τίσ σ’ ἦγε θοὰσ ἐπὶ νῆασ Ἀχαιῶν. οὐ γάρ κε τλαίη βροτὸσ ἐλθέμεν, οὐδὲ μάλ’ ἡβῶν, ἐσ στρατόν· οὐδὲ γὰρ ἂν φυλάκουσ λάθοι, οὐδέ κ’ ὀχῆα ῥεῖα μετοχλίσσειε θυράων ἡμετεράων. τὼ νῦν μή μοι μᾶλλον ἐν ἄλγεσι θυμὸν ὀρίνῃσ, μή σε γέρον οὐδ’ αὐτὸν ἐνὶ κλισίῃσιν ἐάσω καὶ ἱκέτην περ ἐόντα, Διὸσ δ’ ἀλίτωμαι ἐφετμάσ. ὣσ ἔφατ’, ἔδεισεν δ’ ὃ γέρων καὶ ἐπείθετο μύθῳ.

Πηλεί̈δησ δ’ οἴκοιο λέων ὣσ ἆλτο θύραζε οὐκ οἰο͂σ, ἅμα τῷ γε δύω θεράποντεσ ἕποντο ἡρ́ωσ Αὐτομέδων ἠδ’ Ἄλκιμοσ, οὕσ ῥα μάλιστα τῖ’ Ἀχιλεὺσ ἑτάρων μετὰ Πάτροκλόν γε θανόντα, οἳ τόθ’ ὑπὸ ζυγόφιν λύον ἵππουσ ἡμιόνουσ τε, ἐσ δ’ ἄγαγον κήρυκα καλήτορα τοῖο γέροντοσ, κὰδ δ’ ἐπὶ δίφρου εἷσαν· ἐϋξέστου δ’ ἀπ’ ἀπήνησ ᾕρεον Ἑκτορέησ κεφαλῆσ ἀπερείσι’ ἄποινα. κὰδ δ’ ἔλιπον δύο φάρε’ ἐύ̈ννητόν τε χιτῶνα, ὄφρα νέκυν πυκάσασ δοίη οἶκον δὲ φέρεσθαι. δμῳὰσ δ’ ἐκκαλέσασ λοῦσαι κέλετ’ ἀμφί τ’ ἀλεῖψαι νόσφιν ἀειράσασ, ὡσ μὴ Πρίαμοσ ἴδοι υἱόν, μὴ ὃ μὲν ἀχνυμένῃ κραδίῃ χόλον οὐκ ἐρύσαιτο παῖδα ἰδών, Ἀχιλῆϊ δ’ ὀρινθείη φίλον ἦτορ, καί ἑ κατακτείνειε, Διὸσ δ’ ἀλίτηται ἐφετμάσ. τὸν δ’ ἐπεὶ οὖν δμῳαὶ λοῦσαν καὶ χρῖσαν ἐλαίῳ, ἀμφὶ δέ μιν φᾶροσ καλὸν βάλον ἠδὲ χιτῶνα, αὐτὸσ τόν γ’ Ἀχιλεὺσ λεχέων ἐπέθηκεν ἀείρασ, σὺν δ’ ἕταροι ἠείραν ἐϋξέστην ἐπ’ ἀπήνην. ᾤμωξέν τ’ ἄρ’ ἔπειτα, φίλον δ’ ὀνόμηνεν ἑταῖρον· μή μοι Πάτροκλε σκυδμαινέμεν, αἴ κε πύθηαι εἰν Αἴ̈δόσ περ ἐὼν ὅτι Ἕκτορα δῖον ἔλυσα πατρὶ φίλῳ, ἐπεὶ οὔ μοι ἀεικέα δῶκεν ἄποινα. σοὶ δ’ αὖ ἐγὼ καὶ τῶνδ’ ἀποδάσσομαι ὅσσ’ ἐπέοικεν. ἦ ῥα, καὶ ἐσ κλισίην πάλιν ἠί̈ε δῖοσ Ἀχιλλεύσ, ἕζετο δ’ ἐν κλισμῷ πολυδαιδάλῳ ἔνθεν ἀνέστη τοίχου τοῦ ἑτέρου, ποτὶ δὲ Πρίαμον φάτο μῦθον·

υἱὸσ μὲν δή τοι λέλυται γέρον ὡσ ἐκέλευεσ, κεῖται δ’ ἐν λεχέεσσ’· ἅμα δ’ ἠοῖ φαινομένηφιν ὄψεαι αὐτὸσ ἄγων· νῦν δὲ μνησώμεθα δόρπου. καὶ γάρ τ’ ἠύ̈κομοσ Νιόβη ἐμνήσατο σίτου, τῇ περ δώδεκα παῖδεσ ἐνὶ μεγάροισιν ὄλοντο ἓξ μὲν θυγατέρεσ, ἓξ δ’ υἱέεσ ἡβώοντεσ. τοὺσ μὲν Ἀπόλλων πέφνεν ἀπ’ ἀργυρέοιο βιοῖο χωόμενοσ Νιόβῃ, τὰσ δ’ Ἄρτεμισ ἰοχέαιρα, οὕνεκ’ ἄρα Λητοῖ ἰσάσκετο καλλιπαρῄῳ· φῆ δοιὼ τεκέειν, ἣ δ’ αὐτὴ γείνατο πολλούσ· τὼ δ’ ἄρα καὶ δοιώ περ ἐόντ’ ἀπὸ πάντασ ὄλεσσαν. οἳ μὲν ἄρ’ ἐννῆμαρ κέατ’ ἐν φόνῳ, οὐδέ τισ ἠε͂ν κατθάψαι, λαοὺσ δὲ λίθουσ ποίησε Κρονίων· τοὺσ δ’ ἄρα τῇ δεκάτῃ θάψαν θεοὶ Οὐρανίωνεσ. ἣ δ’ ἄρα σίτου μνήσατ’, ἐπεὶ κάμε δάκρυ χέουσα. νῦν δέ που ἐν πέτρῃσιν ἐν οὔρεσιν οἰοπόλοισιν ἐν Σιπύλῳ, ὅθι φασὶ θεάων ἔμμεναι εὐνὰσ νυμφάων, αἵ τ’ ἀμφ’ Ἀχελώϊον ἐρρώσαντο, ἔνθα λίθοσ περ ἐοῦσα θεῶν ἐκ κήδεα πέσσει. ἀλλ’ ἄγε δὴ καὶ νῶϊ μεδώμεθα δῖε γεραιὲ σίτου· ἔπειτά κεν αὖτε φίλον παῖδα κλαίοισθα Ἴλιον εἰσαγαγών· πολυδάκρυτοσ δέ τοι ἔσται. ἦ καὶ ἀναί̈ξασ ὀί̈ν ἄργυφον ὠκὺσ Ἀχιλλεὺσ σφάξ’·

ἕταροι δ’ ἔδερόν τε καὶ ἄμφεπον εὖ κατὰ κόσμον, μίστυλλόν τ’ ἄρ’ ἐπισταμένωσ πεῖράν τ’ ὀβελοῖσιν, ὄπτησάν τε περιφραδέωσ, ἐρύσαντό τε πάντα. Αὐτομέδων δ’ ἄρα σῖτον ἑλὼν ἐπένειμε τραπέζῃ καλοῖσ ἐν κανέοισιν· ἀτὰρ κρέα νεῖμεν Ἀχιλλεύσ. οἳ δ’ ἐπ’ ὀνείαθ’ ἑτοῖμα προκείμενα χεῖρασ ἰάλλον. αὐτὰρ ἐπεὶ πόσιοσ καὶ ἐδητύοσ ἐξ ἔρον ἕντο, ἤτοι Δαρδανίδησ Πρίαμοσ θαύμαζ’ Ἀχιλῆα ὅσσοσ ἐήν οἱο͂́σ τε· θεοῖσι γὰρ ἄντα ἐῴκει· αὐτὰρ ὃ Δαρδανίδην Πρίαμον θαύμαζεν Ἀχιλλεὺσ εἰσορόων ὄψίν τ’ ἀγαθὴν καὶ μῦθον ἀκούων. αὐτὰρ ἐπεὶ τάρπησαν ἐσ ἀλλήλουσ ὁρόωντεσ, τὸν πρότεροσ προσέειπε γέρων Πρίαμοσ θεοειδήσ· λέξον νῦν με τάχιστα διοτρεφέσ, ὄφρα καὶ ἤδη ὕπνῳ ὕπο γλυκερῷ ταρπώμεθα κοιμηθέντεσ· οὐ γάρ πω μύσαν ὄσσε ὑπὸ βλεφάροισιν ἐμοῖσιν ἐξ οὗ σῇσ ὑπὸ χερσὶν ἐμὸσ πάϊσ ὤλεσε θυμόν, ἀλλ’ αἰεὶ στενάχω καὶ κήδεα μυρία πέσσω αὐλῆσ ἐν χόρτοισι κυλινδόμενοσ κατὰ κόπρον. νῦν δὴ καὶ σίτου πασάμην καὶ αἴθοπα οἶνον λαυκανίησ καθέηκα· πάροσ γε μὲν οὔ τι πεπάσμην. ἦ ῥ’, Ἀχιλεὺσ δ’ ἑτάροισιν ἰδὲ δμῳῇσι κέλευσε δέμνι’ ὑπ’ αἰθούσῃ θέμεναι καὶ ῥήγεα καλὰ πορφύρε’ ἐμβαλέειν, στορέσαι τ’ ἐφύπερθε τάπητασ, χλαίνασ τ’ ἐνθέμεναι οὔλασ καθύπερθεν ἕσασθαι.

αἳ δ’ ἴσαν ἐκ μεγάροιο δάοσ μετὰ χερσὶν ἔχουσαι, αἶψα δ’ ἄρα στόρεσαν δοιὼ λέχε’ ἐγκονέουσαι. τὸν δ’ ἐπικερτομέων προσέφη πόδασ ὠκὺσ Ἀχιλλεύσ· ἐκτὸσ μὲν δὴ λέξο γέρον φίλε, μή τισ Ἀχαιῶν ἐνθάδ’ ἐπέλθῃσιν βουληφόροσ, οἵ τέ μοι αἰεὶ βουλὰσ βουλεύουσι παρήμενοι, ἣ θέμισ ἐστί· τῶν εἴ τίσ σε ἴδοιτο θοὴν διὰ νύκτα μέλαιναν, αὐτίκ’ ἂν ἐξείποι Ἀγαμέμνονι ποιμένι λαῶν, καί κεν ἀνάβλησισ λύσιοσ νεκροῖο γένηται. ἀλλ’ ἄγε μοι τόδε εἰπὲ καὶ ἀτρεκέωσ κατάλεξον, ποσσῆμαρ μέμονασ κτερεϊζέμεν Ἕκτορα δῖον, ὄφρα τέωσ αὐτόσ τε μένω καὶ λαὸν ἐρύκω. τὸν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα γέρων Πρίαμοσ θεοειδήσ·

εἰ μὲν δή μ’ ἐθέλεισ τελέσαι τάφον Ἕκτορι δίῳ, ὧδέ κέ μοι ῥέζων Ἀχιλεῦ κεχαρισμένα θείησ. οἶσθα γὰρ ὡσ κατὰ ἄστυ ἐέλμεθα, τηλόθι δ’ ὕλη ἀξέμεν ἐξ ὄρεοσ, μάλα δὲ Τρῶεσ δεδίασιν. ἐννῆμαρ μέν κ’ αὐτὸν ἐνὶ μεγάροισ γοάοιμεν, τῇ δεκάτῃ δέ κε θάπτοιμεν δαινῦτό τε λαόσ, ἑνδεκάτῃ δέ κε τύμβον ἐπ’ αὐτῷ ποιήσαιμεν, τῇ δὲ δυωδεκάτῃ πολεμίξομεν εἴ περ ἀνάγκη. τὸν δ’ αὖτε προσέειπε ποδάρκησ δῖοσ Ἀχιλλεύσ·

ἔσται τοι καὶ ταῦτα γέρον Πρίαμ’ ὡσ σὺ κελεύεισ· σχήσω γὰρ πόλεμον τόσσον χρόνον ὅσσον ἄνωγασ. ὣσ ἄρα φωνήσασ ἐπὶ καρπῷ χεῖρα γέροντοσ ἔλλαβε δεξιτερήν, μή πωσ δείσει’ ἐνὶ θυμῷ.

οἳ μὲν ἄρ’ ἐν προδόμῳ δόμου αὐτόθι κοιμήσαντο κῆρυξ καὶ Πρίαμοσ πυκινὰ φρεσὶ μήδε’ ἔχοντεσ, αὐτὰρ Ἀχιλλεὺσ εὗδε μυχῷ κλισίησ ἐϋπήκτου· τῷ δὲ Βρισηὶ̈σ παρελέξατο καλλιπάρῃοσ. ἄλλοι μέν ῥα θεοί τε καὶ ἀνέρεσ ἱπποκορυσταὶ εὗδον παννύχιοι μαλακῷ δεδμημένοι ὕπνῳ·

ἀλλ’ οὐχ Ἑρμείαν ἐριούνιον ὕπνοσ ἔμαρπτεν ὁρμαίνοντ’ ἀνὰ θυμὸν ὅπωσ Πρίαμον βασιλῆα νηῶν ἐκπέμψειε λαθὼν ἱεροὺσ πυλαωρούσ. στῆ δ’ ἄρ’ ὑπὲρ κεφαλῆσ καί μιν πρὸσ μῦθον ἐείπεν· ὦ γέρον οὔ νύ τι σοί γε μέλει κακόν, οἱο͂ν ἔθ’ εὕδεισ ἀνδράσιν ἐν δηί̈οισιν, ἐπεί σ’ εἰάσεν Ἀχιλλεύσ. καὶ νῦν μὲν φίλον υἱὸν ἐλύσαο, πολλὰ δ’ ἔδωκασ· σεῖο δέ κε ζωοῦ καὶ τρὶσ τόσα δοῖεν ἄποινα παῖδεσ τοὶ μετόπισθε λελειμμένοι, αἴ κ’ Ἀγαμέμνων γνώῃ σ’ Ἀτρεί̈δησ, γνώωσι δὲ πάντεσ Ἀχαιοί. ὣσ ἔφατ’, ἔδεισεν δ’ ὃ γέρων, κήρυκα δ’ ἀνίστη.

τοῖσιν δ’ Ἑρμείασ ζεῦξ’ ἵππουσ ἡμιόνουσ τε, ῥίμφα δ’ ἄρ’ αὐτὸσ ἔλαυνε κατὰ στρατόν, οὐδέ τισ ἔγνω. ἀλλ’ ὅτε δὴ πόρον ἷξον ἐϋρρεῖοσ ποταμοῖο Ξάνθου δινήεντοσ, ὃν ἀθάνατοσ τέκετο Ζεύσ, Ἑρμείασ μὲν ἔπειτ’ ἀπέβη πρὸσ μακρὸν Ὄλυμπον, Ηὢσ δὲ κροκόπεπλοσ ἐκίδνατο πᾶσαν ἐπ’ αἰᾶν, οἳ δ’ εἰσ ἄστυ ἔλων οἰμωγῇ τε στοναχῇ τε ἵππουσ, ἡμίονοι δὲ νέκυν φέρον.

οὐδέ τισ ἄλλοσ ἔγνω πρόσθ’ ἀνδρῶν καλλιζώνων τε γυναικῶν, ἀλλ’ ἄρα Κασσάνδρη ἰκέλη χρυσῇ Ἀφροδίτῃ Πέργαμον εἰσαναβᾶσα φίλον πατέρ’ εἰσενόησεν ἑσταότ’ ἐν δίφρῳ, κήρυκά τε ἀστυβοώτην· τὸν δ’ ἄρ’ ἐφ’ ἡμιόνων ἴδε κείμενον ἐν λεχέεσσι· κώκυσέν τ’ ἄρ’ ἔπειτα γέγωνέ τε πᾶν κατὰ ἄστυ· ὄψεσθε Τρῶεσ καὶ Τρῳάδεσ Ἕκτορ’ ἰόντεσ, εἴ ποτε καὶ ζώοντι μάχησ ἐκνοστήσαντι χαίρετ’, ἐπεὶ μέγα χάρμα πόλει τ’ ἦν παντί τε δήμῳ. ὣσ ἔφατ’, οὐδέ τισ αὐτόθ’ ἐνὶ πτόλεϊ λίπετ’ ἀνὴρ οὐδὲ γυνή·

πάντασ γὰρ ἀάσχετον ἵκετο πένθοσ· ἀγχοῦ δὲ ξύμβληντο πυλάων νεκρὸν ἄγοντι. πρῶται τόν γ’ ἄλοχόσ τε φίλη καὶ πότνια μήτηρ τιλλέσθην ἐπ’ ἄμαξαν ἐύ̈τροχον ἀί̈ξασαι ἁπτόμεναι κεφαλῆσ· κλαίων δ’ ἀμφίσταθ’ ὅμιλοσ. καί νύ κε δὴ πρόπαν ἦμαρ ἐσ ἠέλιον καταδύντα Ἕκτορα δάκρυ χέοντεσ ὀδύροντο πρὸ πυλάων, εἰ μὴ ἄρ’ ἐκ δίφροιο γέρων λαοῖσι μετηύδα· εἴξατέ μοι οὐρεῦσι διελθέμεν· αὐτὰρ ἔπειτα ἄσεσθε κλαυθμοῖο, ἐπὴν ἀγάγωμι δόμον δέ. ὣσ ἔφαθ’, οἳ δὲ διέστησαν καὶ εἶξαν ἀπήνῃ.

οἳ δ’ ἐπεὶ εἰσάγαγον κλυτὰ δώματα, τὸν μὲν ἔπειτα τρητοῖσ ἐν λεχέεσσι θέσαν, παρὰ δ’ εἷσαν ἀοιδοὺσ θρήνων ἐξάρχουσ, οἵ τε στονόεσσαν ἀοιδὴν οἳ μὲν ἄρ’ ἐθρήνεον, ἐπὶ δὲ στενάχοντο γυναῖκεσ. τῇσιν δ’ Ἀνδρομάχη λευκώλενοσ ἦρχε γόοιο Ἕκτοροσ ἀνδροφόνοιο κάρη μετὰ χερσὶν ἔχουσα· ἆνερ ἀπ’ αἰῶνοσ νέοσ ὤλεο, κὰδ δέ με χήρην λείπεισ ἐν μεγάροισι· πάϊσ δ’ ἔτι νήπιοσ αὔτωσ ὃν τέκομεν σύ τ’ ἐγώ τε δυσάμμοροι, οὐδέ μιν οἰώ ἥβην ἵξεσθαι· πρὶν γὰρ πόλισ ἥδε κατ’ ἄκρησ πέρσεται· ἦ γὰρ ὄλωλασ ἐπίσκοποσ, ὅσ τέ μιν αὐτὴν ῥύσκευ, ἔχεσ δ’ ἀλόχουσ κεδνὰσ καὶ νήπια τέκνα, αἳ δή τοι τάχα νηυσὶν ὀχήσονται γλαφυρῇσι, καὶ μὲν ἐγὼ μετὰ τῇσι· σὺ δ’ αὖ τέκοσ ἢ ἐμοὶ αὐτῇ ἕψεαι, ἔνθά κεν ἔργα ἀεικέα ἐργάζοιο ἀθλεύων πρὸ ἄνακτοσ ἀμειλίχου, ἤ τισ Ἀχαιῶν ῥίψει χειρὸσ ἑλὼν ἀπὸ πύργου λυγρὸν ὄλεθρον χωόμενοσ, ᾧ δή που ἀδελφεὸν ἔκτανεν Ἕκτωρ ἢ πατέρ’ ἠὲ καὶ υἱόν, ἐπεὶ μάλα πολλοὶ Ἀχαιῶν Ἕκτοροσ ἐν παλάμῃσιν ὀδὰξ ἕλον ἄσπετον οὖδασ. οὐ γὰρ μείλιχοσ ἔσκε πατὴρ τεὸσ ἐν δαὶ̈ λυγρῇ· τὼ καί μιν λαοὶ μὲν ὀδύρονται κατὰ ἄστυ, ἀρητὸν δὲ τοκεῦσι γόον καὶ πένθοσ ἔθηκασ Ἕκτορ· ἐμοὶ δὲ μάλιστα λελείψεται ἄλγεα λυγρά. οὐ γάρ μοι θνῄσκων λεχέων ἐκ χεῖρασ ὄρεξασ, οὐδέ τί μοι εἶπεσ πυκινὸν ἔποσ, οὗ τέ κεν αἰεὶ μεμνῄμην νύκτάσ τε καὶ ἤματα δάκρυ χέουσα. ὣσ ἔφατο κλαίουσ’, ἐπὶ δὲ στενάχοντο γυναῖκεσ.

τῇσιν δ’ αὖθ’ Ἑκάβη ἁδινοῦ ἐξῆρχε γόοιο· Ἕκτορ ἐμῷ θυμῷ πάντων πολὺ φίλτατε παίδων, ἦ μέν μοι ζωόσ περ ἐὼν φίλοσ ἦσθα θεοῖσιν· οἳ δ’ ἄρα σεῦ κήδοντο καὶ ἐν θανάτοιό περ αἴσῃ. ἄλλουσ μὲν γὰρ παῖδασ ἐμοὺσ πόδασ ὠκὺσ Ἀχιλλεὺσ πέρνασχ’ ὅν τιν’ ἕλεσκε πέρην ἁλὸσ ἀτρυγέτοιο, ἐσ Σάμον ἔσ τ’ Ἴμβρον καὶ Λῆμνον ἀμιχθαλόεσσαν· σεῦ δ’ ἐπεὶ ἐξέλετο ψυχὴν ταναήκεϊ χαλκῷ, πολλὰ ῥυστάζεσκεν ἑοῦ περὶ σῆμ’ ἑτάροιο Πατρόκλου, τὸν ἔπεφνεσ· ἀνέστησεν δέ μιν οὐδ’ ὧσ. νῦν δέ μοι ἑρσήεισ καὶ πρόσφατοσ ἐν μεγάροισι κεῖσαι, τῷ ἴκελοσ ὅν τ’ ἀργυρότοξοσ Ἀπόλλων οἷσ ἀγανοῖσι βέλεσσιν ἐποιχόμενοσ κατέπεφνεν. ὣσ ἔφατο κλαίουσα, γόον δ’ ἀλίαστον ὄρινε.

τῇσι δ’ ἔπειθ’ Ἑλένη τριτάτη ἐξῆρχε γόοιο· Ἕκτορ ἐμῷ θυμῷ δαέρων πολὺ φίλτατε πάντων, ἦ μέν μοι πόσισ ἐστὶν Ἀλέξανδροσ θεοειδήσ, ὅσ μ’ ἄγαγε Τροίηνδ’· ὡσ πρὶν ὤφελλον ὀλέσθαι. ἤδη γὰρ νῦν μοι τόδε εἰκοστὸν ἔτοσ ἐστὶν ἐξ οὗ κεῖθεν ἔβην καὶ ἐμῆσ ἀπελήλυθα πάτρησ· ἀλλ’ οὔ πω σεῦ ἄκουσα κακὸν ἔποσ οὐδ’ ἀσύφηλον· ἀλλ’ εἴ τίσ με καὶ ἄλλοσ ἐνὶ μεγάροισιν ἐνίπτοι δαέρων ἢ γαλόων ἢ εἰνατέρων εὐπέπλων, ἢ ἑκυρή, ἑκυρὸσ δὲ πατὴρ ὣσ ἤπιοσ αἰεί, ἀλλὰ σὺ τὸν ἐπέεσσι παραιφάμενοσ κατέρυκεσ σῇ τ’ ἀγανοφροσύνῃ καὶ σοῖσ ἀγανοῖσ ἐπέεσσι. τὼ σέ θ’ ἅμα κλαίω καὶ ἔμ’ ἄμμορον ἀχνυμένη κῆρ· οὐ γάρ τίσ μοι ἔτ’ ἄλλοσ ἐνὶ Τροίῃ εὐρείῃ ἤπιοσ οὐδὲ φίλοσ, πάντεσ δέ με πεφρίκασιν. ὣσ ἔφατο κλαίουσ’, ἐπὶ δ’ ἔστενε δῆμοσ ἀπείρων.

λαοῖσιν δ’ ὃ γέρων Πρίαμοσ μετὰ μῦθον ἐείπεν· ἄξετε νῦν Τρῶεσ ξύλα ἄστυ δέ, μὴ δέ τι θυμῷ δείσητ’ Ἀργείων πυκινὸν λόχον· ἦ γὰρ Ἀχιλλεὺσ πέμπων μ’ ὧδ’ ἐπέτελλε μελαινάων ἀπὸ νηῶν μὴ πρὶν πημανέειν πρὶν δωδεκάτη μόλῃ ἠώσ. ὣσ ἔφαθ’, οἳ δ’ ὑπ’ ἀμάξῃσιν βόασ ἡμιόνουσ τε ζεύγνυσαν, αἶψα δ’ ἔπειτα πρὸ ἄστεοσ ἠγερέθοντο.

ἐννῆμαρ μὲν τοί γε ἀγίνεον ἄσπετον ὕλην· ἀλλ’ ὅτε δὴ δεκάτη ἐφάνη φαεσίμβροτοσ ἠώσ, καὶ τότ’ ἄρ’ ἐξέφερον θρασὺν Ἕκτορα δάκρυ χέοντεσ, ἐν δὲ πυρῇ ὑπάτῃ νεκρὸν θέσαν, ἐν δ’ ἔβαλον πῦρ. ἦμοσ δ’ ἠριγένεια φάνη ῥοδοδάκτυλοσ Ηὤσ, τῆμοσ ἄρ’ ἀμφὶ πυρὴν κλυτοῦ Ἕκτοροσ ἔγρετο λαόσ.

αὐτὰρ ἐπεί ῥ’ ἤγερθεν ὁμηγερέεσ τ’ ἐγένοντο πρῶτον μὲν κατὰ πυρκαϊὴν σβέσαν αἴθοπι οἴνῳ πᾶσαν, ὁπόσσον ἐπέσχε πυρὸσ μένοσ· αὐτὰρ ἔπειτα ὀστέα λευκὰ λέγοντο κασίγνητοί θ’ ἕταροί τε μυρόμενοι, θαλερὸν δὲ κατείβετο δάκρυ παρειῶν. καὶ τά γε χρυσείην ἐσ λάρνακα θῆκαν ἑλόντεσ πορφυρέοισ πέπλοισι καλύψαντεσ μαλακοῖσιν. αἶψα δ’ ἄρ’ ἐσ κοίλην κάπετον θέσαν, αὐτὰρ ὕπερθε πυκνοῖσιν λάεσσι κατεστόρεσαν μεγάλοισι· ῥίμφα δὲ σῆμ’ ἔχεαν, περὶ δὲ σκοποὶ ἡάτο πάντῃ, μὴ πρὶν ἐφορμηθεῖεν ἐϋκνήμιδεσ Ἀχαιοί. χεύαντεσ δὲ τὸ σῆμα πάλιν κίον· αὐτὰρ ἔπειτα εὖ συναγειρόμενοι δαίνυντ’ ἐρικυδέα δαῖτα δώμασιν ἐν Πριάμοιο διοτρεφέοσ βασιλῆοσ. ὣσ οἵ γ’ ἀμφίεπον τάφον Ἕκτοροσ ἱπποδάμοιο.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

Ancient Greek Text

Homer, Iliad, Book 24

(호메로스, 일리아스, Book 24)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION