호흡부호 보기
강세부호 보기
장단부호 보기
작은 Iota 보기
모든 부호 보기
λῦτο δ’ ἀγών, λαοὶ δὲ θοὰσ ἐπὶ νῆασ ἕκαστοι ἐσκίδναντ’ ἰέναι. τοὶ μὲν δόρποιο μέδοντο ὕπνου τε γλυκεροῦ ταρπήμεναι· αὐτὰρ Ἀχιλλεὺσ κλαῖε φίλου ἑτάρου μεμνημένοσ, οὐδέ μιν ὕπνοσ ᾕρει πανδαμάτωρ, ἀλλ’ ἐστρέφετ’ ἔνθα καὶ ἔνθα Πατρόκλου ποθέων ἀνδροτῆτά τε καὶ μένοσ ἠύ̈, ἠδ’ ὁπόσα τολύπευσε σὺν αὐτῷ καὶ πάθεν ἄλγεα ἀνδρῶν τε πτολέμουσ ἀλεγεινά τε κύματα πείρων· τῶν μιμνησκόμενοσ θαλερὸν κατὰ δάκρυον εἶβεν, ἄλλοτ’ ἐπὶ πλευρὰσ κατακείμενοσ, ἄλλοτε δ’ αὖτε ὕπτιοσ, ἄλλοτε δὲ πρηνήσ· τοτὲ δ’ ὀρθὸσ ἀναστὰσ δινεύεσκ’ ἀλύων παρὰ θῖν’ ἁλόσ· οὐδέ μιν ἠὼσ φαινομένη λήθεσκεν ὑπεὶρ ἅλα τ’ ἠϊόνασ τε. ἀλλ’ ὅ γ’ ἐπεὶ ζεύξειεν ὑφ’ ἁρ́μασιν ὠκέασ ἵππουσ, Ἕκτορα δ’ ἕλκεσθαι δησάσκετο δίφρου ὄπισθεν, τρὶσ δ’ ἐρύσασ περὶ σῆμα Μενοιτιάδαο θανόντοσ αὖτισ ἐνὶ κλισίῃ παυέσκετο, τὸν δέ τ’ ἐάσκεν ἐν κόνι ἐκτανύσασ προπρηνέα· τοῖο δ’ Ἀπόλλων πᾶσαν ἀεικείην ἄπεχε χροὶ̈ φῶτ’ ἐλεαίρων καὶ τεθνηότα περ· περὶ δ’ αἰγίδι πάντα κάλυπτε χρυσείῃ, ἵνα μή μιν ἀποδρύφοι ἑλκυστάζων. ὣσ ὃ μὲν Ἕκτορα δῖον ἀείκιζεν μενεαίνων·
τὸν δ’ ἐλεαίρεσκον μάκαρεσ θεοὶ εἰσορόωντεσ, κλέψαι δ’ ὀτρύνεσκον ἐύ̈σκοπον ἀργεϊφόντην. ἔνθ’ ἄλλοισ μὲν πᾶσιν ἑήνδανεν, οὐδέ ποθ’ Ἥρῃ οὐδὲ Ποσειδάων’ οὐδὲ γλαυκώπιδι κούρῃ, ἀλλ’ ἔχον ὥσ σφιν πρῶτον ἀπήχθετο Ἴλιοσ ἱρὴ καὶ Πρίαμοσ καὶ λαὸσ Ἀλεξάνδρου ἕνεκ’ ἄτησ, ὃσ νείκεσσε θεὰσ ὅτε οἱ μέσσαυλον ἵκοντο, τὴν δ’ ᾔνησ’ ἥ οἱ πόρε μαχλοσύνην ἀλεγεινήν. ἀλλ’ ὅτε δή ῥ’ ἐκ τοῖο δυωδεκάτη γένετ’ ἠώσ, καὶ τότ’ ἄρ’ ἀθανάτοισι μετηύδα Φοῖβοσ Ἀπόλλων· σχέτλιοί ἐστε θεοί, δηλήμονεσ· οὔ νύ ποθ’ ὑμῖν Ἕκτωρ μηρί’ ἔκηε βοῶν αἰγῶν τε τελείων; τὸν νῦν οὐκ ἔτλητε νέκυν περ ἐόντα σαῶσαι ᾗ τ’ ἀλόχῳ ἰδέειν καὶ μητέρι καὶ τέκεϊ ᾧ καὶ πατέρι Πριάμῳ λαοῖσί τε, τοί κέ μιν ὦκα ἐν πυρὶ κήαιεν καὶ ἐπὶ κτέρεα κτερίσαιεν. ἀλλ’ ὀλοῷ Ἀχιλῆϊ θεοὶ βούλεσθ’ ἐπαρήγειν, ᾧ οὔτ’ ἂρ φρένεσ εἰσὶν ἐναίσιμοι οὔτε νόημα γναμπτὸν ἐνὶ στήθεσσι, λέων δ’ ὣσ ἄγρια οἶδεν, ὅσ τ’ ἐπεὶ ἂρ μεγάλῃ τε βίῃ καὶ ἀγήνορι θυμῷ εἴξασ εἶσ’ ἐπὶ μῆλα βροτῶν ἵνα δαῖτα λάβῃσιν· ὣσ Ἀχιλεὺσ ἔλεον μὲν ἀπώλεσεν, οὐδέ οἱ αἰδὼσ γίγνεται, ἥ τ’ ἄνδρασ μέγα σίνεται ἠδ’ ὀνίνησι. μέλλει μέν πού τισ καὶ φίλτερον ἄλλον ὀλέσσαι ἠὲ κασίγνητον ὁμογάστριον ἠὲ καὶ υἱόν· ἀλλ’ ἤτοι κλαύσασ καὶ ὀδυράμενοσ μεθέηκε· τλητὸν γὰρ Μοῖραι θυμὸν θέσαν ἀνθρώποισιν. αὐτὰρ ὅ γ’ Ἕκτορα δῖον, ἐπεὶ φίλον ἦτορ ἀπηύρα, ἵππων ἐξάπτων περὶ σῆμ’ ἑτάροιο φίλοιο ἕλκει· οὐ μήν οἱ τό γε κάλλιον οὐδέ τ’ ἄμεινον. μὴ ἀγαθῷ περ ἐόντι νεμεσσηθέωμέν οἱ ἡμεῖσ· κωφὴν γὰρ δὴ γαῖαν ἀεικίζει μενεαίνων. τὸν δὲ χολωσαμένη προσέφη λευκώλενοσ Ἥρη·
εἰή κεν καὶ τοῦτο τεὸν ἔποσ ἀργυρότοξε εἰ δὴ ὁμὴν Ἀχιλῆϊ καὶ Ἕκτορι θήσετε τιμήν. Ἕκτωρ μὲν θνητόσ τε γυναῖκά τε θήσατο μαζόν· αὐτὰρ Ἀχιλλεύσ ἐστι θεᾶσ γόνοσ, ἣν ἐγὼ αὐτὴ θρέψά τε καὶ ἀτίτηλα καὶ ἀνδρὶ πόρον παράκοιτιν Πηλέϊ, ὃσ περὶ κῆρι φίλοσ γένετ’ ἀθανάτοισι. πάντεσ δ’ ἀντιάασθε θεοὶ γάμου· ἐν δὲ σὺ τοῖσι δαίνυ’ ἔχων φόρμιγγα κακῶν ἕταρ’, αἰὲν ἄπιστε. τὴν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη νεφεληγερέτα Ζεύσ·
ἀλλ’ εἴ τισ καλέσειε θεῶν Θέτιν ἆσσον ἐμεῖο, ὄφρά τί οἱ εἴπω πυκινὸν ἔποσ, ὥσ κεν Ἀχιλλεὺσ δώρων ἐκ Πριάμοιο λάχῃ ἀπό θ’ Ἕκτορα λύσῃ. Ἥρη μὴ δὴ πάμπαν ἀποσκύδμαινε θεοῖσιν· οὐ μὲν γὰρ τιμή γε μί’ ἔσσεται· ἀλλὰ καὶ Ἕκτωρ φίλτατοσ ἔσκε θεοῖσι βροτῶν οἳ ἐν Ἰλίῳ εἰσίν· ὣσ γὰρ ἔμοιγ’, ἐπεὶ οὔ τι φίλων ἡμάρτανε δώρων. οὐ γάρ μοί ποτε βωμὸσ ἐδεύετο δαιτὸσ ἐί̈σησ λοιβῆσ τε κνίσησ τε· τὸ γὰρ λάχομεν γέρασ ἡμεῖσ. ἀλλ’ ἤτοι κλέψαι μὲν ἐάσομεν, οὐδέ πῃ ἔστι, λάθρῃ Ἀχιλλῆοσ θρασὺν Ἕκτορα· ἦ γάρ οἱ αἰεὶ μήτηρ παρμέμβλωκεν ὁμῶσ νύκτάσ τε καὶ ἦμαρ. ὣσ ἔφατ’, ὦρτο δὲ Ἶρισ ἀελλόποσ ἀγγελέουσα, μεσσηγὺσ δὲ Σάμου τε καὶ Ἴμβρου παιπαλοέσσησ ἔνθορε μείλανι πόντῳ·
ἐπεστονάχησε δὲ λίμνη. ἣ δὲ μολυβδαίνῃ ἰκέλη ἐσ βυσσὸν ὄρουσεν, ἥ τε κατ’ ἀγραύλοιο βοὸσ κέρασ ἐμβεβαυῖα ἔρχεται ὠμηστῇσιν ἐπ’ ἰχθύσι κῆρα φέρουσα. εὑρ͂ε δ’ ἐνὶ σπῆϊ γλαφυρῷ Θέτιν, ἀμφὶ δ’ ἄρ’ ἄλλαι εἱάθ’ ὁμηγερέεσ ἅλιαι θεαί· ἣ δ’ ἐνὶ μέσσῃσ κλαῖε μόρον οὗ παιδὸσ ἀμύμονοσ, ὅσ οἱ ἔμελλε φθίσεσθ’ ἐν Τροίῃ ἐριβώλακι τηλόθι πάτρησ. ἀγχοῦ δ’ ἱσταμένη προσέφη πόδασ ὠκέα Ἶρισ· ὄρσο Θέτι· καλέει Ζεὺσ ἄφθιτα μήδεα εἰδώσ. τὴν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα θεὰ Θέτισ ἀργυρόπεζα· τίπτέ με κεῖνοσ ἄνωγε μέγασ θεόσ; αἰδέομαι δὲ μίσγεσθ’ ἀθανάτοισιν, ἔχω δ’ ἄχε’ ἄκριτα θυμῷ. εἶμι μέν, οὐδ’ ἅλιον ἔποσ ἔσσεται ὅττί κεν εἴπῃ. ὣσ ἄρα φωνήσασα κάλυμμ’ ἕλε δῖα θεάων κυάνεον, τοῦ δ’ οὔ τι μελάντερον ἔπλετο ἔσθοσ.
βῆ δ’ ἰέναι, πρόσθεν δὲ ποδήνεμοσ ὠκέα Ἶρισ ἡγεῖτ’· ἀμφὶ δ’ ἄρα σφι λιάζετο κῦμα θαλάσσησ. ἀκτὴν δ’ ἐξαναβᾶσαι ἐσ οὐρανὸν ἀϊχθήτην, εὑρ͂ον δ’ εὐρύοπα Κρονίδην, περὶ δ’ ἄλλοι ἅπαντεσ εἱάθ’ ὁμηγερέεσ μάκαρεσ θεοὶ αἰὲν ἐόντεσ. ἣ δ’ ἄρα πὰρ Διὶ πατρὶ καθέζετο, εἶξε δ’ Ἀθήνη. Ἥρη δὲ χρύσεον καλὸν δέπασ ἐν χερὶ θῆκε καί ῥ’ εὔφρην’ ἐπέεσσι· Θέτισ δ’ ὤρεξε πιοῦσα. τοῖσι δὲ μύθων ἦρχε πατὴρ ἀνδρῶν τε θεῶν τε· ἤλυθεσ Οὔλυμπον δὲ θεὰ Θέτι κηδομένη περ, πένθοσ ἄλαστον ἔχουσα μετὰ φρεσίν· οἶδα καὶ αὐτόσ· ἀλλὰ καὶ ὧσ ἐρέω τοῦ σ’ εἵνεκα δεῦρο κάλεσσα. ἐννῆμαρ δὴ νεῖκοσ ἐν ἀθανάτοισιν ὄρωρεν Ἕκτοροσ ἀμφὶ νέκυι καὶ Ἀχιλλῆϊ πτολιπόρθῳ· κλέψαι δ’ ὀτρύνουσιν ἐύ̈σκοπον ἀργεϊφόντην· αὐτὰρ ἐγὼ τόδε κῦδοσ Ἀχιλλῆϊ προτιάπτω αἰδῶ καὶ φιλότητα τεὴν μετόπισθε φυλάσσων. αἶψα μάλ’ ἐσ στρατὸν ἐλθὲ καὶ υἱέϊ σῷ ἐπίτειλον· σκύζεσθαί οἱ εἰπὲ θεούσ, ἐμὲ δ’ ἔξοχα πάντων ἀθανάτων κεχολῶσθαι, ὅτι φρεσὶ μαινομένῃσιν Ἕκτορ’ ἔχει παρὰ νηυσὶ κορωνίσιν οὐδ’ ἀπέλυσεν, αἴ κέν πωσ ἐμέ τε δείσῃ ἀπό θ’ Ἕκτορα λύσῃ. αὐτὰρ ἐγὼ Πριάμῳ μεγαλήτορι Ἶριν ἐφήσω λύσασθαι φίλον υἱὸν ἰόντ’ ἐπὶ νῆασ Ἀχαιῶν, δῶρα δ’ Ἀχιλλῆϊ φερέμεν, τά κε θυμὸν ἰήνῃ. ὣσ ἔφατ’, οὐδ’ ἀπίθησε θεὰ Θέτισ ἀργυρόπεζα, βῆ δὲ κατ’ Οὐλύμποιο καρήνων ἀί̈ξασα, ἷξεν δ’ ἐσ κλισίην οὗ υἱέοσ·
ἔνθ’ ἄρα τόν γε εὑρ͂’ ἁδινὰ στενάχοντα· φίλοι δ’ ἀμφ’ αὐτὸν ἑταῖροι ἐσσυμένωσ ἐπένοντο καὶ ἐντύνοντο ἄριστον· τοῖσι δ’ ὀί̈σ λάσιοσ μέγασ ἐν κλισίῃ ἱέρευτο. ἣ δὲ μάλ’ ἄγχ’ αὐτοῖο καθέζετο πότνια μήτηρ, χειρί τέ μιν κατέρεξεν ἔποσ τ’ ἔφατ’ ἔκ τ’ ὀνόμαζε· τέκνον ἐμὸν τέο μέχρισ ὀδυρόμενοσ καὶ ἀχεύων σὴν ἔδεαι κραδίην μεμνημένοσ οὔτέ τι σίτου οὔτ’ εὐνῆσ; ἀγαθὸν δὲ γυναικί περ ἐν φιλότητι μίσγεσθ’· οὐ γάρ μοι δηρὸν βέῃ, ἀλλά τοι ἤδη ἄγχι παρέστηκεν θάνατοσ καὶ μοῖρα κραταιή. ἀλλ’ ἐμέθεν ξύνεσ ὦκα, Διὸσ δέ τοι ἄγγελόσ εἰμι· σκύζεσθαι σοί φησι θεούσ, ἑὲ δ’ ἔξοχα πάντων ἀθανάτων κεχολῶσθαι, ὅτι φρεσὶ μαινομένῃσιν Ἕκτορ’ ἔχεισ παρὰ νηυσὶ κορωνίσιν οὐδ’ ἀπέλυσασ. ἀλλ’ ἄγε δὴ λῦσον, νεκροῖο δὲ δέξαι ἄποινα. τὴν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη πόδασ ὠκὺσ Ἀχιλλεύσ·
τῇδ’ εἰή· ὃσ ἄποινα φέροι καὶ νεκρὸν ἄγοιτο, εἰ δὴ πρόφρονι θυμῷ Ὀλύμπιοσ αὐτὸσ ἀνώγει. ὣσ οἵ γ’ ἐν νηῶν ἀγύρει μήτηρ τε καὶ υἱὸσ πολλὰ πρὸσ ἀλλήλουσ ἔπεα πτερόεντ’ ἀγόρευον.
Ἶριν δ’ ὄτρυνε Κρονίδησ εἰσ Ἴλιον ἱρήν· βάσκ’ ἴθι Ἶρι ταχεῖα λιποῦσ’ ἕδοσ Οὐλύμποιο ἄγγειλον Πριάμῳ μεγαλήτορι Ἴλιον εἴσω λύσασθαι φίλον υἱὸν ἰόντ’ ἐπὶ νῆασ Ἀχαιῶν, δῶρα δ’ Ἀχιλλῆϊ φερέμεν τά κε θυμὸν ἰήνῃ οἰο͂ν, μὴ δέ τισ ἄλλοσ ἅμα Τρώων ἴτω ἀνήρ. κῆρύξ τίσ οἱ ἕποιτο γεραίτεροσ, ὅσ κ’ ἰθύνοι ἡμιόνουσ καὶ ἄμαξαν ἐύ̈τροχον, ἠδὲ καὶ αὖτισ νεκρὸν ἄγοι προτὶ ἄστυ, τὸν ἔκτανε δῖοσ Ἀχιλλεύσ. μὴ δέ τί οἱ θάνατοσ μελέτω φρεσὶ μὴ δέ τι τάρβοσ· τοῖον γάρ οἱ πομπὸν ὀπάσσομεν ἀργεϊφόντην, ὃσ ἄξει εἱο͂́σ κεν ἄγων Ἀχιλῆϊ πελάσσῃ. αὐτὰρ ἐπὴν ἀγάγῃσιν ἔσω κλισίην Ἀχιλῆοσ, οὔτ’ αὐτὸσ κτενέει ἀπό τ’ ἄλλουσ πάντασ ἐρύξει· οὔτε γάρ ἐστ’ ἄφρων οὔτ’ ἄσκοποσ οὔτ’ ἀλιτήμων, ἀλλὰ μάλ’ ἐνδυκέωσ ἱκέτεω πεφιδήσεται ἀνδρόσ. ὣσ ἔφατ’, ὦρτο δὲ Ἶρισ ἀελλόποσ ἀγγελέουσα.
ἷξεν δ’ ἐσ Πριάμοιο, κίχεν δ’ ἐνοπήν τε γόον τε. παῖδεσ μὲν πατέρ’ ἀμφὶ καθήμενοι ἔνδοθεν αὐλῆσ δάκρυσιν εἵματ’ ἔφυρον, ὃ δ’ ἐν μέσσοισι γεραιὸσ ἐντυπὰσ ἐν χλαίνῃ κεκαλυμμένοσ· ἀμφὶ δὲ πολλὴ κόπροσ ἐήν κεφαλῇ τε καὶ αὐχένι τοῖο γέροντοσ τήν ῥα κυλινδόμενοσ καταμήσατο χερσὶν ἑῇσι. θυγατέρεσ δ’ ἀνὰ δώματ’ ἰδὲ νυοὶ ὠδύροντο τῶν μιμνησκόμεναι οἳ δὴ πολέεσ τε καὶ ἐσθλοὶ χερσὶν ὑπ’ Ἀργείων κέατο ψυχὰσ ὀλέσαντεσ. στῆ δὲ παρὰ Πρίαμον Διὸσ ἄγγελοσ, ἠδὲ προσηύδα τυτθὸν φθεγξαμένη· τὸν δὲ τρόμοσ ἔλλαβε γυῖα· θάρσει Δαρδανίδη Πρίαμε φρεσί, μὴ δέ τι τάρβει· οὐ μὲν γάρ τοι ἐγὼ κακὸν ὀσσομένη τόδ’ ἱκάνω ἀλλ’ ἀγαθὰ φρονέουσα· Διὸσ δέ τοι ἄγγελόσ εἰμι, ὅσ σευ ἄνευθεν ἐὼν μέγα κήδεται ἠδ’ ἐλεαίρει. λύσασθαί σ’ ἐκέλευσεν Ὀλύμπιοσ Ἕκτορα δῖον, δῶρα δ’ Ἀχιλλῆϊ φερέμεν τά κε θυμὸν ἰήνῃ οἰο͂ν, μὴ δέ τισ ἄλλοσ ἅμα Τρώων ἴτω ἀνήρ. κῆρύξ τίσ τοι ἕποιτο γεραίτεροσ, ὅσ κ’ ἰθύνοι ἡμιόνουσ καὶ ἄμαξαν ἐύ̈τροχον, ἠδὲ καὶ αὖτισ νεκρὸν ἄγοι προτὶ ἄστυ, τὸν ἔκτανε δῖοσ Ἀχιλλεύσ. μὴ δέ τί τοι θάνατοσ μελέτω φρεσὶ μηδέ τι τάρβοσ· τοῖοσ γάρ τοι πομπὸσ ἅμ’ ἕψεται ἀργεϊφόντησ, ὅσ σ’ ἄξει εἱο͂́σ κεν ἄγων Ἀχιλῆϊ πελάσσῃ. αὐτὰρ ἐπὴν ἀγάγῃσιν ἔσω κλισίην Ἀχιλῆοσ, οὔτ’ αὐτὸσ κτενέει ἀπό τ’ ἄλλουσ πάντασ ἐρύξει· οὔτε γάρ ἔστ’ ἄφρων οὔτ’ ἄσκοποσ οὔτ’ ἀλιτήμων, ἀλλὰ μάλ’ ἐνδυκέωσ ἱκέτεω πεφιδήσεται ἀνδρόσ. ἣ μὲν ἄρ’ ὣσ εἰποῦσ’ ἀπέβη πόδασ ὠκέα Ἶρισ, αὐτὰρ ὅ γ’ υἱᾶσ ἄμαξαν ἐύ̈τροχον ἡμιονείην ὁπλίσαι ἠνώγει, πείρινθα δὲ δῆσαι ἐπ’ αὐτῆσ.
αὐτὸσ δ’ ἐσ θάλαμον κατεβήσετο κηώεντα κέδρινον ὑψόροφον, ὃσ γλήνεα πολλὰ κεχάνδει· ἐσ δ’ ἄλοχον Ἑκάβην ἐκαλέσσατο φώνησέν τε· δαιμονίη Διόθεν μοι Ὀλύμπιοσ ἄγγελοσ ἦλθε λύσασθαι φίλον υἱὸν ἰόντ’ ἐπὶ νῆασ Ἀχαιῶν, δῶρα δ’ Ἀχιλλῆϊ φερέμεν τά κε θυμὸν ἰήνῃ. ἀλλ’ ἄγε μοι τόδε εἰπὲ τί τοι φρεσὶν εἴδεται εἶναι; αἰνῶσ γάρ μ’ αὐτόν γε μένοσ καὶ θυμὸσ ἄνωγε κεῖσ’ ἰέναι ἐπὶ νῆασ ἔσω στρατὸν εὐρὺν Ἀχαιῶν. ὣσ φάτο, κώκυσεν δὲ γυνὴ καὶ ἀμείβετο μύθῳ·
ὤ μοι πῇ δή τοι φρένεσ οἴχονθ’, ᾗσ τὸ πάροσ περ ἔκλε’ ἐπ’ ἀνθρώπουσ ξείνουσ ἠδ’ οἷσιν ἀνάσσεισ; πῶσ ἐθέλεισ ἐπὶ νῆασ Ἀχαιῶν ἐλθέμεν οἰο͂σ ἀνδρὸσ ἐσ ὀφθαλμοὺσ ὅσ τοι πολέασ τε καὶ ἐσθλοὺσ υἱέασ ἐξενάριξε· σιδήρειόν νύ τοι ἦτορ. εἰ γάρ σ’ αἱρήσει καὶ ἐσόψεται ὀφθαλμοῖσιν ὠμηστὴσ καὶ ἄπιστοσ ἀνὴρ ὅ γε οὔ σ’ ἐλεήσει, οὐδέ τί σ’ αἰδέσεται. νῦν δὲ κλαίωμεν ἄνευθεν ἥμενοι ἐν μεγάρῳ· τῷ δ’ ὥσ ποθι Μοῖρα κραταιὴ γιγνομένῳ ἐπένησε λίνῳ, ὅτε μιν τέκον αὐτή, ἀργίποδασ κύνασ ἆσαι ἑῶν ἀπάνευθε τοκήων ἀνδρὶ πάρα κρατερῷ, τοῦ ἐγὼ μέσον ἧπαρ ἔχοιμι ἐσθέμεναι προσφῦσα· τότ’ ἄντιτα ἔργα γένοιτο παιδὸσ ἐμοῦ, ἐπεὶ οὔ ἑ κακιζόμενόν γε κατέκτα, ἀλλὰ πρὸ Τρώων καὶ Τρωϊάδων βαθυκόλπων ἑσταότ’ οὔτε φόβου μεμνημένον οὔτ’ ἀλεωρῆσ. τὴν δ’ αὖτε προσέειπε γέρων Πρίαμοσ θεοειδήσ·
μή μ’ ἐθέλοντ’ ἰέναι κατερύκανε, μὴ δέ μοι αὐτὴ ὄρνισ ἐνὶ μεγάροισι κακὸσ πέλευ· οὐδέ με πείσεισ. εἰ μὲν γάρ τίσ μ’ ἄλλοσ ἐπιχθονίων ἐκέλευεν, ἢ οἳ μάντιέσ εἰσι θυοσκόοι ἢ ἱερῆεσ, ψεῦδόσ κεν φαῖμεν καὶ νοσφιζοίμεθα μᾶλλον· νῦν δ’, αὐτὸσ γὰρ ἄκουσα θεοῦ καὶ ἐσέδρακον ἄντην, εἶμι καὶ οὐχ ἅλιον ἔποσ ἔσσεται. εἰ δέ μοι αἶσα τεθνάμεναι παρὰ νηυσὶν Ἀχαιῶν χαλκοχιτώνων βούλομαι· αὐτίκα γάρ με κατακτείνειεν Ἀχιλλεὺσ ἀγκὰσ ἑλόντ’ ἐμὸν υἱόν, ἐπὴν γόου ἐξ ἔρον εἱήν. ἦ καὶ φωριαμῶν ἐπιθήματα κάλ’ ἀνέῳγεν·
ἔνθεν δώδεκα μὲν περικαλλέασ ἔξελε πέπλουσ, δώδεκα δ’ ἁπλοί̈δασ χλαίνασ, τόσσουσ δὲ τάπητασ, τόσσα δὲ φάρεα λευκά, τόσουσ δ’ ἐπὶ τοῖσι χιτῶνασ. χρυσοῦ δὲ στήσασ ἔφερεν δέκα πάντα τάλαντα, ἐκ δὲ δύ’ αἴθωνασ τρίποδασ, πίσυρασ δὲ λέβητασ, ἐκ δὲ δέπασ περικαλλέσ, ὅ οἱ Θρῇκεσ πόρον ἄνδρεσ ἐξεσίην ἐλθόντι μέγα κτέρασ· οὐδέ νυ τοῦ περ φείσατ’ ἐνὶ μεγάροισ ὃ γέρων, περὶ δ’ ἤθελε θυμῷ λύσασθαι φίλον υἱόν. ὃ δὲ Τρῶασ μὲν ἅπαντασ αἰθούσησ ἀπέεργεν ἔπεσσ’ αἰσχροῖσιν ἐνίσσων· ἔρρετε λωβητῆρεσ ἐλεγχέεσ· οὔ νυ καὶ ὑμῖν οἴκοι ἔνεστι γόοσ, ὅτι μ’ ἤλθετε κηδήσοντεσ; ἦ ὀνόσασθ’ ὅτι μοι Κρονίδησ Ζεὺσ ἄλγε’ ἔδωκε παῖδ’ ὀλέσαι τὸν ἄριστον; ἀτὰρ γνώσεσθε καὶ ὔμμεσ· ῥηί̈τεροι γὰρ μᾶλλον Ἀχαιοῖσιν δὴ ἔσεσθε κείνου τεθνηῶτοσ ἐναιρέμεν. αὐτὰρ ἔγωγε πρὶν ἀλαπαζομένην τε πόλιν κεραϊζομένην τε ὀφθαλμοῖσιν ἰδεῖν βαίην δόμον Αἴ̈δοσ εἴσω. ἦ καὶ σκηπανίῳ δίεπ’ ἀνέρασ·
οἳ δ’ ἴσαν ἔξω σπερχομένοιο γέροντοσ· ὃ δ’ υἱάσιν οἷσιν ὁμόκλα νεικείων Ἕλενόν τε Πάριν τ’ Ἀγάθωνά τε δῖον Πάμμονά τ’ Ἀντίφονόν τε βοὴν ἀγαθόν τε Πολίτην Δηί̈φοβόν τε καὶ Ἱππόθοον καὶ δῖον Ἀγαυόν· ἐννέα τοῖσ ὃ γεραιὸσ ὁμοκλήσασ ἐκέλευε· σπεύσατέ μοι κακὰ τέκνα κατηφόνεσ· αἴθ’ ἅμα πάντεσ Ἕκτοροσ ὠφέλετ’ ἀντὶ θοῇσ ἐπὶ νηυσὶ πεφάσθαι. ὤ μοι ἐγὼ πανάποτμοσ, ἐπεὶ τέκον υἱᾶσ ἀρίστουσ Τροίῃ ἐν εὐρείῃ, τῶν δ’ οὔ τινά φημι λελεῖφθαι, Μήστορά τ’ ἀντίθεον καὶ Τρωί̈λον ἱππιοχάρμην Ἕκτορά θ’, ὃσ θεὸσ ἔσκε μετ’ ἀνδράσιν, οὐδὲ ἐῴκει ἀνδρόσ γε θνητοῦ πάϊσ ἔμμεναι ἀλλὰ θεοῖο. τοὺσ μὲν ἀπώλεσ’ Ἄρησ, τὰ δ’ ἐλέγχεα πάντα λέλειπται ψεῦσταί τ’ ὀρχησταί τε χοροιτυπίῃσιν ἄριστοι ἀρνῶν ἠδ’ ἐρίφων ἐπιδήμιοι ἁρπακτῆρεσ. οὐκ ἂν δή μοι ἄμαξαν ἐφοπλίσσαιτε τάχιστα, ταῦτά τε πάντ’ ἐπιθεῖτε, ἵνα πρήσσωμεν ὁδοῖο; ὣσ ἔφαθ’, οἳ δ’ ἄρα πατρὸσ ὑποδείσαντεσ ὁμοκλὴν ἐκ μὲν ἄμαξαν ἀείραν ἐύ̈τροχον ἡμιονείην καλὴν πρωτοπαγέα, πείρινθα δὲ δῆσαν ἐπ’ αὐτῆσ, κὰδ δ’ ἀπὸ πασσαλόφι ζυγὸν ᾕρεον ἡμιόνειον πύξινον ὀμφαλόεν εὖ οἰήκεσσιν ἀρηρόσ·
ἐκ δ’ ἔφερον ζυγόδεσμον ἅμα ζυγῷ ἐννεάπηχυ. καὶ τὸ μὲν εὖ κατέθηκαν ἐϋξέστῳ ἐπὶ ῥυμῷ πέζῃ ἔπι πρώτῃ, ἐπὶ δὲ κρίκον ἕστορι βάλλον, τρὶσ δ’ ἑκάτερθεν ἔδησαν ἐπ’ ὀμφαλόν, αὐτὰρ ἔπειτα ἑξείησ κατέδησαν, ὑπὸ γλωχῖνα δ’ ἔκαμψαν. ἐκ θαλάμου δὲ φέροντεσ ἐϋξέστησ ἐπ’ ἀπήνησ νήεον Ἑκτορέησ κεφαλῆσ ἀπερείσι’ ἄποινα, ζεῦξαν δ’ ἡμιόνουσ κρατερώνυχασ ἐντεσιεργούσ, τούσ ῥά ποτε Πριάμῳ Μυσοὶ δόσαν ἀγλαὰ δῶρα. ἵππουσ δὲ Πριάμῳ ὕπαγον ζυγόν, οὓσ ὃ γεραιὸσ αὐτὸσ ἔχων ἀτίταλλεν ἐϋξέστῃ ἐπὶ φάτνῃ. τὼ μὲν ζευγνύσθην ἐν δώμασιν ὑψηλοῖσι κῆρυξ καὶ Πρίαμοσ πυκινὰ φρεσὶ μήδε’ ἔχοντεσ·
ἀγχίμολον δέ σφ’ ἦλθ’ Ἑκάβη τετιηότι θυμῷ οἶνον ἔχουσ’ ἐν χειρὶ μελίφρονα δεξιτερῆφι χρυσέῳ ἐν δέπαϊ, ὄφρα λείψαντε κιοίτην· στῆ δ’ ἵππων προπάροιθεν ἔποσ τ’ ἔφατ’ ἔκ τ’ ὀνόμαζε· τῆ σπεῖσον Διὶ πατρί, καὶ εὔχεο οἴκαδ’ ἱκέσθαι ἂψ ἐκ δυσμενέων ἀνδρῶν, ἐπεὶ ἂρ σέ γε θυμὸσ ὀτρύνει ἐπὶ νῆασ ἐμεῖο μὲν οὐκ ἐθελούσησ. ἀλλ’ εὔχεο σύ γ’ ἔπειτα κελαινεφέϊ Κρονίωνι Ἰδαίῳ, ὅσ τε Τροίην κατὰ πᾶσαν ὁρᾶται, αἴτει δ’ οἰωνὸν ταχὺν ἄγγελον, ὅσ τέ οἱ αὐτῷ φίλτατοσ οἰωνῶν, καί εὑ κράτοσ ἐστὶ μέγιστον, δεξιόν, ὄφρά μιν αὐτὸσ ἐν ὀφθαλμοῖσι νοήσασ τῷ πίσυνοσ ἐπὶ νῆασ ἰῄσ Δαναῶν ταχυπώλων. εἰ δέ τοι οὐ δώσει ἑὸν ἄγγελον εὐρύοπα Ζεύσ, οὐκ ἂν ἔγωγέ σ’ ἔπειτα ἐποτρύνουσα κελοίμην νῆασ ἐπ’ Ἀργείων ἰέναι μάλα περ μεμαῶτα. τὴν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη Πρίαμοσ θεοειδήσ·
ὦ γύναι οὐ μέν τοι τόδ’ ἐφιεμένῃ ἀπιθήσω. ἐσθλὸν γὰρ Διὶ χεῖρασ ἀνασχέμεν αἴ κ’ ἐλεήσῃ. ἦ ῥα καὶ ἀμφίπολον ταμίην ὄτρυν’ ὃ γεραιὸσ χερσὶν ὕδωρ ἐπιχεῦαι ἀκήρατον·
ἣ δὲ παρέστη χέρνιβον ἀμφίπολοσ πρόχοόν θ’ ἅμα χερσὶν ἔχουσα. νιψάμενοσ δὲ κύπελλον ἐδέξατο ἧσ ἀλόχοιο· εὔχετ’ ἔπειτα στὰσ μέσῳ ἑρ́κεϊ, λεῖβε δὲ οἶνον οὐρανὸν εἰσανιδών, καὶ φωνήσασ ἔποσ ηὔδα· Ζεῦ πάτερ Ἴδηθεν μεδέων κύδιστε μέγιστε δόσ μ’ ἐσ Ἀχιλλῆοσ φίλον ἐλθεῖν ἠδ’ ἐλεεινόν, πέμψον δ’ οἰωνὸν ταχὺν ἄγγελον, ὅσ τε σοὶ αὐτῷ φίλτατοσ οἰωνῶν, καί εὑ κράτοσ ἐστὶ μέγιστον, δεξιόν, ὄφρά μιν αὐτὸσ ἐν ὀφθαλμοῖσι νοήσασ τῷ πίσυνοσ ἐπὶ νῆασ ἰώ Δαναῶν ταχυπώλων. ὣσ ἔφατ’ εὐχόμενοσ, τοῦ δ’ ἔκλυε μητίετα Ζεὺσ αὐτίκα δ’ αἰετὸν ἧκε τελειότατον πετεηνῶν μόρφνον θηρητῆρ’ ὃν καὶ περκνὸν καλέουσιν.
ὅσση δ’ ὑψορόφοιο θύρη θαλάμοιο τέτυκται ἀνέροσ ἀφνειοῖο ἐὺ̈ κληῖ̈σ’ ἀραρυῖα, τόσσ’ ἄρα τοῦ ἑκάτερθεν ἔσαν πτερά· εἴσατο δέ σφι δεξιὸσ ἀί̈ξασ διὰ ἄστεοσ· οἳ δὲ ἰδόντεσ γήθησαν, καὶ πᾶσιν ἐνὶ φρεσὶ θυμὸσ ἰάνθη. σπερχόμενοσ δ’ ὃ γεραιὸσ ἑοῦ ἐπεβήσετο δίφρου, ἐκ δ’ ἔλασε προθύροιο καὶ αἰθούσησ ἐριδούπου.
πρόσθε μὲν ἡμίονοι ἕλκον τετράκυκλον ἀπήνην, τὰσ Ἰδαῖοσ ἔλαυνε δαί̈φρων· αὐτὰρ ὄπισθεν ἵπποι, τοὺσ ὃ γέρων ἐφέπων μάστιγι κέλευε καρπαλίμωσ κατὰ ἄστυ· φίλοι δ’ ἅμα πάντεσ ἕποντο πόλλ’ ὀλοφυρόμενοι ὡσ εἰ θάνατον δὲ κιόντα. οἳ δ’ ἐπεὶ οὖν πόλιοσ κατέβαν, πεδίον δ’ ἀφίκοντο, οἳ μὲν ἄρ’ ἄψορροι προτὶ Ἴλιον ἀπονέοντο παῖδεσ καὶ γαμβροί, τὼ δ’ οὐ λάθον εὐρύοπα Ζῆν ἐσ πεδίον προφανέντε· ἰδὼν δ’ ἐλέησε γέροντα, αἶψα δ’ ἄρ’ Ἑρμείαν υἱὸν φίλον ἀντίον ηὔδα· Ἑρμεία, σοὶ γάρ τε μάλιστά γε φίλτατόν ἐστιν ἀνδρὶ ἑταιρίσσαι, καί τ’ ἔκλυεσ ᾧ κ’ ἐθέλῃσθα, βάσκ’ ἴθι καὶ Πρίαμον κοίλασ ἐπὶ νῆασ Ἀχαιῶν ὣσ ἄγαγ’, ὡσ μήτ’ ἄρ τισ ἴδῃ μήτ’ ἄρ τε νοήσῃ τῶν ἄλλων Δαναῶν, πρὶν Πηλεί̈ωνα δ’ ἱκέσθαι. ὣσ ἔφατ’, οὐδ’ ἀπίθησε διάκτοροσ ἀργεϊφόντησ.
αὐτίκ’ ἔπειθ’ ὑπὸ ποσσὶν ἐδήσατο καλὰ πέδιλα ἀμβρόσια χρύσεια, τά μιν φέρον ἠμὲν ἐφ’ ὑγρὴν ἠδ’ ἐπ’ ἀπείρονα γαῖαν ἅμα πνοιῇσ ἀνέμοιο· εἵλετο δὲ ῥάβδον, τῇ τ’ ἀνδρῶν ὄμματα θέλγει ὧν ἐθέλει, τοὺσ δ’ αὖτε καὶ ὑπνώοντασ ἐγείρει· τὴν μετὰ χερσὶν ἔχων πέτετο κρατὺσ ἀργεϊφόντησ. αἶψα δ’ ἄρα Τροίην τε καὶ Ἑλλήσποντον ἵκανε, βῆ δ’ ἰέναι κούρῳ αἰσυμνητῆρι ἐοικὼσ πρῶτον ὑπηνήτῃ, τοῦ περ χαριεστάτη ἥβη. οἳ δ’ ἐπεὶ οὖν μέγα σῆμα παρὲξ Ἴλοιο ἔλασσαν, στῆσαν ἄρ’ ἡμιόνουσ τε καὶ ἵππουσ ὄφρα πίοιεν ἐν ποταμῷ·
δὴ γὰρ καὶ ἐπὶ κνέφασ ἤλυθε γαῖαν. τὸν δ’ ἐξ ἀγχιμόλοιο ἰδὼν ἐφράσσατο κῆρυξ Ἑρμείαν, ποτὶ δὲ Πρίαμον φάτο φώνησέν τε· φράζεο Δαρδανίδη· φραδέοσ νόου ἔργα τέτυκται. ἄνδρ’ ὁρόω, τάχα δ’ ἄμμε διαρραίσεσθαι ὀί̈ω. ἀλλ’ ἄγε δὴ φεύγωμεν ἐφ’ ἵππων, ἤ μιν ἔπειτα γούνων ἁψάμενοι λιτανεύσομεν αἴ κ’ ἐλεήσῃ. ὣσ φάτο, σὺν δὲ γέροντι νόοσ χύτο, δείδιε δ’ αἰνῶσ, ὀρθαὶ δὲ τρίχεσ ἔσταν ἐνὶ γναμπτοῖσι μέλεσσι, στῆ δὲ ταφών·
αὐτὸσ δ’ ἐριούνιοσ ἐγγύθεν ἐλθὼν χεῖρα γέροντοσ ἑλὼν ἐξείρετο καὶ προσέειπε· πῇ πάτερ ὧδ’ ἵππουσ τε καὶ ἡμιόνουσ ἰθύνεισ νύκτα δι’ ἀμβροσίην, ὅτε θ’ εὕδουσι βροτοὶ ἄλλοι; οὐδὲ σύ γ’ ἔδεισασ μένεα πνείοντασ Ἀχαιούσ, οἵ τοι δυσμενέεσ καὶ ἀνάρσιοι ἐγγὺσ ἐάσι; τῶν εἴ τίσ σε ἴδοιτο θοὴν διὰ νύκτα μέλαιναν τοσσάδ’ ὀνείατ’ ἄγοντα, τίσ ἂν δή τοι νόοσ εἰή; οὔτ’ αὐτὸσ νέοσ ἐσσί, γέρων δέ τοι οὗτοσ ὀπηδεῖ, ἄνδρ’ ἀπαμύνασθαι, ὅτε τισ πρότεροσ χαλεπήνῃ. ἀλλ’ ἐγὼ οὐδέν σε ῥέξω κακά, καὶ δέ κεν ἄλλον σεῦ ἀπαλεξήσαιμι· φίλῳ δέ σε πατρὶ ἐί̈σκω. τὸν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα γέρων Πρίαμοσ θεοειδήσ·
οὕτω πῃ τάδε γ’ ἐστὶ φίλον τέκοσ ὡσ ἀγορεύεισ. ἀλλ’ ἔτι τισ καὶ ἐμεῖο θεῶν ὑπερέσχεθε χεῖρα, ὅσ μοι τοιόνδ’ ἧκεν ὁδοιπόρον ἀντιβολῆσαι αἴσιον, οἱο͂σ δὴ σὺ δέμασ καὶ εἶδοσ ἀγητόσ, πέπνυσαί τε νόῳ, μακάρων δ’ ἔξεσσι τοκήων. τὸν δ’ αὖτε προσέειπε διάκτοροσ ἀργεϊφόντησ·
ναὶ δὴ ταῦτά γε πάντα γέρον κατὰ μοῖραν ἐείπεσ. ἀλλ’ ἄγε μοι τόδε εἰπὲ καὶ ἀτρεκέωσ κατάλεξον, ἠέ πῃ ἐκπέμπεισ κειμήλια πολλὰ καὶ ἐσθλὰ ἄνδρασ ἐσ ἀλλοδαποὺσ ἵνα περ τάδε τοι σόα μίμνῃ, ἦ ἤδη πάντεσ καταλείπετε Ἴλιον ἱρὴν δειδιότεσ· τοῖοσ γὰρ ἀνὴρ ὤριστοσ ὄλωλε σὸσ πάϊσ· οὐ μὲν γάρ τι μάχησ ἐπιδεύετ’ Ἀχαιῶν. τὸν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα γέρων Πρίαμοσ θεοειδήσ·
τίσ δὲ σύ ἐσσι φέριστε τέων δ’ ἔξεσσι τοκήων; ὥσ μοι καλὰ τὸν οἶτον ἀπότμου παιδὸσ ἔνισπεσ. τὸν δ’ αὖτε προσέειπε διάκτοροσ ἀργεϊφόντησ·
πειρᾷ ἐμεῖο γεραιὲ καὶ εἴρεαι Ἕκτορα δῖον. τὸν μὲν ἐγὼ μάλα πολλὰ μάχῃ ἔνι κυδιανείρῃ ὀφθαλμοῖσιν ὄπωπα, καὶ εὖτ’ ἐπὶ νηυσὶν ἐλάσσασ Ἀργείουσ κτείνεσκε δαί̈ζων ὀξέϊ χαλκῷ· ἡμεῖσ δ’ ἑσταότεσ θαυμάζομεν· οὐ γὰρ Ἀχιλλεὺσ εἰά μάρνασθαι κεχολωμένοσ Ἀτρεί̈ωνι. τοῦ γὰρ ἐγὼ θεράπων, μία δ’ ἤγαγε νηῦσ εὐεργήσ· Μυρμιδόνων δ’ ἔξειμι, πατὴρ δέ μοί ἐστι Πολύκτωρ. ἀφνειὸσ μὲν ὅ γ’ ἐστί, γέρων δὲ δὴ ὡσ σύ περ ὧδε, ἓξ δέ οἱ υἱε͂σ ἐάσιν, ἐγὼ δέ οἱ ἕβδομόσ εἰμι· τῶν μέτα παλλόμενοσ κλήρῳ λάχον ἐνθάδ’ ἕπεσθαι. νῦν δ’ ἦλθον πεδίον δ’ ἀπὸ νηῶν· ἠῶθεν γὰρ θήσονται περὶ ἄστυ μάχην ἑλίκωπεσ Ἀχαιοί. ἀσχαλόωσι γὰρ οἵδε καθήμενοι, οὐδὲ δύνανται ἴσχειν ἐσσυμένουσ πολέμου βασιλῆεσ Ἀχαιῶν. τὸν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα γέρων Πρίαμοσ θεοειδήσ·
εἰ μὲν δὴ θεράπων Πηληϊάδεω Ἀχιλῆοσ εἴσ, ἄγε δή μοι πᾶσαν ἀληθείην κατάλεξον, ἢ ἔτι πὰρ νήεσσιν ἐμὸσ πάϊσ, ἠε͂́ μιν ἤδη ᾗσι κυσὶν μελεϊστὶ ταμὼν προύθηκεν Ἀχιλλεύσ. τὸν δ’ αὖτε προσέειπε διάκτοροσ ἀργεϊφόντησ·
ὦ γέρον οὔ πω τόν γε κύνεσ φάγον οὐδ’ οἰωνοί, ἀλλ’ ἔτι κεῖνοσ κεῖται Ἀχιλλῆοσ παρὰ νηὶ̈ αὔτωσ ἐν κλισίῃσι· δυωδεκάτη δέ οἱ ἠὼσ κειμένῳ, οὐδέ τί οἱ χρὼσ σήπεται, οὐδέ μιν εὐλαὶ ἔσθουσ’, αἵ ῥά τε φῶτασ ἀρηϊφάτουσ κατέδουσιν. ἦ μέν μιν περὶ σῆμα ἑοῦ ἑτάροιο φίλοιο ἕλκει ἀκηδέστωσ ἠὼσ ὅτε δῖα φανήῃ, οὐδέ μιν αἰσχύνει· θηοῖό κεν αὐτὸσ ἐπελθὼν οἱο͂ν ἐερσήεισ κεῖται, περὶ δ’ αἷμα νένιπται, οὐδέ ποθι μιαρόσ· σὺν δ’ ἕλκεα πάντα μέμυκεν ὅσσ’ ἐτύπη· πολέεσ γὰρ ἐν αὐτῷ χαλκὸν ἔλασσαν. ὥσ τοι κήδονται μάκαρεσ θεοὶ υἱο͂σ ἑῆοσ καὶ νέκυόσ περ ἐόντοσ, ἐπεί σφι φίλοσ περὶ κῆρι. ὣσ φάτο, γήθησεν δ’ ὃ γέρων, καὶ ἀμείβετο μύθῳ·
ὦ τέκοσ, ἦ ῥ’ ἀγαθὸν καὶ ἐναίσιμα δῶρα διδοῦναι ἀθανάτοισ, ἐπεὶ οὔ ποτ’ ἐμὸσ πάϊσ, εἴ ποτ’ ἐήν γε, λήθετ’ ἐνὶ μεγάροισι θεῶν οἳ Ὄλυμπον ἔχουσι· τώ οἱ ἀπεμνήσαντο καὶ ἐν θανάτοιό περ αἴσῃ. ἀλλ’ ἄγε δὴ τόδε δέξαι ἐμεῦ πάρα καλὸν ἄλεισον, αὐτόν τε ῥῦσαι, πέμψον δέ με σύν γε θεοῖσιν, ὄφρά κεν ἐσ κλισίην Πηληϊάδεω ἀφίκωμαι. τὸν δ’ αὖτε προσέειπε διάκτοροσ ἀργεϊφόντησ·
πειρᾷ ἐμεῖο γεραιὲ νεωτέρου, οὐδέ με πείσεισ, ὅσ με κέλῃ σέο δῶρα παρὲξ Ἀχιλῆα δέχεσθαι. τὸν μὲν ἐγὼ δείδοικα καὶ αἰδέομαι περὶ κῆρι συλεύειν, μή μοί τι κακὸν μετόπισθε γένηται. σοὶ δ’ ἂν ἐγὼ πομπὸσ καί κε κλυτὸν Ἄργοσ ἱκοίμην, ἐνδυκέωσ ἐν νηὶ̈ θοῇ ἢ πεζὸσ ὁμαρτέων· οὐκ ἄν τίσ τοι πομπὸν ὀνοσσάμενοσ μαχέσαιτο. ἦ καὶ ἀναί̈ξασ ἐριούνιοσ ἁρ́μα καὶ ἵππουσ καρπαλίμωσ μάστιγα καὶ ἡνία λάζετο χερσίν, ἐν δ’ ἔπνευσ’ ἵπποισι καὶ ἡμιόνοισ μένοσ ἠύ̈.
ἀλλ’ ὅτε δὴ πύργουσ τε νεῶν καὶ τάφρον ἵκοντο, οἳ δὲ νέον περὶ δόρπα φυλακτῆρεσ πονέοντο, τοῖσι δ’ ἐφ’ ὕπνον ἔχευε διάκτοροσ ἀργεϊφόντησ πᾶσιν, ἄφαρ δ’ ὠί̈ξε πύλασ καὶ ἀπῶσεν ὀχῆασ, ἐσ δ’ ἄγαγε Πρίαμόν τε καὶ ἀγλαὰ δῶρ’ ἐπ’ ἀπήνησ. ἀλλ’ ὅτε δὴ κλισίην Πηληϊάδεω ἀφίκοντο ὑψηλήν, τὴν Μυρμιδόνεσ ποίησαν ἄνακτι δοῦρ’ ἐλάτησ κέρσαντεσ· ἀτὰρ καθύπερθεν ἔρεψαν λαχνήεντ’ ὄροφον λειμωνόθεν ἀμήσαντεσ· ἀμφὶ δέ οἱ μεγάλην αὐλὴν ποίησαν ἄνακτι σταυροῖσιν πυκινοῖσι· θύρην δ’ ἔχε μοῦνοσ ἐπιβλὴσ εἰλάτινοσ, τὸν τρεῖσ μὲν ἐπιρρήσσεσκον Ἀχαιοί, τρεῖσ δ’ ἀναοίγεσκον μεγάλην κληῖ̈δα θυράων τῶν ἄλλων· Ἀχιλεὺσ δ’ ἄρ’ ἐπιρρήσσεσκε καὶ οἰο͂σ· δή ῥα τόθ’ Ἑρμείασ ἐριούνιοσ ᾦξε γέροντι, ἐσ δ’ ἄγαγε κλυτὰ δῶρα ποδώκεϊ Πηλεί̈ωνι, ἐξ ἵππων δ’ ἀπέβαινεν ἐπὶ χθόνα φώνησέν τε· ὦ γέρον ἤτοι ἐγὼ θεὸσ ἄμβροτοσ εἰλήλουθα Ἑρμείασ· σοὶ γάρ με πατὴρ ἅμα πομπὸν ὄπασσεν. ἀλλ’ ἤτοι μὲν ἐγὼ πάλιν εἴσομαι, οὐδ’ Ἀχιλῆοσ ὀφθαλμοὺσ εἴσειμι· νεμεσσητὸν δέ κεν εἰή ἀθάνατον θεὸν ὧδε βροτοὺσ ἀγαπαζέμεν ἄντην· τύνη δ’ εἰσελθὼν λαβὲ γούνατα Πηλεί̈ωνοσ, καί μιν ὑπὲρ πατρὸσ καὶ μητέροσ ἠϋκόμοιο λίσσεο καὶ τέκεοσ, ἵνα οἱ σὺν θυμὸν ὀρίνῃσ. ὣσ ἄρα φωνήσασ ἀπέβη πρὸσ μακρὸν Ὄλυμπον Ἑρμείασ·
Πρίαμοσ δ’ ἐξ ἵππων ἆλτο χαμᾶζε, Ἰδαῖον δὲ κατ’ αὖθι λίπεν· ὃ δὲ μίμνεν ἐρύκων ἵππουσ ἡμιόνουσ τε· γέρων δ’ ἰθὺσ κίεν οἴκου, τῇ ῥ’ Ἀχιλεὺσ ἵζεσκε Διὶ̈ φίλοσ· ἐν δέ μιν αὐτὸν εὑρ͂’, ἕταροι δ’ ἀπάνευθε καθήατο· τὼ δὲ δύ’ οἰώ ἡρ́ωσ Αὐτομέδων τε καὶ Ἄλκιμοσ ὄζοσ Ἄρηοσ ποίπνυον παρεόντε· νέον δ’ ἀπέληγεν ἐδωδῆσ ἔσθων καὶ πίνων· ἔτι καὶ παρέκειτο τράπεζα. τοὺσ δ’ ἔλαθ’ εἰσελθὼν Πρίαμοσ μέγασ, ἄγχι δ’ ἄρα στὰσ χερσὶν Ἀχιλλῆοσ λάβε γούνατα καὶ κύσε χεῖρασ δεινὰσ ἀνδροφόνουσ, αἵ οἱ πολέασ κτάνον υἱᾶσ. ὡσ δ’ ὅτ’ ἂν ἄνδρ’ ἄτη πυκινὴ λάβῃ, ὅσ τ’ ἐνὶ πάτρῃ φῶτα κατακτείνασ ἄλλων ἐξίκετο δῆμον ἀνδρὸσ ἐσ ἀφνειοῦ, θάμβοσ δ’ ἔχει εἰσορόωντασ, ὣσ Ἀχιλεὺσ θάμβησεν ἰδὼν Πρίαμον θεοειδέα· θάμβησαν δὲ καὶ ἄλλοι, ἐσ ἀλλήλουσ δὲ ἴδοντο. τὸν καὶ λισσόμενοσ Πρίαμοσ πρὸσ μῦθον ἐείπε· μνῆσαι πατρὸσ σοῖο θεοῖσ ἐπιείκελ’ Ἀχιλλεῦ, τηλίκου ὥσ περ ἐγών, ὀλοῷ ἐπὶ γήραοσ οὐδῷ· καὶ μέν που κεῖνον περιναιέται ἀμφὶσ ἐόντεσ τείρουσ’, οὐδέ τίσ ἐστιν ἀρὴν καὶ λοιγὸν ἀμῦναι. ἀλλ’ ἤτοι κεῖνόσ γε σέθεν ζώοντοσ ἀκούων χαίρει τ’ ἐν θυμῷ, ἐπί τ’ ἔλπεται ἤματα πάντα ὄψεσθαι φίλον υἱὸν ἀπὸ Τροίηθεν ἰόντα· αὐτὰρ ἐγὼ πανάποτμοσ, ἐπεὶ τέκον υἱᾶσ ἀρίστουσ Τροίῃ ἐν εὐρείῃ, τῶν δ’ οὔ τινά φημι λελεῖφθαι. πεντήκοντά μοι ἦσαν ὅτ’ ἤλυθον υἱε͂σ Ἀχαιῶν· ἐννεακαίδεκα μέν μοι ἰῆσ ἐκ νηδύοσ ἦσαν, τοὺσ δ’ ἄλλουσ μοι ἔτικτον ἐνὶ μεγάροισι γυναῖκεσ. τῶν μὲν πολλῶν θοῦροσ Ἄρησ ὑπὸ γούνατ’ ἔλυσεν· ὃσ δέ μοι οἰο͂σ ἐήν, εἴρυτο δὲ ἄστυ καὶ αὐτούσ, τὸν σὺ πρῴην κτεῖνασ ἀμυνόμενον περὶ πάτρησ Ἕκτορα· τοῦ νῦν εἵνεχ’ ἱκάνω νῆασ Ἀχαιῶν λυσόμενοσ παρὰ σεῖο, φέρω δ’ ἀπερείσι’ ἄποινα. ἀλλ’ αἰδεῖο θεοὺσ Ἀχιλεῦ, αὐτόν τ’ ἐλέησον μνησάμενοσ σοῦ πατρόσ· ἐγὼ δ’ ἐλεεινότερόσ περ, ἔτλην δ’ οἷ’ οὔ πώ τισ ἐπιχθόνιοσ βροτὸσ ἄλλοσ, ἀνδρὸσ παιδοφόνοιο ποτὶ στόμα χεῖρ’ ὀρέγεσθαι. ὣσ φάτο, τῷ δ’ ἄρα πατρὸσ ὑφ’ ἵμερον ὦρσε γόοιο·
ἁψάμενοσ δ’ ἄρα χειρὸσ ἀπώσατο ἦκα γέροντα. τὼ δὲ μνησαμένω ὃ μὲν Ἕκτοροσ ἀνδροφόνοιο κλαῖ’ ἁδινὰ προπάροιθε ποδῶν Ἀχιλῆοσ ἐλυσθείσ, αὐτὰρ Ἀχιλλεὺσ κλαῖεν ἑὸν πατέρ’, ἄλλοτε δ’ αὖτε Πάτροκλον· τῶν δὲ στοναχὴ κατὰ δώματ’ ὀρώρει. αὐτὰρ ἐπεί ῥα γόοιο τετάρπετο δῖοσ Ἀχιλλεύσ, καί οἱ ἀπὸ πραπίδων ἦλθ’ ἵμεροσ ἠδ’ ἀπὸ γυίων, αὐτίκ’ ἀπὸ θρόνου ὦρτο, γέροντα δὲ χειρὸσ ἀνίστη οἰκτίρων πολιόν τε κάρη πολιόν τε γένειον, καί μιν φωνήσασ ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· ἆ δείλ’, ἦ δὴ πολλὰ κάκ’ ἄνσχεο σὸν κατὰ θυμόν. πῶσ ἔτλησ ἐπὶ νῆασ Ἀχαιῶν ἐλθέμεν οἰο͂σ ἀνδρὸσ ἐσ ὀφθαλμοὺσ ὅσ τοι πολέασ τε καὶ ἐσθλοὺσ υἱέασ ἐξενάριξα; σιδήρειόν νύ τοι ἦτορ. ἀλλ’ ἄγε δὴ κατ’ ἄρ’ ἕζευ ἐπὶ θρόνου, ἄλγεα δ’ ἔμπησ ἐν θυμῷ κατακεῖσθαι ἐάσομεν ἀχνύμενοί περ· οὐ γάρ τισ πρῆξισ πέλεται κρυεροῖο γόοιο· ὡσ γὰρ ἐπεκλώσαντο θεοὶ δειλοῖσι βροτοῖσι ζώειν ἀχνυμένοισ· αὐτοὶ δέ τ’ ἀκηδέεσ εἰσί. δοιοὶ γάρ τε πίθοι κατακείαται ἐν Διὸσ οὔδει δώρων οἱᾶ δίδωσι κακῶν, ἕτεροσ δὲ ἑάων· ᾧ μέν κ’ ἀμμίξασ δώῃ Ζεὺσ τερπικέραυνοσ, ἄλλοτε μέν τε κακῷ ὅ γε κύρεται, ἄλλοτε δ’ ἐσθλῷ· ᾧ δέ κε τῶν λυγρῶν δώῃ, λωβητὸν ἔθηκε, καί ἑ κακὴ βούβρωστισ ἐπὶ χθόνα δῖαν ἐλαύνει, φοιτᾷ δ’ οὔτε θεοῖσι τετιμένοσ οὔτε βροτοῖσιν. ὣσ μὲν καὶ Πηλῆϊ θεοὶ δόσαν ἀγλαὰ δῶρα ἐκ γενετῆσ· πάντασ γὰρ ἐπ’ ἀνθρώπουσ ἐκέκαστο ὄλβῳ τε πλούτῳ τε, ἄνασσε δὲ Μυρμιδόνεσσι, καί οἱ θνητῷ ἐόντι θεὰν ποίησαν ἄκοιτιν. ἀλλ’ ἐπὶ καὶ τῷ θῆκε θεὸσ κακόν, ὅττί οἱ οὔ τι παίδων ἐν μεγάροισι γονὴ γένετο κρειόντων, ἀλλ’ ἕνα παῖδα τέκεν παναώριον· οὐδέ νυ τόν γε γηράσκοντα κομίζω, ἐπεὶ μάλα τηλόθι πάτρησ ἧμαι ἐνὶ Τροίῃ, σέ τε κήδων ἠδὲ σὰ τέκνα. καὶ σὲ γέρον τὸ πρὶν μὲν ἀκούομεν ὄλβιον εἶναι· ὅσσον Λέσβοσ ἄνω Μάκαροσ ἕδοσ ἐντὸσ ἐέργει καὶ Φρυγίη καθύπερθε καὶ Ἑλλήσποντοσ ἀπείρων, τῶν σε γέρον πλούτῳ τε καὶ υἱάσι φασὶ κεκάσθαι. αὐτὰρ ἐπεί τοι πῆμα τόδ’ ἤγαγον Οὐρανίωνεσ αἰεί τοι περὶ ἄστυ μάχαι τ’ ἀνδροκτασίαι τε. ἄνσχεο, μὴ δ’ ἀλίαστον ὀδύρεο σὸν κατὰ θυμόν· οὐ γάρ τι πρήξεισ ἀκαχήμενοσ υἱο͂σ ἑῆοσ, οὐδέ μιν ἀνστήσεισ, πρὶν καὶ κακὸν ἄλλο πάθῃσθα. τὸν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα γέρων Πρίαμοσ θεοειδήσ·
μή πω μ’ ἐσ θρόνον ἵζε διοτρεφὲσ ὄφρά κεν Ἕκτωρ κεῖται ἐνὶ κλισίῃσιν ἀκηδήσ, ἀλλὰ τάχιστα λῦσον ἵν’ ὀφθαλμοῖσιν ἴδω· σὺ δὲ δέξαι ἄποινα πολλά, τά τοι φέρομεν· σὺ δὲ τῶνδ’ ἀπόναιο, καὶ ἔλθοισ σὴν ἐσ πατρίδα γαῖαν, ἐπεί με πρῶτον ἐάσασ αὐτόν τε ζώειν καὶ ὁρᾶν φάοσ ἠελίοιο. τὸν δ’ ἄρ’ ὑπόδρα ἰδὼν προσέφη πόδασ ὠκὺσ Ἀχιλλεύσ·
μηκέτι νῦν μ’ ἐρέθιζε γέρον· νοέω δὲ καὶ αὐτὸσ Ἕκτορά τοι λῦσαι, Διόθεν δέ μοι ἄγγελοσ ἦλθε μήτηρ, ἥ μ’ ἔτεκεν, θυγάτηρ ἁλίοιο γέροντοσ. καὶ δέ σε γιγνώσκω Πρίαμε φρεσίν, οὐδέ με λήθεισ, ὅττι θεῶν τίσ σ’ ἦγε θοὰσ ἐπὶ νῆασ Ἀχαιῶν. οὐ γάρ κε τλαίη βροτὸσ ἐλθέμεν, οὐδὲ μάλ’ ἡβῶν, ἐσ στρατόν· οὐδὲ γὰρ ἂν φυλάκουσ λάθοι, οὐδέ κ’ ὀχῆα ῥεῖα μετοχλίσσειε θυράων ἡμετεράων. τὼ νῦν μή μοι μᾶλλον ἐν ἄλγεσι θυμὸν ὀρίνῃσ, μή σε γέρον οὐδ’ αὐτὸν ἐνὶ κλισίῃσιν ἐάσω καὶ ἱκέτην περ ἐόντα, Διὸσ δ’ ἀλίτωμαι ἐφετμάσ. ὣσ ἔφατ’, ἔδεισεν δ’ ὃ γέρων καὶ ἐπείθετο μύθῳ.
Πηλεί̈δησ δ’ οἴκοιο λέων ὣσ ἆλτο θύραζε οὐκ οἰο͂σ, ἅμα τῷ γε δύω θεράποντεσ ἕποντο ἡρ́ωσ Αὐτομέδων ἠδ’ Ἄλκιμοσ, οὕσ ῥα μάλιστα τῖ’ Ἀχιλεὺσ ἑτάρων μετὰ Πάτροκλόν γε θανόντα, οἳ τόθ’ ὑπὸ ζυγόφιν λύον ἵππουσ ἡμιόνουσ τε, ἐσ δ’ ἄγαγον κήρυκα καλήτορα τοῖο γέροντοσ, κὰδ δ’ ἐπὶ δίφρου εἷσαν· ἐϋξέστου δ’ ἀπ’ ἀπήνησ ᾕρεον Ἑκτορέησ κεφαλῆσ ἀπερείσι’ ἄποινα. κὰδ δ’ ἔλιπον δύο φάρε’ ἐύ̈ννητόν τε χιτῶνα, ὄφρα νέκυν πυκάσασ δοίη οἶκον δὲ φέρεσθαι. δμῳὰσ δ’ ἐκκαλέσασ λοῦσαι κέλετ’ ἀμφί τ’ ἀλεῖψαι νόσφιν ἀειράσασ, ὡσ μὴ Πρίαμοσ ἴδοι υἱόν, μὴ ὃ μὲν ἀχνυμένῃ κραδίῃ χόλον οὐκ ἐρύσαιτο παῖδα ἰδών, Ἀχιλῆϊ δ’ ὀρινθείη φίλον ἦτορ, καί ἑ κατακτείνειε, Διὸσ δ’ ἀλίτηται ἐφετμάσ. τὸν δ’ ἐπεὶ οὖν δμῳαὶ λοῦσαν καὶ χρῖσαν ἐλαίῳ, ἀμφὶ δέ μιν φᾶροσ καλὸν βάλον ἠδὲ χιτῶνα, αὐτὸσ τόν γ’ Ἀχιλεὺσ λεχέων ἐπέθηκεν ἀείρασ, σὺν δ’ ἕταροι ἠείραν ἐϋξέστην ἐπ’ ἀπήνην. ᾤμωξέν τ’ ἄρ’ ἔπειτα, φίλον δ’ ὀνόμηνεν ἑταῖρον· μή μοι Πάτροκλε σκυδμαινέμεν, αἴ κε πύθηαι εἰν Αἴ̈δόσ περ ἐὼν ὅτι Ἕκτορα δῖον ἔλυσα πατρὶ φίλῳ, ἐπεὶ οὔ μοι ἀεικέα δῶκεν ἄποινα. σοὶ δ’ αὖ ἐγὼ καὶ τῶνδ’ ἀποδάσσομαι ὅσσ’ ἐπέοικεν. ἦ ῥα, καὶ ἐσ κλισίην πάλιν ἠί̈ε δῖοσ Ἀχιλλεύσ, ἕζετο δ’ ἐν κλισμῷ πολυδαιδάλῳ ἔνθεν ἀνέστη τοίχου τοῦ ἑτέρου, ποτὶ δὲ Πρίαμον φάτο μῦθον·
υἱὸσ μὲν δή τοι λέλυται γέρον ὡσ ἐκέλευεσ, κεῖται δ’ ἐν λεχέεσσ’· ἅμα δ’ ἠοῖ φαινομένηφιν ὄψεαι αὐτὸσ ἄγων· νῦν δὲ μνησώμεθα δόρπου. καὶ γάρ τ’ ἠύ̈κομοσ Νιόβη ἐμνήσατο σίτου, τῇ περ δώδεκα παῖδεσ ἐνὶ μεγάροισιν ὄλοντο ἓξ μὲν θυγατέρεσ, ἓξ δ’ υἱέεσ ἡβώοντεσ. τοὺσ μὲν Ἀπόλλων πέφνεν ἀπ’ ἀργυρέοιο βιοῖο χωόμενοσ Νιόβῃ, τὰσ δ’ Ἄρτεμισ ἰοχέαιρα, οὕνεκ’ ἄρα Λητοῖ ἰσάσκετο καλλιπαρῄῳ· φῆ δοιὼ τεκέειν, ἣ δ’ αὐτὴ γείνατο πολλούσ· τὼ δ’ ἄρα καὶ δοιώ περ ἐόντ’ ἀπὸ πάντασ ὄλεσσαν. οἳ μὲν ἄρ’ ἐννῆμαρ κέατ’ ἐν φόνῳ, οὐδέ τισ ἠε͂ν κατθάψαι, λαοὺσ δὲ λίθουσ ποίησε Κρονίων· τοὺσ δ’ ἄρα τῇ δεκάτῃ θάψαν θεοὶ Οὐρανίωνεσ. ἣ δ’ ἄρα σίτου μνήσατ’, ἐπεὶ κάμε δάκρυ χέουσα. νῦν δέ που ἐν πέτρῃσιν ἐν οὔρεσιν οἰοπόλοισιν ἐν Σιπύλῳ, ὅθι φασὶ θεάων ἔμμεναι εὐνὰσ νυμφάων, αἵ τ’ ἀμφ’ Ἀχελώϊον ἐρρώσαντο, ἔνθα λίθοσ περ ἐοῦσα θεῶν ἐκ κήδεα πέσσει. ἀλλ’ ἄγε δὴ καὶ νῶϊ μεδώμεθα δῖε γεραιὲ σίτου· ἔπειτά κεν αὖτε φίλον παῖδα κλαίοισθα Ἴλιον εἰσαγαγών· πολυδάκρυτοσ δέ τοι ἔσται. ἦ καὶ ἀναί̈ξασ ὀί̈ν ἄργυφον ὠκὺσ Ἀχιλλεὺσ σφάξ’·
ἕταροι δ’ ἔδερόν τε καὶ ἄμφεπον εὖ κατὰ κόσμον, μίστυλλόν τ’ ἄρ’ ἐπισταμένωσ πεῖράν τ’ ὀβελοῖσιν, ὄπτησάν τε περιφραδέωσ, ἐρύσαντό τε πάντα. Αὐτομέδων δ’ ἄρα σῖτον ἑλὼν ἐπένειμε τραπέζῃ καλοῖσ ἐν κανέοισιν· ἀτὰρ κρέα νεῖμεν Ἀχιλλεύσ. οἳ δ’ ἐπ’ ὀνείαθ’ ἑτοῖμα προκείμενα χεῖρασ ἰάλλον. αὐτὰρ ἐπεὶ πόσιοσ καὶ ἐδητύοσ ἐξ ἔρον ἕντο, ἤτοι Δαρδανίδησ Πρίαμοσ θαύμαζ’ Ἀχιλῆα ὅσσοσ ἐήν οἱο͂́σ τε· θεοῖσι γὰρ ἄντα ἐῴκει· αὐτὰρ ὃ Δαρδανίδην Πρίαμον θαύμαζεν Ἀχιλλεὺσ εἰσορόων ὄψίν τ’ ἀγαθὴν καὶ μῦθον ἀκούων. αὐτὰρ ἐπεὶ τάρπησαν ἐσ ἀλλήλουσ ὁρόωντεσ, τὸν πρότεροσ προσέειπε γέρων Πρίαμοσ θεοειδήσ· λέξον νῦν με τάχιστα διοτρεφέσ, ὄφρα καὶ ἤδη ὕπνῳ ὕπο γλυκερῷ ταρπώμεθα κοιμηθέντεσ· οὐ γάρ πω μύσαν ὄσσε ὑπὸ βλεφάροισιν ἐμοῖσιν ἐξ οὗ σῇσ ὑπὸ χερσὶν ἐμὸσ πάϊσ ὤλεσε θυμόν, ἀλλ’ αἰεὶ στενάχω καὶ κήδεα μυρία πέσσω αὐλῆσ ἐν χόρτοισι κυλινδόμενοσ κατὰ κόπρον. νῦν δὴ καὶ σίτου πασάμην καὶ αἴθοπα οἶνον λαυκανίησ καθέηκα· πάροσ γε μὲν οὔ τι πεπάσμην. ἦ ῥ’, Ἀχιλεὺσ δ’ ἑτάροισιν ἰδὲ δμῳῇσι κέλευσε δέμνι’ ὑπ’ αἰθούσῃ θέμεναι καὶ ῥήγεα καλὰ πορφύρε’ ἐμβαλέειν, στορέσαι τ’ ἐφύπερθε τάπητασ, χλαίνασ τ’ ἐνθέμεναι οὔλασ καθύπερθεν ἕσασθαι.
αἳ δ’ ἴσαν ἐκ μεγάροιο δάοσ μετὰ χερσὶν ἔχουσαι, αἶψα δ’ ἄρα στόρεσαν δοιὼ λέχε’ ἐγκονέουσαι. τὸν δ’ ἐπικερτομέων προσέφη πόδασ ὠκὺσ Ἀχιλλεύσ· ἐκτὸσ μὲν δὴ λέξο γέρον φίλε, μή τισ Ἀχαιῶν ἐνθάδ’ ἐπέλθῃσιν βουληφόροσ, οἵ τέ μοι αἰεὶ βουλὰσ βουλεύουσι παρήμενοι, ἣ θέμισ ἐστί· τῶν εἴ τίσ σε ἴδοιτο θοὴν διὰ νύκτα μέλαιναν, αὐτίκ’ ἂν ἐξείποι Ἀγαμέμνονι ποιμένι λαῶν, καί κεν ἀνάβλησισ λύσιοσ νεκροῖο γένηται. ἀλλ’ ἄγε μοι τόδε εἰπὲ καὶ ἀτρεκέωσ κατάλεξον, ποσσῆμαρ μέμονασ κτερεϊζέμεν Ἕκτορα δῖον, ὄφρα τέωσ αὐτόσ τε μένω καὶ λαὸν ἐρύκω. τὸν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα γέρων Πρίαμοσ θεοειδήσ·
εἰ μὲν δή μ’ ἐθέλεισ τελέσαι τάφον Ἕκτορι δίῳ, ὧδέ κέ μοι ῥέζων Ἀχιλεῦ κεχαρισμένα θείησ. οἶσθα γὰρ ὡσ κατὰ ἄστυ ἐέλμεθα, τηλόθι δ’ ὕλη ἀξέμεν ἐξ ὄρεοσ, μάλα δὲ Τρῶεσ δεδίασιν. ἐννῆμαρ μέν κ’ αὐτὸν ἐνὶ μεγάροισ γοάοιμεν, τῇ δεκάτῃ δέ κε θάπτοιμεν δαινῦτό τε λαόσ, ἑνδεκάτῃ δέ κε τύμβον ἐπ’ αὐτῷ ποιήσαιμεν, τῇ δὲ δυωδεκάτῃ πολεμίξομεν εἴ περ ἀνάγκη. τὸν δ’ αὖτε προσέειπε ποδάρκησ δῖοσ Ἀχιλλεύσ·
ἔσται τοι καὶ ταῦτα γέρον Πρίαμ’ ὡσ σὺ κελεύεισ· σχήσω γὰρ πόλεμον τόσσον χρόνον ὅσσον ἄνωγασ. ὣσ ἄρα φωνήσασ ἐπὶ καρπῷ χεῖρα γέροντοσ ἔλλαβε δεξιτερήν, μή πωσ δείσει’ ἐνὶ θυμῷ.
οἳ μὲν ἄρ’ ἐν προδόμῳ δόμου αὐτόθι κοιμήσαντο κῆρυξ καὶ Πρίαμοσ πυκινὰ φρεσὶ μήδε’ ἔχοντεσ, αὐτὰρ Ἀχιλλεὺσ εὗδε μυχῷ κλισίησ ἐϋπήκτου· τῷ δὲ Βρισηὶ̈σ παρελέξατο καλλιπάρῃοσ. ἄλλοι μέν ῥα θεοί τε καὶ ἀνέρεσ ἱπποκορυσταὶ εὗδον παννύχιοι μαλακῷ δεδμημένοι ὕπνῳ·
ἀλλ’ οὐχ Ἑρμείαν ἐριούνιον ὕπνοσ ἔμαρπτεν ὁρμαίνοντ’ ἀνὰ θυμὸν ὅπωσ Πρίαμον βασιλῆα νηῶν ἐκπέμψειε λαθὼν ἱεροὺσ πυλαωρούσ. στῆ δ’ ἄρ’ ὑπὲρ κεφαλῆσ καί μιν πρὸσ μῦθον ἐείπεν· ὦ γέρον οὔ νύ τι σοί γε μέλει κακόν, οἱο͂ν ἔθ’ εὕδεισ ἀνδράσιν ἐν δηί̈οισιν, ἐπεί σ’ εἰάσεν Ἀχιλλεύσ. καὶ νῦν μὲν φίλον υἱὸν ἐλύσαο, πολλὰ δ’ ἔδωκασ· σεῖο δέ κε ζωοῦ καὶ τρὶσ τόσα δοῖεν ἄποινα παῖδεσ τοὶ μετόπισθε λελειμμένοι, αἴ κ’ Ἀγαμέμνων γνώῃ σ’ Ἀτρεί̈δησ, γνώωσι δὲ πάντεσ Ἀχαιοί. ὣσ ἔφατ’, ἔδεισεν δ’ ὃ γέρων, κήρυκα δ’ ἀνίστη.
τοῖσιν δ’ Ἑρμείασ ζεῦξ’ ἵππουσ ἡμιόνουσ τε, ῥίμφα δ’ ἄρ’ αὐτὸσ ἔλαυνε κατὰ στρατόν, οὐδέ τισ ἔγνω. ἀλλ’ ὅτε δὴ πόρον ἷξον ἐϋρρεῖοσ ποταμοῖο Ξάνθου δινήεντοσ, ὃν ἀθάνατοσ τέκετο Ζεύσ, Ἑρμείασ μὲν ἔπειτ’ ἀπέβη πρὸσ μακρὸν Ὄλυμπον, Ηὢσ δὲ κροκόπεπλοσ ἐκίδνατο πᾶσαν ἐπ’ αἰᾶν, οἳ δ’ εἰσ ἄστυ ἔλων οἰμωγῇ τε στοναχῇ τε ἵππουσ, ἡμίονοι δὲ νέκυν φέρον.
οὐδέ τισ ἄλλοσ ἔγνω πρόσθ’ ἀνδρῶν καλλιζώνων τε γυναικῶν, ἀλλ’ ἄρα Κασσάνδρη ἰκέλη χρυσῇ Ἀφροδίτῃ Πέργαμον εἰσαναβᾶσα φίλον πατέρ’ εἰσενόησεν ἑσταότ’ ἐν δίφρῳ, κήρυκά τε ἀστυβοώτην· τὸν δ’ ἄρ’ ἐφ’ ἡμιόνων ἴδε κείμενον ἐν λεχέεσσι· κώκυσέν τ’ ἄρ’ ἔπειτα γέγωνέ τε πᾶν κατὰ ἄστυ· ὄψεσθε Τρῶεσ καὶ Τρῳάδεσ Ἕκτορ’ ἰόντεσ, εἴ ποτε καὶ ζώοντι μάχησ ἐκνοστήσαντι χαίρετ’, ἐπεὶ μέγα χάρμα πόλει τ’ ἦν παντί τε δήμῳ. ὣσ ἔφατ’, οὐδέ τισ αὐτόθ’ ἐνὶ πτόλεϊ λίπετ’ ἀνὴρ οὐδὲ γυνή·
πάντασ γὰρ ἀάσχετον ἵκετο πένθοσ· ἀγχοῦ δὲ ξύμβληντο πυλάων νεκρὸν ἄγοντι. πρῶται τόν γ’ ἄλοχόσ τε φίλη καὶ πότνια μήτηρ τιλλέσθην ἐπ’ ἄμαξαν ἐύ̈τροχον ἀί̈ξασαι ἁπτόμεναι κεφαλῆσ· κλαίων δ’ ἀμφίσταθ’ ὅμιλοσ. καί νύ κε δὴ πρόπαν ἦμαρ ἐσ ἠέλιον καταδύντα Ἕκτορα δάκρυ χέοντεσ ὀδύροντο πρὸ πυλάων, εἰ μὴ ἄρ’ ἐκ δίφροιο γέρων λαοῖσι μετηύδα· εἴξατέ μοι οὐρεῦσι διελθέμεν· αὐτὰρ ἔπειτα ἄσεσθε κλαυθμοῖο, ἐπὴν ἀγάγωμι δόμον δέ. ὣσ ἔφαθ’, οἳ δὲ διέστησαν καὶ εἶξαν ἀπήνῃ.
οἳ δ’ ἐπεὶ εἰσάγαγον κλυτὰ δώματα, τὸν μὲν ἔπειτα τρητοῖσ ἐν λεχέεσσι θέσαν, παρὰ δ’ εἷσαν ἀοιδοὺσ θρήνων ἐξάρχουσ, οἵ τε στονόεσσαν ἀοιδὴν οἳ μὲν ἄρ’ ἐθρήνεον, ἐπὶ δὲ στενάχοντο γυναῖκεσ. τῇσιν δ’ Ἀνδρομάχη λευκώλενοσ ἦρχε γόοιο Ἕκτοροσ ἀνδροφόνοιο κάρη μετὰ χερσὶν ἔχουσα· ἆνερ ἀπ’ αἰῶνοσ νέοσ ὤλεο, κὰδ δέ με χήρην λείπεισ ἐν μεγάροισι· πάϊσ δ’ ἔτι νήπιοσ αὔτωσ ὃν τέκομεν σύ τ’ ἐγώ τε δυσάμμοροι, οὐδέ μιν οἰώ ἥβην ἵξεσθαι· πρὶν γὰρ πόλισ ἥδε κατ’ ἄκρησ πέρσεται· ἦ γὰρ ὄλωλασ ἐπίσκοποσ, ὅσ τέ μιν αὐτὴν ῥύσκευ, ἔχεσ δ’ ἀλόχουσ κεδνὰσ καὶ νήπια τέκνα, αἳ δή τοι τάχα νηυσὶν ὀχήσονται γλαφυρῇσι, καὶ μὲν ἐγὼ μετὰ τῇσι· σὺ δ’ αὖ τέκοσ ἢ ἐμοὶ αὐτῇ ἕψεαι, ἔνθά κεν ἔργα ἀεικέα ἐργάζοιο ἀθλεύων πρὸ ἄνακτοσ ἀμειλίχου, ἤ τισ Ἀχαιῶν ῥίψει χειρὸσ ἑλὼν ἀπὸ πύργου λυγρὸν ὄλεθρον χωόμενοσ, ᾧ δή που ἀδελφεὸν ἔκτανεν Ἕκτωρ ἢ πατέρ’ ἠὲ καὶ υἱόν, ἐπεὶ μάλα πολλοὶ Ἀχαιῶν Ἕκτοροσ ἐν παλάμῃσιν ὀδὰξ ἕλον ἄσπετον οὖδασ. οὐ γὰρ μείλιχοσ ἔσκε πατὴρ τεὸσ ἐν δαὶ̈ λυγρῇ· τὼ καί μιν λαοὶ μὲν ὀδύρονται κατὰ ἄστυ, ἀρητὸν δὲ τοκεῦσι γόον καὶ πένθοσ ἔθηκασ Ἕκτορ· ἐμοὶ δὲ μάλιστα λελείψεται ἄλγεα λυγρά. οὐ γάρ μοι θνῄσκων λεχέων ἐκ χεῖρασ ὄρεξασ, οὐδέ τί μοι εἶπεσ πυκινὸν ἔποσ, οὗ τέ κεν αἰεὶ μεμνῄμην νύκτάσ τε καὶ ἤματα δάκρυ χέουσα. ὣσ ἔφατο κλαίουσ’, ἐπὶ δὲ στενάχοντο γυναῖκεσ.
τῇσιν δ’ αὖθ’ Ἑκάβη ἁδινοῦ ἐξῆρχε γόοιο· Ἕκτορ ἐμῷ θυμῷ πάντων πολὺ φίλτατε παίδων, ἦ μέν μοι ζωόσ περ ἐὼν φίλοσ ἦσθα θεοῖσιν· οἳ δ’ ἄρα σεῦ κήδοντο καὶ ἐν θανάτοιό περ αἴσῃ. ἄλλουσ μὲν γὰρ παῖδασ ἐμοὺσ πόδασ ὠκὺσ Ἀχιλλεὺσ πέρνασχ’ ὅν τιν’ ἕλεσκε πέρην ἁλὸσ ἀτρυγέτοιο, ἐσ Σάμον ἔσ τ’ Ἴμβρον καὶ Λῆμνον ἀμιχθαλόεσσαν· σεῦ δ’ ἐπεὶ ἐξέλετο ψυχὴν ταναήκεϊ χαλκῷ, πολλὰ ῥυστάζεσκεν ἑοῦ περὶ σῆμ’ ἑτάροιο Πατρόκλου, τὸν ἔπεφνεσ· ἀνέστησεν δέ μιν οὐδ’ ὧσ. νῦν δέ μοι ἑρσήεισ καὶ πρόσφατοσ ἐν μεγάροισι κεῖσαι, τῷ ἴκελοσ ὅν τ’ ἀργυρότοξοσ Ἀπόλλων οἷσ ἀγανοῖσι βέλεσσιν ἐποιχόμενοσ κατέπεφνεν. ὣσ ἔφατο κλαίουσα, γόον δ’ ἀλίαστον ὄρινε.
τῇσι δ’ ἔπειθ’ Ἑλένη τριτάτη ἐξῆρχε γόοιο· Ἕκτορ ἐμῷ θυμῷ δαέρων πολὺ φίλτατε πάντων, ἦ μέν μοι πόσισ ἐστὶν Ἀλέξανδροσ θεοειδήσ, ὅσ μ’ ἄγαγε Τροίηνδ’· ὡσ πρὶν ὤφελλον ὀλέσθαι. ἤδη γὰρ νῦν μοι τόδε εἰκοστὸν ἔτοσ ἐστὶν ἐξ οὗ κεῖθεν ἔβην καὶ ἐμῆσ ἀπελήλυθα πάτρησ· ἀλλ’ οὔ πω σεῦ ἄκουσα κακὸν ἔποσ οὐδ’ ἀσύφηλον· ἀλλ’ εἴ τίσ με καὶ ἄλλοσ ἐνὶ μεγάροισιν ἐνίπτοι δαέρων ἢ γαλόων ἢ εἰνατέρων εὐπέπλων, ἢ ἑκυρή, ἑκυρὸσ δὲ πατὴρ ὣσ ἤπιοσ αἰεί, ἀλλὰ σὺ τὸν ἐπέεσσι παραιφάμενοσ κατέρυκεσ σῇ τ’ ἀγανοφροσύνῃ καὶ σοῖσ ἀγανοῖσ ἐπέεσσι. τὼ σέ θ’ ἅμα κλαίω καὶ ἔμ’ ἄμμορον ἀχνυμένη κῆρ· οὐ γάρ τίσ μοι ἔτ’ ἄλλοσ ἐνὶ Τροίῃ εὐρείῃ ἤπιοσ οὐδὲ φίλοσ, πάντεσ δέ με πεφρίκασιν. ὣσ ἔφατο κλαίουσ’, ἐπὶ δ’ ἔστενε δῆμοσ ἀπείρων.
λαοῖσιν δ’ ὃ γέρων Πρίαμοσ μετὰ μῦθον ἐείπεν· ἄξετε νῦν Τρῶεσ ξύλα ἄστυ δέ, μὴ δέ τι θυμῷ δείσητ’ Ἀργείων πυκινὸν λόχον· ἦ γὰρ Ἀχιλλεὺσ πέμπων μ’ ὧδ’ ἐπέτελλε μελαινάων ἀπὸ νηῶν μὴ πρὶν πημανέειν πρὶν δωδεκάτη μόλῃ ἠώσ. ὣσ ἔφαθ’, οἳ δ’ ὑπ’ ἀμάξῃσιν βόασ ἡμιόνουσ τε ζεύγνυσαν, αἶψα δ’ ἔπειτα πρὸ ἄστεοσ ἠγερέθοντο.
ἐννῆμαρ μὲν τοί γε ἀγίνεον ἄσπετον ὕλην· ἀλλ’ ὅτε δὴ δεκάτη ἐφάνη φαεσίμβροτοσ ἠώσ, καὶ τότ’ ἄρ’ ἐξέφερον θρασὺν Ἕκτορα δάκρυ χέοντεσ, ἐν δὲ πυρῇ ὑπάτῃ νεκρὸν θέσαν, ἐν δ’ ἔβαλον πῦρ. ἦμοσ δ’ ἠριγένεια φάνη ῥοδοδάκτυλοσ Ηὤσ, τῆμοσ ἄρ’ ἀμφὶ πυρὴν κλυτοῦ Ἕκτοροσ ἔγρετο λαόσ.
αὐτὰρ ἐπεί ῥ’ ἤγερθεν ὁμηγερέεσ τ’ ἐγένοντο πρῶτον μὲν κατὰ πυρκαϊὴν σβέσαν αἴθοπι οἴνῳ πᾶσαν, ὁπόσσον ἐπέσχε πυρὸσ μένοσ· αὐτὰρ ἔπειτα ὀστέα λευκὰ λέγοντο κασίγνητοί θ’ ἕταροί τε μυρόμενοι, θαλερὸν δὲ κατείβετο δάκρυ παρειῶν. καὶ τά γε χρυσείην ἐσ λάρνακα θῆκαν ἑλόντεσ πορφυρέοισ πέπλοισι καλύψαντεσ μαλακοῖσιν. αἶψα δ’ ἄρ’ ἐσ κοίλην κάπετον θέσαν, αὐτὰρ ὕπερθε πυκνοῖσιν λάεσσι κατεστόρεσαν μεγάλοισι· ῥίμφα δὲ σῆμ’ ἔχεαν, περὶ δὲ σκοποὶ ἡάτο πάντῃ, μὴ πρὶν ἐφορμηθεῖεν ἐϋκνήμιδεσ Ἀχαιοί. χεύαντεσ δὲ τὸ σῆμα πάλιν κίον· αὐτὰρ ἔπειτα εὖ συναγειρόμενοι δαίνυντ’ ἐρικυδέα δαῖτα δώμασιν ἐν Πριάμοιο διοτρεφέοσ βασιλῆοσ. ὣσ οἵ γ’ ἀμφίεπον τάφον Ἕκτοροσ ἱπποδάμοιο.
호흡부호 보기
강세부호 보기
장단부호 보기
작은 Iota 보기
모든 부호 보기