Homer, Iliad, Book 23 55:

τὸν δ’ αὖτ’ Ἀντίλοχοσ πεπνυμένοσ ἀντίον ηὔδα· ἄνσχεο νῦν· πολλὸν γὰρ ἔγωγε νεώτερόσ εἰμι σεῖο ἄναξ Μενέλαε, σὺ δὲ πρότεροσ καὶ ἀρείων. οἶσθ’ οἱαῖ νέου ἀνδρὸσ ὑπερβασίαι τελέθουσι· κραιπνότεροσ μὲν γάρ τε νόοσ, λεπτὴ δέ τε μῆτισ. τώ τοι ἐπιτλήτω κραδίη· ἵππον δέ τοι αὐτὸσ δώσω, τὴν ἀρόμην. εἰ καί νύ κεν οἴκοθεν ἄλλο μεῖζον ἐπαιτήσειασ, ἄφαρ κέ τοι αὐτίκα δοῦναι βουλοίμην ἢ σοί γε διοτρεφὲσ ἤματα πάντα ἐκ θυμοῦ πεσέειν καὶ δαίμοσιν εἶναι ἀλιτρόσ.