호흡부호 보기
강세부호 보기
장단부호 보기
작은 Iota 보기
모든 부호 보기
ὣσ οἳ μὲν στενάχοντο κατὰ πτόλιν· αὐτὰρ Ἀχαιοὶ ἐπεὶ δὴ νῆάσ τε καὶ Ἑλλήσποντον ἵκοντο, οἳ μὲν ἄρ’ ἐσκίδναντο ἑὴν ἐπὶ νῆα ἕκαστοσ, Μυρμιδόνασ δ’ οὐκ εἰά ἀποσκίδνασθαι Ἀχιλλεύσ, ἀλλ’ ὅ γε οἷσ ἑτάροισι φιλοπτολέμοισι μετηύδα· Μυρμιδόνεσ ταχύπωλοι ἐμοὶ ἐρίηρεσ ἑταῖροι μὴ δή πω ὑπ’ ὄχεσφι λυώμεθα μώνυχασ ἵππουσ, ἀλλ’ αὐτοῖσ ἵπποισι καὶ ἁρ́μασιν ἆσσον ἰόντεσ Πάτροκλον κλαίωμεν· ὃ γὰρ γέρασ ἐστὶ θανόντων. αὐτὰρ ἐπεί κ’ ὀλοοῖο τεταρπώμεσθα γόοιο, ἵππουσ λυσάμενοι δορπήσομεν ἐνθάδε πάντεσ. ὣσ ἔφαθ’, οἳ δ’ ᾤμωξαν ἀολλέεσ, ἦρχε δ’ Ἀχιλλεύσ.
οἳ δὲ τρὶσ περὶ νεκρὸν ἐύ̈τριχασ ἤλασαν ἵππουσ μυρόμενοι· μετὰ δέ σφι Θέτισ γόου ἵμερον ὦρσε. δεύοντο ψάμαθοι, δεύοντο δὲ τεύχεα φωτῶν δάκρυσι· τοῖον γὰρ πόθεον μήστωρα φόβοιο. τοῖσι δὲ Πηλεί̈δησ ἁδινοῦ ἐξῆρχε γόοιο χεῖρασ ἐπ’ ἀνδροφόνουσ θέμενοσ στήθεσσιν ἑταίρου· χαῖρέ μοι ὦ Πάτροκλε καὶ εἰν Αἴ̈δαο δόμοισι· πάντα γὰρ ἤδη τοι τελέω τὰ πάροιθεν ὑπέστην Ἕκτορα δεῦρ’ ἐρύσασ δώσειν κυσὶν ὠμὰ δάσασθαι, δώδεκα δὲ προπάροιθε πυρῆσ ἀποδειροτομήσειν Τρώων ἀγλαὰ τέκνα σέθεν κταμένοιο χολωθείσ. ἦ ῥα καὶ Ἕκτορα δῖον ἀεικέα μήδετο ἔργα πρηνέα πὰρ λεχέεσσι Μενοιτιάδαο τανύσσασ ἐν κονίῃσ·
οἳ δ’ ἔντε’ ἀφωπλίζοντο ἕκαστοσ χάλκεα μαρμαίροντα, λύον δ’ ὑψηχέασ ἵππουσ, κὰδ δ’ ἷζον παρὰ νηὶ̈ ποδώκεοσ Αἰακίδαο μυρίοι· αὐτὰρ ὃ τοῖσι τάφον μενοεικέα δαίνυ. πολλοὶ μὲν βόεσ ἀργοὶ ὀρέχθεον ἀμφὶ σιδήρῳ σφαζόμενοι, πολλοὶ δ’ ὀί̈εσ καὶ μηκάδεσ αἶγεσ· πολλοὶ δ’ ἀργιόδοντεσ ὑέσ θαλέθοντεσ ἀλοιφῇ εὑόμενοι τανύοντο διὰ φλογὸσ Ἡφαίστοιο· πάντῃ δ’ ἀμφὶ νέκυν κοτυλήρυτον ἔρρεεν αἷμα. αὐτὰρ τόν γε ἄνακτα ποδώκεα Πηλεί̈ωνα εἰσ Ἀγαμέμνονα δῖον ἄγον βασιλῆεσ Ἀχαιῶν σπουδῇ παρπεπιθόντεσ ἑταίρου χωόμενον κῆρ.
οἳ δ’ ὅτε δὴ κλισίην Ἀγαμέμνονοσ ἷξον ἰόντεσ, αὐτίκα κηρύκεσσι λιγυφθόγγοισι κέλευσαν ἀμφὶ πυρὶ στῆσαι τρίποδα μέγαν, εἰ πεπίθοιεν Πηλεί̈δην λούσασθαι ἄπο βρότον αἱματόεντα. αὐτὰρ ὅ γ’ ἠρνεῖτο στερεῶσ, ἐπὶ δ’ ὁρ́κον ὄμοσσεν· οὐ μὰ Ζῆν’, ὅσ τίσ τε θεῶν ὕπατοσ καὶ ἄριστοσ, οὐ θέμισ ἐστὶ λοετρὰ καρήατοσ ἆσσον ἱκέσθαι πρίν γ’ ἐνὶ Πάτροκλον θέμεναι πυρὶ σῆμά τε χεῦαι κείρασθαί τε κόμην, ἐπεὶ οὔ μ’ ἔτι δεύτερον ὧδε ἵξετ’ ἄχοσ κραδίην ὄφρα ζωοῖσι μετείω. ἀλλ’ ἤτοι νῦν μὲν στυγερῇ πειθώμεθα δαιτί· ἠῶθεν δ’ ὄτρυνον ἄναξ ἀνδρῶν Ἀγάμεμνον ὕλην τ’ ἀξέμεναι παρά τε σχεῖν ὅσσ’ ἐπιεικὲσ νεκρὸν ἔχοντα νέεσθαι ὑπὸ ζόφον ἠερόεντα, ὄφρ’ ἤτοι τοῦτον μὲν ἐπιφλέγῃ ἀκάματον πῦρ θᾶσσον ἀπ’ ὀφθαλμῶν, λαοὶ δ’ ἐπὶ ἔργα τράπωνται. ὣσ ἔφαθ’, οἳ δ’ ἄρα τοῦ μάλα μὲν κλύον ἠδὲ πίθοντο.
ἐσσυμένωσ δ’ ἄρα δόρπον ἐφοπλίσσαντεσ ἕκαστοι δαίνυντ’, οὐδέ τι θυμὸσ ἐδεύετο δαιτὸσ ἐί̈σησ. αὐτὰρ ἐπεὶ πόσιοσ καὶ ἐδητύοσ ἐξ ἔρον ἕντο, οἳ μὲν κακκείοντεσ ἔβαν κλισίην δὲ ἕκαστοσ, Πηλεί̈δησ δ’ ἐπὶ θινὶ πολυφλοίσβοιο θαλάσσησ κεῖτο βαρὺ στενάχων πολέσιν μετὰ Μυρμιδόνεσσιν ἐν καθαρῷ, ὅθι κύματ’ ἐπ’ ἠϊόνοσ κλύζεσκον· εὖτε τὸν ὕπνοσ ἔμαρπτε λύων μελεδήματα θυμοῦ νήδυμοσ ἀμφιχυθείσ· μάλα γὰρ κάμε φαίδιμα γυῖα Ἕκτορ’ ἐπαί̈σσων προτὶ Ἴλιον ἠνεμόεσσαν· ἦλθε δ’ ἐπὶ ψυχὴ Πατροκλῆοσ δειλοῖο πάντ’ αὐτῷ μέγεθόσ τε καὶ ὄμματα κάλ’ ἐϊκυῖα καὶ φωνήν, καὶ τοῖα περὶ χροὶ̈ εἵματα ἕστο· στῆ δ’ ἄρ’ ὑπὲρ κεφαλῆσ καί μιν πρὸσ μῦθον ἐείπεν· εὕδεισ, αὐτὰρ ἐμεῖο λελασμένοσ ἔπλευ Ἀχιλλεῦ. οὐ μέν μευ ζώοντοσ ἀκήδεισ, ἀλλὰ θανόντοσ· θάπτέ με ὅττι τάχιστα πύλασ Αἴ̈δαο περήσω. τῆλέ με εἴργουσι ψυχαὶ εἴδωλα καμόντων, οὐδέ μέ πω μίσγεσθαι ὑπὲρ ποταμοῖο ἐῶσιν, ἀλλ’ αὔτωσ ἀλάλημαι ἀν’ εὐρυπυλὲσ Αἴ̈δοσ δῶ. καί μοι δὸσ τὴν χεῖρ’· ὀλοφύρομαι, οὐ γὰρ ἔτ’ αὖτισ νίσομαι ἐξ Αἴ̈δαο, ἐπήν με πυρὸσ λελάχητε. οὐ μὲν γὰρ ζωοί γε φίλων ἀπάνευθεν ἑταίρων βουλὰσ ἑζόμενοι βουλεύσομεν, ἀλλ’ ἐμὲ μὲν κὴρ ἀμφέχανε στυγερή, ἥ περ λάχε γιγνόμενόν περ· καὶ δὲ σοὶ αὐτῷ μοῖρα, θεοῖσ ἐπιείκελ’ Ἀχιλλεῦ, τείχει ὕπο Τρώων εὐηφενέων ἀπολέσθαι. ἄλλο δέ τοι ἐρέω καὶ ἐφήσομαι αἴ κε πίθηαι· μὴ ἐμὰ σῶν ἀπάνευθε τιθήμεναι ὀστέ’ Ἀχιλλεῦ, ἀλλ’ ὁμοῦ ὡσ ἐτράφημεν ἐν ὑμετέροισι δόμοισιν, εὖτέ με τυτθὸν ἐόντα Μενοίτιοσ ἐξ Ὀπόεντοσ ἤγαγεν ὑμέτερόνδ’ ἀνδροκτασίησ ὕπο λυγρῆσ, ἤματι τῷ ὅτε παῖδα κατέκτανον Ἀμφιδάμαντοσ νήπιοσ οὐκ ἐθέλων ἀμφ’ ἀστραγάλοισι χολωθείσ· ἔνθά με δεξάμενοσ ἐν δώμασιν ἱππότα Πηλεὺσ ἔτραφέ τ’ ἐνδυκέωσ καὶ σὸν θεράποντ’ ὀνόμηνεν· ὣσ δὲ καὶ ὀστέα νῶϊν ὁμὴ σορὸσ ἀμφικαλύπτοι χρύσεοσ ἀμφιφορεύσ, τόν τοι πόρε πότνια μήτηρ. τὸν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη πόδασ ὠκὺσ Ἀχιλλεύσ·
τίπτέ μοι ἠθείη κεφαλὴ δεῦρ’ εἰλήλουθασ καί μοι ταῦτα ἕκαστ’ ἐπιτέλλεαι; αὐτὰρ ἐγώ τοι πάντα μάλ’ ἐκτελέω καὶ πείσομαι ὡσ σὺ κελεύεισ. ἀλλά μοι ἆσσον στῆθι· μίνυνθά περ ἀμφιβαλόντε ἀλλήλουσ ὀλοοῖο τεταρπώμεσθα γόοιο. ὣσ ἄρα φωνήσασ ὠρέξατο χερσὶ φίλῃσιν οὐδ’ ἔλαβε·
ψυχὴ δὲ κατὰ χθονὸσ ἠύ̈τε καπνὸσ ᾤχετο τετριγυῖα· ταφὼν δ’ ἀνόρουσεν Ἀχιλλεὺσ χερσί τε συμπλατάγησεν, ἔποσ δ’ ὀλοφυδνὸν ἐείπεν· ὢ πόποι ἦ ῥά τίσ ἐστι καὶ εἰν Αἴ̈δαο δόμοισι ψυχὴ καὶ εἴδωλον, ἀτὰρ φρένεσ οὐκ ἔνι πάμπαν· παννυχίη γάρ μοι Πατροκλῆοσ δειλοῖο ψυχὴ ἐφεστήκει γοόωσά τε μυρομένη τε, καί μοι ἕκαστ’ ἐπέτελλεν, ἐί̈κτο δὲ θέσκελον αὐτῷ. ὣσ φάτο, τοῖσι δὲ πᾶσιν ὑφ’ ἵμερον ὦρσε γόοιο·
μυρομένοισι δὲ τοῖσι φάνη ῥοδοδάκτυλοσ Ηὢσ ἀμφὶ νέκυν ἐλεεινόν. ἀτὰρ κρείων Ἀγαμέμνων οὐρῆάσ τ’ ὄτρυνε καὶ ἀνέρασ ἀξέμεν ὕλην πάντοθεν ἐκ κλισιῶν· ἐπὶ δ’ ἀνὴρ ἐσθλὸσ ὀρώρει Μηριόνησ θεράπων ἀγαπήνοροσ Ἰδομενῆοσ. οἳ δ’ ἴσαν ὑλοτόμουσ πελέκεασ ἐν χερσὶν ἔχοντεσ σειράσ τ’ εὐπλέκτουσ· πρὸ δ’ ἄρ’ οὐρῆεσ κίον αὐτῶν. πολλὰ δ’ ἄναντα κάταντα πάραντά τε δόχμιά τ’ ἦλθον· ἀλλ’ ὅτε δὴ κνημοὺσ προσέβαν πολυπίδακοσ Ἴδησ, αὐτίκ’ ἄρα δρῦσ ὑψικόμουσ ταναήκεϊ χαλκῷ τάμνον ἐπειγόμενοι· ταὶ δὲ μεγάλα κτυπέουσαι πῖπτον· τὰσ μὲν ἔπειτα διαπλήσσοντεσ Ἀχαιοὶ ἔκδεον ἡμιόνων· ταὶ δὲ χθόνα ποσσὶ δατεῦντο ἐλδόμεναι πεδίοιο διὰ ῥωπήϊα πυκνά. πάντεσ δ’ ὑλοτόμοι φιτροὺσ φέρον· ὡσ γὰρ ἀνώγει Μηριόνησ θεράπων ἀγαπήνοροσ Ἰδομενῆοσ. κὰδ δ’ ἄρ’ ἐπ’ ἀκτῆσ βάλλον ἐπισχερώ, ἔνθ’ ἄρ’ Ἀχιλλεὺσ φράσσατο Πατρόκλῳ μέγα ἠρίον ἠδὲ οἷ αὐτῷ. αὐτὰρ ἐπεὶ πάντῃ παρακάββαλον ἄσπετον ὕλην ἡάτ’ ἄρ’ αὖθι μένοντεσ ἀολλέεσ.
αὐτὰρ Ἀχιλλεὺσ αὐτίκα Μυρμιδόνεσσι φιλοπτολέμοισι κέλευσε χαλκὸν ζώννυσθαι, ζεῦξαι δ’ ὑπ’ ὄχεσφιν ἕκαστον ἵππουσ· οἳ δ’ ὄρνυντο καὶ ἐν τεύχεσσιν ἔδυνον, ἂν δ’ ἔβαν ἐν δίφροισι παραιβάται ἡνίοχοί τε, πρόσθε μὲν ἱππῆεσ, μετὰ δὲ νέφοσ εἵπετο πεζῶν μυρίοι· ἐν δὲ μέσοισι φέρον Πάτροκλον ἑταῖροι. θριξὶ δὲ πάντα νέκυν καταείνυσαν, ἃσ ἐπέβαλλον κειρόμενοι· ὄπιθεν δὲ κάρη ἔχε δῖοσ Ἀχιλλεὺσ ἀχνύμενοσ· ἕταρον γὰρ ἀμύμονα πέμπ’ Αἴ̈δοσ δέ. οἳ δ’ ὅτε χῶρον ἵκανον ὅθί σφισι πέφραδ’ Ἀχιλλεὺσ κάτθεσαν, αἶψα δέ οἱ μενοεικέα νήεον ὕλην.
ἔνθ’ αὖτ’ ἄλλ’ ἐνόησε ποδάρκησ δῖοσ Ἀχιλλεύσ· στὰσ ἀπάνευθε πυρῆσ ξανθὴν ἀπεκείρατο χαίτην, τήν ῥα Σπερχειῷ ποταμῷ τρέφε τηλεθόωσαν· ὀχθήσασ δ’ ἄρα εἶπεν ἰδὼν ἐπὶ οἴνοπα πόντον· Σπερχεί’ ἄλλωσ σοί γε πατὴρ ἠρήσατο Πηλεὺσ κεῖσέ με νοστήσαντα φίλην ἐσ πατρίδα γαῖαν σοί τε κόμην κερέειν ῥέξειν θ’ ἱερὴν ἑκατόμβην, πεντήκοντα δ’ ἔνορχα παρ’ αὐτόθι μῆλ’ ἱερεύσειν ἐσ πηγάσ, ὅθι τοι τέμενοσ βωμόσ τε θυήεισ. ὣσ ἠρᾶθ’ ὃ γέρων, σὺ δέ οἱ νόον οὐκ ἐτέλεσσασ. νῦν δ’ ἐπεὶ οὐ νέομαί γε φίλην ἐσ πατρίδα γαῖαν Πατρόκλῳ ἡρ́ωϊ κόμην ὀπάσαιμι φέρεσθαι. ὣσ εἰπὼν ἐν χερσὶ κόμην ἑτάροιο φίλοιο θῆκεν, τοῖσι δὲ πᾶσιν ὑφ’ ἵμερον ὦρσε γόοιο.
καί νύ κ’ ὀδυρομένοισιν ἔδυ φάοσ ἠελίοιο εἰ μὴ Ἀχιλλεὺσ αἶψ’ Ἀγαμέμνονι εἶπε παραστάσ· Ἀτρεί̈δη, σοὶ γάρ τε μάλιστά γε λαὸσ Ἀχαιῶν πείσονται μύθοισι, γόοιο μὲν ἔστι καὶ ἆσαι, νῦν δ’ ἀπὸ πυρκαϊῆσ σκέδασον καὶ δεῖπνον ἄνωχθι ὅπλεσθαι· τάδε δ’ ἀμφὶ πονησόμεθ’ οἷσι μάλιστα κήδεόσ ἐστι νέκυσ· παρὰ δ’ οἵ τ’ ἀγοὶ ἄμμι μενόντων. αὐτὰρ ἐπεὶ τό γ’ ἄκουσεν ἄναξ ἀνδρῶν Ἀγαμέμνων, αὐτίκα λαὸν μὲν σκέδασεν κατὰ νῆασ ἐί̈σασ, κηδεμόνεσ δὲ παρ’ αὖθι μένον καὶ νήεον ὕλην, ποίησαν δὲ πυρὴν ἑκατόμπεδον ἔνθα καὶ ἔνθα, ἐν δὲ πυρῇ ὑπάτῃ νεκρὸν θέσαν ἀχνύμενοι κῆρ.
πολλὰ δὲ ἴφια μῆλα καὶ εἰλίποδασ ἕλικασ βοῦσ πρόσθε πυρῆσ ἔδερόν τε καὶ ἄμφεπον· ἐκ δ’ ἄρα πάντων δημὸν ἑλὼν ἐκάλυψε νέκυν μεγάθυμοσ Ἀχιλλεὺσ ἐσ πόδασ ἐκ κεφαλῆσ, περὶ δὲ δρατὰ σώματα νήει. ἐν δ’ ἐτίθει μέλιτοσ καὶ ἀλείφατοσ ἀμφιφορῆασ πρὸσ λέχεα κλίνων· πίσυρασ δ’ ἐριαύχενασ ἵππουσ ἐσσυμένωσ ἐνέβαλλε πυρῇ μεγάλα στεναχίζων. ἐννέα τῷ γε ἄνακτι τραπεζῆεσ κύνεσ ἦσαν, καὶ μὲν τῶν ἐνέβαλλε πυρῇ δύο δειροτομήσασ, δώδεκα δὲ Τρώων μεγαθύμων υἱέασ ἐσθλοὺσ χαλκῷ δηϊόων· κακὰ δὲ φρεσὶ μήδετο ἔργα· ἐν δὲ πυρὸσ μένοσ ἧκε σιδήρεον ὄφρα νέμοιτο. ᾤμωξέν τ’ ἄρ’ ἔπειτα, φίλον δ’ ὀνόμηνεν ἑταῖρον· χαῖρέ μοι ὦ Πάτροκλε καὶ εἰν Αἴ̈δαο δόμοισι· πάντα γὰρ ἤδη τοι τελέω τὰ πάροιθεν ὑπέστην, δώδεκα μὲν Τρώων μεγαθύμων υἱέασ ἐσθλοὺσ τοὺσ ἅμα σοὶ πάντασ πῦρ ἐσθίει· Ἕκτορα δ’ οὔ τι δώσω Πριαμίδην πυρὶ δαπτέμεν, ἀλλὰ κύνεσσιν. ὣσ φάτ’ ἀπειλήσασ·
τὸν δ’ οὐ κύνεσ ἀμφεπένοντο, ἀλλὰ κύνασ μὲν ἄλαλκε Διὸσ θυγάτηρ Ἀφροδίτη ἤματα καὶ νύκτασ, ῥοδόεντι δὲ χρῖεν ἐλαίῳ ἀμβροσίῳ, ἵνα μή μιν ἀποδρύφοι ἑλκυστάζων. τῷ δ’ ἐπὶ κυάνεον νέφοσ ἤγαγε Φοῖβοσ Ἀπόλλων οὐρανόθεν πεδίον δέ, κάλυψε δὲ χῶρον ἅπαντα ὅσσον ἐπεῖχε νέκυσ, μὴ πρὶν μένοσ ἠελίοιο σκήλει’ ἀμφὶ περὶ χρόα ἴνεσιν ἠδὲ μέλεσσιν. οὐδὲ πυρὴ Πατρόκλου ἐκαίετο τεθνηῶτοσ·
ἔνθ’ αὖτ’ ἀλλ’ ἐνόησε ποδάρκησ δῖοσ Ἀχιλλεύσ· στὰσ ἀπάνευθε πυρῆσ δοιοῖσ ἠρᾶτ’ ἀνέμοισι Βορέῃ καὶ Ζεφύρῳ, καὶ ὑπίσχετο ἱερὰ καλά· πολλὰ δὲ καὶ σπένδων χρυσέῳ δέπαϊ λιτάνευεν ἐλθέμεν, ὄφρα τάχιστα πυρὶ φλεγεθοίατο νεκροί, ὕλη τε σεύαιτο καήμεναι. ὦκα δὲ Ἶρισ ἀράων ἀί̈ουσα μετάγγελοσ ἦλθ’ ἀνέμοισιν. οἳ μὲν ἄρα Ζεφύροιο δυσαέοσ ἀθρόοι ἔνδον εἰλαπίνην δαίνυντο· θέουσα δὲ Ἶρισ ἐπέστη βηλῷ ἔπι λιθέῳ· τοὶ δ’ ὡσ ἴδον ὀφθαλμοῖσι πάντεσ ἀνήϊξαν, κάλεόν τέ μιν εἰσ ἓ ἕκαστοσ· ἣ δ’ αὖθ’ ἕζεσθαι μὲν ἀνήνατο, εἶπε δὲ μῦθον· οὐχ ἕδοσ· εἶμι γὰρ αὖτισ ἐπ’ Ὠκεανοῖο ῥέεθρα Αἰθιόπων ἐσ γαῖαν, ὅθι ῥέζουσ’ ἑκατόμβασ ἀθανάτοισ, ἵνα δὴ καὶ ἐγὼ μεταδαίσομαι ἱρῶν. ἀλλ’ Ἀχιλεὺσ Βορέην ἠδὲ Ζέφυρον κελαδεινὸν ἐλθεῖν ἀρᾶται, καὶ ὑπίσχεται ἱερὰ καλά, ὄφρα πυρὴν ὄρσητε καήμεναι, ᾗ ἔνι κεῖται Πάτροκλοσ, τὸν πάντεσ ἀναστενάχουσιν Ἀχαιοί. ἣ μὲν ἄρ’ ὣσ εἰποῦσ’ ἀπεβήσετο, τοὶ δ’ ὀρέοντο ἠχῇ θεσπεσίῃ νέφεα κλονέοντε πάροιθεν.
αἶψα δὲ πόντον ἵκανον ἀήμεναι, ὦρτο δὲ κῦμα πνοιῇ ὕπο λιγυρῇ· Τροίην δ’ ἐρίβωλον ἱκέσθην, ἐν δὲ πυρῇ πεσέτην, μέγα δ’ ἰάχε θεσπιδαὲσ πῦρ. παννύχιοι δ’ ἄρα τοί γε πυρῆσ ἄμυδισ φλόγ’ ἔβαλλον φυσῶντεσ λιγέωσ· ὃ δὲ πάννυχοσ ὠκὺσ Ἀχιλλεὺσ χρυσέου ἐκ κρητῆροσ ἑλὼν δέπασ ἀμφικύπελλον οἶνον ἀφυσσόμενοσ χαμάδισ χέε, δεῦε δὲ γαῖαν ψυχὴν κικλήσκων Πατροκλῆοσ δειλοῖο. ὡσ δὲ πατὴρ οὗ παιδὸσ ὀδύρεται ὀστέα καίων νυμφίου, ὅσ τε θανὼν δειλοὺσ ἀκάχησε τοκῆασ, ὣσ Ἀχιλεὺσ ἑτάροιο ὀδύρετο ὀστέα καίων, ἑρπύζων παρὰ πυρκαϊὴν ἁδινὰ στεναχίζων. ἦμοσ δ’ ἑωσφόροσ εἶσι φόωσ ἐρέων ἐπὶ γαῖαν, ὅν τε μέτα κροκόπεπλοσ ὑπεὶρ ἅλα κίδναται ἠώσ, τῆμοσ πυρκαϊὴ ἐμαραίνετο, παύσατο δὲ φλόξ.
οἳ δ’ ἄνεμοι πάλιν αὖτισ ἔβαν οἶκον δὲ νέεσθαι Θρηί̈κιον κατὰ πόντον· ὃ δ’ ἔστενεν οἴδματι θύων. Πηλεί̈δησ δ’ ἀπὸ πυρκαϊῆσ ἑτέρωσε λιασθεὶσ κλίνθη κεκμηώσ, ἐπὶ δὲ γλυκὺσ ὕπνοσ ὄρουσεν· οἳ δ’ ἀμφ’ Ἀτρεί̈ωνα ἀολλέεσ ἠγερέθοντο· τῶν μιν ἐπερχομένων ὅμαδοσ καὶ δοῦποσ ἔγειρεν, ἕζετο δ’ ὀρθωθεὶσ καί σφεασ πρὸσ μῦθον ἐείπεν· Ἀτρεί̈δη τε καὶ ἄλλοι ἀριστῆεσ Παναχαιῶν, πρῶτον μὲν κατὰ πυρκαϊὴν σβέσατ’ αἴθοπι οἴνῳ πᾶσαν, ὁπόσσον ἐπέσχε πυρὸσ μένοσ· αὐτὰρ ἔπειτα ὀστέα Πατρόκλοιο Μενοιτιάδαο λέγωμεν εὖ διαγιγνώσκοντεσ· ἀριφραδέα δὲ τέτυκται· ἐν μέσσῃ γὰρ ἔκειτο πυρῇ, τοὶ δ’ ἄλλοι ἄνευθεν ἐσχατιῇ καίοντ’ ἐπιμὶξ ἵπποι τε καὶ ἄνδρεσ. καὶ τὰ μὲν ἐν χρυσέῃ φιάλῃ καὶ δίπλακι δημῷ θείομεν, εἰσ ὅ κεν αὐτὸσ ἐγὼν Αἴ̈δι κεύθωμαι. τύμβον δ’ οὐ μάλα πολλὸν ἐγὼ πονέεσθαι ἄνωγα, ἀλλ’ ἐπιεικέα τοῖον· ἔπειτα δὲ καὶ τὸν Ἀχαιοὶ εὐρύν θ’ ὑψηλόν τε τιθήμεναι, οἵ κεν ἐμεῖο δεύτεροι ἐν νήεσσι πολυκλήϊσι λίπησθε. ὣσ ἔφαθ’, οἳ δ’ ἐπίθοντο ποδώκεϊ Πηλεί̈ωνι.
πρῶτον μὲν κατὰ πυρκαϊὴν σβέσαν αἴθοπι οἴνῳ ὅσσον ἐπὶ φλὸξ ἦλθε, βαθεῖα δὲ κάππεσε τέφρη· κλαίοντεσ δ’ ἑτάροιο ἐνηέοσ ὀστέα λευκὰ ἄλλεγον ἐσ χρυσέην φιάλην καὶ δίπλακα δημόν, ἐν κλισίῃσι δὲ θέντεσ ἑανῷ λιτὶ κάλυψαν· τορνώσαντο δὲ σῆμα θεμείλιά τε προβάλοντο ἀμφὶ πυρήν· εἶθαρ δὲ χυτὴν ἐπὶ γαῖαν ἔχευαν, χεύαντεσ δὲ τὸ σῆμα πάλιν κίον. αὐτὰρ Ἀχιλλεὺσ αὐτοῦ λαὸν ἔρυκε καὶ ἵζανεν εὐρὺν ἀγῶνα, νηῶν δ’ ἔκφερ’ ἀέθλα λέβητάσ τε τρίποδάσ τε ἵππουσ θ’ ἡμιόνουσ τε βοῶν τ’ ἴφθιμα κάρηνα, ἠδὲ γυναῖκασ ἐϋζώνουσ πολιόν τε σίδηρον. ἱππεῦσιν μὲν πρῶτα ποδώκεσιν ἀγλά’ ἀέθλα θῆκε γυναῖκα ἄγεσθαι ἀμύμονα ἔργα ἰδυῖαν καὶ τρίποδ’ ὠτώεντα δυωκαιεικοσίμετρον τῷ πρώτῳ·
ἀτὰρ αὖ τῷ δευτέρῳ ἵππον ἔθηκεν ἑξέτε’ ἀδμήτην βρέφοσ ἡμίονον κυέουσαν· αὐτὰρ τῷ τριτάτῳ ἄπυρον κατέθηκε λέβητα καλὸν τέσσαρα μέτρα κεχανδότα λευκὸν ἔτ’ αὔτωσ· τῷ δὲ τετάρτῳ θῆκε δύω χρυσοῖο τάλαντα, πέμπτῳ δ’ ἀμφίθετον φιάλην ἀπύρωτον ἔθηκε. στῆ δ’ ὀρθὸσ καὶ μῦθον ἐν Ἀργείοισιν ἐείπεν· Ἀτρεί̈δη τε καὶ ἄλλοι ἐϋκνήμιδεσ Ἀχαιοὶ ἱππῆασ τάδ’ ἀέθλα δεδεγμένα κεῖτ’ ἐν ἀγῶνι. εἰ μὲν νῦν ἐπὶ ἄλλῳ ἀεθλεύοιμεν Ἀχαιοὶ ἦ τ’ ἂν ἐγὼ τὰ πρῶτα λαβὼν κλισίην δὲ φεροίμην. ἴστε γὰρ ὅσσον ἐμοὶ ἀρετῇ περιβάλλετον ἵπποι· ἀθάνατοί τε γάρ εἰσι, Ποσειδάων δὲ πόρ’ αὐτοὺσ πατρὶ ἐμῷ Πηλῆϊ, ὃ δ’ αὖτ’ ἐμοὶ ἐγγυάλιξεν. ἀλλ’ ἤτοι μὲν ἐγὼ μενέω καὶ μώνυχεσ ἵπποι· τοίου γὰρ κλέοσ ἐσθλὸν ἀπώλεσαν ἡνιόχοιο ἠπίου, ὅσ σφωϊν μάλα πολλάκισ ὑγρὸν ἔλαιον χαιτάων κατέχευε λοέσσασ ὕδατι λευκῷ. τὸν τώ γ’ ἑσταότεσ πενθείετον, οὔδεϊ δέ σφι χαῖται ἐρηρέδαται, τὼ δ’ ἕστατον ἀχνυμένω κῆρ. ἄλλοι δὲ στέλλεσθε κατὰ στρατόν, ὅσ τισ Ἀχαιῶν ἵπποισίν τε πέποιθε καὶ ἁρ́μασι κολλητοῖσιν. ὣσ φάτο Πηλεί̈δησ, ταχέεσ δ’ ἱππῆεσ ἄγερθεν.
ὦρτο πολὺ πρῶτοσ μὲν ἄναξ ἀνδρῶν Εὔμηλοσ Ἀδμήτου φίλοσ υἱόσ, ὃσ ἱπποσύνῃ ἐκέκαστο· τῷ δ’ ἐπὶ Τυδεί̈δησ ὦρτο κρατερὸσ Διομήδησ, ἵππουσ δὲ Τρῳοὺσ ὕπαγε ζυγόν, οὕσ ποτ’ ἀπηύρα Αἰνείαν, ἀτὰρ αὐτὸν ὑπεξεσάωσεν Ἀπόλλων. τῷ δ’ ἄρ’ ἐπ’ Ἀτρεί̈δησ ὦρτο ξανθὸσ Μενέλαοσ διογενήσ, ὑπὸ δὲ ζυγὸν ἤγαγεν ὠκέασ ἵππουσ Αἴθην τὴν Ἀγαμεμνονέην τὸν ἑόν τε Πόδαργον· τὴν Ἀγαμέμνονι δῶκ’ Ἀγχισιάδησ Ἐχέπωλοσ δῶρ’, ἵνα μή οἱ ἕποιθ’ ὑπὸ Ἴλιον ἠνεμόεσσαν, ἀλλ’ αὐτοῦ τέρποιτο μένων· μέγα γάρ οἱ ἔδωκε Ζεὺσ ἄφενοσ, ναῖεν δ’ ὅ γ’ ἐν εὐρυχόρῳ Σικυῶνι· τὴν ὅ γ’ ὑπὸ ζυγὸν ἦγε μέγα δρόμου ἰσχανόωσαν. Ἀντίλοχοσ δὲ τέταρτοσ ἐύ̈τριχασ ὁπλίσαθ’ ἵππουσ, Νέστοροσ ἀγλαὸσ υἱὸσ ὑπερθύμοιο ἄνακτοσ τοῦ Νηληϊάδαο· Πυλοιγενέεσ δέ οἱ ἵπποι ὠκύποδεσ φέρον ἁρ́μα· πατὴρ δέ οἱ ἄγχι παραστὰσ μυθεῖτ’ εἰσ ἀγαθὰ φρονέων νοέοντι καὶ αὐτῷ· Ἀντίλοχ’ ἤτοι μέν σε νέον περ ἐόντ’ ἐφίλησαν Ζεύσ τε Ποσειδάων τε, καὶ ἱπποσύνασ ἐδίδαξαν παντοίασ· τὼ καί σε διδασκέμεν οὔ τι μάλα χρεώ· οἶσθα γὰρ εὖ περὶ τέρμαθ’ ἑλισσέμεν· ἀλλά τοι ἵπποι βάρδιστοι θείειν· τώ τ’ οἰώ λοίγι’ ἔσεσθαι. τῶν δ’ ἵπποι μὲν ἐάσιν ἀφάρτεροι, οὐδὲ μὲν αὐτοὶ πλείονα ἴσασιν σέθεν αὐτοῦ μητίσασθαι. ἀλλ’ ἄγε δὴ σὺ φίλοσ μῆτιν ἐμβάλλεο θυμῷ παντοίην, ἵνα μή σε παρεκπροφύγῃσιν ἀέθλα. μήτι τοι δρυτόμοσ μέγ’ ἀμείνων ἠὲ βίηφι· μήτι δ’ αὖτε κυβερνήτησ ἐνὶ οἴνοπι πόντῳ νῆα θοὴν ἰθύνει ἐρεχθομένην ἀνέμοισι· μήτι δ’ ἡνίοχοσ περιγίγνεται ἡνιόχοιο. ἀλλ’ ὃσ μέν θ’ ἵπποισι καὶ ἁρ́μασιν οἷσι πεποιθὼσ ἀφραδέωσ ἐπὶ πολλὸν ἑλίσσεται ἔνθα καὶ ἔνθα, ἵπποι δὲ πλανόωνται ἀνὰ δρόμον, οὐδὲ κατίσχει·
ὃσ δέ κε κέρδεα εἰδῇ ἐλαύνων ἥσσονασ ἵππουσ, αἰεὶ τέρμ’ ὁρόων στρέφει ἐγγύθεν, οὐδέ ἑ λήθει ὅππωσ τὸ πρῶτον τανύσῃ βοέοισιν ἱμᾶσιν, ἀλλ’ ἔχει ἀσφαλέωσ καὶ τὸν προὔχοντα δοκεύει. σῆμα δέ τοι ἐρέω μάλ’ ἀριφραδέσ, οὐδέ σε λήσει. ἕστηκε ξύλον αὐο͂ν ὅσον τ’ ὄργυι’ ὑπὲρ αἰήσ ἢ δρυὸσ ἢ πεύκησ· τὸ μὲν οὐ καταπύθεται ὄμβρῳ, λᾶε δὲ τοῦ ἑκάτερθεν ἐρηρέδαται δύο λευκὼ ἐν ξυνοχῇσιν ὁδοῦ, λεῖοσ δ’ ἱππόδρομοσ ἀμφὶσ ἤ τευ σῆμα βροτοῖο πάλαι κατατεθνηῶτοσ, ἢ τό γε νύσσα τέτυκτο ἐπὶ προτέρων ἀνθρώπων, καὶ νῦν τέρματ’ ἔθηκε ποδάρκησ δῖοσ Ἀχιλλεύσ. τῷ σὺ μάλ’ ἐγχρίμψασ ἐλάαν σχεδὸν ἁρ́μα καὶ ἵππουσ, αὐτὸσ δὲ κλινθῆναι ἐϋπλέκτῳ ἐνὶ δίφρῳ ἦκ’ ἐπ’ ἀριστερὰ τοῖιν· ἀτὰρ τὸν δεξιὸν ἵππον κένσαι ὁμοκλήσασ, εἶξαί τέ οἱ ἡνία χερσίν. ἐν νύσσῃ δέ τοι ἵπποσ ἀριστερὸσ ἐγχριμφθήτω, ὡσ ἄν τοι πλήμνη γε δοάσσεται ἄκρον ἱκέσθαι κύκλου ποιητοῖο· λίθου δ’ ἀλέασθαι ἐπαυρεῖν, μή πωσ ἵππουσ τε τρώσῃσ κατά θ’ ἁρ́ματα ἄξῃσ· χάρμα δὲ τοῖσ ἄλλοισιν, ἐλεγχείη δὲ σοὶ αὐτῷ ἔσσεται· ἀλλὰ φίλοσ φρονέων πεφυλαγμένοσ εἶναι. εἰ γάρ κ’ ἐν νύσσῃ γε παρεξελάσῃσθα διώκων, οὐκ ἔσθ’ ὅσ κέ σ’ ἕλῃσι μετάλμενοσ οὐδὲ παρέλθῃ, οὐδ’ εἴ κεν μετόπισθεν Ἀρίονα δῖον ἐλαύνοι Ἀδρήστου ταχὺν ἵππον, ὃσ ἐκ θεόφιν γένοσ ἠε͂ν, ἢ τοὺσ Λαομέδοντοσ, οἳ ἐνθάδε γ’ ἔτραφεν ἐσθλοί. ὣσ εἰπὼν Νέστωρ Νηλήϊοσ ἂψ ἐνὶ χώρῃ ἕζετ’, ἐπεὶ ᾧ παιδὶ ἑκάστου πείρατ’ ἐείπε.
Μηριόνησ δ’ ἄρα πέμπτοσ ἐύ̈τριχασ ὁπλίσαθ’ ἵππουσ.
ἂν δ’ ἔβαν ἐσ δίφρουσ, ἐν δὲ κλήρουσ ἐβάλοντο· πάλλ’ Ἀχιλεύσ, ἐκ δὲ κλῆροσ θόρε Νεστορίδαο Ἀντιλόχου· μετὰ τὸν δ’ ἔλαχε κρείων Εὔμηλοσ· τῷ δ’ ἄρ’ ἐπ’ Ἀτρεί̈δησ δουρὶ κλειτὸσ Μενέλαοσ, τῷ δ’ ἐπὶ Μηριόνησ λάχ’ ἐλαυνέμεν· ὕστατοσ αὖτε Τυδεί̈δησ ὄχ’ ἄριστοσ ἐὼν λάχ’ ἐλαυνέμεν ἵππουσ. στὰν δὲ μεταστοιχί, σήμηνε δὲ τέρματ’ Ἀχιλλεὺσ τηλόθεν ἐν λείῳ πεδίῳ· παρὰ δὲ σκοπὸν εἷσεν ἀντίθεον Φοίνικα ὀπάονα πατρὸσ ἑοῖο, ὡσ μεμνέῳτο δρόμουσ καὶ ἀληθείην ἀποείποι. οἳ δ’ ἅμα πάντεσ ἐφ’ ἵπποιιν μάστιγασ ἀείραν, πέπληγόν θ’ ἱμᾶσιν, ὁμόκλησάν τ’ ἐπέεσσιν ἐσσυμένωσ·
οἳ δ’ ὦκα διέπρησσον πεδίοιο νόσφι νεῶν ταχέωσ· ὑπὸ δὲ στέρνοισι κονίη ἵστατ’ ἀειρομένη ὥσ τε νέφοσ ἠὲ θύελλα, χαῖται δ’ ἐρρώοντο μετὰ πνοιῇσ ἀνέμοιο. ἁρ́ματα δ’ ἄλλοτε μὲν χθονὶ πίλνατο πουλυβοτείρῃ, ἄλλοτε δ’ ἀί̈ξασκε μετήορα· τοὶ δ’ ἐλατῆρεσ ἕστασαν ἐν δίφροισι, πάτασσε δὲ θυμὸσ ἑκάστου νίκησ ἱεμένων· κέκλοντο δὲ οἷσιν ἕκαστοσ ἵπποισ, οἳ δ’ ἐπέτοντο κονίοντεσ πεδίοιο. ἀλλ’ ὅτε δὴ πύματον τέλεον δρόμον ὠκέεσ ἵπποι ἂψ ἐφ’ ἁλὸσ πολιῆσ, τότε δὴ ἀρετή γε ἑκάστου φαίνετ’, ἄφαρ δ’ ἵπποισι τάθη δρόμοσ·
ὦκα δ’ ἔπειτα αἳ Φηρητιάδαο ποδώκεεσ ἔκφερον ἵπποι. τὰσ δὲ μετ’ ἐξέφερον Διομήδεοσ ἄρσενεσ ἵπποι Τρώϊοι, οὐδέ τι πολλὸν ἄνευθ’ ἔσαν, ἀλλὰ μάλ’ ἐγγύσ· αἰεὶ γὰρ δίφρου ἐπιβησομένοισιν ἐί̈κτην, πνοιῇ δ’ Εὐμήλοιο μετάφρενον εὐρέε τ’ ὤμω θέρμετ’· ἐπ’ αὐτῷ γὰρ κεφαλὰσ καταθέντε πετέσθην. καί νύ κεν ἢ παρέλασσ’ ἢ ἀμφήριστον ἔθηκεν, εἰ μὴ Τυδέοσ υἱῖ̈ κοτέσσατο Φοῖβοσ Ἀπόλλων, ὅσ ῥά οἱ ἐκ χειρῶν ἔβαλεν μάστιγα φαεινήν. τοῖο δ’ ἀπ’ ὀφθαλμῶν χύτο δάκρυα χωομένοιο, οὕνεκα τὰσ μὲν ὁρ́α ἔτι καὶ πολὺ μᾶλλον ἰούσασ, οἳ δέ οἱ ἐβλάφθησαν ἄνευ κέντροιο θέοντεσ. οὐδ’ ἄρ’ Ἀθηναίην ἐλεφηράμενοσ λάθ’ Ἀπόλλων Τυδεί̈δην, μάλα δ’ ὦκα μετέσσυτο ποιμένα λαῶν, δῶκε δέ οἱ μάστιγα, μένοσ δ’ ἵπποισιν ἐνῆκεν·
ἣ δὲ μετ’ Ἀδμήτου υἱὸν κοτέουσ’ ἐβεβήκει, ἵππειον δέ οἱ ἦξε θεὰ ζυγόν· αἳ δέ οἱ ἵπποι ἀμφὶσ ὁδοῦ δραμέτην, ῥυμὸσ δ’ ἐπὶ γαῖαν ἐλύσθη. αὐτὸσ δ’ ἐκ δίφροιο παρὰ τροχὸν ἐξεκυλίσθη, ἀγκῶνάσ τε περιδρύφθη στόμα τε ῥῖνάσ τε, θρυλίχθη δὲ μέτωπον ἐπ’ ὀφρύσι· τὼ δέ οἱ ὄσσε δακρυόφι πλῆσθεν, θαλερὴ δέ οἱ ἔσχετο φωνή. Τυδεί̈δησ δὲ παρατρέψασ ἔχε μώνυχασ ἵππουσ, πολλὸν τῶν ἄλλων ἐξάλμενοσ· ἐν γὰρ Ἀθήνη ἵπποισ ἧκε μένοσ καὶ ἐπ’ αὐτῷ κῦδοσ ἔθηκε. τῷ δ’ ἄρ’ ἐπ’ Ἀτρεί̈δησ εἶχε ξανθὸσ Μενέλαοσ. Ἀντίλοχοσ δ’ ἵπποισιν ἐκέκλετο πατρὸσ ἑοῖο· ἔμβητον καὶ σφῶϊ· τιταίνετον ὅττι τάχιστα. ἤτοι μὲν κείνοισιν ἐριζέμεν οὔ τι κελεύω Τυδεί̈δεω ἵπποισι δαί̈φρονοσ, οἷσιν Ἀθήνη νῦν ὤρεξε τάχοσ καὶ ἐπ’ αὐτῷ κῦδοσ ἔθηκεν· ἵππουσ δ’ Ἀτρεί̈δαο κιχάνετε, μὴ δὲ λίπησθον, καρπαλίμωσ, μὴ σφῶϊν ἐλεγχείην καταχεύῃ Αἴθη θῆλυσ ἐοῦσα· τί ἢ λείπεσθε φέριστοι; ὧδε γὰρ ἐξερέω, καὶ μὴν τετελεσμένον ἔσται· οὐ σφῶϊν κομιδὴ παρὰ Νέστορι ποιμένι λαῶν ἔσσεται, αὐτίκα δ’ ὔμμε κατακτενεῖ ὀξέϊ χαλκῷ, αἴ κ’ ἀποκηδήσαντε φερώμεθα χεῖρον ἀέθλον. ἀλλ’ ἐφομαρτεῖτον καὶ σπεύδετον ὅττι τάχιστα· ταῦτα δ’ ἐγὼν αὐτὸσ τεχνήσομαι ἠδὲ νοήσω στεινωπῷ ἐν ὁδῷ παραδύμεναι, οὐδέ με λήσει. ὣσ ἔφαθ’, οἳ δὲ ἄνακτοσ ὑποδείσαντεσ ὁμοκλὴν μᾶλλον ἐπιδραμέτην ὀλίγον χρόνον·
αἶψα δ’ ἔπειτα στεῖνοσ ὁδοῦ κοίλησ ἴδεν Ἀντίλοχοσ μενεχάρμησ. ῥωχμὸσ ἐήν γαίησ, ᾗ χειμέριον ἀλὲν ὕδωρ ἐξέρρηξεν ὁδοῖο, βάθυνε δὲ χῶρον ἅπαντα· τῇ ῥ’ εἶχεν Μενέλαοσ ἁματροχιὰσ ἀλεείνων. Ἀντίλοχοσ δὲ παρατρέψασ ἔχε μώνυχασ ἵππουσ ἐκτὸσ ὁδοῦ, ὀλίγον δὲ παρακλίνασ ἐδίωκεν. Ἀτρεί̈δησ δ’ ἔδεισε καὶ Ἀντιλόχῳ ἐγεγώνει· Ἀντίλοχ’ ἀφραδέωσ ἱππάζεαι, ἀλλ’ ἄνεχ’ ἵππουσ· στεινωπὸσ γὰρ ὁδόσ, τάχα δ’ εὐρυτέρη παρελάσσαι· μή πωσ ἀμφοτέρουσ δηλήσεαι ἁρ́ματι κύρσασ. ὣσ ἔφατ’, Ἀντίλοχοσ δ’ ἔτι καὶ πολὺ μᾶλλον ἔλαυνε κέντρῳ ἐπισπέρχων ὡσ οὐκ ἀί̈οντι ἐοικώσ.
ὅσσα δὲ δίσκου οὖρα κατωμαδίοιο πέλονται, ὅν τ’ αἰζηὸσ ἀφῆκεν ἀνὴρ πειρώμενοσ ἥβησ, τόσσον ἐπιδραμέτην· αἳ δ’ ἠρώησαν ὀπίσσω Ἀτρεί̈δεω· αὐτὸσ γὰρ ἑκὼν μεθέηκεν ἐλαύνειν μή πωσ συγκύρσειαν ὁδῷ ἔνι μώνυχεσ ἵπποι, δίφρουσ τ’ ἀνστρέψειαν ἐϋπλεκέασ, κατὰ δ’ αὐτοὶ ἐν κονίῃσι πέσοιεν ἐπειγόμενοι περὶ νίκησ. τὸν καὶ νεικείων προσέφη ξανθὸσ Μενέλαοσ· Ἀντίλοχ’ οὔ τισ σεῖο βροτῶν ὀλοώτεροσ ἄλλοσ· ἔρρ’, ἐπεὶ οὔ σ’ ἔτυμόν γε φάμεν πεπνῦσθαι Ἀχαιοί. ἀλλ’ οὐ μὰν οὐδ’ ὧσ ἄτερ ὁρ́κου οἴσῃ ἀέθλον. ὣσ εἰπὼν ἵπποισιν ἐκέκλετο φώνησέν τε·
μή μοι ἐρύκεσθον μὴ δ’ ἕστατον ἀχνυμένω κῆρ. φθήσονται τούτοισι πόδεσ καὶ γοῦνα καμόντα ἢ ὑμῖν· ἄμφω γὰρ ἀτέμβονται νεότητοσ. ὣσ ἔφαθ’, οἳ δὲ ἄνακτοσ ὑποδείσαντεσ ὁμοκλὴν μᾶλλον ἐπιδραμέτην, τάχα δέ σφισιν ἄγχι γένοντο.
Ἀργεῖοι δ’ ἐν ἀγῶνι καθήμενοι εἰσορόωντο ἵππουσ·
τοὶ δὲ πέτοντο κονίοντεσ πεδίοιο. πρῶτοσ δ’ Ἰδομενεὺσ Κρητῶν ἀγὸσ ἐφράσαθ’ ἵππουσ· ἧστο γὰρ ἐκτὸσ ἀγῶνοσ ὑπέρτατοσ ἐν περιωπῇ· τοῖο δ’ ἄνευθεν ἐόντοσ ὁμοκλητῆροσ ἀκούσασ ἔγνω, φράσσατο δ’ ἵππον ἀριπρεπέα προὔχοντα, ὃσ τὸ μὲν ἄλλο τόσον φοῖνιξ ἦν, ἐν δὲ μετώπῳ λευκὸν σῆμα τέτυκτο περίτροχον ἠύ̈τε μήνη. στῆ δ’ ὀρθὸσ καὶ μῦθον ἐν Ἀργείοισιν ἐείπεν· ὦ φίλοι Ἀργείων ἡγήτορεσ ἠδὲ μέδοντεσ οἰο͂σ ἐγὼν ἵππουσ αὐγάζομαι ἠε͂ καὶ ὑμεῖσ; ἄλλοι μοι δοκέουσι παροίτεροι ἔμμεναι ἵπποι, ἄλλοσ δ’ ἡνίοχοσ ἰνδάλλεται· αἳ δέ που αὐτοῦ ἔβλαβεν ἐν πεδίῳ, αἳ κεῖσέ γε φέρτεραι ἦσαν· ἤτοι γὰρ τὰσ πρῶτα ἴδον περὶ τέρμα βαλούσασ, νῦν δ’ οὔ πῃ δύναμαι ἰδέειν· πάντῃ δέ μοι ὄσσε Τρωϊκὸν ἂμ πεδίον παπταίνετον εἰσορόωντι· ἠε͂ τὸν ἡνίοχον φύγον ἡνία, οὐδὲ δυνάσθη εὖ σχεθέειν περὶ τέρμα καὶ οὐκ ἐτύχησεν ἑλίξασ· ἔνθά μιν ἐκπεσέειν ὀί̈ω σύν θ’ ἁρ́ματα ἆξαι, αἳ δ’ ἐξηρώησαν, ἐπεὶ μένοσ ἔλλαβε θυμόν. ἀλλὰ ἴδεσθε καὶ ὔμμεσ ἀνασταδόν· οὐ γὰρ ἔγωγε εὖ διαγιγνώσκω· δοκέει δέ μοι ἔμμεναι ἀνὴρ Αἰτωλὸσ γενεήν, μετὰ δ’ Ἀργείοισιν ἀνάσσει Τυδέοσ ἱπποδάμου υἱὸσ κρατερὸσ Διομήδησ. τὸν δ’ αἰσχρῶσ ἐνένιπεν Οἰ̈λῆοσ ταχὺσ Αἰάσ·
Ἰδομενεῦ τί πάροσ λαβρεύεαι; αἳ δέ τ’ ἄνευθεν ἵπποι ἀερσίποδεσ πολέοσ πεδίοιο δίενται. οὔτε νεώτατόσ ἐσσι μετ’ Ἀργείοισι τοσοῦτον, οὔτέ τοι ὀξύτατον κεφαλῆσ ἐκδέρκεται ὄσσε· ἀλλ’ αἰεὶ μύθοισ λαβρεύεαι· οὐδέ τί σε χρὴ λαβραγόρην ἔμεναι· πάρα γὰρ καὶ ἀμείνονεσ ἄλλοι. ἵπποι δ’ αὐταὶ ἐάσι παροίτεραι, αἳ τὸ πάροσ περ, Εὐμήλου, ἐν δ’ αὐτὸσ ἔχων εὔληρα βέβηκε. τὸν δὲ χολωσάμενοσ Κρητῶν ἀγὸσ ἀντίον ηὔδα·
Αἰᾶν νεῖκοσ ἄριστε κακοφραδὲσ ἄλλά τε πάντα δεύεαι Ἀργείων, ὅτι τοι νόοσ ἐστὶν ἀπηνήσ. δεῦρό νυν ἢ τρίποδοσ περιδώμεθον ἠὲ λέβητοσ, ἴστορα δ’ Ἀτρεί̈δην Ἀγαμέμνονα θείομεν ἄμφω, ὁππότεραι πρόσθ’ ἵπποι, ἵνα γνώῃσ ἀποτίνων. ὣσ ἔφατ’, ὄρνυτο δ’ αὐτίκ’ Οἰ̈λῆοσ ταχὺσ Αἰάσ χωόμενοσ χαλεποῖσιν ἀμείψασθαι ἐπέεσσι·
καί νύ κε δὴ προτέρω ἔτ’ ἔρισ γένετ’ ἀμφοτέροισιν, εἰ μὴ Ἀχιλλεὺσ αὐτὸσ ἀνίστατο καὶ φάτο μῦθον· μηκέτι νῦν χαλεποῖσιν ἀμείβεσθον ἐπέεσσιν Αἰᾶν Ἰδομενεῦ τε κακοῖσ, ἐπεὶ οὐδὲ ἐοίκε. καὶ δ’ ἄλλῳ νεμεσᾶτον ὅτισ τοιαῦτά γε ῥέζοι. ἀλλ’ ὑμεῖσ ἐν ἀγῶνι καθήμενοι εἰσοράασθε ἵππουσ· οἳ δὲ τάχ’ αὐτοὶ ἐπειγόμενοι περὶ νίκησ ἐνθάδ’ ἐλεύσονται· τότε δὲ γνώσεσθε ἕκαστοσ ἵππουσ Ἀργείων, οἳ δεύτεροι οἵ τε πάροιθεν. ὣσ φάτο, Τυδεί̈δησ δὲ μάλα σχεδὸν ἦλθε διώκων, μάστι δ’ αἰὲν ἔλαυνε κατωμαδόν·
οἳ δέ οἱ ἵπποι ὑψόσ’ ἀειρέσθην ῥίμφα πρήσσοντε κέλευθον. αἰεὶ δ’ ἡνίοχον κονίησ ῥαθάμιγγεσ ἔβαλλον, ἁρ́ματα δὲ χρυσῷ πεπυκασμένα κασσιτέρῳ τε ἵπποισ ὠκυπόδεσσιν ἐπέτρεχον· οὐδέ τι πολλὴ γίγνετ’ ἐπισσώτρων ἁρματροχιὴ κατόπισθεν ἐν λεπτῇ κονίῃ· τὼ δὲ σπεύδοντε πετέσθην. στῆ δὲ μέσῳ ἐν ἀγῶνι, πολὺσ δ’ ἀνεκήκιεν ἱδρὼσ ἵππων ἔκ τε λόφων καὶ ἀπὸ στέρνοιο χαμᾶζε. αὐτὸσ δ’ ἐκ δίφροιο χαμαὶ θόρε παμφανόωντοσ, κλῖνε δ’ ἄρα μάστιγα ποτὶ ζυγόν· οὐδὲ μάτησεν ἴφθιμοσ Σθένελοσ, ἀλλ’ ἐσσυμένωσ λάβ’ ἀέθλον, δῶκε δ’ ἄγειν ἑτάροισιν ὑπερθύμοισι γυναῖκα καὶ τρίποδ’ ὠτώεντα φέρειν· ὃ δ’ ἔλυεν ὑφ’ ἵππουσ. τῷ δ’ ἄρ’ ἐπ’ Ἀντίλοχοσ Νηλήϊοσ ἤλασεν ἵππουσ κέρδεσιν, οὔ τι τάχει γε, παραφθάμενοσ Μενέλαον·
ἀλλὰ καὶ ὧσ Μενέλαοσ ἔχ’ ἐγγύθεν ὠκέασ ἵππουσ. ὅσσον δὲ τροχοῦ ἵπποσ ἀφίσταται, ὅσ ῥα ἄνακτα ἕλκῃσιν πεδίοιο τιταινόμενοσ σὺν ὄχεσφι· τοῦ μέν τε ψαύουσιν ἐπισσώτρου τρίχεσ ἄκραι οὐραῖαι· ὃ δέ τ’ ἄγχι μάλα τρέχει, οὐδέ τι πολλὴ χώρη μεσσηγὺσ πολέοσ πεδίοιο θέοντοσ· τόσσον δὴ Μενέλαοσ ἀμύμονοσ Ἀντιλόχοιο λείπετ’· ἀτὰρ τὰ πρῶτα καὶ ἐσ δίσκουρα λέλειπτο, ἀλλά μιν αἶψα κίχανεν· ὀφέλλετο γὰρ μένοσ ἠὺ̈ ἵππου τῆσ Ἀγαμεμνονέησ καλλίτριχοσ Αἴθησ· εἰ δέ κ’ ἔτι προτέρω γένετο δρόμοσ ἀμφοτέροισι, τώ κέν μιν παρέλασσ’ οὐδ’ ἀμφήριστον ἔθηκεν. αὐτὰρ Μηριόνησ θεράπων ἐὺ̈σ Ἰδομενῆοσ λείπετ’ ἀγακλῆοσ Μενελάου δουρὸσ ἐρωήν· βάρδιστοι μὲν γάρ οἱ ἔσαν καλλίτριχεσ ἵπποι, ἤκιστοσ δ’ ἦν αὐτὸσ ἐλαυνέμεν ἁρ́μ’ ἐν ἀγῶνι. υἱὸσ δ’ Ἀδμήτοιο πανύστατοσ ἤλυθεν ἄλλων ἕλκων ἁρ́ματα καλὰ ἐλαύνων πρόσσοθεν ἵππουσ. τὸν δὲ ἰδὼν ᾤκτειρε ποδάρκησ δῖοσ Ἀχιλλεύσ, στὰσ δ’ ἄρ’ ἐν Ἀργείοισ ἔπεα πτερόεντ’ ἀγόρευε· λοῖσθοσ ἀνὴρ ὤριστοσ ἐλαύνει μώνυχασ ἵππουσ· ἀλλ’ ἄγε δή οἱ δῶμεν ἀέθλιον ὡσ ἐπιεικὲσ δεύτερ’· ἀτὰρ τὰ πρῶτα φερέσθω Τυδέοσ υἱόσ. ὣσ ἔφαθ’, οἳ δ’ ἄρα πάντεσ ἐπῄνεον ὡσ ἐκέλευε.
περὶ δ’ αὐτῆσ πειρηθήτω ἀνδρῶν ὅσ κ’ ἐθέλῃσιν ἐμοὶ χείρεσσι μάχεσθαι. καί νύ κέ οἱ πόρεν ἵππον, ἐπῄνησαν γὰρ Ἀχαιοί, εἰ μὴ ἄρ’ Ἀντίλοχοσ μεγαθύμου Νέστοροσ υἱὸσ Πηλεί̈δην Ἀχιλῆα δίκῃ ἠμείψατ’ ἀναστάσ· ὦ Ἀχιλεῦ μάλα τοι κεχολώσομαι αἴ κε τελέσσῃσ τοῦτο ἔποσ· μέλλεισ γὰρ ἀφαιρήσεσθαι ἀέθλον τὰ φρονέων ὅτι οἱ βλάβεν ἁρ́ματα καὶ ταχέ’ ἵππω αὐτόσ τ’ ἐσθλὸσ ἐών· ἀλλ’ ὤφελεν ἀθανάτοισιν εὔχεσθαι· τό κεν οὔ τι πανύστατοσ ἦλθε διώκων. εἰ δέ μιν οἰκτίρεισ καί τοι φίλοσ ἔπλετο θυμῷ ἔστί τοι ἐν κλισίῃ χρυσὸσ πολύσ, ἔστι δὲ χαλκὸσ καὶ πρόβατ’, εἰσὶ δέ τοι δμῳαὶ καὶ μώνυχεσ ἵπποι· τῶν οἱ ἔπειτ’ ἀνελὼν δόμεναι καὶ μεῖζον ἀέθλον ἠὲ καὶ αὐτίκα νῦν, ἵνα σ’ αἰνήσωσιν Ἀχαιοί. τὴν δ’ ἐγὼ οὐ δώσω· ὣσ φάτο, μείδησεν δὲ ποδάρκησ δῖοσ Ἀχιλλεὺσ χαίρων Ἀντιλόχῳ, ὅτι οἱ φίλοσ ἠε͂ν ἑταῖροσ·
καί μιν ἀμειβόμενοσ ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· Ἀντίλοχ’, εἰ μὲν δή με κελεύεισ οἴκοθεν ἄλλο Εὐμήλῳ ἐπιδοῦναι, ἐγὼ δέ κε καὶ τὸ τελέσσω. δώσω οἱ θώρηκα, τὸν Ἀστεροπαῖον ἀπηύρων χάλκεον, ᾧ πέρι χεῦμα φαεινοῦ κασσιτέροιο ἀμφιδεδίνηται· πολέοσ δέ οἱ ἄξιοσ ἔσται. ἦ ῥα, καὶ Αὐτομέδοντι φίλῳ ἐκέλευσεν ἑταίρῳ οἰσέμεναι κλισίηθεν·
ὃ δ’ ᾤχετο καί οἱ ἔνεικεν, Εὐμήλῳ δ’ ἐν χερσὶ τίθει· ὃ δὲ δέξατο χαίρων. τοῖσι δὲ καὶ Μενέλαοσ ἀνίστατο θυμὸν ἀχεύων Ἀντιλόχῳ ἄμοτον κεχολωμένοσ·
Ἀντίλοχ’ εἰ δ’ ἄγε δεῦρο διοτρεφέσ, ἣ θέμισ ἐστί, στὰσ ἵππων προπάροιθε καὶ ἁρ́ματοσ, αὐτὰρ ἱμάσθλην χερσὶν ἔχε ῥαδινήν, ᾗ περ τὸ πρόσθεν ἔλαυνεσ, ἵππων ἁψάμενοσ γαιήοχον ἐννοσίγαιον ὄμνυθι μὴ μὲν ἑκὼν τὸ ἐμὸν δόλῳ ἁρ́μα πεδῆσαι. ἐν δ’ ἄρα κῆρυξ χειρὶ σκῆπτρον ἔθηκε, σιωπῆσαί τε κέλευσεν Ἀργείουσ· ὃ δ’ ἔπειτα μετηύδα ἰσόθεοσ φώσ· Ἀντίλοχε πρόσθεν πεπνυμένε ποῖον ἔρεξασ. ᾔσχυνασ μὲν ἐμὴν ἀρετήν, βλάψασ δέ μοι ἵππουσ τοὺσ σοὺσ πρόσθε βαλών, οἵ τοι πολὺ χείρονεσ ἦσαν. ἀλλ’ ἄγετ’ Ἀργείων ἡγήτορεσ ἠδὲ μέδοντεσ ἐσ μέσον ἀμφοτέροισι δικάσσατε, μὴ δ’ ἐπ’ ἀρωγῇ, μή ποτέ τισ εἴπῃσιν Ἀχαιῶν χαλκοχιτώνων· Ἀντίλοχον ψεύδεσσι βιησάμενοσ Μενέλαοσ οἴχεται ἵππον ἄγων, ὅτι οἱ πολὺ χείρονεσ ἦσαν ἵπποι, αὐτὸσ δὲ κρείσσων ἀρετῇ τε βίῃ τε. εἰ δ’ ἄγ’ ἐγὼν αὐτὸσ δικάσω, καί μ’ οὔ τινά φημι ἄλλον ἐπιπλήξειν Δαναῶν· ἰθεῖα γὰρ ἔσται. τὸν δ’ αὖτ’ Ἀντίλοχοσ πεπνυμένοσ ἀντίον ηὔδα·
ἄνσχεο νῦν· πολλὸν γὰρ ἔγωγε νεώτερόσ εἰμι σεῖο ἄναξ Μενέλαε, σὺ δὲ πρότεροσ καὶ ἀρείων. οἶσθ’ οἱαῖ νέου ἀνδρὸσ ὑπερβασίαι τελέθουσι· κραιπνότεροσ μὲν γάρ τε νόοσ, λεπτὴ δέ τε μῆτισ. τώ τοι ἐπιτλήτω κραδίη· ἵππον δέ τοι αὐτὸσ δώσω, τὴν ἀρόμην. εἰ καί νύ κεν οἴκοθεν ἄλλο μεῖζον ἐπαιτήσειασ, ἄφαρ κέ τοι αὐτίκα δοῦναι βουλοίμην ἢ σοί γε διοτρεφὲσ ἤματα πάντα ἐκ θυμοῦ πεσέειν καὶ δαίμοσιν εἶναι ἀλιτρόσ. ἦ ῥα καὶ ἵππον ἄγων μεγαθύμου Νέστοροσ υἱὸσ ἐν χείρεσσι τίθει Μενελάου·
τώ τοι λισσομένῳ ἐπιπείσομαι, ἠδὲ καὶ ἵππον δώσω ἐμήν περ ἐοῦσαν, ἵνα γνώωσι καὶ οἵδε ὡσ ἐμὸσ οὔ ποτε θυμὸσ ὑπερφίαλοσ καὶ ἀπηνήσ. τοῖο δὲ θυμὸσ ἰάνθη ὡσ εἴ τε περὶ σταχύεσσιν ἐέρση ληί̈ου ἀλδήσκοντοσ, ὅτε φρίσσουσιν ἄρουραι· ὣσ ἄρα σοὶ Μενέλαε μετὰ φρεσὶ θυμὸσ ἰάνθη. καί μιν φωνήσασ ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· Ἀντίλοχε νῦν μέν τοι ἐγὼν ὑποείξομαι αὐτὸσ χωόμενοσ, ἐπεὶ οὔ τι παρήοροσ οὐδ’ ἀεσίφρων ἦσθα πάροσ· νῦν αὖτε νόον νίκησε νεοίη. δεύτερον αὖτ’ ἀλέασθαι ἀμείνονασ ἠπεροπεύειν. οὐ γάρ κέν με τάχ’ ἄλλοσ ἀνὴρ παρέπεισεν Ἀχαιῶν. ἀλλὰ σὺ γὰρ δὴ πολλὰ πάθεσ καὶ πολλὰ μόγησασ σόσ τε πατὴρ ἀγαθὸσ καὶ ἀδελφεὸσ εἵνεκ’ ἐμεῖο· ἦ ῥα, καὶ Ἀντιλόχοιο Νοήμονι δῶκεν ἑταίρῳ ἵππον ἄγειν·
ἤδη γὰρ χαλεπὸν κατὰ γῆρασ ἐπείγει. ὃ δ’ ἔπειτα λέβηθ’ ἕλε παμφανόωντα. Μηριόνησ δ’ ἀνάειρε δύω χρυσοῖο τάλαντα τέτρατοσ, ὡσ ἔλασεν. πέμπτον δ’ ὑπελείπετ’ ἀέθλον, ἀμφίθετοσ φιάλη· τὴν Νέστορι δῶκεν Ἀχιλλεὺσ Ἀργείων ἀν’ ἀγῶνα φέρων, καὶ ἐείπε παραστάσ· τῆ νῦν, καὶ σοὶ τοῦτο γέρον κειμήλιον ἔστω Πατρόκλοιο τάφου μνῆμ’ ἔμμεναι· οὐ γὰρ ἔτ’ αὐτὸν ὄψῃ ἐν Ἀργείοισι· δίδωμι δέ τοι τόδ’ ἀέθλον αὔτωσ· οὐ γὰρ πύξ γε μαχήσεαι, οὐδὲ παλαίσεισ, οὐδ’ ἔτ’ ἀκοντιστὺν ἐσδύσεαι, οὐδὲ πόδεσσι θεύσεαι· ὣσ εἰπὼν ἐν χερσὶ τίθει·
ὃ δ’ ἐδέξατο χαίρων, καί μιν φωνήσασ ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· ναὶ δὴ ταῦτά γε πάντα τέκοσ κατὰ μοῖραν ἐείπεσ· οὐ γὰρ ἔτ’ ἔμπεδα γυῖα φίλοσ πόδεσ, οὐδέ τι χεῖρεσ ὤμων ἀμφοτέρωθεν ἐπαί̈σσονται ἐλαφραί. εἴθ’ ὣσ ἡβώοιμι βίη τέ μοι ἔμπεδοσ εἰή ὡσ ὁπότε κρείοντ’ Ἀμαρυγκέα θάπτον Ἐπειοὶ Βουπρασίῳ, παῖδεσ δ’ ἔθεσαν βασιλῆοσ ἀέθλα· ἔνθ’ οὔ τίσ μοι ὁμοῖοσ ἀνὴρ γένετ’, οὔτ’ ἄρ’ Ἐπειῶν οὔτ’ αὐτῶν Πυλίων οὔτ’ Αἰτωλῶν μεγαθύμων. πὺξ μὲν ἐνίκησα Κλυτομήδεα Ἤνοποσ υἱόν, Ἀγκαῖον δὲ πάλῃ Πλευρώνιον, ὅσ μοι ἀνέστη· Ἴφικλον δὲ πόδεσσι παρέδραμον ἐσθλὸν ἐόντα, δουρὶ δ’ ὑπειρέβαλον Φυλῆά τε καὶ Πολύδωρον. οἰοίσίν μ’ ἵπποισι παρήλασαν Ἀκτορίωνε πλήθει πρόσθε βαλόντεσ ἀγασσάμενοι περὶ νίκησ, οὕνεκα δὴ τὰ μέγιστα παρ’ αὐτόθι λείπετ’ ἀέθλα. οἳ δ’ ἄρ’ ἔσαν δίδυμοι· ὃ μὲν ἔμπεδον ἡνιόχευεν, ἔμπεδον ἡνιόχευ’, ὃ δ’ ἄρα μάστιγι κέλευεν. ὥσ ποτ’ ἐόν· νῦν αὖτε νεώτεροι ἀντιοώντων ἔργων τοιούτων· ἐμὲ δὲ χρὴ γήραϊ λυγρῷ πείθεσθαι, τότε δ’ αὖτε μετέπρεπον ἡρώεσσιν. ἀλλ’ ἴθι καὶ σὸν ἑταῖρον ἀέθλοισι κτερέϊζε. τοῦτο δ’ ἐγὼ πρόφρων δέχομαι, χαίρει δέ μοι ἦτορ, ὥσ μευ ἀεὶ μέμνησαι ἐνηέοσ, οὐδέ σε λήθω, τιμῆσ ἧσ τέ μ’ ἐοίκε τετιμῆσθαι μετ’ Ἀχαιοῖσ. σοὶ δὲ θεοὶ τῶνδ’ ἀντὶ χάριν μενοεικέα δοῖεν. ὣσ φάτο, Πηλεί̈δησ δὲ πολὺν καθ’ ὅμιλον Ἀχαιῶν ᾤχετ’, ἐπεὶ πάντ’ αἶνον ἐπέκλυε Νηλεί̈δαο.
αὐτὰρ ὃ πυγμαχίησ ἀλεγεινῆσ θῆκεν ἀέθλα· ἡμίονον ταλαεργὸν ἄγων κατέδησ’ ἐν ἀγῶνι ἑξέτε’ ἀδμήτην, ἥ τ’ ἀλγίστη δαμάσασθαι· τῷ δ’ ἄρα νικηθέντι τίθει δέπασ ἀμφικύπελλον. στῆ δ’ ὀρθὸσ καὶ μῦθον ἐν Ἀργείοισιν ἐείπεν· Ἀτρεί̈δη τε καὶ ἄλλοι ἐϋκνήμιδεσ Ἀχαιοὶ ἄνδρε δύω περὶ τῶνδε κελεύομεν, ὥ περ ἀρίστω, πὺξ μάλ’ ἀνασχομένω πεπληγέμεν· ᾧ δέ κ’ Ἀπόλλων δώῃ καμμονίην, γνώωσι δὲ πάντεσ Ἀχαιοί, ἡμίονον ταλαεργὸν ἄγων κλισίην δὲ νεέσθω· αὐτὰρ ὃ νικηθεὶσ δέπασ οἴσεται ἀμφικύπελλον. ὣσ ἔφατ’, ὄρνυτο δ’ αὐτίκ’ ἀνὴρ ἠύ̈σ τε μέγασ τε εἰδὼσ πυγμαχίησ υἱὸσ Πανοπῆοσ Ἐπειόσ, ἅψατο δ’ ἡμιόνου ταλαεργοῦ φώνησέν τε·
ἆσσον ἴτω ὅσ τισ δέπασ οἴσεται ἀμφικύπελλον· ἡμίονον δ’ οὔ φημί τιν’ ἀξέμεν ἄλλον Ἀχαιῶν πυγμῇ νικήσαντ’, ἐπεὶ εὔχομαι εἶναι ἄριστοσ. ἦ οὐχ ἅλισ ὅττι μάχησ ἐπιδεύομαι; οὐδ’ ἄρα πωσ ἦν ἐν πάντεσσ’ ἔργοισι δαήμονα φῶτα γενέσθαι. ὧδε γὰρ ἐξερέω, τὸ δὲ καὶ τετελεσμένον ἔσται· ἀντικρὺ χρόα τε ῥήξω σύν τ’ ὀστέ’ ἀράξω. κηδεμόνεσ δέ οἱ ἐνθάδ’ ἀολλέεσ αὖθι μενόντων, οἵ κέ μιν ἐξοίσουσιν ἐμῇσ ὑπὸ χερσὶ δαμέντα. ὣσ ἔφαθ’, οἳ δ’ ἄρα πάντεσ ἀκὴν ἐγένοντο σιωπῇ.
Εὐρύαλοσ δέ οἱ οἰο͂σ ἀνίστατο ἰσόθεοσ φὼσ Μηκιστῆοσ υἱὸσ Ταλαϊονίδαο ἄνακτοσ, ὅσ ποτε Θήβασ δ’ ἦλθε δεδουπότοσ Οἰδιπόδαο ἐσ τάφον· ἔνθα δὲ πάντασ ἐνίκα Καδμείωνασ. τὸν μὲν Τυδεί̈δησ δουρὶ κλυτὸσ ἀμφεπονεῖτο θαρσύνων ἔπεσιν, μέγα δ’ αὐτῷ βούλετο νίκην. ζῶμα δέ οἱ πρῶτον παρακάββαλεν, αὐτὰρ ἔπειτα δῶκεν ἱμάντασ ἐϋτμήτουσ βοὸσ ἀγραύλοιο. τὼ δὲ ζωσαμένω βήτην ἐσ μέσσον ἀγῶνα, ἄντα δ’ ἀνασχομένω χερσὶ στιβαρῇσιν ἅμ’ ἄμφω σύν ῥ’ ἔπεσον, σὺν δέ σφι βαρεῖαι χεῖρεσ ἔμιχθεν. δεινὸσ δὲ χρόμαδοσ γενύων γένετ’, ἔρρεε δ’ ἱδρὼσ πάντοθεν ἐκ μελέων· ἐπὶ δ’ ὄρνυτο δῖοσ Ἐπειόσ, κόψε δὲ παπτήναντα παρήϊον· οὐδ’ ἄρ’ ἔτι δὴν ἑστήκειν· αὐτοῦ γὰρ ὑπήριπε φαίδιμα γυῖα. ὡσ δ’ ὅθ’ ὑπὸ φρικὸσ Βορέω ἀναπάλλεται ἰχθὺσ θίν’ ἐν φυκιόεντι, μέλαν δέ ἑ κῦμα κάλυψεν, ὣσ πληγεὶσ ἀνέπαλτ’· αὐτὰρ μεγάθυμοσ Ἐπειὸσ χερσὶ λαβὼν ὤρθωσε· φίλοι δ’ ἀμφέσταν ἑταῖροι, οἵ μιν ἄγον δι’ ἀγῶνοσ ἐφελκομένοισι πόδεσσιν αἷμα παχὺ πτύοντα κάρη βάλλονθ’ ἑτέρωσε· κὰδ δ’ ἀλλοφρονέοντα μετὰ σφίσιν εἷσαν ἄγοντεσ, αὐτοὶ δ’ οἰχόμενοι κόμισαν δέπασ ἀμφικύπελλον. Πηλεί̈δησ δ’ αἶψ’ ἄλλα κατὰ τρίτα θῆκεν ἀέθλα δεικνύμενοσ Δαναοῖσι παλαισμοσύνησ ἀλεγεινῆσ, τῷ μὲν νικήσαντι μέγαν τρίποδ’ ἐμπυριβήτην, τὸν δὲ δυωδεκάβοιον ἐνὶ σφίσι τῖον Ἀχαιοί·
ἀνδρὶ δὲ νικηθέντι γυναῖκ’ ἐσ μέσσον ἔθηκε, πολλὰ δ’ ἐπίστατο ἔργα, τίον δέ ἑ τεσσαράβοιον. στῆ δ’ ὀρθὸσ καὶ μῦθον ἐν Ἀργείοισιν ἐείπεν· ὄρνυσθ’ οἳ καὶ τούτου ἀέθλου πειρήσεσθον. ὣσ ἔφατ’, ὦρτο δ’ ἔπειτα μέγασ Τελαμώνιοσ Αἰάσ, ἂν δ’ Ὀδυσεὺσ πολύμητισ ἀνίστατο κέρδεα εἰδώσ. ζωσαμένω δ’ ἄρα τώ γε βάτην ἐσ μέσσον ἀγῶνα, ἀγκὰσ δ’ ἀλλήλων λαβέτην χερσὶ στιβαρῇσιν ὡσ ὅτ’ ἀμείβοντεσ, τούσ τε κλυτὸσ ἤραρε τέκτων δώματοσ ὑψηλοῖο βίασ ἀνέμων ἀλεείνων. τετρίγει δ’ ἄρα νῶτα θρασειάων ἀπὸ χειρῶν ἑλκόμενα στερεῶσ· κατὰ δὲ νότιοσ ῥέεν ἱδρώσ, πυκναὶ δὲ σμώδιγγεσ ἀνὰ πλευράσ τε καὶ ὤμουσ αἵματι φοινικόεσσαι ἀνέδραμον· οἳ δὲ μάλ’ αἰεὶ νίκησ ἱέσθην τρίποδοσ πέρι ποιητοῖο· οὔτ’ Ὀδυσεὺσ δύνατο σφῆλαι οὔδει τε πελάσσαι, οὔτ’ Αἰάσ δύνατο, κρατερὴ δ’ ἔχεν ἲσ Ὀδυσῆοσ. ἀλλ’ ὅτε δή ῥ’ ἀνίαζον ἐϋκνήμιδασ Ἀχαιούσ, δὴ τότε μιν προσέειπε μέγασ Τελαμώνιοσ Αἰάσ· διογενὲσ Λαερτιάδη πολυμήχαν’ Ὀδυσσεῦ ἤ μ’ ἀνάειρ’, ἢ ἐγὼ σέ· τὰ δ’ αὖ Διὶ πάντα μελήσει. ὣσ εἰπὼν ἀνάειρε·
δόλου δ’ οὐ λήθετ’ Ὀδυσσεύσ· κόψ’ ὄπιθεν κώληπα τυχών, ὑπέλυσε δὲ γυῖα, κὰδ δ’ ἔβαλ’ ἐξοπίσω· ἐπὶ δὲ στήθεσσιν Ὀδυσσεὺσ κάππεσε· λαοὶ δ’ αὖ θηεῦντό τε θάμβησάν τε. δεύτεροσ αὖτ’ ἀνάειρε πολύτλασ δῖοσ Ὀδυσσεύσ, κίνησεν δ’ ἄρα τυτθὸν ἀπὸ χθονόσ, οὐδ’ ἔτ’ ἀείρεν, ἐν δὲ γόνυ γνάμψεν· ἐπὶ δὲ χθονὶ κάππεσον ἄμφω πλησίοι ἀλλήλοισι, μιάνθησαν δὲ κονίῃ. καί νύ κε τὸ τρίτον αὖτισ ἀναί̈ξαντ’ ἐπάλαιον, εἰ μὴ Ἀχιλλεὺσ αὐτὸσ ἀνίστατο καὶ κατέρυκε· μηκέτ’ ἐρείδεσθον, μὴ δὲ τρίβεσθε κακοῖσι· νίκη δ’ ἀμφοτέροισιν· ἀέθλια δ’ ἶσ’ ἀνελόντεσ ἔρχεσθ’, ὄφρα καὶ ἄλλοι ἀεθλεύωσιν Ἀχαιοί. ὣσ ἔφαθ’, οἳ δ’ ἄρα τοῦ μάλα μὲν κλύον ἠδὲ πίθοντο, καί ῥ’ ἀπομορξαμένω κονίην δύσαντο χιτῶνασ.
Πηλεί̈δησ δ’ αἶψ’ ἄλλα τίθει ταχυτῆτοσ ἀέθλα ἀργύρεον κρητῆρα τετυγμένον·
ἓξ δ’ ἄρα μέτρα χάνδανεν, αὐτὰρ κάλλει ἐνίκα πᾶσαν ἐπ’ αἰᾶν πολλόν, ἐπεὶ Σιδόνεσ πολυδαίδαλοι εὖ ἤσκησαν, Φοίνικεσ δ’ ἄγον ἄνδρεσ ἐπ’ ἠεροειδέα πόντον, στῆσαν δ’ ἐν λιμένεσσι, Θόαντι δὲ δῶρον ἔδωκαν· υἱο͂σ δὲ Πριάμοιο Λυκάονοσ ὦνον ἔδωκε Πατρόκλῳ ἡρ́ωϊ Ιἠσονίδησ Εὔνηοσ. καὶ τὸν Ἀχιλλεὺσ θῆκεν ἀέθλον οὗ ἑτάροιο, ὅσ τισ ἐλαφρότατοσ ποσσὶ κραιπνοῖσι πέλοιτο· δευτέρῳ αὖ βοῦν θῆκε μέγαν καὶ πίονα δημῷ, ἡμιτάλαντον δὲ χρυσοῦ λοισθήϊ’ ἔθηκε. στῆ δ’ ὀρθὸσ καὶ μῦθον ἐν Ἀργείοισιν ἐείπεν· ὄρνυσθ’ οἳ καὶ τούτου ἀέθλου πειρήσεσθε. ὣσ ἔφατ’, ὄρνυτο δ’ αὐτίκ’ Οἰ̈λῆοσ ταχὺσ Αἰάσ, ἂν δ’ Ὀδυσεὺσ πολύμητισ, ἔπειτα δὲ Νέστοροσ υἱὸσ Ἀντίλοχοσ· ὃ γὰρ αὖτε νέουσ ποσὶ πάντασ ἐνίκα. στὰν δὲ μεταστοιχί· σήμηνε δὲ τέρματ’ Ἀχιλλεύσ. τοῖσι δ’ ἀπὸ νύσσησ τέτατο δρόμοσ· ὦκα δ’ ἔπειτα ἔκφερ’ Οἰ̈λιάδησ· ἐπὶ δ’ ὄρνυτο δῖοσ Ὀδυσσεὺσ ἄγχι μάλ’, ὡσ ὅτε τίσ τε γυναικὸσ ἐϋζώνοιο στήθεόσ ἐστι κανών, ὅν τ’ εὖ μάλα χερσὶ τανύσσῃ πηνίον ἐξέλκουσα παρὲκ μίτον, ἀγχόθι δ’ ἴσχει στήθεοσ· ὣσ Ὀδυσεὺσ θέεν ἐγγύθεν, αὐτὰρ ὄπισθεν ἴχνια τύπτε πόδεσσι πάροσ κόνιν ἀμφιχυθῆναι· κὰδ δ’ ἄρα οἱ κεφαλῆσ χέ’ ἀϋτμένα δῖοσ Ὀδυσσεὺσ αἰεὶ ῥίμφα θέων· ἰάχον δ’ ἐπὶ πάντεσ Ἀχαιοὶ νίκησ ἱεμένῳ, μάλα δὲ σπεύδοντι κέλευον. ἀλλ’ ὅτε δὴ πύματον τέλεον δρόμον, αὐτίκ’ Ὀδυσσεὺσ εὔχετ’ Ἀθηναίῃ γλαυκώπιδι ὃν κατὰ θυμόν· κλῦθι θεά, ἀγαθή μοι ἐπίρροθοσ ἐλθὲ ποδοῖιν. ὣσ ἔφατ’ εὐχόμενοσ· τοῦ δ’ ἔκλυε Παλλὰσ Ἀθήνη, γυῖα δ’ ἔθηκεν ἐλαφρά, πόδασ καὶ χεῖρασ ὕπερθεν. ἀλλ’ ὅτε δὴ τάχ’ ἔμελλον ἐπαί̈ξασθαι ἀέθλον, ἔνθ’ Αἰάσ μὲν ὄλισθε θέων, βλάψεν γὰρ Ἀθήνη, τῇ ῥα βοῶν κέχυτ’ ὄνθοσ ἀποκταμένων ἐριμύκων, οὓσ ἐπὶ Πατρόκλῳ πέφνεν πόδασ ὠκὺσ Ἀχιλλεύσ· ἐν δ’ ὄνθου βοέου πλῆτο στόμα τε ῥῖνάσ τε· κρητῆρ’ αὖτ’ ἀνάειρε πολύτλασ δῖοσ Ὀδυσσεύσ, ὡσ ἦλθε φθάμενοσ· ὃ δὲ βοῦν ἕλε φαίδιμοσ Αἰάσ. στῆ δὲ κέρασ μετὰ χερσὶν ἔχων βοὸσ ἀγραύλοιο ὄνθον ἀποπτύων, μετὰ δ’ Ἀργείοισιν ἐείπεν· ὢ πόποι ἦ μ’ ἔβλαψε θεὰ πόδασ, ἣ τὸ πάροσ περ μήτηρ ὣσ Ὀδυσῆϊ παρίσταται ἠδ’ ἐπαρήγει. ὣσ ἔφαθ’, οἳ δ’ ἄρα πάντεσ ἐπ’ αὐτῷ ἡδὺ γέλασσαν.
Ἀντίλοχοσ δ’ ἄρα δὴ λοισθήϊον ἔκφερ’ ἀέθλον μειδιόων, καὶ μῦθον ἐν Ἀργείοισιν ἐείπεν· εἰδόσιν ὔμμ’ ἐρέω πᾶσιν φίλοι, ὡσ ἔτι καὶ νῦν ἀθάνατοι τιμῶσι παλαιοτέρουσ ἀνθρώπουσ. Αἰάσ μὲν γὰρ ἐμεῖ’ ὀλίγον προγενέστερόσ ἐστιν, οὗτοσ δὲ προτέρησ γενεῆσ προτέρων τ’ ἀνθρώπων· ὠμογέροντα δέ μίν φασ’ ἔμμεναι· ἀργαλέον δὲ ποσσὶν ἐριδήσασθαι Ἀχαιοῖσ, εἰ μὴ Ἀχιλλεῖ. ὣσ φάτο, κύδηνεν δὲ ποδώκεα Πηλεί̈ωνα.
τὸν δ’ Ἀχιλεὺσ μύθοισιν ἀμειβόμενοσ προσέειπεν· Ἀντίλοχ’ οὐ μέν τοι μέλεοσ εἰρήσεται αἶνοσ, ἀλλά τοι ἡμιτάλαντον ἐγὼ χρυσοῦ ἐπιθήσω. ὣσ εἰπὼν ἐν χερσὶ τίθει, ὃ δ’ ἐδέξατο χαίρων.
αὐτὰρ Πηλεί̈δησ κατὰ μὲν δολιχόσκιον ἔγχοσ θῆκ’ ἐσ ἀγῶνα φέρων, κατὰ δ’ ἀσπίδα καὶ τρυφάλειαν τεύχεα Σαρπήδοντοσ, ἅ μιν Πάτροκλοσ ἀπηύρα. στῆ δ’ ὀρθὸσ καὶ μῦθον ἐν Ἀργείοισιν ἐείπεν· ἄνδρε δύω περὶ τῶνδε κελεύομεν, ὥ περ ἀρίστω, τεύχεα ἑσσαμένω ταμεσίχροα χαλκὸν ἑλόντε ἀλλήλων προπάροιθεν ὁμίλου πειρηθῆναι. ὁππότερόσ κε φθῇσιν ὀρεξάμενοσ χρόα καλόν, ψαύσῃ δ’ ἐνδίνων διά τ’ ἔντεα καὶ μέλαν αἷμα, τῷ μὲν ἐγὼ δώσω τόδε φάσγανον ἀργυρόηλον καλὸν Θρηί̈κιον, τὸ μὲν Ἀστεροπαῖον ἀπηύρων· τεύχεα δ’ ἀμφότεροι ξυνήϊα ταῦτα φερέσθων· καί σφιν δαῖτ’ ἀγαθὴν παραθήσομεν ἐν κλισίῃσιν. ὣσ ἔφατ’, ὦρτο δ’ ἔπειτα μέγασ Τελαμώνιοσ Αἰάσ, ἂν δ’ ἄρα Τυδεί̈δησ ὦρτο, κρατερὸσ Διομήδησ.
οἳ δ’ ἐπεὶ οὖν ἑκάτερθεν ὁμίλου θωρήχθησαν, ἐσ μέσον ἀμφοτέρω συνίτην μεμαῶτε μάχεσθαι δεινὸν δερκομένω· θάμβοσ δ’ ἔχε πάντασ Ἀχαιούσ. ἀλλ’ ὅτε δὴ σχεδὸν ἦσαν ἐπ’ ἀλλήλοισιν ἰόντεσ, τρὶσ μὲν ἐπήϊξαν, τρὶσ δὲ σχεδὸν ὁρμήθησαν. ἔνθ’ Αἰάσ μὲν ἔπειτα κατ’ ἀσπίδα πάντοσ’ ἐί̈σην νύξ’, οὐδὲ χρό’ ἵκανεν· ἔρυτο γὰρ ἔνδοθι θώρηξ· Τυδεί̈δησ δ’ ἄρ’ ἔπειτα ὑπὲρ σάκεοσ μεγάλοιο αἰὲν ἐπ’ αὐχένι κῦρε φαεινοῦ δουρὸσ ἀκωκῇ. καὶ τότε δή ῥ’ Αἰάντι περιδείσαντεσ Ἀχαιοὶ παυσαμένουσ ἐκέλευσαν ἀέθλια ἶσ’ ἀνελέσθαι. αὐτὰρ Τυδεί̈δῃ δῶκεν μέγα φάσγανον ἡρ́ωσ σὺν κολεῷ τε φέρων καὶ ἐϋτμήτῳ τελαμῶνι. αὐτὰρ Πηλεί̈δησ θῆκεν σόλον αὐτοχόωνον ὃν πρὶν μὲν ῥίπτασκε μέγα σθένοσ Ηἐτίωνοσ·
ἀλλ’ ἤτοι τὸν ἔπεφνε ποδάρκησ δῖοσ Ἀχιλλεύσ, τὸν δ’ ἄγετ’ ἐν νήεσσι σὺν ἄλλοισι κτεάτεσσι. στῆ δ’ ὀρθὸσ καὶ μῦθον ἐν Ἀργείοισιν ἐείπεν· ὄρνυσθ’ οἳ καὶ τούτου ἀέθλου πειρήσεσθε. εἴ οἱ καὶ μάλα πολλὸν ἀπόπροθι πίονεσ ἀγροί, ἕξει μιν καὶ πέντε περιπλομένουσ ἐνιαυτοὺσ χρεώμενοσ· οὐ μὲν γάρ οἱ ἀτεμβόμενόσ γε σιδήρου ποιμὴν οὐδ’ ἀροτὴρ εἶσ’ ἐσ πόλιν, ἀλλὰ παρέξει. ὣσ ἔφατ’, ὦρτο δ’ ἔπειτα μενεπτόλεμοσ Πολυποίτησ, ἂν δὲ Λεοντῆοσ κρατερὸν μένοσ ἀντιθέοιο, ἂν δ’ Αἰάσ Τελαμωνιάδησ καὶ δῖοσ Ἐπειόσ.
ἑξείησ δ’ ἵσταντο, σόλον δ’ ἕλε δῖοσ Ἐπειόσ, ἧκε δὲ δινήσασ· γέλασαν δ’ ἐπὶ πάντεσ Ἀχαιοί. δεύτεροσ αὖτ’ ἀφέηκε Λεοντεὺσ ὄζοσ Ἄρηοσ· τὸ τρίτον αὖτ’ ἔρριψε μέγασ Τελαμώνιοσ Αἰάσ χειρὸσ ἄπο στιβαρῆσ, καὶ ὑπέρβαλε σήματα πάντων. ἀλλ’ ὅτε δὴ σόλον εἷλε μενεπτόλεμοσ Πολυποίτησ, ὅσσόν τίσ τ’ ἔρριψε καλαύροπα βουκόλοσ ἀνήρ, ἣ δέ θ’ ἑλισσομένη πέτεται διὰ βοῦσ ἀγελαίασ, τόσσον παντὸσ ἀγῶνοσ ὑπέρβαλε· τοὶ δὲ βόησαν. ἀνστάντεσ δ’ ἕταροι Πολυποίταο κρατεροῖο νῆασ ἔπι γλαφυρὰσ ἔφερον βασιλῆοσ ἀέθλον. αὐτὰρ ὃ τοξευτῇσι τίθει ἰόεντα σίδηρον, κὰδ δ’ ἐτίθει δέκα μὲν πελέκεασ, δέκα δ’ ἡμιπέλεκκα, ἱστὸν δ’ ἔστησεν νηὸσ κυανοπρῴροιο τηλοῦ ἐπὶ ψαμάθοισ, ἐκ δὲ τρήρωνα πέλειαν λεπτῇ μηρίνθῳ δῆσεν ποδόσ, ἧσ ἄρ’ ἀνώγει τοξεύειν·
ὃσ μέν κε βάλῃ τρήρωνα πέλειαν, πάντασ ἀειράμενοσ πελέκεασ οἶκον δὲ φερέσθω· ὃσ δέ κε μηρίνθοιο τύχῃ ὄρνιθοσ ἁμαρτών, ἥσσων γὰρ δὴ κεῖνοσ, ὃ δ’ οἴσεται ἡμιπέλεκκα. ὣσ ἔφατ’, ὦρτο δ’ ἔπειτα βίη Τεύκροιο ἄνακτοσ, ἂν δ’ ἄρα Μηριόνησ θεράπων ἐὺ̈σ Ἰδομενῆοσ.
κλήρουσ δ’ ἐν κυνέῃ χαλκήρεϊ πάλλον ἑλόντεσ, Τεῦκροσ δὲ πρῶτοσ κλήρῳ λάχεν· αὐτίκα δ’ ἰὸν ἧκεν ἐπικρατέωσ, οὐδ’ ἠπείλησεν ἄνακτι ἀρνῶν πρωτογόνων ῥέξειν κλειτὴν ἑκατόμβην. ὄρνιθοσ μὲν ἅμαρτε· μέγηρε γάρ οἱ τό γ’ Ἀπόλλων· αὐτὰρ ὃ μήρινθον βάλε πὰρ πόδα, τῇ δέδετ’ ὄρνισ· ἀντικρὺ δ’ ἀπὸ μήρινθον τάμε πικρὸσ ὀϊστόσ. ἣ μὲν ἔπειτ’ ἠί̈ξε πρὸσ οὐρανόν, ἣ δὲ παρείθη μήρινθοσ ποτὶ γαῖαν· ἀτὰρ κελάδησαν Ἀχαιοί. σπερχόμενοσ δ’ ἄρα Μηριόνησ ἐξείρυσε χειρὸσ τόξον· ἀτὰρ δὴ ὀϊστὸν ἔχεν πάλαι, ὡσ ἴθυνεν. αὐτίκα δ’ ἠπείλησεν ἑκηβόλῳ Ἀπόλλωνι ἀρνῶν πρωτογόνων ῥέξειν κλειτὴν ἑκατόμβην. ὕψι δ’ ὑπὸ νεφέων εἶδε τρήρωνα πέλειαν· τῇ ῥ’ ὅ γε δινεύουσαν ὑπὸ πτέρυγοσ βάλε μέσσην, ἀντικρὺ δὲ διῆλθε βέλοσ· τὸ μὲν ἂψ ἐπὶ γαίῃ πρόσθεν Μηριόναο πάγη ποδόσ· αὐτὰρ ἣ ὄρνισ ἱστῷ ἐφεζομένη νηὸσ κυανοπρῴροιο αὐχέν’ ἀπεκρέμασεν, σὺν δὲ πτερὰ πυκνὰ λίασθεν. ὠκὺσ δ’ ἐκ μελέων θυμὸσ πτάτο, τῆλε δ’ ἀπ’ αὐτοῦ κάππεσε· λαοὶ δ’ αὖ θηεῦντό τε θάμβησάν τε. ἂν δ’ ἄρα Μηριόνησ πελέκεασ δέκα πάντασ ἀείρε, Τεῦκροσ δ’ ἡμιπέλεκκα φέρεν κοίλασ ἐπὶ νῆασ. αὐτὰρ Πηλεί̈δησ κατὰ μὲν δολιχόσκιον ἔγχοσ, κὰδ δὲ λέβητ’ ἄπυρον βοὸσ ἄξιον ἀνθεμόεντα θῆκ’ ἐσ ἀγῶνα φέρων·
καί ῥ’ ἥμονεσ ἄνδρεσ ἀνέσταν· ἂν μὲν ἄρ’ Ἀτρεί̈δησ εὐρὺ κρείων Ἀγαμέμνων, ἂν δ’ ἄρα Μηριόνησ, θεράπων ἐὺ̈σ Ἰδομενῆοσ. τοῖσι δὲ καὶ μετέειπε ποδάρκησ δῖοσ Ἀχιλλεύσ· Ἀτρεί̈δη· ἴδμεν γὰρ ὅσον προβέβηκασ ἁπάντων ἠδ’ ὅσσον δυνάμει τε καὶ ἥμασιν ἔπλευ ἄριστοσ· ἀλλὰ σὺ μὲν τόδ’ ἀέθλον ἔχων κοίλασ ἐπὶ νῆασ ἔρχευ, ἀτὰρ δόρυ Μηριόνῃ ἡρ́ωϊ πόρωμεν, εἰ σύ γε σῷ θυμῷ ἐθέλοισ· κέλομαι γὰρ ἔγωγε. ὣσ ἔφατ’, οὐδ’ ἀπίθησεν ἄναξ ἀνδρῶν Ἀγαμέμνων·
δῶκε δὲ Μηριόνῃ δόρυ χάλκεον· αὐτὰρ ὅ γ’ ἡρ́ωσ Ταλθυβίῳ κήρυκι δίδου περικαλλὲσ ἀέθλον.
호흡부호 보기
강세부호 보기
장단부호 보기
작은 Iota 보기
모든 부호 보기