Homer, Iliad, Book 22 44:

(호메로스, 일리아스, Book 22 44:)

ἀμφὶ δέ μιν γαλόῳ τε καὶ εἰνατέρεσ ἅλισ ἔσταν, αἵ ἑ μετὰ σφίσιν εἶχον ἀτυζομένην ἀπολέσθαι. ἣ δ’ ἐπεὶ οὖν ἔμπνυτο καὶ ἐσ φρένα θυμὸσ ἀγέρθη ἀμβλήδην γοόωσα μετὰ Τρῳῇσιν ἐείπεν· Ἕκτορ ἐγὼ δύστηνοσ· ἰῇ ἄρα γεινόμεθ’ αἴσῃ ἀμφότεροι, σὺ μὲν ἐν Τροίῃ Πριάμου κατὰ δῶμα, αὐτὰρ ἐγὼ Θήβῃσιν ὑπὸ Πλάκῳ ὑληέσσῃ ἐν δόμῳ Ηἐτίωνοσ, ὅ μ’ ἔτρεφε τυτθὸν ἐοῦσαν δύσμοροσ αἰνόμορον· ὡσ μὴ ὤφελλε τεκέσθαι. νῦν δὲ σὺ μὲν Αἴ̈δαο δόμουσ ὑπὸ κεύθεσι γαίησ ἔρχεαι, αὐτὰρ ἐμὲ στυγερῷ ἐνὶ πένθεϊ λείπεισ χήρην ἐν μεγάροισι· πάϊσ δ’ ἔτι νήπιοσ αὔτωσ, ὃν τέκομεν σύ τ’ ἐγώ τε δυσάμμοροι· οὔτε σὺ τούτῳ ἔσσεαι Ἕκτορ ὄνειαρ ἐπεὶ θάνεσ, οὔτε σοὶ οὗτοσ. ἤν περ γὰρ πόλεμόν γε φύγῃ πολύδακρυν Ἀχαιῶν, αἰεί τοι τούτῳ γε πόνοσ καὶ κήδε’ ὀπίσσω ἔσσοντ’· ἄλλοι γάρ οἱ ἀπουρίσσουσιν ἀρούρασ. ἦμαρ δ’ ὀρφανικὸν παναφήλικα παῖδα τίθησι· πάντα δ’ ὑπεμνήμυκε, δεδάκρυνται δὲ παρειαί, δευόμενοσ δέ τ’ ἄνεισι πάϊσ ἐσ πατρὸσ ἑταίρουσ, ἄλλον μὲν χλαίνησ ἐρύων, ἄλλον δὲ χιτῶνοσ· τῶν δ’ ἐλεησάντων κοτύλην τισ τυτθὸν ἐπέσχε· χείλεα μέν τ’ ἐδίην’, ὑπερῴην δ’ οὐκ ἐδίηνε. τὸν δὲ καὶ ἀμφιθαλὴσ ἐκ δαιτύοσ ἐστυφέλιξε χερσὶν πεπλήγων καὶ ὀνειδείοισιν ἐνίσσων· ἔρρ’ οὕτωσ· οὐ σόσ γε πατὴρ μεταδαίνυται ἡμῖν. δακρυόεισ δέ τ’ ἄνεισι πάϊσ ἐσ μητέρα χήρην Ἀστυάναξ, ὃσ πρὶν μὲν ἑοῦ ἐπὶ γούνασι πατρὸσ μυελὸν οἰο͂ν ἔδεσκε καὶ οἰῶν πίονα δημόν· αὐτὰρ ὅθ’ ὕπνοσ ἕλοι, παύσαιτό τε νηπιαχεύων, εὕδεσκ’ ἐν λέκτροισιν ἐν ἀγκαλίδεσσι τιθήνησ εὐνῇ ἔνι μαλακῇ θαλέων ἐμπλησάμενοσ κῆρ· νῦν δ’ ἂν πολλὰ πάθῃσι φίλου ἀπὸ πατρὸσ ἁμαρτὼν Ἀστυάναξ, ὃν Τρῶεσ ἐπίκλησιν καλέουσιν· οἰο͂σ γάρ σφιν ἔρυσο πύλασ καὶ τείχεα μακρά. νῦν δὲ σὲ μὲν παρὰ νηυσὶ κορωνίσι νόσφι τοκήων αἰόλαι εὐλαὶ ἔδονται, ἐπεί κε κύνεσ κορέσωνται γυμνόν· ἀτάρ τοι εἵματ’ ἐνὶ μεγάροισι κέονται λεπτά τε καὶ χαρίεντα τετυγμένα χερσὶ γυναικῶν. ἀλλ’ ἤτοι τάδε πάντα καταφλέξω πυρὶ κηλέῳ οὐδὲν σοί γ’ ὄφελοσ, ἐπεὶ οὐκ ἐγκείσεαι αὐτοῖσ, ἀλλὰ πρὸσ Τρώων καὶ Τρωϊάδων κλέοσ εἶναι.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION