Homer, Iliad, Book 22 39:

ὣς τοῦ μὲν κεκόνιτο κάρη ἅπαν:? ἣ δέ νυ μήτηρ τίλλε κόμην, ἀπὸ δὲ λιπαρὴν ἔρριψε καλύπτρην τηλόσε, κώκυσεν δὲ μάλα μέγα παῖδ ἐσιδοῦσα: ᾤμωξεν δ ἐλεεινὰ πατὴρ φίλος, ἀμφὶ δὲ λαοὶ κωκυτῷ τ εἴχοντο καὶ οἰμωγῇ κατὰ ἄστυ. τῷ δὲ μάλιστ ἄρ ἐήν ἐναλίγκιον ὡς εἰ ἅπασα Ἴλιος ὀφρυόεσσα πυρὶ σμύχοιτο κατ ἄκρης. λαοὶ μέν ῥα γέροντα μόγις ἔχον ἀσχαλόωντα ἐξελθεῖν μεμαῶτα πυλάων Δαρδανιάων. πάντας δ ἐλλιτάνευε κυλινδόμενος κατὰ κόπρον, ἐξονομακλήδην ὀνομάζων ἄνδρα ἕκαστον: σχέσθε φίλοι, καί μ οἰο῀ν ἐάσατε κηδόμενοί περ ἐξελθόντα πόληος ἱκέσθ ἐπὶ νῆας Ἀχαιῶν. λίσσωμ ἀνέρα τοῦτον ἀτάσθαλον ὀβριμοεργόν, ἤν πως ἡλικίην αἰδέσσεται ἠδ ἐλεήσῃ γῆρας: καὶ δέ νυ τῷ γε πατὴρ τοιόσδε τέτυκται Πηλεύς, ὅς μιν ἔτικτε καὶ ἔτρεφε πῆμα γενέσθαι Τρωσί: μάλιστα δ ἐμοὶ περὶ πάντων ἄλγε ἔθηκε. τόσσους γάρ μοι παῖδας ἀπέκτανε τηλεθάοντας: τῶν πάντων οὐ τόσσον ὀδύρομαι ἀχνύμενός περ ὡς ἑνός, οὗ μ ἄχος ὀξὺ κατοίσεται Αἴ¨δος εἴσω, Ἕκτορος: ὡς ὄφελεν θανέειν ἐν χερσὶν ἐμῇσι: τώ κε κορεσσάμεθα κλαίοντέ τε μυρομένω τε μήτηρ θ, ἥ μιν ἔτικτε δυσάμμορος, ἠδ ἐγὼ αὐτός.?