Homer, Iliad, Book 22 28:

(호메로스, 일리아스, Book 22 28:)

ὣσ ἄρα φωνήσασ εἰρύσσατο φάσγανον ὀξύ, τό οἱ ὑπὸ λαπάρην τέτατο μέγα τε στιβαρόν τε, οἴμησεν δὲ ἀλεὶσ ὥσ τ’ αἰετὸσ ὑψιπετήεισ, ὅσ τ’ εἶσιν πεδίον δὲ διὰ νεφέων ἐρεβεννῶν ἁρπάξων ἢ ἄρν’ ἀμαλὴν ἤ πτῶκα λαγωόν· ὣσ Ἕκτωρ οἴμησε τινάσσων φάσγανον ὀξύ. ὁρμήθη δ’ Ἀχιλεύσ, μένεοσ δ’ ἐμπλήσατο θυμὸν ἀγρίου, πρόσθεν δὲ σάκοσ στέρνοιο κάλυψε καλὸν δαιδάλεον, κόρυθι δ’ ἐπένευε φαεινῇ τετραφάλῳ· καλαὶ δὲ περισσείοντο ἔθειραι χρύσεαι, ἃσ Ἥφαιστοσ ἱεί λόφον ἀμφὶ θαμειάσ. οἱο͂σ δ’ ἀστὴρ εἶσι μετ’ ἀστράσι νυκτὸσ ἀμολγῷ ἕσπεροσ, ὃσ κάλλιστοσ ἐν οὐρανῷ ἵσταται ἀστήρ, ὣσ αἰχμῆσ ἀπέλαμπ’ εὐήκεοσ, ἣν ἄρ’ Ἀχιλλεὺσ πάλλεν δεξιτερῇ φρονέων κακὸν Ἕκτορι δίῳ εἰσορόων χρόα καλόν, ὅπῃ εἴξειε μάλιστα. τοῦ δὲ καὶ ἄλλο τόσον μὲν ἔχε χρόα χάλκεα τεύχεα καλά, τὰ Πατρόκλοιο βίην ἐνάριξε κατακτάσ· φαίνετο δ’ ᾗ κληῖ̈δεσ ἀπ’ ὤμων αὐχέν’ ἔχουσι λαυκανίην, ἵνα τε ψυχῆσ ὤκιστοσ ὄλεθροσ· τῇ ῥ’ ἐπὶ οἷ μεμαῶτ’ ἔλασ’ ἔγχεϊ δῖοσ Ἀχιλλεύσ, ἀντικρὺ δ’ ἁπαλοῖο δι’ αὐχένοσ ἤλυθ’ ἀκωκή· οὐδ’ ἄρ’ ἀπ’ ἀσφάραγον μελίη τάμε χαλκοβάρεια, ὄφρά τί μιν προτιείποι ἀμειβόμενοσ ἐπέεσσιν. ἤριπε δ’ ἐν κονίῃσ· ὃ δ’ ἐπεύξατο δῖοσ Ἀχιλλεύσ· Ἕκτορ ἀτάρ που ἔφησ Πατροκλῆ’ ἐξεναρίζων σῶσ ἔσσεσθ’, ἐμὲ δ’ οὐδὲν ὀπίζεο νόσφιν ἐόντα νήπιε· τοῖο δ’ ἄνευθεν ἀοσσητὴρ μέγ’ ἀμείνων νηυσὶν ἔπι γλαφυρῇσιν ἐγὼ μετόπισθε λελείμμην, ὅσ τοι γούνατ’ ἔλυσα· σὲ μὲν κύνεσ ἠδ’ οἰωνοὶ ἑλκήσουσ’ ἀϊκῶσ, τὸν δὲ κτεριοῦσιν Ἀχαιοί.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION