호흡부호 보기
강세부호 보기
장단부호 보기
작은 Iota 보기
모든 부호 보기
ὣσ οἳ μὲν κατὰ ἄστυ πεφυζότεσ ἠύ̈τε νεβροὶ ἱδρῶ ἀπεψύχοντο πίον τ’ ἀκέοντό τε δίψαν κεκλιμένοι καλῇσιν ἐπάλξεσιν· αὐτὰρ Ἀχαιοὶ τείχεοσ ἆσσον ἴσαν σάκε’ ὤμοισι κλίναντεσ. Ἕκτορα δ’ αὐτοῦ μεῖναι ὀλοιὴ μοῖρα πέδησεν Ἰλίου προπάροιθε πυλάων τε Σκαιάων. αὐτὰρ Πηλείωνα προσηύδα Φοῖβοσ Ἀπόλλων· τίπτέ με Πηλέοσ υἱὲ ποσὶν ταχέεσσι διώκεισ αὐτὸσ θνητὸσ ἐὼν θεὸν ἄμβροτον; οὐδέ νύ πώ με ἔγνωσ ὡσ θεόσ εἰμι, σὺ δ’ ἀσπερχὲσ μενεαίνεισ. ἦ νύ τοι οὔ τι μέλει Τρώων πόνοσ, οὓσ ἐφόβησασ, οἳ δή τοι εἰσ ἄστυ ἄλεν, σὺ δὲ δεῦρο λιάσθησ. οὐ μέν με κτενέεισ, ἐπεὶ οὔ τοι μόρσιμόσ εἰμι. τὸν δὲ μέγ’ ὀχθήσασ προσέφη πόδασ ὠκὺσ Ἀχιλλεύσ·
ἔβλαψάσ μ’ ἑκάεργε θεῶν ὀλοώτατε πάντων ἐνθάδε νῦν τρέψασ ἀπὸ τείχεοσ· ἦ κ’ ἔτι πολλοὶ γαῖαν ὀδὰξ εἷλον πρὶν Ἴλιον εἰσαφικέσθαι. νῦν δ’ ἐμὲ μὲν μέγα κῦδοσ ἀφείλεο, τοὺσ δὲ σάωσασ ῥηϊδίωσ, ἐπεὶ οὔ τι τίσιν γ’ ἔδεισασ ὀπίσσω. ἦ σ’ ἂν τισαίμην, εἴ μοι δύναμίσ γε παρείη. ὣσ εἰπὼν προτὶ ἄστυ μέγα φρονέων ἐβεβήκει, σευάμενοσ ὥσ θ’ ἵπποσ ἀεθλοφόροσ σὺν ὄχεσφιν, ὅσ ῥά τε ῥεῖα θέῃσι τιταινόμενοσ πεδίοιο·
ὣσ Ἀχιλεὺσ λαιψηρὰ πόδασ καὶ γούνατ’ ἐνώμα. τὸν δ’ ὃ γέρων Πρίαμοσ πρῶτοσ ἴδεν ὀφθαλμοῖσι παμφαίνονθ’ ὥσ τ’ ἀστέρ’ ἐπεσσύμενον πεδίοιο, ὅσ ῥά τ’ ὀπώρησ εἶσιν, ἀρίζηλοι δέ οἱ αὐγαὶ φαίνονται πολλοῖσι μετ’ ἀστράσι νυκτὸσ ἀμολγῷ, ὅν τε κύν’ Ὠρίωνοσ ἐπίκλησιν καλέουσι.
λαμπρότατοσ μὲν ὅ γ’ ἐστί, κακὸν δέ τε σῆμα τέτυκται, καί τε φέρει πολλὸν πυρετὸν δειλοῖσι βροτοῖσιν· ὣσ τοῦ χαλκὸσ ἔλαμπε περὶ στήθεσσι θέοντοσ. ᾤμωξεν δ’ ὃ γέρων, κεφαλὴν δ’ ὅ γε κόψατο χερσὶν ὑψόσ’ ἀνασχόμενοσ, μέγα δ’ οἰμώξασ ἐγεγώνει λισσόμενοσ φίλον υἱόν· ὃ δὲ προπάροιθε πυλάων ἑστήκει ἄμοτον μεμαὼσ Ἀχιλῆϊ μάχεσθαι· τὸν δ’ ὃ γέρων ἐλεεινὰ προσηύδα χεῖρασ ὀρεγνύσ· Ἕκτορ μή μοι μίμνε φίλον τέκοσ ἀνέρα τοῦτον οἰο͂σ ἄνευθ’ ἄλλων, ἵνα μὴ τάχα πότμον ἐπίσπῃσ Πηλεί̈ωνι δαμείσ, ἐπεὶ ἦ πολὺ φέρτερόσ ἐστι σχέτλιοσ·
αἴθε θεοῖσι φίλοσ τοσσόνδε γένοιτο ὅσσον ἐμοί· τάχα κέν ἑ κύνεσ καὶ γῦπεσ ἔδοιεν κείμενον· ἦ κέ μοι αἰνὸν ἀπὸ πραπίδων ἄχοσ ἔλθοι· ὅσ μ’ υἱῶν πολλῶν τε καὶ ἐσθλῶν εὖνιν ἔθηκε κτείνων καὶ περνὰσ νήσων ἔπι τηλεδαπάων. καὶ γὰρ νῦν δύο παῖδε Λυκάονα καὶ Πολύδωρον οὐ δύναμαι ἰδέειν Τρώων εἰσ ἄστυ ἀλέντων, τούσ μοι Λαοθόη τέκετο κρείουσα γυναικῶν. ἀλλ’ εἰ μὲν ζώουσι μετὰ στρατῷ, ἦ τ’ ἂν ἔπειτα χαλκοῦ τε χρυσοῦ τ’ ἀπολυσόμεθ’, ἔστι γὰρ ἔνδον· πολλὰ γὰρ ὤπασε παιδὶ γέρων ὀνομάκλυτοσ Ἄλτησ. εἰ δ’ ἤδη τεθνᾶσι καὶ εἰν Αἴ̈δαο δόμοισιν, ἄλγοσ ἐμῷ θυμῷ καὶ μητέρι τοὶ τεκόμεσθα· λαοῖσιν δ’ ἄλλοισι μινυνθαδιώτερον ἄλγοσ ἔσσεται, ἢν μὴ καὶ σὺ θάνῃσ Ἀχιλῆϊ δαμασθείσ. ἀλλ’ εἰσέρχεο τεῖχοσ ἐμὸν τέκοσ, ὄφρα σαώσῃσ Τρῶασ καὶ Τρῳάσ, μὴ δὲ μέγα κῦδοσ ὀρέξῃσ Πηλεί̈δῃ, αὐτὸσ δὲ φίλησ αἰῶνοσ ἀμερθῇσ. πρὸσ δ’ ἐμὲ τὸν δύστηνον ἔτι φρονέοντ’ ἐλέησον δύσμορον, ὅν ῥα πατὴρ Κρονίδησ ἐπὶ γήραοσ οὐδῷ αἴσῃ ἐν ἀργαλέῃ φθίσει κακὰ πόλλ’ ἐπιδόντα υἱᾶ́σ τ’ ὀλλυμένουσ ἑλκηθείσασ τε θύγατρασ, καὶ θαλάμουσ κεραϊζομένουσ, καὶ νήπια τέκνα βαλλόμενα προτὶ γαίῃ ἐν αἰνῇ δηϊοτῆτι, ἑλκομένασ τε νυοὺσ ὀλοῇσ ὑπὸ χερσὶν Ἀχαιῶν. αὐτὸν δ’ ἂν πύματόν με κύνεσ πρώτῃσι θύρῃσιν ὠμησταὶ ἐρύουσιν, ἐπεί κέ τισ ὀξέϊ χαλκῷ τύψασ ἠὲ βαλὼν ῥεθέων ἐκ θυμὸν ἕληται, οὓσ τρέφον ἐν μεγάροισι τραπεζῆασ θυραωρούσ, οἵ κ’ ἐμὸν αἷμα πιόντεσ ἀλύσσοντεσ περὶ θυμῷ κείσοντ’ ἐν προθύροισι. νέῳ δέ τε πάντ’ ἐπέοικεν ἄρηϊ κταμένῳ δεδαϊγμένῳ ὀξέϊ χαλκῷ κεῖσθαι· πάντα δὲ καλὰ θανόντι περ ὅττι φανήῃ· ἀλλ’ ὅτε δὴ πολιόν τε κάρη πολιόν τε γένειον αἰδῶ τ’ αἰσχύνωσι κύνεσ κταμένοιο γέροντοσ, τοῦτο δὴ οἴκτιστον πέλεται δειλοῖσι βροτοῖσιν. ἦ ῥ’ ὃ γέρων, πολιὰσ δ’ ἄρ’ ἀνὰ τρίχασ ἕλκετο χερσὶ τίλλων ἐκ κεφαλῆσ·
οὐδ’ Ἕκτορι θυμὸν ἔπειθε. μήτηρ δ’ αὖθ’ ἑτέρωθεν ὀδύρετο δάκρυ χέουσα κόλπον ἀνιεμένη, ἑτέρηφι δὲ μαζὸν ἀνέσχε· καί μιν δάκρυ χέουσ’ ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· Ἕκτορ τέκνον ἐμὸν τάδε τ’ αἴδεο καί μ’ ἐλέησον αὐτήν, εἴ ποτέ τοι λαθικηδέα μαζὸν ἐπέσχον· τῶν μνῆσαι φίλε τέκνον ἄμυνε δὲ δήϊον ἄνδρα τείχεοσ ἐντὸσ ἐών, μὴ δὲ πρόμοσ ἵστασο τούτῳ σχέτλιοσ· εἴ περ γάρ σε κατακτάνῃ, οὔ σ’ ἔτ’ ἔγωγε κλαύσομαι ἐν λεχέεσσι φίλον θάλοσ, ὃν τέκον αὐτή, οὐδ’ ἄλοχοσ πολύδωροσ· ἄνευθε δέ σε μέγα νῶϊν Ἀργείων παρὰ νηυσὶ κύνεσ ταχέεσ κατέδονται. ὣσ τώ γε κλαίοντε προσαυδήτην φίλον υἱὸν πολλὰ λισσομένω·
οὐδ’ Ἕκτορι θυμὸν ἔπειθον, ἀλλ’ ὅ γε μίμν’ Ἀχιλῆα πελώριον ἆσσον ἰόντα. ὡσ δὲ δράκων ἐπὶ χειῇ ὀρέστεροσ ἄνδρα μένῃσι βεβρωκὼσ κακὰ φάρμακ’, ἔδυ δέ τέ μιν χόλοσ αἰνόσ, σμερδαλέον δὲ δέδορκεν ἑλισσόμενοσ περὶ χειῇ· ὣσ Ἕκτωρ ἄσβεστον ἔχων μένοσ οὐχ ὑπεχώρει πύργῳ ἔπι προὔχοντι φαεινὴν ἀσπίδ’ ἐρείσασ· ὀχθήσασ δ’ ἄρα εἶπε πρὸσ ὃν μεγαλήτορα θυμόν· ὤ μοι ἐγών, εἰ μέν κε πύλασ καὶ τείχεα δύω, Πουλυδάμασ μοι πρῶτοσ ἐλεγχείην ἀναθήσει, ὅσ μ’ ἐκέλευε Τρωσὶ ποτὶ πτόλιν ἡγήσασθαι νύχθ’ ὕπο τήνδ’ ὀλοὴν ὅτε τ’ ὤρετο δῖοσ Ἀχιλλεύσ. ἀλλ’ ἐγὼ οὐ πιθόμην· ἦ τ’ ἂν πολὺ κέρδιον ἠε͂ν. νῦν δ’ ἐπεὶ ὤλεσα λαὸν ἀτασθαλίῃσιν ἐμῇσιν, αἰδέομαι Τρῶασ καὶ Τρῳάδασ ἑλκεσιπέπλουσ, μή ποτέ τισ εἴπῃσι κακώτεροσ ἄλλοσ ἐμεῖο· Ἕκτωρ ἧφι βίηφι πιθήσασ ὤλεσε λαόν. ὣσ ἐρέουσιν· ἐμοὶ δὲ τότ’ ἂν πολὺ κέρδιον εἰή ἄντην ἢ Ἀχιλῆα κατακτείναντα νέεσθαι, ἠέ κεν αὐτῷ ὀλέσθαι ἐϋκλειῶσ πρὸ πόληοσ. εἰ δέ κεν ἀσπίδα μὲν καταθείομαι ὀμφαλόεσσαν καὶ κόρυθα βριαρήν, δόρυ δὲ πρὸσ τεῖχοσ ἐρείσασ αὐτὸσ ἰὼν Ἀχιλῆοσ ἀμύμονοσ ἀντίοσ ἔλθω καί οἱ ὑπόσχωμαι Ἑλένην καὶ κτήμαθ’ ἅμ’ αὐτῇ, πάντα μάλ’ ὅσσά τ’ Ἀλέξανδροσ κοίλῃσ ἐνὶ νηυσὶν ἠγάγετο Τροίηνδ’, ἥ τ’ ἔπλετο νείκεοσ ἀρχή, δωσέμεν Ἀτρεί̈δῃσιν ἄγειν, ἅμα δ’ ἀμφὶσ Ἀχαιοῖσ ἄλλ’ ἀποδάσσεσθαι ὅσα τε πτόλισ ἥδε κέκευθε·
Τρωσὶν δ’ αὖ μετόπισθε γερούσιον ὁρ́κον ἕλωμαι μή τι κατακρύψειν, ἀλλ’ ἄνδιχα πάντα δάσασθαι κτῆσιν ὅσην πτολίεθρον ἐπήρατον ἐντὸσ ἐέργει· ἀλλὰ τί ἤ μοι ταῦτα φίλοσ διελέξατο θυμόσ; μή μιν ἐγὼ μὲν ἵκωμαι ἰών, ὃ δέ μ’ οὐκ ἐλεήσει οὐδέ τί μ’ αἰδέσεται, κτενέει δέ με γυμνὸν ἐόντα αὔτωσ ὥσ τε γυναῖκα, ἐπεί κ’ ἀπὸ τεύχεα δύω. οὐ μέν πωσ νῦν ἔστιν ἀπὸ δρυὸσ οὐδ’ ἀπὸ πέτρησ τῷ ὀαριζέμεναι, ἅ τε παρθένοσ ἠί̈θεόσ τε παρθένοσ ἠί̈θεόσ τ’ ὀαρίζετον ἀλλήλοιιν. βέλτερον αὖτ’ ἔριδι ξυνελαυνέμεν ὅττι τάχιστα· εἴδομεν ὁπποτέρῳ κεν Ὀλύμπιοσ εὖχοσ ὀρέξῃ. ὣσ ὁρ́μαινε μένων, ὃ δέ οἱ σχεδὸν ἦλθεν Ἀχιλλεὺσ ἶσοσ Ἐνυαλίῳ κορυθάϊκι πτολεμιστῇ σείων Πηλιάδα μελίην κατὰ δεξιὸν ὦμον δεινήν·
ἀμφὶ δὲ χαλκὸσ ἐλάμπετο εἴκελοσ αὐγῇ ἢ πυρὸσ αἰθομένου ἢ ἠελίου ἀνιόντοσ. Ἕκτορα δ’, ὡσ ἐνόησεν, ἕλε τρόμοσ· οὐδ’ ἄρ’ ἔτ’ ἔτλη αὖθι μένειν, ὀπίσω δὲ πύλασ λίπε, βῆ δὲ φοβηθείσ· Πηλεί̈δησ δ’ ἐπόρουσε ποσὶ κραιπνοῖσι πεποιθώσ. ἠύ̈τε κίρκοσ ὄρεσφιν ἐλαφρότατοσ πετεηνῶν ῥηϊδίωσ οἴμησε μετὰ τρήρωνα πέλειαν, ἣ δέ θ’ ὕπαιθα φοβεῖται, ὃ δ’ ἐγγύθεν ὀξὺ λεληκὼσ ταρφέ’ ἐπαί̈σσει, ἑλέειν τέ ἑ θυμὸσ ἀνώγει· ὣσ ἄρ’ ὅ γ’ ἐμμεμαὼσ ἰθὺσ πέτετο, τρέσε δ’ Ἕκτωρ τεῖχοσ ὕπο Τρώων, λαιψηρὰ δὲ γούνατ’ ἐνώμα. οἳ δὲ παρὰ σκοπιὴν καὶ ἐρινεὸν ἠνεμόεντα τείχεοσ αἰὲν ὑπ’ ἐκ κατ’ ἀμαξιτὸν ἐσσεύοντο, κρουνὼ δ’ ἵκανον καλλιρρόω· ἔνθα δὲ πηγαὶ δοιαὶ ἀναί̈σσουσι Σκαμάνδρου δινήεντοσ. ἣ μὲν γάρ θ’ ὕδατι λιαρῷ ῥέει, ἀμφὶ δὲ καπνὸσ γίγνεται ἐξ αὐτῆσ ὡσ εἰ πυρὸσ αἰθομένοιο· ἣ δ’ ἑτέρη θέρεϊ προρέει ἐϊκυῖα χαλάζῃ, ἢ χιόνι ψυχρῇ ἢ ἐξ ὕδατοσ κρυστάλλῳ. ἔνθα δ’ ἐπ’ αὐτάων πλυνοὶ εὐρέεσ ἐγγὺσ ἐάσι καλοὶ λαί̈νεοι, ὅθι εἵματα σιγαλόεντα πλύνεσκον Τρώων ἄλοχοι καλαί τε θύγατρεσ τὸ πρὶν ἐπ’ εἰρήνησ πρὶν ἐλθεῖν υἱᾶσ Ἀχαιῶν. τῇ ῥα παραδραμέτην φεύγων ὃ δ’ ὄπισθε διώκων· πρόσθε μὲν ἐσθλὸσ ἔφευγε, δίωκε δέ μιν μέγ’ ἀμείνων καρπαλίμωσ, ἐπεὶ οὐχ ἱερήϊον οὐδὲ βοείην ἀρνύσθην, ἅ τε ποσσὶν ἀέθλια γίγνεται ἀνδρῶν, ἀλλὰ περὶ ψυχῆσ θέον Ἕκτοροσ ἱπποδάμοιο. ὡσ δ’ ὅτ’ ἀεθλοφόροι περὶ τέρματα μώνυχεσ ἵπποι ῥίμφα μάλα τρωχῶσι· τὸ δὲ μέγα κεῖται ἀέθλον ἢ τρίποσ ἠὲ γυνὴ ἀνδρὸσ κατατεθνηῶτοσ· ὣσ τὼ τρὶσ Πριάμοιο πόλιν πέρι δινηθήτην καρπαλίμοισι πόδεσσι· θεοὶ δ’ ἐσ πάντεσ ὁρῶντο· τοῖσι δὲ μύθων ἦρχε πατὴρ ἀνδρῶν τε θεῶν τε· ὢ πόποι ἦ φίλον ἄνδρα διωκόμενον περὶ τεῖχοσ ὀφθαλμοῖσιν ὁρῶμαι· ἐμὸν δ’ ὀλοφύρεται ἦτορ Ἕκτοροσ, ὅσ μοι πολλὰ βοῶν ἐπὶ μηρί’ ἔκηεν Ἴδησ ἐν κορυφῇσι πολυπτύχου, ἄλλοτε δ’ αὖτε ἐν πόλει ἀκροτάτῃ· νῦν αὖτέ ἑ δῖοσ Ἀχιλλεὺσ ἄστυ πέρι Πριάμοιο ποσὶν ταχέεσσι διώκει. ἀλλ’ ἄγετε φράζεσθε θεοὶ καὶ μητιάασθε ἠέ μιν ἐκ θανάτοιο σαώσομεν, ἠε͂́ μιν ἤδη Πηλεί̈δῃ Ἀχιλῆϊ δαμάσσομεν ἐσθλὸν ἐόντα. τὸν δ’ αὖτε προσέειπε θεὰ γλαυκῶπισ Ἀθήνη·
ὦ πάτερ ἀργικέραυνε κελαινεφὲσ οἱο͂ν ἐείπεσ· ἄνδρα θνητὸν ἐόντα πάλαι πεπρωμένον αἴσῃ ἂψ ἐθέλεισ θανάτοιο δυσηχέοσ ἐξαναλῦσαι; ἔρδ’· ἀτὰρ οὔ τοι πάντεσ ἐπαινέομεν θεοὶ ἄλλοι. τὴν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη νεφεληγερέτα Ζεύσ·
θάρσει Τριτογένεια φίλον τέκοσ· οὔ νύ τι θυμῷ πρόφρονι μυθέομαι, ἐθέλω δέ τοι ἤπιοσ εἶναι· ἔρξον ὅπῃ δή τοι νόοσ ἔπλετο, μὴ δ’ ἔτ’ ἐρώει. ὣσ εἰπὼν ὄτρυνε πάροσ μεμαυῖαν Ἀθήνην·
βῆ δὲ κατ’ Οὐλύμποιο καρήνων ἀί̈ξασα. Ἕκτορα δ’ ἀσπερχὲσ κλονέων ἔφεπ’ ὠκὺσ Ἀχιλλεύσ.
ὡσ δ’ ὅτε νεβρὸν ὄρεσφι κύων ἐλάφοιο δίηται ὄρσασ ἐξ εὐνῆσ διά τ’ ἄγκεα καὶ διὰ βήσσασ· τὸν δ’ εἴ πέρ τε λάθῃσι καταπτήξασ ὑπὸ θάμνῳ, ἀλλά τ’ ἀνιχνεύων θέει ἔμπεδον ὄφρά κεν εὑρ́ῃ· ὣσ Ἕκτωρ οὐ λῆθε ποδώκεα Πηλεί̈ωνα. ὁσσάκι δ’ ὁρμήσειε πυλάων Δαρδανιάων ἀντίον ἀί̈ξασθαι ἐϋδμήτουσ ὑπὸ πύργουσ, εἴ πωσ οἷ καθύπερθεν ἀλάλκοιεν βελέεσσι, τοσσάκι μιν προπάροιθεν ἀποστρέψασκε παραφθὰσ πρὸσ πεδίον· αὐτὸσ δὲ ποτὶ πτόλιοσ πέτετ’ αἰεί. ὡσ δ’ ἐν ὀνείρῳ οὐ δύναται φεύγοντα διώκειν· οὔτ’ ἄρ’ ὃ τὸν δύναται ὑποφεύγειν οὔθ’ ὃ διώκειν· ὣσ ὃ τὸν οὐ δύνατο μάρψαι ποσίν, οὐδ’ ὃσ ἀλύξαι. πῶσ δέ κεν Ἕκτωρ κῆρασ ὑπεξέφυγεν θανάτοιο, εἰ μή οἱ πύματόν τε καὶ ὕστατον ἤντετ’ Ἀπόλλων ἐγγύθεν, ὅσ οἱ ἐπῶρσε μένοσ λαιψηρά τε γοῦνα; λαοῖσιν δ’ ἀνένευε καρήατι δῖοσ Ἀχιλλεύσ, οὐδ’ ἐά ἱέμεναι ἐπὶ Ἕκτορι πικρὰ βέλεμνα, μή τισ κῦδοσ ἄροιτο βαλών, ὃ δὲ δεύτεροσ ἔλθοι. ἀλλ’ ὅτε δὴ τὸ τέταρτον ἐπὶ κρουνοὺσ ἀφίκοντο, καὶ τότε δὴ χρύσεια πατὴρ ἐτίταινε τάλαντα, ἐν δ’ ἐτίθει δύο κῆρε τανηλεγέοσ θανάτοιο, τὴν μὲν Ἀχιλλῆοσ, τὴν δ’ Ἕκτοροσ ἱπποδάμοιο, ἕλκε δὲ μέσσα λαβών· ῥέπε δ’ Ἕκτοροσ αἴσιμον ἦμαρ, ᾤχετο δ’ εἰσ Αἴ̈δαο, λίπεν δέ ἑ Φοῖβοσ Ἀπόλλων. Πηλεί̈ωνα δ’ ἵκανε θεὰ γλαυκῶπισ Ἀθήνη, ἀγχοῦ δ’ ἱσταμένη ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· νῦν δὴ νῶι ἐόλπα Διὶ̈ φίλε φαίδιμ’ Ἀχιλλεῦ οἴσεσθαι μέγα κῦδοσ Ἀχαιοῖσι προτὶ νῆασ Ἕκτορα δῃώσαντε μάχησ ἀάτόν περ ἐόντα. οὔ οἱ νῦν ἔτι γ’ ἔστι πεφυγμένον ἄμμε γενέσθαι, οὐδ’ εἴ κεν μάλα πολλὰ πάθοι ἑκάεργοσ Ἀπόλλων προπροκυλινδόμενοσ πατρὸσ Διὸσ αἰγιόχοιο. ἀλλὰ σὺ μὲν νῦν στῆθι καὶ ἄμπνυε, τόνδε δ’ ἐγώ τοι οἰχομένη πεπιθήσω ἐναντίβιον μαχέσασθαι. ὣσ φάτ’ Ἀθηναίη, ὃ δ’ ἐπείθετο, χαῖρε δὲ θυμῷ, στῆ δ’ ἄρ’ ἐπὶ μελίησ χαλκογλώχινοσ ἐρεισθείσ.
ἣ δ’ ἄρα τὸν μὲν ἔλειπε, κιχήσατο δ’ Ἕκτορα δῖον Δηϊφόβῳ ἐϊκυῖα δέμασ καὶ ἀτειρέα φωνήν· ἀγχοῦ δ’ ἱσταμένη ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· ἠθεῖ’ ἦ μάλα δή σε βιάζεται ὠκὺσ Ἀχιλλεὺσ ἄστυ πέρι Πριάμοιο ποσὶν ταχέεσσι διώκων· ἀλλ’ ἄγε δὴ στέωμεν καὶ ἀλεξώμεσθα μένοντεσ. τὴν δ’ αὖτε προσέειπε μέγασ κορυθαίολοσ Ἕκτωρ·
Δηί̈φοβ’ ἦ μέν μοι τὸ πάροσ πολὺ φίλτατοσ ἦσθα γνωτῶν οὓσ Ἑκάβη ἠδὲ Πρίαμοσ τέκε παῖδασ· νῦν δ’ ἔτι καὶ μᾶλλον νοέω φρεσὶ τιμήσασθαι, ὃσ ἔτλησ ἐμεῦ εἵνεκ’, ἐπεὶ ἴδεσ ὀφθαλμοῖσι, τείχεοσ ἐξελθεῖν, ἄλλοι δ’ ἔντοσθε μένουσι. τὸν δ’ αὖτε προσέειπε θεὰ γλαυκῶπισ Ἀθήνη·
ἠθεῖ’ ἦ μὲν πολλὰ πατὴρ καὶ πότνια μήτηρ λίσσονθ’ ἑξείησ γουνούμενοι, ἀμφὶ δ’ ἑταῖροι, αὖθι μένειν· τοῖον γὰρ ὑποτρομέουσιν ἅπαντεσ· ἀλλ’ ἐμὸσ ἔνδοθι θυμὸσ ἐτείρετο πένθεϊ λυγρῷ. νῦν δ’ ἰθὺσ μεμαῶτε μαχώμεθα, μὴ δέ τι δούρων ἔστω φειδωλή, ἵνα εἴδομεν εἴ κεν Ἀχιλλεὺσ νῶϊ κατακτείνασ ἔναρα βροτόεντα φέρηται νῆασ ἔπι γλαφυράσ, ἦ κεν σῷ δουρὶ δαμήῃ. ὣσ φαμένη καὶ κερδοσύνῃ ἡγήσατ’ Ἀθήνη·
ὣσ δὲ σὺ ῥέζειν. οἳ δ’ ὅτε δὴ σχεδὸν ἦσαν ἐπ’ ἀλλήλοισιν ἰόντεσ, τὸν πρότεροσ προσέειπε μέγασ κορυθαίολοσ Ἕκτωρ· οὔ σ’ ἔτι Πηλέοσ υἱὲ φοβήσομαι, ὡσ τὸ πάροσ περ τρὶσ περὶ ἄστυ μέγα Πριάμου δίον, οὐδέ ποτ’ ἔτλην μεῖναι ἐπερχόμενον· νῦν αὖτέ με θυμὸσ ἀνῆκε στήμεναι ἀντία σεῖο· ἕλοιμί κεν ἤ κεν ἁλοίην. ἀλλ’ ἄγε δεῦρο θεοὺσ ἐπιδώμεθα· τοὶ γὰρ ἄριστοι μάρτυροι ἔσσονται καὶ ἐπίσκοποι ἁρμονιάων· οὐ γὰρ ἐγώ σ’ ἔκπαγλον ἀεικιῶ, αἴ κεν ἐμοὶ Ζεὺσ δώῃ καμμονίην, σὴν δὲ ψυχὴν ἀφέλωμαι· ἀλλ’ ἐπεὶ ἄρ κέ σε συλήσω κλυτὰ τεύχε’ Ἀχιλλεῦ νεκρὸν Ἀχαιοῖσιν δώσω πάλιν· τὸν δ’ ἄρ’ ὑπόδρα ἰδὼν προσέφη πόδασ ὠκὺσ Ἀχιλλεύσ·
Ἕκτορ μή μοι ἄλαστε συνημοσύνασ ἀγόρευε· ὡσ οὐκ ἔστι λέουσι καὶ ἀνδράσιν ὁρ́κια πιστά, οὐδὲ λύκοι τε καὶ ἄρνεσ ὁμόφρονα θυμὸν ἔχουσιν, ἀλλὰ κακὰ φρονέουσι διαμπερὲσ ἀλλήλοισιν, ὣσ οὐκ ἔστ’ ἐμὲ καὶ σὲ φιλήμεναι, οὐδέ τι νῶϊν ὁρ́κια ἔσσονται, πρίν γ’ ἢ ἕτερόν γε πεσόντα αἵματοσ ἆσαι Ἄρηα ταλαύρινον πολεμιστήν. παντοίησ ἀρετῆσ μιμνήσκεο· νῦν σε μάλα χρὴ αἰχμητήν τ’ ἔμεναι καὶ θαρσαλέον πολεμιστήν. οὔ τοι ἔτ’ ἔσθ’ ὑπάλυξισ, ἄφαρ δέ σε Παλλὰσ Ἀθήνη ἔγχει ἐμῷ δαμάᾳ· νῦν δ’ ἀθρόα πάντ’ ἀποτίσεισ κήδε’ ἐμῶν ἑτάρων οὓσ ἔκτανεσ ἔγχεϊ θύων. ἦ ῥα, καὶ ἀμπεπαλὼν προί̈ει δολιχόσκιον ἔγχοσ·
καὶ τὸ μὲν ἄντα ἰδὼν ἠλεύατο φαίδιμοσ Ἕκτωρ· ἕζετο γὰρ προϊδών, τὸ δ’ ὑπέρπτατο χάλκεον ἔγχοσ, ἐν γαίῃ δ’ ἐπάγη· ἀνὰ δ’ ἡρ́πασε Παλλὰσ Ἀθήνη, ἂψ δ’ Ἀχιλῆϊ δίδου, λάθε δ’ Ἕκτορα ποιμένα λαῶν. Ἕκτωρ δὲ προσέειπεν ἀμύμονα Πηλεί̈ωνα· ἤμβροτεσ, οὐδ’ ἄρα πώ τι θεοῖσ ἐπιείκελ’ Ἀχιλλεῦ ἐκ Διὸσ ἠείδησ τὸν ἐμὸν μόρον, ἦ τοι ἔφησ γε· ἀλλά τισ ἀρτιεπὴσ καὶ ἐπίκλοποσ ἔπλεο μύθων, ὄφρά σ’ ὑποδείσασ μένεοσ ἀλκῆσ τε λάθωμαι. οὐ μέν μοι φεύγοντι μεταφρένῳ ἐν δόρυ πήξεισ, ἀλλ’ ἰθὺσ μεμαῶτι διὰ στήθεσφιν ἔλασσον εἴ τοι ἔδωκε θεόσ· νῦν αὖτ’ ἐμὸν ἔγχοσ ἄλευαι χάλκεον· ὡσ δή μιν σῷ ἐν χροὶ̈ πᾶν κομίσαιο. καί κεν ἐλαφρότεροσ πόλεμοσ Τρώεσσι γένοιτο σεῖο καταφθιμένοιο· σὺ γάρ σφισι πῆμα μέγιστον. ἦ ῥα, καὶ ἀμπεπαλὼν προί̈ει δολιχόσκιον ἔγχοσ, καὶ βάλε Πηλεί̈δαο μέσον σάκοσ οὐδ’ ἀφάμαρτε·
τῆλε δ’ ἀπεπλάγχθη σάκεοσ δόρυ· χώσατο δ’ Ἕκτωρ ὅττί ῥά οἱ βέλοσ ὠκὺ ἐτώσιον ἔκφυγε χειρόσ, στῆ δὲ κατηφήσασ, οὐδ’ ἄλλ’ ἔχε μείλινον ἔγχοσ. Δηί̈φοβον δ’ ἐκάλει λευκάσπιδα μακρὸν ἀύ̈σασ· ᾔτεέ μιν δόρυ μακρόν· ὃ δ’ οὔ τί οἱ ἐγγύθεν ἠε͂ν. Ἕκτωρ δ’ ἔγνω ᾗσιν ἐνὶ φρεσὶ φώνησέν τε· ὢ πόποι ἦ μάλα δή με θεοὶ θάνατον δὲ κάλεσσαν· Δηί̈φοβον γὰρ ἔγωγ’ ἐφάμην ἡρ́ωα παρεῖναι· ἀλλ’ ὃ μὲν ἐν τείχει, ἐμὲ δ’ ἐξαπάτησεν Ἀθήνη. νῦν δὲ δὴ ἐγγύθι μοι θάνατοσ κακόσ, οὐδ’ ἔτ’ ἄνευθεν, οὐδ’ ἀλέη· ἦ γάρ ῥα πάλαι τό γε φίλτερον ἠε͂ν Ζηνί τε καὶ Διὸσ υἱῖ ἑκηβόλῳ, οἵ με πάροσ γε πρόφρονεσ εἰρύατο· νῦν αὖτέ με μοῖρα κιχάνει. μὴ μὰν ἀσπουδί γε καὶ ἀκλειῶσ ἀπολοίμην, ἀλλὰ μέγα ῥέξασ τι καὶ ἐσσομένοισι πυθέσθαι. ὣσ ἄρα φωνήσασ εἰρύσσατο φάσγανον ὀξύ, τό οἱ ὑπὸ λαπάρην τέτατο μέγα τε στιβαρόν τε, οἴμησεν δὲ ἀλεὶσ ὥσ τ’ αἰετὸσ ὑψιπετήεισ, ὅσ τ’ εἶσιν πεδίον δὲ διὰ νεφέων ἐρεβεννῶν ἁρπάξων ἢ ἄρν’ ἀμαλὴν ἤ πτῶκα λαγωόν·
ὣσ Ἕκτωρ οἴμησε τινάσσων φάσγανον ὀξύ. ὁρμήθη δ’ Ἀχιλεύσ, μένεοσ δ’ ἐμπλήσατο θυμὸν ἀγρίου, πρόσθεν δὲ σάκοσ στέρνοιο κάλυψε καλὸν δαιδάλεον, κόρυθι δ’ ἐπένευε φαεινῇ τετραφάλῳ· καλαὶ δὲ περισσείοντο ἔθειραι χρύσεαι, ἃσ Ἥφαιστοσ ἱεί λόφον ἀμφὶ θαμειάσ. οἱο͂σ δ’ ἀστὴρ εἶσι μετ’ ἀστράσι νυκτὸσ ἀμολγῷ ἕσπεροσ, ὃσ κάλλιστοσ ἐν οὐρανῷ ἵσταται ἀστήρ, ὣσ αἰχμῆσ ἀπέλαμπ’ εὐήκεοσ, ἣν ἄρ’ Ἀχιλλεὺσ πάλλεν δεξιτερῇ φρονέων κακὸν Ἕκτορι δίῳ εἰσορόων χρόα καλόν, ὅπῃ εἴξειε μάλιστα. τοῦ δὲ καὶ ἄλλο τόσον μὲν ἔχε χρόα χάλκεα τεύχεα καλά, τὰ Πατρόκλοιο βίην ἐνάριξε κατακτάσ· φαίνετο δ’ ᾗ κληῖ̈δεσ ἀπ’ ὤμων αὐχέν’ ἔχουσι λαυκανίην, ἵνα τε ψυχῆσ ὤκιστοσ ὄλεθροσ· τῇ ῥ’ ἐπὶ οἷ μεμαῶτ’ ἔλασ’ ἔγχεϊ δῖοσ Ἀχιλλεύσ, ἀντικρὺ δ’ ἁπαλοῖο δι’ αὐχένοσ ἤλυθ’ ἀκωκή· οὐδ’ ἄρ’ ἀπ’ ἀσφάραγον μελίη τάμε χαλκοβάρεια, ὄφρά τί μιν προτιείποι ἀμειβόμενοσ ἐπέεσσιν. ἤριπε δ’ ἐν κονίῃσ· ὃ δ’ ἐπεύξατο δῖοσ Ἀχιλλεύσ· Ἕκτορ ἀτάρ που ἔφησ Πατροκλῆ’ ἐξεναρίζων σῶσ ἔσσεσθ’, ἐμὲ δ’ οὐδὲν ὀπίζεο νόσφιν ἐόντα νήπιε· τοῖο δ’ ἄνευθεν ἀοσσητὴρ μέγ’ ἀμείνων νηυσὶν ἔπι γλαφυρῇσιν ἐγὼ μετόπισθε λελείμμην, ὅσ τοι γούνατ’ ἔλυσα· σὲ μὲν κύνεσ ἠδ’ οἰωνοὶ ἑλκήσουσ’ ἀϊκῶσ, τὸν δὲ κτεριοῦσιν Ἀχαιοί. τὸν δ’ ὀλιγοδρανέων προσέφη κορυθαίολοσ Ἕκτωρ·
λίσσομ’ ὑπὲρ ψυχῆσ καὶ γούνων σῶν τε τοκήων μή με ἐά παρὰ νηυσὶ κύνασ καταδάψαι Ἀχαιῶν, ἀλλὰ σὺ μὲν χαλκόν τε ἅλισ χρυσόν τε δέδεξο δῶρα τά τοι δώσουσι πατὴρ καὶ πότνια μήτηρ, σῶμα δὲ οἴκαδ’ ἐμὸν δόμεναι πάλιν, ὄφρα πυρόσ με Τρῶεσ καὶ Τρώων ἄλοχοι λελάχωσι θανόντα. τὸν δ’ ἄρ’ ὑπόδρα ἰδὼν προσέφη πόδασ ὠκὺσ Ἀχιλλεὺσ·
μή με κύον γούνων γουνάζεο μὴ δὲ τοκήων· αἲ γάρ πωσ αὐτόν με μένοσ καὶ θυμὸσ ἀνήη ὤμ’ ἀποταμνόμενον κρέα ἔδμεναι, οἱᾶ ἐόργασ, ὡσ οὐκ ἔσθ’ ὃσ σῆσ γε κύνασ κεφαλῆσ ἀπαλάλκοι, οὐδ’ εἴ κεν δεκάκισ τε καὶ εἰκοσινήριτ’ ἄποινα στήσωσ’ ἐνθάδ’ ἄγοντεσ, ὑπόσχωνται δὲ καὶ ἄλλα, οὐδ’ εἴ κέν σ’ αὐτὸν χρυσῷ ἐρύσασθαι ἀνώγοι Δαρδανίδησ Πρίαμοσ· οὐδ’ ὧσ σέ γε πότνια μήτηρ ἐνθεμένη λεχέεσσι γοήσεται ὃν τέκεν αὐτή, ἀλλὰ κύνεσ τε καὶ οἰωνοὶ κατὰ πάντα δάσονται. τὸν δὲ καταθνῄσκων προσέφη κορυθαίολοσ Ἕκτωρ·
ἦ σ’ εὖ γιγνώσκων προτιόσσομαι, οὐδ’ ἄρ’ ἔμελλον πείσειν· ἦ γὰρ σοί γε σιδήρεοσ ἐν φρεσὶ θυμόσ. φράζεο νῦν, μή τοί τι θεῶν μήνιμα γένωμαι ἤματι τῷ ὅτε κέν σε Πάρισ καὶ Φοῖβοσ Ἀπόλλων ἐσθλὸν ἐόντ’ ὀλέσωσιν ἐνὶ Σκαιῇσι πύλῃσιν. ὣσ ἄρα μιν εἰπόντα τέλοσ θανάτοιο κάλυψε, ψυχὴ δ’ ἐκ ῥεθέων πταμένη Αἴ̈δοσ δὲ βεβήκει ὃν πότμον γοόωσα λιποῦσ’ ἀνδροτῆτα καὶ ἥβην.
τὸν καὶ τεθνηῶτα προσηύδα δῖοσ Ἀχιλλεύσ· τέθναθι· κῆρα δ’ ἐγὼ τότε δέξομαι ὁππότε κεν δὴ Ζεὺσ ἐθέλῃ τελέσαι ἠδ’ ἀθάνατοι θεοὶ ἄλλοι. ἦ ῥα, καὶ ἐκ νεκροῖο ἐρύσσατο χάλκεον ἔγχοσ, καὶ τό γ’ ἄνευθεν ἔθηχ’, ὃ δ’ ἀπ’ ὤμων τεύχε’ ἐσύλα αἱματόεντ’·
ἄλλοι δὲ περίδραμον υἱε͂σ Ἀχαιῶν, οἳ καὶ θηήσαντο φυὴν καὶ εἶδοσ ἀγητὸν Ἕκτοροσ· οὐδ’ ἄρα οἵ τισ ἀνουτητί γε παρέστη. ὧδε δέ τισ εἴπεσκεν ἰδὼν ἐσ πλησίον ἄλλον· ὢ πόποι, ἦ μάλα δὴ μαλακώτεροσ ἀμφαφάασθαι Ἕκτωρ ἢ ὅτε νῆασ ἐνέπρησεν πυρὶ κηλέῳ. ὣσ ἄρα τισ εἴπεσκε καὶ οὐτήσασκε παραστάσ.
ἐπέφνομεν Ἕκτορα δῖον, ᾧ Τρῶεσ κατὰ ἄστυ θεῷ ὣσ εὐχετόωντο. τὸν δ’ ἐπεὶ ἐξενάριξε ποδάρκησ δῖοσ Ἀχιλλεύσ, στὰσ ἐν Ἀχαιοῖσιν ἔπεα πτερόεντ’ ἀγόρευεν· ὦ φίλοι Ἀργείων ἡγήτορεσ ἠδὲ μέδοντεσ ἐπεὶ δὴ τόνδ’ ἄνδρα θεοὶ δαμάσασθαι ἔδωκαν, ὃσ κακὰ πόλλ’ ἔρρεξεν ὅσ’ οὐ σύμπαντεσ οἱ ἄλλοι, εἰ δ’ ἄγετ’ ἀμφὶ πόλιν σὺν τεύχεσι πειρηθῶμεν, ὄφρά κ’ ἔτι γνῶμεν Τρώων νόον ὅν τιν’ ἔχουσιν, ἢ καταλείψουσιν πόλιν ἄκρην τοῦδε πεσόντοσ, ἠε͂ μένειν μεμάασι καὶ Ἕκτοροσ οὐκέτ’ ἐόντοσ. ἀλλὰ τί ἤ μοι ταῦτα φίλοσ διελέξατο θυμόσ; κεῖται πὰρ νήεσσι νέκυσ ἄκλαυτοσ ἄθαπτοσ Πάτροκλοσ· τοῦ δ’ οὐκ ἐπιλήσομαι, ὄφρ’ ἂν ἔγωγε ζωοῖσιν μετέω καί μοι φίλα γούνατ’ ὀρώρῃ· εἰ δὲ θανόντων περ καταλήθοντ’ εἰν Αἴ̈δαο αὐτὰρ ἐγὼ καὶ κεῖθι φίλου μεμνήσομ’ ἑταίρου. νῦν δ’ ἄγ’ ἀείδοντεσ παιήονα κοῦροι Ἀχαιῶν νηυσὶν ἔπι γλαφυρῇσι νεώμεθα, τόνδε δ’ ἄγωμεν. ἠράμεθα μέγα κῦδοσ· ἦ ῥα, καὶ Ἕκτορα δῖον ἀεικέα μήδετο ἔργα.
ἀμφοτέρων μετόπισθε ποδῶν τέτρηνε τένοντε ἐσ σφυρὸν ἐκ πτέρνησ, βοέουσ δ’ ἐξῆπτεν ἱμάντασ, ἐκ δίφροιο δ’ ἔδησε, κάρη δ’ ἕλκεσθαι ἐάσεν· ἐσ δίφρον δ’ ἀναβὰσ ἀνά τε κλυτὰ τεύχε’ ἀείρασ μάστιξέν ῥ’ ἐλάαν, τὼ δ’ οὐκ ἀέκοντε πετέσθην. τοῦ δ’ ἦν ἑλκομένοιο κονίσαλοσ, ἀμφὶ δὲ χαῖται κυάνεαι πίτναντο, κάρη δ’ ἅπαν ἐν κονίῃσι κεῖτο πάροσ χαρίεν· τότε δὲ Ζεὺσ δυσμενέεσσι δῶκεν ἀεικίσσασθαι ἑῇ ἐν πατρίδι γαίῃ. ὣσ τοῦ μὲν κεκόνιτο κάρη ἅπαν·
ἣ δέ νυ μήτηρ τίλλε κόμην, ἀπὸ δὲ λιπαρὴν ἔρριψε καλύπτρην τηλόσε, κώκυσεν δὲ μάλα μέγα παῖδ’ ἐσιδοῦσα· ᾤμωξεν δ’ ἐλεεινὰ πατὴρ φίλοσ, ἀμφὶ δὲ λαοὶ κωκυτῷ τ’ εἴχοντο καὶ οἰμωγῇ κατὰ ἄστυ. τῷ δὲ μάλιστ’ ἄρ’ ἐήν ἐναλίγκιον ὡσ εἰ ἅπασα Ἴλιοσ ὀφρυόεσσα πυρὶ σμύχοιτο κατ’ ἄκρησ. λαοὶ μέν ῥα γέροντα μόγισ ἔχον ἀσχαλόωντα ἐξελθεῖν μεμαῶτα πυλάων Δαρδανιάων. πάντασ δ’ ἐλλιτάνευε κυλινδόμενοσ κατὰ κόπρον, ἐξονομακλήδην ὀνομάζων ἄνδρα ἕκαστον· σχέσθε φίλοι, καί μ’ οἰο͂ν ἐάσατε κηδόμενοί περ ἐξελθόντα πόληοσ ἱκέσθ’ ἐπὶ νῆασ Ἀχαιῶν. λίσσωμ’ ἀνέρα τοῦτον ἀτάσθαλον ὀβριμοεργόν, ἤν πωσ ἡλικίην αἰδέσσεται ἠδ’ ἐλεήσῃ γῆρασ· καὶ δέ νυ τῷ γε πατὴρ τοιόσδε τέτυκται Πηλεύσ, ὅσ μιν ἔτικτε καὶ ἔτρεφε πῆμα γενέσθαι Τρωσί· μάλιστα δ’ ἐμοὶ περὶ πάντων ἄλγε’ ἔθηκε. τόσσουσ γάρ μοι παῖδασ ἀπέκτανε τηλεθάοντασ· τῶν πάντων οὐ τόσσον ὀδύρομαι ἀχνύμενόσ περ ὡσ ἑνόσ, οὗ μ’ ἄχοσ ὀξὺ κατοίσεται Αἴ̈δοσ εἴσω, Ἕκτοροσ· ὡσ ὄφελεν θανέειν ἐν χερσὶν ἐμῇσι· τώ κε κορεσσάμεθα κλαίοντέ τε μυρομένω τε μήτηρ θ’, ἥ μιν ἔτικτε δυσάμμοροσ, ἠδ’ ἐγὼ αὐτόσ. ὣσ ἔφατο κλαίων, ἐπὶ δὲ στενάχοντο πολῖται·
Τρῳῇσιν δ’ Ἑκάβη ἁδινοῦ ἐξῆρχε γόοιο· τέκνον ἐγὼ δειλή· τί νυ βείομαι αἰνὰ παθοῦσα σεῦ ἀποτεθνηῶτοσ; ὅ μοι νύκτάσ τε καὶ ἦμαρ εὐχωλὴ κατὰ ἄστυ πελέσκεο, πᾶσί τ’ ὄνειαρ Τρωσί τε καὶ Τρῳῇσι κατὰ πτόλιν, οἵ σε θεὸν ὣσ δειδέχατ’· ἦ γὰρ καί σφι μάλα μέγα κῦδοσ ἐήσθα ζωὸσ ἐών· νῦν αὖ θάνατοσ καὶ μοῖρα κιχάνει. ὣσ ἔφατο κλαίουσ’, ἄλοχοσ δ’ οὔ πώ τι πέπυστο Ἕκτοροσ·
οὐ γάρ οἵ τισ ἐτήτυμοσ ἄγγελοσ ἐλθὼν ἤγγειλ’ ὅττί ῥά οἱ πόσισ ἔκτοθι μίμνε πυλάων, ἀλλ’ ἥ γ’ ἱστὸν ὕφαινε μυχῷ δόμου ὑψηλοῖο δίπλακα πορφυρέην, ἐν δὲ θρόνα ποικίλ’ ἔπασσε. κέκλετο δ’ ἀμφιπόλοισιν ἐϋπλοκάμοισ κατὰ δῶμα ἀμφὶ πυρὶ στῆσαι τρίποδα μέγαν, ὄφρα πέλοιτο Ἕκτορι θερμὰ λοετρὰ μάχησ ἐκ νοστήσαντι νηπίη, οὐδ’ ἐνόησεν ὅ μιν μάλα τῆλε λοετρῶν χερσὶν Ἀχιλλῆοσ δάμασε γλαυκῶπισ Ἀθήνη. κωκυτοῦ δ’ ἤκουσε καὶ οἰμωγῆσ ἀπὸ πύργου· τῆσ δ’ ἐλελίχθη γυῖα, χαμαὶ δέ οἱ ἔκπεσε κερκίσ· ἣ δ’ αὖτισ δμῳῇσιν ἐϋπλοκάμοισι μετηύδα· δεῦτε δύω μοι ἕπεσθον, ἴδωμ’ ὅτιν’ ἔργα τέτυκται. αἰδοίησ ἑκυρῆσ ὀπὸσ ἔκλυον, ἐν δ’ ἐμοὶ αὐτῇ στήθεσι πάλλεται ἦτορ ἀνὰ στόμα, νέρθε δὲ γοῦνα πήγνυται· ἐγγὺσ δή τι κακὸν Πριάμοιο τέκεσσιν. αἲ γὰρ ἀπ’ οὐάτοσ εἰή ἐμεῦ ἔποσ· ἀλλὰ μάλ’ αἰνῶσ δείδω μὴ δή μοι θρασὺν Ἕκτορα δῖοσ Ἀχιλλεὺσ μοῦνον ἀποτμήξασ πόλιοσ πεδίον δὲ δίηται, καὶ δή μιν καταπαύσῃ ἀγηνορίησ ἀλεγεινῆσ ἥ μιν ἔχεσκ’, ἐπεὶ οὔ ποτ’ ἐνὶ πληθυῖ μένεν ἀνδρῶν, ἀλλὰ πολὺ προθέεσκε, τὸ ὃν μένοσ οὐδενὶ εἴκων. ὣσ φαμένη μεγάροιο διέσσυτο μαινάδι ἴση παλλομένη κραδίην·
ἅμα δ’ ἀμφίπολοι κίον αὐτῇ αὐτὰρ ἐπεὶ πύργόν τε καὶ ἀνδρῶν ἷξεν ὅμιλον ἔστη παπτήνασ’ ἐπὶ τείχεϊ, τὸν δὲ νόησεν ἑλκόμενον πρόσθεν πόλιοσ· ταχέεσ δέ μιν ἵπποι ἕλκον ἀκηδέστωσ κοίλασ ἐπὶ νῆασ Ἀχαιῶν. τὴν δὲ κατ’ ὀφθαλμῶν ἐρεβεννὴ νὺξ ἐκάλυψεν, ἤριπε δ’ ἐξοπίσω, ἀπὸ δὲ ψυχὴν ἐκάπυσσε. τῆλε δ’ ἀπὸ κρατὸσ βάλε δέσματα σιγαλόεντα, ἄμπυκα κεκρύφαλόν τε ἰδὲ πλεκτὴν ἀναδέσμην κρήδεμνόν θ’, ὅ ῥά οἱ δῶκε χρυσῆ Ἀφροδίτη ἤματι τῷ ὅτε μιν κορυθαίολοσ ἠγάγεθ’ Ἕκτωρ ἐκ δόμου Ηἐτίωνοσ, ἐπεὶ πόρε μυρία ἕδνα. ἀμφὶ δέ μιν γαλόῳ τε καὶ εἰνατέρεσ ἅλισ ἔσταν, αἵ ἑ μετὰ σφίσιν εἶχον ἀτυζομένην ἀπολέσθαι.
ἣ δ’ ἐπεὶ οὖν ἔμπνυτο καὶ ἐσ φρένα θυμὸσ ἀγέρθη ἀμβλήδην γοόωσα μετὰ Τρῳῇσιν ἐείπεν· Ἕκτορ ἐγὼ δύστηνοσ· ἰῇ ἄρα γεινόμεθ’ αἴσῃ ἀμφότεροι, σὺ μὲν ἐν Τροίῃ Πριάμου κατὰ δῶμα, αὐτὰρ ἐγὼ Θήβῃσιν ὑπὸ Πλάκῳ ὑληέσσῃ ἐν δόμῳ Ηἐτίωνοσ, ὅ μ’ ἔτρεφε τυτθὸν ἐοῦσαν δύσμοροσ αἰνόμορον· ὡσ μὴ ὤφελλε τεκέσθαι. νῦν δὲ σὺ μὲν Αἴ̈δαο δόμουσ ὑπὸ κεύθεσι γαίησ ἔρχεαι, αὐτὰρ ἐμὲ στυγερῷ ἐνὶ πένθεϊ λείπεισ χήρην ἐν μεγάροισι· πάϊσ δ’ ἔτι νήπιοσ αὔτωσ, ὃν τέκομεν σύ τ’ ἐγώ τε δυσάμμοροι· οὔτε σὺ τούτῳ ἔσσεαι Ἕκτορ ὄνειαρ ἐπεὶ θάνεσ, οὔτε σοὶ οὗτοσ. ἤν περ γὰρ πόλεμόν γε φύγῃ πολύδακρυν Ἀχαιῶν, αἰεί τοι τούτῳ γε πόνοσ καὶ κήδε’ ὀπίσσω ἔσσοντ’· ἄλλοι γάρ οἱ ἀπουρίσσουσιν ἀρούρασ. ἦμαρ δ’ ὀρφανικὸν παναφήλικα παῖδα τίθησι· πάντα δ’ ὑπεμνήμυκε, δεδάκρυνται δὲ παρειαί, δευόμενοσ δέ τ’ ἄνεισι πάϊσ ἐσ πατρὸσ ἑταίρουσ, ἄλλον μὲν χλαίνησ ἐρύων, ἄλλον δὲ χιτῶνοσ· τῶν δ’ ἐλεησάντων κοτύλην τισ τυτθὸν ἐπέσχε· χείλεα μέν τ’ ἐδίην’, ὑπερῴην δ’ οὐκ ἐδίηνε. τὸν δὲ καὶ ἀμφιθαλὴσ ἐκ δαιτύοσ ἐστυφέλιξε χερσὶν πεπλήγων καὶ ὀνειδείοισιν ἐνίσσων· ἔρρ’ οὕτωσ· οὐ σόσ γε πατὴρ μεταδαίνυται ἡμῖν. δακρυόεισ δέ τ’ ἄνεισι πάϊσ ἐσ μητέρα χήρην Ἀστυάναξ, ὃσ πρὶν μὲν ἑοῦ ἐπὶ γούνασι πατρὸσ μυελὸν οἰο͂ν ἔδεσκε καὶ οἰῶν πίονα δημόν· αὐτὰρ ὅθ’ ὕπνοσ ἕλοι, παύσαιτό τε νηπιαχεύων, εὕδεσκ’ ἐν λέκτροισιν ἐν ἀγκαλίδεσσι τιθήνησ εὐνῇ ἔνι μαλακῇ θαλέων ἐμπλησάμενοσ κῆρ· νῦν δ’ ἂν πολλὰ πάθῃσι φίλου ἀπὸ πατρὸσ ἁμαρτὼν Ἀστυάναξ, ὃν Τρῶεσ ἐπίκλησιν καλέουσιν· οἰο͂σ γάρ σφιν ἔρυσο πύλασ καὶ τείχεα μακρά. νῦν δὲ σὲ μὲν παρὰ νηυσὶ κορωνίσι νόσφι τοκήων αἰόλαι εὐλαὶ ἔδονται, ἐπεί κε κύνεσ κορέσωνται γυμνόν· ἀτάρ τοι εἵματ’ ἐνὶ μεγάροισι κέονται λεπτά τε καὶ χαρίεντα τετυγμένα χερσὶ γυναικῶν. ἀλλ’ ἤτοι τάδε πάντα καταφλέξω πυρὶ κηλέῳ οὐδὲν σοί γ’ ὄφελοσ, ἐπεὶ οὐκ ἐγκείσεαι αὐτοῖσ, ἀλλὰ πρὸσ Τρώων καὶ Τρωϊάδων κλέοσ εἶναι. ὣσ ἔφατο κλαίουσ’, ἐπὶ δὲ στενάχοντο γυναῖκεσ.
호흡부호 보기
강세부호 보기
장단부호 보기
작은 Iota 보기
모든 부호 보기