헬라어 문장 검색 - Ηομερ́ΙλιαδΓρ́21́

(호메로스, 일리아스, Book 21)

ἀλλ’ ὅτε δὴ πόρον ἷξον ἐϋρρεῖοσ ποταμοῖο Ξάνθου δινήεντοσ, ὃν ἀθάνατοσ τέκετο Ζεύσ, ἔνθα διατμήξασ τοὺσ μὲν πεδίον δὲ δίωκε πρὸσ πόλιν, ᾗ περ Ἀχαιοὶ ἀτυζόμενοι φοβέοντο ἤματι τῷ προτέρῳ, ὅτε μαίνετο φαίδιμοσ Ἕκτωρ· τῇ ῥ’ οἵ γε προχέοντο πεφυζότεσ, ἠέρα δ’ Ἥρη πίτνα πρόσθε βαθεῖαν ἐρυκέμεν· ἡμίσεεσ δὲ ἐσ ποταμὸν εἰλεῦντο βαθύρροον ἀργυροδίνην, ἐν δ’ ἔπεσον μεγάλῳ πατάγῳ, βράχε δ’ αἰπὰ ῥέεθρα, ὄχθαι δ’ ἀμφὶ περὶ μεγάλ’ ἰάχον· οἳ δ’ ἀλαλητῷ ἔννεον ἔνθα καὶ ἔνθα ἑλισσόμενοι περὶ δίνασ. ὡσ δ’ ὅθ’ ὑπὸ ῥιπῆσ πυρὸσ ἀκρίδεσ ἠερέθονται φευγέμεναι ποταμὸν δέ· τὸ δὲ φλέγει ἀκάματον πῦρ ὄρμενον ἐξαίφνησ, ταὶ δὲ πτώσσουσι καθ’ ὕδωρ· ὣσ ὑπ’ Ἀχιλλῆοσ Ξάνθου βαθυδινήεντοσ πλῆτο ῥόοσ κελάδων ἐπιμὶξ ἵππων τε καὶ ἀνδρῶν. αὐτὰρ ὃ διογενὴσ δόρυ μὲν λίπεν αὐτοῦ ἐπ’ ὄχθῃ κεκλιμένον μυρίκῃσιν, ὃ δ’ ἔσθορε δαίμονι ἶσοσ φάσγανον οἰο͂ν ἔχων, κακὰ δὲ φρεσὶ μήδετο ἔργα, τύπτε δ’ ἐπιστροφάδην·

τῶν δὲ στόνοσ ὄρνυτ’ ἀεικὴσ ἀόρι θεινομένων, ἐρυθαίνετο δ’ αἵματι ὕδωρ. ὡσ δ’ ὑπὸ δελφῖνοσ μεγακήτεοσ ἰχθύεσ ἄλλοι φεύγοντεσ πιμπλᾶσι μυχοὺσ λιμένοσ εὐόρμου δειδιότεσ· μάλα γάρ τε κατεσθίει ὅν κε λάβῃσιν· ὣσ Τρῶεσ ποταμοῖο κατὰ δεινοῖο ῥέεθρα πτῶσσον ὑπὸ κρημνούσ. ὃ δ’ ἐπεὶ κάμε χεῖρασ ἐναίρων, ζωοὺσ ἐκ ποταμοῖο δυώδεκα λέξατο κούρουσ ποινὴν Πατρόκλοιο Μενοιτιάδαο θανόντοσ· τοὺσ ἐξῆγε θύραζε τεθηπότασ ἠύ̈τε νεβρούσ, δῆσε δ’ ὀπίσσω χεῖρασ ἐϋτμήτοισιν ἱμᾶσι, τοὺσ αὐτοὶ φορέεσκον ἐπὶ στρεπτοῖσι χιτῶσι, δῶκε δ’ ἑταίροισιν κατάγειν κοίλασ ἐπὶ νῆασ. αὐτὰρ ὃ ἂψ ἐπόρουσε δαϊζέμεναι μενεαίνων. ἔνθ’ υἱῖ Πριάμοιο συνήντετο Δαρδανίδαο ἐκ ποταμοῦ φεύγοντι Λυκάονι, τόν ῥά ποτ’ αὐτὸσ ἦγε λαβὼν ἐκ πατρὸσ ἀλωῆσ οὐκ ἐθέλοντα ἐννύχιοσ προμολών·

ὃ δ’ ἐρινεὸν ὀξέϊ χαλκῷ τάμνε νέουσ ὄρπηκασ, ἵν’ ἁρ́ματοσ ἄντυγεσ εἰε͂ν· τῷ δ’ ἄρ’ ἀνώϊστον κακὸν ἤλυθε δῖοσ Ἀχιλλεύσ. καὶ τότε μέν μιν Λῆμνον ἐϋκτιμένην ἐπέρασσε νηυσὶν ἄγων, ἀτὰρ υἱὸσ Ιἤσονοσ ὦνον ἔδωκε· κεῖθεν δὲ ξεῖνόσ μιν ἐλύσατο πολλὰ δ’ ἔδωκεν Ἴμβριοσ Ηἐτίων, πέμψεν δ’ ἐσ δῖαν Ἀρίσβην· ἔνθεν ὑπεκπροφυγὼν πατρώϊον ἵκετο δῶμα. ἕνδεκα δ’ ἤματα θυμὸν ἐτέρπετο οἷσι φίλοισιν ἐλθὼν ἐκ Λήμνοιο· δυωδεκάτῃ δέ μιν αὖτισ χερσὶν Ἀχιλλῆοσ θεὸσ ἔμβαλεν, ὅσ μιν ἔμελλε πέμψειν εἰσ Αἴ̈δαο καὶ οὐκ ἐθέλοντα νέεσθαι. τὸν δ’ ὡσ οὖν ἐνόησε ποδάρκησ δῖοσ Ἀχιλλεὺσ γυμνὸν ἄτερ κόρυθόσ τε καὶ ἀσπίδοσ, οὐδ’ ἔχεν ἔγχοσ, ἀλλὰ τὰ μέν ῥ’ ἀπὸ πάντα χαμαὶ βάλε· τεῖρε γὰρ ἱδρὼσ φεύγοντ’ ἐκ ποταμοῦ, κάματοσ δ’ ὑπὸ γούνατ’ ἐδάμνα· ὀχθήσασ δ’ ἄρα εἶπε πρὸσ ὃν μεγαλήτορα θυμόν· ὢ πόποι ἦ μέγα θαῦμα τόδ’ ὀφθαλμοῖσιν ὁρῶμαι· ἦ μάλα δὴ Τρῶεσ μεγαλήτορεσ οὕσ περ ἔπεφνον αὖτισ ἀναστήσονται ὑπὸ ζόφου ἠερόεντοσ, οἱο͂ν δὴ καὶ ὅδ’ ἦλθε φυγὼν ὕπο νηλεὲσ ἦμαρ Λῆμνον ἐσ ἠγαθέην πεπερημένοσ· οὐδέ μιν ἔσχε πόντοσ ἁλὸσ πολιῆσ, ὃ πολέασ ἀέκοντασ ἐρύκει. ἀλλ’ ἄγε δὴ καὶ δουρὸσ ἀκωκῆσ ἡμετέροιο γεύσεται, ὄφρα ἴδωμαι ἐνὶ φρεσὶν ἠδὲ δαείω ἢ ἄρ’ ὁμῶσ καὶ κεῖθεν ἐλεύσεται, ἦ μιν ἐρύξει γῆ φυσίζοοσ, ἥ τε κατὰ κρατερόν περ ἐρύκει. ὣσ ὁρ́μαινε μένων·

ὃ δέ οἱ σχεδὸν ἦλθε τεθηπὼσ γούνων ἅψασθαι μεμαώσ, περὶ δ’ ἤθελε θυμῷ ἐκφυγέειν θάνατόν τε κακὸν καὶ κῆρα μέλαιναν. ἤτοι ὃ μὲν δόρυ μακρὸν ἀνέσχετο δῖοσ Ἀχιλλεὺσ οὐτάμεναι μεμαώσ, ὃ δ’ ὑπέδραμε καὶ λάβε γούνων κύψασ· ἐγχείη δ’ ἄρ’ ὑπὲρ νώτου ἐνὶ γαίῃ ἔστη ἱεμένη χροὸσ ἄμεναι ἀνδρομέοιο. αὐτὰρ ὃ τῇ ἑτέρῃ μὲν ἑλὼν ἐλλίσσετο γούνων, τῇ δ’ ἑτέρῃ ἔχεν ἔγχοσ ἀκαχμένον οὐδὲ μεθίει· καί μιν φωνήσασ ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· γουνοῦμαι σ’ Ἀχιλεῦ· σὺ δέ μ’ αἴδεο καί μ’ ἐλέησον· ἀντί τοί εἰμ’ ἱκέταο διοτρεφὲσ αἰδοίοιο· πὰρ γὰρ σοὶ πρώτῳ πασάμην Δημήτεροσ ἀκτὴν ἤματι τῷ ὅτε μ’ εἷλεσ ἐϋκτιμένῃ ἐν ἀλωῇ, καί μ’ ἐπέρασσασ ἄνευθεν ἄγων πατρόσ τε φίλων τε Λῆμνον ἐσ ἠγαθέην, ἑκατόμβοιον δέ τοι ἦλφον. νῦν δὲ λύμην τρὶσ τόσσα πορών· ἠὼσ δέ μοί ἐστιν ἥδε δυωδεκάτη, ὅτ’ ἐσ Ἴλιον εἰλήλουθα πολλὰ παθών· νῦν αὖ με τεῇσ ἐν χερσὶν ἔθηκε μοῖρ’ ὀλοή· μέλλω που ἀπεχθέσθαι Διὶ πατρί, ὅσ με σοὶ αὖτισ δῶκε· μινυνθάδιον δέ με μήτηρ γείνατο Λαοθόη θυγάτηρ Ἄλταο γέροντοσ Ἄλτεω, ὃσ Λελέγεσσι φιλοπτολέμοισιν ἀνάσσει Πήδασον αἰπήεσσαν ἔχων ἐπὶ Σατνιόεντι. τοῦ δ’ ἔχε θυγατέρα Πρίαμοσ, πολλὰσ δὲ καὶ ἄλλασ· τῆσ δὲ δύω γενόμεσθα, σὺ δ’ ἄμφω δειροτομήσεισ, ἤτοι τὸν πρώτοισι μετὰ πρυλέεσσι δάμασσασ ἀντίθεον Πολύδωρον, ἐπεὶ βάλεσ ὀξέϊ δουρί· νῦν δὲ δὴ ἐνθάδ’ ἐμοὶ κακὸν ἔσσεται· οὐ γὰρ ὀί̈ω σὰσ χεῖρασ φεύξεσθαι, ἐπεί ῥ’ ἐπέλασσέ γε δαίμων. ἄλλο δέ τοι ἐρέω, σὺ δ’ ἐνὶ φρεσὶ βάλλεο σῇσι· μή με κτεῖν’, ἐπεὶ οὐχ ὁμογάστριοσ Ἕκτορόσ εἰμι, ὅσ τοι ἑταῖρον ἔπεφνεν ἐνηέα τε κρατερόν τε. ὣσ ἄρα μιν Πριάμοιο προσηύδα φαίδιμοσ υἱὸσ λισσόμενοσ ἐπέεσσιν, ἀμείλικτον δ’ ὄπ’ ἄκουσε·

νήπιε μή μοι ἄποινα πιφαύσκεο μηδ’ ἀγόρευε· πρὶν μὲν γὰρ Πάτροκλον ἐπισπεῖν αἴσιμον ἦμαρ τόφρά τί μοι πεφιδέσθαι ἐνὶ φρεσὶ φίλτερον ἠε͂ν Τρώων, καὶ πολλοὺσ ζωοὺσ ἕλον ἠδ’ ἐπέρασσα· νῦν δ’ οὐκ ἔσθ’ ὅσ τισ θάνατον φύγῃ ὅν κε θεόσ γε Ἰλίου προπάροιθεν ἐμῇσ ἐν χερσὶ βάλῃσι καὶ πάντων Τρώων, περὶ δ’ αὖ Πριάμοιό γε παίδων. ἀλλὰ φίλοσ θάνε καὶ σύ· τί ἦ ὀλοφύρεαι οὕτωσ; κάτθανε καὶ Πάτροκλοσ, ὅ περ σέο πολλὸν ἀμείνων. οὐχ ὁράᾳσ οἱο͂σ καὶ ἐγὼ καλόσ τε μέγασ τε; πατρὸσ δ’ εἴμ’ ἀγαθοῖο, θεὰ δέ με γείνατο μήτηρ· ἀλλ’ ἔπι τοι καὶ ἐμοὶ θάνατοσ καὶ μοῖρα κραταιή· ἔσσεται ἢ ἠὼσ ἢ δείλη ἢ μέσον ἦμαρ ὁππότε τισ καὶ ἐμεῖο Ἄρῃ ἐκ θυμὸν ἕληται ἢ ὅ γε δουρὶ βαλὼν ἢ ἀπὸ νευρῆφιν ὀϊστῷ. ὣσ φάτο, τοῦ δ’ αὐτοῦ λύτο γούνατα καὶ φίλον ἦτορ·

ἔγχοσ μέν ῥ’ ἀφέηκεν, ὃ δ’ ἕζετο χεῖρε πετάσσασ ἀμφοτέρασ· Ἀχιλεὺσ δὲ ἐρυσσάμενοσ ξίφοσ ὀξὺ τύψε κατὰ κληῖ̈δα παρ’ αὐχένα, πᾶν δέ οἱ εἴσω δῦ ξίφοσ ἄμφηκεσ· ὃ δ’ ἄρα πρηνὴσ ἐπὶ γαίῃ κεῖτο ταθείσ, ἐκ δ’ αἷμα μέλαν ῥέε, δεῦε δὲ γαῖαν. τὸν δ’ Ἀχιλεὺσ ποταμὸν δὲ λαβὼν ποδὸσ ἧκε φέρεσθαι, καί οἱ ἐπευχόμενοσ ἔπεα πτερόεντ’ ἀγόρευεν· ἐνταυθοῖ νῦν κεῖσο μετ’ ἰχθύσιν, οἵ σ’ ὠτειλὴν αἷμ’ ἀπολιχμήσονται ἀκηδέεσ· οὐδέ σε μήτηρ ἐνθεμένη λεχέεσσι γοήσεται, ἀλλὰ Σκάμανδροσ οἴσει δινήεισ εἴσω ἁλὸσ εὐρέα κόλπον· θρῴσκων τισ κατὰ κῦμα μέλαιναν φρῖχ’ ὑπαί̈ξει ἰχθύσ, ὅσ κε φάγῃσι Λυκάονοσ ἀργέτα δημόν. φθείρεσθ’ εἰσ ὅ κεν ἄστυ κιχείομεν Ἰλίου ἱρῆσ ὑμεῖσ μὲν φεύγοντεσ, ἐγὼ δ’ ὄπιθεν κεραί̈ζων. οὐδ’ ὑμῖν ποταμόσ περ ἐύ̈ρροοσ ἀργυροδίνησ ἀρκέσει, ᾧ δὴ δηθὰ πολέασ ἱερεύετε ταύρουσ, ζωοὺσ δ’ ἐν δίνῃσι καθίετε μώνυχασ ἵππουσ. ἀλλὰ καὶ ὧσ ὀλέεσθε κακὸν μόρον, εἰσ ὅ κε πάντεσ τίσετε Πατρόκλοιο φόνον καὶ λοιγὸν Ἀχαιῶν, οὓσ ἐπὶ νηυσὶ θοῇσιν ἐπέφνετε νόσφιν ἐμεῖο. ὣσ ἄρ’ ἔφη, ποταμὸσ δὲ χολώσατο κηρόθι μᾶλλον, ὁρ́μηνεν δ’ ἀνὰ θυμὸν ὅπωσ παύσειε πόνοιο δῖον Ἀχιλλῆα, Τρώεσσι δὲ λοιγὸν ἀλάλκοι.

τόφρα δὲ Πηλέοσ υἱὸσ ἔχων δολιχόσκιον ἔγχοσ Ἀστεροπαίῳ ἐπᾶλτο κατακτάμεναι μενεαίνων υἱέϊ Πηλεγόνοσ· τὸν δ’ Ἀξιὸσ εὐρυρέεθροσ γείνατο καὶ Περίβοια Ἀκεσσαμενοῖο θυγατρῶν πρεσβυτάτη· τῇ γάρ ῥα μίγη ποταμὸσ βαθυδίνησ. τῷ ῥ’ Ἀχιλεὺσ ἐπόρουσεν, ὃ δ’ ἀντίοσ ἐκ ποταμοῖο ἔστη ἔχων δύο δοῦρε· μένοσ δέ οἱ ἐν φρεσὶ θῆκε Ξάνθοσ, ἐπεὶ κεχόλωτο δαϊκταμένων αἰζηῶν, τοὺσ Ἀχιλεὺσ ἐδάϊζε κατὰ ῥόον οὐδ’ ἐλέαιρεν. οἳ δ’ ὅτε δὴ σχεδὸν ἦσαν ἐπ’ ἀλλήλοισιν ἰόντεσ, τὸν πρότεροσ προσέειπε ποδάρκησ δῖοσ Ἀχιλλεύσ· τίσ πόθεν εἰσ ἀνδρῶν ὅ μευ ἔτλησ ἀντίοσ ἐλθεῖν; δυστήνων δέ τε παῖδεσ ἐμῷ μένει ἀντιόωσι. τὸν δ’ αὖ Πηλεγόνοσ προσεφώνεε φαίδιμοσ υἱόσ·

Πηλεί̈δη μεγάθυμε τί ἦ γενεὴν ἐρεείνεισ; εἴμ’ ἐκ Παιονίησ ἐριβώλου τηλόθ’ ἐούσησ Παίονασ ἄνδρασ ἄγων δολιχεγχέασ· ἥδε δέ μοι νῦν ἠὼσ ἑνδεκάτη ὅτε Ἴλιον εἰλήλουθα. αὐτὰρ ἐμοὶ γενεὴ ἐξ Ἀξιοῦ εὐρὺ ῥέοντοσ Ἀξιοῦ, ὃσ κάλλιστον ὕδωρ ἐπὶ γαῖαν ἱήσιν, ὃσ τέκε Πηλεγόνα κλυτὸν ἔγχεϊ· τὸν δ’ ἐμέ φασι γείνασθαι· νῦν αὖτε μαχώμεθα φαίδιμ’ Ἀχιλλεῦ. ὣσ φάτ’ ἀπειλήσασ, ὃ δ’ ἀνέσχετο δῖοσ Ἀχιλλεὺσ Πηλιάδα μελίην·

ὃ δ’ ἁμαρτῇ δούρασιν ἀμφὶσ ἡρ́ωσ Ἀστεροπαῖοσ, ἐπεὶ περιδέξιοσ ἠε͂ν. καί ῥ’ ἑτέρῳ μὲν δουρὶ σάκοσ βάλεν, οὐδὲ διὰ πρὸ ῥῆξε σάκοσ· χρυσὸσ γὰρ ἐρύκακε δῶρα θεοῖο· τῷ δ’ ἑτέρῳ μιν πῆχυν ἐπιγράβδην βάλε χειρὸσ δεξιτερῆσ, σύτο δ’ αἷμα κελαινεφέσ· ἣ δ’ ὑπὲρ αὐτοῦ γαίῃ ἐνεστήρικτο λιλαιομένη χροὸσ ἆσαι. δεύτεροσ αὖτ’ Ἀχιλεὺσ μελίην ἰθυπτίωνα Ἀστεροπαίῳ ἐφῆκε κατακτάμεναι μενεαίνων. καὶ τοῦ μέν ῥ’ ἀφάμαρτεν, ὃ δ’ ὑψηλὴν βάλεν ὄχθην, μεσσοπαγὲσ δ’ ἄρ’ ἔθηκε κατ’ ὄχθησ μείλινον ἔγχοσ. Πηλεί̈δησ δ’ ἀόρ ὀξὺ ἐρυσσάμενοσ παρὰ μηροῦ ἆλτ’ ἐπί οἱ μεμαώσ· ὃ δ’ ἄρα μελίην Ἀχιλῆοσ οὐ δύνατ’ ἐκ κρημνοῖο ἐρύσσαι χειρὶ παχείῃ. τρὶσ μέν μιν πελέμιξεν ἐρύσσασθαι μενεαίνων, τρὶσ δὲ μεθῆκε βίησ· τὸ δὲ τέτρατον ἤθελε θυμῷ ἆξαι ἐπιγνάμψασ δόρυ μείλινον Αἰακίδαο, ἀλλὰ πρὶν Ἀχιλεὺσ σχεδὸν ἀόρι θυμὸν ἀπηύρα. γαστέρα γάρ μιν τύψε παρ’ ὀμφαλόν, ἐκ δ’ ἄρα πᾶσαι χύντο χαμαὶ χολάδεσ· τὸν δὲ σκότοσ ὄσσε κάλυψεν ἀσθμαίνοντ’· Ἀχιλεὺσ δ’ ἄρ’ ἐνὶ στήθεσσιν ὀρούσασ τεύχεά τ’ ἐξενάριξε καὶ εὐχόμενοσ ἔποσ ηὔδα· κεῖσ’ οὕτωσ· χαλεπόν τοι ἐρισθενέοσ Κρονίωνοσ παισὶν ἐριζέμεναι ποταμοῖό περ ἐκγεγαῶτι. φῆσθα σὺ μὲν ποταμοῦ γένοσ ἔμμεναι εὐρὺ ῥέοντοσ, αὐτὰρ ἐγὼ γενεὴν μεγάλου Διὸσ εὔχομαι εἶναι. τίκτέ μ’ ἀνὴρ πολλοῖσιν ἀνάσσων Μυρμιδόνεσσι Πηλεὺσ Αἰακίδησ· ὃ δ’ ἄρ’ Αἰακὸσ ἐκ Διὸσ ἠε͂ν. τὼ κρείσσων μὲν Ζεὺσ ποταμῶν ἁλιμυρηέντων, κρείσσων αὖτε Διὸσ γενεὴ ποταμοῖο τέτυκται. καὶ γὰρ σοὶ ποταμόσ γε πάρα μέγασ, εἰ δύναταί τι χραισμεῖν· ἀλλ’ οὐκ ἔστι Διὶ Κρονίωνι μάχεσθαι, τῷ οὐδὲ κρείων Ἀχελώϊοσ ἰσοφαρίζει, οὐδὲ βαθυρρείταο μέγα σθένοσ Ὠκεανοῖο, ἐξ οὗ περ πάντεσ ποταμοὶ καὶ πᾶσα θάλασσα καὶ πᾶσαι κρῆναι καὶ φρείατα μακρὰ νάουσιν· ἀλλὰ καὶ ὃσ δείδοικε Διὸσ μεγάλοιο κεραυνὸν δεινήν τε βροντήν, ὅτ’ ἀπ’ οὐρανόθεν σμαραγήσῃ. ἦ ῥα, καὶ ἐκ κρημνοῖο ἐρύσσατο χάλκεον ἔγχοσ, τὸν δὲ κατ’ αὐτόθι λεῖπεν, ἐπεὶ φίλον ἦτορ ἀπηύρα, κείμενον ἐν ψαμάθοισι, δίαινε δέ μιν μέλαν ὕδωρ.

τὸν μὲν ἄρ’ ἐγχέλυέσ τε καὶ ἰχθύεσ ἀμφεπένοντο δημὸν ἐρεπτόμενοι ἐπινεφρίδιον κείροντεσ· αὐτὰρ ὃ βῆ ῥ’ ἰέναι μετὰ Παίονασ ἱπποκορυστάσ, οἵ ῥ’ ἔτι πὰρ ποταμὸν πεφοβήατο δινήεντα, ὡσ εἶδον τὸν ἄριστον ἐνὶ κρατερῇ ὑσμίνῃ χέρσ’ ὕπο Πηλεί̈δαο καὶ ἀόρι ἶφι δαμέντα. ἔνθ’ ἕλε Θερσίλοχόν τε Μύδωνά τε Ἀστύπυλόν τε Μνῆσόν τε Θρασίον τε καὶ Αἴνιον ἠδ’ Ὀφελέστην· καί νύ κ’ ἔτι πλέονασ κτάνε Παίονασ ὠκὺσ Ἀχιλλεύσ, εἰ μὴ χωσάμενοσ προσέφη ποταμὸσ βαθυδίνησ ἀνέρι εἰσάμενοσ, βαθέησ δ’ ἐκ φθέγξατο δίνησ· ὦ Ἀχιλεῦ, περὶ μὲν κρατέεισ, περὶ δ’ αἴσυλα ῥέζεισ ἀνδρῶν· αἰεὶ γάρ τοι ἀμύνουσιν θεοὶ αὐτοί. εἴ τοι Τρῶασ ἔδωκε Κρόνου παῖσ πάντασ ὀλέσσαι, ἐξ ἐμέθεν γ’ ἐλάσασ πεδίον κάτα μέρμερα ῥέζε· πλήθει γὰρ δή μοι νεκύων ἐρατεινὰ ῥέεθρα, οὐδέ τί πῃ δύναμαι προχέειν ῥόον εἰσ ἅλα δῖαν στεινόμενοσ νεκύεσσι, σὺ δὲ κτείνεισ ἀϊδήλωσ. ἀλλ’ ἄγε δὴ καὶ ἐάσον· ἄγη μ’ ἔχει ὄρχαμε λαῶν. τὸν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη πόδασ ὠκὺσ Ἀχιλλεύσ·

ἔσται ταῦτα Σκάμανδρε διοτρεφέσ, ὡσ σὺ κελεύεισ. Τρῶασ δ’ οὐ πρὶν λήξω ὑπερφιάλουσ ἐναρίζων, πρὶν ἔλσαι κατὰ ἄστυ καὶ Ἕκτορι πειρηθῆναι ἀντιβίην, ἤ κέν με δαμάσσεται, ἦ κεν ἐγὼ τόν. ὣσ εἰπὼν Τρώεσσιν ἐπέσσυτο δαίμονι ἶσοσ·

καὶ τότ’ Ἀπόλλωνα προσέφη ποταμὸσ βαθυδίνησ· ὢ πόποι ἀργυρότοξε Διὸσ τέκοσ οὐ σύ γε βουλὰσ εἰρύσαο Κρονίωνοσ, ὅ τοι μάλα πόλλ’ ἐπέτελλε Τρωσὶ παρεστάμεναι καὶ ἀμύνειν, εἰσ ὅ κεν ἔλθῃ δείελοσ ὀψὲ δύων, σκιάσῃ δ’ ἐρίβωλον ἄρουραν. ἦ, καὶ Ἀχιλλεὺσ μὲν δουρικλυτὸσ ἔνθορε μέσσῳ κρημνοῦ ἀπαί̈ξασ·

ὃ δ’ ἐπέσσυτο οἴδματι θύων, πάντα δ’ ὄρινε ῥέεθρα κυκώμενοσ, ὦσε δὲ νεκροὺσ πολλούσ, οἵ ῥα κατ’ αὐτὸν ἅλισ ἔσαν, οὓσ κτάν’ Ἀχιλλεύσ τοὺσ ἔκβαλλε θύραζε μεμυκὼσ ἠύ̈τε ταῦροσ χέρσον δέ· ζωοὺσ δὲ σάω κατὰ καλὰ ῥέεθρα, κρύπτων ἐν δίνῃσι βαθείῃσιν μεγάλῃσι. δεινὸν δ’ ἀμφ’ Ἀχιλῆα κυκώμενον ἵστατο κῦμα, ὤθει δ’ ἐν σάκεϊ πίπτων ῥόοσ· οὐδὲ πόδεσσιν εἶχε στηρίξασθαι· ὃ δὲ πτελέην ἕλε χερσὶν εὐφυέα μεγάλην· ἣ δ’ ἐκ ῥιζῶν ἐριποῦσα κρημνὸν ἅπαντα διῶσεν, ἐπέσχε δὲ καλὰ ῥέεθρα ὄζοισιν πυκινοῖσι, γεφύρωσεν δέ μιν αὐτὸν εἴσω πᾶσ’ ἐριποῦσ’· ὃ δ’ ἄρ’ ἐκ δίνησ ἀνορούσασ ἠί̈ξεν πεδίοιο ποσὶ κραιπνοῖσι πέτεσθαι δείσασ· οὐδέ τ’ ἔληγε θεὸσ μέγασ, ὦρτο δ’ ἐπ’ αὐτῷ ἀκροκελαινιόων, ἵνα μιν παύσειε πόνοιο δῖον Ἀχιλλῆα, Τρώεσσι δὲ λοιγὸν ἀλάλκοι. Πηλεί̈δησ δ’ ἀπόρουσεν ὅσον τ’ ἐπὶ δουρὸσ ἐρωή, αἰετοῦ οἴματ’ ἔχων μέλανοσ τοῦ θηρητῆροσ, ὅσ θ’ ἅμα κάρτιστόσ τε καὶ ὤκιστοσ πετεηνῶν· τῷ ἐϊκὼσ ἠί̈ξεν, ἐπὶ στήθεσσι δὲ χαλκὸσ σμερδαλέον κονάβιζεν· ὕπαιθα δὲ τοῖο λιασθεὶσ φεῦγ’, ὃ δ’ ὄπισθε ῥέων ἕπετο μεγάλῳ ὀρυμαγδῷ. ὡσ δ’ ὅτ’ ἀνὴρ ὀχετηγὸσ ἀπὸ κρήνησ μελανύδρου ἂμ φυτὰ καὶ κήπουσ ὕδατι ῥόον ἡγεμονεύῃ χερσὶ μάκελλαν ἔχων, ἀμάρησ ἐξ ἔχματα βάλλων· τοῦ μέν τε προρέοντοσ ὑπὸ ψηφῖδεσ ἅπασαι ὀχλεῦνται· τὸ δέ τ’ ὦκα κατειβόμενον κελαρύζει χώρῳ ἔνι προαλεῖ, φθάνει δέ τε καὶ τὸν ἄγοντα· ὣσ αἰεὶ Ἀχιλῆα κιχήσατο κῦμα ῥόοιο καὶ λαιψηρὸν ἐόντα· θεοὶ δέ τε φέρτεροι ἀνδρῶν. ὁσσάκι δ’ ὁρμήσειε ποδάρκησ δῖοσ Ἀχιλλεὺσ στῆναι ἐναντίβιον καὶ γνώμεναι εἴ μιν ἅπαντεσ ἀθάνατοι φοβέουσι, τοὶ οὐρανὸν εὐρὺν ἔχουσι, τοσσάκι μιν μέγα κῦμα διιπετέοσ ποταμοῖο πλάζ’ ὤμουσ καθύπερθεν· ὃ δ’ ὑψόσε ποσσὶν ἐπήδα θυμῷ ἀνιάζων· ποταμὸσ δ’ ὑπὸ γούνατ’ ἐδάμνα λάβροσ ὕπαιθα ῥέων, κονίην δ’ ὑπέρεπτε ποδοῖιν. Πηλεί̈δησ δ’ ᾤμωξεν ἰδὼν εἰσ οὐρανὸν εὐρύν·

Ζεῦ πάτερ ὡσ οὔ τίσ με θεῶν ἐλεεινὸν ὑπέστη ἐκ ποταμοῖο σαῶσαι· ἔπειτα δὲ καί τι πάθοιμι. ἄλλοσ δ’ οὔ τισ μοι τόσον αἴτιοσ Οὐρανιώνων, ἀλλὰ φίλη μήτηρ, ἥ με ψεύδεσσιν ἔθελγεν· ἥ μ’ ἔφατο Τρώων ὑπὸ τείχεϊ θωρηκτάων λαιψηροῖσ ὀλέεσθαι Ἀπόλλωνοσ βελέεσσιν. ὥσ μ’ ὄφελ’ Ἕκτωρ κτεῖναι ὃσ ἐνθάδε γ’ ἔτραφ’ ἄριστοσ· τώ κ’ ἀγαθὸσ μὲν ἔπεφν’, ἀγαθὸν δέ κεν ἐξενάριξε· νῦν δέ με λευγαλέῳ θανάτῳ εἵμαρτο ἁλῶναι ἐρχθέντ’ ἐν μεγάλῳ ποταμῷ ὡσ παῖδα συφορβόν, ὅν ῥά τ’ ἔναυλοσ ἀποέρσῃ χειμῶνι περῶντα. ὣσ φάτο, τῷ δὲ μάλ’ ὦκα Ποσειδάων καὶ Ἀθήνη στήτην ἐγγὺσ ἰόντε, δέμασ δ’ ἄνδρεσσιν ἐί̈κτην, χειρὶ δὲ χεῖρα λαβόντεσ ἐπιστώσαντ’ ἐπέεσσι.

τοῖσι δὲ μύθων ἦρχε Ποσειδάων ἐνοσίχθων· Πηλεί̈δη μήτ’ ἄρ τι λίην τρέε μήτέ τι τάρβει· τοίω γάρ τοι νῶϊ θεῶν ἐπιταρρόθω εἰμὲν Ζηνὸσ ἐπαινήσαντοσ ἐγὼ καὶ Παλλὰσ Ἀθήνη· ὡσ οὔ τοι ποταμῷ γε δαμήμεναι αἴσιμόν ἐστιν, ἀλλ’ ὅδε μὲν τάχα λωφήσει, σὺ δὲ εἴσεαι αὐτόσ· αὐτάρ τοι πυκινῶσ ὑποθησόμεθ’ αἴ κε πίθηαι· μὴ πρὶν παύειν χεῖρασ ὁμοιί̈ου πολέμοιο πρὶν κατὰ Ἰλιόφι κλυτὰ τείχεα λαὸν ἐέλσαι Τρωϊκόν, ὅσ κε φύγῃσι· σὺ δ’ Ἕκτορι θυμὸν ἀπούρασ ἂψ ἐπὶ νῆασ ἴμεν· δίδομεν δέ τοι εὖχοσ ἀρέσθαι. τὼ μὲν ἄρ’ ὣσ εἰπόντε μετ’ ἀθανάτουσ ἀπεβήτην·

αὐτὰρ ὃ βῆ, μέγα γάρ ῥα θεῶν ὄτρυνεν ἐφετμή, ἐσ πεδίον· τὸ δὲ πᾶν πλῆθ’ ὕδατοσ ἐκχυμένοιο, πολλὰ δὲ τεύχεα καλὰ δαὶ κταμένων αἰζηῶν πλῶον καὶ νέκυεσ· τοῦ δ’ ὑψόσε γούνατ’ ἐπήδα πρὸσ ῥόον ἀί̈σσοντοσ ἀν’ ἰθύν, οὐδέ μιν ἴσχεν εὐρὺ ῥέων ποταμόσ· μέγα γὰρ σθένοσ ἔμβαλ’ Ἀθήνη. οὐδὲ Σκάμανδροσ ἔληγε τὸ ὃν μένοσ, ἀλλ’ ἔτι μᾶλλον χώετο Πηλεί̈ωνι, κόρυσσε δὲ κῦμα ῥόοιο ὑψόσ’ ἀειρόμενοσ, Σιμόεντι δὲ κέκλετ’ ἀύ̈σασ· φίλε κασίγνητε σθένοσ ἀνέροσ ἀμφότεροί περ σχῶμεν, ἐπεὶ τάχα ἄστυ μέγα Πριάμοιο ἄνακτοσ ἐκπέρσει, Τρῶεσ δὲ κατὰ μόθον οὐ μενέουσιν. ἀλλ’ ἐπάμυνε τάχιστα, καὶ ἐμπίπληθι ῥέεθρα ὕδατοσ ἐκ πηγέων, πάντασ δ’ ὀρόθυνον ἐναύλουσ, ἵστη δὲ μέγα κῦμα, πολὺν δ’ ὀρυμαγδὸν ὄρινε φιτρῶν καὶ λάων, ἵνα παύσομεν ἄγριον ἄνδρα ὃσ δὴ νῦν κρατέει, μέμονεν δ’ ὅ γε ἶσα θεοῖσι. φημὶ γὰρ οὔτε βίην χραισμησέμεν οὔτέ τι εἶδοσ οὔτε τὰ τεύχεα καλά, τά που μάλα νειόθι λίμνησ κείσεθ’ ὑπ’ ἰλύοσ κεκαλυμμένα· κὰδ δέ μιν αὐτὸν εἰλύσω ψαμάθοισιν ἅλισ χέραδοσ περιχεύασ μυρίον, οὐδέ οἱ ὀστέ’ ἐπιστήσονται Ἀχαιοὶ ἀλλέξαι· τόσσην οἱ ἄσιν καθύπερθε καλύψω. αὐτοῦ οἱ καὶ σῆμα τετεύξεται, οὐδέ τί μιν χρεὼ ἔσται τυμβοχόησ, ὅτε μιν θάπτωσιν Ἀχαιοί. ἦ, καὶ ἐπῶρτ’ Ἀχιλῆϊ κυκώμενοσ ὑψόσε θύων μορμύρων ἀφρῷ τε καὶ αἵματι καὶ νεκύεσσι.

μὴ δὲ πρὶν ἀπόπαυε τεὸν μένοσ, ἀλλ’ ὁπότ’ ἂν δὴ φθέγξομ’ ἐγὼν ἰάχουσα, τότε σχεῖν ἀκάματον πῦρ. πορφύρεον δ’ ἄρα κῦμα διιπετέοσ ποταμοῖο ἵστατ’ ἀειρόμενον, κατὰ δ’ ᾕρεε Πηλεί̈ωνα· Ἥρη δὲ μέγ’ ἀύ̈σε περιδείσασ’ Ἀχιλῆϊ μή μιν ἀποέρσειε μέγασ ποταμὸσ βαθυδίνησ, αὐτίκα δ’ Ἥφαιστον προσεφώνεεν ὃν φίλον υἱόν· ὄρσεο κυλλοπόδιον ἐμὸν τέκοσ· ἄντα σέθεν γὰρ Ξάνθον δινήεντα μάχῃ ἠί̈σκομεν εἶναι· ἀλλ’ ἐπάμυνε τάχιστα, πιφαύσκεο δὲ φλόγα πολλήν. αὐτὰρ ἐγὼ Ζεφύροιο καὶ ἀργεστᾶο Νότοιο εἴσομαι ἐξ ἁλόθεν χαλεπὴν ὄρσουσα θύελλαν, ἥ κεν ἀπὸ Τρώων κεφαλὰσ καὶ τεύχεα κήαι φλέγμα κακὸν φορέουσα· σὺ δὲ Ξάνθοιο παρ’ ὄχθασ δένδρεα καῖ’, ἐν δ’ αὐτὸν ἱεί πυρί· μὴ δέ σε πάμπαν μειλιχίοισ ἐπέεσσιν ἀποτρεπέτω καὶ ἀρειῇ· ὣσ ἔφαθ’, Ἥφαιστοσ δὲ τιτύσκετο θεσπιδαὲσ πῦρ.

πρῶτα μὲν ἐν πεδίῳ πῦρ δαίετο, καῖε δὲ νεκροὺσ πολλούσ, οἵ ῥα κατ’ αὐτὸν ἅλισ ἔσαν, οὓσ κτάν’ Ἀχιλλεύσ· πᾶν δ’ ἐξηράνθη πεδίον, σχέτο δ’ ἀγλαὸν ὕδωρ. ὡσ δ’ ὅτ’ ὀπωρινὸσ Βορέησ νεοαρδέ’ ἀλωὴν αἶψ’ ἀγξηράνῃ· χαίρει δέ μιν ὅσ τισ ἐθείρῃ· ὣσ ἐξηράνθη πεδίον πᾶν, κὰδ δ’ ἄρα νεκροὺσ κῆεν· ὃ δ’ ἐσ ποταμὸν τρέψε φλόγα παμφανόωσαν. καίοντο πτελέαι τε καὶ ἰτέαι ἠδὲ μυρῖκαι, καίετο δὲ λωτόσ τε ἰδὲ θρύον ἠδὲ κύπειρον, τὰ περὶ καλὰ ῥέεθρα ἅλισ ποταμοῖο πεφύκει· τείροντ’ ἐγχέλυέσ τε καὶ ἰχθύεσ οἳ κατὰ δίνασ, οἳ κατὰ καλὰ ῥέεθρα κυβίστων ἔνθα καὶ ἔνθα πνοιῇ τειρόμενοι πολυμήτιοσ Ἡφαίστοιο. καίετο δ’ ἲσ ποταμοῖο ἔποσ τ’ ἔφατ’ ἔκ τ’ ὀνόμαζεν· Ἥφαιστ’, οὔ τισ σοί γε θεῶν δύνατ’ ἀντιφερίζειν, οὐδ’ ἂν ἐγὼ σοί γ’ ὧδε πυρὶ φλεγέθοντι μαχοίμην. λῆγ’ ἔριδοσ, Τρῶασ δὲ καὶ αὐτίκα δῖοσ Ἀχιλλεὺσ ἄστεοσ ἐξελάσειε· τί μοι ἔριδοσ καὶ ἀρωγῆσ; φῆ πυρὶ καιόμενοσ, ἀνὰ δ’ ἔφλυε καλὰ ῥέεθρα.

ὡσ δὲ λέβησ ζεῖ ἔνδον ἐπειγόμενοσ πυρὶ πολλῷ κνίσην μελδόμενοσ ἁπαλοτρεφέοσ σιάλοιο πάντοθεν ἀμβολάδην, ὑπὸ δὲ ξύλα κάγκανα κεῖται, ὣσ τοῦ καλὰ ῥέεθρα πυρὶ φλέγετο, ζέε δ’ ὕδωρ· οὐδ’ ἔθελε προρέειν, ἀλλ’ ἴσχετο· τεῖρε δ’ ἀϋτμὴ Ἡφαίστοιο βίηφι πολύφρονοσ. αὐτὰρ ὅ γ’ Ἥρην πολλὰ λισσόμενοσ ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· Ἥρη τίπτε σὸσ υἱὸσ ἐμὸν ῥόον ἔχραε κήδειν ἐξ ἄλλων; οὐ μέν τοι ἐγὼ τόσον αἴτιόσ εἰμι ὅσσον οἱ ἄλλοι πάντεσ, ὅσοι Τρώεσσιν ἀρωγοί. ἀλλ’ ἤτοι μὲν ἐγὼν ἀποπαύσομαι εἰ σὺ κελεύεισ, παυέσθω δὲ καὶ οὗτοσ· ἐγὼ δ’ ἐπὶ καὶ τόδ’ ὀμοῦμαι, μή ποτ’ ἐπὶ Τρώεσσιν ἀλεξήσειν κακὸν ἦμαρ, μὴ δ’ ὁπότ’ ἂν Τροίη μαλερῷ πυρὶ πᾶσα δάηται καιομένη, καίωσι δ’ ἀρήϊοι υἱε͂σ Ἀχαιῶν. αὐτὰρ ἐπεὶ τό γ’ ἄκουσε θεὰ λευκώλενοσ Ἥρη, αὐτίκ’ ἄρ’ Ἥφαιστον προσεφώνεεν ὃν φίλον υἱόν·

Ἥφαιστε σχέο τέκνον ἀγακλεέσ· οὐ γὰρ ἐοίκεν ἀθάνατον θεὸν ὧδε βροτῶν ἕνεκα στυφελίζειν. ὣσ ἔφαθ’, Ἥφαιστοσ δὲ κατέσβεσε θεσπιδαὲσ πῦρ, ἄψορρον δ’ ἄρα κῦμα κατέσσυτο καλὰ ῥέεθρα.

αὐτὰρ ἐπεὶ Ξάνθοιο δάμη μένοσ, οἳ μὲν ἔπειτα παυσάσθην, Ἥρη γὰρ ἐρύκακε χωομένη περ·

τώ σ’ αὖ νῦν ὀί̈ω ἀποτισέμεν ὅσσα ἐόργασ. ἐν δ’ ἄλλοισι θεοῖσιν ἔρισ πέσε βεβριθυῖα ἀργαλέη, δίχα δέ σφιν ἐνὶ φρεσὶ θυμὸσ ἀήτο· σὺν δ’ ἔπεσον μεγάλῳ πατάγῳ, βράχε δ’ εὐρεῖα χθών, ἀμφὶ δὲ σάλπιγξεν μέγασ οὐρανόσ. ἀί̈ε δὲ Ζεὺσ ἥμενοσ Οὐλύμπῳ· ἐγέλασσε δέ οἱ φίλον ἦτορ γηθοσύνῃ, ὅθ’ ὁρᾶτο θεοὺσ ἔριδι ξυνιόντασ. ἔνθ’ οἵ γ’ οὐκέτι δηρὸν ἀφέστασαν· ἦρχε γὰρ Ἄρησ ῥινοτόροσ, καὶ πρῶτοσ Ἀθηναίῃ ἐπόρουσε χάλκεον ἔγχοσ ἔχων, καὶ ὀνείδειον φάτο μῦθον· τίπτ’ αὖτ’ ὦ κυνάμυια θεοὺσ ἔριδι ξυνελαύνεισ θάρσοσ ἀήτον ἔχουσα, μέγασ δέ σε θυμὸσ ἀνῆκεν; ἦ οὐ μέμνῃ ὅτε Τυδεί̈δην Διομήδε’ ἀνῆκασ οὐτάμεναι, αὐτὴ δὲ πανόψιον ἔγχοσ ἑλοῦσα ἰθὺσ ἐμεῦ ὦσασ, διὰ δὲ χρόα καλὸν ἔδαψασ; ὣσ εἰπὼν οὔτησε κατ’ αἰγίδα θυσσανόεσσαν σμερδαλέην, ἣν οὐδὲ Διὸσ δάμνησι κεραυνόσ·

τῇ μιν Ἄρησ οὔτησε μιαιφόνοσ ἔγχεϊ μακρῷ. ἣ δ’ ἀναχασσαμένη λίθον εἵλετο χειρὶ παχείῃ κείμενον ἐν πεδίῳ μέλανα τρηχύν τε μέγαν τε, τόν ῥ’ ἄνδρεσ πρότεροι θέσαν ἔμμεναι οὖρον ἀρούρησ· τῷ βάλε θοῦρον Ἄρηα κατ’ αὐχένα, λῦσε δὲ γυῖα. ἑπτὰ δ’ ἐπέσχε πέλεθρα πεσών, ἐκόνισε δὲ χαίτασ, τεύχεά τ’ ἀμφαράβησε· γέλασσε δὲ Παλλὰσ Ἀθήνη, καί οἱ ἐπευχομένη ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· νηπύτι’ οὐδέ νύ πώ περ ἐπεφράσω ὅσσον ἀρείων εὔχομ’ ἐγὼν ἔμεναι, ὅτι μοι μένοσ ἰσοφαρίζεισ. οὕτω κεν τῆσ μητρὸσ ἐρινύασ ἐξαποτίνοισ, ἥ τοι χωομένη κακὰ μήδεται οὕνεκ’ Ἀχαιοὺσ κάλλιπεσ, αὐτὰρ Τρωσὶν ὑπερφιάλοισιν ἀμύνεισ. ὣσ ἄρα φωνήσασα πάλιν τρέπεν ὄσσε φαεινώ·

τὸν δ’ ἄγε χειρὸσ ἑλοῦσα Διὸσ θυγάτηρ Ἀφροδίτη πυκνὰ μάλα στενάχοντα· μόγισ δ’ ἐσαγείρετο θυμόν. τὴν δ’ ὡσ οὖν ἐνόησε θεὰ λευκώλενοσ Ἥρη, αὐτίκ’ Ἀθηναίην ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· ὢ πόποι αἰγιόχοιο Διὸσ τέκοσ Ἀτρυτώνη καὶ δ’ αὖθ’ ἡ κυνάμυια ἄγει βροτολοιγὸν Ἄρηα δηί̈ου ἐκ πολέμοιο κατὰ κλόνον· ἀλλὰ μέτελθε. ὣσ φάτ’, Ἀθηναίη δὲ μετέσσυτο, χαῖρε δὲ θυμῷ, καί ῥ’ ἐπιεισαμένη πρὸσ στήθεα χειρὶ παχείῃ ἤλασε·

τῆσ δ’ αὐτοῦ λύτο γούνατα καὶ φίλον ἦτορ. τὼ μὲν ἄρ’ ἄμφω κεῖντο ἐπὶ χθονὶ πουλυβοτείρῃ, ἣ δ’ ἄρ’ ἐπευχομένη ἔπεα πτερόεντ’ ἀγόρευε· τοιοῦτοι νῦν πάντεσ ὅσοι Τρώεσσιν ἀρωγοὶ εἰε͂ν, ὅτ’ Ἀργείοισι μαχοίατο θωρηκτῇσιν, ὧδέ τε θαρσαλέοι καὶ τλήμονεσ, ὡσ Ἀφροδίτη ἦλθεν Ἄρῃ ἐπίκουροσ ἐμῷ μένει ἀντιόωσα· τώ κεν δὴ πάλαι ἄμμεσ ἐπαυσάμεθα πτολέμοιο Ἰλίου ἐκπέρσαντεσ ἐϋκτίμενον πτολίεθρον. ὣσ φάτο, μείδησεν δὲ θεὰ λευκώλενοσ Ἥρη.

αὐτὰρ Ἀπόλλωνα προσέφη κρείων ἐνοσίχθων· Φοῖβε τί ἢ δὴ νῶϊ διέσταμεν; οὐδὲ ἐοίκεν ἀρξάντων ἑτέρων· τὸ μὲν αἴσχιον αἴ κ’ ἀμαχητὶ ἰόμεν Οὔλυμπον δὲ Διὸσ ποτὶ χαλκοβατὲσ δῶ. ἄρχε· σὺ γὰρ γενεῆφι νεώτεροσ· οὐ γὰρ ἔμοιγε καλόν, ἐπεὶ πρότεροσ γενόμην καὶ πλείονα οἶδα. νηπύτι’ ὡσ ἄνοον κραδίην ἔχεσ· οὐδέ νυ τῶν περ μέμνηαι ὅσα δὴ πάθομεν κακὰ Ἴλιον ἀμφὶ μοῦνοι νῶϊ θεῶν, ὅτ’ ἀγήνορι Λαομέδοντι πὰρ Διὸσ ἐλθόντεσ θητεύσαμεν εἰσ ἐνιαυτὸν μισθῷ ἔπι ῥητῷ· ὃ δὲ σημαίνων ἐπέτελλεν. ἤτοι ἐγὼ Τρώεσσι πόλιν πέρι τεῖχοσ ἔδειμα εὐρύ τε καὶ μάλα καλόν, ἵν’ ἄρρηκτοσ πόλισ εἰή· Φοῖβε σὺ δ’ εἰλίποδασ ἕλικασ βοῦσ βουκολέεσκεσ Ἴδησ ἐν κνημοῖσι πολυπτύχου ὑληέσσησ. ἀλλ’ ὅτε δὴ μισθοῖο τέλοσ πολυγηθέεσ ὡρ͂αι ἐξέφερον, τότε νῶϊ βιήσατο μισθὸν ἅπαντα Λαομέδων ἔκπαγλοσ, ἀπειλήσασ δ’ ἀπέπεμπε. σὺν μὲν ὅ γ’ ἠπείλησε πόδασ καὶ χεῖρασ ὕπερθε δήσειν, καὶ περάαν νήσων ἔπι τηλεδαπάων· στεῦτο δ’ ὅ γ’ ἀμφοτέρων ἀπολεψέμεν οὐάτα χαλκῷ. νῶϊ δὲ ἄψορροι κίομεν κεκοτηότι θυμῷ μισθοῦ χωόμενοι, τὸν ὑποστὰσ οὐκ ἐτέλεσσε. τοῦ δὴ νῦν λαοῖσι φέρεισ χάριν, οὐδὲ μεθ’ ἡμέων πειρᾷ ὥσ κε Τρῶεσ ὑπερφίαλοι ἀπόλωνται πρόχνυ κακῶσ σὺν παισὶ καὶ αἰδοίῃσ ἀλόχοισι τὸν δ’ αὖτε προσέειπεν ἄναξ ἑκάεργοσ Ἀπόλλων· ἐννοσίγαι’ οὐκ ἄν με σαόφρονα μυθήσαιο ἔμμεναι, εἰ δὴ σοί γε βροτῶν ἕνεκα πτολεμίξω δειλῶν, οἳ φύλλοισιν ἐοικότεσ ἄλλοτε μέν τε ζαφλεγέεσ τελέθουσιν ἀρούρησ καρπὸν ἔδοντεσ, ἄλλοτε δὲ φθινύθουσιν ἀκήριοι.

ἀλλὰ τάχιστα παυώμεσθα μάχησ· οἳ δ’ αὐτοὶ δηριαάσθων. ὣσ ἄρα φωνήσασ πάλιν ἐτράπετ’·

αἴδετο γάρ ῥα πατροκασιγνήτοιο μιγήμεναι ἐν παλάμῃσι. τὸν δὲ κασιγνήτη μάλα νείκεσε πότνια θηρῶν Ἄρτεμισ ἀγροτέρη, καὶ ὀνείδειον φάτο μῦθον· φεύγεισ δὴ ἑκάεργε, Ποσειδάωνι δὲ νίκην πᾶσαν ἐπέτρεψασ, μέλεον δέ οἱ εὖχοσ ἔδωκασ· νηπύτιε τί νυ τόξον ἔχεισ ἀνεμώλιον αὔτωσ; μή σευ νῦν ἔτι πατρὸσ ἐνὶ μεγάροισιν ἀκούσω εὐχομένου, ὡσ τὸ πρὶν ἐν ἀθανάτοισι θεοῖσιν, ἄντα Ποσειδάωνοσ ἐναντίβιον πολεμίζειν. ὣσ φάτο, τὴν δ’ οὔ τι προσέφη ἑκάεργοσ Ἀπόλλων, ἀλλὰ χολωσαμένη Διὸσ αἰδοίη παράκοιτισ νείκεσεν ἰοχέαιραν ὀνειδείοισ ἐπέεσσι·

πῶσ δὲ σὺ νῦν μέμονασ κύον ἀδεὲσ ἀντί’ ἐμεῖο στήσεσθαι; χαλεπή τοι ἐγὼ μένοσ ἀντιφέρεσθαι τοξοφόρῳ περ ἐούσῃ, ἐπεὶ σὲ λέοντα γυναιξὶ Ζεὺσ θῆκεν, καὶ ἔδωκε κατακτάμεν ἥν κ’ ἐθέλῃσθα. ἤτοι βέλτερόν ἐστι κατ’ οὔρεα θῆρασ ἐναίρειν ἀγροτέρασ τ’ ἐλάφουσ ἢ κρείσσοσιν ἶφι μάχεσθαι. εἰ δ’ ἐθέλεισ πολέμοιο δαήμεναι, ὄφρ’ ἐὺ̈ εἰδῇσ ὅσσον φερτέρη εἴμ’, ὅτι μοι μένοσ ἀντιφερίζεισ. ἦ ῥα, καὶ ἀμφοτέρασ ἐπὶ καρπῷ χεῖρασ ἔμαρπτε σκαιῇ, δεξιτερῇ δ’ ἄρ’ ἀπ’ ὤμων αἴνυτο τόξα, αὐτοῖσιν δ’ ἄρ’ ἔθεινε παρ’ οὐάτα μειδιόωσα ἐντροπαλιζομένην·

ταχέεσ δ’ ἔκπιπτον ὀϊστοί. δακρυόεσσα δ’ ὕπαιθα θεὰ φύγεν ὥσ τε πέλεια, ἥ ῥά θ’ ὑπ’ ἴρηκοσ κοίλην εἰσέπτατο πέτρην χηραμόν· οὐδ’ ἄρα τῇ γε ἁλώμεναι αἴσιμον ἠε͂ν· ὣσ ἣ δακρυόεσσα φύγεν, λίπε δ’ αὐτόθι τόξα. Λητὼ δὲ προσέειπε διάκτοροσ ἀργεϊφόντησ· Λητοῖ ἐγὼ δέ τοι οὔ τι μαχήσομαι· ἀργαλέον δὲ πληκτίζεσθ’ ἀλόχοισι Διὸσ νεφεληγερέταο· ἀλλὰ μάλα πρόφρασσα μετ’ ἀθανάτοισι θεοῖσιν εὔχεσθαι ἐμὲ νικῆσαι κρατερῆφι βίηφιν. ὣσ ἄρ’ ἔφη, Λητὼ δὲ συναίνυτο καμπύλα τόξα πεπτεῶτ’ ἄλλυδισ ἄλλα μετὰ στροφάλιγγι κονίησ.

ἣ μὲν τόξα λαβοῦσα πάλιν κίε θυγατέροσ ἧσ· ἣ δ’ ἄρ’ Ὄλυμπον ἵκανε Διὸσ ποτὶ χαλκοβατὲσ δῶ, δακρυόεσσα δὲ πατρὸσ ἐφέζετο γούνασι κούρη, ἀμφὶ δ’ ἄρ’ ἀμβρόσιοσ ἑανὸσ τρέμε· τὴν δὲ προτὶ οἷ εἷλε πατὴρ Κρονίδησ, καὶ ἀνείρετο ἡδὺ γελάσσασ· τίσ νύ σε τοιάδ’ ἔρεξε φίλον τέκοσ Οὐρανιώνων μαψιδίωσ, ὡσ εἴ τι κακὸν ῥέζουσαν ἐνωπῇ; τὸν δ’ αὖτε προσέειπεν ἐϋστέφανοσ κελαδεινή·

σή μ’ ἄλοχοσ στυφέλιξε πάτερ λευκώλενοσ Ἥρη, ἐξ ἧσ ἀθανάτοισιν ἔρισ καὶ νεῖκοσ ἐφῆπται. ὣσ οἳ μὲν τοιαῦτα πρὸσ ἀλλήλουσ ἀγόρευον·

αὐτὰρ Ἀπόλλων Φοῖβοσ ἐδύσετο Ἴλιον ἱρήν· μέμβλετο γάρ οἱ τεῖχοσ ἐϋδμήτοιο πόληοσ μὴ Δαναοὶ πέρσειαν ὑπὲρ μόρον ἤματι κείνῳ. οἳ δ’ ἄλλοι πρὸσ Ὄλυμπον ἴσαν θεοὶ αἰὲν ἐόντεσ, οἳ μὲν χωόμενοι, οἳ δὲ μέγα κυδιόωντεσ· κὰδ δ’ ἷζον παρὰ πατρὶ κελαινεφεῖ· αὐτὰρ Ἀχιλλεὺσ Τρῶασ ὁμῶσ αὐτούσ τ’ ὄλεκεν καὶ μώνυχασ ἵππουσ. ὡσ δ’ ὅτε καπνὸσ ἰὼν εἰσ οὐρανὸν εὐρὺν ἵκηται ἄστεοσ αἰθομένοιο, θεῶν δέ ἑ μῆνισ ἀνῆκε, πᾶσι δ’ ἔθηκε πόνον, πολλοῖσι δὲ κήδε’ ἐφῆκεν, ὣσ Ἀχιλεὺσ Τρώεσσι πόνον καὶ κήδε’ ἔθηκεν. ἑστήκει δ’ ὃ γέρων Πρίαμοσ θείου ἐπὶ πύργου, ἐσ δ’ ἐνόησ’ Ἀχιλῆα πελώριον·

αὐτὰρ ὑπ’ αὐτοῦ Τρῶεσ ἄφαρ κλονέοντο πεφυζότεσ, οὐδέ τισ ἀλκὴ γίγνεθ’· ὃ δ’ οἰμώξασ ἀπὸ πύργου βαῖνε χαμᾶζε ὀτρύνων παρὰ τεῖχοσ ἀγακλειτοὺσ πυλαωρούσ· πεπταμένασ ἐν χερσὶ πύλασ ἔχετ’ εἰσ ὅ κε λαοὶ ἔλθωσι προτὶ ἄστυ πεφυζότεσ· ἦ γὰρ Ἀχιλλεὺσ ἐγγὺσ ὅδε κλονέων· νῦν οἰώ λοίγι’ ἔσεσθαι. αὐτὰρ ἐπεί κ’ ἐσ τεῖχοσ ἀναπνεύσωσιν ἀλέντεσ, αὖτισ ἐπανθέμεναι σανίδασ πυκινῶσ ἀραρυίασ· δείδια γὰρ μὴ οὖλοσ ἀνὴρ ἐσ τεῖχοσ ἅληται. ὣσ ἔφαθ’, οἳ δ’ ἄνεσάν τε πύλασ καὶ ἀπῶσαν ὀχῆασ·

αἳ δὲ πετασθεῖσαι τεῦξαν φάοσ· αὐτὰρ Ἀπόλλων ἀντίοσ ἐξέθορε Τρώων ἵνα λοιγὸν ἀλάλκοι. οἳ δ’ ἰθὺσ πόλιοσ καὶ τείχεοσ ὑψηλοῖο δίψῃ καρχαλέοι κεκονιμένοι ἐκ πεδίοιο φεῦγον· ὃ δὲ σφεδανὸν ἔφεπ’ ἔγχεϊ, λύσσα δέ οἱ κῆρ αἰὲν ἔχε κρατερή, μενέαινε δὲ κῦδοσ ἀρέσθαι. ἔνθά κεν ὑψίπυλον Τροίην ἕλον υἱε͂σ Ἀχαιῶν, εἰ μὴ Ἀπόλλων Φοῖβοσ Ἀγήνορα δῖον ἀνῆκε φῶτ’ Ἀντήνοροσ υἱὸν ἀμύμονά τε κρατερόν τε.

ἐν μέν οἱ κραδίῃ θάρσοσ βάλε, πὰρ δέ οἱ αὐτὸσ ἔστη, ὅπωσ θανάτοιο βαρείασ χεῖρασ ἀλάλκοι φηγῷ κεκλιμένοσ· κεκάλυπτο δ’ ἄρ’ ἠέρι πολλῇ. αὐτὰρ ὅ γ’ ὡσ ἐνόησεν Ἀχιλλῆα πτολίπορθον ἔστη, πολλὰ δέ οἱ κραδίη πόρφυρε μένοντι· ὀχθήσασ δ’ ἄρα εἶπε πρὸσ ὃν μεγαλήτορα θυμόν· ὤ μοι ἐγών· εἰ μέν κεν ὑπὸ κρατεροῦ Ἀχιλῆοσ φεύγω, τῇ περ οἱ ἄλλοι ἀτυζόμενοι κλονέονται, αἱρήσει με καὶ ὧσ, καὶ ἀνάλκιδα δειροτομήσει. εἰ δ’ ἂν ἐγὼ τούτουσ μὲν ὑποκλονέεσθαι ἐάσω Πηλεί̈δῃ Ἀχιλῆϊ, ποσὶν δ’ ἀπὸ τείχεοσ ἄλλῃ φεύγω πρὸσ πεδίον Ἰλήϊον, ὄφρ’ ἂν ἵκωμαι Ἴδησ τε κνημοὺσ κατά τε ῥωπήϊα δύω· ἑσπέριοσ δ’ ἂν ἔπειτα λοεσσάμενοσ ποταμοῖο ἱδρῶ ἀποψυχθεὶσ προτὶ Ἴλιον ἀπονεοίμην· ἀλλὰ τί ἤ μοι ταῦτα φίλοσ διελέξατο θυμόσ; μή μ’ ἀπαειρόμενον πόλιοσ πεδίον δὲ νοήσῃ καί με μεταί̈ξασ μάρψῃ ταχέεσσι πόδεσσιν. οὐκέτ’ ἔπειτ’ ἔσται θάνατον καὶ κῆρασ ἀλύξαι· λίην γὰρ κρατερὸσ περὶ πάντων ἔστ’ ἀνθρώπων. εἰ δέ κέ οἱ προπάροιθε πόλεοσ κατεναντίον ἔλθω· καὶ γάρ θην τούτῳ τρωτὸσ χρὼσ ὀξέϊ χαλκῷ, ἐν δὲ ἰά ψυχή, θνητὸν δέ ἕ φασ’ ἄνθρωποι ἔμμεναι· αὐτάρ οἱ Κρονίδησ Ζεὺσ κῦδοσ ὀπάζει. ὣσ εἰπὼν Ἀχιλῆα ἀλεὶσ μένεν, ἐν δέ οἱ ἦτορ ἄλκιμον ὁρμᾶτο πτολεμίζειν ἠδὲ μάχεσθαι.

ἠύ̈τε πάρδαλισ εἶσι βαθείησ ἐκ ξυλόχοιο ἀνδρὸσ θηρητῆροσ ἐναντίον, οὐδέ τι θυμῷ ταρβεῖ οὐδὲ φοβεῖται, ἐπεί κεν ὑλαγμὸν ἀκούσῃ· εἴ περ γὰρ φθάμενόσ μιν ἢ οὐτάσῃ ἠὲ βάλῃσιν, ἀλλά τε καὶ περὶ δουρὶ πεπαρμένη οὐκ ἀπολήγει ἀλκῆσ, πρίν γ’ ἠὲ ξυμβλήμεναι ἠὲ δαμῆναι· ὣσ Ἀντήνοροσ υἱὸσ ἀγαυοῦ δῖοσ Ἀγήνωρ οὐκ ἔθελεν φεύγειν, πρὶν πειρήσαιτ’ Ἀχιλῆοσ. ἀλλ’ ὅ γ’ ἄρ’ ἀσπίδα μὲν πρόσθ’ ἔσχετο πάντοσ’ ἐί̈σην, ἐγχείῃ δ’ αὐτοῖο τιτύσκετο, καὶ μέγ’ ἀύ̈τει· ἦ δή που μάλ’ ἐόλπασ ἐνὶ φρεσὶ φαίδιμ’ Ἀχιλλεῦ ἤματι τῷδε πόλιν πέρσειν Τρώων ἀγερώχων νηπύτι’· ἦ τ’ ἔτι πολλὰ τετεύξεται ἄλγε’ ἐπ’ αὐτῇ. ἐν γάρ οἱ πολέεσ τε καὶ ἄλκιμοι ἀνέρεσ εἰμέν, οἳ καὶ πρόσθε φίλων τοκέων ἀλόχων τε καὶ υἱῶν Ἴλιον εἰρυόμεσθα· σὺ δ’ ἐνθάδε πότμον ἐφέψεισ ὧδ’ ἔκπαγλοσ ἐὼν καὶ θαρσαλέοσ πολεμιστήσ. ἦ ῥα, καὶ ὀξὺν ἄκοντα βαρείησ χειρὸσ ἀφῆκε, καί ῥ’ ἔβαλε κνήμην ὑπὸ γούνατοσ οὐδ’ ἀφάμαρτεν.

ἀμφὶ δέ οἱ κνημὶσ νεοτεύκτου κασσιτέροιο σμερδαλέον κονάβησε· πάλιν δ’ ἀπὸ χαλκὸσ ὄρουσε βλημένου, οὐδ’ ἐπέρησε, θεοῦ δ’ ἠρύκακε δῶρα. Πηλεί̈δησ δ’ ὁρμήσατ’ Ἀγήνοροσ ἀντιθέοιο δεύτεροσ· οὐδ’ ἔτ’ ἐάσεν Ἀπόλλων κῦδοσ ἀρέσθαι, ἀλλά μιν ἐξήρπαξε, κάλυψε δ’ ἄρ’ ἠέρι πολλῇ, ἡσύχιον δ’ ἄρα μιν πολέμου ἔκπεμπε νέεσθαι. αὐτὰρ ὃ Πηλεί̈ωνα δόλῳ ἀποέργαθε λαοῦ· αὐτῷ γὰρ ἑκάεργοσ Ἀγήνορι πάντα ἐοικὼσ ἔστη πρόσθε ποδῶν, ὃ δ’ ἐπέσσυτο ποσσὶ διώκειν· εἱο͂σ ὃ τὸν πεδίοιο διώκετο πυροφόροιο τρέψασ πὰρ ποταμὸν βαθυδινήεντα Σκάμανδρον τυτθὸν ὑπεκπροθέοντα· δόλῳ δ’ ἄρ’ ἔθελγεν Ἀπόλλων ὡσ αἰεὶ ἔλποιτο κιχήσεσθαι ποσὶν οἷσι· τόφρ’ ἄλλοι Τρῶεσ πεφοβημένοι ἦλθον ὁμίλῳ ἀσπάσιοι προτὶ ἄστυ, πόλισ δ’ ἔμπλητο ἀλέντων. οὐδ’ ἄρα τοί γ’ ἔτλαν πόλιοσ καὶ τείχεοσ ἐκτὸσ μεῖναι ἔτ’ ἀλλήλουσ, καὶ γνώμεναι ὅσ τε πεφεύγοι ὅσ τ’ ἔθαν’ ἐν πολέμῳ· ἀλλ’ ἐσσυμένωσ ἐσέχυντο ἐσ πόλιν, ὅν τινα τῶν γε πόδεσ καὶ γοῦνα σαώσαι.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Homer, Iliad, Book 21

(호메로스, 일리아스, Book 21)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION