Homer, Iliad, Book 20 26:

δεύτεροσ αὖτ’ Ἀχιλεὺσ προί̈ει δολιχόσκιον ἔγχοσ, καὶ βάλεν Αἰνείαο κατ’ ἀσπίδα πάντοσ’ ἐί̈σην ἄντυγ’ ὕπο πρώτην, ᾗ λεπτότατοσ θέε χαλκόσ, λεπτοτάτη δ’ ἐπέην ῥινὸσ βοόσ· ἣ δὲ διὰ πρὸ Πηλιὰσ ἠί̈ξεν μελίη, λάκε δ’ ἀσπὶσ ὑπ’ αὐτῆσ. Αἰνείασ δ’ ἐάλη καὶ ἀπὸ ἕθεν ἀσπίδ’ ἀνέσχε δείσασ· ἐγχείη δ’ ἄρ’ ὑπὲρ νώτου ἐνὶ γαίῃ ἔστη ἱεμένη, διὰ δ’ ἀμφοτέρουσ ἕλε κύκλουσ ἀσπίδοσ ἀμφιβρότησ· ὃ δ’ ἀλευάμενοσ δόρυ μακρὸν ἔστη, κὰδ δ’ ἄχοσ οἱ χύτο μυρίον ὀφθαλμοῖσι, ταρβήσασ ὅ οἱ ἄγχι πάγη βέλοσ. αὐτὰρ Ἀχιλλεὺσ ἐμμεμαὼσ ἐπόρουσεν ἐρυσσάμενοσ ξίφοσ ὀξὺ σμερδαλέα ἰάχων· ὃ δὲ χερμάδιον λάβε χειρὶ Αἰνείασ, μέγα ἔργον, ὃ οὐ δύο γ’ ἄνδρε φέροιεν, οἱοῖ νῦν βροτοί εἰσ’· ὃ δέ μιν ῥέα πάλλε καὶ οἰο͂σ. ἔνθά κεν Αἰνείασ μὲν ἐπεσσύμενον βάλε πέτρῳ ἢ κόρυθ’ ἠὲ σάκοσ, τό οἱ ἤρκεσε λυγρὸν ὄλεθρον, τὸν δέ κε Πηλεί̈δησ σχεδὸν ἀόρι θυμὸν ἀπηύρα, εἰ μὴ ἄρ’ ὀξὺ νόησε Ποσειδάων ἐνοσίχθων· αὐτίκα δ’ ἀθανάτοισι θεοῖσ μετὰ μῦθον ἐείπεν· ὢ πόποι ἦ μοι ἄχοσ μεγαλήτοροσ Αἰνείαο, ὃσ τάχα Πηλεί̈ωνι δαμεὶσ Αἴ̈δοσ δὲ κάτεισι πειθόμενοσ μύθοισιν Ἀπόλλωνοσ ἑκάτοιο νήπιοσ, οὐδέ τί οἱ χραισμήσει λυγρὸν ὄλεθρον. ἀλλὰ τί ἢ νῦν οὗτοσ ἀναίτιοσ ἄλγεα πάσχει μὰψ ἕνεκ’ ἀλλοτρίων ἀχέων, κεχαρισμένα δ’ αἰεὶ δῶρα θεοῖσι δίδωσι τοὶ οὐρανὸν εὐρὺν ἔχουσιν; ἀλλ’ ἄγεθ’ ἡμεῖσ πέρ μιν ὑπὲκ θανάτου ἀγάγωμεν, μή πωσ καὶ Κρονίδησ κεχολώσεται, αἴ κεν Ἀχιλλεὺσ τόνδε κατακτείνῃ· μόριμον δέ οἵ ἐστ’ ἀλέασθαι, ὄφρα μὴ ἄσπερμοσ γενεὴ καὶ ἄφαντοσ ὄληται Δαρδάνου, ὃν Κρονίδησ περὶ πάντων φίλατο παίδων οἳ ἕθεν ἐξεγένοντο γυναικῶν τε θνητάων. ἤδη γὰρ Πριάμου γενεὴν ἔχθηρε Κρονίων· νῦν δὲ δὴ Αἰνείαο βίη Τρώεσσιν ἀνάξει καὶ παίδων παῖδεσ, τοί κεν μετόπισθε γένωνται.