Homer, Iliad, Book 20 23:

Ζεὺς δ ἀρετὴν ἄνδρεσσιν ὀφέλλει τε μινύθει τε ὅππως κεν ἐθέλῃσιν:? ἀλλ ἄγε θᾶσσον γευσόμεθ ἀλλήλων χαλκήρεσιν ἐγχείῃσιν. ὃ γὰρ κάρτιστος ἁπάντων. ἀλλ ἄγε μηκέτι ταῦτα λεγώμεθα νηπύτιοι ὣς ἑσταότ ἐν μέσσῃ ὑσμίνῃ δηϊοτῆτος. ἔστι γὰρ ἀμφοτέροισιν ὀνείδεα μυθήσασθαι πολλὰ μάλ, οὐδ ἂν νηῦς ἑκατόζυγος ἄχθος ἄροιτο. στρεπτὴ δὲ γλῶσς ἐστὶ βροτῶν, πολέες δ ἔνι μῦθοι παντοῖοι, ἐπέων δὲ πολὺς νομὸς ἔνθα καὶ ἔνθα. ὁπποῖόν κ εἴπῃσθα ἔπος, τοῖόν κ ἐπακούσαις. ἀλλὰ τί ἢ ἔριδας καὶ νείκεα νῶϊν ἀνάγκη νεικεῖν ἀλλήλοισιν ἐναντίον ὥς τε γυναῖκας, αἵ τε χολωσάμεναι ἔριδος πέρι θυμοβόροιο νεικεῦς ἀλλήλῃσι μέσην ἐς ἄγυιαν ἰοῦσαι πόλλ ἐτεά τε καὶ οὐκί: χόλος δέ τε καὶ τὰ κελεύει. ἀλκῆς δ οὔ μ ἐπέεσσιν ἀποτρέψεις μεμαῶτα πρὶν χαλκῷ μαχέσασθαι ἐναντίον:?