헬라어 문장 검색 - Ηομερ́ΙλιαδΓρ́19́

(호메로스, 일리아스, Book 19)

Ηὢσ μὲν κροκόπεπλοσ ἀπ’ Ὠκεανοῖο ῥοάων ὄρνυθ’, ἵν’ ἀθανάτοισι φόωσ φέροι ἠδὲ βροτοῖσιν· ἣ δ’ ἐσ νῆασ ἵκανε θεοῦ πάρα δῶρα φέρουσα. εὑρ͂ε δὲ Πατρόκλῳ περικείμενον ὃν φίλον υἱὸν κλαίοντα λιγέωσ· πολέεσ δ’ ἀμφ’ αὐτὸν ἑταῖροι μύρονθ’· ἣ δ’ ἐν τοῖσι παρίστατο δῖα θεάων, ἔν τ’ ἄρα οἱ φῦ χειρὶ ἔποσ τ’ ἔφατ’ ἔκ τ’ ὀνόμαζε· τέκνον ἐμὸν τοῦτον μὲν ἐάσομεν ἀχνύμενοί περ κεῖσθαι, ἐπεὶ δὴ πρῶτα θεῶν ἰότητι δαμάσθη· τύνη δ’ Ἡφαίστοιο πάρα κλυτὰ τεύχεα δέξο καλὰ μάλ’, οἷ’ οὔ πώ τισ ἀνὴρ ὤμοισι φόρησεν. ὡσ ἄρα φωνήσασα θεὰ κατὰ τεύχε’ ἔθηκε πρόσθεν Ἀχιλλῆοσ·

τὰ δ’ ἀνέβραχε δαίδαλα πάντα. Μυρμιδόνασ δ’ ἄρα πάντασ ἕλε τρόμοσ, οὐδέ τισ ἔτλη ἄντην εἰσιδέειν, ἀλλ’ ἔτρεσαν. αὐτὰρ Ἀχιλλεὺσ ὡσ εἶδ’, ὥσ μιν μᾶλλον ἔδυ χόλοσ, ἐν δέ οἱ ὄσσε δεινὸν ὑπὸ βλεφάρων ὡσ εἰ σέλασ ἐξεφάανθεν· τέρπετο δ’ ἐν χείρεσσιν ἔχων θεοῦ ἀγλαὰ δῶρα. αὐτὰρ ἐπεὶ φρεσὶν ᾗσι τετάρπετο δαίδαλα λεύσσων αὐτίκα μητέρα ἣν ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· μῆτερ ἐμὴ τὰ μὲν ὅπλα θεὸσ πόρεν οἷ’ ἐπιεικὲσ ἔργ’ ἔμεν ἀθανάτων, μὴ δὲ βροτὸν ἄνδρα τελέσσαι. νῦν δ’ ἤτοι μὲν ἐγὼ θωρήξομαι· ἀλλὰ μάλ’ αἰνῶσ δείδω μή μοι τόφρα Μενοιτίου ἄλκιμον υἱὸν μυῖαι καδδῦσαι κατὰ χαλκοτύπουσ ὠτειλὰσ εὐλὰσ ἐγγείνωνται, ἀεικίσσωσι δὲ νεκρόν, ἐκ δ’ αἰὼν πέφαται, κατὰ δὲ χρόα πάντα σαπήῃ. τὸν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα θεὰ Θέτισ ἀργυρόπεζα·

τέκνον μή τοι ταῦτα μετὰ φρεσὶ σῇσι μελόντων. τῷ μὲν ἐγὼ πειρήσω ἀλαλκεῖν ἄγρια φῦλα μυίασ, αἵ ῥά τε φῶτασ ἀρηϊφάτουσ κατέδουσιν· ἤν περ γὰρ κεῖταί γε τελεσφόρον εἰσ ἐνιαυτόν, αἰεὶ τῷ γ’ ἔσται χρὼσ ἔμπεδοσ, ἢ καὶ ἀρείων. ἀλλὰ σύ γ’ εἰσ ἀγορὴν καλέσασ ἡρ́ωασ Ἀχαιοὺσ μῆνιν ἀποειπὼν Ἀγαμέμνονι ποιμένι λαῶν αἶψα μάλ’ ἐσ πόλεμον θωρήσσεο, δύσεο δ’ ἀλκήν. ὣσ ἄρα φωνήσασα μένοσ πολυθαρσὲσ ἐνῆκε, Πατρόκλῳ δ’ αὖτ’ ἀμβροσίην καὶ νέκταρ ἐρυθρὸν στάξε κατὰ ῥινῶν, ἵνα οἱ χρὼσ ἔμπεδοσ εἰή.

αὐτὰρ ὃ βῆ παρὰ θῖνα θαλάσσησ δῖοσ Ἀχιλλεὺσ σμερδαλέα ἰάχων, ὦρσεν δ’ ἡρ́ωασ Ἀχαιούσ.

καί ῥ’ οἵ περ τὸ πάροσ γε νεῶν ἐν ἀγῶνι μένεσκον οἵ τε κυβερνῆται καὶ ἔχον οἰήϊα νηῶν καὶ ταμίαι παρὰ νηυσὶν ἔσαν σίτοιο δοτῆρεσ, καὶ μὴν οἳ τότε γ’ εἰσ ἀγορὴν ἴσαν, οὕνεκ’ Ἀχιλλεὺσ ἐξεφάνη, δηρὸν δὲ μάχησ ἐπέπαυτ’ ἀλεγεινῆσ. τὼ δὲ δύω σκάζοντε βάτην Ἄρεοσ θεράποντε Τυδεί̈δησ τε μενεπτόλεμοσ καὶ δῖοσ Ὀδυσσεὺσ ἔγχει ἐρειδομένω· ἔτι γὰρ ἔχον ἕλκεα λυγρά· κὰδ δὲ μετὰ πρώτῃ ἀγορῇ ἵζοντο κιόντεσ. αὐτὰρ ὃ δεύτατοσ ἦλθεν ἄναξ ἀνδρῶν Ἀγαμέμνων ἕλκοσ ἔχων· καὶ γὰρ τὸν ἐνὶ κρατερῇ ὑσμίνῃ οὖτα Κόων Ἀντηνορίδησ χαλκήρεϊ δουρί. αὐτὰρ ἐπεὶ δὴ πάντεσ ἀολλίσθησαν Ἀχαιοί, τοῖσι δ’ ἀνιστάμενοσ μετέφη πόδασ ὠκὺσ Ἀχιλλεύσ· Ἀτρεί̈δη ἦ ἄρ τι τόδ’ ἀμφοτέροισιν ἄρειον ἔπλετο σοὶ καὶ ἐμοί, ὅ τε νῶί̈ περ ἀχνυμένω κῆρ θυμοβόρῳ ἔριδι μενεήναμεν εἵνεκα κούρησ; τὴν ὄφελ’ ἐν νήεσσι κατακτάμεν Ἄρτεμισ ἰῷ ἤματι τῷ ὅτ’ ἐγὼν ἑλόμην Λυρνησσὸν ὀλέσσασ· τώ κ’ οὐ τόσσοι Ἀχαιοὶ ὀδὰξ ἕλον ἄσπετον οὖδασ δυσμενέων ὑπὸ χερσὶν ἐμεῦ ἀπομηνίσαντοσ. Ἕκτορι μὲν καὶ Τρωσὶ τὸ κέρδιον· αὐτὰρ Ἀχαιοὺσ δηρὸν ἐμῆσ καὶ σῆσ ἔριδοσ μνήσεσθαι ὀί̈ω. ἀλλὰ τὰ μὲν προτετύχθαι ἐάσομεν ἀχνύμενοί περ θυμὸν ἐνὶ στήθεσσι φίλον δαμάσαντεσ ἀνάγκῃ· νῦν δ’ ἤτοι μὲν ἐγὼ παύω χόλον, οὐδέ τί με χρὴ ἀσκελέωσ αἰεὶ μενεαινέμεν· ἀλλ’ ἄγε θᾶσσον ὄτρυνον πόλεμον δὲ κάρη κομόωντασ Ἀχαιούσ, ὄφρ’ ἔτι καὶ Τρώων πειρήσομαι ἀντίον ἐλθὼν αἴ κ’ ἐθέλωσ’ ἐπὶ νηυσὶν ἰαύειν· ἀλλά τιν’ οἰώ ἀσπασίωσ αὐτῶν γόνυ κάμψειν, ὅσ κε φύγῃσι δηί̈ου ἐκ πολέμοιο ὑπ’ ἔγχεοσ ἡμετέροιο. ὣσ ἔφαθ’, οἳ δ’ ἐχάρησαν ἐϋκνήμιδεσ Ἀχαιοὶ μῆνιν ἀπειπόντοσ μεγαθύμου Πηλεί̈ωνοσ.

τοῖσι δὲ καὶ μετέειπεν ἄναξ ἀνδρῶν Ἀγαμέμνων αὐτόθεν ἐξ ἕδρησ, οὐδ’ ἐν μέσσοισιν ἀναστάσ· ὦ φίλοι ἡρ́ωεσ Δαναοὶ θεράποντεσ Ἄρηοσ ἑσταότοσ μὲν καλὸν ἀκούειν, οὐδὲ ἐοίκεν ὑββάλλειν· χαλεπὸν γὰρ ἐπισταμένῳ περ ἐόντι. ἀνδρῶν δ’ ἐν πολλῷ ὁμάδῳ πῶσ κέν τισ ἀκούσαι ἢ εἴποι; βλάβεται δὲ λιγύσ περ ἐὼν ἀγορητήσ. Πηλεί̈δῃ μὲν ἐγὼν ἐνδείξομαι· αὐτὰρ οἱ ἄλλοι σύνθεσθ’ Ἀργεῖοι, μῦθόν τ’ εὖ γνῶτε ἕκαστοσ. πολλάκι δή μοι τοῦτον Ἀχαιοὶ μῦθον ἐείπον καί τέ με νεικείεσκον· ἐγὼ δ’ οὐκ αἴτιόσ εἰμι, ἀλλὰ Ζεὺσ καὶ Μοῖρα καὶ ἠεροφοῖτισ Ἐρινύσ, οἵ τέ μοι εἰν ἀγορῇ φρεσὶν ἔμβαλον ἄγριον ἄτην, ἤματι τῷ ὅτ’ Ἀχιλλῆοσ γέρασ αὐτὸσ ἀπηύρων. ἀλλὰ τί κεν ῥέξαιμι; θεὸσ διὰ πάντα τελευτᾷ. πρέσβα Διὸσ θυγάτηρ Ἄτη, ἣ πάντασ ἀᾶται, οὐλομένη· τῇ μέν θ’ ἁπαλοὶ πόδεσ· οὐ γὰρ ἐπ’ οὔδει πίλναται, ἀλλ’ ἄρα ἥ γε κατ’ ἀνδρῶν κράατα βαίνει βλάπτουσ’ ἀνθρώπουσ· κατὰ δ’ οὖν ἕτερόν γε πέδησε. καὶ γὰρ δή νύ ποτε Ζεὺσ ἄσατο, τόν περ ἄριστον ἀνδρῶν ἠδὲ θεῶν φασ’ ἔμμεναι· ἀλλ’ ἄρα καὶ τὸν Ἥρη θῆλυσ ἐοῦσα δολοφροσύνῃσ ἀπάτησεν, ἤματι τῷ ὅτ’ ἔμελλε βίην Ἡρακληείην Ἀλκμήνη τέξεσθαι ἐϋστεφάνῳ ἐνὶ Θήβῃ. ἤτοι ὅ γ’ εὐχόμενοσ μετέφη πάντεσσι θεοῖσι· κέκλυτέ μευ πάντέσ τε θεοὶ πᾶσαί τε θέαιναι, ὄφρ’ εἴπω τά με θυμὸσ ἐνὶ στήθεσσιν ἀνώγει. σήμερον ἄνδρα φόωσ δὲ μογοστόκοσ Εἰλείθυια ἐκφανεῖ, ὃσ πάντεσσι περικτιόνεσσιν ἀνάξει, τῶν ἀνδρῶν γενεῆσ οἵ θ’ αἵματοσ ἐξ ἐμεῦ εἰσί. τὸν δὲ δολοφρονέουσα προσηύδα πότνια Ἥρη· ψευστήσεισ, οὐδ’ αὖτε τέλοσ μύθῳ ἐπιθήσεισ. εἰ δ’ ἄγε νῦν μοι ὄμοσσον Ὀλύμπιε καρτερὸν ὁρ́κον, ἦ μὲν τὸν πάντεσσι περικτιόνεσσιν ἀνάξειν ὅσ κεν ἐπ’ ἤματι τῷδε πέσῃ μετὰ ποσσὶ γυναικὸσ τῶν ἀνδρῶν οἳ σῆσ ἐξ αἵματόσ εἰσι γενέθλησ. ὣσ ἔφατο· Ζεὺσ δ’ οὔ τι δολοφροσύνην ἐνόησεν, ἀλλ’ ὄμοσεν μέγαν ὁρ́κον, ἔπειτα δὲ πολλὸν ἀάσθη. Ἥρη δ’ ἀί̈ξασα λίπεν ῥίον Οὐλύμποιο, καρπαλίμωσ δ’ ἵκετ’ Ἄργοσ Ἀχαιικόν, ἔνθ’ ἄρα ᾔδη ἰφθίμην ἄλοχον Σθενέλου Περσηϊάδαο.

ἣ δ’ ἐκύει φίλον υἱόν, ὃ δ’ ἕβδομοσ ἑστήκει μείσ· ἐκ δ’ ἄγαγε πρὸ φόωσ δὲ καὶ ἠλιτόμηνον ἐόντα, Ἀλκμήνησ δ’ ἀπέπαυσε τόκον, σχέθε δ’ Εἰλειθυίασ. αὐτὴ δ’ ἀγγελέουσα Δία Κρονίωνα προσηύδα· Ζεῦ πάτερ ἀργικέραυνε ἔποσ τί τοι ἐν φρεσὶ θήσω· ἤδη ἀνὴρ γέγον’ ἐσθλὸσ ὃσ Ἀργείοισιν ἀνάξει Εὐρυσθεὺσ Σθενέλοιο πάϊσ Περσηϊάδαο σὸν γένοσ· οὔ οἱ ἀεικὲσ ἀνασσέμεν Ἀργείοισιν. ὣσ φάτο, τὸν δ’ ἄχοσ ὀξὺ κατὰ φρένα τύψε βαθεῖαν· αὐτίκα δ’ εἷλ’ Ἄτην κεφαλῆσ λιπαροπλοκάμοιο χωόμενοσ φρεσὶν ᾗσι, καὶ ὤμοσε καρτερὸν ὁρ́κον μή ποτ’ ἐσ Οὔλυμπόν τε καὶ οὐρανὸν ἀστερόεντα αὖτισ ἐλεύσεσθαι Ἄτην, ἣ πάντασ ἀᾶται. ὣσ εἰπὼν ἔρριψεν ἀπ’ οὐρανοῦ ἀστερόεντοσ χειρὶ περιστρέψασ· τάχα δ’ ἵκετο ἔργ’ ἀνθρώπων. τὴν αἰεὶ στενάχεσχ’ ὅθ’ ἑὸν φίλον υἱὸν ὁρῷτο ἔργον ἀεικὲσ ἔχοντα ὑπ’ Εὐρυσθῆοσ ἀέθλων. ὣσ καὶ ἐγών, ὅτε δ’ αὖτε μέγασ κορυθαίολοσ Ἕκτωρ Ἀργείουσ ὀλέκεσκεν ἐπὶ πρυμνῇσι νέεσσιν, οὐ δυνάμην λελαθέσθ’ Ἄτησ ᾗ πρῶτον ἀάσθην. ἀλλ’ ἐπεὶ ἀασάμην καί μευ φρένασ ἐξέλετο Ζεύσ, ἂψ ἐθέλω ἀρέσαι, δόμεναί τ’ ἀπερείσι’ ἄποινα· ἀλλ’ ὄρσευ πόλεμον δὲ καὶ ἄλλουσ ὄρνυθι λαούσ. δῶρα δ’ ἐγὼν ὅδε πάντα παρασχέμεν ὅσσά τοι ἐλθὼν χθιζὸσ ἐνὶ κλισίῃσιν ὑπέσχετο δῖοσ Ὀδυσσεύσ. εἰ δ’ ἐθέλεισ, ἐπίμεινον ἐπειγόμενόσ περ Ἄρηοσ, δῶρα δέ τοι θεράποντεσ ἐμῆσ παρὰ νηὸσ ἑλόντεσ οἴσουσ’, ὄφρα ἴδηαι ὅ τοι μενοεικέα δώσω. τὸν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη πόδασ ὠκὺσ Ἀχιλλεύσ·

Ἀτρεί̈δη κύδιστε ἄναξ ἀνδρῶν Ἀγάμεμνον δῶρα μὲν αἴ κ’ ἐθέλῃσθα παρασχέμεν, ὡσ ἐπιεικέσ, ἤ τ’ ἐχέμεν παρὰ σοί· νῦν δὲ μνησώμεθα χάρμησ αἶψα μάλ’· οὐ γὰρ χρὴ κλοτοπεύειν ἐνθάδ’ ἐόντασ οὐδὲ διατρίβειν· ἔτι γὰρ μέγα ἔργον ἄρεκτον· ὥσ κέ τισ αὖτ’ Ἀχιλῆα μετὰ πρώτοισιν ἴδηται ἔγχεϊ χαλκείῳ Τρώων ὀλέκοντα φάλαγγασ. ὧδέ τισ ὑμείων μεμνημένοσ ἀνδρὶ μαχέσθω. τὸν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη πολύμητισ Ὀδυσσεύσ·

μὴ δ’ οὕτωσ, ἀγαθόσ περ ἐών, θεοείκελ’ Ἀχιλλεῦ νήστιασ ὄτρυνε προτὶ Ἴλιον υἱᾶσ Ἀχαιῶν Τρωσὶ μαχησομένουσ, ἐπεὶ οὐκ ὀλίγον χρόνον ἔσται φύλοπισ, εὖτ’ ἂν πρῶτον ὁμιλήσωσι φάλαγγεσ ἀνδρῶν, ἐν δὲ θεὸσ πνεύσῃ μένοσ ἀμφοτέροισιν. ἀλλὰ πάσασθαι ἄνωχθι θοῇσ ἐπὶ νηυσὶν Ἀχαιοὺσ σίτου καὶ οἴνοιο· τὸ γὰρ μένοσ ἐστὶ καὶ ἀλκή. οὐ γὰρ ἀνὴρ πρόπαν ἦμαρ ἐσ ἠέλιον καταδύντα ἄκμηνοσ σίτοιο δυνήσεται ἄντα μάχεσθαι· εἴ περ γὰρ θυμῷ γε μενοινάᾳ πολεμίζειν, ἀλλά τε λάθρῃ γυῖα βαρύνεται, ἠδὲ κιχάνει δίψά τε καὶ λιμόσ, βλάβεται δέ τε γούνατ’ ἰόντι. ὃσ δέ κ’ ἀνὴρ οἴνοιο κορεσσάμενοσ καὶ ἐδωδῆσ ἀνδράσι δυσμενέεσσι πανημέριοσ πολεμίζῃ, θαρσαλέον νύ οἱ ἦτορ ἐνὶ φρεσίν, οὐδέ τι γυῖα πρὶν κάμνει πρὶν πάντασ ἐρωῆσαι πολέμοιο. ἀλλ’ ἄγε λαὸν μὲν σκέδασον καὶ δεῖπνον ἄνωχθι ὅπλεσθαι· τὰ δὲ δῶρα ἄναξ ἀνδρῶν Ἀγαμέμνων οἰσέτω ἐσ μέσσην ἀγορήν, ἵνα πάντεσ Ἀχαιοὶ ὀφθαλμοῖσιν ἴδωσι, σὺ δὲ φρεσὶ σῇσιν ἰανθῇσ. ὀμνυέτω δέ τοι ὁρ́κον ἐν Ἀργείοισιν ἀναστὰσ μή ποτε τῆσ εὐνῆσ ἐπιβήμεναι ἠδὲ μιγῆναι· ἣ θέμισ ἐστὶν ἄναξ ἤ τ’ ἀνδρῶν ἤ τε γυναικῶν· καὶ δὲ σοὶ αὐτῷ θυμὸσ ἐνὶ φρεσὶν ἵλαοσ ἔστω. αὐτὰρ ἔπειτά σε δαιτὶ ἐνὶ κλισίῃσ ἀρεσάσθω πιείρῃ, ἵνα μή τι δίκησ ἐπιδευὲσ ἔχῃσθα. Ἀτρεί̈δη σὺ δ’ ἔπειτα δικαιότεροσ καὶ ἐπ’ ἄλλῳ ἔσσεαι. οὐ μὲν γάρ τι νεμεσσητὸν βασιλῆα ἄνδρ’ ἀπαρέσσασθαι ὅτε τισ πρότεροσ χαλεπήνῃ. τὸν δ’ αὖτε προσέειπεν ἄναξ ἀνδρῶν Ἀγαμέμνων·

χαίρω σεῦ Λαερτιάδη τὸν μῦθον ἀκούσασ· ἐν μοίρῃ γὰρ πάντα διίκεο καὶ κατέλεξασ. ταῦτα δ’ ἐγὼν ἐθέλω ὀμόσαι, κέλεται δέ με θυμόσ, οὐδ’ ἐπιορκήσω πρὸσ δαίμονοσ. αὐτὰρ Ἀχιλλεὺσ μιμνέτω αὐτόθι τεῖοσ ἐπειγόμενόσ περ Ἄρηοσ· μίμνετε δ’ ἄλλοι πάντεσ ἀολλέεσ, ὄφρά κε δῶρα ἐκ κλισίησ ἔλθῃσι καὶ ὁρ́κια πιστὰ τάμωμεν. σοὶ δ’ αὐτῷ τόδ’ ἐγὼν ἐπιτέλλομαι ἠδὲ κελεύω· κρινάμενοσ κούρητασ ἀριστῆασ Παναχαιῶν δῶρα ἐμῆσ παρὰ νηὸσ ἐνεικέμεν, ὅσσ’ Ἀχιλῆϊ χθιζὸν ὑπέστημεν δώσειν, ἀγέμεν τε γυναῖκασ. Ταλθύβιοσ δέ μοι ὦκα κατὰ στρατὸν εὐρὺν Ἀχαιῶν κάπρον ἑτοιμασάτω ταμέειν Διί τ’ Ηἐλίῳ τε. τὸν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη πόδασ ὠκὺσ Ἀχιλλεύσ·

Ἀτρεί̈δη κύδιστε ἄναξ ἀνδρῶν Ἀγάμεμνον ἄλλοτέ περ καὶ μᾶλλον ὀφέλλετε ταῦτα πένεσθαι, ὁππότε τισ μεταπαυσωλὴ πολέμοιο γένηται καὶ μένοσ οὐ τόσον ᾖσιν ἐνὶ στήθεσσιν ἐμοῖσι. νῦν δ’ οἳ μὲν κέαται δεδαϊγμένοι, οὓσ ἐδάμασσεν Ἕκτωρ Πριαμίδησ, ὅτε οἱ Ζεὺσ κῦδοσ ἔδωκεν, ὑμεῖσ δ’ ἐσ βρωτὺν ὀτρύνετον· ἦ τ’ ἂν ἔγωγε νῦν μὲν ἀνώγοιμι πτολεμίζειν υἱᾶσ Ἀχαιῶν νήστιασ ἀκμήνουσ, ἅμα δ’ ἠελίῳ καταδύντι τεύξεσθαι μέγα δόρπον, ἐπὴν τεισαίμεθα λώβην. πρὶν δ’ οὔ πωσ ἂν ἔμοιγε φίλον κατὰ λαιμὸν ἰείη οὐ πόσισ οὐδὲ βρῶσισ ἑταίρου τεθνηῶτοσ ὅσ μοι ἐνὶ κλισίῃ δεδαϊγμένοσ ὀξέϊ χαλκῷ κεῖται ἀνὰ πρόθυρον τετραμμένοσ, ἀμφὶ δ’ ἑταῖροι μύρονται· τό μοι οὔ τι μετὰ φρεσὶ ταῦτα μέμηλεν, ἀλλὰ φόνοσ τε καὶ αἷμα καὶ ἀργαλέοσ στόνοσ ἀνδρῶν. τὸν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη πολύμητισ Ὀδυσσεύσ·

ὦ Ἀχιλεῦ Πηλῆοσ υἱὲ μέγα φέρτατ’ Ἀχαιῶν, κρείσσων εἰσ ἐμέθεν καὶ φέρτεροσ οὐκ ὀλίγον περ ἔγχει, ἐγὼ δέ κε σεῖο νοήματί γε προβαλοίμην πολλόν, ἐπεὶ πρότεροσ γενόμην καὶ πλείονα οἶδα. τώ τοι ἐπιτλήτω κραδίη μύθοισιν ἐμοῖσιν. αἶψά τε φυλόπιδοσ πέλεται κόροσ ἀνθρώποισιν, ἧσ τε πλείστην μὲν καλάμην χθονὶ χαλκὸσ ἔχευεν, ἄμητοσ δ’ ὀλίγιστοσ, ἐπὴν κλίνῃσι τάλαντα Ζεύσ, ὅσ τ’ ἀνθρώπων ταμίησ πολέμοιο τέτυκται. γαστέρι δ’ οὔ πωσ ἔστι νέκυν πενθῆσαι Ἀχαιούσ· λίην γὰρ πολλοὶ καὶ ἐπήτριμοι ἤματα πάντα πίπτουσιν· πότε κέν τισ ἀναπνεύσειε πόνοιο; ἀλλὰ χρὴ τὸν μὲν καταθάπτειν ὅσ κε θάνῃσι νηλέα θυμὸν ἔχοντασ ἐπ’ ἤματι δακρύσαντασ· ὅσσοι δ’ ἂν πολέμοιο περὶ στυγεροῖο λίπωνται μεμνῆσθαι πόσιοσ καὶ ἐδητύοσ, ὄφρ’ ἔτι μᾶλλον ἀνδράσι δυσμενέεσσι μαχώμεθα νωλεμὲσ αἰεὶ ἑσσάμενοι χροὶ̈ χαλκὸν ἀτειρέα. μηδέ τισ ἄλλην λαῶν ὀτρυντὺν ποτιδέγμενοσ ἰσχαναάσθω· ἥδε γὰρ ὀτρυντὺσ κακὸν ἔσσεται ὅσ κε λίπηται νηυσὶν ἐπ’ Ἀργείων· ἀλλ’ ἀθρόοι ὁρμηθέντεσ Τρωσὶν ἐφ’ ἱπποδάμοισιν ἐγείρομεν ὀξὺν Ἄρηα. ἦ, καὶ Νέστοροσ υἱᾶσ ὀπάσσατο κυδαλίμοιο Φυλεί̈δην τε Μέγητα Θόαντά τε Μηριόνην τε καὶ Κρειοντιάδην Λυκομήδεα καὶ Μελάνιππον·

βὰν δ’ ἴμεν ἐσ κλισίην Ἀγαμέμνονοσ Ἀτρεί̈δαο. αὐτίκ’ ἔπειθ’ ἅμα μῦθοσ ἐήν, τετέλεστο δὲ ἔργον· ἑπτὰ μὲν ἐκ κλισίησ τρίποδασ φέρον, οὕσ οἱ ὑπέστη, αἴθωνασ δὲ λέβητασ ἐείκοσι, δώδεκα δ’ ἵππουσ· ἐκ δ’ ἄγον αἶψα γυναῖκασ ἀμύμονα ἔργα ἰδυίασ ἕπτ’, ἀτὰρ ὀγδοάτην Βρισηί̈δα καλλιπάρῃον. χρυσοῦ δὲ στήσασ Ὀδυσεὺσ δέκα πάντα τάλαντα ἦρχ’, ἅμα δ’ ἄλλοι δῶρα φέρον κούρητεσ Ἀχαιῶν. καὶ τὰ μὲν ἐν μέσσῃ ἀγορῇ θέσαν, ἂν δ’ Ἀγαμέμνων ἵστατο· Ταλθύβιοσ δὲ θεῷ ἐναλίγκιοσ αὐδὴν κάπρον ἔχων ἐν χερσὶ παρίστατο ποιμένι λαῶν. Ἀτρεί̈δησ δὲ ἐρυσσάμενοσ χείρεσσι μάχαιραν, ἥ οἱ πὰρ ξίφεοσ μέγα κουλεὸν αἰὲν ἀώρτο, κάπρου ἀπὸ τρίχασ ἀρξάμενοσ Διὶ χεῖρασ ἀνασχὼν εὔχετο· τοὶ δ’ ἄρα πάντεσ ἐπ’ αὐτόφιν εἱάτο σιγῇ Ἀργεῖοι κατὰ μοῖραν ἀκούοντεσ βασιλῆοσ. εὐξάμενοσ δ’ ἄρα εἶπεν ἰδὼν εἰσ οὐρανὸν εὐρύν· ἴστω νῦν Ζεὺσ πρῶτα θεῶν ὕπατοσ καὶ ἄριστοσ Γῆ τε καὶ Ηἔλιοσ καὶ Ἐρινύεσ, αἵ θ’ ὑπὸ γαῖαν ἀνθρώπουσ τίνυνται, ὅτισ κ’ ἐπίορκον ὀμόσσῃ, μὴ μὲν ἐγὼ κούρῃ Βρισηί̈δι χεῖρ’ ἐπένεικα, οὔτ’ εὐνῆσ πρόφασιν κεχρημένοσ οὔτέ τευ ἄλλου. ἀλλ’ ἔμεν’ ἀπροτίμαστοσ ἐνὶ κλισίῃσιν ἐμῇσιν. εἰ δέ τι τῶνδ’ ἐπίορκον ἐμοὶ θεοὶ ἄλγεα δοῖεν πολλὰ μάλ’, ὅσσα διδοῦσιν ὅτίσ σφ’ ἀλίτηται ὀμόσσασ. ἦ, καὶ ἀπὸ στόμαχον κάπρου τάμε νηλέϊ χαλκῷ.

τὸν μὲν Ταλθύβιοσ πολιῆσ ἁλὸσ ἐσ μέγα λαῖτμα ῥῖψ’ ἐπιδινήσασ βόσιν ἰχθύσιν· αὐτὰρ Ἀχιλλεὺσ ἀνστὰσ Ἀργείοισι φιλοπτολέμοισι μετηύδα· Ζεῦ πάτερ ἦ μεγάλασ ἄτασ ἄνδρεσσι διδοῖσθα· οὐκ ἂν δή ποτε θυμὸν ἐνὶ στήθεσσιν ἐμοῖσιν Ἀτρεί̈δησ ὤρινε διαμπερέσ, οὐδέ κε κούρην ἦγεν ἐμεῦ ἀέκοντοσ ἀμήχανοσ· ἀλλά ποθι Ζεὺσ ἤθελ’ Ἀχαιοῖσιν θάνατον πολέεσσι γενέσθαι. νῦν δ’ ἔρχεσθ’ ἐπὶ δεῖπνον, ἵνα ξυνάγωμεν Ἄρηα. ὣσ ἄρ’ ἐφώνησεν, λῦσεν δ’ ἀγορὴν αἰψηρήν.

οἳ μὲν ἄρ’ ἐσκίδναντο ἑὴν ἐπὶ νῆα ἕκαστοσ, δῶρα δὲ Μυρμιδόνεσ μεγαλήτορεσ ἀμφεπένοντο, βὰν δ’ ἐπὶ νῆα φέροντεσ Ἀχιλλῆοσ θείοιο. καὶ τὰ μὲν ἐν κλισίῃσι θέσαν, κάθισαν δὲ γυναῖκασ, ἵππουσ δ’ εἰσ ἀγέλην ἔλασαν θεράποντεσ ἀγαυοί. Βρισηὶ̈σ δ’ ἄρ’ ἔπειτ’ ἰκέλη χρυσέῃ Ἀφροδίτῃ ὡσ ἴδε Πάτροκλον δεδαϊγμένον ὀξέϊ χαλκῷ, ἀμφ’ αὐτῷ χυμένη λίγ’ ἐκώκυε, χερσὶ δ’ ἄμυσσε στήθεά τ’ ἠδ’ ἁπαλὴν δειρὴν ἰδὲ καλὰ πρόσωπα.

εἶπε δ’ ἄρα κλαίουσα γυνὴ ἐϊκυῖα θεῇσι· Πάτροκλέ μοι δειλῇ πλεῖστον κεχαρισμένε θυμῷ ζωὸν μέν σε ἔλειπον ἐγὼ κλισίηθεν ἰοῦσα, νῦν δέ σε τεθνηῶτα κιχάνομαι ὄρχαμε λαῶν ἂψ ἀνιοῦσ’· ὥσ μοι δέχεται κακὸν ἐκ κακοῦ αἰεί. ἄνδρα μὲν ᾧ ἔδοσάν με πατὴρ καὶ πότνια μήτηρ εἶδον πρὸ πτόλιοσ δεδαϊγμένον ὀξέϊ χαλκῷ, τρεῖσ τε κασιγνήτουσ, τούσ μοι μία γείνατο μήτηρ, κηδείουσ, οἳ πάντεσ ὀλέθριον ἦμαρ ἐπέσπον. οὐδὲ μὲν οὐδέ μ’ ἐάσκεσ, ὅτ’ ἄνδρ’ ἐμὸν ὠκὺσ Ἀχιλλεὺσ ἔκτεινεν, πέρσεν δὲ πόλιν θείοιο Μύνητοσ, κλαίειν, ἀλλά μ’ ἔφασκεσ Ἀχιλλῆοσ θείοιο κουριδίην ἄλοχον θήσειν, ἄξειν τ’ ἐνὶ νηυσὶν ἐσ Φθίην, δαίσειν δὲ γάμον μετὰ Μυρμιδόνεσσι. τώ σ’ ἄμοτον κλαίω τεθνηότα μείλιχον αἰεί. ὣσ ἔφατο κλαίουσ’, ἐπὶ δὲ στενάχοντο γυναῖκεσ Πάτροκλον πρόφασιν, σφῶν δ’ αὐτῶν κήδε’ ἑκάστη.

αὐτὸν δ’ ἀμφὶ γέροντεσ Ἀχαιῶν ἠγερέθοντο λισσόμενοι δειπνῆσαι· ὃ δ’ ἠρνεῖτο στεναχίζων· λίσσομαι, εἴ τισ ἔμοιγε φίλων ἐπιπείθεθ’ ἑταίρων, μή με πρὶν σίτοιο κελεύετε μηδὲ ποτῆτοσ ἄσασθαι φίλον ἦτορ, ἐπεί μ’ ἄχοσ αἰνὸν ἱκάνει· δύντα δ’ ἐσ ἠέλιον μενέω καὶ τλήσομαι ἔμπησ. ὣσ εἰπὼν ἄλλουσ μὲν ἀπεσκέδασεν βασιλῆασ, δοιὼ δ’ Ἀτρεί̈δα μενέτην καὶ δῖοσ Ὀδυσσεὺσ Νέστωρ Ἰδομενεύσ τε γέρων θ’ ἱππηλάτα Φοῖνιξ τέρποντεσ πυκινῶσ ἀκαχήμενον·

ἤδη γὰρ Πηλῆά γ’ ὀί̈ομαι ἢ κατὰ πάμπαν τεθνάμεν, ἤ που τυτθὸν ἔτι ζώοντ’ ἀκάχησθαι γήραί̈ τε στυγερῷ καὶ ἐμὴν ποτιδέγμενον αἰεὶ λυγρὴν ἀγγελίην, ὅτ’ ἀποφθιμένοιο πύθηται. οὐδέ τι θυμῷ τέρπετο, πρὶν πολέμου στόμα δύμεναι αἱματόεντοσ. μνησάμενοσ δ’ ἁδινῶσ ἀνενείκατο φώνησέν τε· ἦ ῥά νύ μοί ποτε καὶ σὺ δυσάμμορε φίλταθ’ ἑταίρων αὐτὸσ ἐνὶ κλισίῃ λαρὸν παρὰ δεῖπνον ἔθηκασ αἶψα καὶ ὀτραλέωσ, ὁπότε σπερχοίατ’ Ἀχαιοὶ Τρωσὶν ἐφ’ ἱπποδάμοισι φέρειν πολύδακρυν Ἄρηα. νῦν δὲ σὺ μὲν κεῖσαι δεδαϊγμένοσ, αὐτὰρ ἐμὸν κῆρ ἄκμηνον πόσιοσ καὶ ἐδητύοσ ἔνδον ἐόντων σῇ ποθῇ· οὐ μὲν γάρ τι κακώτερον ἄλλο πάθοιμι, οὐδ’ εἴ κεν τοῦ πατρὸσ ἀποφθιμένοιο πυθοίμην, ὅσ που νῦν Φθίηφι τέρεν κατὰ δάκρυον εἴβει χήτεϊ τοιοῦδ’ υἱο͂σ· ὃ δ’ ἀλλοδαπῷ ἐνὶ δήμῳ εἵνεκα ῥιγεδανῆσ Ἑλένησ Τρωσὶν πολεμίζω· ἠὲ τὸν ὃσ Σκύρῳ μοι ἔνι τρέφεται φίλοσ υἱόσ, εἴ που ἔτι ζώει γε Νεοπτόλεμοσ θεοειδήσ. πρὶν μὲν γάρ μοι θυμὸσ ἐνὶ στήθεσσιν ἐώλπει οἰο͂ν ἐμὲ φθίσεσθαι ἀπ’ Ἄργεοσ ἱπποβότοιο αὐτοῦ ἐνὶ Τροίῃ, σὲ δέ τε Φθίην δὲ νέεσθαι, ὡσ ἄν μοι τὸν παῖδα θοῇ ἐνὶ νηὶ̈ μελαίνῃ Σκυρόθεν ἐξαγάγοισ καί οἱ δείξειασ ἕκαστα κτῆσιν ἐμὴν δμῶάσ τε καὶ ὑψερεφὲσ μέγα δῶμα. ὣσ ἔφατο κλαίων, ἐπὶ δὲ στενάχοντο γέροντεσ, μνησάμενοι τὰ ἕκαστοσ ἐνὶ μεγάροισιν ἔλειπον·

μυρομένουσ δ’ ἄρα τούσ γε ἰδὼν ἐλέησε Κρονίων, αἶψα δ’ Ἀθηναίην ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· τέκνον ἐμόν, δὴ πάμπαν ἀποίχεαι ἀνδρὸσ ἑῆοσ. ἦ νύ τοι οὐκέτι πάγχυ μετὰ φρεσὶ μέμβλετ’ Ἀχιλλεύσ; κεῖνοσ ὅ γε προπάροιθε νεῶν ὀρθοκραιράων ἧσται ὀδυρόμενοσ ἕταρον φίλον· οἳ δὲ δὴ ἄλλοι οἴχονται μετὰ δεῖπνον, ὃ δ’ ἄκμηνοσ καὶ ἄπαστοσ. ἀλλ’ ἴθι οἱ νέκτάρ τε καὶ ἀμβροσίην ἐρατεινὴν στάξον ἐνὶ στήθεσσ’, ἵνα μή μιν λιμὸσ ἵκηται. ὣσ εἰπὼν ὄτρυνε πάροσ μεμαυῖαν Ἀθήνην·

ἣ δ’ ἁρ́πῃ ἐϊκυῖα τανυπτέρυγι λιγυφώνῳ οὐρανοῦ ἐκκατεπᾶλτο δι’ αἰθέροσ. αὐτὰρ Ἀχαιοὶ αὐτίκα θωρήσσοντο κατὰ στρατόν· ἣ δ’ Ἀχιλῆϊ νέκταρ ἐνὶ στήθεσσι καὶ ἀμβροσίην ἐρατεινὴν στάξ’, ἵνα μή μιν λιμὸσ ἀτερπὴσ γούναθ’ ἵκοιτο· αὐτὴ δὲ πρὸσ πατρὸσ ἐρισθενέοσ πυκινὸν δῶ ᾤχετο, τοὶ δ’ ἀπάνευθε νεῶν ἐχέοντο θοάων. ὡσ δ’ ὅτε ταρφειαὶ νιφάδεσ Διὸσ ἐκποτέονται ψυχραὶ ὑπὸ ῥιπῆσ αἰθρηγενέοσ Βορέαο, ὣσ τότε ταρφειαὶ κόρυθεσ λαμπρὸν γανόωσαι νηῶν ἐκφορέοντο καὶ ἀσπίδεσ ὀμφαλόεσσαι θώρηκέσ τε κραταιγύαλοι καὶ μείλινα δοῦρα. αἴγλη δ’ οὐρανὸν ἷκε, γέλασσε δὲ πᾶσα περὶ χθὼν χαλκοῦ ὑπὸ στεροπῆσ· ὑπὸ δὲ κτύποσ ὄρνυτο ποσσὶν ἀνδρῶν· ἐν δὲ μέσοισι κορύσσετο δῖοσ Ἀχιλλεύσ. τοῦ καὶ ὀδόντων μὲν καναχὴ πέλε, τὼ δέ οἱ ὄσσε λαμπέσθην ὡσ εἴ τε πυρὸσ σέλασ, ἐν δέ οἱ ἦτορ δῦν’ ἄχοσ ἄτλητον· ὃ δ’ ἄρα Τρωσὶν μενεαίνων δύσετο δῶρα θεοῦ, τά οἱ Ἥφαιστοσ κάμε τεύχων. κνημῖδασ μὲν πρῶτα περὶ κνήμῃσιν ἔθηκε καλὰσ ἀργυρέοισιν ἐπισφυρίοισ ἀραρυίασ· δεύτερον αὖ θώρηκα περὶ στήθεσσιν ἔδυνεν. ἀμφὶ δ’ ἄρ’ ὤμοισιν βάλετο ξίφοσ ἀργυρόηλον χάλκεον· αὐτὰρ ἔπειτα σάκοσ μέγα τε στιβαρόν τε εἵλετο, τοῦ δ’ ἀπάνευθε σέλασ γένετ’ ἠύ̈τε μήνησ. ὡσ δ’ ὅτ’ ἂν ἐκ πόντοιο σέλασ ναύτῃσι φανήῃ καιομένοιο πυρόσ, τό τε καίεται ὑψόθ’ ὄρεσφι σταθμῷ ἐν οἰοπόλῳ· τοὺσ δ’ οὐκ ἐθέλοντασ ἀέλλαι πόντον ἐπ’ ἰχθυόεντα φίλων ἀπάνευθε φέρουσιν· ὣσ ἀπ’ Ἀχιλλῆοσ σάκεοσ σέλασ αἰθέρ’ ἵκανε καλοῦ δαιδαλέου· περὶ δὲ τρυφάλειαν ἀείρασ κρατὶ θέτο βριαρήν· ἣ δ’ ἀστὴρ ὣσ ἀπέλαμπεν ἵππουρισ τρυφάλεια, περισσείοντο δ’ ἔθειραι χρύσεαι, ἃσ Ἥφαιστοσ ἱεί λόφον ἀμφὶ θαμειάσ. πειρήθη δ’ ἑό αὐτοῦ ἐν ἔντεσι δῖοσ Ἀχιλλεύσ, εἰ οἷ ἐφαρμόσσειε καὶ ἐντρέχοι ἀγλαὰ γυῖα· τῷ δ’ εὖτε πτερὰ γίγνετ’, ἀείρε δὲ ποιμένα λαῶν. ἐκ δ’ ἄρα σύριγγοσ πατρώϊον ἐσπάσατ’ ἔγχοσ βριθὺ μέγα στιβαρόν·

τὸ μὲν οὐ δύνατ’ ἄλλοσ Ἀχαιῶν πάλλειν, ἀλλά μιν οἰο͂σ ἐπίστατο πῆλαι Ἀχιλλεύσ· Πηλιάδα μελίην, τὴν πατρὶ φίλῳ πόρε Χείρων Πηλίου ἐκ κορυφῆσ φόνον ἔμμεναι ἡρώεσσιν· ἵππουσ δ’ Αὐτομέδων τε καὶ Ἄλκιμοσ ἀμφιέποντεσ ζεύγνυον· ἀμφὶ δὲ καλὰ λέπαδν’ ἕσαν, ἐν δὲ χαλινοὺσ γαμφηλῇσ ἔβαλον, κατὰ δ’ ἡνία τεῖναν ὀπίσσω κολλητὸν ποτὶ δίφρον. ὃ δὲ μάστιγα φαεινὴν χειρὶ λαβὼν ἀραρυῖαν ἐφ’ ἵπποιιν ἀνόρουσεν Αὐτομέδων· ὄπιθεν δὲ κορυσσάμενοσ βῆ Ἀχιλλεὺσ τεύχεσι παμφαίνων ὥσ τ’ ἠλέκτωρ Ὑπερίων, σμερδαλέον δ’ ἵπποισιν ἐκέκλετο πατρὸσ ἑοῖο· Ξάνθέ τε καὶ Βαλίε τηλεκλυτὰ τέκνα Ποδάργησ ἄλλωσ δὴ φράζεσθε σαωσέμεν ἡνιοχῆα ἂψ Δαναῶν ἐσ ὅμιλον ἐπεί χ’ ἑώμεν πολέμοιο, μηδ’ ὡσ Πάτροκλον λίπετ’ αὐτόθι τεθνηῶτα. τὸν δ’ ἄρ’ ὑπὸ ζυγόφι προσέφη πόδασ αἰόλοσ ἵπποσ Ξάνθοσ, ἄφαρ δ’ ἤμυσε καρήατι·

ἀλλὰ σοὶ αὐτῷ μόρσιμόν ἐστι θεῷ τε καὶ ἀνέρι ἶφι δαμῆναι. πᾶσα δὲ χαίτη ζεύγλησ ἐξεριποῦσα παρὰ ζυγὸν οὖδασ ἵκανεν· αὐδήεντα δ’ ἔθηκε θεὰ λευκώλενοσ Ἥρη· καὶ λίην σ’ ἔτι νῦν γε σαώσομεν ὄβριμ’ Ἀχιλλεῦ· ἀλλά τοι ἐγγύθεν ἦμαρ ὀλέθριον· οὐδέ τοι ἡμεῖσ αἴτιοι, ἀλλὰ θεόσ τε μέγασ καὶ Μοῖρα κραταιή. οὐδὲ γὰρ ἡμετέρῃ βραδυτῆτί τε νωχελίῃ τε Τρῶεσ ἀπ’ ὤμοιιν Πατρόκλου τεύχε’ ἕλοντο· ἀλλὰ θεῶν ὤριστοσ, ὃν ἠύ̈κομοσ τέκε Λητώ, ἔκταν’ ἐνὶ προμάχοισι καὶ Ἕκτορι κῦδοσ ἔδωκε. νῶϊ δὲ καί κεν ἅμα πνοιῇ Ζεφύροιο θέοιμεν, ἥν περ ἐλαφροτάτην φάσ’ ἔμμεναι· ὣσ ἄρα φωνήσαντοσ Ἐρινύεσ ἔσχεθον αὐδήν.

τὸν δὲ μέγ’ ὀχθήσασ προσέφη πόδασ ὠκὺσ Ἀχιλλεύσ· Ξάνθε τί μοι θάνατον μαντεύεαι; οὐδέ τί σε χρή. εὖ νυ τὸ οἶδα καὶ αὐτὸσ ὅ μοι μόροσ ἐνθάδ’ ὀλέσθαι νόσφι φίλου πατρὸσ καὶ μητέροσ· ἀλλὰ καὶ ἔμπησ οὐ λήξω πρὶν Τρῶασ ἅδην ἐλάσαι πολέμοιο. ἦ ῥα, καὶ ἐν πρώτοισ ἰάχων ἔχε μώνυχασ ἵππουσ.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Homer, Iliad, Book 19

(호메로스, 일리아스, Book 19)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION