헬라어 문장 검색 - Ηομερ́ΙλιαδΓρ́17́

(호메로스, 일리아스, Book 17)

οὐδ’ ἔλαθ’ Ἀτρέοσ υἱὸν ἀρηί̈φιλον Μενέλαον Πάτροκλοσ Τρώεσσι δαμεὶσ ἐν δηϊοτῆτι. βῆ δὲ διὰ προμάχων κεκορυθμένοσ αἴθοπι χαλκῷ, ἀμφὶ δ’ ἄρ’ αὐτῷ βαῖν’ ὥσ τισ περὶ πόρτακι μήτηρ πρωτοτόκοσ κινυρὴ οὐ πρὶν εἰδυῖα τόκοιο· ὣσ περὶ Πατρόκλῳ βαῖνε ξανθὸσ Μενέλαοσ. πρόσθε δέ οἱ δόρυ τ’ ἔσχε καὶ ἀσπίδα πάντοσ’ ἐί̈σην, τὸν κτάμεναι μεμαὼσ ὅσ τισ τοῦ γ’ ἀντίοσ ἔλθοι. οὐδ’ ἄρα Πάνθου υἱὸσ ἐϋμμελίησ ἀμέλησε Πατρόκλοιο πεσόντοσ ἀμύμονοσ· ἄγχι δ’ ἄρ’ αὐτοῦ ἔστη, καὶ προσέειπεν ἀρηί̈φιλον Μενέλαον· Ἀτρεί̈δη Μενέλαε διοτρεφὲσ ὄρχαμε λαῶν χάζεο, λεῖπε δὲ νεκρόν, ἐά δ’ ἔναρα βροτόεντα· οὐ γάρ τισ πρότεροσ Τρώων κλειτῶν τ’ ἐπικούρων Πάτροκλον βάλε δουρὶ κατὰ κρατερὴν ὑσμίνην· τώ με ἐά κλέοσ ἐσθλὸν ἐνὶ Τρώεσσιν ἀρέσθαι, μή σε βάλω, ἀπὸ δὲ μελιηδέα θυμὸν ἕλωμαι. τὸν δὲ μέγ’ ὀχθήσασ προσέφη ξανθὸσ Μενέλαοσ·

Ζεῦ πάτερ οὐ μὲν καλὸν ὑπέρβιον εὐχετάασθαι. οὔτ’ οὖν παρδάλιοσ τόσσον μένοσ οὔτε λέοντοσ οὔτε συὸσ κάπρου ὀλοόφρονοσ, οὗ τε μέγιστοσ θυμὸσ ἐνὶ στήθεσσι περὶ σθένεϊ βλεμεαίνει, ὅσσον Πάνθου υἱε͂σ ἐϋμμελίαι φρονέουσιν. οὐδὲ μὲν οὐδὲ βίη Ὑπερήνοροσ ἱπποδάμοιο ἧσ ἥβησ ἀπόνηθ’, ὅτε μ’ ὤνατο καί μ’ ὑπέμεινε καί μ’ ἔφατ’ ἐν Δαναοῖσιν ἐλέγχιστον πολεμιστὴν ἔμμεναι· οὐδέ ἕ φημι πόδεσσί γε οἷσι κιόντα εὐφρῆναι ἄλοχόν τε φίλην κεδνούσ τε τοκῆασ. ὥσ θην καὶ σὸν ἐγὼ λύσω μένοσ εἴ κέ μευ ἄντα στήῃσ· ἀλλά σ’ ἔγωγ’ ἀναχωρήσαντα κελεύω ἐσ πληθὺν ἰέναι, μηδ’ ἀντίοσ ἵστασ’ ἐμεῖο πρίν τι κακὸν παθέειν· ῥεχθὲν δέ τε νήπιοσ ἔγνω. ὣσ φάτο, τὸν δ’ οὐ πεῖθεν·

ἀμειβόμενοσ δὲ προσηύδα· νῦν μὲν δὴ Μενέλαε διοτρεφὲσ ἦ μάλα τείσεισ γνωτὸν ἐμὸν τὸν ἔπεφνεσ, ἐπευχόμενοσ δ’ ἀγορεύεισ, χήρωσασ δὲ γυναῖκα μυχῷ θαλάμοιο νέοιο, ἀρητὸν δὲ τοκεῦσι γόον καὶ πένθοσ ἔθηκασ. ἦ κέ σφιν δειλοῖσι γόου κατάπαυμα γενοίμην εἴ κεν ἐγὼ κεφαλήν τε τεὴν καὶ τεύχε’ ἐνείκασ Πάνθῳ ἐν χείρεσσι βάλω καὶ Φρόντιδι δίῃ. ἀλλ’ οὐ μὰν ἔτι δηρὸν ἀπείρητοσ πόνοσ ἔσται οὐδ’ ἔτ’ ἀδήριτοσ ἤτ’ ἀλκῆσ ἤτε φόβοιο. ὣσ εἰπὼν οὔτησε κατ’ ἀσπίδα πάντοσ’ ἐί̈σην·

τοῖον Πάνθου υἱὸν ἐϋμμελίην Εὔφορβον Ἀτρεί̈δησ Μενέλαοσ ἐπεὶ κτάνε τεύχε’ ἐσύλα. οὐδ’ ἔρρηξεν χαλκόσ, ἀνεγνάμφθη δέ οἱ αἰχμὴ ἀσπίδ’ ἐνὶ κρατερῇ· ὃ δὲ δεύτεροσ ὄρνυτο χαλκῷ Ἀτρεί̈δησ Μενέλαοσ ἐπευξάμενοσ Διὶ πατρί· ἂψ δ’ ἀναχαζομένοιο κατὰ στομάχοιο θέμεθλα νύξ’, ἐπὶ δ’ αὐτὸσ ἔρεισε βαρείῃ χειρὶ πιθήσασ· ἀντικρὺ δ’ ἁπαλοῖο δι’ αὐχένοσ ἤλυθ’ ἀκωκή, δούπησεν δὲ πεσών, ἀράβησε δὲ τεύχε’ ἐπ’ αὐτῷ. αἵματί οἱ δεύοντο κόμαι Χαρίτεσσιν ὁμοῖαι πλοχμοί θ’, οἳ χρυσῷ τε καὶ ἀργύρῳ ἐσφήκωντο. οἱο͂ν δὲ τρέφει ἔρνοσ ἀνὴρ ἐριθηλὲσ ἐλαίησ χώρῳ ἐν οἰοπόλῳ, ὅθ’ ἅλισ ἀναβέβροχεν ὕδωρ, καλὸν τηλεθάον· τὸ δέ τε πνοιαὶ δονέουσι παντοίων ἀνέμων, καί τε βρύει ἄνθεϊ λευκῷ· ἐλθὼν δ’ ἐξαπίνησ ἄνεμοσ σὺν λαίλαπι πολλῇ βόθρου τ’ ἐξέστρεψε καὶ ἐξετάνυσσ’ ἐπὶ γαίῃ· ὡσ δ’ ὅτε τίσ τε λέων ὀρεσίτροφοσ ἀλκὶ πεποιθὼσ βοσκομένησ ἀγέλησ βοῦν ἁρπάσῃ ἥ τισ ἀρίστη·

τόφρα δέ τοι Μενέλαοσ ἀρήϊοσ Ἀτρέοσ υἱὸσ Πατρόκλῳ περιβὰσ Τρώων τὸν ἄριστον ἔπεφνε Πανθοί̈δην Εὔφορβον, ἔπαυσε δὲ θούριδοσ ἀλκῆσ. τῆσ δ’ ἐξ αὐχέν’ ἐάξε λαβὼν κρατεροῖσιν ὀδοῦσι πρῶτον, ἔπειτα δέ θ’ αἷμα καὶ ἔγκατα πάντα λαφύσσει δῃῶν· ἀμφὶ δὲ τόν γε κύνεσ τ’ ἄνδρέσ τε νομῆεσ πολλὰ μάλ’ ἰύζουσιν ἀπόπροθεν οὐδ’ ἐθέλουσιν ἀντίον ἐλθέμεναι· μάλα γὰρ χλωρὸν δέοσ αἱρεῖ· ὣσ τῶν οὔ τινι θυμὸσ ἐνὶ στήθεσσιν ἐτόλμα ἀντίον ἐλθέμεναι Μενελάου κυδαλίμοιο. ἔνθά κε ῥεῖα φέροι κλυτὰ τεύχεα Πανθοί̈δαο Ἀτρεί̈δησ, εἰ μή οἱ ἀγάσσατο Φοῖβοσ Ἀπόλλων, ὅσ ῥά οἱ Ἕκτορ’ ἐπῶρσε θοῷ ἀτάλαντον Ἄρηϊ ἀνέρι εἰσάμενοσ Κικόνων ἡγήτορι Μέντῃ· καί μιν φωνήσασ ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· Ἕκτορ νῦν σὺ μὲν ὧδε θέεισ ἀκίχητα διώκων ἵππουσ Αἰακίδαο δαί̈φρονοσ· οἳ δ’ ἀλεγεινοὶ ἀνδράσι γε θνητοῖσι δαμήμεναι ἠδ’ ὀχέεσθαι ἄλλῳ γ’ ἢ Ἀχιλῆϊ, τὸν ἀθανάτη τέκε μήτηρ. ὣσ εἰπὼν ὃ μὲν αὖτισ ἔβη θεὸσ ἂμ πόνον ἀνδρῶν, Ἕκτορα δ’ αἰνὸν ἄχοσ πύκασε φρένασ ἀμφὶ μελαίνασ·

πάπτηνεν δ’ ἄρ’ ἔπειτα κατὰ στίχασ, αὐτίκα δ’ ἔγνω τὸν μὲν ἀπαινύμενον κλυτὰ τεύχεα, τὸν δ’ ἐπὶ γαίῃ κείμενον· ἔρρει δ’ αἷμα κατ’ οὐταμένην ὠτειλήν. βῆ δὲ διὰ προμάχων κεκορυθμένοσ αἴθοπι χαλκῷ ὀξέα κεκλήγων φλογὶ εἴκελοσ Ἡφαίστοιο ἀσβέστῳ· οὐδ’ υἱὸν λάθεν Ἀτρέοσ ὀξὺ βοήσασ· ὀχθήσασ δ’ ἄρα εἶπε πρὸσ ὃν μεγαλήτορα θυμόν· ὤ μοι ἐγὼν εἰ μέν κε λίπω κάτα τεύχεα καλὰ Πάτροκλόν θ’, ὃσ κεῖται ἐμῆσ ἕνεκ’ ἐνθάδε τιμῆσ, μή τίσ μοι Δαναῶν νεμεσήσεται ὅσ κεν ἴδηται. εἰ δέ κεν Ἕκτορι μοῦνοσ ἐὼν καὶ Τρωσὶ μάχωμαι αἰδεσθείσ, μή πώσ με περιστήωσ’ ἕνα πολλοί· Τρῶασ δ’ ἐνθάδε πάντασ ἄγει κορυθαίολοσ Ἕκτωρ. ἀλλὰ τί ἤ μοι ταῦτα φίλοσ διελέξατο θυμόσ; ὁππότ’ ἀνὴρ ἐθέλῃ πρὸσ δαίμονα φωτὶ μάχεσθαι ὅν κε θεὸσ τιμᾷ, τάχα οἱ μέγα πῆμα κυλίσθη. τώ μ’ οὔ τισ Δαναῶν νεμεσήσεται ὅσ κεν ἴδηται Ἕκτορι χωρήσαντ’, ἐπεὶ ἐκ θεόφιν πολεμίζει. εἰ δέ που Αἰάντόσ γε βοὴν ἀγαθοῖο πυθοίμην, ἄμφω κ’ αὖτισ ἰόντεσ ἐπιμνησαίμεθα χάρμησ καὶ πρὸσ δαίμονά περ, εἴ πωσ ἐρυσαίμεθα νεκρὸν Πηλεί̈δῃ Ἀχιλῆϊ· κακῶν δέ κε φέρτατον εἰή. εἱο͂σ ὁ ταῦθ’ ὁρ́μαινε κατὰ φρένα καὶ κατὰ θυμὸν τόφρα δ’ ἐπὶ Τρώων στίχεσ ἤλυθον·

ἦρχε δ’ ἄρ’ Ἕκτωρ. αὐτὰρ ὅ γ’ ἐξοπίσω ἀνεχάζετο, λεῖπε δὲ νεκρὸν ἐντροπαλιζόμενοσ ὥσ τε λὶσ ἠϋγένειοσ, ὅν ῥα κύνεσ τε καὶ ἄνδρεσ ἀπὸ σταθμοῖο δίωνται ἔγχεσι καὶ φωνῇ· τοῦ δ’ ἐν φρεσὶν ἄλκιμον ἦτορ παχνοῦται, ἀέκων δέ τ’ ἔβη ἀπὸ μεσσαύλοιο· ὣσ ἀπὸ Πατρόκλοιο κίε ξανθὸσ Μενέλαοσ. στῆ δὲ μεταστρεφθεὶσ ἐπεὶ ἵκετο ἔθνοσ ἑταίρων παπταίνων Αἰάντα μέγαν Τελαμώνιον υἱόν. τὸν δὲ μάλ’ αἶψ’ ἐνόησε μάχησ ἐπ’ ἀριστερὰ πάσησ θαρσύνονθ’ ἑτάρουσ καὶ ἐποτρύνοντα μάχεσθαι· θεσπέσιον γάρ σφιν φόβον ἔμβαλε Φοῖβοσ Ἀπόλλων· βῆ δὲ θέειν, εἶθαρ δὲ παριστάμενοσ ἔποσ ηὔδα. Αἰᾶν δεῦρο πέπον, περὶ Πατρόκλοιο θανόντοσ σπεύσομεν, αἴ κε νέκυν περ Ἀχιλλῆϊ προφέρωμεν γυμνόν· ἀτὰρ τά γε τεύχε’ ἔχει κορυθαίολοσ Ἕκτωρ. ὣσ ἔφατ’, Αἰάντι δὲ δαί̈φρονι θυμὸν ὄρινε·

Ἀτρεί̈δησ δ’ ἑτέρωθεν ἀρηί̈φιλοσ Μενέλαοσ ἑστήκει, μέγα πένθοσ ἐνὶ στήθεσσιν ἀέξων. βῆ δὲ διὰ προμάχων, ἅμα δὲ ξανθὸσ Μενέλαοσ. Ἕκτωρ μὲν Πάτροκλον ἐπεὶ κλυτὰ τεύχε’ ἀπηύρα, ἕλχ’ ἵν’ ἀπ’ ὤμοιιν κεφαλὴν τάμοι ὀξέϊ χαλκῷ, τὸν δὲ νέκυν Τρῳῇσιν ἐρυσσάμενοσ κυσὶ δοίη. Αἰάσ δ’ ἐγγύθεν ἦλθε φέρων σάκοσ ἠύ̈τε πύργον· Ἕκτωρ δ’ ἂψ ἐσ ὅμιλον ἰὼν ἀνεχάζεθ’ ἑταίρων, ἐσ δίφρον δ’ ἀνόρουσε· δίδου δ’ ὅ γε τεύχεα καλὰ Τρωσὶ φέρειν προτὶ ἄστυ, μέγα κλέοσ ἔμμεναι αὐτῷ. Αἰάσ δ’ ἀμφὶ Μενοιτιάδῃ σάκοσ εὐρὺ καλύψασ ἑστήκει ὥσ τίσ τε λέων περὶ οἷσι τέκεσσιν, ᾧ ῥά τε νήπι’ ἄγοντι συναντήσωνται ἐν ὕλῃ ἄνδρεσ ἐπακτῆρεσ· ὃ δέ τε σθένεϊ βλεμεαίνει, πᾶν δέ τ’ ἐπισκύνιον κάτω ἕλκεται ὄσσε καλύπτων· ὣσ Αἰάσ περὶ Πατρόκλῳ ἡρ́ωϊ βεβήκει. Γλαῦκοσ δ’ Ἱππολόχοιο πάϊσ Λυκίων ἀγὸσ ἀνδρῶν Ἕκτορ’ ὑπόδρα ἰδὼν χαλεπῷ ἠνίπαπε μύθῳ·

Ἕκτορ εἶδοσ ἄριστε μάχησ ἄρα πολλὸν ἐδεύεο. ἦ σ’ αὔτωσ κλέοσ ἐσθλὸν ἔχει φύξηλιν ἐόντα. φράζεο νῦν ὅππωσ κε πόλιν καὶ ἄστυ σαώσῃσ οἰο͂σ σὺν λαοῖσ τοὶ Ἰλίῳ ἐγγεγάασιν· οὐ γάρ τισ Λυκίων γε μαχησόμενοσ Δαναοῖσιν εἶσι περὶ πτόλιοσ, ἐπεὶ οὐκ ἄρα τισ χάρισ ἠε͂ν μάρνασθαι δηί̈οισιν ἐπ’ ἀνδράσι νωλεμὲσ αἰεί. πῶσ κε σὺ χείρονα φῶτα σαώσειασ μεθ’ ὅμιλον σχέτλι’, ἐπεὶ Σαρπηδόν’ ἅμα ξεῖνον καὶ ἑταῖρον κάλλιπεσ Ἀργείοισιν ἕλωρ καὶ κύρμα γενέσθαι, ὅσ τοι πόλλ’ ὄφελοσ γένετο πτόλεί̈ τε καὶ αὐτῷ ζωὸσ ἐών· νῦν δ’ οὔ οἱ ἀλαλκέμεναι κύνασ ἔτλησ. τὼ νῦν εἴ τισ ἐμοὶ Λυκίων ἐπιπείσεται ἀνδρῶν οἴκαδ’ ἴμεν, Τροίῃ δὲ πεφήσεται αἰπὺσ ὄλεθροσ. εἰ γὰρ νῦν Τρώεσσι μένοσ πολυθαρσὲσ ἐνείη ἄτρομον, οἱο͂́ν τ’ ἄνδρασ ἐσέρχεται οἳ περὶ πάτρησ ἀνδράσι δυσμενέεσσι πόνον καὶ δῆριν ἔθεντο, αἶψά κε Πάτροκλον ἐρυσαίμεθα Ἴλιον εἴσω. εἰ δ’ οὗτοσ προτὶ ἄστυ μέγα Πριάμοιο ἄνακτοσ ἔλθοι τεθνηὼσ καί μιν ἐρυσαίμεθα χάρμησ, αἶψά κεν Ἀργεῖοι Σαρπηδόνοσ ἔντεα καλὰ λύσειαν, καί κ’ αὐτὸν ἀγοίμεθα Ἴλιον εἴσω· τοίου γὰρ θεράπων πέφατ’ ἀνέροσ, ὃσ μέγ’ ἄριστοσ Ἀργείων παρὰ νηυσὶ καὶ ἀγχέμαχοι θεράποντεσ. ἀλλὰ σύ γ’ Αἰάντοσ μεγαλήτοροσ οὐκ ἐτάλασσασ στήμεναι ἄντα κατ’ ὄσσε ἰδὼν δηί̈ων ἐν ἀϋτῇ, οὐδ’ ἰθὺσ μαχέσασθαι, ἐπεὶ σέο φέρτερόσ ἐστι. τὸν δ’ ἄρ’ ὑπόδρα ἰδὼν προσέφη κορυθαίολοσ Ἕκτωρ·

Γλαῦκε τί ἢ δὲ σὺ τοῖοσ ἐὼν ὑπέροπλον ἐείπεσ; ὢ πόποι ἦ τ’ ἐφάμην σὲ περὶ φρένασ ἔμμεναι ἄλλων τῶν ὅσσοι Λυκίην ἐριβώλακα ναιετάουσι· νῦν δέ σευ ὠνοσάμην πάγχυ φρένασ οἱο͂ν ἐείπεσ, ὅσ τέ με φῂσ Αἰάντα πελώριον οὐχ ὑπομεῖναι. οὔ τοι ἐγὼν ἔρριγα μάχην οὐδὲ κτύπον ἵππων· ἀλλ’ αἰεί τε Διὸσ κρείσσων νόοσ αἰγιόχοιο, ὅσ τε καὶ ἄλκιμον ἄνδρα φοβεῖ καὶ ἀφείλετο νίκην ῥηϊδίωσ, ὁτὲ δ’ αὐτὸσ ἐποτρύνει μαχέσασθαι. ἀλλ’ ἄγε δεῦρο πέπον, παρ’ ἔμ’ ἵστασο καὶ ἴδε ἔργον, ἠὲ πανημέριοσ κακὸσ ἔσσομαι, ὡσ ἀγορεύεισ, ἦ τινα καὶ Δαναῶν ἀλκῆσ μάλα περ μεμαῶτα σχήσω ἀμυνέμεναι περὶ Πατρόκλοιο θανόντοσ. ὣσ εἰπὼν Τρώεσσιν ἐκέκλετο μακρὸν ἀύ̈σασ·

ἀνέρεσ ἔστε φίλοι, μνήσασθε δὲ θούριδοσ ἀλκῆσ, ὄφρ’ ἂν ἐγὼν Ἀχιλῆοσ ἀμύμονοσ ἔντεα δύω καλά, τὰ Πατρόκλοιο βίην ἐνάριξα κατακτάσ.

ὣσ ἄρα φωνήσασ ἀπέβη κορυθαίολοσ Ἕκτωρ δηί̈ου ἐκ πολέμοιο·

θέων δ’ ἐκίχανεν ἑταίρουσ ὦκα μάλ’ οὔ πω τῆλε ποσὶ κραιπνοῖσι μετασπών, οἳ προτὶ ἄστυ φέρον κλυτὰ τεύχεα Πηλεί̈ωνοσ. στὰσ δ’ ἀπάνευθε μάχησ πολυδακρύου ἔντε’ ἄμειβεν· ἤτοι ὃ μὲν τὰ ἃ δῶκε φέρειν προτὶ Ἴλιον ἱρὴν Τρωσὶ φιλοπτολέμοισιν, ὃ δ’ ἄμβροτα τεύχεα δῦνε Πηλεί̈δεω Ἀχιλῆοσ ἅ οἱ θεοὶ Οὐρανίωνεσ πατρὶ φίλῳ ἔπορον· ὃ δ’ ἄρα ᾧ παιδὶ ὄπασσε γηράσ· ἀλλ’ οὐχ υἱὸσ ἐν ἔντεσι πατρὸσ ἐγήρα. τὸν δ’ ὡσ οὖν ἀπάνευθεν ἴδεν νεφεληγερέτα Ζεὺσ τεύχεσι Πηλεί̈δαο κορυσσόμενον θείοιο, κινήσασ ῥα κάρη προτὶ ὃν μυθήσατο θυμόν·

ἆ δείλ’ οὐδέ τί τοι θάνατοσ καταθύμιόσ ἐστιν ὃσ δή τοι σχεδὸν εἶσι· σὺ δ’ ἄμβροτα τεύχεα δύνεισ ἀνδρὸσ ἀριστῆοσ, τόν τε τρομέουσι καὶ ἄλλοι· τοῦ δὴ ἑταῖρον ἔπεφνεσ ἐνηέα τε κρατερόν τε, τεύχεα δ’ οὐ κατὰ κόσμον ἀπὸ κρατόσ τε καὶ ὤμων εἵλευ· ἀτάρ τοι νῦν γε μέγα κράτοσ ἐγγυαλίξω, τῶν ποινὴν ὅ τοι οὔ τι μάχησ ἐκνοστήσαντι δέξεται Ἀνδρομάχη κλυτὰ τεύχεα Πηλεί̈ωνοσ. ἦ καὶ κυανέῃσιν ἐπ’ ὀφρύσι νεῦσε Κρονίων.

Ἕκτορι δ’ ἡρ́μοσε τεύχε’ ἐπὶ χροί̈, δῦ δέ μιν Ἄρησ δεινὸσ ἐνυάλιοσ, πλῆσθεν δ’ ἄρα οἱ μέλε’ ἐντὸσ ἀλκῆσ καὶ σθένεοσ· μετὰ δὲ κλειτοὺσ ἐπικούρουσ βῆ ῥα μέγα ἰάχων· ἰνδάλλετο δέ σφισι πᾶσι τεύχεσι λαμπόμενοσ μεγαθύμου Πηλεί̈ωνοσ. ὄτρυνεν δὲ ἕκαστον ἐποιχόμενοσ ἐπέεσσι Μέσθλην τε Γλαῦκόν τε Μέδοντά τε Θερσίλοχόν τε Ἀστεροπαῖόν τε Δεισήνορά θ’ Ἱππόθοόν τε Φόρκυν τε Χρομίον τε καὶ Ἔννομον οἰωνιστήν· τοὺσ ὅ γ’ ἐποτρύνων ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· κέκλυτε μυρία φῦλα περικτιόνων ἐπικούρων· οὐ γὰρ ἐγὼ πληθὺν διζήμενοσ οὐδὲ χατίζων ἐνθάδ’ ἀφ’ ὑμετέρων πολίων ἤγειρα ἕκαστον, ἀλλ’ ἵνα μοι Τρώων ἀλόχουσ καὶ νήπια τέκνα προφρονέωσ ῥύοισθε φιλοπτολέμων ὑπ’ Ἀχαιῶν. τὰ φρονέων δώροισι κατατρύχω καὶ ἐδωδῇ λαούσ, ὑμέτερον δὲ ἑκάστου θυμὸν ἀέξω. τώ τισ νῦν ἰθὺσ τετραμμένοσ ἢ ἀπολέσθω ἠὲ σαωθήτω· ἣ γὰρ πολέμου ὀαριστύσ. ὃσ δέ κε Πάτροκλον καὶ τεθνηῶτά περ ἔμπησ Τρῶασ ἐσ ἱπποδάμουσ ἐρύσῃ, εἴξῃ δέ οἱ Αἰάσ, ἥμισυ τῷ ἐνάρων ἀποδάσσομαι, ἥμισυ δ’ αὐτὸσ ἕξω ἐγώ· τὸ δέ οἱ κλέοσ ἔσσεται ὅσσον ἐμοί περ. ὣσ ἔφαθ’, οἳ δ’ ἰθὺσ Δαναῶν βρίσαντεσ ἔβησαν δούρατ’ ἀνασχόμενοι·

μάλα δέ σφισιν ἔλπετο θυμὸσ νεκρὸν ὑπ’ Αἰάντοσ ἐρύειν Τελαμωνιάδαο νήπιοι· ἦ τε πολέσσιν ἐπ’ αὐτῷ θυμὸν ἀπηύρα. καὶ τότ’ ἄρ’ Αἰάσ εἶπε βοὴν ἀγαθὸν Μενέλαον· ὦ πέπον ὦ Μενέλαε διοτρεφὲσ οὐκέτι νῶϊ ἔλπομαι αὐτώ περ νοστησέμεν ἐκ πολέμοιο. οὔ τι τόσον νέκυοσ περιδείδια Πατρόκλοιο, ὅσ κε τάχα Τρώων κορέει κύνασ ἠδ’ οἰωνούσ, ὅσσον ἐμῇ κεφαλῇ περιδείδια μή τι πάθῃσι, καὶ σῇ, ἐπεὶ πολέμοιο νέφοσ περὶ πάντα καλύπτει Ἕκτωρ, ἡμῖν δ’ αὖτ’ ἀναφαίνεται αἰπὺσ ὄλεθροσ. ἀλλ’ ἄγ’ ἀριστῆασ Δαναῶν κάλει, ἤν τισ ἀκούσῃ. ὣσ ἔφατ’, οὐδ’ ἀπίθησε βοὴν ἀγαθὸσ Μενέλαοσ, ἠύ̈σεν δὲ διαπρύσιον Δαναοῖσι γεγωνώσ·

ὦ φίλοι Ἀργείων ἡγήτορεσ ἠδὲ μέδοντεσ οἵ τε παρ’ Ἀτρεί̈δῃσ Ἀγαμέμνονι καὶ Μενελάῳ δήμια πίνουσιν καὶ σημαίνουσιν ἕκαστοσ λαοῖσ· ἐκ δὲ Διὸσ τιμὴ καὶ κῦδοσ ὀπηδεῖ. ἀργαλέον δέ μοί ἐστι διασκοπιᾶσθαι ἕκαστον ἡγεμόνων· τόσση γὰρ ἔρισ πολέμοιο δέδηεν· ἀλλά τισ αὐτὸσ ἴτω, νεμεσιζέσθω δ’ ἐνὶ θυμῷ Πάτροκλον Τρῳῇσι κυσὶν μέλπηθρα γενέσθαι. ὣσ ἔφατ’, ὀξὺ δ’ ἄκουσεν Οἰ̈λῆοσ ταχὺσ Αἰάσ·

πρῶτοσ δ’ ἀντίοσ ἦλθε θέων ἀνὰ δηϊοτῆτα, τὸν δὲ μετ’ Ἰδομενεὺσ καὶ ὀπάων Ἰδομενῆοσ Μηριόνησ ἀτάλαντοσ Ἐνυαλίῳ ἀνδρειφόντῃ. τῶν δ’ ἄλλων τίσ κεν ᾗσι φρεσὶν οὐνόματ’ εἴποι, ὅσσοι δὴ μετόπισθε μάχην ἤγειραν Ἀχαιῶν; Τρῶεσ δὲ προὔτυψαν ἀολλέεσ·

ἦρχε δ’ ἄρ’ Ἕκτωρ. ὡσ δ’ ὅτ’ ἐπὶ προχοῇσι διιπετέοσ ποταμοῖο βέβρυχεν μέγα κῦμα ποτὶ ῥόον, ἀμφὶ δέ τ’ ἄκραι ἠϊόνεσ βοόωσιν ἐρευγομένησ ἁλὸσ ἔξω, τόσσῃ ἄρα Τρῶεσ ἰαχῇ ἴσαν. αὐτὰρ Ἀχαιοὶ ἕστασαν ἀμφὶ Μενοιτιάδῃ ἕνα θυμὸν ἔχοντεσ φραχθέντεσ σάκεσιν χαλκήρεσιν· ἀμφὶ δ’ ἄρά σφι λαμπρῇσιν κορύθεσσι Κρονίων ἠέρα πολλὴν χεῦ’, ἐπεὶ οὐδὲ Μενοιτιάδην ἔχθαιρε πάροσ γε, ὄφρα ζωὸσ ἐὼν θεράπων ἦν Αἰακίδαο· μίσησεν δ’ ἄρα μιν δηί̈ων κυσὶ κύρμα γενέσθαι Τρῳῇσιν· τὼ καί οἱ ἀμυνέμεν ὦρσεν ἑταίρουσ. ὦσαν δὲ πρότεροι Τρῶεσ ἑλίκωπασ Ἀχαιούσ·

νεκρὸν δὲ προλιπόντεσ ὑπέτρεσαν, οὐδέ τιν’ αὐτῶν Τρῶεσ ὑπέρθυμοι ἕλον ἔγχεσιν ἱέμενοί περ, ἀλλὰ νέκυν ἐρύοντο· μίνυνθα δὲ καὶ τοῦ Ἀχαιοὶ μέλλον ἀπέσσεσθαι· μάλα γάρ σφεασ ὦκ’ ἐλέλιξεν Αἰάσ, ὃσ περὶ μὲν εἶδοσ, περὶ δ’ ἔργα τέτυκτο τῶν ἄλλων Δαναῶν μετ’ ἀμύμονα Πηλεί̈ωνα. ἴθυσεν δὲ διὰ προμάχων συὶ̈ εἴκελοσ ἀλκὴν καπρίῳ, ὅσ τ’ ἐν ὄρεσσι κύνασ θαλερούσ τ’ αἰζηοὺσ ῥηϊδίωσ ἐκέδασσεν, ἑλιξάμενοσ διὰ βήσσασ· ὣσ υἱὸσ Τελαμῶνοσ ἀγαυοῦ φαίδιμοσ Αἰάσ ῥεῖα μετεισάμενοσ Τρώων ἐκέδασσε φάλαγγασ οἳ περὶ Πατρόκλῳ βέβασαν, φρόνεον δὲ μάλιστα ἄστυ πότι σφέτερον ἐρύειν καὶ κῦδοσ ἀρέσθαι. ἤτοι τὸν Λήθοιο Πελασγοῦ φαίδιμοσ υἱὸσ Ἱππόθοοσ ποδὸσ ἕλκε κατὰ κρατερὴν ὑσμίνην δησάμενοσ τελαμῶνι παρὰ σφυρὸν ἀμφὶ τένοντασ Ἕκτορι καὶ Τρώεσσι χαριζόμενοσ·

τάχα δ’ αὐτῷ ἦλθε κακόν, τό οἱ οὔ τισ ἐρύκακεν ἱεμένων περ. τὸν δ’ υἱὸσ Τελαμῶνοσ ἐπαί̈ξασ δι’ ὁμίλου πλῆξ’ αὐτοσχεδίην κυνέησ διὰ χαλκοπαρῄου· ἤρικε δ’ ἱπποδάσεια κόρυσ περὶ δουρὸσ ἀκωκῇ πληγεῖσ’ ἔγχεί̈ τε μεγάλῳ καὶ χειρὶ παχείῃ, ἐγκέφαλοσ δὲ παρ’ αὐλὸν ἀνέδραμεν ἐξ ὠτειλῆσ αἱματόεισ· τοῦ δ’ αὖθι λύθη μένοσ, ἐκ δ’ ἄρα χειρῶν Πατρόκλοιο πόδα μεγαλήτοροσ ἧκε χαμᾶζε κεῖσθαι· ὃ δ’ ἄγχ’ αὐτοῖο πέσε πρηνὴσ ἐπὶ νεκρῷ τῆλ’ ἀπὸ Λαρίσησ ἐριβώλακοσ, οὐδὲ τοκεῦσι θρέπτρα φίλοισ ἀπέδωκε, μινυνθάδιοσ δέ οἱ αἰὼν ἔπλεθ’ ὑπ’ Αἰάντοσ μεγαθύμου δουρὶ δαμέντι. Ἕκτωρ δ’ αὖτ’ Αἰάντοσ ἀκόντισε δουρὶ φαεινῷ·

ἀλλ’ ὃ μὲν ἄντα ἰδὼν ἠλεύατο χάλκεον ἔγχοσ τυτθόν· ὃ δὲ Σχεδίον μεγαθύμου Ἰφίτου υἱὸν Φωκήων ὄχ’ ἄριστον, ὃσ ἐν κλειτῷ Πανοπῆϊ οἰκία ναιετάασκε πολέσσ’ ἄνδρεσσιν ἀνάσσων, τὸν βάλ’ ὑπὸ κληῖ̈δα μέσην· διὰ δ’ ἀμπερὲσ ἄκρη αἰχμὴ χαλκείη παρὰ νείατον ὦμον ἀνέσχε· δούπησεν δὲ πεσών, ἀράβησε δὲ τεύχε’ ἐπ’ αὐτῷ. Αἰάσ δ’ αὖ Φόρκυνα δαί̈φρονα Φαίνοποσ υἱὸν Ἱπποθόῳ περιβάντα μέσην κατὰ γαστέρα τύψε·

ῥῆξε δὲ θώρηκοσ γύαλον, διὰ δ’ ἔντερα χαλκὸσ ἤφυσ’· ὃ δ’ ἐν κονίῃσι πεσὼν ἕλε γαῖαν ἀγοστῷ. χώρησαν δ’ ὑπό τε πρόμαχοι καὶ φαίδιμοσ Ἕκτωρ· Ἀργεῖοι δὲ μέγα ἰάχον, ἐρύσαντο δὲ νεκροὺσ Φόρκυν θ’ Ἱππόθοόν τε, λύοντο δὲ τεύχε’ ἀπ’ ὤμων. ἔνθά κεν αὖτε Τρῶεσ ἀρηϊφίλων ὑπ’ Ἀχαιῶν Ἴλιον εἰσανέβησαν ἀναλκείῃσι δαμέντεσ, Ἀργεῖοι δέ κε κῦδοσ ἕλον καὶ ὑπὲρ Διὸσ αἶσαν κάρτεϊ καὶ σθένεϊ σφετέρῳ·

ἀλλ’ αὐτὸσ Ἀπόλλων Αἰνείαν ὄτρυνε δέμασ Περίφαντι ἐοικὼσ κήρυκι Ἠπυτίδῃ, ὅσ οἱ παρὰ πατρὶ γέροντι κηρύσσων γήρασκε φίλα φρεσὶ μήδεα εἰδώσ· τῷ μιν ἐεισάμενοσ προσέφη Διὸσ υἱὸσ Ἀπόλλων· Αἰνεία πῶσ ἂν καὶ ὑπὲρ θεὸν εἰρύσσαισθε Ἴλιον αἰπεινήν; ὡσ δὴ ἴδον ἀνέρασ ἄλλουσ κάρτεί̈ τε σθένεί̈ τε πεποιθότασ ἠνορέῃ τε πλήθεί̈ τε σφετέρῳ καὶ ὑπερδέα δῆμον ἔχοντασ· ἡμῖν δὲ Ζεὺσ μὲν πολὺ βούλεται ἢ Δαναοῖσι νίκην· ἀλλ’ αὐτοὶ τρεῖτ’ ἄσπετον οὐδὲ μάχεσθε. ὣσ ἔφατ’, Αἰνείασ δ’ ἑκατηβόλον Ἀπόλλωνα ἔγνω ἐσ ἄντα ἰδών, μέγα δ’ Ἕκτορα εἶπε βοήσασ·

Ἕκτόρ τ’ ἠδ’ ἄλλοι Τρώων ἀγοὶ ἠδ’ ἐπικούρων αἰδὼσ μὲν νῦν ἥδε γ’ ἀρηϊφίλων ὑπ’ Ἀχαιῶν Ἴλιον εἰσαναβῆναι ἀναλκείῃσι δαμέντασ. ἀλλ’ ἔτι γάρ τίσ φησι θεῶν ἐμοὶ ἄγχι παραστὰσ Ζῆν’ ὕπατον μήστωρα μάχησ ἐπιτάρροθον εἶναι· τώ ῥ’ ἰθὺσ Δαναῶν ἰόμεν, μηδ’ οἵ γε ἕκηλοι Πάτροκλον νηυσὶν πελασαίατο τεθνηῶτα. ὣσ φάτο, καί ῥα πολὺ προμάχων ἐξάλμενοσ ἔστη·

οἳ δ’ ἐλελίχθησαν καὶ ἐναντίοι ἔσταν Ἀχαιῶν. ἔνθ’ αὖτ’ Αἰνείασ Λειώκριτον οὔτασε δουρὶ υἱὸν Ἀρίσβαντοσ Λυκομήδεοσ ἐσθλὸν ἑταῖρον. τὸν δὲ πεσόντ’ ἐλέησεν ἀρηί̈φιλοσ Λυκομήδησ, στῆ δὲ μάλ’ ἐγγὺσ ἰών, καὶ ἀκόντισε δουρὶ φαεινῷ, καὶ βάλεν Ἱππασίδην Ἀπισάονα ποιμένα λαῶν ἧπαρ ὑπὸ πραπίδων, εἶθαρ δ’ ὑπὸ γούνατ’ ἔλυσεν, ὅσ ῥ’ ἐκ Παιονίησ ἐριβώλακοσ εἰληλούθει, καὶ δὲ μετ’ Ἀστεροπαῖον ἀριστεύεσκε μάχεσθαι. τὸν δὲ πεσόντ’ ἐλέησεν ἀρήϊοσ Ἀστεροπαῖοσ, ἴθυσεν δὲ καὶ ὃ πρόφρων Δαναοῖσι μάχεσθαι·

ἀλλ’ οὔ πωσ ἔτι εἶχε· σάκεσσι γὰρ ἔρχατο πάντῃ ἑσταότεσ περὶ Πατρόκλῳ, πρὸ δὲ δούρατ’ ἔχοντο. Αἰάσ γὰρ μάλα πάντασ ἐπῴχετο πολλὰ κελεύων· οὔτέ τιν’ ἐξοπίσω νεκροῦ χάζεσθαι ἀνώγει οὔτέ τινα προμάχεσθαι Ἀχαιῶν ἔξοχον ἄλλων, ἀλλὰ μάλ’ ἀμφ’ αὐτῷ βεβάμεν, σχεδόθεν δὲ μάχεσθαι. ὣσ Αἰάσ ἐπέτελλε πελώριοσ, αἵματι δὲ χθὼν δεύετο πορφυρέῳ, τοὶ δ’ ἀγχιστῖνοι ἔπιπτον νεκροὶ ὁμοῦ Τρώων καὶ ὑπερμενέων ἐπικούρων καὶ Δαναῶν· οὐδ’ οἳ γὰρ ἀναιμωτί γε μάχοντο, παυρότεροι δὲ πολὺ φθίνυθον· μέμνηντο γὰρ αἰεὶ ἀλλήλοισ ἀν’ ὅμιλον ἀλεξέμεναι φόνον αἰπύν. ὣσ οἳ μὲν μάρναντο δέμασ πυρόσ, οὐδέ κε φαίησ οὔτέ ποτ’ ἠέλιον σῶν ἔμμεναι οὔτε σελήνην·

ἠέρι γὰρ κατέχοντο μάχησ ἐπί θ’ ὅσσον ἄριστοι ἕστασαν ἀμφὶ Μενοιτιάδῃ κατατεθνηῶτι. οἳ δ’ ἄλλοι Τρῶεσ καὶ ἐϋκνήμιδεσ Ἀχαιοὶ εὔκηλοι πολέμιζον ὑπ’ αἰθέρι, πέπτατο δ’ αὐγὴ ἠελίου ὀξεῖα, νέφοσ δ’ οὐ φαίνετο πάσησ γαίησ οὐδ’ ὀρέων· μεταπαυόμενοι δὲ μάχοντο ἀλλήλων ἀλεείνοντεσ βέλεα στονόεντα πολλὸν ἀφεσταότεσ. τοὶ δ’ ἐν μέσῳ ἄλγε’ ἔπασχον ἠέρι καὶ πολέμῳ, τείροντο δὲ νηλέϊ χαλκῷ ὅσσοι ἄριστοι ἔσαν· δύο δ’ οὔ πω φῶτε πεπύσθην ἀνέρε κυδαλίμω Θρασυμήδησ Ἀντίλοχόσ τε Πατρόκλοιο θανόντοσ ἀμύμονοσ, ἀλλ’ ἔτ’ ἔφαντο ζωὸν ἐνὶ πρώτῳ ὁμάδῳ Τρώεσσι μάχεσθαι. τὼ δ’ ἐπιοσσομένω θάνατον καὶ φύζαν ἑταίρων νόσφιν ἐμαρνάσθην, ἐπεὶ ὣσ ἐπετέλλετο Νέστωρ ὀτρύνων πόλεμον δὲ μελαινάων ἀπὸ νηῶν. τοῖσ δὲ πανημερίοισ ἔριδοσ μέγα νεῖκοσ ὀρώρει ἀργαλέησ·

καμάτῳ δὲ καὶ ἱδρῷ νωλεμὲσ αἰεὶ γούνατά τε κνῆμαί τε πόδεσ θ’ ὑπένερθεν ἑκάστου χεῖρέσ τ’ ὀφθαλμοί τε παλάσσετο μαρναμένοιιν ἀμφ’ ἀγαθὸν θεράποντα ποδώκεοσ Αἰακίδαο. ὡσ δ’ ὅτ’ ἀνὴρ ταύροιο βοὸσ μεγάλοιο βοείην λαοῖσιν δώῃ τανύειν μεθύουσαν ἀλοιφῇ· δεξάμενοι δ’ ἄρα τοί γε διαστάντεσ τανύουσι κυκλόσ’, ἄφαρ δέ τε ἰκμὰσ ἔβη, δύνει δέ τ’ ἀλοιφὴ πολλῶν ἑλκόντων, τάνυται δέ τε πᾶσα διὰ πρό· ὣσ οἵ γ’ ἔνθα καὶ ἔνθα νέκυν ὀλίγῃ ἐνὶ χώρῃ εἵλκεον ἀμφότεροι· μάλα δέ σφισιν ἔλπετο θυμὸσ Τρωσὶν μὲν ἐρύειν προτὶ Ἴλιον, αὐτὰρ Ἀχαιοῖσ νῆασ ἔπι γλαφυράσ· περὶ δ’ αὐτοῦ μῶλοσ ὀρώρει ἄγριοσ· οὐδέ κ’ Ἄρησ λαοσσόοσ οὐδέ κ’ Ἀθήνη τόν γε ἰδοῦσ’ ὀνόσαιτ’, οὐδ’ εἰ μάλα μιν χόλοσ ἵκοι· τοῖον Ζεὺσ ἐπὶ Πατρόκλῳ ἀνδρῶν τε καὶ ἵππων ἤματι τῷ ἐτάνυσσε κακὸν πόνον·

οὐδ’ ἄρα πώ τι ᾔδεε Πάτροκλον τεθνηότα δῖοσ Ἀχιλλεύσ· πολλὸν γὰρ ῥ’ ἀπάνευθε νεῶν μάρναντο θοάων τείχει ὕπο Τρώων· τό μιν οὔ ποτε ἔλπετο θυμῷ τεθνάμεν, ἀλλὰ ζωὸν ἐνιχριμφθέντα πύλῃσιν ἂψ ἀπονοστήσειν, ἐπεὶ οὐδὲ τὸ ἔλπετο πάμπαν ἐκπέρσειν πτολίεθρον ἄνευ ἕθεν, οὐδὲ σὺν αὐτῷ· πολλάκι γὰρ τό γε μητρὸσ ἐπεύθετο νόσφιν ἀκούων, ἥ οἱ ἀπαγγέλλεσκε Διὸσ μεγάλοιο νόημα. δὴ τότε γ’ οὔ οἱ ἐείπε κακὸν τόσον ὅσσον ἐτύχθη μήτηρ, ὅττί ῥά οἱ πολὺ φίλτατοσ ὤλεθ’ ἑταῖροσ. οἳ δ’ αἰεὶ περὶ νεκρὸν ἀκαχμένα δούρατ’ ἔχοντεσ νωλεμὲσ ἐγχρίμπτοντο καὶ ἀλλήλουσ ἐνάριζον·

ὧδε δέ τισ εἴπεσκεν Ἀχαιῶν χαλκοχιτώνων· ὦ φίλοι οὐ μὰν ἧμιν ἐϋκλεὲσ ἀπονέεσθαι νῆασ ἔπι γλαφυράσ, ἀλλ’ αὐτοῦ γαῖα μέλαινα πᾶσι χάνοι· τό κεν ἧμιν ἄφαρ πολὺ κέρδιον εἰή εἰ τοῦτον Τρώεσσι μεθήσομεν ἱπποδάμοισιν ἄστυ πότι σφέτερον ἐρύσαι καὶ κῦδοσ ἀρέσθαι. ὣσ δέ τισ αὖ Τρώων μεγαθύμων αὐδήσασκεν·

ὦ φίλοι, εἰ καὶ μοῖρα παρ’ ἀνέρι τῷδε δαμῆναι πάντασ ὁμῶσ, μή πώ τισ ἐρωείτω πολέμοιο. ὣσ ἄρα τισ εἴπεσκε, μένοσ δ’ ὄρσασκεν ἑκάστου.

ὣσ οἳ μὲν μάρναντο, σιδήρειοσ δ’ ὀρυμαγδὸσ χάλκεον οὐρανὸν ἷκε δι’ αἰθέροσ ἀτρυγέτοιο· ἵπποι δ’ Αἰακίδαο μάχησ ἀπάνευθεν ἐόντεσ κλαῖον, ἐπεὶ δὴ πρῶτα πυθέσθην ἡνιόχοιο ἐν κονίῃσι πεσόντοσ ὑφ’ Ἕκτοροσ ἀνδροφόνοιο. ἦ μὰν Αὐτομέδων Διώρεοσ ἄλκιμοσ υἱὸσ πολλὰ μὲν ἂρ μάστιγι θοῇ ἐπεμαίετο θείνων, πολλὰ δὲ μειλιχίοισι προσηύδα, πολλὰ δ’ ἀρειῇ· τὼ δ’ οὔτ’ ἂψ ἐπὶ νῆασ ἐπὶ πλατὺν Ἑλλήσποντον ἠθελέτην ἰέναι οὔτ’ ἐσ πόλεμον μετ’ Ἀχαιούσ, ἀλλ’ ὥσ τε στήλη μένει ἔμπεδον, ἥ τ’ ἐπὶ τύμβῳ ἀνέροσ ἑστήκῃ τεθνηότοσ ἠὲ γυναικόσ, ὣσ μένον ἀσφαλέωσ περικαλλέα δίφρον ἔχοντεσ οὔδει ἐνισκίμψαντε καρήατα· δάκρυα δέ σφι θερμὰ κατὰ βλεφάρων χαμάδισ ῥέε μυρομένοισιν ἡνιόχοιο πόθῳ· θαλερὴ δ’ ἐμιαίνετο χαίτη ζεύγλησ ἐξεριποῦσα παρὰ ζυγὸν ἀμφοτέρωθεν. μυρομένω δ’ ἄρα τώ γε ἰδὼν ἐλέησε Κρονίων, κινήσασ δὲ κάρη προτὶ ὃν μυθήσατο θυμόν·

ἆ δειλώ, τί σφῶϊ δόμεν Πηλῆϊ ἄνακτι θνητῷ, ὑμεῖσ δ’ ἐστὸν ἀγήρω τ’ ἀθανάτω τε;

ἦ ἵνα δυστήνοισι μετ’ ἀνδράσιν ἄλγε’ ἔχητον; οὐ μὲν γάρ τί πού ἐστιν ὀϊζυρώτερον ἀνδρὸσ πάντων, ὅσσά τε γαῖαν ἔπι πνείει τε καὶ ἑρ́πει. ἀλλ’ οὐ μὰν ὑμῖν γε καὶ ἁρ́μασι δαιδαλέοισιν Ἕκτωρ Πριαμίδησ ἐποχήσεται· οὐ γὰρ ἐάσω. ἦ οὐχ ἅλισ ὡσ καὶ τεύχε’ ἔχει καὶ ἐπεύχεται αὔτωσ; σφῶϊν δ’ ἐν γούνεσσι βαλῶ μένοσ ἠδ’ ἐνὶ θυμῷ, ὄφρα καὶ Αὐτομέδοντα σαώσετον ἐκ πολέμοιο νῆασ ἔπι γλαφυράσ· ἔτι γάρ σφισι κῦδοσ ὀρέξω κτείνειν, εἰσ ὅ κε νῆασ ἐϋσσέλμουσ ἀφίκωνται δύῃ τ’ ἠέλιοσ καὶ ἐπὶ κνέφασ ἱερὸν ἔλθῃ· ὣσ εἰπὼν ἵπποισιν ἐνέπνευσεν μένοσ ἠύ̈.

τὼ δ’ ἀπὸ χαιτάων κονίην οὖδασ δὲ βαλόντε ῥίμφα φέρον θοὸν ἁρ́μα μετὰ Τρῶασ καὶ Ἀχαιούσ. τοῖσι δ’ ἐπ’ Αὐτομέδων μάχετ’ ἀχνύμενόσ περ ἑταίρου ἵπποισ ἀί̈σσων ὥσ τ’ αἰγυπιὸσ μετὰ χῆνασ· ῥέα μὲν γὰρ φεύγεσκεν ὑπ’ ἐκ Τρώων ὀρυμαγδοῦ, ῥεῖα δ’ ἐπαί̈ξασκε πολὺν καθ’ ὅμιλον ὀπάζων. ἀλλ’ οὐχ ᾕρει φῶτασ ὅτε σεύαιτο διώκειν· οὐ γάρ πωσ ἦν οἰο͂ν ἐόνθ’ ἱερῷ ἐνὶ δίφρῳ ἔγχει ἐφορμᾶσθαι καὶ ἐπίσχειν ὠκέασ ἵππουσ. ὀψὲ δὲ δή μιν ἑταῖροσ ἀνὴρ ἴδεν ὀφθαλμοῖσιν Ἀλκιμέδων υἱὸσ Λαέρκεοσ Αἱμονίδαο· στῆ δ’ ὄπιθεν δίφροιο καὶ Αὐτομέδοντα προσηύδα· Αὐτόμεδον, τίσ τοί νυ θεῶν νηκερδέα βουλὴν ἐν στήθεσσιν ἔθηκε, καὶ ἐξέλετο φρένασ ἐσθλάσ; οἱο͂ν πρὸσ Τρῶασ μάχεαι πρώτῳ ἐν ὁμίλῳ μοῦνοσ· ἀτάρ τοι ἑταῖροσ ἀπέκτατο, τεύχεα δ’ Ἕκτωρ αὐτὸσ ἔχων ὤμοισιν ἀγάλλεται Αἰακίδαο. τὸν δ’ αὖτ’ Αὐτομέδων προσέφη Διώρεοσ υἱόσ·

Ἀλκίμεδον τίσ γάρ τοι Ἀχαιῶν ἄλλοσ ὁμοῖοσ ἵππων ἀθανάτων ἐχέμεν δμῆσίν τε μένοσ τε, εἰ μὴ Πάτροκλοσ θεόφιν μήστωρ ἀτάλαντοσ ζωὸσ ἐών; νῦν αὖ θάνατοσ καὶ μοῖρα κιχάνει. ἀλλὰ σὺ μὲν μάστιγα καὶ ἡνία σιγαλόεντα δέξαι, ἐγὼ δ’ ἵππων ἀποβήσομαι, ὄφρα μάχωμαι. ὣσ ἔφατ’, Ἀλκιμέδων δὲ βοηθόον ἁρ́μ’ ἐπορούσασ καρπαλίμωσ μάστιγα καὶ ἡνία λάζετο χερσίν, Αὐτομέδων δ’ ἀπόρουσε·

νόησε δὲ φαίδιμοσ Ἕκτωρ, αὐτίκα δ’ Αἰνείαν προσεφώνεεν ἐγγὺσ ἐόντα· Αἰνεία Τρώων βουληφόρε χαλκοχιτώνων ἵππω τώδ’ ἐνόησα ποδώκεοσ Αἰακίδαο ἐσ πόλεμον προφανέντε σὺν ἡνιόχοισι κακοῖσι· τώ κεν ἐελποίμην αἱρησέμεν, εἰ σύ γε θυμῷ σῷ ἐθέλεισ, ἐπεὶ οὐκ ἂν ἐφορμηθέντε γε νῶϊ τλαῖεν ἐναντίβιον στάντεσ μαχέσασθαι Ἄρηϊ. ὣσ ἔφατ’, οὐδ’ ἀπίθησεν ἐὺ̈σ πάϊσ Ἀγχίσαο.

τὼ δ’ ἰθὺσ βήτην βοέῃσ εἰλυμένω ὤμουσ αὐῄσι στερεῇσι· πολὺσ δ’ ἐπελήλατο χαλκόσ. τοῖσι δ’ ἅμα Χρομίοσ τε καὶ Ἄρητοσ θεοειδὴσ ἠί̈σαν ἀμφότεροι· μάλα δέ σφισιν ἔλπετο θυμὸσ αὐτώ τε κτενέειν ἐλάαν τ’ ἐριαύχενασ ἵππουσ νήπιοι, οὐδ’ ἄρ’ ἔμελλον ἀναιμωτί γε νέεσθαι αὖτισ ἀπ’ Αὐτομέδοντοσ. ὃ δ’ εὐξάμενοσ Διὶ πατρὶ ἀλκῆσ καὶ σθένεοσ πλῆτο φρένασ ἀμφὶ μελαίνασ· αὐτίκα δ’ Ἀλκιμέδοντα προσηύδα πιστὸν ἑταῖρον· Ἀλκίμεδον μὴ δή μοι ἀπόπροθεν ἰσχέμεν ἵππουσ, ἀλλὰ μάλ’ ἐμπνείοντε μεταφρένῳ· οὐ γὰρ ἔγωγε Ἕκτορα Πριαμίδην μένεοσ σχήσεσθαι ὀί̈ω, πρίν γ’ ἐπ’ Ἀχιλλῆοσ καλλίτριχε βήμεναι ἵππω νῶϊ κατακτείναντα, φοβῆσαί τε στίχασ ἀνδρῶν Ἀργείων, ἤ κ’ αὐτὸσ ἐνὶ πρώτοισιν ἁλοίη. ὣσ εἰπὼν Αἰάντε καλέσσατο καὶ Μενέλαον·

Αἰάντ’ Ἀργείων ἡγήτορε καὶ Μενέλαε ἤτοι μὲν τὸν νεκρὸν ἐπιτράπεθ’ οἵ περ ἄριστοι ἀμφ’ αὐτῷ βεβάμεν καὶ ἀμύνεσθαι στίχασ ἀνδρῶν, νῶϊν δὲ ζωοῖσιν ἀμύνετε νηλεὲσ ἦμαρ· τῇδε γὰρ ἔβρισαν πόλεμον κάτα δακρυόεντα Ἕκτωρ Αἰνείασ θ’, οἳ Τρώων εἰσὶν ἄριστοι. ἀλλ’ ἤτοι μὲν ταῦτα θεῶν ἐν γούνασι κεῖται· ἥσω γὰρ καὶ ἐγώ, τὰ δέ κεν Διὶ πάντα μελήσει. ἦ ῥα, καὶ ἀμπεπαλὼν προί̈ει δολιχόσκιον ἔγχοσ, καὶ βάλεν Ἀρήτοιο κατ’ ἀσπίδα πάντοσ’ ἐί̈σην·

ἣ δ’ οὐκ ἔγχοσ ἔρυτο, διὰ πρὸ δὲ εἴσατο χαλκόσ, νειαίρῃ δ’ ἐν γαστρὶ διὰ ζωστῆροσ ἔλασσεν. ὡσ δ’ ὅτ’ ἂν ὀξὺν ἔχων πέλεκυν αἰζήϊοσ ἀνὴρ κόψασ ἐξόπιθεν κεράων βοὸσ ἀγραύλοιο ἶνα τάμῃ διὰ πᾶσαν, ὃ δὲ προθορὼν ἐρίπῃσιν, ὣσ ἄρ’ ὅ γε προθορὼν πέσεν ὕπτιοσ· ἐν δέ οἱ ἔγχοσ νηδυίοισι μάλ’ ὀξὺ κραδαινόμενον λύε γυῖα. Ἕκτωρ δ’ Αὐτομέδοντοσ ἀκόντισε δουρὶ φαεινῷ· ἀλλ’ ὃ μὲν ἄντα ἰδὼν ἠλεύατο χάλκεον ἔγχοσ· πρόσσω γὰρ κατέκυψε, τὸ δ’ ἐξόπιθεν δόρυ μακρὸν οὔδει ἐνισκίμφθη, ἐπὶ δ’ οὐρίαχοσ πελεμίχθη ἔγχεοσ· ἔνθα δ’ ἔπειτ’ ἀφίει μένοσ ὄβριμοσ Ἄρησ. καί νύ κε δὴ ξιφέεσσ’ αὐτοσχεδὸν ὁρμηθήτην εἰ μή σφω’ Αἰάντε διέκριναν μεμαῶτε, οἵ ῥ’ ἦλθον καθ’ ὅμιλον ἑταίρου κικλήσκοντοσ· τοὺσ ὑποταρβήσαντεσ ἐχώρησαν πάλιν αὖτισ Ἕκτωρ Αἰνείασ τ’ ἠδὲ Χρομίοσ θεοειδήσ, Ἄρητον δὲ κατ’ αὖθι λίπον δεδαϊγμένον ἦτορ κείμενον· Αὐτομέδων δὲ θοῷ ἀτάλαντοσ Ἄρηϊ τεύχεά τ’ ἐξενάριξε καὶ εὐχόμενοσ ἔποσ ηὔδα· ἦ δὴ μὰν ὀλίγον γε Μενοιτιάδαο θανόντοσ κῆρ ἄχεοσ μεθέηκα χερείονά περ καταπέφνων. ὣσ εἰπὼν ἐσ δίφρον ἑλὼν ἔναρα βροτόεντα θῆκ’, ἂν δ’ αὐτὸσ ἔβαινε πόδασ καὶ χεῖρασ ὕπερθεν αἱματόεισ ὥσ τίσ τε λέων κατὰ ταῦρον ἐδηδώσ.

ἂψ δ’ ἐπὶ Πατρόκλῳ τέτατο κρατερὴ ὑσμίνη ἀργαλέη πολύδακρυσ, ἔγειρε δὲ νεῖκοσ Ἀθήνη οὐρανόθεν καταβᾶσα·

προῆκε γὰρ εὐρύοπα Ζεὺσ ὀρνύμεναι Δαναούσ· δὴ γὰρ νόοσ ἐτράπετ’ αὐτοῦ. ἠύ̈τε πορφυρέην ἶριν θνητοῖσι τανύσσῃ Ζεὺσ ἐξ οὐρανόθεν τέρασ ἔμμεναι ἢ πολέμοιο ἢ καὶ χειμῶνοσ δυσθαλπέοσ, ὅσ ῥά τε ἔργων ἀνθρώπουσ ἀνέπαυσεν ἐπὶ χθονί, μῆλα δὲ κήδει, ὣσ ἣ πορφυρέῃ νεφέλῃ πυκάσασα ἓ αὐτὴν δύσετ’ Ἀχαιῶν ἔθνοσ, ἔγειρε δὲ φῶτα ἕκαστον. πρῶτον δ’ Ἀτρέοσ υἱὸν ἐποτρύνουσα προσηύδα ἴφθιμον Μενέλαον· ὃ γάρ ῥά οἱ ἐγγύθεν ἠε͂ν· εἰσαμένη Φοίνικι δέμασ καὶ ἀτειρέα φωνήν· σοὶ μὲν δὴ Μενέλαε κατηφείη καὶ ὄνειδοσ ἔσσεται εἴ κ’ Ἀχιλῆοσ ἀγαυοῦ πιστὸν ἑταῖρον τείχει ὕπο Τρώων ταχέεσ κύνεσ ἑλκήσουσιν. ἀλλ’ ἔχεο κρατερῶσ, ὄτρυνε δὲ λαὸν ἅπαντα. τὴν δ’ αὖτε προσέειπε βοὴν ἀγαθὸσ Μενέλαοσ·

Φοῖνιξ ἄττα γεραιὲ παλαιγενέσ, εἰ γὰρ Ἀθήνη δοίη κάρτοσ ἐμοί, βελέων δ’ ἀπερύκοι ἐρωήν· τώ κεν ἔγωγ’ ἐθέλοιμι παρεστάμεναι καὶ ἀμύνειν Πατρόκλῳ· μάλα γάρ με θανὼν ἐσεμάσσατο θυμόν. ἀλλ’ Ἕκτωρ πυρὸσ αἰνὸν ἔχει μένοσ, οὐδ’ ἀπολήγει χαλκῷ δηϊόων· τῷ γὰρ Ζεὺσ κῦδοσ ὀπάζει. ὣσ φάτο, γήθησεν δὲ θεὰ γλαυκῶπισ Ἀθήνη, ὅττί ῥά οἱ πάμπρωτα θεῶν ἠρήσατο πάντων.

ἐν δὲ βίην ὤμοισι καὶ ἐν γούνεσσιν ἔθηκε, καί οἱ μυίησ θάρσοσ ἐνὶ στήθεσσιν ἐνῆκεν, ἥ τε καὶ ἐργομένη μάλα περ χροὸσ ἀνδρομέοιο ἰσχανάᾳ δακέειν, λαρόν τέ οἱ αἷμ’ ἀνθρώπου· τοίου μιν θάρσευσ πλῆσε φρένασ ἀμφὶ μελαίνασ, βῆ δ’ ἐπὶ Πατρόκλῳ, καὶ ἀκόντισε δουρὶ φαεινῷ. ἔσκε δ’ ἐνὶ Τρώεσσι Ποδῆσ υἱὸσ Ηἐτίωνοσ ἀφνειόσ τ’ ἀγαθόσ τε· μάλιστα δέ μιν τίεν Ἕκτωρ δήμου, ἐπεί οἱ ἑταῖροσ ἐήν φίλοσ εἰλαπιναστήσ· τόν ῥα κατὰ ζωστῆρα βάλε ξανθὸσ Μενέλαοσ ἀί̈ξαντα φόβον δέ, διὰ πρὸ δὲ χαλκὸν ἔλασσε· δούπησεν δὲ πεσών· ἀτὰρ Ἀτρεί̈δησ Μενέλαοσ νεκρὸν ὑπ’ ἐκ Τρώων ἔρυσεν μετὰ ἔθνοσ ἑταίρων. Ἕκτορα δ’ ἐγγύθεν ἱστάμενοσ ὄτρυνεν Ἀπόλλων Φαίνοπι Ἀσιάδῃ ἐναλίγκιοσ, ὅσ οἱ ἁπάντων ξείνων φίλτατοσ ἔσκεν Ἀβυδόθι οἰκία ναίων·

τῷ μιν ἐεισάμενοσ προσέφη ἑκάεργοσ Ἀπόλλων· Ἕκτορ τίσ κέ σ’ ἔτ’ ἄλλοσ Ἀχαιῶν ταρβήσειεν; οἱο͂ν δὴ Μενέλαον ὑπέτρεσασ, ὃσ τὸ πάροσ γε μαλθακὸσ αἰχμητήσ· νῦν δ’ οἴχεται οἰο͂σ ἀείρασ νεκρὸν ὑπ’ ἐκ Τρώων, σὸν δ’ ἔκτανε πιστὸν ἑταῖρον ἐσθλὸν ἐνὶ προμάχοισι Ποδῆν υἱὸν Ηἐτίωνοσ. ὣσ φάτο, τὸν δ’ ἄχεοσ νεφέλη ἐκάλυψε μέλαινα, βῆ δὲ διὰ προμάχων κεκορυθμένοσ αἴθοπι χαλκῷ.

καὶ τότ’ ἄρα Κρονίδησ ἕλετ’ αἰγίδα θυσσανόεσσαν μαρμαρέην, Ἴδην δὲ κατὰ νεφέεσσι κάλυψεν, ἀστράψασ δὲ μάλα μεγάλ’ ἔκτυπε, τὴν δὲ τίναξε, νίκην δὲ Τρώεσσι δίδου, ἐφόβησε δ’ Ἀχαιούσ. πρῶτοσ Πηνέλεωσ Βοιώτιοσ ἦρχε φόβοιο.

βλῆτο γὰρ ὦμον δουρὶ πρόσω τετραμμένοσ αἰεὶ ἄκρον ἐπιλίγδην· γράψεν δέ οἱ ὀστέον ἄχρισ αἰχμὴ Πουλυδάμαντοσ· ὃ γάρ ῥ’ ἔβαλε σχεδὸν ἐλθών. Λήϊτον αὖθ’ Ἕκτωρ σχεδὸν οὔτασε χεῖρ’ ἐπὶ καρπῷ υἱὸν Ἀλεκτρυόνοσ μεγαθύμου, παῦσε δὲ χάρμησ· τρέσσε δὲ παπτήνασ, ἐπεὶ οὐκέτι ἔλπετο θυμῷ ἔγχοσ ἔχων ἐν χειρὶ μαχήσεσθαι Τρώεσσιν. Ἕκτορα δ’ Ἰδομενεὺσ μετὰ Λήϊτον ὁρμηθέντα βεβλήκει θώρηκα κατὰ στῆθοσ παρὰ μαζόν· ἐν καυλῷ δ’ ἐάγη δολιχὸν δόρυ, τοὶ δὲ βόησαν Τρῶεσ· ὃ δ’ Ἰδομενῆοσ ἀκόντισε Δευκαλίδαο δίφρῳ ἐφεσταότοσ· τοῦ μέν ῥ’ ἀπὸ τυτθὸν ἅμαρτεν· αὐτὰρ ὃ Μηριόναο ὀπάονά θ’ ἡνίοχόν τε Κοίρανον, ὅσ ῥ’ ἐκ Λύκτου ἐϋκτιμένησ ἕπετ’ αὐτῷ· πεζὸσ γὰρ τὰ πρῶτα λιπὼν νέασ ἀμφιελίσσασ ἤλυθε, καί κε Τρωσὶ μέγα κράτοσ ἐγγυάλιξεν, εἰ μὴ Κοίρανοσ ὦκα ποδώκεασ ἤλασεν ἵππουσ· καὶ τῷ μὲν φάοσ ἦλθεν, ἄμυνε δὲ νηλεὲσ ἦμαρ, αὐτὸσ δ’ ὤλεσε θυμὸν ὑφ’ Ἕκτοροσ ἀνδροφόνοιο· τὸν βάλ’ ὑπὸ γναθμοῖο καὶ οὐάτοσ, ἐκ δ’ ἄρ’ ὀδόντασ ὦσε δόρυ πρυμνόν, διὰ δὲ γλῶσσαν τάμε μέσσην. ἤριπε δ’ ἐξ ὀχέων, κατὰ δ’ ἡνία χεῦεν ἔραζε. καὶ τά γε Μηριόνησ ἔλαβεν χείρεσσι φίλῃσι κύψασ ἐκ πεδίοιο, καὶ Ἰδομενῆα προσηύδα· μάστιε νῦν εἱο͂́σ κε θοὰσ ἐπὶ νῆασ ἵκηαι· γιγνώσκεισ δὲ καὶ αὐτὸσ ὅ τ’ οὐκέτι κάρτοσ Ἀχαιῶν. ὣσ ἔφατ’, Ἰδομενεὺσ δ’ ἵμασεν καλλίτριχασ ἵππουσ νῆασ ἔπι γλαφυράσ·

δὴ γὰρ δέοσ ἔμπεσε θυμῷ. οὐδ’ ἔλαθ’ Αἰάντα μεγαλήτορα καὶ Μενέλαον Ζεύσ, ὅτε δὴ Τρώεσσι δίδου ἑτεραλκέα νίκην.

τοῖσι δὲ μύθων ἦρχε μέγασ Τελαμώνιοσ Αἰάσ· ὢ πόποι ἤδη μέν κε καὶ ὃσ μάλα νήπιόσ ἐστι γνοίη ὅτι Τρώεσσι πατὴρ Ζεὺσ αὐτὸσ ἀρήγει. τῶν μὲν γὰρ πάντων βέλε’ ἅπτεται ὅσ τισ ἀφήῃ ἢ κακὸσ ἢ ἀγαθόσ· Ζεὺσ δ’ ἔμπησ πάντ’ ἰθύνει· ἡμῖν δ’ αὔτωσ πᾶσιν ἐτώσια πίπτει ἔραζε. ἀλλ’ ἄγετ’ αὐτοί περ φραζώμεθα μῆτιν ἀρίστην, ἠμὲν ὅπωσ τὸν νεκρὸν ἐρύσσομεν, ἠδὲ καὶ αὐτοὶ χάρμα φίλοισ ἑτάροισι γενώμεθα νοστήσαντεσ, οἵ που δεῦρ’ ὁρόωντεσ ἀκηχέδατ’, οὐδ’ ἔτι φασὶν Ἕκτοροσ ἀνδροφόνοιο μένοσ καὶ χεῖρασ ἀάπτουσ σχήσεσθ’, ἀλλ’ ἐν νηυσὶ μελαίνῃσιν πεσέεσθαι. εἰή δ’ ὅσ τισ ἑταῖροσ ἀπαγγείλειε τάχιστα Πηλεί̈δῃ, ἐπεὶ οὔ μιν ὀί̈ομαι οὐδὲ πεπύσθαι λυγρῆσ ἀγγελίησ, ὅτι οἱ φίλοσ ὤλεθ’ ἑταῖροσ. ἀλλ’ οὔ πῃ δύναμαι ἰδέειν τοιοῦτον Ἀχαιῶν· ἠέρι γὰρ κατέχονται ὁμῶσ αὐτοί τε καὶ ἵπποι. Ζεῦ πάτερ ἀλλὰ σὺ ῥῦσαι ὑπ’ ἠέροσ υἱᾶσ Ἀχαιῶν, ποίησον δ’ αἴθρην, δὸσ δ’ ὀφθαλμοῖσιν ἰδέσθαι· ἐν δὲ φάει καὶ ὄλεσσον, ἐπεί νύ τοι εὐάδεν οὕτωσ. ὣσ φάτο, τὸν δὲ πατὴρ ὀλοφύρατο δάκρυ χέοντα·

αὐτίκα δ’ ἠέρα μὲν σκέδασεν καὶ ἀπῶσεν ὀμίχλην, ἠέλιοσ δ’ ἐπέλαμψε, μάχη δ’ ἐπὶ πᾶσα φαάνθη· καὶ τότ’ ἄρ’ Αἰάσ εἶπε βοὴν ἀγαθὸν Μενέλαον· σκέπτεο νῦν Μενέλαε διοτρεφὲσ αἴ κεν ἴδηαι ζωὸν ἔτ’ Ἀντίλοχον μεγαθύμου Νέστοροσ υἱόν, ὄτρυνον δ’ Ἀχιλῆϊ δαί̈φρονι θᾶσσον ἰόντα εἰπεῖν ὅττι ῥά οἱ πολὺ φίλτατοσ ὤλεθ’ ἑταῖροσ. ὣσ ἔφατ’, οὐδ’ ἀπίθησε βοὴν ἀγαθὸσ Μενέλαοσ, βῆ δ’ ἰέναι ὥσ τίσ τε λέων ἀπὸ μεσσαύλοιο, ὅσ τ’ ἐπεὶ ἄρ κε κάμῃσι κύνασ τ’ ἄνδρασ τ’ ἐρεθίζων, οἵ τέ μιν οὐκ εἰῶσι βοῶν ἐκ πῖαρ ἑλέσθαι πάννυχοι ἐγρήσσοντεσ·

νῦν αὖ θάνατοσ καὶ μοῖρα κιχάνει. ὃ δὲ κρειῶν ἐρατίζων ἰθύει, ἀλλ’ οὔ τι πρήσσει· θαμέεσ γὰρ ἄκοντεσ ἀντίον ἀί̈σσουσι θρασειάων ἀπὸ χειρῶν, καιόμεναί τε δεταί, τάσ τε τρεῖ ἐσσύμενόσ περ· ἠῶθεν δ’ ἀπονόσφιν ἔβη τετιηότι θυμῷ· ὣσ ἀπὸ Πατρόκλοιο βοὴν ἀγαθὸσ Μενέλαοσ ἠί̈ε πόλλ’ ἀέκων· περὶ γὰρ δίε μή μιν Ἀχαιοὶ ἀργαλέου πρὸ φόβοιο ἕλωρ δηί̈οισι λίποιεν. πολλὰ δὲ Μηριόνῃ τε καὶ Αἰάντεσσ’ ἐπέτελλεν· Αἰάντ’ Ἀργείων ἡγήτορε Μηριόνη τε νῦν τισ ἐνηείησ Πατροκλῆοσ δειλοῖο μνησάσθω· πᾶσιν γὰρ ἐπίστατο μείλιχοσ εἶναι ζωὸσ ἐών· ὣσ ἄρα φωνήσασ ἀπέβη ξανθὸσ Μενέλαοσ, πάντοσε παπταίνων ὥσ τ’ αἰετόσ, ὅν ῥά τέ φασιν ὀξύτατον δέρκεσθαι ὑπουρανίων πετεηνῶν, ὅν τε καὶ ὑψόθ’ ἐόντα πόδασ ταχὺσ οὐκ ἔλαθε πτὼξ θάμνῳ ὑπ’ ἀμφικόμῳ κατακείμενοσ, ἀλλά τ’ ἐπ’ αὐτῷ ἔσσυτο, καί τέ μιν ὦκα λαβὼν ἐξείλετο θυμόν.

ὣσ τότε σοὶ Μενέλαε διοτρεφὲσ ὄσσε φαεινὼ πάντοσε δινείσθην πολέων κατὰ ἔθνοσ ἑταίρων, εἴ που Νέστοροσ υἱὸν ἔτι ζώοντα ἴδοιτο. τὸν δὲ μάλ’ αἶψ’ ἐνόησε μάχησ ἐπ’ ἀριστερὰ πάσησ θαρσύνονθ’ ἑτάρουσ καὶ ἐποτρύνοντα μάχεσθαι, ἀγχοῦ δ’ ἱστάμενοσ προσέφη ξανθὸσ Μενέλαοσ· Ἀντίλοχ’ εἰ δ’ ἄγε δεῦρο διοτρεφὲσ ὄφρα πύθηαι λυγρῆσ ἀγγελίησ, ἣ μὴ ὤφελλε γενέσθαι. ἤδη μὲν σὲ καὶ αὐτὸν ὀί̈ομαι εἰσορόωντα γιγνώσκειν ὅτι πῆμα θεὸσ Δαναοῖσι κυλίνδει, νίκη δὲ Τρώων· πέφαται δ’ ὤριστοσ Ἀχαιῶν Πάτροκλοσ, μεγάλη δὲ ποθὴ Δαναοῖσι τέτυκται. ἀλλὰ σύ γ’ αἶψ’ Ἀχιλῆϊ θέων ἐπὶ νῆασ Ἀχαιῶν εἰπεῖν, αἴ κε τάχιστα νέκυν ἐπὶ νῆα σαώσῃ γυμνόν· ἀτὰρ τά γε τεύχε’ ἔχει κορυθαίολοσ Ἕκτωρ. ὣσ ἔφατ’, Ἀντίλοχοσ δὲ κατέστυγε μῦθον ἀκούσασ·

δὴν δέ μιν ἀμφασίη ἐπέων λάβε, τὼ δέ οἱ ὄσσε δακρυόφι πλῆσθεν, θαλερὴ δέ οἱ ἔσχετο φωνή. ἀλλ’ οὐδ’ ὧσ Μενελάου ἐφημοσύνησ ἀμέλησε, βῆ δὲ θέειν, τὰ δὲ τεύχε’ ἀμύμονι δῶκεν ἑταίρῳ Λαοδόκῳ, ὅσ οἱ σχεδὸν ἔστρεφε μώνυχασ ἵππουσ. τὸν μὲν δάκρυ χέοντα πόδεσ φέρον ἐκ πολέμοιο Πηλεί̈δῃ Ἀχιλῆϊ κακὸν ἔποσ ἀγγελέοντα.

οὐδ’ ἄρα σοὶ Μενέλαε διοτρεφὲσ ἤθελε θυμὸσ τειρομένοισ ἑτάροισιν ἀμυνέμεν, ἔνθεν ἀπῆλθεν Ἀντίλοχοσ, μεγάλη δὲ ποθὴ Πυλίοισιν ἐτύχθη· ἀλλ’ ὅ γε τοῖσιν μὲν Θρασυμήδεα δῖον ἀνῆκεν, αὐτὸσ δ’ αὖτ’ ἐπὶ Πατρόκλῳ ἡρ́ωϊ βεβήκει, στῆ δὲ παρ’ Αἰάντεσσι θέων, εἶθαρ δὲ προσηύδα· κεῖνον μὲν δὴ νηυσὶν ἐπιπροέηκα θοῇσιν ἐλθεῖν εἰσ Ἀχιλῆα πόδασ ταχύν· οὐδέ μιν οἰώ νῦν ἰέναι μάλα περ κεχολωμένον Ἕκτορι δίῳ· οὐ γάρ πωσ ἂν γυμνὸσ ἐὼν Τρώεσσι μάχοιτο. ἡμεῖσ δ’ αὐτοί περ φραζώμεθα μῆτιν ἀρίστην, ἠμὲν ὅπωσ τὸν νεκρὸν ἐρύσσομεν, ἠδὲ καὶ αὐτοὶ Τρώων ἐξ ἐνοπῆσ θάνατον καὶ κῆρα φύγωμεν. τὸν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα μέγασ Τελαμώνιοσ Αἰάσ·

πάντα κατ’ αἶσαν ἐείπεσ ἀγακλεὲσ ὦ Μενέλαε· ἀλλὰ σὺ μὲν καὶ Μηριόνησ ὑποδύντε μάλ’ ὦκα νεκρὸν ἀείραντεσ φέρετ’ ἐκ πόνου· αὐτὰρ ὄπισθε νῶϊ μαχησόμεθα Τρωσίν τε καὶ Ἕκτορι δίῳ ἶσον θυμὸν ἔχοντεσ ὁμώνυμοι, οἳ τὸ πάροσ περ μίμνομεν ὀξὺν Ἄρηα παρ’ ἀλλήλοισι μένοντεσ. ὣσ ἔφαθ’, οἳ δ’ ἄρα νεκρὸν ἀπὸ χθονὸσ ἀγκάζοντο ὕψι μάλα μεγάλωσ·

ἐπὶ δ’ ἰάχε λαὸσ ὄπισθε Τρωϊκόσ, ὡσ εἴδοντο νέκυν αἴροντασ Ἀχαιούσ. ἴθυσαν δὲ κύνεσσιν ἐοικότεσ, οἵ τ’ ἐπὶ κάπρῳ βλημένῳ ἀί̈ξωσι πρὸ κούρων θηρητήρων· ἑώσ μὲν γάρ τε θέουσι διαρραῖσαι μεμαῶτεσ, ἀλλ’ ὅτε δή ῥ’ ἐν τοῖσιν ἑλίξεται ἀλκὶ πεποιθώσ, ἄψ τ’ ἀνεχώρησαν διά τ’ ἔτρεσαν ἄλλυδισ ἄλλοσ. ὣσ Τρῶεσ εἱο͂σ μὲν ὁμιλαδὸν αἰὲν ἕποντο νύσσοντεσ ξίφεσίν τε καὶ ἔγχεσιν ἀμφιγύοισιν· ἀλλ’ ὅτε δή ῥ’ Αἰάντε μεταστρεφθέντε κατ’ αὐτοὺσ σταίησαν, τῶν δὲ τράπετο χρώσ, οὐδέ τισ ἔτλη πρόσσω ἀί̈ξασ περὶ νεκροῦ δηριάασθαι. ὣσ οἵ γ’ ἐμμεμαῶτε νέκυν φέρον ἐκ πολέμοιο νῆασ ἔπι γλαφυράσ·

ἐπὶ δὲ πτόλεμοσ τέτατό σφιν ἄγριοσ ἠύ̈τε πῦρ, τό τ’ ἐπεσσύμενον πόλιν ἀνδρῶν ὄρμενον ἐξαίφνησ φλεγέθει, μινύθουσι δὲ οἶκοι ἐν σέλαϊ μεγάλῳ· τὸ δ’ ἐπιβρέμει ἲσ ἀνέμοιο. ὣσ μὲν τοῖσ ἵππων τε καὶ ἀνδρῶν αἰχμητάων ἀζηχὴσ ὀρυμαγδὸσ ἐπήϊεν ἐρχομένοισιν· οἳ δ’ ὥσ θ’ ἡμίονοι κρατερὸν μένοσ ἀμφιβαλόντεσ ἕλκωσ’ ἐξ ὄρεοσ κατὰ παιπαλόεσσαν ἀταρπὸν ἢ δοκὸν ἠὲ δόρυ μέγα νήϊον· ἐν δέ τε θυμὸσ τείρεθ’ ὁμοῦ καμάτῳ τε καὶ ἱδρῷ σπευδόντεσσιν· ὣσ οἵ γ’ ἐμμεμαῶτε νέκυν φέρον. αὐτὰρ ὄπισθεν Αἰάντ’ ἰσχανέτην, ὥσ τε πρὼν ἰσχάνει ὕδωρ ὑλήεισ πεδίοιο διαπρύσιον τετυχηκώσ, ὅσ τε καὶ ἰφθίμων ποταμῶν ἀλεγεινὰ ῥέεθρα ἴσχει, ἄφαρ δέ τε πᾶσι ῥόον πεδίον δὲ τίθησι πλάζων· οὐδέ τί μιν σθένεϊ ῥηγνῦσι ῥέοντεσ· ὣσ αἰεὶ Αἰάντε μάχην ἀνέεργον ὀπίσσω Τρώων· οἳ δ’ ἅμ’ ἕποντο, δύω δ’ ἐν τοῖσι μάλιστα Αἰνείασ τ’ Ἀγχισιάδησ καὶ φαίδιμοσ Ἕκτωρ. τῶν δ’ ὥσ τε ψαρῶν νέφοσ ἔρχεται ἠὲ κολοιῶν οὖλον κεκλήγοντεσ, ὅτε προί̈δωσιν ἰόντα κίρκον, ὅ τε σμικρῇσι φόνον φέρει ὀρνίθεσσιν, ὣσ ἄρ’ ὑπ’ Αἰνείᾳ τε καὶ Ἕκτορι κοῦροι Ἀχαιῶν οὖλον κεκλήγοντεσ ἴσαν, λήθοντο δὲ χάρμησ. πολλὰ δὲ τεύχεα καλὰ πέσον περί τ’ ἀμφί τε τάφρον φευγόντων Δαναῶν· πολέμου δ’ οὐ γίγνετ’ ἐρωή.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

Ancient Greek Text

Homer, Iliad, Book 17

(호메로스, 일리아스, Book 17)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION