호흡부호 보기
강세부호 보기
장단부호 보기
작은 Iota 보기
모든 부호 보기
οὐδ’ ἔλαθ’ Ἀτρέοσ υἱὸν ἀρηί̈φιλον Μενέλαον Πάτροκλοσ Τρώεσσι δαμεὶσ ἐν δηϊοτῆτι. βῆ δὲ διὰ προμάχων κεκορυθμένοσ αἴθοπι χαλκῷ, ἀμφὶ δ’ ἄρ’ αὐτῷ βαῖν’ ὥσ τισ περὶ πόρτακι μήτηρ πρωτοτόκοσ κινυρὴ οὐ πρὶν εἰδυῖα τόκοιο· ὣσ περὶ Πατρόκλῳ βαῖνε ξανθὸσ Μενέλαοσ. πρόσθε δέ οἱ δόρυ τ’ ἔσχε καὶ ἀσπίδα πάντοσ’ ἐί̈σην, τὸν κτάμεναι μεμαὼσ ὅσ τισ τοῦ γ’ ἀντίοσ ἔλθοι. οὐδ’ ἄρα Πάνθου υἱὸσ ἐϋμμελίησ ἀμέλησε Πατρόκλοιο πεσόντοσ ἀμύμονοσ· ἄγχι δ’ ἄρ’ αὐτοῦ ἔστη, καὶ προσέειπεν ἀρηί̈φιλον Μενέλαον· Ἀτρεί̈δη Μενέλαε διοτρεφὲσ ὄρχαμε λαῶν χάζεο, λεῖπε δὲ νεκρόν, ἐά δ’ ἔναρα βροτόεντα· οὐ γάρ τισ πρότεροσ Τρώων κλειτῶν τ’ ἐπικούρων Πάτροκλον βάλε δουρὶ κατὰ κρατερὴν ὑσμίνην· τώ με ἐά κλέοσ ἐσθλὸν ἐνὶ Τρώεσσιν ἀρέσθαι, μή σε βάλω, ἀπὸ δὲ μελιηδέα θυμὸν ἕλωμαι. τὸν δὲ μέγ’ ὀχθήσασ προσέφη ξανθὸσ Μενέλαοσ·
Ζεῦ πάτερ οὐ μὲν καλὸν ὑπέρβιον εὐχετάασθαι. οὔτ’ οὖν παρδάλιοσ τόσσον μένοσ οὔτε λέοντοσ οὔτε συὸσ κάπρου ὀλοόφρονοσ, οὗ τε μέγιστοσ θυμὸσ ἐνὶ στήθεσσι περὶ σθένεϊ βλεμεαίνει, ὅσσον Πάνθου υἱε͂σ ἐϋμμελίαι φρονέουσιν. οὐδὲ μὲν οὐδὲ βίη Ὑπερήνοροσ ἱπποδάμοιο ἧσ ἥβησ ἀπόνηθ’, ὅτε μ’ ὤνατο καί μ’ ὑπέμεινε καί μ’ ἔφατ’ ἐν Δαναοῖσιν ἐλέγχιστον πολεμιστὴν ἔμμεναι· οὐδέ ἕ φημι πόδεσσί γε οἷσι κιόντα εὐφρῆναι ἄλοχόν τε φίλην κεδνούσ τε τοκῆασ. ὥσ θην καὶ σὸν ἐγὼ λύσω μένοσ εἴ κέ μευ ἄντα στήῃσ· ἀλλά σ’ ἔγωγ’ ἀναχωρήσαντα κελεύω ἐσ πληθὺν ἰέναι, μηδ’ ἀντίοσ ἵστασ’ ἐμεῖο πρίν τι κακὸν παθέειν· ῥεχθὲν δέ τε νήπιοσ ἔγνω. ὣσ φάτο, τὸν δ’ οὐ πεῖθεν·
ἀμειβόμενοσ δὲ προσηύδα· νῦν μὲν δὴ Μενέλαε διοτρεφὲσ ἦ μάλα τείσεισ γνωτὸν ἐμὸν τὸν ἔπεφνεσ, ἐπευχόμενοσ δ’ ἀγορεύεισ, χήρωσασ δὲ γυναῖκα μυχῷ θαλάμοιο νέοιο, ἀρητὸν δὲ τοκεῦσι γόον καὶ πένθοσ ἔθηκασ. ἦ κέ σφιν δειλοῖσι γόου κατάπαυμα γενοίμην εἴ κεν ἐγὼ κεφαλήν τε τεὴν καὶ τεύχε’ ἐνείκασ Πάνθῳ ἐν χείρεσσι βάλω καὶ Φρόντιδι δίῃ. ἀλλ’ οὐ μὰν ἔτι δηρὸν ἀπείρητοσ πόνοσ ἔσται οὐδ’ ἔτ’ ἀδήριτοσ ἤτ’ ἀλκῆσ ἤτε φόβοιο. ὣσ εἰπὼν οὔτησε κατ’ ἀσπίδα πάντοσ’ ἐί̈σην·
τοῖον Πάνθου υἱὸν ἐϋμμελίην Εὔφορβον Ἀτρεί̈δησ Μενέλαοσ ἐπεὶ κτάνε τεύχε’ ἐσύλα. οὐδ’ ἔρρηξεν χαλκόσ, ἀνεγνάμφθη δέ οἱ αἰχμὴ ἀσπίδ’ ἐνὶ κρατερῇ· ὃ δὲ δεύτεροσ ὄρνυτο χαλκῷ Ἀτρεί̈δησ Μενέλαοσ ἐπευξάμενοσ Διὶ πατρί· ἂψ δ’ ἀναχαζομένοιο κατὰ στομάχοιο θέμεθλα νύξ’, ἐπὶ δ’ αὐτὸσ ἔρεισε βαρείῃ χειρὶ πιθήσασ· ἀντικρὺ δ’ ἁπαλοῖο δι’ αὐχένοσ ἤλυθ’ ἀκωκή, δούπησεν δὲ πεσών, ἀράβησε δὲ τεύχε’ ἐπ’ αὐτῷ. αἵματί οἱ δεύοντο κόμαι Χαρίτεσσιν ὁμοῖαι πλοχμοί θ’, οἳ χρυσῷ τε καὶ ἀργύρῳ ἐσφήκωντο. οἱο͂ν δὲ τρέφει ἔρνοσ ἀνὴρ ἐριθηλὲσ ἐλαίησ χώρῳ ἐν οἰοπόλῳ, ὅθ’ ἅλισ ἀναβέβροχεν ὕδωρ, καλὸν τηλεθάον· τὸ δέ τε πνοιαὶ δονέουσι παντοίων ἀνέμων, καί τε βρύει ἄνθεϊ λευκῷ· ἐλθὼν δ’ ἐξαπίνησ ἄνεμοσ σὺν λαίλαπι πολλῇ βόθρου τ’ ἐξέστρεψε καὶ ἐξετάνυσσ’ ἐπὶ γαίῃ· ὡσ δ’ ὅτε τίσ τε λέων ὀρεσίτροφοσ ἀλκὶ πεποιθὼσ βοσκομένησ ἀγέλησ βοῦν ἁρπάσῃ ἥ τισ ἀρίστη·
τόφρα δέ τοι Μενέλαοσ ἀρήϊοσ Ἀτρέοσ υἱὸσ Πατρόκλῳ περιβὰσ Τρώων τὸν ἄριστον ἔπεφνε Πανθοί̈δην Εὔφορβον, ἔπαυσε δὲ θούριδοσ ἀλκῆσ. τῆσ δ’ ἐξ αὐχέν’ ἐάξε λαβὼν κρατεροῖσιν ὀδοῦσι πρῶτον, ἔπειτα δέ θ’ αἷμα καὶ ἔγκατα πάντα λαφύσσει δῃῶν· ἀμφὶ δὲ τόν γε κύνεσ τ’ ἄνδρέσ τε νομῆεσ πολλὰ μάλ’ ἰύζουσιν ἀπόπροθεν οὐδ’ ἐθέλουσιν ἀντίον ἐλθέμεναι· μάλα γὰρ χλωρὸν δέοσ αἱρεῖ· ὣσ τῶν οὔ τινι θυμὸσ ἐνὶ στήθεσσιν ἐτόλμα ἀντίον ἐλθέμεναι Μενελάου κυδαλίμοιο. ἔνθά κε ῥεῖα φέροι κλυτὰ τεύχεα Πανθοί̈δαο Ἀτρεί̈δησ, εἰ μή οἱ ἀγάσσατο Φοῖβοσ Ἀπόλλων, ὅσ ῥά οἱ Ἕκτορ’ ἐπῶρσε θοῷ ἀτάλαντον Ἄρηϊ ἀνέρι εἰσάμενοσ Κικόνων ἡγήτορι Μέντῃ· καί μιν φωνήσασ ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· Ἕκτορ νῦν σὺ μὲν ὧδε θέεισ ἀκίχητα διώκων ἵππουσ Αἰακίδαο δαί̈φρονοσ· οἳ δ’ ἀλεγεινοὶ ἀνδράσι γε θνητοῖσι δαμήμεναι ἠδ’ ὀχέεσθαι ἄλλῳ γ’ ἢ Ἀχιλῆϊ, τὸν ἀθανάτη τέκε μήτηρ. ὣσ εἰπὼν ὃ μὲν αὖτισ ἔβη θεὸσ ἂμ πόνον ἀνδρῶν, Ἕκτορα δ’ αἰνὸν ἄχοσ πύκασε φρένασ ἀμφὶ μελαίνασ·
πάπτηνεν δ’ ἄρ’ ἔπειτα κατὰ στίχασ, αὐτίκα δ’ ἔγνω τὸν μὲν ἀπαινύμενον κλυτὰ τεύχεα, τὸν δ’ ἐπὶ γαίῃ κείμενον· ἔρρει δ’ αἷμα κατ’ οὐταμένην ὠτειλήν. βῆ δὲ διὰ προμάχων κεκορυθμένοσ αἴθοπι χαλκῷ ὀξέα κεκλήγων φλογὶ εἴκελοσ Ἡφαίστοιο ἀσβέστῳ· οὐδ’ υἱὸν λάθεν Ἀτρέοσ ὀξὺ βοήσασ· ὀχθήσασ δ’ ἄρα εἶπε πρὸσ ὃν μεγαλήτορα θυμόν· ὤ μοι ἐγὼν εἰ μέν κε λίπω κάτα τεύχεα καλὰ Πάτροκλόν θ’, ὃσ κεῖται ἐμῆσ ἕνεκ’ ἐνθάδε τιμῆσ, μή τίσ μοι Δαναῶν νεμεσήσεται ὅσ κεν ἴδηται. εἰ δέ κεν Ἕκτορι μοῦνοσ ἐὼν καὶ Τρωσὶ μάχωμαι αἰδεσθείσ, μή πώσ με περιστήωσ’ ἕνα πολλοί· Τρῶασ δ’ ἐνθάδε πάντασ ἄγει κορυθαίολοσ Ἕκτωρ. ἀλλὰ τί ἤ μοι ταῦτα φίλοσ διελέξατο θυμόσ; ὁππότ’ ἀνὴρ ἐθέλῃ πρὸσ δαίμονα φωτὶ μάχεσθαι ὅν κε θεὸσ τιμᾷ, τάχα οἱ μέγα πῆμα κυλίσθη. τώ μ’ οὔ τισ Δαναῶν νεμεσήσεται ὅσ κεν ἴδηται Ἕκτορι χωρήσαντ’, ἐπεὶ ἐκ θεόφιν πολεμίζει. εἰ δέ που Αἰάντόσ γε βοὴν ἀγαθοῖο πυθοίμην, ἄμφω κ’ αὖτισ ἰόντεσ ἐπιμνησαίμεθα χάρμησ καὶ πρὸσ δαίμονά περ, εἴ πωσ ἐρυσαίμεθα νεκρὸν Πηλεί̈δῃ Ἀχιλῆϊ· κακῶν δέ κε φέρτατον εἰή. εἱο͂σ ὁ ταῦθ’ ὁρ́μαινε κατὰ φρένα καὶ κατὰ θυμὸν τόφρα δ’ ἐπὶ Τρώων στίχεσ ἤλυθον·
ἦρχε δ’ ἄρ’ Ἕκτωρ. αὐτὰρ ὅ γ’ ἐξοπίσω ἀνεχάζετο, λεῖπε δὲ νεκρὸν ἐντροπαλιζόμενοσ ὥσ τε λὶσ ἠϋγένειοσ, ὅν ῥα κύνεσ τε καὶ ἄνδρεσ ἀπὸ σταθμοῖο δίωνται ἔγχεσι καὶ φωνῇ· τοῦ δ’ ἐν φρεσὶν ἄλκιμον ἦτορ παχνοῦται, ἀέκων δέ τ’ ἔβη ἀπὸ μεσσαύλοιο· ὣσ ἀπὸ Πατρόκλοιο κίε ξανθὸσ Μενέλαοσ. στῆ δὲ μεταστρεφθεὶσ ἐπεὶ ἵκετο ἔθνοσ ἑταίρων παπταίνων Αἰάντα μέγαν Τελαμώνιον υἱόν. τὸν δὲ μάλ’ αἶψ’ ἐνόησε μάχησ ἐπ’ ἀριστερὰ πάσησ θαρσύνονθ’ ἑτάρουσ καὶ ἐποτρύνοντα μάχεσθαι· θεσπέσιον γάρ σφιν φόβον ἔμβαλε Φοῖβοσ Ἀπόλλων· βῆ δὲ θέειν, εἶθαρ δὲ παριστάμενοσ ἔποσ ηὔδα. Αἰᾶν δεῦρο πέπον, περὶ Πατρόκλοιο θανόντοσ σπεύσομεν, αἴ κε νέκυν περ Ἀχιλλῆϊ προφέρωμεν γυμνόν· ἀτὰρ τά γε τεύχε’ ἔχει κορυθαίολοσ Ἕκτωρ. ὣσ ἔφατ’, Αἰάντι δὲ δαί̈φρονι θυμὸν ὄρινε·
Ἀτρεί̈δησ δ’ ἑτέρωθεν ἀρηί̈φιλοσ Μενέλαοσ ἑστήκει, μέγα πένθοσ ἐνὶ στήθεσσιν ἀέξων. βῆ δὲ διὰ προμάχων, ἅμα δὲ ξανθὸσ Μενέλαοσ. Ἕκτωρ μὲν Πάτροκλον ἐπεὶ κλυτὰ τεύχε’ ἀπηύρα, ἕλχ’ ἵν’ ἀπ’ ὤμοιιν κεφαλὴν τάμοι ὀξέϊ χαλκῷ, τὸν δὲ νέκυν Τρῳῇσιν ἐρυσσάμενοσ κυσὶ δοίη. Αἰάσ δ’ ἐγγύθεν ἦλθε φέρων σάκοσ ἠύ̈τε πύργον· Ἕκτωρ δ’ ἂψ ἐσ ὅμιλον ἰὼν ἀνεχάζεθ’ ἑταίρων, ἐσ δίφρον δ’ ἀνόρουσε· δίδου δ’ ὅ γε τεύχεα καλὰ Τρωσὶ φέρειν προτὶ ἄστυ, μέγα κλέοσ ἔμμεναι αὐτῷ. Αἰάσ δ’ ἀμφὶ Μενοιτιάδῃ σάκοσ εὐρὺ καλύψασ ἑστήκει ὥσ τίσ τε λέων περὶ οἷσι τέκεσσιν, ᾧ ῥά τε νήπι’ ἄγοντι συναντήσωνται ἐν ὕλῃ ἄνδρεσ ἐπακτῆρεσ· ὃ δέ τε σθένεϊ βλεμεαίνει, πᾶν δέ τ’ ἐπισκύνιον κάτω ἕλκεται ὄσσε καλύπτων· ὣσ Αἰάσ περὶ Πατρόκλῳ ἡρ́ωϊ βεβήκει. Γλαῦκοσ δ’ Ἱππολόχοιο πάϊσ Λυκίων ἀγὸσ ἀνδρῶν Ἕκτορ’ ὑπόδρα ἰδὼν χαλεπῷ ἠνίπαπε μύθῳ·
Ἕκτορ εἶδοσ ἄριστε μάχησ ἄρα πολλὸν ἐδεύεο. ἦ σ’ αὔτωσ κλέοσ ἐσθλὸν ἔχει φύξηλιν ἐόντα. φράζεο νῦν ὅππωσ κε πόλιν καὶ ἄστυ σαώσῃσ οἰο͂σ σὺν λαοῖσ τοὶ Ἰλίῳ ἐγγεγάασιν· οὐ γάρ τισ Λυκίων γε μαχησόμενοσ Δαναοῖσιν εἶσι περὶ πτόλιοσ, ἐπεὶ οὐκ ἄρα τισ χάρισ ἠε͂ν μάρνασθαι δηί̈οισιν ἐπ’ ἀνδράσι νωλεμὲσ αἰεί. πῶσ κε σὺ χείρονα φῶτα σαώσειασ μεθ’ ὅμιλον σχέτλι’, ἐπεὶ Σαρπηδόν’ ἅμα ξεῖνον καὶ ἑταῖρον κάλλιπεσ Ἀργείοισιν ἕλωρ καὶ κύρμα γενέσθαι, ὅσ τοι πόλλ’ ὄφελοσ γένετο πτόλεί̈ τε καὶ αὐτῷ ζωὸσ ἐών· νῦν δ’ οὔ οἱ ἀλαλκέμεναι κύνασ ἔτλησ. τὼ νῦν εἴ τισ ἐμοὶ Λυκίων ἐπιπείσεται ἀνδρῶν οἴκαδ’ ἴμεν, Τροίῃ δὲ πεφήσεται αἰπὺσ ὄλεθροσ. εἰ γὰρ νῦν Τρώεσσι μένοσ πολυθαρσὲσ ἐνείη ἄτρομον, οἱο͂́ν τ’ ἄνδρασ ἐσέρχεται οἳ περὶ πάτρησ ἀνδράσι δυσμενέεσσι πόνον καὶ δῆριν ἔθεντο, αἶψά κε Πάτροκλον ἐρυσαίμεθα Ἴλιον εἴσω. εἰ δ’ οὗτοσ προτὶ ἄστυ μέγα Πριάμοιο ἄνακτοσ ἔλθοι τεθνηὼσ καί μιν ἐρυσαίμεθα χάρμησ, αἶψά κεν Ἀργεῖοι Σαρπηδόνοσ ἔντεα καλὰ λύσειαν, καί κ’ αὐτὸν ἀγοίμεθα Ἴλιον εἴσω· τοίου γὰρ θεράπων πέφατ’ ἀνέροσ, ὃσ μέγ’ ἄριστοσ Ἀργείων παρὰ νηυσὶ καὶ ἀγχέμαχοι θεράποντεσ. ἀλλὰ σύ γ’ Αἰάντοσ μεγαλήτοροσ οὐκ ἐτάλασσασ στήμεναι ἄντα κατ’ ὄσσε ἰδὼν δηί̈ων ἐν ἀϋτῇ, οὐδ’ ἰθὺσ μαχέσασθαι, ἐπεὶ σέο φέρτερόσ ἐστι. τὸν δ’ ἄρ’ ὑπόδρα ἰδὼν προσέφη κορυθαίολοσ Ἕκτωρ·
Γλαῦκε τί ἢ δὲ σὺ τοῖοσ ἐὼν ὑπέροπλον ἐείπεσ; ὢ πόποι ἦ τ’ ἐφάμην σὲ περὶ φρένασ ἔμμεναι ἄλλων τῶν ὅσσοι Λυκίην ἐριβώλακα ναιετάουσι· νῦν δέ σευ ὠνοσάμην πάγχυ φρένασ οἱο͂ν ἐείπεσ, ὅσ τέ με φῂσ Αἰάντα πελώριον οὐχ ὑπομεῖναι. οὔ τοι ἐγὼν ἔρριγα μάχην οὐδὲ κτύπον ἵππων· ἀλλ’ αἰεί τε Διὸσ κρείσσων νόοσ αἰγιόχοιο, ὅσ τε καὶ ἄλκιμον ἄνδρα φοβεῖ καὶ ἀφείλετο νίκην ῥηϊδίωσ, ὁτὲ δ’ αὐτὸσ ἐποτρύνει μαχέσασθαι. ἀλλ’ ἄγε δεῦρο πέπον, παρ’ ἔμ’ ἵστασο καὶ ἴδε ἔργον, ἠὲ πανημέριοσ κακὸσ ἔσσομαι, ὡσ ἀγορεύεισ, ἦ τινα καὶ Δαναῶν ἀλκῆσ μάλα περ μεμαῶτα σχήσω ἀμυνέμεναι περὶ Πατρόκλοιο θανόντοσ. ὣσ εἰπὼν Τρώεσσιν ἐκέκλετο μακρὸν ἀύ̈σασ·
ἀνέρεσ ἔστε φίλοι, μνήσασθε δὲ θούριδοσ ἀλκῆσ, ὄφρ’ ἂν ἐγὼν Ἀχιλῆοσ ἀμύμονοσ ἔντεα δύω καλά, τὰ Πατρόκλοιο βίην ἐνάριξα κατακτάσ.
ὣσ ἄρα φωνήσασ ἀπέβη κορυθαίολοσ Ἕκτωρ δηί̈ου ἐκ πολέμοιο·
θέων δ’ ἐκίχανεν ἑταίρουσ ὦκα μάλ’ οὔ πω τῆλε ποσὶ κραιπνοῖσι μετασπών, οἳ προτὶ ἄστυ φέρον κλυτὰ τεύχεα Πηλεί̈ωνοσ. στὰσ δ’ ἀπάνευθε μάχησ πολυδακρύου ἔντε’ ἄμειβεν· ἤτοι ὃ μὲν τὰ ἃ δῶκε φέρειν προτὶ Ἴλιον ἱρὴν Τρωσὶ φιλοπτολέμοισιν, ὃ δ’ ἄμβροτα τεύχεα δῦνε Πηλεί̈δεω Ἀχιλῆοσ ἅ οἱ θεοὶ Οὐρανίωνεσ πατρὶ φίλῳ ἔπορον· ὃ δ’ ἄρα ᾧ παιδὶ ὄπασσε γηράσ· ἀλλ’ οὐχ υἱὸσ ἐν ἔντεσι πατρὸσ ἐγήρα. τὸν δ’ ὡσ οὖν ἀπάνευθεν ἴδεν νεφεληγερέτα Ζεὺσ τεύχεσι Πηλεί̈δαο κορυσσόμενον θείοιο, κινήσασ ῥα κάρη προτὶ ὃν μυθήσατο θυμόν·
ἆ δείλ’ οὐδέ τί τοι θάνατοσ καταθύμιόσ ἐστιν ὃσ δή τοι σχεδὸν εἶσι· σὺ δ’ ἄμβροτα τεύχεα δύνεισ ἀνδρὸσ ἀριστῆοσ, τόν τε τρομέουσι καὶ ἄλλοι· τοῦ δὴ ἑταῖρον ἔπεφνεσ ἐνηέα τε κρατερόν τε, τεύχεα δ’ οὐ κατὰ κόσμον ἀπὸ κρατόσ τε καὶ ὤμων εἵλευ· ἀτάρ τοι νῦν γε μέγα κράτοσ ἐγγυαλίξω, τῶν ποινὴν ὅ τοι οὔ τι μάχησ ἐκνοστήσαντι δέξεται Ἀνδρομάχη κλυτὰ τεύχεα Πηλεί̈ωνοσ. ἦ καὶ κυανέῃσιν ἐπ’ ὀφρύσι νεῦσε Κρονίων.
Ἕκτορι δ’ ἡρ́μοσε τεύχε’ ἐπὶ χροί̈, δῦ δέ μιν Ἄρησ δεινὸσ ἐνυάλιοσ, πλῆσθεν δ’ ἄρα οἱ μέλε’ ἐντὸσ ἀλκῆσ καὶ σθένεοσ· μετὰ δὲ κλειτοὺσ ἐπικούρουσ βῆ ῥα μέγα ἰάχων· ἰνδάλλετο δέ σφισι πᾶσι τεύχεσι λαμπόμενοσ μεγαθύμου Πηλεί̈ωνοσ. ὄτρυνεν δὲ ἕκαστον ἐποιχόμενοσ ἐπέεσσι Μέσθλην τε Γλαῦκόν τε Μέδοντά τε Θερσίλοχόν τε Ἀστεροπαῖόν τε Δεισήνορά θ’ Ἱππόθοόν τε Φόρκυν τε Χρομίον τε καὶ Ἔννομον οἰωνιστήν· τοὺσ ὅ γ’ ἐποτρύνων ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· κέκλυτε μυρία φῦλα περικτιόνων ἐπικούρων· οὐ γὰρ ἐγὼ πληθὺν διζήμενοσ οὐδὲ χατίζων ἐνθάδ’ ἀφ’ ὑμετέρων πολίων ἤγειρα ἕκαστον, ἀλλ’ ἵνα μοι Τρώων ἀλόχουσ καὶ νήπια τέκνα προφρονέωσ ῥύοισθε φιλοπτολέμων ὑπ’ Ἀχαιῶν. τὰ φρονέων δώροισι κατατρύχω καὶ ἐδωδῇ λαούσ, ὑμέτερον δὲ ἑκάστου θυμὸν ἀέξω. τώ τισ νῦν ἰθὺσ τετραμμένοσ ἢ ἀπολέσθω ἠὲ σαωθήτω· ἣ γὰρ πολέμου ὀαριστύσ. ὃσ δέ κε Πάτροκλον καὶ τεθνηῶτά περ ἔμπησ Τρῶασ ἐσ ἱπποδάμουσ ἐρύσῃ, εἴξῃ δέ οἱ Αἰάσ, ἥμισυ τῷ ἐνάρων ἀποδάσσομαι, ἥμισυ δ’ αὐτὸσ ἕξω ἐγώ· τὸ δέ οἱ κλέοσ ἔσσεται ὅσσον ἐμοί περ. ὣσ ἔφαθ’, οἳ δ’ ἰθὺσ Δαναῶν βρίσαντεσ ἔβησαν δούρατ’ ἀνασχόμενοι·
μάλα δέ σφισιν ἔλπετο θυμὸσ νεκρὸν ὑπ’ Αἰάντοσ ἐρύειν Τελαμωνιάδαο νήπιοι· ἦ τε πολέσσιν ἐπ’ αὐτῷ θυμὸν ἀπηύρα. καὶ τότ’ ἄρ’ Αἰάσ εἶπε βοὴν ἀγαθὸν Μενέλαον· ὦ πέπον ὦ Μενέλαε διοτρεφὲσ οὐκέτι νῶϊ ἔλπομαι αὐτώ περ νοστησέμεν ἐκ πολέμοιο. οὔ τι τόσον νέκυοσ περιδείδια Πατρόκλοιο, ὅσ κε τάχα Τρώων κορέει κύνασ ἠδ’ οἰωνούσ, ὅσσον ἐμῇ κεφαλῇ περιδείδια μή τι πάθῃσι, καὶ σῇ, ἐπεὶ πολέμοιο νέφοσ περὶ πάντα καλύπτει Ἕκτωρ, ἡμῖν δ’ αὖτ’ ἀναφαίνεται αἰπὺσ ὄλεθροσ. ἀλλ’ ἄγ’ ἀριστῆασ Δαναῶν κάλει, ἤν τισ ἀκούσῃ. ὣσ ἔφατ’, οὐδ’ ἀπίθησε βοὴν ἀγαθὸσ Μενέλαοσ, ἠύ̈σεν δὲ διαπρύσιον Δαναοῖσι γεγωνώσ·
ὦ φίλοι Ἀργείων ἡγήτορεσ ἠδὲ μέδοντεσ οἵ τε παρ’ Ἀτρεί̈δῃσ Ἀγαμέμνονι καὶ Μενελάῳ δήμια πίνουσιν καὶ σημαίνουσιν ἕκαστοσ λαοῖσ· ἐκ δὲ Διὸσ τιμὴ καὶ κῦδοσ ὀπηδεῖ. ἀργαλέον δέ μοί ἐστι διασκοπιᾶσθαι ἕκαστον ἡγεμόνων· τόσση γὰρ ἔρισ πολέμοιο δέδηεν· ἀλλά τισ αὐτὸσ ἴτω, νεμεσιζέσθω δ’ ἐνὶ θυμῷ Πάτροκλον Τρῳῇσι κυσὶν μέλπηθρα γενέσθαι. ὣσ ἔφατ’, ὀξὺ δ’ ἄκουσεν Οἰ̈λῆοσ ταχὺσ Αἰάσ·
πρῶτοσ δ’ ἀντίοσ ἦλθε θέων ἀνὰ δηϊοτῆτα, τὸν δὲ μετ’ Ἰδομενεὺσ καὶ ὀπάων Ἰδομενῆοσ Μηριόνησ ἀτάλαντοσ Ἐνυαλίῳ ἀνδρειφόντῃ. τῶν δ’ ἄλλων τίσ κεν ᾗσι φρεσὶν οὐνόματ’ εἴποι, ὅσσοι δὴ μετόπισθε μάχην ἤγειραν Ἀχαιῶν; Τρῶεσ δὲ προὔτυψαν ἀολλέεσ·
ἦρχε δ’ ἄρ’ Ἕκτωρ. ὡσ δ’ ὅτ’ ἐπὶ προχοῇσι διιπετέοσ ποταμοῖο βέβρυχεν μέγα κῦμα ποτὶ ῥόον, ἀμφὶ δέ τ’ ἄκραι ἠϊόνεσ βοόωσιν ἐρευγομένησ ἁλὸσ ἔξω, τόσσῃ ἄρα Τρῶεσ ἰαχῇ ἴσαν. αὐτὰρ Ἀχαιοὶ ἕστασαν ἀμφὶ Μενοιτιάδῃ ἕνα θυμὸν ἔχοντεσ φραχθέντεσ σάκεσιν χαλκήρεσιν· ἀμφὶ δ’ ἄρά σφι λαμπρῇσιν κορύθεσσι Κρονίων ἠέρα πολλὴν χεῦ’, ἐπεὶ οὐδὲ Μενοιτιάδην ἔχθαιρε πάροσ γε, ὄφρα ζωὸσ ἐὼν θεράπων ἦν Αἰακίδαο· μίσησεν δ’ ἄρα μιν δηί̈ων κυσὶ κύρμα γενέσθαι Τρῳῇσιν· τὼ καί οἱ ἀμυνέμεν ὦρσεν ἑταίρουσ. ὦσαν δὲ πρότεροι Τρῶεσ ἑλίκωπασ Ἀχαιούσ·
νεκρὸν δὲ προλιπόντεσ ὑπέτρεσαν, οὐδέ τιν’ αὐτῶν Τρῶεσ ὑπέρθυμοι ἕλον ἔγχεσιν ἱέμενοί περ, ἀλλὰ νέκυν ἐρύοντο· μίνυνθα δὲ καὶ τοῦ Ἀχαιοὶ μέλλον ἀπέσσεσθαι· μάλα γάρ σφεασ ὦκ’ ἐλέλιξεν Αἰάσ, ὃσ περὶ μὲν εἶδοσ, περὶ δ’ ἔργα τέτυκτο τῶν ἄλλων Δαναῶν μετ’ ἀμύμονα Πηλεί̈ωνα. ἴθυσεν δὲ διὰ προμάχων συὶ̈ εἴκελοσ ἀλκὴν καπρίῳ, ὅσ τ’ ἐν ὄρεσσι κύνασ θαλερούσ τ’ αἰζηοὺσ ῥηϊδίωσ ἐκέδασσεν, ἑλιξάμενοσ διὰ βήσσασ· ὣσ υἱὸσ Τελαμῶνοσ ἀγαυοῦ φαίδιμοσ Αἰάσ ῥεῖα μετεισάμενοσ Τρώων ἐκέδασσε φάλαγγασ οἳ περὶ Πατρόκλῳ βέβασαν, φρόνεον δὲ μάλιστα ἄστυ πότι σφέτερον ἐρύειν καὶ κῦδοσ ἀρέσθαι. ἤτοι τὸν Λήθοιο Πελασγοῦ φαίδιμοσ υἱὸσ Ἱππόθοοσ ποδὸσ ἕλκε κατὰ κρατερὴν ὑσμίνην δησάμενοσ τελαμῶνι παρὰ σφυρὸν ἀμφὶ τένοντασ Ἕκτορι καὶ Τρώεσσι χαριζόμενοσ·
τάχα δ’ αὐτῷ ἦλθε κακόν, τό οἱ οὔ τισ ἐρύκακεν ἱεμένων περ. τὸν δ’ υἱὸσ Τελαμῶνοσ ἐπαί̈ξασ δι’ ὁμίλου πλῆξ’ αὐτοσχεδίην κυνέησ διὰ χαλκοπαρῄου· ἤρικε δ’ ἱπποδάσεια κόρυσ περὶ δουρὸσ ἀκωκῇ πληγεῖσ’ ἔγχεί̈ τε μεγάλῳ καὶ χειρὶ παχείῃ, ἐγκέφαλοσ δὲ παρ’ αὐλὸν ἀνέδραμεν ἐξ ὠτειλῆσ αἱματόεισ· τοῦ δ’ αὖθι λύθη μένοσ, ἐκ δ’ ἄρα χειρῶν Πατρόκλοιο πόδα μεγαλήτοροσ ἧκε χαμᾶζε κεῖσθαι· ὃ δ’ ἄγχ’ αὐτοῖο πέσε πρηνὴσ ἐπὶ νεκρῷ τῆλ’ ἀπὸ Λαρίσησ ἐριβώλακοσ, οὐδὲ τοκεῦσι θρέπτρα φίλοισ ἀπέδωκε, μινυνθάδιοσ δέ οἱ αἰὼν ἔπλεθ’ ὑπ’ Αἰάντοσ μεγαθύμου δουρὶ δαμέντι. Ἕκτωρ δ’ αὖτ’ Αἰάντοσ ἀκόντισε δουρὶ φαεινῷ·
ἀλλ’ ὃ μὲν ἄντα ἰδὼν ἠλεύατο χάλκεον ἔγχοσ τυτθόν· ὃ δὲ Σχεδίον μεγαθύμου Ἰφίτου υἱὸν Φωκήων ὄχ’ ἄριστον, ὃσ ἐν κλειτῷ Πανοπῆϊ οἰκία ναιετάασκε πολέσσ’ ἄνδρεσσιν ἀνάσσων, τὸν βάλ’ ὑπὸ κληῖ̈δα μέσην· διὰ δ’ ἀμπερὲσ ἄκρη αἰχμὴ χαλκείη παρὰ νείατον ὦμον ἀνέσχε· δούπησεν δὲ πεσών, ἀράβησε δὲ τεύχε’ ἐπ’ αὐτῷ. Αἰάσ δ’ αὖ Φόρκυνα δαί̈φρονα Φαίνοποσ υἱὸν Ἱπποθόῳ περιβάντα μέσην κατὰ γαστέρα τύψε·
ῥῆξε δὲ θώρηκοσ γύαλον, διὰ δ’ ἔντερα χαλκὸσ ἤφυσ’· ὃ δ’ ἐν κονίῃσι πεσὼν ἕλε γαῖαν ἀγοστῷ. χώρησαν δ’ ὑπό τε πρόμαχοι καὶ φαίδιμοσ Ἕκτωρ· Ἀργεῖοι δὲ μέγα ἰάχον, ἐρύσαντο δὲ νεκροὺσ Φόρκυν θ’ Ἱππόθοόν τε, λύοντο δὲ τεύχε’ ἀπ’ ὤμων. ἔνθά κεν αὖτε Τρῶεσ ἀρηϊφίλων ὑπ’ Ἀχαιῶν Ἴλιον εἰσανέβησαν ἀναλκείῃσι δαμέντεσ, Ἀργεῖοι δέ κε κῦδοσ ἕλον καὶ ὑπὲρ Διὸσ αἶσαν κάρτεϊ καὶ σθένεϊ σφετέρῳ·
ἀλλ’ αὐτὸσ Ἀπόλλων Αἰνείαν ὄτρυνε δέμασ Περίφαντι ἐοικὼσ κήρυκι Ἠπυτίδῃ, ὅσ οἱ παρὰ πατρὶ γέροντι κηρύσσων γήρασκε φίλα φρεσὶ μήδεα εἰδώσ· τῷ μιν ἐεισάμενοσ προσέφη Διὸσ υἱὸσ Ἀπόλλων· Αἰνεία πῶσ ἂν καὶ ὑπὲρ θεὸν εἰρύσσαισθε Ἴλιον αἰπεινήν; ὡσ δὴ ἴδον ἀνέρασ ἄλλουσ κάρτεί̈ τε σθένεί̈ τε πεποιθότασ ἠνορέῃ τε πλήθεί̈ τε σφετέρῳ καὶ ὑπερδέα δῆμον ἔχοντασ· ἡμῖν δὲ Ζεὺσ μὲν πολὺ βούλεται ἢ Δαναοῖσι νίκην· ἀλλ’ αὐτοὶ τρεῖτ’ ἄσπετον οὐδὲ μάχεσθε. ὣσ ἔφατ’, Αἰνείασ δ’ ἑκατηβόλον Ἀπόλλωνα ἔγνω ἐσ ἄντα ἰδών, μέγα δ’ Ἕκτορα εἶπε βοήσασ·
Ἕκτόρ τ’ ἠδ’ ἄλλοι Τρώων ἀγοὶ ἠδ’ ἐπικούρων αἰδὼσ μὲν νῦν ἥδε γ’ ἀρηϊφίλων ὑπ’ Ἀχαιῶν Ἴλιον εἰσαναβῆναι ἀναλκείῃσι δαμέντασ. ἀλλ’ ἔτι γάρ τίσ φησι θεῶν ἐμοὶ ἄγχι παραστὰσ Ζῆν’ ὕπατον μήστωρα μάχησ ἐπιτάρροθον εἶναι· τώ ῥ’ ἰθὺσ Δαναῶν ἰόμεν, μηδ’ οἵ γε ἕκηλοι Πάτροκλον νηυσὶν πελασαίατο τεθνηῶτα. ὣσ φάτο, καί ῥα πολὺ προμάχων ἐξάλμενοσ ἔστη·
οἳ δ’ ἐλελίχθησαν καὶ ἐναντίοι ἔσταν Ἀχαιῶν. ἔνθ’ αὖτ’ Αἰνείασ Λειώκριτον οὔτασε δουρὶ υἱὸν Ἀρίσβαντοσ Λυκομήδεοσ ἐσθλὸν ἑταῖρον. τὸν δὲ πεσόντ’ ἐλέησεν ἀρηί̈φιλοσ Λυκομήδησ, στῆ δὲ μάλ’ ἐγγὺσ ἰών, καὶ ἀκόντισε δουρὶ φαεινῷ, καὶ βάλεν Ἱππασίδην Ἀπισάονα ποιμένα λαῶν ἧπαρ ὑπὸ πραπίδων, εἶθαρ δ’ ὑπὸ γούνατ’ ἔλυσεν, ὅσ ῥ’ ἐκ Παιονίησ ἐριβώλακοσ εἰληλούθει, καὶ δὲ μετ’ Ἀστεροπαῖον ἀριστεύεσκε μάχεσθαι. τὸν δὲ πεσόντ’ ἐλέησεν ἀρήϊοσ Ἀστεροπαῖοσ, ἴθυσεν δὲ καὶ ὃ πρόφρων Δαναοῖσι μάχεσθαι·
ἀλλ’ οὔ πωσ ἔτι εἶχε· σάκεσσι γὰρ ἔρχατο πάντῃ ἑσταότεσ περὶ Πατρόκλῳ, πρὸ δὲ δούρατ’ ἔχοντο. Αἰάσ γὰρ μάλα πάντασ ἐπῴχετο πολλὰ κελεύων· οὔτέ τιν’ ἐξοπίσω νεκροῦ χάζεσθαι ἀνώγει οὔτέ τινα προμάχεσθαι Ἀχαιῶν ἔξοχον ἄλλων, ἀλλὰ μάλ’ ἀμφ’ αὐτῷ βεβάμεν, σχεδόθεν δὲ μάχεσθαι. ὣσ Αἰάσ ἐπέτελλε πελώριοσ, αἵματι δὲ χθὼν δεύετο πορφυρέῳ, τοὶ δ’ ἀγχιστῖνοι ἔπιπτον νεκροὶ ὁμοῦ Τρώων καὶ ὑπερμενέων ἐπικούρων καὶ Δαναῶν· οὐδ’ οἳ γὰρ ἀναιμωτί γε μάχοντο, παυρότεροι δὲ πολὺ φθίνυθον· μέμνηντο γὰρ αἰεὶ ἀλλήλοισ ἀν’ ὅμιλον ἀλεξέμεναι φόνον αἰπύν. ὣσ οἳ μὲν μάρναντο δέμασ πυρόσ, οὐδέ κε φαίησ οὔτέ ποτ’ ἠέλιον σῶν ἔμμεναι οὔτε σελήνην·
ἠέρι γὰρ κατέχοντο μάχησ ἐπί θ’ ὅσσον ἄριστοι ἕστασαν ἀμφὶ Μενοιτιάδῃ κατατεθνηῶτι. οἳ δ’ ἄλλοι Τρῶεσ καὶ ἐϋκνήμιδεσ Ἀχαιοὶ εὔκηλοι πολέμιζον ὑπ’ αἰθέρι, πέπτατο δ’ αὐγὴ ἠελίου ὀξεῖα, νέφοσ δ’ οὐ φαίνετο πάσησ γαίησ οὐδ’ ὀρέων· μεταπαυόμενοι δὲ μάχοντο ἀλλήλων ἀλεείνοντεσ βέλεα στονόεντα πολλὸν ἀφεσταότεσ. τοὶ δ’ ἐν μέσῳ ἄλγε’ ἔπασχον ἠέρι καὶ πολέμῳ, τείροντο δὲ νηλέϊ χαλκῷ ὅσσοι ἄριστοι ἔσαν· δύο δ’ οὔ πω φῶτε πεπύσθην ἀνέρε κυδαλίμω Θρασυμήδησ Ἀντίλοχόσ τε Πατρόκλοιο θανόντοσ ἀμύμονοσ, ἀλλ’ ἔτ’ ἔφαντο ζωὸν ἐνὶ πρώτῳ ὁμάδῳ Τρώεσσι μάχεσθαι. τὼ δ’ ἐπιοσσομένω θάνατον καὶ φύζαν ἑταίρων νόσφιν ἐμαρνάσθην, ἐπεὶ ὣσ ἐπετέλλετο Νέστωρ ὀτρύνων πόλεμον δὲ μελαινάων ἀπὸ νηῶν. τοῖσ δὲ πανημερίοισ ἔριδοσ μέγα νεῖκοσ ὀρώρει ἀργαλέησ·
καμάτῳ δὲ καὶ ἱδρῷ νωλεμὲσ αἰεὶ γούνατά τε κνῆμαί τε πόδεσ θ’ ὑπένερθεν ἑκάστου χεῖρέσ τ’ ὀφθαλμοί τε παλάσσετο μαρναμένοιιν ἀμφ’ ἀγαθὸν θεράποντα ποδώκεοσ Αἰακίδαο. ὡσ δ’ ὅτ’ ἀνὴρ ταύροιο βοὸσ μεγάλοιο βοείην λαοῖσιν δώῃ τανύειν μεθύουσαν ἀλοιφῇ· δεξάμενοι δ’ ἄρα τοί γε διαστάντεσ τανύουσι κυκλόσ’, ἄφαρ δέ τε ἰκμὰσ ἔβη, δύνει δέ τ’ ἀλοιφὴ πολλῶν ἑλκόντων, τάνυται δέ τε πᾶσα διὰ πρό· ὣσ οἵ γ’ ἔνθα καὶ ἔνθα νέκυν ὀλίγῃ ἐνὶ χώρῃ εἵλκεον ἀμφότεροι· μάλα δέ σφισιν ἔλπετο θυμὸσ Τρωσὶν μὲν ἐρύειν προτὶ Ἴλιον, αὐτὰρ Ἀχαιοῖσ νῆασ ἔπι γλαφυράσ· περὶ δ’ αὐτοῦ μῶλοσ ὀρώρει ἄγριοσ· οὐδέ κ’ Ἄρησ λαοσσόοσ οὐδέ κ’ Ἀθήνη τόν γε ἰδοῦσ’ ὀνόσαιτ’, οὐδ’ εἰ μάλα μιν χόλοσ ἵκοι· τοῖον Ζεὺσ ἐπὶ Πατρόκλῳ ἀνδρῶν τε καὶ ἵππων ἤματι τῷ ἐτάνυσσε κακὸν πόνον·
οὐδ’ ἄρα πώ τι ᾔδεε Πάτροκλον τεθνηότα δῖοσ Ἀχιλλεύσ· πολλὸν γὰρ ῥ’ ἀπάνευθε νεῶν μάρναντο θοάων τείχει ὕπο Τρώων· τό μιν οὔ ποτε ἔλπετο θυμῷ τεθνάμεν, ἀλλὰ ζωὸν ἐνιχριμφθέντα πύλῃσιν ἂψ ἀπονοστήσειν, ἐπεὶ οὐδὲ τὸ ἔλπετο πάμπαν ἐκπέρσειν πτολίεθρον ἄνευ ἕθεν, οὐδὲ σὺν αὐτῷ· πολλάκι γὰρ τό γε μητρὸσ ἐπεύθετο νόσφιν ἀκούων, ἥ οἱ ἀπαγγέλλεσκε Διὸσ μεγάλοιο νόημα. δὴ τότε γ’ οὔ οἱ ἐείπε κακὸν τόσον ὅσσον ἐτύχθη μήτηρ, ὅττί ῥά οἱ πολὺ φίλτατοσ ὤλεθ’ ἑταῖροσ. οἳ δ’ αἰεὶ περὶ νεκρὸν ἀκαχμένα δούρατ’ ἔχοντεσ νωλεμὲσ ἐγχρίμπτοντο καὶ ἀλλήλουσ ἐνάριζον·
ὧδε δέ τισ εἴπεσκεν Ἀχαιῶν χαλκοχιτώνων· ὦ φίλοι οὐ μὰν ἧμιν ἐϋκλεὲσ ἀπονέεσθαι νῆασ ἔπι γλαφυράσ, ἀλλ’ αὐτοῦ γαῖα μέλαινα πᾶσι χάνοι· τό κεν ἧμιν ἄφαρ πολὺ κέρδιον εἰή εἰ τοῦτον Τρώεσσι μεθήσομεν ἱπποδάμοισιν ἄστυ πότι σφέτερον ἐρύσαι καὶ κῦδοσ ἀρέσθαι. ὣσ δέ τισ αὖ Τρώων μεγαθύμων αὐδήσασκεν·
ὦ φίλοι, εἰ καὶ μοῖρα παρ’ ἀνέρι τῷδε δαμῆναι πάντασ ὁμῶσ, μή πώ τισ ἐρωείτω πολέμοιο. ὣσ ἄρα τισ εἴπεσκε, μένοσ δ’ ὄρσασκεν ἑκάστου.
ὣσ οἳ μὲν μάρναντο, σιδήρειοσ δ’ ὀρυμαγδὸσ χάλκεον οὐρανὸν ἷκε δι’ αἰθέροσ ἀτρυγέτοιο· ἵπποι δ’ Αἰακίδαο μάχησ ἀπάνευθεν ἐόντεσ κλαῖον, ἐπεὶ δὴ πρῶτα πυθέσθην ἡνιόχοιο ἐν κονίῃσι πεσόντοσ ὑφ’ Ἕκτοροσ ἀνδροφόνοιο. ἦ μὰν Αὐτομέδων Διώρεοσ ἄλκιμοσ υἱὸσ πολλὰ μὲν ἂρ μάστιγι θοῇ ἐπεμαίετο θείνων, πολλὰ δὲ μειλιχίοισι προσηύδα, πολλὰ δ’ ἀρειῇ· τὼ δ’ οὔτ’ ἂψ ἐπὶ νῆασ ἐπὶ πλατὺν Ἑλλήσποντον ἠθελέτην ἰέναι οὔτ’ ἐσ πόλεμον μετ’ Ἀχαιούσ, ἀλλ’ ὥσ τε στήλη μένει ἔμπεδον, ἥ τ’ ἐπὶ τύμβῳ ἀνέροσ ἑστήκῃ τεθνηότοσ ἠὲ γυναικόσ, ὣσ μένον ἀσφαλέωσ περικαλλέα δίφρον ἔχοντεσ οὔδει ἐνισκίμψαντε καρήατα· δάκρυα δέ σφι θερμὰ κατὰ βλεφάρων χαμάδισ ῥέε μυρομένοισιν ἡνιόχοιο πόθῳ· θαλερὴ δ’ ἐμιαίνετο χαίτη ζεύγλησ ἐξεριποῦσα παρὰ ζυγὸν ἀμφοτέρωθεν. μυρομένω δ’ ἄρα τώ γε ἰδὼν ἐλέησε Κρονίων, κινήσασ δὲ κάρη προτὶ ὃν μυθήσατο θυμόν·
ἆ δειλώ, τί σφῶϊ δόμεν Πηλῆϊ ἄνακτι θνητῷ, ὑμεῖσ δ’ ἐστὸν ἀγήρω τ’ ἀθανάτω τε;
ἦ ἵνα δυστήνοισι μετ’ ἀνδράσιν ἄλγε’ ἔχητον; οὐ μὲν γάρ τί πού ἐστιν ὀϊζυρώτερον ἀνδρὸσ πάντων, ὅσσά τε γαῖαν ἔπι πνείει τε καὶ ἑρ́πει. ἀλλ’ οὐ μὰν ὑμῖν γε καὶ ἁρ́μασι δαιδαλέοισιν Ἕκτωρ Πριαμίδησ ἐποχήσεται· οὐ γὰρ ἐάσω. ἦ οὐχ ἅλισ ὡσ καὶ τεύχε’ ἔχει καὶ ἐπεύχεται αὔτωσ; σφῶϊν δ’ ἐν γούνεσσι βαλῶ μένοσ ἠδ’ ἐνὶ θυμῷ, ὄφρα καὶ Αὐτομέδοντα σαώσετον ἐκ πολέμοιο νῆασ ἔπι γλαφυράσ· ἔτι γάρ σφισι κῦδοσ ὀρέξω κτείνειν, εἰσ ὅ κε νῆασ ἐϋσσέλμουσ ἀφίκωνται δύῃ τ’ ἠέλιοσ καὶ ἐπὶ κνέφασ ἱερὸν ἔλθῃ· ὣσ εἰπὼν ἵπποισιν ἐνέπνευσεν μένοσ ἠύ̈.
τὼ δ’ ἀπὸ χαιτάων κονίην οὖδασ δὲ βαλόντε ῥίμφα φέρον θοὸν ἁρ́μα μετὰ Τρῶασ καὶ Ἀχαιούσ. τοῖσι δ’ ἐπ’ Αὐτομέδων μάχετ’ ἀχνύμενόσ περ ἑταίρου ἵπποισ ἀί̈σσων ὥσ τ’ αἰγυπιὸσ μετὰ χῆνασ· ῥέα μὲν γὰρ φεύγεσκεν ὑπ’ ἐκ Τρώων ὀρυμαγδοῦ, ῥεῖα δ’ ἐπαί̈ξασκε πολὺν καθ’ ὅμιλον ὀπάζων. ἀλλ’ οὐχ ᾕρει φῶτασ ὅτε σεύαιτο διώκειν· οὐ γάρ πωσ ἦν οἰο͂ν ἐόνθ’ ἱερῷ ἐνὶ δίφρῳ ἔγχει ἐφορμᾶσθαι καὶ ἐπίσχειν ὠκέασ ἵππουσ. ὀψὲ δὲ δή μιν ἑταῖροσ ἀνὴρ ἴδεν ὀφθαλμοῖσιν Ἀλκιμέδων υἱὸσ Λαέρκεοσ Αἱμονίδαο· στῆ δ’ ὄπιθεν δίφροιο καὶ Αὐτομέδοντα προσηύδα· Αὐτόμεδον, τίσ τοί νυ θεῶν νηκερδέα βουλὴν ἐν στήθεσσιν ἔθηκε, καὶ ἐξέλετο φρένασ ἐσθλάσ; οἱο͂ν πρὸσ Τρῶασ μάχεαι πρώτῳ ἐν ὁμίλῳ μοῦνοσ· ἀτάρ τοι ἑταῖροσ ἀπέκτατο, τεύχεα δ’ Ἕκτωρ αὐτὸσ ἔχων ὤμοισιν ἀγάλλεται Αἰακίδαο. τὸν δ’ αὖτ’ Αὐτομέδων προσέφη Διώρεοσ υἱόσ·
Ἀλκίμεδον τίσ γάρ τοι Ἀχαιῶν ἄλλοσ ὁμοῖοσ ἵππων ἀθανάτων ἐχέμεν δμῆσίν τε μένοσ τε, εἰ μὴ Πάτροκλοσ θεόφιν μήστωρ ἀτάλαντοσ ζωὸσ ἐών; νῦν αὖ θάνατοσ καὶ μοῖρα κιχάνει. ἀλλὰ σὺ μὲν μάστιγα καὶ ἡνία σιγαλόεντα δέξαι, ἐγὼ δ’ ἵππων ἀποβήσομαι, ὄφρα μάχωμαι. ὣσ ἔφατ’, Ἀλκιμέδων δὲ βοηθόον ἁρ́μ’ ἐπορούσασ καρπαλίμωσ μάστιγα καὶ ἡνία λάζετο χερσίν, Αὐτομέδων δ’ ἀπόρουσε·
νόησε δὲ φαίδιμοσ Ἕκτωρ, αὐτίκα δ’ Αἰνείαν προσεφώνεεν ἐγγὺσ ἐόντα· Αἰνεία Τρώων βουληφόρε χαλκοχιτώνων ἵππω τώδ’ ἐνόησα ποδώκεοσ Αἰακίδαο ἐσ πόλεμον προφανέντε σὺν ἡνιόχοισι κακοῖσι· τώ κεν ἐελποίμην αἱρησέμεν, εἰ σύ γε θυμῷ σῷ ἐθέλεισ, ἐπεὶ οὐκ ἂν ἐφορμηθέντε γε νῶϊ τλαῖεν ἐναντίβιον στάντεσ μαχέσασθαι Ἄρηϊ. ὣσ ἔφατ’, οὐδ’ ἀπίθησεν ἐὺ̈σ πάϊσ Ἀγχίσαο.
τὼ δ’ ἰθὺσ βήτην βοέῃσ εἰλυμένω ὤμουσ αὐῄσι στερεῇσι· πολὺσ δ’ ἐπελήλατο χαλκόσ. τοῖσι δ’ ἅμα Χρομίοσ τε καὶ Ἄρητοσ θεοειδὴσ ἠί̈σαν ἀμφότεροι· μάλα δέ σφισιν ἔλπετο θυμὸσ αὐτώ τε κτενέειν ἐλάαν τ’ ἐριαύχενασ ἵππουσ νήπιοι, οὐδ’ ἄρ’ ἔμελλον ἀναιμωτί γε νέεσθαι αὖτισ ἀπ’ Αὐτομέδοντοσ. ὃ δ’ εὐξάμενοσ Διὶ πατρὶ ἀλκῆσ καὶ σθένεοσ πλῆτο φρένασ ἀμφὶ μελαίνασ· αὐτίκα δ’ Ἀλκιμέδοντα προσηύδα πιστὸν ἑταῖρον· Ἀλκίμεδον μὴ δή μοι ἀπόπροθεν ἰσχέμεν ἵππουσ, ἀλλὰ μάλ’ ἐμπνείοντε μεταφρένῳ· οὐ γὰρ ἔγωγε Ἕκτορα Πριαμίδην μένεοσ σχήσεσθαι ὀί̈ω, πρίν γ’ ἐπ’ Ἀχιλλῆοσ καλλίτριχε βήμεναι ἵππω νῶϊ κατακτείναντα, φοβῆσαί τε στίχασ ἀνδρῶν Ἀργείων, ἤ κ’ αὐτὸσ ἐνὶ πρώτοισιν ἁλοίη. ὣσ εἰπὼν Αἰάντε καλέσσατο καὶ Μενέλαον·
Αἰάντ’ Ἀργείων ἡγήτορε καὶ Μενέλαε ἤτοι μὲν τὸν νεκρὸν ἐπιτράπεθ’ οἵ περ ἄριστοι ἀμφ’ αὐτῷ βεβάμεν καὶ ἀμύνεσθαι στίχασ ἀνδρῶν, νῶϊν δὲ ζωοῖσιν ἀμύνετε νηλεὲσ ἦμαρ· τῇδε γὰρ ἔβρισαν πόλεμον κάτα δακρυόεντα Ἕκτωρ Αἰνείασ θ’, οἳ Τρώων εἰσὶν ἄριστοι. ἀλλ’ ἤτοι μὲν ταῦτα θεῶν ἐν γούνασι κεῖται· ἥσω γὰρ καὶ ἐγώ, τὰ δέ κεν Διὶ πάντα μελήσει. ἦ ῥα, καὶ ἀμπεπαλὼν προί̈ει δολιχόσκιον ἔγχοσ, καὶ βάλεν Ἀρήτοιο κατ’ ἀσπίδα πάντοσ’ ἐί̈σην·
ἣ δ’ οὐκ ἔγχοσ ἔρυτο, διὰ πρὸ δὲ εἴσατο χαλκόσ, νειαίρῃ δ’ ἐν γαστρὶ διὰ ζωστῆροσ ἔλασσεν. ὡσ δ’ ὅτ’ ἂν ὀξὺν ἔχων πέλεκυν αἰζήϊοσ ἀνὴρ κόψασ ἐξόπιθεν κεράων βοὸσ ἀγραύλοιο ἶνα τάμῃ διὰ πᾶσαν, ὃ δὲ προθορὼν ἐρίπῃσιν, ὣσ ἄρ’ ὅ γε προθορὼν πέσεν ὕπτιοσ· ἐν δέ οἱ ἔγχοσ νηδυίοισι μάλ’ ὀξὺ κραδαινόμενον λύε γυῖα. Ἕκτωρ δ’ Αὐτομέδοντοσ ἀκόντισε δουρὶ φαεινῷ· ἀλλ’ ὃ μὲν ἄντα ἰδὼν ἠλεύατο χάλκεον ἔγχοσ· πρόσσω γὰρ κατέκυψε, τὸ δ’ ἐξόπιθεν δόρυ μακρὸν οὔδει ἐνισκίμφθη, ἐπὶ δ’ οὐρίαχοσ πελεμίχθη ἔγχεοσ· ἔνθα δ’ ἔπειτ’ ἀφίει μένοσ ὄβριμοσ Ἄρησ. καί νύ κε δὴ ξιφέεσσ’ αὐτοσχεδὸν ὁρμηθήτην εἰ μή σφω’ Αἰάντε διέκριναν μεμαῶτε, οἵ ῥ’ ἦλθον καθ’ ὅμιλον ἑταίρου κικλήσκοντοσ· τοὺσ ὑποταρβήσαντεσ ἐχώρησαν πάλιν αὖτισ Ἕκτωρ Αἰνείασ τ’ ἠδὲ Χρομίοσ θεοειδήσ, Ἄρητον δὲ κατ’ αὖθι λίπον δεδαϊγμένον ἦτορ κείμενον· Αὐτομέδων δὲ θοῷ ἀτάλαντοσ Ἄρηϊ τεύχεά τ’ ἐξενάριξε καὶ εὐχόμενοσ ἔποσ ηὔδα· ἦ δὴ μὰν ὀλίγον γε Μενοιτιάδαο θανόντοσ κῆρ ἄχεοσ μεθέηκα χερείονά περ καταπέφνων. ὣσ εἰπὼν ἐσ δίφρον ἑλὼν ἔναρα βροτόεντα θῆκ’, ἂν δ’ αὐτὸσ ἔβαινε πόδασ καὶ χεῖρασ ὕπερθεν αἱματόεισ ὥσ τίσ τε λέων κατὰ ταῦρον ἐδηδώσ.
ἂψ δ’ ἐπὶ Πατρόκλῳ τέτατο κρατερὴ ὑσμίνη ἀργαλέη πολύδακρυσ, ἔγειρε δὲ νεῖκοσ Ἀθήνη οὐρανόθεν καταβᾶσα·
προῆκε γὰρ εὐρύοπα Ζεὺσ ὀρνύμεναι Δαναούσ· δὴ γὰρ νόοσ ἐτράπετ’ αὐτοῦ. ἠύ̈τε πορφυρέην ἶριν θνητοῖσι τανύσσῃ Ζεὺσ ἐξ οὐρανόθεν τέρασ ἔμμεναι ἢ πολέμοιο ἢ καὶ χειμῶνοσ δυσθαλπέοσ, ὅσ ῥά τε ἔργων ἀνθρώπουσ ἀνέπαυσεν ἐπὶ χθονί, μῆλα δὲ κήδει, ὣσ ἣ πορφυρέῃ νεφέλῃ πυκάσασα ἓ αὐτὴν δύσετ’ Ἀχαιῶν ἔθνοσ, ἔγειρε δὲ φῶτα ἕκαστον. πρῶτον δ’ Ἀτρέοσ υἱὸν ἐποτρύνουσα προσηύδα ἴφθιμον Μενέλαον· ὃ γάρ ῥά οἱ ἐγγύθεν ἠε͂ν· εἰσαμένη Φοίνικι δέμασ καὶ ἀτειρέα φωνήν· σοὶ μὲν δὴ Μενέλαε κατηφείη καὶ ὄνειδοσ ἔσσεται εἴ κ’ Ἀχιλῆοσ ἀγαυοῦ πιστὸν ἑταῖρον τείχει ὕπο Τρώων ταχέεσ κύνεσ ἑλκήσουσιν. ἀλλ’ ἔχεο κρατερῶσ, ὄτρυνε δὲ λαὸν ἅπαντα. τὴν δ’ αὖτε προσέειπε βοὴν ἀγαθὸσ Μενέλαοσ·
Φοῖνιξ ἄττα γεραιὲ παλαιγενέσ, εἰ γὰρ Ἀθήνη δοίη κάρτοσ ἐμοί, βελέων δ’ ἀπερύκοι ἐρωήν· τώ κεν ἔγωγ’ ἐθέλοιμι παρεστάμεναι καὶ ἀμύνειν Πατρόκλῳ· μάλα γάρ με θανὼν ἐσεμάσσατο θυμόν. ἀλλ’ Ἕκτωρ πυρὸσ αἰνὸν ἔχει μένοσ, οὐδ’ ἀπολήγει χαλκῷ δηϊόων· τῷ γὰρ Ζεὺσ κῦδοσ ὀπάζει. ὣσ φάτο, γήθησεν δὲ θεὰ γλαυκῶπισ Ἀθήνη, ὅττί ῥά οἱ πάμπρωτα θεῶν ἠρήσατο πάντων.
ἐν δὲ βίην ὤμοισι καὶ ἐν γούνεσσιν ἔθηκε, καί οἱ μυίησ θάρσοσ ἐνὶ στήθεσσιν ἐνῆκεν, ἥ τε καὶ ἐργομένη μάλα περ χροὸσ ἀνδρομέοιο ἰσχανάᾳ δακέειν, λαρόν τέ οἱ αἷμ’ ἀνθρώπου· τοίου μιν θάρσευσ πλῆσε φρένασ ἀμφὶ μελαίνασ, βῆ δ’ ἐπὶ Πατρόκλῳ, καὶ ἀκόντισε δουρὶ φαεινῷ. ἔσκε δ’ ἐνὶ Τρώεσσι Ποδῆσ υἱὸσ Ηἐτίωνοσ ἀφνειόσ τ’ ἀγαθόσ τε· μάλιστα δέ μιν τίεν Ἕκτωρ δήμου, ἐπεί οἱ ἑταῖροσ ἐήν φίλοσ εἰλαπιναστήσ· τόν ῥα κατὰ ζωστῆρα βάλε ξανθὸσ Μενέλαοσ ἀί̈ξαντα φόβον δέ, διὰ πρὸ δὲ χαλκὸν ἔλασσε· δούπησεν δὲ πεσών· ἀτὰρ Ἀτρεί̈δησ Μενέλαοσ νεκρὸν ὑπ’ ἐκ Τρώων ἔρυσεν μετὰ ἔθνοσ ἑταίρων. Ἕκτορα δ’ ἐγγύθεν ἱστάμενοσ ὄτρυνεν Ἀπόλλων Φαίνοπι Ἀσιάδῃ ἐναλίγκιοσ, ὅσ οἱ ἁπάντων ξείνων φίλτατοσ ἔσκεν Ἀβυδόθι οἰκία ναίων·
τῷ μιν ἐεισάμενοσ προσέφη ἑκάεργοσ Ἀπόλλων· Ἕκτορ τίσ κέ σ’ ἔτ’ ἄλλοσ Ἀχαιῶν ταρβήσειεν; οἱο͂ν δὴ Μενέλαον ὑπέτρεσασ, ὃσ τὸ πάροσ γε μαλθακὸσ αἰχμητήσ· νῦν δ’ οἴχεται οἰο͂σ ἀείρασ νεκρὸν ὑπ’ ἐκ Τρώων, σὸν δ’ ἔκτανε πιστὸν ἑταῖρον ἐσθλὸν ἐνὶ προμάχοισι Ποδῆν υἱὸν Ηἐτίωνοσ. ὣσ φάτο, τὸν δ’ ἄχεοσ νεφέλη ἐκάλυψε μέλαινα, βῆ δὲ διὰ προμάχων κεκορυθμένοσ αἴθοπι χαλκῷ.
καὶ τότ’ ἄρα Κρονίδησ ἕλετ’ αἰγίδα θυσσανόεσσαν μαρμαρέην, Ἴδην δὲ κατὰ νεφέεσσι κάλυψεν, ἀστράψασ δὲ μάλα μεγάλ’ ἔκτυπε, τὴν δὲ τίναξε, νίκην δὲ Τρώεσσι δίδου, ἐφόβησε δ’ Ἀχαιούσ. πρῶτοσ Πηνέλεωσ Βοιώτιοσ ἦρχε φόβοιο.
βλῆτο γὰρ ὦμον δουρὶ πρόσω τετραμμένοσ αἰεὶ ἄκρον ἐπιλίγδην· γράψεν δέ οἱ ὀστέον ἄχρισ αἰχμὴ Πουλυδάμαντοσ· ὃ γάρ ῥ’ ἔβαλε σχεδὸν ἐλθών. Λήϊτον αὖθ’ Ἕκτωρ σχεδὸν οὔτασε χεῖρ’ ἐπὶ καρπῷ υἱὸν Ἀλεκτρυόνοσ μεγαθύμου, παῦσε δὲ χάρμησ· τρέσσε δὲ παπτήνασ, ἐπεὶ οὐκέτι ἔλπετο θυμῷ ἔγχοσ ἔχων ἐν χειρὶ μαχήσεσθαι Τρώεσσιν. Ἕκτορα δ’ Ἰδομενεὺσ μετὰ Λήϊτον ὁρμηθέντα βεβλήκει θώρηκα κατὰ στῆθοσ παρὰ μαζόν· ἐν καυλῷ δ’ ἐάγη δολιχὸν δόρυ, τοὶ δὲ βόησαν Τρῶεσ· ὃ δ’ Ἰδομενῆοσ ἀκόντισε Δευκαλίδαο δίφρῳ ἐφεσταότοσ· τοῦ μέν ῥ’ ἀπὸ τυτθὸν ἅμαρτεν· αὐτὰρ ὃ Μηριόναο ὀπάονά θ’ ἡνίοχόν τε Κοίρανον, ὅσ ῥ’ ἐκ Λύκτου ἐϋκτιμένησ ἕπετ’ αὐτῷ· πεζὸσ γὰρ τὰ πρῶτα λιπὼν νέασ ἀμφιελίσσασ ἤλυθε, καί κε Τρωσὶ μέγα κράτοσ ἐγγυάλιξεν, εἰ μὴ Κοίρανοσ ὦκα ποδώκεασ ἤλασεν ἵππουσ· καὶ τῷ μὲν φάοσ ἦλθεν, ἄμυνε δὲ νηλεὲσ ἦμαρ, αὐτὸσ δ’ ὤλεσε θυμὸν ὑφ’ Ἕκτοροσ ἀνδροφόνοιο· τὸν βάλ’ ὑπὸ γναθμοῖο καὶ οὐάτοσ, ἐκ δ’ ἄρ’ ὀδόντασ ὦσε δόρυ πρυμνόν, διὰ δὲ γλῶσσαν τάμε μέσσην. ἤριπε δ’ ἐξ ὀχέων, κατὰ δ’ ἡνία χεῦεν ἔραζε. καὶ τά γε Μηριόνησ ἔλαβεν χείρεσσι φίλῃσι κύψασ ἐκ πεδίοιο, καὶ Ἰδομενῆα προσηύδα· μάστιε νῦν εἱο͂́σ κε θοὰσ ἐπὶ νῆασ ἵκηαι· γιγνώσκεισ δὲ καὶ αὐτὸσ ὅ τ’ οὐκέτι κάρτοσ Ἀχαιῶν. ὣσ ἔφατ’, Ἰδομενεὺσ δ’ ἵμασεν καλλίτριχασ ἵππουσ νῆασ ἔπι γλαφυράσ·
δὴ γὰρ δέοσ ἔμπεσε θυμῷ. οὐδ’ ἔλαθ’ Αἰάντα μεγαλήτορα καὶ Μενέλαον Ζεύσ, ὅτε δὴ Τρώεσσι δίδου ἑτεραλκέα νίκην.
τοῖσι δὲ μύθων ἦρχε μέγασ Τελαμώνιοσ Αἰάσ· ὢ πόποι ἤδη μέν κε καὶ ὃσ μάλα νήπιόσ ἐστι γνοίη ὅτι Τρώεσσι πατὴρ Ζεὺσ αὐτὸσ ἀρήγει. τῶν μὲν γὰρ πάντων βέλε’ ἅπτεται ὅσ τισ ἀφήῃ ἢ κακὸσ ἢ ἀγαθόσ· Ζεὺσ δ’ ἔμπησ πάντ’ ἰθύνει· ἡμῖν δ’ αὔτωσ πᾶσιν ἐτώσια πίπτει ἔραζε. ἀλλ’ ἄγετ’ αὐτοί περ φραζώμεθα μῆτιν ἀρίστην, ἠμὲν ὅπωσ τὸν νεκρὸν ἐρύσσομεν, ἠδὲ καὶ αὐτοὶ χάρμα φίλοισ ἑτάροισι γενώμεθα νοστήσαντεσ, οἵ που δεῦρ’ ὁρόωντεσ ἀκηχέδατ’, οὐδ’ ἔτι φασὶν Ἕκτοροσ ἀνδροφόνοιο μένοσ καὶ χεῖρασ ἀάπτουσ σχήσεσθ’, ἀλλ’ ἐν νηυσὶ μελαίνῃσιν πεσέεσθαι. εἰή δ’ ὅσ τισ ἑταῖροσ ἀπαγγείλειε τάχιστα Πηλεί̈δῃ, ἐπεὶ οὔ μιν ὀί̈ομαι οὐδὲ πεπύσθαι λυγρῆσ ἀγγελίησ, ὅτι οἱ φίλοσ ὤλεθ’ ἑταῖροσ. ἀλλ’ οὔ πῃ δύναμαι ἰδέειν τοιοῦτον Ἀχαιῶν· ἠέρι γὰρ κατέχονται ὁμῶσ αὐτοί τε καὶ ἵπποι. Ζεῦ πάτερ ἀλλὰ σὺ ῥῦσαι ὑπ’ ἠέροσ υἱᾶσ Ἀχαιῶν, ποίησον δ’ αἴθρην, δὸσ δ’ ὀφθαλμοῖσιν ἰδέσθαι· ἐν δὲ φάει καὶ ὄλεσσον, ἐπεί νύ τοι εὐάδεν οὕτωσ. ὣσ φάτο, τὸν δὲ πατὴρ ὀλοφύρατο δάκρυ χέοντα·
αὐτίκα δ’ ἠέρα μὲν σκέδασεν καὶ ἀπῶσεν ὀμίχλην, ἠέλιοσ δ’ ἐπέλαμψε, μάχη δ’ ἐπὶ πᾶσα φαάνθη· καὶ τότ’ ἄρ’ Αἰάσ εἶπε βοὴν ἀγαθὸν Μενέλαον· σκέπτεο νῦν Μενέλαε διοτρεφὲσ αἴ κεν ἴδηαι ζωὸν ἔτ’ Ἀντίλοχον μεγαθύμου Νέστοροσ υἱόν, ὄτρυνον δ’ Ἀχιλῆϊ δαί̈φρονι θᾶσσον ἰόντα εἰπεῖν ὅττι ῥά οἱ πολὺ φίλτατοσ ὤλεθ’ ἑταῖροσ. ὣσ ἔφατ’, οὐδ’ ἀπίθησε βοὴν ἀγαθὸσ Μενέλαοσ, βῆ δ’ ἰέναι ὥσ τίσ τε λέων ἀπὸ μεσσαύλοιο, ὅσ τ’ ἐπεὶ ἄρ κε κάμῃσι κύνασ τ’ ἄνδρασ τ’ ἐρεθίζων, οἵ τέ μιν οὐκ εἰῶσι βοῶν ἐκ πῖαρ ἑλέσθαι πάννυχοι ἐγρήσσοντεσ·
νῦν αὖ θάνατοσ καὶ μοῖρα κιχάνει. ὃ δὲ κρειῶν ἐρατίζων ἰθύει, ἀλλ’ οὔ τι πρήσσει· θαμέεσ γὰρ ἄκοντεσ ἀντίον ἀί̈σσουσι θρασειάων ἀπὸ χειρῶν, καιόμεναί τε δεταί, τάσ τε τρεῖ ἐσσύμενόσ περ· ἠῶθεν δ’ ἀπονόσφιν ἔβη τετιηότι θυμῷ· ὣσ ἀπὸ Πατρόκλοιο βοὴν ἀγαθὸσ Μενέλαοσ ἠί̈ε πόλλ’ ἀέκων· περὶ γὰρ δίε μή μιν Ἀχαιοὶ ἀργαλέου πρὸ φόβοιο ἕλωρ δηί̈οισι λίποιεν. πολλὰ δὲ Μηριόνῃ τε καὶ Αἰάντεσσ’ ἐπέτελλεν· Αἰάντ’ Ἀργείων ἡγήτορε Μηριόνη τε νῦν τισ ἐνηείησ Πατροκλῆοσ δειλοῖο μνησάσθω· πᾶσιν γὰρ ἐπίστατο μείλιχοσ εἶναι ζωὸσ ἐών· ὣσ ἄρα φωνήσασ ἀπέβη ξανθὸσ Μενέλαοσ, πάντοσε παπταίνων ὥσ τ’ αἰετόσ, ὅν ῥά τέ φασιν ὀξύτατον δέρκεσθαι ὑπουρανίων πετεηνῶν, ὅν τε καὶ ὑψόθ’ ἐόντα πόδασ ταχὺσ οὐκ ἔλαθε πτὼξ θάμνῳ ὑπ’ ἀμφικόμῳ κατακείμενοσ, ἀλλά τ’ ἐπ’ αὐτῷ ἔσσυτο, καί τέ μιν ὦκα λαβὼν ἐξείλετο θυμόν.
ὣσ τότε σοὶ Μενέλαε διοτρεφὲσ ὄσσε φαεινὼ πάντοσε δινείσθην πολέων κατὰ ἔθνοσ ἑταίρων, εἴ που Νέστοροσ υἱὸν ἔτι ζώοντα ἴδοιτο. τὸν δὲ μάλ’ αἶψ’ ἐνόησε μάχησ ἐπ’ ἀριστερὰ πάσησ θαρσύνονθ’ ἑτάρουσ καὶ ἐποτρύνοντα μάχεσθαι, ἀγχοῦ δ’ ἱστάμενοσ προσέφη ξανθὸσ Μενέλαοσ· Ἀντίλοχ’ εἰ δ’ ἄγε δεῦρο διοτρεφὲσ ὄφρα πύθηαι λυγρῆσ ἀγγελίησ, ἣ μὴ ὤφελλε γενέσθαι. ἤδη μὲν σὲ καὶ αὐτὸν ὀί̈ομαι εἰσορόωντα γιγνώσκειν ὅτι πῆμα θεὸσ Δαναοῖσι κυλίνδει, νίκη δὲ Τρώων· πέφαται δ’ ὤριστοσ Ἀχαιῶν Πάτροκλοσ, μεγάλη δὲ ποθὴ Δαναοῖσι τέτυκται. ἀλλὰ σύ γ’ αἶψ’ Ἀχιλῆϊ θέων ἐπὶ νῆασ Ἀχαιῶν εἰπεῖν, αἴ κε τάχιστα νέκυν ἐπὶ νῆα σαώσῃ γυμνόν· ἀτὰρ τά γε τεύχε’ ἔχει κορυθαίολοσ Ἕκτωρ. ὣσ ἔφατ’, Ἀντίλοχοσ δὲ κατέστυγε μῦθον ἀκούσασ·
δὴν δέ μιν ἀμφασίη ἐπέων λάβε, τὼ δέ οἱ ὄσσε δακρυόφι πλῆσθεν, θαλερὴ δέ οἱ ἔσχετο φωνή. ἀλλ’ οὐδ’ ὧσ Μενελάου ἐφημοσύνησ ἀμέλησε, βῆ δὲ θέειν, τὰ δὲ τεύχε’ ἀμύμονι δῶκεν ἑταίρῳ Λαοδόκῳ, ὅσ οἱ σχεδὸν ἔστρεφε μώνυχασ ἵππουσ. τὸν μὲν δάκρυ χέοντα πόδεσ φέρον ἐκ πολέμοιο Πηλεί̈δῃ Ἀχιλῆϊ κακὸν ἔποσ ἀγγελέοντα.
οὐδ’ ἄρα σοὶ Μενέλαε διοτρεφὲσ ἤθελε θυμὸσ τειρομένοισ ἑτάροισιν ἀμυνέμεν, ἔνθεν ἀπῆλθεν Ἀντίλοχοσ, μεγάλη δὲ ποθὴ Πυλίοισιν ἐτύχθη· ἀλλ’ ὅ γε τοῖσιν μὲν Θρασυμήδεα δῖον ἀνῆκεν, αὐτὸσ δ’ αὖτ’ ἐπὶ Πατρόκλῳ ἡρ́ωϊ βεβήκει, στῆ δὲ παρ’ Αἰάντεσσι θέων, εἶθαρ δὲ προσηύδα· κεῖνον μὲν δὴ νηυσὶν ἐπιπροέηκα θοῇσιν ἐλθεῖν εἰσ Ἀχιλῆα πόδασ ταχύν· οὐδέ μιν οἰώ νῦν ἰέναι μάλα περ κεχολωμένον Ἕκτορι δίῳ· οὐ γάρ πωσ ἂν γυμνὸσ ἐὼν Τρώεσσι μάχοιτο. ἡμεῖσ δ’ αὐτοί περ φραζώμεθα μῆτιν ἀρίστην, ἠμὲν ὅπωσ τὸν νεκρὸν ἐρύσσομεν, ἠδὲ καὶ αὐτοὶ Τρώων ἐξ ἐνοπῆσ θάνατον καὶ κῆρα φύγωμεν. τὸν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα μέγασ Τελαμώνιοσ Αἰάσ·
πάντα κατ’ αἶσαν ἐείπεσ ἀγακλεὲσ ὦ Μενέλαε· ἀλλὰ σὺ μὲν καὶ Μηριόνησ ὑποδύντε μάλ’ ὦκα νεκρὸν ἀείραντεσ φέρετ’ ἐκ πόνου· αὐτὰρ ὄπισθε νῶϊ μαχησόμεθα Τρωσίν τε καὶ Ἕκτορι δίῳ ἶσον θυμὸν ἔχοντεσ ὁμώνυμοι, οἳ τὸ πάροσ περ μίμνομεν ὀξὺν Ἄρηα παρ’ ἀλλήλοισι μένοντεσ. ὣσ ἔφαθ’, οἳ δ’ ἄρα νεκρὸν ἀπὸ χθονὸσ ἀγκάζοντο ὕψι μάλα μεγάλωσ·
ἐπὶ δ’ ἰάχε λαὸσ ὄπισθε Τρωϊκόσ, ὡσ εἴδοντο νέκυν αἴροντασ Ἀχαιούσ. ἴθυσαν δὲ κύνεσσιν ἐοικότεσ, οἵ τ’ ἐπὶ κάπρῳ βλημένῳ ἀί̈ξωσι πρὸ κούρων θηρητήρων· ἑώσ μὲν γάρ τε θέουσι διαρραῖσαι μεμαῶτεσ, ἀλλ’ ὅτε δή ῥ’ ἐν τοῖσιν ἑλίξεται ἀλκὶ πεποιθώσ, ἄψ τ’ ἀνεχώρησαν διά τ’ ἔτρεσαν ἄλλυδισ ἄλλοσ. ὣσ Τρῶεσ εἱο͂σ μὲν ὁμιλαδὸν αἰὲν ἕποντο νύσσοντεσ ξίφεσίν τε καὶ ἔγχεσιν ἀμφιγύοισιν· ἀλλ’ ὅτε δή ῥ’ Αἰάντε μεταστρεφθέντε κατ’ αὐτοὺσ σταίησαν, τῶν δὲ τράπετο χρώσ, οὐδέ τισ ἔτλη πρόσσω ἀί̈ξασ περὶ νεκροῦ δηριάασθαι. ὣσ οἵ γ’ ἐμμεμαῶτε νέκυν φέρον ἐκ πολέμοιο νῆασ ἔπι γλαφυράσ·
ἐπὶ δὲ πτόλεμοσ τέτατό σφιν ἄγριοσ ἠύ̈τε πῦρ, τό τ’ ἐπεσσύμενον πόλιν ἀνδρῶν ὄρμενον ἐξαίφνησ φλεγέθει, μινύθουσι δὲ οἶκοι ἐν σέλαϊ μεγάλῳ· τὸ δ’ ἐπιβρέμει ἲσ ἀνέμοιο. ὣσ μὲν τοῖσ ἵππων τε καὶ ἀνδρῶν αἰχμητάων ἀζηχὴσ ὀρυμαγδὸσ ἐπήϊεν ἐρχομένοισιν· οἳ δ’ ὥσ θ’ ἡμίονοι κρατερὸν μένοσ ἀμφιβαλόντεσ ἕλκωσ’ ἐξ ὄρεοσ κατὰ παιπαλόεσσαν ἀταρπὸν ἢ δοκὸν ἠὲ δόρυ μέγα νήϊον· ἐν δέ τε θυμὸσ τείρεθ’ ὁμοῦ καμάτῳ τε καὶ ἱδρῷ σπευδόντεσσιν· ὣσ οἵ γ’ ἐμμεμαῶτε νέκυν φέρον. αὐτὰρ ὄπισθεν Αἰάντ’ ἰσχανέτην, ὥσ τε πρὼν ἰσχάνει ὕδωρ ὑλήεισ πεδίοιο διαπρύσιον τετυχηκώσ, ὅσ τε καὶ ἰφθίμων ποταμῶν ἀλεγεινὰ ῥέεθρα ἴσχει, ἄφαρ δέ τε πᾶσι ῥόον πεδίον δὲ τίθησι πλάζων· οὐδέ τί μιν σθένεϊ ῥηγνῦσι ῥέοντεσ· ὣσ αἰεὶ Αἰάντε μάχην ἀνέεργον ὀπίσσω Τρώων· οἳ δ’ ἅμ’ ἕποντο, δύω δ’ ἐν τοῖσι μάλιστα Αἰνείασ τ’ Ἀγχισιάδησ καὶ φαίδιμοσ Ἕκτωρ. τῶν δ’ ὥσ τε ψαρῶν νέφοσ ἔρχεται ἠὲ κολοιῶν οὖλον κεκλήγοντεσ, ὅτε προί̈δωσιν ἰόντα κίρκον, ὅ τε σμικρῇσι φόνον φέρει ὀρνίθεσσιν, ὣσ ἄρ’ ὑπ’ Αἰνείᾳ τε καὶ Ἕκτορι κοῦροι Ἀχαιῶν οὖλον κεκλήγοντεσ ἴσαν, λήθοντο δὲ χάρμησ. πολλὰ δὲ τεύχεα καλὰ πέσον περί τ’ ἀμφί τε τάφρον φευγόντων Δαναῶν· πολέμου δ’ οὐ γίγνετ’ ἐρωή.
호흡부호 보기
강세부호 보기
장단부호 보기
작은 Iota 보기
모든 부호 보기