Homer, Iliad, Book 16 2:

ὣσ οἳ μὲν περὶ νηὸσ ἐϋσσέλμοιο μάχοντο· ἐξαύδα, μὴ κεῦθε νόῳ, ἵνα εἴδομεν ἄμφω. Πάτροκλοσ δ’ Ἀχιλῆϊ παρίστατο ποιμένι λαῶν δάκρυα θερμὰ χέων ὥσ τε κρήνη μελάνυδροσ, ἥ τε κατ’ αἰγίλιποσ πέτρησ δνοφερὸν χέει ὕδωρ. τὸν δὲ ἰδὼν ᾤκτιρε ποδάρκησ δῖοσ Ἀχιλλεύσ, καί μιν φωνήσασ ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· τίπτε δεδάκρυσαι Πατρόκλεεσ, ἠύ̈τε κούρη νηπίη, ἥ θ’ ἅμα μητρὶ θέουσ’ ἀνελέσθαι ἀνώγει εἱανοῦ ἁπτομένη, καί τ’ ἐσσυμένην κατερύκει, δακρυόεσσα δέ μιν ποτιδέρκεται, ὄφρ’ ἀνέληται· τῇ ἴκελοσ Πάτροκλε τέρεν κατὰ δάκρυον εἴβεισ. ἠέ τι Μυρμιδόνεσσι πιφαύσκεαι, ἢ ἐμοὶ αὐτῷ, ἠε͂́ τιν’ ἀγγελίην Φθίησ ἐξέκλυεσ οἰο͂σ; ζώειν μὰν ἔτι φασὶ Μενοίτιον Ἄκτοροσ υἱόν, ζώει δ’ Αἰακίδησ Πηλεὺσ μετὰ Μυρμιδόνεσσι; τῶν κε μάλ’ ἀμφοτέρων ἀκαχοίμεθα τεθνηώτων. ἠε͂ σύ γ’ Ἀργείων ὀλοφύρεαι, ὡσ ὀλέκονται νηυσὶν ἔπι γλαφυρῇσιν ὑπερβασίησ ἕνεκα σφῆσ;