헬라어 문장 검색 - Ηομερ́ΙλιαδΓρ́15́

(호메로스, 일리아스, Book 15)

αὐτὰρ ἐπεὶ διά τε σκόλοπασ καὶ τάφρον ἔβησαν φεύγοντεσ, πολλοὶ δὲ δάμεν Δαναῶν ὑπὸ χερσίν, οἳ μὲν δὴ παρ’ ὄχεσφιν ἐρητύοντο μένοντεσ χλωροὶ ὑπαὶ δείουσ πεφοβημένοι· ἔγρετο δὲ Ζεὺσ Ἴδησ ἐν κορυφῇσι παρὰ χρυσοθρόνου Ἥρησ, στῆ δ’ ἄρ’ ἀναί̈ξασ, ἴδε δὲ Τρῶασ καὶ Ἀχαιοὺσ τοὺσ μὲν ὀρινομένουσ, τοὺσ δὲ κλονέοντασ ὄπισθεν Ἀργείουσ, μετὰ δέ σφι Ποσειδάωνα ἄνακτα· Ἕκτορα δ’ ἐν πεδίῳ ἴδε κείμενον, ἀμφὶ δ’ ἑταῖροι εἱάθ’, ὃ δ’ ἀργαλέῳ ἔχετ’ ἄσθματι κῆρ ἀπινύσσων αἷμ’ ἐμέων, ἐπεὶ οὔ μιν ἀφαυρότατοσ βάλ’ Ἀχαιῶν. τὸν δὲ ἰδὼν ἐλέησε πατὴρ ἀνδρῶν τε θεῶν τε, δεινὰ δ’ ὑπόδρα ἰδὼν Ἥρην πρὸσ μῦθον ἐείπεν· ἦ μάλα δὴ κακότεχνοσ ἀμήχανε σὸσ δόλοσ Ἥρη Ἕκτορα δῖον ἔπαυσε μάχησ, ἐφόβησε δὲ λαούσ. οὐ μὰν οἶδ’ εἰ αὖτε κακορραφίησ ἀλεγεινῆσ πρώτη ἐπαύρηαι καί σε πληγῇσιν ἱμάσσω. ἦ οὐ μέμνῃ ὅτε τ’ ἐκρέμω ὑψόθεν, ἐκ δὲ ποδοῖιν ἄκμονασ ἧκα δύω, περὶ χερσὶ δὲ δεσμὸν ἰήλα χρύσεον ἄρρηκτον; σὺ δ’ ἐν αἰθέρι καὶ νεφέλῃσιν ἐκρέμω· ἠλάστεον δὲ θεοὶ κατὰ μακρὸν Ὄλυμπον, λῦσαι δ’ οὐκ ἐδύναντο παρασταδόν· ὃν δὲ λάβοιμι ῥίπτασκον τεταγὼν ἀπὸ βηλοῦ ὄφρ’ ἂν ἵκηται γῆν ὀλιγηπελέων· ἐμὲ δ’ οὐδ’ ὧσ θυμὸν ἀνίει ἀζηχὴσ ὀδύνη Ἡρακλῆοσ θείοιο, τὸν σὺ ξὺν Βορέῃ ἀνέμῳ πεπιθοῦσα θυέλλασ πέμψασ ἐπ’ ἀτρύγετον πόντον κακὰ μητιόωσα, καί μιν ἔπειτα Κόων δ’ εὖ ναιομένην ἀπένεικασ. τὸν μὲν ἐγὼν ἔνθεν ῥυσάμην καὶ ἀνήγαγον αὖτισ Ἄργοσ ἐσ ἱππόβοτον καὶ πολλά περ ἀθλήσαντα. τῶν σ’ αὖτισ μνήσω ἵν’ ἀπολλήξῃσ ἀπατάων, ὄφρα ἴδῃ ἤν τοι χραίσμῃ φιλότησ τε καὶ εὐνή, ἣν ἐμίγησ ἐλθοῦσα θεῶν ἄπο καί μ’ ἀπάτησασ. ὣσ φάτο, ῥίγησεν δὲ βοῶπισ πότνια Ἥρη, καί μιν φωνήσασ’ ἔπεα πτερόεντα προσηύδα·

ἴστω νῦν τόδε Γαῖα καὶ Οὐρανὸσ εὐρὺσ ὕπερθε καὶ τὸ κατειβόμενον Στυγὸσ ὕδωρ, ὅσ τε μέγιστοσ ὁρ́κοσ δεινότατόσ τε πέλει μακάρεσσι θεοῖσι, σή θ’ ἱερὴ κεφαλὴ καὶ νωί̈τερον λέχοσ αὐτῶν κουρίδιον, τὸ μὲν οὐκ ἂν ἐγώ ποτε μὰψ ὀμόσαιμι· μὴ δι’ ἐμὴν ἰότητα Ποσειδάων ἐνοσίχθων πημαίνει Τρῶάσ τε καὶ Ἕκτορα, τοῖσι δ’ ἀρήγει, ἀλλά που αὐτὸν θυμὸσ ἐποτρύνει καὶ ἀνώγει, τειρομένουσ δ’ ἐπὶ νηυσὶν ἰδὼν ἐλέησεν Ἀχαιούσ. αὐτάρ τοι καὶ κείνῳ ἐγὼ παραμυθησαίμην τῇ ἴμεν ᾗ κεν δὴ σὺ κελαινεφὲσ ἡγεμονεύῃσ. ὣσ φάτο, μείδησεν δὲ πατὴρ ἀνδρῶν τε θεῶν τε, καί μιν ἀμειβόμενοσ ἔπεα πτερόεντα προσηύδα·

εἰ μὲν δὴ σύ γ’ ἔπειτα βοῶπισ πότνια Ἥρη ἶσον ἐμοὶ φρονέουσα μετ’ ἀθανάτοισι καθίζοισ, τώ κε Ποσειδάων γε, καὶ εἰ μάλα βούλεται ἄλλῃ, αἶψα μεταστρέψειε νόον μετὰ σὸν καὶ ἐμὸν κῆρ. ἀλλ’ εἰ δή ῥ’ ἐτεόν γε καὶ ἀτρεκέωσ ἀγορεύεισ, ἔρχεο νῦν μετὰ φῦλα θεῶν, καὶ δεῦρο κάλεσσον Ἶρίν τ’ ἐλθέμεναι καὶ Ἀπόλλωνα κλυτότοξον, ὄφρ’ ἣ μὲν μετὰ λαὸν Ἀχαιῶν χαλκοχιτώνων ἔλθῃ, καὶ εἴπῃσι Ποσειδάωνι ἄνακτι παυσάμενον πολέμοιο τὰ ἃ πρὸσ δώμαθ’ ἱκέσθαι, Ἕκτορα δ’ ὀτρύνῃσι μάχην ἐσ Φοῖβοσ Ἀπόλλων, αὖτισ δ’ ἐμπνεύσῃσι μένοσ, λελάθῃ δ’ ὀδυνάων αἳ νῦν μιν τείρουσι κατὰ φρένασ, αὐτὰρ Ἀχαιοὺσ αὖτισ ἀποστρέψῃσιν ἀνάλκιδα φύζαν ἐνόρσασ, φεύγοντεσ δ’ ἐν νηυσὶ πολυκλήϊσι πέσωσι Πηλεί̈δεω Ἀχιλῆοσ· ὃ δ’ ἀνστήσει ὃν ἑταῖρον Πάτροκλον· τὸν δὲ κτενεῖ ἔγχεϊ φαίδιμοσ Ἕκτωρ Ἰλίου προπάροιθε πολέασ ὀλέσαντ’ αἰζηοὺσ τοὺσ ἄλλουσ, μετὰ δ’ υἱὸν ἐμὸν Σαρπηδόνα δῖον. τοῦ δὲ χολωσάμενοσ κτενεῖ Ἕκτορα δῖοσ Ἀχιλλεύσ. ἐκ τοῦ δ’ ἄν τοι ἔπειτα παλίωξιν παρὰ νηῶν αἰὲν ἐγὼ τεύχοιμι διαμπερὲσ εἰσ ὅ κ’ Ἀχαιοὶ Ἴλιον αἰπὺ ἕλοιεν Ἀθηναίησ διὰ βουλάσ. τὸ πρὶν δ’ οὔτ’ ἄρ’ ἐγὼ παύω χόλον οὔτέ τιν’ ἄλλον ἀθανάτων Δαναοῖσιν ἀμυνέμεν ἐνθάδ’ ἐάσω πρίν γε τὸ Πηλεί̈δαο τελευτηθῆναι ἐέλδωρ, ὥσ οἱ ὑπέστην πρῶτον, ἐμῷ δ’ ἐπένευσα κάρητι, ἤματι τῷ ὅτ’ ἐμεῖο θεὰ Θέτισ ἥψατο γούνων, λισσομένη τιμῆσαι Ἀχιλλῆα πτολίπορθον. ὣσ ἔφατ’, οὐδ’ ἀπίθησε θεὰ λευκώλενοσ Ἥρη, βῆ δ’ ἐξ Ἰδαίων ὀρέων ἐσ μακρὸν Ὄλυμπον.

ὡσ δ’ ὅτ’ ἂν ἀί̈ξῃ νόοσ ἀνέροσ, ὅσ τ’ ἐπὶ πολλὴν γαῖαν ἐληλουθὼσ φρεσὶ πευκαλίμῃσι νοήσῃ ἔνθ’ εἰήν ἢ ἔνθα, μενοινήῃσί τε πολλά, ὣσ κραιπνῶσ μεμαυῖα διέπτατο πότνια Ἥρη· ἵκετο δ’ αἰπὺν Ὄλυμπον, ὁμηγερέεσσι δ’ ἐπῆλθεν ἀθανάτοισι θεοῖσι Διὸσ δόμῳ· οἳ δὲ ἰδόντεσ πάντεσ ἀνήϊξαν καὶ δεικανόωντο δέπασσιν. ἣ δ’ ἄλλουσ μὲν ἐάσε, Θέμιστι δὲ καλλιπαρῄῳ δέκτο δέπασ· πρώτη γὰρ ἐναντίη ἦλθε θέουσα, καί μιν φωνήσασ’ ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· Ἥρη τίπτε βέβηκασ; ἀτυζομένῃ δὲ ἐοίκασ· ἦ μάλα δή σ’ ἐφόβησε Κρόνου πάϊσ, ὅσ τοι ἀκοίτησ. τὴν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα θεὰ λευκώλενοσ Ἥρη·

μή με θεὰ Θέμι ταῦτα διείρεο· οἶσθα καὶ αὐτὴ οἱο͂σ κείνου θυμὸσ ὑπερφίαλοσ καὶ ἀπηνήσ. ἀλλὰ σύ γ’ ἄρχε θεοῖσι δόμοισ ἔνι δαιτὸσ ἐί̈σησ· ταῦτα δὲ καὶ μετὰ πᾶσιν ἀκούσεαι ἀθανάτοισιν οἱᾶ Ζεὺσ κακὰ ἔργα πιφαύσκεται· οὐδέ τί φημι πᾶσιν ὁμῶσ θυμὸν κεχαρησέμεν, οὔτε βροτοῖσιν οὔτε θεοῖσ, εἴ πέρ τισ ἔτι νῦν δαίνυται εὔφρων. ἣ μὲν ἄρ’ ὣσ εἰποῦσα καθέζετο πότνια Ἥρη, ὄχθησαν δ’ ἀνὰ δῶμα Διὸσ θεοί·

υἱὸσ γάρ οἱ ὄλωλε μάχῃ ἔνι φίλτατοσ ἀνδρῶν Ἀσκάλαφοσ, τόν φησιν ὃν ἔμμεναι ὄβριμοσ Ἄρησ. ἣ δ’ ἐγέλασσε χείλεσιν, οὐδὲ μέτωπον ἐπ’ ὀφρύσι κυανέῃσιν ἰάνθη· πᾶσιν δὲ νεμεσσηθεῖσα μετηύδα· νήπιοι οἳ Ζηνὶ μενεαίνομεν ἀφρονέοντεσ· ἦ ἔτι μιν μέμαμεν καταπαυσέμεν ἆσσον ἰόντεσ ἢ ἔπει ἠὲ βίῃ· ὃ δ’ ἀφήμενοσ οὐκ ἀλεγίζει οὐδ’ ὄθεται· φησὶν γὰρ ἐν ἀθανάτοισι θεοῖσι κάρτεί̈ τε σθένεί̈ τε διακριδὸν εἶναι ἄριστοσ. τὼ ἔχεθ’ ὅττί κεν ὔμμι κακὸν πέμπῃσιν ἑκάστῳ. ἤδη γὰρ νῦν ἔλπομ’ Ἄρηί̈ γε πῆμα τετύχθαι· ὣσ ἔφατ’, αὐτὰρ Ἄρησ θαλερὼ πεπλήγετο μηρὼ χερσὶ καταπρηνέσσ’, ὀλοφυρόμενοσ δ’ ἔποσ ηὔδα·

μὴ νῦν μοι νεμεσήσετ’ Ὀλύμπια δώματ’ ἔχοντεσ τίσασθαι φόνον υἱο͂σ ἰόντ’ ἐπὶ νῆασ Ἀχαιῶν, εἴ πέρ μοι καὶ μοῖρα Διὸσ πληγέντι κεραυνῷ κεῖσθαι ὁμοῦ νεκύεσσι μεθ’ αἵματι καὶ κονίῃσιν. ὣσ φάτο, καί ῥ’ ἵππουσ κέλετο Δεῖμόν τε Φόβον τε ζευγνύμεν, αὐτὸσ δ’ ἔντε’ ἐδύσετο παμφανόωντα.

ἔνθά κ’ ἔτι μείζων τε καὶ ἀργαλεώτεροσ ἄλλοσ πὰρ Διὸσ ἀθανάτοισι χόλοσ καὶ μῆνισ ἐτύχθη, εἰ μὴ Ἀθήνη πᾶσι περιδείσασα θεοῖσιν ὦρτο διὲκ προθύρου, λίπε δὲ θρόνον ἔνθα θάασσε, τοῦ δ’ ἀπὸ μὲν κεφαλῆσ κόρυθ’ εἵλετο καὶ σάκοσ ὤμων, ἔγχοσ δ’ ἔστησε στιβαρῆσ ἀπὸ χειρὸσ ἑλοῦσα χάλκεον· ἣ δ’ ἐπέεσσι καθάπτετο θοῦρον Ἄρηα· μαινόμενε φρένασ ἠλὲ διέφθορασ· ἦ νύ τοι αὔτωσ οὐάτ’ ἀκουέμεν ἐστί, νόοσ δ’ ἀπόλωλε καὶ αἰδώσ. οὐκ ἀί̈εισ ἅ τέ φησι θεὰ λευκώλενοσ Ἥρη ἣ δὴ νῦν πὰρ Ζηνὸσ Ὀλυμπίου εἰλήλουθεν; ἦ ἐθέλεισ αὐτὸσ μὲν ἀναπλήσασ κακὰ πολλὰ ἂψ ἴμεν Οὔλυμπον δὲ καὶ ἀχνύμενόσ περ ἀνάγκῃ, αὐτὰρ τοῖσ ἄλλοισι κακὸν μέγα πᾶσι φυτεῦσαι; αὐτίκα γὰρ Τρῶασ μὲν ὑπερθύμουσ καὶ Ἀχαιοὺσ λείψει, ὃ δ’ ἡμέασ εἶσι κυδοιμήσων ἐσ Ὄλυμπον, μάρψει δ’ ἑξείησ ὅσ τ’ αἴτιοσ ὅσ τε καὶ οὐκί. τώ σ’ αὖ νῦν κέλομαι μεθέμεν χόλον υἱο͂σ ἑῆοσ· ἤδη γάρ τισ τοῦ γε βίην καὶ χεῖρασ ἀμείνων ἢ πέφατ’, ἢ καὶ ἔπειτα πεφήσεται· ἀργαλέον δὲ πάντων ἀνθρώπων ῥῦσθαι γενεήν τε τόκον τε. ὣσ εἰποῦσ’ ἵδρυσε θρόνῳ ἔνι θοῦρον Ἄρηα.

Ἥρη δ’ Ἀπόλλωνα καλέσσατο δώματοσ ἐκτὸσ Ἶρίν θ’, ἥ τε θεοῖσι μετάγγελοσ ἀθανάτοισι, καί σφεασ φωνήσασ’ ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· Ζεὺσ σφὼ εἰσ Ἴδην κέλετ’ ἐλθέμεν ὅττι τάχιστα· αὐτὰρ ἐπὴν ἔλθητε, Διόσ τ’ εἰσ ὦπα ἴδησθε, ἑρ́δειν ὅττί κε κεῖνοσ ἐποτρύνῃ καὶ ἀνώγῃ. ἣ μὲν ἄρ’ ὣσ εἰποῦσα πάλιν κίε πότνια Ἥρη, ἕζετο δ’ εἰνὶ θρόνῳ·

τὼ δ’ ἀί̈ξαντε πετέσθην. Ἴδην δ’ ἵκανον πολυπίδακα μητέρα θηρῶν, εὑρ͂ον δ’ εὐρύοπα Κρονίδην ἀνὰ Γαργάρῳ ἄκρῳ ἥμενον· ἀμφὶ δέ μιν θυόεν νέφοσ ἐστεφάνωτο. τὼ δὲ πάροιθ’ ἐλθόντε Διὸσ νεφεληγερέταο στήτην· οὐδέ σφωϊν ἰδὼν ἐχολώσατο θυμῷ, ὅττί οἱ ὦκ’ ἐπέεσσι φίλησ ἀλόχοιο πιθέσθην. Ἶριν δὲ προτέρην ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· βάσκ’ ἴθι Ἶρι ταχεῖα, Ποσειδάωνι ἄνακτι πάντα τάδ’ ἀγγεῖλαι, μὴ δὲ ψευδάγγελοσ εἶναι. παυσάμενόν μιν ἄνωχθι μάχησ ἠδὲ πτολέμοιο ἔρχεσθαι μετὰ φῦλα θεῶν ἢ εἰσ ἅλα δῖαν. εἰ δέ μοι οὐκ ἐπέεσσ’ ἐπιπείσεται, ἀλλ’ ἀλογήσει, φραζέσθω δὴ ἔπειτα κατὰ φρένα καὶ κατὰ θυμὸν μή μ’ οὐδὲ κρατερόσ περ ἐὼν ἐπιόντα ταλάσσῃ μεῖναι, ἐπεί εὑ φημὶ βίῃ πολὺ φέρτεροσ εἶναι καὶ γενεῇ πρότεροσ· τοῦ δ’ οὐκ ὄθεται φίλον ἦτορ ἶσον ἐμοὶ φάσθαι, τόν τε στυγέουσι καὶ ἄλλοι. ὣσ ἔφατ’, οὐδ’ ἀπίθησε ποδήνεμοσ ὠκέα Ἶρισ, βῆ δὲ κατ’ Ἰδαίων ὀρέων εἰσ Ἴλιον ἱρήν.

ὡσ δ’ ὅτ’ ἂν ἐκ νεφέων πτῆται νιφὰσ ἠὲ χάλαζα ψυχρὴ ὑπὸ ῥιπῆσ αἰθρηγενέοσ Βορέαο, ὣσ κραιπνῶσ μεμαυῖα διέπτατο ὠκέα Ἶρισ, ἀγχοῦ δ’ ἱσταμένη προσέφη κλυτὸν ἐννοσίγαιον· ἀγγελίην τινά τοι γαιήοχε κυανοχαῖτα ἦλθον δεῦρο φέρουσα παραὶ Διὸσ αἰγιόχοιο. παυσάμενόν σ’ ἐκέλευσε μάχησ ἠδὲ πτολέμοιο ἔρχεσθαι μετὰ φῦλα θεῶν ἢ εἰσ ἅλα δῖαν. εἰ δέ οἱ οὐκ ἐπέεσσ’ ἐπιπείσεαι, ἀλλ’ ἀλογήσεισ, ἠπείλει καὶ κεῖνοσ ἐναντίβιον πολεμίξων ἐνθάδ’ ἐλεύσεσθαι· σὲ δ’ ὑπεξαλέασθαι ἄνωγε χεῖρασ, ἐπεὶ σέο φησὶ βίῃ πολὺ φέρτεροσ εἶναι καὶ γενεῇ πρότεροσ· σὸν δ’ οὐκ ὄθεται φίλον ἦτορ ἶσόν οἱ φάσθαι, τόν τε στυγέουσι καὶ ἄλλοι. τὴν δὲ μέγ’ ὀχθήσασ προσέφη κλυτὸσ ἐννοσίγαιοσ·

ὢ πόποι ἦ ῥ’ ἀγαθόσ περ ἐὼν ὑπέροπλον ἐείπεν εἴ μ’ ὁμότιμον ἐόντα βίῃ ἀέκοντα καθέξει. τρεῖσ γάρ τ’ ἐκ Κρόνου εἰμὲν ἀδελφεοὶ οὓσ τέκετο Ῥέα Ζεὺσ καὶ ἐγώ, τρίτατοσ δ’ Αἴ̈δησ ἐνέροισιν ἀνάσσων. τριχθὰ δὲ πάντα δέδασται, ἕκαστοσ δ’ ἔμμορε τιμῆσ· ἤτοι ἐγὼν ἔλαχον πολιὴν ἅλα ναιέμεν αἰεὶ παλλομένων, Αἴ̈δησ δ’ ἔλαχε ζόφον ἠερόεντα, Ζεὺσ δ’ ἔλαχ’ οὐρανὸν εὐρὺν ἐν αἰθέρι καὶ νεφέλῃσι· γαῖα δ’ ἔτι ξυνὴ πάντων καὶ μακρὸσ Ὄλυμποσ. τώ ῥα καὶ οὔ τι Διὸσ βέομαι φρεσίν, ἀλλὰ ἕκηλοσ καὶ κρατερόσ περ ἐὼν μενέτω τριτάτῃ ἐνὶ μοίρῃ. χερσὶ δὲ μή τί με πάγχυ κακὸν ὣσ δειδισσέσθω· θυγατέρεσσιν γάρ τε καὶ υἱάσι βέλτερον εἰή ἐκπάγλοισ ἐπέεσσιν ἐνισσέμεν οὓσ τέκεν αὐτόσ, οἵ ἑθεν ὀτρύνοντοσ ἀκούσονται καὶ ἀνάγκῃ. τὸν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα ποδήνεμοσ ὠκέα Ἶρισ·

οὕτω γὰρ δή τοι γαιήοχε κυανοχαῖτα τόνδε φέρω Διὶ μῦθον ἀπηνέα τε κρατερόν τε, ἦ τι μεταστρέψεισ; στρεπταὶ μέν τε φρένεσ ἐσθλῶν. οἶσθ’ ὡσ πρεσβυτέροισιν Ἐρινύεσ αἰὲν ἕπονται. τὴν δ’ αὖτε προσέειπε Ποσειδάων ἐνοσίχθων·

Ἶρι θεὰ μάλα τοῦτο ἔποσ κατὰ μοῖραν ἐείπεσ· ἐσθλὸν καὶ τὸ τέτυκται ὅτ’ ἄγγελοσ αἴσιμα εἰδῇ. ἀλλὰ τόδ’ αἰνὸν ἄχοσ κραδίην καὶ θυμὸν ἱκάνει ὁππότ’ ἂν ἰσόμορον καὶ ὁμῇ πεπρωμένον αἴσῃ νεικείειν ἐθέλῃσι χολωτοῖσιν ἐπέεσσιν. ἀλλ’ ἤτοι νῦν μέν κε νεμεσσηθεὶσ ὑποείξω· ἄλλο δέ τοι ἐρέω, καὶ ἀπειλήσω τό γε θυμῷ· αἴ κεν ἄνευ ἐμέθεν καὶ Ἀθηναίησ ἀγελείησ Ἥρησ Ἑρμείω τε καὶ Ἡφαίστοιο ἄνακτοσ Ἰλίου αἰπεινῆσ πεφιδήσεται, οὐδ’ ἐθελήσει ἐκπέρσαι, δοῦναι δὲ μέγα κράτοσ Ἀργείοισιν, ἴστω τοῦθ’ ὅτι νῶϊν ἀνήκεστοσ χόλοσ ἔσται. ὣσ εἰπὼν λίπε λαὸν Ἀχαιϊκὸν ἐννοσίγαιοσ, δῦνε δὲ πόντον ἰών, πόθεσαν δ’ ἡρ́ωεσ Ἀχαιοί.

καὶ τότ’ Ἀπόλλωνα προσέφη νεφεληγερέτα Ζεύσ·

ἔρχεο νῦν φίλε Φοῖβε μεθ’ Ἕκτορα χαλκοκορυστήν· ἤδη μὲν γάρ τοι γαιήοχοσ ἐννοσίγαιοσ οἴχεται εἰσ ἅλα δῖαν ἀλευάμενοσ χόλον αἰπὺν ἡμέτερον· μάλα γάρ κε μάχησ ἐπύθοντο καὶ ἄλλοι, οἵ περ ἐνέρτεροί εἰσι θεοὶ Κρόνον ἀμφὶσ ἐόντεσ. ἀλλὰ τόδ’ ἠμὲν ἐμοὶ πολὺ κέρδιον ἠδέ οἱ αὐτῷ ἔπλετο, ὅττι πάροιθε νεμεσσηθεὶσ ὑπόειξε χεῖρασ ἐμάσ, ἐπεὶ οὔ κεν ἀνιδρωτί γ’ ἐτελέσθη. ἀλλὰ σύ γ’ ἐν χείρεσσι λάβ’ αἰγίδα θυσσανόεσσαν, τῇ μάλ’ ἐπισσείων φοβέειν ἡρ́ωασ Ἀχαιούσ· σοὶ δ’ αὐτῷ μελέτω ἑκατηβόλε φαίδιμοσ Ἕκτωρ· τόφρα γὰρ οὖν οἱ ἔγειρε μένοσ μέγα, ὄφρ’ ἂν Ἀχαιοὶ φεύγοντεσ νῆάσ τε καὶ Ἑλλήσποντον ἵκωνται. κεῖθεν δ’ αὐτὸσ ἐγὼ φράσομαι ἔργον τε ἔποσ τε, ὥσ κε καὶ αὖτισ Ἀχαιοὶ ἀναπνεύσωσι πόνοιο. ὣσ ἔφατ’, οὐδ’ ἄρα πατρὸσ ἀνηκούστησεν Ἀπόλλων, βῆ δὲ κατ’ Ἰδαίων ὀρέων ἴρηκι ἐοικὼσ ὠκέϊ φασσοφόνῳ, ὅσ τ’ ὤκιστοσ πετεηνῶν.

εὑρ͂’ υἱὸν Πριάμοιο δαί̈φρονοσ Ἕκτορα δῖον ἥμενον, οὐδ’ ἔτι κεῖτο, νέον δ’ ἐσαγείρετο θυμόν, ἀμφὶ ἓ γιγνώσκων ἑτάρουσ· ἀτὰρ ἆσθμα καὶ ἱδρὼσ παύετ’, ἐπεί μιν ἔγειρε Διὸσ νόοσ αἰγιόχοιο. ἀγχοῦ δ’ ἱστάμενοσ προσέφη ἑκάεργοσ Ἀπόλλων· Ἕκτορ υἱὲ Πριάμοιο, τί ἢ δὲ σὺ νόσφιν ἀπ’ ἄλλων ἧσ’ ὀλιγηπελέων; ἦ πού τί σε κῆδοσ ἱκάνει; τὸν δ’ ὀλιγοδρανέων προσέφη κορυθαίολοσ Ἕκτωρ·

τίσ δὲ σύ ἐσσι φέριστε θεῶν ὅσ μ’ εἴρεαι ἄντην; οὐκ ἀί̈εισ ὅ με νηυσὶν ἔπι πρυμνῇσιν Ἀχαιῶν οὓσ ἑτάρουσ ὀλέκοντα βοὴν ἀγαθὸσ βάλεν Αἰάσ χερμαδίῳ πρὸσ στῆθοσ, ἔπαυσε δὲ θούριδοσ ἀλκῆσ; καὶ δὴ ἔγωγ’ ἐφάμην νέκυασ καὶ δῶμ’ Αἴ̈δαο ἤματι τῷδ’ ἵξεσθαι, ἐπεὶ φίλον ἀί̈ον ἦτορ. τὸν δ’ αὖτε προσέειπεν ἄναξ ἑκάεργοσ Ἀπόλλων·

θάρσει νῦν· τοῖόν τοι ἀοσσητῆρα Κρονίων ἐξ Ἴδησ προέηκε παρεστάμεναι καὶ ἀμύνειν Φοῖβον Ἀπόλλωνα χρυσάορον, ὅσ σε πάροσ περ ῥύομ’, ὁμῶσ αὐτόν τε καὶ αἰπεινὸν πτολίεθρον. ἀλλ’ ἄγε νῦν ἱππεῦσιν ἐπότρυνον πολέεσσι νηυσὶν ἔπι γλαφυρῇσιν ἐλαυνέμεν ὠκέασ ἵππουσ· αὐτὰρ ἐγὼ προπάροιθε κιὼν ἵπποισι κέλευθον πᾶσαν λειανέω, τρέψω δ’ ἡρ́ωασ Ἀχαιούσ. ὣσ εἰπὼν ἔμπνευσε μένοσ μέγα ποιμένι λαῶν.

ὡσ δ’ ὅτε τισ στατὸσ ἵπποσ ἀκοστήσασ ἐπὶ φάτνῃ δεσμὸν ἀπορρήξασ θείῃ πεδίοιο κροαίνων εἰωθὼσ λούεσθαι ἐϋρρεῖοσ ποταμοῖο κυδιόων· ὑψοῦ δὲ κάρη ἔχει, ἀμφὶ δὲ χαῖται ὤμοισ ἀί̈σσονται· ὃ δ’ ἀγλαί̈ηφι πεποιθὼσ ῥίμφά ἑ γοῦνα φέρει μετά τ’ ἤθεα καὶ νομὸν ἵππων· ὣσ Ἕκτωρ λαιψηρὰ πόδασ καὶ γούνατ’ ἐνώμα ὀτρύνων ἱππῆασ, ἐπεὶ θεοῦ ἔκλυεν αὐδήν. οἳ δ’ ὥσ τ’ ἢ ἔλαφον κεραὸν ἢ ἄγριον αἶγα ἐσσεύαντο κύνεσ τε καὶ ἀνέρεσ ἀγροιῶται· τὸν μέν τ’ ἠλίβατοσ πέτρη καὶ δάσκιοσ ὕλη εἰρύσατ’, οὐδ’ ἄρα τέ σφι κιχήμεναι αἴσιμον ἠε͂ν· τῶν δέ θ’ ὑπὸ ἰαχῆσ ἐφάνη λὶσ ἠϋγένειοσ εἰσ ὁδόν, αἶψα δὲ πάντασ ἀπέτραπε καὶ μεμαῶτασ· ὣσ Δαναοὶ εἱο͂σ μὲν ὁμιλαδὸν αἰὲν ἕποντο νύσσοντεσ ξίφεσίν τε καὶ ἔγχεσιν ἀμφιγύοισιν· τάρβησαν, πᾶσιν δὲ παραὶ ποσὶ κάππεσε θυμόσ.

τοῖσι δ’ ἔπειτ’ ἀγόρευε Θόασ Ἀνδραίμονοσ υἱόσ, Αἰτωλῶν ὄχ’ ἄριστοσ ἐπιστάμενοσ μὲν ἄκοντι ἐσθλὸσ δ’ ἐν σταδίῃ·

ἀγορῇ δέ ἑ παῦροι Ἀχαιῶν νίκων, ὁππότε κοῦροι ἐρίσσειαν περὶ μύθων· ὅ σφιν ἐϋφρονέων ἀγορήσατο καὶ μετέειπεν· ὢ πόποι ἦ μέγα θαῦμα τόδ’ ὀφθαλμοῖσιν ὁρῶμαι, οἱο͂ν δ’ αὖτ’ ἐξαῦτισ ἀνέστη κῆρασ ἀλύξασ Ἕκτωρ· ἦ θήν μιν μάλα ἔλπετο θυμὸσ ἑκάστου χερσὶν ὑπ’ Αἰάντοσ θανέειν Τελαμωνιάδαο. ἀλλά τισ αὖτε θεῶν ἐρρύσατο καὶ ἐσάωσεν Ἕκτορ’, ὃ δὴ πολλῶν Δαναῶν ὑπὸ γούνατ’ ἔλυσεν, ὡσ καὶ νῦν ἔσσεσθαι ὀί̈ομαι· οὐ γὰρ ἄτερ γε Ζηνὸσ ἐριγδούπου πρόμοσ ἵσταται ὧδε μενοινῶν. ἀλλ’ ἄγεθ’ ὡσ ἂν ἐγὼν εἴπω πειθώμεθα πάντεσ. πληθὺν μὲν ποτὶ νῆασ ἀνώξομεν ἀπονέεσθαι· αὐτοὶ δ’, ὅσσοι ἄριστοι ἐνὶ στρατῷ εὐχόμεθ’ εἶναι, στήομεν, εἴ κεν πρῶτον ἐρύξομεν ἀντιάσαντεσ δούρατ’ ἀνασχόμενοι· τὸν δ’ οἰώ καὶ μεμαῶτα θυμῷ δείσεσθαι Δαναῶν καταδῦναι ὅμιλον. ὣσ ἔφαθ’, οἳ δ’ ἄρα τοῦ μάλα μὲν κλύον ἠδὲ πίθοντο·

οἳ μὲν ἄρ’ ἀμφ’ Αἰάντα καὶ Ἰδομενῆα ἄνακτα Τεῦκρον Μηριόνην τε Μέγην τ’ ἀτάλαντον Ἄρηϊ ὑσμίνην ἤρτυνον ἀριστῆασ καλέσαντεσ Ἕκτορι καὶ Τρώεσσιν ἐναντίον· αὐτὰρ ὀπίσσω ἣ πληθὺσ ἐπὶ νῆασ Ἀχαιῶν ἀπονέοντο. Τρῶεσ δὲ προὔτυψαν ἀολλέεσ, ἦρχε δ’ ἄρ’ Ἕκτωρ μακρὰ βιβάσ·

πρόσθεν δὲ κί’ αὐτοῦ Φοῖβοσ Ἀπόλλων εἱμένοσ ὤμοιιν νεφέλην, ἔχε δ’ αἰγίδα θοῦριν δεινὴν ἀμφιδάσειαν ἀριπρεπέ’, ἣν ἄρα χαλκεὺσ Ἥφαιστοσ Διὶ δῶκε φορήμεναι ἐσ φόβον ἀνδρῶν· τὴν ἄρ’ ὅ γ’ ἐν χείρεσσιν ἔχων ἡγήσατο λαῶν. Ἀργεῖοι δ’ ὑπέμειναν ἀολλέεσ, ὦρτο δ’ ἀϋτὴ ὀξεῖ’ ἀμφοτέρωθεν, ἀπὸ νευρῆφι δ’ ὀϊστοὶ θρῷσκον·

πολλὰ δὲ δοῦρα θρασειάων ἀπὸ χειρῶν ἄλλα μὲν ἐν χροὶ̈ πήγνυτ’ ἀρηϊθόων αἰζηῶν, πολλὰ δὲ καὶ μεσσηγὺ πάροσ χρόα λευκὸν ἐπαυρεῖν ἐν γαίῃ ἵσταντο λιλαιόμενα χροὸσ ἆσαι. ὄφρα μὲν αἰγίδα χερσὶν ἔχ’ ἀτρέμα Φοῖβοσ Ἀπόλλων, τόφρα μάλ’ ἀμφοτέρων βέλε’ ἥπτετο, πῖπτε δὲ λαόσ. αὐτὰρ ἐπεὶ κατ’ ἐνῶπα ἰδὼν Δαναῶν ταχυπώλων σεῖσ’, ἐπὶ δ’ αὐτὸσ ἀύ̈σε μάλα μέγα, τοῖσι δὲ θυμὸν ἐν στήθεσσιν ἔθελξε, λάθοντο δὲ θούριδοσ ἀλκῆσ. οἳ δ’ ὥσ τ’ ἠὲ βοῶν ἀγέλην ἢ πῶϋ μέγ’ οἰῶν θῆρε δύω κλονέωσι μελαίνησ νυκτὸσ ἀμολγῷ ἐλθόντ’ ἐξαπίνησ σημάντοροσ οὐ παρεόντοσ, ὣσ ἐφόβηθεν Ἀχαιοὶ ἀνάλκιδεσ· ἐν γὰρ Ἀπόλλων ἧκε φόβον, Τρωσὶν δὲ καὶ Ἕκτορι κῦδοσ ὄπαζεν. ἔνθα δ’ ἀνὴρ ἕλεν ἄνδρα κεδασθείσησ ὑσμίνησ.

Ἕκτωρ μὲν Στιχίον τε καὶ Ἀρκεσίλαον ἔπεφνε, τὸν μὲν Βοιωτῶν ἡγήτορα χαλκοχιτώνων, τὸν δὲ Μενεσθῆοσ μεγαθύμου πιστὸν ἑταῖρον· Αἰνείασ δὲ Μέδοντα καὶ Ιἄσον ἐξενάριξεν. ἤτοι ὃ μὲν νόθοσ υἱὸσ Οἰ̈λῆοσ θείοιο ἔσκε Μέδων Αἰάντοσ ἀδελφεόσ· αὐτὰρ ἔναιεν ἐν Φυλάκῃ γαίησ ἄπο πατρίδοσ ἄνδρα κατακτὰσ γνωτὸν μητρυιῆσ Ἐριώπιδοσ, ἣν ἔχ’ Οἰ̈λεύσ· Ιἄσοσ αὖτ’ ἀρχὸσ μὲν Ἀθηναίων ἐτέτυκτο, υἱὸσ δὲ Σφήλοιο καλέσκετο Βουκολίδαο. Μηκιστῆ δ’ ἕλε Πουλυδάμασ, Ἐχίον δὲ Πολίτησ πρώτῃ ἐν ὑσμίνῃ, Κλονίον δ’ ἕλε δῖοσ Ἀγήνωρ. Δηί̈οχον δὲ Πάρισ βάλε νείατον ὦμον ὄπισθε φεύγοντ’ ἐν προμάχοισι, διὰ πρὸ δὲ χαλκὸν ἔλασσεν. ὄφρ’ οἳ τοὺσ ἐνάριζον ἀπ’ ἔντεα, τόφρα δ’ Ἀχαιοὶ τάφρῳ καὶ σκολόπεσσιν ἐνιπλήξαντεσ ὀρυκτῇ ἔνθα καὶ ἔνθα φέβοντο, δύοντο δὲ τεῖχοσ ἀνάγκῃ.

Ἕκτωρ δὲ Τρώεσσιν ἐκέκλετο μακρὸν ἀύ̈σασ νηυσὶν ἐπισσεύεσθαι, ἐᾶν δ’ ἔναρα βροτόεντα· ὃν δ’ ἂν ἐγὼν ἀπάνευθε νεῶν ἑτέρωθι νοήσω, αὐτοῦ οἱ θάνατον μητίσομαι, οὐδέ νυ τόν γε γνωτοί τε γνωταί τε πυρὸσ λελάχωσι θανόντα, ἀλλὰ κύνεσ ἐρύουσι πρὸ ἄστεοσ ἡμετέροιο. ὣσ εἰπὼν μάστιγι κατωμαδὸν ἤλασεν ἵππουσ κεκλόμενοσ Τρώεσσι κατὰ στίχασ·

οἳ δὲ σὺν αὐτῷ πάντεσ ὁμοκλήσαντεσ ἔχον ἐρυσάρματασ ἵππουσ ἠχῇ θεσπεσίῃ· προπάροιθε δὲ Φοῖβοσ Ἀπόλλων ῥεῖ’ ὄχθασ καπέτοιο βαθείησ ποσσὶν ἐρείπων ἐσ μέσσον κατέβαλλε, γεφύρωσεν δὲ κέλευθον μακρὴν ἠδ’ εὐρεῖαν, ὅσον τ’ ἐπὶ δουρὸσ ἐρωὴ γίγνεται, ὁππότ’ ἀνὴρ σθένεοσ πειρώμενοσ ᾗσι. τῇ ῥ’ οἵ γε προχέοντο φαλαγγηδόν, πρὸ δ’ Ἀπόλλων αἰγίδ’ ἔχων ἐρίτιμον· ἔρειπε δὲ τεῖχοσ Ἀχαιῶν ῥεῖα μάλ’, ὡσ ὅτε τισ ψάμαθον πάϊσ ἄγχι θαλάσσησ, ὅσ τ’ ἐπεὶ οὖν ποιήσῃ ἀθύρματα νηπιέῃσιν ἂψ αὖτισ συνέχευε ποσὶν καὶ χερσὶν ἀθύρων. ὥσ ῥα σὺ ἠί̈ε Φοῖβε πολὺν κάματον καὶ ὀϊζὺν σύγχεασ Ἀργείων, αὐτοῖσι δὲ φύζαν ἐνῶρσασ. ὣσ οἳ μὲν παρὰ νηυσὶν ἐρητύοντο μένοντεσ, ἀλλήλοισί τε κεκλόμενοι καὶ πᾶσι θεοῖσι χεῖρασ ἀνίσχοντεσ μεγάλ’ εὐχετόωντο ἕκαστοσ·

Νέστωρ αὖτε μάλιστα Γερήνιοσ οὖροσ Ἀχαιῶν εὔχετο χεῖρ’ ὀρέγων εἰσ οὐρανὸν ἀστερόεντα· Ζεῦ πάτερ εἴ ποτέ τίσ τοι ἐν Ἄργεί̈ περ πολυπύρῳ ἢ βοὸσ ἢ οἰὸσ κατὰ πίονα μηρία καίων εὔχετο νοστῆσαι, σὺ δ’ ὑπέσχεο καὶ κατένευσασ, τῶν μνῆσαι καὶ ἄμυνον Ὀλύμπιε νηλεὲσ ἦμαρ, μηδ’ οὕτω Τρώεσσιν ἐά δάμνασθαι Ἀχαιούσ. ὣσ ἔφατ’ εὐχόμενοσ, μέγα δ’ ἔκτυπε μητίετα Ζεύσ, ἀράων ἀί̈ων Νηληϊάδαο γέροντοσ.

Τρῶεσ δ’ ὡσ ἐπύθοντο Διὸσ κτύπον αἰγιόχοιο, μᾶλλον ἐπ’ Ἀργείοισι θόρον, μνήσαντο δὲ χάρμησ.

οἳ δ’ ὥσ τε μέγα κῦμα θαλάσσησ εὐρυπόροιο νηὸσ ὑπὲρ τοίχων καταβήσεται, ὁππότ’ ἐπείγῃ ἲσ ἀνέμου· ἣ γάρ τε μάλιστά γε κύματ’ ὀφέλλει· ὣσ Τρῶεσ μεγάλῃ ἰαχῇ κατὰ τεῖχοσ ἔβαινον, ἵππουσ δ’ εἰσελάσαντεσ ἐπὶ πρύμνῃσι μάχοντο ἔγχεσιν ἀμφιγύοισ αὐτοσχεδόν, οἳ μὲν ἀφ’ ἵππων, οἳ δ’ ἀπὸ νηῶν ὕψι μελαινάων ἐπιβάντεσ μακροῖσι ξυστοῖσι, τά ῥά σφ’ ἐπὶ νηυσὶν ἔκειτο ναύμαχα κολλήεντα, κατὰ στόμα εἱμένα χαλκῷ. Πάτροκλοσ δ’ εἱο͂σ μὲν Ἀχαιοί τε Τρῶέσ τε τείχεοσ ἀμφεμάχοντο θοάων ἔκτοθι νηῶν, τόφρ’ ὅ γ’ ἐνὶ κλισίῃ ἀγαπήνοροσ Εὐρυπύλοιο ἧστό τε καὶ τὸν ἔτερπε λόγοισ, ἐπὶ δ’ ἕλκεϊ λυγρῷ φάρμακ’ ἀκέσματ’ ἔπασσε μελαινάων ὀδυνάων.

αὐτὰρ ἐπεὶ δὴ τεῖχοσ ἐπεσσυμένουσ ἐνόησε Τρῶασ, ἀτὰρ Δαναῶν γένετο ἰαχή τε φόβοσ τε, ᾤμωξέν τ’ ἄρ’ ἔπειτα καὶ ὣ πεπλήγετο μηρὼ χερσὶ καταπρηνέσσ’, ὀλοφυρόμενοσ δ’ ἔποσ ηὔδα· Εὐρύπυλ’ οὐκ ἔτι τοι δύναμαι χατέοντί περ’ ἔμπησ ἐνθάδε παρμενέμεν· δὴ γὰρ μέγα νεῖκοσ ὄρωρεν· ἀλλὰ σὲ μὲν θεράπων ποτιτερπέτω, αὐτὰρ ἔγωγε σπεύσομαι εἰσ Ἀχιλῆα, ἵν’ ὀτρύνω πολεμίζειν. τίσ δ’ οἶδ’ εἴ κέν οἱ σὺν δαίμονι θυμὸν ὀρίνω παρειπών; ἀγαθὴ δὲ παραίφασίσ ἐστιν ἑταίρου. τὸν μὲν ἄρ’ ὣσ εἰπόντα πόδεσ φέρον·

Τρῶεσ καὶ Λύκιοι καὶ Δάρδανοι ἀγχιμαχηταὶ μὴ δή πω χάζεσθε μάχησ ἐν στείνεϊ τῷδε, ἀλλ’ υἱᾶ Κλυτίοιο σαώσατε, μή μιν Ἀχαιοὶ τεύχεα συλήσωσι νεῶν ἐν ἀγῶνι πεσόντα. αὐτὰρ Ἀχαιοὶ Τρῶασ ἐπερχομένουσ μένον ἔμπεδον, οὐδ’ ἐδύναντο παυροτέρουσ περ ἐόντασ ἀπώσασθαι παρὰ νηῶν· οὐδέ ποτε Τρῶεσ Δαναῶν ἐδύναντο φάλαγγασ ῥηξάμενοι κλισίῃσι μιγήμεναι ἠδὲ νέεσσιν. ἀλλ’ ὥσ τε στάθμη δόρυ νήϊον ἐξιθύνει τέκτονοσ ἐν παλάμῃσι δαήμονοσ, ὅσ ῥά τε πάσησ εὖ εἰδῇ σοφίησ ὑποθημοσύνῃσιν Ἀθήνησ, ὣσ μὲν τῶν ἐπὶ ἶσα μάχη τέτατο πτόλεμόσ τε· ἄλλοι δ’ ἀμφ’ ἄλλῃσι μάχην ἐμάχοντο νέεσσιν, Ἕκτωρ δ’ ἄντ’ Αἰάντοσ ἐείσατο κυδαλίμοιο. τὼ δὲ μιῆσ περὶ νηὸσ ἔχον πόνον, οὐδὲ δύναντο οὔθ’ ὃ τὸν ἐξελάσαι καὶ ἐνιπρῆσαι πυρὶ νῆα οὔθ’ ὃ τὸν ἂψ ὤσασθαι, ἐπεί ῥ’ ἐπέλασσέ γε δαίμων. ἔνθ’ υἱᾶ Κλυτίοιο Καλήτορα φαίδιμοσ Αἰάσ πῦρ ἐσ νῆα φέροντα κατὰ στῆθοσ βάλε δουρί. δούπησεν δὲ πεσών, δαλὸσ δέ οἱ ἔκπεσε χειρόσ. Ἕκτωρ δ’ ὡσ ἐνόησεν ἀνεψιὸν ὀφθαλμοῖσιν ἐν κονίῃσι πεσόντα νεὸσ προπάροιθε μελαίνησ, Τρωσί τε καὶ Λυκίοισιν ἐκέκλετο μακρὸν ἀύ̈σασ· ὣσ εἰπὼν Αἰάντοσ ἀκόντισε δουρὶ φαεινῷ.

τοῦ μὲν ἅμαρθ’, ὃ δ’ ἔπειτα Λυκόφρονα Μάστοροσ υἱὸν Αἰάντοσ θεράποντα Κυθήριον, ὅσ ῥα παρ’ αὐτῷ ναῖ’, ἐπεὶ ἄνδρα κατέκτα Κυθήροισι ζαθέοισι, τόν ῥ’ ἔβαλεν κεφαλὴν ὑπὲρ οὐάτοσ ὀξέϊ χαλκῷ ἑσταότ’ ἄγχ’ Αἰάντοσ· ὃ δ’ ὕπτιοσ ἐν κονίῃσι νηὸσ ἄπο πρυμνῆσ χαμάδισ πέσε, λύντο δὲ γυῖα. Αἰάσ δ’ ἐρρίγησε, κασίγνητον δὲ προσηύδα· Τεῦκρε πέπον δὴ νῶϊν ἀπέκτατο πιστὸσ ἑταῖροσ Μαστορίδησ, ὃν νῶϊ Κυθηρόθεν ἔνδον ἐόντα ἶσα φίλοισι τοκεῦσιν ἐτίομεν ἐν μεγάροισι· τὸν δ’ Ἕκτωρ μεγάθυμοσ ἀπέκτανε. ποῦ νύ τοι ἰοὶ ὠκύμοροι καὶ τόξον ὅ τοι πόρε Φοῖβοσ Ἀπόλλων; ὣσ φάθ’, ὃ δὲ ξυνέηκε, θέων δέ οἱ ἄγχι παρέστη, τόξον ἔχων ἐν χειρὶ παλίντονον ἠδὲ φαρέτρην ἰοδόκον·

μάλα δ’ ὦκα βέλεα Τρώεσσιν ἐφίει. καί ῥ’ ἔβαλε Κλεῖτον Πεισήνοροσ ἀγλαὸν υἱὸν Πουλυδάμαντοσ ἑταῖρον ἀγαυοῦ Πανθοί̈δαο ἡνία χερσὶν ἔχοντα· ὃ μὲν πεπόνητο καθ’ ἵππουσ· τῇ γὰρ ἔχ’ ᾗ ῥα πολὺ πλεῖσται κλονέοντο φάλαγγεσ Ἕκτορι καὶ Τρώεσσι χαριζόμενοσ· τάχα δ’ αὐτῷ ἦλθε κακόν, τό οἱ οὔ τισ ἐρύκακεν ἱεμένων περ. αὐχένι γάρ οἱ ὄπισθε πολύστονοσ ἔμπεσεν ἰόσ· ἤριπε δ’ ἐξ ὀχέων, ὑπερώησαν δέ οἱ ἵπποι κείν’ ὄχεα κροτέοντεσ. ἄναξ δ’ ἐνόησε τάχιστα Πουλυδάμασ, καὶ πρῶτοσ ἐναντίοσ ἤλυθεν ἵππων. τοὺσ μὲν ὅ γ’ Ἀστυνόῳ Προτιάονοσ υἱέϊ δῶκε, πολλὰ δ’ ἐπότρυνε σχεδὸν ἴσχειν εἰσορόωντα ἵππουσ· αὐτὸσ δ’ αὖτισ ἰὼν προμάχοισιν ἐμίχθη. Τεῦκροσ δ’ ἄλλον ὀϊστὸν ἐφ’ Ἕκτορι χαλκοκορυστῇ αἴνυτο, καί κεν ἔπαυσε μάχησ ἐπὶ νηυσὶν Ἀχαιῶν, εἴ μιν ἀριστεύοντα βαλὼν ἐξείλετο θυμόν.

ἀλλ’ οὐ λῆθε Διὸσ πυκινὸν νόον, ὅσ ῥ’ ἐφύλασσεν Ἕκτορ’, ἀτὰρ Τεῦκρον Τελαμώνιον εὖχοσ ἀπηύρα, ὅσ οἱ ἐϋστρεφέα νευρὴν ἐν ἀμύμονι τόξῳ ῥῆξ’ ἐπὶ τῷ ἐρύοντι· παρεπλάγχθη δέ οἱ ἄλλῃ ἰὸσ χαλκοβαρήσ, τόξον δέ οἱ ἔκπεσε χειρόσ. Τεῦκροσ δ’ ἐρρίγησε, κασίγνητον δὲ προσηύδα· ὢ πόποι ἦ δὴ πάγχυ μάχησ ἐπὶ μήδεα κείρει δαίμων ἡμετέρησ, ὅ τέ μοι βιὸν ἔκβαλε χειρόσ, νευρὴν δ’ ἐξέρρηξε νεόστροφον, ἣν ἐνέδησα πρώϊον, ὄφρ’ ἀνέχοιτο θαμὰ θρῴσκοντασ ὀϊστούσ. τὸν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα μέγασ Τελαμώνιοσ Αἰάσ·

ὦ πέπον ἀλλὰ βιὸν μὲν ἐά καὶ ταρφέασ ἰοὺσ κεῖσθαι, ἐπεὶ συνέχευε θεὸσ Δαναοῖσι μεγήρασ· αὐτὰρ χερσὶν ἑλὼν δολιχὸν δόρυ καὶ σάκοσ ὤμῳ μάρναό τε Τρώεσσι καὶ ἄλλουσ ὄρνυθι λαούσ. μὴ μὰν ἀσπουδί γε δαμασσάμενοί περ ἕλοιεν νῆασ ἐϋσσέλμουσ, ἀλλὰ μνησώμεθα χάρμησ. ὣσ φάθ’, ὃ δὲ τόξον μὲν ἐνὶ κλισίῃσιν ἔθηκεν, αὐτὰρ ὅ γ’ ἀμφ’ ὤμοισι σάκοσ θέτο τετραθέλυμνον, κρατὶ δ’ ἐπ’ ἰφθίμῳ κυνέην εὔτυκτον ἔθηκεν ἵππουριν, δεινὸν δὲ λόφοσ καθύπερθεν ἔνευεν·

εἵλετο δ’ ἄλκιμον ἔγχοσ ἀκαχμένον ὀξέϊ χαλκῷ, βῆ δ’ ἰέναι, μάλα δ’ ὦκα θέων Αἰάντι παρέστη. Ἕκτωρ δ’ ὡσ εἶδεν Τεύκρου βλαφθέντα βέλεμνα, Τρωσί τε καὶ Λυκίοισιν ἐκέκλετο μακρὸν ἀύ̈σασ·

Τρῶεσ καὶ Λύκιοι καὶ Δάρδανοι ἀγχιμαχηταὶ ἀνέρεσ ἔστε φίλοι, μνήσασθε δὲ θούριδοσ ἀλκῆσ νῆασ ἀνὰ γλαφυράσ· δὴ γὰρ ἴδον ὀφθαλμοῖσιν ἀνδρὸσ ἀριστῆοσ Διόθεν βλαφθέντα βέλεμνα. ῥεῖα δ’ ἀρίγνωτοσ Διὸσ ἀνδράσι γίγνεται ἀλκή, ἠμὲν ὁτέοισιν κῦδοσ ὑπέρτερον ἐγγυαλίξῃ, ἠδ’ ὅτινασ μινύθῃ τε καὶ οὐκ ἐθέλῃσιν ἀμύνειν, ὡσ νῦν Ἀργείων μινύθει μένοσ, ἄμμι δ’ ἀρήγει. ἀλλὰ μάχεσθ’ ἐπὶ νηυσὶν ἀολλέεσ· ὃσ δέ κεν ὑμέων βλήμενοσ ἠὲ τυπεὶσ θάνατον καὶ πότμον ἐπίσπῃ τεθνάτω· οὔ οἱ ἀεικὲσ ἀμυνομένῳ περὶ πάτρησ τεθνάμεν· ἀλλ’ ἄλοχόσ τε σόη καὶ παῖδεσ ὀπίσσω, καὶ οἶκοσ καὶ κλῆροσ ἀκήρατοσ, εἴ κεν Ἀχαιοὶ οἴχωνται σὺν νηυσὶ φίλην ἐσ πατρίδα γαῖαν. ὣσ εἰπὼν ὄτρυνε μένοσ καὶ θυμὸν ἑκάστου.

Αἰάσ δ’ αὖθ’ ἑτέρωθεν ἐκέκλετο οἷσ ἑτάροισιν· αἰδὼσ Ἀργεῖοι· νῦν ἄρκιον ἢ ἀπολέσθαι ἠὲ σαωθῆναι καὶ ἀπώσασθαι κακὰ νηῶν. ἦ ἔλπεσθ’ ἢν νῆασ ἕλῃ κορυθαίολοσ Ἕκτωρ ἐμβαδὸν ἵξεσθαι ἣν πατρίδα γαῖαν ἕκαστοσ; ἦ οὐκ ὀτρύνοντοσ ἀκούετε λαὸν ἅπαντα Ἕκτοροσ, ὃσ δὴ νῆασ ἐνιπρῆσαι μενεαίνει; οὐ μὰν ἔσ γε χορὸν κέλετ’ ἐλθέμεν, ἀλλὰ μάχεσθαι. ἡμῖν δ’ οὔ τισ τοῦδε νόοσ καὶ μῆτισ ἀμείνων ἢ αὐτοσχεδίῃ μῖξαι χεῖράσ τε μένοσ τε. βέλτερον ἢ ἀπολέσθαι ἕνα χρόνον ἠὲ βιῶναι ἢ δηθὰ στρεύγεσθαι ἐν αἰνῇ δηϊοτῆτι ὧδ’ αὔτωσ παρὰ νηυσὶν ὑπ’ ἀνδράσι χειροτέροισιν. ὣσ εἰπὼν ὄτρυνε μένοσ καὶ θυμὸν ἑκάστου.

ἔνθ’ Ἕκτωρ μὲν ἕλε Σχεδίον Περιμήδεοσ υἱὸν ἀρχὸν Φωκήων, Αἰάσ δ’ ἕλε Λαοδάμαντα ἡγεμόνα πρυλέων Ἀντήνοροσ ἀγλαὸν υἱόν· Πουλυδάμασ δ’ Ὦτον Κυλλήνιον ἐξενάριξε Φυλεί̈δεω ἕταρον, μεγαθύμων ἀρχὸν Ἐπειῶν. τῷ δὲ Μέγησ ἐπόρουσεν ἰδών· ὃ δ’ ὕπαιθα λιάσθη Πουλυδάμασ· καὶ τοῦ μὲν ἀπήμβροτεν· οὐ γὰρ Ἀπόλλων εἰά Πάνθου υἱὸν ἐνὶ προμάχοισι δαμῆναι· αὐτὰρ ὅ γε Κροίσμου στῆθοσ μέσον οὔτασε δουρί. δούπησεν δὲ πεσών· ὃ δ’ ἀπ’ ὤμων τεύχε’ ἐσύλα. τόφρα δὲ τῷ ἐπόρουσε Δόλοψ αἰχμῆσ ἐὺ̈ εἰδὼσ Λαμπετίδησ, ὃν Λάμποσ ἐγείνατο φέρτατον υἱὸν Λαομεδοντιάδησ εὖ εἰδότα θούριδοσ ἀλκῆσ, ὃσ τότε Φυλεί̈δαο μέσον σάκοσ οὔτασε δουρὶ ἐγγύθεν ὁρμηθείσ· πυκινὸσ δέ οἱ ἤρκεσε θώρηξ, τόν ῥ’ ἐφόρει γυάλοισιν ἀρηρότα· τόν ποτε Φυλεὺσ ἤγαγεν ἐξ Ἐφύρησ, ποταμοῦ ἄπο Σελλήεντοσ. ξεῖνοσ γάρ οἱ ἔδωκεν ἄναξ ἀνδρῶν Εὐφήτησ ἐσ πόλεμον φορέειν δηί̈ων ἀνδρῶν ἀλεωρήν· ὅσ οἱ καὶ τότε παιδὸσ ἀπὸ χροὸσ ἤρκεσ’ ὄλεθρον. τοῦ δὲ Μέγησ κόρυθοσ χαλκήρεοσ ἱπποδασείησ κύμβαχον ἀκρότατον νύξ’ ἔγχεϊ ὀξυόεντι, ῥῆξε δ’ ἀφ’ ἵππειον λόφον αὐτοῦ· πᾶσ δὲ χαμᾶζε κάππεσεν ἐν κονίῃσι νέον φοίνικι φαεινόσ. εἱο͂σ ὃ τῷ πολέμιζε μένων, ἔτι δ’ ἔλπετο νίκην, τόφρα δέ οἱ Μενέλαοσ ἀρήϊοσ ἦλθεν ἀμύντωρ, στῆ δ’ εὐρὰξ σὺν δουρὶ λαθών, βάλε δ’ ὦμον ὄπισθεν· αἰχμὴ δὲ στέρνοιο διέσσυτο μαιμώωσα πρόσσω ἱεμένη· ὃ δ’ ἄρα πρηνὴσ ἐλιάσθη. τὼ μὲν ἐεισάσθην χαλκήρεα τεύχε’ ἀπ’ ὤμων συλήσειν· Ἕκτωρ δὲ κασιγνήτοισι κέλευσε πᾶσι μάλα, πρῶτον δ’ Ἱκεταονίδην ἐνένιπεν ἴφθιμον Μελάνιππον. ὃ δ’ ὄφρα μὲν εἰλίποδασ βοῦσ βόσκ’ ἐν Περκώτῃ δηί̈ων ἀπὸ νόσφιν ἐόντων· αὐτὰρ ἐπεὶ Δαναῶν νέεσ ἤλυθον ἀμφιέλισσαι, ἂψ εἰσ Ἴλιον ἦλθε, μετέπρεπε δὲ Τρώεσσι, ναῖε δὲ πὰρ Πριάμῳ, ὃ δέ μιν τίεν ἶσα τέκεσσι· τόν ῥ’ Ἕκτωρ ἐνένιπεν ἔποσ τ’ ἔφατ’ ἔκ τ’ ὀνόμαζεν· οὕτω δὴ Μελάνιππε μεθήσομεν; οὐδέ νυ σοί περ ἐντρέπεται φίλον ἦτορ ἀνεψιοῦ κταμένοιο; οὐχ ὁράᾳσ οἱο͂ν Δόλοποσ περὶ τεύχε’ ἕπουσιν; ἀλλ’ ἕπευ· οὐ γὰρ ἔτ’ ἔστιν ἀποσταδὸν Ἀργείοισι μάρνασθαι, πρίν γ’ ἠὲ κατακτάμεν ἠὲ κατ’ ἄκρησ Ἴλιον αἰπεινὴν ἑλέειν κτάσθαι τε πολίτασ. ὣσ εἰπὼν ὃ μὲν ἦρχ’, ὃ δ’ ἅμ’ ἕσπετο ἰσόθεοσ φώσ·

Ἀργείουσ δ’ ὄτρυνε μέγασ Τελαμώνιοσ Αἰάσ· ὦ φίλοι ἀνέρεσ ἔστε, καὶ αἰδῶ θέσθ’ ἐνὶ θυμῷ, ἀλλήλουσ τ’ αἰδεῖσθε κατὰ κρατερὰσ ὑσμίνασ. αἰδομένων δ’ ἀνδρῶν πλέονεσ σόοι ἠὲ πέφανται· φευγόντων δ’ οὔτ’ ἂρ κλέοσ ὄρνυται οὔτέ τισ ἀλκή. ὣσ ἔφαθ’, οἳ δὲ καὶ αὐτοὶ ἀλέξασθαι μενέαινον, ἐν θυμῷ δ’ ἐβάλοντο ἔποσ, φράξαντο δὲ νῆασ ἑρ́κεϊ χαλκείῳ·

ἐπὶ δὲ Ζεὺσ Τρῶασ ἔγειρεν. Ἀντίλοχον δ’ ὄτρυνε βοὴν ἀγαθὸσ Μενέλαοσ· Ἀντίλοχ’ οὔ τισ σεῖο νεώτεροσ ἄλλοσ Ἀχαιῶν, οὔτε ποσὶν θάσσων οὔτ’ ἄλκιμοσ ὡσ σὺ μάχεσθαι· εἴ τινά που Τρώων ἐξάλμενοσ ἄνδρα βάλοισθα. ὣσ εἰπὼν ὃ μὲν αὖτισ ἀπέσσυτο, τὸν δ’ ὀρόθυνεν·

ἐκ δ’ ἔθορε προμάχων, καὶ ἀκόντισε δουρὶ φαεινῷ ἀμφὶ ἓ παπτήνασ· ὑπὸ δὲ Τρῶεσ κεκάδοντο ἀνδρὸσ ἀκοντίσσαντοσ· ὃ δ’ οὐχ ἅλιον βέλοσ ἧκεν, ἀλλ’ Ἱκετάονοσ υἱὸν ὑπέρθυμον Μελάνιππον νισόμενον πόλεμον δὲ βάλε στῆθοσ παρὰ μαζόν. δούπησεν δὲ πεσών, τὸν δὲ σκότοσ ὄσσε κάλυψεν. Ἀντίλοχοσ δ’ ἐπόρουσε κύων ὥσ, ὅσ τ’ ἐπὶ νεβρῷ βλημένῳ ἀί̈ξῃ, τόν τ’ ἐξ εὐνῆφι θορόντα θηρητὴρ ἐτύχησε βαλών, ὑπέλυσε δὲ γυῖα· ὣσ ἐπὶ σοὶ Μελάνιππε θόρ’ Ἀντίλοχοσ μενεχάρμησ τεύχεα συλήσων· ἀλλ’ οὐ λάθεν Ἕκτορα δῖον, ὅσ ῥά οἱ ἀντίοσ ἦλθε θέων ἀνὰ δηϊοτῆτα. Ἀντίλοχοσ δ’ οὐ μεῖνε θοόσ περ ἐὼν πολεμιστήσ, ἀλλ’ ὅ γ’ ἄρ’ ἔτρεσε θηρὶ κακὸν ῥέξαντι ἐοικώσ, ὅσ τε κύνα κτείνασ ἢ βουκόλον ἀμφὶ βόεσσι φεύγει πρίν περ ὅμιλον ἀολλισθήμεναι ἀνδρῶν· ὣσ τρέσε Νεστορίδησ, ἐπὶ δὲ Τρῶέσ τε καὶ Ἕκτωρ ἠχῇ θεσπεσίῃ βέλεα στονόεντα χέοντο· στῆ δὲ μεταστρεφθείσ, ἐπεὶ ἵκετο ἔθνοσ ἑταίρων. Τρῶεσ δὲ λείουσιν ἐοικότεσ ὠμοφάγοισι νηυσὶν ἐπεσσεύοντο, Διὸσ δ’ ἐτέλειον ἐφετμάσ, ὅ σφισιν αἰὲν ἔγειρε μένοσ μέγα, θέλγε δὲ θυμὸν Ἀργείων καὶ κῦδοσ ἀπαίνυτο, τοὺσ δ’ ὀρόθυνεν.

Ἕκτορι γάρ οἱ θυμὸσ ἐβούλετο κῦδοσ ὀρέξαι Πριαμίδῃ, ἵνα νηυσὶ κορωνίσι θεσπιδαὲσ πῦρ ἐμβάλοι ἀκάματον, Θέτιδοσ δ’ ἐξαίσιον ἀρὴν πᾶσαν ἐπικρήνειε· τὸ γὰρ μένε μητίετα Ζεὺσ νηὸσ καιομένησ σέλασ ὀφθαλμοῖσιν ἰδέσθαι. ἐκ γὰρ δὴ τοῦ μέλλε παλίωξιν παρὰ νηῶν θησέμεναι Τρώων, Δαναοῖσι δὲ κῦδοσ ὀρέξειν. τὰ φρονέων νήεσσιν ἔπι γλαφυρῇσιν ἔγειρεν Ἕκτορα Πριαμίδην μάλα περ μεμαῶτα καὶ αὐτόν. μαίνετο δ’ ὡσ ὅτ’ Ἄρησ ἐγχέσπαλοσ ἢ ὀλοὸν πῦρ οὔρεσι μαίνηται βαθέησ ἐν τάρφεσιν ὕλησ· ἀφλοισμὸσ δὲ περὶ στόμα γίγνετο, τὼ δέ οἱ ὄσσε λαμπέσθην βλοσυρῇσιν ὑπ’ ὀφρύσιν, ἀμφὶ δὲ πήληξ σμερδαλέον κροτάφοισι τινάσσετο μαρναμένοιο Ἕκτοροσ· αὐτὸσ γάρ οἱ ἀπ’ αἰθέροσ ἠε͂ν ἀμύντωρ Ζεύσ, ὅσ μιν πλεόνεσσι μετ’ ἀνδράσι μοῦνον ἐόντα τίμα καὶ κύδαινε. μινυνθάδιοσ γὰρ ἔμελλεν ἔσσεσθ’· ἤδη γάρ οἱ ἐπόρνυε μόρσιμον ἦμαρ Παλλὰσ Ἀθηναίη ὑπὸ Πηλεί̈δαο βίηφιν. καί ῥ’ ἔθελεν ῥῆξαι στίχασ ἀνδρῶν πειρητίζων, ᾗ δὴ πλεῖστον ὅμιλον ὁρ́α καὶ τεύχε’ ἄριστα· ἀλλ’ οὐδ’ ὧσ δύνατο ῥῆξαι μάλα περ μενεαίνων· ἴσχον γὰρ πυργηδὸν ἀρηρότεσ, ἠύ̈τε πέτρη ἠλίβατοσ μεγάλη πολιῆσ ἁλὸσ ἐγγὺσ ἐοῦσα, ἥ τε μένει λιγέων ἀνέμων λαιψηρὰ κέλευθα κύματά τε τροφόεντα, τά τε προσερεύγεται αὐτήν· ὣσ Δαναοὶ Τρῶασ μένον ἔμπεδον οὐδὲ φέβοντο. αὐτὰρ ὃ λαμπόμενοσ πυρὶ πάντοθεν ἔνθορ’ ὁμίλῳ, ἐν δ’ ἔπεσ’ ὡσ ὅτε κῦμα θοῇ ἐν νηὶ̈ πέσῃσι λάβρον ὑπαὶ νεφέων ἀνεμοτρεφέσ· ἣ δέ τε πᾶσα ἄχνῃ ὑπεκρύφθη, ἀνέμοιο δὲ δεινὸσ ἀήτη ἱστίῳ ἐμβρέμεται, τρομέουσι δέ τε φρένα ναῦται δειδιότεσ· τυτθὸν γὰρ ὑπ’ ἐκ θανάτοιο φέρονται· ὣσ ἐδαί̈ζετο θυμὸσ ἐνὶ στήθεσσιν Ἀχαιῶν. αὐτὰρ ὅ γ’ ὥσ τε λέων ὀλοόφρων βουσὶν ἐπελθών, αἵ ῥά τ’ ἐν εἱαμενῇ ἕλεοσ μεγάλοιο νέμονται μυρίαι, ἐν δέ τε τῇσι νομεὺσ οὔ πω σάφα εἰδὼσ θηρὶ μαχέσσασθαι ἕλικοσ βοὸσ ἀμφὶ φονῇσιν· ἤτοι ὃ μὲν πρώτῃσι καὶ ὑστατίῃσι βόεσσιν αἰὲν ὁμοστιχάει, ὃ δέ τ’ ἐν μέσσῃσιν ὀρούσασ βοῦν ἔδει, αἳ δέ τε πᾶσαι ὑπέτρεσαν· ὣσ τότ’ Ἀχαιοὶ θεσπεσίωσ ἐφόβηθεν ὑφ’ Ἕκτορι καὶ Διὶ πατρὶ πάντεσ, ὃ δ’ οἰο͂ν ἔπεφνε Μυκηναῖον Περιφήτην, Κοπρῆοσ φίλον υἱόν, ὃσ Εὐρυσθῆοσ ἄνακτοσ ἀγγελίησ οἴχνεσκε βίῃ Ἡρακληείῃ. τοῦ γένετ’ ἐκ πατρὸσ πολὺ χείρονοσ υἱὸσ ἀμείνων παντοίασ ἀρετάσ, ἠμὲν πόδασ ἠδὲ μάχεσθαι, καὶ νόον ἐν πρώτοισι Μυκηναίων ἐτέτυκτο· ὅσ ῥα τόθ’ Ἕκτορι κῦδοσ ὑπέρτερον ἐγγυάλιξε. στρεφθεὶσ γὰρ μετόπισθεν ἐν ἀσπίδοσ ἄντυγι πάλτο, τὴν αὐτὸσ φορέεσκε ποδηνεκέ’ ἑρ́κοσ ἀκόντων· τῇ ὅ γ’ ἐνὶ βλαφθεὶσ πέσεν ὕπτιοσ, ἀμφὶ δὲ πήληξ σμερδαλέον κονάβησε περὶ κροτάφοισι πεσόντοσ. Ἕκτωρ δ’ ὀξὺ νόησε, θέων δέ οἱ ἄγχι παρέστη, στήθεϊ δ’ ἐν δόρυ πῆξε, φίλων δέ μιν ἐγγὺσ ἑταίρων κτεῖν’· οἳ δ’ οὐκ ἐδύναντο καὶ ἀχνύμενοί περ ἑταίρου χραισμεῖν· αὐτοὶ γὰρ μάλα δείδισαν Ἕκτορα δῖον. εἰσωποὶ δ’ ἐγένοντο νεῶν, περὶ δ’ ἔσχεθον ἄκραι νῆεσ ὅσαι πρῶται εἰρύατο·

τοὶ δ’ ἐπέχυντο. Ἀργεῖοι δὲ νεῶν μὲν ἐχώρησαν καὶ ἀνάγκῃ τῶν πρωτέων, αὐτοῦ δὲ παρὰ κλισίῃσιν ἔμειναν ἁθρόοι, οὐδὲ κέδασθεν ἀνὰ στρατόν· ἴσχε γὰρ αἰδὼσ καὶ δέοσ· ἀζηχὲσ γὰρ ὁμόκλεον ἀλλήλοισι. Νέστωρ αὖτε μάλιστα Γερήνιοσ οὖροσ Ἀχαιῶν λίσσεθ’ ὑπὲρ τοκέων γουνούμενοσ ἄνδρα ἕκαστον· ὦ φίλοι ἀνέρεσ ἔστε καὶ αἰδῶ θέσθ’ ἐνὶ θυμῷ ἄλλων ἀνθρώπων, ἐπὶ δὲ μνήσασθε ἕκαστοσ παίδων ἠδ’ ἀλόχων καὶ κτήσιοσ ἠδὲ τοκήων, ἠμὲν ὅτεῳ ζώουσι καὶ ᾧ κατατεθνήκασι· τῶν ὕπερ ἐνθάδ’ ἐγὼ γουνάζομαι οὐ παρεόντων ἑστάμεναι κρατερῶσ, μὴ δὲ τρωπᾶσθε φόβον δέ. ὣσ εἰπὼν ὄτρυνε μένοσ καὶ θυμὸν ἑκάστου.

τοῖσι δ’ ἀπ’ ὀφθαλμῶν νέφοσ ἀχλύοσ ὦσεν Ἀθήνη θεσπέσιον· μάλα δέ σφι φόωσ γένετ’ ἀμφοτέρωθεν ἠμὲν πρὸσ νηῶν καὶ ὁμοιί̈ου πολέμοιο. Ἕκτορα δὲ φράσσαντο βοὴν ἀγαθὸν καὶ ἑταίρουσ, ἠμὲν ὅσοι μετόπισθεν ἀφέστασαν οὐδὲ μάχοντο, ἠδ’ ὅσσοι παρὰ νηυσὶ μάχην ἐμάχοντο θοῇσιν. οὐδ’ ἄρ’ ἔτ’ Αἰάντι μεγαλήτορι ἥνδανε θυμῷ ἑστάμεν ἔνθά περ ἄλλοι ἀφέστασαν υἱε͂σ Ἀχαιῶν·

ἀλλ’ ὅ γε νηῶν ἴκρι’ ἐπῴχετο μακρὰ βιβάσθων, νώμα δὲ ξυστὸν μέγα ναύμαχον ἐν παλάμῃσι κολλητὸν βλήτροισι δυωκαιεικοσίπηχυ. ὡσ δ’ ὅτ’ ἀνὴρ ἵπποισι κελητίζειν ἐὺ̈ εἰδώσ, ὅσ τ’ ἐπεὶ ἐκ πολέων πίσυρασ συναείρεται ἵππουσ, σεύασ ἐκ πεδίοιο μέγα προτὶ ἄστυ δίηται λαοφόρον καθ’ ὁδόν· πολέεσ τέ ἑ θηήσαντο ἀνέρεσ ἠδὲ γυναῖκεσ· ὃ δ’ ἔμπεδον ἀσφαλὲσ αἰεὶ θρῴσκων ἄλλοτ’ ἐπ’ ἄλλον ἀμείβεται, οἳ δὲ πέτονται· ὣσ Αἰάσ ἐπὶ πολλὰ θοάων ἴκρια νηῶν φοίτα μακρὰ βιβάσ, φωνὴ δέ οἱ αἰθέρ’ ἵκανεν, αἰεὶ δὲ σμερδνὸν βοόων Δαναοῖσι κέλευε νηυσί τε καὶ κλισίῃσιν ἀμυνέμεν. οὐδὲ μὲν Ἕκτωρ μίμνεν ἐνὶ Τρώων ὁμάδῳ πύκα θωρηκτάων· ἀλλ’ ὥσ τ’ ὀρνίθων πετεηνῶν αἰετὸσ αἴθων ἔθνοσ ἐφορμᾶται ποταμὸν πάρα βοσκομενάων χηνῶν ἢ γεράνων ἢ κύκνων δουλιχοδείρων, ὣσ Ἕκτωρ ἴθυσε νεὸσ κυανοπρῴροιο ἀντίοσ ἀί̈ξασ· τὸν δὲ Ζεὺσ ὦσεν ὄπισθε χειρὶ μάλα μεγάλῃ, ὄτρυνε δὲ λαὸν ἅμ’ αὐτῷ. αὖτισ δὲ δριμεῖα μάχη παρὰ νηυσὶν ἐτύχθη·

φαίησ κ’ ἀκμῆτασ καὶ ἀτειρέασ ἀλλήλοισιν ἄντεσθ’ ἐν πολέμῳ, ὡσ ἐσσυμένωσ ἐμάχοντο. τοῖσι δὲ μαρναμένοισιν ὅδ’ ἦν νόοσ· ἤτοι Ἀχαιοὶ οὐκ ἔφασαν φεύξεσθαι ὑπ’ ἐκ κακοῦ, ἀλλ’ ὀλέεσθαι, Τρωσὶν δ’ ἔλπετο θυμὸσ ἐνὶ στήθεσσιν ἑκάστου νῆασ ἐνιπρήσειν κτενέειν θ’ ἡρ́ωασ Ἀχαιούσ. οἳ μὲν τὰ φρονέοντεσ ἐφέστασαν ἀλλήλοισιν· Ἕκτωρ δὲ πρυμνῆσ νεὸσ ἥψατο ποντοπόροιο καλῆσ ὠκυάλου, ἣ Πρωτεσίλαον ἔνεικεν ἐσ Τροίην, οὐδ’ αὖτισ ἀπήγαγε πατρίδα γαῖαν. τοῦ περ δὴ περὶ νηὸσ Ἀχαιοί τε Τρῶέσ τε δῄουν ἀλλήλουσ αὐτοσχεδόν· οὐδ’ ἄρα τοί γε τόξων ἀϊκὰσ ἀμφὶσ μένον οὐδ’ ἔτ’ ἀκόντων, ἀλλ’ οἵ γ’ ἐγγύθεν ἱστάμενοι ἕνα θυμὸν ἔχοντεσ ὀξέσι δὴ πελέκεσσι καὶ ἀξίνῃσι μάχοντο καὶ ξίφεσιν μεγάλοισι καὶ ἔγχεσιν ἀμφιγύοισι. πολλὰ δὲ φάσγανα καλὰ μελάνδετα κωπήεντα ἄλλα μὲν ἐκ χειρῶν χαμάδισ πέσον, ἄλλα δ’ ἀπ’ ὤμων ἀνδρῶν μαρναμένων· ῥέε δ’ αἵματι γαῖα μέλαινα. Ἕκτωρ δὲ πρύμνηθεν ἐπεὶ λάβεν οὐχὶ μεθίει ἄφλαστον μετὰ χερσὶν ἔχων, Τρωσὶν δὲ κέλευεν· οἴσετε πῦρ, ἅμα δ’ αὐτοὶ ἀολλέεσ ὄρνυτ’ ἀϋτήν· νῦν ἡμῖν πάντων Ζεὺσ ἄξιον ἦμαρ ἔδωκε νῆασ ἑλεῖν, αἳ δεῦρο θεῶν ἀέκητι μολοῦσαι ἡμῖν πήματα πολλὰ θέσαν, κακότητι γερόντων, οἵ μ’ ἐθέλοντα μάχεσθαι ἐπὶ πρυμνῇσι νέεσσιν αὐτόν τ’ ἰσχανάασκον ἐρητύοντό τε λαόν· ἀλλ’ εἰ δή ῥα τότε βλάπτε φρένασ εὐρύοπα Ζεὺσ ἡμετέρασ, νῦν αὐτὸσ ἐποτρύνει καὶ ἀνώγει. ὣσ ἔφαθ’, οἳ δ’ ἄρα μᾶλλον ἐπ’ Ἀργείοισιν ὄρουσαν.

Αἰάσ δ’ οὐκέτ’ ἔμιμνε· βιάζετο γὰρ βελέεσσιν· ἀλλ’ ἀνεχάζετο τυτθόν, ὀϊόμενοσ θανέεσθαι θρῆνυν ἐφ’ ἑπταπόδην, λίπε δ’ ἴκρια νηὸσ ἐί̈σησ. ἔνθ’ ἄρ’ ὅ γ’ ἑστήκει δεδοκημένοσ, ἔγχεϊ δ’ αἰεὶ Τρῶασ ἄμυνε νεῶν, ὅσ τισ φέροι ἀκάματον πῦρ· αἰεὶ δὲ σμερδνὸν βοόων Δαναοῖσι κέλευε· ὦ φίλοι ἡρ́ωεσ Δαναοὶ θεράποντεσ Ἄρηοσ ἀνέρεσ ἔστε φίλοι, μνήσασθε δὲ θούριδοσ ἀλκῆσ. ἠέ τινάσ φαμεν εἶναι ἀοσσητῆρασ ὀπίσσω, ἠε͂́ τι τεῖχοσ ἄρειον, ὅ κ’ ἀνδράσι λοιγὸν ἀμύναι; οὐ μέν τι σχεδόν ἐστι πόλισ πύργοισ ἀραρυῖα, ᾗ κ’ ἀπαμυναίμεσθ’ ἑτεραλκέα δῆμον ἔχοντεσ· ἀλλ’ ἐν γὰρ Τρώων πεδίῳ πύκα θωρηκτάων πόντῳ κεκλιμένοι ἑκὰσ ἥμεθα πατρίδοσ αἰήσ· τὼ ἐν χερσὶ φόωσ, οὐ μειλιχίῃ πολέμοιο. ἦ, καὶ μαιμώων ἔφεπ’ ἔγχεϊ ὀξυόεντι.

ὅσ τισ δὲ Τρώων κοίλῃσ ἐπὶ νηυσὶ φέροιτο σὺν πυρὶ κηλείῳ, χάριν Ἕκτοροσ ὀτρύναντοσ, τὸν δ’ Αἰάσ οὔτασκε δεδεγμένοσ ἔγχεϊ μακρῷ· δώδεκα δὲ προπάροιθε νεῶν αὐτοσχεδὸν οὖτα.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

Ancient Greek Text

Homer, Iliad, Book 15

(호메로스, 일리아스, Book 15)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION