Homer, Iliad, Book 15

(호메로스, 일리아스, Book 15)

αὐτὰρ ἐπεὶ διά τε σκόλοπασ καὶ τάφρον ἔβησαν φεύγοντεσ, πολλοὶ δὲ δάμεν Δαναῶν ὑπὸ χερσίν, οἳ μὲν δὴ παρ’ ὄχεσφιν ἐρητύοντο μένοντεσ χλωροὶ ὑπαὶ δείουσ πεφοβημένοι· ἔγρετο δὲ Ζεὺσ Ἴδησ ἐν κορυφῇσι παρὰ χρυσοθρόνου Ἥρησ, στῆ δ’ ἄρ’ ἀναί̈ξασ, ἴδε δὲ Τρῶασ καὶ Ἀχαιοὺσ τοὺσ μὲν ὀρινομένουσ, τοὺσ δὲ κλονέοντασ ὄπισθεν Ἀργείουσ, μετὰ δέ σφι Ποσειδάωνα ἄνακτα· Ἕκτορα δ’ ἐν πεδίῳ ἴδε κείμενον, ἀμφὶ δ’ ἑταῖροι εἱάθ’, ὃ δ’ ἀργαλέῳ ἔχετ’ ἄσθματι κῆρ ἀπινύσσων αἷμ’ ἐμέων, ἐπεὶ οὔ μιν ἀφαυρότατοσ βάλ’ Ἀχαιῶν. τὸν δὲ ἰδὼν ἐλέησε πατὴρ ἀνδρῶν τε θεῶν τε, δεινὰ δ’ ὑπόδρα ἰδὼν Ἥρην πρὸσ μῦθον ἐείπεν· ἦ μάλα δὴ κακότεχνοσ ἀμήχανε σὸσ δόλοσ Ἥρη Ἕκτορα δῖον ἔπαυσε μάχησ, ἐφόβησε δὲ λαούσ. οὐ μὰν οἶδ’ εἰ αὖτε κακορραφίησ ἀλεγεινῆσ πρώτη ἐπαύρηαι καί σε πληγῇσιν ἱμάσσω. ἦ οὐ μέμνῃ ὅτε τ’ ἐκρέμω ὑψόθεν, ἐκ δὲ ποδοῖιν ἄκμονασ ἧκα δύω, περὶ χερσὶ δὲ δεσμὸν ἰήλα χρύσεον ἄρρηκτον; σὺ δ’ ἐν αἰθέρι καὶ νεφέλῃσιν ἐκρέμω· ἠλάστεον δὲ θεοὶ κατὰ μακρὸν Ὄλυμπον, λῦσαι δ’ οὐκ ἐδύναντο παρασταδόν· ὃν δὲ λάβοιμι ῥίπτασκον τεταγὼν ἀπὸ βηλοῦ ὄφρ’ ἂν ἵκηται γῆν ὀλιγηπελέων· ἐμὲ δ’ οὐδ’ ὧσ θυμὸν ἀνίει ἀζηχὴσ ὀδύνη Ἡρακλῆοσ θείοιο, τὸν σὺ ξὺν Βορέῃ ἀνέμῳ πεπιθοῦσα θυέλλασ πέμψασ ἐπ’ ἀτρύγετον πόντον κακὰ μητιόωσα, καί μιν ἔπειτα Κόων δ’ εὖ ναιομένην ἀπένεικασ. τὸν μὲν ἐγὼν ἔνθεν ῥυσάμην καὶ ἀνήγαγον αὖτισ Ἄργοσ ἐσ ἱππόβοτον καὶ πολλά περ ἀθλήσαντα. τῶν σ’ αὖτισ μνήσω ἵν’ ἀπολλήξῃσ ἀπατάων, ὄφρα ἴδῃ ἤν τοι χραίσμῃ φιλότησ τε καὶ εὐνή, ἣν ἐμίγησ ἐλθοῦσα θεῶν ἄπο καί μ’ ἀπάτησασ. ὣσ φάτο, ῥίγησεν δὲ βοῶπισ πότνια Ἥρη, καί μιν φωνήσασ’ ἔπεα πτερόεντα προσηύδα·

ἴστω νῦν τόδε Γαῖα καὶ Οὐρανὸσ εὐρὺσ ὕπερθε καὶ τὸ κατειβόμενον Στυγὸσ ὕδωρ, ὅσ τε μέγιστοσ ὁρ́κοσ δεινότατόσ τε πέλει μακάρεσσι θεοῖσι, σή θ’ ἱερὴ κεφαλὴ καὶ νωί̈τερον λέχοσ αὐτῶν κουρίδιον, τὸ μὲν οὐκ ἂν ἐγώ ποτε μὰψ ὀμόσαιμι· μὴ δι’ ἐμὴν ἰότητα Ποσειδάων ἐνοσίχθων πημαίνει Τρῶάσ τε καὶ Ἕκτορα, τοῖσι δ’ ἀρήγει, ἀλλά που αὐτὸν θυμὸσ ἐποτρύνει καὶ ἀνώγει, τειρομένουσ δ’ ἐπὶ νηυσὶν ἰδὼν ἐλέησεν Ἀχαιούσ. αὐτάρ τοι καὶ κείνῳ ἐγὼ παραμυθησαίμην τῇ ἴμεν ᾗ κεν δὴ σὺ κελαινεφὲσ ἡγεμονεύῃσ. ὣσ φάτο, μείδησεν δὲ πατὴρ ἀνδρῶν τε θεῶν τε, καί μιν ἀμειβόμενοσ ἔπεα πτερόεντα προσηύδα·

εἰ μὲν δὴ σύ γ’ ἔπειτα βοῶπισ πότνια Ἥρη ἶσον ἐμοὶ φρονέουσα μετ’ ἀθανάτοισι καθίζοισ, τώ κε Ποσειδάων γε, καὶ εἰ μάλα βούλεται ἄλλῃ, αἶψα μεταστρέψειε νόον μετὰ σὸν καὶ ἐμὸν κῆρ. ἀλλ’ εἰ δή ῥ’ ἐτεόν γε καὶ ἀτρεκέωσ ἀγορεύεισ, ἔρχεο νῦν μετὰ φῦλα θεῶν, καὶ δεῦρο κάλεσσον Ἶρίν τ’ ἐλθέμεναι καὶ Ἀπόλλωνα κλυτότοξον, ὄφρ’ ἣ μὲν μετὰ λαὸν Ἀχαιῶν χαλκοχιτώνων ἔλθῃ, καὶ εἴπῃσι Ποσειδάωνι ἄνακτι παυσάμενον πολέμοιο τὰ ἃ πρὸσ δώμαθ’ ἱκέσθαι, Ἕκτορα δ’ ὀτρύνῃσι μάχην ἐσ Φοῖβοσ Ἀπόλλων, αὖτισ δ’ ἐμπνεύσῃσι μένοσ, λελάθῃ δ’ ὀδυνάων αἳ νῦν μιν τείρουσι κατὰ φρένασ, αὐτὰρ Ἀχαιοὺσ αὖτισ ἀποστρέψῃσιν ἀνάλκιδα φύζαν ἐνόρσασ, φεύγοντεσ δ’ ἐν νηυσὶ πολυκλήϊσι πέσωσι Πηλεί̈δεω Ἀχιλῆοσ· ὃ δ’ ἀνστήσει ὃν ἑταῖρον Πάτροκλον· τὸν δὲ κτενεῖ ἔγχεϊ φαίδιμοσ Ἕκτωρ Ἰλίου προπάροιθε πολέασ ὀλέσαντ’ αἰζηοὺσ τοὺσ ἄλλουσ, μετὰ δ’ υἱὸν ἐμὸν Σαρπηδόνα δῖον. τοῦ δὲ χολωσάμενοσ κτενεῖ Ἕκτορα δῖοσ Ἀχιλλεύσ. ἐκ τοῦ δ’ ἄν τοι ἔπειτα παλίωξιν παρὰ νηῶν αἰὲν ἐγὼ τεύχοιμι διαμπερὲσ εἰσ ὅ κ’ Ἀχαιοὶ Ἴλιον αἰπὺ ἕλοιεν Ἀθηναίησ διὰ βουλάσ. τὸ πρὶν δ’ οὔτ’ ἄρ’ ἐγὼ παύω χόλον οὔτέ τιν’ ἄλλον ἀθανάτων Δαναοῖσιν ἀμυνέμεν ἐνθάδ’ ἐάσω πρίν γε τὸ Πηλεί̈δαο τελευτηθῆναι ἐέλδωρ, ὥσ οἱ ὑπέστην πρῶτον, ἐμῷ δ’ ἐπένευσα κάρητι, ἤματι τῷ ὅτ’ ἐμεῖο θεὰ Θέτισ ἥψατο γούνων, λισσομένη τιμῆσαι Ἀχιλλῆα πτολίπορθον. ὣσ ἔφατ’, οὐδ’ ἀπίθησε θεὰ λευκώλενοσ Ἥρη, βῆ δ’ ἐξ Ἰδαίων ὀρέων ἐσ μακρὸν Ὄλυμπον.

ὡσ δ’ ὅτ’ ἂν ἀί̈ξῃ νόοσ ἀνέροσ, ὅσ τ’ ἐπὶ πολλὴν γαῖαν ἐληλουθὼσ φρεσὶ πευκαλίμῃσι νοήσῃ ἔνθ’ εἰήν ἢ ἔνθα, μενοινήῃσί τε πολλά, ὣσ κραιπνῶσ μεμαυῖα διέπτατο πότνια Ἥρη· ἵκετο δ’ αἰπὺν Ὄλυμπον, ὁμηγερέεσσι δ’ ἐπῆλθεν ἀθανάτοισι θεοῖσι Διὸσ δόμῳ· οἳ δὲ ἰδόντεσ πάντεσ ἀνήϊξαν καὶ δεικανόωντο δέπασσιν. ἣ δ’ ἄλλουσ μὲν ἐάσε, Θέμιστι δὲ καλλιπαρῄῳ δέκτο δέπασ· πρώτη γὰρ ἐναντίη ἦλθε θέουσα, καί μιν φωνήσασ’ ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· Ἥρη τίπτε βέβηκασ; ἀτυζομένῃ δὲ ἐοίκασ· ἦ μάλα δή σ’ ἐφόβησε Κρόνου πάϊσ, ὅσ τοι ἀκοίτησ. τὴν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα θεὰ λευκώλενοσ Ἥρη·

μή με θεὰ Θέμι ταῦτα διείρεο· οἶσθα καὶ αὐτὴ οἱο͂σ κείνου θυμὸσ ὑπερφίαλοσ καὶ ἀπηνήσ. ἀλλὰ σύ γ’ ἄρχε θεοῖσι δόμοισ ἔνι δαιτὸσ ἐί̈σησ· ταῦτα δὲ καὶ μετὰ πᾶσιν ἀκούσεαι ἀθανάτοισιν οἱᾶ Ζεὺσ κακὰ ἔργα πιφαύσκεται· οὐδέ τί φημι πᾶσιν ὁμῶσ θυμὸν κεχαρησέμεν, οὔτε βροτοῖσιν οὔτε θεοῖσ, εἴ πέρ τισ ἔτι νῦν δαίνυται εὔφρων. ἣ μὲν ἄρ’ ὣσ εἰποῦσα καθέζετο πότνια Ἥρη, ὄχθησαν δ’ ἀνὰ δῶμα Διὸσ θεοί·

υἱὸσ γάρ οἱ ὄλωλε μάχῃ ἔνι φίλτατοσ ἀνδρῶν Ἀσκάλαφοσ, τόν φησιν ὃν ἔμμεναι ὄβριμοσ Ἄρησ. ἣ δ’ ἐγέλασσε χείλεσιν, οὐδὲ μέτωπον ἐπ’ ὀφρύσι κυανέῃσιν ἰάνθη· πᾶσιν δὲ νεμεσσηθεῖσα μετηύδα· νήπιοι οἳ Ζηνὶ μενεαίνομεν ἀφρονέοντεσ· ἦ ἔτι μιν μέμαμεν καταπαυσέμεν ἆσσον ἰόντεσ ἢ ἔπει ἠὲ βίῃ· ὃ δ’ ἀφήμενοσ οὐκ ἀλεγίζει οὐδ’ ὄθεται· φησὶν γὰρ ἐν ἀθανάτοισι θεοῖσι κάρτεί̈ τε σθένεί̈ τε διακριδὸν εἶναι ἄριστοσ. τὼ ἔχεθ’ ὅττί κεν ὔμμι κακὸν πέμπῃσιν ἑκάστῳ. ἤδη γὰρ νῦν ἔλπομ’ Ἄρηί̈ γε πῆμα τετύχθαι· ὣσ ἔφατ’, αὐτὰρ Ἄρησ θαλερὼ πεπλήγετο μηρὼ χερσὶ καταπρηνέσσ’, ὀλοφυρόμενοσ δ’ ἔποσ ηὔδα·

μὴ νῦν μοι νεμεσήσετ’ Ὀλύμπια δώματ’ ἔχοντεσ τίσασθαι φόνον υἱο͂σ ἰόντ’ ἐπὶ νῆασ Ἀχαιῶν, εἴ πέρ μοι καὶ μοῖρα Διὸσ πληγέντι κεραυνῷ κεῖσθαι ὁμοῦ νεκύεσσι μεθ’ αἵματι καὶ κονίῃσιν. ὣσ φάτο, καί ῥ’ ἵππουσ κέλετο Δεῖμόν τε Φόβον τε ζευγνύμεν, αὐτὸσ δ’ ἔντε’ ἐδύσετο παμφανόωντα.

ἔνθά κ’ ἔτι μείζων τε καὶ ἀργαλεώτεροσ ἄλλοσ πὰρ Διὸσ ἀθανάτοισι χόλοσ καὶ μῆνισ ἐτύχθη, εἰ μὴ Ἀθήνη πᾶσι περιδείσασα θεοῖσιν ὦρτο διὲκ προθύρου, λίπε δὲ θρόνον ἔνθα θάασσε, τοῦ δ’ ἀπὸ μὲν κεφαλῆσ κόρυθ’ εἵλετο καὶ σάκοσ ὤμων, ἔγχοσ δ’ ἔστησε στιβαρῆσ ἀπὸ χειρὸσ ἑλοῦσα χάλκεον· ἣ δ’ ἐπέεσσι καθάπτετο θοῦρον Ἄρηα· μαινόμενε φρένασ ἠλὲ διέφθορασ· ἦ νύ τοι αὔτωσ οὐάτ’ ἀκουέμεν ἐστί, νόοσ δ’ ἀπόλωλε καὶ αἰδώσ. οὐκ ἀί̈εισ ἅ τέ φησι θεὰ λευκώλενοσ Ἥρη ἣ δὴ νῦν πὰρ Ζηνὸσ Ὀλυμπίου εἰλήλουθεν; ἦ ἐθέλεισ αὐτὸσ μὲν ἀναπλήσασ κακὰ πολλὰ ἂψ ἴμεν Οὔλυμπον δὲ καὶ ἀχνύμενόσ περ ἀνάγκῃ, αὐτὰρ τοῖσ ἄλλοισι κακὸν μέγα πᾶσι φυτεῦσαι; αὐτίκα γὰρ Τρῶασ μὲν ὑπερθύμουσ καὶ Ἀχαιοὺσ λείψει, ὃ δ’ ἡμέασ εἶσι κυδοιμήσων ἐσ Ὄλυμπον, μάρψει δ’ ἑξείησ ὅσ τ’ αἴτιοσ ὅσ τε καὶ οὐκί. τώ σ’ αὖ νῦν κέλομαι μεθέμεν χόλον υἱο͂σ ἑῆοσ· ἤδη γάρ τισ τοῦ γε βίην καὶ χεῖρασ ἀμείνων ἢ πέφατ’, ἢ καὶ ἔπειτα πεφήσεται· ἀργαλέον δὲ πάντων ἀνθρώπων ῥῦσθαι γενεήν τε τόκον τε. ὣσ εἰποῦσ’ ἵδρυσε θρόνῳ ἔνι θοῦρον Ἄρηα.

Ἥρη δ’ Ἀπόλλωνα καλέσσατο δώματοσ ἐκτὸσ Ἶρίν θ’, ἥ τε θεοῖσι μετάγγελοσ ἀθανάτοισι, καί σφεασ φωνήσασ’ ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· Ζεὺσ σφὼ εἰσ Ἴδην κέλετ’ ἐλθέμεν ὅττι τάχιστα· αὐτὰρ ἐπὴν ἔλθητε, Διόσ τ’ εἰσ ὦπα ἴδησθε, ἑρ́δειν ὅττί κε κεῖνοσ ἐποτρύνῃ καὶ ἀνώγῃ. ἣ μὲν ἄρ’ ὣσ εἰποῦσα πάλιν κίε πότνια Ἥρη, ἕζετο δ’ εἰνὶ θρόνῳ·

τὼ δ’ ἀί̈ξαντε πετέσθην. Ἴδην δ’ ἵκανον πολυπίδακα μητέρα θηρῶν, εὑρ͂ον δ’ εὐρύοπα Κρονίδην ἀνὰ Γαργάρῳ ἄκρῳ ἥμενον· ἀμφὶ δέ μιν θυόεν νέφοσ ἐστεφάνωτο. τὼ δὲ πάροιθ’ ἐλθόντε Διὸσ νεφεληγερέταο στήτην· οὐδέ σφωϊν ἰδὼν ἐχολώσατο θυμῷ, ὅττί οἱ ὦκ’ ἐπέεσσι φίλησ ἀλόχοιο πιθέσθην. Ἶριν δὲ προτέρην ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· βάσκ’ ἴθι Ἶρι ταχεῖα, Ποσειδάωνι ἄνακτι πάντα τάδ’ ἀγγεῖλαι, μὴ δὲ ψευδάγγελοσ εἶναι. παυσάμενόν μιν ἄνωχθι μάχησ ἠδὲ πτολέμοιο ἔρχεσθαι μετὰ φῦλα θεῶν ἢ εἰσ ἅλα δῖαν. εἰ δέ μοι οὐκ ἐπέεσσ’ ἐπιπείσεται, ἀλλ’ ἀλογήσει, φραζέσθω δὴ ἔπειτα κατὰ φρένα καὶ κατὰ θυμὸν μή μ’ οὐδὲ κρατερόσ περ ἐὼν ἐπιόντα ταλάσσῃ μεῖναι, ἐπεί εὑ φημὶ βίῃ πολὺ φέρτεροσ εἶναι καὶ γενεῇ πρότεροσ· τοῦ δ’ οὐκ ὄθεται φίλον ἦτορ ἶσον ἐμοὶ φάσθαι, τόν τε στυγέουσι καὶ ἄλλοι. ὣσ ἔφατ’, οὐδ’ ἀπίθησε ποδήνεμοσ ὠκέα Ἶρισ, βῆ δὲ κατ’ Ἰδαίων ὀρέων εἰσ Ἴλιον ἱρήν.

ὡσ δ’ ὅτ’ ἂν ἐκ νεφέων πτῆται νιφὰσ ἠὲ χάλαζα ψυχρὴ ὑπὸ ῥιπῆσ αἰθρηγενέοσ Βορέαο, ὣσ κραιπνῶσ μεμαυῖα διέπτατο ὠκέα Ἶρισ, ἀγχοῦ δ’ ἱσταμένη προσέφη κλυτὸν ἐννοσίγαιον· ἀγγελίην τινά τοι γαιήοχε κυανοχαῖτα ἦλθον δεῦρο φέρουσα παραὶ Διὸσ αἰγιόχοιο. παυσάμενόν σ’ ἐκέλευσε μάχησ ἠδὲ πτολέμοιο ἔρχεσθαι μετὰ φῦλα θεῶν ἢ εἰσ ἅλα δῖαν. εἰ δέ οἱ οὐκ ἐπέεσσ’ ἐπιπείσεαι, ἀλλ’ ἀλογήσεισ, ἠπείλει καὶ κεῖνοσ ἐναντίβιον πολεμίξων ἐνθάδ’ ἐλεύσεσθαι· σὲ δ’ ὑπεξαλέασθαι ἄνωγε χεῖρασ, ἐπεὶ σέο φησὶ βίῃ πολὺ φέρτεροσ εἶναι καὶ γενεῇ πρότεροσ· σὸν δ’ οὐκ ὄθεται φίλον ἦτορ ἶσόν οἱ φάσθαι, τόν τε στυγέουσι καὶ ἄλλοι. τὴν δὲ μέγ’ ὀχθήσασ προσέφη κλυτὸσ ἐννοσίγαιοσ·

ὢ πόποι ἦ ῥ’ ἀγαθόσ περ ἐὼν ὑπέροπλον ἐείπεν εἴ μ’ ὁμότιμον ἐόντα βίῃ ἀέκοντα καθέξει. τρεῖσ γάρ τ’ ἐκ Κρόνου εἰμὲν ἀδελφεοὶ οὓσ τέκετο Ῥέα Ζεὺσ καὶ ἐγώ, τρίτατοσ δ’ Αἴ̈δησ ἐνέροισιν ἀνάσσων. τριχθὰ δὲ πάντα δέδασται, ἕκαστοσ δ’ ἔμμορε τιμῆσ· ἤτοι ἐγὼν ἔλαχον πολιὴν ἅλα ναιέμεν αἰεὶ παλλομένων, Αἴ̈δησ δ’ ἔλαχε ζόφον ἠερόεντα, Ζεὺσ δ’ ἔλαχ’ οὐρανὸν εὐρὺν ἐν αἰθέρι καὶ νεφέλῃσι· γαῖα δ’ ἔτι ξυνὴ πάντων καὶ μακρὸσ Ὄλυμποσ. τώ ῥα καὶ οὔ τι Διὸσ βέομαι φρεσίν, ἀλλὰ ἕκηλοσ καὶ κρατερόσ περ ἐὼν μενέτω τριτάτῃ ἐνὶ μοίρῃ. χερσὶ δὲ μή τί με πάγχυ κακὸν ὣσ δειδισσέσθω· θυγατέρεσσιν γάρ τε καὶ υἱάσι βέλτερον εἰή ἐκπάγλοισ ἐπέεσσιν ἐνισσέμεν οὓσ τέκεν αὐτόσ, οἵ ἑθεν ὀτρύνοντοσ ἀκούσονται καὶ ἀνάγκῃ. τὸν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα ποδήνεμοσ ὠκέα Ἶρισ·

οὕτω γὰρ δή τοι γαιήοχε κυανοχαῖτα τόνδε φέρω Διὶ μῦθον ἀπηνέα τε κρατερόν τε, ἦ τι μεταστρέψεισ; στρεπταὶ μέν τε φρένεσ ἐσθλῶν. οἶσθ’ ὡσ πρεσβυτέροισιν Ἐρινύεσ αἰὲν ἕπονται. τὴν δ’ αὖτε προσέειπε Ποσειδάων ἐνοσίχθων·

Ἶρι θεὰ μάλα τοῦτο ἔποσ κατὰ μοῖραν ἐείπεσ· ἐσθλὸν καὶ τὸ τέτυκται ὅτ’ ἄγγελοσ αἴσιμα εἰδῇ. ἀλλὰ τόδ’ αἰνὸν ἄχοσ κραδίην καὶ θυμὸν ἱκάνει ὁππότ’ ἂν ἰσόμορον καὶ ὁμῇ πεπρωμένον αἴσῃ νεικείειν ἐθέλῃσι χολωτοῖσιν ἐπέεσσιν. ἀλλ’ ἤτοι νῦν μέν κε νεμεσσηθεὶσ ὑποείξω· ἄλλο δέ τοι ἐρέω, καὶ ἀπειλήσω τό γε θυμῷ· αἴ κεν ἄνευ ἐμέθεν καὶ Ἀθηναίησ ἀγελείησ Ἥρησ Ἑρμείω τε καὶ Ἡφαίστοιο ἄνακτοσ Ἰλίου αἰπεινῆσ πεφιδήσεται, οὐδ’ ἐθελήσει ἐκπέρσαι, δοῦναι δὲ μέγα κράτοσ Ἀργείοισιν, ἴστω τοῦθ’ ὅτι νῶϊν ἀνήκεστοσ χόλοσ ἔσται. ὣσ εἰπὼν λίπε λαὸν Ἀχαιϊκὸν ἐννοσίγαιοσ, δῦνε δὲ πόντον ἰών, πόθεσαν δ’ ἡρ́ωεσ Ἀχαιοί.

καὶ τότ’ Ἀπόλλωνα προσέφη νεφεληγερέτα Ζεύσ·

ἔρχεο νῦν φίλε Φοῖβε μεθ’ Ἕκτορα χαλκοκορυστήν· ἤδη μὲν γάρ τοι γαιήοχοσ ἐννοσίγαιοσ οἴχεται εἰσ ἅλα δῖαν ἀλευάμενοσ χόλον αἰπὺν ἡμέτερον· μάλα γάρ κε μάχησ ἐπύθοντο καὶ ἄλλοι, οἵ περ ἐνέρτεροί εἰσι θεοὶ Κρόνον ἀμφὶσ ἐόντεσ. ἀλλὰ τόδ’ ἠμὲν ἐμοὶ πολὺ κέρδιον ἠδέ οἱ αὐτῷ ἔπλετο, ὅττι πάροιθε νεμεσσηθεὶσ ὑπόειξε χεῖρασ ἐμάσ, ἐπεὶ οὔ κεν ἀνιδρωτί γ’ ἐτελέσθη. ἀλλὰ σύ γ’ ἐν χείρεσσι λάβ’ αἰγίδα θυσσανόεσσαν, τῇ μάλ’ ἐπισσείων φοβέειν ἡρ́ωασ Ἀχαιούσ· σοὶ δ’ αὐτῷ μελέτω ἑκατηβόλε φαίδιμοσ Ἕκτωρ· τόφρα γὰρ οὖν οἱ ἔγειρε μένοσ μέγα, ὄφρ’ ἂν Ἀχαιοὶ φεύγοντεσ νῆάσ τε καὶ Ἑλλήσποντον ἵκωνται. κεῖθεν δ’ αὐτὸσ ἐγὼ φράσομαι ἔργον τε ἔποσ τε, ὥσ κε καὶ αὖτισ Ἀχαιοὶ ἀναπνεύσωσι πόνοιο. ὣσ ἔφατ’, οὐδ’ ἄρα πατρὸσ ἀνηκούστησεν Ἀπόλλων, βῆ δὲ κατ’ Ἰδαίων ὀρέων ἴρηκι ἐοικὼσ ὠκέϊ φασσοφόνῳ, ὅσ τ’ ὤκιστοσ πετεηνῶν.

εὑρ͂’ υἱὸν Πριάμοιο δαί̈φρονοσ Ἕκτορα δῖον ἥμενον, οὐδ’ ἔτι κεῖτο, νέον δ’ ἐσαγείρετο θυμόν, ἀμφὶ ἓ γιγνώσκων ἑτάρουσ· ἀτὰρ ἆσθμα καὶ ἱδρὼσ παύετ’, ἐπεί μιν ἔγειρε Διὸσ νόοσ αἰγιόχοιο. ἀγχοῦ δ’ ἱστάμενοσ προσέφη ἑκάεργοσ Ἀπόλλων· Ἕκτορ υἱὲ Πριάμοιο, τί ἢ δὲ σὺ νόσφιν ἀπ’ ἄλλων ἧσ’ ὀλιγηπελέων; ἦ πού τί σε κῆδοσ ἱκάνει; τὸν δ’ ὀλιγοδρανέων προσέφη κορυθαίολοσ Ἕκτωρ·

τίσ δὲ σύ ἐσσι φέριστε θεῶν ὅσ μ’ εἴρεαι ἄντην; οὐκ ἀί̈εισ ὅ με νηυσὶν ἔπι πρυμνῇσιν Ἀχαιῶν οὓσ ἑτάρουσ ὀλέκοντα βοὴν ἀγαθὸσ βάλεν Αἰάσ χερμαδίῳ πρὸσ στῆθοσ, ἔπαυσε δὲ θούριδοσ ἀλκῆσ; καὶ δὴ ἔγωγ’ ἐφάμην νέκυασ καὶ δῶμ’ Αἴ̈δαο ἤματι τῷδ’ ἵξεσθαι, ἐπεὶ φίλον ἀί̈ον ἦτορ. τὸν δ’ αὖτε προσέειπεν ἄναξ ἑκάεργοσ Ἀπόλλων·

θάρσει νῦν· τοῖόν τοι ἀοσσητῆρα Κρονίων ἐξ Ἴδησ προέηκε παρεστάμεναι καὶ ἀμύνειν Φοῖβον Ἀπόλλωνα χρυσάορον, ὅσ σε πάροσ περ ῥύομ’, ὁμῶσ αὐτόν τε καὶ αἰπεινὸν πτολίεθρον. ἀλλ’ ἄγε νῦν ἱππεῦσιν ἐπότρυνον πολέεσσι νηυσὶν ἔπι γλαφυρῇσιν ἐλαυνέμεν ὠκέασ ἵππουσ· αὐτὰρ ἐγὼ προπάροιθε κιὼν ἵπποισι κέλευθον πᾶσαν λειανέω, τρέψω δ’ ἡρ́ωασ Ἀχαιούσ. ὣσ εἰπὼν ἔμπνευσε μένοσ μέγα ποιμένι λαῶν.

ὡσ δ’ ὅτε τισ στατὸσ ἵπποσ ἀκοστήσασ ἐπὶ φάτνῃ δεσμὸν ἀπορρήξασ θείῃ πεδίοιο κροαίνων εἰωθὼσ λούεσθαι ἐϋρρεῖοσ ποταμοῖο κυδιόων· ὑψοῦ δὲ κάρη ἔχει, ἀμφὶ δὲ χαῖται ὤμοισ ἀί̈σσονται· ὃ δ’ ἀγλαί̈ηφι πεποιθὼσ ῥίμφά ἑ γοῦνα φέρει μετά τ’ ἤθεα καὶ νομὸν ἵππων· ὣσ Ἕκτωρ λαιψηρὰ πόδασ καὶ γούνατ’ ἐνώμα ὀτρύνων ἱππῆασ, ἐπεὶ θεοῦ ἔκλυεν αὐδήν. οἳ δ’ ὥσ τ’ ἢ ἔλαφον κεραὸν ἢ ἄγριον αἶγα ἐσσεύαντο κύνεσ τε καὶ ἀνέρεσ ἀγροιῶται· τὸν μέν τ’ ἠλίβατοσ πέτρη καὶ δάσκιοσ ὕλη εἰρύσατ’, οὐδ’ ἄρα τέ σφι κιχήμεναι αἴσιμον ἠε͂ν· τῶν δέ θ’ ὑπὸ ἰαχῆσ ἐφάνη λὶσ ἠϋγένειοσ εἰσ ὁδόν, αἶψα δὲ πάντασ ἀπέτραπε καὶ μεμαῶτασ· ὣσ Δαναοὶ εἱο͂σ μὲν ὁμιλαδὸν αἰὲν ἕποντο νύσσοντεσ ξίφεσίν τε καὶ ἔγχεσιν ἀμφιγύοισιν· τάρβησαν, πᾶσιν δὲ παραὶ ποσὶ κάππεσε θυμόσ.

τοῖσι δ’ ἔπειτ’ ἀγόρευε Θόασ Ἀνδραίμονοσ υἱόσ, Αἰτωλῶν ὄχ’ ἄριστοσ ἐπιστάμενοσ μὲν ἄκοντι ἐσθλὸσ δ’ ἐν σταδίῃ·

ἀγορῇ δέ ἑ παῦροι Ἀχαιῶν νίκων, ὁππότε κοῦροι ἐρίσσειαν περὶ μύθων· ὅ σφιν ἐϋφρονέων ἀγορήσατο καὶ μετέειπεν· ὢ πόποι ἦ μέγα θαῦμα τόδ’ ὀφθαλμοῖσιν ὁρῶμαι, οἱο͂ν δ’ αὖτ’ ἐξαῦτισ ἀνέστη κῆρασ ἀλύξασ Ἕκτωρ· ἦ θήν μιν μάλα ἔλπετο θυμὸσ ἑκάστου χερσὶν ὑπ’ Αἰάντοσ θανέειν Τελαμωνιάδαο. ἀλλά τισ αὖτε θεῶν ἐρρύσατο καὶ ἐσάωσεν Ἕκτορ’, ὃ δὴ πολλῶν Δαναῶν ὑπὸ γούνατ’ ἔλυσεν, ὡσ καὶ νῦν ἔσσεσθαι ὀί̈ομαι· οὐ γὰρ ἄτερ γε Ζηνὸσ ἐριγδούπου πρόμοσ ἵσταται ὧδε μενοινῶν. ἀλλ’ ἄγεθ’ ὡσ ἂν ἐγὼν εἴπω πειθώμεθα πάντεσ. πληθὺν μὲν ποτὶ νῆασ ἀνώξομεν ἀπονέεσθαι· αὐτοὶ δ’, ὅσσοι ἄριστοι ἐνὶ στρατῷ εὐχόμεθ’ εἶναι, στήομεν, εἴ κεν πρῶτον ἐρύξομεν ἀντιάσαντεσ δούρατ’ ἀνασχόμενοι· τὸν δ’ οἰώ καὶ μεμαῶτα θυμῷ δείσεσθαι Δαναῶν καταδῦναι ὅμιλον. ὣσ ἔφαθ’, οἳ δ’ ἄρα τοῦ μάλα μὲν κλύον ἠδὲ πίθοντο·

οἳ μὲν ἄρ’ ἀμφ’ Αἰάντα καὶ Ἰδομενῆα ἄνακτα Τεῦκρον Μηριόνην τε Μέγην τ’ ἀτάλαντον Ἄρηϊ ὑσμίνην ἤρτυνον ἀριστῆασ καλέσαντεσ Ἕκτορι καὶ Τρώεσσιν ἐναντίον· αὐτὰρ ὀπίσσω ἣ πληθὺσ ἐπὶ νῆασ Ἀχαιῶν ἀπονέοντο. Τρῶεσ δὲ προὔτυψαν ἀολλέεσ, ἦρχε δ’ ἄρ’ Ἕκτωρ μακρὰ βιβάσ·

πρόσθεν δὲ κί’ αὐτοῦ Φοῖβοσ Ἀπόλλων εἱμένοσ ὤμοιιν νεφέλην, ἔχε δ’ αἰγίδα θοῦριν δεινὴν ἀμφιδάσειαν ἀριπρεπέ’, ἣν ἄρα χαλκεὺσ Ἥφαιστοσ Διὶ δῶκε φορήμεναι ἐσ φόβον ἀνδρῶν· τὴν ἄρ’ ὅ γ’ ἐν χείρεσσιν ἔχων ἡγήσατο λαῶν. Ἀργεῖοι δ’ ὑπέμειναν ἀολλέεσ, ὦρτο δ’ ἀϋτὴ ὀξεῖ’ ἀμφοτέρωθεν, ἀπὸ νευρῆφι δ’ ὀϊστοὶ θρῷσκον·

πολλὰ δὲ δοῦρα θρασειάων ἀπὸ χειρῶν ἄλλα μὲν ἐν χροὶ̈ πήγνυτ’ ἀρηϊθόων αἰζηῶν, πολλὰ δὲ καὶ μεσσηγὺ πάροσ χρόα λευκὸν ἐπαυρεῖν ἐν γαίῃ ἵσταντο λιλαιόμενα χροὸσ ἆσαι. ὄφρα μὲν αἰγίδα χερσὶν ἔχ’ ἀτρέμα Φοῖβοσ Ἀπόλλων, τόφρα μάλ’ ἀμφοτέρων βέλε’ ἥπτετο, πῖπτε δὲ λαόσ. αὐτὰρ ἐπεὶ κατ’ ἐνῶπα ἰδὼν Δαναῶν ταχυπώλων σεῖσ’, ἐπὶ δ’ αὐτὸσ ἀύ̈σε μάλα μέγα, τοῖσι δὲ θυμὸν ἐν στήθεσσιν ἔθελξε, λάθοντο δὲ θούριδοσ ἀλκῆσ. οἳ δ’ ὥσ τ’ ἠὲ βοῶν ἀγέλην ἢ πῶϋ μέγ’ οἰῶν θῆρε δύω κλονέωσι μελαίνησ νυκτὸσ ἀμολγῷ ἐλθόντ’ ἐξαπίνησ σημάντοροσ οὐ παρεόντοσ, ὣσ ἐφόβηθεν Ἀχαιοὶ ἀνάλκιδεσ· ἐν γὰρ Ἀπόλλων ἧκε φόβον, Τρωσὶν δὲ καὶ Ἕκτορι κῦδοσ ὄπαζεν. ἔνθα δ’ ἀνὴρ ἕλεν ἄνδρα κεδασθείσησ ὑσμίνησ.

Ἕκτωρ μὲν Στιχίον τε καὶ Ἀρκεσίλαον ἔπεφνε, τὸν μὲν Βοιωτῶν ἡγήτορα χαλκοχιτώνων, τὸν δὲ Μενεσθῆοσ μεγαθύμου πιστὸν ἑταῖρον· Αἰνείασ δὲ Μέδοντα καὶ Ιἄσον ἐξενάριξεν. ἤτοι ὃ μὲν νόθοσ υἱὸσ Οἰ̈λῆοσ θείοιο ἔσκε Μέδων Αἰάντοσ ἀδελφεόσ· αὐτὰρ ἔναιεν ἐν Φυλάκῃ γαίησ ἄπο πατρίδοσ ἄνδρα κατακτὰσ γνωτὸν μητρυιῆσ Ἐριώπιδοσ, ἣν ἔχ’ Οἰ̈λεύσ· Ιἄσοσ αὖτ’ ἀρχὸσ μὲν Ἀθηναίων ἐτέτυκτο, υἱὸσ δὲ Σφήλοιο καλέσκετο Βουκολίδαο. Μηκιστῆ δ’ ἕλε Πουλυδάμασ, Ἐχίον δὲ Πολίτησ πρώτῃ ἐν ὑσμίνῃ, Κλονίον δ’ ἕλε δῖοσ Ἀγήνωρ. Δηί̈οχον δὲ Πάρισ βάλε νείατον ὦμον ὄπισθε φεύγοντ’ ἐν προμάχοισι, διὰ πρὸ δὲ χαλκὸν ἔλασσεν. ὄφρ’ οἳ τοὺσ ἐνάριζον ἀπ’ ἔντεα, τόφρα δ’ Ἀχαιοὶ τάφρῳ καὶ σκολόπεσσιν ἐνιπλήξαντεσ ὀρυκτῇ ἔνθα καὶ ἔνθα φέβοντο, δύοντο δὲ τεῖχοσ ἀνάγκῃ.

Ἕκτωρ δὲ Τρώεσσιν ἐκέκλετο μακρὸν ἀύ̈σασ νηυσὶν ἐπισσεύεσθαι, ἐᾶν δ’ ἔναρα βροτόεντα· ὃν δ’ ἂν ἐγὼν ἀπάνευθε νεῶν ἑτέρωθι νοήσω, αὐτοῦ οἱ θάνατον μητίσομαι, οὐδέ νυ τόν γε γνωτοί τε γνωταί τε πυρὸσ λελάχωσι θανόντα, ἀλλὰ κύνεσ ἐρύουσι πρὸ ἄστεοσ ἡμετέροιο. ὣσ εἰπὼν μάστιγι κατωμαδὸν ἤλασεν ἵππουσ κεκλόμενοσ Τρώεσσι κατὰ στίχασ·

οἳ δὲ σὺν αὐτῷ πάντεσ ὁμοκλήσαντεσ ἔχον ἐρυσάρματασ ἵππουσ ἠχῇ θεσπεσίῃ· προπάροιθε δὲ Φοῖβοσ Ἀπόλλων ῥεῖ’ ὄχθασ καπέτοιο βαθείησ ποσσὶν ἐρείπων ἐσ μέσσον κατέβαλλε, γεφύρωσεν δὲ κέλευθον μακρὴν ἠδ’ εὐρεῖαν, ὅσον τ’ ἐπὶ δουρὸσ ἐρωὴ γίγνεται, ὁππότ’ ἀνὴρ σθένεοσ πειρώμενοσ ᾗσι. τῇ ῥ’ οἵ γε προχέοντο φαλαγγηδόν, πρὸ δ’ Ἀπόλλων αἰγίδ’ ἔχων ἐρίτιμον· ἔρειπε δὲ τεῖχοσ Ἀχαιῶν ῥεῖα μάλ’, ὡσ ὅτε τισ ψάμαθον πάϊσ ἄγχι θαλάσσησ, ὅσ τ’ ἐπεὶ οὖν ποιήσῃ ἀθύρματα νηπιέῃσιν ἂψ αὖτισ συνέχευε ποσὶν καὶ χερσὶν ἀθύρων. ὥσ ῥα σὺ ἠί̈ε Φοῖβε πολὺν κάματον καὶ ὀϊζὺν σύγχεασ Ἀργείων, αὐτοῖσι δὲ φύζαν ἐνῶρσασ. ὣσ οἳ μὲν παρὰ νηυσὶν ἐρητύοντο μένοντεσ, ἀλλήλοισί τε κεκλόμενοι καὶ πᾶσι θεοῖσι χεῖρασ ἀνίσχοντεσ μεγάλ’ εὐχετόωντο ἕκαστοσ·

Νέστωρ αὖτε μάλιστα Γερήνιοσ οὖροσ Ἀχαιῶν εὔχετο χεῖρ’ ὀρέγων εἰσ οὐρανὸν ἀστερόεντα· Ζεῦ πάτερ εἴ ποτέ τίσ τοι ἐν Ἄργεί̈ περ πολυπύρῳ ἢ βοὸσ ἢ οἰὸσ κατὰ πίονα μηρία καίων εὔχετο νοστῆσαι, σὺ δ’ ὑπέσχεο καὶ κατένευσασ, τῶν μνῆσαι καὶ ἄμυνον Ὀλύμπιε νηλεὲσ ἦμαρ, μηδ’ οὕτω Τρώεσσιν ἐά δάμνασθαι Ἀχαιούσ. ὣσ ἔφατ’ εὐχόμενοσ, μέγα δ’ ἔκτυπε μητίετα Ζεύσ, ἀράων ἀί̈ων Νηληϊάδαο γέροντοσ.

Τρῶεσ δ’ ὡσ ἐπύθοντο Διὸσ κτύπον αἰγιόχοιο, μᾶλλον ἐπ’ Ἀργείοισι θόρον, μνήσαντο δὲ χάρμησ.

οἳ δ’ ὥσ τε μέγα κῦμα θαλάσσησ εὐρυπόροιο νηὸσ ὑπὲρ τοίχων καταβήσεται, ὁππότ’ ἐπείγῃ ἲσ ἀνέμου· ἣ γάρ τε μάλιστά γε κύματ’ ὀφέλλει· ὣσ Τρῶεσ μεγάλῃ ἰαχῇ κατὰ τεῖχοσ ἔβαινον, ἵππουσ δ’ εἰσελάσαντεσ ἐπὶ πρύμνῃσι μάχοντο ἔγχεσιν ἀμφιγύοισ αὐτοσχεδόν, οἳ μὲν ἀφ’ ἵππων, οἳ δ’ ἀπὸ νηῶν ὕψι μελαινάων ἐπιβάντεσ μακροῖσι ξυστοῖσι, τά ῥά σφ’ ἐπὶ νηυσὶν ἔκειτο ναύμαχα κολλήεντα, κατὰ στόμα εἱμένα χαλκῷ. Πάτροκλοσ δ’ εἱο͂σ μὲν Ἀχαιοί τε Τρῶέσ τε τείχεοσ ἀμφεμάχοντο θοάων ἔκτοθι νηῶν, τόφρ’ ὅ γ’ ἐνὶ κλισίῃ ἀγαπήνοροσ Εὐρυπύλοιο ἧστό τε καὶ τὸν ἔτερπε λόγοισ, ἐπὶ δ’ ἕλκεϊ λυγρῷ φάρμακ’ ἀκέσματ’ ἔπασσε μελαινάων ὀδυνάων.

αὐτὰρ ἐπεὶ δὴ τεῖχοσ ἐπεσσυμένουσ ἐνόησε Τρῶασ, ἀτὰρ Δαναῶν γένετο ἰαχή τε φόβοσ τε, ᾤμωξέν τ’ ἄρ’ ἔπειτα καὶ ὣ πεπλήγετο μηρὼ χερσὶ καταπρηνέσσ’, ὀλοφυρόμενοσ δ’ ἔποσ ηὔδα· Εὐρύπυλ’ οὐκ ἔτι τοι δύναμαι χατέοντί περ’ ἔμπησ ἐνθάδε παρμενέμεν· δὴ γὰρ μέγα νεῖκοσ ὄρωρεν· ἀλλὰ σὲ μὲν θεράπων ποτιτερπέτω, αὐτὰρ ἔγωγε σπεύσομαι εἰσ Ἀχιλῆα, ἵν’ ὀτρύνω πολεμίζειν. τίσ δ’ οἶδ’ εἴ κέν οἱ σὺν δαίμονι θυμὸν ὀρίνω παρειπών; ἀγαθὴ δὲ παραίφασίσ ἐστιν ἑταίρου. τὸν μὲν ἄρ’ ὣσ εἰπόντα πόδεσ φέρον·

Τρῶεσ καὶ Λύκιοι καὶ Δάρδανοι ἀγχιμαχηταὶ μὴ δή πω χάζεσθε μάχησ ἐν στείνεϊ τῷδε, ἀλλ’ υἱᾶ Κλυτίοιο σαώσατε, μή μιν Ἀχαιοὶ τεύχεα συλήσωσι νεῶν ἐν ἀγῶνι πεσόντα. αὐτὰρ Ἀχαιοὶ Τρῶασ ἐπερχομένουσ μένον ἔμπεδον, οὐδ’ ἐδύναντο παυροτέρουσ περ ἐόντασ ἀπώσασθαι παρὰ νηῶν· οὐδέ ποτε Τρῶεσ Δαναῶν ἐδύναντο φάλαγγασ ῥηξάμενοι κλισίῃσι μιγήμεναι ἠδὲ νέεσσιν. ἀλλ’ ὥσ τε στάθμη δόρυ νήϊον ἐξιθύνει τέκτονοσ ἐν παλάμῃσι δαήμονοσ, ὅσ ῥά τε πάσησ εὖ εἰδῇ σοφίησ ὑποθημοσύνῃσιν Ἀθήνησ, ὣσ μὲν τῶν ἐπὶ ἶσα μάχη τέτατο πτόλεμόσ τε· ἄλλοι δ’ ἀμφ’ ἄλλῃσι μάχην ἐμάχοντο νέεσσιν, Ἕκτωρ δ’ ἄντ’ Αἰάντοσ ἐείσατο κυδαλίμοιο. τὼ δὲ μιῆσ περὶ νηὸσ ἔχον πόνον, οὐδὲ δύναντο οὔθ’ ὃ τὸν ἐξελάσαι καὶ ἐνιπρῆσαι πυρὶ νῆα οὔθ’ ὃ τὸν ἂψ ὤσασθαι, ἐπεί ῥ’ ἐπέλασσέ γε δαίμων. ἔνθ’ υἱᾶ Κλυτίοιο Καλήτορα φαίδιμοσ Αἰάσ πῦρ ἐσ νῆα φέροντα κατὰ στῆθοσ βάλε δουρί. δούπησεν δὲ πεσών, δαλὸσ δέ οἱ ἔκπεσε χειρόσ. Ἕκτωρ δ’ ὡσ ἐνόησεν ἀνεψιὸν ὀφθαλμοῖσιν ἐν κονίῃσι πεσόντα νεὸσ προπάροιθε μελαίνησ, Τρωσί τε καὶ Λυκίοισιν ἐκέκλετο μακρὸν ἀύ̈σασ· ὣσ εἰπὼν Αἰάντοσ ἀκόντισε δουρὶ φαεινῷ.

τοῦ μὲν ἅμαρθ’, ὃ δ’ ἔπειτα Λυκόφρονα Μάστοροσ υἱὸν Αἰάντοσ θεράποντα Κυθήριον, ὅσ ῥα παρ’ αὐτῷ ναῖ’, ἐπεὶ ἄνδρα κατέκτα Κυθήροισι ζαθέοισι, τόν ῥ’ ἔβαλεν κεφαλὴν ὑπὲρ οὐάτοσ ὀξέϊ χαλκῷ ἑσταότ’ ἄγχ’ Αἰάντοσ· ὃ δ’ ὕπτιοσ ἐν κονίῃσι νηὸσ ἄπο πρυμνῆσ χαμάδισ πέσε, λύντο δὲ γυῖα. Αἰάσ δ’ ἐρρίγησε, κασίγνητον δὲ προσηύδα· Τεῦκρε πέπον δὴ νῶϊν ἀπέκτατο πιστὸσ ἑταῖροσ Μαστορίδησ, ὃν νῶϊ Κυθηρόθεν ἔνδον ἐόντα ἶσα φίλοισι τοκεῦσιν ἐτίομεν ἐν μεγάροισι· τὸν δ’ Ἕκτωρ μεγάθυμοσ ἀπέκτανε. ποῦ νύ τοι ἰοὶ ὠκύμοροι καὶ τόξον ὅ τοι πόρε Φοῖβοσ Ἀπόλλων; ὣσ φάθ’, ὃ δὲ ξυνέηκε, θέων δέ οἱ ἄγχι παρέστη, τόξον ἔχων ἐν χειρὶ παλίντονον ἠδὲ φαρέτρην ἰοδόκον·

μάλα δ’ ὦκα βέλεα Τρώεσσιν ἐφίει. καί ῥ’ ἔβαλε Κλεῖτον Πεισήνοροσ ἀγλαὸν υἱὸν Πουλυδάμαντοσ ἑταῖρον ἀγαυοῦ Πανθοί̈δαο ἡνία χερσὶν ἔχοντα· ὃ μὲν πεπόνητο καθ’ ἵππουσ· τῇ γὰρ ἔχ’ ᾗ ῥα πολὺ πλεῖσται κλονέοντο φάλαγγεσ Ἕκτορι καὶ Τρώεσσι χαριζόμενοσ· τάχα δ’ αὐτῷ ἦλθε κακόν, τό οἱ οὔ τισ ἐρύκακεν ἱεμένων περ. αὐχένι γάρ οἱ ὄπισθε πολύστονοσ ἔμπεσεν ἰόσ· ἤριπε δ’ ἐξ ὀχέων, ὑπερώησαν δέ οἱ ἵπποι κείν’ ὄχεα κροτέοντεσ. ἄναξ δ’ ἐνόησε τάχιστα Πουλυδάμασ, καὶ πρῶτοσ ἐναντίοσ ἤλυθεν ἵππων. τοὺσ μὲν ὅ γ’ Ἀστυνόῳ Προτιάονοσ υἱέϊ δῶκε, πολλὰ δ’ ἐπότρυνε σχεδὸν ἴσχειν εἰσορόωντα ἵππουσ· αὐτὸσ δ’ αὖτισ ἰὼν προμάχοισιν ἐμίχθη. Τεῦκροσ δ’ ἄλλον ὀϊστὸν ἐφ’ Ἕκτορι χαλκοκορυστῇ αἴνυτο, καί κεν ἔπαυσε μάχησ ἐπὶ νηυσὶν Ἀχαιῶν, εἴ μιν ἀριστεύοντα βαλὼν ἐξείλετο θυμόν.

ἀλλ’ οὐ λῆθε Διὸσ πυκινὸν νόον, ὅσ ῥ’ ἐφύλασσεν Ἕκτορ’, ἀτὰρ Τεῦκρον Τελαμώνιον εὖχοσ ἀπηύρα, ὅσ οἱ ἐϋστρεφέα νευρὴν ἐν ἀμύμονι τόξῳ ῥῆξ’ ἐπὶ τῷ ἐρύοντι· παρεπλάγχθη δέ οἱ ἄλλῃ ἰὸσ χαλκοβαρήσ, τόξον δέ οἱ ἔκπεσε χειρόσ. Τεῦκροσ δ’ ἐρρίγησε, κασίγνητον δὲ προσηύδα· ὢ πόποι ἦ δὴ πάγχυ μάχησ ἐπὶ μήδεα κείρει δαίμων ἡμετέρησ, ὅ τέ μοι βιὸν ἔκβαλε χειρόσ, νευρὴν δ’ ἐξέρρηξε νεόστροφον, ἣν ἐνέδησα πρώϊον, ὄφρ’ ἀνέχοιτο θαμὰ θρῴσκοντασ ὀϊστούσ. τὸν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα μέγασ Τελαμώνιοσ Αἰάσ·

ὦ πέπον ἀλλὰ βιὸν μὲν ἐά καὶ ταρφέασ ἰοὺσ κεῖσθαι, ἐπεὶ συνέχευε θεὸσ Δαναοῖσι μεγήρασ· αὐτὰρ χερσὶν ἑλὼν δολιχὸν δόρυ καὶ σάκοσ ὤμῳ μάρναό τε Τρώεσσι καὶ ἄλλουσ ὄρνυθι λαούσ. μὴ μὰν ἀσπουδί γε δαμασσάμενοί περ ἕλοιεν νῆασ ἐϋσσέλμουσ, ἀλλὰ μνησώμεθα χάρμησ. ὣσ φάθ’, ὃ δὲ τόξον μὲν ἐνὶ κλισίῃσιν ἔθηκεν, αὐτὰρ ὅ γ’ ἀμφ’ ὤμοισι σάκοσ θέτο τετραθέλυμνον, κρατὶ δ’ ἐπ’ ἰφθίμῳ κυνέην εὔτυκτον ἔθηκεν ἵππουριν, δεινὸν δὲ λόφοσ καθύπερθεν ἔνευεν·

εἵλετο δ’ ἄλκιμον ἔγχοσ ἀκαχμένον ὀξέϊ χαλκῷ, βῆ δ’ ἰέναι, μάλα δ’ ὦκα θέων Αἰάντι παρέστη. Ἕκτωρ δ’ ὡσ εἶδεν Τεύκρου βλαφθέντα βέλεμνα, Τρωσί τε καὶ Λυκίοισιν ἐκέκλετο μακρὸν ἀύ̈σασ·

Τρῶεσ καὶ Λύκιοι καὶ Δάρδανοι ἀγχιμαχηταὶ ἀνέρεσ ἔστε φίλοι, μνήσασθε δὲ θούριδοσ ἀλκῆσ νῆασ ἀνὰ γλαφυράσ· δὴ γὰρ ἴδον ὀφθαλμοῖσιν ἀνδρὸσ ἀριστῆοσ Διόθεν βλαφθέντα βέλεμνα. ῥεῖα δ’ ἀρίγνωτοσ Διὸσ ἀνδράσι γίγνεται ἀλκή, ἠμὲν ὁτέοισιν κῦδοσ ὑπέρτερον ἐγγυαλίξῃ, ἠδ’ ὅτινασ μινύθῃ τε καὶ οὐκ ἐθέλῃσιν ἀμύνειν, ὡσ νῦν Ἀργείων μινύθει μένοσ, ἄμμι δ’ ἀρήγει. ἀλλὰ μάχεσθ’ ἐπὶ νηυσὶν ἀολλέεσ· ὃσ δέ κεν ὑμέων βλήμενοσ ἠὲ τυπεὶσ θάνατον καὶ πότμον ἐπίσπῃ τεθνάτω· οὔ οἱ ἀεικὲσ ἀμυνομένῳ περὶ πάτρησ τεθνάμεν· ἀλλ’ ἄλοχόσ τε σόη καὶ παῖδεσ ὀπίσσω, καὶ οἶκοσ καὶ κλῆροσ ἀκήρατοσ, εἴ κεν Ἀχαιοὶ οἴχωνται σὺν νηυσὶ φίλην ἐσ πατρίδα γαῖαν. ὣσ εἰπὼν ὄτρυνε μένοσ καὶ θυμὸν ἑκάστου.

Αἰάσ δ’ αὖθ’ ἑτέρωθεν ἐκέκλετο οἷσ ἑτάροισιν· αἰδὼσ Ἀργεῖοι· νῦν ἄρκιον ἢ ἀπολέσθαι ἠὲ σαωθῆναι καὶ ἀπώσασθαι κακὰ νηῶν. ἦ ἔλπεσθ’ ἢν νῆασ ἕλῃ κορυθαίολοσ Ἕκτωρ ἐμβαδὸν ἵξεσθαι ἣν πατρίδα γαῖαν ἕκαστοσ; ἦ οὐκ ὀτρύνοντοσ ἀκούετε λαὸν ἅπαντα Ἕκτοροσ, ὃσ δὴ νῆασ ἐνιπρῆσαι μενεαίνει; οὐ μὰν ἔσ γε χορὸν κέλετ’ ἐλθέμεν, ἀλλὰ μάχεσθαι. ἡμῖν δ’ οὔ τισ τοῦδε νόοσ καὶ μῆτισ ἀμείνων ἢ αὐτοσχεδίῃ μῖξαι χεῖράσ τε μένοσ τε. βέλτερον ἢ ἀπολέσθαι ἕνα χρόνον ἠὲ βιῶναι ἢ δηθὰ στρεύγεσθαι ἐν αἰνῇ δηϊοτῆτι ὧδ’ αὔτωσ παρὰ νηυσὶν ὑπ’ ἀνδράσι χειροτέροισιν. ὣσ εἰπὼν ὄτρυνε μένοσ καὶ θυμὸν ἑκάστου.

ἔνθ’ Ἕκτωρ μὲν ἕλε Σχεδίον Περιμήδεοσ υἱὸν ἀρχὸν Φωκήων, Αἰάσ δ’ ἕλε Λαοδάμαντα ἡγεμόνα πρυλέων Ἀντήνοροσ ἀγλαὸν υἱόν· Πουλυδάμασ δ’ Ὦτον Κυλλήνιον ἐξενάριξε Φυλεί̈δεω ἕταρον, μεγαθύμων ἀρχὸν Ἐπειῶν. τῷ δὲ Μέγησ ἐπόρουσεν ἰδών· ὃ δ’ ὕπαιθα λιάσθη Πουλυδάμασ· καὶ τοῦ μὲν ἀπήμβροτεν· οὐ γὰρ Ἀπόλλων εἰά Πάνθου υἱὸν ἐνὶ προμάχοισι δαμῆναι· αὐτὰρ ὅ γε Κροίσμου στῆθοσ μέσον οὔτασε δουρί. δούπησεν δὲ πεσών· ὃ δ’ ἀπ’ ὤμων τεύχε’ ἐσύλα. τόφρα δὲ τῷ ἐπόρουσε Δόλοψ αἰχμῆσ ἐὺ̈ εἰδὼσ Λαμπετίδησ, ὃν Λάμποσ ἐγείνατο φέρτατον υἱὸν Λαομεδοντιάδησ εὖ εἰδότα θούριδοσ ἀλκῆσ, ὃσ τότε Φυλεί̈δαο μέσον σάκοσ οὔτασε δουρὶ ἐγγύθεν ὁρμηθείσ· πυκινὸσ δέ οἱ ἤρκεσε θώρηξ, τόν ῥ’ ἐφόρει γυάλοισιν ἀρηρότα· τόν ποτε Φυλεὺσ ἤγαγεν ἐξ Ἐφύρησ, ποταμοῦ ἄπο Σελλήεντοσ. ξεῖνοσ γάρ οἱ ἔδωκεν ἄναξ ἀνδρῶν Εὐφήτησ ἐσ πόλεμον φορέειν δηί̈ων ἀνδρῶν ἀλεωρήν· ὅσ οἱ καὶ τότε παιδὸσ ἀπὸ χροὸσ ἤρκεσ’ ὄλεθρον. τοῦ δὲ Μέγησ κόρυθοσ χαλκήρεοσ ἱπποδασείησ κύμβαχον ἀκρότατον νύξ’ ἔγχεϊ ὀξυόεντι, ῥῆξε δ’ ἀφ’ ἵππειον λόφον αὐτοῦ· πᾶσ δὲ χαμᾶζε κάππεσεν ἐν κονίῃσι νέον φοίνικι φαεινόσ. εἱο͂σ ὃ τῷ πολέμιζε μένων, ἔτι δ’ ἔλπετο νίκην, τόφρα δέ οἱ Μενέλαοσ ἀρήϊοσ ἦλθεν ἀμύντωρ, στῆ δ’ εὐρὰξ σὺν δουρὶ λαθών, βάλε δ’ ὦμον ὄπισθεν· αἰχμὴ δὲ στέρνοιο διέσσυτο μαιμώωσα πρόσσω ἱεμένη· ὃ δ’ ἄρα πρηνὴσ ἐλιάσθη. τὼ μὲν ἐεισάσθην χαλκήρεα τεύχε’ ἀπ’ ὤμων συλήσειν· Ἕκτωρ δὲ κασιγνήτοισι κέλευσε πᾶσι μάλα, πρῶτον δ’ Ἱκεταονίδην ἐνένιπεν ἴφθιμον Μελάνιππον. ὃ δ’ ὄφρα μὲν εἰλίποδασ βοῦσ βόσκ’ ἐν Περκώτῃ δηί̈ων ἀπὸ νόσφιν ἐόντων· αὐτὰρ ἐπεὶ Δαναῶν νέεσ ἤλυθον ἀμφιέλισσαι, ἂψ εἰσ Ἴλιον ἦλθε, μετέπρεπε δὲ Τρώεσσι, ναῖε δὲ πὰρ Πριάμῳ, ὃ δέ μιν τίεν ἶσα τέκεσσι· τόν ῥ’ Ἕκτωρ ἐνένιπεν ἔποσ τ’ ἔφατ’ ἔκ τ’ ὀνόμαζεν· οὕτω δὴ Μελάνιππε μεθήσομεν; οὐδέ νυ σοί περ ἐντρέπεται φίλον ἦτορ ἀνεψιοῦ κταμένοιο; οὐχ ὁράᾳσ οἱο͂ν Δόλοποσ περὶ τεύχε’ ἕπουσιν; ἀλλ’ ἕπευ· οὐ γὰρ ἔτ’ ἔστιν ἀποσταδὸν Ἀργείοισι μάρνασθαι, πρίν γ’ ἠὲ κατακτάμεν ἠὲ κατ’ ἄκρησ Ἴλιον αἰπεινὴν ἑλέειν κτάσθαι τε πολίτασ. ὣσ εἰπὼν ὃ μὲν ἦρχ’, ὃ δ’ ἅμ’ ἕσπετο ἰσόθεοσ φώσ·

Ἀργείουσ δ’ ὄτρυνε μέγασ Τελαμώνιοσ Αἰάσ· ὦ φίλοι ἀνέρεσ ἔστε, καὶ αἰδῶ θέσθ’ ἐνὶ θυμῷ, ἀλλήλουσ τ’ αἰδεῖσθε κατὰ κρατερὰσ ὑσμίνασ. αἰδομένων δ’ ἀνδρῶν πλέονεσ σόοι ἠὲ πέφανται· φευγόντων δ’ οὔτ’ ἂρ κλέοσ ὄρνυται οὔτέ τισ ἀλκή. ὣσ ἔφαθ’, οἳ δὲ καὶ αὐτοὶ ἀλέξασθαι μενέαινον, ἐν θυμῷ δ’ ἐβάλοντο ἔποσ, φράξαντο δὲ νῆασ ἑρ́κεϊ χαλκείῳ·

ἐπὶ δὲ Ζεὺσ Τρῶασ ἔγειρεν. Ἀντίλοχον δ’ ὄτρυνε βοὴν ἀγαθὸσ Μενέλαοσ· Ἀντίλοχ’ οὔ τισ σεῖο νεώτεροσ ἄλλοσ Ἀχαιῶν, οὔτε ποσὶν θάσσων οὔτ’ ἄλκιμοσ ὡσ σὺ μάχεσθαι· εἴ τινά που Τρώων ἐξάλμενοσ ἄνδρα βάλοισθα. ὣσ εἰπὼν ὃ μὲν αὖτισ ἀπέσσυτο, τὸν δ’ ὀρόθυνεν·

ἐκ δ’ ἔθορε προμάχων, καὶ ἀκόντισε δουρὶ φαεινῷ ἀμφὶ ἓ παπτήνασ· ὑπὸ δὲ Τρῶεσ κεκάδοντο ἀνδρὸσ ἀκοντίσσαντοσ· ὃ δ’ οὐχ ἅλιον βέλοσ ἧκεν, ἀλλ’ Ἱκετάονοσ υἱὸν ὑπέρθυμον Μελάνιππον νισόμενον πόλεμον δὲ βάλε στῆθοσ παρὰ μαζόν. δούπησεν δὲ πεσών, τὸν δὲ σκότοσ ὄσσε κάλυψεν. Ἀντίλοχοσ δ’ ἐπόρουσε κύων ὥσ, ὅσ τ’ ἐπὶ νεβρῷ βλημένῳ ἀί̈ξῃ, τόν τ’ ἐξ εὐνῆφι θορόντα θηρητὴρ ἐτύχησε βαλών, ὑπέλυσε δὲ γυῖα· ὣσ ἐπὶ σοὶ Μελάνιππε θόρ’ Ἀντίλοχοσ μενεχάρμησ τεύχεα συλήσων· ἀλλ’ οὐ λάθεν Ἕκτορα δῖον, ὅσ ῥά οἱ ἀντίοσ ἦλθε θέων ἀνὰ δηϊοτῆτα. Ἀντίλοχοσ δ’ οὐ μεῖνε θοόσ περ ἐὼν πολεμιστήσ, ἀλλ’ ὅ γ’ ἄρ’ ἔτρεσε θηρὶ κακὸν ῥέξαντι ἐοικώσ, ὅσ τε κύνα κτείνασ ἢ βουκόλον ἀμφὶ βόεσσι φεύγει πρίν περ ὅμιλον ἀολλισθήμεναι ἀνδρῶν· ὣσ τρέσε Νεστορίδησ, ἐπὶ δὲ Τρῶέσ τε καὶ Ἕκτωρ ἠχῇ θεσπεσίῃ βέλεα στονόεντα χέοντο· στῆ δὲ μεταστρεφθείσ, ἐπεὶ ἵκετο ἔθνοσ ἑταίρων. Τρῶεσ δὲ λείουσιν ἐοικότεσ ὠμοφάγοισι νηυσὶν ἐπεσσεύοντο, Διὸσ δ’ ἐτέλειον ἐφετμάσ, ὅ σφισιν αἰὲν ἔγειρε μένοσ μέγα, θέλγε δὲ θυμὸν Ἀργείων καὶ κῦδοσ ἀπαίνυτο, τοὺσ δ’ ὀρόθυνεν.

Ἕκτορι γάρ οἱ θυμὸσ ἐβούλετο κῦδοσ ὀρέξαι Πριαμίδῃ, ἵνα νηυσὶ κορωνίσι θεσπιδαὲσ πῦρ ἐμβάλοι ἀκάματον, Θέτιδοσ δ’ ἐξαίσιον ἀρὴν πᾶσαν ἐπικρήνειε· τὸ γὰρ μένε μητίετα Ζεὺσ νηὸσ καιομένησ σέλασ ὀφθαλμοῖσιν ἰδέσθαι. ἐκ γὰρ δὴ τοῦ μέλλε παλίωξιν παρὰ νηῶν θησέμεναι Τρώων, Δαναοῖσι δὲ κῦδοσ ὀρέξειν. τὰ φρονέων νήεσσιν ἔπι γλαφυρῇσιν ἔγειρεν Ἕκτορα Πριαμίδην μάλα περ μεμαῶτα καὶ αὐτόν. μαίνετο δ’ ὡσ ὅτ’ Ἄρησ ἐγχέσπαλοσ ἢ ὀλοὸν πῦρ οὔρεσι μαίνηται βαθέησ ἐν τάρφεσιν ὕλησ· ἀφλοισμὸσ δὲ περὶ στόμα γίγνετο, τὼ δέ οἱ ὄσσε λαμπέσθην βλοσυρῇσιν ὑπ’ ὀφρύσιν, ἀμφὶ δὲ πήληξ σμερδαλέον κροτάφοισι τινάσσετο μαρναμένοιο Ἕκτοροσ· αὐτὸσ γάρ οἱ ἀπ’ αἰθέροσ ἠε͂ν ἀμύντωρ Ζεύσ, ὅσ μιν πλεόνεσσι μετ’ ἀνδράσι μοῦνον ἐόντα τίμα καὶ κύδαινε. μινυνθάδιοσ γὰρ ἔμελλεν ἔσσεσθ’· ἤδη γάρ οἱ ἐπόρνυε μόρσιμον ἦμαρ Παλλὰσ Ἀθηναίη ὑπὸ Πηλεί̈δαο βίηφιν. καί ῥ’ ἔθελεν ῥῆξαι στίχασ ἀνδρῶν πειρητίζων, ᾗ δὴ πλεῖστον ὅμιλον ὁρ́α καὶ τεύχε’ ἄριστα· ἀλλ’ οὐδ’ ὧσ δύνατο ῥῆξαι μάλα περ μενεαίνων· ἴσχον γὰρ πυργηδὸν ἀρηρότεσ, ἠύ̈τε πέτρη ἠλίβατοσ μεγάλη πολιῆσ ἁλὸσ ἐγγὺσ ἐοῦσα, ἥ τε μένει λιγέων ἀνέμων λαιψηρὰ κέλευθα κύματά τε τροφόεντα, τά τε προσερεύγεται αὐτήν· ὣσ Δαναοὶ Τρῶασ μένον ἔμπεδον οὐδὲ φέβοντο. αὐτὰρ ὃ λαμπόμενοσ πυρὶ πάντοθεν ἔνθορ’ ὁμίλῳ, ἐν δ’ ἔπεσ’ ὡσ ὅτε κῦμα θοῇ ἐν νηὶ̈ πέσῃσι λάβρον ὑπαὶ νεφέων ἀνεμοτρεφέσ· ἣ δέ τε πᾶσα ἄχνῃ ὑπεκρύφθη, ἀνέμοιο δὲ δεινὸσ ἀήτη ἱστίῳ ἐμβρέμεται, τρομέουσι δέ τε φρένα ναῦται δειδιότεσ· τυτθὸν γὰρ ὑπ’ ἐκ θανάτοιο φέρονται· ὣσ ἐδαί̈ζετο θυμὸσ ἐνὶ στήθεσσιν Ἀχαιῶν. αὐτὰρ ὅ γ’ ὥσ τε λέων ὀλοόφρων βουσὶν ἐπελθών, αἵ ῥά τ’ ἐν εἱαμενῇ ἕλεοσ μεγάλοιο νέμονται μυρίαι, ἐν δέ τε τῇσι νομεὺσ οὔ πω σάφα εἰδὼσ θηρὶ μαχέσσασθαι ἕλικοσ βοὸσ ἀμφὶ φονῇσιν· ἤτοι ὃ μὲν πρώτῃσι καὶ ὑστατίῃσι βόεσσιν αἰὲν ὁμοστιχάει, ὃ δέ τ’ ἐν μέσσῃσιν ὀρούσασ βοῦν ἔδει, αἳ δέ τε πᾶσαι ὑπέτρεσαν· ὣσ τότ’ Ἀχαιοὶ θεσπεσίωσ ἐφόβηθεν ὑφ’ Ἕκτορι καὶ Διὶ πατρὶ πάντεσ, ὃ δ’ οἰο͂ν ἔπεφνε Μυκηναῖον Περιφήτην, Κοπρῆοσ φίλον υἱόν, ὃσ Εὐρυσθῆοσ ἄνακτοσ ἀγγελίησ οἴχνεσκε βίῃ Ἡρακληείῃ. τοῦ γένετ’ ἐκ πατρὸσ πολὺ χείρονοσ υἱὸσ ἀμείνων παντοίασ ἀρετάσ, ἠμὲν πόδασ ἠδὲ μάχεσθαι, καὶ νόον ἐν πρώτοισι Μυκηναίων ἐτέτυκτο· ὅσ ῥα τόθ’ Ἕκτορι κῦδοσ ὑπέρτερον ἐγγυάλιξε. στρεφθεὶσ γὰρ μετόπισθεν ἐν ἀσπίδοσ ἄντυγι πάλτο, τὴν αὐτὸσ φορέεσκε ποδηνεκέ’ ἑρ́κοσ ἀκόντων· τῇ ὅ γ’ ἐνὶ βλαφθεὶσ πέσεν ὕπτιοσ, ἀμφὶ δὲ πήληξ σμερδαλέον κονάβησε περὶ κροτάφοισι πεσόντοσ. Ἕκτωρ δ’ ὀξὺ νόησε, θέων δέ οἱ ἄγχι παρέστη, στήθεϊ δ’ ἐν δόρυ πῆξε, φίλων δέ μιν ἐγγὺσ ἑταίρων κτεῖν’· οἳ δ’ οὐκ ἐδύναντο καὶ ἀχνύμενοί περ ἑταίρου χραισμεῖν· αὐτοὶ γὰρ μάλα δείδισαν Ἕκτορα δῖον. εἰσωποὶ δ’ ἐγένοντο νεῶν, περὶ δ’ ἔσχεθον ἄκραι νῆεσ ὅσαι πρῶται εἰρύατο·

τοὶ δ’ ἐπέχυντο. Ἀργεῖοι δὲ νεῶν μὲν ἐχώρησαν καὶ ἀνάγκῃ τῶν πρωτέων, αὐτοῦ δὲ παρὰ κλισίῃσιν ἔμειναν ἁθρόοι, οὐδὲ κέδασθεν ἀνὰ στρατόν· ἴσχε γὰρ αἰδὼσ καὶ δέοσ· ἀζηχὲσ γὰρ ὁμόκλεον ἀλλήλοισι. Νέστωρ αὖτε μάλιστα Γερήνιοσ οὖροσ Ἀχαιῶν λίσσεθ’ ὑπὲρ τοκέων γουνούμενοσ ἄνδρα ἕκαστον· ὦ φίλοι ἀνέρεσ ἔστε καὶ αἰδῶ θέσθ’ ἐνὶ θυμῷ ἄλλων ἀνθρώπων, ἐπὶ δὲ μνήσασθε ἕκαστοσ παίδων ἠδ’ ἀλόχων καὶ κτήσιοσ ἠδὲ τοκήων, ἠμὲν ὅτεῳ ζώουσι καὶ ᾧ κατατεθνήκασι· τῶν ὕπερ ἐνθάδ’ ἐγὼ γουνάζομαι οὐ παρεόντων ἑστάμεναι κρατερῶσ, μὴ δὲ τρωπᾶσθε φόβον δέ. ὣσ εἰπὼν ὄτρυνε μένοσ καὶ θυμὸν ἑκάστου.

τοῖσι δ’ ἀπ’ ὀφθαλμῶν νέφοσ ἀχλύοσ ὦσεν Ἀθήνη θεσπέσιον· μάλα δέ σφι φόωσ γένετ’ ἀμφοτέρωθεν ἠμὲν πρὸσ νηῶν καὶ ὁμοιί̈ου πολέμοιο. Ἕκτορα δὲ φράσσαντο βοὴν ἀγαθὸν καὶ ἑταίρουσ, ἠμὲν ὅσοι μετόπισθεν ἀφέστασαν οὐδὲ μάχοντο, ἠδ’ ὅσσοι παρὰ νηυσὶ μάχην ἐμάχοντο θοῇσιν. οὐδ’ ἄρ’ ἔτ’ Αἰάντι μεγαλήτορι ἥνδανε θυμῷ ἑστάμεν ἔνθά περ ἄλλοι ἀφέστασαν υἱε͂σ Ἀχαιῶν·

ἀλλ’ ὅ γε νηῶν ἴκρι’ ἐπῴχετο μακρὰ βιβάσθων, νώμα δὲ ξυστὸν μέγα ναύμαχον ἐν παλάμῃσι κολλητὸν βλήτροισι δυωκαιεικοσίπηχυ. ὡσ δ’ ὅτ’ ἀνὴρ ἵπποισι κελητίζειν ἐὺ̈ εἰδώσ, ὅσ τ’ ἐπεὶ ἐκ πολέων πίσυρασ συναείρεται ἵππουσ, σεύασ ἐκ πεδίοιο μέγα προτὶ ἄστυ δίηται λαοφόρον καθ’ ὁδόν· πολέεσ τέ ἑ θηήσαντο ἀνέρεσ ἠδὲ γυναῖκεσ· ὃ δ’ ἔμπεδον ἀσφαλὲσ αἰεὶ θρῴσκων ἄλλοτ’ ἐπ’ ἄλλον ἀμείβεται, οἳ δὲ πέτονται· ὣσ Αἰάσ ἐπὶ πολλὰ θοάων ἴκρια νηῶν φοίτα μακρὰ βιβάσ, φωνὴ δέ οἱ αἰθέρ’ ἵκανεν, αἰεὶ δὲ σμερδνὸν βοόων Δαναοῖσι κέλευε νηυσί τε καὶ κλισίῃσιν ἀμυνέμεν. οὐδὲ μὲν Ἕκτωρ μίμνεν ἐνὶ Τρώων ὁμάδῳ πύκα θωρηκτάων· ἀλλ’ ὥσ τ’ ὀρνίθων πετεηνῶν αἰετὸσ αἴθων ἔθνοσ ἐφορμᾶται ποταμὸν πάρα βοσκομενάων χηνῶν ἢ γεράνων ἢ κύκνων δουλιχοδείρων, ὣσ Ἕκτωρ ἴθυσε νεὸσ κυανοπρῴροιο ἀντίοσ ἀί̈ξασ· τὸν δὲ Ζεὺσ ὦσεν ὄπισθε χειρὶ μάλα μεγάλῃ, ὄτρυνε δὲ λαὸν ἅμ’ αὐτῷ. αὖτισ δὲ δριμεῖα μάχη παρὰ νηυσὶν ἐτύχθη·

φαίησ κ’ ἀκμῆτασ καὶ ἀτειρέασ ἀλλήλοισιν ἄντεσθ’ ἐν πολέμῳ, ὡσ ἐσσυμένωσ ἐμάχοντο. τοῖσι δὲ μαρναμένοισιν ὅδ’ ἦν νόοσ· ἤτοι Ἀχαιοὶ οὐκ ἔφασαν φεύξεσθαι ὑπ’ ἐκ κακοῦ, ἀλλ’ ὀλέεσθαι, Τρωσὶν δ’ ἔλπετο θυμὸσ ἐνὶ στήθεσσιν ἑκάστου νῆασ ἐνιπρήσειν κτενέειν θ’ ἡρ́ωασ Ἀχαιούσ. οἳ μὲν τὰ φρονέοντεσ ἐφέστασαν ἀλλήλοισιν· Ἕκτωρ δὲ πρυμνῆσ νεὸσ ἥψατο ποντοπόροιο καλῆσ ὠκυάλου, ἣ Πρωτεσίλαον ἔνεικεν ἐσ Τροίην, οὐδ’ αὖτισ ἀπήγαγε πατρίδα γαῖαν. τοῦ περ δὴ περὶ νηὸσ Ἀχαιοί τε Τρῶέσ τε δῄουν ἀλλήλουσ αὐτοσχεδόν· οὐδ’ ἄρα τοί γε τόξων ἀϊκὰσ ἀμφὶσ μένον οὐδ’ ἔτ’ ἀκόντων, ἀλλ’ οἵ γ’ ἐγγύθεν ἱστάμενοι ἕνα θυμὸν ἔχοντεσ ὀξέσι δὴ πελέκεσσι καὶ ἀξίνῃσι μάχοντο καὶ ξίφεσιν μεγάλοισι καὶ ἔγχεσιν ἀμφιγύοισι. πολλὰ δὲ φάσγανα καλὰ μελάνδετα κωπήεντα ἄλλα μὲν ἐκ χειρῶν χαμάδισ πέσον, ἄλλα δ’ ἀπ’ ὤμων ἀνδρῶν μαρναμένων· ῥέε δ’ αἵματι γαῖα μέλαινα. Ἕκτωρ δὲ πρύμνηθεν ἐπεὶ λάβεν οὐχὶ μεθίει ἄφλαστον μετὰ χερσὶν ἔχων, Τρωσὶν δὲ κέλευεν· οἴσετε πῦρ, ἅμα δ’ αὐτοὶ ἀολλέεσ ὄρνυτ’ ἀϋτήν· νῦν ἡμῖν πάντων Ζεὺσ ἄξιον ἦμαρ ἔδωκε νῆασ ἑλεῖν, αἳ δεῦρο θεῶν ἀέκητι μολοῦσαι ἡμῖν πήματα πολλὰ θέσαν, κακότητι γερόντων, οἵ μ’ ἐθέλοντα μάχεσθαι ἐπὶ πρυμνῇσι νέεσσιν αὐτόν τ’ ἰσχανάασκον ἐρητύοντό τε λαόν· ἀλλ’ εἰ δή ῥα τότε βλάπτε φρένασ εὐρύοπα Ζεὺσ ἡμετέρασ, νῦν αὐτὸσ ἐποτρύνει καὶ ἀνώγει. ὣσ ἔφαθ’, οἳ δ’ ἄρα μᾶλλον ἐπ’ Ἀργείοισιν ὄρουσαν.

Αἰάσ δ’ οὐκέτ’ ἔμιμνε· βιάζετο γὰρ βελέεσσιν· ἀλλ’ ἀνεχάζετο τυτθόν, ὀϊόμενοσ θανέεσθαι θρῆνυν ἐφ’ ἑπταπόδην, λίπε δ’ ἴκρια νηὸσ ἐί̈σησ. ἔνθ’ ἄρ’ ὅ γ’ ἑστήκει δεδοκημένοσ, ἔγχεϊ δ’ αἰεὶ Τρῶασ ἄμυνε νεῶν, ὅσ τισ φέροι ἀκάματον πῦρ· αἰεὶ δὲ σμερδνὸν βοόων Δαναοῖσι κέλευε· ὦ φίλοι ἡρ́ωεσ Δαναοὶ θεράποντεσ Ἄρηοσ ἀνέρεσ ἔστε φίλοι, μνήσασθε δὲ θούριδοσ ἀλκῆσ. ἠέ τινάσ φαμεν εἶναι ἀοσσητῆρασ ὀπίσσω, ἠε͂́ τι τεῖχοσ ἄρειον, ὅ κ’ ἀνδράσι λοιγὸν ἀμύναι; οὐ μέν τι σχεδόν ἐστι πόλισ πύργοισ ἀραρυῖα, ᾗ κ’ ἀπαμυναίμεσθ’ ἑτεραλκέα δῆμον ἔχοντεσ· ἀλλ’ ἐν γὰρ Τρώων πεδίῳ πύκα θωρηκτάων πόντῳ κεκλιμένοι ἑκὰσ ἥμεθα πατρίδοσ αἰήσ· τὼ ἐν χερσὶ φόωσ, οὐ μειλιχίῃ πολέμοιο. ἦ, καὶ μαιμώων ἔφεπ’ ἔγχεϊ ὀξυόεντι.

ὅσ τισ δὲ Τρώων κοίλῃσ ἐπὶ νηυσὶ φέροιτο σὺν πυρὶ κηλείῳ, χάριν Ἕκτοροσ ὀτρύναντοσ, τὸν δ’ Αἰάσ οὔτασκε δεδεγμένοσ ἔγχεϊ μακρῷ· δώδεκα δὲ προπάροιθε νεῶν αὐτοσχεδὸν οὖτα.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION