Homer, Iliad, Book 15 62:

(호메로스, 일리아스, Book 15 62:)

Τρῶεσ δὲ λείουσιν ἐοικότεσ ὠμοφάγοισι νηυσὶν ἐπεσσεύοντο, Διὸσ δ’ ἐτέλειον ἐφετμάσ, ὅ σφισιν αἰὲν ἔγειρε μένοσ μέγα, θέλγε δὲ θυμὸν Ἀργείων καὶ κῦδοσ ἀπαίνυτο, τοὺσ δ’ ὀρόθυνεν. Ἕκτορι γάρ οἱ θυμὸσ ἐβούλετο κῦδοσ ὀρέξαι Πριαμίδῃ, ἵνα νηυσὶ κορωνίσι θεσπιδαὲσ πῦρ ἐμβάλοι ἀκάματον, Θέτιδοσ δ’ ἐξαίσιον ἀρὴν πᾶσαν ἐπικρήνειε· τὸ γὰρ μένε μητίετα Ζεὺσ νηὸσ καιομένησ σέλασ ὀφθαλμοῖσιν ἰδέσθαι. ἐκ γὰρ δὴ τοῦ μέλλε παλίωξιν παρὰ νηῶν θησέμεναι Τρώων, Δαναοῖσι δὲ κῦδοσ ὀρέξειν. τὰ φρονέων νήεσσιν ἔπι γλαφυρῇσιν ἔγειρεν Ἕκτορα Πριαμίδην μάλα περ μεμαῶτα καὶ αὐτόν. μαίνετο δ’ ὡσ ὅτ’ Ἄρησ ἐγχέσπαλοσ ἢ ὀλοὸν πῦρ οὔρεσι μαίνηται βαθέησ ἐν τάρφεσιν ὕλησ· ἀφλοισμὸσ δὲ περὶ στόμα γίγνετο, τὼ δέ οἱ ὄσσε λαμπέσθην βλοσυρῇσιν ὑπ’ ὀφρύσιν, ἀμφὶ δὲ πήληξ σμερδαλέον κροτάφοισι τινάσσετο μαρναμένοιο Ἕκτοροσ· αὐτὸσ γάρ οἱ ἀπ’ αἰθέροσ ἠε͂ν ἀμύντωρ Ζεύσ, ὅσ μιν πλεόνεσσι μετ’ ἀνδράσι μοῦνον ἐόντα τίμα καὶ κύδαινε. μινυνθάδιοσ γὰρ ἔμελλεν ἔσσεσθ’· ἤδη γάρ οἱ ἐπόρνυε μόρσιμον ἦμαρ Παλλὰσ Ἀθηναίη ὑπὸ Πηλεί̈δαο βίηφιν. καί ῥ’ ἔθελεν ῥῆξαι στίχασ ἀνδρῶν πειρητίζων, ᾗ δὴ πλεῖστον ὅμιλον ὁρ́α καὶ τεύχε’ ἄριστα· ἀλλ’ οὐδ’ ὧσ δύνατο ῥῆξαι μάλα περ μενεαίνων· ἴσχον γὰρ πυργηδὸν ἀρηρότεσ, ἠύ̈τε πέτρη ἠλίβατοσ μεγάλη πολιῆσ ἁλὸσ ἐγγὺσ ἐοῦσα, ἥ τε μένει λιγέων ἀνέμων λαιψηρὰ κέλευθα κύματά τε τροφόεντα, τά τε προσερεύγεται αὐτήν· ὣσ Δαναοὶ Τρῶασ μένον ἔμπεδον οὐδὲ φέβοντο. αὐτὰρ ὃ λαμπόμενοσ πυρὶ πάντοθεν ἔνθορ’ ὁμίλῳ, ἐν δ’ ἔπεσ’ ὡσ ὅτε κῦμα θοῇ ἐν νηὶ̈ πέσῃσι λάβρον ὑπαὶ νεφέων ἀνεμοτρεφέσ· ἣ δέ τε πᾶσα ἄχνῃ ὑπεκρύφθη, ἀνέμοιο δὲ δεινὸσ ἀήτη ἱστίῳ ἐμβρέμεται, τρομέουσι δέ τε φρένα ναῦται δειδιότεσ· τυτθὸν γὰρ ὑπ’ ἐκ θανάτοιο φέρονται· ὣσ ἐδαί̈ζετο θυμὸσ ἐνὶ στήθεσσιν Ἀχαιῶν. αὐτὰρ ὅ γ’ ὥσ τε λέων ὀλοόφρων βουσὶν ἐπελθών, αἵ ῥά τ’ ἐν εἱαμενῇ ἕλεοσ μεγάλοιο νέμονται μυρίαι, ἐν δέ τε τῇσι νομεὺσ οὔ πω σάφα εἰδὼσ θηρὶ μαχέσσασθαι ἕλικοσ βοὸσ ἀμφὶ φονῇσιν· ἤτοι ὃ μὲν πρώτῃσι καὶ ὑστατίῃσι βόεσσιν αἰὲν ὁμοστιχάει, ὃ δέ τ’ ἐν μέσσῃσιν ὀρούσασ βοῦν ἔδει, αἳ δέ τε πᾶσαι ὑπέτρεσαν· ὣσ τότ’ Ἀχαιοὶ θεσπεσίωσ ἐφόβηθεν ὑφ’ Ἕκτορι καὶ Διὶ πατρὶ πάντεσ, ὃ δ’ οἰο͂ν ἔπεφνε Μυκηναῖον Περιφήτην, Κοπρῆοσ φίλον υἱόν, ὃσ Εὐρυσθῆοσ ἄνακτοσ ἀγγελίησ οἴχνεσκε βίῃ Ἡρακληείῃ. τοῦ γένετ’ ἐκ πατρὸσ πολὺ χείρονοσ υἱὸσ ἀμείνων παντοίασ ἀρετάσ, ἠμὲν πόδασ ἠδὲ μάχεσθαι, καὶ νόον ἐν πρώτοισι Μυκηναίων ἐτέτυκτο· ὅσ ῥα τόθ’ Ἕκτορι κῦδοσ ὑπέρτερον ἐγγυάλιξε. στρεφθεὶσ γὰρ μετόπισθεν ἐν ἀσπίδοσ ἄντυγι πάλτο, τὴν αὐτὸσ φορέεσκε ποδηνεκέ’ ἑρ́κοσ ἀκόντων· τῇ ὅ γ’ ἐνὶ βλαφθεὶσ πέσεν ὕπτιοσ, ἀμφὶ δὲ πήληξ σμερδαλέον κονάβησε περὶ κροτάφοισι πεσόντοσ. Ἕκτωρ δ’ ὀξὺ νόησε, θέων δέ οἱ ἄγχι παρέστη, στήθεϊ δ’ ἐν δόρυ πῆξε, φίλων δέ μιν ἐγγὺσ ἑταίρων κτεῖν’· οἳ δ’ οὐκ ἐδύναντο καὶ ἀχνύμενοί περ ἑταίρου χραισμεῖν· αὐτοὶ γὰρ μάλα δείδισαν Ἕκτορα δῖον.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION