Homer, Iliad, Book 15 12:

ὣς φάτο, καί ῥ ἵππους κέλετο Δεῖμόν τε Φόβον τε ζευγνύμεν, αὐτὸς δ ἔντε ἐδύσετο παμφανόωντα.? ἔνθά κ ἔτι μείζων τε καὶ ἀργαλεώτερος ἄλλος πὰρ Διὸς ἀθανάτοισι χόλος καὶ μῆνις ἐτύχθη, εἰ μὴ Ἀθήνη πᾶσι περιδείσασα θεοῖσιν ὦρτο διὲκ προθύρου, λίπε δὲ θρόνον ἔνθα θάασσε, τοῦ δ ἀπὸ μὲν κεφαλῆς κόρυθ εἵλετο καὶ σάκος ὤμων, ἔγχος δ ἔστησε στιβαρῆς ἀπὸ χειρὸς ἑλοῦσα χάλκεον: ἣ δ ἐπέεσσι καθάπτετο θοῦρον Ἄρηα: μαινόμενε φρένας ἠλὲ διέφθορας: ἦ νύ τοι αὔτως οὐάτ ἀκουέμεν ἐστί, νόος δ ἀπόλωλε καὶ αἰδώς. οὐκ ἀΐεις ἅ τέ φησι θεὰ λευκώλενος Ἥρη ἣ δὴ νῦν πὰρ Ζηνὸς Ὀλυμπίου εἰλήλουθεν· ἦ ἐθέλεις αὐτὸς μὲν ἀναπλήσας κακὰ πολλὰ ἂψ ἴμεν Οὔλυμπον δὲ καὶ ἀχνύμενός περ ἀνάγκῃ, αὐτὰρ τοῖς ἄλλοισι κακὸν μέγα πᾶσι φυτεῦσαι· αὐτίκα γὰρ Τρῶας μὲν ὑπερθύμους καὶ Ἀχαιοὺς λείψει, ὃ δ ἡμέας εἶσι κυδοιμήσων ἐς Ὄλυμπον, μάρψει δ ἑξείης ὅς τ αἴτιος ὅς τε καὶ οὐκί. τώ ς αὖ νῦν κέλομαι μεθέμεν χόλον υἱο῀ς ἑῆος: ἤδη γάρ τις τοῦ γε βίην καὶ χεῖρας ἀμείνων ἢ πέφατ, ἢ καὶ ἔπειτα πεφήσεται: ἀργαλέον δὲ πάντων ἀνθρώπων ῥῦσθαι γενεήν τε τόκον τε.?