호흡부호 보기
강세부호 보기
장단부호 보기
작은 Iota 보기
모든 부호 보기
Νέστορα δ’ οὐκ ἔλαθεν ἰαχὴ πίνοντά περ ἔμπησ, ἀλλ’ Ἀσκληπιάδην ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· φράζεο δῖε Μαχᾶον ὅπωσ ἔσται τάδε ἔργα· μείζων δὴ παρὰ νηυσὶ βοὴ θαλερῶν αἰζηῶν. ἀλλὰ σὺ μὲν νῦν πῖνε καθήμενοσ αἴθοπα οἶνον εἰσ ὅ κε θερμὰ λοετρὰ ἐϋπλόκαμοσ Ἑκαμήδη θερμήνῃ καὶ λούσῃ ἄπο βρότον αἱματόεντα· αὐτὰρ ἐγὼν ἐλθὼν τάχα εἴσομαι ἐσ περιωπήν. ὣσ εἰπὼν σάκοσ εἷλε τετυγμένον υἱο͂σ ἑοῖο κείμενον ἐν κλισίῃ Θρασυμήδεοσ ἱπποδάμοιο χαλκῷ παμφαῖνον·
ὃ δ’ ἔχ’ ἀσπίδα πατρὸσ ἑοῖο. εἵλετο δ’ ἄλκιμον ἔγχοσ ἀκαχμένον ὀξέϊ χαλκῷ, στῆ δ’ ἐκτὸσ κλισίησ, τάχα δ’ εἴσιδεν ἔργον ἀεικὲσ τοὺσ μὲν ὀρινομένουσ, τοὺσ δὲ κλονέοντασ ὄπισθε Τρῶασ ὑπερθύμουσ· ἐρέριπτο δὲ τεῖχοσ Ἀχαιῶν. ὡσ δ’ ὅτε πορφύρῃ πέλαγοσ μέγα κύματι κωφῷ ὀσσόμενον λιγέων ἀνέμων λαιψηρὰ κέλευθα αὔτωσ, οὐδ’ ἄρα τε προκυλίνδεται οὐδετέρωσε, πρίν τινα κεκριμένον καταβήμεναι ἐκ Διὸσ οὖρον, ὣσ ὃ γέρων ὁρ́μαινε δαϊζόμενοσ κατὰ θυμὸν διχθάδι’, ἢ μεθ’ ὅμιλον ἰοί Δαναῶν ταχυπώλων, ἠε͂ μετ’ Ἀτρεί̈δην Ἀγαμέμνονα ποιμένα λαῶν. ὧδε δέ οἱ φρονέοντι δοάσσατο κέρδιον εἶναι βῆναι ἐπ’ Ἀτρεί̈δην. οἳ δ’ ἀλλήλουσ ἐνάριζον μαρνάμενοι· λάκε δέ σφι περὶ χροὶ̈ χαλκὸσ ἀτειρὴσ νυσσομένων ξίφεσίν τε καὶ ἔγχεσιν ἀμφιγύοισι. Νέστορι δὲ ξύμβληντο διοτρεφέεσ βασιλῆεσ πὰρ νηῶν ἀνιόντεσ ὅσοι βεβλήατο χαλκῷ Τυδεί̈δησ Ὀδυσεύσ τε καὶ Ἀτρεί̈δησ Ἀγαμέμνων.
πολλὸν γάρ ῥ’ ἀπάνευθε μάχησ εἰρύατο νῆεσ θῖν’ ἔφ’ ἁλὸσ πολιῆσ· τὰσ γὰρ πρώτασ πεδίον δὲ εἴρυσαν, αὐτὰρ τεῖχοσ ἐπὶ πρύμνῃσιν ἔδειμαν. οὐδὲ γὰρ οὐδ’ εὐρύσ περ ἐὼν ἐδυνήσατο πάσασ αἰγιαλὸσ νῆασ χαδέειν, στείνοντο δὲ λαοί· τώ ῥα προκρόσσασ ἔρυσαν, καὶ πλῆσαν ἁπάσησ ἠϊόνοσ στόμα μακρόν, ὅσον συνεέργαθον ἄκραι. τώ ῥ’ οἵ γ’ ὀψείοντεσ ἀϋτῆσ καὶ πολέμοιο ἔγχει ἐρειδόμενοι κίον ἀθρόοι· ἄχνυτο δέ σφι θυμὸσ ἐνὶ στήθεσσιν. ὃ δὲ ξύμβλητο γεραιὸσ Νέστωρ, πτῆξε δὲ θυμὸν ἐνὶ στήθεσσιν Ἀχαιῶν. τὸν καὶ φωνήσασ προσέφη κρείων Ἀγαμέμνων· ὦ Νέστορ Νηληϊάδη μέγα κῦδοσ Ἀχαιῶν τίπτε λιπὼν πόλεμον φθισήνορα δεῦρ’ ἀφικάνεισ; δείδω μὴ δή μοι τελέσῃ ἔποσ ὄβριμοσ Ἕκτωρ, ὥσ ποτ’ ἐπηπείλησεν ἐνὶ Τρώεσσ’ ἀγορεύων μὴ πρὶν πὰρ νηῶν προτὶ Ἴλιον ἀπονέεσθαι πρὶν πυρὶ νῆασ ἐνιπρῆσαι, κτεῖναι δὲ καὶ αὐτούσ. κεῖνοσ τὼσ ἀγόρευε· τὰ δὴ νῦν πάντα τελεῖται. ὢ πόποι ἦ ῥα καὶ ἄλλοι ἐϋκνήμιδεσ Ἀχαιοὶ ἐν θυμῷ βάλλονται ἐμοὶ χόλον ὥσ περ Ἀχιλλεὺσ οὐδ’ ἐθέλουσι μάχεσθαι ἐπὶ πρυμνῇσι νέεσσι. τὸν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα Γερήνιοσ ἱππότα Νέστωρ·
ἦ δὴ ταῦτά γ’ ἑτοῖμα τετεύχαται, οὐδέ κεν ἄλλωσ Ζεὺσ ὑψιβρεμέτησ αὐτὸσ παρατεκτήναιτο. τεῖχοσ μὲν γὰρ δὴ κατερήριπεν, ᾧ ἐπέπιθμεν ἄρρηκτον νηῶν τε καὶ αὐτῶν εἶλαρ ἔσεσθαι· οἳ δ’ ἐπὶ νηυσὶ θοῇσι μάχην ἀλίαστον ἔχουσι νωλεμέσ· οὐδ’ ἂν ἔτι γνοίησ μάλα περ σκοπιάζων ὁπποτέρωθεν Ἀχαιοὶ ὀρινόμενοι κλονέονται, ὡσ ἐπιμὶξ κτείνονται, ἀϋτὴ δ’ οὐρανὸν ἵκει. ἡμεῖσ δὲ φραζώμεθ’ ὅπωσ ἔσται τάδε ἔργα εἴ τι νόοσ ῥέξει· πόλεμον δ’ οὐκ ἄμμε κελεύω δύμεναι· οὐ γάρ πωσ βεβλημένον ἐστὶ μάχεσθαι. τὸν δ’ αὖτε προσέειπεν ἄναξ ἀνδρῶν Ἀγαμέμνων·
Νέστορ ἐπεὶ δὴ νηυσὶν ἔπι πρυμνῇσι μάχονται, τεῖχοσ δ’ οὐκ ἔχραισμε τετυγμένον, οὐδέ τι τάφροσ, ᾗ ἔπι πολλὰ πάθον Δαναοί, ἔλποντο δὲ θυμῷ ἄρρηκτον νηῶν τε καὶ αὐτῶν εἶλαρ ἔσεσθαι· οὕτω που Διὶ μέλλει ὑπερμενέϊ φίλον εἶναι νωνύμνουσ ἀπολέσθαι ἀπ’ Ἄργεοσ ἐνθάδ’ Ἀχαιούσ. ᾔδεα μὲν γὰρ ὅτε πρόφρων Δαναοῖσιν ἄμυνεν, οἶδα δὲ νῦν ὅτε τοὺσ μὲν ὁμῶσ μακάρεσσι θεοῖσι κυδάνει, ἡμέτερον δὲ μένοσ καὶ χεῖρασ ἔδησεν. ἀλλ’ ἄγεθ’ ὡσ ἂν ἐγὼν εἴπω πειθώμεθα πάντεσ. νῆεσ ὅσαι πρῶται εἰρύαται ἄγχι θαλάσσησ ἕλκωμεν, πάσασ δὲ ἐρύσσομεν εἰσ ἅλα δῖαν, ὕψι δ’ ἐπ’ εὐνάων ὁρμίσσομεν, εἰσ ὅ κεν ἔλθῃ νὺξ ἀβρότη, ἢν καὶ τῇ ἀπόσχωνται πολέμοιο Τρῶεσ· ἔπειτα δέ κεν ἐρυσαίμεθα νῆασ ἁπάσασ. οὐ γάρ τισ νέμεσισ φυγέειν κακόν, οὐδ’ ἀνὰ νύκτα. βέλτερον ὃσ φεύγων προφύγῃ κακὸν ἠὲ ἁλώῃ. τὸν δ’ ἄρ’ ὑπόδρα ἰδὼν προσέφη πολύμητισ Ὀδυσσεύσ·
Ἀτρεί̈δη ποῖόν σε ἔποσ φύγεν ἑρ́κοσ ὀδόντων· οὐλόμεν’ αἴθ’ ὤφελλεσ ἀεικελίου στρατοῦ ἄλλου σημαίνειν, μὴ δ’ ἄμμιν ἀνασσέμεν, οἷσιν ἄρα Ζεὺσ ἐκ νεότητοσ ἔδωκε καὶ ἐσ γῆρασ τολυπεύειν ἀργαλέουσ πολέμουσ, ὄφρα φθιόμεσθα ἕκαστοσ. οὕτω δὴ μέμονασ Τρώων πόλιν εὐρυάγυιαν καλλείψειν, ἧσ εἵνεκ’ ὀϊζύομεν κακὰ πολλά; σίγα, μή τίσ τ’ ἄλλοσ Ἀχαιῶν τοῦτον ἀκούσῃ μῦθον, ὃν οὔ κεν ἀνήρ γε διὰ στόμα πάμπαν ἄγοιτο ὅσ τισ ἐπίσταιτο ᾗσι φρεσὶν ἄρτια βάζειν σκηπτοῦχόσ τ’ εἰή, καί οἱ πειθοίατο λαοὶ τοσσοίδ’ ὅσσοισιν σὺ μετ’ Ἀργείοισιν ἀνάσσεισ· νῦν δέ σευ ὠνοσάμην πάγχυ φρένασ, οἱο͂ν ἐείπεσ· ὃσ κέλεαι πολέμοιο συνεσταότοσ καὶ ἀϋτῆσ νῆασ ἐϋσσέλμουσ ἅλαδ’ ἑλκέμεν, ὄφρ’ ἔτι μᾶλλον Τρωσὶ μὲν εὐκτὰ γένηται ἐπικρατέουσί περ ἔμπησ, ἡμῖν δ’ αἰπὺσ ὄλεθροσ ἐπιρρέπῃ. οὐ γὰρ Ἀχαιοὶ σχήσουσιν πόλεμον νηῶν ἅλα δ’ ἑλκομενάων, ἀλλ’ ἀποπαπτανέουσιν, ἐρωήσουσι δὲ χάρμησ. ἔνθά κε σὴ βουλὴ δηλήσεται ὄρχαμε λαῶν. τὸν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα ἄναξ ἀνδρῶν Ἀγαμέμνων·
ὦ Ὀδυσεῦ μάλα πώσ με καθίκεο θυμὸν ἐνιπῇ ἀργαλέῃ· ἀτὰρ οὐ μὲν ἐγὼν ἀέκοντασ ἄνωγα νῆασ ἐϋσσέλμουσ ἅλα δ’ ἑλκέμεν υἱᾶσ Ἀχαιῶν. νῦν δ’ εἰή ὃσ τῆσδέ γ’ ἀμείνονα μῆτιν ἐνίσποι ἢ νέοσ ἠὲ παλαιόσ· ἐμοὶ δέ κεν ἀσμένῳ εἰή. τοῖσι δὲ καὶ μετέειπε βοὴν ἀγαθὸσ Διομήδησ·
ἐγγὺσ ἀνήρ· οὐ δηθὰ ματεύσομεν· αἴ κ’ ἐθέλητε πείθεσθαι, καὶ μή τι κότῳ ἀγάσησθε ἕκαστοσ οὕνεκα δὴ γενεῆφι νεώτατόσ εἰμι μεθ’ ὑμῖν· πατρὸσ δ’ ἐξ ἀγαθοῦ καὶ ἐγὼ γένοσ εὔχομαι εἶναι Τυδέοσ, ὃν Θήβῃσι χυτὴ κατὰ γαῖα καλύπτει. πορθεῖ γὰρ τρεῖσ παῖδεσ ἀμύμονεσ ἐξεγένοντο, οἴκεον δ’ ἐν Πλευρῶνι καὶ αἰπεινῇ Καλυδῶνι Ἄγριοσ ἠδὲ Μέλασ, τρίτατοσ δ’ ἦν ἱππότα Οἰνεὺσ πατρὸσ ἐμοῖο πατήρ· ἀρετῇ δ’ ἦν ἔξοχοσ αὐτῶν. ἀλλ’ ὃ μὲν αὐτόθι μεῖνε, πατὴρ δ’ ἐμὸσ Ἄργεϊ νάσθη πλαγχθείσ· ὡσ γάρ που Ζεὺσ ἤθελε καὶ θεοὶ ἄλλοι. Ἀδρήστοιο δ’ ἔγημε θυγατρῶν, ναῖε δὲ δῶμα ἀφνειὸν βιότοιο, ἅλισ δέ οἱ ἦσαν ἄρουραι πυροφόροι, πολλοὶ δὲ φυτῶν ἔσαν ὄρχατοι ἀμφίσ, πολλὰ δέ οἱ πρόβατ’ ἔσκε· κέκαστο δὲ πάντασ Ἀχαιοὺσ ἐγχείῃ· τὰ δὲ μέλλετ’ ἀκουέμεν, εἰ ἐτεόν περ. τὼ οὐκ ἄν με γένοσ γε κακὸν καὶ ἀνάλκιδα φάντεσ μῦθον ἀτιμήσαιτε πεφασμένον ὅν κ’ ἐὺ̈ εἴπω. δεῦτ’ ἰόμεν πόλεμον δὲ καὶ οὐτάμενοί περ ἀνάγκῃ. ἔνθα δ’ ἔπειτ’ αὐτοὶ μὲν ἐχώμεθα δηϊοτῆτοσ ἐκ βελέων, μή πού τισ ἐφ’ ἕλκεϊ ἕλκοσ ἄρηται· ἄλλουσ δ’ ὀτρύνοντεσ ἐνήσομεν, οἳ τὸ πάροσ περ θυμῷ ἦρα φέροντεσ ἀφεστᾶσ’ οὐδὲ μάχονται. ὣσ ἔφαθ’, οἳ δ’ ἄρα τοῦ μάλα μὲν κλύον ἠδὲ πίθοντο·
βὰν δ’ ἴμεν, ἦρχε δ’ ἄρά σφιν ἄναξ ἀνδρῶν Ἀγαμέμνων. οὐδ’ ἀλαοσκοπιὴν εἶχε κλυτὸσ ἐννοσίγαιοσ, ἀλλὰ μετ’ αὐτοὺσ ἦλθε παλαιῷ φωτὶ ἐοικώσ, δεξιτερὴν δ’ ἕλε χεῖρ’ Ἀγαμέμνονοσ Ἀτρεί̈δαο, καί μιν φωνήσασ ἔπεα πτερόεντα προσηύδα·
Ἀτρεί̈δη νῦν δή που Ἀχιλλῆοσ ὀλοὸν κῆρ γηθεῖ ἐνὶ στήθεσσι φόνον καὶ φύζαν Ἀχαιῶν δερκομένῳ, ἐπεὶ οὔ οἱ ἔνι φρένεσ οὐδ’ ἠβαιαί. ἀλλ’ ὃ μὲν ὣσ ἀπόλοιτο, θεὸσ δέ ἑ σιφλώσειε· σοὶ δ’ οὔ πω μάλα πάγχυ θεοὶ μάκαρεσ κοτέουσιν, ἀλλ’ ἔτι που Τρώων ἡγήτορεσ ἠδὲ μέδοντεσ εὐρὺ κονίσουσιν πεδίον, σὺ δ’ ἐπόψεαι αὐτὸσ φεύγοντασ προτὶ ἄστυ νεῶν ἄπο καὶ κλισιάων. ὣσ εἰπὼν μέγ’ ἀύ̈σεν ἐπεσσύμενοσ πεδίοιο.
ὅσσόν τ’ ἐννεάχιλοι ἐπίαχον ἢ δεκάχιλοι ἀνέρεσ ἐν πολέμῳ ἔριδα ξυνάγοντεσ Ἄρηοσ, τόσσην ἐκ στήθεσφιν ὄπα κρείων ἐνοσίχθων ἧκεν· Ἀχαιοῖσιν δὲ μέγα σθένοσ ἔμβαλ’ ἑκάστῳ καρδίῃ, ἄληκτον πολεμίζειν ἠδὲ μάχεσθαι. Ἥρη δ’ εἰσεῖδε χρυσόθρονοσ ὀφθαλμοῖσι στᾶσ’ ἐξ Οὐλύμποιο ἀπὸ ῥίου·
αὐτίκα δ’ ἔγνω τὸν μὲν ποιπνύοντα μάχην ἀνὰ κυδιάνειραν αὐτοκασίγνητον καὶ δαέρα, χαῖρε δὲ θυμῷ· Ζῆνα δ’ ἐπ’ ἀκροτάτησ κορυφῆσ πολυπίδακοσ Ἴδησ ἥμενον εἰσεῖδε, στυγερὸσ δέ οἱ ἔπλετο θυμῷ. μερμήριξε δ’ ἔπειτα βοῶπισ πότνια Ἥρη ὅππωσ ἐξαπάφοιτο Διὸσ νόον αἰγιόχοιο· ἥδε δέ οἱ κατὰ θυμὸν ἀρίστη φαίνετο βουλὴ ἐλθεῖν εἰσ Ἴδην εὖ ἐντύνασαν ἓ αὐτήν, εἴ πωσ ἱμείραιτο παραδραθέειν φιλότητι ᾗ χροιῇ, τῷ δ’ ὕπνον ἀπήμονά τε λιαρόν τε χεύῃ ἐπὶ βλεφάροισιν ἰδὲ φρεσὶ πευκαλίμῃσι. βῆ δ’ ἴμεν ἐσ θάλαμον, τόν οἱ φίλοσ υἱὸσ ἔτευξεν Ἥφαιστοσ, πυκινὰσ δὲ θύρασ σταθμοῖσιν ἐπῆρσε κληῖ̈δι κρυπτῇ, τὴν δ’ οὐ θεὸσ ἄλλοσ ἀνῷγεν· ἔνθ’ ἥ γ’ εἰσελθοῦσα θύρασ ἐπέθηκε φαεινάσ. ἀμβροσίῃ μὲν πρῶτον ἀπὸ χροὸσ ἱμερόεντοσ λύματα πάντα κάθηρεν, ἀλείψατο δὲ λίπ’ ἐλαίῳ ἀμβροσίῳ ἑδανῷ, τό ῥά οἱ τεθυωμένον ἠε͂ν· τοῦ καὶ κινυμένοιο Διὸσ κατὰ χαλκοβατὲσ δῶ ἔμπησ ἐσ γαῖάν τε καὶ οὐρανὸν ἵκετ’ ἀϋτμή. τῷ ῥ’ ἥ γε χρόα καλὸν ἀλειψαμένη ἰδὲ χαίτασ πεξαμένη χερσὶ πλοκάμουσ ἔπλεξε φαεινοὺσ καλοὺσ ἀμβροσίουσ ἐκ κράατοσ ἀθανάτοιο. ἀμφὶ δ’ ἄρ’ ἀμβρόσιον ἑανὸν ἕσαθ’, ὅν οἱ Ἀθήνη ἔξυσ’ ἀσκήσασα, τίθει δ’ ἐνὶ δαίδαλα πολλά· χρυσείῃσ δ’ ἐνετῇσι κατὰ στῆθοσ περονᾶτο. ζώσατο δὲ ζώνῃ ἑκατὸν θυσάνοισ ἀραρυίῃ, ἐν δ’ ἄρα ἑρ́ματα ἧκεν ἐϋτρήτοισι λοβοῖσι τρίγληνα μορόεντα· χάρισ δ’ ἀπελάμπετο πολλή. κρηδέμνῳ δ’ ἐφύπερθε καλύψατο δῖα θεάων καλῷ νηγατέῳ· λευκὸν δ’ ἦν ἠέλιοσ ὥσ· ποσσὶ δ’ ὑπὸ λιπαροῖσιν ἐδήσατο καλὰ πέδιλα. αὐτὰρ ἐπεὶ δὴ πάντα περὶ χροὶ̈ θήκατο κόσμον βῆ ῥ’ ἴμεν ἐκ θαλάμοιο, καλεσσαμένη δ’ Ἀφροδίτην τῶν ἄλλων ἀπάνευθε θεῶν πρὸσ μῦθον ἐείπε· ἦ ῥά νύ μοί τι πίθοιο φίλον τέκοσ ὅττί κεν εἴπω, ἠε͂́ κεν ἀρνήσαιο κοτεσσαμένη τό γε θυμῷ, οὕνεκ’ ἐγὼ Δαναοῖσι, σὺ δὲ Τρώεσσιν ἀρήγεισ; τὴν δ’ ἠμείβετ’ ἔπειτα Διὸσ θυγάτηρ Ἀφροδίτη·
Ἥρη πρέσβα θεὰ θύγατερ μεγάλοιο Κρόνοιο αὔδα ὅ τι φρονέεισ· τελέσαι δέ με θυμὸσ ἄνωγεν, εἰ δύναμαι τελέσαι γε καὶ εἰ τετελεσμένον ἐστίν. τὴν δὲ δολοφρονέουσα προσηύδα πότνια Ἥρη·
δὸσ νῦν μοι φιλότητα καὶ ἵμερον, ᾧ τε σὺ πάντασ δαμνᾷ ἀθανάτουσ ἠδὲ θνητοὺσ ἀνθρώπουσ. εἶμι γὰρ ὀψομένη πολυφόρβου πείρατα γαίησ, Ὠκεανόν τε θεῶν γένεσιν καὶ μητέρα Τηθύν, οἵ μ’ ἐν σφοῖσι δόμοισιν ἐὺ̈ τρέφον ἠδ’ ἀτίταλλον δεξάμενοι Ῥείασ, ὅτε τε Κρόνον εὐρύοπα Ζεὺσ γαίησ νέρθε καθεῖσε καὶ ἀτρυγέτοιο θαλάσσησ· τοὺσ εἶμ’ ὀψομένη, καί σφ’ ἄκριτα νείκεα λύσω· ἤδη γὰρ δηρὸν χρόνον ἀλλήλων ἀπέχονται εὐνῆσ καὶ φιλότητοσ, ἐπεὶ χόλοσ ἔμπεσε θυμῷ. εἰ κείνω ἐπέεσσι παραιπεπιθοῦσα φίλον κῆρ εἰσ εὐνὴν ἀνέσαιμι ὁμωθῆναι φιλότητι, αἰεί κέ σφι φίλη τε καὶ αἰδοίη καλεοίμην. τὴν δ’ αὖτε προσέειπε φιλομειδὴσ Ἀφροδίτη·
οὐκ ἔστ’ οὐδὲ ἐοίκε τεὸν ἔποσ ἀρνήσασθαι· Ζηνὸσ γὰρ τοῦ ἀρίστου ἐν ἀγκοίνῃσιν ἰαύεισ. ἦ, καὶ ἀπὸ στήθεσφιν ἐλύσατο κεστὸν ἱμάντα ποικίλον, ἔνθα δέ οἱ θελκτήρια πάντα τέτυκτο·
ἔνθ’ ἔνι μὲν φιλότησ, ἐν δ’ ἵμεροσ, ἐν δ’ ὀαριστὺσ πάρφασισ, ἥ τ’ ἔκλεψε νόον πύκα περ φρονεόντων. τόν ῥά οἱ ἔμβαλε χερσὶν ἔποσ τ’ ἔφατ’ ἔκ τ’ ὀνόμαζε· τῆ νῦν τοῦτον ἱμάντα τεῷ ἐγκάτθεο κόλπῳ ποικίλον, ᾧ ἔνι πάντα τετεύχαται· οὐδέ σέ φημι ἄπρηκτόν γε νέεσθαι, ὅ τι φρεσὶ σῇσι μενοινᾷσ. ὣσ φάτο, μείδησεν δὲ βοῶπισ πότνια Ἥρη, μειδήσασα δ’ ἔπειτα ἑῷ ἐγκάτθετο κόλπῳ.
ἣ μὲν ἔβη πρὸσ δῶμα Διὸσ θυγάτηρ Ἀφροδίτη, Ἥρη δ’ ἀί̈ξασα λίπεν ῥίον Οὐλύμποιο, Πιερίην δ’ ἐπιβᾶσα καὶ Ἠμαθίην ἐρατεινὴν σεύατ’ ἐφ’ ἱπποπόλων Θρῃκῶν ὄρεα νιφόεντα ἀκροτάτασ κορυφάσ·
οὐδὲ χθόνα μάρπτε ποδοῖιν· ἐξ Ἀθόω δ’ ἐπὶ πόντον ἐβήσετο κυμαίνοντα, Λῆμνον δ’ εἰσαφίκανε πόλιν θείοιο Θόαντοσ. ἔνθ’ Ὕπνῳ ξύμβλητο κασιγνήτῳ Θανάτοιο, ἔν τ’ ἄρα οἱ φῦ χειρὶ ἔποσ τ’ ἔφατ’ ἔκ τ’ ὀνόμαζεν· Ὕπνε ἄναξ πάντων τε θεῶν πάντων τ’ ἀνθρώπων, ἠμὲν δή ποτ’ ἐμὸν ἔποσ ἔκλυεσ, ἠδ’ ἔτι καὶ νῦν πείθευ· ἐγὼ δέ κέ τοι ἰδέω χάριν ἤματα πάντα. κοίμησόν μοι Ζηνὸσ ὑπ’ ὀφρύσιν ὄσσε φαεινὼ αὐτίκ’ ἐπεί κεν ἐγὼ παραλέξομαι ἐν φιλότητι. δῶρα δέ τοι δώσω καλὸν θρόνον ἄφθιτον αἰεὶ χρύσεον· Ἥφαιστοσ δέ κ’ ἐμὸσ πάϊσ ἀμφιγυήεισ τεύξει’ ἀσκήσασ, ὑπὸ δὲ θρῆνυν ποσὶν ἥσει, τῷ κεν ἐπισχοίησ λιπαροὺσ πόδασ εἰλαπινάζων. τὴν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσεφώνεε νήδυμοσ Ὕπνοσ·
Ἥρη πρέσβα θεὰ θύγατερ μεγάλοιο Κρόνοιο ἄλλον μέν κεν ἔγωγε θεῶν αἰειγενετάων ῥεῖα κατευνήσαιμι, καὶ ἂν ποταμοῖο ῥέεθρα Ὠκεανοῦ, ὅσ περ γένεσισ πάντεσσι τέτυκται· Ζηνὸσ δ’ οὐκ ἂν ἔγωγε Κρονίονοσ ἆσσον ἱκοίμην οὐδὲ κατευνήσαιμ’, ὅτε μὴ αὐτόσ γε κελεύοι. ἤδη γάρ με καὶ ἄλλο τεὴ ἐπίνυσσεν ἐφετμὴ ἤματι τῷ ὅτε κεῖνοσ ὑπέρθυμοσ Διὸσ υἱὸσ ἔπλεεν Ἰλιόθεν Τρώων πόλιν ἐξαλαπάξασ. ἤτοι ἐγὼ μὲν ἔλεξα Διὸσ νόον αἰγιόχοιο νήδυμοσ ἀμφιχυθείσ· σὺ δέ οἱ κακὰ μήσαο θυμῷ ὄρσασ’ ἀργαλέων ἀνέμων ἐπὶ πόντον ἀήτασ, καί μιν ἔπειτα Κόων δ’ εὖ ναιομένην ἀπένεικασ νόσφι φίλων πάντων. ὃ δ’ ἐπεγρόμενοσ χαλέπαινε ῥιπτάζων κατὰ δῶμα θεούσ, ἐμὲ δ’ ἔξοχα πάντων ζήτει· καί κέ μ’ ἀί̈στον ἀπ’ αἰθέροσ ἔμβαλε πόντῳ, εἰ μὴ Νὺξ δμήτειρα θεῶν ἐσάωσε καὶ ἀνδρῶν· τὴν ἱκόμην φεύγων, ὃ δ’ ἐπαύσατο χωόμενόσ περ. ἅζετο γὰρ μὴ Νυκτὶ θοῇ ἀποθύμια ἑρ́δοι. νῦν αὖ τοῦτό μ’ ἄνωγασ ἀμήχανον ἄλλο τελέσσαι. τὸν δ’ αὖτε προσέειπε βοῶπισ πότνια Ἥρη·
Ὕπνε τί ἢ δὲ σὺ ταῦτα μετὰ φρεσὶ σῇσι μενοινᾷσ; ἦ φῂσ ὣσ Τρώεσσιν ἀρηξέμεν εὐρύοπα Ζῆν ὡσ Ἡρακλῆοσ περιχώσατο παῖδοσ ἑοῖο; ἀλλ’ ἴθ’, ἐγὼ δέ κέ τοι Χαρίτων μίαν ὁπλοτεράων δώσω ὀπυιέμεναι καὶ σὴν κεκλῆσθαι ἄκοιτιν. ὣσ φάτο, χήρατο δ’ Ὕπνοσ, ἀμειβόμενοσ δὲ προσηύδα·
ἄγρει νῦν μοι ὄμοσσον ἀάατον Στυγὸσ ὕδωρ, χειρὶ δὲ τῇ ἑτέρῃ μὲν ἕλε χθόνα πουλυβότειραν, τῇ δ’ ἑτέρῃ ἅλα μαρμαρέην, ἵνα νῶϊν ἅπαντεσ μάρτυροι ὦσ’ οἳ ἔνερθε θεοὶ Κρόνον ἀμφὶσ ἐόντεσ, ἦ μὲν ἐμοὶ δώσειν Χαρίτων μίαν ὁπλοτεράων Πασιθέην, ἧσ τ’ αὐτὸσ ἐέλδομαι ἤματα πάντα. ὣσ ἔφατ’, οὐδ’ ἀπίθησε θεὰ λευκώλενοσ Ἥρη, ὄμνυε δ’ ὡσ ἐκέλευε, θεοὺσ δ’ ὀνόμηνεν ἅπαντασ τοὺσ ὑποταρταρίουσ οἳ Τιτῆνεσ καλέονται.
αὐτὰρ ἐπεί ῥ’ ὄμοσέν τε τελεύτησέν τε τὸν ὁρ́κον, τὼ βήτην Λήμνου τε καὶ Ἴμβρου ἄστυ λιπόντε ἠέρα ἑσσαμένω ῥίμφα πρήσσοντε κέλευθον. Ἴδην δ’ ἱκέσθην πολυπίδακα μητέρα θηρῶν Λεκτόν, ὅθι πρῶτον λιπέτην ἅλα· τὼ δ’ ἐπὶ χέρσου βήτην, ἀκροτάτη δὲ ποδῶν ὕπο σείετο ὕλη. ἔνθ’ Ὕπνοσ μὲν ἔμεινε πάροσ Διὸσ ὄσσε ἰδέσθαι εἰσ ἐλάτην ἀναβὰσ περιμήκετον, ἣ τότ’ ἐν Ἴδῃ μακροτάτη πεφυυῖα δι’ ἠέροσ αἰθέρ’ ἵκανεν· ἔνθ’ ἧστ’ ὄζοισιν πεπυκασμένοσ εἰλατίνοισιν ὄρνιθι λιγυρῇ ἐναλίγκιοσ, ἥν τ’ ἐν ὄρεσσι χαλκίδα κικλήσκουσι θεοί, ἄνδρεσ δὲ κύμινδιν. Ἥρη δὲ κραιπνῶσ προσεβήσετο Γάργαρον ἄκρον Ἴδησ ὑψηλῆσ·
ἴδε δὲ νεφεληγερέτα Ζεύσ. ὡσ δ’ ἴδεν, ὥσ μιν ἔρωσ πυκινὰσ φρένασ ἀμφεκάλυψεν, οἱο͂ν ὅτε πρῶτόν περ ἐμισγέσθην φιλότητι εἰσ εὐνὴν φοιτῶντε, φίλουσ λήθοντε τοκῆασ. στῆ δ’ αὐτῆσ προπάροιθεν ἔποσ τ’ ἔφατ’ ἔκ τ’ ὀνόμαζεν· Ἥρη πῇ μεμαυῖα κατ’ Οὐλύμπου τόδ’ ἱκάνεισ; ἵπποι δ’ οὐ παρέασι καὶ ἁρ́ματα τῶν κ’ ἐπιβαίησ. τὸν δὲ δολοφρονέουσα προσηύδα πότνια Ἥρη·
ἔρχομαι ὀψομένη πολυφόρβου πείρατα γαίησ, Ὠκεανόν τε θεῶν γένεσιν καὶ μητέρα Τηθύν, οἵ με σφοῖσι δόμοισιν ἐὺ̈ τρέφον ἠδ’ ἀτίταλλον· τοὺσ εἶμ’ ὀψομένη, καί σφ’ ἄκριτα νείκεα λύσω· ἤδη γὰρ δηρὸν χρόνον ἀλλήλων ἀπέχονται εὐνῆσ καὶ φιλότητοσ, ἐπεὶ χόλοσ ἔμπεσε θυμῷ. ἵπποι δ’ ἐν πρυμνωρείῃ πολυπίδακοσ Ἴδησ ἑστᾶσ’, οἵ μ’ οἴσουσιν ἐπὶ τραφερήν τε καὶ ὑγρήν. νῦν δὲ σεῦ εἵνεκα δεῦρο κατ’ Οὐλύμπου τόδ’ ἱκάνω, μή πώσ μοι μετέπειτα χολώσεαι, αἴ κε σιωπῇ οἴχωμαι πρὸσ δῶμα βαθυρρόου Ὠκεανοῖο. τὴν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη νεφεληγερέτα Ζεύσ·
Ἥρη κεῖσε μὲν ἔστι καὶ ὕστερον ὁρμηθῆναι, νῶϊ δ’ ἄγ’ ἐν φιλότητι τραπείομεν εὐνηθέντε. οὐ γάρ πώ ποτέ μ’ ὧδε θεᾶσ ἔροσ οὐδὲ γυναικὸσ θυμὸν ἐνὶ στήθεσσι περιπροχυθεὶσ ἐδάμασσεν, οὐδ’ ὁπότ’ ἠρασάμην Ἰξιονίησ ἀλόχοιο, ἣ τέκε Πειρίθοον θεόφιν μήστωρ’ ἀτάλαντον· οὐδ’ ὅτε περ Δανάησ καλλισφύρου Ἀκρισιώνησ, ἣ τέκε Περσῆα πάντων ἀριδείκετον ἀνδρῶν· οὐδ’ ὅτε Φοίνικοσ κούρησ τηλεκλειτοῖο, ἣ τέκε μοι Μίνων τε καὶ ἀντίθεον Ῥαδάμανθυν· οὐδ’ ὅτε περ Σεμέλησ οὐδ’ Ἀλκμήνησ ἐνὶ Θήβῃ, ἥ ῥ’ Ἡρακλῆα κρατερόφρονα γείνατο παῖδα· ἣ δὲ Διώνυσον Σεμέλη τέκε χάρμα βροτοῖσιν· οὐδ’ ὅτε Δήμητροσ καλλιπλοκάμοιο ἀνάσσησ, οὐδ’ ὁπότε Λητοῦσ ἐρικυδέοσ, οὐδὲ σεῦ αὐτῆσ, ὡσ σέο νῦν ἔραμαι καί με γλυκὺσ ἵμεροσ αἱρεῖ. τὸν δὲ δολοφρονέουσα προσηύδα πότνια Ἥρη·
αἰνότατε Κρονίδη ποῖον τὸν μῦθον ἐείπεσ. εἰ νῦν ἐν φιλότητι λιλαίεαι εὐνηθῆναι Ἴδησ ἐν κορυφῇσι, τὰ δὲ προπέφανται ἅπαντα· πῶσ κ’ ἐοί εἴ τισ νῶϊ θεῶν αἰειγενετάων εὕδοντ’ ἀθρήσειε, θεοῖσι δὲ πᾶσι μετελθὼν πεφράδοι; οὐκ ἂν ἔγωγε τεὸν πρὸσ δῶμα νεοίμην ἐξ εὐνῆσ ἀνστᾶσα, νεμεσσητὸν δέ κεν εἰή. ἀλλ’ εἰ δή ῥ’ ἐθέλεισ καί τοι φίλον ἔπλετο θυμῷ, ἔστιν τοι θάλαμοσ, τόν τοι φίλοσ υἱὸσ ἔτευξεν Ἥφαιστοσ, πυκινὰσ δὲ θύρασ σταθμοῖσιν ἐπῆρσεν· ἔνθ’ ἰόμεν κείοντεσ, ἐπεί νύ τοι εὐάδεν εὐνή. τὴν δ’ ἀπαμειβόμενοσ προσέφη νεφεληγερέτα Ζεύσ·
Ἥρη μήτε θεῶν τό γε δείδιθι μήτέ τιν’ ἀνδρῶν ὄψεσθαι· τοῖόν τοι ἐγὼ νέφοσ ἀμφικαλύψω χρύσεον· οὐδ’ ἂν νῶϊ διαδράκοι Ηἔλιόσ περ, οὗ τε καὶ ὀξύτατον πέλεται φάοσ εἰσοράασθαι. ἦ ῥα καὶ ἀγκὰσ ἔμαρπτε Κρόνου παῖσ ἣν παράκοιτιν·
τοῖσι δ’ ὑπὸ χθὼν δῖα φύεν νεοθηλέα ποίην, λωτόν θ’ ἑρσήεντα ἰδὲ κρόκον ἠδ’ ὑάκινθον πυκνὸν καὶ μαλακόν, ὃσ ἀπὸ χθονὸσ ὑψόσ’ ἐέργε. τῷ ἔνι λεξάσθην, ἐπὶ δὲ νεφέλην ἕσσαντο καλὴν χρυσείην· στιλπναὶ δ’ ἀπέπιπτον ἐέρσαι. ὣσ ὃ μὲν ἀτρέμασ εὗδε πατὴρ ἀνὰ Γαργάρῳ ἄκρῳ, ὕπνῳ καὶ φιλότητι δαμείσ, ἔχε δ’ ἀγκὰσ ἄκοιτιν·
βῆ δὲ θέειν ἐπὶ νῆασ Ἀχαιῶν νήδυμοσ Ὕπνοσ ἀγγελίην ἐρέων γαιηόχῳ ἐννοσιγαίῳ· ἀγχοῦ δ’ ἱστάμενοσ ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· πρόφρων νῦν Δαναοῖσι Ποσείδαον ἐπάμυνε, καί σφιν κῦδοσ ὄπαζε μίνυνθά περ, ὄφρ’ ἔτι εὕδει Ζεύσ, ἐπεὶ αὐτῷ ἐγὼ μαλακὸν περὶ κῶμ’ ἐκάλυψα· Ἥρη δ’ ἐν φιλότητι παρήπαφεν εὐνηθῆναι. ὣσ εἰπὼν ὃ μὲν ᾤχετ’ ἐπὶ κλυτὰ φῦλ’ ἀνθρώπων, τὸν δ’ ἔτι μᾶλλον ἀνῆκεν ἀμυνέμεναι Δαναοῖσιν.
αὐτίκα δ’ ἐν πρώτοισι μέγα προθορὼν ἐκέλευσεν· Ἀργεῖοι καὶ δ’ αὖτε μεθίεμεν Ἕκτορι νίκην Πριαμίδῃ, ἵνα νῆασ ἕλῃ καὶ κῦδοσ ἄρηται; ἀλλ’ ὃ μὲν οὕτω φησὶ καὶ εὔχεται οὕνεκ’ Ἀχιλλεὺσ νηυσὶν ἔπι γλαφυρῇσι μένει κεχολωμένοσ ἦτορ· κείνου δ’ οὔ τι λίην ποθὴ ἔσσεται, εἴ κεν οἳ ἄλλοι ἡμεῖσ ὀτρυνώμεθ’ ἀμυνέμεν ἀλλήλοισιν. ἀλλ’ ἄγεθ’ ὡσ ἂν ἐγὼ εἴπω πειθώμεθα πάντεσ· ἀσπίδεσ ὅσσαι ἄρισται ἐνὶ στρατῷ ἠδὲ μέγισται ἑσσάμενοι, κεφαλὰσ δὲ παναίθῃσιν κορύθεσσι κρύψαντεσ, χερσίν τε τὰ μακρότατ’ ἔγχε’ ἑλόντεσ ἰόμεν· αὐτὰρ ἐγὼν ἡγήσομαι, οὐδ’ ἔτι φημὶ Ἕκτορα Πριαμίδην μενέειν μάλα περ μεμαῶτα. ὃσ δέ κ’ ἀνὴρ μενέχαρμοσ, ἔχει δ’ ὀλίγον σάκοσ ὤμῳ, χείρονι φωτὶ δότω, ὃ δ’ ἐν ἀσπίδι μείζονι δύτω. ὣσ ἔφαθ’, οἳ δ’ ἄρα τοῦ μάλα μὲν κλύον ἠδὲ πίθοντο·
τοὺσ δ’ αὐτοὶ βασιλῆεσ ἐκόσμεον οὐτάμενοί περ Τυδεί̈δησ Ὀδυσεύσ τε καὶ Ἀτρεί̈δησ Ἀγαμέμνων· οἰχόμενοι δ’ ἐπὶ πάντασ ἀρήϊα τεύχε’ ἄμειβον· ἐσθλὰ μὲν ἐσθλὸσ ἔδυνε, χέρεια δὲ χείρονι δόσκεν. αὐτὰρ ἐπεί ῥ’ ἕσσαντο περὶ χροὶ̈ νώροπα χαλκὸν βάν ῥ’ ἴμεν· ἦρχε δ’ ἄρά σφι Ποσειδάων ἐνοσίχθων δεινὸν ἀόρ τανύηκεσ ἔχων ἐν χειρὶ παχείῃ εἴκελον ἀστεροπῇ· τῷ δ’ οὐ θέμισ ἐστὶ μιγῆναι ἐν δαὶ̈ λευγαλέῃ, ἀλλὰ δέοσ ἰσχάνει ἄνδρασ. Τρῶασ δ’ αὖθ’ ἑτέρωθεν ἐκόσμει φαίδιμοσ Ἕκτωρ.
δή ῥα τότ’ αἰνοτάτην ἔριδα πτολέμοιο τάνυσσαν κυανοχαῖτα Ποσειδάων καὶ φαίδιμοσ Ἕκτωρ, ἤτοι ὃ μὲν Τρώεσσιν, ὃ δ’ Ἀργείοισιν ἀρήγων. ἐκλύσθη δὲ θάλασσα ποτὶ κλισίασ τε νέασ τε Ἀργείων· οἳ δὲ ξύνισαν μεγάλῳ ἀλαλητῷ. οὔτε θαλάσσησ κῦμα τόσον βοάᾳ ποτὶ χέρσον ποντόθεν ὀρνύμενον πνοιῇ Βορέω ἀλεγεινῇ· οὔτε πυρὸσ τόσσόσ γε ποτὶ βρόμοσ αἰθομένοιο οὔρεοσ ἐν βήσσῃσ, ὅτε τ’ ὤρετο καιέμεν ὕλην· οὔτ’ ἄνεμοσ τόσσόν γε περὶ δρυσὶν ὑψικόμοισι ἠπύει, ὅσ τε μάλιστα μέγα βρέμεται χαλεπαίνων, ὅσση ἄρα Τρώων καὶ Ἀχαιῶν ἔπλετο φωνὴ δεινὸν ἀϋσάντων, ὅτ’ ἐπ’ ἀλλήλοισιν ὄρουσαν. Αἰάντοσ δὲ πρῶτοσ ἀκόντισε φαίδιμοσ Ἕκτωρ ἔγχει, ἐπεὶ τέτραπτο πρὸσ ἰθύ οἱ, οὐδ’ ἀφάμαρτε, τῇ ῥα δύω τελαμῶνε περὶ στήθεσσι τετάσθην, ἤτοι ὃ μὲν σάκεοσ, ὃ δὲ φασγάνου ἀργυροήλου·
τώ οἱ ῥυσάσθην τέρενα χρόα. χώσατο δ’ Ἕκτωρ, ὅττί ῥά οἱ βέλοσ ὠκὺ ἐτώσιον ἔκφυγε χειρόσ, ἂψ δ’ ἑτάρων εἰσ ἔθνοσ ἐχάζετο κῆρ’ ἀλεείνων. τὸν μὲν ἔπειτ’ ἀπιόντα μέγασ Τελαμώνιοσ Αἰάσ χερμαδίῳ, τά ῥα πολλὰ θοάων ἔχματα νηῶν πὰρ ποσὶ μαρναμένων ἐκυλίνδετο, τῶν ἓν ἀείρασ στῆθοσ βεβλήκει ὑπὲρ ἄντυγοσ ἀγχόθι δειρῆσ, στρόμβον δ’ ὣσ ἔσσευε βαλών, περὶ δ’ ἔδραμε πάντῃ. ὡσ δ’ ὅθ’ ὑπὸ πληγῆσ πατρὸσ Διὸσ ἐξερίπῃ δρῦσ πρόρριζοσ, δεινὴ δὲ θεείου γίγνεται ὀδμὴ ἐξ αὐτῆσ, τὸν δ’ οὔ περ ἔχει θράσοσ ὅσ κεν ἴδηται ἐγγὺσ ἐών, χαλεπὸσ δὲ Διὸσ μεγάλοιο κεραυνόσ, ὣσ ἔπεσ’ Ἕκτοροσ ὦκα χαμαὶ μένοσ ἐν κονίῃσι· χειρὸσ δ’ ἔκβαλεν ἔγχοσ, ἐπ’ αὐτῷ δ’ ἀσπὶσ ἑάφθη καὶ κόρυσ, ἀμφὶ δέ οἱ βράχε τεύχεα ποικίλα χαλκῷ. οἳ δὲ μέγα ἰάχοντεσ ἐπέδραμον υἱε͂σ Ἀχαιῶν ἐλπόμενοι ἐρύεσθαι, ἀκόντιζον δὲ θαμειὰσ αἰχμάσ· ἀλλ’ οὔ τισ ἐδυνήσατο ποιμένα λαῶν οὐτάσαι οὐδὲ βαλεῖν· πρὶν γὰρ περίβησαν ἄριστοι Πουλυδάμασ τε καὶ Αἰνείασ καὶ δῖοσ Ἀγήνωρ Σαρπηδών τ’ ἀρχὸσ Λυκίων καὶ Γλαῦκοσ ἀμύμων. τῶν δ’ ἄλλων οὔ τίσ εὑ ἀκήδεσεν, ἀλλὰ πάροιθεν ἀσπίδασ εὐκύκλουσ σχέθον αὐτοῦ. τὸν δ’ ἄρ’ ἑταῖροι χερσὶν ἀείραντεσ φέρον ἐκ πόνου, ὄφρ’ ἵκεθ’ ἵππουσ ὠκέασ, οἵ οἱ ὄπισθε μάχησ ἠδὲ πτολέμοιο ἕστασαν ἡνίοχόν τε καὶ ἁρ́ματα ποικίλ’ ἔχοντεσ· οἳ τόν γε προτὶ ἄστυ φέρον βαρέα στενάχοντα. ἀλλ’ ὅτε δὴ πόρον ἷξον ἐϋρρεῖοσ ποταμοῖο Ξάνθου δινήεντοσ, ὃν ἀθάνατοσ τέκετο Ζεύσ, ἔνθά μιν ἐξ ἵππων πέλασαν χθονί, κὰδ δέ οἱ ὕδωρ χεῦαν·
ὃ δ’ ἀμπνύνθη καὶ ἀνέδρακεν ὀφθαλμοῖσιν, ἑζόμενοσ δ’ ἐπὶ γοῦνα κελαινεφὲσ αἷμ’ ἀπέμεσσεν· αὖτισ δ’ ἐξοπίσω πλῆτο χθονί, τὼ δέ οἱ ὄσσε νὺξ ἐκάλυψε μέλαινα· βέλοσ δ’ ἔτι θυμὸν ἐδάμνα. Ἀργεῖοι δ’ ὡσ οὖν ἴδον Ἕκτορα νόσφι κιόντα μᾶλλον ἐπὶ Τρώεσσι θόρον, μνήσαντο δὲ χάρμησ.
ἔνθα πολὺ πρώτιστοσ Οἰ̈λῆοσ ταχὺσ Αἰάσ Σάτνιον οὔτασε δουρὶ μετάλμενοσ ὀξυόεντι Ἠνοπίδην, ὃν ἄρα νύμφη τέκε νηὶ̈σ ἀμύμων Ἤνοπι βουκολέοντι παρ’ ὄχθασ Σατνιόεντοσ. τὸν μὲν Οἰ̈λιάδησ δουρὶ κλυτὸσ ἐγγύθεν ἐλθὼν οὖτα κατὰ λαπάρην· ὃ δ’ ἀνετράπετ’, ἀμφὶ δ’ ἄρ’ αὐτῷ Τρῶεσ καὶ Δαναοὶ σύναγον κρατερὴν ὑσμίνην. τῷ δ’ ἐπὶ Πουλυδάμασ ἐγχέσπαλοσ ἦλθεν ἀμύντωρ Πανθοί̈δησ, βάλε δὲ Προθοήνορα δεξιὸν ὦμον υἱὸν Ἀρηϊλύκοιο, δι’ ὤμου δ’ ὄβριμον ἔγχοσ ἔσχεν, ὃ δ’ ἐν κονίῃσι πεσὼν ἕλε γαῖαν ἀγοστῷ. Πουλυδάμασ δ’ ἔκπαγλον ἐπεύξατο μακρὸν ἀύ̈σασ· οὐ μὰν αὖτ’ ὀί̈ω μεγαθύμου Πανθοί̈δαο χειρὸσ ἄπο στιβαρῆσ ἅλιον πηδῆσαι ἄκοντα, ἀλλά τισ Ἀργείων κόμισε χροί̈, καί μιν ὀί̈ω αὐτῷ σκηπτόμενον κατίμεν δόμον Αἴ̈δοσ εἴσω. ὣσ ἔφατ’, Ἀργείοισι δ’ ἄχοσ γένετ’ εὐξαμένοιο·
Αἰάντι δὲ μάλιστα δαί̈φρονι θυμὸν ὄρινε τῷ Τελαμωνιάδῃ· τοῦ γὰρ πέσεν ἄγχι μάλιστα. καρπαλίμωσ δ’ ἀπιόντοσ ἀκόντισε δουρὶ φαεινῷ. Πουλυδάμασ δ’ αὐτὸσ μὲν ἀλεύατο κῆρα μέλαιναν λικριφὶσ ἀί̈ξασ, κόμισεν δ’ Ἀντήνοροσ υἱὸσ Ἀρχέλοχοσ· τῷ γάρ ῥα θεοὶ βούλευσαν ὄλεθρον. τόν ῥ’ ἔβαλεν κεφαλῆσ τε καὶ αὐχένοσ ἐν συνεοχμῷ, νείατον ἀστράγαλον, ἀπὸ δ’ ἄμφω κέρσε τένοντε· τοῦ δὲ πολὺ προτέρη κεφαλὴ στόμα τε ῥῖνέσ τε οὔδεϊ πλῆντ’ ἤ περ κνῆμαι καὶ γοῦνα πεσόντοσ. Αἰάσ δ’ αὖτ’ ἐγέγωνεν ἀμύμονι Πουλυδάμαντι· φράζεο Πουλυδάμα καί μοι νημερτὲσ ἐνίσπεσ ἦ ῥ’ οὐχ οὗτοσ ἀνὴρ Προθοήνοροσ ἀντὶ πεφάσθαι ἄξιοσ; οὐ μέν μοι κακὸσ εἴδεται οὐδὲ κακῶν ἔξ, ἀλλὰ κασίγνητοσ Ἀντήνοροσ ἱπποδάμοιο ἢ πάϊσ· αὐτῷ γὰρ γενεὴν ἄγχιστα ἐῴκει. ἦ ῥ’ εὖ γιγνώσκων, Τρῶασ δ’ ἄχοσ ἔλλαβε θυμόν.
ἔνθ’ Ἀκάμασ Πρόμαχον Βοιώτιον οὔτασε δουρὶ ἀμφὶ κασιγνήτῳ βεβαώσ· ὃ δ’ ὕφελκε ποδοῖιν. τῷ δ’ Ἀκάμασ ἔκπαγλον ἐπεύξατο μακρὸν ἀύ̈σασ· Ἀργεῖοι ἰόμωροι ἀπειλάων ἀκόρητοι οὔ θην οἰοίσίν γε πόνοσ τ’ ἔσεται καὶ ὀϊζὺσ ἡμῖν, ἀλλά ποθ’ ὧδε κατακτενέεσθε καὶ ὔμμεσ. φράζεσθ’ ὡσ ὑμῖν Πρόμαχοσ δεδμημένοσ εὕδει ἔγχει ἐμῷ, ἵνα μή τι κασιγνήτοιό γε ποινὴ δηρὸν ἄτιτοσ ἐῄ· τὼ καί κέ τισ εὔχεται ἀνὴρ γνωτὸν ἐνὶ μεγάροισιν ἀρῆσ ἀλκτῆρα λιπέσθαι. ὣσ ἔφατ’, Ἀργείοισι δ’ ἄχοσ γένετ’ εὐξαμένοιο·
Πηνέλεῳ δὲ μάλιστα δαί̈φρονι θυμὸν ὄρινεν· ὁρμήθη δ’ Ἀκάμαντοσ· ὃ δ’ οὐχ ὑπέμεινεν ἐρωὴν Πηνελέωο ἄνακτοσ· ὃ δ’ οὔτασεν Ἰλιονῆα υἱὸν Φόρβαντοσ πολυμήλου, τόν ῥα μάλιστα Ἑρμείασ Τρώων ἐφίλει καὶ κτῆσιν ὄπασσε· τῷ δ’ ἄρ’ ὑπὸ μήτηρ μοῦνον τέκεν Ἰλιονῆα. τὸν τόθ’ ὑπ’ ὀφρύοσ οὖτα κατ’ ὀφθαλμοῖο θέμεθλα, ἐκ δ’ ὦσε γλήνην· δόρυ δ’ ὀφθαλμοῖο διὰ πρὸ καὶ διὰ ἰνίου ἦλθεν, ὃ δ’ ἕζετο χεῖρε πετάσσασ ἄμφω· Πηνέλεωσ δὲ ἐρυσσάμενοσ ξίφοσ ὀξὺ αὐχένα μέσσον ἔλασσεν, ἀπήραξεν δὲ χαμᾶζε αὐτῇ σὺν πήληκι κάρη· ἔτι δ’ ὄβριμον ἔγχοσ ἠε͂ν ἐν ὀφθαλμῷ· ὃ δὲ φὴ κώδειαν ἀνασχὼν πέφραδέ τε Τρώεσσι καὶ εὐχόμενοσ ἔποσ ηὔδα· εἰπέμεναί μοι Τρῶεσ ἀγαυοῦ Ἰλιονῆοσ πατρὶ φίλῳ καὶ μητρὶ γοήμεναι ἐν μεγάροισιν· οὐδὲ γὰρ ἣ Προμάχοιο δάμαρ Ἀλεγηνορίδαο ἀνδρὶ φίλῳ ἐλθόντι γανύσσεται, ὁππότε κεν δὴ ἐκ Τροίησ σὺν νηυσὶ νεώμεθα κοῦροι Ἀχαιῶν. ὣσ φάτο, τοὺσ δ’ ἄρα πάντασ ὑπὸ τρόμοσ ἔλλαβε γυῖα, πάπτηνεν δὲ ἕκαστοσ ὅπῃ φύγοι αἰπὺν ὄλεθρον.
ἔσπετε νῦν μοι Μοῦσαι Ὀλύμπια δώματ’ ἔχουσαι ὅσ τισ δὴ πρῶτοσ βροτόεντ’ ἀνδράγρι’ Ἀχαιῶν ἤρατ’, ἐπεί ῥ’ ἔκλινε μάχην κλυτὸσ ἐννοσίγαιοσ.
Αἰάσ ῥα πρῶτοσ Τελαμώνιοσ Ὕρτιον οὖτα Γυρτιάδην Μυσῶν ἡγήτορα καρτεροθύμων· Φάλκην δ’ Ἀντίλοχοσ καὶ Μέρμερον ἐξενάριξε· Μηριόνησ δὲ Μόρυν τε καὶ Ἱπποτίωνα κατέκτα, Τεῦκροσ δὲ Προθόωνά τ’ ἐνήρατο καὶ Περιφήτην· Ἀτρεί̈δησ δ’ ἄρ’ ἔπειθ’ Ὑπερήνορα ποιμένα λαῶν οὖτα κατὰ λαπάρην, διὰ δ’ ἔντερα χαλκὸσ ἄφυσσε δῃώσασ· ψυχὴ δὲ κατ’ οὐταμένην ὠτειλὴν ἔσσυτ’ ἐπειγομένη, τὸν δὲ σκότοσ ὄσσε κάλυψε. πλείστουσ δ’ Αἰάσ εἷλεν Οἰ̈λῆοσ ταχὺσ υἱόσ· οὐ γάρ οἵ τισ ὁμοῖοσ ἐπισπέσθαι ποσὶν ἠε͂ν ἀνδρῶν τρεσσάντων, ὅτε τε Ζεὺσ ἐν φόβον ὄρσῃ.
이 저작물은 크리에이티브 커먼즈 저작자표시-비영리 4.0 국제 라이선스에 따라 이용할 수 있습니다.
bab2min@gmail.com
호흡부호 보기
강세부호 보기
장단부호 보기
작은 Iota 보기
모든 부호 보기