Homer, Iliad, Book 14 17:

Ἥρη δ’ εἰσεῖδε χρυσόθρονοσ ὀφθαλμοῖσι στᾶσ’ ἐξ Οὐλύμποιο ἀπὸ ῥίου· αὐτίκα δ’ ἔγνω τὸν μὲν ποιπνύοντα μάχην ἀνὰ κυδιάνειραν αὐτοκασίγνητον καὶ δαέρα, χαῖρε δὲ θυμῷ· Ζῆνα δ’ ἐπ’ ἀκροτάτησ κορυφῆσ πολυπίδακοσ Ἴδησ ἥμενον εἰσεῖδε, στυγερὸσ δέ οἱ ἔπλετο θυμῷ. μερμήριξε δ’ ἔπειτα βοῶπισ πότνια Ἥρη ὅππωσ ἐξαπάφοιτο Διὸσ νόον αἰγιόχοιο· ἥδε δέ οἱ κατὰ θυμὸν ἀρίστη φαίνετο βουλὴ ἐλθεῖν εἰσ Ἴδην εὖ ἐντύνασαν ἓ αὐτήν, εἴ πωσ ἱμείραιτο παραδραθέειν φιλότητι ᾗ χροιῇ, τῷ δ’ ὕπνον ἀπήμονά τε λιαρόν τε χεύῃ ἐπὶ βλεφάροισιν ἰδὲ φρεσὶ πευκαλίμῃσι. βῆ δ’ ἴμεν ἐσ θάλαμον, τόν οἱ φίλοσ υἱὸσ ἔτευξεν Ἥφαιστοσ, πυκινὰσ δὲ θύρασ σταθμοῖσιν ἐπῆρσε κληῖ̈δι κρυπτῇ, τὴν δ’ οὐ θεὸσ ἄλλοσ ἀνῷγεν· ἔνθ’ ἥ γ’ εἰσελθοῦσα θύρασ ἐπέθηκε φαεινάσ. ἀμβροσίῃ μὲν πρῶτον ἀπὸ χροὸσ ἱμερόεντοσ λύματα πάντα κάθηρεν, ἀλείψατο δὲ λίπ’ ἐλαίῳ ἀμβροσίῳ ἑδανῷ, τό ῥά οἱ τεθυωμένον ἠε͂ν· τοῦ καὶ κινυμένοιο Διὸσ κατὰ χαλκοβατὲσ δῶ ἔμπησ ἐσ γαῖάν τε καὶ οὐρανὸν ἵκετ’ ἀϋτμή. τῷ ῥ’ ἥ γε χρόα καλὸν ἀλειψαμένη ἰδὲ χαίτασ πεξαμένη χερσὶ πλοκάμουσ ἔπλεξε φαεινοὺσ καλοὺσ ἀμβροσίουσ ἐκ κράατοσ ἀθανάτοιο. ἀμφὶ δ’ ἄρ’ ἀμβρόσιον ἑανὸν ἕσαθ’, ὅν οἱ Ἀθήνη ἔξυσ’ ἀσκήσασα, τίθει δ’ ἐνὶ δαίδαλα πολλά· χρυσείῃσ δ’ ἐνετῇσι κατὰ στῆθοσ περονᾶτο. ζώσατο δὲ ζώνῃ ἑκατὸν θυσάνοισ ἀραρυίῃ, ἐν δ’ ἄρα ἑρ́ματα ἧκεν ἐϋτρήτοισι λοβοῖσι τρίγληνα μορόεντα· χάρισ δ’ ἀπελάμπετο πολλή. κρηδέμνῳ δ’ ἐφύπερθε καλύψατο δῖα θεάων καλῷ νηγατέῳ· λευκὸν δ’ ἦν ἠέλιοσ ὥσ· ποσσὶ δ’ ὑπὸ λιπαροῖσιν ἐδήσατο καλὰ πέδιλα. αὐτὰρ ἐπεὶ δὴ πάντα περὶ χροὶ̈ θήκατο κόσμον βῆ ῥ’ ἴμεν ἐκ θαλάμοιο, καλεσσαμένη δ’ Ἀφροδίτην τῶν ἄλλων ἀπάνευθε θεῶν πρὸσ μῦθον ἐείπε· ἦ ῥά νύ μοί τι πίθοιο φίλον τέκοσ ὅττί κεν εἴπω, ἠε͂́ κεν ἀρνήσαιο κοτεσσαμένη τό γε θυμῷ, οὕνεκ’ ἐγὼ Δαναοῖσι, σὺ δὲ Τρώεσσιν ἀρήγεισ;